Μπάνιο στην Θάλασσα-πως;

[Lenia16]

Just now, MagdaP είπε:

Ο παιδίατρός μας είναι της άποψης ότι μπορεί το μωρό άνετα να μπει στη θάλασσα από λίγων ημερών. Είναι απόλυτα ασφαλές και το έχει κάνει τόσο στα παιδιά του (έχει πολλα) και τα τελευταία χρόνια το κάνει και στα εγγόνια του!!! Έχω δει την εγγονουλα του στη θάλασσα όταν ήταν 15 ημερών!!! Επομένως δε νομίζω να πάθει κάτι. Τώρα για το αν θα του προσφέρει κάτι δεν ξέρω. Εγώ μάλλον θα δοκίμαζα να βάλω αρχικά τα ποδαράκια του και αν έβλεπα θετικες αντιδράσεις θα προχωρουσα. Καλα μπάνια σας εύχομαι! 

Στο Σχοινια να το πάει το επομενο αλλά να σαραντισει πρώτα, μην είναι κ υπερβολικός!

[mama16]

Just now, MagdaP είπε:

Ο παιδίατρός μας είναι της άποψης ότι μπορεί το μωρό άνετα να μπει στη θάλασσα από λίγων ημερών. Είναι απόλυτα ασφαλές και το έχει κάνει τόσο στα παιδιά του (έχει πολλα) και τα τελευταία χρόνια το κάνει και στα εγγόνια του!!! Έχω δει την εγγονουλα του στη θάλασσα όταν ήταν 15 ημερών!!! Επομένως δε νομίζω να πάθει κάτι. Τώρα για το αν θα του προσφέρει κάτι δεν ξέρω. Εγώ μάλλον θα δοκίμαζα να βάλω αρχικά τα ποδαράκια του και αν έβλεπα θετικες αντιδράσεις θα προχωρουσα. Καλα μπάνια σας εύχομαι! 

Εμένα η δική μου παιδίατρος είναι λίγο πιο συντηρητική, όταν η κόρη μου 6 μηνών τότε αρχές καλοκαιριού την ρωτήσαμε για τη θάλασσα μας είπε να μην την βάλουμε ακόμα γιατί ήταν πολύ αδυνατουλα για να μην κρυώσει, μας είχε πει προς τον Αύγουστο να δοκιμάσουμε!

[MagdaP]

Πάντως στο νησί που μένω βλέπω πολλά μωράκια κάθε καλοκαίρι να πλατσουριζουν... Προφανώς παίρνουν το οκ από τον παιδίατρο. Σίγουρα παίζει ρόλο και πόσο καθαρή είναι η θάλασσα. Για να πω την αλήθεια εγώ γέννησα 29 Ιουλίου αλλα δεν τον εβαλα στη θάλασσα εκείνο το καλοκαίρι. Βέβαια δε γέννησα στο νησί κι επέστρεψα Σεπτέμβρη. Σίγουρα όμως αν ήταν 3-4 μηνών θα τον έβαζα.

[Nefeli2014]

Εγώ τόσο μωράκι δεν θα το πήγαινα, για τον ήλιο, την άμμο στα μάτια, και το νερό - μικρόβια και κρύο.. Η δικιά μου 10 μηνών που την έβαλα ενώ ήταν ζέστη η θάλασσα έπιασα την καρδιά της και χτύπαγε πολύ γρήγορα και την εβγακα. Οπότε σιγά σιγά.. Μπορείτε να πάτε αλλά να είναι απόγευμα μετά τις 7.30 με 8 είναι καλά η πολύ πρωί γύρω στις 9.30 στο καροτσάκι της και να χαζεύει. Δεν καταλαβαίνουν αυτά άλλωστε τώρα από αυτά.. 

Επεξεργάστηκαν 20 Ιουνίου,2019 by Nefeli2014

[vicky86]

3 ώρες πρίν, Lotus flower Valley είπε:

Ένα μωράκι 3.5 μηνών θα το πηγαίνατε  θάλασσα;   με άμμο φοβάμαι με τον αέρα μην μπει κάτι στα μάτια. Να το βάλω νερό να πλατσουρισει έχει κάποιο νόημα τόσο μικρό π  ειναι;  είχα διαβάσει ότι έως 4 μηνών μπορεί να τους φανεί το νερό πολύ κρύο.  Δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Μην το πάω για καλό και βγει σε καλό.  Σας ευχαριστώ.

Μετα τον τεταρτο μηνα,να εχουν ζεστανει τα νερα, σε πολυ καθαρη θαλασσα πιθανον θα πηγαινα

Μετα τις 7το απογευμα ειναι μια καλη ωρα για βολτα, μπορειτε να κατσετε κοντα στο μπιτς μπαρ να μην πατε πολυ κοντα στη θαλασσα

Νομιζω ομως οτι μεχρι 6-7μ δ εχει νοημα να μπει να πλατσουρισει, λιγο να το βρεξεις

Πιο πολυ δλδ για δικη σας βολτα κ αλλαγη παραστασεων

[Lotus flower Valley]

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας

[Mama_Anesti_]

@Lotus flower Valley μπορείτε να πάτε παραλια με το καρότσι ή το ρηλαξ, με μια κουνουπιερα ανάλογα την ώρα και εννοείται σε σκιά. Το μωρό στην ηλικία σας πιστεύω θα χαρεί πολύ, ακόμα και την αλλαγή παραστάσεων , θα βλέπει παιδάκια να παιζουν-τρεχουν, θα ακούει το κύμα, θα απολαύσει το θαλασσινό αεράκι. Δεν ειναι απαραίτητο να κολυμπήσει για να ευχαριστηθει την παραλία.

  Ο δικός μου ήταν έξι μηνών όταν μας έδωσε το οκ ή παιδιατρος και έκανε πρώτη φορά μπανιο. Παρόλα αυτά αν έχεις αμφιβολίες ρώτα και τον γιατρό σας.

[samsympan]

Η μεγάλη μας κόρη πρώτη φορά μπήκε στη θάλασσα 6μηνών (με τη σύμφωνη γνώμη της παιδιάτρου). Και η μικρή όταν θα πάμε εφέτος θα είναι 7μηνών. Θάλασσα όσο γίνεται καθαρότερη. Πρωινές ώρες (max έως 11πμ) και απογευματινές (μετά τις 5-6μμ). Αντηλιακή κρέμα, κοντομάνικο μπλουζάκι (ένα απλό δεν είχαμε πάρει τότε αντηλιακό) που φορούσε και στο νερό, καπελάκι, κουλούρα (αυτήν με το ενσωματωμένο βρακάκι). Καθόμασταν τόσο όσο φαινόταν να το απολαμβάνει (όχι πολύ συνήθως). Μετά ξέπλυμα με χλιαρό νερό, καλό στέγνωμα, ντύσιμο, άραγμα υπο σκιάν (στο πρωινό μπάνιο). Το επόμενο καλοκαίρι (1μισι έτους) το ίδιο πρόγραμμα. Περάσαμε υπέροχα καθώς, παιδάκι πλέον, απολάμβανε συνειδητά το νερό και ακόμη περισσότερο την παραλία και το παιχνίδι με τα κουβαδάκια. Πέρυσι (2μισι) είχαμε τη φάση των tantrums (ευτυχώς όχι για πολύ) και στο πλαίσιο αυτό και η θάλασσα=εχθρός. Δεν ήθελε να πλησιάσει ούτε στα 10μέτρα. Ουρλιαχτά, κλάμα, στεναχώρια. Μετά από πολύ μπλα μπλα, δεχόταν να κάτσουμε μακρύτερα στα βοτσαλάκια/άμμο να παίξουμε κι άάάμα. Εφέτος, αγοράσαμε παρέα (με πολλή χαρά η ίδια) εξοπλισμό θαλάσσης και κάποια από τα βοηθήματα κολύμβησης που μάθαμε από την κουβέντα εδώ (δεν είχαμε ιδέα περί του θέματος - ευχαριστώ πολύ μαμάδες για τις χρήσιμες πληροφορίες!). Και αρχίσαμε την πλύση εγκεφάλου με ιστορίες με την όμορφη θάλασσα-βουτιές-βυθό-ψαράκια-καβουράκια-κλπ από τα Χριστούγεννα. Ευελπιστώ η ωριμότητα της και η παρουσία της μικρής αδερφής της να παίξουν θετικό ρόλο και να χαρεί-χαρούμε την θάλασσα και την παραλία... για να δούμε (;!).

@Lotus flower Valley χαίρομαι αληθινά που σε αφορά πλέον αυτό το ευχάριστο θέμα... η πρώτη σου ανάρτηση ήταν η αφορμή για να γραφτώ στο forum.
Εμάς η μικρή ήταν στην ηλικία του γιού σας αρχές άνοιξης. Στην Αττική έκανε κάποιες πολλή ζεστές μέρες. Πήγαμε λοιπόν στην παραλία. Την μία φορά είχε αέρα. Έκανε αυτό το χαρακτηριστικό των βρεφών που σε κάθε φύσημα στο πρόσωπο εισπνέουν. Δεν θα έλεγα ότι πέρασε πολύ καλά. Την άλλη φορά δεν είχε αέρα. Της βγάλαμε τα καλτσάκια και το παντελονάκι και λιάστηκαν για λίγο τα ποδαράκια της. Της ακούμπησα τις πατούσες της στην άμμο να την αισθανθεί και έτσι λίίίγο στο νεράκι. Χάζεψε τον κόσμο γύρω. Άκουσε τον ήχο της παραλίας. Χαλάρωσε. Ακριβώς όπως κι εμείς. Το ευχαριστηθήκαμε. Η πολλή όμορφη εικόνα που μετέφερε η @Mama_Anesti_ μου το θύμησε.

Εύχομαι σε όλους μια όμορφη συνέχεια καλοκαιριού!

[Fenia27]

κοριτσια καλημερα! Μιας που καναμε το πρωτο μας μπανιο το πσκ που μας περασε να κανω ενα update...Ο μεγαλος μου 3 χρονων και 15 κιλα, λατρεψε το Sevylor Puddle Jumper...Του ηταν οσο πρεπει εφαρμοστο και ανετο...κρατουσε πολυ καλα το σωμα του..Βεβαια του κρατουσα το ενα ή και τα δυο χερακια του γιατι εφερνε τουμπες...πιστευω μερα με την μερα θα μαθει να κουναει χερια ποδια και να ισορροπει...Ο μικρος ειχε το swimtrainer το οποιο ειναι εγγυηση! Αυτα τα θαλασσινα μας νεα! Καλη σας μερα!

[Nefeli2014]

Τα δικά μας νέα.. Μικρή και μεγάλη τρελαίνονται για τη θάλασσα κι εγώ επίσης.. Από τη μια να κυνηγάω τη μία που τρέχει να γεμίσει κουβάδες, να φωνάζει να της φτιάξω κάστρο και από την άλλη την άλλη που θέλει να φάει την άμμο και να κάνει δημόσιες σχέσεις σαν το χελωνακι. Κουνάει και το στρουμπουλο πωπο μπουσουλωντας και γιβεται υπερθέαμα. Μόνη μου εν τέλει δεν πάω θάλασσα με τα δύο. Όχι φέτος τουλάχιστον. Το καλό ειναι και το νέο ότι πλέον κολυμπάει με μπρατσακια μόνη της. 

Μέχρι και με κύμα μπήκε μέσα. Μαζί φυσικά. Αλλά δε μάσησε. Αγκαλίτσα μεν αλλά μπήκε... 

Επεξεργάστηκαν 9 Ιουλίου,2019 by Nefeli2014

[samsympan]

Σε συνέχεια αυτού μου του post...

On 22/6/2019 at 6:18 ΠΜ, samsympan είπε:

Η μεγάλη μας κόρη πρώτη φορά μπήκε στη θάλασσα 6μηνών (με τη σύμφωνη γνώμη της παιδιάτρου). Και η μικρή όταν θα πάμε εφέτος θα είναι 7μηνών. Θάλασσα όσο γίνεται καθαρότερη. Πρωινές ώρες (max έως 11πμ) και απογευματινές (μετά τις 5-6μμ). Αντηλιακή κρέμα, κοντομάνικο μπλουζάκι (ένα απλό δεν είχαμε πάρει τότε αντηλιακό) που φορούσε και στο νερό, καπελάκι, κουλούρα (αυτήν με το ενσωματωμένο βρακάκι). Καθόμασταν τόσο όσο φαινόταν να το απολαμβάνει (όχι πολύ συνήθως). Μετά ξέπλυμα με χλιαρό νερό, καλό στέγνωμα, ντύσιμο, άραγμα υπο σκιάν (στο πρωινό μπάνιο). Το επόμενο καλοκαίρι (1μισι έτους) το ίδιο πρόγραμμα. Περάσαμε υπέροχα καθώς, παιδάκι πλέον, απολάμβανε συνειδητά το νερό και ακόμη περισσότερο την παραλία και το παιχνίδι με τα κουβαδάκια. Πέρυσι (2μισι) είχαμε τη φάση των tantrums (ευτυχώς όχι για πολύ) και στο πλαίσιο αυτό και η θάλασσα=εχθρός. Δεν ήθελε να πλησιάσει ούτε στα 10μέτρα. Ουρλιαχτά, κλάμα, στεναχώρια. Μετά από πολύ μπλα μπλα, δεχόταν να κάτσουμε μακρύτερα στα βοτσαλάκια/άμμο να παίξουμε κι άάάμα. Εφέτος, αγοράσαμε παρέα (με πολλή χαρά η ίδια) εξοπλισμό θαλάσσης και κάποια από τα βοηθήματα κολύμβησης που μάθαμε από την κουβέντα εδώ (δεν είχαμε ιδέα περί του θέματος - ευχαριστώ πολύ μαμάδες για τις χρήσιμες πληροφορίες!). Και αρχίσαμε την πλύση εγκεφάλου με ιστορίες με την όμορφη θάλασσα-βουτιές-βυθό-ψαράκια-καβουράκια-κλπ από τα Χριστούγεννα. Ευελπιστώ η ωριμότητα της και η παρουσία της μικρής αδερφής της να παίξουν θετικό ρόλο και να χαρεί-χαρούμε την θάλασσα και την παραλία... για να δούμε (;!).

Εφέτος πηγαίναμε κυρίως απογευματινές ώρες στην παραλία. Κάποιες λίγες φορές που πήγαμε πρωί, επειδή ο ήλιος έκαιγε (και σχετικά νωρίς), τη μικρή την είχαμε σε πισινούλα κάτω από την ομπρέλα. Τα αντιλιακά καπελάκια, μπλουζάκια, μαγιώ ήταν οι καλύτερες αγορές που κάναμε (και πάλι ευχαριστώ για τις πληροφορίες που δόθηκαν εδώ).

Η μικρή μας, 7-8 μηνών, έμπαινε στη θάλασσα με την χαρά που συνήθως έχουν τα βρέφη αυτής της ηλικίας (γελάκια, χεράκια-ποδαράκια που χορεύουν). Την κρατούσαμε αγκαλιά διότι α) η κουλούρα με βρακάκι που είχαμε, έσκασε κατόπιν βίαιου φουσκώματος με αέρα στο βενζινάδικο (το βλέμμα του συζύγου  όλα τα λεφτά ), β) το γνωστό βοήθημα κόκκινη κουλούρα-γιλεκάκι της το βάλαμε μια φορά και αφενός δε φαινόταν να είναι καθόλου άνετο το παιδί με αυτό. Αφετέρου δεν ξέρω τι κάναμε λάθος και για να της το βάλουμε το ζουμπάγαμε και το τραβάγαμε το καημένο το παιδί και δυσανασχετούσε. Οπότε δεν επιχειρήσαμε ξανά. Εκ των υστέρων όμως σκεπτόμενοι, έπρεπε να πάρουμε ένα καινούργιο σωσίβιο-βρακάκι να την βάζουμε και να μην έχουμε συνεχώς έγνοια για το πως την κρατάμε, να μην σκύψει απότομα το κεφαλάκι στο νερό (το έκανε κανα δυο φορές), κλπ. Θα απολαμβάναμε πιο ξέγνοιαστα το μπάνιο μας έτσι.

Η μεγάλη μας, θυμίζω πέρυσι 2μισι δεν πλησίαζε καθόλου τη θάλασσα. Εφέτος, πρώτη επαφή, τέλεια παραλία-θάλασσα, αλλά με αεράκι-κυματάκι (παίζει ρόλο κι αυτό). Ξεκινήσαμε με χαρά. Βάλαμε μαγιω και... τα ποδαράκια της κοκκάλωσαν. Δεν έμπαινε με τί-πο-τα! Με κουβέντα πολλή, κίνητρα μπας και την δελεάσουμε, το αποτέλεσμα μηδενικό. Καταλάβαινα ότι μέσα της ήθελε, αλλά δίσταζε. Κατανοούσε και η ίδια το παρόλογο, ήταν κάτι σαν φοβία. Απογοητευτήκαμε καθώς δεν ευχαριστιόμασταν το μπάνιο και την παραλία. Το παιδί είχε γκρίνια, μούτρα, βαρεμάρα και λογικό, αφού ήταν μαγκωμένη και δεν απολάμβανε την παραμονή εκεί. Δεύτερη επαφή, μέτρια παραλία-θάλασσα αλλά ζεστή-χωρίς κύμα. Ξανά άρνηση-γκρίνια. Βλέποντας τις ελπίδες μας για παιχνίδι και έστω λίγες στιγμές χαλάρωσης που τόσο τις είχαμε ανάγκη, να εξανεμίζονται, εξαντλήσαμε όλες τις παιδαγωγικές και μη-παιδαγωγικές μεθόδους μας. Ξεκινήσαμε πολιτισμένοι γονείς με: "Δεν πειράζει αγάπη μου που δε θες να μπεις. Εμείς είμαστε εδώ, όποτε νοιώσεις έτοιμη να μας το πεις". Και καταντήσαμε "ο κλασικός, ο μασκαράς ο γονιός" με: παρακάλια και απειλές τύπου "Μπες και θα πάρουμε παγωτό μετά" ή " Μπες αλλιώς δεν έχει νόημα να είμαστε εδώ, θα επιστρέψουμε σπίτι μας (στην πόλη)". Ω ναι! Και φυσικά το παιδί, πιο ώριμο-πιο σοφό από εμας, το άφησαν αδιάφορο όλα αυτά. Και εκεί που είμαστε 3 μουτρωμένοι και ένα μωρό να μας κοιτά με απορία, μου έρχεται η φαεινή ιδέα. Αυτή η ιδέα που έρχεται μετά την ήττα, που είσαι πλέον προσγειωμένος. Και της περιγράφω μια σκηνή με παραλία από ένα αγαπημένο μας βιβλίο. Και της λέω "θες να το κάνουμε κι εμείς αυτό". Και με κοιτά. Και μου χαμογελά. Και μου λέει "ναι μαμά". Και χέρι χέρι διανύουμε αυτή την "απέραντη" απόσταση μέχρι το νερό, αυτά τα πέντε βήματα. Και μας βρέχει το νερό τις πατούσες. Και μπαίνουμε στη θάλασσα αγκαλιά. Και μετά χαλαρώνουμε και κρατιέται από τα χέρια μου και κολυμπάμε παρέα. Και αυτό ήταν! Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στροφή 180 μοιρών. Όλες τις υπόλοιπες ημέρες των διακοπών μας μπαίναμε με χαρά στη θάλασσα. Ακόμη και με κύματάκι. Φορούσαμε και το μαγιώ με τα ενσωματωμένα σωσιβιάκια. Αγοράσαμε και μια κουλούρα μονόκερο (την μικρή που την φορούσε πάνω από το μαγιω) και γελάσαμε πολύ. Παίζαμε με την άμμο, τα βότσαλα, κάναμε πειρατικές ιστορίες. Τρώγαμε στην παραλία μετά το μπάνιο μας, χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα, τα φώτα από τα σπίτια και τα ταβερνάκια που άναβαν. Και επιστρέφαμε αφού είχε σουρουπώσει. Όλοι χαρούμενοι. Συμπέρασμα: δε χρειαζόταν πίεση, ούτε τις κουταμάρες που άκουσε και μόνο ντροπιαστικές για εμάς τους γονείς ήταν. Χρειάζονταν τα κατάλληλα λόγια, η κατάλληλη αύρα. Που θα έδιναν τη μικρή αυτή ώθηση, ώστε το παιδί να ξεπεράσει μόνο του τη φοβία του. Άλλο ένα μάθημα που μας έδωσε το παιδί.

[vanessaki4]

πρίν από 20 λεπτά , samsympan είπε:

Σε συνέχεια αυτού μου του post...

Εφέτος πηγαίναμε κυρίως απογευματινές ώρες στην παραλία. Κάποιες λίγες φορές που πήγαμε πρωί, επειδή ο ήλιος έκαιγε (και σχετικά νωρίς), τη μικρή την είχαμε σε πισινούλα κάτω από την ομπρέλα. Τα αντιλιακά καπελάκια, μπλουζάκια, μαγιώ ήταν οι καλύτερες αγορές που κάναμε (και πάλι ευχαριστώ για τις πληροφορίες που δόθηκαν εδώ).

Η μικρή μας, 7-8 μηνών, έμπαινε στη θάλασσα με την χαρά που συνήθως έχουν τα βρέφη αυτής της ηλικίας (γελάκια, χεράκια-ποδαράκια που χορεύουν). Την κρατούσαμε αγκαλιά διότι α) η κουλούρα με βρακάκι που είχαμε, έσκασε κατόπιν βίαιου φουσκώματος με αέρα στο βενζινάδικο (το βλέμμα του συζύγου  όλα τα λεφτά ), β) το γνωστό βοήθημα κόκκινη κουλούρα-γιλεκάκι της το βάλαμε μια φορά και αφενός δε φαινόταν να είναι καθόλου άνετο το παιδί με αυτό. Αφετέρου δεν ξέρω τι κάναμε λάθος και για να της το βάλουμε το ζουμπάγαμε και το τραβάγαμε το καημένο το παιδί και δυσανασχετούσε. Οπότε δεν επιχειρήσαμε ξανά. Εκ των υστέρων όμως σκεπτόμενοι, έπρεπε να πάρουμε ένα καινούργιο σωσίβιο-βρακάκι να την βάζουμε και να μην έχουμε συνεχώς έγνοια για το πως την κρατάμε, να μην σκύψει απότομα το κεφαλάκι στο νερό (το έκανε κανα δυο φορές), κλπ. Θα απολαμβάναμε πιο ξέγνοιαστα το μπάνιο μας έτσι.

Η μεγάλη μας, θυμίζω πέρυσι 2μισι δεν πλησίαζε καθόλου τη θάλασσα. Εφέτος, πρώτη επαφή, τέλεια παραλία-θάλασσα, αλλά με αεράκι-κυματάκι (παίζει ρόλο κι αυτό). Ξεκινήσαμε με χαρά. Βάλαμε μαγιω και... τα ποδαράκια της κοκκάλωσαν. Δεν έμπαινε με τί-πο-τα! Με κουβέντα πολλή, κίνητρα μπας και την δελεάσουμε, το αποτέλεσμα μηδενικό. Καταλάβαινα ότι μέσα της ήθελε, αλλά δίσταζε. Κατανοούσε και η ίδια το παρόλογο, ήταν κάτι σαν φοβία. Απογοητευτήκαμε καθώς δεν ευχαριστιόμασταν το μπάνιο και την παραλία. Το παιδί είχε γκρίνια, μούτρα, βαρεμάρα και λογικό, αφού ήταν μαγκωμένη και δεν απολάμβανε την παραμονή εκεί. Δεύτερη επαφή, μέτρια παραλία-θάλασσα αλλά ζεστή-χωρίς κύμα. Ξανά άρνηση-γκρίνια. Βλέποντας τις ελπίδες μας για παιχνίδι και έστω λίγες στιγμές χαλάρωσης που τόσο τις είχαμε ανάγκη, να εξανεμίζονται, εξαντλήσαμε όλες τις παιδαγωγικές και μη-παιδαγωγικές μεθόδους μας. Ξεκινήσαμε πολιτισμένοι γονείς με: "Δεν πειράζει αγάπη μου που δε θες να μπεις. Εμείς είμαστε εδώ, όποτε νοιώσεις έτοιμη να μας το πεις". Και καταντήσαμε "ο κλασικός, ο μασκαράς ο γονιός" με: παρακάλια και απειλές τύπου "Μπες και θα πάρουμε παγωτό μετά" ή " Μπες αλλιώς δεν έχει νόημα να είμαστε εδώ, θα επιστρέψουμε σπίτι μας (στην πόλη)". Ω ναι! Και φυσικά το παιδί, πιο ώριμο-πιο σοφό από εμας, το άφησαν αδιάφορο όλα αυτά. Και εκεί που είμαστε 3 μουτρωμένοι και ένα μωρό να μας κοιτά με απορία, μου έρχεται η φαεινή ιδέα. Αυτή η ιδέα που έρχεται μετά την ήττα, που είσαι πλέον προσγειωμένος. Και της περιγράφω μια σκηνή με παραλία από ένα αγαπημένο μας βιβλίο. Και της λέω "θες να το κάνουμε κι εμείς αυτό". Και με κοιτά. Και μου χαμογελά. Και μου λέει "ναι μαμά". Και χέρι χέρι διανύουμε αυτή την "απέραντη" απόσταση μέχρι το νερό, αυτά τα πέντε βήματα. Και μας βρέχει το νερό τις πατούσες. Και μπαίνουμε στη θάλασσα αγκαλιά. Και μετά χαλαρώνουμε και κρατιέται από τα χέρια μου και κολυμπάμε παρέα. Και αυτό ήταν! Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στροφή 180 μοιρών. Όλες τις υπόλοιπες ημέρες των διακοπών μας μπαίναμε με χαρά στη θάλασσα. Ακόμη και με κύματάκι. Φορούσαμε και το μαγιώ με τα ενσωματωμένα σωσιβιάκια. Αγοράσαμε και μια κουλούρα μονόκερο (την μικρή που την φορούσε πάνω από το μαγιω) και γελάσαμε πολύ. Παίζαμε με την άμμο, τα βότσαλα, κάναμε πειρατικές ιστορίες. Τρώγαμε στην παραλία μετά το μπάνιο μας, χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα, τα φώτα από τα σπίτια και τα ταβερνάκια που άναβαν. Και επιστρέφαμε αφού είχε σουρουπώσει. Όλοι χαρούμενοι. Συμπέρασμα: δε χρειαζόταν πίεση, ούτε τις κουταμάρες που άκουσε και μόνο ντροπιαστικές για εμάς τους γονείς ήταν. Χρειάζονταν τα κατάλληλα λόγια, η κατάλληλη αύρα. Που θα έδιναν τη μικρή αυτή ώθηση, ώστε το παιδί να ξεπεράσει μόνο του τη φοβία του. Άλλο ένα μάθημα που μας έδωσε το παιδί.

Μπράβο σας πραγματικά που βρήκατε τη λύση που όσο απλή ήταν τόσο περίπλοκη έμοιαζε.Ωρες ώρες εμείς οι γονείς πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό και βλέπουμε μέχρι τη μύτη μας!

Θα το κρατήσω ως τρόπο αντίδρασης,μου άρεσε πολύ!

[xaroumenh mama]

Να γράψω κ εγώ τι δική μας εμπειρία με τη θάλασσα .. ο μεγάλος μου γιος τα πρώτα του μπάνια τα έκανε όταν ήταν οχτώ μηνών .. του άρεσε πάρα πολύ χαρά εμείς μεγάλη που το παιδι μας απολάμβανε κ έπαιζε με το νερό ...

Ερχετε το επόμενο καλοκαίρι 20 μηνών αν θυμάμαι καλά πάμε με την ίδια χαρά να τον βάλουμε στη θάλασσα όμως εκείνος είχε αντίθετη γνώμη δεν ήθελε με τίποτα κ όχι μόνο να μπει στηθαλασσα αλλά να πατήσει κ στην άμμο .. δεν ξέρω αν τον πιέσαμε λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε αλλά εκείνο το καλοκαίρι την έβγαλε στις ξαπλώστρες σαν κύριος προς το τέλος του καλοκαιριού έκατσε με πετσέτα στην άμμο κ έπαιζε ..

Το επόμενο καλοκαίρι περίπου 2,5 χρόνων περίπου είχε εξοικειωθεί με την άμμο έπαιζε με τα κουβαδάκια αλλά με τίποτα δεν ήθελε να πλησιάσει τη θάλασσα μόνο με αγκαλιά να πηγενουμε κοντά να την βλέπει .. πραγματικά στεναχωριομουν τότε που έλιωνε στη ζέστη αλλά δεν ήθελε με τίποτα να βουτήξει .. 

Ερχετε κ το καλοκαίρι που μας πέρασε 3,5 χρόνων τότε πάμε μια ωραία μέρα στη θάλασσα ήταν Μάιος ποιο πολύ για παιχνίδι έδειξε τρομερό ενδιαφέρον την πλησιάζε προσπαθούσε να βρέξει τα πόδια του ήταν παγωμένη βέβαια ακόμα .. κ όταν πάμε δεύτερη φορά στη θάλασσα με λαχτάρα ζήτησε το σοσιβιο του κ έτρεξε μονος του κ μπήκε ...κ ήθελε να τα κάνει όλα ταυτοχρονα να παίξει με τα νερά κ να μάθει να κολυμπάει ..για άλλη μια φορά κατάλαβα πως όταν το παιδί είναι έτοιμο με τους σωστούς χειρισμούς θα τα καταφέρει κ μόνος του ... 

Φέτος ήταν κ η πρώτη εμπειρία με τη θάλασσα στο δεύτερο μου παιδάκι  14 μηνών τότε δε ξέρω τι να περιγράψω έτοιμος κολυμβητής εκείνος .. τώρα αν μας επιφυλάσσει εκπλήξεις για του χρόνου κ εκείνος δε ξέρω θα φανεί ...!!!!!

[Έσπερος]

Εμείς φέτος κάναμε πολλά μπάνια, σε πολύ κρύα νερά όμως. Ο μικρός βέβαια απτόητος. Η καλύτερή του να τον βρέχουν τα τεράστια κύματα από τα απόνερα των καραβιών. Αυτό του άρεσε πιο πολύ από το να κολυμπάει. Το swimtrainer ούτε να το δει, δν ήθελε καθόλου να μπει μέσα. Έτσι καταλήξαμε αγκαλια, που εμένα βέβαια μου φαίνεται πολύ αγχωτικό, αλλά του άρεσε μετά από λίγες δοκιμες κ χαλάρωνε ή πλατσούριζε. αλλά σαν το παιχνίδι στο κύμα, τίποτα! εννοείται ότι εμείς κρυώναμε κ το σκεφτόμασταν κ αυτός χυμούσε μέσα. τώρα έχουμε ακόμα καλό καιρό κ αυτός λιγουρεύεται τη θάλασσα. αλλά εμείς βαριόμαστε την όλη φάση άμμος-πετ΄σετες-τίναγμα-ξέπλυμα-άπλωμα κλπ...

[vicky86]

On 20/6/2019 at 6:44 ΜΜ, vicky86 είπε:

Εμεις καναμε δυο μπανια. Κατα λαθος δ ειχαμε κτ για τον μικρο σε σωσιβιο οποτε ηταν κυριως αγκαλια. Γενικα δ τρελενεται ουτε για αμμο, ουτε για το νερο

Σε απλη κουλουρα βουλιαζει, μπρατσακια δ τρελαινομαι αν κ ειδα αυτα που πιανουν κ στερνο με το υλικο που επιπλεει, αλλα ειναι απο 15κιλα κ πανω(δ ειδα για πιο μικρα). Γιλεκο εχω δει απο 12κιλα.του πηρα το swim trainer ακομη δ το δοκιμασαμε. Καμια αλλη ιδεα; ειναι κ υπερβολικα αδυνατος, 11κιλα(2,5 χρ) 

@mama16εσεις με τι θα κανετε μπανιο φετος; 

Ας κάνω κ εγω ενημερωση

Η μεγάλη από μωρο 9μ λατρεύει οτιδήποτε σε θάλασσα-παραλία. Έτσι κ φέτος. Κολυμπαει μια χαρα είτε με κουλουρα, είτε με γιλεκο,ειτε με μακαρονι, καταλήξαμε σε απλα τουβλακια όπου από του χρόνου θα αρχισουμε να αφαιρούμε. Πηγαίνει πολύ βαθιά με τον μπαμπα της, οπότε εκεί που πατάει της έχω εμπιστοσύνη τόσο όσο να έχω τα μάτια μου στον μικρο, κ να την ελέγχω κάθε λίγο, εννοείται κ εγω μέσα διπλα

Μονη μου δ τα πηγα για μπανιο, γτ δ ετυχε. Στην παραλία έτσι κ αλλιώς τα εμπιστεύομαι, δ βάζουν κτ στο στομα, κ ακομη κ αν πάνε να γεμίσουν κουβάδες παμε μαζι

Για τον μικρο πηραμε το trainer, λόγω κιλών. Ενθουσιαστηκε, χτυπούσε πόδια κ ελεγε συνέχεια μόνος μου. Δ μου αρεσει πολυ ο τρόπος που δένει, αλλα τον εμαθε να έχει σωστή στάση. Το διαπιστώσαμε όταν μια μέρα το ξεχάσαμε κ του έδεσα στην μέση το μακαρονι, όπου με εκείνο ηθελε κ βοηθεια

Γενικα είναι ένα παιδάκι που μπαίνει στην θάλασσα αλλα δ τρελενεται. Την πρώτη χρονιά ετρωγε την αμμο, την δεύτερη την σιχαινοταν, φετος ξεκίνησε να παίζει από την καρεκλιτσα του πάνω, αλλα μεχρι τελος κατέβηκε κ έπαιζε μια χαρα

[Mama_Anesti_]

6 ώρες πρίν, samsympan είπε:

Σε συνέχεια αυτού μου του post...

Εφέτος πηγαίναμε κυρίως απογευματινές ώρες στην παραλία. Κάποιες λίγες φορές που πήγαμε πρωί, επειδή ο ήλιος έκαιγε (και σχετικά νωρίς), τη μικρή την είχαμε σε πισινούλα κάτω από την ομπρέλα. Τα αντιλιακά καπελάκια, μπλουζάκια, μαγιώ ήταν οι καλύτερες αγορές που κάναμε (και πάλι ευχαριστώ για τις πληροφορίες που δόθηκαν εδώ).

Η μικρή μας, 7-8 μηνών, έμπαινε στη θάλασσα με την χαρά που συνήθως έχουν τα βρέφη αυτής της ηλικίας (γελάκια, χεράκια-ποδαράκια που χορεύουν). Την κρατούσαμε αγκαλιά διότι α) η κουλούρα με βρακάκι που είχαμε, έσκασε κατόπιν βίαιου φουσκώματος με αέρα στο βενζινάδικο (το βλέμμα του συζύγου  όλα τα λεφτά ), β) το γνωστό βοήθημα κόκκινη κουλούρα-γιλεκάκι της το βάλαμε μια φορά και αφενός δε φαινόταν να είναι καθόλου άνετο το παιδί με αυτό. Αφετέρου δεν ξέρω τι κάναμε λάθος και για να της το βάλουμε το ζουμπάγαμε και το τραβάγαμε το καημένο το παιδί και δυσανασχετούσε. Οπότε δεν επιχειρήσαμε ξανά. Εκ των υστέρων όμως σκεπτόμενοι, έπρεπε να πάρουμε ένα καινούργιο σωσίβιο-βρακάκι να την βάζουμε και να μην έχουμε συνεχώς έγνοια για το πως την κρατάμε, να μην σκύψει απότομα το κεφαλάκι στο νερό (το έκανε κανα δυο φορές), κλπ. Θα απολαμβάναμε πιο ξέγνοιαστα το μπάνιο μας έτσι.

Η μεγάλη μας, θυμίζω πέρυσι 2μισι δεν πλησίαζε καθόλου τη θάλασσα. Εφέτος, πρώτη επαφή, τέλεια παραλία-θάλασσα, αλλά με αεράκι-κυματάκι (παίζει ρόλο κι αυτό). Ξεκινήσαμε με χαρά. Βάλαμε μαγιω και... τα ποδαράκια της κοκκάλωσαν. Δεν έμπαινε με τί-πο-τα! Με κουβέντα πολλή, κίνητρα μπας και την δελεάσουμε, το αποτέλεσμα μηδενικό. Καταλάβαινα ότι μέσα της ήθελε, αλλά δίσταζε. Κατανοούσε και η ίδια το παρόλογο, ήταν κάτι σαν φοβία. Απογοητευτήκαμε καθώς δεν ευχαριστιόμασταν το μπάνιο και την παραλία. Το παιδί είχε γκρίνια, μούτρα, βαρεμάρα και λογικό, αφού ήταν μαγκωμένη και δεν απολάμβανε την παραμονή εκεί. Δεύτερη επαφή, μέτρια παραλία-θάλασσα αλλά ζεστή-χωρίς κύμα. Ξανά άρνηση-γκρίνια. Βλέποντας τις ελπίδες μας για παιχνίδι και έστω λίγες στιγμές χαλάρωσης που τόσο τις είχαμε ανάγκη, να εξανεμίζονται, εξαντλήσαμε όλες τις παιδαγωγικές και μη-παιδαγωγικές μεθόδους μας. Ξεκινήσαμε πολιτισμένοι γονείς με: "Δεν πειράζει αγάπη μου που δε θες να μπεις. Εμείς είμαστε εδώ, όποτε νοιώσεις έτοιμη να μας το πεις". Και καταντήσαμε "ο κλασικός, ο μασκαράς ο γονιός" με: παρακάλια και απειλές τύπου "Μπες και θα πάρουμε παγωτό μετά" ή " Μπες αλλιώς δεν έχει νόημα να είμαστε εδώ, θα επιστρέψουμε σπίτι μας (στην πόλη)". Ω ναι! Και φυσικά το παιδί, πιο ώριμο-πιο σοφό από εμας, το άφησαν αδιάφορο όλα αυτά. Και εκεί που είμαστε 3 μουτρωμένοι και ένα μωρό να μας κοιτά με απορία, μου έρχεται η φαεινή ιδέα. Αυτή η ιδέα που έρχεται μετά την ήττα, που είσαι πλέον προσγειωμένος. Και της περιγράφω μια σκηνή με παραλία από ένα αγαπημένο μας βιβλίο. Και της λέω "θες να το κάνουμε κι εμείς αυτό". Και με κοιτά. Και μου χαμογελά. Και μου λέει "ναι μαμά". Και χέρι χέρι διανύουμε αυτή την "απέραντη" απόσταση μέχρι το νερό, αυτά τα πέντε βήματα. Και μας βρέχει το νερό τις πατούσες. Και μπαίνουμε στη θάλασσα αγκαλιά. Και μετά χαλαρώνουμε και κρατιέται από τα χέρια μου και κολυμπάμε παρέα. Και αυτό ήταν! Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στροφή 180 μοιρών. Όλες τις υπόλοιπες ημέρες των διακοπών μας μπαίναμε με χαρά στη θάλασσα. Ακόμη και με κύματάκι. Φορούσαμε και το μαγιώ με τα ενσωματωμένα σωσιβιάκια. Αγοράσαμε και μια κουλούρα μονόκερο (την μικρή που την φορούσε πάνω από το μαγιω) και γελάσαμε πολύ. Παίζαμε με την άμμο, τα βότσαλα, κάναμε πειρατικές ιστορίες. Τρώγαμε στην παραλία μετά το μπάνιο μας, χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα, τα φώτα από τα σπίτια και τα ταβερνάκια που άναβαν. Και επιστρέφαμε αφού είχε σουρουπώσει. Όλοι χαρούμενοι. Συμπέρασμα: δε χρειαζόταν πίεση, ούτε τις κουταμάρες που άκουσε και μόνο ντροπιαστικές για εμάς τους γονείς ήταν. Χρειάζονταν τα κατάλληλα λόγια, η κατάλληλη αύρα. Που θα έδιναν τη μικρή αυτή ώθηση, ώστε το παιδί να ξεπεράσει μόνο του τη φοβία του. Άλλο ένα μάθημα που μας έδωσε το παιδί.

Εγώ αυτά τα λέω τεχνάσματα και πολιτική!  

  Γενικά έχω διαπιστώσει πως με το κατάλληλο κινητρο αποφευγονται γκρινιες και πεισματα/αντιδρασεις που γύρω στα δυο είναι αναμενόμενα. 

  Τελικά μπορείς να πεις το ίδιο πράγμα με χίλιους διαφορετικούς τροπους!

[Έσπερος]

Κάναμε τα πρώτα μας κανονικά μπάνια τις τελευταίες μέρε,ς εννοώ συστηματικά μπάνια με κανονική εξόρμηση στην παραλία, όχι γρήγορη βουτιά.

Πήραμε ένα σωσίβιο γιλέκο της speedo. Βέβαια ο μικρός φοβάται να τον αφήσω από τα χέρια εκτός αν πατώνει, αλλά υποθέτω δεν είναι παράλογο για αυτήν την ηλικία, αφού δεν έχει πάει και κολυμβητήριο για να μάθει τις κινήσεις. Εξακολουθεί να προτιμά να είναι έξω να τον βρέχουν τα κύματα και να πετάει πέτρες, αλλά δεν δυσανασχετεί με το κρύο νερό κλπ, απλώς αν δεν επινοούμε πολλά παιχνίδια μέσα στο νερό, δεν καθόμαστε πάνω από 20 λεπτά μέσα στη θάλασσα. 

 

Για το σωσίβιο αυτό δεν έχω καταλήξει αν ήταν κατάλληλο για παιδί που δεν ξέρει κολυμβητικές κινήσεις, από την άλλη όμως μπορεί να αναγκαστεί να τις μάθει μια και καλή από νωρίς ενώ με την κουλούρα θα συνήθιζε να επιπλέει και θα έπρεπε να τα μάθει πιο μετά. Εξάλλου με τον αέρα που φυσάει, πολλοί γονείς μας έχουν πει ότι ζορίστηκαν με την κουλούρα, δηλαδή δεν ήταν τόσο ξέγνοιαστα όσο φαντάζεται κανείς σε μια γαλήνια ακύμαντη θάλασσα. 

 

Έχω μια πολύ χαζή ερώτηση για να γελάσετε. Στο γιλεκάκι είδα μια τρυπίτσα, όχι διαμπερή, κοντά στο φερμουάρ. Ο άντρας μου δεν την έχει προσέξει ακόμα, και φροντίζω επιμελώς να μην την προσέξει, δηλαδή να μην φοράει εκείνος το γιλέκο στο παιδί. Κάποια στιγμή θα το δει, αλλά τουλάχιστον ας έχει φύγει το καλοκαίρι, να πούμε ότι κάναμε μια απόσβεση. Έτσι κι αλλιώς δεν θα κολυμπούσε ολομόναχο το παιδί όπως φαίνεται, για να πω ότι θα κινδυνεύσει η ζωή του λόγω της τρύπας. Είχε καμιά σας κάποιο παρόμοιο θέμα; Είναι πολυ σοβαρό; Δηλαδή όντως το σωσίβιο δεν θα λειτουργεί; Αν επιχειρήσω να ράψω την τρυπίτσα θα είναι μεγάλη βλακεία;

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Κάναμε τα πρώτα μας κανονικά μπάνια τις τελευταίες μέρε,ς εννοώ συστηματικά μπάνια με κανονική εξόρμηση στην παραλία, όχι γρήγορη βουτιά.

Πήραμε ένα σωσίβιο γιλέκο της speedo. Βέβαια ο μικρός φοβάται να τον αφήσω από τα χέρια εκτός αν πατώνει, αλλά υποθέτω δεν είναι παράλογο για αυτήν την ηλικία, αφού δεν έχει πάει και κολυμβητήριο για να μάθει τις κινήσεις. Εξακολουθεί να προτιμά να είναι έξω να τον βρέχουν τα κύματα και να πετάει πέτρες, αλλά δεν δυσανασχετεί με το κρύο νερό κλπ, απλώς αν δεν επινοούμε πολλά παιχνίδια μέσα στο νερό, δεν καθόμαστε πάνω από 20 λεπτά μέσα στη θάλασσα. 

 

Για το σωσίβιο αυτό δεν έχω καταλήξει αν ήταν κατάλληλο για παιδί που δεν ξέρει κολυμβητικές κινήσεις, από την άλλη όμως μπορεί να αναγκαστεί να τις μάθει μια και καλή από νωρίς ενώ με την κουλούρα θα συνήθιζε να επιπλέει και θα έπρεπε να τα μάθει πιο μετά. Εξάλλου με τον αέρα που φυσάει, πολλοί γονείς μας έχουν πει ότι ζορίστηκαν με την κουλούρα, δηλαδή δεν ήταν τόσο ξέγνοιαστα όσο φαντάζεται κανείς σε μια γαλήνια ακύμαντη θάλασσα. 

 

Έχω μια πολύ χαζή ερώτηση για να γελάσετε. Στο γιλεκάκι είδα μια τρυπίτσα, όχι διαμπερή, κοντά στο φερμουάρ. Ο άντρας μου δεν την έχει προσέξει ακόμα, και φροντίζω επιμελώς να μην την προσέξει, δηλαδή να μην φοράει εκείνος το γιλέκο στο παιδί. Κάποια στιγμή θα το δει, αλλά τουλάχιστον ας έχει φύγει το καλοκαίρι, να πούμε ότι κάναμε μια απόσβεση. Έτσι κι αλλιώς δεν θα κολυμπούσε ολομόναχο το παιδί όπως φαίνεται, για να πω ότι θα κινδυνεύσει η ζωή του λόγω της τρύπας. Είχε καμιά σας κάποιο παρόμοιο θέμα; Είναι πολυ σοβαρό; Δηλαδή όντως το σωσίβιο δεν θα λειτουργεί; Αν επιχειρήσω να ράψω την τρυπίτσα θα είναι μεγάλη βλακεία;

Φουσκωτό είναι το γιλέκο;;; Δεν έχει μέσα αυτό το πλαστικό σαν αφρό που βάζουν; Αν έχει μέσα αφρώδες υλικό, τι πειράζει η τρυπίτσα;

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Φουσκωτό είναι το γιλέκο;;; Δεν έχει μέσα αυτό το πλαστικό σαν αφρό που βάζουν; Αν έχει μέσα αφρώδες υλικό, τι πειράζει η τρυπίτσα;

όχι δεν είναι φουσκωτό, έχει κάτι μέσα, υποθετω αυτο το αφρώδες που λες. αναρωτιέμαι αν το νερό που μπορει να μπαίνει από την τρυπιτσα επηρεάζει την πλευστοτητα. λες να μην επηρεαζει; φιλολογος ειμαι, δεν  ξερω απ αυτα κ αν χαλαει κατι ποο πολυ με νοιαζει η γκρινια του αντρα μου που θελει να προσεχουμε τα πραγματα, παρα η ιδια η ζημια. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

όχι δεν είναι φουσκωτό, έχει κάτι μέσα, υποθετω αυτο το αφρώδες που λες. αναρωτιέμαι αν το νερό που μπορει να μπαίνει από την τρυπιτσα επηρεάζει την πλευστοτητα. λες να μην επηρεαζει; φιλολογος ειμαι, δεν  ξερω απ αυτα κ αν χαλαει κατι ποο πολυ με νοιαζει η γκρινια του αντρα μου που θελει να προσεχουμε τα πραγματα, παρα η ιδια η ζημια. 

Aπο την εμπειρία μου από τα κολυμβητήρια, η όλη ιδέα είναι ότι αυτό το υλικό που δεν έχω ιδέα τι ακριβώς είναι, δεν παθαίνει τίποτα με το νερό και επιπλέει. Αν είναι αυτό που φαντάζομαι.

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Aπο την εμπειρία μου από τα κολυμβητήρια, η όλη ιδέα είναι ότι αυτό το υλικό που δεν έχω ιδέα τι ακριβώς είναι, δεν παθαίνει τίποτα με το νερό και επιπλέει. Αν είναι αυτό που φαντάζομαι.

Λογικά για το ίδιο λέμε. άρα το ύφασμα είναι απλα το περίβλημα κ δεν μας νοιαζει; 

 

Δεν ειμαι παντως σιγουρη για το αν ειναι καλο. Δεν ξερω δλδ αν το παιδι επιπλέει με αυτο χωρις να κουνιεται. Γιατι μια δυο φορες πηγα να τον αφησω κ αμεσως ηπιε νερο. Βεβαια ειχε κυματάκι. Απο την αλλη χρειαζεται ελάχιστη δυναμη για να τον κραταμε οταν το φοραει. καθολου δυναμη μαλλον, απλως τον ακουμπάμε. αρα λογικα κατι θα κανει. 

[Deena]

Αυτό το γιλέκο δεν είναι σωσίβιο λογικής «κουλούρα», είναι βοήθημα εκμάθησης κολύμβησης, έχει την λογική ότι όσο το παιδί μεγαλώνει και κατακτά τις κολυμβητικές κινήσεις αφαιρείς τουβλάκια.

 

Δεν είναι και απαραίτητο ότι το παιδί θα πρέπει να έχει πάει κολυμβητηριο για να βοηθηθεί από το γιλέκο, σίγουρα θα ήταν πιο εύκολο φυσικά, αλλά και χωρίς προηγούμενη εμπειρία ενστικτωδώς λογικά το παιδί θα χτυπήσει πόδια και χέρια για να επιπλεύσει. 
 

Απλά δεν είναι το ιδανικό αξεσουάρ για όποιον ψάχνει κάτι απλά για να επιπλέει το παιδί, ώστε να μην χρειάζεται να το κρατάει συνέχεια. Εκεί πας σε λύση τύπου κουλούρα ή τα κλασικά μπρατσάκια για μεγαλύτερα παιδιά.

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Λογικά για το ίδιο λέμε. άρα το ύφασμα είναι απλα το περίβλημα κ δεν μας νοιαζει; 

 

Δεν ειμαι παντως σιγουρη για το αν ειναι καλο. Δεν ξερω δλδ αν το παιδι επιπλέει με αυτο χωρις να κουνιεται. Γιατι μια δυο φορες πηγα να τον αφησω κ αμεσως ηπιε νερο. Βεβαια ειχε κυματάκι. Απο την αλλη χρειαζεται ελάχιστη δυναμη για να τον κραταμε οταν το φοραει. καθολου δυναμη μαλλον, απλως τον ακουμπάμε. αρα λογικα κατι θα κανει. 

 

Aν θες το παιδί να επιπλέει και να παίζετε, τύπου είναι δίπλα σας και το σπρώχνετε πέρα δώθε κλπ, πάρτε κουλούρα ή βαρκούλα. Αν θέλετε να το βοηθήσετε να κολυμπήσει, τότε γιλέκο ή ακόμη καλύτερα τουβλάκια και σανίδα ή μακαρόνι και ξεκινάτε να το μάθετε να κλωτσάει τα πόδια.

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Aν θες το παιδί να επιπλέει και να παίζετε, τύπου είναι δίπλα σας και το σπρώχνετε πέρα δώθε κλπ, πάρτε κουλούρα ή βαρκούλα. Αν θέλετε να το βοηθήσετε να κολυμπήσει, τότε γιλέκο ή ακόμη καλύτερα τουβλάκια και σανίδα ή μακαρόνι και ξεκινάτε να το μάθετε να κλωτσάει τα πόδια.

 

7 ώρες πρίν, Deena είπε:

Απλά δεν είναι το ιδανικό αξεσουάρ για όποιον ψάχνει κάτι απλά για να επιπλέει το παιδί, ώστε να μην χρειάζεται να το κρατάει συνέχεια. Εκεί πας σε λύση τύπου κουλούρα ή τα κλασικά μπρατσάκια για μεγαλύτερα παιδιά.

Το ξέρουμε ότι δεν είναι για να είσαι χαλαρός και να μην το κρατάς, αλλά θέλουμε να μάθει να κολυμπάει, γι αυτό το προτιμήσαμε εξαρχής. Απλώς αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να κρατάει και το παιδί στην επιφάνεια χωρίς να κινείται καθόλου. Όχι για να μην το κρατάμε καθόλου, απλώς για να δει ότι αν τον αφήσουμε, επιπλέει. Αλλά μάλλον δεν είναι σχεδιασμένο γι' αυτή τη δουλειά. Ο άντρας μου που ξέρει από κολυμβητήριο δεν το θεωρεί αποτυχία. Απλώς εγώ περίμενα ότι θα το κρατάει στην επιφάνεια για λίγο αν αφήσουμε τα χέρια. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

 

Το ξέρουμε ότι δεν είναι για να είσαι χαλαρός και να μην το κρατάς, αλλά θέλουμε να μάθει να κολυμπάει, γι αυτό το προτιμήσαμε εξαρχής. Απλώς αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να κρατάει και το παιδί στην επιφάνεια χωρίς να κινείται καθόλου. Όχι για να μην το κρατάμε καθόλου, απλώς για να δει ότι αν τον αφήσουμε, επιπλέει. Αλλά μάλλον δεν είναι σχεδιασμένο γι' αυτή τη δουλειά. Ο άντρας μου που ξέρει από κολυμβητήριο δεν το θεωρεί αποτυχία. Απλώς εγώ περίμενα ότι θα το κρατάει στην επιφάνεια για λίγο αν αφήσουμε τα χέρια. 

 

To παιδί δεν μπορεί να επιπλέυσει έτσι, αν ο άντρας σου πήγαινε κολυμβητήριο, μάλλον έχει ξεχάσει πώς ήταν με μωρά. Θα πάρετε σανίδι ή μακαρόνι, και θα ξεκινήσει να το κρατάει και να κλωτσάει και το γιλέκο απλά θα βοηθά. Αν θέλετε να πάτε στη τεχνική να μάθει κατευθείαν να επιπλέει αυτόνομα, εκεί θέλει άλλη προσέγγιση, και μάλλον το σωσίβιο που έχετε θα το δυσκολέψει κιόλας, γιατί το γυρίζει σε συγκεκριμένη στάση, όχι τη φυσική που παίρνει το σώμα.

Αυτού του τύπου τα βοηθήματα, δε θα κρατήσουν το παιδί στην επιφάνεια, δεν είναι μπρατσάκια, απλά θα το βοηθήσουν λίγο, αν ξέρει τι να κάνει.

Επίσης το ένα δεν αποκλείει το άλλο, μπορεί μια χαρά να έχεις το μωρό με τουβλάκια και σανίδα και να παίζεται έτσι να σας κυνηγάει και να μαθαίνει, και μετά να το βάλετε σε ένα φουσκωτό βαρκάκι ή κουλούρα και να κάνετε άλλου τύπου παιχνίδι.