xaroumenh mama

Δεν είναι όμως λίγο εγωιστική η έκφραση δώσαμε τόσα λεφτά; τα δώσατε για να ικανοποίησετε μια δική σας ανάγκη (να δείτε το παιδί να κάνει πετάλι και να χαίρεστε) η μία δική του ανάγκη να κάνει κάτι που απολαμβάνει και του αρέσει όπως του αρέσει; μου θυμίζει το άλλο αντιπαιδαγωγικο που έλεγαν οι γονείς μας εγώ εχω δώσει τόσα λεφτά σε φροντιστήρια για να μάθεις γράμματα και εσύ δε το εκτιμάς

Ούτε εγώ έχω παρατηρήσει αν υπάρχουν ξεχωριστές βρεφικές παιδικές χαρές με τις άλλες για μεγαλύτερα παιδιά, σε αυτές που πηγαίνουμε είναι μαζί, αλλά με μεγάλη μου έκπληξη μπορώ να πω ότι ο μεγάλος μου γιος από πέρυσι που ήταν 4 χρόνων έμαθε να χειρίζεται τα σκοινιά με πολύ μεγάλη άνεση στις κούνιες που δεν έχουν πλάτη τον χειμώνα που μας πέρασε ξεκίνησε να κάθετε στην αρχή καθόταν μπρούμυτα με την κοιλιά και έκανε γιατί καθιστός δε μπορούσε να την κουνήσει μόνος του... Και σιγά σιγά έμαθες και καθιστός μόνος του και τώρα πάει πολύ ψηλά... Δε ξέρω για εσάς αλλά αυτές οι κούνιες αρέσουν και σε μενα και όταν πάμε και δεν έχει κόσμο κάθομαι και κάνω και εγώ καμία φορά....

Όταν θα είναι έτοιμος να κάνει θα κάνει από μόνος του.. Όσο τον πιέζεις θα έχεις τα αντίθετα αποτελέσματα και μπορεί να φτάσει στο σημείο να μη θέλει να κάνει καθόλου ποδήλατο... Και τα δύο μου παιδιά αγαπάνε τα ποδήλατα ο μεγάλος και αυτός τα είχε στο δωμάτιο του.. Προσπαθήσαμε να του μάθουμε πετάλι δεν ήθελε με τίποτα και ένιωθε και άσχημα με τον εαυτό του που δε τα κατάφερνε.. Το αφήσαμε του πήραμε ποδήλατο ισορροπίας ξανά είδαμε το χαμόγελο στα χείλη του το κατάκτησε τέλεια και ήταν πολύ χαρούμενος.... Και φέτος 5,5 ετών έμαθε και το πετάλι από μόνος του γιατί απλά ήταν έτοιμος.. Δε σου λέω ότι θα φτάσει ο γιος σου σε αυτή την ηλικία για πετάλι γιστι ο γιος μου έχει μια δυσκολία στον συντονισμό κίνησης αλλά όταν είναι έτοιμος να το κάνει θα το κάνει από μόνος του.... Ο μικρός μου γιος που είναι 3 χρόνων δεν έχω ασχοληθεί καθόλου δεν ξέρω καν αν ξέρει να κάνει πετάλι βασικά πλέον δεν έχουμε και μικρά ποδήλατα για να φτάνει έσπασαν όλα, Αλλά πραγματικά δεν ασχολήθηκα καθόλου με το θέμα έχει το πατίνι του που το πάει σφαίρα και είμαστε όλοι χαρούμενη....

Εσπερο περιττό να σου πω, πως το παιδί σου είναι αγγελούδι με αυτά που μας περιέγραψες... Και αυτά τα τελευταία που έγραψες πως κάνει θα έπρεπε να ανησυχούσες αν δε τα έκανε είναι απόλυτα φυσιολογικά για την ηλικία του αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη.... Εμένα πάντως που τα παιδιά μου δεν είναι τόσο συνεργασίμα στο σπίτι στο σχολείο ο ένας παιδικό, ο άλλος νήπιο είναι πολύ ήσυχα και τα δύο και ακολουθούν τους κανόνες... Νομίζω πως τσάμπα αγχώνεσαι.... Και στο κάτω κάτω δε μπορείς να ξέρεις πως θα αντιδράσει ένα παιδί στο σχολικό του περιβάλλον μπορεί στο σπίτι να είναι ήσυχο και στο σχολείο με τόσα ερεθίσματα να είναι αντιδραστικό... Μπορεί στο σπίτι να μην υπακούει και στο σχολείο βλέποντας τα άλλα παιδιά και με τη καθοδήγηση της νηπιαγωγούς να είναι πολύ συνεργασιμος.... Απόλαυσε το καλοκαιράκι περίμενε με το καλό να ξεκινήσει η νέα σχολικη χρόνια να δεις πως θα αντιδράσει ο μικρός κ μετά να ξεκινήσεις να σκέφτεσαι αν χρειαστεί βέβαια που μπορεί να "υστερεί" ώστε με τη βοήθεια και τη καθοδηγη σας να βελτιωθεί το παιδί..

Το να μη θες να σε πλησιάσει το μικρό χαριτομενο σκυλάκι δεν σημαίνει ότι το φοβάσαι απλά μπορεί να ανατρίχιαζεις με τις τρίχες του που αυτό δεν έχει να κάνει με το μέγεθος του ζώου η μπορεί να μη θες να σε μυρίσει η να σε γλυψει που αυτό δεν είναι παράλογο έχει λογική εξήγηση και είναι δικαίωμα του...!

Δηλώνω βέβαια ξανθιά αλλά εγώ από αυτά που έχω διαβάσει έως τώρα έχω καταλάβει ότι θεωρούμε παράλογο το να δει κάποιος ένα μικρό χαριτομενο σκυλάκι που είναι γούτσου γούτσου και να μη θέλει να τον πλησιάσει για τον Χ η ψ λόγο... Ενω το να δει κάποιος μια κατσαρίδα και να τρέξει να την αποφύγει για να μη τον πλησιάσει αυτό το θεωρούμε λογικό γιατί το ένα έχει λογική εξήγηση ενώ το άλλο όχι...

Το να σιχαινεσε κάτι αυτό νομίζω δεν είναι φοβία η φοβία είναι κάτι τελείως διαφορετικό με τη φοβία η οποία καταλήγει σε πανικό νιώθεις το σώμα σου να τρέμει και νομίζεις πως η καρδιά σου θα φύγει από τη θέση της.. Τωρα αν κάποιος ανατρίχιαζει με την υφή της τρίχας ενός ζώου και δεν θέλει να τον πλησιάσει η να μη θέλει να τον γλυψει ένα ζώο είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΥ κάνεις δε μπορεί να του πει τίποτα εκτός αν του δημιουργεί λειτουργικό πρόβλημα που το πρόβλημα νομίζω δεν θα είναι μόνο στις τρίχες και στα σάλια ενός ζώου... Όπως και το να σιχενετε κάποιος μια κατσαρίδα και να τρέχει να την αποφύγει και αυτό είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΥ.... είτε έχει λογική εξήγηση είτε όχι.... Το να δεις όμως ένα μικρό σκυλάκι η μία αγέλη ζώων και να μην αντιδράσεις ώστε να μπορέσεις να το αποφύγεις από τον φόβο σου αυτό είναι φοβία και δεν ειναι καθόλου λειτουργική και θέλει ψάξιμο όπως το να δεις μια κατσαρίδα και να στέκεσαι ακίνητος από τον φόβο σου χωρίς να αντιδράς η μία αράχνη η οτιδήποτε τέλος πάντων όσο παράλογο και να το βλέπει κάποιος γιαυτό που το ζει δεν είναι καθόλου παράλογο..

Πίστεψε με δεν είναι καθόλου παράξενο, ίσως παράξενο είναι για όποιον δεν έχει ζήσει αυτό τον φόβο κατανοητό και σεβαστό... Αλλά υπάρχουμε και εμείς που κάποτε μας έπιανε πανικός και με τα μικρά σκυλιά όταν βλέπαμε μικρό σκυλί δεν προλάβαινα με να, συνηδειτοποιησουμε αν θα μας κάνει κακό η όχι αν θα έρθει να μας γλυψει απλά η όχι η αν δεν μας δώσει καθόλου σημασία γιατί απλά υπερτερουσε ο πανικός.. Ο φόβος είναι φόβος αυτό δεν αλλάζει και σημασία δεν έχει τι σε φοβίζει το συναίσθημα του φόβου είναι ανεξέλεγκτο είτε κάποιος δει ένα σκυλί, είτε μια κατσαρίδα είτε κλειστεί σε ασανσέρ είτε πετάει με αεροπλάνο είτε φοβάται το σκοτάδι είτε έχει αγοραφοβία κτλπ.... Σημασία έχει να βρούμε από που πηγάζει αυτός ο φόβος ώστε να τον καταπολεμησουμε και να τον ξεπεράσουμε όσο μπορούμε

Οι φοβίες είναι φοβίες, και εγώ έχω μεγάλο φόβο με τα σκυλιά πολύ μεγάλο μπορεί να πάθω και καρδιά ένα πράγμα αν είμαι μόνη κ δω σκυλί να γαυγίζει αρχίζω και φωνάζω από τον φόβο μου είναι κάτι που δεν μπορώ να το ελέγξω, ενώ με έντονα δεν έχω κανένα μα κανένα απόλυτος πρόβλημα όταν ειμουν μικρή κιόλας τα έπιανα και κατσαρίδες και ακρίδες (Που παρεμπιπτόντως της θεωρώ και γουρικες) τώρα που μεγάλωσα αραιά και που με πιάνει κάτι κ δε μπορώ να τα πιάσω αλλά μέσα μου ξέρω πως είναι από την εικόνα που έχω σαν παιδί που έβλεπα άλλους να τα συχενονται και να αντιδρούν του στυλ καλά πως τα πιάνεις... Με τα σκυλιά έχω προσπαθήσει να το επεξεργαστώ μέσα μου, όταν δω ήσυχο σκυλάκι το πλησιάζω σιγά σιγά και το χαϊδεύω και του κανω και χαδακια όταν δω όμως μεγάλο σκύλο κ σε ετοιμότητα δε μπορώ με τίποτα να το ελέγξω. Μια μέρα περνούσα έξω από ένα σπίτι που είχε αυλή κ ξαφνικά πίσω από τα κάγκελα ήρθαν δύο σκυλιά και γαυγιζαν πετάχτηκα στη μέση του δρόμου ευτυχώς που δε περνούσε αμάξι, από τότε οπότε περνάω από εκεί πάω από την απέναντι μεριά και πάντα έχω τον φόβο μήπως τα ακούσω να τρέξουν στα κάγκελα και να αρχίσουν να γαυγιζουν...

Γενικά εγώ πιστεύω έχει να κάνει και με το στυλ σώματοτιπο κάθε γυναίκας δλδ διαφορετικά θα φανεί στα μάτια μας αν μια γυναίκα φοράει έντονο ντεκολτέ και έχει μεγάλο στήθος κ διαφορετικά αν μια γυναίκα φοράει το ίδιο μπλουζάκι με πιο μικρό στήθος... Σε όποια ηλικία και αν είναι.... Εμένα γενικά μαρεσει πολύ να βλέπω κυρίες στην ηλικία τον 40 η 50 με καλοφτιαγμενο σώμα να φοράνε φορεματα φούστες η και σορτς και να φαίνονται τα καλλίγραμμα πόδια τους... Η ακόμα και κοντά μπλουζάκια αν έχουν κοιλιακους.... Γενικά εμένα σαν άνθρωπος μαρεσει να μεταμορφωνομαι επειδή έχω πολύ σγουρά μαλλιά αλλά ξέρω να τα φτιάχνω και να τα κάνω ίσια σαν ελευθερη όταν έβγαινα γιατί πλέον δεν βγαίνω ξεχασμένο σπορ την μία μέρα μπορεί να με έβλεπες με κοντό σορτς φουντωτό σγουρό μαλλι και σανδάλι και την άλλη μέρα με ολόισια χαμηλή αλογοουρά με φούστα η φόρεμα μέχρι το γόνατο και γόβα στιλέτο... Όπως και το αγαπημένο μου χρώμα είναι το ροζ και γενικά τα ποιο πολλά μου ρούχα αυτό το χρώμα έχουν και εκεί που λέω δε θα ξανά πάρω ροζ πάντα εκεί πέφτει το μάτι μου.. και τη μια μέρα να είμαι σαν τη ροζαλιντα και την άλλη μέρα με τέλειος διαφορετικό στυλ.... Ώρες και φορές νομίζω πως ακόμα δεν έχω κατασταλάξει ποιο στυλ μου αρέσει και μου ταιριάζει

Αα ωραίο θέμα και αυτό...!!!! Στη δουλειά το χειμώνα φοράω φόρμες με σπορτεξ κολάν και γενικά ότι παντελόνι μου αρέσει με λάστιχο στη μέση γενικά στη δουλειά θελω να είμαι άνετα ντυμένη γιατί έχει τρέξιμο και ορθοστασία και μπότες φοράω αλλά αυτές τις μαλακές που είναι σαν καστορι δε θυμάμαι πως λέγονται.... Το καλοκαίρι μόνο σορτσάκια με τιραντε μπλουζάκια και σπορτεξ η πέδιλα.. Σε βόλτες το χειμώνα θα βάλω κολάν η στενό παντελόνι η κανένα φόρεμα τα τζιν ενώ μαρεσουν δεν με βολεύουν καθόλου και έτσι δε τα φοράω καθόλου, το καλοκαίρι θα βάλω πάλι σορτσ η ολοσωμη μακρυά η κοντή φόρμα η φόρεμα κυρίως κοντό σαν ελευθερη φορούσα και εγώ πολύ κοντά φορεματα πλέον λίγο ποιο πάνω από το γόνατο η μέχρι το γόνατο και γενικά μαρεσουν πολύ και τέτοιες φούστες, σπάνια το καλοκαίρι να βάλω μακρύ παντελόνι με ενοχλούν και νιώθω πως κολλάνε πάνω μου εκτός κάπου επίσημα αν βρω κάποιο που να μου αρέσει πολύ.... Κύριος παντελόνα Παπούτσια γενικά μερεσει η γόβα πάρα πολύ είτε με το χοντρό τακούνι που είναι στη μόδα τώρα είτε με το λεπτό σαν ελευθερη φορούσα συνέχεια στις βραδινές μου εξόδους πλέον αυτό έχω περιορίσει γιατί δε βγαίνω κιόλας κ γιατί νομίζω πως πλέον κουράζονται πάρα πολύ τα πόδια μου.... Και μαρεσουν πολύ και οι μπότες οι ψηλές μέχρι το γόνατο Γενικά όταν παντρεύτηκα ασυναίσθητα το ντύσιμο μου ήταν κάπως ποιο "σεμνό" ήθελα να είμαι σεμνή σύζυγος και μητέρα μάλλον περιόρισα κάπως τα πολύ κοντά και τα έντονα ντεκολτέ αλλά τώρα δύο μήνες που αδυνάτισα λιγουλάκι ξεκινάω να θυμάμαι τον παλιό μου εαυτό και νομίζω πως μου αρέσει καλύτερα αυτός....!!!! Πάντως εγώ την @ΑΡΓΚ άνετα την φαντάζομαι με το στυλ που περιγράφει δλδ εγώ δε θα μπορούσα να την φανταστώ με ποιο αυστηρό ντύσιμο

Αντε καλή επιτυχία και καλή υπομονή....!!!!! Και εγώ σκέφτομαι σε κανένα μήνα να ξανά προσπαθήσω στον μικρό για την πάνα εύχομαι αυτή τη φορά να είναι και η τυχερή μας....!!!!!!

Εμένα ο μεγάλος μου γιος στο σούπερ μάρκετ όταν ξεκίνησε να παίρνει το μικρό καρότσι τον άφηνα κάπως ελεύθερο να τριγύριζει στους διαδρόμους λόγο κιόλας παρορμητικοτητας έφευγε τρέχοντας ποιο πολύ "φώναζα" όταν έβλεπα πως το καρότσι πάει να κουτουλησει πράγματα κ να τα ρίξει αλλά είναι παιδί που με το που με χάσει από το οπτικό του πεδίο φωνάζει μαμά που είσαι... Αλλά γενικά ακόμα κ τώρα προτιμάει να κάθετε μέσα στο καρότσι του σούπερ μάρκετ..απο την άλλη ο μικρός μου γιος δε φεύγει από δίπλα μου πότε του αρέσει να με βοηθάει στα ψώνια αλλά και εκείνου του αρέσει να κάθετε στο καρότσι... Κσι όταν παίρνω κ τους δύο μαζί ο ένας κάθετε στο κάθισμα για παιδιά του καροτσιου κ ο άλλος μέσα στο καρότσι και κάπου εκεί χωράνε κ τα πράγματα Αλλά γενικά βλέπω κ από τον μεγάλο μου γιο που είναι παρορμητικος κ γενικά όταν του πεις με άγχος κάτι να μη κάνει του βγαίνει αυθόρμητα κ το κάνει και γελάει κ αγχώνεται κ τρέχει να μην τον προλάβεις του βγαίνει σαν παιχνίδι εκείνη την ώρα, την εντολή δεν την έχει καταλάβει γιατί έχει στο μυαλό του να μην προλάβεις να τον πιάσεις, ενώ όταν λειτουργούμε ήρεμα κ εκείνος κατανοεί κ είναι κ ποιο συνεργασιμος

Είναι η ηλικία του τέτοια που είναι αναμενόμενη αυτή η αντίδραση..... Για την ηλικία του ίσως είναι η καλύτερη λύση να μην τον παίρνεις μαζί σου για λίγο καιρό μέχρι να ξεχαστεί..ναι ναι το ξέρω είναι δύσκολο και ακατόρθωτο αυτό, η δεύτερη λύση είναι αυτό που είπε η deena να μείνεις σταθερής σε αυτό που θα πεις, αν έστω και λίγο έχεις αμφιβολίες για τον εαυτό σου ότι θα ενδώσεις καλύτερα να μη πεις τίποτα.... Και μόνο που τον κυνηγάς είναι για εκείνον πολύ αστείο και το βρίσκει παιχνίδι και του αρέσει να το κάνει για να σε βλέπει να τον κυνηγάς... Μπορείς ακόμα να τον βάζεις να σε βοηθάει να σου δίνει πράγματα κ να τα βάζει στο καρότσι σε λίγο ποιο μεγάλη ηλικία αυτό θα του είναι πολύ ευχάριστο και θα του αρέσει πολύ...!!! Θέλει υπομονή αυτή η ηλικία κ τρομερή ενσυναισθηση στο παιδί αλλά να σκέφτεσαι ότι από αυτή η ηλικία χτίζονται οι βάσεις και λένε πως η ηλικία των 2 και 3 χρόνων είναι η πρώτη εφηβεία από αυτή την ηλικία βλέπουμε πως θα είναι το παιδί σαν έφηβος.... Τώρα για το φαγητό που λέγατε ποιο πάνω κ εμένα ο μικρός μου γιος του άρεσε με το που ερχόταν ο άντρας μου να κάθετε στα πόδια του και να τρώνε παρέα, πολλά νεύρα ο άντρας μου τις περισσότερες φορές σταματούσε να τρώει γιατί δε μπορούσε.. Εξηγούσα εγώ στον άντρα μου να καταλάβει σιγά σιγά το αναζητούσε κ εκείνος του έλεγε ο άντρας μου έλα να κάτσεις στα πόδια μου να φάμε παρέα και ειδικά όταν είχε φαγητό που δεν του άρεσε ήταν η καλύτερη του τάιζε τον μικρό κ μου έλεγε ο άντρας μου κοίτα μαμά έφαγα όλο το φαγητό μου .... Σιγά σιγά το βαρέθηκε αυτό ο μικρός κ πλέον οπότε ερχετε ο άντρας μου ο μικρός κάθετε στη καρέκλα του κ ζητάει να τρώει από το δικό του πιάτο και να κάνει παρέα στον μπαμπά του... Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως σε ένα παιδί 1 χρόνον με 2 αν του κάνεις ένα χατήρι δε σημαίνει πως το κακομαθενεις κ δε του βάζεις όρια είναι η ηλικία που εξερευνούν, τώρα αν είναι κάτι που ενοχλεί τόσο πολύ εμάς θέτουμε τα δικά μας όρια απλά θέλει πάρα πολύ υπομονή από τη δική μας μερια... Και εκεί ανάλογα κ με το χαρακτήρα του παιδιού πρέπει να διαλέξεις η θα τρως και θα σε πιάνει πονοκέφαλος από το κλάμα του παιδιού δίπλα σου και θα κάνεις υπομονή μέχρι να το καταλάβει, η θα κάνεις πάλι υπομονή να τρώτε για λίγο καιρό παρέα μέχρι να διεκδικεί το να κάτσει να φάει μόνο του...!!!

Και ο δικός μου γιος είχε βαλκανική υποσπαδια και εμάς σε ελαφριά μορφή, εμείς του κάνανε περιτομή.. Αν και ακούσανε πολλές γνώμες γιατρών και διαφορετικές...!!!