Nefeli2014

Πάνω σε αυτό που λες... Εγώ πριν κάνω την πρώτη ήμουν εντελώς άσχετη, όχι απλά άσχετη αλλά άγνοια τελείως.. Ουτε μωρό είχα πιάσει ποτέ στα χέρια μου, ούτε είχα και την περιέργεια.. Ούτε που σκεφτόμουν ότι θα κλαίει ξέρω γω.. Ήξερα μόνο ότι ήθελα ένα μωρό.. Να το νταντευω να του τραγουδάω να το κάνω μπάνιο να μιλάμε.. Τέτοια.. Κι άρχισα να διαβάζω στην εγκυμοσύνη.. Θέλω να πω φαντασου τι ντουβρουτζα έπαθα.. Χάχα.. Ειδικά με τις ιώσεις εκεί έπαθα την πλάκα μου. Δεν είχα ιδέα πως αρρωσταινουν τόσο εύκολα. Είναι καλό να ενημερώνεται κάποια γενικώς πριν έρθει ένα μωρό. Ούτε και σε ότι αφορα τα αδέρφια έκατσα να ενημερωθώ. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, απλώς όταν προκύπτει ένα θέμα τότε το ψάχνω. Πχ δε διαβάζω για το δημοτικο είμαι στα του νηπιαγωγείου τώρα, κατέβασα κι έναν οδηγό γονέων, αν και θα έπρεπε να έχω μια εικόνα τώρα που το σκέφτομαι. Δεν ξέρω, πάλι μπερδεύτηκα :D

Έχουνε αποκλειστικό χρόνο ναι, και μέσω λογοθεραπειας έμμεσης που της κάνω αλλά και ελεύθερο δικό μας. Διαβάζω κι εγώ ενσυναισθηση, οπότε βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, να σας πω Με το καλό να πω κι εγω:)

OK... Καταλαβαίνω.. Κι εμάς δε μιλάει καθαρά. Μπορεί και σε εμάς να επιβαρύνεται. Κάνουμε λογοθεραπεια θα ξεκινήσω και έργο θεραπεία κίνηση, δε νομίζω να μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Γενικά το κάνει για πλάκα, αλλά όπως και να έχει είναι επίθεση. Αλλού δεν το κάνει. Ειδομεν...

Έχετε δίκιο τα κάνω όλα αυτά ήδη, και όσες φορές της φώναξα επειδή δεν άντεχα άλλο η δεν ήμουν συγκέντρωμενη εκεί, είχαμε μεγαλύτερη έκρηξη. Αυτό που κατάλαβα είναι πως καλά το πάμε απλά θέλει χρόνο. Και η μεγάλη ερώτηση. Μέχρι πότε όλο αυτό? :D Δηλαδή χρονικά ας πούμε κάνα χρόνο ακόμα? Εγώ όλα αυτά τα κάνω και από μόνη μου και από συμβουλές από παιδίατρο και εγώ και τη λογοθεραπευτρια και τη φίλη ψυχολόγο και όλες μου λένε τα ίδια και τα κάνω. Απλά πολλές φορές φοβάμαι μην κρατήσει χρόνια αυτή η Κολωνια και τελικά καταλήξω πως κάτι δεν έκανα σωστά αυτά τα χρόνια. Μάλλον υπερβάλλω τωρα. Το βλέπω. :D

Συμφωνώ με όλα. Μου φαίνονται βουνο η αλήθεια είναι, αλλά νιώθω πως αυτό είναι το σωστό, μπορείς να μου δώσεις μερικά παραδείγματα?

Αφήνω λίγο τα άλλα στην άκρη γιατί αν αρχίσω την ψυχανάλυση και αφήσω τα άλλα θα βρω το μωρό με βουλωμένο ματι:D Να διοχετεύσει λες αλλού αυτό που νιώθει. Δηλαδή πωσ? Ας πούμε η λογοθεραπευτρια μου είπε πως πρέπει να την αφήνω να το εκφράζει το συναίσθημα της. Και την αφήνω, δηλαδή δεν της λέω κάτι αν βάζει Καμμια φύρα το χέρι στο στόμα η κανει το μωρό και κανει πως μπουσουλαει... Εμένα αυτά δε με πειράζουν. Και αρκετές φορές που μου τα κατουρησε όλα ενώ έχουμε βγάλει πάνα πάλι δεν είπα τίποτα. Εμένα η επιθετικότητα με ενοχλεί και πως να την σταματήσω χωρίς φωνές και ηρεμία. Γιατί _επανερχομαι_ολα με ηρεμία έχω μάθει να τα λύνω. Πχ η τιμωρία εμάς δε μας φέρνει ηρεμία. Εγώ γενικά συμφωνώ μαζί σου, είναι νομίζω αυτός και ο πιο δύσκολος δρόμος. Θεσ να με βοηθήσεις λίγο με παραδείγματα? Πχ. Πάει κοντά στο μωρό και πάει να την ζουληξει η να βάλει το νύχι της στο μάγουλο της νά το πιέσει. Πως εκεί να αδιαφόρησω. Πες μου εσύ πως το αντιμετώπιζες αυτό? Εχω δοκιμάσει να πάρω μακριά το μωρό αλλά τωρα το βάζω κάτω ας πούμε γιατί θέλει να μπιυσουκησει. Η δοκιμάζω να την ξεγελασω με κάτι άλλο αλλά εκείνη επιμένει και πάει εκεί με ύφος τώρα εγώ θα κάνω αυτό που θέλω κι αδιαφορώ μαμά για όσα μου λες. Χθες το βράδυ ξάπλωσαμε αγκαλίτσα και μιλούσαμε, μου υποσχέθηκε δε θα δαγκώνει και μόλις έκλεισα τα μάτια μου μου χώσε μια ελαφριά και γέλαγε. Της γύρισα κι εγώ την πλάτη και κοιμήθηκα. Την πείραξε βέβαια και σταμάτησε.

Κακό που χτυπάει και φέρεται άσχημα, αυτό εννοώ κακό. Ναι λογικό είναι αλλά και κακό να χτυπάει και να δαγκώνει. μα τον τρόπο ψάχνω να το διαχειριστω... Δεν έχουμε εντάσεις, άγχος έχω άλλα δε με πιάνει πανικός γενικά. Ίσα ίσα είμαι πάρα πολύ ψύχραιμη, είναι διαφορετικά πράγματα. Ας πούμε έχω μια φίλη που γενικά άγχος δεν έχει άλλα στο σπίτι της επικρατεί φοβερή ένταση και φασαρία με τα παιδιά της Γιατί ας πούμε δεν έχει υπομονή και ψυχραιμία. Και ειναι εντελώς ανοργάνωτη. Εμείς εδώ έχουμε ησυχία συζητάμε πολύ κοκ και έχουμε οργάνωση. Στις αρχές είχα τύψεις που αγκάλιαζα το μωρό, τις πρώτες μέρες αλλά τώρα δεν έχω Καμμια. Δεν ξέρω πως ειναι ο άντρας σου, δε σημαίνει πως ειμαι και ίδια :D Αλλά δεν έχω καταλάβει τι μου προτείνεις...

Τι να σου πω.. Ειλικρινά δεν ξέρω, μπορεί να ναι κι αυτό. Η αλήθεια είναι πως είμαξ αγχώδης μου το λέει και η λογοθεραπευτρια το εντόπισε και η αναπτυξιολογος. Προσπαθω γενικά όσο μπορώ πάντως. Τώρα με το αν ειμακ του προγράμματος ναι ειμαι, δεν μπορώ δυστυχώς να λειτούργησω διαφορετικά. Χάνομαι.. Όσες φορές δηλαδή άφησα θέματα στη μοίρα τους χάθηκα.. Το να έχω λιγότερη αγωνία και πως τελικά δεν είναι και τίποτα και όλα τα παιδιά το περνάνε ναι θα μπορούσα να προσπαθήσω να σκέφτομαι αυτό. Δεν είναι κι εύκολο να είσαι παρατηρητής μέσα στο σπίτι σου βέβαια.. Αλλά καλό είναι.. Πιστεύω ομως πως αυτό που έχω έχει και τα καλά του δηλαδή αυτή η στόχο προσήλωση έχει δημιουργήσει ασφάλεια σπίτι μας, στα παιδιά, αν εξαιρέσουμε αυτό το νέο κακό που συμβαίνει τώρα που πιστεύω θα καλμαρει εν καιρώ. Τείνω κι εγώ όχι προς την Τιμωρια, όχι γιατί είναι κατά γενικά αλλά γιατί στο δικό μου το παιδί φέρνει διαφορετικά αποτελέσματα. Όταν μαλλιάζει η γλώσσα μου να εξηγώ και να παραδειγματιζω, να ειμαξ τρυφερή πάρα τα λάθη της και να δείχνω κατά νόηση ναι νομίζω πως πιάνει αν όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές. Ειναι πολύ καλό παιδι και τρυφερό, μπερδεμένο ειναι και φοβάται μη του πάρει άλλο την καρδιά της μαμάς και του μπαμπά...Να δείτε μόνο πως με τραβάει όλη μερα από το παντελόνι... Που δεν ήταν έτσι. Ελα κι έλα κι έλα κι έλα.. Κι εγώ πάω πάω πάω.. Εκεί στο πολύ πάω κάπου τα φτύνω, εκεί πρέπει να βρω φόρμουλα. Θέλει παράλληλα και την αυτονομία της. Μεγαλώνω μια εν δυνάμει γυναίκα, σύνθετα πλάσματα τελικά :)

Εγώ? Ούτε ούτε καν. Κάνω δουλειές αλλά όσο μπορώ. Έχω γυναίκα για βοήθεια. Εγώ έχω 3 μωρά και με αυτά ασχολούμαι. Τα παιδιά μου και τη δουλειά μου... Τέλος... Κλείνω... :)

Πάει παιδικό 5 ώρες τη μέρα. αυτές τις μέρες δεν την έχω πάει και είναι συνέχεια μαζι και κάπου έχει ξεφύγει. Να ας πούμε παίξαμε φάγαμε όλα καλά πριν λίγο ποιυ γκρινιαξε η μπεμπα άρχισε πάλι. Ήρθε με βάρεσε μου είπε είναι τίγρης(μου δείχνει και τα δόντια της είναι να γελάς και να κλαις) της βούτηξε και το παιχνίδι. Όχι πείτε μου τι Time in να κάνω που το κάνω όλη μερα. Είναι μόνη της τώρα και παίζει. Μου ζήτησε να παίξουμε κλαίγοντας της είπα είμαι θυμωμένη γιαυτό και γιαυτό, της ζήτησα να μην το ξανακάνει μου είπε ΘΑ ΤΟ ξανακάνει κι εγώ την έστειλα μέσα. Όχι πείτε μου εδώ τι έπρεπε να κάνω. Που από την ώρα που ξύπνησε ειμαστε μαζί κι ασχολούμαι συνέχεια. Θέλει την προσοχή μου Συνέχεια είναι και η γιαγιά εδώ, χθες τη διέλυσε τη γιαγιά της που ήταν μόνες. Που δεν κανω τίποτε άλλο από το να ασχολούμαι.

Πάντως αυτό που γράφτηκε, πως επιζητά την αρνητική έστω προσοχή ναι ειναι γεγονός και είμαι 100%σιγιυρη.αρκει να της δώσουμε σημασία. Ακόμα κι αν τη μαλωσουμε γιαυτό γενικά δεν πολύ ιδρώνει το αυτί της. Όταν όμως για αλλά θέματα πέραν μωρού έχουμε όρια εκεί Μαζεύεται πολύ. Πχ τρώμε στη κουζίνα όχι δύο σαλόνι, μαζεύουμε παιχνίδια πριν φέρουμε αλλά, δεν Πεταμέ ρούχα και βράκια όπου ναναι. Κανόνες έχουμε και τους τηρεί, όρια έχουμε ως προς το ποσό θα δει τηλεόραση πχ και ότι είναι ώρα για ύπνο στο κρεβάτι της επίσης. Τωρα με το θέμα χτύπημα στο μωρό είναι ένα θέμα. Εσπερο στα μεγάλα παιδιά είναι αλλιώς. Εγώ ας πούμε γενικά δε φωνάζω στα παιδιά στην τάξη αλλά αν το πράξηλωσει κάποιο το κρατάω στο διάλειμμα να γράψει η παραπάνω ώρα να κάνει επιπλέον ασκήσεις πχ. Και πάει καλά γενικώς δεν είχα ποτέ σοβαρά θέματα με ακούνε.τα συζητάω μετα. Άσε που δεν είμαστε και οι γονείς τους. Εκεί ξεθαρρευουν στο σπίτι. Αλλά στα μωρα είναι αλλιώς δεν καταλαβαίνουν ακριβώς τι συμβαίνει. Και η μικρη μου στο Σχολείο φοβερή τι δεξί χερι της δασκάλας. Της λέω τι κάνει σπίτι στο μωρό και με κοιτάει απορημενη. Έξω ευτυχώς είναι όλα οκ. Ίσα ίσα κιόλας...

Και γιατί σε όλα τα σαιτς ψυχολογίας που διαβάζω λένε όχι στην τιμωρία.. Η λέξη είναι το πρόβλημα? Δηλαδή να μη λέμε τη λέξη τιμωρία? Διαβάζω πως θα χειροτερεύει το πρόβλημα. Σε ένα άρθρο διάβαζα μόνο αγάπη και ασφάλεια όχι τιμωρία. Σε βγάζω άκρη. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστο. Όρια ναι κανόνες ναι, συνέπειες ναι. Προφανώς θα εννοουν όχι απειλές και φωνές? Αλλά απειλή δεν είναι άμα το ξανακάνεις θα σου κάνω αυτό? Γενικά ενθαρρύνουν τη θετική επιβράβευση. Συμφωνώ αλλά κάπου υπάρχουν και κάποια όρια. Η λογοθεραπευτρια είναι και ειδ παιδαγωγός με βοήθησε στο να μάθω να θέτω όρια. Δεν σημαίνει βέβαια πως πάντα την ακολουθώ. Απλώς έχω μπερδευτεί με το τι είναι σωστό και τι όχι.

Ναι τέτοια τα κάνω. Εκτός από το να της πω να πάει μέσα. Γιατί και που θα το πω θα ρθει έξω πάλι... Και ξανά μάνα.. Είμαι αυστηρή μαζί της γενικά. Νομίζω είμαι κάπου στη μέση. Απλωε πιστεύω πως είναι και ηλικιακο το θέμα και βαρυνε με τη ζήλεια. Πχ ρισκάρει ριψοκινδυνευει και με δοκιμάζει γενικότερα. Είναι στη φάση του γιατί και που και ποιος και γιατί και και και, όλο μιλάει. Δόξα τω θεώ, αρθρωση καλή μπορεί να μην έχει άλλα ροδανι η γλώσσα της :D

Τι είδους τιμωρία όμως? Μια φίλη ψυχολόγο που ρώτησα και τη λογοθεραπευτρια μας μου είπαν και οι δύο όχι τιμωρία όχι μαλωμα όχι όχι όχι. Κι ο άντρας μου χθες τα πήρε κρανίο μου λέει τι όχι όχι αυτο θα μας καβαλήσει στο τέλος, αν δεν το έχει ήδη κάνει δλδ. Όχι δεν της λέω έτσι. Δεν αναφέρω το μωρό καθόλου. Ναι αυτό το κάνω. Κατάλαβα τι εννοεις. Το κάνω κι αυτό.

Έχω προσέξει πως του ίδιου φύλου είναι αλλιώς. Προχθές η μικρή μου είπε πως θέλει ένα αγόρι για αδερφάκι και να πάμε την μπεμπα πίσω στα μωρα :/