Nefeli2014

Μια φίλη μου το κάνει αυτό φέρνει κάθε φορά πάρα πολλά - που είναι φίλη μου-και αναγκάζομαι κάθε φορά στις δικές τους γιορτές να ξοδεύω περίπου 70 με 100 ευρω.. Οπότε έρχεται η ώρα να μου πει για κάλεσμα αρχίζω και προετοιμαζομαι λες και θα πάω σε γάμο. Ε τι να κάνω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.. Αλλά θα προτιμούσα ένα δώρο για τον εορτάζοντα, ένα καλο δωράκι για το παιδάκι που κάνει το πάρτυ ρούχα η παιχνίδι αν είναι μικρό και ένα ωραίο βιβλίο για τον μεγάλο. Και είναι μια χαρά! Δε χρειάζονται πάρα πολλά ειδικά στις εποχές μας.. Είναι υποχρέωση απέναντι στον άλλο και μεγάλη..

Να δώσω κι εγώ μερικές ιδέες για δραστηριότητες στο σπίτι επιγραμματικα: 1.πινακας άσπρος αλλά κυρίως μαυροπίνακας με κιμωλιες δυναμώνει δαχτυλα 2.χοντρες ξύλομπογιες 3.πλαστελινες αλλά με μαχαιρακι 4.πλαστελινη πάνω σε σχέδιο 5.παιχνιδια ρόλων διαδραστικά θεματικά, κάθε φορά άλλο θέμα. Τα παιχνίδια να έχουν αντικείμενα καθημερινότητας για εμπλουτισμό λεξιλογίου 6.σφυριχτρες, φουρφουρια που έχουν στα πάρτυ, βοηθά μυολειτουργικα το στομα 7.παζλ,καρτες με αντίθετα συνώνυμα, ποιο ζωάκι μένει που κλπ,τουβλακια, αριθμομετρα 8.αυτοκολλητα 9.παραμυθια 10.χοντροι μαρκαδόροι 11.χαντρες και κορδόνια αναπτύσσει λεπτή κινητικοτητα 12.θεατρο κουκλοθέατρο στολές 13.χαρτονια, πηλος, κηρομπογιες, κόλλα ψαλίδι παιδικό να μάθει να κόβει, κατασκευές Θα συνεχίσω πάλι. Έχουμε πάρα πολλά!! Η δικιά μου ειναι απίστευτη στις κατασκευές και πιάνει μολύβι από τα δύο σα μεγάλος άνθρωπος. Προσπαθεί να διαβάσει και γενικά ειναι παιδί ήπιων δραστηριοτήτων. Εγω ψάχνω αν έχετε υπόψην σας ασκήσεις που βοηθούν στο να χρησιμοποιεί συντονισμένα όλα τα μέρη του προσώπου κυρίως αυτά που βοηθούν στην ομιλία. Η λογοθεραπευτρια μου έχει δώσει κάποια άλλα ψαχνω κι άλλα. Πχ. Φουρφουρια Να φυσάει, τσίχλα επίσης τη μαθαίνω να μασάει και σφυριχτρα. Κάνουμε και γκριμάτσες, φουσκώνουμε μάγουλα βγάζουμε έξω γλώσσα. Καμμια άλλη ιδέα? Επίσης κινητικα αλλά μέσα στο σπίτι λίγο δύσκολο. Μπάλα παίζουμε και μονόζυγο στις κούνιες γενικά ότι έχει σχέση με δύναμη σε Χέρια και πόδια. Κάτι άλλο μέσα στο σπίτι? ....

Κοιτα να δεις, έτσι είναι όπως το γράφεις. Εγώ ας πούμε που δεν κοιμάμαι μαζί τους, ασχολούμαι μαζί τους πάρα πολλές ώρες την ημέρα και παραμελω κι εγώ τον εαυτό μου. Αλλά είναι και κάτι που στην παρούσα φάση δε με νοιαζει διότι αν με ένοιαζε σίγουρα θα έκανα κάτι γιαυτό. Εκτός από τις ώρες που είμαι δουλειά και λίγο πριν φύγω. Η μέρα μας δηλαδή αν εξαιρέσεις τις ώρες που επιλέγουν να παίζουν μόνα τους ή και μεταξύ τους οπότε με ζητάνε για παιχνίδι κι απασχόληση είμαι εκεί. Έχω θεματικά παιχνίδια, πλήρη γκάμα δραστηριοτήτων, από εκπαιδευτικά μέχρι ελεύθερο με πολλές επιλογές για να περνάμε καλά, να ερχόμαστε σε πολύ στενή επαφή, αλλά και να μαθαίνουν. Τα ψάχνω πολυ αυτά. Η φίλη μου ας πούμε που κοιμούνται αγκαλίτσα η ίδια μου λέει πως δεν ασχολούμαι μαζί του γιατί κάνω δουλειές. Η "έχω μέρες να παίξω μαζί του". Ενώ δεν εργάζεται. Ώρες ώρες νομίζω κουραζεται πιο πολύ από μένα. Ε η καθεμία με το δικό της τρόπο. Αγαπημένη να είναι η οικογένεια και μια χαρά μεγαλώνουν. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Μην τρελαινομαστε κιόλα. Δε κάνουμε κι αγώνα δρόμου. Αλλά νταξει μια τάση μεταξύ γυναικών να αλληλοσυγκρινονται και ποια είναι η καλύτερη μάνα υπάρχει. Μου τη δίνει αλλά τι να κάνουμε συμβαίνει.. :D Πολύ ωραία τα λες πάντα συμφωνώ μαζί σου! Εγώ γενικά δε ζηλεύω μάλλον είμαι από τις λίγες μανάδες που νομίζουν ότι έχουν βγάλει το παιδί θαύμα. Χαχαχα. Σοβαρά Εγώ νομίζω πως κι εκεί έχει να κανει με εμάς και το μέσα μας. Στο μόνο που ας πούμε με ενοχλεί και θα μπορούσα να πω ζηλεύω λιγάκι είναι ότι η μεγάλη μου δεν μιλαει ακόμα 100%καθαρα. Δηλαδή βλέπω σε όλα της πόσο αστέρι είναι και υστερούμε εκεί. Και προσπαθώ να καταλάβω γιατί με ενοχλεί αλλά είναι ένα κομμάτι που δεν μπορώ να εκλογικευσω. Πιθανόν με έχει κουράσει να προσπαθώ τόσο πολύ (λογοθεραπειες 2 φορές τη βδομάδα, πολλές ασκήσεις στο σπίτι και πολλά πρέπει, αυτά με έχουν εξοντώσει-έχω σκεφτεί να τα παρατήσω κιόλας, ευτυχώς από Σεπτέμβρη θα αναλάβει ο σύζυγος τα περισσότερα σε αυτό το κομμάτι) Αλλά τι να κάνουμε δε μπορούμε να τα έχουμε όλα. Πάντως και ο Einstein άργησε να μιλήσει :D :P

Εγώ τα ξέρω αυτά και άλλωστε ειπα ήδη πρώτη πως δεν υπάρχει λάθος η σωστό. Ξαναδιάβασε το αν θέλεις, είπα το ίδιο πράγμα. Εμένα η δική μου οπτική λέει αυτό εσένα άλλο της άλλης μαμάς άλλο.. Αλλά δεν υπάρχει λάθος και σωστό σε άυτο η απαντηση μου ήταν προς την vtgian που "σφιχτηκε η καρδιά της" που με διάβασε και ότι μίλησε για άγχος αποχωρισμού που τελικά δεν έχω καταλάβει στο χρόνο έχουν άγχος.. Στα 2 έχουν άγχος.. Στα 3 στα 4.. Πάντα αγχωμενα είναι αυτά τα πλάσματα..?! Μπα δεν πιστεύω σε αυτά. Πιστεύω στο άγχος των μαμαδων.. Μόνο αυτό είναι η πηγή του κακού για όλα. Η εμπειρία μου σα μαμά, σα δασκάλα, σα θεία, σαν τελοσπαντων τόσα χρόνια με παιδιά έχω πλέον πειστεί. Και δεν μπορώ να δεχτώ κάτι άλλο, ενώ τα ακούω, τα διαβάζω για να είμαι ενημερωμένη αλλά είναι η δική μου οπτική. Εγώ σε αυτό απάντησα.;) Όσο για τα γκατζετς ποτέ δε χρησιμοποίησα τα θεωρώ άχρηστα και μένω σε μεζονέτα και χρησιμοποίησα και μαξιλαρι μάλιστα επειδή της άρεσε στους 3 μήνες. Πότε δε φοβήθηκα προσωπικά με τη δεύτερη ειδικά. Με την πρώτη είχα ενα άγχος και γιαυτό άργησα να την πάω στον χώρο της και με βασάνισε αργότερα για να κοιμηθεί στο κρεβάτι της. Για λίγο διάστημα δυσκολεύτηκαμε αλλά πλέον δεν το αποχωρίζεται το κρεβάτι της (ούτε η μια ουτε η άλλη) ούτε τα χνώτα μας μέσα στα μούτρα τους και τα ροχαλητό μας, καθαρή ατμόσφαιρα, το ζευγάρι στον χώρο του να κοιμόμαστε όπως θέλουμε Κάι όταν θέλουμε. Ούτε αρκουδάκια θέλει ούτε κάτι να γαντζωνεται ούτε μαμακιζει. Για την ηλικία της δηλαδή είναι εξαιρετική, αυτόνομη, ξέρει πότε να έρθει κοντά μας, όταν πραγματικά μας χρειάζεται. Πολλά βραδια που βλέπει κάποιο όνειρο την επιστρέφω στο κρεβάτι, κάθομαι μαζί της και της μιλάω τρυφερά, κι αμέσως ανακουφιζεται και ξανακοιμαται.δεν κάνω το λάθος να την αφήσω να κοιμηθεί με εμάς, θα είναι σα να της ενισχύω την πεποίθηση ότι καλά κάνει και φοβάται,οπιυε σπεύδω να την πάρω από αυτό που της προκαλεί φόβο. Της μαθαίνω να διαχειρίζεται όλα τα συναισθήματα της. Καποια πρωινά έρχεται στην αγκαλιά μου και πότε δεν της το αρνούμαι. Όμως το δωμάτιο της ειναι αυτο και το φτιάξαμε όπως εκείνη ήθελε. Εξαρχής το ειχα πιάσει λάθος και θα μπορούσα να γλίτωνα εκεινη την περίοδο προσαρμογής αλλά έτσι είναι τα λάθη για να μαθαίνουμε. Άλλωστε προσαρμογή θα περνάνε πάντα. Υγ. Να πω επίσης πως τα δικά μου παιδιά και πιστεύω παίζει ρόλο η όλη μου στάση απέναντι στο θέμα αυτονομίας και ασφάλειας, δικού τους χώρου κλπ πως τα βράδια κλείνουν 11ωρα ύπνου χωρίς να ξυπνήσουν. Μόνο το μωρό για να φάει και ύπνο πάλι. Αν τα κοιμιζα μαζί μας δε θα ήταν ήρεμα, και το έχω διαπιστώσει όσες φορές έχει τύχει να κοιμομαστε όλοι μαζί το βράδυ ειναι ανήσυχα. Μπιρει να έτυχε κιόλας είμαι κι εγώ υπναρου :D

2,5 ήταν συγκεκριμένα και δεν περνούσε άγχος αποχωρισμού, επιμονή είχε.. Διότι όταν νυσταζε πραγματικά δεν είχε θέμα να κοιμάται. Μέχρι 7 μηνών κοιμόταν σε κούνια εντός δωματίου μας και άργησα κιόλας θεωρώ. Η μπεμπα 3 μηνών πήγε στο δωμάτιο της. (και δεν το αλλάζει πλέον με τίποτα, χαίρεται όταν το βλέπει, είναι 9 μηνών τώρα) Εγώ την είχα μάθει να κοιμάται μαζι μας από ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ οπότε κι όταν ήθελε κι όταν σιγά σιγά της έλεγα πως καιρός είναι να πάει στο κρεβάτι της συμφωνούσε. Εκείνη διάλεξε όλο το δωμάτιο της.. Αλλά υπηρχαν βραδιά δύσκολα όπως εγραψα, όμως έπρεπε να το περάσουμε αλλιώς ακόμα μαζί μας θα κοιμόταν και είναι 4.κι εγώ προσωπικά το 4 το βρίσκω πολύ αργά να μάθει ένα παιδί να κοιμάται μόνο του. Δηλαδή εσύ που λες στα 4 ότι έμαθε να κοιμάται μονη της η κόρη σου μου έρχεται στο μυαλό ένα παιδί που θα δυσκολευτεί να αυτονομηθει σε πολλά πράγματα. Κι επίσης μου ρχεται στο μυαλό μια μαμά που έχει η ίδια προσωπική ανασφάλεια και το κοιμίζει μαζί της. Όμως εσύ ξέρεις το παιδί σου κι εσένα και μπορεί να μην είναι έτσι. Πιστεύω κάθε μητέρα έχει ένστικτο και λογική και βλέπει ποτέ ειναι καιρός είναι για κάτι. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό.. Το βλέπω από μια φίλη μου που κοιμίζει τον μικρό μαζί της γιατί δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία να βάλει όρια και είναι 2,5 χρόνων ο μικρός. Το έχει παραδεχτεί. Αλλά οκ δεν είναι η κάθε περίπτωση ίδια. Η κόρη μου έχει αυτονομηθει από πολύ νωρίς και ανασφαλή δε της λες με τίποτα, αντιθέτως.. Τσακάλι είναι και δίνει και μαθήματα στις φίλες της..

6??? Δεν ξέρω πολυ μου φαίνεται. Και να μην έχουν κρεβάτι δηλαδή!? Μία φίλη μου τον κοιμίζει μαζί της και ούτε κατά διάνοια να πάει σε δικό του κρεβάτι πλέον. Έχουν απηυδήσει και οι δύο και φυσικά το δεύτερο ούτε καν το προετρεψαν για συγκοιμηση. Παρά μόνο όταν το θήλαζε. Κατανοώ όταν θηλάζεις είναι εύκολο και πρακτικό αλλά ως εκεί. Και το ζευγάρι ποτέ θα έχει χρονο και χώρο για τελοσπαντων. Εδώ τώρα και χρόνος ελαχιστος που να κοιμόμασταν και όλοι μαζί... Εμένα έρχεται το πρωί όταν φεύγει ο μπαμπάς της για δουλειά και κοιμόμαστε. Αλλά έχουμε κάνει αυτή τη συμφωνία.. Δεν ξέρω τι λένε οι μελέτες αλλά ενστικτωδώς δηλαδή η και η λογική μου μου λένε ότι δεν είναι καλό αυτό..

Και η δικιά μου έτσι έχει γίνει.. Απόμακρη, μιλάει οπότε θέλει κι αμα θέλει στους ανθρώπους κι αναρωτιόμουν αν είναι όλα χαρακτήρα θέμα. Είναι χαιδεμενη.. Και δεν της έλειψε ποτέ κάτι όλοι πάνω της παπουδες γιαγιάδες όλοι της έχουν αδυναμία κι εκείνη το εχει εκμεταλλευτει μια χαρά. Κι εγώ έχω αγριέψει :( Πιστεύω έχουμε χρόνο για διόρθωση μα και εξαρχής που έλεγα ΜΗΝ άρχιζαν, και άστο παιδί ειναι μικρό ειναι.. Τώρα που άρχισαν οι τιμωρίες της κακοφαινεται και είμαι η κακια μαμά. Και αγκαλιά μας κάνει μια φορά τη βδομάδα και αν... Δεν πειράζει λέω θα της περάσει. Είναι και η ηλικία του εγώ. Πολύ δύσκολη ηλικία. Που να ζήσω κι εφηβεία. Πάντως έχει αποκτήσει ένα φοβερό τρόπο να μας διπλαρώνει όλους... Το σκατο (μου). :/ Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ μωρό δεν ξέρω, καλό είναι να μην το αφήνει να κλαίει, έχω διαβάσει ο πρώτος χρόνος είναι σημαντικός για αγκαλιά και δεν πρέπει να τη στερείται.. Κι εγώ έτσι λειτούργησα δηλαδή και λειτουργώ. Αλλά τι να πω δεν ξέρω... Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω τίποτα :8 Μπράβο αυτό. Κι εγώ δεν πιστεύω φταίει η αγκαλιά. Φταίει ο όλος τρόπος. Τη δικιά μου δηλαδή την είχα μάθει να κοιμόμαστε μαζί ως τα 2. Ε ρε και τι τράβηξα να της μάθω τι κρεβάτι της. Και άργησα. Τα κατάφερα όμως. Και τψρα δεν το αποχωρίζεται... Αλλά κάτι κλάματα που έχω περάσει μέσα στη νύχτα, να κάθομαι 2 ώρες εκεί στο κρεβάτι της μέχρι να κοιμηθεί. Εδώ θα κοιμηθείς. Εδώ είναι το κρεβάτι σου. Δε σε αφήνω αλλά εδώ θα κοιμηθείς. Και να σηκώνεται και να τη βάζω και να ξανασηκωνευαι και να την ξαναβάζω. Και να σφίγγω τα δόντια μου να μην ξεσπάσω σε λυγμούς. Αλλά οκ πέρασε τα κατάφερα. Τώρα τα ίδια βιωνω με τις ζήλιες της προς το μωρό. Έτοιμη είμαι να τη χάσω την υπομονή μου. Μια φορά την έπιασα και από το μαλλί. Κρατήθηκα..καο κρατιέμαι. Αλλά ωρες ώρες σε φτάνουν εκτός... Το δουλεύω 4 μήνες από τότε που άρχισαν τα δύσκολα και κάθε μέρα και καλύτερα. Από εκεί ο το καθημερινό φτάσαμε στο 3 φορές τη βδομάδα. Οκ.. Θα το καταφέρουμε κι αυτό που θα πάει.. Ξέφυγα εγώ τώρα..... Σόρυ.... Χαίρομαι που το διαβάζω αυτό χωρίς να το έχω διδαχτεί από κάπου αλλά το κάνω κι εγώ.. Εντάξει τώρα έχει μεγαλώσει παίζει πολυ μόνη της και έχουμε άλλη επικοινωνία. Αλλά κι εγώ την εμπαζα μέσα στα πράγματα. Μαγείρεμα μαζί δουλειές. Η κόρη μου από 3 χρονων ξέρει να λούζεται, να κάνει μπάνιο, να στρώνει το κρεβάτι της, να μαζεύει τα ρούχα της να πλένει τα δόντια της να τακτοποιει.. Οκ ειναι και στο χαρακτήρα της η τακτικοτητα(θα με ακούσει κ κανένας και θα νομίζει ότι το βάζω το παιδί να κάνει και λάντζα χάχα) όχι όχι το έβλεπε και το βλέπει σαν παιχνίδι και με πράγματα να ασχολειται,παντα της έχω μαζί μαρκαδόρους κουτάκια και τέτοια κι εγώ. Στις διακοπες για να πιούμε έναν καφέ με τον σύζυγό της έπαιρνα διαφορά από τα περίπτερα αυτοκόλλητα μπογιές μικροπαιχνιδια και καθόταν ήσυχη και έπαιζε... Και πράγματι όταν πχ με πιάνει από το χέρι έχω προσέξει θέλει να το αφήσει μόνη της, αν της το αφήσω παθαίνει μια μικρή ταραχή κι επιμένει. Κι από τοτς που το ένιωσα δε τη; το έχω αφήσει ποτέ. Ότι κι αν κάνω το σταματαω μέχρι να με αφήσει εκείνη.. Μακάρι να μπορούσαμε να μπούμε στο μυαλόυδακι τους να δούμε τι σκέφτονται, πως νιώθουν, τι θέλουν και γιατί. Θα ήθελα πολύ να ξέρω αν ποτέ έχει αισθανθεί αδικημένη και πότε. Αλλά δε θα το μάθω πότε πάρα όταν μεγαλώσει που θα μου τα χώσει όπως έκανα εγώ στη μαμά μου αργότερα αλλά και που κατάλαβα τι αγώνα έκανε όταν πια μπήκα στη θέση της...

Ωραίο δεν το ήξερα.. Εμένα η μεγάλη μου μεγάλωσε μπρούμυτα πάνω μου... Ήρεμου σε φοβερά και κοιμόμασταν τα μεσημέρια τότε που είχαμε χρόνο μαζί και εκείνη πάνω μου μπρούμυτα.. Θυμάμαι έβαζα στα πλαϊνά μαξιλάρια μη και μου πέσει και ρίχναμε κάτι ύπνους..και με τον μπαμπά της το ίδιο.. Τώρα με τη μικρή δεν έχουμε αυτή τη πολυτέλεια καθώς η μεγάλη δε κοιμάται μεσημέρι και δε μας αφήνει. Νομίζω πως η μικρή έμαθε έτσι.. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω αν είναι στο παιδί ή αν τελικά εμείς το καθοδηγούμε όλο αυτό.. Διότι η μικρή τέτοια δεν... Μόνο κούνημα και ρηλαξ και κούνια από βρέφος.. Αγκαλίτσες ναι μέσα στη μέρα αλλά όχι αυτό το τρελό πράμα που εζησα με την πρώτη και που ζει η θεματοθετρια. Εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω, την έμαθα έτσι η ήταν στο παιδί.. Αν υπάρχει και εξήγηση... Και που έκλαιγε ημερών ναι την έπαιρνα αλλά η μεγάλη με καβαλουσε οπότε την έβαζα ρηλαξ και κούνημα τρελό και ήρεμουσε.. Πιθανόν αν ήταν κι αυτό το πρώτο να το είχα κι αυτό αγκαλιά συνέχεια.. Αλλά με το δεύτερο ήταν πρακτικά αδύνατον με τη μεγάλη να τσιριζει και να κοπανιεται πάνω μας.. Ώρες ώρες νιώθω πως είναι ριγμένα τα δεύτερα κάπως από κάποιες αποψεις.. Άλλες πάλι νιώθω πως μεγαλωνουν καλύτερα από άλλες απόψεις...

Μπορεί να έχει πονακια και να τον ανακουφίζει μπρούμυτα..

Έτσι είναι καλά λένε οι κοπέλες μόλις σε φωνάζει να τρέχεις κι εγώ αυτό έκανα ειδικά με τη μεγάλη μου η κόρη.. Και η μικρή ήθελε συνέχεια αλλά με λίγο κούνημα ηρεμουσε.. Η μεγαλη μόνο αγκαλιά μου.. Πάντως έτσι ειναι τα μωρά.. Εγώ θυμαμαι να τα παρατάω όλα και να τρέχω. Δουλειές έκαναν οι άλλοι.. Με τη μικρή ήταν κάπως διαφορετικά έχει πολλές εναλλαγές πολλά παιχνίδια της μεγάλης η οποία πήγαινει και την απασχολεί οπότε κάπως ξεχνιοταν. Γενικά είναι πιο ήσυχο μωρό. Η μεγαλη με είχε ρημάξει κυριολεκτικά μέση χέρια πλάτη πόδια.. Πάνω μου εντελώς στις μύτες των ποδιών όλα.. Η μικρη ναι μεν ήθελε αγκαλιά εξ αρχής αλλά μετά από λίγο ησύχαζε. Και τψρα που είναι 9 μηνών κλαίει την αγκαλιάζω ηρεμεί και μετά κάθεται μόνη της.. Παντως πάνω από 1 λεπτο δεν έχω αφήσει κανένα μωρό μου να κλαίει. Ποιο 1 δηλαδή.. Δευτερόλεπτα... Ειδικά τους πρώτους μήνες μέχρι να χρονισουν, ακόμα δηλαδή με το κάλεσμα τρέχω και δε λέω κουβέντα.. Μετά ησυχάζουν. Τη μεγάλη την αφήνω πια από τα 2,5 της και 5 λεπτά να τσιριζει. Όταν άρχισαν τα όρια δηλαδή και οι κανόνες. Πιο πριν τι όρια να βάλεις και τι κανόνες..Στα 2,5 είναι η κατάλληλη ηλικία που αρχίζουν να ψιλοαντιλαμβανονται το πρέπει το όχι.. Αυτόνομουνται νιώθουν ασφαλείς, αλλά μόνο με την αγκαλιά και την ικανοποίηση των αναγκών τους το πετυχαίνεις αυτό.. Μέχρι τα 2,5 έτσι πηγαίναμε.. Αγκαλίτσες, να την ξεγελάω.. Τέτοια.. Μετά όμως αρχίζει η πιο σοβαρή κουβέντα.. Δε λέω μέχρι τότε να αφήνεις να κανει τα πάντα αλλά να το ξεγελάς με κάτι άλλο, να λες όχι αυτό.. Μπράβο σου που έκανες αυτό.. Όταν αρχίσει η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ σας, εκεί γύρω στα 2 με 2, 5.. Η δικιά μου ήταν σα σβούρα 18 μηνών με είχε λαλήσει.. Μετά τα 2 ησύχασα.. Θέλουν αγκαλιά, μετά θέλουν να ανακαλύψουν τον κόσμο.. Σε όλα αυτά λέμε ναι!!! Κι ας μας κουράζει.. Εγώ ακόμα μετά από 4χρονια και με δύο μωρά νιώθω πως είμαι ρομπότ πολλές φορές. Να ας πούμε τώρα είμαι με παυσίπονο πονάει η πλάτη μου από τα σκυψιματα στην κούνια, την κατεβάσαμε γιατί αυτό χτυπιέται και φοβάμαι μην μου πέσει.. Ασε αυτούς που σου λένε έτσι, έχουν ξεχάσει μάλλον, η έζησαν σε πολύ παλιά εποχή η δεν έχουν παιδιά.. Εμένα οπότε μου έλεγαν έτσι αδιαφορούσε η τους απαντούσα πως το μωρό έχει ανάγκη την μαμά του πως ήταν στην κοιλιά μου 9 μήνες και έχει τρομάξει. Πως είστε από άλλο πλανήτη. Μπορεί να με κορόιδευαν αλλά τους είχα με το μπαρδον χεσμενους. Μετα μου έλεγαν για όρια 18 μηνών.. Μα τι όρια.. Στο δικό μου το παιδί μετά κοπου μπήκαν μετά τα 2.. Απο ένα σημείο κι έπειτα έχει να κανει και με το χαρακτήρα του παιδιού.. Και λέμε τώρα για 40 ημερών βρεφακι.. Εγώ την είχα μαζί μου την πρώτη και κοιμόμασταν μαζί πάρα πολλές φορές!! Μέρες νύχτες αγκαλιά... Ειχε και πονακια μετά δοντάκια.. Υποφέρουν τα καημένα... Είναι τόσο δα σταλιτσες θέλουνε μαμά... Εδώ τωρα εγώ κοτζάμ γαϊδούρα όταν ταλαιπωρουμαι αποζητάω την μαμά μου η όταν έχω τις μαύρες μου!!! Μαμαααα... :D Η μικρή δεν ξέρω στον ύπνο ήθελε μόνο ρηλαξ κι ακόμα δηλαδή.. Άλλο παιδί αυτό... Κούνημα και ρηλαξ... Κοντεύει να χρονισει της έχουμε πάρει το πιο μεγαλο ρηλαξ που υπάρχει.. Κι ακόμα την κουνάμε.. Της αρέσει.. Με κουράζει αλλά δεν της το κόβω ακόμα.. Εφόσον την ηρεμεί... Σιγά σιγά αφού περπατήσει θα το κόψει μόνη της... Ήδη τώρα όταν νυσταζει πολύ δεν τη κουνάω, τη βάζω κουνια αμέσως και αποκοιμιεται μόνη.. Και μια κυρία που είχα και με βοηθούσε με τα μωρά ενώ ήμουν σπίτι στις αρχές, τα ίδια μου έλεγε, και φυσικά δεν την άφησα μόνη της ποτέ ξανά με το μωρό. Μια φορά την άφησα για 5 ώρες έβαλα κάμερα, δεν το πήρε ούτε μια αγκαλιά πάρα μόνο τουχωνε την πιπίλα και τραγούδαγε και φυσικά ήταν η τελευταία...

Ναι εγώ δε θα είχα κανένα πρόβλημα να αναλάβω παιδάκι που έχει κάποιο πρόβλημα, αντίθετα στεναχωριέμαι πολύ θέλω να βοηθήσω, ο άντρας μου έχει όμως. Οικογένεια υπάρχει οι γονείς μας αν και εφόσον το πάρουμε εμείς απόφαση. Εχουμε λίγο καιρό μπροστά μας πρέπει να είμαστε σίγουροι και οι δύο.. Εγώ πάντως είμαι τόσο υπέρ της υιοθεσίας και κανονικά θα έπρεπε να γίνονται τακτικές καμπάνιες να αφυπνιζεται ο κόσμος. Τόσο μαρκετιν γιβεται για άσχετα θέματα κι αυτό πρέπει να το ψάξεις εσύ..

Καλησπέρα.. Πάμε πολύ πολύ καλύτερα... Καμμια σχέση με τις αρχές.. Βέβαια δούλεψα πολύ κι εγω και όσοι είναι γύρω μας, φαντάσου οποίος ερχόταν σπίτι γινόταν συνεννόηση να χαιρετήσουν πρώτα τη μεγάλη και να δώσουν εκεί πιο πολλή σημασία Καλησπέρα μαμά ανέστη, πάμε πολύ πολύ καλύτερα!! Βέβαια έχει πέσει πολλή δουλειά και πολύ ζόρι δεν μπορώ να πω όχι δεν κρασαρα κάποιες φορές, κι ακόμα δηλαδή.. Αλλά σίγουρα έχουμε ηρεμήσει κατά πολύ. Και πολύ μεθοδικά με πολλή πολλή υπομονή, αφοσίωση και αγάπη. Της αφιερώνω αποκλειστικό χρόνο, της μιλάω ειλικρινά, της εξηγώ, την επάινω παραπάνω και εξακολουθώ να βάζω όρια. Ήταν πάντως πολύ κρίσιμη περίοδος. Και τώρα έχουμε διαφορα που γίνονται δηλ δεν τις αφήνω μαζί ανεξέλεγκτες χωρίς επίβλεψη, αλλά τουλάχιστον έχουμε φτάσει σε δύο σημεία. Από τη μια να θέλει να τη δείρει κι από την άλλη να την υπεραγαπαει. Το δεύτερο πριν δεν το είχαμε καθόλου. Βλέπω πως τη συνηθίζει και δυναμώνουν τα συναισθήματα. Μάλιστα μου κανει και παρατηρήσεις αν δεν προσέξω κάτι στην μπεμπα και όποτε κλαίει με ειδοποιεί. Της λείπει η αδερφη της και θέλει να την παίρνουμε μαζι μας παντού. Αυτό δε γινόταν πριν επουδενι. Βέβαια προχθές τρελάθηκα γιατί πήγε να της γυρίσει το χέρι και πριν Καμμια βδομαδα την έσπρωξε και έπεσε η μικρή πίσω με το κεφάλι. Ευτυχώς έχουμε χάλια και κουβέρτες κάτω. Ήμουν μπροστά............ Παντως ναι είδα βελτίωση, έχουμε ακόμα δρομο μέχρι να τις αφήνω τελειως μονες. Επίσης ξέχασα να πω πως παίζουν και μαζι καπως για αρκετή ώρα πράγμα πθυ δε γινόταν πριν. Μεγαλώνει ο η μικρή είναι κ τσαούσα και αν τη θυμώσει η μεγάλη φωναζει. Πιστεύω πως στο μέλλον η μικρή θα πάρει αντίποινα. Παντως θέλει δουλειά και πολλή πολλή υπομονή και ψύχραιμια. Σκέφτομαι πως ειναι καλο που εκδηλώνονται και δεν το κρατάνε μέσα τους. Αναφέρομαι και στη. Μικρή που περνάει άγχος αποχωρισμού αυτή την εποχή και το εκδηλώνει πολύ έντονα απέναντι μου. Είναι κουραστικό την έχω πολλές ώρες αγκαλια και κάποιες ώρες τη νύχτα κοιμαμαι μαζί της, είναι όμως που το έχει ανάγκη αυτή την εποχή ξέρω πως θα ηρεμήσει κι εκείνη... Όλα θέλουν υπομονή..

Εγώ για γραφικη ύλη πλήρωσα 100 ευρω για όλο τον χρονο. Δεν ήξερα πως δεν επιτρέπεται. Αλλά για σίτιση δε πληρώνω και κανει δύο γεύματα εκεί σε 4 ώρες.. Μια η άλλη? Δεν ξέρω, τι να πω.. Το θέμα είναι πως θέλω να πάω και τη μικρή εκεί εξ ανάγκης, όχι τώρα κοντά βέβαια. Μπορεί μέχρι τότε να έχω βρει άλλο σταθμό.. Απλώς με βολεύει από κάποιες απόψεις και δεν έχω βρει άλλον που να πληρεί αυτά που χρειάζομαι..:/ Γιαυτό σιωπώ προς το παρόν.. Δεν ξέρω τι να πω. Δεν τα ήξερα όλα αυτά.. Εμένα Συγκεκριμένα μου ζήτησαν προκαταβολή για κράτηση θέσης κι αν γίνουνε δεκτοί με το εσπα, μας τα επιστρέφουν. Τελικά γίναμε δεκτοί. Αλλά τα ξαναεδωσα για κράτηση θέσης για την επόμενη χρονιά. Που τελικά δεν ισχύει το ΕΣΠΑ στα ιδιωτικά προνηπια. Όταν τα ζήτησα πίσω μου είπε πως κανονικά δεν είναι σωστό διότι οι εγγραφές σταματούν όπου να ναι κι έχει κρατηθεί η θέση. "Μ... Μην πω την λέξη"δηλαδή. Μου είπαν αρχές του επόμενου θα μου τα δώσουν. Αν δε δω φως τι θα τους πω, μου λέτε? Σκέφτομαι μήπως τους ξαναχρειαστω είδεμι δεν έχω κανένα Θεμα να το Κανω θέμα. Αλλά... Πως λέτε να το χειριστώ?

Δε νομίζω πως υπάρχει θέμα σύγκρισης, για ένα κοινό καλό το κάνουμε οι μεν κι οι δε. Θα σκεφτούμε ποιος έχει και ποιος δεν έχει? Να σκεφτούμε τα παιδάκια που έχουν ανάγκη μια καλή Οικογένεια. Εγώ δεν ξέρω αν ποτέ το κάνω γιατί το πρόβλημα προς ώρας τουλάχιστον είναι ο άντρας μου. Δεν μπορώ να του επιβάλλω κάτι αν ο ίδιος δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Αν ήμουν μόνη όμως ξέρω πολύ καλά τι θα έκανα. Και τη δυναμη έχω και τη διάθεση. Υποστήριξη δεν έχω και Βοηθεια όμως.

Δεν το ήξερα ότι δεν επιτρέπεται. Ζητάει πάντα χωρίς απόδειξη φυσικά, υποτίθεται πως αν μας πάρουν με εσπα στη δίνει πίσω.. Και μάλιστα από τον Δεκέμβρη αγχωνοντας μας πως δε θα υπάρχει θέση. Οπότε εκεί τι να κάνεις.. Γενικά παντως δεν είμαι και πολύ ευχαριστημενη, η διευθύντρια είναι φιλοχρηματη κάνει καθαρό εμπόριο. Η δασκάλα μας είναι καλή αλλά δεν αρκεί καθώς διαφορά δε μου άρεσαν. Βέβαια η μικρή ήταν και ειναι πάντα ευπροσαρμοστη και όπου παιδιά περνάει καλά, αυτό με κρατούσε. Τώρα πια νομίζω θα δω το σχολείο στην πραγματική του διάσταση.