ΑΡΓΚ

Aπό την εμπειρία μου με συγγενή που είχε παλιότερα φοιτήσει ο ίδιος, και γειτονόπουλο που παρακολουθεί σήμερα, η ερ'ασμειος είναι ένα σχολείο που πηγαίνεις αποφασισμένος να μάθεις γερμανικά πάρα πολύ καλά, με καθημερινή μελέτη. Δεν είναι η δεύτερη ξένη γλώσσα, είναι ο λόγος που πας στο σχολείο, και αυτό στο οποίο θα εμβαθύνεις όσο τίποτα άλλο.

Προσωπικά είδα το ανάποδο, όχι μόνο σε εμένα,αλλά και στις φίλες με τις οποίες είχαμε μωρά σε παρόμοια ηλικία. Δηλαδή στο πρώτο μωρό, είσαι πιο επηρεασμένος από αυτό που ακούς γύρω σου, που είναι ότι το γάλα σου αποκλείεται να φτάσει, το μωρό πρέπει να κοιμάται πολύ και μόνο του, αν δεν τρώει ανά τρίωρο πρέπει να δώσεις ξένο κλπ, όπως προφανώς έχει ακούσει και ο μπαμπάς που έχει φτάσει να αναρωτιέται αν το μωρό του έχει κάποια πάθηση και δεν κοιμάται. Στα επόμενα, έχεις δει τι σε βασάνισε και τι δούλεψε, και ακούς λιγότερο τους τρίτους. Στην περίπτωση του θηλασμού ας πούμε, μάλλον πας πιο εύκολα από την αρχή στη συγκοίμηση ή στο να δίνεις το μωρό απλά το στήθος όποτε ανοίξει το στόμα, χωρίς καμία ανάλυση για το αν μία στο εκατομμύριο θέλει κάτι άλλο. Φαντάζομαι ότι αντίστοιχα ισχύουν για την πιπίλα, το φάσκιωμα, τις βόλτες ή οτιδήποτε άλλο κατέληξε κάθε οικογένεια να δει ότι της ταιριάζει σαν τρόπος ζωής. Μέχρι και το μίλκο

Έχω πάντως φίλες που συμπληρώνουν το εισόδημά τους από το σπίτι, κυρίως τα Σαββατοκύριακα: η μία φτιάχνει μαρμελάδες και λικέρ και συνεργάζεται με παντοπωλείο της περιοχής της, άλλη έχει ηλεκτρονικό κατάστημα με υλικά χειροτεχνιών και μία κοπέλα αγοράζει και πουλάει μεταχειρισμένα ρούχα στο ebay. Αλλά δεν ξέρω αν είναι εύκολο γενικά, λογικά πρέπει να το βλέπεις και λίγο σαν χόμπυ, η γωστή μου με τις μαρμελάδες έτσι το ξεκίνησε, για διασκέδαση.

Ξέρω αρκετές γειτόνισσες που δοκίμασαν να ασχοληθούν με πωλήσεις σαν αυτές που λες. Καλώς ή κακώς, η λογική είναι λίγο πυραμίδας σε όσα ξέρω, αν και φυσικά νόμιμο, όχι απάτη. Αν έχεις μεγάλο κοινωνικό κύκλο, ταλέντο στις πωλήσεις και λίγο "θράσος" μπορείς να βγάλεις χρήματα, αλλιώς θα μπεις και μέσα. Από όσες ξέρω, χρήματα σταθερά από κάτι τέτοιο βγάζει μόνο μία, που πλέον το έχει σαν συμπληρωματικό εισόδημα. Αλλά δεν είναι δουλειά μέσω διαδικτύου, έχει πολύ τρέξιμο, συναντήσεις, τηλεφωνήματα, επισκέψεις κλπ. Κατά τα άλλα, δουλειές μέσω διαδικτύου υπάρχουν για επαγγέλματα που δεν έχει νόημα να είσαι απαραίτητα σε γραφείο, να είσαι ελεύθερος επαγγγελματίας. Εκεί μπορεί να δουλέψεις από το σπίτι, κυρίως απευθυνόμενος σε ξένη αγορά, ασκώντας όμως ένα "κανονικό" επάγγελμα, τύπου γραφίστας, διαφημιστής, προγραμματιστής, μεταφραστής κλπ.

Δεν το ξέρω αυτό που λες, γιατί δεν το έχω ποτέ συναντήσει. Θήλασα τα παιδιά μου όσο περισσότερο μπορούσα, έκανα συγκοίμηση και babywearing, ακόμη παίρνω τον μικρό μαζί σχεδόν όπου πάω τα ΣΚ και τα απογεύματα κι ας είναι δέκα χρονών, αφού δεν έχω πού να τον αφήσω, και τρώμε σουβλάκια, πίτσες κλπ δύο φορές τη βδομάδα. Το ίδιο και όσες φίλες γνωρίζω που δεν έχουν βοήθεια. Αν το δεις και λογικά, η συγκοίμηση, το babywearing, ο αποκλειστικός θηλασμός όπου βρεθείς και το παιδί πάντα μαζί, είναι λύσεις ευκολίας για τη μαμά που δεν έχει βοήθεια, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη βάφλα με συκώτι.

Βάλτε στολή από κανονικό μαγαζί με αποκριάτικα πάνω από το ολόσωμο φορμάκι, αρκεί να μην έχει μικρά κομμάτια. Το υλικό δεν πειράζει τόσο, αν δεν ακουμπάει στο δέρμα.

Θα δεις πολλές παραλλαγές. Αν θέλεις να τα έχεις όλα τέλεια, και κανένα παιδί ρηγμένο και τα κάνει και όλα μόνη η μαμά, τότε δεν ξέρω τι κάνεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω στην πραγματική ζωή που έχουμε 2,3,4 παιδιά, κάθε φορά όταν υπήρξε νεογέννητο, ρίχναμε τα υπόλοιπα. Προφανώς όχι για χρόνια αλλά για λίγους μήνες σίγουρα, επιστρατεύοντας και όποιον μπορούσε να βοηθήσει για λίγες ώρες, έστω και το γειτονόπουλο να παίξει μία ώρα μπάλα με τα άλλα παιδιά. Από εκεί και πέρα, σοβαρά μιλώντας, έχω την εντύπωση ότι περνάς πολλές ώρες διαβάζοντας για φανταστικές ζωές ανθρώπων σε κάποια φόρουμ στο διαδίκτυο, και ίσως να έχεις λίγο πολύ ωραιοποιημένη εικόνα για το πώς όντως μεγαλώνουν τα παιδιά. Δηλαδή, ναι, είναι συνηθισμένο το παιδί για πρωινό να παίρνει ένα μίλκο στο χέρι και να το πίνει καθοδόν για το σχολείο, όπως θα διαπιστώσεις αν περιμένεις στις 8 έξω από ένα δημοτικό. Η ένα κρουασάν από το περίπτερο, Η μία τυρόπιτα από το φούρνο. Είναι επίσης συνηθισμένο η οικογένεια να φάει κάθε βράδυ μακαρόνια για μέρες γιατί κανείς δεν προλαβαίνει να ναγειρέψει κάτι άλλο, να παραγγείλουν σουβλάκια και πίτσες, να φτιάξουν τοστ, να έχουν κατεψυγμένες πίτες στην κατάψυξη, να χρησιμοποιήσουν την τηλεόραση για να ησυχάσουν δύο ώρες τα μεγάλα και να κοιμηθεί η μαμά με το μωρό. Δε λέω ότι όλες οι οικογένειες ξεκινάνε τη μέρα με μίλκο και κρουασάν από περίπτερο, πατατάκια για κολατσιό, μακαρόνια για μεσημέρι και πίτσα το βράδυ ενώ έχει μεσολαβήσει τρίωρο στην τηλεόραση, κάθε μέρα. Αλλά μεμονωμένα, όλα αυτα οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω τα κάνουν με κάποιες παραλλαγές και υπάρχουν και διαστήματα που τα κάνουν και όλα μαζί αυτά καθημερινά. Μόνο στα ιντερνετικά φόρουμ δεν υπάρχουν τέτοιες οικογένειες Σε διαβεβαιώ ότι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι βασίζουν τη διατροφή των παιδιών τους στην ευκολία του μιλκο, παρά στην σπιτική τούρτα με κρυμμένο συκώτι. Ρώτα και τους μαθητές σου.

Οι συγγενείς που έχουμε, είναι εδώ και πολλά χρόνια "βάρος" με την έννοια ότι χρειάζονται βοήθεια, όχι να είναι σε κατάσταση να προσφέρουν. Δεν είσαι μόνη. Και στο μαιευτήριο μόνη ήμουν με όλα τα παιδιά και με καισαρικές.

Aν το μεγάλο παιδί είναι ορφανό από πατέρα ή ο μπαμπάς ναυτικός, δύσκολα τα πράγματα, όντως, δεν ξέρω πώς την παλεύει η μαμά αν δεν υπάρχει γιαγιά ή χρήματα για βοήθεια. Τώρα αυτό με το ντύσιμο, το μίλκο και τα σουβλάκια με προβλημάτισες. Δηλαδή σοβαρά πιστύεις ότι η μέση μαμά νεογέννητου ξυπνα το πρωί, ντύνεται, ετοιμάζει σπιτικές βάφλες για τα μεγάλα παιδιά μαζί με φρεσκοστυμμένο χυμό και μετά αποφέυγει να παραγγείλει σουβλάκια, πίτσες και μακαρονάδες ή να σερβίρει σάντουιτς για φαγητό; Τι σελίδες παρακολουθείς στο facebook;;;

O μπαμπάς που αναρωτιέται αν το μωράκι του έχει κάτι και δεν κοιμάται, έχι γράψει και αλλού ότι μία χαρά κοιμάται αγκαλίτσα 1-2 ώρς, αλλά αν όταν θηλάσει το βάλουν στο λίκνο, ξυπάει. Το μωράκι είναι 2 μηνών. Από εκεί δεν ξέρω γιατί φτάσαμε να συζητάμε για το αν κάποιες μαμάδς είναι πιο πλασμένες για μητρότητα ή αν είναι κακό να υπάρχει προσωπικός χρόνος. Σίγουρα τα νεογέννητα θέλουν σχεδόν συνεχή απασχόληση. Δεν υπάρχει λειτουργική καθημερινοτητα με ένα νεογέννητο, με την έννοια ότι μία χαμογελαστή και φρέσκια μαμά θα πηγαίνει στη δουλειά, θα βοηθά το μεγαλύτερο παιδί στο διάβασμα, και θα κάνει και ένα παστίτσιο το απόγευμα, ενώ ο μπαμπάς πάει το μεγάλο στο ποδόσφαιρο, σιδερώνει τα ρούχα και μετά φυτέυει ντομάτες στον κήπο όλος ενέργεια. Σίιγουρα πολλά από αυτά γίνονται στο εξάμηνο ή το χρόνο. Αλλά σοβαρά τώρα, υπάρχει γονιός και πόσο μάλλον μαμά που δεν παρακαλούσε για λίγο ύπνο τους πρώτους μήνες;

Έχω δει όλες τις παραλλαγές από εκπληκτικούς δασκάλους με πολύ μεράκι, ως ανθρώπους που δν έχουν καμια δουλειά κοντά σε παιδιά. Σκέψου μόνο το εξής: πόσοι άνθρωποι έγιναν εκπαιδευτικοί από συνειδητοί επιλογή και πόσοι έβαζαν σχολές στην τύχη σε έναν μηχανογραφικό ή με σειρά δυσκολίας, και τους έτυχε να γίνουν δάσκαλοι ή καθηγητές ή και νηπιαγωγοί; Τις αντιπαιδαγωγικές μεθόδους πάντως που έχω δει σε σχολεία, δύσκολα θα τις συναντούσε κανείς στο μέσο σπίτι, και ας είναι οι γονείς - γιαγιάδες και εντελώς αγράμματοι.

Για να απαντησω με πλήρη ειλικρίνεια: ένας γονιος που αναρωτιέται αν πρέπει να κρατά αγκαλιά ή όχι το μωρό του π.χ. στο εξάμηνο ή το χρόνο, μπορεί να καταλήξει σε διάφορες προσεγγίσεις ανάλογα με το χαρακτήρα του, και μπορεί κάποιες να είναι π.χ. αρεστές σε εμένα ή εσένα και κάποιες όχι, και να συζητάμε για το αν π.χ. το ελεγχόμενο κλάμα έχει αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες ή αν το αντίστοιχο συμβαίνει με την προσκόλληση, και να είναι όλα αυτά λίγο και φιλοσοφικά. Αλλά εδώ μιλάμε για την ανάγκη του νεογέννητου να τρώει πολύ συχνά και να κοιμάται σε σπαστά μικρά διαστήματα, και να είναι αγκαλιά. Του νεογέννητου. Όχι του μωρού των 5 ή των 6 μηνων. Καταλαβαίνω ότι μπορεί ένας γονιός ναε είναι απροετοίμαστος για αυτή την ολοκληρωτική ανάγκη του νεογέννητου για συνεχή προσοχή τους πρώτους 2-3 μήνες. Ειδικά αν δεν έχει μωρά στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Αλλά στα σοβαρά συζητάμε αν έρχεται πρώτη η ανάγκη για προσωπικό χρόνο του γονιού έναντι της ανάγκης του νεογέννητου για αγκαλιά και συχνά ταϊσματα; Δηλαδή ποια είναι η εναλλακτική; Να αφήσουμε το βρέφος σε ένα λίκνο να κλαίει για ώρες γιατί τότε νομίζουμε ότι μας είπε ο γείτονας ότι έτρωγε το δικό του; Μην συγχέουμε τις ηλικίες. Άλλο ο προσωπικός χώρος και χρόνος του γονιού στο χρόνο, άλλο στο εξάμηνο και εντελώς άλλη περίπτωση στους πρώτους μήνες.

Αναρωτιέμαι πάντως ειλικρινά πώς επηρεάζεται ο μπαμπάς από ότι το νεογέννητο που θηλάζει αποκλειστικά ξυπνά συχνά για να θηλάσει. Γιατι καταλαβαινω ότι σε μεγάλο μέρος υπάρχει ανησυχία από το μπαμπά; Που λογικά με το θηλασμο κοιμάται πολύ περισσότερο από όσο αν το μωρό έπαιρνε μπουκάλι. Αν η αγωνία είναι της μαμάς που όμως θέλει να θηλάσει, ο κατάλληλος άνθρωπος να της μιλήσει είναι είτε κάποια συγγενής που θήλασε αποκλειστικά και για καιρό, δηλαδή για χρόνο ας πούμε, είτε σύμβουλος θηλασμού, που μπορεί να εξηγήσει άμεσα πώς εξελίσσεται και ο θηλασμός και ο ύπνος μέσα στους επόμενους μήνες ή και χρόνια.

Χμμ, ούτε όμως κανένας σταθμός το κάνει. Απλά στο σταθμό όπως και στο σχολείο αποδεχόμαστε ότι δε βαζουμε τους κανόνες, ενώ στη γιαγιά όχι.

Το ανώριμο νευρικό σύστημα ενός νεογέννητου μπορεί να διαταράξει τον ύπνο. Το φυσιολογικά και όχι παθολογικά ανώριμο νευρικό σύστημα,που είναι ανώριμο γιατί το μωρό μόλις γεννήθηκε και δεν έχει ωριμάσει ακόμη. Νομίζω ότι όποια κοπέλα το ανέφερε αυτό εννοούσε, να αποδεχτείτε ότι ένα νεογέννητο δεν είναι μινι παιδί, και όσο ωριμάζει σωματικά, τόσο αλλάζει συμπεριφορά. Το συστατιό που λες,νομίζω έχεις παρεξηγήσει: ο θηλασμός, σαν διαδικασία, εκλύεει ωκυτοκίνη στη μαμά, για να χαλαρώσει η μαμά, να μείνει με την ώρα να θηλάζει και μετά να κοιμηθεί με το μωρό. Αυτό το συναίσθημα της έντονης αγάπης - ανάγκης να πάρει το μωρό αγκαλιά, που συμβαίνει σε μαμάδες που θηλάζουν νεογέννητα, και δυστυχώς δεν μπορώ να περιγράψω σε άνθρωπο που δεν έχει θηλάσει,όπως και εγώ δεν καταλάβαινα τι μου έλεγαν πριν θηλάσω.