ΑΡΓΚ

Aχ μη βάζεις καυτό νερό σε ξύλινο πάτωμα! Ούτε και χλωρίνη! Θα χρειαστείτε πλήρη ανακαίνιση σε λίγα χρόνια! Εκ πείρας, το έκανε η μάνα μου.

Μπορείς να δοκιμάσεις να δεις να τον ταϊζεις κάθε δύο ώρες. Δίνεις π.χ. καμιά 80αρια ml, με ένα διάλειμμα για ρέψιμο και βλέπεις πώς πάει. Αν τώρα δίνεις φαντάζομαι 6-7 γεύματα, και πας στα 9-10, στα ίδια έρχεται το σύνολο και μπορείς να το δοκιμάσεις λίγες μέρες, να δεις μήπως του έρχεται πιο εύκολο.

Ένα μωρό λογικά θα πάει στην παιδική χαρά ή στο πάρκο ή την πλατεία, όχι; Αλλιώς που να δει κόσμο; Με εξαίρεση όσους συγκατοικούν με συγγενείς, δε νομίζω ο περισσότερος κόσμος να έχει κάθε μέρα στο σπίτι γιαγιάδες και θείες, έχουν και οι μεν και οι δε τις δικές τους δουλειές.

Να κάνω μερικές ερωτήσεις που ίσως δεν είναι προφανείς σε μία νέα μαμά: -Το σταματάτε να ρευτεί; Π.χ. Ανά 30 ml αν αυτό φαίνεται να είναι ορόσημο στο πόσο τρώει ευχάριστα; -Έχετε δοκιμάσει θηλή με γρηγορότερη ή πιο αργή ροή; -Έχει δει το μωρό παιδίατρος για τον ήχο που περιγράφεις; Φλέγματα σε μωρό τόσο μικρό είναι "έκτακτη ανάγκη", δεν είναι όπως σε ένα παιδί 5-6 ετών που το αφήνεις για να δεις πώς θα εξελιχθεί, μπορεί να τραβήξει μήνες χωρίς αγωγή. - Έχετε δοκιμάσει γεύματα μικρότερα, και ίσως πιο συχνά; Γιατί βρεθήκατε σε γεύματα των 120 ml αν ήδη από τα 30 ζορίζεται;

Οχι, οι περισσότεροι Έλληνες έχουν χαρακτηριστική Ελληνική προφορά σε Αγγλικά, Γερμανικά κλπ. Δυστυχώς αν δεν έχεις διδαχτεί μία ξένη γλώσσα από κάποιον που είναι η μητρική του ή που έχει ζήσει χρόνια στο εξωτερικό, αυτό δε σώζεται. Δεν ισχύει μόνο για τους Έλληνες προφανώς. Απλά αν οι γλώσσες είναι σχετικά συγγενικές, π.χ. Αγγλικά-Γερμανικά, δεν ακούγεται τόσο άσχημο. Δεν ξέρω Ιταλικά ή Τούρκικα, αλλά υποθέτω ότι είναι από τις γλώσσες που οι Έλληνες σίγουρα μπορούν να μιλήσουν καλύτερα, και με "άσχετο" δάσκαλο.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι θες από τον άνθρωπο, και συγγνώμη αν ακούγεται σκληρό. Ο σύντροφός σου είναι 50 ετών, ήδη σε μία ηλικία που οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα έκαναν παιδί πια, και σου έχει πει ευθέως ότι αν θέλεις παιδί, θα πρέπει να βρεις άλλον. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να εκτιμήσεις την ειλικρίνειά του, και να μην προσπαθείς να εκμαιεύσεις μία ψεύτικη υπόσχεση για κάτι που θες εσύ και όχι αυτός. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για γονείς, και αλίμονο αν π.χ. πειστεί να σου κάνει τη χάρη και αποκτήσει ένα παιδί που δε θέλει. Χώρια που και 20 χρονών να ήσασταν, δεν κάνει κανείς υπέυθυνος άνθρωπος προσπάθεια εγκυμοσύνης σε μία σχέση τόσο βεβαρημένη, μετά από μία τόσο σύντομη επανένωση. Οπότε δυστυχώς η λογική λέει ότι ή παραιτείσαι από την ιδέα της μητρότητας, ή τερματίζεις τη σχέση, και ανάλογα προχωράς μόνη με δότη, ή περιμένεις αν δεις αν στο μέλλον θα βρεις άλλον σύντροφο (αν και λόγω ηλικίας, καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην υπάρχει η πολυτέλεια). Για να κάνουν δύο άνθρωποι μαζί μία ευτυχισμένη οικογένεια, χρειάζεται και να γνωρίζονται καλά, και να είναι σίγουροι για τη σχέση και να είναι και οι δύο σαφώς θετικοί στη σκέψη ενός παιδιού.

Oχι, το link λέει οτι προστατευόμενα μέλη είναι τα παιδιά ως 16 ετών ή μεγαλύτερα, αλλά στη δεύτερη περίπτωση πρέπει να υπάρχει αναπηρία ή χρόνια ασθένεια, για να θεωρούνται προστατευόμενα.

Την ξαναθηλάζεις. Οσο κλαίει τόσο θηλάζεις. Βάζεις σα στόχο 12 θηλασμούς τη μέρα τουλάχιστον, αν είναι παραπάνω, εννοείται δεν στερείς το στήθος. Ευλαβικά τουλάχιστον 12, με ξυπνητήρι το βράδυ. 15-20 λεπτά από κάθε στήθος ανά θηλασμό, αν θέλει κι άλλο, ακόμη καλύτερα, θηλασμός και 4 και 5 ώρες με μικρά διαλείμματα είναι απόλυτα φυσιολογικός σε αυτή τη φάση και για μερικές εβδομάδες ακόμη. Συμπλήρωμα δε δίνεις πάνω από 30-40 ανά γεύμα, θέλεις το παιδί να μην μάθει σε μεγάλα γέυματα και να θηλάζει συχνά. Ανά 2-3 μερες, ή κόβεις ένα μπουκάλι και μπορεί να θηλάζεις και σερί όμως επί 2-3 ώρες σε εκείνο το γεύμα, ή μειώνεις κατά 10-20 ml όλα τα μπουκάλια.

Μέσα στα όρια μεν, αλλά ο γιατρός της θα την παραπέμψει λογικά σε ενδοκρινολόγο για περαιτέρω εξετάσεις, όπως αντισώματα, και αν δεν την παραπέμψει, καλό είναι να πάει μόνη της, να είναι ήσυχη.

Αυτό πήγαινα να γράψω και εγώ. Σε ωδεία και φροντιστήρια που ξέρω από τη γειτονιά, αυτό συμβαίνει κιόλας: οι καινούργιοι δάσκαλοι πιάνουν τις μεσαίες τάξεις, ούτε δηλαδή παιδιά με άγχος πτυχίου ούτε όμως και τα μικρά που έχουν την πρώτη επαφή με την ξένη γλώσσα ή τη μουσική.

Σε 5 εταιρείες μέχρι τώρα, από 10 άτομα ως 1000. Και μισό να παραθέσω και Link: https://www.kepea.gr/aarticle.php?id=90 Αν υπάρχει άγνοια νόμου, δε φταίει ο εργοδότης.... Έχει πράγματι τύχει να με ρωτήσει κοπέλα από το γραφείο προσωπικού πώς μου ήρθε να πάρω άδεια ασθενείας προστατευόμενου μέλους. Έφερα το ΦΕΚ εκτυπωμένο, και έληξε εκεί το θέμα. Νομίζω ήταν ειλικρινής άγνοια, και στα 20κάτι χρόνια μου έχει τύχει μία φορά. Επειδή είναι άνευ αποδοχών, έτσι κι αλλιώς πολλοί δεν την προτιμούν οι ίδιοι. Αλλά ότι υπάρχει και γίνεται σεβαστή αν τη ζητήσεις, γίνεται. Για μισθωτούς, με αορίστου χρόνου συμβάσεις . Αν είσαι με τη σεζόν, με συμβόλαιο με την ώρα για 9 μήνες, και αν του ξινίσει του αφεντικού σε αντικαθιστά την άλλη χρονιά, όντως άστα να πάνε, ζεις στο μεσαίωνα. Δεν το αμφισβητώ αυτό, το αποδεικνύουν και τα παραδείγματα από τις προλαλήσασες.

Αν πήγαινε το παιδι μου σε φροντιστήριο και εμφανιζόταν δασκάλα με 39 πυρετό να διδάξει, θα ήταν η τελευταία μέρα μας σε αυτό το φροντιστήριο.

Δυστυχώς επαληθεύεις αυτό που είναι η δυσάρεστη πραγματικότητα: εκτός από τις διαφορές δημοσίου-ιδιωτικού τομέα, υπάρχουν οι ακόμη πιο τραγικές διαφορές μισθωτού με σύμβαση αορίστου χρόνου και εργαζόμενων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή ωρομίσθιους. Στον ιδιωτικό τομέα, σε υπαλλήλους με συμβάσεις αορίστου χρόνου, αν και κάποια πράγματα έχουν πάει από το κακό στο χειρότερο (όπως η ευκολία με την οποία μπορεί να γίνουν ομαδικές απολύσεις), σε θέματα μητρότητας κλπ, βλέπω τεράστια βελτίωση σε σχέση με πολλά χρόνια πριν που άρχισα να δουλεύω. Δυστυχώς όμως στην κατηγορία που περιγράφεις - ωρομίσθιοι και υπάλληλοι με συμβάσεις ορισμενου χρόνου - υπάρχει εργασιακός μεσαίωνας. Δεν ξέρω για τι επιχείρηση μιλάς, φαντάζομαι κάποιου είδους φροντιστήριο ή σχολείο; Προσωπικά ναι, θα σεβόμουν μία τέτοια επιχείρηση που δεν θα έκαναν μία μέρα μάθημα τα παιδιά, ενώ από την άλλη δε θα δεχόμουν να είμαι πελάτισσα καν αν ήξερα ότι η δασκάλα των παιδιών μου δεν έχει την επιλογή να καθίσει σπίτι με το άρρωστο παιδί της. Για να δώσω ένα παράδειγμα, πηγαίνω τα παιδιά μου σε ωδείο, που είναι μεγάλο έξοδο. Έχει τύχει και 2 και 3 φορές το χρόνο, να χαθούν, χωρίς δυνατότητα αναπλήρωσης, μαθήματα γιατί ο καθηγητής είχε παιδί άρρωστο, όπως και έχει τύχει να μισογίνει μάθημα γιατί άλλος καθηγητής είχε μέσα στην αίθουσα και το τρίχρονο παιδάκι του που η γιαγιά ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε να φυλάξει. Δεν μου πέρασε από το μυαλό ούτε τα λεφτά μου να γυρέψω πίσω, ούτε να διαμαρτυρηθώ. Και ο καθηγητής, άνθρωπος είναι.

Με τις τιμές που λες, δε θα υπάρξει καν αποβολή, απλά θα δεις περίοδο, ίσως λίγο πιο έντονη. Είναι το κακό του να κάνεις τεστ πολύ νωρίς, αλλιώς ούτε καν θα το ήξερες και δε θα ανησυχούσες.

Δεν ισχύει το βαριά ασθένεια, αν το παιδί είναι κρυωμένο, έχει διάρροια, αλλεργίες, και όλα τα μικρά καθημερινά, ο εργαζόμενος δικαιούται άδεια, όντως άνευ αποδοχών. Δουλεύω σχεδόν 25 χρόνια, ποτέ κανείς εργοδότης μου δεν το αρνήθηκε. Έχει τύχει να μου ζητήσουν βεβαίωση από παιδίατρο για αρρώστια 3-4 ημερών, αλλά μέχρι εκεί. Δεν εχω δουλέψει ποτέ μαύρα, οπότε εκεί δεν ξέρω φυσικά τι γίνεται, αλλά ποτέ σε κανέναν εργαζόμενο, σε μικρές και μεγάλες εταιρείες που έχω περάσει, δεν άκουσα να του αρνούνται την άδεια ή να υπάρχει κακή συμπεριφορά προς άνθρωπο με άρρωστο ή ανήμπορο συγγενή. Και μάλιστα σε πολλές εταιρείες, αν υπάρχει δυνατότητα να γίνει εργασία από το σπίτι (που σε εμένα λόγω της φύσης της δουλειάς μου υπάρχει) έχω ακούσει και το "άντε σπίτι σου με το παιδί και δούλεψε λίγες ώρες, κρίμα να πάρεις άνευ αποδοχών". Είμαι σίγουρη ότι δεν είναι κάτι που γίνεται π.χ. σε λιανική πώληση ή σε ένα ιατρείο, αλλά πλέον συνηθίζεται σε εταιρείες πληροφορικής, τηλεπικοινωνιών, φαρμακευτικές κλπ δουλειές γραφείου, και μάλιστα ακόμη και σε μερικές μεγάλες εταιρείες με γενικά κακή φήμη ως προς συμπεριφορά στους εργαζόμενους (πίεση για υπερωρίες, κακή συμπεριφορά από τη διοίκηση κλπ), το έχω ακούσει και το έχω ζήσει να υπάρχει κατανόηση σε θέματα υγείας παιδιών. Έχω γενικά την εντύπωση ότι είναι εντελώς διαφορετική η συμπεριφορά σε καταστήματα, είτε μιλάμε για λιανική είτε για μεγάλα εμπορικα και σε βιοτεχνίες, από ότι στα περισσότερα γραφεία, ως προς το σεβασμό προς τη νομοθεσία και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Όλες οι ιστορίες τρόμου που έχω ακούσει είναι στην πρώτη κατηγορία.