Δε θα ζητήσω συγγνώμη, γιατί σαν μάνα βαρέθηκα. Βαρέθηκα 17 χρόνια τις απλήρωτες άδειες γιατί είχα παιδί άρρωστο και ο εργοδότης και η ηλίθια νομοθεσία δεν το έκρινε πρόβλημα, βαρέθηκα τις φίλες με γαϊδούρια εργοδότες να πηγαίνουν στη δουλειά με ίωση γιατί τρέμουν να ζητήσουν αναρρωτικές μην γραφτούν στα μαύρα κατάστιχα, βαρέθηκα τις μανάδες που κουνάνε το δάχτυλο στις εργαζόμενες που στέλνουν το παιδί με συμπτώματα στο σχολείο γιατί αλλιώς καραδοκεί η απόλυση, αλλά οι ίδιες αυτές που κρίνουν δε θα χαλάσουν την αναψυχή τους όταν έχουν άρρωστο παιδί.
Μπορεί να μην επηρεαζόμαστε όλες το ίδιο. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε τα έτοιμα, που έχουν κληρονομήσει περιουσίες, που δεν εργάζονται, που δεν πιστεύουν στις αρρώστειες. Μετά από τόσα χρόνια ταλαιπωρίας, βαρέθηκα να είμαι politically correct για να μη θίξω ανθρώπους που ταλαιπωρούν τους άλλους για την δική τους άνεση.
Και για να μην παρεξηγηθώ, καταλαβαίνω τη μαμά που γενικά τα έχει φτύσει και θέλει να κάνει διακοπές και με άρρωστο παιδί, δεν καταλαβαίνω ούτε γιατί δεν μπορούσε να φύγει μια μέρα αργότερα να είναι σίγουρο ότι περνάει σε ανάρρωση αφού μιλάμε για χερσαίο προορισμό, και εν πάσει περιπτώση γιατί πρέπει να βγει και να το φωνάξει και να πούμε όλοι μπράβο. Και αναρρωτιέμαι: Βγαίνει εργοδότρια εδώ πέρα και λέει ότι ανακοίνωσε σε ανεμβολίαστο υπάλληλό της, ότι θα πηγαίνουν οι άλλοι υπάλληλοι με συμπτώματα και χωρίς μάσκες στη δουλειά, και αυτός να πεθάνει και δεν ιδρώνει το αυτί του (λες και θα έχει δουλειά μεθαύριο ο άνθρωπος αν αντιμιλήσει). Σκεφτείτε τώρα έναν υπάλληλο που κολλά στις διακοπές του, και έχει έναν εργοδότη με τέτοια έλλειψη κατανόησης. Άσχημο ε; Χάνεις τον ύπνο σου. Ε καλά να σωπαίνουμε στην δουλειά, με το φόβο της απόλυσης, δε χρειάζεται να λέμε και μπράβο σε όλα τα στραβά και απαράδεκτα για τα οποία οι άλλοι καμαρώνουν. Πραγματικά απλά κουράστηκα.