ΑΡΓΚ

???? Tα παιδιά πάνε σε παιδοδοντίατρο από όταν έχουν δόντια, τι εννοεί μετά τα 7; Αν η μικρή σου πάει προνήπιο, εννοείται ότι έπρεπε ήδη να έχει πάει, και τα παιδικά δοντάκια μία χαρά χαλάνε και θέλουν προσοχή, ειδικά για να βεβαιωθείς ότι δεν εμποδίζει κάτι τα καινούρια που θα βγουν. Άσχετο με την λογοθεραπεία, αν και ο λογοθεραπευτής μπορεί να σας παραπέμψει σε οδοντίατρο αν βλέπει κάτι ύποπτο, είναι δουλειά του.

'Ασχετο με τα προηγούμενα, αλλά η πιθανότητα μέσα στα Χριστούγεννα να βρεις γιατρό να σε δει για κάτι μη επείγον είναι σχεδόν μηδέν, και αν θες ραντεβού σε δημόσιο φορέα, παίζει να πρέπει να το κλείσει από τώρα. Ανάλογα με την περιοχή μη σου πω και από πέρσι.

Να πω μία προσωπική ιστορία πάνω σε όσα γράφησαν: Μεγάλωσα σε μία από τις πολύ καλές περιοχές που προαναφέρθηκαν, γιατί ήμασταν από τις οικογένειες που βρέθηκαν εκεί όταν στην περιοχή έβοσκαν πρόβατα, και κράτησαν το σπίτι όταν το τοπίο άλλαξε. Τυπική μέση τάξη, ο παππούς μου είχε ένα μικρό μαγαζί (άνευ προσωπικού, όχι κανένα πολυκατάστημα), ο ένας γονιός πανεπιστημιακός ο άλλος γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο, σαφώς σε καλή οικονομική κατάσταση, αλλά όχι "πλούσιοι". Όταν τελείωνα το Δημοτικό (στα χρόνια της "αφθονίας", είμαι και μεγάλη δυστυχώς), γύρω μας είχε μείνει ένα 20% ανθρώπων της μέσης τάξης, υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιοκτήτες μικρών μαγαζιών κλπ, και οι υπόλοιποι ήταν η "ελίτ". Μιλάω για γνωστά ονόματα της ελληνικής κοινωνίας, σταρ, υπουργοί, εφοπλιστές, κόσμος με σεκιούριτι στην πόρτα, υπηρετικό προσωπικό, σαν τη Λάμψη ένα πράγμα. Το δημόσιο σχολείο της περιοχής ομολογουμένως δεν ήταν και πολύ καλό, είχε υπερβολικά πολλά παιδιά λόγω έλλειψης θέσεων σε όμορους δήμους τότε, μέχρι και σε τροχόσπιτο στεγαζόταν τάξη, και εκεί βρισκόμασταν το 20% των "φτωχών" της περιοχής συν πολλά παιδιά από άλλους δήμους. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει σε ιδιωτικό είναι η αλήθεια, απλά όχι τα ιδιωτικά στα οποία πήγαιναν οι γείτονές μας, δεν είναι όλα ίδια, σε ένα "μέτριο" ιδιωτικό σε άλλη περιοχή. Αν και παρέες δεν είχαμε με παιδιά της γειτονιάς (δε σε καλεί ο εφοπλιστής στο σπίτι του για Playdate επειδή μένεις απέναντι, πιστέψτε με) αν βρισκόμασταν σε π.χ. καφετέρια στο Λύκειο με παιδιά των πολύ ακριβών ιδιωτικών, μπορεί και να μας απηύθυναν το λόγο γιατί ήμασταν όπως και να το κάνουμε κάτοικοι της περιοχής, αλλά οι συμμαθητές μας από τους άλλους δήμους δεν είχαν ίδια αντιμετώπιση. Δεν ξέρω πώς είναι πια τα πράγματα, φαντάζομαι ότι όλοι όσοι είχαν σπίτια παλιά στην περιοχή μετά την ανακάλυψη του ΕΝΦΙΑ τα πούλησαν και έφυγαν τρέχοντας, εμείς φύγαμε πολλά χρόνια πριν. Πάντως μεγαλώνοντας είχαμε πάντα ένα δυσάρεστο συναίσθημα, όπου νιώθαμε ότι είμαστε παρείσακτοι σιγά σιγά στην περιοχή μας, γιατί όντως ήμασταν σε λάθος κοινωνική τάξη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν και όπου η κοινωνική τάξη όντως είναι κάτι σημαντικό. Τα παιδιά που κάνουν ιστιοπλοΐα το καλοκαίρι, σκι στην Ελβετία τα Χριστούγεννα και παρακολουθούν τους αγώνες της φόρμουλα στο Μόντε Κάρλο, δε ζουν μόνο στις σαπουνόπερες και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν φίλους από το Περιστέρι ούτε από το Πέραμα. Τώρα ζω σε μία καλή μεν συνοικία, αλλά στα όρια του "φυσιολογικά" καλού. Με "νορμάλ" μεζονέτες, πολλά ωραία διαμερίσματα κλπ, αλλά χωρίς κήπους 2 στρεμμάτων, πισίνες και υπηρετικό προσωπικό σε κάθε δεύτερο σπίτι. Και σε μία τέτοια περιοχή υπάρχει ασφαλώς κόσμος που επιλέγει ιδιωτικό σχολείο, κοντά θα έλεγα στο 20-30% των κατοίκων. Κάποιοι για τα ωράρια, κάποιοι για τις έξτρα δραστηριότητες, κάποιοι ελπίζοντας σε καλύτερη εκπαίδευση. Αλλά πολλοί, και θα έλεγα τουλάχιστον οι μισοί από όσους κάνουν αυτή την επιλογή, σαφέστατα φρίττουν στη σκέψη ότι το παιδί τους θα βρεθεί δίπλα δίπλα στο θρανίο με έναν γιο μετανάστη ή κόρη σκουπιδιάρη, μιας και η περιοχή έχει και κατοίκους σε αυτή την οικονομική κατάσταση.

Εχοντας αρκετούς γείτονες με παιδιά σε ιδιωτικό, είναι βασικός λόγος για αρκετούς. Και δεν το κρύβουν αν ερωτηθούν.

Σε χώρο με τουαλέτες που είναι κλειστές και απομονώνεται το παιδί με τον βρεφονηπιοκόμο, ναι σαφέστατα.

Μα το παιδί θα τα κάνει στην λεκάνη μία χαρά και θα αρχίσεις αντίστροφη εκπαίδευση να το βάζεις να τα κάνει στην πάνα; Δεν είναι εντελώς παράλογο;

Το μπουσούλημα δεν είναι απαραίτητο αναπτυξιακό στάδιο. Το αυτόνομο περπάτημα πρέπει να έχει κατακτηθεί μέχρι τους 18 μήνες, οπότε μια χαρά ακούγεται

Δε θυμάμαι πια πού, θυμάμαι ότι ήταν επιστημονικό κείμενο, όχι τύπου lifestyle. Τα τελευταία χρόνια, δεκαετίες μάλλον, υπήρξε η μόδα κυρίως στην Αμερική, τα παραμύθια να έχουν λογοκριμένες πιο όμορφες εκδόσεις, με όλους να είναι αγαπημένοι, το λύκο να γίνεται χορτοφάγος κλπ. Έλεγαν λοιπόν οι συγκεκριμένοι ερευνητές ότι ο κόσμος έχει κακούς και τρομακτικά πράγματα, και το παιδί έχει το φόβο έτσι κι αλλιώς. Και ότι τα παραδοσιακά παραμύθια, όπου συμβαίνουν φρικτά πράγματα αλλά ο κακός τιμωρείται πάντα, πρόσφεραν μία ανακούφιση στο παιδί, ότι τελικά το τέρας χάνει. Ενώ όταν όλα είναι ρόδινα, αυτό τελικά δεν καλύπτει την ανάγκη του παιδιού να υπάρχει ένας κακός, να πάρει μορφή ο φόβος και όλα στο τέλος να λήξουν με το κακό να τιμωρείται. Δυστυχώς δε θυμάμαι πια πού το είχα διαβάσει, αλλά προσωπικά με έβρισκε σύμφωνη. Τώρα το να κάνεις παραλλαγές κατά τα άλλα, και μάλιστα σιγά σιγά και μαζί με το παιδί, δεν είναι καθόλου κακό σίγουρα, είναι και πολύ δημιουργική απασχόληση για λίγο ως και πολύ μεγαλύτερα παιδιά

Αν και δε ρώτησες εμένα, ναι, σαφέστατα και είναι λέξη και το κακό και το πάει, και το παπά.

Εδώ παίζει ρόλο και το τι θα φοράει. Μπορεί να θέλει χρόνο να βγάλει ένα καλσόν ή ένα παντελόνι με κουμπιά. Αλλά ένα παντελόνι φόρμας είναι από τα πρώτα πράγματα που θα καταφέρει.

Ο γιατρός ποτέ δε θα απομονωθεί σε ένα δωμάτιο με ένα γυμνό παιδί. Ποτέ όμως. Αν δεν υπάρχει στην αίθουσα ο κηδεμόνας, θα υπάρχει δεύτερος γιατρός ή νοσηλευτής. Αν δεν συμβαίνει αυτό, ναι, προφανέστατα και πρέπει ο γονιός να ανησυχήσει. Εδώ ο γυναικολόγος δεν θα εξετάσει μέχρι να μπει στο δωμάτιο και η νοσοκόμα, πόσο μάλλον αν μιλάμε για ανήλικο παιδί.

Καταρχήν ο νηπιαγωγός είναι εκπαιδευτικός, εν αντιθέσει με τον βρεφοκόμο ας πούμε. Αν κάποιος έχει σπουδάσει εκπαιδευτικός, δε σημαίνει ότι είναι και προετοιμασμένος να αλλάζει λερωμένα παιδιά, νομίζω οι περισσότεροι δεν το φανταζόντουσαν μέσα στις υποχρεώσεις τους. Αλλά πέραν του "τεχνικού" θέματος, το τι κάνει ή δεν κάνει ο κάθε επαγγελματίας που έρχεται σε επαφή με ανήλικα παιδιά ορίζεται φαντάζομαι από κάποια ανώτερη "εξουσία", είτε είναι ο ίδιος ο νόμος είτε η ερμηνεία του νόμου από τον προϊστάμενο κάθε υπηρεσίας. Καλώς ή κακώς, κάπου ορίζεται ένα πλαίσιο στο ποια είναι τα καθήκοντα στην προσχολική ηλικία, ποια στην πρωτοβάθμια, ποια στη δευτεροβάθμια. Αν δεν υπάρχει οδηγία που να ορίζει σαφέστατα ότι στην πρώτη σχολική και όχι προσχολική ηλικία, επιτρέπεται ή πόσο μάλλον επιβάλλεται, ο εκπαιδευτικός να βρεθεί σε ένα χώρο με ένα γυμνό παιδί, τότε όχι μόνο δεν έχει υποχρέωση ως εργαζόμενος να το κάνει, αλλά αν το κάνει από την καλή του καρδιά, μένει εντελώς εκτεθειμένος νομικά. Αφήνοντας το παιδί στον βρεφονηπιακό σταθμό, υπάρχει σαφής συμφωνία του τι περιμένουμε να κάνει σαν εργαζόμενος ο φροντιστής του παιδιού, αντίστοιχο νομοθετικό πλαίσιο, και υπάρχει και αντίστοιχος χώρος, δεν νομίζω π.χ. ότι προβλέπεται απομόνωση του παιδιού σε χώρο μόνο του για άλλαγμα με έναν ενήλικα. Σε ένα σχολικό περιβάλλον, αφενός δεν ορίζεται κάτι αντίστοιχο αυτή τη στιγμή, αφετέρου δεν έχει καμία τέτοια εκπαίδευση ο εργαζόμενος και επίσης δεν υπάρχει και ο χώρος - φαντάζομαι κανείς δε θέλει να βρεθεί το παιδί του γυμνό μπροστά σε μία τάξη που θα γελάει μαζί του για τα επόμενα χρόνια, κάτι που όμως θα ήταν φυσιολογικότατο σε ένα μωρό που το αλλάζουν σε χώρο με άλλα μωρά. Ας μην απαιτούμε από τους εκπαιδευτικούς να κάνουν πράγματα που θα περιμένουμε από τον βρεφονηπιοκόμο, και που μπορεί να τους κοστίσουν και τη δουλειά τους. Το νηπιαγωγείο είναι σχολείο, δεν είναι επέκταση του παιδικού σταθμού. Αν το παιδί δεν έμαθε να αυτοεξυπηρετείται, δεν μπορούμε να ζητήσουμε τα ρέστα από έναν άνθρωπο που ο ρόλος του είναι να διδάξει και μόνο.

Δηλαδή μπαμπαλίζει; Ή αν προσέξεις υπάρχει κάποιο μοτίβο σε αυτούς τους ήχους; Ειναι λίγο περίεργο από τη μία να μπαμπαλίζει, από την άλλη να μην σε φωνάζει πια. Απαντάει αυτός με ήχους, έστω και ασυνάρτητους σε αυτά που λέτε εσείς; Δηλαδή, αν εσύ του μιλάς, κάνει και αυτός σε απάντηση τα αντιστοιχα μπαμπαλίσματα, ανεξάρτητα από το αν βγάζει νόημα;

Πάντως βρε κορίτσια όσες έχετε μικρά παιδάκια ακόμη και σας φαίνεται βουνό το πώς θα είναι το προνήπιο, σκεφτείτε ότι το παιδάκι σας εκεί θα περνά αρκετή ώρα τη μέρα να κάθεται στο θρανιάκι του και να ζωγραφίζει και να κάνει χειροτεχνίες, να πιάνει το μολύβι και να γεμίζει σελίδες με ασκήσεις προγραφής, να μάθει να γράφει έστω με κεφαλαία το όνομά του, να παρακολουθεί ενεργά μία ιστορία για τον κύκλο του νερού, τις εποχές ή την ισορροπημένη διατροφή κλπ. Ε δεν είναι λίγο περίεργο το ίδιο παιδάκι που μπορεί να κάνει όλα αυτά τα πράγματα να μην μπορεί να βάλει και να βγάλει ένα παντελόνι φόρμας;

Συγχαρητήρια έχεις ένα φυσιολογικό μωρό. Και θα συνεχίσει να κάνει το ίδιο για αρκετό καιρό ακόμη, όπως όλα τα φυσιολογικά μωρά . Αν το έχεις σε δικό του δωμάτιο, καλό θα είναι να ξέρεις ότι είναι εξαιρετικά σπάνια τακτική σε μαμάδες που θέλουν να θηλάσουν αποκλειστικά. Αν όχι στο ίδιο κρεβάτι με εσένα, τουλάχιστον σκέψου την κούνια του χωρίς κάγκελο ενωμένη με το κρεβάτι σου. Το να τρώει το μωρό λιγότερο ή αραιότερα δεν γίνεται, το πώς θα το κάνεις λιγότερο κουραστικό για εσένα είναι το μόνο που μπορείς να ελέγξεις.