ΑΡΓΚ

Ανάλογα το παιδί, μιας και το έκανα με πάνω από 1 παιδιά : -Κούνια που είχε αγοραστεί πριν το παιδί και πριν καταλάβω ότι δεν ήταν και η πιο χρήσιμη αγορά μακροπρόθεσμα (ουσιαστικά αντί πάρκου κατέληξε) -Καλαθούνα -Ρηλάξ -Απλά στο κρεβάτι, με τη μία μεριά να ακουμπάει στον τοίχο και κάποιο έπιπλο σπρωγμένο από την άλλη πλευρά (υπάρχουν και κάγκελα για αυτή τη χρήση που προσαρμόζονται σε κρεβάτι)

Η "μεγάλη" μπορεί να αρχίσει να "βοηθάει". Από τώρα, μην της πέσει απότομα μετά. Δώσε της κανένα λαχανικό να πλύνει, κουτάλα να ανακατέψει κλπ. Μίλα της όσο μαγειρεύεις. Απομόνωσε σε ένα χαμηλό ντουλάπι κατσαρόλες και τάπερ που να μη σπάνε, να μπορεί να παίξει. Κάνει μεγάλη διαφορά, φυσικά όχι σε λίγες μέρες. Από εκεί και πέρα, σκέψου φαγητά που δε θέλουν να είσαι απο πάνω: ψάξε συνταγές που βάζεις σε γάστρα ή κατσαρόλα να σιγοψηθούν και τις ξεχνάς για 2-3 ώρες, πράγματα που βγάζουν ποσότητα εύκολα για να φάτε και 2η και 3η φορά, κάνε κάτι του τύπου παστίτσιο, λαζάνια κλπ ένα ΣΚ που καταψύχεται και τρώγεται ξαναζεσταμένο και ένα μήνα μετά. Τηγανητά κλπ εννοείται ότι δεν γίνονται με 2 μωρά στην κουζίνα.

Είχαμε την τύχη να έχουν τα παιδιά μου κάποιες χρονιές δασκάλους που δεν δίνουν φωτοτυπίες παρά σπάνια, και που δεν επιμένουν καν στην κλασική διδασκαλία, όπως την ξέρουμε, με τη συνηθισμένη παράδοση - εξέταση. Σε εμάς θα αναφέρω δύο παραδείγματα που μου έκαναν φοβερή εντύπωση: - ο ένας μου γιος, τα 2 πρώτα χρόνια είχε δασκάλα που μας τρέλανε στην έξτρα δουλειά, τη φωτοτυπία και τις λίστες λέξεων για ορθογραφία. Το αποτέλεσμα ήταν ένα παιδί που παραιτήθηκε και μπήκε και πιθανή διάγνωση δυσορθογραφίας. Στην Γ δημοτικού, η δασκάλα παίζει να μην έδωσε μία φωτοτυπία όλο το χρόνο. Και μας είπε ότι η τάξη θέλει πολλή δουλειά από την αρχή, γιατί είναι η πιο ανορθογραφη τάξη που έχει δει. Τα παιδιά συνολικά είχαν τόσο πολύ καεί, που δεν πρόσεχαν ούτε το όνομά τους πώς γράφεται. Με την αλλαγή διδασκαλίας, τα παιδιά άλλαξαν. Δύο χρόνια μετά, ο γιος μου, χωρίς επαναλήψεις ή έξτρα κόπο, πέραν από κάποιες υπαγορεύσεις κειμένων για να μάθει να προσέχει τις λέξεις και όταν γράφει και όχι μόνο σε λίστες, έγινε ο καλύτερος μαθητής της τάξης, και στην ορθογραφία. Έμαθε να αγαπάει το σχολείο, να ζητά βιβλία να διαβάσει κλπ. Η αλλαγή σε 2 χρόνια ήταν εντυπωσιακή και το ίδιο είπαν και άλλοι γονείς. Στη Β δημοτικού, για τα μισά αγόρια είχαν μπει υποψίες ήδη για μαθησιακές δυσκολίες, και όλα λύθηκαν με την αλλαγή της δασκάλας. - ο άλλος μου γιος, Δ δημοτικού, φέτος έχει την τύχη να έχει δασκάλους (και της τάξης αλλά και κάποιες ειδικότητες) που κάνουν αντισυμβατικό μάθημα: θεατρικά αντί για γλώσσα κάποιες φορές, μάθημα στο πάτωμα οκλαδόν, χειροτεχνία μέσα στο μάθημα των μαθηματικών, κατασκευές με μαθηματικές πράξεις στα εικαστικά. Είναι η πρώτη φορά, που τόσοι γονείς λέμε όλοι ότι τα παιδιά μας θέλουν να πάνε σχολείο, στεναχωριούνται όταν υπάρχει αργία. Παιδιά που δεν είχαν μάθει μισή παράγραφο ιστορίας π.χ. διαβάζουν με όρεξη όχι μόνο το μάθημα, αλλά φέρνουν και έξτρα υλικό να συζητήσουν με δική τους πρωτοβουλία, μου το έλεγε άλλη μαμά ότι νομιζε ότι το παιδί της της κάνει πλάκα στην αρχή. Οπότε ως αποτέλεσμα, για εμάς μέχρι στιγμής είναι πραγματικά εντυπωσιακή η αλλαγή. Τωρα τι θα γίνει όταν πέσουν ξανά σε κάτι τελείως διαφορετικό, θα δείξει.

Tα παιδιά μου έχουν λίγο μεγαλύτερη διαφορά, τα 2 μικρότερα 2 χρόνια και κάτι. Αυτό που κάναμε εμείς ήταν κάπου στον 5ο με 6ο μήνα να πάει το μεγαλύτερο στο δωμάτιο του και στην αρχή να κοιμάται με τον μπαμπά, για να μην νιώσει ότι το μωρό θα το διώξει. Νεογέννητο με άλλο παιδί στο κρεβάτι απαγορεύεται αυστηρά, είναι πολύ επικίνδυνο. Τη ρουτίνα του ύπνου από εκεί και πέρα την ανέλαβε ο μπαμπάς αποκλειστικά, και αυτό συνεχίστηκε και μετά την γέννα. Προετοιμασίες για φαγητά κλπ δεν έκανα ποτέ, απλά μαγείρευα πιο απλά πράγματα. Εξάλλου ειλικρινά το βρίσκω πολύ πιο δύσκολο ως εργαζόμενη με μεγάλα παιδιά να μαγειρέψω, παρά με νεογέννητο στο σπίτι. Βέβαια γενικά μου αρέσει το μαγείρεμα, οπότε είναι κάτι που με χαλάρωνε, ακόμη και με 2 και 3 μωρά στην κουζίνα. Επειδή εργαζόμουν πάντα, είχα babysitter στο σπίτι από το μεγαλύτερο παιδί, και την κράτησα και τις πρώτες βδομάδες μετά τη γέννα, να βοηθήσει να επικεντρωθώ στο νεογέννητο. Είχαμε δηλαδή συμφωνήσει να μείνει λίγο ακόμη μαζί μας. Αν δεν είχα βοήθεια στην αρχή, όντως θα ήταν πολύ δύσκολο. Μπορεί να ταιριάξει άδεια εκεί ο άντρας σου; Η να βοηθήσει κάποια γιαγιά; Μετά τις πρώτες βδομάδες, προσωπικά ένιωσα ότι όλοι προσαρμοστηκαμε.

Τα περισσότερα μωρά τόσο μικρά θηλάζουν συνεχώς (που είναι και το επιθυμητό) και τα θηλάζοντα συνήθως δε ρεύονται. Μήπως απλά η παιδίατρός σας δεν έχει καμία μα καμία εμπειρία από θηλασμό; Πάρε μία δεύτερη γνώμη από παιδίατρο φιλικό στο θηλασμό.

@Έσπερος από την εμπειρία μου ως μαμά και με παιδί που πια τελειώνει το γυμνάσιο, θα έλεγα ακριβώς το ίδιο: τα παιδιά που έκαναν τις πολλές συνεχείς επαναλήψεις, και συχνά και τα φροντιστήρια, από το Δημοτικό, είναι ακριβώς αυτά που τελικά τα παράτησαν. Δεν βλέπω καμία προσαρμογή σε εντατικό ρυθμό για τα περισσότερα, απλά είτε αντίδραση ειτε παραίτηση του τύπου "κάνω ο,τι μου λέτε μηχανικά για να μη με πρήζετε και μέχρι εκεί". Δεν αναφέρομαι στην @annoulen φυσικά, αλλά γενικότερα σε πολλά παιδάκια που γνωρίζω που από την Α δημοτικού υπήρχε αυτή η συνεχής πίεση, του να ξέρει καθημερινά η μαμά τι έχουν να διαβάσουν, να τα ελέγχει, να επιμένει για επαναλήψεις κλπ. Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό και το παιδί μπουχτιζει, αλλά και δε μαθαίνει να διαβάζει, αφού δεν προλαβαίνει να σκεφτεί, να αναπτύξει προτιμήσεις, ούτε κάνει λάθη για να μάθει τι δεν δουλεύει σαν σύστημα και αναλάβει το ίδιο πρωτοβουλία. Ασφαλώς δεν εννοώ το να δει π.χ. η μαμά ότι το παιδί έχει κάτι μπερδέψει στη διαίρεση και να του εξηγήσει, αλλά αυτό το "κατάλαβες, δεν κατάλαβες, πρέπει να περάσεις Χ ώρα κάνοντας επαναλήψεις, και να σε εξετάσω μετά για να μην εκτεθείς στο δάσκαλο (λες και δεν είναι η δουλειά του να διορθώνει) και να περάσουμε και μαζί όλες τις φωτοτυπίες μην έχει ξεφύγει λάθος" που το βλέπω δυστυχώς πολύ συχνά.

Το τραγικό σε αυτη την ιστορία είναι ότι θεωρείται από πολλούς γονείς και εκπαιδευτικούς λογικό και επιθυμητό το παιδάκι των 6-7 ετών να έχει διαγώνισμα, με ύλη που πρέπει να διαβάσει, και στη συνέχεια αξιολόγηση. Το τεστ έχει το νόημα να καταλάβει, φαντάζομαι, ο εκπαιδευτικός αν τα παιδιά έχουν γενικά κατακτήσει τις γνώσεις που προσπάθησε να διδάξει, και αν κάποια παιδάκια κάπου υστερούν (που λογικά θα το καταλάβει έτσι κι αλλιώς από την καθημερινότητα μέσα στην τάξη). Πώς μπορεί ένα παιδάκι τόσο μικρό να "πέσει"; Εκτός αν εννοείται ότι έχει χάσει το ενδιαφέρον του, που από τη μία είναι λογικό μετά το "'καινούριο" της Α τάξης, και από την άλλη σίγουρα δε λύνεται με φωτοτυπίες, το αντίθετο μάλλον.

Για την ακρίβεια, από συζητήσεις μου με δασκάλους, είναι απόλυτα λογικό σε μικρές τάξεις να μην διορθώνεται η έκθεση. Γιατί ο στόχος δεν είναι να διορθωθούν 20 ορθογραφικά σε μία έκθεση μισής σελίδας, αλλά να μάθει το μικρό παιδί να εκφράζεται, να αναπτύσσει τις ιδέες του και να μην απογοητεύεται από τους περιορισμούς του στην ορθογραφία και τη γραμματική, που θα διορθωθούν ασφαλώς στην έκθεση του 13χρονου, αλλά όχι του 7χρονου. Είναι κάτι που έχω δει σαν νοοτροπία από διαφορετικούς δασκάλους μέχρι και Τετάρτη δημοτικού, και μου φάνηκε απόλυτα λογικό.

Ως μαμά καταλαβαίνω να διαμαρτυρηθεί ο γονιός ή έστω να εκφράσει ευγενικά τον προβληματισμό του αν ο δάσκαλος δεν διδάσκει την προβλεπόμενη ύλη, δίνει υπερβολική έξτρα δουλειά, διδάσκει λάθη, είναι αγενής, επιτρέπει το bullying μέσα στην τάξη και άλλα τέτοια αντιπαιδαγωγικά που δυστυχώς συμβαίνουν. Αλλά να υποδείξουμε στον δάσκαλο ότι ξέρουμε τη δουλειά του καλύτερα από τον ίδιο και ότι δεν είναι σωστό να διδάσκει την προβλεπόμενη ύλη με βάση το πνεύμα των βιβλίων και τις επίσημες οδηγίες ;! Δε χτίζει το παιδί βιογραφικό στα 6 του που θα κριθεί από το αν ταλαιπωρήθηκε με φωτοτυπίες παραπάνω από τα παιδιά του άλλου σχολείου!

Αν υποθέσουμε ότι έμενες αύριο έγκυος για να κάνεις μία παρέα στο παιδί, τα παιδιά σου θα είχαν διαφορά 6 χρόνια. Ίσως να ήταν παρέα το ένα για το άλλο σε καμιά δεκαριά χρόνια από σήμερα, ίσως και ποτέ. Ισως το κορίτσι σου να λάτρευε το μωρό και να απασχολούταν μαζί του, ισως να περνάγατε τα πρώτα χρόνια της ζωής του μωρού με ένα εξοργισμένο μεγάλο παιδί που έχασε την αποκλειστικότητα. Ίσως να μεγαλωναν τα παιδιά και να ήταν κολλητοί σαν ενήλικες, ίσως να έπαιρναν απλά ο ένας τον άλλον τηλέφωνο κάθε Χριστούγεννα. Δεν κάνεις ένα δεύτερο παιδί γιατί το ζήτησε το πρώτο, όπως και δεν αποφεύγεις να κάνεις παιδιά γιατί το πρώτο δε θέλει. Από εκεί και πέρα, αν βλέπετε ότι το παιδί είναι δραστήριο και κοινωνικό (που θα ήταν με ή χωρίς αδέρφια), δοκιμάστε απογευματινές δραστηριότητες: αθλητισμό, μουσική, θέατρο, ζωγραφική κλπ. Υπάρχουν παιδιά που περνούν καλά μόνα (π.χ. η κόρη μου, η καλύτερή της είναι να μείνει με τα βιβλία της και τα πινέλα της και μικρότερη με τις μπογιές και τις κούκλες της), και άλλα που για να είναι ευτυχισμένα πρέπει να κάνουν συνεχώς κάτι (π.χ. ο μεγάλος μου γιος, που αν μπορούσε να περνά όλη τη μέρα σε δραστηριότητες πάσης φύσεως, θα ήταν τρισευτυχισμένος, και 1 ώρα να μείνει μόνος, αρχίζει να ψάχνεται).

Και από λίγων μηνών, αλλά χωρίς να σημαίνει ότι απλά δε θα πάρουν το βιβλίο να το φάνε Είναι κι αυτό μέσα στην εμπειρία.

Ξεκίνησε από τον παιδίατρό σας άμεσα. Μπορεί να είναι απλά κάποιο πρόβλημα με την ακοή, αλλά είναι κρίσιμη ηλικία, και ακόμη και παρενέργειες μίας ωτίτιδας να είναι, όσο νωρίτερα καταλάβετε τι συμβαίνει, τόσο το καλύτερο. Ξεκινάτε με παιδίατρο, και αν είναι βέβαιο ότι δεν είναι απλά υπερβολή δική σας ούτε θέμα ακουολόγου, τότε απευθύνεστε σε αναπτυξιολόγο.

Το αυγό έχει έντονη μυρωδιά και σε πολύ κόσμο φέρνει αηδία. Εγώ δεν έφαγα σαν παιδί παρά μόνο κρυμμένο σε φαγητά, και σαν ενήλικας ανακάλυψα ότι μπορώ να φάω ομελέτα, αν έχει χτυπηθεί καλά και δεν μυρίζει, αλλά αλλιώς πρέπει κυριολεκτικά να κλείσω τη μύτη μου. Ευτυχώς είναι τρόφιμα που μπαίνει σε πολλές συνταγές, οπότε είναι εύκολο να πάρεις όσο χρειάζεσαι (και μάλλον και πολύ παραπάνω) από φαγητά που το περιέχουν.

Θα έλεγα μια μέση λύση: βάζεις στο πιάτο πάνω από ένα πράγματα για αρχή. Αν π.χ. δεν τρώει φασολάκια, βάλει και πατάτα ή ψωμί, ή λίγο κρέας. Αλλά δεν δίνεις κάτι άσχετο, π.χ. αν δε φάει τα φασολάκια, δε σερβίρεις σε μισή ώρα γιαούρτι ή τυροπιτάκια, απλά θα μάθει να περιμένει το σνακ αντί για το γεύμα. Αν κάτι δεν το φάει, συνεχίζεις στο επόμενο γεύμα να προσφέρεις και αυτό, και ξανά ίσως την άλλη μέρα. Όχι σαν τιμωρία, αλλά εξοικειωση, τα μωρά θέλουν πολλές φορές για να συνηθίσουν κάτι. Αν τώρα πολλές φορές το ίδιο π.χ. λαχανικό την αναγουλιάζει, απόσυρέ το για λίγο και δοκίμασε αργότερα, όλοι έχουμε φαγητά που σιχαινόμαστε, οπότε άλλο το να μη φάει ποτέ κανενα λαχανικό, άλλο να μισεί πχ. την τοματοσαλάτα ή τις μπάμιες.

Δεν είναι ερώτηση που μπορεί καν να γίνει στο παιδί, κατά τους ειδικούς, και από την εμπειρία μου με τα δικά μου και άλλες οικογένεις, συμφωνώ 100%. Δίνει στο παιδί μία αίσθηση εξουσίας και μία ευθύνη που είναι απλά παράλογη.