ΑΡΓΚ

Γιατί η φύση π.χ. να μην όρισε να εργάζονται οι δύο γονείς με μερική απασχόληση και εξίσου να περνούν χρόνο με τα παιδιά; Η να μη μένει η μάνα με το μωρό και μετά άλλα 2 χρόνια ο πατέρας με το προνήπιο; Κατά τα άλλα ως προς την ευτυχία του να μεγαλώνεις παιδάκια, ταυτίζομαι απόλυτα :)

Χωρίς επιφύλαξη, αν είσαι Αθήνα, θα σου έλεγα να πας στο Παίδων Πεντέλης. Εχει πολύ καλή ομάδα, κάποιοι κάνουν και (νόμιμο) απογευματινό ιατρείο με πολύ μικρή αναμονή, και είναι κλινικη με σταθερά καλό όνομα, κυριολεκτικά από όταν ήμουν εγώ παιδί μέχρι και σήμερα.

Η ικανοποίηση από την εργασία (αμοιβόμενη ή μη) σε ένα αντικείμενο που κάποιος επέλεξε να ασχοληθεί, δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει με τη χώρα, τις παροχές ή το ωράριο, χώρια που σε σχέση με άλλες κράτη είμαστε μάλλον αρκετά καλά ως προς το όλο πακέτο, χωρίς να αμφισβητώ ότι υπάρχουν και πολύ καλύτερα (αλλά και πολύ χειρότερα). Στο δεύτερο κομμάτι, στην Ελλάδα σήμερα, 3 στους 10 γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο, δεν το λες και παρανοϊκή ανασφάλεια...

Με παρεξηγησες. Εννοούσα να τα κάνεις όλα αυτά την ώρα του ύπνου αντί να προσπαθείς να κοιμήσεις το παιδί. Κάθησε δίπλα και διάβασε, δες μια ταινία κλπ. Και άσε το παιδί να βαρεθεί και να το πάρει ο ύπνος. Το διάβασμα δουλεύει σαφώς καλύτερα, γιατί ξαπλώνεις δίπλα και δεν είναι κάτι που τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αλλά εσύ ξεχνιέσαι και δεν είσαι σε σε φάση "ουφ ακόμα δεν κοιμήθηκε". Από εκεί και πέρα, ένα παιδί που κοιμάται στο κρεβάτι σας, γιατί το πάτε μετά στην κουνιά, αφού δεν την βλέπει σαν τόπο χαλάρωσης. Εννοείται ότι σε κάθε μισοξύπνημα θα σηκωθεί και θα ουρλιάζει αν καταλάβει ότι δεν είναι εκεί που ξεκίνησε να κοιμάται. Αφού έτσι κι αλλιώς μαζί σας θα βρεθεί γιατί να σηκώνεστε και να μην τον αφήσετε από την αρχή στο κρεβάτι σας;

Η φράση αυτή υποδηλώνει ότι έχει γίνει κάποια χάρη, ότι "και πολύ μας πέφτει". Η είναι απλά ατυχής η έκφραση; Το "πιο ανεξάρτητες" δεν το καταλαβαίνω. Η είσαι ανεξάρτητος ή δεν είσαι. Κανείς δε θα έπρεπε να εξουσιάζει κανέναν, ανεξαρτήτως φύλου και οικογενειακής κατάστασης.

Αν εννοείς τις οικογενειακές σχέσεις, όπου πια μία γυναίκα δεν είναι περιουσία του άντρα ή του πατέρα, ούτε οικονομικά αιχμάλωτη, αλλά έχει ξεχωριστή υπόσταση σαν ον, πράγματι, η συνειδητοποίηση ότι άντρας και γυναίκα δεν είναι απαραίτητα εξαρτημένοι (και μάλιστα με μονόπλευρη εξάρτηση) είναι ο λόγος όπου πια έχουν βελτιωθεί επί της ουσίας οι ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί ένα ζευγάρι αποτελούμενο από δύο ισότιμα μέλη, μένει μαζί από αγάπη και συντροφικότητα, και όχι από φόβο και ανάγκη.

To ερώτημα που θα έθετα είναι γιατί μία νέα γυναίκα να μην αντλεί καμία ικανοποίηση από την εργασία. Και υποθέτω ότι έχει από αλλού εισοδήματα για να μην νιώθει ανασφάλεια αν κάτι πάει στραβά;

Γιατί να μη δουλεύουν και οι δύο και να μεγαλώνουν και οι δύο τα παιδιά; Ξεκινάς με την παραδοχή ότι ο ένας είναι καταλληλότερος για γονιός και ο άλλος για εργαζόμενος. Που για τον περισσότερο κόσμο σε μία σύγχρονη κοινωνία δεν ισχύει.

Δεν μου είναι σαφές αν σε ενοχλεί κάτι σε σχέση με το παιδί, ή ότι έχετε καταλήξει να είστε όλοι πακέτο. Το πιο απλό είναι πάντως να κάνεις εσύ το βήμα που θες: "γεια σου αγάπη μου, το παιδί κοιμάται, πάω στη γειτόνισσα για καφεδάκι, θα είμαι σπίτι σε μία ώρα". Καλό θα κάνει σε όλους σας.

Νομίζω ότι αναφερόμαστε σε περιπτώσεις όπου προφανώς υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για να υπάρξει δεσμός. Αν π.χ. ο ένας γονιός είναι τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού σε εργασία εκτός της χώρας, αντικειμενικά δεν μπορεί να δεθεί με το παιδί, δεν είναι θέμα θέλησης. Δε νομίζω ότι κανείς εννοεί κάτι τέτοιο.

Aν έχεις αφήσει μωρό να κλαίει επί 2 ώρες, από κούνια τελειώσατε. Δεν θα πω ότι σε καταλαβαίνω, αν έφτανα σε αυτό το σημείο, προσωπικά θα θεωρούσα ότι χρειάζομαι ιατρική βοήθεια, έστω για υπερκόπωση που έχει θολώσει την κρίση μου, και σε παρακαλώ μην το πάρεις σαν προσβολή, η κούραση παίζει άσχημα παιχνίδια και στο μυαλό και στην ψυχική ηρεμία. Αφού πάντως κάτι τέτοιο συνέβη και βρέθηκε μωρό στην κούνια να κλαίει επί 2 ώρες, νομίζω η κούνια είναι είναι λογικά κάτι που προκαλεί πανικό στο παιδί, και δεν νομίζω ότι ποτέ πια θα χαλαρώσει εκεί. Όταν λες να μπεις μέσα, εννοείς να μπεις εσύ μέσα στην κούνια;;; Αυτό νόμιζα ότι γίνεται μόνο στο σινεμά. Προσωπικά θα σου έλεγα να απευθυνθείς σε ειδικό να δεις πώς εσύ θα χαλαρώσεις, γιατί όσα λες πρέπει να προκαλούν και σύγχυση και ανασφάλεια στο μωρό. Και να αρχίσετε να κοιμάστε μαζί, από την αρχή. Νωρίτερα, και χωρίς προσδοκίες, τύπου "τώρα πρέπει να τον κοιμίσω". Διάβασε ένα βιβλίο, άκου μουσική, στη χειρότερη δες και καμιά ταινία, και ασε το παιδί δίπλα να χαλαρώσει, χωρίς πίεση. Το "πρέπει να κοιμηθείς" και μάλιστα στην κούνια, προκαλεί απλά άγχος σε όλους σας.

Νομίζω ότι παρουσιάζεις επιλογές τρόπου ζωής και θέματα χαρακτήρα, που δεν έχουν να κάνουν το ίδιο με το μωρό αυτό καθεαυτό. Υπάρχουν μαμάδες που δεν έχουν κανένα θέμα να πάνε στο σούπερ μάρκετ, να κάνουν μία βόλτα με τα πόδια στη βροχή, που θα βγουν για καφέ με μια γειτόνισσα ή και για μπύρα ακόμη, όλα αυτά μαζί με το λίγων μηνών μωρό, και άλλες που θα ψάξουν τις ιδανικές συνθήκες και θα οργανώσουν το να αγοράσουν ένα μπουκάλι γάλα από το μπακάλικο της γειτονιάς σαν εκστρατεία. Είναι πιο πολύ θέμα ιδιοσυγκρασίας, παρά της ύπαρξης του μωρού. Και πιο πολύ τους πώς βιώνεις καταστάσεις σαν άνθρωπος, που μπορεί τις ίδιες καταστάσεις ένας άλλος να τις ζει εντελώς διαφορετικά.

Eννοείς από την ύπαρξη των παιδιών και μόνο; Για ποιο λόγο; Η εννοείς όσες αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα οικοκυρικά (που για εμένα ελάχιστα συνδέεται με την ύπαρξη ή μη παιδιών, τα παιδιά μπορεί να είναι η αφορμή μόνο).

Αυτό είναι δική σου απόφαση και το λέω έχοντας περάσει από αυτή τη φάση. Κανένα μωρό δεν είναι προσκολλημένο μόνο σε έναν φροντιστή, εκτός αν αυτός το επιλέξει. Είναι κάτι που πολλές φορές οι ίδιες οι μαμάδες προκαλούμε, όχι κάτι στη φύση του παιδιού. Το να μην μπορεί το παιδί να μείνει καθόλου με τον ίδιο του τον πατέρα, ή σημαίνει έναν εντελώς ακατάλληλο πατέρα (που καταλαβαίνω ότι δεν είανι η περίπτωση) ή μία μαμά που φοβηθηκε να αφήσει λίγο τον έλεγχο και αμφισβήτησε την ικανότητα του πατέρα να δεθεί με το ίδιο του το μωρό.

Αν χωρίς υπερβολή κοιμάται μόλις 7 ώρες τη μέρα και αυτές με το ζόρι, και είναι κάτι που γίνεται καιρό, όχι μια βδομάδα, θα ήταν καλό να μιλήσετε με τον παιδίατρό σας.