MagdaP

Ναι γιατί είναι και τρελά τα λεφτά του εκπαιδευτικού...

Κορίτσι λυπάμαι πολύ για την περιπέτειά σου. Κομμάτι μεγάλο δεν ξέρω αν θα δεις γιατί η χοριακη δεν ειχε ανέβει πολύ άρα μικρά κόμματα φαντάζομαι είναι αρκετά. Βέβαια γιατρός δεν είμαι αλλά η λογική μου αυτό λέει. Εγω κομμάτι μεγάλο είδα όταν αποβλήθηκε άλλα ήμουν στην 8η εβδομάδα με χοριακη πάνω από 25000 ( δεν θυμάμαι ακριβώς). Τώρα όσο για τη ροή που σταμάτησε καλύτερα να ρωτήσεις τον γιατρό. Μήπως διακόπηκε για λίγο; Τέλος, μην ασχοληθείς με εξετάσεις. Εξετάσεις θρομβοφιλιας κάνουν μετά από 3 αποβολές. Μια αποβολή θεωρείται τυχαίο γεγονός. Είσαι πολύ μικρή και το θετικό είναι ότι έμεινες έγκυος με την πρώτη. Πίστεψέ με δεν το συναντάς συχνά. Πιστεύω ότι το ίδιο εύκολα θα ξαναμεινεις έγκυος και μάλιστα σύντομα αρκεί να μην το σκέφτεσαι... Εύχομαι τα καλύτερα!!!

Εμείς κάναμε από πολύ νωρίς βιντεοκλησεις και φωτογραφίες έδειχνα και του μίλαγα πολύ για τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τα ξαδέρφια του... Νομίζω το έχω ξανά αναφέρει... Μεγαλώνοντας εδειχνε να τους γνωρίζει. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι η απόσταση δημιούργησε πρόβλημα στη μεταξύ τους σχέση. Ίσα ίσα που επειδή του λείπουν κάθε φορά ανυπομονεί να τους δει και το δείχνει. Είναι και από τη φύση του πολύ εκδηλωτικο παιδί. Και οι παππούδες, γιαγιάδες και λοιποί συγγενείς τρελαίνονται γι αυτόν.

Εγω πάντως δε νομίζω οτι τα παιδιά που μένουν στην Αθήνα ή σε μεγαλες πολεις, οπως ο ανιψιός σου ή τα δικα μου ανίψια, εχουν απαραίτητα και περισσότερα ερεθίσματα. Τουλάχιστον η δικη μου εμπειρία λεει το αντίθετο. Τα ανίψια μου εχουν μια καθημερινότητα οπως τα περισσότερα παιδιά που μεγαλώνουν σε μεγαλούπολη. Δηλαδή ενώ υπάρχουν διάφορα που μπορεί κάποιος να κάνει,π.χ. παιδικό θέατρο ή άλλες δραστηριότητες για παιδιά συνήθως δεν κάνουν πολλά εκτος απο τα απαραίτητα σε αντίθεση με τον γιο μου που παρόλο που ζει σε ένα μικρό νησι με την πρώτη ευκαιρία τον παμε παντού. Οταν λοιπόν παμε στους δικούς μας φρ8ντιζουμε να γεμιζει το παιδι εμπειρίες. Όποτε απολαμβανει την ηρεμία της ζωης στο νησι και τα προνόμια της μεγαλούπολης. Για να μην πω για τα μεταφορικά μέσα! Τα ανίψια μου δεν έχουν μπει ποτέ σε καράβι ή αεροπλάνο ενώ ο γιος μου έχει ταξιδέψει με τα πάντα. Θεωρώ ότι ο γιος μου έχει πολύ περισσότερα ερεθίσματα από τα ξαδέρφια του και ας είναι μικρότερος. Εγω νομίζω εχουν νόημα. Νομίζω ότι καταλαβαίνουν και ας μην το δείχνουν πάντα.

Αυτό με τον καπνό είναι πρόβλημα! Εμείς συνήθως πηγαίναμε για καφε νωρίς το πρωί της Κυριακής, πριν πλακώσει ο πολύς κόσμος και ντουμανιασει ο τόπος. Οι φίλοι μας είχαν μεγάλα παιδιά που δεν έρχονταν για καφε αλλά ασχολούνταν πολύ με τον μικρό. Άλλοι συνάδελφοι με παιδιά στην ηλικία του δικού μας δεν έβγαιναν... Αλλά ο μικρός έγινε πολύ κοινωνικός. Σίγουρα είναι και στο παιδι αλλά νομίζω βοήθησε και η στάση μας.

Δεν είναι μόνο οι συγγενείς που μπορείς να συναντιεσαι... Υπάρχουν και οι φίλοι! Κι εμείς σε νησί ζούμε και μάλιστα μικρό και από ημερών ήμασταν τουλάχιστον κάθε Κυριακή έξω για καφέ με φίλους. Εγώ νομίζω ότι θα πρέπει να αρχίσετε να βγαίνετε πιο συχνά με φίλους. Μάλλον πρέπει να ανοίξετε πιο πολύ τον κύκλο σας.

Εμείς πάντως με το που έκλεισε χρόνο ξεκινήσαμε φρέσκο γάλα με την οδηγία του παιδιάτρου. Μετά από λίγους μήνες δοκιμάσαμε κατσικίσιο και αφού το έπινε μια χαρά το συνεχίζουμε!!

Έσπερος κι εμένα μου φαίνεται πολύ πιεστικό αυτό με τους συγγενείς. Εμείς δεν βλέπουμε κανέναν εκτός από τους γονείς μας και τα αδέρφια μας, εκτός και αν τύχει κι έρθουν στη μαμά μου ή την πεθερά μου. Είναι τόσο λίγο το διάστημα που ερχόμαστε από το νησί που με το ζόρι βλέπουμε τους δικούς μας και κανέναν φιλο. Εγω και ο άντρας μου καταγόμαστε απο τελειως διαφορετικές και μακρινές μεταξυ τους πόλεις (Βόρεια Ελλάδα αυτός, Πελοπόννησο εγώ) και μοιράζουμε τις μέρες των Χριστουγέννων οπότε ο χρόνος λιγοστεύει πιο πολυ.Το καλοκαίρι έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο που περναμε στο εξοχικό των γονιών μου αλλα προτιμάμε να κανουμε τα μπανακια και τις βόλτες μας. Αν έπρεπε να δούμε όλο το σόι δεν θα προλαβαιναμε να χαλαρώσουμε. Ειδικα εγώ εχω και μεγάλο σόι. Και φυσικά δεν υπάρχει παρεξήγηση από κανέναν αφού καταλαβαίνουν την κατάσταση. Όσο για τα γενέθλια του μικρού, επειδή είναι τέλος Ιουλίου, εκτός από τα πρώτα που κάναμε στο νησί με τα πεθερικά για να μην τους χαλάσουμε το χατίρι (αφου είναι και ο διάδοχος ) ολα τα άλλα τα κάνουμε με τους δικούς μου που είναι και το πιο φυσιολογικό αφου εχει και τα ξαδερφάκια του και αλλα παιδάκια απο φιλες μου. Κάθε χρόνο αρχες Ιουλίου φεύγουμε απο το νησι για να αλλάξουμε λιγο παραστάσεις. Συνήθως τα πεθερικά μου έρχονται στο νησι ολο τον Ιούνιο για να μας δουν και να κάνουν και κανενα μπάνιο και αρχες με μεσα Ιουλίου φεύγουμε και παμε στους δικους μου. Εκεί κάνουμε και το πάρτι.

Φενια κι εμείς πάμε κάθε καλοκαίρι κάπου αλλού είτε μόνοι μας είτε με το παιδί. Παρόλα αυτά στο εξοχικό των γονιών μου είμαστε σαν διακοπές. Η μαμά μου ασχολείσαι και νε το σπίτι και με τον μικρό χωρίς να χρειαστεί να της πω κάτι, κάνουμε τα μπανακια μας, τις βόλτες μας, μια χαρά. Κάποιες φορές πάμε για λίγες μέρες μόνοι μας κάπου και η μαμα μου αναλαμβάνει τον μικρό. Της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, δεν ανησυχώ καθόλου, σαν να είμαι εγώ με το παιδί. Η πεθερά μου δεν είναι άνετη με το παιδί. Μπορούμε να τον αφήσουμε λίγες ώρες άλλα μέχρι εκεί.

Ναι μπορεί. Δε συμβαίνει συχνά αλλά συμβαίνει. Δεν πιστεύω να είσαι τόσο ατυχή αλλά την επόμενη φορά να είστε πιο προσεκτικοί.

Συγχαρητήρια!!! Με το καλό το μωράκι σου!!!

Ναι παίζει και αυτό ρόλο. Εμένα οι δικοί μου είναι πολύ χαλαροί... Κάνει ο καθένας το πρόγραμμά του και μια χαρά. Συνήθως τρώμε μεσημεριανό όλοι μαζί αλλά και πάλι αν τύχει και θέλουμε να μείνουμε παραπάνω στη θάλασσα ή να πάμε μια βόλτα δεν τρέχει τίποτα. Κατα τα άλλα κοιμάται και ξυπνάει ο καθένας ό,τι ώρα θέλει. Τα πεθερικά μου δεν είναι έτσι. Είναι πιο μεγάλοι άνθρωποι και γενικώς πιο δύσκολοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην καθίσουμε όλοι μαζί να φάμε το μεσημέρι και γενικότερα θέλουν βοήθεια με ψώνια και μετακινήσεις γιατί ο πεθερός μου πια δεν οδηγεί και η πεθερά μου δεν οδηγούσε ποτέ και όλο αυτό κανει τη συγκατοίκηση πιο δύσκολη. Όμως κάνουμε υπομονή γιατί δεν είναι πολλές φορές το χρόνο και είναι και αυτοί γονείς που θέλουν να βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Άλλωστε πόσα χρόνια θα ζήσουν ακόμα άραγε; Για τους δικούς μου που είναι πιο νέοι δεν το σκέφτομαι συχνά (αν και ποτέ δεν ξέρεις) αλλά τον πεθερό μου τον βλέπω πολύ πεσμένο τελευταία και στεναχωριέμαι. Βλέπω ότι και με τον γιο μου, που είναι το μικρότερο εγγόνι του (τα άλλα είναι όλα μεγαλα), έχει και το όνομά του (ασχολίαστο) παίρνει ζωή οπότε δεν θέλω να τους στερω στιγμές χαράς.

Έσπερος νομίζω ότι πρέπει να χαλαρώσετε λίγο (μάλλον ο άντρας σου) για να απολαμβάνετε τις διακοπές σας. Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια με τον άντρα μου υπήρχε ένας "ανταγωνισμος" κυρίως από εκείνον σε σχέση με τους γονείς μας. Δηλαδή τις λίγες φορές το χρόνο που έπρεπε να συγκατοικησουμε ήταν σαν να προσπαθούσε να βρει το παραμικρό να μου πει: η μητέρα σου είπε αυτό, ο πατέρας σου το άλλο κοκ... Έμενε σε λεπτομέρειες και μαλωναμε. Από την άλλη εγώ προσπαθώντας να αμυνθω του έλεγα για τους δικούς του και κάπως έτσι είχαμε αρκετά συχνά τσακωμούς. Κάποια στιγμή συζητήσαμε και συμφωνήσαμε ότι και οι μεν και οι δε έχουν ελαττώματα (όπως κι εμείς άλλωστε) και καλό θα είναι να τα αποδεχθούμε, να κάνουμε ότι δεν ακούμε κάποια πράγματα που μας ενοχλούν και κάπως έτσι ισορροπησαν τα πράγματα και απολαμβάνουμε τις μέρες μαζί τους. Το σπίτι ο άντρας μου ευτυχώς δεν θέλει να το νοικιάσουμε γιατί έχει κι εκείνος ένα διαμέρισμα που νοικιάζει και όλο φθορές έχει. Έτσι πηγαίνουμε όποτε θέλουμε ( όχι πάνω από 15 μέρες το χρονο). Όσο για το σπίτι στο νησί κι εμείς όταν έχουμε φιλοξενούμενους είμαστε πολύ στριμωγμένοι. Στο παιδικό όταν έχουμε και το στρώμα δε χωράς να περάσεις άλλα το σηκώνουμε όρθιο στον τοίχο τη μέρα. Γενικά βολευόμαστε εύκολα και αυτό μας δίνει μια ευκολία στις διακοπές.

Δεν θυμάμαι πόσο είχα στην εγκυμοσύνη, αλλά γενικά έχω υποθυροειδισμο και πάντα έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή. Και πριν την εγκυμοσύνη και κατά τη διάρκεια και μετά. Γενικά είναι κάτι που ρυθμίζεται οπότε μην ανησυχείς. Λογικά, αφού είναι μέσα στα όρια, πιθανό να μη χρειαστεί κάτι και να είναι οκ. Ο γιατρός θα σου πει αν είναι φυσιολογικό ή όχι. Πάντως μην ανησυχείς, είναι κάτι που ρυθμίζεται εύκολα με χάπι και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Εμείς όταν πάμε στο πατρικό μου το χειμώνα (μια εβδομάδα τα Χριστούγεννα και το τριήμερο του καρναβαλιού) ειμαστε μόνοι στο σπίτι γιατί οι γονείς μου μένουν αλλού και το έχουν γράψει σε μένα. Επομένως εγώ με τον άντρα μου στο διπλό και ο μικρός στο δικό του δωμάτιο. Το καλοκαίρι που είμαστε στο εξοχικό το οποίο έχει δύο υπνοδωμάτια οι γονείς μου κοιμούνται στο διπλό κι εμείς και οι τρεις στο άλλο δωμάτιο που έχει τρία μονά κρεβάτια. Έχουμε βάλει και προστατευτικό κάγκελο στο ένα για τον μικρό και μια χαρά. Η αλήθεια είναι ότι προσφέρθηκαν οι γονείς μου να μας παραχωρήσουν το δωμάτιο με το διπλό κρεβάτι και να μείνουν στο άλλο με τον μικρό αλλά ο άντρας μου δεν ήθελε. Όταν πάμε στα πεθερικά μου μένουμε στο "παιδικό" δωμάτιο που έχει έναν καναπέ που γίνεται μεγάλο κρεβάτι και κοιμόμαστε και οι τρεις. Όταν έρχονται φιλοξενούμενοι στο νησί συνήθως τους παραχωρούμε το διπλό κρεβάτι και μένουμε και οι τρεις στο παιδικό. Έχουμε πάρει ένα ημιδιπλο κρεβάτι για τον μικρό που από κάτω έχει άλλο ένα μονό. Είναι από αυτά που το κάτω το τραβάς σαν συρτάρι και βγαίνει, σηκώνεται και γίνεται κρεβάτι. Όταν δεν το χρειάζεσαι το κλείνεις από κάτω και δεν πιάνει έξτρα χώρο. Το πήραμε ακριβώς για τις περιπτώσεις που θα έχουμε επισκέπτες. Εκεί λοιπόν βολευόμαστε και οι τρεις. Αν και στο ημιδιπλο χωράμε άνετα εγώ και ο μικρός έχουμε και ένα φουσκωτό στρώμα για τον μικρό και έτσι είμαστε πασάδες!!! Γενικά, αν υπάρχει θέληση και καλή διάθεση, όλοι οι καλοί χωράνε!