MagdaP

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!!! Είναι δύσκολο αλλά δυστυχώς συμβαίνει συχνά... Σίγουρα περνώντας ο καιρός θα νιώσεις καλύτερα. Τα τελευταία τρία χρόνια προσπαθούμε για δεύτερο παιδάκι κι ακόμα τίποτα... Πριν από τρία χρόνια είχα ένα εξωμητριο όπου χειρουργηθηκα και μου αφαιρεθηκε η αριστερή σαλπιγγα. Ένα χρόνο μετά και αφού οι προσπάθειες για φυσιολογικη συλληψη δεν είχαν αποδοσει (και λόγω της ηλικίας μου) προχωρησαμε σε εξωσωματική. Κάναμε δύο αποτυχημένες προσπάθειες και τέλος. Εννέα μήνες περίπου μετά την τελευταία εξωσωματική, τον περασμένο Σεπτέμβρη, μένω έγκυος φυσιολογικά. Τρελάθηκα από τη χαρά μου!!! Δυστυχώς δεν κράτησε πολύ... Λίγο πριν την όγδοη εβδομάδα κι αφού είχαμε ακούσει καρδιά, παλινδρομησε... Όταν ξανά πήγα στο γιατρό, απλά είχε σταματήσει... Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ο γιατρός τότε μου είχε πει να ξεκινήσω προσπάθειες μετά από τρεις μήνες, αλλά εγώ μετά από την πρώτη περίοδο ξεκίνησα μιας και δεν έκανα αποξεση, πήρα χάπια για να αποβαλω. Βλέπεις είμαι πλέον 40 και με πιέζει ο χρόνος. Πάντως έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις που μετά από παλίνδρομη έμειναν σχετικά εύκολα έγκυες και όλα πήγαν καλά. Θετική σκέψη θέλει και όλα θα πάνε καλά! Σου εύχομαι ολόψυχα σύντομα μια θετική χοριακη!!!

Ναι, δυστυχώς υπάρχουν ακόμα και από νέες κοπέλες. Εμένα μου είπε μια φίλη μου της οποίας ο άντρας δεν ασχολείται καθόλου ούτε με το σπίτι ούτε καν με τα παιδιά: τουλάχιστον εσένα σου κρατάει το παιδί να πας στη δουλειά!!! Λες και το παιδί το έχω κάνει μόνη μου και μου κάνει τη χάρη!!! Ο άντρας της φυσικά δεν έχει μείνει μόνος με τα παιδιά ούτε δευτερόλεπτο.

Χα χα!!! Λες και ακούω τη μαμά μου... Παρεμπιπτόντως, οι αδερφές μου μένουν στην ίδια πόλη και ίδια πολυκατοικία!!!! Οσο για τους άντρες, το ίδιο αχρηστους τους θεωρεί και η δική μου μαμά. Βέβαια, εκείνη, εκτός από τα περισσότερα στο σπίτι, κάνει και τα μαστορεματα!!! Μάλλον από τη μαμά πήρα... Φυσικά, το ότι δε μάθαμε κάτι από νωρίς, δε σημαίνει ότι δεν το μάθαμε ποτέ. Οι αδερφές μου, παρόλο που μένουν πάνω από τη μαμά μας, κάνουν τα πάντα μόνες τους καθημερινά. Πολύ σπάνια, όταν μπορεί να μην προλαβαινουν με τη δουλειά, μπορεί να τους μαγειρεψει κάτι ή να βοηθήσει σε κάτι άλλο αλλά όχι σε καθημερινή βάση. Και βέβαια βοηθάει με τα παιδιά, που τα υπεραγαπαει!!! Εγώ πάλι, δεν θεωρώ ότι δυσκολευτηκα να μάθω τις δουλειές. Βέβαια, εκτός από το μαγείρεμα που το λατρεύω, όλα τα άλλα με το ζόρι τα κάνω...

Πάντως εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ήμασταν τρεις αδερφές, δεν υπήρχε αδερφός. Η μαμά αρχικά δε δούλευε, αλλά ξεκίνησε όταν εγώ ήμουν στην πέμπτη δημοτικού και οι αδερφές μου Γυμνάσιο. Ο μπαμπάς δεν έκανε τίποτα μέχρι τότε στο σπίτι... Η μαμά, πολύ προοδευτικη στις απόψεις, άρχισε να απαιτεί βοήθεια με τις δουλειές και λογικό ήταν! Όλοι τις έλεγαν, καλά τρεις κόρες έχεις γιατί δεν τις βάζεις να κάνουν δουλειές; η απάντησή της ήταν ότι ακριβώς επειδή ήμασταν κορίτσια και όπως δυστυχώς είναι τα πράγματα, μια ζωή δουλειές θα κάνουμε, οπότε ας ξεκουραστουμε όσο είμαστε στο σπίτι με τη μαμά!!! Έτσι απαιτούσε από το μπαμπά να βοηθήσει. Και τα κατάφερε, όχι σε μεγάλο βαθμό, μη φανταστείτε. Δεν ξέρω αν ήταν σωστός ο τρόπος σκέψης της, μάλλον λίγο ακραίος, αλλά σίγουρα το έκανε με καλές προθέσεις. Κατά τη γνώμη μου όλοι σε ένα σπίτι πρέπει να συνεισφερουν, μαζί και τα παιδιά, στο μέγεθος που τους αναλογει. Φυσικά το δωμάτιό μας εμείς το τακτοποιουσαμε, αλλά μέχρι εκεί. Σπάνια κάναμε κάτι παραπάνω. Εγώ λοιπόν έχω ένα αγόρι 4,5 ετών! Προσπαθώ να το μεγαλώσω μακριά από στερεότυπα, αλλά έχω να σας πω, όσο μεγαλώνει δεν είναι τόσο εύκολο. Τον μεγαλώνουμε με πολλή αγάπη και τρυφεροτητα, που για καποιους αυτά τα δύο χαρακτηριστικά δεν ταιριάζουν σε αγόρι! Είναι πραγματικά ένα πολύ εκδηλωτικο παιδάκι, "αγκαλιτσας". Πότε δεν του έχουμε πει αυτό είναι "κοριτσιστικο" ή κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή είχαμε πάει σε παιχνιδαδικο και είχε δει μια νεράιδα και μας τη ζήτησε. Δεν είχαμε πρόβλημα, την πήραμε και ας μας κοιτούσε η πωλητρια κάπως. Γενικά πάντως παίζει με όλα τα παιχνίδια. Τώρα, όσο κι αν προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τα όπλα, τα σπαθιά και τον πόλεμο, απο όταν πήγε σχολείο (παιδικό και τώρα προνηπιο) είναι λίγο δύσκολο. Οταν αρχίσει να συναναστρεφεται με άλλα παιδάκια είναι λίγο δύσκολο να αποφύγει τις στερεοτυπικες συμπεριφορές. Καμιά φορά μου λεει: μαμά αυτό είναι κοριτσιστικο και του απαντάω ότι δεν υπάρχουν κοριτσιστικα και αγοριστικα... Υπάρχει μια καφετέρια στο νησί που έχει παιχνίδια για παιδάκια. Όποτε πάμε εκεί, το αγαπημένο του είναι ένα καροτσάκι με μια κούκλα. Κάνει βόλτα το μωρό, το παίρνει αγκαλιά, το ταιζει, το κοιμιζει... Παριστάνει το μπαμπά του και το βρίσκω πραγματικά πολύ τρυφερό!!! Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι το θεωρούν λάθος... Πραγματικά βγάζει μια τρυφεροτητα που για μένα πρέπει να υπάρχει σε όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως φύλου. Πάντως η πεθερά μου όταν το είδε κοντεψε να πάθει εγκεφαλικό!!! "Βρε, κορίτσι είσαι και παίζεις με κούκλες;". Την έβαλα εννοείται στη θέση της (ευγενικά παντα). Προς μεγάλη μου έκπληξη πάντως είδα και άλλα αγοράκια να παίζουν με τη συγκεκριμένη κούκλα και μια φορά μαλωνανε ποιος θα την πρωτοπαρει!!

Το ότι δε συμβαίνει στη δική σου οικογένεια και υπάρχει αλληλοσεβασμος και αγάπη και τα έχετε βρει μεταξύ σας χωρίς προβλήματα είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο και μπράβο σας. Αλλά δυστυχώς δε συμβαίνει πολύ συχνά. Αυτό προσπαθούμε να πούμε. Δεν κρίνουμε την επιλογή σου, προφανώς είναι η καταλληλοτερη για σας, αλλά είναι πολύ εύκολο κάτω από αυτές τις συνθήκες να συμβούν αυτά που λέει η ανεμονη. Σίγουρα ένας τέτοιος άνθρωπος ακόμα και να δούλευε η γυναίκα του δεν θα ήταν πρότυπο συζύγου αλλά πιστεύω ότι δεν θα ξεφευγε τόσο η κατάσταση. Δυστυχώς τα χρήματα προσδιδουν και εξουσία και αν κάποιος θέλει να εκμεταλλευτει την κατάσταση μπορεί πιο εύκολα να το κάνει αν ξέρει ότι η υπόλοιπη οικογένεια εξαρτάται οικονομικά από αυτόν. Σίγουρα δε συμβαίνει σε όλους, αλλά πίστεψέ με, συμβαίνει πολύ πιο συχνά από ότι νομίζεις. Και πολλές φορές χωρίς να είναι τόσο εμφανές, αλλά υποσυνείδητα.

Τότε μάλλον είμαι άντρας και δεν το έχω καταλάβει!!! Πάντως σε διάφορα σαιτ έχω δει διάφορα τεστ που σου δείχνουν αν έχεις "αρσενικό" ή "θηλυκό" εγκέφαλο. Μήπως τελικά δεν είναι κάτι στάνταρ, απλά το έχουν ονομάσει έτσι λόγω στερεοτυπων;

Από τα λίγα που διάβασα, και με κάθε επιφύλαξη, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κάποια ανατομικη διαφορά στους εγκεφαλους των δύο φύλων, απλά αντιδρούν διαφορετικά στα διάφορα ερεθισματα. Το πως αντιδρά κάποιος στα ερεθισματα έχει άμεση σχέση με το περιβάλλον του και με τις γνώσεις που ήδη έχει. Πάντως η νευροεπιστημη είναι μια σχετικά καινούρια επιστήμη.

Κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι κι εγώ.

Βέβαια μου δημιουργείται κι ένας προβληματισμος. Μήπως τελικά εμείς που δουλεύουμε είμαστε πιο "ριγμενες"; η ισότητα, όπως την έχουμε στο μυαλό μας δεν υφίσταται από τη στιγμή που οι δουλειές του σπιτιού και τα παιδιά περνάνε κυρίως από τα χέρια μας. Δηλαδή, η ευθύνη του σπιτιού και των παιδιών είναι κυρίως δική μας όσο κι αν βοηθάνε οι άντρες. Τουλάχιστον στο δικό μου σπίτι έτσι είναι καθώς τυχαίνει να δουλεύω λιγότερες ωρες και σε πολλά άλλα που γνωρίζω. Αλλά και τα σκ που δε δουλεύουμε και οι δύο το μαγείρεμα π.χ. εγώ θα το κάνω. Μήπως τελικά ο καταμερισμος ο ένας στη δουλειά και ο άλλος στο σπίτι είναι πιο δίκαιος; προσωπικά δεν θα μπορούσα να το κάνω γιατί η δουλειά μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Από την άλλη μεριά, κάποιες φορές, όταν υπάρχει οικονομική εξάρτηση κάποιου από κάποιον άλλον (γενικά όχι μόνο στην οικογένεια) υπάρχει και εκμετάλλευση. Και ξαναλέω, για να μην πέσετε να με φάτε, κάποιες φορές. Δε λέω, σίγουρα υπάρχουν πολλές ευτυχισμενες οικογένειες που ζουν με αυτόν τον τρόπο, αλλά δυστυχώς έχω δει και το αντίθετο αρκετές φορές. Ο άντρας να θεωρεί ότι επειδή φέρνει τα λεφτά στο σπίτι έχει και κάποιου είδους εξουσία. Παλιότερα ήταν ο κανόνας, καθώς ο άντρας ήταν ο "αφέντης" του σπιτιού, αλλά δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει ακόμα και σήμερα.

Συμφωνώ! Αυτό λέω, ότι είναι απόλυτα αποδεκτό από την πλειοψηφία ενώ το αντίθετο δεν θα ήταν! Από την άλλη μεριά φυσικά και ο καθένας επιλέγει το μοντέλο που τον εκφράζει και δε δίνει λογαριασμό σε κανέναν! Διαφωνώ! Δεν καταλαβαίνω και πολύ τι θέλεις να πεις με το κατωτεροι. Δεν το βλέπω έτσι, δεν είναι θέμα ανωτεροτητας ή κατωτεροτητας. Για μένα, πέρα από τις ανατομικες διαφορές τα δύο φύλα είναι ακριβώς τα ίδια. Ως προς τις "εγκεφαλικες" διάφορες μετά από μια σύντομη αναζήτηση, γιατί ομολογώ ότι δεν το είχα ξανακούσει, μου δημιουργηθηκαν ερωτηματικά. Μήπως έχει να κάνει με το πως έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια να συμπεριφερονται τα δύο φύλα; γιατί κάπου βρήκα ότι πράγματι κάποια στιγμή βρέθηκαν μικρές διάφορες στον τρόπο που ανταποκρινοταν ο εγκέφαλος των δύο φύλων σε διάφορες καταστάσεις αλλά με το πέρασμα των χρόνων αυτές τείνουν να εκλειψουν. Μήπως δηλαδή έχει και αυτό να κάνει με τα στερεότυπα; δεν ξέρω, σκέψεις κάνω. Για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Σε τι είναι κάποιος πιο ικανός δεν έχει σχέση με το φύλο, αλλά με την προσωπικότητά του. Εκτός από ζητήματα που αφορούν μυικη δύναμη, που συνήθως οι άντρες τα καταφέρνουν καλύτερα λόγω ανατομία, όλα τα άλλα μπορούν εξίσου και οι δύο.

Καλημέρα! Και βέβαια είναι στερεοτυπικο ο άντρας να μαστορευει ή να οδηγεί καλύτερα. Πάντως στη δική μας οικογένεια μάλλον το αντίθετο γίνεται... Ο άντρας μου δεν το έχει καθόλου με τα μαστορεματα σε αντίθεση με εμένα που μάλλον τα καταφέρνω καλύτερα (σε κάτι σχετικά απλό μη φανταστείτε...). Όσο για την οδήγηση, τα καταφέρουμε εξίσου καλά. Αν χαλάσει κάτι απλό, ή να συναρμολογησουμε ένα παιχνίδι, ακόμα και το ποδήλατο του μικρού εγώ το αναλαμβάνω. Αυτό τι σημαίνει; τον κάνει λιγότερο άντρα; δε νομίζω. Όμως μας κοιτούν παράξενα όταν αντιλαμβανονται ότι συμβαίνει αυτό, όπως παράξενα με κοιτούν από όταν πήρα το δίπλωμα (πριν 20 χρόνια) μέχρι και σήμερα διάφοροι φίλοι που τυχαίνει να μπουν στο αυτοκίνητο όταν οδηγω και μου λένε με απορία το θεϊκό και ανεπανάληπτο: χμ, καλά οδηγείς για γυναίκα!!! Αν δεν είναι αυτά στερεοτυπα, ποια είναι;

Οτι π.χ. ο άντρας είναι "ικανοτερος" να φέρνει χρήματα στο σπίτι, κουβαλητης και η γυναίκα είναι "ικανοτερη" να φροντίζει σπίτι και παιδιά. Πόσο αποδεκτό είναι αυτό το μοντέλο οικογένειας και πόσο αλλοκοτο θα φαινόταν το αντίθετο;

Εγώ καταλαβαίνω ότι μάλλον δεν απασχολεί όλα τα ζευγάρια η ισότητα, τουλάχιστον με τον τρόπο που το έχουμε στο μυαλό μας (εγώ, εσύ και κάποιες άλλες κοπελες). Σίγουρα η φύση ως προς την εγκυμοσύνη και τη γέννηση του παιδιού είναι διαφορετική, αλλά πέρα από τις ανατομικες διάφορες προσωπικά δε νομίζω ότι υπάρχουν ή θα έπρεπε να υπάρχουν άλλες. Όλα τα άλλα, κατά τη γνώμη μου, είναι κοινωνικά στερεότυπα που θεωρούσα ότι σιγά σιγά εκλειπουν αλλά μάλλον έχουμε μέλλον ακόμα. Προφανώς, το έχω ξαναπεί άλλωστε, η κάθε οικογένεια επιλέγει το μοντέλο που την εκφράζει καλύτερα, αρκεί να είναι και οι δύο συζυγοι ευχαριστημενοι!

Μα εννοείται ότι ισχύει! Δεν είπα ποτέ ότι τα χαρούμενα κι ευτυχισμένα παιδιά είναι των εργαζόμενων γυναικών. Μίλησα για το δικό μου παιδί, ότι είναι χαρούμενο κι ευτυχισμένο γιατί κι εγώ αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Δεν είπα ότι έτσι πρέπει να είναι. Μια γυναίκα που δεν αισθάνεται την ανάγκη να εργαστεί και μένει στο σπίτι προφανώς μεγαλώνει και η ίδια χαρούμενα κι ευτυχισμένα παιδιά. Πολλές φορές έχω γράψει ότι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά βιωματα, διαφορετικά θέλω και κάνουμε διαφορετικές επιλογές. Η ιδανική οικογένεια για τον καθένα διαφέρει. Βασικά δε νομίζω ότι διαφωνούμε στην ουσία αλλά ίσως φταίει ο γραπτος λόγος.

Καθόλου δεν το κουβαλαω, ίσα ίσα που μεγαλωνω ένα χαρούμενο κι ευτυχισμένο παιδάκι που φοβάμαι ότι αν δεν δούλευα, επειδή δεν θα αισθανόμουν εγώ καλά με τον εαυτό μου, δεν θα ήταν ακριβώς έτσι. Από αρκετά μηνύματα, τα οποία δεν έλεγαν αυτό ακριβώς αλλά το υπονοουσαν... Και από κάποια δικά σου εξελαβα επιθετικοτητα, όχι απαραίτητα προς εμένα... Δεν θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση, μπορεί να ήταν και η ιδέα μου.