little lamb

Αφού το βλέπεις οικονονικα, νομίζω ότι βγαίνει μια η άλλη.Με την έννοια ότι όσο περισσότερους καλέσεις τόσο περισσότερα δώρα θα πάρεις και όσο λιγότερους τοσο λιγότερα. Ούτως ή άλλως θα μπεις μέσα ακόμα κι αν καλέσεις λίγους, γιατί το κάθε δώρο είναι ανά 2-4 άτομα.Οποτε καλέστε πολλούς να το ευχαριστηθείτε. Πάντως δώρα φέρνουν και κάποιοι που δεν έρχονται στο τραπέζι και κάποιοι που δεν μπόρεσαν να έρθουν καθόλου.

Εκμεταλλευομαι λίγο το ποστ για να ρωτήσω το εξής: βλέπω που γράφετε όλες ότι τα παιδιά σας κάνουν μεσημεριανό ύπνο ή τέλος πάντων έναν μεγάλο ημερήσιο, που τον κόβουν γύρω στα 2 έτη κλπ. Σε τι ηλικία ξεκινάει αυτός ο ύπνος; Κι αν δεν τον έχουν είναι πρόβλημα; Η δικιά μας είναι 8 μηνών κ ποτέ δεν τον έκανε.Μπορει να κοιμηθεί μέσα στη μέρα αλλά άλλες φορές μισάωρο, άλλες δίωρο, άλλες καθόλου. (Τις πιο πολλές φορές ενα-δυο μισάωρα θηλάζοντας). Αλλά όχι συγκεκριμένη ώρα, άλλες φορές πρωί, άλλες μεσημέρι, άλλες απόγευμα.Ειδικά αν είμαστε όλη μέρα σπίτι μπορεί να μην κοιμηθεί και καθόλου ή να κοιμηθεί το πολύ μισάωρο.Αν βγούμε έξω πάντα κοιμαται στο αυτοκίνητο κ τις περισσότερες φορές και στο καρότσι (ο,τι ώρα βγούμε) και ουσιαστικά αυτός είναι ο ημερήσιος ύπνος της.

Καλησπέρα! Μια γυναικολόγος που ξέρω στην Πάτρα και υποστηρίζει τον φυσιολογικό απ'ο,τι έχω καταλάβει είναι η Μαχά. Δεν είναι η γιατρός μου γιατί δεν μένω Πάτρα, την ξέρω όμως ως άνθρωπο. Δεν ξέρω όμως αν είναι στον Άγιο Ανδρέα...

Κι εμάς μας συνέβαινε τον πρώτο καιρό, μήνα σίγουρα ίσως και παραπάνω, μετά σταμάτησε και δεν ξυπνούσε με τη μετακίνηση και γύρω στο 6 μηνο-7μηνο ξανάρχισε μέχρι τώρα που είναι 8 μηνών. Κι έτσι τη θηλάζω στο κρεβάτι, κοιμαται κ την μεταφέρουμε μετά από κάνα μισάωρο που έχει κοιμηθεί βαριά. Αν και αλλοι λένε να μην τα μεταφέρουμε κοιμησμενα γιατί δεν νιώθουν καλά αλλού να τα παίρνει κ ύπνος και αλλού να ξυπνάνε. Πάντως μόλις τα αφήσεις κάτω ξυπνάνε επειδή νιώθουν ότι κινδυνεύουν όταν απομακρυνθουν από την αγκαλιά, κάπως σαν να φεύγουν από τη φωλιά.

Ούτε εγώ έκανα και δεν το συζητήσαμε ποτέ, δεν ξέρω δηλαδή γιατί δεν έκανα.

Καλά δεν νομίζω να θυμάται το τρίχρονο-τετράχρονο τι παιχνίδια είχε όταν ήταν ενός! Εγώ εννοούσα τα δώρα που δἰνονται στο ένα παιδί όταν και τα δύο (ή όσα) παιδιά βλέπουν και καταλαβαίνουν ότι είναι δώρο προς τον έναν. Όχι κάτι που κάποτε ήταν δώρο και δεν χρησιμοποιείται πια, αυτό είναι ακραία σκέψη!

Ναι δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα είχε γιατί έχω μωρό ακόμα, απλά το σκέφτηκα σαν καλύτερο πιθανώς να ξέρει ότι τα παιχνίδια είναι κάτι για να παίζουμε όλοι μαζί (επομένως και άλλα παιδιά) Ναι εντάξει το διαφορετικό βασικά είναι ότι απλά μάλλον δεν θα έρθει η φίλη μας να μας πει "μπορώ να βάλω από το κραγιόν σου;" ή "να φορέσω το κολιέ σου"! Στην καφετέρια όμως άνετα μπορεί να ζητήσουμε από το διπλανό τραπέζι το αλάτι τους πχ ή τον κατάλογο και θα μας το δώσουν προφανώς. Για τους καλεσμένους στο σπίτι νομίζω δεν έχει να κάνει με το ότι βάζουμε όρους, γιατί συνήθως αποφασίζονται μαζί με τους καλεσμένους τα περισσότερα που λες (ρωτάς ας πούμε τον καλεσμένο αν προτιμά καφέ ή πίτσα ή αν θέλει επιτραπέζιο ή ταινία) Έχει να κάνει με το ότι εκείνος δεν θα έρθει να σου πει "θέλω να βάλεις ταινία" ή "θέλω να παραγγείλουμε πίτσα". Εκεί είναι η διαφορά με το παιδί που απλά θα διεκδικήσει το παιχνίδι του παιδιού-οικοδεσπότη. Περίπου αυτό που είπα και πριν, το θέμα είναι το ότι τα παιδιά ζητάνε κάτι ή το παίρνουν και χωρίς να το ζητήσουν, ενώ οι μεγάλοι δεν ζητάνε. Γι' αυτό θεωρώ ότι δεν στέκουν τα παραδείγματα "κι εμείς δεν δίνουμε το τάδε". Γιατί απλά δεν υπάρχει περίπτωση να μας ζητηθεί. Είναι άλλος κώδικας που λες κι εσύ. Για το να κρύβουμε μερικά πράγματα που δεν θέλει να χρησιμοποιήσουν άλλα παιδιά πιστεύω ότι είναι μια άμεση λύση για αποφυγή δραμάτων, αλλά δεν μου φαίνεται λογική και χρήσιμη γενικά. Γιατί το "κάτι που θέλουμε να προφυλάξουμε δεν το βγάζουμε σε κοινή θέα" δεν αφορά χρηστικά αντικείμενα. Νομίζω ότι θα προσπαθούσα να καλλιεργήσω στο παιδί τη χρήση του κάθε πράγματος, π.χ. το τάδε δεν το βγάζουμε σε κοινή θέα γιατί π.χ. είναι κόσμημα ή ρούχο ή καλλυντικό ή κειμήλιο ξέρω'γω αλλά το παιχνίδι είναι "εργαλείο" για να περάσουμε καλά οπότε το χρησιμοποιούμε για αυτό το σκοπό (και με παρέα προφανώς) οπότε δεν έχει νόημα να κρύβεται γιατί τότε δεν επιτελεί το σκοπό του. Όλα αυτά χωρίς πίεση προφανώς και αν ζοριζόταν με κάτι πολύ αγαπημένο μάλλον θα το κρύβαμε κι εμείς ως άμεση λύση για να μην έχουμε δράματα που είπα και πιο πάνω. Δεν ξέρω από ποια ηλικία και πέρα θα έστεκαν αυτά που λέω, σαν ιδέες τα λέω. Γι'αυτό σκέφτηκα μήπως το να μην πούμε εξ αρχής "παιχνίδια ΣΟΥ" θα βοηθούσε κάπως. Κι εγώ όμως "παιχνίδια σου" τα λέω, σήμερα το σκέφτηκα με αφορμή τη συζήτησή σας. Εμένα αυτό που θα με δυσκόλευε πάντως θα ήταν το εξής: Ας πούμε ότι λέμε ότι τα παιχνίδια στο σπίτι είναι για όλα τα αδέρφια. Τι γίνεται όμως με κάποια παιχνίδια-δώρα που κάνει κάποιος σε συγκεκριμένο παιδί; πχ στα γενέθλιά του; Εκεί πρέπει να ζητήσει άδεια το άλλο παιδί για να παίξει ή αντιμετωπίζονται όπως όλα τα άλλα παιχνίδια;

Τώρα που το λες αυτό με προβληματίζεις λίγο για αυτό που είπα, γιατί αν όλα είναι "της οικογένειας" όντως μπορεί να πάρει κάτι που να μη θέλω να πάρει γιατί είναι επικίνδυνο ή χαλάει ας πούμε. Από την άλλη αυτό λύνεται εύκολα, με το να μην υπάρχουν σε προσβάσιμη θέση τέτοια αντικείμενα. Και όντως ό,τι είναι προσβάσιμο να μπορεί να χρησιμοποιείται από όλους. Όπως κι εμείς παίζουμε με τα παιχνίδια (της) εξάλλου, χαχα! Συμφωνώ, το ότι τώρα κάνει έτσι ένα παιδάκι δεν σημαίνει κάτι για τον μετέπειτα χαρακτήρα του οπότε όντως δεν υπάρχει λόγος να αγχώνονται τόσο οι γονείς. Όντως είναι περίεργη η λέξη "μοίρασμα". Αλλά αν δεν έχει καλλιεργηθεί η έννοια του ότι είναι "δικά του/της" και απλά τα χρησιμοποιεί όπως και οι γονείς ή άλλα παιδάκια, δεν θα χρειαστεί και η λέξη "μοίρασμα", σκέφτομαι. Το μόνο θέμα είναι το πώς δεν θα θεωρεί δεδομένο ότι και τα παιχνίδια των άλλων παιδιών είναι έτσι. Εγώ έχω δει σε ομάδες που γράφουν ότι πρέπει να έχει το δικαίωμα να μη δώσει κάτι, και φέρνουν ως παράδειγμα ότι εμείς δεν δίνουμε το κραγιόν μας. Και το έχουν αυτό το παράδειγμα ως ευαγγέλιο. Προσωπικά το θεωρώ πολύ ατυχές, πρώτον γιατί πρόκειται για είδος προσωπικής υγιεινής, οπότε δεν το δίνουμε για λόγους υγιεινής, όχι επειδή μας ανήκει. Τα παιχνίδια είναι άλλο πράγμα: κι εμείς οι μεγάλοι το επιτραπέζιο π.χ. το παίζουμε με άλλους, ή τον υπολογιστή μας ή το κινητό μας τα δίνουμε σε άλλον αν χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσει, επομένως δεν είναι σαν το κραγιόν! (Αν και ακόμα και το κραγιόν δίνουν όσες δεν σιχαίνονται) Στο παράδειγμα αυτό μάλιστα λένε "αν ερχόταν η φίλη και έπαιρνε τα καλλυντικά δεν θα μας άρεσε" και το παραλληλίζουν με το ότι δεν αρέσει στο παιδί να δώσει τα παιχνίδια. Και πάλι όμως το βρίσκω ατυχές γιατί αν έρθει η φίλη και τα πάρει χωρίς να ρωτήσει, το πρόβλημα είναι ότι δεν μας αρέσει που δεν ρώτησε, όχι ότι απλά δεν τα δίνουμε επειδή μας ανήκουν. Αν ρωτήσει θα τα δώσουμε (υποθέτω)! Οπότε κάτι τέτοιο πιστεύω θα καλλιεργούσα σε παιδιά: ότι ρωτάμε πριν χρησιμοποιήσουμε κάτι και ότι αν μας ρωτήσουν το δίνουμε. Δεν νομίζω ότι κανένας μεγάλος θα αρνιόταν και θα έλεγε "όχι μην το πάρεις", οπότε γιατί να το πει το παιδί;

Αν και δεν με είχε απασχολήσει ποτέ γιατί είναι μόνο 8 μηνών η μικρή μας κ της λέω συχνά "τα παιχνίδια σου", τώρα που σας διαβάζω μια σκέψη που μου έρχεται είναι από την αρχή να μην συνηθίσει την έννοια ότι τα παιχνίδια είναι "δικά της". Δηλαδή να μην της λέμε "τα παιχνίδια ΣΟΥ" αλλά απλώς "τα παιχνίδια". Ή να της λεμε συχνα για τα μεταχειρισμένα παιχνίδια που μας χάρισαν φίλοι "το παιχνίδι που σου έδωσε η τάδε για να παίζεις" για να συνηθίσει ότι τα παιχνίδια αλλάζουν χέρια. Κάπου είχα διαβάσει εδώ στο φόρουμ νομίζω που έλεγε μια κοπέλα ότι στο σπίτι δεν λένε ποτέ πχ "το στυλό ΜΟΥ" αλλά το στυλό "που χρησιμοποιώ". Σκέφτομαι όμως και ότι αν κάνουμε αυτό που είπα για τα παιχνίδια, μετά πώς θα καταλάβει για τα παιχνίδια άλλων παιδιών ότι αυτά είναι δικά τους.Να μην πέσουμε σε αντίφαση δηλαδή.Θα σκεφτώ.Ισως κάπως να καλλιεργήσουμε ότι είναι γενικά του σπιτιού/της οικογένειας (όχι κάποιου συγκεκριμένα) και αντίστοιχα τα άλλα είναι της άλλης οικογένειας κ ρωτάμε πριν πάρουμε όπως μας ρωτάνε κι εμάς.Απλα να μην έχει ακριβώς την έννοια της δικής της "ιδιοκτησίας".Και ότι τα παιχνίδια ουσιαστικά είναι για να τα χαιρόμαστε όλοι κ να διασκεδάζουμε μαζί κ δεν είναι τόσο διασκεδαστικό να παίζει κάποιος μόνος (που το πιστεύω κιόλας)

Εγώ έχω ένα μωρό ακόμη αλλά και σε εμένα έσπασαν τα νερά κ δεν έρχονταν πόνοι ούτε διαστολή.Μου έβαλαν ωκυτοκινη κ γέννησα μετά από 14 ώρες. Όσο για τις εβδομάδες, παρόλο που ήταν πρώτη εγκυμοσύνη γέννησα στις 37+4.

Πάντως όλα αυτά είναι πρόσφατα. Μπορεί και μετά το 2010. Απ'ο,τι θυμάμαι σε όλες τις βαφτίσεις πριν η μπομπονιέρα ήταν κάποιο μπιμπελό (μωράκι ή αρκούδι συνήθως, άντε νεράιδα ή ναυτακι) κ τα προσκλητήρια έδειχναν σχεδόν πάντα ένα μωρό, τόσο απλά.Οποτε γι'αυτό κ δεν υπήρχε θέμα να σεταριστουν με κατι.Τωρα είναι πουγκια συνήθως γι'αυτό υπάρχει ανάγκη συνδυασμού χρώματος ή να απεικονίζει κάτι το πουγκι.Τα βαφτιστικά κ οι λαμπάδες κλπ ήταν ούτως ή άλλως σεταρισμενα γιατί τα έπαιρνε όλα μαζί ο νονός, οπότε οι γονείς δεν είχαν να σεταρουν κάτι, αυτό εννοώ.Και όταν μιλάμε για θέμα βάφτισης δεν εννοούμε απλά ένα μοτίβο στο κουτί, στην μπομπονιέρα κ το προσκλητήριο, εννοούμε να έχει φραουλίτσα ή Ινδιάνο μέχρι και η γραβάτα του νονου που λέει ο λόγος και στα σκαλιά της εκκλησίας γιγαντιαίες φράουλες! Οπότε όταν είπα ότι γίνεται χωρίς θέμα εννοούσα αυτό, όχι να είναι ροζ λαμπάδα με πράσινα βαφτιστικά ξερω'γω!

Αν υπάρχουν μοτίβα ναι λογικό είναι να υπάρχει συνεννόηση.Αλλα μπορεί να μην υπάρχουν μοτίβα, τα μοτίβα είναι μόδα τώρα τελευταία (με εξαίρεση τα ναυτικά στα αγόρια που ήταν πάντα) .Τα ρούχα, τα λαδοπανα, πετσέτες κλπ ας πουμε μπορούν να μην έχουν μοτίβα και η λαμπάδα να έχει απλά λουλούδια κι ένα φιόγκο (όπως ήταν πάντα πριν έρθουν στη μόδα τα θέματα).Ουσιαστικα μόνο οι μπομπονιέρες κ οι προσκλήσεις είναι που απεικόνιζαν πάντα κάτι. Αισθητικα είναι ωραία η ομοιομορφία των θεμάτων αλλά έχει γίνει σχεδόν υποχρεωτικό, αυτό είναι που προσωπικά δεν μου αρέσει, όχι τα ίδια τα θέματα.Γιατι αν πεις ότι δεν θα έχει θέμα σε κοιτάνε σαν εξωγήινο!

Σε συνεργασία μαλλον. Γιατί ο γονιός, αν δεν βαλει στολισμο, δεν κανει κάτι που να έχει θέμα, μόνο τις μπομπονιέρες κάνει.Αν θέλει ο νονος βάζει καποιο θέμα στα βαφτιστικά, κουτιά, λαμπάδα κλπ. Κατ'εμε δεν βάζεις καθόλου θέμα και ξεμπερδευεις! Και θα είσαι και πιο πρωτότυπη αν δεν έχεις θέμα και στολισμό παρά αν έχεις, χαχα!Προσωπικά δεν μου αρέσουν τα θέματα κ στη βάφτιση της μικρης μας έκανα απλά χριστουγεννιάτικη μπομπονιέρα κ πρόσκληση και δεν αναμιχθηκα καθόλου στα πράγματα του νονου. Έβαλε μια ζωγραφιά (ίδια) στα κουτια βαφτιστικων και μαρτυρικών, η πετσέτα κ το λαδοπανο ήταν απλώς με δαντελιτσα και η λαμπάδα, τα κεράκια κ το σετ λαδιού είχαν την ίδια δαντέλα κι ένα λουλούδι. Αν επέλεγε την ίδια ζωγραφιά των κουτιών να την κάνει "θέμα" κ να τη βάλει σε πετσέτες, λαδοπανα, κεράκια, λαμπάδα κλπ θα ήταν δική του υπόθεση, εμείς μονο τις μπομπονιέρες είχαμε να κάνουμε (ήξερε όμως ότι δεν μου αρέσει).Στολισμο δεν βαλαμε.

Ναι κι εγώ τείνω προς το να μην πάμε για αλλαγή τόσο μακριά.Απλα δεν μιλάμε για γαλάζιο-βεραμαν που είναι μια χαρά: το δωμάτιο είναι λαχανί με λιλά και η εν λόγω κουβέρτα κάπως σομον σκουρο- κεραμιδι (τυχαία έχει κάποιες λιλά λεπτομέρειες). Είναι λίγο ξεκαρφωτο δηλαδή αλλά μπελάς να τρέξουμε. Καλά προφανώς κ δεν περιμενα κάτι λαχανί μιας και ζούμε στην αυτοκρατορία του ροζ-γαλαζιου αλλά το ροζ (που είναι τα περισσότερα λευκά είδη που μας έφεραν) πάει κάπως με το λαχανί-λιλα, ενώ η συγκεκριμένη σομον είναι άσχετη. Ως προς το αν έχουμε πολλές ή λίγες και επομένως αν μας χρειάζεται ή είναι περιττή, έχουμε για κούνια 2 κανονικές, 2 πικέ και 2 κουβερλια-παπλωματακια, συν 2 κανονικές και 2 πικέ μικρές (λικνου).

Ναι ούτε εμείς αλλάζουμε πετσέτες και σεντόνια (αν και κάθε φορά που πάω σε τέτοιο μαγαζί κ βλέπω κάποια που μ' αρέσουν πιο πολύ από κάτι που μας έφεραν σκέφτομαι τι κρίμα που δεν έτυχε να μας φέρει κανείς αυτό το σχέδιο, χαχα!) Για τις κουβέρτες απλά αναρωτιέμαι επειδή είναι κάτι που φαίνεται (σαν διακόσμηση) και μπορεί το δώρο να είναι πανασχετο με το δωμάτιο.Μας έτυχε τώρα (ωραίο σχέδιο αλλά χρώμα καμία σχέση) αλλά είναι στην άλλη άκρη της Αθήνας κ είμαστε σε δίλημμα να πάμε για αλλαγή ή οχι.