little lamb

Στο κέντρο κέντρο έχω ακούσει για γάμο που έγινε στην ταράτσα του Μουσείου Μπενάκη απ'όπου βλέπεις τον Εθνικό Κήπο. Δεν είναι αυλή βέβαια αλλά ίσως να σου κάνει.

Πολύ αυστηρή είσαι βρε Macgyver! Εγώ θα χαιρόμουν με το να δώσω χαρά σε ανθρώπους που με αγαπούν (και αγαπούν το μωρό μου!) Και ξέρω ότι θα έπαιρναν χαρά με κάτι τόσο μικρό και απλό όσο μία φωτογραφία, ιδίως οι μεγαλύτεροι, που αξίζουν αυτή τη χαρά εξάλλου γιατί μπορεί να έχουν π.χ. πρόσφατους θανάτους ξέρω'γω ή προβλήματα υγείας και αυτό το μωρό να είναι συνώνυμο της ευτυχίας για αυτούς. Και τον βλέπω αυτόν τον ενθουσιασμό σε πολλούς ήδη πριν γεννηθεί το δικό μου. Και λέω "μικρό και απλό" γιατί όντως μικρό και απλό θέμα μου φαίνεται μια φωτογραφία, όχι καμιά φοβερή διαδικασία τόσο περίπλοκη και αγχωτική όσο την περιγράφετε (αλλά οκ υποκειμενικά είναι αυτά, σε άλλους μπορεί να φαίνεται βαρετό) Ούτε καμιά φοβερή ταλαιπωρία για το μωρό είναι, και κοιμισμένο το βγάζεις! Ή το βγάζει κάποιος άλλος ενόσω το κρατάς, σίγουρα πιστεύω όλοι έχουν φωτογραφίες του μωρού τους. Στο κάτω κάτω για να βλέπει και το ίδιο όταν μεγαλώσει, πώς ήταν. Ακόμα και άτομα που απεχθάνονταν τις φωτογραφίες βλέπω ότι με τα μωράκια δεν αντιστέκονται στον πειρασμό. Και ξαναλέω ότι δεν θα ήταν ο "κάθε ένας", μιλάμε για αγαπημένα πρόσωπα. Δεν μπορεί, όλοι έχουμε κάποια αγαπημένα πρόσωπα, άλλοι λιγότερα, άλλοι περισσότερα! (Βέβαια εγώ ποτέ δεν είπα να είναι οπωσδήποτε νεογέννητο στις περιβόητες φωτό που ανοίξανε τόσο πόλεμο, μπορεί να είναι και μηνών).

Γεια σας κορίτσια! Βλέπω γράφτηκαν πολλά μηνύματα! Νόμιζα πως η ιδέα της φωτογραφίας θα άρεσε στις πιο πολλές! Τελικά όντως τα γούστα διαφέρουν! Εμένα θα με συγκινούσε να έπαιρνα κάτι τέτοιο από μια φίλη μου! Όπως και το ίδιο το γεγονός ότι η φίλη μου έκανε μωρό (τυχαίνει και είμαι η πρώτη, αλλά όλοι οι φίλοι μου είναι κατενθουσιασμένοι και συγκινημένοι). Εννοείται πως δεν μιλάω για στήσιμο και σκηνικό ούτε για καμιά καλλιτεχνική φωτογράφιση, απλά όταν τύχει το παιδάκι να φορέσει το τάδε ρούχο ή να παίξει με το τάδε παιχνίδι να το έβγαζα φωτό (που ούτως ή άλλως όπως είπαν κάποιες, το παιδί το βγάζεις φωτό). Ούτε να γίνεται αυτό καταναγκαστικά με όλα τα δώρα για χρόνια! Αλλά γενικά θα μου φαινόταν ωραίο ως κίνηση να το κάνω. Με πετσέτες και σεντόνια ναι δεν θα γινόταν, είχα γράψει εξ αρχής "με όσα δώρα γίνεται (π.χ. ρούχα και παιχνίδια)" Ούτε μου φαίνεται σκοτούρα, ούτε θα βαριόμουν να τις στείλω, ευχάριστα είναι αυτά! Προφανώς λόγω των υποχρεώσεων μπορεί να μη γινόταν πολύ άμεσα, αλλά κάποια στιγμή θα μπορούσε να γινόταν. Αλλά εγώ γενικά είμαι λίγο ψυχαναγκαστική με τις φωτογραφίες, δηλ. αν βγάλω κάπου φωτογραφία με φίλους τους τη στέλνω αμέσως και δεν μου αρέσει καθόλου που έχω φίλους που τους παρακαλάω 2-3 χρόνια να μου στείλουν φωτογραφία που βγάλαμε κάπου και στο τέλος λένε "πού να ξέρω πού την έχω"! (καλά δεν μιλάω για χαζοσέλφι από έναν καφέ ας πούμε, που τις απεχθάνομαι, αλλά από κάποιο ταξίδι ή κάτι σημαντικό) Ηλεκτρονικά μπορούν να στέλνονται εύκολα, αλλά σίγουρα για κάποιους αναγκαστικά τυπώνονται, π.χ. δεν μπορώ να στείλω ηλεκτρονικά στις αδελφές της γιαγιάς μου ας πούμε! Αλλά θα ήθελα να έχουν, δεν νομίζω να ζητούσαν αλλά θα έδινα από μόνη μου και θα ήξερα ότι θα χαρούν! Κι εμείς έχουμε από ξαδερφάκια κλπ και παλιά είχαν οι συγγενείς δικές μας φωτογραφίες όταν ήμασταν μικρά. Και από τους γάμους μας δώσαμε φωτογραφίες σε μεγάλους συγγενείς, ξέροντας ότι παλιά τα συνήθιζαν αυτά (στα πατρικά σας σίγουρα θα έχουν οι γονείς σας διάφορες γαμήλιες φωτογραφίες από όλο το σόι, κάθε ζευγάρι έστελνε!) Και δεν νομίζω ότι είναι τραγικό να πάει ο άντρας μου ένα cdάκι σε φωτογράφο και μετά να γράψω 5 διευθύνσεις σε φακέλους και να τις ταχυδρομήσει όποιος περνάει από ταχυδρομείο! Όπως είπα και πριν οι ξένοι στέλνουν κάρτες γέννησης σε ένα σωρό κόσμο -και εκτός χώρας! Ούτε και οι φίλοι μου φαίνονται "ξένοι" για να έχουν φωτογραφία του παιδιού μου! Δεν είναι "ο καθένας" ούτε "γύρω γύρω"! Αφού θα το βλέπουν και live έτσι κι αλλιώς! Προσωπικά βέβαια έχω μεγάλο κύκλο φίλων που όλους τους αγαπώ το ίδιο και είμαστε πολύ δεμένοι ακόμα κι αν δεν βλεπόμαστε συχνά λόγω υποχρεώσεων. Και θα έκανα πολλές ετοιμασίες για να τους ευχαριστήσω! Κάθε χρόνο στη γιορτή μου τους καλούσα όλους (20-25 άτομα) και έκανα ένα σωρό ετοιμασίες διακόσμησης, π.χ. επειδή έπεφτε κοντά στα Χριστούγεννα, στόλιζα ας πούμε ένα ένα τα ποτήρια με κορδελίτσες, αντίστοιχα τύλιγα τις χαρτοπετσέτες κ τους έβαζα στολιδάκι, σκόρπιζα στο τραπεζομάντηλο αστεράκια κομφετί, μέχρι και από τα φωτιστικά κρεμούσα αστεράκια κομφετί που τα είχα κολλήσει σε κλωστή. Ποτέ δεν μου φάνηκαν αγγαρεία, και δεν είναι ότι είχα άπλετο χρόνο, μπορεί και να ξενυχτούσα για να τα φτιάξω! Και όλοι αυτοί ήταν στο γάμο μου και μάλιστα είχαν αναλάβει και ρόλους, π.χ. μοίραζαν το ρύζι, τις μπομπονιέρες κλπ. Και έχουν τρελαθεί από τη χαρά τους για το πρώτο μωρό της παρέας! Οπότε μόνο ξένους δεν τους θεωρώ! Και μου έχει τύχει φίλη όχι και τόσο στενή να τη ρωτήσω απλά τι κάνει το μωρό της και εκείνη να μου στέλνει φωτό να το δω. Πάντως τώρα που το σκέφτομαι αυτό με τις φωτογραφίες το είχα κάνει και με κάποια δώρα του γάμου! Το είχα κάνει αυθόρμητα και το είχα ξεχάσει ήδη. Όπως ήταν π.χ. πάνω στον μπουφέ ένα βάζο, το είχα στείλει σε όποιον το έφερε δείχνοντάς του ότι βρήκε τη θέση του στο σπίτι μας! (Με 2-3 δώρα είχε γίνει αυτό και όχι τυπωμένες προφανώς) Συνοπτικά πάντως, γενικά δεν νομίζω ότι θα ερχόταν να ευχηθεί στο μωρό κάποιος άκυρος. Και έστω ότι ερχόταν, οκ εκείνος μπορεί να μην έπαιρνε φωτό. Αλλά δεν νομίζω ότι πάει κάποιος που είναι "βάρος". Για να πηγαίνει σημαίνει ότι έχει κάποια σχέση με τα άτομα. Να ξεχάσουμε τα γλυκά αποκλείεται, δεν θα το ξεχνούσα ούτε εγώ, αλλά σίγουρα θα φρόντιζε γι'αυτό και η μητέρα μου που είναι πολύ της τυπικότητας. Ακόμα και σε νοσοκομεία για αρρώστιες και δυσάρεστα φρόντιζε να έχει γλυκά για το επισκεπτήριο. (Κι έτσι θεωρώ πως πρέπει να είναι, δεν θα ξεχνούσα ποτέ να προσφέρω κάτι σε κάποιον που σκέφτηκε να έρθει να με δει. Θα μου φαινόταν σαν να πηγαίνω σε ένα σπίτι ας πούμε με άδεια χέρια) Λοιπόν σε αυτό είμαι λίγο ανάποδη! Ενώ γενικά μου αρέσουν οι ετοιμασίες, διακοσμήσεις κλπ σε γιορτές όπως είπα και πριν, σε βαφτίσια δεν μου αρέσουν καθόλου (απεχθάνομαι τα "θέματα", τα candy bars, τα μπαλόνια κλπ) γιατί δεν θεωρώ ότι γιορτάζεις κάτι ή χαίρεσαι για κάποιο λόγο. Το βλέπω ως μία τυπική διαδικασία θρησκευτική ἠ εθιμική (για όποιο λόγο το κάνει ο καθένας) και όχι σαν γιορτή. Εκεί δηλαδή θα κερνούσα εργολάβο π.χ. που είπε κάποια πριν! Και μετά κάπου για φαγητό απλά. Ενώ η γέννηση είναι εορταστικό και χαρούμενο γεγονός! Και στον γάμο μου αντίστοιχα δεν ήθελα πολλούς πολλούς στολισμούς, κτήματα, ούτε πυροτεχνήματα, videowall, pre και after wedding photos και τέτοια! Μόνο τα απαραίτητα είχαμε, λαμπάδες, σύνθεση αυτοκινήτου, ανθοδέσμη και δυο ανθοστήλες εκατέρωθεν της πόρτας, ούτε φαναράκια, ούτε γάζες και μαξιλαράκια κάτω, τίποτα. Αφού μια (απαράδεκτη) ανθοπώλης μας είπε ότι δεν αξίζει να στείλει υπάλληλο για τόσα λίγα και να τα πάρει ο γαμπρός να τα βάλει μόνος του όταν φτάσει! (Τον γάμο ωστόσο τον θεωρώ εορταστικό και χαρούμενο γεγονός, απλά δεν μου αρέσει όλη αυτή η βιομηχανία)

Γούστα είναι αυτά! Εγώ νομίζω ότι τα συγκεκριμένα άτομα που περιμένω ότι θα έρθουν, πιο πολύ θα ευχαριστηθούν ένα γλυκό με "μωρουδιακό" θέμα παρά ένα απλό γλυκό που τρώνε σε μια οποιαδήποτε γιορτή. Όχι μόνο οι νέοι αλλά και οι συγκεκριμένοι 60ρηδες (φίλες της μητέρας μου) επειδή είναι όλες γιαγιάδες που τυχαίνει να ασχολούνται φουλ με χειροτεχνίες και "καλλιτεχνήματα" σχετικά με τα εγγονάκια. Αλλά ακόμα και 70ρηδες και 80ρηδες συγγενείς πιστεύω ότι θα έβρισκαν χαριτωμένο ένα κέικποπ με φατσούλα μωρού, ακριβώς επειδή μπορεί να μην το είχαν ξαναδεί! Είμαι σίγουρη ότι αντί να το φάνε θα το στόλιζαν στο σαλόνι τους, χαχαχα! Εντάξει όπως είπα μπορεί και να μην το κάνω γιατί καταλαβαίνω ότι δεν πολυβολεύει, αλλά αν γράψεις στο google "cakepop baby" είναι πολύ χαριτωμένα! Σκέφτηκα και μια άλλη ιδέα, τη γράφω μήπως θέλει να πάρει ιδέες και κάποιος άλλος: Επεκτείνοντας την ιδέα του να στείλω μια φωτογραφία του μωρού, θα μπορούσε να σταλεί στον καθένα μια φωτογραφία του μωρού με το δώρο που έφερε εκείνος! (με όσα δώρα γίνεται, πχ ρουχαλάκια ή παιχνίδια) Και να γράφει ότι ευχαριστούμε πολύ! Κάπου το είχα ακούσει αυτό, όχι για γέννηση, δεν θυμάμαι. Μπορεί αυτό να γίνεται και σε άλλες ηλικίες με δωράκια που παίρνει το παιδί! Και δείχνεις στον άλλο ότι το δωράκι του έπιασε τόπο κι έτσι το ευχαριστιέται κι εκείνος! Και εννοείται ότι στέλνεις και τυχόν φωτογραφίες που μπορεί να τραβηχτούν με το παιδί και εκείνον (όχι στο μαιευτήριο προφανώς)

Γιατί λες ότι μπορεί να μην τα εκτιμήσουν; Νομίζω ότι αυτό θα γινόταν μόνο αν κάποιος ερχόταν μόνο για τυπικούς λόγους και όχι με την καρδιά του. Αλλά δεν μιλάω για τέτοιους επισκέπτες. Δεν νομίζω ότι έχω κιόλας κάποιον γνωστό που θα ερχόταν για τυπικούς λόγους - νομίζω ότι τέτοιοι πάνε σε γάμους και βαφτίσια, δεν θα ξεσηκώνονταν να πήγαιναν να ευχηθούν για γέννα αν δεν το ένιωθαν. Για ποιο λόγο; Από περιέργεια ας πούμε;

Να μείνουν αποκλείεται, θα τα φάω εγώ Ναι φτιάχνονται γρήγορα, αλλά υποθέτω ότι όποιος κι αν τα φτιάξει (και ζαχαροπλαστείο ας πούμε) θα έχει κι άλλες παραγγελίες, μπορεί να μην προλάβει μέχρι την επομένη της γέννας που μπορεί να έρθουν φίλοι! Αν το κάνω θα τη ρωτήσω βέβαια από αρκετά πριν να ξέρει πότε είναι ο μήνας μου και να είναι stand by (φαντάζομαι θα μου πει και πόσο θα χρειαστεί ή αν θα έχει την ευχέρεια να ετοιμάσει κάτι τόσο άμεσα) Ναι η γιαγιά θα τα δώσει, αλλά γιατί να μην είναι το ίδιο που θα δώσω κι εγώ στους δικούς μου και θα μου αρέσει; Στο δικό μου παιδί εξάλλου θα φέρουν δώρο! Δεν το κάνω από υποχρέωση, θέλω κι εγώ η ίδια να τους χαρίσω κάτι, τους ξέρω από μικρή αυτούς τους φίλους της και είναι πολύ στενοί, αντίστοιχα πάντα έρχονταν να ευχηθούν (και με δώρα) σε παιδικά μας γενέθλια, όταν περάσαμε στο πανεπιστήμιο, όταν πήραμε πτυχία, όταν αρραβωνιαστήκαμε, στους γάμους μας, όταν βάφτισε η αδερφή μου το παιδί της (κι ας μην ήταν καλεσμένοι) κλπ, δεν είναι δικοί της φίλοι άγνωστοι, πολλοί είναι και κουμπάροι κλπ. Δεν θα κεράσω από υποχρέωση! Εκείνοι σίγουρα δεν έχουν υποχρέωση να έρθουν να ευχηθούν σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις, κι όμως το κάνουν. (Και η μητέρα μας αντίστοιχα στα δικά τους παιδιά και εγγόνια) Όσο για τα γλυκά, υποθέτω πως τα συστατικά από φίλη μπορώ να τα εμπιστευθώ καλύτερα από ενός ζαχαροπλαστείου. Είδα βέβαια ότι λες για συσκευασμένα, εκεί μπορεί να έχεις δίκιο. Εν τέλει μπορεί και να μην κάνω τέτοιο κέρασμα αν δεν βολεύει, απλώς είχα απορία όσοι κάνουν κάτι τέτοιο πώς ξέρουν για πότε να τα παραγγείλουν αφού δεν είναι μια προκαθορισμένη ημερομηνία όπως π.χ. βάφτιση.

Στο μαιευτήριο δεν νομίζω να έρθουν πολλοί. Αλλά ξέρω από τώρα (γιατί το ίδιο είχε γίνει και στην αδελφή μου) ότι είναι πολλοί που θα φέρουν δώρο χωρίς να δουν εμάς, π.χ. διάφοροι συγγενείς και φίλοι της μητέρας μου θα τα δώσουν σε εκείνη (και μιλάμε για καμιά 15αριά φίλους της- προσωπικά το θεωρώ υπερβολή να κάνουν τόσοι φίλοι γιαγιάς δώρα αλλά μιας που το κάνουν χωρίς να είναι καθόλου υποχρέωσή τους, θέλω να τους κεράσω ένα γλυκό κάπως "μεγάλο"). Οπότε αν υποθέσουμε ότι παραγγέλνω έστω και 25 γλυκά, υποθέτω πως δεν θα μπορεί η κοπέλα να τα φτιάξει ξαφνικά σε μια μέρα μόλις με πιάσουν οι πόνοι (όλοι αυτοί που είπα ότι θα φέρουν δώρα προφανώς θα ιδωθούν αργότερα με τη μητέρα μου, αλλά έστω και 5 άτομα να έρθουν στο μαιευτήριο, να υπάρχει το γλυκό). Η κοπέλα αυτή έχει πτυχίο ζαχαροπλαστικής και έχει δουλέψει ως ζαχαροπλάστισσα, γι'αυτό την εμπιστεύομαι!

Επαναφέρω το θέμα, καθώς σκεφτόμουν το εξής: (μάλλον είναι χαζή ερώτηση, αλλά αν το έχει κάνει κάποιος ας μου πει) Αν παραγγείλω (έχω μια φίλη που φτιάχνει) κάποια γλυκἀκια όπως μπισκότα με ζαχαρόπαστα ή cake pops (έχω δει κάτι ωραία με φατσούλα μωρού), πώς θα ξέρω για πότε να τα παραγγείλω αφού μπορεί να γεννήσω είτε αρχές του μήνα είτε τέλος; Νομίζω πως διατηρούνται για καιρό αυτά αλλά δεν θα είναι καλύτερα να είναι φρέσκα;

Ναι δεν το βάζω ως κριτήριο. Απλώς επειδή άκουσα από οικογένειες που το αυτοκίνητό τους έχει isofix ότι πήραν καρεκλάκι χωρίς, αναρωτήθηκα γιατί να πάρει κάποιος καρεκλάκι χωρίς, αν το αυτοκίνητο έχει υποδομή. Και σκέφτηκα αυτά τα δύο: μήπως το έκαναν λόγω διαφοράς τιμής ή μήπως για να μπορεί να μπει και σε άλλα αυτοκίνητα. Το δεύτερο με απασχολεί κι εμένα, γιατί ας πούμε το δικό μας αυτοκίνητο έχει, αλλά αν χρειαστεί να πάμε κάπου με της μητέρας μου π.χ., δεν έχει. Αλλά κι εγώ υποθέτω ότι αφού το δικό μας αυτοκίνητο έχει, είναι κρίμα να πάρουμε καρεκλάκι χωρίς (μάλιστα όταν διάλεξε ο άντρας μου το αυτοκίνητο, προ γάμου, το είχε θεωρήσει σημαντικό προτέρημα το ότι είχε isofix, χωρίς να ξέρουμε τότε ούτε για βάσεις ούτε για καρεκλάκια γενικώς τίποτα Νομίζαμε ότι όλα τα καρεκλάκια μπαίνουν στα isofix! ) Και πραγματικά όπου κοιτούσαμε για καρότσια τώρα, και λέγαμε ότι κοιτάμε και με αυγό, ούτε ένα μαγαζί δεν μας ανέφερε ότι παίρνεις ΚΑΙ βάση! Δείχνανε απλώς το καρότσι, το πορτ μπεμπέ, το αυγό, τον λοιπό εξοπλισμό του καροτσιού (κουκούλες, τσάντες κλπ) χωρίς την παραμικρή αναφορά σε βάση! Μόνο ένα μαγαζί προχτές μας το είπε, όταν ρωτήσαμε -με αφορμή την εδώ συζήτηση- για ένα συγκεκριμένο αυγό αν είχε isofix!

Τώρα έχω δύο ερωτήσεις: 1. Οι βάσεις με isofix είναι πιο ακριβές από αυτές χωρίς; 2. Οι βάσεις με isofix μπαίνουν και σε αμάξι που δεν έχει isofix; (το δικό μας έχει, ρωτάω για περίπτωση μετακίνησης με άλλο) Αν δεν έχουν τεράστια διαφορά τιμής και μπαίνουν και σε αμάξι χωρίς isofix, τότε υποθέτω να πάρουμε με isofix, αφού το αυτοκίνητό μας έχει.

Να δω τι άλλο θα σκεφτούν για να παίρνουν λεφτά! Μέχρι τώρα δεν μας το είχε ξαναπεί κανένα μαγαζί ότι χρειάζεται βάση που την παίρνεις ξεχωριστά! Οπότε αν έτσι κι αλλιώς πρέπει να πάρουμε βάση, καλύτερα να την πάρουμε με isofix υποθέτω.

Να ρωτήσω τώρα κάτι κι εγώ γιατί μπερδευτήκαμε με τον άντρα μου! Εμείς τώρα περιμένουμε μωρό οπότε κοιτάμε για το πρώτο καρεκλάκι. Δεν έχουμε καταλήξει αν θα πάρουμε σκέτο κάθισμα ή αυγό που μπαίνει σε καρότσι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Βλέποντας λοιπόν σε ένα μαγαζί ένα καρότσι με αυγό, ρωτήσαμε αν έχει isofix. Μας είπε ότι το συγκεκριμένο δεν έχει, αλλά και ότι άλλα που έχουν, πχ το αυγό του inglesina trilogy που έτυχε να έχει εκεί, αλλά και όλα γενικώς απ'ό,τι είπε, δεν έχουν τα isofix ενσωματωμένα αλλά αγοράζεις μια βάση με isofix ξεχωριστά. Ισχύει;

Καλησπέρα! @Chrysoum νομίζω κάπου είχα διαβάσει ότι το παιδί (και όλοι μας) δεν πρέπει να φοράει μπουφάν στο αυτοκίνητο γιατί δεν μπορούν να δράσουν σωστά οι ζώνες. Δεν το θυμάμαι ακριβώς, αν θέλεις ψάξ'το. Πρακτικά καταλαβαίνω όμως πως αν έχει κρύο ούτε εμείς δεν αντέχουμε να βγάλουμε το πανωφόρι μας στο αυτοκίνητο, πόσο μάλλον τα παιδιά!

Κι εγώ το έχω σκεφτεί αυτό, παρόλο που το πρώτο μάστερ το έκανα στα 22-25 και το δεύτερο το ξεκίνησα 27 (τώρα είμαι 29), δηλαδή δεν μεσολάβησαν πολλά χρόνια. Βέβαια όπως είπα πάντα κωλυσιεργούσα με τις εργασίες! Θα μπορούσα να κάνω 10 μάστερ όπου μόνο να παρακολουθώ, αρκεί να μην έχω να γράψω τίποτα. Ή να δίναμε σε εξετάσεις τα μαθήματα, όπως για το πτυχίο. Οι περισσότεροι προτιμούν τις εργασίες από τις εξετάσεις αλλά εγώ εξετάσεις μακράν! Μου άρεσε πάντα να τα διαβάζω για να μαθαίνω και δεν με δυσκόλευαν οι εξεταστικές περίοδοι. Ενώ με τις εργασίες νιώθω ότι αφού τα έμαθα, γιατί να πρέπει να κάτσω και να γράψω 100 σελίδες Θαυμάζω όσους έχουν κουράγιο για διδακτορικό, ειδικά στον κλάδο μου που είναι θεωρητικός και ουσιαστικά το διδακτορικό δεν προσφέρει τίποτα και το κάνουν μόνο από μεράκι! Παρόλα αυτά την αλλαγή που περιγράφεις τη βλέπω γενικά στις αντοχές. Θυμάμαι μέχρι τα 25, δηλαδή στο πτυχίο κ το πρώτο μάστερ, που έκανα κάθε μέρα μιάμιση ώρα να πάω στη σχολή κι άλλη τόση να γυρίσω, και πολλές φορές μόνο για ένα δίωρο μάθημα (όσοι ξέρουν από Πανεπιστημιούπολη Αθήνας καταλαβαίνουν τις αποστάσεις) ενώ στο δεύτερο μάστερ μου φαινόταν βουνό το 2 φορές τη βδομάδα που πήγαινα για τα μαθήματα και το μια φορά το μήνα που πάω τώρα για τη διπλωματική (ευτυχώς είχα συμφοιτητές γείτονες που πήγαιναν με αυτοκίνητα και κάναμε λιγότερο από το μισό χρόνο, αλλιώς δεν ξέρω πώς θα μου φαινόταν πάλι η μιάμιση ώρα με λεωφορεία!) Ίσως βέβαια να παίζει ρόλο απλά το ότι ξεσυνήθισα το καθημερινό, και να μην είναι θέμα ηλικίας, δηλαδή αν τα είχα πάει σερί να μην καταλάβαινα τη διαφορά.

Μπα προτιμώ να τελειώνω! Επειδή με ξέρω, όρεξη δεν θα μου έρθει ποτέ, πάντα τα τελείωνα όταν απλά κόντευε η προθεσμία (και παραδόξως πάντα ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και φοιτήτρια, απλά δεν στρωνόμουν) Μετά μπορεί να κάνω κι άλλο παιδί και να μείνει επ'αόριστον σαν εκκρεμότητα και δεν θέλω (αλλά είπαμε, δεν κάνω και κάτι για να το αποτρέψω ) Προτιμώ να έχω ένα όριο, ένα "μέχρι τότε". Το ίδιο το μεταπτυχιακό δεν πιέζει ιδιαίτερα, με την έννοια ότι μπορείς αν θες να κάνεις και αναστολή ώστε να μην προσμετράται ο χρόνος που δεν είσαι ενεργός, και να το ξαναπιάσεις όποτε θες (και μου έχουν πει ότι πολλές έκαναν παιδί κατά τη διάρκειά του και το ξανάπιασαν μετά). Αλλά προτιμώ να έχω για μετά μόνο παρουσίαση κ διορθώσεις, να ξαλαφρώσω πριν και να μην το σκέφτομαι πια. Άσε που είχα και μια υποτροφία για την περσινή χρονιά, στην οποία είχα δηλώσει ως προβλεπόμενο χρόνο αποφοίτησης την εξεταστική αυτού του Μάρτη, και αγχώνομαι! (αν και απ'ό,τι διάβασα ζητάνε τα λεφτά πίσω μόνο αν δεν τελειώσεις ποτέ, όχι αν άργησες -έτσι κι αλλιώς για πέρσι ήταν οπότε φέτος δεν τους επιβαρύνω χρηματικά. Και η καθηγήτρια μου είπε ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα, γράφουν οι καθηγητές ότι εγκρίνουν την αργοπορία σου και σε δικαιολογούν, είναι λίγο τυπικά λέει αυτά. Γενικώς απ'ό,τι έχω καταλάβει κανένας από το έτος μου δεν κοντεύει να τελειώσει, οπότε η τελευταία που κυνηγάει η καθηγήτρια είμαι εγώ, γιατί θεωρεί πως είμαι η μόνη δικαιολογημένη . Πάλι καλά!)