Δεν με αφήνουν να κοιμηθω με το αγόρι μου

[love kids]

9 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Aπλά μάλλον ανακαλύπτεις ότι νέα ζευγάρια και νέοι γονείς μοιραία χάνουν φίλους.

Προσωπική συμβουλή και στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, προσπάθησε να βρεις χρόνο πρωτίστως για να κρατήσεις εσύ τις προ γάμου και παιδιού φίλες σου. Γιατί κάνοντας πάντα πράγματα σαν ζευγάρι ή οικογένεια, τελικά αυτές οι φιλίες υποφέρουν.

 

Σωστά! Υπάρχουν βέβαια και οι φίλες που μόλις παντρευτείς και κάνεις παιδιά ενώ εκείνες είναι ακόμη ελεύθερες εξαφανίζονται. Μου έτυχε τέτοια περίπτωση, πρότεινα, ξαναπρότεινα να βρεθούμε και μόνες εννοείται, δε βρήκα ανταπόκριση και την ξέγραψα. 

[tzenaki1982]

6 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μα αν καταλαβαίνω καλά δεν τέθηκε θέμα από μόνο του να γνωριστούν, η κοπέλα ζήτησε να κοιμάται στο σπίτι του αγοριού και αν καταλαβαίνω καλά, αυτό θα σημαίνει να κοιμάται στο σπίτι των γονιών του; 

 

Ναι καταλαβαίνω..απλά γενικά μιλώντας Μ αυτό που ζητάει.το ένα θα φέρει το άλλο...κ ήδη πχ ο πατέρας ανέφερε κ τον "λόγο"..

 

[Super.mum]

On 2/5/2021 at 5:50 ΜΜ, Ilaeira είπε:

Με κίνδυνο να  ακουστώ γραφική, το πρόβλημα έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία. 

 

Η αδερφή μου συνηθίζει να λέει το εξής: "Ούτε του αντρός μου, ούτε του πατρός μου". Δεν ξέρω αν είναι δικό της ή αν το διάβασε κάπου. Αλλά αυτό το μήνυμα είναι πιστεύω το καλύτερο εφόδιο που μπορεί να δώσει ένας γονιός στην κόρη του.

 

Όταν ήμουν μικρή πίστευα ότι η εμμονή των γονιών μου με την οικονομική ανεξαρτησία είχε να κάνει καθαρά με την καλοπέραση, ότι δηλαδή δυο μισθοί ισούνται με περισσότερες εξόδους, ταξίδια και γενικά ανέσεις. Τότε η ενδοοικογενειακή βία δεν ακουγόταν και πολύ, τα περισσότερα συνέβαιναν πίσω από κλειστές πόρτες. Έφτασα στα 30 για να συνειδητοποιήσω ότι τα μεμονωμένα περιστατικά που άκουγα ήταν τελικά υπερβολικά πολλά για να θεωρούνται μεμονωμένα. 

 

Αιμιλιάνα, επειδή ξέφυγε η συζήτηση, κανείς δεν λέει ότι αν αρραβωνιαστείς στα 19 ο άντρας σου θα σε χτυπάει. Αλλά αυτό που μπορώ να σου πω με απόλυτη σιγουριά είναι ότι αν είσαι οικονομικά ανεξάρτητη και πατάς στα πόδια σου, θα είσαι σε θέση να αποφύγεις πολλές κακοτοπιές. Οπότε άσε τη διανυκτέρευση και κοίτα να πείσεις τον πατέρα σου να σε υποστηρίξει στο να σπουδάσεις. 

Λοιπόν να απαντήσω και εγώ. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ναι ήταν ο μπαμπάς ο αρχηγός και η μαμά πάντα ακολουθούσε. Δεν ήταν κακός άνθρωπος φυσικά είναι ο καλύτερος πατέρας έκανε ότι καλύτερο για την μητέρα μου και για εμάς. Έχει δικιά του επιχείρηση όποτε η μητέρα μου πάντα δούλευε μαζί του και ήταν και οι δυο μια χαρά με αυτό. Διαφορετικά δεν ήθελε να την αφήσει να δουλέψει κάπου αλου μόνη της. Μεγάλωσα λοιπόν σε μια τέτοια οικογένεια και ο πατέρας μου έβαλε όλες του τις οικονομίες στις σπουδές μου για να με σπουδάσει και να φτάσω τώρα να κάνω το διδακτορικό μου. Πάντα ήθελε να παντρευτώ να κάνω οικογένεια αλλά πάντα μου έλεγε να έχω τα πτυχία να δουλέψω , δούλευα πάντα από μικρή. Με έσπρωχνε στο να γίνω ανεξάρτητη και όταν χρειάστηκε να πάω σε νησί να δουλέψω με έσπρωξε για να το κάνω γιατί έβλεπε ποσο αυτό θα βοηθούσε να ανέβω επαγγελματικά. Τον ευχαριστω που με στήριξε. Θέλω να καταλήξω ότι αυτά που ήθελε για την κόρη του δεν τα ήθελε για την γυναίκα του. Γιατί ίσως στα μάτια του ήθελε την γυναίκα του να τον ακολουθεί σε όλα .. να μην μπορέσει ποτέ να του πει ότι να ξέρεις εγώ είμαι ανεξάρτητη οικονομικά δεν κανείς εσυ κουμάντο .. αλλά για την κόρη του ήθελε το ακριβώς αντίθετο .... αλίμονο για αυτόν να πει ο άντρας μου σε εμένα ότι κοιτα εγώ δουλεύω εσυ δεν Συνεισφέρεις οικονομικά οπότε μη μιλάς και πολύ. 

[kotsifikos]

Μεγάλη πληγή η πατριαρχία, δεν ξέρω πόσες δεκαετίες θα χρειαστεί ακόμα ώστε να την αποβάλουμε τελείως από την κουλτούρα μας. 

 

[little lamb]

1 hour ago, Super.mum είπε:

αλίμονο για αυτόν να πει ο άντρας μου σε εμένα ότι κοιτα εγώ δουλεύω εσυ δεν Συνεισφέρεις οικονομικά οπότε μη μιλάς και πολύ. 

 

Καλά αν είναι δυνατόν να υπάρχουν ζευγάρια στην ηλικία μας που να λένε αυτό το πράγμα!! Δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν. Όπως έγραψα πολλές σελίδες πριν, πολλές κοπέλες που έχουν έστω και λίγο μεγαλύτερους άντρες σήμερα είναι πιο "πίσω" οικονομικά από αυτους λόγω δυσκολίας εύρεσης καλής/σταθερής δουλειάς ή λόγω ανατροφής των παιδιών, και στην ουσία από τον άντρα καλύπτονται τα περισσότερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άντρες το αντιμετωπίζουν έτσι! Όπως και όσες κάθονται κάποια χρόνια στο σπίτι με τα παιδιά, δεν πιστεύω να τους λέει αυτό το πράγμα ο άντρας τους. Πολύ χοντρό. Πιστεύω και θέλω να πιστεύω ότι είναι πολύ θλιβερή εξαίρεση αυτή η νοοτροπία σε σημερινούς 30ρηδες-40ρηδες, στο τελευταίο χωριό του βουνού ξέρω'γω. Η εντύπωση που έχω είναι ότι συνήθως συμφωνουν σε μια λογική οτι αν είναι να δουλεύουν και οι δύο και ο,τι βγάζει ο ένας να τα παίρνει η babysitter, καλυτερα τότε να κάτσει με τα παιδιά αυτός που είτε βγάζει πολύ λιγότερα που θα κάλυπταν σχεδόν ίσα ίσα την νταντά, είτε δεν είχε κάτι σταθερό από πριν οπότε δεν μένει σε κάτι "πίσω" (είτε και τα δύο αυτά). Που αν ο άντρας αν είναι πιο μεγάλος συνήθως η γυναίκα είναι που "βολευει-συμφερει" να καθίσει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή δεν δουλεύει δεν θα έχει γνώμη, συμβάλλει με το να μην δίνονται χρήματα σε νταντά (και σε οικιακή βοηθο ενδεχομένως) οπότε είναι μία η άλλη. Δεν κάθεται και διακοπάρει, ελπίζω να εκλείψει τελείως αυτή η νοοτροπία του "σιγά, τι κάνεις, σπίτι είσαι"!

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 9 λεπτά , little lamb είπε:

 

Καλά αν είναι δυνατόν να υπάρχουν ζευγάρια στην ηλικία μας που να λένε αυτό το πράγμα!! Δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν. Όπως έγραψα πολλές σελίδες πριν, πολλές κοπέλες που έχουν έστω και λίγο μεγαλύτερους άντρες σήμερα είναι πιο "πίσω" οικονομικά από αυτους λόγω δυσκολίας εύρεσης καλής/σταθερής δουλειάς ή λόγω ανατροφής των παιδιών, και στην ουσία από τον άντρα καλύπτονται τα περισσότερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άντρες το αντιμετωπίζουν έτσι! Όπως και όσες κάθονται κάποια χρόνια στο σπίτι με τα παιδιά, δεν πιστεύω να τους λέει αυτό το πράγμα ο άντρας τους. Πολύ χοντρό. Πιστεύω και θέλω να πιστεύω ότι είναι πολύ θλιβερή εξαίρεση αυτή η νοοτροπία σε σημερινούς 30ρηδες-40ρηδες, στο τελευταίο χωριό του βουνού ξέρω'γω. Η εντύπωση που έχω είναι ότι συνήθως συμφωνουν σε μια λογική οτι αν είναι να δουλεύουν και οι δύο και ο,τι βγάζει ο ένας να τα παίρνει η babysitter, καλυτερα τότε να κάτσει με τα παιδιά αυτός που είτε βγάζει πολύ λιγότερα που θα κάλυπταν σχεδόν ίσα ίσα την νταντά, είτε δεν είχε κάτι σταθερό από πριν οπότε δεν μένει σε κάτι "πίσω" (είτε και τα δύο αυτά). Που αν ο άντρας αν είναι πιο μεγάλος συνήθως η γυναίκα είναι που "βολευει-συμφερει" να καθίσει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή δεν δουλεύει δεν θα έχει γνώμη, συμβάλλει με το να μην δίνονται χρήματα σε νταντά (και σε οικιακή βοηθο ενδεχομένως) οπότε είναι μία η άλλη. Δεν κάθεται και διακοπάρει, ελπίζω να εκλείψει τελείως αυτή η νοοτροπία του "σιγά, τι κάνεις, σπίτι είσαι"!

 

Aχ μα κοίτα τι έγραψες; Αν ο άντρας βλέπει τη γυναίκα του ισότιμη, και αν βλέπει τον εαυτό του σαν ισότιμο γονιό, θα κάνει τις ίδιες θυσίες στην καριέρα του και θα βοηθήσει τη γυναίκα του να εξελιχθεί. Δε θα σκεφτεί "εντάξει, λιγότερα βγάζεις αυτή τη στιγμή, άντε να καταστρέψεις και τις όποιες προοπτικές είχες". Βασικά δεν είναι καν ότι το σκέφτεται έτσι, δε φαντάζεται κανείς από τους δύο ότι δεν ΠΡΕΠΕΙ να είναι έτσι συχνά.

Πόσοι είναι όντως ισότιμοι γονείς στη χώρα μας; Πόσοι άντρες θα φύγουν νωρίτερα από τη δουλειά για να μείνουν με το παιδί όταν μπορούσαν χωρίς να σκέφτονται αν θα τους κακοχαρακτηρίσουν (πράξη αυτονόητη για την εργαζόμενη μαμά), πόσοι θα πάρουν άδεια για να μείνουν με το άρρωστο παιδί (πράξη επίσης σχεδόν αυτονόητη για την μαμά), πόσοι θα αρνηθούν μία καλύτερη ευκαιρία που όμως θα στερήσει χρόνο από την οικογένεια (που συνήθως είναι αναμενόμενο για τη μαμά), πόσοι θα νιώσουν τύψεις επειδή τους έκατσε υπερωρία και θα χάσουν ώρα με το παιδί (όπως οι περισσότερες μαμάδες νιώθουν) ; 1 στους 10; 2 στους 10 ; 

[little lamb]

Μα τόνισα "αν δεν είχε κάτι σταθερό και δεν μένει πίσω". Αν ο ένας (δεν λέω άντρας ή γυναίκα) έχει μόνιμη δουλειά 15 χρόνια και ο άλλος έχει δουλέψει μονο 3-4 φορές σε 5μηνα ερευνητικά προγράμματα, είναι λογικό να σταματήσει ο πρώτος και να κάτσει με το παιδί για να πάει σε μια ακόμη αβέβαια σύμβαση ο δεύτερος; Μπορεί να είναι πιο δίκαιο, αλλα δεν συμφέρει καν οικονομικά την οικογένεια να διακόψουν το βέβαιο και σίγουρο εισόδημα για να πάει σε κάτι πρόσκαιρο και ίσως με πολύ λιγότερα λεφτά ο άλλος. Και δεν το λέω με κριτήριο φύλου. Αυτή την περίοδο πχ έχει τύχει να μην έχει δουλειά ο άντρας μου και είμαι εγώ σε ένα τέτοιο σύντομο ερευνητικό πρόγραμμα. Έτυχε και είναι ακριβώς στο μεταπτυχιακό μου. Αν όμως ο άντρας μου δούλευε 10 χρόνια σε μια εταιρεία ή στο δημόσιο κι εγώ εβρισκα μια πρόσκαιρη δουλειά που θα έβγαζε ίσα ίσα τα λεφτά της νταντάς ή του σταθμού, αν ήταν στα ενδιαφέροντά μου και θα κινδυνευα να χάσω ευκαιρία θα πήγαινα και θα βρίσκαμε νταντά/σταθμό, αλλιως δεν θα επεδίωκα μια οποιαδήποτε πρόσκαιρη δουλειά για να δίνουμε στην νταντά ο,τι βγάζω, ποιο το νόημα; Απλά για να μη νιώθω ότι κάνω κάτι πατριαρχικό; Τα ίδια θα έλεγα κι αν η γυναίκα ήταν αυτή με τη "φτασμενη" δουλειά και ο άντρας με την πρόσκαιρη, εκεί αντίστοιχα δεν θα ήταν λογικό να σταματήσει η γυναίκα. Απλά συνήθως ο άντρας είναι μεγαλύτερος και άρα σε πιο καλη επαγγελματική και οικονομική κατάσταση.

[Anna3011]

1 ώρα πρίν, little lamb είπε:

Μα τόνισα "αν δεν είχε κάτι σταθερό και δεν μένει πίσω". Αν ο ένας (δεν λέω άντρας ή γυναίκα) έχει μόνιμη δουλειά 15 χρόνια και ο άλλος έχει δουλέψει μονο 3-4 φορές σε 5μηνα ερευνητικά προγράμματα, είναι λογικό να σταματήσει ο πρώτος και να κάτσει με το παιδί για να πάει σε μια ακόμη αβέβαια σύμβαση ο δεύτερος; Μπορεί να είναι πιο δίκαιο, αλλα δεν συμφέρει καν οικονομικά την οικογένεια να διακόψουν το βέβαιο και σίγουρο εισόδημα για να πάει σε κάτι πρόσκαιρο και ίσως με πολύ λιγότερα λεφτά ο άλλος. Και δεν το λέω με κριτήριο φύλου. Αυτή την περίοδο πχ έχει τύχει να μην έχει δουλειά ο άντρας μου και είμαι εγώ σε ένα τέτοιο σύντομο ερευνητικό πρόγραμμα. Έτυχε και είναι ακριβώς στο μεταπτυχιακό μου. Αν όμως ο άντρας μου δούλευε 10 χρόνια σε μια εταιρεία ή στο δημόσιο κι εγώ εβρισκα μια πρόσκαιρη δουλειά που θα έβγαζε ίσα ίσα τα λεφτά της νταντάς ή του σταθμού, αν ήταν στα ενδιαφέροντά μου και θα κινδυνευα να χάσω ευκαιρία θα πήγαινα και θα βρίσκαμε νταντά/σταθμό, αλλιως δεν θα επεδίωκα μια οποιαδήποτε πρόσκαιρη δουλειά για να δίνουμε στην νταντά ο,τι βγάζω, ποιο το νόημα; Απλά για να μη νιώθω ότι κάνω κάτι πατριαρχικό; Τα ίδια θα έλεγα κι αν η γυναίκα ήταν αυτή με τη "φτασμενη" δουλειά και ο άντρας με την πρόσκαιρη, εκεί αντίστοιχα δεν θα ήταν λογικό να σταματήσει η γυναίκα. Απλά συνήθως ο άντρας είναι μεγαλύτερος και άρα σε πιο καλη επαγγελματική και οικονομική κατάσταση.

Άρα αν καταλαβαίνω καλά ανισότητα των φύλων στην εργασία σήμερα κατά τη γνώμη σου δεν υπάρχει, όλα έχουν να κάνουν με την ηλικία. Τυχαίνει απλά η γυναίκα σε ένα ζευγάρι να είναι μικρότερη και επειδή συνήθως έχει χειρότερη δουλειά συμφωνούν μεταξύ τους ότι αξίζει τον κόπο να την παρατήσει για λίγο. Στα συνομήλικα ζευγάρια επομένως που έχουν ας πούμε ίδιες δουλειές η υποχώρηση τη σήμερον ημέρα γίνεται είτε από τον άντρα είτε από τη γυναίκα. Στις περιπτώσεις δε όπου η γυναίκα είναι μεγαλύτερη και ενδεχομένως με καλύτερη δουλειά, μένει ο άντρας με τα παιδιά και η γυναίκα συνεχίζει την καριέρα της να υποθέσω; Μακάρι να ήταν κριτήριο μόνο η ηλικία κορίτσι μου. Αν είχες δουλέψει όχι με συμβάσεις αλλά σε εταιρείες με έντονο ανταγωνισμό θα καταλάβαινες τι σημαίνει στην ελληνική πραγματικότητα να πασχίζει μια γυναίκα καθημερινά να αποδεικνύει ότι δε χαλάρωσε επειδή παντρεύτηκε και θα γίνει ή έγινε μάνα. Για τους άντρες πάλι το σκαρφάλωμα στην ιεραρχία είναι σαφώς ευκολότερο και το γεγονός ότι έγινε πατέρας δε δημιουργεί καμία αναταραχή. Μη σου πω ότι προσδίδει σοβαρότητα στο στέλεχος το γεγονός ότι έγινε οικογενειάρχης. Θέλει πολύ αγώνα ακόμα για να μιλάμε για ίση μεταχείριση στα φύλα.

[little lamb]

Δεν είπα κάπου ότι υπάρχει ίση μεταχείριση. Σε άλλο απάντησα. Όχι στο το επικρατεί στους εργασιακούς χώρους. Προφανώς και δεν επικρστει ισότητα και φυσικά θα έπρεπε να επικρατεί. Γι'αυτό λέω ότι το λογικό είναι να κάτσει σπίτι οποιος συμφέρει καλύτερα την οικογένεια. Μπορεί σε κάποια περίπτωση να είναι ο άντρας. Ξέρουμε ζευγάρι που το έκανε αυτό, πήρε την άδεια ανατροφής ο πατέρας γιατί συνέφερε καλύτερα να μη διακόψει η γυναίκα γιατί και καλύτερη δουλειά είχε και θα έμενε πίσω αν έφευγε, ενώ ο άντρας θα επέστρεφε κανονικά στη θέση του. Εγώ μιλάω για περιπτώσεις (που στις οικογένειες των φίλων μου είναι οι πιο συνηθισμένες) που ο άντρας δουλεύει χρόνια ενώ η γυναίκα περιστασιακά, ιδιαίτερα μαθήματα κλπ ή κάτι άσχετο από τις σπουδές της. Στις φίλες μου συμβαίνει και λόγω ηλικίας και λόγω του κλάδου μας (φιλοσοφική) οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις που δεν νομίζω να είναι τόσο σπάνιες, αν είναι να μείνει ο ένας σπίτι, αυτός που συμφέρει να μείνει είναι η γυναίκα. Αν είναι η γυναίκα αυτή με τη μόνιμη δουλειά, θα μείνει ο άντρας (θα έπρεπε, όχι ότι συμβαίνει). Τώρα αν είναι συνομήλικοι, κινδυνεύουν και οι δύο να χάσουν τη θέση τους ή κάποια ευκαιρία, συμβάλλουν περίπου το ίδιο και οι δύο οικονομικά στην οικογένεια, ναι είναι άδικο να θεωρείται δεδομένο ότι η γυναίκα είναι αυτή που θα σταματήσει τη δουλειά, δεν είπα κάπου το αντίθετο.

[Έσπερος]

Α όλα κι όλα. Εγω έχω συναδέλφους άντρας που πήραν εκείνοι το εννιάμηνο ανατροφής γιατί οι γυναίκες τους δούλευαν αλλού κ πραγματικά αφοσιώθηκαν στα παιδθα τους. Ας είναι καλά οι γιαγιάδες, οι άνθρωποι τελείωσαν τα μεταπτυχιακά τους στο ΕΑΠ χωρίς πίεση παιδιού, σπιτιου κ δουλειάς, ξεκουράστηκαν μια χρόνια από το σχολείο, μάζεψαν κ μόρια για μελλοντική εξέλιξη, η γυναίκα του ενός στον ιδιωτικό τομέα έλειπε τη μισή μέρα, η γυναίκα του άλλου ελεύθερη επαγγελματίας άρχισε κάποιες δουλειές μόλις σαραντισε, μιλάμε για λαμπρό δείγμα ισότιμης διευθέτησης. 
 

Δεν εννοώ ότι οι άνθρωποι δεν ασχολήθηκαν με τα παιδιά τους, είναι κ οι δυο νέοι, δραστήριοι μπαμπάδες, αλλά εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση προς οφέλός τους με τρόπο που μάλλον δν θα το έκαναν τόσο εύκολα γυναίκες! 

[ΑΡΓΚ]

Μην πιάσουμε το αγαπημένο μου θέμα, του γιατί τα κοριτσάκια μαθαίνουν από μικρά να μην στραφούν σε επαγγέλματα που θα έχουν καλή επαγγελματική εξέλιξη, αλλά σπρώχνονται σε δουλειές με ανεργία ή χαμηλές αποδοχές... Και γιατί ας πούμε τα παλιά τα χρόνια που οι δάσκαλοι είχαν πρεστίζ και ήταν σχετικά καλή δουλειά, το επάγγελμα ήταν παγκόσμια ανδροκρατούμενο, ενώ σήμερα που έχει χάσει την αίγλη του, η συντριπτική πλειοψηφία είναι γυναίκες. Ή γιατί οι φιλοσοφικές σχολές είναι γυναικοκρατούμενες, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα κυριαρχία των γυναικών πχ στην συγγραφή βιβλίων. Σταματάω, γιατί θα με σιχαθείτε...

[Έσπερος]

πρίν από 5 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Ή γιατί οι φιλοσοφικές σχολές είναι γυναικοκρατούμενες, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα κυριαρχία των γυναικών πχ στην συγγραφή βιβλίων. Σ

Γυναικοκρατούμενες σχολές με μέλη ΔΕΠ 50-50 ενώ η αναλογία των φοιτητών είναι 1/10.  Δλδ χοντρικά όποιος άντρας φιλόλογος θέλει να γίνει πανεπιστημιακός, βρίσκει το δρόμο του. 

[mama16]

πρίν από 8 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Μην πιάσουμε το αγαπημένο μου θέμα, του γιατί τα κοριτσάκια μαθαίνουν από μικρά να μην στραφούν σε επαγγέλματα που θα έχουν καλή επαγγελματική εξέλιξη, αλλά σπρώχνονται σε δουλειές με ανεργία ή χαμηλές αποδοχές... Και γιατί ας πούμε τα παλιά τα χρόνια που οι δάσκαλοι είχαν πρεστίζ και ήταν σχετικά καλή δουλειά, το επάγγελμα ήταν παγκόσμια ανδροκρατούμενο, ενώ σήμερα που έχει χάσει την αίγλη του, η συντριπτική πλειοψηφία είναι γυναίκες. Ή γιατί οι φιλοσοφικές σχολές είναι γυναικοκρατούμενες, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα κυριαρχία των γυναικών πχ στην συγγραφή βιβλίων. Σταματάω, γιατί θα με σιχαθείτε...

Ποια επαγγέλματα πιστεύεις ότι έχουν καλή επαγγελματική εξέλιξη?

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 3 λεπτά , Έσπερος είπε:

Γυναικοκρατούμενες σχολές με μέλη ΔΕΠ 50-50 ενώ η αναλογία των φοιτητών είναι 1/10.  Δλδ χοντρικά όποιος άντρας φιλόλογος θέλει να γίνει πανεπιστημιακός, βρίσκει το δρόμο του. 

 

Nα σου πω την αλήθεια δεν πιστεύω ότι είναι καν μόνο ότι οι γυναίκες παραγκωνίζονται συνειδητά, δηλαδή ότι πάνε μία γυναίκα και ένας άντρας σε μια προκήρυξη και έχει περισσότερες πιθανότητες ο άντρας. Πιστεύω ότι οι γυναίκες αυτοσαμποντάρονται και δεν προσπαθούν καν σε πολλά πράγματα. Το έβλεπα και στα χρόνια που έμεινα στο Πανεπιστημιο και στον ιδιωτικό τομέα, μια ανασφάλεια, που συχνά μας εμποδίζει ακόμη και να δοκιμάσουμε.

πρίν από 2 λεπτά , mama16 είπε:

Ποια επαγγέλματα πιστεύεις ότι έχουν καλή επαγγελματική εξέλιξη?

Στην Ελλάδα; Πληροφορική και Οικονομικά με μεγάλη διαφορά, στον υπόλοιπο κόσμο θα έβαζα και Ιατρικά ή Παραϊατρικά και λοιπούς κλάδους Μηχανικών, πέραν των Η/Υ. Και προφανώς είναι εντελώς ανδροκρατούμενα, τα κοριτσάκια σπάνια τα σκέφτονται έστω σαν ενδεχόμενο. Παγκόσμια.

[xaroumenh mama]

3 ώρες πρίν, little lamb είπε:

 

Καλά αν είναι δυνατόν να υπάρχουν ζευγάρια στην ηλικία μας που να λένε αυτό το πράγμα!! Δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν. Όπως έγραψα πολλές σελίδες πριν, πολλές κοπέλες που έχουν έστω και λίγο μεγαλύτερους άντρες σήμερα είναι πιο "πίσω" οικονομικά από αυτους λόγω δυσκολίας εύρεσης καλής/σταθερής δουλειάς ή λόγω ανατροφής των παιδιών, και στην ουσία από τον άντρα καλύπτονται τα περισσότερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άντρες το αντιμετωπίζουν έτσι! Όπως και όσες κάθονται κάποια χρόνια στο σπίτι με τα παιδιά, δεν πιστεύω να τους λέει αυτό το πράγμα ο άντρας τους. Πολύ χοντρό. Πιστεύω και θέλω να πιστεύω ότι είναι πολύ θλιβερή εξαίρεση αυτή η νοοτροπία σε σημερινούς 30ρηδες-40ρηδες, στο τελευταίο χωριό του βουνού ξέρω'γω. Η εντύπωση που έχω είναι ότι συνήθως συμφωνουν σε μια λογική οτι αν είναι να δουλεύουν και οι δύο και ο,τι βγάζει ο ένας να τα παίρνει η babysitter, καλυτερα τότε να κάτσει με τα παιδιά αυτός που είτε βγάζει πολύ λιγότερα που θα κάλυπταν σχεδόν ίσα ίσα την νταντά, είτε δεν είχε κάτι σταθερό από πριν οπότε δεν μένει σε κάτι "πίσω" (είτε και τα δύο αυτά). Που αν ο άντρας αν είναι πιο μεγάλος συνήθως η γυναίκα είναι που "βολευει-συμφερει" να καθίσει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή δεν δουλεύει δεν θα έχει γνώμη, συμβάλλει με το να μην δίνονται χρήματα σε νταντά (και σε οικιακή βοηθο ενδεχομένως) οπότε είναι μία η άλλη. Δεν κάθεται και διακοπάρει, ελπίζω να εκλείψει τελείως αυτή η νοοτροπία του "σιγά, τι κάνεις, σπίτι είσαι"!

Καλά μη νομίζεις γιατί όπως έγραψα κ εγώ πάρα πάνω ο άντρας μου είναι κάπως παλαιών αρχών και ακολουθούσε πολύ έντονα αυτό το μοτιβω στο πρώτο παιδί όχι δε χρειάστηκε γιατί εγώ δεν είχα ιδιαίτερες απαιτήσεις στο δεύτερο παιδί όμως που χρειάστηκε παρότι ήμουν κ σε άδεια άρα πληρώνομουν μου έλεγε ότι εγώ δουλεύω δε μπορώ να βοηθήσω εσύ είσαι στο σπίτι όλη μέρα, όταν ξεκινήσεις δουλειά ίσως πχ ξυπνάω κ εγώ τα βράδια για το μωρό... (κάτι που βασικά έγινε μετά από ένα χρόνο που γύρισα στη δουλειά σηκώθηκε εκείνος για το παιδί κ αυτό γιατί είχα χτυπήσει στο μάτι μου και πονουσα πάρα πολύ κ δυσκολεύομουν να το ανοίξω από τον πόνο... )

[Έσπερος]

πρίν από 2 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Nα σου πω την αλήθεια δεν πιστεύω ότι είναι καν μόνο ότι οι γυναίκες παραγκωνίζονται συνειδητά, δηλαδή ότι πάνε μία γυναίκα και ένας άντρας σε μια προκήρυξη και έχει περισσότερες πιθανότητες ο άντρας. Πιστεύω ότι οι γυναίκες αυτοσαμποντάρονται και δεν προσπαθούν καν σε πολλά πράγματα. Το έβλεπα και στα χρόνια που έμεινα στο Πανεπιστημιο και στον ιδιωτικό τομέα, μια ανασφάλεια, που συχνά μας εμποδίζει ακόμη και να δοκιμάσουμε.

Ναι, στον συγκεκριμένο χώρο δεν. οικίζω ότι γίνεται σκόπιμα διάκριση σε ίδιο βαθμό με άλλους κλάδους, αλλά είναι κ το αυτοσαμποταρισμα που λες, είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία που καλλιεργείται, είναι το λογικό ότι αν ένας φιλόλογος πχ κάνει ιδιαίτερα ή έχει διοριστεί κ θέλει να κάνει δημοσιεύσεις, μπορεί να ασχολείται όλο το 24ωρο με αυτά, πράγμα που προφανώς δεν θα κάνει το ίδιο εύκολα μια γυναίκα παντρεμένη έτσι ώστε να εξελιχθεί κ μα φύγει. Επίσης επειδή όλες έχουμε πλέον κ το άγχος της δουλειάς ακριβώς γθα την ανεξαρτησία, είναι πολύ πιθανό να στραφούμε στην άμεση λύση της εκπαίδευσης κ να μείνουμε πίσω ενώ οι συνομήλικοι μας ακούνε ότι είναι φτιαγμένοι για σπουδαιότερα πράγματα κ προφανώς έχουν ανάλογη υποστήριξη για να μην γίνουν καθηγητάκοι. Σημειωτέον, στο μεταπτυχιακό η αναλογία είναι περίπου 3/10 άντρες, στο διδακτορικό ίσως είναι κ 4 ή 5/10 κ τελικά στις ψηλές θέσεις καταλήγουν μισοί μισοί ξεκινώντας με άλλες αναλογίες, αυτά σε έναν γυναικοκρατούμενο χώρο... 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 3 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ναι, στον συγκεκριμένο χώρο δεν. οικίζω ότι γίνεται σκόπιμα διάκριση σε ίδιο βαθμό με άλλους κλάδους, αλλά είναι κ το αυτοσαμποταρισμα που λες, είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία που καλλιεργείται, είναι το λογικό ότι αν ένας φιλόλογος πχ κάνει ιδιαίτερα ή έχει διοριστεί κ θέλει να κάνει δημοσιεύσεις, μπορεί να ασχολείται όλο το 24ωρο με αυτά, πράγμα που προφανώς δεν θα κάνει το ίδιο εύκολα μια γυναίκα παντρεμένη έτσι ώστε να εξελιχθεί κ μα φύγει. Επίσης επειδή όλες έχουμε πλέον κ το άγχος της δουλειάς ακριβώς γθα την ανεξαρτησία, είναι πολύ πιθανό να στραφούμε στην άμεση λύση της εκπαίδευσης κ να μείνουμε πίσω ενώ οι συνομήλικοι μας ακούνε ότι είναι φτιαγμένοι για σπουδαιότερα πράγματα κ προφανώς έχουν ανάλογη υποστήριξη για να μην γίνουν καθηγητάκοι. Σημειωτέον, στο μεταπτυχιακό η αναλογία είναι περίπου 3/10 άντρες, στο διδακτορικό ίσως είναι κ 4 ή 5/10 κ τελικά στις ψηλές θέσεις καταλήγουν μισοί μισοί ξεκινώντας με άλλες αναλογίες, αυτά σε έναν γυναικοκρατούμενο χώρο... 

 

Από την άλλη, σε άλλους κλάδους πάει και ανάποδα. Δηλαδή ας πούμε βλέπω ότι στον χώρο των Η/Υ, τις γυναίκες να πηγαίνουν καλύτερα ακαδημαϊκά, με τη διαφορά ότι εδώ πάει ανάποδα και τα λεφτά (και συνήθως και η έρευνα) είναι στον ιδιωτικό τομέα. Οπότε οι γυναίκες φιλόλογοι πάνε στην αγορά εργασίας και δεν τολμάνε να ασχοληθούν τόσο με τον ακαδημαϊκό χώρο, ενώ οι γυναίκες στην Πληροφορική αντίθετα δειλιάζουν στον ιδιωτικό τομέα που είναι σαφώς πιο ανταγωνιστικός  Χαμένες παντού.

[Έσπερος]

πρίν από 4 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Από την άλλη, σε άλλους κλάδους πάει και ανάποδα. Δηλαδή ας πούμε βλέπω ότι στον χώρο των Η/Υ, τις γυναίκες να πηγαίνουν καλύτερα ακαδημαϊκά, με τη διαφορά ότι εδώ πάει ανάποδα και τα λεφτά (και συνήθως και η έρευνα) είναι στον ιδιωτικό τομέα. Οπότε οι γυναίκες φιλόλογοι πάνε στην αγορά εργασίας και δεν τολμάνε να ασχοληθούν τόσο με τον ακαδημαϊκό χώρο, ενώ οι γυναίκες στην Πληροφορική αντίθετα δειλιάζουν στον ιδιωτικό τομέα που είναι σαφώς πιο ανταγωνιστικός  Χαμένες παντού.

Άσχετο με τα της καριέρας αλλά πατριαρχικό. μας έρχεται αναπληρωτής φιλόλογος, ένα γλυκύτατο παιδί, ήσυχο, ήπιων τόνων, ψηλός βεβαια κ επιβλητική εμφάνιση. μπαίνει στην τάξη μου να γνωρίσει το τμήμα που θα του παρέδιδα, τους λέει δυο κουβέντες κυριολεκτικά, για το τι μάθημα θα κάνει κ δν θυμάμαι τι άλλο, κ φεύγει. Τα παιδιά ακίνητα. σχόλιο: «α είναι πολύ αυστηρός». προφανώς επειδή είναι άντρας..... κι αυτά σε νησί που γενικα οι γυναίκες είναι πολύ δυναμικές, καμία σχέση με επαρχία στη στεριά που βλέπεις πολύ πατριαρχικές οικογένειες... 

[little lamb]

πρίν από 38 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Μην πιάσουμε το αγαπημένο μου θέμα, του γιατί τα κοριτσάκια μαθαίνουν από μικρά να μην στραφούν σε επαγγέλματα που θα έχουν καλή επαγγελματική εξέλιξη, αλλά σπρώχνονται σε δουλειές με ανεργία ή χαμηλές αποδοχές... Και γιατί ας πούμε τα παλιά τα χρόνια που οι δάσκαλοι είχαν πρεστίζ και ήταν σχετικά καλή δουλειά, το επάγγελμα ήταν παγκόσμια ανδροκρατούμενο, ενώ σήμερα που έχει χάσει την αίγλη του, η συντριπτική πλειοψηφία είναι γυναίκες. Ή γιατί οι φιλοσοφικές σχολές είναι γυναικοκρατούμενες, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα κυριαρχία των γυναικών πχ στην συγγραφή βιβλίων. Σταματάω, γιατί θα με σιχαθείτε...

 

Αλήθεια είναι αυτό. 4 φίλες έχω που έχουν διαφορά περίπου δεκαετία με τους άντρες τους, όλες από τη φιλοσοφική είναι και σε όλες ο άντρας τους είναι από άλλο κλάδο κι έτσι και λόγω κλάδου και λόγω ηλικίας τα οικονομικά του είναι πολύ καλύτερα. Από ζευγάρια συνομηλικα άλλα είναι και οι δύο της φιλοσοφικής οπότε ασ'το καλύτερα, δεν μπορούν καν να κάνουν οικογένεια, και άλλα κάνουν και οι δύο τα πρώτα τους βήματα είτε σε κλάδους του ιδιωτικού τομέα (θετικών/τεχνολογικών ή νομικής) είτε σε ασχετες δουλειές από τις σπουδές τους.

Εγώ πάντως που πήγα φιλοσοφική δεν ήταν λόγω κάποιου κοινωνικού προσανατολισμού, απλά ήμουν τελείως σκραπας στα θετικά! Οι δικοί μου και κυρίως η μητέρα μου είναι πολύ υπέρ του η γυναίκα να δουλεύει και αν γίνεται να μην πάρει καν άδεια, να μη θηλάσει και γενικά να μην αλλάξει τίποτα όταν κάνει παιδί -σε σημείο πιεστικό ώρες ώρες. Νομίζω ότι απλά δεν φαντάζονταν πόσο άσχημα είναι πλέον τα επαγγελματικά στη φιλοσοφική, είχαν μείνει με την εντύπωση ότι απλά διορίζεσαι στο δημόσιο και ξενοιαζεις. Και αγόρι να είχαν, πάλι θα θεωρούσαν ότι οι ιδανικές σχολές είναι οι -κακως-λεγόμενες "καθηγητικές".

[Super.mum]

1 ώρα πρίν, Anna3011 είπε:

Άρα αν καταλαβαίνω καλά ανισότητα των φύλων στην εργασία σήμερα κατά τη γνώμη σου δεν υπάρχει, όλα έχουν να κάνουν με την ηλικία. Τυχαίνει απλά η γυναίκα σε ένα ζευγάρι να είναι μικρότερη και επειδή συνήθως έχει χειρότερη δουλειά συμφωνούν μεταξύ τους ότι αξίζει τον κόπο να την παρατήσει για λίγο. Στα συνομήλικα ζευγάρια επομένως που έχουν ας πούμε ίδιες δουλειές η υποχώρηση τη σήμερον ημέρα γίνεται είτε από τον άντρα είτε από τη γυναίκα. Στις περιπτώσεις δε όπου η γυναίκα είναι μεγαλύτερη και ενδεχομένως με καλύτερη δουλειά, μένει ο άντρας με τα παιδιά και η γυναίκα συνεχίζει την καριέρα της να υποθέσω; Μακάρι να ήταν κριτήριο μόνο η ηλικία κορίτσι μου. Αν είχες δουλέψει όχι με συμβάσεις αλλά σε εταιρείες με έντονο ανταγωνισμό θα καταλάβαινες τι σημαίνει στην ελληνική πραγματικότητα να πασχίζει μια γυναίκα καθημερινά να αποδεικνύει ότι δε χαλάρωσε επειδή παντρεύτηκε και θα γίνει ή έγινε μάνα. Για τους άντρες πάλι το σκαρφάλωμα στην ιεραρχία είναι σαφώς ευκολότερο και το γεγονός ότι έγινε πατέρας δε δημιουργεί καμία αναταραχή. Μη σου πω ότι προσδίδει σοβαρότητα στο στέλεχος το γεγονός ότι έγινε οικογενειάρχης. Θέλει πολύ αγώνα ακόμα για να μιλάμε για ίση μεταχείριση στα φύλα.

Πολύ θα συμφωνήσω και θα πω για όσους δεν ξέρουν την δικιά μου περίπτωση με τον άντρα μου έχουμε ίδια ηλικία και επαγγελματικά ήμουν αρκετά πιο μπροστά. Δουλειά σε πολύ καλή εταιρία , σε πολύ καλή θέση με πολύ καλές αποδοχές και μέλλον. Ο άντρας μου από την άλλη για να βγάζει αυτά που έβγαζα εγώ κάνει 2 δουλειές. Εγώ όμως άφησα την καριέρα μου στην μέση. Από επιλογή δίκη μου. Γιατί δεν μπορούσα να τον φανταστώ να κάθεται με τα παιδιά στο σπίτι. Γιατί δεν ήθελα να χάσω αυτά που Ζω τώρα. 

[Ilaeira]

Θυμάμαι ότι πριν από χρόνια, πριν καν αρχίσουμε να συζητάμε για παιδί, μου έλεγε ο άντρας μου για μια συνεργάτιδά του που γύρισε στη δουλειά μόλις σαράντισε. Όταν σχολίασα ότι αυτό μου φαίνεται πολύ βάρβαρο, μου απάντησε ότι καλώς ή κακώς αυτά έχει η ισότητα στην αγορά εργασίας (στην εταιρεία του άντρα μου οι διακρίσεις είναι πραγματικά στο bare minimum, αλλά είναι και αρκετά ανταγωνιστικά τα πράγματα). Το σταματήσαμε εκεί, συμφωνώντας ότι διαφωνούμε. 

Το αστείο της υπόθεσης; Όταν πέρυσι μια άλλη του συνεργάτιδα έκανε παιδί, όντας πλέον πατέρας κι ο ίδιος κι έχοντας δει από πρώτο χέρι σε τι κατάσταση είναι ακόμα η γυναίκα και το παιδί στον σαραντισμό, την μπρίζωνε να μην κωλώσει και να ζητήσει όλη την άδεια που δικαιούται, κι η εταιρεία ας πάει να κουρεύεται. Όταν του θύμισα την παλιά μας συζήτηση ξαφνιάστηκε - πίστευε ότι πάντα έτσι σκεφτόταν. Αυτά από έναν άντρα που μόνο παραδοσιακός δεν είναι, δηλαδή αν μπορούσε να θηλάσει θα θήλαζε κιόλας. 

 

Δεν ξέρω αν το να σταματήσει μια γυναίκα τη δουλειά γίνεται επειδή το θέλει ή επειδή της έχει αποτυπωθεί ότι αυτό πρέπει να γίνει. Νομίζω πως εξαρτάται ανά περίπτωση. Χαίρομαι που τουλάχιστον ο κόσμος αλλάζει κάπως, πολύ-πολύ αργά αλλά σταθερά, και όλο και περισσότερο οι γυναίκες κάνουν αυτό που γουστάρουν χωρίς να τους πρήζει κανείς, είτε επιλέξουν να μείνουν σπίτι είτε όχι. Και βασικά για μένα αυτό είναι φεμινισμός, να υποστηρίζει η μια την άλλη σε ό,τι κι αν διαλέξει να κάνει, χωρίς να κρίνει. Αρκετά μας κρίνουν οι άντρες, δεν χρειαζόμαστε πόλεμο κι από το ίδιο μας το φύλο.

 

(Πάλι σεντόνι έγραψα.)

[MagdaP]

2 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Δεν είπα κάπου ότι υπάρχει ίση μεταχείριση. Σε άλλο απάντησα. Όχι στο το επικρατεί στους εργασιακούς χώρους. Προφανώς και δεν επικρστει ισότητα και φυσικά θα έπρεπε να επικρατεί. Γι'αυτό λέω ότι το λογικό είναι να κάτσει σπίτι οποιος συμφέρει καλύτερα την οικογένεια. Μπορεί σε κάποια περίπτωση να είναι ο άντρας. Ξέρουμε ζευγάρι που το έκανε αυτό, πήρε την άδεια ανατροφής ο πατέρας γιατί συνέφερε καλύτερα να μη διακόψει η γυναίκα γιατί και καλύτερη δουλειά είχε και θα έμενε πίσω αν έφευγε, ενώ ο άντρας θα επέστρεφε κανονικά στη θέση του. Εγώ μιλάω για περιπτώσεις (που στις οικογένειες των φίλων μου είναι οι πιο συνηθισμένες) που ο άντρας δουλεύει χρόνια ενώ η γυναίκα περιστασιακά, ιδιαίτερα μαθήματα κλπ ή κάτι άσχετο από τις σπουδές της. Στις φίλες μου συμβαίνει και λόγω ηλικίας και λόγω του κλάδου μας (φιλοσοφική) οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις που δεν νομίζω να είναι τόσο σπάνιες, αν είναι να μείνει ο ένας σπίτι, αυτός που συμφέρει να μείνει είναι ο άντρας. Αν είναι η γυναίκα αυτή με τη μόνιμη δουλειά, θα μείνει ο άντρας (θα έπρεπε, όχι ότι συμβαίνει). Τώρα αν είναι συνομήλικοι, κινδυνεύουν και οι δύο να χάσουν τη θέση τους ή κάποια ευκαιρία, συμβάλλουν περίπου το ίδιο και οι δύο οικονομικά στην οικογένεια, ναι είναι άδικο να θεωρείται δεδομένο ότι η γυναίκα είναι αυτή που θα σταματήσει τη δουλειά, δεν είπα κάπου το αντίθετο.

Δυστυχώς,  συνήθως ο πατέρας παίρνει αδεια ανατροφής μονο οταν η γυναίκα δεν τη δικαιούται. Και οι περισσότεροι που ξέρω, όπως είπε και η Έσπερος, την εκμεταλλευονται διαφορετικά. Σίγουρα έχουν βοήθεια από γιαγιάδες και ασχολούνται ελάχιστα με τα παιδιά τους. Και καλα να κανουν μεταπτυχιακά κτλ, κάποιοι απλα τριγυρνούν απο καφε σε καφε, αντε και κανα γυμναστήριο. Ξερω ζευγάρι καθηγητών, ο άντρας μόνιμος η γυναίκα αναπληρώτρια, με 4 παιδιά, που παρακαλούσε η κοπέλα τον άντρα να παρει την άδεια ανατροφής αλλα δεν ηθελε με τίποτα. Δεν υπήρχαν γιαγιάδες κοντα οπότε προτίμησε να μην πάρει καθόλου αδεια και να πληρώνουν νταντά. Και τα 3 μεγαλύτερα παιδιά πήγαιναν σχολείο, μόνο με το μικρό θα ειχε να ασχοληθεί αλλα δεν...

[little lamb]

πρίν από 46 λεπτά , Ilaeira είπε:

Θυμάμαι ότι πριν από χρόνια, πριν καν αρχίσουμε να συζητάμε για παιδί, μου έλεγε ο άντρας μου για μια συνεργάτιδά του που γύρισε στη δουλειά μόλις σαράντισε. Όταν σχολίασα ότι αυτό μου φαίνεται πολύ βάρβαρο, μου απάντησε ότι καλώς ή κακώς αυτά έχει η ισότητα στην αγορά εργασίας (στην εταιρεία του άντρα μου οι διακρίσεις είναι πραγματικά στο bare minimum, αλλά είναι και αρκετά ανταγωνιστικά τα πράγματα). Το σταματήσαμε εκεί, συμφωνώντας ότι διαφωνούμε. 

Το αστείο της υπόθεσης; Όταν πέρυσι μια άλλη του συνεργάτιδα έκανε παιδί, όντας πλέον πατέρας κι ο ίδιος κι έχοντας δει από πρώτο χέρι σε τι κατάσταση είναι ακόμα η γυναίκα και το παιδί στον σαραντισμό, την μπρίζωνε να μην κωλώσει και να ζητήσει όλη την άδεια που δικαιούται, κι η εταιρεία ας πάει να κουρεύεται. Όταν του θύμισα την παλιά μας συζήτηση ξαφνιάστηκε - πίστευε ότι πάντα έτσι σκεφτόταν. Αυτά από έναν άντρα που μόνο παραδοσιακός δεν είναι, δηλαδή αν μπορούσε να θηλάσει θα θήλαζε κιόλας. 

 

Δεν ξέρω αν το να σταματήσει μια γυναίκα τη δουλειά γίνεται επειδή το θέλει ή επειδή της έχει αποτυπωθεί ότι αυτό πρέπει να γίνει. Νομίζω πως εξαρτάται ανά περίπτωση. Χαίρομαι που τουλάχιστον ο κόσμος αλλάζει κάπως, πολύ-πολύ αργά αλλά σταθερά, και όλο και περισσότερο οι γυναίκες κάνουν αυτό που γουστάρουν χωρίς να τους πρήζει κανείς, είτε επιλέξουν να μείνουν σπίτι είτε όχι. Και βασικά για μένα αυτό είναι φεμινισμός, να υποστηρίζει η μια την άλλη σε ό,τι κι αν διαλέξει να κάνει, χωρίς να κρίνει. Αρκετά μας κρίνουν οι άντρες, δεν χρειαζόμαστε πόλεμο κι από το ίδιο μας το φύλο.

 

(Πάλι σεντόνι έγραψα.)

 

Συμφωνώ σε όλα. Το "κατά περίπτωση" νομίζω είναι το κλειδί. Και το να κάνεις ο,τι θέλεις. Γιατί και το γενικό κι αοριστο "οποια αποφασίσει να μείνει στο σπίτι είναι η ντροπή του φύλου μας και στηρίζει τις ανισότητες" υπερβολή είναι (δεν λέω ότι γράφτηκε ακριβώς έτσι εδώ, αλλά ώρες ώρες το νιώθω στην κοινωνία ακόμα κι από την ίδια μου τη μάνα). Κατά περίπτωση μπορεί να συμφέρει έτσι, μπορεί αλλιώς. Και κακά τα ψέματα στην πραγματικότητα ο καθένας θα κάνει ο,τι συμφέρει οικονομικά.

 

Ας φέρω μερικά παραδείγματα από τις 4 φίλες που είπα, που παρά την κοινή αφετηρία (όλες της φιλοσοφικής με άντρες άλλου κλάδου και πολύ πιο "φτασμένους" επαγγελματικά), την καθεμία τη συμφέρει άλλο:

Οι δύο από αυτές απασχολούνται με ιδιαίτερα και φροντιστήρια πάνω στις σπουδές τους και οι άντρες τους σε ιδιωτικό τομέα επίσης πάνω στις σπουδές τους εδώ και πολλά χρόνια. Παρόλο που -υποθετω, δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ- η οικογένεια βασίζεται περισσότερο στα οικονομικά του άντρα και παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος οσων βγάζουν (πάλι υποθέτω) θα πήγαινε σε νταντά, δεν τις συμφέρει να σταματήσουν γιατί θα χάσουν τον κύκλο των μαθημάτων τους. Οι άντρες δεν ξέρω καν αν δικαιούνται άδεια σε αυτή την περίπτωση, οπότε συνεχίζουν και οι δύο και ή παίρνουν νταντά ή επιστρατεύουν γιαγιά. 

Μια τρίτη, ξεκίνησε πρόσφατα δική της επιχείρηση πάνω στις σπουδές της και ο άντρας της είναι αορίστου στο δημόσιο εδώ και χρόνια. Η επιχείρησή της δεν πάει ιδιαίτερα καλά απ'ο,τι λέει, αλλά λογικά ούτε αυτή δεν τη συμφέρει να σταματήσει γιατί θα χάσει κι αυτά τα λίγα ενώ αντίθετα συμφέρει να πάρει άδεια ο άντρας που και θα πληρώνεται και θα επιστρέψει στη θέση του όπως την άφησε.

Η τέταρτη δεν βρήκε ποτέ δουλεια πάνω στις σπουδές της και απασχολείται ανά διαστήματα σε ασχετες δουλειές πχ να προσέχει παιδάκια. Ο άντρας της ελεύθερος επαγγελματίας σε παραϊατρικο επάγγελμα. Σε αυτή την περίπτωση δεν συμφέρει να σταματήσει ο άντρας που θα χάσει τον κύκλο και την πελατεία, ενώ η κοπέλα δεν θα χάσει κάτι/δεν σταματάει από κάπου. Προφανώς αν βρει κάτι που να βγάζει παραπάνω χρήματα από τον μισθό της νταντάς ή τα δίδακτρα του σταθμού ή κάτι πάνω στα ενδιαφέροντά της κ δεν θέλει να χάσει την ευκαιρία τη συμφέρει να πάει και να πάρουν νταντά, αλλιώς ποιο το νόημα να πάει να φυλάει παιδάκια και ο,τι βγάζει να το δίνει σε κάποιον για να φυλάει το δικό της παιδί;

Η πέμπτη περίπτωση είμαι εγώ, που έχω δουλέψει 4 φορές για λίγους μήνες, όλες πάνω στις σπουδές μου, και ο άντρας μου καμία δεκαπενταρια χρόνια επίσης πάνω στις σπουδές του σε πολύ καλές δουλειές. Όταν γεννήθηκε το παιδί δεν δούλευα κάπου ώστε να "σταματήσω". Απλά δεν επεδίωξα και να βρω για κάποιο διάστημα. Όταν βρήκα και ήταν πάνω στο μεταπτυχιακό μου, οπότε χρήσιμο στο βιογραφικό, πήγα. Δεν θα πήγαινα ομως σε οτιδήποτε αν δεν υπήρχε κάποιο κέρδος (είτε οικονομικό είτε ως προς το βιογραφικό) και έβγαινε μία ή άλλη με έξοδα νταντάς.

 

[Ilaeira]

πρίν από 9 λεπτά , little lamb είπε:

 

Συμφωνώ σε όλα. Το "κατά περίπτωση" νομίζω είναι το κλειδί. Και το να κάνεις ο,τι θέλεις. Γιατί και το γενικό κι αοριστο "οποια αποφασίσει να μείνει στο σπίτι είναι η ντροπή του φύλου μας και στηρίζει τις ανισότητες" υπερβολή είναι (δεν λέω ότι γράφτηκε ακριβώς έτσι εδώ, αλλά ώρες ώρες το νιώθω στην κοινωνία ακόμα κι από την ίδια μου τη μάνα). 

 

Διαβάζω συχνά-πυκνά ένα αμερικανικό σάιτ που λέγεται A Cup of Jo. Τη συμπαθώ πολύ τη δημοσιογράφο που το έχει, άσε που είναι και παράθυρο στον κόσμο των middle class Αμερικανών millennials, έχει και πραγματολογικό ενδιαφέρον δηλαδή. Κάποια στιγμή σ' ένα άρθρο της είχε γράψει κάτι που ήταν αποκάλυψη για μένα: Όταν βλέπω μια άλλη γυναίκα/μαμά να κάνει κάτι που δεν θα έκανα ποτέ, αντί να την κατακρίνω, σκέφτομαι απλά "not for me". Είναι φοβερό πόσο εσωτερικευμένο μισογυνισμό ανακάλυψα μέσα μου από τότε που άρχισα να σκέφτομαι συνειδητά έτσι. 

[Deena]

1 hour ago, little lamb είπε:

 

Η πέμπτη περίπτωση είμαι εγώ, που έχω δουλέψει 4 φορές για λίγους μήνες, όλες πάνω στις σπουδές μου, και ο άντρας μου καμία δεκαπενταρια χρόνια επίσης πάνω στις σπουδές του σε πολύ καλές δουλειές. Όταν γεννήθηκε το παιδί δεν δούλευα κάπου ώστε να "σταματήσω". Απλά δεν επεδίωξα και να βρω για κάποιο διάστημα. Όταν βρήκα και ήταν πάνω στο μεταπτυχιακό μου, οπότε χρήσιμο στο βιογραφικό, πήγα. Δεν θα πήγαινα ομως σε οτιδήποτε αν δεν υπήρχε κάποιο κέρδος (είτε οικονομικό είτε ως προς το βιογραφικό) και έβγαινε μία ή άλλη με έξοδα νταντάς.

 

Καταλαβαινεις βεβαια ότι αν ήσουν ένας άντρας που έχει περάσει τα 30, έχει δουλέψει μόνο λίγους μήνες στη ζωή του και αντί να ψάξει για δουλειά έμενε σπίτι με το παιδί, η κοινωνία θα σε αντιμετώπιζε στην καλύτερη ως τεμπέλη, στην χειρότερη ως αποτυχημένο.

 

Δεν υπάρχει δυστυχώς γνήσια κοινωνική ισότητα, το να είναι ευχαριστημένο το εκάστοτε ζευγάρι με τις επιλογές του προσωπικά ούτε με ικανοποιεί ούτε με πείθει, οι εκάστοτε επιλογες κατευθύνονται σε μεγάλο βαθμό από τα στερεοτυπα.