kotsifikos

Εγώ να ρωτήσω κάτι ? Γιατί είναι κακό το παιδί να ξέρει πως αν δεν φάει στον παιδικό μπορεί να φάει σπίτι του?Αν θυμάμαι κιόλας καλά έχετε περιθώριο να πάρει βάρος η κόρη σου, δηλαδή αν χρειαστεί έξι μήνες για να νιώσει ασφάλεια? θα μένει έτσι έξι μήνες? Άκυρη λίγο η τοποθέτηση της παιδιάτρου, ένα παιδί σε αυτή την ηλικία πρέπει να τρώει, και να μην χάνει γεύματα ως τιμωρία που δεν έφαγε στο σχολείο, άσε που με αυτόν τον τρόπο νομίζω πως θα αντιπαθήσει ακόμα περισσότερο το σχολείο. Ένα παιδί αυτής της ηλικίας πρέπει να τρώει όταν πεινάει, και όχι όποτε εμείς θέλουμε. Οκ δεν λέω βολικό το πρόγραμμα για όλους και απαραίτητο για το παιδί όμως αφού βλέπεις πως δεν της βγαίνει γιατί να την πιέσεις?

Εμένα ξεκίνησε μουσικοκινητική στα δύο, μετά στα 2 1/2 τον ξεκίνησα κάτι σαν ''μουσικό σχολείο'' και εκεί μου είπαν πως μετά τα 5-6 μπορούν να ξεκινήσουν κάποιο μουσικό όργανο.

εδώ εμείς!!!! Έχω ακούσει τόσο daddy finger και baby shark που νομίζω πως αν τα ακούσω ακόμα μία φορά θα πάθω κάτι, έχω περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι να τραγουδάμε baby shark, με την ρακέτα για κιθάρα!! Εμένα ο γιος μου άκουγε πολυ ζουζούνια, του άρεσαν πολύ τα μελοδικά όπως η κουκουβάγια-μια ωραία πεταλούδα-βαρκούλα, όμως επειδή εγώ και ο άντρας μου είμαστε πάρα πολυ της μουσικής έμαθε να ακούει τα πάντα και να του αρέσουν τα πάντα...μουσική να είναι και ότι να ναι!!! ακούει ζουζούνια, , φρέντι μέρκιουρι, ντειβιντ μπαουι, ρει τσαρλσ, μαιλσ ντειβισ, ντεπεσ μοουντ, μεταλικα, Κωστή Μαραβέλια ....και πολλούς άλλους, του αρέσει επίσης να βλέπει στην τηλεόραση ορχήστρες γιατί βλέπει πολλά μουσικά όργανα και τον ενθουσιάζει. Εμείς σπίτι ζούμε με την μουσική, έτσι έμαθε και το παιδί.

Εγώ τον αφήνω αραιά και που να διανυκτερεύσει στους γονείς ή την αδερφή μου για να βγούμε, γιατί πραγματικά έχω ανάγκη , δεν ξέρω αν ακούγεται υπερβολικό αλλά το χρειάζομαι. Βέβαια όταν τον αφήνω περνάει κ εκείνος καλά, το χαίρεται, και δημιουργούνται αναμνήσεις και σχέσεις με τους ανθρώπους που τον αγαπούν!

Δεν είναι απαραίτητο να συνεχιστεί έτσι, από εδώ και στο εξής είναι πολυ πιθανό να τους θυμάται και να έχει άλλη οικειότητα μαζί τους. Άσε που θα βοηθήσει πολύ η επικοινωνία μέσω σκαιπ και το να του μιλάς για εκείνους. Δώσε χρόνο και θα δεις πόσο μπορεί να αλλάξουν τα δεδομένα σου.

Εγώ λέω την άποψη μου και τοποθετούμε σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα. Πριν κάποια χρόνια που πέρασα μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο ζήτησα βοήθεια από την μητέρα μου, εκείνη την πρόσφερε σύμφωνα όμως με τα δικά της θέλω, και βάζοντας πάνω από την δική μου ανάγκη την δική της επιθυμία, που στην προκειμένη ήταν να μου επιβάλει την άποψη της , όχι με άσχημο τρόπο όμως εγώ πιεζόμουν. Όταν είδε πως δεν ακολουθώ την συμβουλή της εξακολουθούσε να με πιέζει. Το αποτέλεσμα ήταν να χτίσω έναν τοίχο, να την αφήσω από έξω, και να περάσω μόνη μου το ζόρι χωρίς να έχω δίπλα μου τον μοναδικό άνθρωπο που είχα ανάγκη, γιατί εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να διαπραγματευτώ το πως θα με στηρίξει. Δεν το έχω ξεχάσει και δεν το έχω ξεπεράσει, το έχω πάντα στο μυαλό μου, για να μην το κάνω ποτέ στο παιδί μου, για αυτό επιμένω πως όταν μία μητέρα προτίθεται να βοηθήσει το παιδί της πρέπει να βάλει εκείνο πάνω από την ίδια, ακόμα και αν κάτι την πληγώσει μπορεί να το προσπεράσει, και αργότερα όταν όλα θα έχουν περάσει να το συζητήσει, για εμένα αυτό πρέπει να κάνει μία μητέρα.

@Έσπερος μην συγκρίνεις τα παιδιά μεταξύ τους. Το κάθε ένα έχει τους δικούς του χρόνους, εγώ θυμάμαι, σχετικά με την ομιλία πως ο παιδίατρος με ρωτούσε πχ στους 18 μήνες πόσες λέξεις λέει, δεν τον ένοιαζε αν τις έλεγε καθαρά (προφανώς δεν θα τις έλεγε καθαρά) αλλά θυμάμαι πως ρωτούσε σε κάθε εξέταση για την εξέλιξη της ομιλίας του, οπότε υποθέτω για αρχή θα μπορούσες να κάνεις μία συζήτηση με τον παιδίατρο σου που θα γνωρίζει περισσότερα για το θέμα.

Μα εννοείται πως όλο αυτό είναι φυσιολογικό για την ηλικία του, μην σε προβληματίζει, επίσης όσο μεγαλώνει να ξέρεις πως θα δείχνει πιο έντονα ότι τον δυσαρεστεί. Να ακούς μόνο αυτό που θέλει το παιδί σου σε αυτή την φάση και όχι ότι σου λέει ο καθένας, ακόμα και αν αυτός ο καθένας είναι η μητέρα σου. Ελπίζω να μην ακολουθήσεις την συμβουλή της να τον αφήσεις να κλαίει και να φύγεις, αυτό θα είναι πολύ τραυματικό για το παιδί και το μόνο που θα καταφέρεις είναι την επόμενη φορά να κλαίει ακόμα περισσότερο. Στην τελική τους βλέπει 2-3 φορές τον χρόνο και είναι μόνο 21 μηνών...πόσο εξοικειωμένος θα ήθελε η μαμά σου είναι? εφόσον θέλει να ενδυναμώσει την σχέση τους και να συνηθίσει την παρουσία της ας έρθει στο νησί να καθίσει μερικές μέρες μαζί του, οκ δεν έχεις χώρο σπίτι σου να τους φιλοξενήσεις, ας ενοικιάσει, πιο λογικό μου φαίνεται αυτό από το να τρέχετε εσείς συνέχεια στην Αθήνα.

Ναι έχεις δίκιο σε αυτό που λες, συμφωνώ 100% ,γενικά θέλει καλή επικοινωνία, θέλει συζήτηση έτσι ώστε να μην δημιουργείτε άσχημο κλήμα,θέλει προσπάθεια από όλες τις πλευρές.

Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας βοήθεια, για μένα βοήθεια είναι να έρθουν να μου κρατήσουν το παιδί όταν είναι άρρωστο και δεν παει σχολείο, να μου φτιάξει η μαμά μου ένα πιάτο φαγητό όταν είμαι άρρωστη στο κρεβάτι και δεν μπορώ να σηκωθώ, να θυσιάσει μία εβδομάδα από τις τρίμηνες διακοπές της για να μου κρατήσει το παιδί μέχρι να πάρω άδεια, αν πχ χειρουργηθώ και πρέπει να μείνω σε ακινησία 1 μήνα να μπορεί να έρχεται να βοηθάει στο σπίτι, για έμενα αυτή είναι βοήθεια , να είναι δίπλα μου στην ανάγκη, στο έκτακτο , για άλλους βοήθεια είναι είναι τους κρατάνε οι γονείς τους το-τα παιδί/παιδιά μέχρι να πάνε λύκειο. Για εμένα ο ρόλος του γονιού είναι αυτός, να είναι δίπλα μου στην δύσκολη περίπτωση, να με στηρίξει, να με βοηθήσει, όπως αυτό ουσιαστικά ζητάει και η @Gummy Bear από την μαμά της, να την στηρίξει μέχρι το παιδί της να γίνει ενός που θα πάει παιδικό, δεν της ζητάει να δεσμεύσει το υπόλοιπο της ζωής της για να την εξυπηρετεί. Διαφωνώ στο ότι όταν αποδέχεσαι βοήθεια (περιστασιακή) είσαι υποχρεωμένος να δέχεσαι και την γνώμη τους και να τους επιτρέπεις να παρεμβαίνουν στον τρόπο που μεγαλώνεις το παιδί σου, για αυτό λέω πως οι γονείς όταν βοηθούν πρέπει να το κάνουν με τον τρόπο που βολεύει τα παιδιά τους και όχι τους ίδιους (πάντα μιλάμε για περιστασιακή βοήθεια) .

Αυτή η τακτική ''τσαντίζομαι και δεν σου μιλάω'' μάλλον είναι σύνδρομο της γενιάς τους γιατί και η δική μου αυτό κάνει. Δεν ξέρω αν μπορώ να σου δώσω την κατάλληλη συμβουλή καθώς εγώ βλέπω τα πράγματα τελείως διαφορετικά, και θα σου πω τι εννοώ. Στο δικό μου μυαλό όταν ένας γονιός δέχεται να βοηθήσει το παιδί του θα πρέπει να το κάνει με τον τρόπο που θέλει το παιδί του. Αν μπορεί η μαμά σου να φροντίζει το παιδί σας χωρίς όμως εσύ να πιέζεσαι έχει καλώς, αν δεν μπορεί θα πρέπει να αναθεωρήσετε. Δεν καταλαβαίνω τους γονείς που σε μία δύσκολη φάση του παιδιου τους λειτουργούν εγωκεντρικά και ίσως και εγωιστικά (φυσικά μέσα σε αυτή την κατηγορία κατατάσσω και τους δικούς μου γονείς) , αυτή την στιγμή περνάτε μία τόσο δύσκολη περίοδο, πιέζεσαι τόσο πολύ, γιατί να πρέπει να πιέζεσαι επιπλέον για να μην παρεξηγείτε η μητέρα σου? Εκείνη είναι που θα έπρεπε να κάνει ένα βήμα πίσω προκειμένου να σου δώσει τον χώρο που χρειάζεσαι στην παρούσα φάση. Εγώ δεν θα μπορούσα να καλοπιάσω την μαμά μου αν αντιδρούσε έτσι σε μία τέτοια φάση, θα της μιλούσα ανοιχτά και ειλικρινά, θα της έλεγα πόσο με πιέζει και με στεναχωρεί η συμπεριφορά της, και πως στην πραγματικότητα δεν με βοηθά αλλά μου προσθέτει πίεση. Θα μιλούσα ανοιχτά όχι για να την πληγώσω, όχι για να τσακωθώ, αλλά για να γλιτώσω έναν μελλοντικό τσακωμό που θα έφερνε μεγάλη ρήξη στην μεταξύ μας σχέση. Αν δεν μιλήσεις για αυτά που σε πληγώνουν και σε στεναχωρούν δεν θα μπορέσεις ούτε να τα διορθώσεις ούτε να τα αφήσεις πίσω κάποια στιγμή, μίλα ήρεμα και ειλικρινά στην μητέρα σου. Οι γονείς μας μας μεγάλωσαν και έκαναν το χρέος τους, δεν είναι υποχρεωμένοι να θυσιάσουν και το υπόλοιπο της ζωής του για να βολέψουν εμάς, όμως θεωρώ πως ο κάθε γονιός θα πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί του την στιγμή που το έχει ανάγκη, χωρίς πρέπει, χωρίς θέλω, χωρίς δεν μπορώ, να είναι εκεί απλά για να προσφέρει αυτό που χρειάζεται το παιδί του. Δεν ξέρω εγώ το έχω έτσι στο μυαλό μου.

Δεν θέλω να σε αγχώσω αλλά να είσαι σίγουρη ότι θα το περάσεις, όπως και αν έχει, εμείς είχαμε φύγει αρκετές φορές από το σούπερ μάρκετ με κλάμα, αλλά οκ το αντιμετωπίσαμε ήρεμα, τώρα όταν πηγαίνουμε ξέρει πως μπορεί να πάρει ένα πράγμα, είτε αυτό είναι ένα αυτοκινητάκι (αυτά τα μικρά με 1,5 ευρώ), είτε κιντερ, είτε αυτοκόλλητα κτλ, μέχρι εκεί όμως, οπότε πλέον έχουν κοπεί τα ξεσπάσματα. Και όταν πηγαίνουμε μουστάκα για να πάρουμε δώρο για κάποιο πάρτυ ξέρει από πριν ότι πάμε για να πάρουμε παιχνίδι για άλλο παιδί και δεν του φαίνεται κάπως, το μόνο που θέλει είναι να το διαλέξει μόνος και να το κρατάει εκείνος, πράγμα το οποίο δεν θεωρώ κακό καθώς διαλέγει κάτι με το οποίο θα έπαιζε και ο ίδιος οπότε έχει επιτυχία το δώρο. Εμένα το έχει κάνει αυτό σε δισκοπωλείο, με δίσκο ''ΤΗΣ'' Μετάλικα όπως έλεγε!!!!!! χαχαχαχα Εγώ ως παιδί δεν είχα παιχνίδια, και πιάνω τον εαυτό μου να θεωρώ υπερβολή όλο αυτό που γίνεται σπίτι μας, όμως από την άλλη βλέπω πως το παιδί παίζει σχεδόν με όλα και το χαίρεται, επίσης αυτό που έχω προσέξει είναι πως του αρέσει να μπλέκει τα παιχνίδια, θα συνδυάσει χοτ γουλισ με λέγκο,πλειμομπιλ και εργαλεία...

Εγώ πλέον κοιτάω να έχει λίγα από όλα τα παιχνίδια, λέκγο, πλειμομπιλ (από αυτά έχουμε παραπάνω γιατί παίζει περισσότερο), παζλ, είδη ζωγραφικής, πλαστελίνες και τώρα σκέφτομαι να εντάξω και τις χειροτεχνίες, έχει ένα κουτί με αυτοκινητάκια, ένα κουτί με εργαλεία, και μουσικά όργανα. Έχω στο δωμάτιο του έναν σάκο παιχνιδιών που επίσης είναι γεμάτο, όταν περάσει ένα διάστημα μεγάλο που δεν έχει ασχοληθεί με κάποιο από τα παιχνίδια που έχει εκεί τότε αρχίζουμε το άδειασμα και αποφασίζουμε τι θα δώσουμε. Εμείς στο σπίτι έχουμε και πρόβλημα με τον χώρο οπότε από πολυ νωρίς το κάναμε αυτό. Αυτά με τον ήχο και τα φώτα ούτε εγώ τα μπορώ ευτυχώς όμως που τελειώνουν γρήγορα οι μπαταρίες τους.

Eμείς έχουμε επίσης πάρα πολλά παιχνίδια, δεν μπορώ να τα μετρήσω αλλά κατά καιρούς κάνω ξεκαθάρισμα. Παλαιότερα τα παιχνίδια που ήταν σε καλή κατάσταση τα έδινα στον παιδικό που πάει ο γιος μου, τώρα αυτά που θα μαζέψω σκέφτομαι να τα δώσω σε σπίτι που έχει το χαμόγελο του παιδιού στην περιοχή μας όμως δεν σου κρύβω ότι ντρέπομαι λίγο γιατί δεν ξέρω αν τα δέχονται. Γενικά εγώ δεν αποθηκεύω τίποτα εφόσον δεν υπάρχει προοπτική για δεύτερο παιδί, ρούχα και παιχνίδια τα χαρίζω. Εγώ ναι φοβάμαι πως μαθαίνει ότι μπορεί να έχει ότι παιχνίδι ζητήσει και για αυτό προσπαθώ να κρατάω ένα μέτρο, παιχνίδι σπάνια θα αγοράσουμε εμείς καθώς παίρνει συνεχώς από τους συγγενείς, (προερχόμαστε εγώ και ο άντρας μου από μεγάλη οικογένεια). Όταν είναι να κάνουμε ξεκαθάρισμα το κάνουμε μαζί και διαλέγει μαζί μου τι παιχνίδια θα δώσουμε, έτσι μαθαίνει και εκείνος να δίνει. Δώρα γενικότερα δεν αλλάζω ποτέ, αν κάτι υπάρχει διπλό διαλέγει ο γιός μου σε ποιον φίλο του θα δώσουμε ένα από αυτά που έχει.

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες, είναι πολύ λεπτή αυτή η γραμμή και προσπαθώ να μην την περάσω, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Η αλήθεια είναι πως στόχος μου είναι να πετύχω αυτό που λες εσύ, να αισθάνεται το παιδί τι είναι καλό και τι κακό, δεν ξέρω όμως με ποιο τρόπο να το κάνω.