kotsifikos

Aν και πιστεύω πως το αντιμετωπίζεις καλά το θέμα που έχει προκύψει, εγώ θα σε συμβούλευα να μιλήσεις με παιδοψυχολόγο, εγώ το κάνω (επειδή τα βρήκα ζόρικα τον τελευταίο χρόνο) και πραγματικά με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο να αντιμετωπίσω πολλά θέματα και κυρίως με έχει προετοιμάσει τι να κάνω την ώρα της κρίσης. Θέλει χρόνο μέχρι να βρείτε τις ισορροπίες σας, όμως νομίζω πως δεν έχει να κάνει μόνο με το αδερφάκι της, έχει να κάνει και με την ηλικία την οποία βρίσκεται.

Έχεις κάνει το πιο μεγάλο και δύσκολο βήμα, έχεις δεχθεί πως αυτό που κάνεις κάνει κακό σε σένα και το μωρό που κυοφορείς, και έπειτα βλέπεις ήδη ψυχολόγο, πράγμα που σημαίνει έχεις δει το πρόβλημα και αποζητάς λύση. Έκανα τον γιο μου μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών, και 4 εξωσωματικές (δηλαδή ήρθε πολύ πολυ συνειδητά), να σου πω πως κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου επίσης φοβόμουν για την ευθύνη που θα έρχονταν και υπήρχαν στιγμές που αμφέβαλα για το πόσο καλή μητέρα θα ήμουν στο μέλλον. Από την εμπειρία μου ως μητέρα θα σου πως σχεδόν καμία γυναίκα δεν είναι έτοιμη για αυτό που έρχεται, καμία από εμάς πριν κάνουμε παιδί δεν γνωρίζαμε πως είναι να έχουμε παιδί και ότι άγνωστο δημιουργεί άγχος. Δεν δικαιολογείσαι ούτε απολογείσαι, απλά θες να μιλήσεις κάπου και να νιώσεις πως σε καταλαβαίνουν, έκοψα το τσιγάρο χρόνια πριν μείνω έγκυος επειδή η ιδέα και μόνο να καπνίζω και έχω το μωρό στην κοιλιά δεν μου άρεσε οπότε και έλαβα τα μέτρα μου...όμως σε καταλαβαίνω απόλυτα. Καταλαβαίνω τους φόβους και τις ανασφάλειες σου, καταλαβαίνω τα άγχη σου, θες βοήθεια σίγουρα, μην σταματήσεις να βλέπεις ψυχολόγο γιατί μονο καλό κάνει. Αν όμως νομίζεις πως δεν φτάνει αυτό υπάρχουν ομάδες που βοηθούν μητέρες και μέλλουσες μητέρες... μπορείς να καλέσεις στην φαιναρέτη, εκεί σίγουρα θα βρεις στήριξη και βοήθεια. Το λέω αυτό γιατί δεν νομίζω πως το πρόβλημα είναι το τσιγάρο..αλλά όλα αυτά που νιώθεις και δεν σε αφήνουν να το κόψεις.

Εκτός και αν η τιμή είναι ιδιαίτερα ανεβασμένα δεν νομίζω να σε απορρίψουν.

Εμένα μου έκανε αυτό ο γιος μου, εγώ έφευγα από τον χώρο που ήμασταν μαζί, και ερχόταν μαζί μου κλαίγοντας και παρακαλώντας με να παίξουμε, (φυσικά καταλάβαινε πως έκανε κάτι κακό) του έλεγα πως τον αγαπώ όμως αυτή την στιγμή δεν θέλω να παίξουμε γιατί με έχει πονέσει, γιατί με έχει χτυπήσει ενώ δεν είναι σωστό αυτό, φυσικά και δεν ήθελε να το δεχθεί όμως επέμενα, και κρατούσα αυτή την σταθερή στάση, έπιασε όμως..είδα αποτελέσματα !! Τώρα πλέον λέει μόνος του πως δεν κάνει να χτυπάει κανέναν και αν κανένα παιδάκι στον παιδικό του σηκώσει χέρι δεν το δέχεται και ο ίδιος γιατί πλέον ξέρει πως δεν κάνει ποτέ να χτυπάει κανέναν! Νομίζω πως τελικά όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία (γύρω στα 3 1/2 κάνουν τα ίδια..)

Και εγώ δεν χρησιμοποιώ την τιμωρία. Προσπαθώ να του μάθω πως οι πράξεις έχουν συνέπειες, δεν τον απειλώ, δεν τον εκβιάζω, και έχεις απόλυτο δίκιο πως θέλουν ασφάλεια και αγάπη. Εγώ την απειλή από την συνέπεια την διαχωρίζω ως εξής: πχ κάτι που μας έχει συμβεί, θέλει να κάνει ποδήλατο χωρίς κράνος, του εξηγώ πως αυτό δεν γίνεται γιατί μπορεί να χτυπήσει αν πέσει οπότε δεν μπορεί να κάνει ποδήλατο χωρίς κράνος, επιμένει πως δεν θέλει να βάλει το κράνος του, του εξηγώ πως αυτό δεν γίνεται...συνεχίζει να επιμένει, και του λέω πως για να κατέβει κάτω να κάνει ποδήλατο πρέπει να βάλει κράνος αν δεν βάλει δυστυχώς δεν θα κάνει ποδήλατο, διαλέγει εκείνος τι προτιμάει να κάνει, φυσικά σαν παιδί επιλέγει να μην δεχθεί αυτό που του λέω (να βάλει κράνος) και αυτό έχει ως συνέπεια να μην κάνει ποδήλατο. Δεν τον απείλησα, δεν τον μάλωσα, δεν του φώναξα....απλά του εξήγησα πως η επιλογή του να μην δεχθεί να φορέσει το κράνος είχε αυτό το αποτέλεσμα. Εννοείται πως ως γονείς έχουμε υποχρέωση να θέτουμε όρια στα παιδιά, άλλωστε μέσα από αυτά τα όρια νιώθουν και τα ίδια ασφάλεια. Νεφέλη μου μην είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου, καταλαβαίνω από αυτά που γράφεις πως κάνεις το καλύτερο δυνατό,και εγώ δεν τα καταφέρνω πάντα να κάνω πράξη αυτά που με συμβουλεύει η παιδοψυχολόγος..προσπαθώ όμως..και η αλήθεια είναι πως όσο κάνω αυτοκριτική και όσο έχω τα αφτιά και τα μάτια μου ανοιχτά τόσο καλύτερη γίνομαι για το παιδί μου.

@Nefeli2014 δεν καταλαβαίνω γιατί όλες οι μαμάδες όταν κάτι πάει στραβά θεωρούμε πως εμείς κάπου κάνουμε λάθος, αυτή τη έκφραση ''τι κάνω λάθος'' είναι σχεδόν καθημερινή μου!!! Από όσο περιγράφεις το διαχειρίζεσαι μια χαρά, δεν ξέρω τι θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικό, και φυσικά δεν πρέπει να της κάνεις πάντα όλα τα χατίρια (κυρίως όταν πρόκειται για κάτι παράλογο) γιατί μετά θα γίνουν για όλους σας πιο δύσκολα τα πράγματα. Δεν έχω δεύτερο παιδάκι όμως θεωρώ πως η αλλαγή στην ζωή της είναι τεράστια, οπότε λογικό να υπάρχουν στιγμές που νιώθει πως ''απειλείται'' από το αδερφάκι της, ήταν μόνη της ήταν το επίκεντρο και τώρα ξαφνικά ήρθε ένα δεύτερο πρόσωπο και της πήρε τα πρωτεία..χρόνο θέλει και εκείνη, και φυσικά εσένα δίπλα της. Να ρωτήσω κάτι το οποίο δεν ξέρω αν ισχύει απλά επειδή έχουμε παιδιά στην ίδια ηλικία βλέπω τις φάσεις που περνούν, υπάρχει περίπτωση από την έλευση του μωρού και έπειτα της κάνετε ακόμα περισσότερα χατίρια και το ''εκμεταλλεύεται'' το παιδί??(όπως θα έκανε κάθε παιδί στην ηλικία της) Δηλαδή πράγματα που πριν δεν κάνατε τώρα να επιτρέπονται, αν συμβαίνει αυτό πάλι είναι λογικό να προσπαθήσει να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα πράγματα και φυσικά υπάρχει και το ενδεχόμενο να έχει μπερδευτεί. Γενικά είναι ένα δύσκολο μεταβατικό στάδιο αυτό που περνάτε...αυτό ισχύει για τις περισσότερες οικογένειες που από τριάδα γίνονται τετράδα.

Υπάρχει διαγνωστικό εργαστήριο στην Αθήνα που ασχολείται με την ανδρική γονιμότητα, τα εργαστήρια τους είναι εξαιρετικά. Αν θες, κάνετε και εκεί μία επίσκεψη. Σε κάθε περίπτωση όταν βλέπεις πως κάτι δεν πάει καλά με τον γιατρό ή οι απαντήσεις τους δεν σας καλύπτουν αλλάξτε. Μην διαπραγματεύεσαι τέτοια πράγματα, έχω πει πολλές φορές πως κάθε προσπάθεια έιναι μία επένδυση οικονομική αλλά κυρίως ψυχολογική.

Καλή μου μην τρελαίνεσαι πραγματικά, δεν μπορεί να μην βρουν 5-10-20-30 καλά απο τα εκατομμύρια που υπάρχουν!! Νομίζω πως είναι νωρίς να σκέφτεσαι για δότη απο την στιγμή που υπάρχουν σπερματοζωάρια.Ανδρολόγο έχετε δει?? Αν όχι να το κάνετε άμεσα, εκείνος θα μπορεί να βοηθήσει σίγουρα περισσότερο. Την εξέταση του κατακερματισμού την κάνατε στο κέντρο?

Θα συνηθίσει, βοηθάει πολυ το ότι είσαι υπομονετική και έτσι να συνεχίσεις, ίσως καταλαβαίνει το άγχος σου για αυτό και προσπάθησε και εσύ να δεις πιο χαλαρά. Εννοείται πως θα έχεις ατυχήματα για ένα διάστημα, είναι δεδομένο αυτό.

Τον είχες προετοιμάσει για την αλλαγή αυτή?το είχατε συζητήσει καθόλου? Νομίζω πως μισή ώρα είναι μεγάλο διάστημα αν δεν έχει κάνει τσίσα πριν. Εγώ τον πήγαινα κάθε δέκα λεπτά μέχρι να κάνει και από την στιγμή που θα έκανε τον πήγαινα μετά από μία ώρα μιάμιση (εγώ αυτό έκανα μπορεί να μην ήταν και σωστό όμως σε εμάς λειτούργησε αυτός ο χρόνος). Θέλει πολύ υπομονή αυτή η φάση.

Νομίζω πως αυτό δεν θα το ζήσουμε ποτέ ξανά!!!! Και με άλλους φίλους που μιλάω και ζουν σε μέρη που δεν υπάρχει κανένας δικός τους αυτό ακριβώς μου λένε. Μπορείς όμως να δημιουργήσεις νέο κύκλο και νέες παρέες στην χώρα που ζεις, να κανονίσεις μία βόλτα με τις μαμάδες που έχεις γνωρίσει, κάνε πράγματα που θα σε ευχαριστήσουν, προσπάθησε να ζήσεις εκεί όπως θα ζούσες και εδώ στην Ελλάδα, έτσι ώστε να μην νιώθεις πως σου λείπουν τόσο πολύ πράγματα. Κοίτα δεν σου κρύβω πως εγώ το απολαμβάνω περισσότερο τώρα που μεγαλώνει και παίζουμε μαζί, τώρα που είναι παιδί, απλά έχω προσαρμόσει τις εξόδους μας στο τι θα ήταν πιο καλό για το παιδί, έτσι ώστε να περάσει πρώτα εκείνος καλά!!! Βέβαια κανονίζω κατά καιρούς να βγαίνουμε και μόνοι μας με φίλους, είτε οι δυο μας με τον άντρα μου γιατί βρε κορίτσια θέλω κάποια στιγμή και εγώ να βγω να πάω να πιω ένα κρασί με την παρέα μου.

Εριστική δεν ήμουν καθόλου προφανώς και με παρεξήγησες, αν ήσουν λίγο πιο ευγενική θα ζητούσα συγγνώμη επειδή όμως δεν είσαι καθόλου φυσικά και δεν θα σου ζητήσω συγγνώμη . Ο γραπτός λόγος εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί, ειλικρινά όμως καθόλου δεν με νοιάζει που δεν κατάλαβες τι εννοούσα. Γράφεις σε δημόσιο φόρουμ, θα υπάρξει και κόσμος που δεν συμφωνεί μαζί σου, μην τα παίρνεις, έτσι είναι ο διάλογος. Όσο για την τελευταία σου πρόταση απλά θα την αφήσω ασχολίαστη καθώς δεν με ξέρεις προσωπικά για να κρίνεις αν παθαίνω κάτι ή όχι με την λέξη όρια, οπότε δεν θα ανοίξω τέτοια συζήτηση με σένα. καλή σου μέρα. Αυτό είναι ότι πιο σωστό έχω διαβάσει, και εμένα ο γιος μου πολύ δύσκολο παιδί με τον ύπνο, ακολούθησα τις ανάγκες του και έτσι βρήκαμε την χρυσή τομή ώστε να πηγαίνει στο κρεβάτι πιο εύκολα, χωρίς να του δημιουργείται ένταση, γιατί αν συμβεί αυτό σίγουρα θα μας πάρει μετά πάνω από μία ώρα να κοιμηθεί. Πάντως επιμένω σε αυτό που είπα και προηγουμένως, κανένα παιδί δεν θέλει να κοιμάται και όσο μεγαλώνουν τόσο πιο δύσκολη γίνεται η διαδικασία του ύπνου, πόσο μάλλον όταν ένα παιδί δεν είναι του ύπνου.

Εγώ στην ηλικία που είναι ο δικός σου τώρα τον έπαιρνα λίγο αγκαλιά πριν τον βάλω στην κούνια, του έβαζα τα αστεράκια του (μουσική με φωτάκια σε σχήμα αστεριού που είναι τα αγαπημένα του)...και μετά που τον έβαζα στην κούνια καθόμουν μαζί του μέχρι να κοιμηθεί...επίσης δεν σου κρύβω πως έχω μπει πολλές φορές μέσα στην κούνια του για να ηρεμίσει και έτσι να μπορέσει να κοιμηθεί. Παραμύθι εμένα σε αυτή την ηλικία δεν ήθελε καθόλου για τον ύπνο του, ίσα ίσα τον ξεσήκωνε πολύ (πόσο μάλλον το διαδραστικό παραμύθι). Πάντα μα πάντα όμως ήμουν μαζί του στο δωμάτιο του μέχρι να κοιμηθεί. @sweety** τα περισσότερα παιδιά πάντως δεν θέλουν να κοιμούνται, η αντίδραση του γιου σου είναι η πλέον φυσιολογική για την ηλικία του. Σύνολο πόσες ώρες κοιμάται το 24ωρό?

Εγώ από την εμπειρία μου ως μητέρα; έχω καταλήξει πως όσο μεγαλώνουν τόσο πιο δύσκολος γίνεται ο ύπνος. Τώρα που είναι μωρό ελέγχεται πιο εύκολα το θέμα όταν είναι μεγαλύτερα που αντιδρούν περισσότερο είναι ακόμα πιο δύσκολο. Θέλει πολυ υπομονή καλή μου!!! Σε καταλαβαίνω όμως μιας και ο γιος μου δεν ήταν ποτέ παιδί του ύπνου.

Τι εννοείς να γίνει αυστηρή με το μωρό και να βάλει όρια? Τι σχέση έχουν τα όρια και η αυστηρότητα με τον ύπνο? το μωρό είναι 15 μηνών, τι θα καταλάβει αν η μαμά του του εξηγήσει ότι πρέπει να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί??πιστεύω πως δεν θα μπορέσει καν να το δουλέψει το μυαλούδάκι του αυτό, ότι μα ότι κάνει είναι απόλυτα φυσιολογικό για την ηλικία που είναι. φυσικά και πρέπει να υπάρχει πρόγραμμα και ρουτίνα ύπνου αλλά ειλικρινά ''όρια'' και ''αυστηρότητα'' σε ένα βρέφος 15 μηνών επειδή δεν θέλει να κοιμήθεί δεν βάζεις. Απλά προσπαθείς να βρεις εναλλακτικές που θα το βοηθήσουν να χαλαρώσει πιο εύκολα,... παιδιά είναι, ποιο παιδί θέλει να κοιμηθεί??