kotsifikos

Και εγώ μπράβο θα έλεγα αν αντιδρούσαν έτσι τα παιδιά μου!!Και στον γιο σου που υπερασπίστηκε ένα άλλο παιδί αλλά και στην κόρη σου που είπε ένα πολυ πολυ ηχηρό ''ΟΧΙ''.

Σε αυτή την ηλικία εγώ έκανα αυτό που λέει η @Deena περνούσα τα χέρια μου από τα κάγκελα και τον χάιδευα, είχα έναν αρκούδι αγκαλιάς δίπλα από την κούνια και καθόμουν εκεί.

Σίγουρα όταν έχεις δύο παιδιά και μάλιστα τόσο κοντά στην ηλικία δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, εμένα είναι μοναχοπαίδι οπότε έχω αυτή την ''πολυτέλεια''. Χαίρομαι πάντως που αυτό που κάνω σας φαίνεται φυσιολογικό γιατί μέσα μου φοβόμουν πως έχει μεγαλώσει αρκετά για να κοιμάται έτσι.

Εμένα είναι 4 ετών και τον βάζω εγώ για ύπνο ακόμα, (μην πέσετε να με φάτε) είναι όμως η ώρα που όσο και αν κουράζομαι απολαμβάνουμε και οι δύο. Εμένα εξακολουθεί να μου λείπει κατά την διάρκεια της ημέρα, και ουσιαστικά ένα απόγευμα δεν μου φτάνει, οπότε θα ξαπλώσουμε αγκαλιά στο κρεβάτι του, θα διαβάσουμε βιβλία θα μιλήσουμε για την ημέρα που πέρασε, θα κάνουμε σχέδια για την επόμενη που θα έρθει και το πιο σημαντικό από όλα αυτή είναι ώρα που θα μου πει ότι τον έχει προβληματίσει γιατί είναι η στιγμή που χαλαρώνει και του βγαίνει πιο εύκολα. Προσωπικά δεν μπόρεσα να τον αφήσω μόνο του στο κρεβάτι να κοιμηθεί, καθόταν στο κρεβάτι του όταν ήταν αρκετά μικρότερος και μου φώναζε ''έλα μανούλα..έλα μαζί μου'' δεν μπορούσα να τον αφήσω να κλαίει, ωστόσο η αλήθεια είναι πως και εγώ είχα ανάγκη να μείνουμε μαζί εκείνη την ώρα..πλέον με τα χρόνια αυτό έχει εδραιωθεί. Σκέφτομαι πως μεγαλώνει και σιγά σιγά θα το κόψει μόνος του αυτό και κάπου μέσα μου με στεναχωρεί γιατί αυτή είναι δική ΜΑΣ ώρα. Καταλαβαίνω όλες τις μανούλες που όταν έρχεται εκείνη η ώρα είναι κουρασμένες, εξουθενωμένες, ξέρω πως λίγο πολυ όλες σκεφτόμαστε τι δουλειές έχουμε να κάνουμε αφού κοιμηθεί το παιδί όμως ειλικρινά πιστεύω πως αυτή η ώρα είναι πιο σημαντική της ημέρας, είναι αγκαλιά που θα μας πάρει, είναι το φιλί που θα μας δώσουν, είναι όλα ότι κλείνουν τα μάτια τους και ξέρουν πως είμαστε εκεί δίπλα τους και αυτό τα κάνει να φοβούνται λιγότερο το σκοτάδι. Στο κρεβάτι μου δεν κοιμάται ποτέ, το λέει και μόνος του πως δεν θέλει να κοιμάται με κάποιον μαζί, όταν είναι άρρωστος όμως κοιμόμαστε μαζί , επίσης κάθε σκ αφού ξυπνήσει θα έρθει στο κρεβάτι μας και θα καθίσουμε και οι τρεις μαζί. Έτσι ξέρει πως έχει τον δικό του χώρο και οι γονείς του τον δικό τους, όμως γνωρίζει και ο ίδιος πως όταν δεν νιώθει καλά υπάρχει χώρος στο κρεβάτι μας για εκείνον...και φυσικά τα πρωινά που δεν έχουμε σχολείο ή δουλειά ξέρει πως μπορούμε να χουχουλιάσουμε παρέα στο κρεβάτι μας.

Άνθρωπε μου!!!!!!!! συμπάσχω να ξέρεις!!!!!χαχαχαχαχα

Aχ αυτό το σόι πια!!! Μόνο καλό κάνει η συγκοίμηση, επίσης τα παιδιά είναι πολύ πιο προσαρμοστικά από ότι πιστεύουμε εμείς οι μεγάλοι, οπότε όταν θα έρθει η ώρα να πάει στο κρεβάτι του θα πάει μην το φοβάσαι!!!!Μην κάθεσαι να ακούς τι λέει ο κάθε ένας!

Εμείς κόψαμε την πάνα στα 2,5, λίγο μετά την διακοπή της ημερήσιας πάνας άρχισε να αντιδρά πάρα πολύ το βράδυ όταν του έβαζα πάνα, παρόλο που δεν ήταν έτοιμος σταμάτησα να του φοράω΄γιατί ειλικρινά διαμαρτύρονταν πάρα πολύ, για μήνες είχαμε ατυχήματα, είχα κουραστεί και εγώ πάρα πολύ γιατί μέσα στην νύχτα μπορεί να είχαμε και δύο φορές ατύχημα, ξαφνικά από την μία στιγμή στην άλλη σταμάτησαν, απότομα, δεν ξέρω πως, δεν ξέρω γιατί...απλά σταμάτησαν. Στην θέση σου δεν θα έβαζα πάνα ξανά γιατί θα ήταν πισωγύρισμα, ούτε μέσα στην νύχτα θα ξυπνούσα το παιδί, απλά θα απέφευγα τα υγρά λίγες ώρες (1-2) πριν τον ύπνο του, όπως και κάνεις δηλαδή. Μην αλλάξεις κάτι, σιγά σιγά θα το κόψει.

Η αλήθεια είναι πως στα πρώτα ποστ δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι εννοούσες, έπειτα όμως με κατατόπισες.Λίγο πολύ αυτό προσπαθούμε οι περισσότεροι να κάνουμε απλά ο καθένας μας το ερμηνεύει διαφορετικά.

Εγώ πάντως τις στιγμές που δεν ξέρω τι να κάνω πράγματι μπαίνω στο μπάνιο και παίρνω ανάσες, (με έχει βοηθήσει και η γιόγκα να είμαι πιο ψύχραιμη). Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το έχω ζήσει με τον γιο μου, μιλάμε για ένα παιδί το οποίο από τα δύο και έπειτα έχει αλλάξει άπειρα, θα σου πω μόνο πως έχω γυρίσει από ταξίδι 3,5 ωρών με το παιδί μου να κλαίει (όχι γοερά , αυτή η γκρίνια που έχουν όλα όταν θέλουν να γίνει το δικό τους) επειδή ακριβώς ήθελε να μην ακούω μουσική με τον άντρα μου, δεν έκλεισα την μουσική, του εξήγησα πως εγώ θέλω να ακούσω, έπειτα του είπα πως μπορεί να κλάψει και όταν ηρεμήσει θα μπορούμε να το συζητήσουμε, έχω γενικά πολλές ιστορίες τέτοιες να σου διηγηθώ. Δεν σου κρύβω πως μετά τα τρία άρχισα να επισκέπτομαι παιδοψυχολόγο για να με βοηθήσει να αντιμετωπίσω την κατάσταση αυτή, όχι ότι ζούσαμε κάτι περίεργο αλλά εγώ δεν ήξερα πως να διαχειριστώ αυτή την αλλαγή στην συμπεριφορά, που εδώ που τα λέμε είναι κάτι πολυ φυσιολογικό αυτό. Όλα μα όλα τα παιδάκια περνούν αυτή τη φάση. Δεν σου λέω να πηγαίνεις κόντρα στο παιδί και να το αφήνεις να κλαίει, αλίμονο, διάλεγε τις μάχες σου όμως, έτσι ώστε να δημιουργούνται όσο γίνεται λιγότερες εντάσεις. Εκρήξεις θυμού έχουν όλα τα παιδιά, αν μπορείς προσπάθησε να τον πάρεις αγκαλιά (από πίσω έτσι ώστε αν αντιδράσει να μην σε χτυπήσει κατά λάθος) και να του δείξεις πως να ηρεμήσει, δείξε του ότι τον καταλαβαίνεις , εγώ συνηθίζω να λέω ''καταλαβαίνω πως έχεις θυμώσει όμως μπορούμε να το συζητήσουμε αν θες'', ή ανάλογα την περίπτωση μπορεί να του πω '' έχεις δίκιο που έχεις στεναχωρηθεί αλλά..'' και όταν όλο αυτό περάσει δεν το ξανασυζητάμε μετά γιατί έχω προσέξει πως νιώθει άβολα μετά. Σε αυτή την ηλικία δοκιμάζει τα όρια σου και τα δικά του να έχεις υπομονή γιατί πραγματικά κάθε ηλικία αντιμετωπίζουμε και άλλη πρόκληση εμείς οι γονείς.

Αυτό που πρέπει σίγουρα να γίνει είναι να είσαι σταθερή σε αυτό που αρχικά του λες, εφόσον εξ αρχής είπες πως δεν θες να κλείσεις το ραδιόφωνο δεν θα το κλείσεις, όσο και αν κλάψει , στο κάτω κάτω δεν κάνεις κάτι εις βάρος του και διαμαρτύρεται, θες να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί οπότε ένας λόγος παραπάνω να μην κάνεις αυτό που θέλει. Καλό είναι να μην ακυρώνεις εσύ η ίδια αυτό που λες, για αυτό όταν δεν είσαι σίγουρη πως θα κάνεις πράξη αυτό που του λες μην το αναφέρεις καθόλου. Νομίζω πως αυτός ο τρόπος είναι ο πιο αποτελεσματικός, αλλά για να έχει αποτέλεσμα θέλει χρόνο και φυσικά υπομονή.

Δεν μιλάω για παιδιά με ιδιαιτερότητες, μιλάω για το σύνολο των παιδιών αυτής της ηλικίας.

Πράγματι ακούγεται πολύ ωραίο!! Τα λες σε μένα αυτά που ειλικρινά περιμένω τα χριστούγεννα από τον Γενάρη!!!χαχαχαχαχαχαχ

Πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ η τοποθέτηση σου.

Νωρίτερα μίλησες για ατσούμπαλους ανθρώπους, ένας τέτοιος είναι ο γιο μου, οπότε αν κάνει κίνηση να χτυπήσει κάποιο παιδί επειδή δεν μπορεί να έχει τον έλεγχο της δύναμης του θα το πονέσει πολυ στα αλήθεια, δεν θα το ήθελα με τίποτα, δεν νομίζω πως θα έχω την ψυχραιμία να αντιδράσω έτσι, το πιο πιθανό είναι να τον πάρω να φύγουμε από την παιδική χαρά. Αν προλάβω και πιάσω το χέρι του πριν το κάνει θα τον ειδοποιήσω πως αν το ξανακάνει θα φύγουμε, βέβαια η αλήθεια έιναι πως δεν το έχει κάνει ποτέ αυτό,δεν έχει χτυπήσει ποτέ άλλο παιδί, μόνο σε εμένα το έκανε αυτό. Κάτι εξίσου σημαντικό είναι ότι 9 στους 10 γονείς θα αντιδράσουν άσχημα αν δουν ένα παιδί να χτυπάει το δικό τους και ο άλλος γονέας να μην αντιδρά, δεν είναι λίγοι και αυτοί που θα αποφύγουν αυτό το παιδί, και είναι κρίμα, πιθανό επίσης αυτό το παιδί να στοχοποιηθεί και να του μπει η ταμπέλα του ''επιθετικού'' , κάτι στο οποίο επίσης διαφωνώ καθώς και εγώ πιστεύω πως δεν υπάρχουν επιθετικά παιδιά (σίγουρα όχι μέχρι τα 5-6) αλλά αυθόρμητα παιδιά.

Ο γιος μου είναι τεσσάρων, η λεκτική του επικοινωνία είναι πάρα πολύ καλή από πολυ νωρίς, μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον πολύ αρμονικό, χωρίς φωνές, φυσικά χωρίς καμία μα καμία μορφή βίας, και όμως ήταν πολλές οι φορές που με χτύπησε, και μάλιστα επέμενε στο να το κάνει, θεωρώ πως αν δεν το είχαμε δουλέψει θα είχε εξελιχθεί περισσότερο αυτό και θα μας είχε δημιουργήσει θέματα διάφορα. Τα συναισθήματα του εμένα τώρα ξεκίνησε να προσπαθεί να τα διαχειρίζεται, θεωρώ πως σε μικρότερη ηλικία είναι εξαιρετικά δύσκολο να το κάνει καθώς δεν μπορεί ούτε να προσδιορίσει αυτό που νιώθει. Γενικά συμφωνώ με την λογική του να αφήνουμε τα παιδιά μας ελεύθερα να μαθαίνουν τον κόσμο όμως σε κάποια θέματα (όπως αυτό) νομίζω πως χρειάζεται την παρέμβαση μας. Πως το παιδί θα νιώσει την ανάγκη να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια για αυτό που νιώθει αν βλέπει πως οι γονείς του το θεωρούν ''φυσιολογικό''?πως θα καταλάβει το λάθος του μόνο του? Πως θα καταλάβει πως είναι λάθος κάτι αν δεν το διδάξει κάποιος? Δεν είναι ρητορικές οι ερωτήσεις μου αλήθεια δεν καταλαβαίνω. Και εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω, να τον βοηθήσω να εκφραστεί, όμως θα το κάνω ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που θα με χτυπήσει, γιατί θεωρώ πως αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο, δεν θα τον αφήσω να χτυπήσει κανέναν, και οταν το κάνει σε μένα φυσικά θα το συζητήσω, όχι με γενικολογίες, όμως θα του εξηγήσω πως με πόνεσε και δεν μου άρεσε καθόλου, θα του ζητήσω να καθήσουμε λίγο χώρια γιατί με έχει πονέσει και δεν μου άρεσε, θέλω να μάθει πως δεν υπάρχει καμία ανοχή σε καμία μορφή ''βίας''. Ίσως να γίνομαι υπερβολική με το θέμα όμως ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω, εσύ αφήνεις να χτυπούν τα παιδιά σου στο όνομα της ''ελευθερίας της έκφρασης''? Δεν θέλω να με παρεξηγήσεις, απλά επειδή γενικά σε παρακολουθώ και εκτιμώ ιδιαίτερα την άποψη σου θα ήθελα να μου απαντήσεις γιατί μάλλον εγώ κάτι δεν έχω καταλάβει.