Ilaeira

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις. Ήδη με βοηθήσατε, σε πρώτη φάση να κουλάρω κάπως. Ναι, κι εγώ έτσι σκεφτόμουν και προσέφερα άλλες επιλογές. Με προβληματίζει όμως το εξής: επειδή όταν του αρέσει το φαγητό τρώει ξανά μεσημεριανό κι όταν δεν του αρέσει τρώει σνακ, δεν θέλω να έχει στο μυαλό του ότι γενικά αυτό υπάρχει σαν επιλογή. Δεν μου αρέσει το φαγητό στο σπίτι = τρώω ομελέτα. Φτιάχνω διάφορα σπιτικά να του προσφέρω, πιο μεγάλη επιτυχία έχουν τα μάφιν με λαχανικά ή φρούτα και το κέικ με μέλι (άλλος καημός αυτός, το μέλι ούτε να το δει). Αλλά κι αυτό μου τη δίνει, γιατί δεν μου αρέσει που θα τα φάει μπρόκολο ή πιπεριά μόνο αν είναι κρυμμένα σε ψωμοειδή. Την προηγούμενη εβδομάδα έφτιαξα σπανακόπιτα κι έτρωγε το φύλλο κι άφηνε τη γέμιση. :S Εξηγούμε συνέχεια για τις τροφές, γιατί είναι καλό να τρώμε σωστά, ότι τρώμε όσο χρειάζεται για να γεμίσει η κοιλίτσα μας κλπ. Εμείς γενικά τρώμε απ' όλα, τα λαδερά τα αγαπάμε κιόλας, και στο τραπέζι θα δει και σαλάτα και τυρί. Φέτα δεν τρώει. Ντοματίνια ούτε για πλάκα. Ούτε αγγουράκι. Πάντως η μέθοδος ότι αν δοκιμάσει λίγο φαγητό μετά θα φάει κάτι άλλο γενικά δεν πιάνει. Και κάτι άλλο που ήθελα να ρωτήσω ήταν ο αριθμός των γευμάτων. Τρώει πρωινό και μεσημεριανό στον σταθμό, το απόγευμα φρούτα και γιαούρτι ή αυγό. Δεν πρέπει να τρώει και δεύτερο κυρίως γεύμα; Αρκούν αυτά; Είχα την εντύπωση ότι τα γεύματα πρέπει να είναι πέντε.

Καλημέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας γιατί έχω αρχίσει να πελαγώνω. Ο μικρός, 27 μηνών, που μέχρι πρότινος έτρωγε αρκετά φαγητά χωρίς πρόβλημα, έχει αρχίσει το τελευταίο τρίμηνο να αρνείται αρκετά. Ωμά φρούτα και λαχανικά δεν έφαγε ποτέ. Έχω δοκιμάσει διάφορες μορφές, κομμένα, πατημένα, με ταχίνι που του αρέσει πολύ, και δεν είδα φως. Έχω καταλήξει να του δίνω ακόμα φρουτόκρεμα, σαν έσχατη λύση, παρόλο που δεν το προτιμώ. Μέχρι πρότινος δεν με πείραζε τόσο γιατί έτρωγε μαγειρεμένα λαχανικά χωρίς πρόβλημα - φασολάκια, μπάμιες, σπανακόρυζο, σπανακόπιτα, σούπα μαζί με το ψάρι. Τελευταία τα αρνείται κι αυτά και δέχεται μόνο τον αρακά. Αλλά έχει αρχίσει να απορρίπτει κι άλλα πιάτα. Χθες για παράδειγμα δεν ήθελε να φάει γιουβαρλάκια! Στον σταθμό τρώει τις περισσότερες φορές το πρωινό, δεν τρώει ποτέ το φρούτο και τρώει σχεδόν πάντα το μεσημεριανό. Όταν γυρίζει συνήθως είναι πεινασμένος και ζητάει να φάει. Αν αρνηθεί το φαγητό και του πω ότι αυτό έχει και δεν έχω άλλο, θα μείνει νηστικός μέχρι το επόμενο γεύμα, τη φρουτοκρεμα δηλαδή ή το αυγό ή το γιαούρτι. Τι να κάνω; Να μην δώσω κάτι από αυτά και να επιμείνω ότι πρεπει να φάει το φαγητό της ημέρας; Δεν θα το φάει, και θα έχει χάσει και το φρούτο και το γιαούρτι. Μπορώ να καταλάβω τις φάσεις που περνάνε τα παιδιά και δεν θέλουν να δοκιμάζουν νέα πράγματα. Αλλά δεν θέλω να ξεφύγει το πράγμα και να καταλήξει να τρώει μόνο μακαρόνια και μπιφτέκια. Να σημειώσω ότι τη φρουτοκρεμα, σε στιγμή απελπισίας, κατέληξα να του τη δώσω με Πέππα. Ενα παιδί που δεν είχε δει οθόνη μέχρι τα 2, βλέπει τώρα κάθε απόγευμα ένα πεντάλεπτο επεισόδιο για να φάει φρούτα. Κι εκεί συνειδητοποιείς πώς όλη σου η ωραία παιδαγωγική πάει περίπατο. Από ύψος βάρος είναι μια χαρά. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι ότι δεν τρώει. Είναι ότι έχει αρχίσει να τρώει μόνο αυτά που του αρέσουν. Γλυκά δεν τρώει καθόλου, μόνο κανένα κουλουράκι της γιαγιάς στη χάση και στη φέξη. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Γενικά δεν πιέσαμε ποτέ να φάει και δεν μας απασχολούν οι ποσότητες. Με απασχολεί όμως η τροφή που προσλαμβάνει, να παίρνει και βιταμίνες και ασβέστιο και καλά λιπαρά μέσα στη μέρα. Θέλω να βρω έναν πρόγραμμα σαφώς καθορισμένο που να μπορεί να γίνει κατανοητό κι απ' τον ίδιο. Σαν συμφωνία, σαν κανόνας του σπιτιού. Πείτε σας παρακαλώ καμιά γνώμη, γιατί νιώθω ότι έχω αρχίσει να το χάνω το παιχνίδι.

Πόνους είχα κι εγώ τον πρώτο μήνα. Ο γυναικολόγος μου είπε πως είναι από την εμφύτευση και μου έδωσε utrogestan. Ζαλάδες δεν είχα, ούτε πρησμένο στήθος. Γύρω στην 6η εβδομάδα ξεκίνησαν οι απογευματινές ναυτίες και μια φοβερή απέχθεια στο κρέας, που κράτησαν μέχρι τον τέταρτο μήνα. Χαλάρωσε, κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική. Δεν έχουν όλες οι γυναίκες τα ίδια συμπτώματα. Να ακούς το σώμα σου και για ό,τι σε ανησυχεί να μιλάς με τον γιατρό σου, αλλά μην περιμένεις να νιώθεις ακριβώς ό,τι ένιωσαν άλλες γυναίκες, ούτε να αξιολογείς την έλλειψη συμπτωμάτων ως ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά. Το ότι δεν έχεις ζαλαδες και πρησμένο στήθος δεν σημαίνει τίποτα. Με το καλό!

Λένια γέννησες; Όλα καλά; Να σου ζήσει! (Δεν μπορώ να βοηθήσω, κι εγώ mei tai είχα κι έμεινα πολύ ευχαριστημένη, δεν εχω δοκιμάσει άλλο.)

Καταλαβαίνω απόλυτα πόσο πελαγωμένη είσαι, αλλά δεν νομίζω ότι σε χειρίζεται. Είναι δύο χρονών, της αρέσει να κοιμάται θηλάζοντας και κλαίει όταν δεν μπορεί να το έχει, επειδή πολύ απλά δεν δίνει δεκάρα αν εσύ δεν θέλεις και δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να χαλάσετε αυτήν την ωραία φάση. Απόλυτα φυσιολογική συμπεριφορά νηπίου θα έλεγα. Εγώ έβλεπα ότι είχε πραγματικά ανάγκη τη σύνδεση, κι επειδή ένιωθε ότι δεν εγώ ήθελα πια, ακριβώς γι' αυτό τη χρειαζόταν ακόμα παραπάνω. Σε τι κατάσταση είσαι; Περνάς agitation; Αντέχεις να το πάρεις λάου-λάου; Αν αντέχεις, πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνα και πάλι σιγά-σιγά. Έχει απόλυτο δίκιο η samsympan ότι δεν χάλασε ο κόσμος που υπέκυψες στην ανάγκη της. Γιατί ανάγκη είναι: δεν ξέρει πώς να βρει έναν τρόπο να κοιμάται μαζί σου που να της δημιουργεί την ίδια ζεστασιά. Πρέπει να τη βοηθήσεις να το βρείτε μαζί. Σ' εμάς βοήθησαν τα βιβλία και η σταδιακή μείωση σε συνδυασμό με την κουβέντα. Δηλαδή δεν έλεγα όχι, έλεγα ότι θα διαβάσουμε αγκαλίτσα και μετά θα πιεις λίγο γάλα, αλλά όχι πολύ επειδή τώρα πια πονάω και δεν μου αρέσει. Χαλάρωνε με το διάβασμα και την αγκαλιά κι όταν τελειώναμε σηκωνόμουν καθιστή με την πλάτη στο κεφαλάρι, τον έπαιρνα στα χέρια όπως όταν ήταν μωράκι (για να μην αράξει κι ετοιμαστεί να κοιμηθεί με το στήθος στο στόμα) και θήλαζε για κανένα δίλεπτο. Μετά τον έβγαζα και του έλεγα νάνι τώρα, οπότε ξαπλώναμε αγκαλιά. Σιγά σιγά μείωνα τον χρόνο. Το φοβερό ήταν έκοψε πανεύκολα τους νυχτερινούς, αυτούς που για μένα φαινόταν ακατόρθωτοι. Είχαμε πει ότι όταν ξυπνάει θα πίνει νεράκι και μετά θα ξανακοιμόμαστε αγκαλιά, κι έτσι έγινε, χωρίς αντιρρήσεις. Σου το λεω αυτό για να σου πω ότι τα παιδιά μας εκπλήσσουν, πολλές φορές δηλαδή πιάνει το πιο κουφό ή απροσδόκητο πράγμα που δεν περιμέναμε ποτέ. Δεν ξέρω αν σε βοήθησα καθόλου. Αν αντέχεις, πάρτο σιγά-σιγά και πειραματίσου. Όσο πιο ήρεμη είσαι, τόσο πιο εύκολα θα κυλήσουν τα πράγματα. Τι σου λέω θα μου πεις - το ξέρω, το ξέρω! Αλλά ισχύει ρε παιδι μου, νιώθουν το άγχος και την απελπισία μας και προσκολλώνται περισσότερο, γιατί σου λέει γιατί αγχώνεται η μαμά; κάτι κακό συμβαίνει, danger, danger, red alert! Ίσως είναι καλύτερα να χαμηλώσεις τον πήχη και για τις δυο σας και να βάλεις ένα πλάνο του στυλ "ξεκινάω κι όπως πάει κι ας γίνει σ' ένα δίμηνο" αντί για "πρέπει να γίνει τώρα". Και στα λέω επειδή τα πέρασα, είχα χαωθεί και δεν ήξερα πώς να προχωρήσω γιατί δεν έβλεπα φως. Αλλά το ότι δεν έβλεπα φως δεν σήμαινε ότι δεν υπήρχε φως, απλά έπρεπε κι εγώ να ηρεμήσω για να εμπιστευτεί το παιδί τη διαδικασία.

Μπήκα να γραψω ότι μπορείς να φτιάξεις μπισκοτόσπιτα με πτι μπερ και καπρίς, και να τα στολίσετε με σμάρτις ή σπρινκλς, αλλά στο μεταξύ ήρθε από πάνω η συνεργάτιδα του Παρλιάρου κι έχω χάσει τα λόγια μου.

Αν είναι να πάτε ιδιωτικά, αφήστε τις μεγάλες αλυσίδες και ρωτήστε στα μικροβιολογικά της γειτονιάς. Την Τρίτη έκανα μοριακό, με ραντεβού, χωρίς καθόλου αναμονή, και το αποτέλεσμα βγήκε την ίδια μέρα. Το ίδιο και με τα ράπιντ, στο φαρμακείο της γειτονιάς, ελάχιστη ουρά.

Αυτό ακριβώς. Δεν υπερβάλλεις. Μίλησέ του για τα οφέλη του θηλασμού, εξήγησέ του πόσο καλό κάνει στο παιδί κι ότι ο θηλασμός δεν έχει πρόγραμμα. Ότι το μωρό εχει εσένα περισσότερη ανάγκη σ' αυτήν τη φάση, αλλά αυτό δεν θα κρατησει για πάντα. Ότι κι εσύ με τη σειρά σου έχεις τον άντρα σου ανάγκη αυτήν την περίοδο, να στέκεται δίπλα σου και όχι απέναντί σου σαν ανταγωνιστής. Το να κάνει με το παιδί ό,τι κάνεις κι εσύ μαζί του κακό δεν είναι, όλα τα ζευγάρια παίρνουν ιδέες ο ένας από τον άλλο. Είναι κατανοητό σε ένα βαθμό αυτό που νιώθει, αλλά μπορεί να το διοχετεύσει σε τρόπους που θα βοηθήσουν και τους τρεις σας - παιχνίδι, αγκαλιές, κοίμισμα, φροντίδα και της μαμάς. Δουλεύει ο άντρας σου; Αν ναι, λογικό είναι να του λείπει μέσα στη μέρα και να θέλει να αναπληρώσει το κενό όταν γυρίζει σπίτι.

Να σου ζήσουν και σιδερένιος ο μικρός!Επειδή δεν κατάλαβα, το χειρουργείο το έκανε ο μικρός ή ο μεγάλος; Έμεινε η γιαγιά με τον έναν στο σπίτι όσο ήσουν στο νοσοκομείο; Ή κρατούσε αγκαλιά τον μικρό τις μέρες αφού γυρίσατε σπίτι μετά το χειρουργείο; Ο,τι από τα δύο κι αν συνέβη, για όποιον από τους δύο κι αν μιλάς, είναι αρκετά στρεσαριστικό για ένα μωράκι είτε να μείνει ξαφνικά για μέρες με άλλον φροντιστή, είτε να περάσει ένα χειρουργείο σε τόσο μικρή ηλικία. Οπότε χρειάζονται την αγκαλιά και την επαφή για να αναπληρώσουν το κενό. Δεν κατάλαβα πώς τον συνέφερες, φαντάζομαι δεν τον άφηνες να κλαίει. Είσαι σίγουρη ότι έχει να κάνει μ' εσένα; Μιλάς για στερεές ή για γάλα; Έχετε αποκλείσει τα παθολογικά; Μήπως η πεθερά σου τον τάιζε με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο που τελικά το μωρό προτιμά; Σ' αυτήν την ηλικία δεν έχουν πολλή ευελιξία η αλήθεια είναι. Αν έχεις αποκλείσει όλα τα παραπάνω, φάση είναι και θα περάσει. Πολλές αγκαλιές, πολλά φιλιά και όσο γίνεται ψυχραιμία. Του έλειψες, στρεσαρίστηκε, μοιάζει να χρειάζεται ακόμα περισσότερη αγάπη και υπομονή.

Κι εγώ νομίζω ότι τελείωσαν τα λεφτά. Και το ποσοστό εμβολιασμού είναι αρκετά υψηλό πλέον, σε βαθμό που τα 40.000 κρούσματα δίνουν πάνω-κάτω τις ίδιες εισαγωγές που έδιναν τα 5.000 πριν από κάποιους μήνες. Οπότε απ' όσο καταλαβαίνω κρατάμε το τεντωμένο μας σχοινί κι έχει ο Θεός. Στο μεταξύ η μισή Αθήνα στοιβάζεται στο Experience Park κάθε απόγευμα... Σε άλλα νέα το μοριακό μου βγήκε αρνητικό, φαίνεται πως την πήδηξα αυτήν τη φορά!

Βρε θηρία, εσείς το διαβάζετε αυτό χωρίς να σπάει η φωνή σας; Εμείς γινόμαστε κουρέλια. Και καλά εγώ είμαι σεσημασμένη, έχω κλάψει και σε ρεπορτάζ της Μενεγάκη (τόσο χαμηλά μιλάμε). Ο άντρας μου, που πριν το παιδί έβλεπε μέχρι και κάτι gore αηδίες τύπου Human Centipede ατάραχος και τρώγοντας πατατάκια, την πρώτη φορά που το διάβασε έπαθε κολούμπρα. Στο μεταξύ ο μικρός αειθαλής, μας κοιτάζει με ύφος "πας καλά, να ανησυχήσω;".

Να σου πω, όταν μου το είπε ο άντρας μου σφίχτηκα λίγο. Αν ήταν μεταφορά από ιδιώτη όπως κάνει η Amazon στο εξωτερικό, θα σηκωνόμουν να πάω μόνη μου σήμερα το πρωί να το πάρω. Αλλά είναι delivery της Wolt με το μηχανάκι της εταιρείας. Οπότε είναι πραγματικά σαν να παραγγέλνεις πίτσα, ή σουπερμάρκετ όπως έχουν και στο efood. Μπορώ να σκεφτώ διάφορα μέρη στο σπίτι μας που δεν πλησιάζει ποτέ ο άντρας μου, η στοίβα με τα ασιδερωτα έρχεται πρώτη-πρώτη στο μυαλό (αυτήν ομολογουμένως δεν την πλησιάζω ούτε κι εγώ, παρά μόνο για να τη μεγαλώσω κι άλλο). @Yovanna μπες στην εφαρμογή να δεις τι χρόνους παράδοσης δίνει, κι εγώ το χθεσινό δεν το περίμενα τόσο γρήγορα!

Για όσους δεν το ξέρουν (κι εγώ χθες το έμαθα): ο Μουστάκας κάνει delivery μέσω Wolt. Παρήγγειλε ο άντρας μου το δώρο του παιδιού χθες το βράδυ, σε 40 λεπτά το είχαν φέρει σπίτι.

Ανίτα είχα απαντήσει, αλλά είναι ακόμα σε απόκρυψη. Αν γκουγκλάρεις "δωρεάν μοριακό" θα σου βγάλει πάνω-πάνω τη σελίδα του gov που έχει τη λίστα με τα κέντρα υγείας που κάνουν δωρεάν.

Νομίζω πως σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις το θέμα δεν είναι τι κάνει εκείνη την ώρα το παιδί, αλλά το πώς διαχειρίζονται την κατάσταση οι φροντιστές του. Όλοι αυτό κρίνουμε σε τέτοιες φάσεις. Τα παιδιά είναι παιδιά, και τις ώρες τους έχουν, και συναίσθηση ή αυτοέλεγχο πολλές φορές δεν έχουν. Το θέμα είναι τι κάνουν εκείνη την ώρα οι γονείς. Προσπαθούν να καθοδηγήσουν ήπια ή να οριοθετήσουν; Το κοιτάζουν ατάραχοι σαν τον βούδα; Ή ενθαρρύνουν κιόλας τη συμπεριφορά; Καταλαβαίνω τι εννοεί η Super.mum, το σκηνικό ακούγεται πολύ περίεργο για παιδικό πάρτι. Και προφανώς δεν φταίει το παιδί. Οι ενήλικες είναι αυτοί που πρέπει να δώσουν την κατεύθυνση σ' αυτές τις περιπτώσεις. Το να λέει ένα τετράχρονο ότι δεν θέλει να του πειράζουν τα παιχνίδια είναι φυσιολογικό. Το να λέει ένας ενήλικας σε μαμά καλεσμένου παιδιού ότι δεν πρέπει να μπει το μικρό στο παιδικό δωμάτιο για να μην πειράξει τα παιχνίδια, είναι λογικό να χτυπήσει άσχημα. Κι εμένα θα μου φαινόταν κάπως.