Ilaeira

Δεν ξέρω να σε συμβουλεύσω, θέλω μόνο να σου πω ότι είσαι είδωλο. Κι ό,τι κι αν επιλέξεις τελικά να κάνεις, είμαι σίγουρη ότι θα το κάνεις σωστά.

Αν δεν της αρέσει και μείνει αχρησιμοποίητο, το πουλάς στο marketplace ένα εικοσάρικο κάτω από την αρχική του τιμή, και θα έχεις ξοδέψει τα ίδια χρήματα.

Να ξέρεις ότι γενικά πρέπει να δουν άλλα παιδιά να κάνουν για να πέσει το κατοστάρικο. Και ο γιος μου, αλλά και τα συνομήλικα παιδιά των φίλων μας, και με τα πατίνια και με τα ποδήλατα στην αρχη ήταν εντελώς αδιάφοροι γιατί δεν ήξεραν καλά-καλά τι να κάνουν. Αφού πήγαμε στο πάρκο δυο-τρεις φορές και είδαν τα υπόλοιπα παιδιά από γύρω, μπήκαν στο νόημα και πλέον τα πάνε σφαίρα. Για τα τρίτροχα δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Το δικό μας έχει δύο ρόδες μπροστά.

Για να καταλάβεις: Σήμερα το απόγευμα. Παίζαμε ωραία και καλά, κάποια στιγμή μου λέει πεινάω, του λέω ωραία, είναι ώρα για φρούτα. Θρήνος και κοπετός. "Δεν θέλω φρούτα, θέλω τοστ." Να έχει πέσει στο πάτωμα και να χτυπιέται. Εξηγώ ότι αφού δεν έφαγε το φρούτο στον σταθμό, πρέπει να φάει τώρα το απόγευμα. (Το ίδιο ακριβώς που εξηγώ όλες τις υπόλοιπες φορές που δεν έχει φάει το φρούτο στον σταθμό.) Το παιδί να θρηνεί σαν την Εκάβη, εγώ να φτιάχνω τη φρουτόκρεμα, στα ενδιάμεσα να μου λέει ότι δεν θέλει κίτρινα φρούτα μέσα (ό,τι να 'ναι). Πέφτει στην αγκαλιά του μπαμπά του για παρηγοριά, φτιάχνω τη φρουτόκρεμα, κάθομαι στον καναπέ και του λέω "βάζω Πέππα και σε περιμένω όταν είσαι έτοιμος". (Το ίδιο ακριβώς που βάζουμε κάθε απόγευμα για να φάει τα γαμ*να φρούτα). Το κλάμα κόβεται μαχαίρι, έρχεται και στρογγυλοκάθεται δίπλα μου, "είμαι έτοιμος" μου λέει, κι αρχίζει να ανοίγει το στόμα σαν γλάρος. Του ρίχνεις φούσκο ή δεν του ρίχνεις; Είναι δύσκολη ηλικία. Τεστάρουν όρια, δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτά που νιώθουν, στον εγκέφαλό τους γίνεται χαμός. Όσο μπορείς μην βάζεις ταμπέλες ότι είναι αντιδραστική. Απ' όσο καταλαβαίνω η μικρή σου έχει χαρακτήρα και άποψη, κι αυτό κακό δεν είναι. Μακάρι να είναι πάντα έτσι στη ζωή της. Προσωπικά διαλέγω μάχες και προσπαθώ να οριοθετώ σε αυτά που θεωρώ σημαντικά. Ρίχνω και καμιά κατσάδα πού και πού. Κι εμάς δεν μας αφήνει να μιλάμε, γιατί διεκδικεί την προσοχή συνεχώς, αλλά όταν τύχει να λέμε κάτι σημαντικό εκείνη την ώρα, του απαντάμε ότι θα παίξουμε πάλι μόλις τελειώσουμε την κουβέντα μας. Διάλεξε τις μάχες, όπως είπαν και τα κορίτσια. Αν σκούζει ότι δεν θέλει να ντυθεί, πες της ότι αν δεν ντυθεί δεν θα βγείτε βόλτα - και κάνε το, κι αν αρχίσει μετά να γκρινιάζει επειδή βαριέται, εξήγησε ότι αν είχε ντυθεί θα μπορούσατε να είχατε βγει έξω. Εμένα πολλές φορές τυχαίνει να του πω να βγούμε, μου λέει όχι, και σε πέντε λεπτά έρχεται και μου λέει "να βγούμε μαμά, να πάμε στις κούνιες"... Κουράγιο, και αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Αν σου πει τίποτα χρήσιμο στη συμβουλευτική, γράψε κανένα τιπ κι εδώ, μπας και καταφέρουμε να μην τρελαθούμε.

Καλημέρα! Υπολόγισε πόσες δουλειές θα χωρέσουν μέσα στο 8ωρο. Η κουζίνα θέλει κάποια ώρα, φαντάζομαι το ίδιο και η αποθήκη. Οπότε ιεράρχησε αυτά που θέλεις να κάνεις, κι αν δεις ότι δεν βγαίνουν μέσα σε μια μέρα, μπορείς να τη φωνάξεις και δεύτερη (ή να αφήσεις κάτι). Όλες οι δουλειές μπορεί να είναι στις αρμοδιότητές της, εκτός κι αν είναι κάτι αντικειμενικά επικίνδυνο: μεγάλα βάρη, πολύ ψηλές σκάλες κλπ. Ρώτησε και την ίδια αν υπάρχει κάτι που σωματικά δεν είναι σε θέση να κάνει.

Πήγαινε σε άλλο παιδίατρο, με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτό που σου είπε δεν ισχύει. Μπορεί το μωρό να χρειάζεται όντως συμπλήρωμα, μπορεί και όχι. Αλλά σε κάθε περίπτωση, εφόσον θέλεις να θηλάσεις κι άλλο, καλό θα είναι να σε καθοδηγήσει κάποιος που ξέρει, κι όχι κάποιος που είναι τόσο εμφανώς άσχετος σε ό,τι αφορά τον θηλασμό.

Τόσο καιρό που σας ενοχλεί η συμπεριφορά της γυναίκας του, το έχετε συζητήσει μαζί του; Ο ίδιος έχει αντιληφθεί ότι υπάρχει πρόβλημα στις σχέσεις σας; Αν ναι, λογικά θα μπορεί και να καταλάβει και γιατί δεν τη θέλετε για νονά. Άσε τη γυναίκα του, στο κάτω-κάτω απ' οσο καταλαβαίνω δεν είναι φίλη σας. Ο ίδιος δεν εξέφρασε καμιά επιθυμία να δει το παιδί όταν γεννήθηκε; Δεν ήρθε ούτε στο μαιευτήριο, ούτε στο σπίτι; Αν ναι, πώς το αιτιολόγησε αυτό; Νομίζω καλό είναι να σκεφτείτε εσείς σε πρώτη φάση τι νονό θέλετε για το παιδί και ποιες θέλετε να είναι οι σχέσεις σας. Οι κουμπάροι και οι νονοί (καλό είναι να) είναι δικοί μας άνθρωποι, να έχουμε συχνές επαφές ακόμα κι αν ζουν μακριά. Μου φαίνεται απίστευτο ένας άνθρωπος που θέλει να βαφτίσει το παιδί να μην έχει έρθει να το δει μέχρι τον τρίτο μήνα. Ακόμα κι αν δεν είχε βλέψεις να το βαφτίσει, δεν ενδιαφέρθηκε για ένα τόσο σημαντικό γεγονός στη ζωή σας; Τα παιδιά των φίλων μας είναι προέκταση των φίλων μας, τα αγαπάμε σαν θείοι και τα υποδεχόμαστε στον κόσμο σαν νέα μέλη αυτής της δεύτερης οικογένειάς μας. Αν έχετε στη ζωή σας ανθρώπους που ταιριάζουν σ' αυτήν την περιγραφή και θέλουν να βαφτίσουν το παιδί σας, θα ελεγα να διαλέξετε εκείνους.

Να σου ζήσει! Δεν κοιμάται καθόλου; Ή εννοείς ότι κοιμάται για λίγο και ξυπνάει γρήγορα; Συνήθως τα μωρά που είναι όλη μέρα στο στήθος το κάνουν επειδή τρώνε λιγο, τα παίρνει ο ύπνος, και μετά από λίγο πεινάνε ξανά. Αν είναι αυτή η περίπτωση σου, όταν βλέπεις ότι πάει να αποκοιμηθεί στο πεντάλεπτο, τρίψε του απαλά το αυτάκι ή την πατούσα για να ξυπνήσει και να θηλάσει ξανά μέχρι να αδειάσει το στήθος και να χορτάσει. Αν εννοείς ότι δυσκολεύεται να κοιμηθεί γενικά, ακόμα κι όταν είναι χορτασμένο, καταρχήν υπομονή. Δοκίμασε μάρσιπο, απορροφητήρα, κούνημα. Έχει γκρίνια; Όσο μεγαλώνουν ο ύπνος λιγοστεύει, οπότε δεν είναι απαραίτητο ότι θα κοιμάται συνεχώς. Αν δεν γκρινιάζει, πάει να πει ότι είναι μια χαρά. Γενικά περνάνε φάσεις. Τσέκαρε και τα άλματα ανάπτυξης που αυτήν την περίοδο είναι πολλά και απανωτά. Τα εμβόλια τα επηρεάζουν επίσης. Αυτό με τα κακά δεν είναι κάτι ασυνήθιστο - ο γιος μου τα έκανε μετά από κάθε γεύμα, οπότε ακόμα και τη νύχτα που τον έπαιρνε ο ύπνος έπρεπε να τον αλλάξω και ξυπνούσε.

Εμάς αυτά μας τα ζήτησαν όταν πήγαμε για την εγγραφή, αφού ολοκληρώθηκε δηλαδή η διαδικασία των αιτήσεων. Μπορεί να το κάνουν έτσι για να κερδίσουν χρόνο τον Σεπτέμβρη και να τα έχουν έτοιμα.

Δεν μπορείς να την πάρεις ένα τηλέφωνο να στην ετοιμάσει και να περάσεις να την πάρεις πριν την Πέμπτη;

Καλημέρα. Τι ωραία νέα! Με το καλό! Νομίζω ότι η χοριακή γίνεται στις αρχές, για να επιβεβαιωθεί ότι δεν είναι βιοχημική. Ξεκινάει από πολύ χαμηλά γύρω στις μέρες της καθυστέρησης, κι αν είναι όλα ΟΚ διπλασιάζεται καθημερινά. Εγώ έκανα από μόνη μου την πρώτη μέρα καθυστέρησης, επειδή το τεστ ήταν ληγμένο και δεν το πίστευα. Πήρα τον γιατρό και μου είπε να κάνω ακόμα μία σε τρεις μέρες, για να δούμε πώς θα εξελιχθεί η τιμή. Αν εσύ πήγες όταν ήσουν 5,5 εβδομάδων, λογικά θα ειχε ήδη σχηματιστεί ο σάκος, τα πράγματα δηλαδή πήραν τον δρόμο τους και δεν χρειάζεται χοριακή για να σου επιβεβαιώσει χημικά αυτό που βλέπεις.

Προσωπικά δεν θα έστελνα φωτογραφία με το αιδοίο του παιδιού ούτε καν στον γιατρό. Ακόμα κι αν εμπιστευόμουν τον γιατρό, δεν θα εμπιστευόμουν ότι ο γιατρός προστατεύει τα δεδομένα και τις συσκευές του με επαρκή τρόπο. Δεν θα έστελνα ούτε δική μου φωτογραφία, για να είμαι ειλικρινής. Επίσης ομολογώ ότι με ανατριχιάζει το κόνσεπτ να πείσω ένα τετράχρονο να το φωτογραφίσω εκεί πέρα ενώ δεν θέλει. Κι είναι κι ένα επικίνδυνο μάθημα για το μέλλον. Συμφωνώ απόλυτα με τη @vicky86. Δεν έχει σημασία αν δεν θέλει να πάει στον γιατρό - πρόκειται για θέμα υγείας. Μπορεί να ντρέπεται, μπορεί να φοβάται ότι θα πονέσει με την εξέταση, κι αυτό είναι ΟΚ. Κι εγώ κοντεύω τα 40 και το ΠΑΠ δεν είναι επουδενί η καλύτερη μου, παρόλο που το έχω κάνει τόσες φορές. Όμως είναι κατι που πρέπει να γίνει. Εξήγησέ της με απλά λόγια και προσπάθησε να μην το μεγαλοποιήσεις όσο μπορείς. Αν δεις ότι το παιδί δεν νιώθει άνετα, που λογικό είναι, προσπάθησε να της δώσεις όσο περισσότερο έλεγχο γίνεται. Όχι μόνο στην εξέταση (π.χ. αν χρειαστεί να ανοίξει τα χείλη για να δει καλύτερα, να το κάνεις εσύ κι όχι ο γιατρός) αλλά και μετά (αν ας πούμε σας δώσει αλοιφή, ας τη βάζει μόνη της, και δεν πειράζει αν πασαλειφτεί ή αν ξοδέψει το μισό σωληνάριο). Υπομονή και περαστικά!

Περαστικά! Πώς είναι σήμερα το παιδί;

Δέσποινα σέρνεται επιδημία. Εμένα κόλλησε την προηγούμενη εβδομάδα, αμέσως μετά τις διακοπές. Μια βδομάδα διάρροιες. Δεν έκανε εμετούς ή πυρετούς, απλά ό,τι έτρωγε το έβγαζε μετά από μισή ώρα από πίσω. Την τέταρτη μέρα ξαναπήρα πανικόβλητη την παιδίατρο, γιατί φοβόμουν ότι θα αφυδατωθεί. Μου είπε να μην ανησυχώ, γιατί με τη διάρροια είναι δύσκολο να πάθει κανείς αφυδάτωση. Ο πολύς εμετός είναι το πρόβλημα. Επίσης μου είπε ότι το σημαντικό είναι να υπάρχει από την τρίτη-τέταρτη μέρα έστω και μια ελαφριά βελτίωση καθημερινά. Θα έλεγα να την παρακινείς όσο μπορείς στα υγρά, αλλά να μην επιμείνεις στο φαγητό. Το σώμα ξέρει τι χρειάζεται, και τα παιδιά δεν είναι χαζά. Δώστης πράγματα που επιτρέπονται και της αρέσουν, κι όσο φάει. Αγωνιστικούς χαιρετισμούς και περαστικά!

Αυτό ισχύει ίσως, αλλά έχεις ένα ήσυχο παιδί με το οποίο όλα κυλάνε "πολύ ομαλά". Αν έχεις ένα παιδί που η πρώτη του παρόρμηση μόλις μπει στο Mega Σκλαβενίτ*ς είναι να κόψει καπίστρι και ν' αρχίσει να τρέχει στους διαδρόμους σαν την αδελφή Μαρία στη Μελωδία της Ευτυχίας, η διαπραγμάτευση είναι απαραίτητη. Θέλω να πω, δεν υπάρχει one size fits all. Υπάρχουν παιδιά και παιδιά. Σε άλλα δεν θέλεις να βάλεις ιδέες, ενώ άλλα θα κατεβάσουν σίγουρα δικές τους ιδέες οπότε το θέμα είναι να τους τις βγάλεις (σε λογικά πλαίσια φυσικά). Η κοπέλα περιγράφει ένα παιδί αρκετά ζωηρό, όπου το απρόβλεπτο στις εξόδους είναι νόρμα. Δεν περιγράφει ένα παιδί που η νόρμα του είναι να καθίσει ήρεμα στο καρότσι, να συνεργαστεί σε όλα και ο γονιός να πρέπει να διαχειριστεί κάτι απρόβλεπτο μια στο τόσο. (Φυσικά να ξαναπώ ότι είναι αρκετά φυσιολογικά όλα αυτά, και το ζωηρό παιδί δεν σημαίνει απαραίτητα προβληματικό παιδί. Πρόβλημα δημιουργεί σ' εμάς. Εκείνο θέλει να κάνει τη δουλειά του, να τρέξει, να ανακαλύψει, να ακολουθήσει τις παρορμήσεις του. Εμείς θέλουμε απλά να κάνουμε τα ψώνια μας ή να φάμε στην ταβέρνα με τους φίλους μας χωρίς να γίνουμε ψυχικά και σωματικά ράκος. Ε κάπου στη μέση πρέπει να συναντηθούμε. Βλέπουμε τι παιδί έχουμε, ποιες είναι οι ανάγκες και τα όριά του, βάζουμε κι εμείς τα δικά μας όρια με βάση το τι και πόσο αντέχουμε, και το καθοδηγούμε ήπια ώστε να βρούμε μια χρυσή τομή για όλους.)