Ilaeira

Ευχαριστώ πολύ! Στην ενσυναίσθηση αναφερόμουν, στην ομάδα θηλασμού δεν μπήκα ποτέ. Μπήκε η αδελφή μου γιατί είχε πρόβλημα με τον θηλασμό, και βγήκε τρέχοντας. Κι εγώ προβληματίστηκα, γιατί δουλεύουμε κι οι δύο μέχρι αργά. Ίσως η λύση είναι κοπέλα από τη 1 μέχρι τις 6, να το παίρνει απ' το σχολείο, να του βάζει να φάει και μετά να τον βοηθάει αν χρειαστεί κάτι στο διάβασμα.

Εγώ έπαθα το αντίθετο. Διάβασα τη βιβλιογραφία, ΟΚ, λογικά και εύλογα μου φάνηκαν όλα, στην ίδια γραμμή μ' αυτά που πίστευα και σκεφτόμουν. Και μετά μπήκα στα ποστ και φρίκαρα. Για πολύ καιρό παρακολουθούσα και σκεφτόμουν πως είμαι υπερβολικά αυστηρή, πως για να μου φαίνονται ακραία αυτά που διαβάζω μάλλον δεν κάνω για μαμά, πως προφανώς δεν αγαπάω αρκετά το παιδί μου για να θέλω να αποθηλάσω στον χρόνο και να φιλοδοξώ να κόψω τη συγκοίμιση γύρω στα δύο. Πως γενικά έχω πρόβλημα που δεν ζω και αναπνέω για το μωρό. Γενικά είχα την αίσθηση ενός διαγωνισμού στο ποια μπορεί να αντέξει περισσότερα. Ήταν πολύ άσχημη λούπα, και προφανώς δεν φταίνε αυτοί, αλλά εγώ που τα έπαιρνα τόσο σοβαρά. Κάποια στιγμή τα είπα στην αδελφή μου και μου είπε "ξεγράψου ΤΩΡΑ". Ε και ηρέμησα. Τουλάχιστον θα κάνω τα δικά μου λάθη κι όχι των άλλων. @μαγιοπουλας, τα σεμινάρια Gordon είναι τόσο καλά;

Όχι, δεν είσαι υπερβολική. Κι εγώ μετά το χθεσινό θέαμα δεν πρόκειται να ξαναβγώ. Μου είχε λείψει το χάζεμα στα μαγαζιά, αλλά μπήκα σε δυο και γύρισα σπίτι σαν κυνηγημένη (και βρίζοντας).

Εγώ πάλι βγήκα σήμερα μια βόλτα, και με βάση όσα είδα πιστεύω ότι δεν θα βγούμε ποτέ από το λοκντάουν. Κόσμος με τις μάσκες στο πηγούνι μέσα στα καταστήματα και με τις μυτόγκες έξω - προφανώς με τη δικαιολογία ότι ήμασταν όλοι αραιά. Συνωστισμός στα ταμεία, σε σημείο που η ταμίας φώναζε "σας παρακαλώ, αραιώστε και σταθείτε στα σημάδια". Ο πισινός μου είχε κολλήσει πάνω μου σαν να μην τρέχει τίποτα. Να στέκονται όπου να 'ναι, να κοιτάζουν γύρω-γύρω χωρίς καμία εγρήγορση και αντίληψη του χώρου. Άνθρωποι ηλίθιοι. Δεν είναι αρνητές, δεν έχουν άποψη, είναι απλά ηλίθιοι. Σαν παιδάκια που πρέπει να τα πάρεις απ' το χέρι για να καταλάβουν, κι αν δεν καταλάβουν να τα κλείσεις μέσα. Βασικά άκυρο, όχι σαν παιδάκια, γιατί τα παιδάκια απέδειξαν ότι μπορούν να πάρουν τα πράγματα σοβαρά. Σαν χαζά σκυλιά που δεν εκπαιδεύονται με τίποτα. Θλίψη.

Με το καλό, βρε @Chrysoum! Εύχομαι όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται!

Πάντως για να είμαστε και δίκαιοι, τις πιο απάνθρωπες συνθήκες εργασίας που έχω ακούσει μου τις περιέγραψε φίλη που δούλεψε για ένα φεγγάρι ως πωλήτρια σε πασίγνωστη αλυσίδα καταστημάτων του πασίγνωστου ισπανικού ομίλου. Διάλειμμα 5 λεπτά στην αποθήκη και απαγορεύεται να πιεις νερό ή να πας τουαλέτα στα ενδιάμεσα. Και δεν ήταν θέμα υπεύθυνου του συγκεκριμένου καταστήματος, γιατί έχω δει σε άλλο κατάστημα άλλης πασίγνωστης αλυσίδας του ίδιου πασίγνωστου ομίλου, σε άλλη πόλη, την κοπέλα που οργάνωνε το δοκιμαστήριο να βγάζει στη ζούλα μπουκαλάκι με νερό κάτω από τον πάγκο και να σκύβει σαν τον κλέφτη να το πιει. Άθλια πράγματα, και σε μια δουλειά που απαιτεί οχτάωρη ορθοστασία. Για να επιστρέψω στο θέμα, εγώ δεν κατάλαβα πουθενά να προσπαθεί η @Chrysoum να γεμίσει τύψεις κανέναν. Αντίθετα επανέλαβε πολλές φορές ότι άλλο τα επιστημονικά δεδομένα κι άλλο πώς τα προσαρμόζει ο καθένας στη ζωή του.

Εκτός από αγενέστατες wannabe mothers of the year, είναι και επικίνδυνες βασικά.

Εγώ συμφωνώ και με τις δυο πλευρές. Γύρω στις 7.30 τον βάζουμε για ύπνο και ξυπνάει το ξημέρωμα. Αλλά μας βγαίνει, ταιριάζει με το πρόγραμμά μας και είναι δεκτικό και το παιδί. Όταν μεγαλώσει λίγο μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα. Θεωρώ ότι εν μέρει είναι κάτι που ελέγχεις, εν μέρει όχι. Και πιστεύω ότι μπορεί να αποδεχθεί απείρως πιο προβληματικό για όλη την οικογένεια το να ακολουθείς τυφλά τα ευαγγέλια των συμβούλων ύπνου χωρίς να λαμβάνεις καθόλου υπόψη ποιες συνθήκες μπορείς να εφαρμόσεις με επιτυχία και ποιες όχι. Το έχω δει να συμβαίνει, και εντάξει, το να παθαίνει αμόκ όλη η οικογένεια επειδή το παιδί δεν κοιμάται στις 8 αλλά πέφτει στις 9, καλό δεν το λες.

Λες το The Catherine Tate Show. Είναι φοβερή!

Καλά, άκου πρώτα λίγη, και θα δεις ότι οι αγοραστές τυρόπιτες και το παριζάκι είναι πταίσματα μπροστά σ' αυτή τη λαίλαπα.

Εντάξει βρε παιδιά, κι εγώ όταν ήμουν πέντε χρονών είχε βγει το "Πολύ μιλάς, λίγο φιλάς" της Πωλίνας και το χορεύαμε και το τραγουδούσαμε σαν τα ζαβά, κι ανάθεμα αν καταλαβαίναμε τι εννοούσε με το "και πιο λίγο, και πιο λίγο... σαμπανταμπαντά". Ότι ο τύπος έκανε πολύ λίγο σαμπανταμπαντά μάλλον, και δεν πρέπει, γιατί το σαμπανταμπαντά είναι καλό πράγμα και πρέπει να κάνουμε άφθονο. (Τώρα θυμήθηκα τον Θαναθάκη και το σεκθ.) Για τα Ξημερώματα και τα Μαγικά Χαλιά το λέω αυτό, η τραπ είναι και για μένα σοκαριστική από άποψη στίχων. Ελπίζω ειλικρινά μέχρι να μεγαλώσει το παιδί μου να έχει φύγει απ' τη μόδα.

Απωθημένα δεν έχει και μπράβο σου που τα φτιάχνεις. Αυτό που προσπαθούν να σου πουν είναι ότι είναι υπερβολή να λες ότι θέλεις να αποφεύγεις τέτοιου είδους παρέες επειδή μπορεί να το παρασύρουν μ' ένα μπισκότο και μια σπανακόπιτα. Δηλαδή από τη μία αγχώνεσαι για την κοινωνικοποίηση του παιδιού κι από την άλλη θα περιμένεις μέχρι να μεγαλώσει και να σου ζητήσει ο ίδιος να βρεθείτε με μια παρέα, επειδή οι διατροφικές τους συνήθειες είναι βλαβερές και δεν θα ήθελες να εκτεθεί σε αυτές από τώρα; Αν το παιδί ζητήσει ξανά μπισκότο ή σπανακόπιτα, είναι στο χέρι σου να το διαχειριστείς εξηγώντας ότι στο σπίτι μας δεν τα τρώμε αυτά συχνά κι ότι το κάνουμε μια φορά στο τόσο, για τον τάδε και τον δείνα λόγο. Και το όχι μέρος του προγράμματος είναι.

Μερικές φορές πιστεύω ότι τα γράφεις επίτηδες. Θέλω να δηλώσω υπεύθυνα και γνωρίζοντας τις συνέπειες ότι θεωρώ το Shopping Star κορυφαία εκπομπή της μεσημεριανής ζώνης, απόλαυσα ιδιαίτερα τον ένα χρόνο που πέρασα με άδεια ανατροφής επειδή μεταξύ άλλων δεν έχανα επεισόδιο, και θα συμμετείχα με χαρά σε οποιοδήποτε μαμαδοπηγαδάκι για την εκπομπή. Αυτά από έναν άνθρωπο που βλέπει BBC, ακούει Τρίτο Πρόγραμμα και διαβάζει μανιωδώς Φίλιπ Ροθ, αλλά δεν αποκλείει κανένα είδος ψυχαγωγίας και δίνει πολύ διαφορετικό νόημα στο "δεν είμαστε όλοι ίδιοι".

Οπότε, παίρνοντας ως δεδομένο ότι υπάρχει γλυκό στο σπίτι (επειδή είναι γιορτή, επειδή κάποιος το έφερε ή επειδή το έφτιαξαν οι γονείς για κάποιο λόγο) και το παιδί αρνείται να φάει επειδή θέλει το γλυκό, πώς το διαχειρίζεσαι; Γενικά, με δεδομένο ότι ακόμα κι αν δεν δίνεις ζάχαρη στο παιδί, κάποια στιγμή θα έρθει σε επαφή μαζί της, πώς του μαθαίνεις ότι δεν τρώμε μόνο γλυκό όταν έχουμε μπροστά μας και το φαγητό μας; Ποια είναι η σωστή προσέγγιση για να μην εκλάβει το φαγητό ως τιμωρία; Για τα στερεότυπα, το έγραψα επειδή ανέφερες το τραγουδάκι στα παιχνίδια της γνωστής εταιρείας. Δεν πιστεύω ότι το έβαλαν επειδή πιστεύουν ότι στα παιδιά αρέσουν τα γλυκά και όχι οι υγιεινές τροφές, αλλά επειδή πιστεύουν ότι στον περισσότερο κόσμο αρέσουν τα γλυκά, είναι ένα κοινώς αποδεκτό θέμα.

Εντάξει, πραγματικά πιστεύω ότι αυτό δεν ισχύει. Προσωπικά ζητώ συγγνώμη αν κάποιος θίχτηκε από κάτι που έγραψα, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή η πρόθεσή μου. Η πεθερά της αδελφής μου πρότεινε να βάζουν λίγη ζάχαρη στη φρουτόκρεμα πάντως, για να την τρώει πιο ευχάριστα ο μικρός. Κι ο γαμπρός μου σε κατάσταση σοκ "Καλά τώρα σοβαρά ρε μάνα, μου έβαζες ζάχαρη στη φρουτόκρεμα;!".