Ilaeira

Δεν το ήξερα αυτό. Συμφωνώ, δεν έχει κανένα νόημα. Δεν είμαι από τους γραφικούς που αναπολούν τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια σαν τον θείο Αιμίλιο, αλλά αυτές τις μέρες στεναχωριέμαι ΚΑΙ για αυτό: πώς θα διαμορφωθεί ο κόσμος τα επόμενα χρόνια και πώς θα μεγαλώσει το παιδί μου μέσα σ' αυτόν. Ποια θα είναι η κανονικότητά του; Σκέφτομαι ότι αυτό που εμείς θεωρούμε δυστοπία, για τη δική του γενιά θα είναι φυσιολογικό, γιατί δεν θα έχει γνωρίσει τίποτε άλλο, και με πιάνει κατάθλιψη.

Ναι, το φαντάζομαι. Γνωρίζω ποια είναι η λογική της μάσκας. Αλλά ακόμα κι αν δεν βήξουν στη μούρη των άλλων νηπίων, θα βάλουν τα χέρια στο στόμα και μετά θα πιάσουν το ίδιο παιχνίδι, ή θα αφήσουν μύξες, ή θα πιάσουν το ένα το φαγητό του άλλου. Δηλαδή και στην απίθανη περίπτωση που θα φορέσουν τη μάσκα σωστά, τα παιδιά σ' αυτήν την ηλικία έρχονται σε τόσο στενή επαφή, πολύ στενότερη απ' ό,τι οι ενήλικες, που υπάρχουν άφθονοι τρόποι μετάδοσης έτσι κι αλλιώς.

Βρε παιδιά, πόσο νόημα έχει να φορέσεις μάσκα στα παιδιά στο νηπιαγωγείο; Άντε και τη φόρεσαν σωστά (λέμε τώρα). Δεν θα φάνε; Δεν θα τρίψουν τη μύτη τους; Θα πλένουν τα χέρια τους και δεν θα αγγίζουν ποτέ το πρόσωπό τους; Μου φαίνεται αδιανόητο να έχει κολλήσει το ένα και να μην το μεταφέρει στο άλλο. Πιο λογικό είναι να προσέχουν οι ενήλικες, ώστε να μην υπάρξει διασπορά από το σπίτι.

Δεν νομίζω ότι το καρεκλάκι ή το να θυμώσεις θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα σ' αυτή τη φάση, επειδή φαντάζομαι πως δεν το κάνει επίτηδες. Εγώ θα έστελνα τη μεγάλη να παίξει με την ησυχία της στο δωμάτιο και θα κρατούσα τη μικρή μαζί μου. Αν εκφράσει την επιθυμία να παίξει με την αδελφή της, της λες ότι μπορεί να πάει μόνο εφόσον δεν θα της γκρεμίσει τα παιχνίδια. Αν το ξανακάνει (που θα το ξανακάνει), την παίρνεις πάλι μέσα. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λύση που να σέβεται και τα όρια της μεγάλης. Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πουν τι κάνουν οι μαμάδες με περισσότερα παιδιά. Edit: Τώρα διάβασα ότι η μεγάλη δεν θέλει να είναι μόνη της (νόμιζα η μικρή).

Δεν ξέρω τι ρυθμούς έχει το μωρό σου και τι θέλεις να κάνεις με τον θηλασμό, οπότε πραγματικά δεν μπορώ να σου απαντήσω... Θα ρωτούσα την παιδίατρο για τις αποστάσεις μεταξύ των γευμάτων. Εγώ σκόπευα να αντικαταστήσω τον θηλασμό με τα συγκεκριμένα γεύματα, οπότε δεν τον τάιζα όταν ήταν πεινασμένος (μεταξύ άλλων επειδή σ' εκείνη τη φάση δεν είχε αντιληφθεί ακόμα ότι αυτό που του έδινα με το κουτάλι ήταν φαγητό, οπότε αν πεινούσε απλά φώναζε μέχρι να τον θηλάσω). Του έδινα να φάει όσο ήθελε, και μετά από κανένα μισάωρο που τον έπιανε η πείνα τον θήλαζα. Κάποια στιγμή που έφτασε να τρώει κανονικά και να χορταίνει, δεν ζητούσε πια να θηλάσει μετά από λίγο, οπότε το γεύμα αντικατέστησε τον θηλασμό.

Φυσικά και δεν τα έτρωγε! Μάλιστα εκείνη η περίοδος είχε πέσει μέσα στην καραντίνα κι ήταν κι ο άντρας μου στο σπίτι, ο οποίος είχε απελπιστεί με το θέαμα κι ήταν πεπεισμένος ότι το παιδί μας δεν θα φάει ποτέ. (Με θηλασμό κι εγώ.) Τελικά μια χαρά τρώει τώρα. Βέβαια το "μια χαρά" είναι και λίγο θέμα προσδοκιών - εγώ αν φάει δεκαπέντε κουταλιές θεωρώ ότι έφαγε κανονικά, αν φάει εικοσιπέντε ανησυχώ ότι θα σκάσει. Κι είναι και μπαμπάτσικος, 10 μηνών 10 κιλά. Αλλά δεν πίεσα ποτέ, έστω και λίγο να φάει μου φτάνει, για να πω ότι έκανα την εκάστοτε εισαγωγη.

Πιστεύω πως για πρώτη μέρα μια χαρά είναι δυο κουταλιές. Το αλάτι θα το απέφευγα κι εγώ. Νομίζω ότι και τα μυρωδικά είναι ξεχωριστή εισαγωγή το καθένα (για να τσεκάρεις αλλεργιογόνα εννοώ), οπότε θα πρότεινα να βάζεις μόνο ένα καινούργιο κάθε φορά. Μήπως η πάπρικα είναι λίγο δυνατή για τώρα; Η παιδίατρος μάς είχε πει από την αρχή λεμόνι κατά βούληση. Πάντως τα πολλά μπαχαρικά/μυρωδικά θα τα απέφευγα σ' αυτή τη φάση. Το ζητούμενο τώρα δεν είναι τόσο να φάει, αλλά να δοκιμάσει γεύσεις και υφές. Οπότε θα τα έδινα όσο πιο απλά γίνεται, με λίγο λάδι και λεμόνι για να μην είναι τελείως άνοστα.

Γιατί οι υπόλοιποι δεν έχουν το αγαπημένο του μέρος στον κόσμο, που είναι το στήθος σου και η αγκαλιά σου. Οπότε με τους υπόλοιπους βολεύεται όπως μπορεί. Θα συμφωνήσω απόλυτα για τον μάρσιπο, εμένα είναι δέκα μηνών κι ακόμα τον βάζω μέσα όταν κάνω δουλειές κι έχει γκρίνια. Μασουλάει το ύφασμα, επιθεωρεί τι κάνω, κουνάει και το πατουσάκι κι είναι πανευτυχής. Ήταν με διαφορά τα καλύτερα χρήματα που έδωσα για οτιδήποτε αφορά το παιδί. Άσε που αποδείχθηκε σωτήριος τα βράδια με τους κολικούς, που ούρλιαζε απαρηγόρητος...

Α, αυτό είναι πολύ ωραίο θέμα! (Αν και παντελώς άσχετο με τη φυσική κατάσταση.) Με το που έγινα μαμά, μπήκα σε διάφορες ομάδες στο φβ. Ε, κόντεψα να τρελαθώ. Όλα τα έκανα λάθος, σε όλα ήμουν λίγη, ένιωθα τύψεις ακόμα και για το μισάωρο που ξέκλεβα μ' έναν καφέ κι ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι. Ένας από τους λόγους που απολαμβάνω να παρακολουθώ αυτό το φόρουμ είναι ότι οι περισσότερες είστε ειλικρινείς κι ακομπλεξάριστες με το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σούπερ μαμάδες, αλλά κανονικοί άνθρωποι.

Δουλεύω από τα 18 με ελάχιστα διαλείμματα, μάλιστα από τα 25 μέχρι τα 30 δούλευα σαν το σκυλί. Το πόσο εχω ευχαριστηθεί τους μήνες με το παιδί στο σπίτι δεν λέγεται. Όχι επειδή είναι ξεκούραστοι ή επειδή είναι πάντα συναρπαστικοί (από κάποια στιγμή της μέρας και μετά ψιλοβαριέμαι, σκοτώστε με) αλλά επειδή είναι μια πρωτόγνωρη απόλαυση να ασχολούμαι μόνο με τη φρουτόκρεμα. Από τώρα σκέφτομαι πόσο ΔΕΝ θέλω να γυρίσω στα μίτινγκ, τα μέιλ και τα please advise asap. Θα θυμάμαι νομίζω πάντα αυτήν την περίοδο ως μια από τις πιο ανέμελες της ζωής μου.

Ειδική δεν είμαι, αλλά διαβάζοντας τα ποστ σου, με αποκορύφωμα την αλλεργία στο κρεμμύδι, μου φαίνεται κάπως λογικό να θέλει το παιδί μόνο γάλα. Ένα μωρό που υποφέρει σχεδόν κάθε φορά που τρώει φαγητό, γιατί να θέλει να φάει; Καταλαβαίνω τη λογική ότι πρέπει σιγά-σιγά να μπει στις στερεές, αλλά εδώ μιλάμε για μια εξαιρετική περίπτωση κι όχι για μια απλή αλλεργία πχ στους ξηρούς καρπούς ή σε ορισμένα φρούτα. Εγώ θα επέμενα πολύ να αφήσουμε το παιδί ήσυχο και να του προσφέρουμε όσο γίνεται την τροφή που προτιμά και το παρηγορεί. Δηλαδή ΟΚ, να κάνεις τις εισαγωγές για να σχηματίσεις μια εικόνα για το τι επιλογές έχεις, αλλά όχι και κομμένο το γάλα! Μου φαίνεται κάπως ακραίο. Ξαναλέω ότι δεν είμαι ειδική, αλλά νομίζω ότι το παιδί τραβάει αρκετό μανίκι, οπότε ίσως θα ήταν λογικό να μην ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι απογαλακτισμού που ακολουθούν τα μωρά χωρίς αλλεργίες.

Καλησπέρα. Καλή φίλη γέννησε με τον Σαββούρα κι έμεινε πολύ ευχαριστημένη.

Είναι τελικά πολύ αστείο που ζηλεύουμε αυτα που δεν έχουμε. Εμένα οι βόλτες σας μου ακούγονται φανταστικές και αναστενάζω που μένουμε Αθήνα και για να αναπνεύσει το παιδί λίγο οξυγόνο και να βγει λίγο στη φύση πρέπει να οδηγήσουμε μία ώρα. Για την κοινωνικοποίηση πραγματικά δεν θα ανησυχούσα. Μεγαλώνεις ένα παιδί ευτυχισμένο και ισορροπημένο; Αν η απάντηση είναι ναι, νομίζω μια χαρά θα κοινωνικοποιηθεί όταν έρθει η ώρα.

Εγώ θα σου απαντήσω για τη σχέση με τον άντρα, και θα σου πω ότι το μωρό (και πόσο μάλλον δύο μωρά) είναι μια μεγάλη δοκιμασία και για τους δύο. Δεν υπάρχει χρόνος και πολύ συχνά δεν υπάρχει διάθεση. Εμείς υπήρχαν μέρες που μιλούσαμε περισσότερο στο βάιμπερ όσο ο άντρας μου ήταν στη δουλειά, παρά δια ζώσης το βράδυ στο σπίτι. Θέλει υπομονή και κατανόηση, κυρίως απ' την πλευρά του. Για τις σπουδές και την καριέρα θα συμφωνήσω απόλυτα με τις προλαλήσασες. Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε πείσει ότι εφόσον ο άντρας σου βγάζει αρκετά, εσύ δεν χρειάζεται να προχωρήσεις. Βασικά, μην τους αφήσεις καν να στο πουν. Βάλε τα όρια και τους κανόνες από τώρα, ακόμα και σε σημείο να σε πουν γραφική. Πραγματικά δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά αυτό. Δεν είναι από τις περιπτώσεις που ισχύει το "ο καθένας ξέρει τι του ταιριάζει καλύτερα" - είναι μια μεγάλη αλήθεια ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις επιλογές κάθε στιγμή της ζωής σου.

Από δόντια πώς πάτε; Έχει βγάλει; Μήπως τα βγάζει τώρα; Επίσης, ο αλλεργιολόγος γιατί σου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να τρώει και να μην πίνει γάλα; Εννοώ, πώς το στήριξε; Εκτός από φρούτα και λαχανικά, τι άλλο μπορείς να δοκιμάσεις; Βρώμη; Γιαούρτι; Όσπρια; Ταχίνι; Έχεις επιλογές;