Ilaeira

Τα μεγάλα μπορείς να τα φουσκώσεις με τρόμπα αυτοκινήτου!

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Δεν πίνει κανένα σιρόπι. Επίσης δεν πίνει την πορτοκαλάδα... Χρησιμοποιήσαμε υπόθετο, αλλά εκείνη την ώρα χθες κοιμόταν και δεν ήθελα να τον ταλαιπωρήσω με ξέντυμα, αλλαγή πάνας κλπ. @samsympan Δεν πιάνει τίποτα από αυτά δυστυχώς, τα έχουμε δοκιμάσει. Το μόνο που πιάνει είναι να το κάνουμε εμείς πρώτα. Για να καθίσει να τον μετρήσουμε με ηλεκτρονικό θερμόμετρο πρέπει πρώτα να μετρηθούμε κι εμείς, και δεν γίνεται να κατεβάζουμε σιρόπια για να δώσουμε το παράδειγμα. Κι εμάς η παιδίατρος για το τριήμερο μας έχει πει, αλλά είναι η πρώτη φορά που το ξεπερνάει. Θα την πάρω τώρα να μας κλείσει ραντεβού για το απόγευμα.

Χάλια κι εδώ. Έχει πυρετό απ' την Τετάρτη το βράδυ, και πάρα πολύ μπούκωμα. Ξέρει καμιά αν είναι ΟΚ να αραιώσεις το αλγκοφρέν με νερό; Δεν πίνει τα σιρόπια με τίποτα, προχθές που τον ζορίσαμε το έκανε εμετό.

Δεν είμαι σίγουρη τι σχέση έχει η καταγωγή τους. Εμένα που είναι απ' την Ελλάδα, ήσυχο δεν τον λες. Η γλώσσα είναι ένα θέμα - μέχρι να προσαρμοστούν τα παιδιά και να μάθουν να επικοινωνούν με τις δασκάλες και τα υπόλοιπα παιδιά, φαντάζομαι πως θα δυσκολεύονται και τα ίδια κι αυτό μπορεί να βγει σε επιθετικότητα. Αλλά δεν κατάλαβα γιατί φοβήθηκε η μικρή σου. Τη χτύπησαν; Αν ναι, προφανώς και είναι κάτι που θα πρέπει να δουλέψουν οι δασκάλες και η οικογένεια. Αν φοβήθηκε επειδή τα άλλα είναι ζωηρά, δεν είμαι σίγουρη τι θα πρότεινες να γίνει;

Έχω ενθουσιαστεί με τη σειρά "Πώς να κρύψεις ένα λιοντάρι". Φοβερή εικονογράφηση, το κείμενο τόσο όσο. Ακόμα και η γραμματοσειρά μου αρέσει! Ο μικρός (2 χρονών) τα ζητάει συχνά.

Εγώ γενικά ιδρώνω, οπότε ρούχο δεν φοριέται δεύτερη φορά. Και να μην μυρίζει, με χαλάει να είναι τσαλακωμένο και να φαίνεται φορεμένο. Στο τσακίρ κέφι, μπορεί να φορέσω τη φόρμα που έβαλα στο σουπερμάρκετ για να πάω στις κούνιες το ίδιο απόγευμα. Εξαίρεση τα ρούχα του σπιτιού, που τα αλλάζω κάθε δυο-τρεις μέρες. Στο μεταξύ ο άντρας μου που φοράει κοστούμι στη δουλειά και αλλάζει κάθε μέρα πουκάμισο, έχει έναν ρουχότοπο πάνω στη σιφονιέρα με τα κάζουαλ μπλουζάκια του απογεύματος. Μπορεί να τα φορέσει δυο ή τρεις φορές, αλλά για κάποιον λόγο όταν βρωμίσουν λυπάται να τα αποχωριστεί και να τα βάλει στα άπλυτα. Είναι αισθηματίας άντρας, δένεται πολύ μαζί τους. Στις αρχές όταν μάζευα ρούχα για πλυντήριο τα τσέκαρα ένα-ένα για να δω αν είναι για πλύσιμο, αλλά μετά από δυο-τρία whiff test στα οποία μου ήρθε λιποθυμία, το έκοψα το σπορ. Πλέον απλά τα μαζεύω όλα, καθαρά και βρώμικα, και τα πετάω στον κάδο. ("Το μαύρο γιατί μου το έπλυνες; Ήταν καθαρό!" "Γιατί δεν είχα καμία όρεξη να μυρίσω για να δω αν ήταν καθαρό.") Έχω δοκιμάσει να του τα αφήσω, να μεγαλώνει η στοίβα μέχρι να μην έχει καθαρά ρούχα να βάλει, αλλά μου τη δίνει τόσο η ακαταστασία, που βασικά εγώ υπέφερα - εκείνος ανάθεμα κι αν κατάλαβε τη διαφορά! Στο θέμα μας, έχετε να προτείνετε καλή μάρκα για χειμωνιάτικο παιδικό μπουφάν; Πέρσι είχαμε ένα της Μαραζίλ που μας το έφεραν δώρο, πολύ ωραίο ήταν. Φέτος ψάχνω να βρω.

Όλα να πάνε καλά!

Αν τον χτυπήσεις με το μίξερ μαζί με λίγο γάλα, γίνεται φανταστικός.

Το ξέρω πως η λεκτική επικοινωνία μπορεί να τον αδικήσει, γιατί έχεις την εντύπωση ότι μιλάς με μεγαλύτερο παιδί. Το έχουμε στο μυαλό μας αυτό συνέχεια, όχι μόνο για το ξύλο αλλά γενικά. Ακριβώς επειδή είναι μικρός, δεν ξέρω κατά πόσο θα πιάσει το να φύγουμε από εκεί που είμαστε. Παρόλο που του αρέσουν πολύ οι κούνιες και το παιχνίδι, δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα να φύγει, έρχεται σπίτι και παίζει με τα δικά του παιχνίδια. Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις, θα το δουλέψουμε κι άλλο. Θα επανέλθω εν καιρώ με νέα.

Ναι, μιλάει κανονικά. Είναι πολύ προχωρημένος στην ομιλία.

Καλημέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας για κάτι που έχει αρχίσει να με απασχολεί πολύ. Ο μικρός είναι 2 χρονών και εδώ και δύο μήνες έχει αρχίσει να χτυπάει. Χτυπάει όταν του παίρνει κάποιο παιδάκι το παιχνίδι που κρατάει (ΟΚ αναμενόμενο), όταν νιώθει ότι κάποιος εισέβαλε στον χώρο του (ΟΚ και πάλι αναμενόμενο), αλλά και στην ψύχρα, στα καλά καθούμενα. Εκεί που παίζουμε δηλαδή μπορεί να σηκώσει το χέρι να μας σκάσει κι εμάς καμιά, εντελώς αψυχολόγητα στα δικά μας μάτια. Το συζητάμε πάντα ήρεμα, του λέμε ότι αυτό δεν επιτρέπεται. Διαβάζουμε και τα "Χέρια δεν είναι για να δέρνουμε". Το μόνο που δεν έχουμε κάνει είναι να του ρίξουμε ένα γερό χέρι ξύλο, μέθοδος που πλέον έχει αρχίσει να μου φαίνεται επικίνδυνα ελκυστική (αστειεύομαι μόνο κατά το ήμισυ δυστυχώς). Όταν είμαστε με φίλους με παιδιά ή με τα ξαδέλφια του είμαστε πάντα από δίπλα για να προλάβουμε καταστάσεις. Το έχουμε συζητήσει και με τις δασκάλες στον παιδικό, οι οποίες εξηγούν και προλαμβάνουν. Είμαι φοβερά προβληματισμένη. Πολλώ δε μάλλον που δεν είναι θέμα που μπορείς να κάνεις υπομονή μέχρι να του περάσει, γιατί δεν είναι κάτι ενδοοικογενειακό, επηρεάζει κι άλλα άτομα. Πέρασα από διάφορες φάσεις, στην αρχή είχα φρικάρει, μετά ηρέμησα κάπως κι έλεγα θα περάσει, πλέον έχω αρχίσει να αγχώνομαι ξανά. Έχει τάση προς τη βία; Έχουμε κάνει κάτι πολύ λάθος; Σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο; Κι αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

Για τι ηλικίες είναι;

Τη μηχανή δεν θέλω ούτε να τη σκέφτομαι. Έχει από τώρα τρέλα με τα αυτοκίνητα. Το πλάνο είναι δίπλωμα στα 18, με άμεση πρόσβαση στα αυτοκίνητα της οικογένειας και προσπάθεια να χτίσει οδηγική συμπεριφορά κι από τώρα μη σου πω. Στο μεταξύ ο άντρας μου στο Λύκειο ήταν απ' τους κλασικούς κάγκουρες που έκαναν κόντρες στα Λιμανάκια. Εφιάλτης. Εσάς δεν σας πιάνει τρέλα όταν σκέφτεστε το παιδί σας να κάνει αυτά που έκανε εσείς; Όταν είχα πάει Εράσμους, επειδή οι χρεώσεις στα κινητά ήταν ακόμα πανάκριβες, τους έπαιρνα κάθε τρεις μέρες από καρτοτηλέφωνο. Πλέον αναρωτιέμαι πώς κοιμόντουσαν ήσυχοι τα βράδια εκείνους τους πέντε μήνες. "Η ψυχούλα μας το ξέρει", μου λένε. Αχ Παναγίτσα μου!

Εννοείς να τα προσφέρεις στο άλλο παιδί; Ή απλά να βγάλεις να τα φας;

Ναι, έχουμε πολύ διαφορετική προσέγγιση. Εμένα μου φαίνεται αφόρητη μιζέρια να μην φάω ποτέ κάτι που θα ήθελα, επειδή σκέφτομαι ότι έχει μέσα χρωστική (ή να το τρώω και να με τρώει επειδή σκέφτομαι τη χρωστική). Άλλο να μην μου αρέσει και να μην το αποζητώ, ή να μην το επιλέγω συχνά και να μην το δίνω συχνά και στο παιδί. Αλλά να ξεροκαταπίνω την ώρα που μασάω το δρακουλίνι μια φορά τον χρόνο, δεν μπορώ. (Όχι, δεν δίνουμε στο δίχρονο δρακουλίνια - τα τρώμε κρυφά όταν κοιμάται. Τέτοιοι είμαστε!) Για να το θέσω λίγο πιο φιλοσοφικά, θεωρώ ότι τα κινητά και το στρες προκαλούν πολύ περισσότερα προβλήματα στην υγεία απ' ό,τι τα λουκάνικα στο μπάρμπεκιου την Πρωτομαγιά. Θα μου πεις, επειδή δεν μπορείς να ρυθμίσεις τα πρώτα, πάει να πει ότι δεν μπορείς να αποφύγεις και τα δεύτερα; Όχι, αλλά δεν θα κάτσω να σκάσω και γι' αυτά, και δεν θα το στερηθώ/χρεώσω στον εαυτό μου μια στις τόσες. Πάντως ψωμί του τοστ φτιάχνουν και οι φούρνοι, και μπορείς να του παραγγείλεις να σου φτιάξει χωρίς ζάχαρη.