Yovanna

Εγώ σαν τον άντρα σου. Φτιάχνω φαγητό ή γλυκό και ταυτόχρονα τακτοποιώ ό,τι δεν χρειάζομαι , πετάω τα άχρηστα, βάζω στο πλυντήριο τα σκεύη που δεν χρειάζομαι, και καθαρίζω τον πάγκο γιατί θέλω να είναι καθαρά εκεί που μαγειρεύω και να μην έχει ακαταστασία. Η κολλημένη οδοντόκρεμα στο νιπτήρα με τρελαίνει. Μου φάινεται αδιανόητο να την αφήσει κανείς. Επίσης όταν χτενίζομαι, βγάζω πάντα τις τρίχες από τη βούρτσα, τις πετάω και τσεκάρω κάτω για τρίχες, τις οποίες μαζεύω με μωρομάντηλο. Επίσης τα πεταμένα ρούχα μου προκαλούν πανικό. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να αλλάξεις και να μην τακτοποιήσεις ή βάλεις πλυντήριο τα ρούχα σου. Ρούχα του άντρα μου , μπορεί να βρεις μέχρι και πάνω στην τραπεζαρία..

Τινάζουν το πουλάκι τους και δεν λερώνονται. Οι άντρες σκουπίζονται? Βέβαια μετά πλένουμε χεράκια.

Σε παρκάκι μέσα δεν θα τον έβαζα ποτέ. Είπαμε. Αν χρειαστεί, βγαίνουμε πιο έξω. Συνήθως περιτριγυρίζονται από δέντρα τα πάρκα. Δεν χρειάζεται να σκουπιστούν. Τινάζουν το πουλάκι τους Κακά δεν έχει ζητήσει ποτέ σε βόλτα/εξωτερικό χώρο. Αν ποτέ χρειαστεί, και δεν έχουμε πρόσβαση σε τουαλέτα, θα κάνουμε όπως με τα σκυλάκια! Σε ερημιά και θα τα μαζέψουμε. Έχω πάντα μωρομάντηλα και σακουλίτσα μαζί μου. Αλλά δεν έχει χρειαστεί ποτέ ως τώρα.

Kαι τα τσίσα τί τα έκανες μετά? Όχι, το παιδάκι που κάνει την ανάγκη του στο δεντράκι, δεν με ενοχλεί καθόλου. Καμία σχέση με τον ταρίφα. Ο οποίος είναι ενήλικας και μπορεί να κρατηθεί μέχρι να βρει ένα goodys, να πάρει έναν καφέ και να κάνει την ανάγκη του. Το να ακουμπάμε γιογιό σε δημόσιους χώρους και τουαλέτες.. ίου! Σιχαίνομαι!

Αυτό το κουβάλησα τις πρώτες 2 βδομάδες, μέχρι να μάθει όρθιος. Ήταν απίστευτη ευκολία να κάνει όρθιος. Αν ήσασταν στο δρόμο ή στη φύση? Τον κράταγες? Γιατί εμένα τον πρώτο καιρό μου έλεγε τσίσα στο αυτοκίνητο και σταματούσα όπου μπορούσα και πηγαίναμε σε κανά δεντράκι!

Ο μπαμπάς του του έδειξε εξ αρχής. Τον βλέπω ότι κεντράρει, αλλά πολλές φορές πετάγεται σαν συντριβάνι και πιτσιλάει τη λεκάνη. Ο άντρας μου λέει ότι είναι λογικό και ότι είναι θέμα ανατομίας.. Παίρνει μαντηλάκι να καθαρίσει, αλλά δεν βλέπει ακριβώς πού είναι, οπότε καταλήγω να το κάνω εγώ.

Και ο δικός μου όρθιος από τα 2,5. Πλέον πηγαίνει μόνος. Τον βοηθάω λίγο μετά να ανεβάσει τα ρούχα του. Πιτσιλάει τη λεκάνη, δεν μπορώ να πω. Ο άντρας μου λέει ότι είναι φυσιολογικό. Δείχνει τη διάθεση να τα καθαρίσει μόνος του, αλλά προτιμώ να τα καθαρίζω εγώ. Λάθος μου τώρα που το σκέφτομαι.

Αν τα θυμάμαι λέει.. Μόνο από τον λαιμό που δεν τον έπιασα τον γιατρό τότε! Τί μέρα και εκείνη! Πάντως θα θέλα τόσο να πάω για ποτό στο Φλοίσβο, που δεν θα με πείραζε να ήταν μαζί και η αντιπαθητική πρώην (ευτυχώς) του κουμπάρου μας! Το καλό είναι ότι πολύ λίγο μετά, είχαμε και οι 2 θετικά αποτελέσματα! Χαλάλι όλα!

Ε φαντάζομαι δεν θα μπαίνει για 10-15 λεπτά. Το θέμα δεν είναι το διαδίκτυο, αλλά το να κάνεις κάτι "για σένα" .Αν το" για σένα "αφορά και πάλι στο παιδί , και ψάχνεσαι(όχι εσύ) αν είναι καλύτερο να τρώει αρνί ή κατσίκι, να πίνει γάλα καμήλας ή γαιδούρας τι επιπτώσεις θα έχει στη ζωή του το ότι έχασες την ψυχραιμία σου και του φώναξες κτλ, τότε δεν χάνεται κάπου το παιχνίδι? Εκτός αν δεν υπάρχει κάποιο άλλο ενδιαφέρον πλην του παιδιού, που για μένα προσωπικά είναι η σίγουρη συνταγή για να αποτύχει κάποιος ως γονιός.

Kαλά σου είπε η αδερφή σου! Εγώ πάντως το έχω απορία, μια μητέρα που εργάζεται, έχει μια υποτυπώδη κοινωνική ζωή(κάποιος φίλους-συγγενείς με τους οποίους κρατάει επαφή), έχει να μαγειρέψει-βάλει πλυντήρια-συγυρίσει-περιποιηθεί τον εαυτό της-κάνει ψώνια, να πάει το παιδί στις δραστηριότητες του, να παίξουν κτλ. Τα/τα βάζει για ύπνο και έχει στην καλύτερη , αν έχει τελείώσει τις δουλειές της (εγώ δεν αφήνω δουλειές για το βράδυ), 2 ώρες για τον εαυτό της. Αντί να δει μια ταινία, netflix, εκπομπή, διαβάσει ένα ωραίο βιβλίο , έχει επαφές με τον άντρα της , θα μπει σε διαδικτυακές ομάδες ενσυναίσθησης, παιδικής διατροφής και συναφή? Αυτά κάνει μια σωστή μητέρα?

Το διάλειμμα υπάρχει λόγος που έχει εδραιωθεί στα σχολεία. Είναι απαραίτητο τα απιδιά να αποφορτίζονται, να βγαίνουν στον καθαρό αέρα , να γεμίζουν μπαταρίες για τη συνέχεια του μαθήματος. Αν τους στερείς αυτό, είναι σαν να τους στερείς το κολατσιό επειδή ήταν άτακτα. Δεν είναι κάποιο προνόμιο που τους αφαιρείς για λίγο, πχ το παιδί σπρώχνει επανειλημμένα τα άλλα παιδάκια στην τσουλήθρα για να κάνει πρώτο. Αν δεν δέχεται να περιμένει τη σειρά του, του στερείς προσωρινά το προνόμιο να κάνει τσουλήθρα. Όταν ο δικός μου δάγκωσε ένα παιδάκι στον παιδικό, στην περίοδο της προσαρμογής (χοντρό, παρότι τρίχρονο), τον πήραν από το παιχνίδι και πήγαν στο γραφείο για συζήτηση. Τις επόμενες μέρες που ξανασήκωνε χεράκι, γινόταν το ίδιο. Όχι τιμωρία, συζήτηση και ξανά στην αυλή. Σε μια βδομάδα είχε λυθεί και δεν ξανασήκωσε ποτέ χέρι, ούτε σε παιδάκι, αλλά ούτε και σε μας που το έκανε ενίοτε. Τόσο καλά το χειρίστηκαν. Οι τιμωρίες αυτές, προβάλουν για μένα την ανικανότητα της δασκάλας. Ή την αδιαφορία της. Το χειρότερο πάντως το είχα διαβάσει εδώ μέσα. Είχε ρωτήσει μια μαμά την διευθύντρια στον παιδικό της κόρης της, πώς διαχειρίζονται τις αταξίες και αν βάζουν τιμωρίες. Εκείνη λοιπόν της είπε ότι όχι, δεν βάζουν τιμωρίες, η τακτική τους είναι να τα βάζουν σε τμήματα με μικρότερα παιδιά. Νιώθουν της λέει πολύ μειονεκτικά ..

Αν ισχύει, το βρίσκω απαράδεκτο από την πλευρά της δασκάλας. Μιλάμε για τετράχρονα! Τι τιμωρία είναι αυτή?? Σίγουρα όταν ένα παιδί το "παρακάνει" θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες συνέπειες αλλά όχι η απαγόρευση εξόδου στην αυλή. αν πχ δίνει αυτοκολλητάκια στο τέλος( σε μας δίνουν), θα μπορούσε να πει σήμερα δεν θα σου δώσω γιατί δεν με άκουγες και με στενοχώρησες, την επόμενη φορά , που θα συμπεριφερθείς πιο σωστά , και είμαι βέβαιη ότι θα το κάνεις, θα πάρεις διπλό αυτοκόλλητο. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και εγώ θα το ανέφερα άμεσα, αλλά όχι με επιθετική στάση. Πιο πολύ στο στυλ δεν θα κατάλαβε μάλλον καλά ο γιός μου.

Δεν αντιλέγω ότι μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει το παιδί, αλλά εγώ προσωπικά, θα ένιωθα σαν να έδινα ένα παιδί μου. Άλλά είμαι και άνθρωπος που δίνει μεγάλη βάση στο βιολογικό παράγοντα. Εγώ πριν έρθει στον κόσμο ο ανιψιός μου, δεν άντεχα με παιδιά πάνω από 5 λεπτά. Ούτε καν με τα βαφτιστήρια μου. Κανένα μητρικό ένστικτο. Ε, με το που κράτησα τον ανιψιό μου, τρελάθηκα. Τον σκεφτόμουν συνέχεια και ήθελα να τον βλέπω κάθε μέρα. Και τώρα που έκανα παιδί, νιώθω απεριόριστη αγάπη γι' αυτόν.

Κορίτσια εγώ δεν θα το άντεχα με τίποτα. Να ξέρω ότι κάπου εκεί έξω είναι ένα δικό μου παιδί και δεν είναι μαζί μου. Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι. Εννοείται ότι τα πουλάνε. Πολύ βρώμικο κύκλωμα. Είναι πολλά τα λεφτά. Στο μεταξύ πιστεύετε ότι δίνουν όλο το ιστορικό τους? Αν υπάρχει πχ στην οικογένεια τους ιστορικό σχιζοφρένειας ή αυτισμού. πιστεύετε το αναφέρουν?

Μα είναι φυλή οι ρομά! Και στη wikipedia αν κοιτάξεις αναφέρεται σε εκείνους ως φυλή. Πρώτη φορά ακούω να αμφισβητείται αυτό. Γιατί άλλωστε μας αποκαλούν μπαλαμούς εμάς ?