Ιδανικα ποτε να κανουμε δευτερο μωρακι;

[mama16]

13 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Το οτι θα αποκτησεις δευτερο παιδακι δεν σημαινει οτι θα απομακρυνθειτε. Πιστευω πως η αγαπη και το δεσιμο δεν μειωνονται, απλα μοιραζονται, μην πω πολλαπλασιαζονται σε βαθος χρονου... Εχοντας συζητησει με μαμαδες του περιβαλλοντος μου καταλαβα οτι οι τυψεις για την μη υπαρξη αποκλειστικοτητας ειναι κατι αναποφευκτο στην πλειοψηφια. Προσωπικα, σε 1 μηνα περιπου γενναω και ομολογω οτι μετα τον 6ο μηνα αρχισα να δενομαι ουσιαστικα με το μωρο στην κοιλια μου. Ενιωθα ασχημα γι'αυτο..τυψεις; συνεχως! που ξεχνουσα να του μιλαω και να ασχολουμαι μαζι του. Η καθημερινοτητα με τον μεγαλο μου δεν μου αφηνε πολυ χρονο ουτε να σκεφτω το θαυματακι μεσα μου. Απορουσα αν θα νιωθω ετσι και οταν γεννηθει και να πω την αληθεια μετα τον 7ο μηνα αρχισα να νιωθω "σιγουρη" για τα συναισθηματα αγαπης απεναντι του, τοτε που μπορεσα να του δωσω λιγη παραπανω προσοχη (που την απαιτει συνεχως κανοντας την παρουσια του υπερβολικα αισθητη πλεον  ).

Οποτε, για να αντιστρεψω λιγο τον προβληματισμο, το ποιος θα νιωσει περισσοτερο "αδικημενος" εξαρταται απο το πως το βλεπει κανεις. Παρ'ολο που εχω μια πολυ στενη σχεση με τον μεγαλο μου, δεν με προβληματιζει η αλλαγη της σχεσης μου μαζι του, αλλα το οτι δεν θα μπορεσω ποτε να δωσω στον δευτερο την αποκλειστικη φροντιδα που εδωσα στον πρωτο. Παρ'ολα αυτα, γνωριζοντας οτι ειναι κατι αναποφευκτο, θα προσπαθησω να του δωσω οση περισσοτερη προσοχη μπορω και ειμαι σιγουρη οτι θα επελθει μια ισορροπια στις μεταξυ μας σχεσεις (ολης της οικογενειας) μετα τον πρωτο δυσκολο καιρο. Ειμαι σιγουρη οτι οποια αμφιβολια κι αν εχω τωρα, οταν γεννηθει και προσαρμοστουμε και οσο μεγαλωνουν τα αδερφακια θα εξαφανιστει γιατι η αγαπη θα εχει πολλαπλασιαστει και μοιραστει σε ολους ισοτιμα...Δεν θα ξεχασω κατι που μου ειχε πει μια μαμα: Οταν γεννησα το πρωτο δεν ηξερα οτι μπορω να νιωσω τοση πολλη αγαπη για εναν ανθρωπο. Οταν γεννησα το δευτερο δεν ηξερα οτι μπορω να νιωσω τοση πολλη αγαπη για εναν ανθρωπο...ΞΑΝΑ!

 

Οτι κι αν σκεφτεσαι να κανεις ειναι καλο που μοιραζεσαι τις σκεψεις σου, γιατι θα δεις οτι δεν εισαι μονη σου...αυτες οι σκεψεις "βασανιζουν" πολλες μαμαδες! Αν θελεις να συνεχισετε να εχετε μια αποκλειστικη σχεση με τον γιο σου παιρνεις την αναλογη αποφαση. Αλλα πιστευω πως αυτοι οι προβληματισμοι υπαρχουν στα κεφαλια των περισσοτερων μαμαδων και οταν τελικα κανουν το δευτερο (και το τριτο) παιδι ειτε λογω προγραμματισμενης ειτε απροοπτης εγκυμοσυνης, τοτε προσαρμοζονται στα νεα δεδομενα, που κατα την γνωμη μου απαιτουν να φερθουν ωριμα ωστε να μην αδικησουν καποιο παιδι κανοντας συγκρισεις, δειχνοντας συμπαθειες κλπ. 

Αχ δεν ξέρεις πόσο με ανακουφίζουν τα λόγια σου... Όντας έγκυος στον 5ο μήνα δεν έχω τα ίδια συναισθήματα κ προσμονή με την πρώτη μου εγκυμοσύνη κ νιώθω λίγο άσχημα για αυτό. Η αγάπη μου όλη είναι στραμμένη πάνω στην πρώτη μου κόρη κ δεν ανυπομονώ να γεννήσω όπως έκανα στην πρώτη μου εγκυμοσύνη... Τώρα θέλω να περάσουν όσο το δυνατόν πιο αργά οι μήνες ώστε να παίξω κ να δώσω όλη μου την προσοχή στην πρώτη. Ξέρω ότι κ αυτό το πλασματακι που έχω μέσα μου θα το αγαπήσω, όλες οι μανουλες αυτό λένε αλλά έρχεται σιγά σιγά. Ήδη όταν νιώθω το μωράκι χαμογελάω κ όταν το βλέπω στον υπέρηχο περιμένω να ακούσω ότι όλα είναι εντάξει... Πιστεύω κ εγώ ότι όσο περνάνε οι μήνες θα το αγαπάω ακόμα περισσότερο, ιδιαίτερα όταν θα βλέπω να κλωτσαει την κοιλιά μου. Αλλά ανακουφιζομαι όταν ακούω κ άλλες μαμάδες να λένε το ίδιο με μένα κ δεν είμαι κακιά που δεν νιώθω το ίδιο με την κόρη μου ακόμα.

[Deena]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Κι εγώ αυτή τη βεβαιότητα που λες δεν την έχω νιώσει και αναρωτιέμαι αν υπάρχει. Γι αυτό παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση. Γιατί για το πρώτο παιδί όχι απλά το επιθυμούσα, όχι απλά ανυπομονούσα, δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ήμουν πριν, και δυσκολευτήκαμε κιόλας οπότε φαντάζεστε όσο μεγάλωνε η αναμονή πώς ένιωθα. 

 

Πάντως μη νιώθεις τύψεις για τον "προγραμματισμό", κι εγώ ακόμα με τις δυσκολίες ψάχνω για δικαιολογίες για να σκεφτώ ποια θα ήταν η ιδανική χρονική απόσταση. 

 

Και όσες λέτε ότι οι άντρες σας δεν ήθελαν δεύτερο και τσακωνόσασταν, από μια άποψη καλύτερα. Ο δικός μου θέλει δεύτερο. Αν είχαμε άλλα οικονομικά θα ήθελε και τρίτο. Ή δεν φοβάται μην μας τύχουν δίδυμα στην εξωσωματική (εγώ τρέμω την ιδέα, το ομολογώ). Αλλά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη κουράστηκε ήδη με το πρώτο, μόνο που δεν το παραδέχεται, και ρίχνει την ευθύνη για την κούραση σε ένα σωρό άσχετα και όχι το μωρό Δεν εννοώ ότι θα έπρεπε να κατηγορεί το μωρό, προς θεού, αλλά θα ήταν πιο ειλικρινές να πει ότι η φροντίδα ενός παιδιού είναι κουραστική και είναι λογικό κάποια στιγμή να σε εξαντλήσει, να θες διάλειμμα, να θες κάποιον να σε ξεκουράσει, κάτι τέτοιο ανθρώπινο τέλος πάντων. Δεν το λέει όμως, όπως επίσης και δεν θέλει να παραδεχτεί ότι μας πίεσε η κλεισούρα στην αρχή. Κι έτσι αν τα πω εγώ γίνομαι η κακιά - παρόλο που η φροντίδα του μωρού είναι εξολοκλήρου δική μου, ο άντρας μου έχει μόνο παιχνίδι και κάποιες από τις δουλειές στο σπίτι που όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και λιγότερες γιατί εγώ οργανώνω καλύτερα τον χρόνο μου κι εκείνος παίζει περισσότερο. 

 

Εγώ ήμουν βέβαιη για το δεύτερο, το ήθελα πολύ νωρίτερα από όταν τελικά ξεκινήσαμε προσπάθειες και ανυπομονούσα σε όλη την εγκυμοσύνη, κυρίως γιατί ήμουν πολύ καλομαθημένη από τον γιο μου που ήταν ένα εξαιρετικά καλόβολο, εύκολο και ήσυχο μωρό που δεν μας ζόρισε στο παραμικρό, στα πλαίσια του αναμενόμενου φυσικά, εξαρτάται και με τις προσδοκίες ξεκινά ο καθένας.

 

Κάπως έτσι νόμιζα ότι θα πάει και το δεύτερο και προσγειώθηκα τόσο ανώμαλα όσο δεν περιγράφεται. Τέλος πάντως, οι δυσκολίες είναι αναμενόμενες, είναι νομοτελειακό ότι θα πήξεις, το σημαντικό είναι να υπάρχει κατά το δυνατόν ηρεμία στο ζευγάρι, γιατί ο καιρός των δυσκολιών αργά ή γρήγορα θα περάσει, το σημαντικό είναι να μην αφήσει πίσω του προβλήματα στην σχέση. Είναι κάτι που επισημαίνω σε όσους φίλους μου περιμένουν δεύτερο παιδί.

[Mama_Anesti_]

16 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Το οτι θα αποκτησεις δευτερο παιδακι δεν σημαινει οτι θα απομακρυνθειτε. Πιστευω πως η αγαπη και το δεσιμο δεν μειωνονται, απλα μοιραζονται, μην πω πολλαπλασιαζονται σε βαθος χρονου... Εχοντας συζητησει με μαμαδες του περιβαλλοντος μου καταλαβα οτι οι τυψεις για την μη υπαρξη αποκλειστικοτητας ειναι κατι αναποφευκτο στην πλειοψηφια. Προσωπικα, σε 1 μηνα περιπου γενναω και ομολογω οτι μετα τον 6ο μηνα αρχισα να δενομαι ουσιαστικα με το μωρο στην κοιλια μου. Ενιωθα ασχημα γι'αυτο..τυψεις; συνεχως! που ξεχνουσα να του μιλαω και να ασχολουμαι μαζι του. Η καθημερινοτητα με τον μεγαλο μου δεν μου αφηνε πολυ χρονο ουτε να σκεφτω το θαυματακι μεσα μου. Απορουσα αν θα νιωθω ετσι και οταν γεννηθει και να πω την αληθεια μετα τον 7ο μηνα αρχισα να νιωθω "σιγουρη" για τα συναισθηματα αγαπης απεναντι του, τοτε που μπορεσα να του δωσω λιγη παραπανω προσοχη (που την απαιτει συνεχως κανοντας την παρουσια του υπερβολικα αισθητη πλεον  ).

Οποτε, για να αντιστρεψω λιγο τον προβληματισμο, το ποιος θα νιωσει περισσοτερο "αδικημενος" εξαρταται απο το πως το βλεπει κανεις. Παρ'ολο που εχω μια πολυ στενη σχεση με τον μεγαλο μου, δεν με προβληματιζει η αλλαγη της σχεσης μου μαζι του, αλλα το οτι δεν θα μπορεσω ποτε να δωσω στον δευτερο την αποκλειστικη φροντιδα που εδωσα στον πρωτο. Παρ'ολα αυτα, γνωριζοντας οτι ειναι κατι αναποφευκτο, θα προσπαθησω να του δωσω οση περισσοτερη προσοχη μπορω και ειμαι σιγουρη οτι θα επελθει μια ισορροπια στις μεταξυ μας σχεσεις (ολης της οικογενειας) μετα τον πρωτο δυσκολο καιρο. Ειμαι σιγουρη οτι οποια αμφιβολια κι αν εχω τωρα, οταν γεννηθει και προσαρμοστουμε και οσο μεγαλωνουν τα αδερφακια θα εξαφανιστει γιατι η αγαπη θα εχει πολλαπλασιαστει και μοιραστει σε ολους ισοτιμα...Δεν θα ξεχασω κατι που μου ειχε πει μια μαμα: Οταν γεννησα το πρωτο δεν ηξερα οτι μπορω να νιωσω τοση πολλη αγαπη για εναν ανθρωπο. Οταν γεννησα το δευτερο δεν ηξερα οτι μπορω να νιωσω τοση πολλη αγαπη για εναν ανθρωπο...ΞΑΝΑ!

 

Οτι κι αν σκεφτεσαι να κανεις ειναι καλο που μοιραζεσαι τις σκεψεις σου, γιατι θα δεις οτι δεν εισαι μονη σου...αυτες οι σκεψεις "βασανιζουν" πολλες μαμαδες! Αν θελεις να συνεχισετε να εχετε μια αποκλειστικη σχεση με τον γιο σου παιρνεις την αναλογη αποφαση. Αλλα πιστευω πως αυτοι οι προβληματισμοι υπαρχουν στα κεφαλια των περισσοτερων μαμαδων και οταν τελικα κανουν το δευτερο (και το τριτο) παιδι ειτε λογω προγραμματισμενης ειτε απροοπτης εγκυμοσυνης, τοτε προσαρμοζονται στα νεα δεδομενα, που κατα την γνωμη μου απαιτουν να φερθουν ωριμα ωστε να μην αδικησουν καποιο παιδι κανοντας συγκρισεις, δειχνοντας συμπαθειες κλπ. 

Πράγματι τα λόγια σου είναι ενθαρρυντικα! Τώρα νιώθω πως θα αγαπησω το ίδιο και το επόμενο παιδί μου. Με φοβίζουν όμως οι ορμόνες της εγκυμοσύνης. Δεν σου κρύβω πως στο πρώτο παρ ότι ήταν κοινή και συνειδητοποιημενη απόφαση στο πρώτο τρίμηνο είχα αμφιβολίες για το αν θα τα καταφέρω, αν θα γίνω καλή μητέρα ακόμα και αν τελικά βιαστηκα. Είναι μεγάλη η αλλαγή που βιώνει μία γυναίκα όταν "παραχωρεί" το σώμα της σε μία νέα ζωή. Ήθελα να περάσουν γρήγορα οι μήνες και να έχω πάλι την κυριαρχία του κορμιού μου. Τελικά το εννιαμηνο της εγκυμοσύνης είναι σοφά "δοσμένο". Δηλαδή, ή μέλλουσα μαμά έχει το χρόνο να συνειδητοποιήσει τον ερχομο, να προσαρμοστεί στις αλλαγές, να νιώσει το μωρο, να δεθεί μαζι του και να περιμένει με αγωνία να το κρατήσει αγκαλιά. Στο τέλος της εγκυμοσύνης μου πίστευα πως θα μου λείψει το δέσιμο μας, ή κοιλιά μου, αυτή ή αίσθηση πως το μωρό είναι πάντα μαζι μου και ασφαλές. Τελικά δεν ήταν έτσι. Είχα μεγάλη χαρά με την έλευση του μικρού που δεν μου περνούσαν καν απ το μυαλό. 

  Φαντάζομαι λοιπόν πόσο δύσκολη θα είναι ή προσαρμογή με την γέννηση του δεύτερου. Όμως έχεις δίκιο. Τα δύσκολα θα περάσουν γρήγορα και ή οικογένεια θα βρει ξανά τις νέες ισορροπίες. 

 

Με το καλό να δεχθείς το μωρό σου!

 

 

Αλήθεια, τα δικά σας παιδάκια ήθελαν ή θέλουν αδελφακι? Ο δικός μου όταν τον ρωταω και του εξηγω τι σημαίνει απαντά αμετάκλητα οχι! Ξέρω πως είναι μικρός για να καταλάβει την ακριβή έννοια αλλά δεν του αρέσουν καθόλου τα μικρά παιδάκια... 

 

23 ώρες πρίν, Deena είπε:

 

Φυσικά και θα αλλάξει, όποτε και να το κάνεις το δεύτερο. Θα αποκτήσεις όμως άλλη μία σχέση με άλλο ένα παιδί, στο οποίο ποτέ δεν θα μπορέσεις να αφιερωθείς αποκλειστικά και ολοκληρωτικά όπως έκανες με το μεγάλο παιδί, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.

 

Αυτός όμως δεν είναι, κατά την γνώμη μου, λόγος να διστάζει κανείς....ή μάλλον ίσως είναι λόγος να διστάσει για το εάν θα κάνει δεύτερο παιδί και όχι για το πότε.

Αν το θέλει και ο Θεός, θα ήθελα να κάνω δεύτερο παιδάκι ίσως και τρίτο. Δεν έχω αμφιβολίες περί αυτού.

 

Ή σχέση σίγουρα αλλάζει αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να απομακρυνθω απ το γιο μου, να νιώσει πως δεν τον αγαπώ ή τον απορριπτω. Είναι λεπτές αυτές οι γραμμές στα μάτια ενός παιδιού και θέλω να ελπίζω πως το κλειδί βρίσκεται σε μένα, δηλαδή στον τρόπο που θα αντιμετωπίσω τα πράγματα. 

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Κι εγώ αυτή τη βεβαιότητα που λες δεν την έχω νιώσει και αναρωτιέμαι αν υπάρχει

Πρόσφατα συζητούσα το ίδιο θέμα με γνωστή μου και εκείνη ένιωσε απόλυτα έτοιμη όταν το πρώτο ζήτησε  αδελφακι στην ηλικία των πέντε ετων.  Οπότε ένας ακόμη παράγοντας είναι και ή επιθυμία του παιδιού μας. Αν και στην περίπτωση μου, δεν νομίζω να περιμένω τόσο  ώστε να νιώσει αυτήν την ανάγκη ο μικρός μου. 

 

 

[Deena]

2 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Αλήθεια, τα δικά σας παιδάκια ήθελαν ή θέλουν αδελφακι? Ο δικός μου όταν τον ρωταω και του εξηγω τι σημαίνει απαντά αμετάκλητα οχι! Ξέρω πως είναι μικρός για να καταλάβει την ακριβή έννοια αλλά δεν του αρέσουν καθόλου τα μικρά παιδάκια... 

 

 Πριν μείνω έγκυος στην κόρη μου, δεν μπήκα στην διαδικασία να ρωτήσω τον 18 μηνών γιο μου αν ήθελε αδερφάκι όπως καταλαβαίνεις, μια μέρα του είπαμε ότι η μαμά έχει μωρό στην κοιλιά, διαβάζαμε και κάτι βιβλία κλπ. Όταν γεννήθηκε η μικρή ήταν 26 μηνών και την δέχθηκε πολύ εύκολα και αμέσως, δεν καταλάβαινε και ιδιαίτερα. Πιο δύσκολα άρχισαν να γίνονται τα πράγματα όταν έγινε 4 και η μικρή ήταν 2, γιατί άρχισαν οι διεκδικήσεις κλπ.

 

Τώρα είναι 4 και 6 και κάτι και μου ζητάνε επίμονα αδερφάκι, κάνω πως δεν ακούω προς το παρόν.....

[Josephine]

3 ώρες πρίν, Deena είπε:

 

 Πριν μείνω έγκυος στην κόρη μου, δεν μπήκα στην διαδικασία να ρωτήσω τον 18 μηνών γιο μου αν ήθελε αδερφάκι όπως καταλαβαίνεις, μια μέρα του είπαμε ότι η μαμά έχει μωρό στην κοιλιά, διαβάζαμε και κάτι βιβλία κλπ. Όταν γεννήθηκε η μικρή ήταν 26 μηνών και την δέχθηκε πολύ εύκολα και αμέσως, δεν καταλάβαινε και ιδιαίτερα. Πιο δύσκολα άρχισαν να γίνονται τα πράγματα όταν έγινε 4 και η μικρή ήταν 2, γιατί άρχισαν οι διεκδικήσεις κλπ.

 

Τώρα είναι 4 και 6 και κάτι και μου ζητάνε επίμονα αδερφάκι, κάνω πως δεν ακούω προς το παρόν.....

 

Στα 6 και 4 έχεις άραγε αισθανθεί ότι ξεκουράστηκες από τα μωρουδιακά χρόνια; Ή αυτή η ξεκούραση δεν έρχεται ποτέ, οέο; Αναρωτιέμαι αν θα πω ποτέ ξεκουράστηκα για να περάσω στις σκέψεις για τρίτο, θεωρητικές ή μη θα δείξει

[Sentir...natureza]

5 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Αλήθεια, τα δικά σας παιδάκια ήθελαν ή θέλουν αδελφακι? Ο δικός μου όταν τον ρωταω και του εξηγω τι σημαίνει απαντά αμετάκλητα οχι! Ξέρω πως είναι μικρός για να καταλάβει την ακριβή έννοια αλλά δεν του αρέσουν καθόλου τα μικρά παιδάκια... 

Oταν του το ανακοινωσαμε ηταν αρνητικος. Οσο περνουσε ο καιρος

1) διαβαζαμε βιβλια (παρεπιπτοντως το βιβλιο "Απο που ερχονται τα μωρα;" της Daynes Katie ειναι καταπληκτικο: δεν επικεντρωνεται μονο στα ανθρωπινα μωρα, κανοντας ετσι πιο ευκολο το παιδι να δεχθει τις πληροφοριες χωρις να αντιδρασει αν ειναι αρνητικα προϊδεασμενος, εχει παραθυρακια που το κανουν πολυ ενδιαφερον, ωραια εικονογραφηση και πανω απ'ολα λεει αληθειες) 

2)συζητουσαμε σε καθε ευκαιρια (αν βλεπαμε πχ ενα μωρακι στο δρομο να κλαει) 

3) ηρθαμε σε επαφη με μωρακια σχετικα προσφατα (ειναι σχεδον απαθης θα ελεγα, σαν να βλεπει μωρα καθε μερα) και συνεχιζουμε 

4) πηγαινουμε μαζι στους υπερηχους (στον Β'επιπεδου ρωτησε στο τελος της εξετασης πριν φυγουμε "Το μωρακι ειναι καλα;"   ) 

5)του εχω δειξει εικονες και βιντεο πως ειναι το μωρο μεσα στην κοιλια 

6) του ελεγα (και του λεω) αν θελει να νιωσει το μωρακι που κουνιεται και κολυμπαει. Τον εχει νιωσει 2-3 φορες (φοβερο βλεμμα τρομου ), καποιες φορες του μιλουσε (πλεον μονο αν του το "ζητησω"), οταν τον ρωτησει καποιος απανταει οτι το μωρακι ειναι μεσα στο νερο στην κοιλια της μαμας. Μου λεει οτι θα το κανει αγκαλιτσα οταν κλαιει και προχθες ειπε μονος του (και χωρις να συζηταμε για αυτο το θεμα) οτι το μωρακι ξερει οτι ειναι καλος και θα του δινει τα παιχνιδια του...Ολα αυτα τωρα που το μωρο ειναι στην κοιλια....δεν ξερω τι θα γινει οταν βγει, αλλα νομιζω πως ειμαστε σε πολυ καλο δρομο.

 

6 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Ή σχέση σίγουρα αλλάζει αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να απομακρυνθω απ το γιο μου, να νιώσει πως δεν τον αγαπώ ή τον απορριπτω. Είναι λεπτές αυτές οι γραμμές στα μάτια ενός παιδιού και θέλω να ελπίζω πως το κλειδί βρίσκεται σε μένα, δηλαδή στον τρόπο που θα αντιμετωπίσω τα πράγματα. 

Εκει πιστευω κρυβεται η απαντηση. Ειναι στο χερι μας να διαχειριστουμε ετσι την αλλαγη ωστε να την περασει το παιδακι μας οσο πιο ομαλα γινεται. Σαφως και ο χρονος που θα μπορουμε να αφιερωνουμε στο μεγαλυτερο θα λιγοστεψει και παιζει ρολο η ιδιοσυγκρασια στην αντιδραση του παιδιου, αλλα μπορουμε με την προσεκτικη σταση μας (τις πραξεις μας και τα λογια μας) να καταφερουμε μια ομαλη μεταβαση στη νεα πραγματικοτητα.

[ΑΡΓΚ]

16 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

 

Αλήθεια, τα δικά σας παιδάκια ήθελαν ή θέλουν αδελφακι? Ο δικός μου όταν τον ρωταω και του εξηγω τι σημαίνει απαντά αμετάκλητα οχι! Ξέρω πως είναι μικρός για να καταλάβει την ακριβή έννοια αλλά δεν του αρέσουν καθόλου τα μικρά παιδάκια... 

 

 

 

Δεν είναι ερώτηση που μπορεί καν να γίνει στο παιδί, κατά τους ειδικούς, και από την εμπειρία μου με τα δικά μου και άλλες οικογένεις, συμφωνώ 100%. Δίνει στο παιδί μία αίσθηση εξουσίας και μία ευθύνη που είναι απλά παράλογη.

[xaroumenh mama]

Συμφωνώ κ εγώ με τα κορίτσια είναι καθαρά υποκειμενικό για την κάθε οικογένεια πότε θα αποφασίσει να κάνει δεύτερο παιδάκι κ αν το αποφασίσει βέβαια για τους δικούς τις λόγους ..!!

Εγώ ήθελα τα παιδιά μου να έχουν μικρή διαφορά ηλικίας.. κατάφερα να γεννήσω το δεύτερο μου παιδάκι όταν ο μεγάλος ήταν ακριβώς 2,5 χρόνων ήταν ακριβώς πάνω στη ποιο δύσκολη του ηλικία.. ζοριστικα αρκετά όλο το καλοκαίρι καμιά φορά τα σκέφτομαι κ απορώ πως τα κατάφερα αλλά όταν είναι επιλογή σου βρίσκεις τη δύναμη κ τη θέληση κ καταφέρνεις τα πάντα ..

Παρότι είχαμε αναφέρει στον μεγάλο μου γιο για τον ερχομό του μωρού εκείνος δε κατάφερε να τον δεχτεί κ έτσι υπήρχαν κ τα ανάλογα ξεσπάσματα από την μεριά του κ σε μας κ στο μωρό δεν ήθελα να τον στέλνω σε γιαγιάδες πάρα μόνο αν το ζητούσε εκείνος για να  μη νομίζει  πως τον διώχνω  παρότι μπορεί να έχει  καθημερινή  επαφή  με εξεινους γιατί μένουμε πάρα πολύ  κοντά κ ήταν η καλύτερη  επιλογή που είχα κάνει  γιατί ούτε εκείνος ήθελε εκείνη  την περίοδο να πηγενει κ  έτσι ειμασταν όλη μέρα μαζί.... Τώρα που το μωρό είναι 8 μηνών ξεκινάει δειλά δειλά να τον δέχεται γιατί βλέπει πως μπορεί να παίζει μαζί του αν κ ακόμα όποτε βρίσκει ευκαιρία κάνει τα δικά του ...

Τώρα κ εγώ δε μπορώ να διαχωρίσω την αγάπη μου απέναντι τους η κάθε ηλικία έχει τα δικά της καλά ένα μωρο με τις αγκαλίτσες του τα πρώτα του γελακια να βλέπεις καθημερινά τη έχει κατακτήσει ..από την άλλη ένα νήπιο που κάθε μέρα κ εκείνο κάνει κάτι καινούργιο σου κάνει γλυκές σε περνει αγκαλιά βλέπεις την καθημερινή του πρόοδο στην ομιλία στις κινήσεις στο τρόπο που συμπεριφέρεται σε τρίτους όλα αυτά είναι τα θαύματα της φύσης ..!!! 

Τώρα ποιος από τους δύο αδικείται πιστεύω κανεις  .. στο πρώτο παιδί είσαι πρωτάρα ακόμα κ μέσα στο άγχος στο δεύτερο παιδί ποιο άνετη κ με λίγο περισσότερη εμπειρία ..τον μεγάλο μου γιο τον πήγα στην παιδική χαρά 3 μηνων πρώτη φορά τον μπέμπη παρότι εχουμε κάνει πολλές βόλτες παρέα με τον μεγάλο δε τον έχω πάει ακόμα .. ο μεγάλος έμεινε αρκετά μέσα στο σπίτι όλο το καλοκαίρι παρότι πηγαιναμε τις βολτουλες όσο μπορούσαμε τον μπέμπη στο μάρσιπο τον μεγάλο στο ποδήλατο ίσα ίσα για να ξεσκασει.. από την άλλη το μωρό έμεινε αρκετά στην , "απόμονοση " για να γλυτώνει από τα χέρια του μεγάλου κ για να ασχολουμε κ με τον μεγάλο ακόμα που ειμουν κ τέλειος κατά του πάρκου το μωρό έχει περάσει αρκετές ώρες εκεί ..!!!

Δεν μετανιώνω για αυτή την επιλογή μου πιστεύω πως σε λίγα χρόνια θα είναι αγαπημένα αδερφάκια κ εγώ η χαζομάρα θα τους καμαρώνω ..!!!

[belleblue]

3 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δεν είναι ερώτηση που μπορεί καν να γίνει στο παιδί, κατά τους ειδικούς, και από την εμπειρία μου με τα δικά μου και άλλες οικογένεις, συμφωνώ 100%. Δίνει στο παιδί μία αίσθηση εξουσίας και μία ευθύνη που είναι απλά παράλογη.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! 

ποτέ δεν θα έκανα αυτή την ερώτηση.... δεν εχει κανένας τέτοιο έλεγχο, ούτε και το τι φύλλο θα προτιμούσε κλπ κλπ!  είναι κάτι που δεν αποφασίζουμε ούτε καν εμείς το αν θα μπορέσουμε να έχουμε αδερφάκι ή όχι... γιατί κάποιες φορές δεν μπορεί να έρθει και καν η δεύτερη εγκυμοσύνη για άλλους λόγους.

χαίρομαι που το εχεις ακούσει και από ειδικούς !

 

@Mama_Anesti_  φυσικά εξαρταται απο εσενα το τι θα κανεις μετά, 

αλλά εάν από τώρα το ένστικτό σου σου λέει ότι, θα εχεις ενοχές, 

έτσι θα είναι. Αυτό είναι το ενστικτό σου φοβάσαι κάτι, και αν το φοβασαι από τωρα πριν καν μεινεις εγκυος, όταν θα σαι με τη κοιλιά τουρλα, και θα σου ζητάει πράγματα και θα αντιδρα που δε θα μπορείς, θα γίνεις χάλια.   

άλλη γυναικα που δεν το εχει το ενστικτο αυτο, θα ειναι μια χαρά. 

Ο καθένας έχει άλλα ιδανικά στην ανατροφή των παιδιών του. Εάν εσένα το ιδανικό σου είναι ότι δεν θέλεις να φέρεις το παιδί σου σε αυτή την κατάσταση, απλώς μη μείνεις ακόμα τώρα έγκυος και περίμενε μεχρι που θα μπορεί να κατανοήσει νοητικά την απουσία σου αυτή από τις δραστηριότητές του.   αυτό ίσως θα μπορεί να γίνει στα 5 πιο καλά... 

υπαρχουν και τα ιδανικά ότι εγώ θέλω το παιδί μου να μάθει να βάζει πίσω τον ευατό του προς χάριν της οικογένειας και να μαθει στην καθημερινότητα ότι δεν έχει αυτός προτεραιότητα αλλά ο πιο αδυναμος ή ο διπλανός του και να μπορεί να το έχει ζήσει αυτό. 

δηλαδή ο ένας μπορεί να βλέπει το πρώτο ότι πας να μεγαλώσεις παιδί  εγωκεντρικό /νάρκισσο  και το δεύτερο ως σωστό/"χριστιανικής" αξίας,      

ενώ ο άλλος να βλέπει το πρώτο ως σωστό και το δεύτερο ότι πας να μεγαλώσεις παιδί που θα βαζει τον εαυτό του πάντα δεύτερο. 

προφανώς μιλάω για extreme ακραίες σκέψεις προς χάριν του παραδείγματος,  αλλά κάπως νομίζω ο καθένας μας εύχεται κάποια πράγματα για τα παιδιά του που ίσως δεν τα είχε σπίτι ή που τα είχε σπίτι του, οπότε αυτά θα είναι αυτομάτως τα ιδανικά που θα ελέγχουν και το ενστικτό σου. 

πρέπει να αισθανθείς ποιό είναι πρώτα από όλα.  

[annoulen]

20 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Αλήθεια, τα δικά σας παιδάκια ήθελαν ή θέλουν αδελφακι?

 

Τον μεγάλο δεν τον ρώτησα , ήταν 10 μηνών όταν έμεινα έγκυος στον μικρό. 

Πάντως τώρα, παρόλο που έχουν παρέα ο ένας τον άλλο, θα ήθελαν κ μία αδελφούλα. Μου το έχουν πει κ χωρίς να τους ρωτήσω. 

[Nikos Papadim]

Δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχει κατάλληλος χρόνος για να κάνει κάποιος 2ο μωράκι. Η απάντηση είναι καθαρά υποκειμενική και εξαρτάται από την κατάσταση που βρίσκεται ο καθένας. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει και οι 2 γονείς να αισθάνονται έτοιμοι, ώστε συνειδητά να είναι ενωμένοι και προετοιμασμένοι για ότι ακολουθήσει.

[Deena]

On ‎10‎/‎1‎/‎2019 at 8:48 ΜΜ, Josephine είπε:

 

Στα 6 και 4 έχεις άραγε αισθανθεί ότι ξεκουράστηκες από τα μωρουδιακά χρόνια; Ή αυτή η ξεκούραση δεν έρχεται ποτέ, οέο; Αναρωτιέμαι αν θα πω ποτέ ξεκουράστηκα για να περάσω στις σκέψεις για τρίτο, θεωρητικές ή μη θα δείξει

 

Εγώ έχω ξεκουραστεί ναι, νιώθω ότι τις αντοχές για ένα τρίτο τις έχω, ήμουν και μικρή όταν απέκτησα τα δύο προηγούμενα και ίσως παίζει και αυτό τον ρόλο του.

 

Πριν 2 χρόνια άκουγα για τρίτο παιδί και δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι, τώρα αν τα οικονομικά μου το επέτρεπαν θα το έκανα, όσο κι αν θα ξεβολευόμουν ξανά από την αρχή.

 

Ωστόσο, επειδή δεν προβλέπεται κάτι εξαιρετικά ανατρεπτικό προς το καλύτερο των οικονομικών μας τα προσεχή χρόνια, νομίζω ότι τελικά θα μείνουμε στα δύο. Δεν θα ήθελα από την άλλη να έχω παιδιά στο Γυμνάσιο ή στο τέλος του Δημοτικού και ταυτόχρονα νεογέννητο.

[psilengo]

δύσκολο θέμα για συζήτηση και καθαρά υποκειμενικό! εγώ μπήκα σήμερα στον 9ο μήνα της 2ης εγκυμοσύνης μου και έχω ήδη ένα γιο 4 ετών..προσωπικά θεωρούσα δύσκολο να κάνω νωρίτερα το Βήμα, καθώς εργάζομαι πολλές ώρες κυρίως απόγευμα κ δεν μπορούσα να ανταπεξελθω σε ένα ακόμα μωρό τόσο νωρίς.. γνωρίζω βέβαια οικογένειες οι οποίες βιαζοντουσαν για 2ο παιδί για να πάρουν το ζόρι όπως έλεγαν μια και Καλή! 

πολλά πράγματα έχουν σημασια, όσο για το παιχνιδι: με τον μεγάλο μου αδερφό έχουμε σχεδόν 4 χρόνια διαφορά, δεν δεχθήκαμε ποτέ! αντίθετα με τον μικρό (10 χρόνια διαφ) ήμουν ξετρελαμενη κ έπαιζα πάρα πολύ μαζί του! βλέπω για τους γονείς βέβαια το εξης: τα οικονομικά διαχειρίζονται ευκολότερα όταν υπάρχει μεγαλύτερη διαφορά.

πχ όταν πέρασα εγώ φοιτήτρια, και τα έξοδα έτρεχαν ο μεγάλος είχε ήδη σχεδόν τελειώσει με τις σπουδές του με αποτέλεσμα να μην επιβαρύνουν τους δικούς μας με δίπλα έξοδα, ειδικά στις εποχές που ζούμε!

Τώρα ο μεγάλος είναι 30, εγώ 26 και ο μικρός 16 είναι μεγάλη ανακούφιση για τους γονείς μας το γεγονός ότι δεν έχουν "στο κεφάλι τους" 3 στόματα ακόμα..

[AlexArt]

τα παιδιά μου εχουν 2,5 χρόνια διαφορά.

η μικρή μου είνια 1,5 χρονων πλέον και μπορώ να πω ότι αυτός ο πρώτος 1-1,5 χρόνος ηταν τρομερά εξαντλητικός.

ΑΝ γυρναγα το χρόνο πίσω γνωρίζοντας τι έρχεται θα είχα προσπαθήσει να κάνω το πρώτο παιδί λίγο πιο νέα ώστε να ήταν λίγο πιο μεγάλος ο μικρούλης μου. ΒΛέποντας τον τωρα στα 4 θεωρώ ότι θα ήταν πιο εύκολο για όλους μας να είχαν καπου τόση διαφορά (3,5-4 χρόνια) αντί για 2,5.

 

Αλλά αυτό για τη δική μας οικογένεια και τη δική μας δυναμική!

[Έσπερος]

Μια απορία που έχω, είναι πώς τα βγάζετε πέρα με μια εγκυμοσύνη όταν ταυτόχρονα πρέπει να φροντίζετε ένα νήπιο σε ηλικία που ακόμα θέλει αγκαλιά; Εννοώ ένα παιδί κάτω των δυο ετών, που θα πρέπει να το σηκώνεις αγκαλιά για να το βάλεις στο καρότσι, στο αυτοκίνητο, να το αλλάξεις, να το κάνεις μπάνιο. Είναι αυτό ένας παράγοντας που λάβατε υπόψη; 

[MagdaP]

πρίν από 25 λεπτά , Έσπερος είπε:

Μια απορία που έχω, είναι πώς τα βγάζετε πέρα με μια εγκυμοσύνη όταν ταυτόχρονα πρέπει να φροντίζετε ένα νήπιο σε ηλικία που ακόμα θέλει αγκαλιά; Εννοώ ένα παιδί κάτω των δυο ετών, που θα πρέπει να το σηκώνεις αγκαλιά για να το βάλεις στο καρότσι, στο αυτοκίνητο, να το αλλάξεις, να το κάνεις μπάνιο. Είναι αυτό ένας παράγοντας που λάβατε υπόψη; 

Νομίζω ότι αν η εγκυμοσύνη πάει καλά, χωρίς επιπλοκές, δεν υπάρχει πρόβλημα. Έχω δει πολλές εγκυμονουσες με τα παιδάκια τους αγκαλιά. Εννοείται πως χρειάζεται προσοχή και στον τρόπο που θα σηκώσεις το παιδί και γενικά να αποφεύγεις τις πολλές αγκαλιές... Γι αυτό υπάρχει και ο μπαμπάς! Βέβαια με ένα μικρό παιδί σίγουρα θα χρειαστεί κάποια στιγμή να το σηκώσεις αλλά νομίζω με λίγη προσοχή και με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με την εγκυμοσύνη, είναι οκ. 

Η αδερφή μου τρία παιδιά έκανε και μάλιστα τα δύο πρώτα με διαφορά 1,5 χρόνου και δεν είχε κανένα πρόβλημα. Και αγκαλιά τα έπαιρνε και μπάνιο και τα πάντα. Λίγη προσοχή χρειάζεται και φυσικά θέληση και όλα γίνονται. 

Γιατί οι γιαγιάδες μας και γενικά οι προηγούμενες γενιές που έκαναν και πολλά παιδιά και φροντιζαν και τα παιδιά και το σπίτι ολομοναχες δεν τα κατάφεραν; 

[Deena]

πρίν από 26 λεπτά , Έσπερος είπε:

Μια απορία που έχω, είναι πώς τα βγάζετε πέρα με μια εγκυμοσύνη όταν ταυτόχρονα πρέπει να φροντίζετε ένα νήπιο σε ηλικία που ακόμα θέλει αγκαλιά; Εννοώ ένα παιδί κάτω των δυο ετών, που θα πρέπει να το σηκώνεις αγκαλιά για να το βάλεις στο καρότσι, στο αυτοκίνητο, να το αλλάξεις, να το κάνεις μπάνιο. Είναι αυτό ένας παράγοντας που λάβατε υπόψη; 

 

Προσωπικά σήκωνα/έπαιρνα αγκαλιά τον γιο μου από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μέρα της δεύτερης εγκυμοσύνης, η οποία ευτυχώς ήταν χωρίς προβλήματα και επιπλοκές. Μιλάμε για γερές "κανονικές" αγκαλιές, δηλαδή τον έκανα μπάνιο και έγδυνα-έντυνα-άλλαζα στο κολυμβητήριο, τον ανέβαζα και κατέβαζα από κούνιες και τραμπάλες, πηγαίναμε μόνοι μας βόλτα π.χ. στο The Mall χωρίς καρότσι, όπου φυσικά κάποια στιγμή κουραζόταν και ήθελε αγκαλιά κ.λπ. Δεν το σκεφτόμουν να σου πω την αλήθεια, τώρα απολογιστικά λέω ότι ίσως ήμουν λίγο απρόσεχτη και σίγουρα τυχερή. Λίγο πριν μπω στον μήνα μου, με έπιασε βέβαια η μέση μου αλλά κυρίως κατηγορώ τα πήγαινε-έλα στην δουλειά την οποία βλακωδώς δεν είχα σταματήσει νωρίτερα, την άβολη καρέκλα στο γραφείο και το ανέβα-κατέβα στις σκάλες των διαφόρων δημοσίων υπηρεσιών που δυστυχώς επισκέπτομαι αναγκαστικά λόγω δουλειάς. Όταν σταμάτησα την δουλειά, σε λίγες μέρες ήμουν μια χαρά.

 

 

[Έσπερος]

Στην πρώτη ήμουν εγκυμοσύνη πολύ ευκίνητη μεχρι το τελος. Στις αρχες μαλιστα καναμε μια βιαστική μετακομιση οπου αναγκαστικα σήκωσα βάρη κ εκανα γενικη σε δυο σπιτια γιατι δεν προλαβαίναμε να φερουμε γυναικα. ειχα βρβαια πολυ αγχος, ηταν κ εξωσωματικη οππτε ειχα περασει κ την αγωνια του 15ηνερου μεχρι το τεστ, αλλα δεν πιστεψα ποτε οτι αυτες οι δραστηριοτητες θα δημιουργήσουν προβλημα. Τψρα ομως επηρεάστηκα απο την εγκυνοσυνη μιας φιλης σε πολυ μικροτερο διαστημα βεβαια (4-5 μηνες μετα τη γέννηση του πρωτου) η οποια μου ειπε οτι ειχε βαρύνει πολυ, δεν μπορουσε να μεινει καθολου ορθια κ εκοψε τις αγκαλιές στο μεγαλο. Βεβαια είχε κ μικρή αποκόλληση στην αρχη κ γι αυτο προσεχε παραπανω. Αλλα αυτο μ εκανε να αναρωτηθώ τι κανεις σε τετοιες περιπτωσεις. 

[irin]

Εγώ από την 1η μέχρι την τελευταία ημέρα έκανα τα πάντα, τη 2η εγκυμοσύνη την αντιμετωπίζεις πολύ διαφορετικά από την 1η. Όπως και το μετά φυσικά... δεν είσαι "λεχώνα" ούτε μια μέρα. Βγαίνεις από το μαιευτήριο και πηγαίνεις βόλτα το μεγάλο σου παιδί. 
Μου έλεγαν όλοι, μπροστά στο παιδί, μην το σηκώνεις κλπ. Δεν το έβρισκα καθόλου σωστό αυτό, να πώ σε ένα παιδάκι 2 ετών ή λιγότερο ότι δεν θα σε σηκώσω. Φυσικά κάποιες στιγμές της έλεγα ότι πονάει η μέση μου και δεν μπορώ πολλή ώρα κλπ. Η σκέψη μου όμως ήταν ότι το ένα παιδί το έχω ήδη και θα του δώσω ότι χρειάζεται. Το 2ο πρέπει να μάθει από την κοιλιά σε αυτές τις συνθήκες. Αν τα καταφέρει καλώς... λίγο ωμή αντιμετώπιση αλλά αυτά ήταν τα δεδομένα εκείνο τον καιρό

[Chrysoum]

Δεδομένου ότι έχω μια τελείως φυσιολογική και χωρίς επιπλοκές ως στιγμήν εγκυμοσύνη, δεν έχω αλλάξει το παραμικρό όσον αφορά την αντιμετώπιση μου στην κόρη μου. Την παίρνω αγκαλιά όπως και πριν, την σηκώνω κανονικά. Δεν έχω θέματα με την μέση μου, αλλά όταν κάποια στιγμή στιγμιαία με πονάει, αφήνω αυτό που κάνω και απαιτεί να είμαι όρθια για αργότερα και παιρνω την μικρή στο πάτωμα να παίξουμε. Νομίζω ότι αυτή η στάση/πεποίθηση του να μην σηκώσεις το παραμικρό (ενώ είσαι υγιής και δεν έχεις επιπλοκές) είναι υπερβολή. Γενικά ακούω το σώμα μου και κάνω ότι και πριν με λίγες αλλαγές. Αθλουμαι ακόμη για παράδειγμα και απλά όταν κουράστω σταματάω. Το ίδιο και με το παιδί, ακούω το σώμα μου. 

[Έσπερος]

πρίν από 19 λεπτά , irin είπε:

Εγώ από την 1η μέχρι την τελευταία ημέρα έκανα τα πάντα, τη 2η εγκυμοσύνη την αντιμετωπίζεις πολύ διαφορετικά από την 1η. Όπως και το μετά φυσικά... δεν είσαι "λεχώνα" ούτε μια μέρα. Βγαίνεις από το μαιευτήριο και πηγαίνεις βόλτα το μεγάλο σου παιδί. 
 

Κι εμένα η λογική μου αυτή είναι. Βέβαια ήδη ακούω από τη μητέρα μου τι θα κάνω με την αγκαλιά, γιατί ξέρει ότι τους επόμενους μήνες θα κάνουμε εξωσωματική. Δεν με επηρεάζει αυτό βέβαια, απλώς ίσως ψάχνω για δικαιολογίες για να μην κάνω δεύτερο παιδί. 

 

πρίν από 21 λεπτά , irin είπε:

Το 2ο πρέπει να μάθει από την κοιλιά σε αυτές τις συνθήκες. Αν τα καταφέρει καλώς...

Αυτή τη λογική την έχω γενικά αλλά λίγο με τρομάζει. Δηλαδή και ως προς την αντιμετώπιση του πρώτου παιδιού που έμαθε να έχει όλη την προσοχή που θέλει, νομίζω ότι κάποιες φορές το δεύτερο παιδί το νιώθω εγώ η ίδια σαν μια ενόχληση για το πρώτο, και σαν κάτι που θα μάθει εξανάγκης να προσαρμοστεί σε όποιες συνθήκες βολεύουν το μεγάλο. Και το βρίσκω λίγο άδικο σαν σκέψη. 

[MagdaP]

Εγώ δεν συμφωνώ ότι για το πρώτο παιδί δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα ενώ το δεύτερο πρέπει να μάθει κάτω από αυτές τις συνθήκες κι αν τα καταφέρει..  Κατευθείαν γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα στα παιδιά και είναι πολύ άδικο... Δηλαδή το πρώτο να είναι "άρχοντας" και το δεύτερο στον αυτόματο... Δε βρίσκω κακό να πεις κάποια στιγμή στο παιδί ότι δε μπορώ να σε πάρω αγκαλιά. Επίσης πρέπει να προετοιμαστει ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχει την αποκλειστικοτητα. Δε θα πάθει κάτι, ίσα ίσα καλό θα του κάνει. Φυσικά παίζει ρόλο και πως θα το παρουσιάσεις. Πρέπει να μάθει ότι υπάρχει κι ένα άλλο παιδί στην κοιλια που χρειάζεται φροντίδα. 

[Chrysoum]

15 minutes ago, MagdaP said:

Εγώ δεν συμφωνώ ότι για το πρώτο παιδί δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα ενώ το δεύτερο πρέπει να μάθει κάτω από αυτές τις συνθήκες κι αν τα καταφέρει..  Κατευθείαν γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα στα παιδιά και είναι πολύ άδικο... Δηλαδή το πρώτο να είναι "άρχοντας" και το δεύτερο στον αυτόματο... Δε βρίσκω κακό να πεις κάποια στιγμή στο παιδί ότι δε μπορώ να σε πάρω αγκαλιά. Επίσης πρέπει να προετοιμαστει ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχει την αποκλειστικοτητα. Δε θα πάθει κάτι, ίσα ίσα καλό θα του κάνει. Φυσικά παίζει ρόλο και πως θα το παρουσιάσεις. Πρέπει να μάθει ότι υπάρχει κι ένα άλλο παιδί στην κοιλια που χρειάζεται φροντίδα. 

Μα με την έλευση του δεύτερου οι συνθήκες του πρώτου θα αλλάξουν ούτως ή αλλως, χάνει την αποκλειστικοτητα και γίνεται μεγάλος/η αδερφός/η. Αυτο νομίζω που προσπαθούμε να πούμε κάποιες από εμάς είναι ότι δεν υπάρχει λόγος ξαφνικά να ξεκοψεις το παιδί και σταματήσεις να το παίρνεις αγκαλιά εφόσον είσαι υγιής και έχεις μια υγιή εγκυμοσύνη. Με την άποψη το δεύτερο ας τα βγάλει πέρα υπό οποίεσδηποτε συνθήκες ούτε εγώ συμφώνω. Δεν παύει να είναι ένα εύθραυστο πλάσματακι που χρειάζεται φροντίδα :) 

@Έσπερος ίσως να γίνει πολύ αδιάκριτη η ερώτηση μου και με συγχωρείς γι αυτο, αλλά μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν νιώθεις έτοιμη για το δεύτερο και ψάχνεις δικαιολογίες να το αναβάλλεις όπως ανέφερες κι εσύ. Γιατί τότε να το επισπεύσεις; Γιατί δεν περιμένεις λίγο; Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση και εννοείται πως δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις. 

[Έσπερος]

πρίν από 7 λεπτά , Chrysoum είπε:

Μα με την έλευση του δεύτερου οι συνθήκες του πρώτου θα αλλάξουν ούτως ή αλλως, χάνει την αποκλειστικοτητα και γίνεται μεγάλος/η αδερφός/η. Αυτο νομίζω που προσπαθούμε να πούμε κάποιες από εμάς είναι ότι δεν υπάρχει λόγος ξαφνικά να ξεκοψεις το παιδί και σταματήσεις να το παίρνεις αγκαλιά εφόσον είσαι υγιής και έχεις μια υγιή εγκυμοσύνη. Με την άποψη το δεύτερο ας τα βγάλει πέρα υπό οποίεσδηποτε συνθήκες ούτε εγώ συμφώνω. Δεν παύει να είναι ένα εύθραυστο πλάσματακι που χρειάζεται φροντίδα :) 

@Έσπερος ίσως να γίνει πολύ αδιάκριτη η ερώτηση μου και με συγχωρείς γι αυτο, αλλά μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν νιώθεις έτοιμη για το δεύτερο και ψάχνεις δικαιολογίες να το αναβάλλεις όπως ανέφερες κι εσύ. Γιατί τότε να το επισπεύσεις; Γιατί δεν περιμένεις λίγο; Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση και εννοείται πως δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις. 

Η αλήθεια είναι ότι είμαι κάπως μπερδεμένη. Επειδή υπάρχει η εξωσωματική στη μέση, είναι ένας λόγος να προχωρήσουμε σύντομα, γιατί δεν ξέρουμε αν θα πετύχει. Δεν είμαι πολύ μεγάλη, αλλά ξέρω ότι μετά τα 35 οι πιθανότητες μικραίνουν. Ο άντρας μου είναι ακόμα μεγαλύτερος, και βλέπω ότι χρόνο με το χρόνο οι αντοχές του φθίνουν. Είναι δραστήριος και κάνει πολλά, αλλά όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι χρειάζεται όλο και περισσότερο χρόνο ξεκούρασης. Αν αφήσουμε να περάσει κι άλλος χρόνος, θα καταλήξω να μην έχω ούτε τη δική του συνεργασία. Αυτοί είναι κάποιοι αντικειμενικοί παράγοντες. Από την άλλη, εγώ δυσκολεύτηκα με το πρώτο παιδί, άργησα πολύ να προσαρμοστώ. Αυτό με φοβίζει. Και η απουσία βοήθειας με φοβίζει λίγο. Βέβαια, πριν από 1-2 μήνες όταν άρχισα να ψάχνω ξανά τη διαδικασία, να δω τι χαρτιά χρειάζονται οι επιτροπές, τι εξετάσεις πρέπει να ξανακάνουμε κλπ, ένιωσα μέσα μου χαρά. Ή πριν από αρκετό καιρό, όταν είδα την ανιψιά μου 3 μηνών που είχα να τη δω από νεογέννητο και την πήρα αγκαλιά, θυμήθηκα τι ωραία που είναι να κρατάς ένα μικρό μωράκι. Και προχθές που μου έδειχνε μια φίλη το νεογέννητό της, σαν να ζήλεψα. Νομίζω ότι το πρόβλημά μου είναι η πολλή σκέψη και η διαδικασία της εξωσωματικής, που δεν το κάνει όλο αυτό αυθόρμητο. Έτσι καταλήγω συνεχώς και ζυγίζω τα θετικά και τα αρνητικά. Ενώ αν ήμασταν σε μια χαλαρή φάση, ότι πχ μόλις χρονίσει ο μεγάλος θα σταματήσουμε τις προφυλάξεις και ό,τι προκύψει, ίσως δεν το σκεφτόμουν τόσο. 

[Νένα 27]

Γεια σας κορίτσια..!!!και γω εχω 2 παιδάκια με διάφορα ηλικία 6 χρόνια νταν!!δεν ήταν από επιλογή βέβαια.. ξεκίνησα να προσπαθώ στα 2μιση χρόνια μετά την πρώτη μου εγκυμοσύνη γιατί είχα περάσει προετοιμασία και δεν με άφηνε η γιατρός μου,έκανα 2αποβολες και καθυστερισα πολύ να πιάσω το δεύτερο.. μπορώ να σας πω πως είχα φοβηθεί πολύ και από αυτά που άκουγα για την τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας και για τον λόγο (μετά από 6 χρόνια πανεςςς) όλα πάνε κορίτσια κατ' ευχήν...Ο μεγάλος μου προσέχει πάρα πολύ τον μικρό και με βοηθάει κιόλας.. Τελικά όλα για κάποιον λόγο..