Chrysoum

Συμφωνώ. Και εγώ το θεωρώ αυτονόητο, το ότι ενα παιδάκι ακόμη δεν περπατάει δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι κλεισμένο μέσα. Αν πάει δηλαδή 8 ώρες στο σταθμό γιατι οι γονείς δούλευουν και δεν μπορούν να το πάρουν νωρίτερα, θα μένει ένα παιδί 8 ώρες μέσα; ούτε εγώ δεν μένω μέσα 8 ώρες όταν δούλευα το πλήρες ωράριο, έβγαινα έστω και για 5-10' κάθε δύο τρεις ώρες να πάρω λίγο αέρα, πόσο μάλλον ένα παιδάκι.

30' μόνο την ημέρα;; τι λες τώρα; Μου κάνει τρομερή εντύπωση. Αν έχουν ως τακτική τους να τα προαυλιζουν θα το κανουν μην ανησυχείς, ειδικά αυτά που περπατάνε χωρις ιδιαίτερη δυσκολία. Απλά ψάξε και μάθε την φιλοσοφία του κάθε σταθμού

Μια ανασα ελπιδας εδω, και η δικη μου κορη ξεκινησε νωρις, στο ετος. Σημερα που ειναι 18 μηνων εχει αρρωστησει εως τωρα 2 φορες, να ανεβασει πυρετο και να χασει μερες κλπ, και σιγουρα καμια σχεση με νοσηλεια, ειχε απλα 38 και κατι. Μυξες, λιγο βηχα κλπ εχει σχεδον συνεχεια, αλλα αυτο ειναι αναμενομενο. Αποτελουμε σιγουρα την εξαιρεση και θεωρω οτι ειμαστε πολυ τυχεροι. Στην θεση σου θα μιλουσα με τους σταθμους και θα εκρινα την πολιτικη που ακολουθουν. Για παραδειγμα στον δικο μας σταθμο εαν ενα παιδακι αρρωστησει, δεν επιτρεπεται να επιστρεψει εαν δεν εχει περασει τουλαχιστον μια ημερα χωρις να ανεβασει πυρετο. Και γενικοτερα θα εβλεπα και την γενικοτερη σταση τους οσον αφορα βασικη υγιηνη και τους κανονες που ακολουθουν για την ωρα που περνανε εξω τα παιδια. (Θεωρω το εξω με σωστα ρουχα πολυ καλυτερο απο τον συνοστισμο σε εναν κλειστο χωρο!)

Μαλλον δεν ξερεις πολυ απαιτητικα μωρα τοτε! Και το λεω για καλο, μην με παρεξηγεις! Δεν θυμαμαι τωρα ακριβως ποτε πηγαμε βολτα για πρωτη φορα, αλλα ηταν σιγουρα πριν κλεισει την πρωτη εβδομαδα. Και δεν κρατησα τον κατ΄εμε ανουσιο κανονα των 40 ημερων. Γενικα, βγαιναμε πολυ. Μα να μην καθεται στο καροτσι μετα το 6μηνο για κανενα λογο ομως.. Μεχρι τους πρωτους 6 μηνες εμπαινε κλαιγωντας, αλλα κοιμοταν γρηγορα και φυσικα οταν ξυπνουσε ηθελε αμεσως να την βγαλω. Απο το 6μηνο που μειωθηκαν οι ημερησιοι υπνοι σταματησε και το καροτσι, κλωτσαγε και ουρλιαζε να μην μπει μεσα και ηταν κατι που εμπαινε απο ημερων. Κι ομως απλα δεν το ηθελε. Εν ολιγεις, καθε φορα που ακουω τις εξης δυο εκφρασεις: "ολα ετσι κανουν" και "το μωρο ειναι οπως το μαθεις" (στην περιπτωση αυτη αν το βαλεις νωρις στο καροτσι μαθαινει και δεν θα αντιδρασει αργοτερα) αυτοματως συμπεραινω οτι προκειται ειτε για καποιους που δεν εχουν παιδια ή για καποιους που εχουν σχετικα καλοβολα παιδια! Που δεν ειναι κακο φυσικα, σορυ ομως βρε παιδια, αλλα μονο αν εχεις βιωσει στο πετσι σου τι σημαινει πραγματικα πολυ απαιτητικο παιδι καταλαβαινεις οτι δεν εχει να κανει τοσο με τον χειρισμο των γονεων, αλλα με την ιδιοσυγκρασια του ιδιου του παιδιου ειδικα κατα το πρωτο ετος ζωης.

Κι ομως γινεται και υπαρχουν και αυτα τα μωρα! Ενα απο αυτα, το δικο μου! Μεχρι 7-8 μηνων που καθισε και αρχισε να στεκεται δεν καθοταν ΠΟΥΘΕΝΑ για πανω απο 5΄ λεπτα. ΠΟΥΘΕΝΑ ομως, ουτε ριλαξ, ουτε καροτσι, ουτε αυτοκινητο, ουτε γυμναστηριο. Γενικα πουθενα, και οταν καθοταν διπλα μου στον καναπε (εκει ξεπερνουσαμε τα 10') επρεπε να με ακουμπαει για να καθεται. Η αγκαλια πηγαινε συννεφο λοιπον, οχι παντα ορθια, πολλες φορες καθομουν και την ειχα αγκαλια. Πολλες φορες δεν εφτανε αυτο και επρεπε να κανουμε βολτες μεσα στο σπιτι. Μετα τους 8 μηνες αρχισε λιγο να εξερευνα τον χωρο και καπως απασχολουνταν οταν ηταν ορθια, αλλα μονη δεν καθοταν. Τελος παντων, 14 μηνων σταματησε εντελως να κλαιει στο αυτοκινητο, και απο 16 μηνων πηγαινει στο καροτσι "που ειχε πιασει αραχνες" και μου ζηταει να την βαλω πανω για να παμε βολτα (!). Γενικα απο τοτε που αρχισε να καταλαβαινει τι γινεται γυρω της εχει ηρεμησει αρκετα. Για τα ορια που αναφερθηκαν, προσπαθησε ο αντρας μου να της βαλει εκει γυρω στους 8 μηνες. Απετυχε παταγωδως, απλα γινοταν ολο και πιο νευρικη και εκλαιγε ακομη χειροτερα. Τωρα που ειναι 1,5 μπαινουν ορια για πραγματα που δεν επιτρεπεται να κανει, δυσανασχετει λιγο στην αρχη, αλλα το ξεπερναει σχετικα γρηγορα. Το συμπερασμα μου μετα απο ολα αυτα, ειναι πως η ψυχολογια του καθε παιδιου και γονιου ειναι τοσο διαφορετικη σε καθε περιπτωση που ειναι δυσκολο να βαζουμε απολυτους κανονες με βαση τις δικες μας εμπειριες. Η καθε περιπτωση ειναι μοναδικη. Επισης εχω και εγω μια ειλικρινης απορια: ειμαι η μονη που ξερω περιπτωσεις με πολυ ευκολα πρωτα μωρα και πολυ δυσκολα δευτερα; Γιατι πριν αναφερθηκε οτι τα δευτερα ειναι παντα πιο ευκολα ισως και λογω εμπειριας των γονεων. Πιστευω οτι σαφεστατα η εμπειρια του γονιου παιζει ρολο ως ενα σημειο, αλλα η προσωπικοτητα του παιδιου ειναι το αλφα και το ωμεγα. Αν το παιδι ειναι "δυσκολο", θα περασεις δυσκολα τον πρωτο καιρο οση εμπειρια και να εχεις.

Η κόρη μου άρχισε να μπαμπαλιζει από 6 μηνών, μπαμπαλιζει συνέχεια και μάντεψε, μέχρι και σήμερα ακόμη μονο μπαμπαλιζει! Ζήτημα να λέει 8 λεξεις όλες μαζί τώρα που είναι 1,5. Άρα το ποσό γρήγορα ή πόσο πολύ μπαμπαλιζει ένα μωρό δεν έχει καμία σχέση με την ανάπτυξη του λόγου αργότερα.

Σε ευχαριστω παρα πολυ για την απαντηση! Διαφωτιστικοτατη :) Το θεμα μου ειναι οτι δεν ζουμε σε χωρα της ΕΕ, η Νορβηγια δεν ανηκει στην ΕΕ, αλλα ξερω οτι πολλες φορες ισχυουν οι ιδιες διαταξεις και ουσιαστικα κατ' εξαιρεση αντιμετωπιζεται και αυτη ως κρατος μελος της ΕΕ.

Γεια σας, Θα χαρω πολυ αν υπαρχει καποιος που ειναι σχετικος με το αντικειμενο να μου λυσει την εξης απορια. Θελω να ορισω την επιμελεια των παιδιων μου σε περιπτωση απωλειας (θανατου, αρρωστιας που δεν μας καθιστα πλεον υπεθυνους να φροντισουμε τα παιδια μας) δικης μου και του συζυγου. Γνωριζει κανεις την διαδικασια; Επισης θελω να ορισω και πως θα χρησιμοποιηθει απο τον κηδεμονα τους η περιουσια που θα κληρονομησουν μεχρι να ενηλικιωθουν. Προκειται για απλη διαθηκη ή πρεπει να συνταξω καποιο αλλο εγγραφο; Και το πιο σημαντικο, δεδομενου οτι ζουμε εξω πρεπει να κανω την διαδικασια αυτη και στην Ελλαδα ή δεν υπαγονται στο ελληνικο δικαιο (αρα και γλιτωνω την ολη διαδικασια) παρολο που εχουν διπλή υπηκοότητα;

Οι καλύτερες και πιο χρήσιμες συμβουλές και σκέψεις που μου έρχονται είναι οι εξής: 1. Δεν είναι σίγουρο ότι μετά το 3μηνο θα αλλάξει. Προσαρμόσου, πάρε ένα μάρσιπο που θα βοηθήσει άπειρα όσον αφορά τις δουλειές του σπιτιού και γενικά την δική σου ανεξαρτησία (στον βαθμό που αυτή είναι εφικτή με ένα μωρό) και γενικά συμφιλιώσου με την ιδέα. Μην έχεις προσδοκίες και περνάει ο καιρός, δεν αλλάζει και απογοήτευσε και ψάχνεις να βρεις τι κάνεις λάθος. Για την ιστορία, 18 μηνών και ακόμη θέλει την περισσότερη ώρα αγκαλιά αν δεν παίζουμε μαζί. 2. Είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται τόσο μικρούλι που είναι, να χαίρεσαι που νιωθει σιγουριά και ασφάλεια μαζί σου, μεγαλώνοντας θα σου δείχνει τόση αγάπη που θα πεις χαλάλι όλη αυτή η αγκαλιά. 3. Δεν κάνουν όλα έτσι. Υπάρχουν πολλά που κάνουν έτσι, αλλά σίγουρα όχι όλα. Στο λέω για να μην τύχει να δεις κανένα αλλο μωρό φίλου/συγγενή κλπ που δεν έχει αυτή την ανάγκη και μπερδευτεις και μπεις πάλι στην σκέψη οτι το χειρίζεσαι λάθος. 4. Το τριπτυχο επιτυχίας για εμάς: μάρσιπο, υπομονή, χαμηλές προσδοκίες. Να σου ζήσει!!!

Άσε μεγάλη κουβέντα αυτή. Αν το παιδί μου δεν είχε τα κλασικά σκανδιναβικά χρώματα νομίζω ότι θα τα έπαιρναν σχεδόν όλες μακρυά της. Τώρα τουλάχιστον έμεναν μερικά παιδάκια ακόμη γύρω της! Απλά εμένα δεν με νοιάζει που με κοιτούσαν πχ οι μισές (κυρίως γιαγιάδες για να είμαι δίκαιη) με μισό μάτι και μου έκαναν και παρατηρήσεις! Μια δε μου είπε "πως είναι δυνατόν να καθομαι στο παγκάκι και δεν είμαι πάνω από το κεφάλι της, κι αν πέσει;" και της απάντησα "ότι παιδί είναι θα πέσει, αφού το έδαφος είναι μαλακό δεν υπάρχει πρόβλημα, πως θα μάθει να ρυθμίζει και να ισορροπεί το σώμα της αν δεν πέσει όταν είναι μικρή;" ΣΟΚ η γιαγιά και φυσικά επέστρεψε δριμυτερη λέγοντας μου" χμμμ με τέτοια μυαλά θα κάνεις και δεύτερο!!!! " τέλος πάντων ξέφυγα από το θέμα, αλλά νομίζω πως γενικά επικρατεί μια συγχιση όταν υπάρχουν πολλοι γονείς σε μικρό χώρο και κάτι που για κάποιον ειναι απόλυτα φυσιολογικό για κάποιον άλλο είναι παραξενιά, οπότε ναι σε καταλαβαίνω που δεν σε πειράζει που δεν έχετε παιδική χαρά κοντά σας, ίσως και καλύτερα :)

Η κορη μου συνηθως δεν πλησιαζει αλλα παιδακια οταν παμε εξω σε παιδικες χαρες, ειναι συνηθως κοντα μου ή θελει να παιξει μαζι μου ή αλλιως προτιμα να παιζει μονη της. Μαλλον χορταινει παιδακια στον παιδικο που δεν εχει την περιεργεια να πλησιασει αλλα παιδακια, ειναι επισης και της ηλικιας που παιζουν ακομη μονα τους. Παρολα αυτα, οταν μας πλησιαζουν αλλα παιδακια δεν εχω κανενα προβλημα, εκτος κι αν οντως γινονται φορτικα. Για παραδειγμα ειμασταν σε εναν παιδοτοπο (αρα και οι γονεις δεν ηταν πουθενα εκει κοντα) και ενα παιδακι μεγαλυτερης ηλικιας της επαιρνε απο τα χερια ότι αγγιζε, μετα τις 8-10 φορες επενεβειν και της ειπα απλα να μην το κανει αλλο, γιατι πρεπει και η κορη μου να παιξει με κατι. Αλλα γενικοτερα, δεν εχω θεμα να ερχονται αλλα παιδακια και να την παιρνουν αγκαλια, να την χαιδευουν κλπ. Σχετικα αυτό με τα χωματα, νομιζω οτι εμεις ειμαστε στην κατηγορια παιδιων που οι αλλοι γονεις δεν θα μας ηθελαν διπλα τους! Τωρα που ηρθαμε στην Ελλαδα, σοκαριστηκα μπορω να πω με την σταση πολλων γονεων που για την δικη μου φιλοσοφια ηταν υπερβολικοι. Βασικα πολλες φορες αλλαζαμε μερος γιατι δεν μπορουσα αλλο την υστερια και τις φωνες που επικρατουσαν γυρω μου "μην καθεσαι κατω στο χωμα", "μην βαζεις τα χερια σου κοντα στο προσωπο σου", "μην παιζεις με την αμμο (ενω ειχαν ερθει με κουβαδακια και φτυαρακια!)", "λερωθηκες, παμε σπιτι να αλλαξουμε" "γρατζουνιστηκες απο το κλαδι, σπιτι γρηγορα να βαλουμε μπεταντιν" και πολλα πολλα αλλα. Εξεπλαγειν πραγματικα, οταν δε εβλεπαν την κορη μου να περιφερεται με χωματα στα ρουχα της μας κοιτουσαν σαν παρακατιανους, αλλα αναρρωτιεμαι γιατι να βγαλω το παιδι στην παιδικη χαρα αν δεν του επιτρεπεται να καθισει κατω, να παιξει με αλλα παιδακια, να κατσει καπου που ειναι λερωμενα (οχι κατι τραγικο), αν ειναι ετσι ας μεινει σπιτι να μην γινομαι και εγω υστερικη. Ρουχα ειναι και πλενονται, και οσον αφορα τα μικροβια, νομιζω οτι πλεον καταλαβαινω γιατι αναφερθηκε σε αλλο θεμα οτι τα παιδακια αρρωσταινουν συνεχεια.

Τον ίδιο προβληματισμό έχουμε @marakiz, αλλά εγώ αποφάσισα να συνεχίσω να στέλνω την μεγάλη. Ποντάρω στο ότι τέλος Ιουλίου που θα γεννηθεί η μικρή δεν θα υπάρχουν πολλές ιώσεις στον παιδικό, δεν θέλω να της χαλάσω το πρόγραμμα και την ρουτίνα της, (πηγαίνει ήδη παιδικό εδώ και μήνες) και τρίτον δεν θα αντέξω χωρίς καμία βοήθεια με δύο "μωρά" στο σπίτι. Αν ήμουν στην θέση σου θα μιλούσα με τον Δήμο και θα τον έστελνα όταν το μωρό γινόταν 2 μηνών. Δεν είναι εφικτό βεβαια από ότι κατάλαβα γιατί τότε θα είναι Ιανουαρίος. Να ξεκινήσει κανονικά τον Σεπτέμβριο να δεις και πως θα πάει και τον Νοέμβριο να μην πάει τον πρώτο καιρό, ή να πηγαίνει μια μέρα την εβδομάδα για να μην διαγραφεί, ίσως; Βέβαια ανήκω στις πιο σκληρό πυρηνικές μαμάδες που δεν θεωρώ τόσο επικίνδυνο αν αρρωστήσει ένα βρέφος 3 μηνών για παράδειγμα από μια απλή και όχι σοβαρή ίωση, ίσα ίσα θα χτυσει το ανοσοποιητικο του. Καταλαβαίνω όμως ότι πολλές μαμάδες προβληματιζονται με αυτό το θεμα.

Καλά εδώ είναι λίγο στο άλλο άκρο (κάθε μέρα 2 ώρες έξω ανεξαρτήτως καιρού, εκτός κι αν μιλάμε για θερμοκρασίες χαμηλότερες από - 10 ή για πολύ δυνατό αέρα, κοιμούνται στα καρότσια τους έξω κλπ κλπ) αλλά και πάλι βλέπω ότι στον παιδικό της κόρης μου υπάρχουν αρκετές ιώσεις. Τον μισό χρόνο δεν είναι αρρωστα σίγουρα, αλλά δεν είναι ότι δεν αρρωσταινουν και καθόλου, η κόρη μου απλά έτυχε να είναι η περίπτωση πιστεύω. Αλλιώς τα συνομιλίκα παιδάκια που ξεκίνησαν κι αυτά ίδια ηλικία παιδικό έχουν αρρωστησει περίπου 4-5 φορές από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα. Αυτό με το κουκούλωμα που λες ισχύει, αλλά μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι στην Ελλάδα δεν ξέρουμε να ντυνομαστε! Λογικό δεν έχει κρύο, αλλά και 10 στρώσεις βαμβακερά να βάλεις δεν μπορούν να συγκριθούν με μια στρώση λεπτό merino τύπου μαλλί. Οπότε νομίζω ότι γι αυτό την πατάνε τα παιδάκια, είναι απλά πολύ πολύ λάθος τα ρούχα!

Ευχαριστώ για την πληροφορία, προφανώς δεν γνώριζα ότι αλλαξε :)

Ναι αλλά στην Ελλάδα υπάρχουν και τα παιδάκια που κερδίζουν χρονιά, που σημαίνει ότι κάποιος που έχει γεννηθεί Νοέμβριο δεν είναι ο πιο μικρός γιατί υπάρχουν και τα "δυστυχα" που έχουν γεννηθεί Ιανουαρίου με Μάρτιο (νομίζω) του επόμενου έτους. Η ξαδέρφη της κόρης μου που ήταν γεννημένη Δεκεμβρίο πάντως είχε ένα έξτρα στάδιο προσαρμογής στον παιδικό την χρόνια πριν αρχίσει το σχολείο. Κυρίως να μάθει να αυτοεξυπηρετειται δηλαδή από ότι μου είπε η μαμά της: να ντύνεται μόνη της, να κάνει ντουζ μόνη της (κάνουν ντουζ εδώ μετά την γυμναστική) να δένει κορδόνια κλπ κλπ. Κάτι που από ότι μου είπε κάποια παιδάκια που είχαν γεννηθεί αρχές της χρονιάς και ουσιαστικά είχαν έναν χρόνο διαφορά μπορούσαν να καταφέρουν καλύτερα.