Ψυχολογικές διακυμάνσεις μετα την απόκτηση δεύτερου παιδιού

[Chrysoum]

Γειά σας μανούλες με 2 ή και περισσότερα παιδάκια. Την προηγούμενη εβδομάδα γίναμε 4. Και ενώ ήταν μια καθόλα προγραμματισμένη εγκυμοσύνη. Έχω αναφέρει σε άλλες δημοσιεύσεις ότι ο κύριος λόγος να προχωρήσουμε σε δεύτερο είναι για να έχει η κόρη μου ένα αδερφάκι με ότι αυτό συνεπάγεται. Τώρα λοιπόν οι ορμόνες της λογχειας (θέλω να πιστεύω!) με κάνουν να σκέφτομαι το ακριβώς αντίθετο! Ότι τώρα η κόρη μου έχει χάσει την αποκλειστικοτητα και ότι ίσως τελικά ήταν καλύτερα να έμενε μοναχοπαιδι! Ότι να ναι δηλαδή. Να προσθέσω ότι λογική βάση γι αυτά δεν υπάρχει, είναι απλά παραλογισμός! Έχει αισθανθεί καμία ανάλογα ή είμαι απλά εγώ το allien? 

[Έσπερος]

Εγώ πάλι το σκέφτομαι αυτό χωρίς να έχω ορμόνες ούτε εγκυμοσύνης ούτε λοχείας ενώ παράλληλα προγραμματίζω την επόμενη εξωσωματική. Ετσι αν εσυ εισαι alien εγω ειμαι για δεσιμο! 

 

Ενταξει δεν βοηθαω πολυ με το σχολιο μου αλλα με δεδομενο οτι εχουμε παιδια περιπου συνομηλικα και ξερω τι ωραια χαλαρα (not) που ειναι με το ενα, φανταζομαι πώς ειναι με τα δυο. Αν ο βασικός σου προβληματισμός ειναι αυτος, τοτε μαλλον ολα ειναι υπο ελεγχο! 

 

Παντως μια σκεψη που με βοηθαει εμενα οταν φρικαρω, ειναι να σκεφτω την οικογενεια μας σε 5-6 χρονια. δλδ να σκεφτω τα απογευματα, τις διακοπες, τις βολτες.... εκει δεν μπορω να φανταστω ενα παιδακι μονο του με δυο ενηλικες. κι αυτο μου δινει θαρρος γιατι κατα τ αλλα οταν βλεπω τον δικο μου κ σκεφτομαι οτι αρκετα παιδακια σ αυτην την ηλικια αποκτούν αδερφάκι, πραγματικα σκεφτομαι τι θα νιωθουν τα κακομοιρα εκεινη τη στιγμη. 

[Sentir...natureza]

Eιναι πολυ νωρις ακομη για να βασανιζεσαι με τετοιες σκεψεις, οι ορμονες σου ειναι ανω κατω. Εξαλλου, δεν πιστευω οτι υπαρχει μητερα που να μην ενιωσε τυψεις οταν εκανε το δευτερο. Εγω ενιωθα τυψεις απο την εγκυμοσυνη ακομη παρ'ολο που ηθελα 100% να κανω 2 παιδια (ή περισσοτερα). Ακομη πιανω τον εαυτο μου να νιωθει ασχημα που δεν δινω οσο χρονο θα ηθελα στον πρωτο αλλα και στο δευτερο(6 μηνων) και φαινεται οτι ο μεγαλος εχει νιωσει οτι δεν ειναι πια μονος του. Ειναι ενα σοκ, αλλα πιστευω οτι εχει τα θετικα του να μην νομιζεις οτι εισαι το κεντρο του κοσμου και εννοειται σε βαθος χρονου το θεωρω πολυ πιο υγιες απο το να μεγαλωνει μονο του το παιδι.

Δεν χρειαζεται να σκιζομαστε στα 2, απλα να αποδεχτουμε οτι πλεον ο χρονος μοιραζεται. Η αποκλειστικοτητα χανεται, αυτο ειναι γεγονος και προσπαθεις να δινεις τον περισσοτερο χρονο σ'αυτον που το εχει περισσοτερη αναγκη. Αυτη τη στιγμη το νεογεννητο σε χρειαζεται περισσοτερο αλλα και η μεγαλη δεν πρεπει να παραγκωνισθει. Προς το παρον προσπαθησε να ξεκλεβεις τουλαχιστον μιση-μια ωριτσα που να ασχολεισαι αποκλειστικα με την μεγαλη και οσο περναει ο καιρος το χασμα θα μικραινει. Το μωρο θα μπορει να κατσει περισσοτερο με καποιον αλλο εκτος απο εσενα, θα αρχισει να παιζει κλπ και θα φτασετε καποια στιγμη που δεν θα υπαρχουν τετοια θεματα. Πριν μια εβδομαδα γεννησες! Δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου και στην οικογενεια σου να συνηθισει τη νεα κατασταση, οι πρωτοι μηνες (μη πω ο πρωτος χρονος) ειναι περιοδος προσαρμογης.

Αυτο που θα πρεπει να προσεξεις ειναι η αντιμετωπιση της μεγαλης ωστε να μην νιωσει οτι απειλειται η αποκλειστικοτητα της με ασχημο τροπο, πχ σου λεει να παιξετε κι εσυ απαντας οτι δεν μπορεις τωρα γιατι κρατας το μωρο που κοιμαται. Προτιμησε να πεις κατι του τυπου "Μολις ξυπνησει το μωρο μπορουμε να παιξουμε!". Επισης, προσπαθησε να μην "ριχνεις το φταιξιμο" στο μωρο, πχ σου λεει να παιξετε κι εσυ λες οτι δεν μπορεις γιατι εισαι κουρασμενη επειδη το μωρο ξυπνουσε το βραδυ. Να συμπεριφερεστε σαν να μην αλλαξαν και πολλα (δηλαδη μην μιλατε σ'αυτην ολη την ωρα για το μωρο), ασε την να συνηθισει την παρουσια του και σε λιγους μηνες θα παιζουν και θα γελανε ο ενας με τον αλλο. Κι αν κανει κατι θετικο (πχ χαιδεψε το μωρο) φροντιστε να το ακουσει καθως το συζητατε μεταξυ σας "κρυφα" απο αυτην σαν να μην ξερετε οτι σας ακουει. Κατι αλλο σημαντικο: μην κρινετε τα συναισθηματα της προς το μωρο ειτε αυτα ειναι θετικα, ειτε αρνητικα, αποδεχτειτε τα ολα. Και κατι τελευταιο: χρησιμοποιησε μαρσιπο. Το μωρο θα κοιμαται κι εσυ θα εχεις ελευθερα χερια (και χρονο) για να ασχοληθεις και να παιξεις με τη μεγαλη 

Δες κι εδω:

Αν ψαξεις κι αλλα θεματα θα βρεις πολλες μαμαδες που νιωθουν τυψεις για τον ιδιο λογο που τις αισθανεσαι κι εσυ, φαινεται ειναι universal το συναισθημα. Ασε τον εαυτο σου να συνελθει απο το σοκ και σε λιγα χρονια δεν θα μπορεις να διανοηθεις οτι θα ηταν καλυτερα αν ηταν μοναχοπαιδι 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 16 λεπτά , Chrysoum είπε:

Γειά σας μανούλες με 2 ή και περισσότερα παιδάκια. Την προηγούμενη εβδομάδα γίναμε 4. Και ενώ ήταν μια καθόλα προγραμματισμένη εγκυμοσύνη. Έχω αναφέρει σε άλλες δημοσιεύσεις ότι ο κύριος λόγος να προχωρήσουμε σε δεύτερο είναι για να έχει η κόρη μου ένα αδερφάκι με ότι αυτό συνεπάγεται. Τώρα λοιπόν οι ορμόνες της λογχειας (θέλω να πιστεύω!) με κάνουν να σκέφτομαι το ακριβώς αντίθετο! Ότι τώρα η κόρη μου έχει χάσει την αποκλειστικοτητα και ότι ίσως τελικά ήταν καλύτερα να έμενε μοναχοπαιδι! Ότι να ναι δηλαδή. Να προσθέσω ότι λογική βάση γι αυτά δεν υπάρχει, είναι απλά παραλογισμός! Έχει αισθανθεί καμία ανάλογα ή είμαι απλά εγώ το allien? 

Ομολογώ πως όχι, με κάθε ένα από τα 3 παιδιά, τις πρώτες εβδομάδες ένιωθα 100% αφοσιωμένη στο νεογέννητο, μετά έμπαινα σε ένα ρυθμό και με τα άλλα παιδιά. Αν είναι απλά μία σκέψη, ηρέμησε και θα καταλάβεις και μόνη σου τον παραλογισμό όταν περάσουν τα έντονα συναισθήματα των πρώτων ημερών. Αν νιώθεις να σε πνίγει σαν συναίσθημα ή να σε πιάνει απελπισία, οπωσδήποτε μίλησε με το γιατρό σου.

[Maya14]

Η κορούλα σου φυσικά θα χασει την αποκλειστικοτητα, θα κερδίσει όμως ενα αδερφάκι. Θα μαθει γρηγοροτερα οτι ο κόσμος δεν περιστρεφεται γυρω της, θα μαθει να μοιράζεται, να διεκδικεί, να κερδίζει, να χάνει, να μαλωνει, να συμφιλιωνεται, να κανει σκανταλιες και συμφωνιες κρυφές. Είναι υπέροχο να έχεις αδερφακια, είναι οι καλύτεροι φιλοι της παιδικής σου ηλικίας. Μην αφησεις τετοιες σκέψεις να σου στερησουν την χαρα του καινούριου σου μωρού. Να σας ζήσει!

[Chrysoum]

9 hours ago, Έσπερος said:

 

 

Παντως μια σκεψη που με βοηθαει εμενα οταν φρικαρω, ειναι να σκεφτω την οικογενεια μας σε 5-6 χρονια. δλδ να σκεφτω τα απογευματα, τις διακοπες, τις βολτες.... εκει δεν μπορω να φανταστω ενα παιδακι μονο του με δυο ενηλικες. κι αυτο μου δινει θαρρος γιατι κατα τ αλλα οταν βλεπω τον δικο μου κ σκεφτομαι οτι αρκετα παιδακια σ αυτην την ηλικια αποκτούν αδερφάκι, πραγματικα σκεφτομαι τι θα νιωθουν τα κακομοιρα εκεινη τη στιγμη. 

Η ίδια σκέψη βοηθάει και εμένα. Ότι σε 3 χρόνια από τώρα που η μία θα είναι 5 και η άλλη 3 θα είναι πολύ καλύτερα που θα έχουν η μία την άλλη, ακόμη κι αν είναι τελειως διαφορετικοί χαρακτήρες ακόμη κι αν μαλώνουν, καλύτερα να είναι 2 πάρα ένα παιδάκι μόνο του. 

 

 

[mama16]

Γεννησες γλυκειά μου???? Να σου ζήσει το μωράκι... Η μεγάλη μου η κόρη είναι 2,5 χρόνων περίπου κ ο μπέμπης μου σε καμια βδομάδα θα γίνει 3 μηνών. Οπότε αυτά που περιγράφεις μου είναι πολύ πρόσφατα συν ότι η δεύτερη εγκυμοσύνη ήρθε χωρίς να το επιδιώξω οπότε κατά την διάρκεια της (κακό μεν) αλλά σκεφτόμουν ότι ήθελα να μεγαλώσει περισσότερο η πρώτη μου κ μετα να έρθει το δεύτερο! Ότι νιώθεις είναι απόλυτα φυσιολογικό, νομίζω το 90% των μαμάδων το έχουν σκεφτεί. Τον πρώτο καιρό κάθε μέρα έκλαιγα κ είχα τοοοοοσες τύψεις για την μεγάλη μου που δεν θα ήμασταν ξανά οι 2 μας όπως ήμασταν προ μπέμπη! Η πρώτη φορά που την κοιμησε ο μπαμπάς της για εμένα ήταν δράμα, έκλαιγα όλο το μεσημέρι. Ήθελα την παλιά μου ζωή πίσω... Κ όμως 3 μήνες μετά δεν περίμενα να πω ότι απολαμβάνω την ζωή μου με τα παιδάκια μου κ τα αγαπώ απεριόριστα. Υπάρχουν στιγμές βέβαια που θα ήθελα περισσότερο χρόνο μόνη μου με την μεγάλη αλλά το έχω αποδεχτεί πλέον, σε λίγο καιρό θα μεγαλώσει κ αυτός κ θα παίζουν μαζί. Κάποιες φορές βέβαια ακόμα βγαίνω από τα ρούχα μου όταν χτυπάει τον μπέμπη κ δεν ακούει καθόλου αλλά καταλαβαίνω ότι είναι παιδάκι κ αυτό κ δεν μπορεί να το χωνέψει εύκολα ότι πάντα θα είναι κ ο μπέμπης μαζί μας!!! Όσο σκούρα κ να τα βλέπεις τώρα τα πράγματα να θυμάσαι ότι θα "χαμογελάσεις" ξανά 

[Chrysoum]

8 hours ago, Sentir...natureza said:

Eιναι πολυ νωρις ακομη για να βασανιζεσαι με τετοιες σκεψεις, οι ορμονες σου ειναι ανω κατω. Εξαλλου, δεν πιστευω οτι υπαρχει μητερα που να μην ενιωσε τυψεις οταν εκανε το δευτερο. Εγω ενιωθα τυψεις απο την εγκυμοσυνη ακομη παρ'ολο που ηθελα 100% να κανω 2 παιδια (ή περισσοτερα). Ακομη πιανω τον εαυτο μου να νιωθει ασχημα που δεν δινω οσο χρονο θα ηθελα στον πρωτο αλλα και στο δευτερο(6 μηνων) και φαινεται οτι ο μεγαλος εχει νιωσει οτι δεν ειναι πια μονος του. Ειναι ενα σοκ, αλλα πιστευω οτι εχει τα θετικα του να μην νομιζεις οτι εισαι το κεντρο του κοσμου και εννοειται σε βαθος χρονου το θεωρω πολυ πιο υγιες απο το να μεγαλωνει μονο του το παιδι.

Δεν χρειαζεται να σκιζομαστε στα 2, απλα να αποδεχτουμε οτι πλεον ο χρονος μοιραζεται. Η αποκλειστικοτητα χανεται, αυτο ειναι γεγονος και προσπαθεις να δινεις τον περισσοτερο χρονο σ'αυτον που το εχει περισσοτερη αναγκη. Αυτη τη στιγμη το νεογεννητο σε χρειαζεται περισσοτερο αλλα και η μεγαλη δεν πρεπει να παραγκωνισθει. Προς το παρον προσπαθησε να ξεκλεβεις τουλαχιστον μιση-μια ωριτσα που να ασχολεισαι αποκλειστικα με την μεγαλη και οσο περναει ο καιρος το χασμα θα μικραινει. Το μωρο θα μπορει να κατσει περισσοτερο με καποιον αλλο εκτος απο εσενα, θα αρχισει να παιζει κλπ και θα φτασετε καποια στιγμη που δεν θα υπαρχουν τετοια θεματα. Πριν μια εβδομαδα γεννησες! Δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου και στην οικογενεια σου να συνηθισει τη νεα κατασταση, οι πρωτοι μηνες (μη πω ο πρωτος χρονος) ειναι περιοδος προσαρμογης.

Αυτο που θα πρεπει να προσεξεις ειναι η αντιμετωπιση της μεγαλης ωστε να μην νιωσει οτι απειλειται η αποκλειστικοτητα της με ασχημο τροπο, πχ σου λεει να παιξετε κι εσυ απαντας οτι δεν μπορεις τωρα γιατι κρατας το μωρο που κοιμαται. Προτιμησε να πεις κατι του τυπου "Μολις ξυπνησει το μωρο μπορουμε να παιξουμε!". Επισης, προσπαθησε να μην "ριχνεις το φταιξιμο" στο μωρο, πχ σου λεει να παιξετε κι εσυ λες οτι δεν μπορεις γιατι εισαι κουρασμενη επειδη το μωρο ξυπνουσε το βραδυ. Να συμπεριφερεστε σαν να μην αλλαξαν και πολλα (δηλαδη μην μιλατε σ'αυτην ολη την ωρα για το μωρο), ασε την να συνηθισει την παρουσια του και σε λιγους μηνες θα παιζουν και θα γελανε ο ενας με τον αλλο. Κι αν κανει κατι θετικο (πχ χαιδεψε το μωρο) φροντιστε να το ακουσει καθως το συζητατε μεταξυ σας "κρυφα" απο αυτην σαν να μην ξερετε οτι σας ακουει. Κατι αλλο σημαντικο: μην κρινετε τα συναισθηματα της προς το μωρο ειτε αυτα ειναι θετικα, ειτε αρνητικα, αποδεχτειτε τα ολα. Και κατι τελευταιο: χρησιμοποιησε μαρσιπο. Το μωρο θα κοιμαται κι εσυ θα εχεις ελευθερα χερια (και χρονο) για να ασχοληθεις και να παιξεις με τη μεγαλη 

Δες κι εδω:

Αν ψαξεις κι αλλα θεματα θα βρεις πολλες μαμαδες που νιωθουν τυψεις για τον ιδιο λογο που τις αισθανεσαι κι εσυ, φαινεται ειναι universal το συναισθημα. Ασε τον εαυτο σου να συνελθει απο το σοκ και σε λιγα χρονια δεν θα μπορεις να διανοηθεις οτι θα ηταν καλυτερα αν ηταν μοναχοπαιδι 

Σ ευχαριστώ πολύ @Sentir...natureza. Με βοήθησαν πολύ τα λόγια σου. Η αλήθεια είναι όπως ανέφερα και στην αρχική μου δημοσίευση ότι δεν υπάρχει σαφής λόγος που κάνω αυτές τις σκέψεις. Γι αυτό και πιστεύω πως είναι ορμόνες. Η πρώτη εβδομάδα με δύο παιδιά ήταν πολύ ευκολότερη από ότι περίμενα. Αφενός το μωρό είναι πιο ήσυχο από την πρώτη μου κόρη όταν ήταν νεογέννητο και αφετέρου η μεγάλη δέχτηκε το μωρό με μεγάλο ενθουσιασμό. Οπότε δεν είναι ότι είμαι εντελώς εξουθενωμενη και σκέφτομαι κατ αυτό τον τρόπο.

 

@ΑΡΓΚσ ευχαριστώ. Επιλογχειο κατάθλιψη δεν έχω, το λέω αυτό με σιγουριά. Έχοντας περάσει επιλογχειο μετά τον πρώτο τοκετό, αναγνωρίζω τα σημάδια και αυτή τη στιγμή είμαι πολύ μακριά. Απλά που και που μου περνάνε οι σκέψεις που ανέφερα από το μυαλό. 

[Anna3011]

Να σου ζήσει το μωράκι! Να είναι γερά και τα δύο σου παιδάκια και ευτυχισμένα!

Δεν έχω ανάλογη εμπειρία όμως καταλαβαίνω ότι από τη στιγμή που η νέα εγκυμοσύνη ήταν επιθυμητή και προγραμματισμένη, το γεγονός ότι τη δεδομένη στιγμή άλλαξε η στάση σου οφείλεται ξεκάθαρα στο πάρτυ των ορμονών που κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει και θα σε αφήσει να ζήσεις εις διπλούν το μεγαλείο της μητρότητας. Εγώ δε θα σου μιλήσω για το αν τα δυο παιδιά είναι καλύτερα από ένα, δεν είμαι από αυτούς που λυπούνται τα μοναχοπαίδια. Τα μόνα παιδιά που λυπάμαι είναι αυτά που μεγαλώνουν χωρίς αγάπη από την οικογένειά τους, οπότε ανεξαρτήτως του αριθμού είναι στο χέρι του κάθε γονιού να μεγαλώσει ευτυχισμένα παιδιά. Από την άλλη δεν έχω ακούσει κανένα παιδάκι να απέκτησε "ψυχικά τραύματα" επειδή ήρθε στο σπίτι αδελφάκι . Μπορεί αρχικά η μεγάλη σου να δυσανασχετήσει λόγω της απώλειας της αποκλειστικότητας (σε όλες τις φίλες μου με 2 παιδιά συνέβη για κάποιο διάστημα), όμως όλα αντιμετωπίζονται και στην πορεία έρχεται η ισορροπία. Είμαι σίγουρη ότι θα τα πάτε μια χαρά. Μην απελπίζεσαι, είναι κρίμα. Δώσε απλά λίγο χρόνο στον οργανισμό σου να επανέλθει. Και μακριά από κακές σκέψεις.

[xaroumenh mama]

Να σου ζήσει το μωρό σου ...!!! είστε μια τετραμελής οικογένεια υπέροχο συναίσθημα αν κ θα έχει κ τα κάτω του κάποιες φορές όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό ...!!! Πριν πέντε χρόνια μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου πως θα ήταν σήμερα ;πίστευες ότι θα είχες φτιάξει την οικογένεια που έχεις τώρα ; 

Ο μεγάλος μου γιος σε δύο μήνες κλείνει τα 4 κ ο δεύτερος είναι 15 μηνών ...!! Ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να βρουμε τις ισορροπίες μας ακόμα νιώθω τύψεις κ σκέφτομαι τι έκανα λάθος μήπως έπρεπε να το κάνω διαφορετικά και πάει λέγοντας .. 

Πιστεύω πως όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μας θα νιώθουμε τύψεις κ θα ανησυχούμε για αυτά γιατί θέλουμε το καλύτερο για εκείνα . Είτε έχουμε 1 παιδί είτε έχουμε 5 .. 

Όταν γινόμαστε γονείς μεγαλώνουμε κ μαθενουμε από τα παιδιά μας  κ από τα λαθοι μας όλα είναι στο πρόγραμμα κ όλα χρειάζονται ..!! 

Είναι πολύ φυσιολογικά τα συναισθήματα που νιώθεις όλες το περάσαμε η κάθε μία με το δικό της τρόπος άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο κ εκδήλωνε ότι νιώθεις το έχεις ανάγκη σε λίγα χρόνια θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση θα βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν κ εσύ θα αναπολείς το παρελθόν κ θα σκας ένα γλυκό χαμόγελο νοσταλγίας 

Εύχομαι να βρείτε γρήγορα τις ισορροπίες σας κ να έχεις την οικογένεια που επιθυμείς ....!!!!

[ΑΡΓΚ]

9 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Σ ευχαριστώ πολύ @Sentir...natureza. Με βοήθησαν πολύ τα λόγια σου. Η αλήθεια είναι όπως ανέφερα και στην αρχική μου δημοσίευση ότι δεν υπάρχει σαφής λόγος που κάνω αυτές τις σκέψεις. Γι αυτό και πιστεύω πως είναι ορμόνες. Η πρώτη εβδομάδα με δύο παιδιά ήταν πολύ ευκολότερη από ότι περίμενα. Αφενός το μωρό είναι πιο ήσυχο από την πρώτη μου κόρη όταν ήταν νεογέννητο και αφετέρου η μεγάλη δέχτηκε το μωρό με μεγάλο ενθουσιασμό. Οπότε δεν είναι ότι είμαι εντελώς εξουθενωμενη και σκέφτομαι κατ αυτό τον τρόπο.

 

@ΑΡΓΚσ ευχαριστώ. Επιλογχειο κατάθλιψη δεν έχω, το λέω αυτό με σιγουριά. Έχοντας περάσει επιλογχειο μετά τον πρώτο τοκετό, αναγνωρίζω τα σημάδια και αυτή τη στιγμή είμαι πολύ μακριά. Απλά που και που μου περνάνε οι σκέψεις που ανέφερα από το μυαλό. 

 

Noμίζω έτσι κι αλλιώς είναι πολύ νωρίς για επιλόχειο, δυστυχώς έχω κι εγώ εμπειρία. Αλλά γενικότερα αν δεις ότι κάποια πράγματα σου γίνονται εμμονές και νιώθεις πελαγωμένη, όσο νωρίτερα το δεις, τόσο το καλύτερο, δε χρειάζεται να γίνει κατάθλιψη για να το συζητήσεις. Αν είναι απλά περαστικές σκέψεις, λογικό είναι, κάθε παιδί είναι μία μεγάλη αλλαγή, είτε είναι το πρώτο είτε το δέκατο φαντάζομαι. 

Στα πρακτικά, εννοείται ότι η κόρη σου ποτέ ξανά δε θα έχει αποκλειστικότητα μεν, αλλά ποτέ δε θα βρεθείς και με ένα πεντάχρονο που σου κρατάει μούτρα γιατί "μόνο εγώ δεν έχω αδερφάκι". Ό,τι και να κάνεις, τα παιδιά αργά ή γρήγορα θα γκρινιάξουν: γιατί δεν έχουν αδερφάκια, γιατί έχουν αδερφάκια, γιατί ήθελαν με κάποιο τρόπο διαφορετικά αδέρφια κλπ. Μέσα στη ζωή είναι όλα. Εδώ η δική μου η πρωτότοκη "γαϊδούρα" 15 χρονών πια, τη μια συμπεριφέρεται σαν τρίχρονο που ζηλεύει τα αδέρφια της γιατί "μόνο αυτά αγαπάμε ενώ είναι τόσο ενοχλητικά" και μετά κάθεται και βλέπει 2 ώρες καρτούν με το μικρό για να μην του χαλάσει χατήρι

[Chrysoum]

On 8/15/2019 at 12:14 PM, mama16 said:

 

Σας ευχαριστώ πολύ όλες για τις απαντήσεις σας. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι η μόνη τελικά. Και μερα με την μέρα απλά εναρμονιζομαι με την ιδέα και ανυπομονώ να μεγαλώσει και η μικρή μου για να έχω δύο παιδάκια που θα παίζουν-μαλώνουν! Όλα μέσα στο πρόγραμμα ούτε μπορώ να πω ότι ήταν σκέψεις που είχα για ώρες, απλά περνούσαν φευγαλεα από το μυαλό μου. Μερα με την μέρα όλο και καλύτερα ομως, σχεδόν πια δεν το πολύ σκέφτομαι. Προσπαθώ να κάνω πράγματα και με την μεγάλη, να πηγαίνουμε δηλαδή την καθιερωμένη μας βόλτα στην γειτονιά τα απογεύματα κλπ κλπ. 

[irin]

Αυτα ακριβως ενιωθα κι εγω και ακομα,δυο χρονια μετα,τα σκεφτομαι καμια φορα. Αλλα τωρα που τα παιδια ειναι 4 και 2, βλεπω οτι αρχιζουν να παιζουν πολυ μαζι κλπ και ειναι ωραιο. Πχ σκεφτομαι τι θα εκανε ενα παιδι 4ετων μονο του στις διακοπες μαζι μας; 

[Nefeli2014]

Δεν είναι ορμονικο πιστεύω εγώ, γιατί κι εγώ που χρονισε τώρα η μικρή μου νιώθω κάποιες φορές να έχω τύψεις. Χωρίς λόγο, χωρίς να βασίζεται κάπου όλο αυτό, απλώς έτσι με πιάνει. Αλλά όσο περνάει ο καιρός μαλακώνει. Πιο πολύ ίσως εγώ φοβήθηκα το σοκ της πρώτης και αγχώθηκα που οντως ήταν μεγάλο. Σιγά σιγά αποδέχεται την αδερφή της αν κι ακόμα έχουμε δρόμο. Ζηλεύει ακόμα αλλά το εκδηλώνει λιγότερες φορές αλλά πιο έντονα. Είναι σχετικά ελεγχόμενο. Στη αρχή είχε πάθει κρίση. Ένα βράδυ ούρλιαζε ασταμάτητα με αφορμή ούτε που θυμάμαι. Της έλειπα... Και μου έλειπε κι εκείνη.. Αλλά παράλληλα είχα το μωράκι μου στο πλάι που νιαουριζε και ήθελε τη μανούλα του και η καρδιά μου σπαραζε. Να, τα θυμάμαι γιατί είναι πρόσφατα και δακρύζω τώρα που τα γράφω. Εμένα δε μου έχει περάσει ακόμα εντελώς όλο αυτό. Δε νομίζω να σε βοηθαω εγώ τωρα με αυτά, αλλά να σου πως πως με το χρόνο ηρεμεί η κατάσταση μέσα σου... 

Παντως τώρα παίζουν λιγάκι μαζί. Τις έχω τον νου μου βέβαια γιατί μπορεί να κάνει κάνα απότομο η πρώτη και να την σπρώξει πίσω. Το έχει κάνει και έχω το νου μου. Άλλες φορές τις παρακολουθώ που κοιτάζονται στα μάτια για δευτερόλεπτα.. Αισθάνομαι τρομερή συγκίνηση. Αγαπιούνται. Η μικρή τρελαινεται όταν τη βλέπει. Η πρώτη όταν δεν τη βλέπει με ρωτάει συνέχεια που είναι και την από ζητάει. Τη νοιαζεται και τη φροντίζει. Όταν νευριάσει όμως της δίνει και καμμια φάπα. Αυτά σκέφτομαι όταν με πιάνουν οι ρημάδο τύψεις, χαμογελάω και ηρεμώ. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι και να έχεις αδέρφια και να είστε αγαπημένα. Εγώ είμαι Μόναχοπαιδι και θα ήθελα πολύ να έχω αδέρφια. 

Επεξεργάστηκαν 21 Αυγούστου,2019 by Nefeli2014