Τι να κάνετε όταν σας χτυπάει το παιδί σας;

[vtgian]

Το παρακάτω κείμενο αφορά χαλαρή μετάφραση (οπότε κρίνετε με επιείκεια, ή ακόμα καλύτερα διαβάστε το στα αγγλικά) του άρθρου "What Should You Do When Your Child Hits You?" της Laura Markham και δημοσιεύτηκε στο psychologytoday.com

(psychologytoday.com/us/blog/peaceful-parents-happy-kids/201306/what-should-you-do-when-your-child-hits-you)

 

Τι να κάνετε όταν σας χτυπάει το παιδί σας;

Πως να μείνετε ήρεμοι όταν το παιδί ξεσπά πάνω σας.

Laura Markham, Ph.D.,

 

«Για εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει να είναι ο θυμός μου και ο φόβος μου, όταν το παιδί μου ξεπερνά τα όρια – ειδικά σε σχέση με ασφάλεια. Με έχει πονέσει άσχημα, τόσες πολλές φορές. Ξέρω ότι πιθανότατα να μην το εννοεί αλλά κάποιες φορές ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που έβαλα τα κλάματα. Μακάρι να μπορούσα να παραμείνω ήρεμη σε τέτοιες περιπτώσεις»

 

Το να μείνουμε ήρεμοι όταν το παιδί μας, μας χτυπάει είναι σχεδόν αδύνατο. Ο πόνος ενεργοποιεί άμεσα το κατώτερο στέλεχος του εγκεφάλου, αυτό που ελέγχει την παρόρμηση «πολέμησε ή φύγε» και το παιδί κατευθείαν μοιάζει με εχθρό. Αυτομάτως εμείς παίρνουμε τον «κακό δρόμο». Ξέρουμε ποιος είναι ο «κακός δρόμος». Είναι αυτός που γρυλίζουμε στο παιδί με σφιγμένα δόντια, ή αρχίζουμε να ουρλιάζουμε ή γινόμαστε σωματικά βίαιοι. Είναι όταν χάνουμε την ικανότητα να σκεφτούμε λογικά και αισθανόμαστε δικαιολογημένοι να πάθουμε και εμείς tantrum.

 

Τι πρέπει να κάνετε όταν σας χτυπάει το παιδί σας; Εκείνη τη στιγμή, τίποτα. Η όποια αντίδραση όταν νιώθουμε έτσι θα έχει κακό αποτέλεσμα και για τους δυο σας. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα διαιωνίσετε έναν κύκλο που περιέχει και φυσική βία. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να θέσετε ξεκάθαρα όρια. Για την ακρίβεια, έχετε αρκετή δύναμη να προλάβετε αυτήν την κατάσταση, πριν αυτή επαναληφθεί. Το μόνο θέμα είναι ότι χρειάζεται να ρυθμίσετε τα δικά σας συναισθήματα, πριν βοηθήσετε το παιδί να ρυθμίσει τα δικά του.

 

Τα παιδιά μαθαίνουν να ρυθμίζουν τα έντονα συναισθήματά τους όταν:

1.     Αποδεχόμαστε όλα τους τα συναισθήματα

2.    Όταν θέτουμε σταθερά και ξεκάθαρα όρια στις πράξεις

3.    Όταν ρυθμίζουμε τα δικά μας συναισθήματα και λειτουργούμε σε σεβασμό.

 

Ας το δούμε με παράδειγμα:

Ο εξάχρονος Adrian ρίχνεται με δύναμη στη μαμά του, γρατζουνώντας την. «ΌΧΙ!!! Δεν είναι δίκαιο! Σε μισώ!!!»

 

Η μητέρα του προσπαθεί να τον αποφύγει αλλά δεν είναι αρκετά γρήγορη. Το χέρι της έχει τώρα ένα μακρύ, άσχημο κόκκινο σημάδι. Είναι εξοργισμένη και τσιρίζει από τον πόνο. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και λέει «Άουτς! Αυτό πόνεσε πολύ! Πάω να το φροντίσω. Θα σου μιλήσω αφού ηρεμήσω». Πηγαίνει στο μπάνιο και κλείνει την πόρτα (αν το παιδί έχει θέματα εγκατάλειψης ή είναι μικρότερο των πέντε, αφήνει την πόρτα ανοιχτή).

 

Στο μπάνιο, η μαμά δε χάνει τον χρόνο της για να σκεφτεί όλους τους λόγους που μπορεί το παιδί της να είναι αχάριστο, κακό και μάλλον ο δολοφόνος με το τσεκούρι. Αντίθετα, φροντίζει το χέρι της πλένοντάς το, ώστε να ηρεμήσει το πληγωμένο παιδί μέσα της που θέλει εκδίκηση. Μετρά μέχρι το δέκα, παίρνοντας βαθιές αναπνοές. Θυμίζει στον εαυτό της ότι το παιδί της δυσκολεύεται να ρυθμίσει τα συναισθήματά του και ότι η ΔΙΚΗ της δυνατότητα να μείνει ήρεμη είναι ο ουσιαστικός παράγοντας που θα βοηθήσει το παιδί να κατακτήσει και το ίδιο τη δυνατότητα αυτή.

Θυμίζει στον εαυτό της ότι ο στόχος είναι να μεγαλώσει ένα παιδί που ΘΕΛΕΙ να ρυθμίζει το θυμό του και έχει τη συναισθηματική νοημοσύνη να το κάνει. Αυτό σημαίνει ότι η τιμωρία σε αυτή τη φάση δε βοηθάει. Αντίθετά, το παιδί χρειάζεται να επανασυνδεθεί μαζί της ώστε να πάρει τη βοήθεια που χρειάζεται για να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.

 

Πέντε λεπτά αργότερα, βγαίνοντας από το μπάνιο, η μητέρα ακολουθεί τον «καλό δρόμο». Ξέρετε ποιος είναι αυτός, είναι όταν βλέπετε τα πράγματα μπαίνοντας στη θέση του παιδιού, έτσι ώστε να μπορείτε να ανταποκριθείτε με υπομονή και κατανόηση.

 

Η μαμά πηγαίνει στο γιό της και κατεβαίνει στο ύψος του, αλλά τόσο μακριά ώστε να μην μπορεί να την χτυπήσει στο πρόσωπο (αυτό μειώνει και το φόβο του και έτσι είναι πιθανότερο να μην ξεσπάσει). «Αυτό πραγματικά με πόνεσε. Ξέρω ότι είσαι θυμωμένος. Αλλά δεν θα σε αφήσω να με πονάς. Οι άνθρωποι δεν είναι για να χτυπάνε».

 

Adrian: Αλλά δεν είναι δίκαιο. Πρέπει να πάω στο σπίτι του Jake. Χθες είπες ότι μπορούσα.

(Προσέξτε ότι ο Andrian παραβλέπει το γεγονός ότι χτύπησε τη μαμά του. Η μαμά του καταλαβαίνει ότι μέχρι να το παιδί να βοηθηθεί με τα συναισθήματά του, δεν είναι ικανό να μάθει αυτό που θέλει να του διδάξει για το χτύπημα)

Μαμά: Ναι, το είπα. Βλέπω γιατί είσαι τόσο απογοητευμένος. Τα πράγματα άλλαξαν σήμερα, γιατί η γιαγιά θέλει να πάμε να μείνουμε μαζί της το βράδυ. Δεν θα μπορώ να επιστρέψω για να σε πάρω από τον Jake. Συγνώμη. Ξέρω ότι το περίμενες

Adrian: Δεν κράτησες την υπόσχεσή σου! Είσαι ψεύτρα!

Ο Adrian είναι ακόμα πολύ θυμωμένος αλλά η ενσυναίσθηση που του δείχνει η μαμά του, τον κρατά αρκετά ήρεμο ώστε να μην της επιτεθεί σωματικά αυτή τη φορά, μόνο λεκτικά. Τρέχει μακριά της μέσα στο δωμάτιο. Η μαμά καταλαβαίνει ότι αυτό είναι βελτίωση – απομακρύνεται αντί να την χτυπήσει.

Μαμά: (δεχόμενη το θυμό του γιού της) Είναι πραγματικά νευριασμένος μαζί μου Adrian. Πιστεύεις ότι αθέτησα την υπόσχεσή μου». Η μαμά παραβλέπει το γεγονός ότι την λέει ψεύτρα, που για το παιδί εκείνη τη στιγμή είναι, ακόμα και αν συνήθως κρατάει την υπόσχεσή της. Αναγνωρίζει το θυμό και την αναστάτωση που τον προκαλούν να επιτεθεί.

Adrian: (φωνάζοντας) Την ΑΘΕΤΗΣΕΣ την υπόσχεσή σου! Μου είχες πει ότι μπορώ να πάω

Μαμά: (προσπερνώντας το ύψος της φωνής του, η μαμά μιλάει με καλοσύνη και ήρεμα, επιβεβαιώνοντας ότι αναγνωρίζει το θυμό του. Έτσι δείχνει το παράδειγμα της αποδοχής ευθύνης) «Σου έδωσα άδεια να πας και τώρα δε σε αφήνω. Έχεις δίκιο. Αθέτησα την υπόσχεσή μου. Υπάρχει λόγος που το έκανα αλλά και πάλι δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. Είναι επόμενο να αισθάνεται θυμωμένος και πληγωμένος»

Αdrian: (η ενσυναίσθηση που του δείχνει η μητέρα του, τον βοηθά να μοιραστεί τον λόγο που αναστατώθηκε). «Όλα τα άλλα παιδιά θα πάνε! Μόνο εγώ θα λείπω!»

Μαμά: “Ω αγάπη μου, είναι φυσικό να είσαι θυμωμένος. Θέλεις να είσαι μαζί με τα άλλα παιδιά”

O Αdrian επιτίθεται και πάλι. Προτιμά να παλέψει παρά να κλάψει, νιώθει καλύτερα έτσι. «Ποτέ δε με αφήνεις να πάει. Γι’ αυτό δεν έχω φίλους! Επειδή είσαι ψεύτρα και κακιά μαμά!»

 

Η μαμά δεν τονίζει όλα τα πράγματα που κάνει για αυτόν, ούτε ότι κρατά την υπόσχεσή της τις περισσότερες φορές. Δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να μαλώσει για το αν έχει φίλους. Παραμένει συμπονετική και ενσυναισθάνεται  το θυμό του. «Δεν καταλαβαίνεις! Αν δεν πάω, δε θα με αφήσουν να παίξω μαζί τους μπάσκετ στο διάλειμμα»

 

Μαμά: “Ανησυχείς ότι μετά από αυτό δε θα σου κάνουν παρέα;”

Ο Adrian αρχίζει να κλαίει. Η μαμά του τον πλησιάζει. Κλαίει για λίγο και μετά σταματά ρουφώντας τη μύτη του.

Αdrian: «Ο Jake θα θυμώσει μαζί μου»

Μαμά: «Χμμμ.. έτσι νομίζεις; Επειδή δε θα πας σήμερα;»

Αdrian: «Λέει ότι μόνο μόνο όσοι προπονούνται μαζί μπορούν να παίξουν»

Μαμά: «Τώρα κατάλαβα γιατί ανησυχείς! Αλήθεια δεν θα σε αφήσουν να παίξεις στο διάλειμμα;»

Αdrian: (τώρα που έχει εκφράσει τα συναισθήματά του, σκέφτεται πιο καθαρά). «Δε με νοιάζει αν θα θυμώσει ο Jake μαζί μου. Eγώ και πάλι θα παίξω μπάσκετ. Θα πω στη δασκάλα να με βοηθήσει αν δεν με παίζουν»

Μαμά: «Αυτή είναι καλή ιδέα! Είναι κανόνας ότι όλοι επιτρέπεται να παίζουν;»

Αdrian: «Ναι. Αλλά έτσι και αλλιώς θα με θέλουν στην ομάδα τους γιατί είναι καλός στις πάσες»

Μαμά: «Εγώ πάντα θα σε ήθελα στην ομάδα μου»

 

Ο Adrian την αγκαλιάζει.

 

Μαμά: Όμως Adrian, υπάρχει κάτι σοβαρό που πρέπει να συζητήσουμε. Κοίτα το χέρι μου.

Αdrian: (Τώρα που έχει εκφράσει το θυμό του, δεν είναι επιθετικός) Συγνώμη μαμά. Πονάει;

Μαμά: Ναι Adrian, πονάει. Κατάλαβα γιατί θύμωσες. Μπορείς να είσαι όσο θυμωμένος θέλεις. Αλλά ΔΕΝ θα σε αφήνω να με χτυπάς. Οι άνθρωποι δεν είναι για να χτυπάνε»

Αdrian: Δεν ήθελα να σε χτυπήσω. Ήμουν θυμωμένος.

Μαμά: Καταλαβαίνω γιατί ήσουν πραγματικά θυμωμένος. Κάποιες φορές όλοι θυμωνουμε. Αλλά δεν υπάρχει δικαιολογία για το χτύπημα, ΠΟΤΕ. Τι μπορούμε να κάνουμε την επόμενη φορά που θα θυμώσουμε τόσο πολύ;

Αdrian: Ξέρω, πρέπει να χρησιμοποιώ λέξεις

Μαμά: Ναι. Και αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, τι άλλο μπορείς να κάνεις;

Αdrian: Να φωνάζω;

Μαμά: Από το να χτυπάς, ναι είναι καλύτερο.

Αdrian: Να χτυπάω το πόδι μου στο πάτωμα;

Μαμά: Τέλεια ιδέα! Υπάρχει και κάτι ακόμα που μπορείς να κάνεις. Μέτρα μέχρι το δέκα και παίρνε βαθιές αναπνοές. Για να το δοκιμάσουμε.

Αdrian: Εντάξει (μετράνε μαζί μέχρι το 10, με βαθιές αναπνοές)

Μαμά: Adrian, την επόμενη φορά που θα θυμώσεις, νομίζεις ότι θα μπορέσεις να κάνεις αυτά που είπαμε; Γιατί εντάξει να θυμώνεις, αλλά το να χτυπάς ΔΕΝ είναι εντάξει. Ποτέ δε θα σε χτυπούσα. Δε θα σε αφήσω να με χτυπήσεις.

Αdrian: Μαμά, δε θα σε ξαναχτυπήσω. Θα γίνω καλύτερος στο να κρατιέμαι. Δεν ήξερα ότι χρειαζόταν μόνο αυτό!

Μαμά: Adrian, είναι εντάξει που θύμωσες. Και ίσως και εγώ θα έπρεπε να είχα κάνει καλύτερη δουλειά και να έχω πει τι πρέπει να κάνεις. Και καταλαβαίνω ότι είχες καλό λόγο που θύμωσες γιατί δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. Αλλά ακόμα και αν έχεις απόλυτο δίκιο για κάτι, ΠΟΤΕ δεν είναι εντάξει να χτυπάς, ότι και να γίνει. Εντάξει;

Αdrian:Εντάξει. Συμφωνία! (δίνουν τα χέρια)

Μαμά: Μήπως χρειάζεσαι ένα μυστικό σύνθημα για όταν θυμώνεις;

Αdrian: Μπορείς να μου λες «Time out!” όπως οι διαιτητές

Μαμά: Ωραία, μπορώ να το δοκιμάσω. Και τι θα κάνεις όταν πω «Τime out”;

Αdrian: Θα μετρήσω μέχρι το 10 και θα αναπνέω, ό,τι και αν γίνει.

Μαμά: Ωραία, έχουμε συμφωνία! Άντε πάμε να ετοιμαστούμε τώρα για να πάμε στη γιαγιά. Έχουμε αργήσει, θα σε βοηθήσω να ετοιμαστείς.

Αdrian: Θα είμαι πολύ γρήγορος!

 

Επανέρχονται πάντα τα παιδιά τόσο γρήγορα; Όχι. Αλλά όσο περισσότερο εξασκήστε σε αυτή την προσέγγιση, τόσο πιο γρήγορα θα μάθουν να αυτορυθμίζονται και όλο και λιγότερο θα το χάνουν. Όταν είστε εσείς ήρεμοι, τα παιδιά σας ακολουθούν.

 

Τι έμαθε ο Adrian;

• Μερικά χρήσιμα εργαλεία για να συγκρατεί τον εαυτό του.
•  Ότι η μαμά του μπορεί να τον βοηθήσει όταν είναι αναστατωμένος
• Πως όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, η ώριμη πράξη είναι να αναλάβεις την ευθύνη που σου ανήκει, όπως έκανε και η μαμά του.
•  Ότι είναι ικανός να πονέσει κάποιον και σίγουρα δεν θέλει να το κάνει αυτό.
•  Ότι η μαμά του βάζει όρια στο τι κάνει ο ίδιος ώστε όλοι να είναι ασφαλείς, πράγμα ανακουφιστικό.
•  Ότι τα συναισθήματά του είναι αποδεκτά και ότι εξαϋλώνονται όταν αφήνεται στο να τα νιώσει. Ότι μπορεί να επιλέξει πως θα τα εκφράσει.
• Και ίσως το πιο σημαντικό, ότι η αγάπη της μητέρας του είναι δεν έχει όριο, ακόμα και όταν αυτός τα ξεπερνά. Γιατί στην αγάπη, δεν υπάρχει όριο, υπάρχει μόνο αγάπη.

 

Είθε να κάνετε σήμερα θαύματα, μεγάλα ή μικρά.

 

Η Laura Markham, Ph.D., είναι η συγγραφέας του Peaceful Parent, Happy Kids: How To Stop Yelling and Start Connecting.

[kotsifikos]

Ήταν μία φάση που την περάσαμε και εμείς, ακολούθησα την συγκεκριμένη μέθοδο και με τον καιρό είδα αποτελέσματα. 

Βέβαια για να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο πρέπει και εμείς οι γονείς να έχουμε πάντα την ίδια ηρεμία και συνέπεια στις αντιδράσεις μας, αυτό θα έλεγα πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, αν κατακτήσεις αυτό μετά γίνεται πιο εύκολο.  Δεν μιλάω ως ειδικός αλλά από την εμπειρία μου ως μητέρα.

[vtgian]

Μου πρότειναν το συγκεκριμένο άρθρο γιατί πρόσφατα ξεκίνησαν τα βίαια ξεσπάσματα από την κόρη μου (3,5 ετών). Είναι ήσυχο και συνεργάσιμο παιδί και ποτέ μα ποτέ δεν έχει χτυπήσει άλλον  (αντιθέτως τις έχει φάει η καημένη άθελά της). Στο σπίτι επίσης επικρατεί ήρεμο κλίμα και δεν υπάρχει η έννοια "ας φάει και καμιά στον πωπό". Από την άλλη εγώ είμαι υπερεύαίσθητη σε σχέση με τη βία, και η αλήθεια είναι ότι όταν ξεσπάει έτσι σοκάρομαι και δεν μπορώ να αντιδράσω νηφάλια. Όταν ήταν μικρότερη και  μας χτυπούσε, φυσικά δεν την αφήναμε, της μπλοκάραμε τα χέρια και της λέγαμε ότι δε χτυπάμε, βέβαια τότε ήταν άθελά της. Τώρα βλέπω ότι υπάρχει λόγος πίσω από το ξέσπασμα (σε εμάς είναι συνήθως κούραση ή συναισθηματικό έλλειμα) και αυτό με βοηθά να το αντιμετωπίσω ήρεμα. 

Η καλύτερη συμβουλή για εμένα ήταν να απομακρυνθώ, να πάρω το χρόνο μου και να ηρεμήσω. 

[annoulen]

Πολύ ωραίο θέμα. Το έχω κ εγώ αντιμετωπίσει παλαιότερα με τον μικρό μου γιο,  ίσως κ τώρα κάποιες φορές αλλά, πλέον, αραιά και που. Χωρίς να το έχω διαβάσει καταλάβαινα τότε ότι οι φωνές κ η τιμωρία δεν θα με έβγαζαν πουθενά γιατί το παιδί θα αντιδρούσε χειρότερα. Οπότε απλώς προσπαθούσα να είμαι ήρεμη,  κ το αποτέλεσμα ? 10 λεπτά αργότερα ερχόταν το παιδί, με αγκάλιαζε και μου έλεγε "σε αγαπώ πολύ". 

Βέβαια αυτό δεν σήμαινε ότι δεν το ξανάκανε, έχω φάει πολύ ξύλο , αλλά τουλάχιστον κατάφερα την σταδιακή αραίωση των εκρήξεων αυτών (ενώ παλαιότερα σχεδόν κάθε μέρα είχαμε εκρήξεις με χειρονομίες εναντίον μου, τώρα είμαστε στο 1 φορά στους 3 μήνες περίπου, θεωρώ ότι θα εξαλειφθεί εντελώς κάποια στιγμή). Κ σίγουρα μετράει κ η ωρίμανση του παιδιού. Αλλιώς το καταλαβαίνει ένα παιδί 2 ετών,  αλλιώς ένα παιδί 5 ετών. 

[xaroumenh mama]

Πολύ ωραίο αυτό που ανέβασες κ εμάς ο γιος μου περίπου 3 χρόνων μας χτυπάει φεύγω κ εγώ για να αφήσω κ τους δύο μας να ηρεμησουμε .αλλά όταν γυρίσω κ τον πάρω αγκαλίτσα του δώσω φιλάκι κ ξεκινήσω να του λέω πως όταν χτυπάμε τους άλλους πονάει κτλπ αρχίζει πάλι κ με χτυπάει χμμ θέλει μάλλον χρόνο για να το καταλάβει..

[kotsifikos]

  On 21/9/2018 at 6:03 ΠΜ, xaroumenh mama είπε:

Πολύ ωραίο αυτό που ανέβασες κ εμάς ο γιος μου περίπου 3 χρόνων μας χτυπάει φεύγω κ εγώ για να αφήσω κ τους δύο μας να ηρεμησουμε .αλλά όταν γυρίσω κ τον πάρω αγκαλίτσα του δώσω φιλάκι κ ξεκινήσω να του λέω πως όταν χτυπάμε τους άλλους πονάει κτλπ αρχίζει πάλι κ με χτυπάει χμμ θέλει μάλλον χρόνο για να το καταλάβει..

Expand  

Θέλει χρόνο και φυσικά θέλει επανάληψη, εγώ πέρασα μήνες που έκανα τέτοια προσπάθεια. Σκέψου όμως πως ένα παιδί στα τρία είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί όλο αυτό, εγώ συνειδητοποίησα πως του ήταν δύσκολο να καταλάβει πως η συγκεκριμένη πράξη  δεν είναι σωστή και πρέπει να την  σταματήσει αφού εκείνος νιώθει καλά κάνοντας τη.

[vtgian]

Διάβασα πολλές φορές τον διάλογο στο κείμενο και τελικά καταλήγω ότι όσο σημαντικός είναι ο χρόνος που χρειαζόμαστε για να ηρεμήσουμε, άλλο τόσο σημαντικό είναι και το υπόλοιπο κομμάτι αν θέλουμε να βοηθήσουμε το παιδί να μάθει να ρυθμίζει τις αντιδράσεις του. Όπως το βλέπω εγώ είναι φάσεις

Φάση 1: Έξαρση, όπου το παιδί ξεσπά με σωματική βία

Φάση 2: Μένουμε μακρύα μέχρι να ηρεμήσουμε

Φάση 3: Αφού ηρεμήσουμε, το πλησιάζουμε τόσο όσο να μη μπορεί να μας χτυπήσει. Έτσι δίνουμε χώρο για λεκτική βία. Το παιδί είναι ακόμα θυμωμένο. Αν μας ξαναχτυπήσει πάμε στο προηγούμενο βήμα.

Φάση 4: Αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε το λόγο για τον οποίο είναι θυμωμένο. Του δίνουμε χρόνο να εκφράσει με λέξεις το θυμό του, επιβεβαιώνοντας του ότι είμαστε δίπλα του.

Φάση 5: Μόνο και αφού ηρεμήσει το παδί, του μιλάμε για το πόσο πονέσαμε και για το πως μπορούμε να του δείξουμε τρόπους να το ξεπερνά χωρίς να χτυπάει.

 

Φυσικά είναι άλλο 2, άλλο 3 και άλλο 5 ετών! 

[xaroumenh mama]

  On 21/9/2018 at 6:57 ΠΜ, kotsifikos είπε:

Θέλει χρόνο και φυσικά θέλει επανάληψη, εγώ πέρασα μήνες που έκανα τέτοια προσπάθεια. Σκέψου όμως πως ένα παιδί στα τρία είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί όλο αυτό, εγώ συνειδητοποίησα πως του ήταν δύσκολο να καταλάβει πως η συγκεκριμένη πράξη  δεν είναι σωστή και πρέπει να την  σταματήσει αφού εκείνος νιώθει καλά κάνοντας τη.

Expand  

Το ξέρω ότι χρειαζεται χρόνο κ το κατάλαβενω κ είμαι πάντα δίπλα του ..!!! Απέκτησε κ αδερφάκι πριν 5 μήνες περίπου κ του είναι δύσκολο ακόμα να το δεχτεί αφού άλλαξε όλος ο κόσμος του , αλλά ώρες και φορές νιώθω πως είναι αρκετά συνηδητοποιημενος σε ότι κάνει κ ξεκάθαρος ..πχ μια μέρα που ειμουν με το μωρό κ παίζαμε όλοι μαζί αρχισε να με χτυπάει φεύγω εγώ μετά πήγε ο άντρας μου κ λέει ο μικρός έφυγε η μαμά γιατί τη πόνεσα , ,πονάω τη μαμά το μωρό φταίει .!!!

Θα ακολουθήσω κατά γράμμα τη σειρά έτσι όπως τη γράφει η vtgian  μήπως αλλάξει συμπεριφορά ..!!!!!

[anath]

Πολύ όμορφο κείμενο!

Αναφέρεται σε εξάχρονο παιδί και σε τυπικά ξεσπάσματα αυτής της ηλικίας.

 

Σε ένα δίχρονο ή τρίχρονο δεν μπορούμε να κάνουμε αυτή ακριβώς τη συζήτηση γιατί δεν μπορεί ακόμη να αιτιολογήσει τις πράξεις του ή να έχει τόση συνείδηση των συναισθημάτων του. Σε αυτές τις ηλικίες θέλει περισσότερη προσπάθεια από μέρους μας, να αναλύσουμε εμείς αυτά που θα ήθελε να πει το παιδί. Έτσι θα μάθει να εκφράζεται με λέξεις και όχι με βία. Το βλέπω κι εγώ με το τρίχρονο. Το να πεις "αυτή η πράξη δεν είναι καλή" δεν του αρκεί. Θα το ξανακάνει όταν θα έχει έκρηξη θυμού. Πρέπει εσύ να αναλύσεις τα συναισθήματά του και να του προτείνεις εναλλακτικό τρόπο έκφρασης τους.

 

Όποιος και να είναι ο χαρακτήρας των παιδιών μας, είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους, να μπορούν να τα εκφράσουν, να ανακαλύψουν τις αιτίες τους αλλά και τις συνέπειές τους.

 

Προσωπικά, με τον εξάχρονο γιο μου εφαρμόζω περίπου αυτή τη μέθοδο όταν καταφέρνω να μένω ψύχραιμη (δεν χρησιμοποιεί σωματική βία, παρά μόνο στον αδερφό του καμιά φορά, αλλά έχει ανάλογα ξεσπάσματα). Πλέον υπάρχουν και στιγμές που δεν χρειάζεται να του πω τίποτα εγώ, τα λέει μόνος του και μετά από λίγο ηρεμεί. Και πάλι όμως, θεωρώ σημαντικό να καθίσουμε να μιλήσουμε όταν ηρεμήσει ώστε να είμαι σίγουρη ότι δεν του έμεινε κάποιο παράπονο ή κάποια αμφιβολία.

[kine]

Η κόρη μου ξεκίνησε να σηκώνει χέρι (συμβολικό χτύπημα και όχι επίπονο) πριν τα δύο. Το έκανε και το κάνει ακόμη, σε οποιαδήποτε στιγμή, για οποιαδήποτε άρνηση νομίζει ότι θα λάβει ως απάντηση ή όντως ακούει. Το κάνει όμως και με το που ξυπνάει το πρωί κλωτσώντας όποιον βρει και όπως μπορεί και γενικά έχει αρχίσει να γίνεται πολύ συχνό: για κάθε τι που μπορεί να νομίζει ότι δεν θα έχει θετική απάντηση. Το κάνει σε όλους ανεξεραίτως, παππούδες γιαγιάδες, θείους/ες, γονείς κ.α. . Οχι όμως σε παιδιά, κυρίως γιατί είναι πολύ επιφυλλακτική να πλησιάσει άλλα παιδιά και συνήθως, αυτά έρχονται κοντά της κι όχι το αντίθετο. Οπότε, είναι μια συμπεριφορά αποδοκιμασίας προς τους ενήλικες που συναναστρέφεται. Επίσης μιλάει εξαιρετικά καλά και δεν έχουμε πρόβλημα συννενόησης ή αντίληψης, του τί λέει ή τί της λέμε.

 

Το κείμενο το διάβασα αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το βρω χρήσιμο για την ηλικία της. Τον πρώτο καιρό που το έκανε, το άφηνα να περάσει, απλά λέγοντας ότι δεν χτυπάμε όταν το έκανε εμφατικά και δεν έδινα παραπάνω προέκταση στο θέμα. Αργότερα άρχισα να την παίρνω κοντά μου (πχ. το έκανε προς τη γιαγιά) και να της μιλάω. Να της λέω ότι όταν θέλεις "αυτό", να λές θέλω "αυτό"- όχι να χτυπάς κτλ κτλ. Πρόσφατα άρχισα να της εξηγώ ότι δεν ξέρουμε τί σκέφτεται μέσα στο κεφάλι της, μιας και θυμώνει στιγμιαία απλά και μόνο επειδή δεν έπιασε ο μπαμπάς της με την πρώτη, το παιχνίδι που θέλει να παίξουμε ή κάτι ανάλογης βαύτητας. 

 

Πλέον έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι όμως, γιατί ναι μεν οι χειρονομίες δεν είναι ούτε για πλάκα επίπονες, αλλά είναι συχνότατες και έχουμε καταλήξει να αιφνιδιαζόμαστε ανά πάσα στιγμή, στα καλά καθούμενα, εκεί που παίζουμε και μιλάμε όμορφα σε ήρεμο τόνο και ευχάριστο για όλους, να μας έρχεται ένα χέρι στα μούτρα! Οταν τη ρωτάω γιατί το κάνει, δεν δίνει καμία απάντηση. Αισθάνομαι ότι δεν είναι σε θέση να μου εκτιμήσει γιατί το έκανε. Στην επόμενη πρόταση της λέω: "εγώ χτυπάω;" μου απαντάει " όχι". Το ίδιο τη ρωτάω για το μπαμπά ή τον παππού ή κάποιον άλλο. Απαντά όχι σε όλα, αφού το σκεφτεί πρώτα (χωρίς να εκβιάζω μια απάντηση) και μετά της λέω άρα ούτε κι εσύ θα χτυπάς. Μου λέει συνήθως μετά "δεν θα χτυπάω" ή αλλάζει θέμα και λέει κάτι άσχετο. Αλλά επαναλαμβάνεται την επόμενη στιγμή. Της έχει γίνει πρώτη αντίδραση πια.

 

Καμία συμβουλή; Περνάει με το χρόνο; Κι αν περνάει όσο μεγαλώνει το παιδί, πρέπει να το αφήνω να περάσει απαρατήρητο ή να σταματάω κάθε στιγμή και λεπτό και να της λέω όσα πρέπει να ακούσει; Εχω την αίσθηση ότι αν κάθε φορά, το επισημαίνω, θα του δώσω τεράστιες διαστάσεις μιας και συμβαίνει συνεχώς. 

 

Και το άλλο ερώτημα: είναι δεδομένο ότι θα θυμώνει με αυτή τη συχνότητα και αυτή την αιτιότητα: "μου αρνείσαι κάτι ή νομίζω ότι μου αρνείσαι"; Πρέπει να είναι αποδεκτός ο θυμός, no matter what; 

 

Την καλημέρα μου και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες 

[Αναιδα]

Δεν το διαβασα ολο το κειμενο. 

Εγω βλεπω μια μαμα, τελειως χειριστικη που προσπαθει να κατευθυνει τα συναισθηματα του παιδιου. 

Ο Θυμος του παιδιου ειναι απολυτα φυσιολογικος, αλλα λαθος η αντιδραση.  Για να φτασει σε αυτο το σημειο ενα  παιδι σημαινει οτι  δεν εχει αλλη διεξοδο το παιδι και υπευθυνη γιαυτο ειναι η μητερα, που θελει για μια αλλη φορα  να του επιβληθει.    Νιωθει  εγκλωβισμενο και καταπιεσμενο. Και τα παιδια νιωθουν τελειως καταπιεσμενα οταν προσπαθουμε να τα χειραγωγησουμε, να μην τα αφησουμε ελευθερα να εκφραστουν. 

 

Δεν συμφωνω με αυτο το τροπο. Η μαμα δειχνει τελειως ψευτικη και υποκρινεται.  Δεν δειχνει στο παιδι τα πραγματικα της συναισθηματα  και αυτο  εξοργιζει και μπερδευει ενα παιδι ακομα περισσοτερο. 

Μια τετοια συμπεριφορα και αντιδραση της μητερας σιγουρα ωθει τα παιδια σε ακραιες καταστασεις και δημιουργει καταπιεσμενα παιδια. 

 

Ο Θυμος ειναι ενα συνασθημα απολυτο φυσιολογικο και για μια μητερα. 

Και εαν η μητερα προσπαθει να κρυψει το θυμο της, υποκρινοντας οτι ειναι ηρεμη, το μηνυμα που περνα στο παιδι ειναι οτι ειναι ενα συναισθημα που πρεπει να ντρεπομαστε για αυτο και να  μην το δειχνουμε.

 

 

Υ.Γ. ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ που εχει παραθεσει η vtgian

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 26 Οκτωβρίου,2018 by ΛΕΜΟΝΙΑ2

[Lenia16]

  On 26/10/2018 at 7:56 ΠΜ, ΛΕΜΟΝΙΑ2 είπε:

Δεν το διαβασα ολο το κειμενο. 

Εγω βλεπω μια μαμα, τελειως χειριστικη που προσπαθει να κατευθυνει τα συναισθηματα του παιδιου. 

Ο Θυμος του παιδιου ειναι απολυτα φυσιολογικος, αλλα λαθος η αντιδραση.  Για να φτασει σε αυτο το σημειο ενα  παιδι σημαινει οτι  δεν εχει αλλη διεξοδο το παιδι και υπευθυνη γιαυτο ειναι η μητερα, που θελει για μια αλλη φορα  να του επιβληθει.    Νιωθει  εγκλωβισμενο και καταπιεσμενο. Και τα παιδια νιωθουν τελειως καταπιεσμενα οταν προσπαθουμε να τα χειραγωγησουμε, να μην τα αφησουμε ελευθερα να εκφραστουν. 

 

Δεν συμφωνω με αυτο το τροπο. Η μαμα δειχνει τελειως ψευτικη και υποκρινεται.  Δεν δειχνει στο παιδι τα πραγματικα της συναισθηματα  και αυτο  εξοργιζει και μπερδευει ενα παιδι ακομα περισσοτερο. 

Μια τετοια συμπεριφορα  σιγουρα ωθει τα παιδια σε ακραιες καταστασεις και δημιουργει καταπιεσμενα παιδια. 

 

 

 

 

 

 

Expand  

Θες να εξηγήσεις τι εννοείς; Δλδ πως θα έπρεπε να αντιδρά η μαμά σε μια τέτοια περίπτωση; Δε μιλάω ειρωνικά, μου προκάλεσε απλα εντύπωση η τόσο απόλυτη απάντηση σου κ άρχισα να σκέφτομαι μήπως τα παιδιά εισπράττουν λανθασμένα αντιδράσεις μας που εμείς τις σκεφτόμαστε κ τις δουλεύουμε συνέχεια στο κεφάλι μας κ τελικά έχουν το αντιθετο αποτέλεσμα. Που το βασίζεις αυτό που λες κ πως το κατάλαβες από τα λεγόμενα της @kine; Κ πάλι θα πω ότι δεν είναι εριστικη η ερώτηση μου είναι ειλικρινής απορία 

[Αναιδα]

Αυτα που εγραψα αναφερονται στο αρχικο κειμενο και οχι στην kine

 

Η απαντηση μου ειναι απολυτη γιατι εχω δει τις αντιδρασεις των παιδιων μου σε τετοιες χειριστικες συμπεριφορες, δικη μου και των αλλων. Μακροπροθεσμα  τους κανει κακο γιατι νιωθουν καταπιεσμενα, μαζευουν μεσα τους μεγαλυτερο θυμο και εχουν πιο εντονα ξεσπασματα.

 

Τι να κανουμε? 

Η αποψη μου ειναι να προσπαθουμε να βαλουμε τον εαυτο μας στη θεση τους, να ανατρεξουμε στα παιδιακα μας χρονια  ωστε να καταλαβουμε πως νιωθουν αυτα εκεινη την στιγμη.  Πρεπει να βλεπουμε  τα βαθυτερα αιτια και οχι να επικεντρωνομαστε στην αντιδραση.  Εξαλλου ενα παιδι το μεσο που εχει για να αντιδρασει ειναι το χερι. Ειδικα στις ηλικιες των 2. Οσο  καλα και να μιλαει δεν μπορει να αντιστρεψει τα δικα μας  επιχειρηματα  και να γινει ενας διαλογος με ισους ορους. Αυτο το παιδι το αντιλαμβανεται και αντιδρα ετσι κυριως με τους μεγαλους. Οχι με τους συνομιλικους.

 

 

Γενικα δεν πρεπει να αθετουμε τις υποσχεσεις μας, να ειμαστε συνεπεις, να καταλαβαινουμε οτι το παιχινιδι και η επισκεψη σε ενα φιλο του παιδιου μας για αυτο ειναι κατι σημαντικο και να μην το υποτιμαμε. Στο παραδειγμα το λαθος ξεκιναει απο την μητερα που δεν τηρησε την υποσχεση της. Να μην υποτιμαμε  τα συνασθηματα των παιδιων και τις επιθυμιες τους , που οσο και να λεμε οτι δεν το κανουμε πιστευω οτι ολοι οι γονεις λιγο πολυ το κανουν. 

Περισσοτερη κατανοηση στο παιδι. Μεγαλυτερη επικοινωνια. 

 

Τι κανω με την κορη μου που χτυπαει??   Απλα φευγω εκεινη την ωρα και προσπαθω να καταλαβω τι λαθος συμπεριφορα ειχα και της προκαλεσα τοσο θυμο. Δεν ξερω εαν κανω το σωστο. Σε βαθος χρονου θα φανει!  

Γενικως πιστευω οτι για  ολες τις συμπεριφορες των παιδιων, ευθυνομαστε εμεις. Ειτε προκαλωντας με το λαθος τροπο μας ειτε αντιγραφοντας τα παιδια εμας.  

Επεξεργάστηκαν 26 Οκτωβρίου,2018 by ΛΕΜΟΝΙΑ2

[kotsifikos]

@kine πόσο είναι η κόρη σου??

Ένα παιδάκι στην ηλικία 2-3 ακόμα και 4, δεν μπορεί να καταλάβει γιατί είναι λάθος το να χτυπάει, καταλαβαίνει πως δεν πρέπει να το κάνει όμως δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εσένα σε ενοχλεί, εφόσον αυτό νιώθει ωραία με αυτό που κάνει, και αυτό είναι που πρέπει να δουλέψει ο γονέας. Ναι με τον χρόνο περνάει, εσύ θα πρέπει να έχεις μία σταθερή και ήρεμη αντίδραση σε όλο αυτό, και σιγά σιγά θα βοηθήσεις και το παιδί να το δουλέψει αυτό.. περνάει. Εμάς ξεκίνησε εκεί πριν τα δύο και σταμάτησε τώρα που έκλεισε τα τρία.

 

 

@ΛΕΜΟΝΙΑ2 δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς. Η εκάστοτε μητέρα δεν θεωρείται ψεύτικη όταν κρύβει τον θυμό της, εννοείται πως είναι απόλυτα υγιές το να θυμώνεις, απλά η μητέρα πρέπει να είναι φωνή της λογικής σε μία τέτοια κρίση. Αλοίμονο να την ώρα που το παιδί μας αντιδρούσε έτσι αρχίζαμε και εμείς να φωνάζουμε επειδή έχουμε θυμώσει. Η μητέρα σέβεται το συναίσθημα του παιδιού και κυρίως το κατανοεί, και το δέχεται, αυτή είναι η υγιής αντίδραση σε μία τέτοια κατάσταση. Αν πχ υψώσουμε την φωνή μας την στιγμή που έχουμε νεύρα ή που έχουμε θυμώσει με κάτι, το ίδιο θα προσπαθήσει να κάνει και το παιδί μεγαλώνοντας. Δεν καταλαβαίνω απο που προκύπτει πως όταν ένα παιδί ελέγχει με νηφάλιο τρόπο τα νεύρα του τον θυμό την απογοήτευση του  καταπιέζεται. Άλλο το να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να εκφράζονται και να κατανοούν τα συναισθήματα τους και άλλο το να τα αφήνουμε στον θυμό τους να ξεσπούν με τρόπο που δεν ωφελεί σε τίποτα, απλά για να ξεσπάσει, γιατί το να χτυπάει την στιγμή που έχει νεύρα ποτέ δεν θα το ωφελήσει σε τίποτα, αντιθέτως μόνο κακό μπορεί να του κάνει.

 

 

Επεξεργάστηκαν 26 Οκτωβρίου,2018 by kotsifikos

[vtgian]

Αρχικά το κείμενο αναφέρεται σε νήπια και γι'αυτό το έβαλα στην κατηγορία από 4 ετών και πάνω. Είναι εντελώς διαφορετική η αντίληψη ενός δίχρονου, ο συντονισμός των άκρων του, η λογική διεργασία, από ότι σε ένα παιδί 4, 5 ή 6 ετών. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν αρχικά ότι το παραπάνω ίσως δεν έχει λογική να εφαρμοστεί σε ένα δίχρονο.

 

 @ΛΕΜΟΝΙΑ2 ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορεί να είναι κάποιος τόσο κάθετος, ειδικά αν δεν έχει διαβάσει ολόκληρο ένα κείμενο. Και βασικά μου κάνει εντύπωση, γιατί αυτά που γράφεις δεν είναι σε γενικές γραμμές αντίθετα με αυτά που λέει το άρθρο. Αλλά σίγουρα το άρθρο δε μιλάει για δίχρονο. Το άρθρο δείχνει μια μαμά που μπορεί να δεί πέρα από τη αντίδραση (βία), μπορεί να μπει στη θέση του παιδιού, που κατανοεί για ποιο λόγο αντιδρά με αυτόν τον τρόπο το παιδί της και αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και ότι αυτό που συμβαίνει για το παιδί είναι άδικο. Και ότι όλο αυτό είναι εφικτό αν επικρατήσει η λογική στο μυαλό της μαμάς και δεν γίνει απλά ερμαιο των δικών της απωθημένων συναισθημάτων. Δεν είδα πουθενά να λέει ότι είναι αποδεκτό να αθετούμε την υπόσχεσή μας, ωστόσο αυτό είναι κάτι που κάποιες φορές συμβαίνει. Η μαμα αναγνωρίζει ότι το παιδί δεν είναι ικανό να κρίνει γιατί τη δεδομένη φορά είναι πιο σημαντικό να πάνε στη γιαγιά του - δεν το κάνει όμως απλά γιατί τα δικά της θέλω είναι πιο σημαντικά, το κάνει για υπάρχει ανάγκη. Ένας ενήλικας θα καταλάβαινε την αναγκαιότητα  να "χάσει" κάτι, γιατι κάτι άλλο είναι πιο σημαντικό, ακόμα και αν δεν αφορά τον ίδιο. Η μαμά καταλαβαίνει ότι αυτό είναι μια ικανότητα που το παιδί δεν έχει κατακτήσει ακόμα και ότι το παιδί το αισθάνεται ως αδικία.

 

Επίσης πουθενά δεν λέει ότι ο θυμός δεν είναι θεμιτό συναίσθημα. Είναι κατανοητό και αποδεκτό. Η βία όμως, σαν εκτόνωση του θυμού, δεν είναι αποδεκτή (αν τουλάχιστον θέλουμε ενήλικες που όταν θυμώνουν έχουν την ικανότητα να κοντρολάρουν το θυμό τους και να μην πλακώνουν στο ξύλο όποιον τους θυμώσει) και νομίζω ότι είναι απολύτως θεμιτό να δείχνουμε στο παιδί τα προσωπικά μας όρια. Η οποιαδήποτε μαμά θα έπρεπε να είναι σε θέση να καταλαβαίνει ότι το βίαιο ξέσπασμα είναι πιο εύκολο σε ένα νήπιο, προσφέρει άμεση ανακούφιση και εκτόνωση, ωστόσο όταν το παιδί θυμώνει ο στόχος δεν είναι να εκτονώσει με όποιον τρόπο το θυμό του αλλά να κάνει αυτόν τον θυμό διαχειρίσιμο.

 

 

Όταν με χτυπάει η κόρη μου, πρωτίστως πονάω. Δε θυμώνω ή εξοργίζομαι, πονάω. Δεν φτάνω να θυμώσω που με χτύπησε, όταν κατανοώ και αποδέχομαι τι ήταν αυτό που έκανε το παιδί μου να θυμώσει και γιατί του είναι ευκολότερο να χτυπήσει.  Έτσι, παραμένω ήρεμη χωρίς να πρέπει να το προσπαθήσω. Ούσα ήρεμη, μπορώ να του αφιερώσω όσο χρόνο χρειάζεται για νιώσει τον θυμό του, να τον εκφράσει μη βίαια και να έχουμε ένα παραγωγικό αποτέλεσμα με απόλυτο σεβασμό για τα θέλω και των δύο. 

Όπως το βλέπω εγώ, αν ένας γονέας δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που κάνει το παιδί του να αντιδρά έτσι, τότε

Α) είτε αφήνει τον δικό του ενήλικο θυμό να τον κατακλύσει και ξεσπά εκφράζοντας τον (όμως δεν βλέπω πως αυτός ο τρόπος βοηθά και αποδέχεται το συναίσθημα του παιδιού)

β)είτε απλά προσποιείται ότι είναι ήρεμος ενώ το μόνο που θέλει είναι να αλλάξει το παιδί την συμπεριφορά του. Σε αυτή την περίπτωσηείμαι σίγουρη ότι οι χειρισμοί του ενήλικα είναι ψεύτικοι και χειριστικοί και είμαι επίσης σίγουρη ότι το παιδί δε νιώθει την αποδοχή του γονεά.

 

Από το άρθρο διαφαίνεται ότι είναι αναγκαίο να δώσουμε στο παιδί τον χρόνο να εκφραστεί και ότι είναι ουσιαστικό να καταλάβει ότι μας ενδιαφέρει τι νιώθει καθώς και ότι ακόμα και τα αρνητικά συναισθήματά είναι αποδεκτά. Δεν είδα κατεύθυνση ούτε χειρισμό, αντιθέτως είδα σεβασμό ως προς το παιδί. 

[Sentir...natureza]

  On 26/10/2018 at 7:04 ΠΜ, kine είπε:

Η κόρη μου ξεκίνησε να σηκώνει χέρι (συμβολικό χτύπημα και όχι επίπονο) πριν τα δύο. Το έκανε και το κάνει ακόμη, σε οποιαδήποτε στιγμή, για οποιαδήποτε άρνηση νομίζει ότι θα λάβει ως απάντηση ή όντως ακούει. Το κάνει όμως και με το που ξυπνάει το πρωί κλωτσώντας όποιον βρει και όπως μπορεί και γενικά έχει αρχίσει να γίνεται πολύ συχνό: για κάθε τι που μπορεί να νομίζει ότι δεν θα έχει θετική απάντηση. Το κάνει σε όλους ανεξεραίτως, παππούδες γιαγιάδες, θείους/ες, γονείς κ.α. . Οχι όμως σε παιδιά, κυρίως γιατί είναι πολύ επιφυλλακτική να πλησιάσει άλλα παιδιά και συνήθως, αυτά έρχονται κοντά της κι όχι το αντίθετο. Οπότε, είναι μια συμπεριφορά αποδοκιμασίας προς τους ενήλικες που συναναστρέφεται. Επίσης μιλάει εξαιρετικά καλά και δεν έχουμε πρόβλημα συννενόησης ή αντίληψης, του τί λέει ή τί της λέμε.

 

Το κείμενο το διάβασα αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το βρω χρήσιμο για την ηλικία της. Τον πρώτο καιρό που το έκανε, το άφηνα να περάσει, απλά λέγοντας ότι δεν χτυπάμε όταν το έκανε εμφατικά και δεν έδινα παραπάνω προέκταση στο θέμα. Αργότερα άρχισα να την παίρνω κοντά μου (πχ. το έκανε προς τη γιαγιά) και να της μιλάω. Να της λέω ότι όταν θέλεις "αυτό", να λές θέλω "αυτό"- όχι να χτυπάς κτλ κτλ. Πρόσφατα άρχισα να της εξηγώ ότι δεν ξέρουμε τί σκέφτεται μέσα στο κεφάλι της, μιας και θυμώνει στιγμιαία απλά και μόνο επειδή δεν έπιασε ο μπαμπάς της με την πρώτη, το παιχνίδι που θέλει να παίξουμε ή κάτι ανάλογης βαύτητας. 

 

Πλέον έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι όμως, γιατί ναι μεν οι χειρονομίες δεν είναι ούτε για πλάκα επίπονες, αλλά είναι συχνότατες και έχουμε καταλήξει να αιφνιδιαζόμαστε ανά πάσα στιγμή, στα καλά καθούμενα, εκεί που παίζουμε και μιλάμε όμορφα σε ήρεμο τόνο και ευχάριστο για όλους, να μας έρχεται ένα χέρι στα μούτρα! Οταν τη ρωτάω γιατί το κάνει, δεν δίνει καμία απάντηση. Αισθάνομαι ότι δεν είναι σε θέση να μου εκτιμήσει γιατί το έκανε. Στην επόμενη πρόταση της λέω: "εγώ χτυπάω;" μου απαντάει " όχι". Το ίδιο τη ρωτάω για το μπαμπά ή τον παππού ή κάποιον άλλο. Απαντά όχι σε όλα, αφού το σκεφτεί πρώτα (χωρίς να εκβιάζω μια απάντηση) και μετά της λέω άρα ούτε κι εσύ θα χτυπάς. Μου λέει συνήθως μετά "δεν θα χτυπάω" ή αλλάζει θέμα και λέει κάτι άσχετο. Αλλά επαναλαμβάνεται την επόμενη στιγμή. Της έχει γίνει πρώτη αντίδραση πια.

 

Καμία συμβουλή; Περνάει με το χρόνο; Κι αν περνάει όσο μεγαλώνει το παιδί, πρέπει να το αφήνω να περάσει απαρατήρητο ή να σταματάω κάθε στιγμή και λεπτό και να της λέω όσα πρέπει να ακούσει; Εχω την αίσθηση ότι αν κάθε φορά, το επισημαίνω, θα του δώσω τεράστιες διαστάσεις μιας και συμβαίνει συνεχώς. 

 

Και το άλλο ερώτημα: είναι δεδομένο ότι θα θυμώνει με αυτή τη συχνότητα και αυτή την αιτιότητα: "μου αρνείσαι κάτι ή νομίζω ότι μου αρνείσαι"; Πρέπει να είναι αποδεκτός ο θυμός, no matter what; 

 

Την καλημέρα μου και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες 

Expand  

Προσωπικα, απο τις πρωτες φορες που αρχισε να χτυπαει ο μικρος (γυρω στους 18-20 μηνες) εδινα περισσοτερη σημασια στο συναισθημα αυτου που δεχεται τη βια. Εκανα πως πονεσα (ακομη κι αν δεν ηταν πολυ δυνατο το χτυπημα), εδειχνα λυπημενη, του ελεγα η μαμα πονεσε και οτι ποναει οταν χτυπαμε. Οσο μεγαλωνε, αναγνωριζα και το δικο του συναισθημα "καταλαινω εισαι θυμωμενος γιατι..., αλλα οταν χτυπαμε οι αλλοι πονανε, πληγωνονται και κλαινε". Ακομη, καποιες φορες (2-3) εκανα πως εκλαψα οταν με χτυπησε και πραγματικα πηρε το μηνυμα. Εχω δοκιμασει να μιλησω με αυστηρο τονο για αυτο που εκανε, αλλα ενιωσα οτι δεν ημουν εγω και δεν το ξαναεκανα. Πιστευω οτι εχει βοηθησει πολυ που μιλαμε γι' αυτο οταν βλεπουμε αλλα παιδακια να χτυπιουνται και να κλαινε, οταν μπορει να χτυπησει καποιο παιδακι και να κλαψει ή το αντιστροφο, αλλα και ενα βιβλιο που ειναι πολυ ωραιο για την "αναλυση" της σωματικης βιας, γιατι καποιοι ανθρωποι χτυπανε, τι μπορεις να κανεις αν νιωθεις οτι θελεις να χτυπησεις καποιον, γιατι τα χερια μας δεν ειναι φτιαγμενα για να χτυπαμε, ο τιτλος "Τα χερια δεν ειναι για να δερνουμε". Θεωρω τεραστια επιτυχια που απο πολυ νωρις (περ 2 χρ) σηκωνε χερι και το σταματουσε πριν μας ακουμπησει. Πλεον, οταν σηκωνει χερι (σπανια) συνηθως μεχρι να φτασει πανω μας εχει σταματησει ολη την ενταση και ισα που μας αγγιζει.

 

Νομιζω πως αν το επισημαινεις καθε φορα θα παρει μεγαλυτερες διαστασεις. Νομιζω πως τετοια εκταση που εχει παρει και με τοση ευκολια σηκωνει χερι, θα της ελεγα οτι "η μαμα ποναει, στεναχωρηθηκε και δεν θελει να παιξει αλλο" και θα απομακρυνομουν. Δηλαδη νομιζω πως θα ξεκινουσα να της στερω την παρουσια μου, το παιχνιδι μας κλπ. Ισως, να της ρωτουσα αν ειναι θυμωμενη, κι αν θελει να κανει κατι για να ηρεμησει, πχ να χτυπησει ενα μαξιλαρι. Παραλληλα, θα συζητουσα μολις εβρισκα ευκαιρια και σιγουρα θα αγοραζα καποιο βιβλιο που βοηθανε πολυ τα παιδια (το συγκεκριμενο ειναι πολυ καλο, και τα αλλα της ιδιας σειρας επισης).

 

Επισης, @ΛΕΜΟΝΙΑ2 δεν πιστευω οτι οταν οι γονεις κρατανε τον θυμο τους ειναι σαν να μαθαινουν στο παιδι να μην εκφραζεται. Στην ουσια δεν ειναι οτι κρυβουν το συναισθημα τους, αλλα το διαχειριζονται ωστε να μην τους οριζει. Σκοπος ειναι το παιδι να μαθει να διαχειριζεται τον θυμο του και να μην ξεσπαει με τροπο που μπορει να πληγωνει τους αλλους. Φυσικα, αποδεχομαστε τον θυμο σαν συναισθημα, αλλα μαθαινουν πώς να τον διαχειριζονται οταν βλεπουν και εμας οτι διαχειριζομαστε τα συναισθηματα μας με τροπο ηπιο και χωρις εντασεις ή χωρις να προσβαλλουμε καποιον. Ανθρωποι ειμαστε και καποιες φορες μπορει να υψωσουμε και την φωνη μας ή να ξεφυγουμε λιγο, αρκει μετα να αναγνωρισουμε οτι ξεφυγαμε, να ζητησουμε συγνωμη και να προσπαθησουμε ωστε να μην επαναληφθει, αλλα να ειναι σπανιο φαινομενο.

Επεξεργάστηκαν 26 Οκτωβρίου,2018 by Sentir...natureza

[ponemeni]

  On 26/10/2018 at 8:08 ΠΜ, ΛΕΜΟΝΙΑ2 είπε:

Αυτα που εγραψα αναφερονται στο αρχικο κειμενο και οχι στην kine

 

Η απαντηση μου ειναι απολυτη γιατι εχω δει τις αντιδρασεις των παιδιων μου σε τετοιες χειριστικες συμπεριφορες, δικη μου και των αλλων. Μακροπροθεσμα  τους κανει κακο γιατι νιωθουν καταπιεσμενα, μαζευουν μεσα τους μεγαλυτερο θυμο και εχουν πιο εντονα ξεσπασματα.

 

Τι να κανουμε? 

Η αποψη μου ειναι να προσπαθουμε να βαλουμε τον εαυτο μας στη θεση τους, να ανατρεξουμε στα παιδιακα μας χρονια  ωστε να καταλαβουμε πως νιωθουν αυτα εκεινη την στιγμη.  Πρεπει να βλεπουμε  τα βαθυτερα αιτια και οχι να επικεντρωνομαστε στην αντιδραση.  Εξαλλου ενα παιδι το μεσο που εχει για να αντιδρασει ειναι το χερι. Ειδικα στις ηλικιες των 2. Οσο  καλα και να μιλαει δεν μπορει να αντιστρεψει τα δικα μας  επιχειρηματα  και να γινει ενας διαλογος με ισους ορους. Αυτο το παιδι το αντιλαμβανεται και αντιδρα ετσι κυριως με τους μεγαλους. Οχι με τους συνομιλικους.

 

 

Γενικα δεν πρεπει να αθετουμε τις υποσχεσεις μας, να ειμαστε συνεπεις, να καταλαβαινουμε οτι το παιχινιδι και η επισκεψη σε ενα φιλο του παιδιου μας για αυτο ειναι κατι σημαντικο και να μην το υποτιμαμε. Στο παραδειγμα το λαθος ξεκιναει απο την μητερα που δεν τηρησε την υποσχεση της. Να μην υποτιμαμε  τα συνασθηματα των παιδιων και τις επιθυμιες τους , που οσο και να λεμε οτι δεν το κανουμε πιστευω οτι ολοι οι γονεις λιγο πολυ το κανουν. 

Περισσοτερη κατανοηση στο παιδι. Μεγαλυτερη επικοινωνια. 

 

Τι κανω με την κορη μου που χτυπαει??   Απλα φευγω εκεινη την ωρα και προσπαθω να καταλαβω τι λαθος συμπεριφορα ειχα και της προκαλεσα τοσο θυμο. Δεν ξερω εαν κανω το σωστο. Σε βαθος χρονου θα φανει!  

Γενικως πιστευω οτι για  ολες τις συμπεριφορες των παιδιων, ευθυνομαστε εμεις. Ειτε προκαλωντας με το λαθος τροπο μας ειτε αντιγραφοντας τα παιδια εμας.  

Expand  

 

Θα συμφωνήσω εν γένει μαζί σας. Προφανώς για τις συμπεριφορές των παιδιών ευθύνονται οι γονείς. Το παιδί είναι tabula rasa, άγραφος πίνακας. Σαφώς παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας του παιδιού αλλά είναι μείσονος χαρακτήρα. Παρατηρώ γονείς με δύο ή και τρία παιδιά και λένε ότι με τον ίδιο τρόπο τα μεγάλωσα, στο ίδιο σπίτι, οι ίδιοι γονείς το ένα παιδί φέρεται έτσι το άλλο αλλιώς. Και όμως, όταν κάποιος έχει δύο ή και περισσότερα παιδιά δεν φέρεται ποτέ με τον ίδιο τρόπο και στα 2 - 3. Λίγο που από το μεγαλύτερο παιδί ζητάμε μία ευθύνη για την ζημιά που έκανε το αδερφάκι, μία που ζητάμε από το μεγαλύτερο παιδί να είναι υπεύθυνο για πράγματα που δεν του αναλογούν, λίγο που βρίσκουμε χαριτωμένο κάτι που θα κάνει το μικρό παιδί ενώ στο μεγάλο θα το αποδοκιμάζαμε και πόσα άλλα.

Κατακλείδι ειπείν, για όλες τις συμπεριφορές των παιδιών η λύση θα πρέπει να αναζητηθεί στην συμπεριφορά του γονέα. Όχι με λανθασμένη λογική, δηλαδή ότι κάτι κάνει απαραίτητα λάθος ο γονέας αλλά σε όλα όσα απαρτίζουν την κοσμοθεωρία του. Ενθυμούμαι σε μία συνάντηση που είχε γίνει στο νήπιο ακόμη με έναν ψυχολόγο που έλεγε ότι τα παιδιά βγάζουν ένταση όταν επιστρέφει ο γονέας από την δουλειά στο σπίτι, έτσι εκφράζουν την απογοήτευση που νιώθουν από την απουσία του γονέα όλη την ημέρα.

[kine]

  On 26/10/2018 at 3:43 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

Νομιζω πως αν το επισημαινεις καθε φορα θα παρει μεγαλυτερες διαστασεις. Νομιζω πως τετοια εκταση που εχει παρει και με τοση ευκολια σηκωνει χερι, θα της ελεγα οτι "η μαμα ποναει, στεναχωρηθηκε και δεν θελει να παιξει αλλο" και θα απομακρυνομουν. Δηλαδη νομιζω πως θα ξεκινουσα να της στερω την παρουσια μου, το παιχνιδι μας κλπ. Ισως, να της ρωτουσα αν ειναι θυμωμενη, κι αν θελει να κανει κατι για να ηρεμησει, πχ να χτυπησει ενα μαξιλαρι. Παραλληλα, θα συζητουσα μολις εβρισκα ευκαιρια και σιγουρα θα αγοραζα καποιο βιβλιο που βοηθανε πολυ τα παιδια (το συγκεκριμενο ειναι πολυ καλο, και τα αλλα της ιδιας σειρας επισης).

Expand  

 

Κάπου εδώ βρίσκομαι κι εγώ, δηλαδή στο να της επισημαίνω ότι όταν παίζει έτσι, εγώ δεν θέλω να παίζω μαζί της. Και όταν δεν σηκώσει χέρι, θα γυρίσει να σου φωνάξει ή να πετάξει κάτω τα παιχνίδια της. Από τη μια είναι οκ να έχει θυμούς, από την άλλη δεν μπορώ να αποδεχτώ, ότι κάθε 2-3 λεπτά, θα ξεσπάει στιγμιαία με έναν κάποιο τρόπο. Είτε είναι φωνές, είτε είναι πέταγμα αντικειμένων, είτε είναι χειρονομία. Και πάλι ξαναλέω, δεν είναι ότι μας πονάει. Είναι ζήτημα αλληλεπίδρασης και σχέσης αναμεταξύ μας. Να το πω αλλιώς, νιώθω να με "τραμπουκίζει" συναισθηματικά, εκβιάζοντας την εξέλιξη ενός παιχνιδιού, ενός τραγουδιού, ενός αστείου, ενός διαλόγου κτλ. 

 

Το χτύπημα σα χτύπημα, δεν είναι αξιοσημείωτο. Η χειρονομία είναι χαρακτηριστική της απαίτησης της, να οδηγηθεί το παιχνίδι, εκεί που σκέφτηκε. Της λέω πλέον, ότι μπορεί να θέλω να παίξω αλλιώς το παιχνίδι ή να πώ με άλλο τρόπο την ιστορία και γενικά ότι δεν μπορώ να παίζω με αυστηρές σκηνοθετικές οδηγίες κι εντολές (αυτό με πιο απλές κουβέντες). Την ενοχλεί εκείνη τη στιγμή, αλλά το προσπερνά και συνεχίζει συνήθως. Υποθέτω αυτό είναι καλή έκβαση...(;)

 

Κατά τα άλλα, το μόνο που θα διορθώσω είναι ότι τα παιδιά ΔΕΝ είναι άγραφος πίνακας. Άγραφος πίνακας σημαίνει άβουλο, παθητικό όν, αναγκασμένο και προδιαγεγραμμένο από την φύση του, να γίνει όσα η οικογένεια του, του ορίσει. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Έχουν ιδιοσυγκρασία, έχουν βούληση, έχουν κίνητρα, έχουν κάτι δικό τους και το φέρουν μαζί τους, από την πρωτη στιγμή της ύπαρξης τους. Πάνω σε αυτό το κάτι πολύ δικό του, το κάθε παιδί θα διαμορφωθεί και θα αλληλεπιδράσει και θα έχει τον α ή το β' χαρακτήρα αργότερα. Οι γονείς φυσικά και πλάθουν τον χαρακτήρα του παιδιού τους, μέσα από το δικό τους παράδειγμα ζωής, αλλά ΟΧΙ, δεν γράφουν πάνω σε λευκό πίνακα. Αλληλεπιδρούν με έναν άνθρωπο και η αλληλεπίδραση τους θα φέρει τον όποιο χαρακτήρα κι αυτό όχι νομοτελειακά.

[Sentir...natureza]

  On 26/10/2018 at 6:00 ΜΜ, kine είπε:

Κάπου εδώ βρίσκομαι κι εγώ, δηλαδή στο να της επισημαίνω ότι όταν παίζει έτσι, εγώ δεν θέλω να παίζω μαζί της. Και όταν δεν σηκώσει χέρι, θα γυρίσει να σου φωνάξει ή να πετάξει κάτω τα παιχνίδια της. Από τη μια είναι οκ να έχει θυμούς, από την άλλη δεν μπορώ να αποδεχτώ, ότι κάθε 2-3 λεπτά, θα ξεσπάει στιγμιαία με έναν κάποιο τρόπο. Είτε είναι φωνές, είτε είναι πέταγμα αντικειμένων, είτε είναι χειρονομία. Και πάλι ξαναλέω, δεν είναι ότι μας πονάει. Είναι ζήτημα αλληλεπίδρασης και σχέσης αναμεταξύ μας. Να το πω αλλιώς, νιώθω να με "τραμπουκίζει" συναισθηματικά, εκβιάζοντας την εξέλιξη ενός παιχνιδιού, ενός τραγουδιού, ενός αστείου, ενός διαλόγου κτλ. 

  

Το χτύπημα σα χτύπημα, δεν είναι αξιοσημείωτο. Η χειρονομία είναι χαρακτηριστική της απαίτησης της, να οδηγηθεί το παιχνίδι, εκεί που σκέφτηκε. Της λέω πλέον, ότι μπορεί να θέλω να παίξω αλλιώς το παιχνίδι ή να πώ με άλλο τρόπο την ιστορία και γενικά ότι δεν μπορώ να παίζω με αυστηρές σκηνοθετικές οδηγίες κι εντολές (αυτό με πιο απλές κουβέντες). Την ενοχλεί εκείνη τη στιγμή, αλλά το προσπερνά και συνεχίζει συνήθως. Υποθέτω αυτό είναι καλή έκβαση...(;)

 

Expand  

Δηλαδη απ'οτι καταλαβαινω ειναι απαιτητικη και θελει να κινειστε συμφωνα με το θελημα της, δεν δεχεται καποια "παρεκκλιση" απο αυτο που εχει στο μυαλο της. Εχεις δοκιμασει να προτεινεις την "παρεκκλιση" με τροπο παιχνιδιαρικο ή με στοιχεια που της αρεσουν; Μηπως απλα της φαινεται οτι παει να της επιβληθει κατι και αντιδραει κατ'αυτον τον τροπο. Θελω να πω μηπως η προσεγγιση σας πρεπει να αλλαξει μηπως δεχτει καλυτερα τις οποιες "παρεκκλισεις"; Μηπως να παιξετε μεταξυ σας (οι γονεις) και να το διακεδαζετε τοσο πολυ που να θελει να συμμετεχει σε αυτο που πριν απο λιγο ή αλλη φορα αρνιοταν; Αλλα εφ'οσον το προσπερνα και συνεχιζει νομιζω οτι ειστε ηδη σε καλο δρομο.

 

  On 26/10/2018 at 6:00 ΜΜ, kine είπε:

Κατά τα άλλα, το μόνο που θα διορθώσω είναι ότι τα παιδιά ΔΕΝ είναι άγραφος πίνακας. Άγραφος πίνακας σημαίνει άβουλο, παθητικό όν, αναγκασμένο και προδιαγεγραμμένο από την φύση του, να γίνει όσα η οικογένεια του, του ορίσει. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Έχουν ιδιοσυγκρασία, έχουν βούληση, έχουν κίνητρα, έχουν κάτι δικό τους και το φέρουν μαζί τους, από την πρωτη στιγμή της ύπαρξης τους. Πάνω σε αυτό το κάτι πολύ δικό του, το κάθε παιδί θα διαμορφωθεί και θα αλληλεπιδράσει και θα έχει τον α ή το β' χαρακτήρα αργότερα. Οι γονείς φυσικά και πλάθουν τον χαρακτήρα του παιδιού τους, μέσα από το δικό τους παράδειγμα ζωής, αλλά ΟΧΙ, δεν γράφουν πάνω σε λευκό πίνακα. Αλληλεπιδρούν με έναν άνθρωπο και η αλληλεπίδραση τους θα φέρει τον όποιο χαρακτήρα κι αυτό όχι νομοτελειακά.

Expand  

Θα συμφωνησω απολυτα. Το tabula rasa που ισχυε εχει καταργηθει απο την συγχρονη ψυχολογια. Σιγουρα το περιβαλλον παιζει πολυ σημαντικο ρολο στην διαμορφωση του ανθρωπου, αλλα δινοντας σημασια μονο σε αυτο, ειναι σαν να ακυρωνουμε την υπαρξη του ατομου, τα εσωτερικα του κινητρα, την ιδιοσυγκρασια του. Κατα τη γνωμη μου ο σκοπος των γονεων θα πρεπει να ειναι ακριβως αυτος: να δωσουμε την ελευθερια, τον χωρο, τον χρονο, την δυνατοτητα στο παιδι μας να βρει τον πραγματικο του εαυτο και να τον αποδεχτουμε για αυτο ακριβως που ειναι. Δινοντας το καλυτερο παραδειγμα που θα μπορουσαμε να δωσουμε, εμπνεεοντας ελευθερια επιλογης και σεβασμο. Μονο ετσι το παιδι θα ανακαλυψει τον πραγματικο του εαυτο και θα μπορει να ζει χωρις προκαταληψεις, απωθημενα και ριζωμενες επιθυμιες αλλων.

[Αναιδα]

Για τις μητερες που δεν καταλαβαν τι εννοω. .

Ο θυμος εκδηλωνεται με πολλους διαφορετικους τροπους, αναλογα με την στιγμη, το γεγονος, το περιβαλλον και πολυ σωστα αναφερθηκε με την ηλικια του παιδιου.   Ενα αυστηρο βλεμα ή αυστηρος τονος της φωνης αρκει για να καταλαβει οτι η μητερα ειναι θυμωμενη.    Δεν εγραψα καπου για βιαιη συμπεριφορα,     ξυλο ή υστερια.  

 

 

Στο συγκεκριμενο παραδειγμα η  μητερα ενω  φευγει εξοργισμενη και  κανει προσπαθειες να ηρεμησει το παιδι μεσα της που ζηταει εκδικηση,   γυριζει αμεσως  "φορωντας¨" το  γαληνιο υφος με σκοπο να "εκπαιδευσει  το γιο της" πως να διαχειριζεται το θυμο του, προσπερνωντας  οτι η ιδια αθετησε την υποσχεση της, οτι το παιδι εκανε ονειρα για την γιορτη   και εστιαζει στην αντιδραση του.    Θιχτηκε κυριως  εγωισμος της.  Δεν εδειξε  να προβληματιστηκε για την δικη της επιλογη. 

Προσπαθει με λογικα επιχειρηματα, απο θεση ισχυος, οχι μονο να πεισει το παιδι της αλλα και να καταπνιξει τα   συναισθηματα του. 

Λεει οτι καταλαβαινει,  αλλα   υποκρινεται.   Και αυτο το  εξοργιζει ακομα περισσοτερο. Δικαιως την αποκαλει ψευτρα. 

Οχι δεν συμφωνω με το παραδειγμα. 

 

 

 ΄Σε καταλαβαινω....... αλλα θα κανεις αυτο που θελω"     Συνηθισμενη χειριστικη συμπεριφορα των γονιων. Απλα κοροιδευουμε το παιδι. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 26 Οκτωβρίου,2018 by ΛΕΜΟΝΙΑ2

[Lenia16]

  On 26/10/2018 at 6:57 ΜΜ, ΛΕΜΟΝΙΑ2 είπε:

Για τις μητερες που δεν καταλαβαν τι εννοω. .

Ο θυμος εκδηλωνεται με πολλους διαφορετικους τροπους, αναλογα με την στιγμη, το γεγονος, το περιβαλλον και πολυ σωστα αναφερθηκε  και  με την ηλικια του παιδιου.   Ενα αυστηρο βλεμα ή αυστηρος τονος της φωνης αρκει το παιδι να καταλαβει οτι η μητερα ειναι θυμωμενη.    Δεν εγραψα καπου για βιαιη συμπεριφορα  ΠΧ  ξυλο ή υστερια.  

 

 

Στο συγκεκριμενο παραδειγμα η  μητερα ενω  φευγει εξοργισμενη και  κανει προσπαθειες να ηρεμησει το παιδι μεσα της που ζηταει εκδικηση,   γυριζει αμεσως  "φορωντας¨" το  γαληνιο υφος με σκοπο να "εκπαιδευσει  το παιδι της" πως να διαχειριζεται το θυμο του, παραβλεποντας οτι η ιδια αθετησε την υποσχεση της, οτι το παιδι εκανε ονειρα για την γιορτη   και εστιαζει στην αντιδραση του γιου της.    Αυτο της εθιξε κυριως τον εγωισμο.  Δεν εδειξε  να προβληματιστηκε για την δικη της επιλογη, τελικα. 

Προσπαθει με λογικα επιχειρηματα, απο θεση ισχυος, οχι μονο να πεισει το παιδι της αλλα και να καταπνιξει τα   συναισθηματα του παιδιου της. 

Λεει οτι καταλαβαινει,  αλλα   υποκρινεται.   Και αυτο εξοργιζει ακομα περισσοτερο το παιδι. Δικαιως την αποκαλει ψευτρα. 

Οχι δεν συμφωνω με το παραδειγμα. 

 

 

 ΄Σε καταλαβαινω....... αλλα θα κανεις αυτο που θελω"   Συνηθισμενη χειριστικη συμπεριφορα των γονιων. Απλα κοροιδευουμε το παιδι. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Expand  

Εγώ διαβάζοντας την ιστορία δεν καταλαβαίνω ότι η μαμά συνεχίζει να είναι εξοργισμένη κ φοράει τη μάσκα της ηρεμίας υποκρινόμενη αλλά ότι πηγαίνοντας στο μπάνιο εξοργισμένη -αρχικα- παίρνει το χρόνο της να σκεφτεί κ να ηρεμήσει κ έτσι να μπορέσει να αντιμετωπίσει ορθολογικά το παιδί.

Επίσης, η μαμά δεν αθετεί την υποσχεση της γιατί βαριέται να τον πάει στον φίλο του ή κανόνισε να βγει αλλά γιατί έτυχε κάτι σοβαρό. Πες πως δεν ήταν αυτό το παράδειγμα αλλά πως η γιαγιά ήταν στο νοσοκομείο ή αρρώστησε ο αδερφός του κ δεν είχε που να τον αφήσει ή χίλια δυο άλλα πιο σημαντικά αντικειμενικά από το παιχνίδι του παιδιου. Συμφωνώ πως στο παιδικό μυαλό το κανονισμενο παιχνίδι ή πάρτυ με τους φίλους είναι πολύ σημαντικό αλλά δε θεωρείς πως πρέπει να μαθουμε στα παιδιά μας να αξιολογούν τα γεγονότα που τους συμβαίνουν γιατί αλλιώς θα πνίγονται μονιμως σε μια κουταλιά νερό; Δεν είναι εξίσου σημαντικό να μπορούν να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους με το να εκτιμούν την εκάστοτε κατάσταση κ να κρίνουν τι προέχει; Βασικά, εγώ προσωπικά αυτό το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό. Δλδ αν του παιδιου μου μελλοντικά δεν του "κάθεται" αυτό που θέλει ή εχει στο μυαλό του, η πρώτη αντίδραση του θα είναι η βια κ τα νευρα κ όχι επιχειρηματολογημενη κ εκλογικευμενη αντίδραση; Όχι, δε θα το ήθελα καθόλου αυτό. Είναι άνθρωποι που νομίζουν ότι η ζωή κ ο υπόλοιπος κόσμος τους χρωσταει κ τους κοροϊδεύω όταν τους συναντώ.

[kine]

  On 26/10/2018 at 6:54 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

Δηλαδη απ'οτι καταλαβαινω ειναι απαιτητικη και θελει να κινειστε συμφωνα με το θελημα της, δεν δεχεται καποια "παρεκκλιση" απο αυτο που εχει στο μυαλο της. Εχεις δοκιμασει να προτεινεις την "παρεκκλιση" με τροπο παιχνιδιαρικο ή με στοιχεια που της αρεσουν; Μηπως απλα της φαινεται οτι παει να της επιβληθει κατι και αντιδραει κατ'αυτον τον τροπο. Θελω να πω μηπως η προσεγγιση σας πρεπει να αλλαξει μηπως δεχτει καλυτερα τις οποιες "παρεκκλισεις"; Μηπως να παιξετε μεταξυ σας (οι γονεις) και να το διακεδαζετε τοσο πολυ που να θελει να συμμετεχει σε αυτο που πριν απο λιγο ή αλλη φορα αρνιοταν; Αλλα εφ'οσον το προσπερνα και συνεχιζει νομιζω οτι ειστε ηδη σε καλο δρομο.

Expand  

 

Το παιχνίδι, το έχουμε υπερκαλύψει, σε σημείο να πρέπει να επισημαινω κάθε τόσο ότι ΔΕΝ είναι όλα παιχνίδι, ότι κάνουμε ΚΑΙ δουλειές ΚΑΙ παιχνίδι και ότι κάποιες φορές βιαζόμαστε και δεν μπορούμε για οοοοοολες τις καταστάσεις να αφηνόμαστε στο παιχνίδι, μέχρι να κατορθώσουμε και το επιθυμητό αποτέλεσμα: πχ. το ντύσιμο, τα παπούτσια, το να κατέβει από το κάθισμα του αυτοκινήτου και να βγεί από το αυτοκίνητο κ.α. Εχω την αίσθηση, ότι μπορεί να χάνουμε ενίοτε το μέτρο και να αφηνόμαστε πολύ περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε (για την ίδια), στο να την ακολουθούμε στους ρυθμούς της. Εχουμε χρόνο, έχουμε ενδιαφέρον, έχουμε διάθεση, έχουμε αντοχές και το παρατραβάμε νομίζω, γιατί η υπομονή δεν εξαντλείται εύκολα. Δεν θέλω να το υπεραναλύσω και να κουράσω κιόλας, αλλά κάτι τέτοιο... 

 

 

Ευχαριστώ πάντως για το χρόνο σου και το σχόλιο σου 

[belleblue]

@Lenia16ακριβώς.

Σιγά μη καθόμουν να κανω συζητηση εάν για κάτι σημαντικό πχ ανάγκες ηλικιωμένου, καθόταν να με χτυπήσει. 

Δεν είπε η μάνα ότι θέλει να παει σε φίλη της και για αυτό αθετεί την υπόσχεση.

 

Παιδιά που εχουν ηλικιωμένους παπουδες πρεπει καπως να εχουν συνηθίσει στο ότι οι ανάγκες τους είναι πιο σημαντικές. Ένα παιδί 6 ετών θα πρέπει να εχει συνηθίσει στο ότι κάποιες φορές τα σχέδιά μας δεν πραγματοποιούνται και ότι οι ηλικιωμένοι έχουν προτεραιότητα, και θα πρέπει να έχει γίνει συζήτηση ακριβώς για αυτό. 

Εμένα μου έχει συμβεί, έχω μητέρα με πάρκινσον και πατέρα 92 τυφλό και στο κρεβάτι. 

Είναι δυνατόν να μην εχει ξανασυμβεί ποτέ σε αυτή την οικογένεια μια ανάγκη πιο σημαντική από το εκάστοτε playdate/trainingdate; 

Δηλαδή εσείς όταν αλλάζουν τα σχέδια αισθάνεστε ενοχή -  αντί να λέτε "ξέρεις τι, λυπάμαι δε μπορούμε πάντα να ξέρουμε τι θα συμβεί μπορεί να γίνει και αυτό και εκείνο, ε ΟΧΙ και να με χτυπήσεις!"

Τι ψεύτικη υπόσχεση να νομίζεις οτι μπορείς πάντα να κάνεις όλα αυτά που λες στο παιδί. Τι καλλιεργείς με αυτό το τρόπο? Ότι μελλοντικά όλοι θα είναι έτσι? ότι αν κάτι πάει στραβά στα σχέδιά του, .... δικαιούται να φρικάρει? 

Δίνεις λύση παιρνεις τους φίλους και δασκάλους εξηγείς το προβλημα, και τέλος η ανησυχία του παιδιού. Δεν δικαιούται το παιδί επειδη φοβάται ότι θα του χαλάσεις την ζαχαρένια του να σε χτυπάει. Να θυμώσει ναι , να φωνάξει από λύπη, αλλά όχι να χτυπάει...

σόρρυ... για μένα είναι ότι πιο ανάποδο. 

 

εγώ μια φορά που είχε τύχει επιτηδες χτύπημα κοντά στο μάτι μου κιόλας, την πηρα απο το χέρι, κ της ειπα -  τι είναι αυτά τα πράγματα, εγώ όταν θυμώνω και δε μαρεσει κατι που κανεις εσυ καθομαι και σε χτυπάω? Δεν έιμαστε καλά!  Έχασες τώρα το διάβασμα του βιβλίου που ήθελα να διαβάσουμε για το βράδυ. 

όταν ανεβήκαμε, κ ηρεμησα μετά από 1 λεπτό που είδα ότι είχε στεναχωρηθεί με την επίπτωση της είπα,  "Θα είμαι μαζί σου για να κοιμηθείς αλλά δυστυχώς χάλασε όλη η καλή διάθεση που είχα με αυτό που έκανες και τώρα δεν έχω πια όρεξη να σου διαβάσω παραμύθι." 

σε αυτό το στάδιο δεν ήμουν πια θυμωμένη αλλά στεναχωρημένη-  της εξήγησα ότι "εάν εγώ κάνω κάτι που είναι σημαντικό, και δεν είναι για μένα αλλά για κάποιον άλλο που το έχει ανάγκη, δεν δέχομαι να μου φέρεσαι έτσι. σε αγαπάω, σε θέλω δίπλα μου, θα σε πάρω αγκαλιά, αλλά βιβλίο, μπά.   "

Το δέχτηκε,  αγκαλιαστήκαμε και τώρα πλέον όταν πάει να θυμώσει είνα πολύ πιο μετρημένη. 

Σιγά μην είναι και χειριστική η μάνα, που οριοθετεί κακή συμπεριφορά στο παιδί της. 6 ετών είναι δεν είναι πια νήπιο, είναι παιδί σχολικής ηλικίας. 

Αν του πει δηλαδή η δασκάλα, δυστυχώς η εκδρομή σήμερα δε θα γίνει γιατί χάλασε το λεωφορείο, ή ότι δυστυχώς κάτι άλλο,  τι θα της κάνει, θα την σπρώξει...? 

 

Είναι σημαντικό σε αλλαγές (γιατί η συγκεκριμένη συζήτηση αφορούσε μια αλλαγή) να καλλιεργούμε ότι είναι δεδομένες και μέσα στην ζωή. 

Και ότι όταν υπάρχουν αλλαγές, πρέπει να συμπεριφερόμαστε με τρόπο που να μην πληγώνουμε τους άλλους. 

Εάν ένα παιδί περιμένει ότι όλα συμβαίνουν όπως τα έχουμε προβλέψει...  

δεν υπαρχει ένα ρητό που λέει  " Ο θεός γελάει με τους ανθρώπους όταν κάνουν σχέδια".  ? 

 

Η καθοδήγηση για το πως να εκφράσει ένα παιδί το θυμό του, θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη από τα 3,4,5 έτη.... στα 6 εάν πρεπει να κανει και ολοκληρη επεξήγηση του τι κανουμε όταν θυμώνουμε... ..τρέχα γύρευε.  Η συζήτηση αυτή για μένα είναι για παιδί 4 ετών όχι 6.  και εάν έχεις κάνει ηδη αυτή τη συζήτηση παλιότερα, τότε στα 6 την ξέρει το παιδί ,και επίτηδες κάνει κάτι ενάντια στα όρια, οπότε το μόνο που υπάρχει εκείνη τη στιγμή είναι η απλή οριοθέτηση χωρίς πολλά πολλά.  

έτσι θα γίνεται και στο σχολείο, και θα υπαρχουν και επιπτώσεις κοινωνικές ή σχολικές. 

 

 

 

[Αναιδα]

  On 27/10/2018 at 9:05 ΠΜ, belleblue είπε:

@Lenia16ακριβώς.

Σιγά μη καθόμουν να κανω συζητηση εάν για κάτι σημαντικό πχ ανάγκες ηλικιωμένου, καθόταν να με χτυπήσει. 

Δεν είπε η μάνα ότι θέλει να παει σε φίλη της και για αυτό αθετεί την υπόσχεση.

 

Παιδιά που εχουν ηλικιωμένους παπουδες πρεπει καπως να εχουν συνηθίσει στο ότι οι ανάγκες τους είναι πιο σημαντικές. Ένα παιδί 6 ετών θα πρέπει να εχει συνηθίσει στο ότι κάποιες φορές τα σχέδιά μας δεν πραγματοποιούνται και ότι οι ηλικιωμένοι έχουν προτεραιότητα, και θα πρέπει να έχει γίνει συζήτηση ακριβώς για αυτό. 

Εμένα μου έχει συμβεί, έχω μητέρα με πάρκινσον και πατέρα 92 τυφλό και στο κρεβάτι. 

Είναι δυνατόν να μην εχει ξανασυμβεί ποτέ σε αυτή την οικογένεια μια ανάγκη πιο σημαντική από το εκάστοτε playdate/trainingdate; 

Δηλαδή εσείς όταν αλλάζουν τα σχέδια αισθάνεστε ενοχή -  αντί να λέτε "ξέρεις τι, λυπάμαι δε μπορούμε πάντα να ξέρουμε τι θα συμβεί μπορεί να γίνει και αυτό και εκείνο, ε ΟΧΙ και να με χτυπήσεις!"

Τι ψεύτικη υπόσχεση να νομίζεις οτι μπορείς πάντα να κάνεις όλα αυτά που λες στο παιδί. Τι καλλιεργείς με αυτό το τρόπο? Ότι μελλοντικά όλοι θα είναι έτσι? ότι αν κάτι πάει στραβά στα σχέδιά του, .... δικαιούται να φρικάρει? 

Δίνεις λύση παιρνεις τους φίλους και δασκάλους εξηγείς το προβλημα, και τέλος η ανησυχία του παιδιού. Δεν δικαιούται το παιδί επειδη φοβάται ότι θα του χαλάσεις την ζαχαρένια του να σε χτυπάει. Να θυμώσει ναι , να φωνάξει από λύπη, αλλά όχι να χτυπάει...

σόρρυ... για μένα είναι ότι πιο ανάποδο. 

 

εγώ μια φορά που είχε τύχει επιτηδες χτύπημα κοντά στο μάτι μου κιόλας, την πηρα απο το χέρι, κ της ειπα -  τι είναι αυτά τα πράγματα, εγώ όταν θυμώνω και δε μαρεσει κατι που κανεις εσυ καθομαι και σε χτυπάω? Δεν έιμαστε καλά!  Έχασες τώρα το διάβασμα του βιβλίου που ήθελα να διαβάσουμε για το βράδυ. 

όταν ανεβήκαμε, κ ηρεμησα μετά από 1 λεπτό που είδα ότι είχε στεναχωρηθεί με την επίπτωση της είπα,  "Θα είμαι μαζί σου για να κοιμηθείς αλλά δυστυχώς χάλασε όλη η καλή διάθεση που είχα με αυτό που έκανες και τώρα δεν έχω πια όρεξη να σου διαβάσω παραμύθι." 

σε αυτό το στάδιο δεν ήμουν πια θυμωμένη αλλά στεναχωρημένη-  της εξήγησα ότι "εάν εγώ κάνω κάτι που είναι σημαντικό, και δεν είναι για μένα αλλά για κάποιον άλλο που το έχει ανάγκη, δεν δέχομαι να μου φέρεσαι έτσι. σε αγαπάω, σε θέλω δίπλα μου, θα σε πάρω αγκαλιά, αλλά βιβλίο, μπά.   "

Το δέχτηκε,  αγκαλιαστήκαμε και τώρα πλέον όταν πάει να θυμώσει είνα πολύ πιο μετρημένη. 

Σιγά μην είναι και χειριστική η μάνα, που οριοθετεί κακή συμπεριφορά στο παιδί της. 6 ετών είναι δεν είναι πια νήπιο, είναι παιδί σχολικής ηλικίας. 

Αν του πει δηλαδή η δασκάλα, δυστυχώς η εκδρομή σήμερα δε θα γίνει γιατί χάλασε το λεωφορείο, ή ότι δυστυχώς κάτι άλλο,  τι θα της κάνει, θα την σπρώξει...? 

 

Είναι σημαντικό σε αλλαγές (γιατί η συγκεκριμένη συζήτηση αφορούσε μια αλλαγή) να καλλιεργούμε ότι είναι δεδομένες και μέσα στην ζωή. 

Και ότι όταν υπάρχουν αλλαγές, πρέπει να συμπεριφερόμαστε με τρόπο που να μην πληγώνουμε τους άλλους. 

Εάν ένα παιδί περιμένει ότι όλα συμβαίνουν όπως τα έχουμε προβλέψει...  

δεν υπαρχει ένα ρητό που λέει  " Ο θεός γελάει με τους ανθρώπους όταν κάνουν σχέδια".  ? 

 

Η καθοδήγηση για το πως να εκφράσει ένα παιδί το θυμό του, θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη από τα 3,4,5 έτη.... στα 6 εάν πρεπει να κανει και ολοκληρη επεξήγηση του τι κανουμε όταν θυμώνουμε... ..τρέχα γύρευε.  Η συζήτηση αυτή για μένα είναι για παιδί 4 ετών όχι 6.  και εάν έχεις κάνει ηδη αυτή τη συζήτηση παλιότερα, τότε στα 6 την ξέρει το παιδί ,και επίτηδες κάνει κάτι ενάντια στα όρια, οπότε το μόνο που υπάρχει εκείνη τη στιγμή είναι η απλή οριοθέτηση χωρίς πολλά πολλά.  

έτσι θα γίνεται και στο σχολείο, και θα υπαρχουν και επιπτώσεις κοινωνικές ή σχολικές. 

 

 

 

Expand  

Επομενως και εσυ διαφωνεις με την συμπεριφορα της μητερας του παραδειγματος. Θα ησουν πιο αυστηρη με το παιδι, δεν θα του εκρυβες τον δικο σου θυμο και θα εφαρμοζες μια   τιμωρια - συνεπεια.  Δεν θα ησουν τοσο επεξηγηματικη εφοσον   κατα την αποψη σου, τετοιοι διαλογοι γινονται σε μικροτερες ηλικιες.

Στην δικη σου περιπτωση δεν της διαβασες το παραμυθι.

 

Η αντιδραση του εξαχρονου   σε αυτο το παραδειγμα  ειναι αποτελεσμα λαθος ανατροφης πολλων χρονων. Δειχνει ελλειψη επικοινωνιας.  Το θεμα δεν ειναι να εστιασουμε στην επιφανεια και να προσπαθουμε να διορθωσουμε μονο τις αντιδρασεις καταπνιγοντας τα συναισθηματα του, αλλα να ψαξουμε περισσοτερο ωστε να βρουμε τα βαθυτερα αιτια.   Να  κανουμε την αυτοκριτικη μας σαν γονεις. 

 

Επισης οταν προκειται για κατι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ για το παιδι, που μπορει να ειναι οτιδηποτε,  το ποδσφαιρο, παρτυ, σχολειο, δραστηριοτητα, (δευτερευουσας σημασιας για εμας). οφειλουμε να το ενημερωνουμε εγκαιρως και να του δειχνουμε οτι εμεις θα κανουμε καθε προσπαθεια ωστε να μην το χασει . Να δωσουμε χρονο να το συνειδητοποιησει.

Οπως ακριβως θα φερομαστε και σε εναν μεγαλο,  σεβομενοι την προσωπικοτητα του.  Και οχι να το φερνουμε προ τετελεσμενων γεγονοτων. 

 

Αν το παιδι δεν καταλαβει οτι η γιαγια του προεχει και ειναι απολυτη αναγκη  τοτε σημαινει οτι οι γονεις δεν του εχουν καλλιεργησει αγαπη για τη γιαγια. 

Αν το παιδι ειναι  εγωκεντρικο  δεν λυνεται με απλη οριοθετηση των  αντιδρασεων του  θυμου. .

Αν το παιδι αρχισει να χτυπαει και αποκαλει ψευτρα την μανα τοτε η μανα συνηθιζει να παρακαμπτει το παιδι,  να παρουσιαζει  ευκολα   δικαιολογιες, να  υποκρινεται στην καθημερινοτη της  και επομενως το παιδι  δεν μπορει να  κανει διαλογο μαζι της. Εχει χασει την εμπιστοσυνη του σε αυτη και δεν μπορει να βρει τον αλλο τροπο να την πεισει.   Χρησιμοποιει το χερι γιατι  εχει μαθει οτι  ειναι το μονο επιχειρημα που  εχει.

Γενικα υπαρχει προβλημα επικοινωνιας. 

 

 

Αν το παιδι μου στα 6 ειχε αυτη την αντιδραση θα με προβληματιζε πολυ για τον τροπο που το ειχα μεγαλωσει και θα εκανα την αυτοκριτικη μου. 

 

 

 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 27 Οκτωβρίου,2018 by ΛΕΜΟΝΙΑ2

[vtgian]

@ΛΕΜΟΝΙΑ2 βασικά δε διαφωνούμε, το αντίθετο. Ειδικά στο τελευταίο σου σχόλιο (πέρα από την απάντηση προς την belleblue) θα έλεγα ότι συμφωνώ κατά γράμμα. Γενικά ναι, έτσι θα έπρεπε να μεγαλώνουν από τη γέννηση τα παιδιά, με γονείς απόλυτα ικανούς να ενσυναισθανθούν τις ανάγκες των παιδιών τους, με γονείς που σέβονται τις γνωσιακές ικανότητες του παιδιού, με σεβασμό προς την προσωπικότητα και τα θέλω του παιδιού.

 

Ξέρεις όμως τι γίνεται; Κάποιοι γονείς έχουν κάνει πολλά λάθη. Ίσως από ανωριμότητα, ίσως λόγω δικών τους τραυμάτων που ποτέ δεν φρόντισαν, για ένα σωρό διαφορετικούς λόγους, δεν συμπεριφέρθηκαν προς το παιδί τους με σεβασμό και ως ισότιμο μέλος. Κάποιοι συνεχίζουν έτσι μια ζωή, αρνούνται να δουν τα λάθη τους, μεγαλώνοντας την επόμενη γενιά με προβλήματα ακόμα μεγαλύτερα.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι γονείς που κάποια στιγμή, (μπορεί πολύ νωρίς ή πολύ αργότερα πχ στην εφηβεία) συνειδητοποιούν ότι μάλλον τα έχουν κάνει θάλασσα και αρχίζουν να ψάχνουν πως θα διορθώσουν τα λάθη τους.

Το άρθρο αυτό, με την φανταστική του αυτή ιστορία, απευθείνεται σε μια μαμά που έχει ένα παιδί σε μεγαλύτερη νηπιακή ηλικία, και ίσως λόγω λαθών των γονιών το παιδί έχει φτάσει να αντιδρά με αυτόν τον τρόπο. Και βασικά απευθείνεται στον γονέα που έχει συνειδητοποιήσει ότι κάτι έχει κάνει λάθος και πρέπει να αλλάξει ο ίδιος.

 

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ κατάλαβα ότι η αλλαγή πλάνου ήταν έκτακτη και για σημαντικό θέμα (ίσως υγείας καθώς πρέπει το βράδυ η μαμά να μείνει στη γιαγιά).

 

Η πρόταση του άρθρου προς την μαμά είναι να πάρει το χρόνο της και να ηρεμήσει. Όχι απλά να καλύψει τον θυμό της και να το παίξει ήρεμη. Το άρθρο της προτείνει να εκτονώσει το θυμό της όχι προς το παιδί αλλά ιδιωτικά και να ρυθμίσει τα δικά της συναισθήματα με τους εξής τρόπους συνολικά:

α) πρώτα από όλα φροντίζοντας τον εαυτό της 

β) έπειτα λογικά εξηγώντας ότι έχει ένα νήπιο που δεν έχει μάθει να ρυθμίζει τα συναισθήματά του

γ) θυμίζοντας τον γονεικό της ρόλο, ότι είναι δικό της χρέος να μάθει στο παιδί πως θα ρυθμίζει τον θυμό του (όχι πως να μη θυμώνει, αλλά όταν θυμώνει πως να μπορεί να σκέφτεται ορθολογικά

δ)ξεκαθαρίζοντας ότι η τιμωρία σε αυτή τη φάση δεν λειτουργεί

 

Στο γονέα που θα διαβάσει αυτό το άρθρο, μέσω αυτής της ιστορίας, προτείνεται να μη μπει στο παιχνίδι της ανταλλαγής κατηγοριών (το οποίο όντως δεν έχει νόημα), αντίθετα του δείχνει γιατί όντως για το παιδί είναι ψεύτης και έχει αθετήσει την υπόσχεσή του. Μάλιστα τον καλεί να το επιβεβαιώσει στο παιδί αυτό (ακόμα και αν πραγματικά δεν ήταν στο χέρι του αυτή η αλλαγή πλάνου). Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο για έναν γονιό που έχει μεγαλώσει και έχει μάθει ότι οι μεγάλοι είναι αυτοί που έχουν πάντα δίκιο και ότι το παιδί δεν έχει ποτέ δικαίωμα να τους αμφισβητήσει; 

 

Αν με ρωτήσεις από τα παραδείγματα που βλέπω γύρω μου, θα σου πω ότι αντίθετα με το άρθρο, έχω δει και ακούσει πολλους γονείς σε παρόμοιες περιπτώσεις να αντιδρούν εντελώς αρνητικά

α) φωνάζοντας

β) αρχίζοντας τις κατηγορίες προς το παιδί (είσαι αχάριστος, δεν καταλαβαίνεις, εγώ κάνω για σένα τόσα κάθε μέρα και εσύ τίποτα)

γ) τιμωρώντας (αφού με χτύπησες, δε θα ξαναπας στο φίλο σου)

δ) με αόριστες απαγορεύσεις χωρίς νόημα (δε μιλάμε ποτέ έτσι στη μαμά)  

 

Αν λοιπόν έχουμε έναν  γονέας που  έχει κάνει το πρώτο μικρό βήμα να αναλογιστεί τις δικές του ευθύνες για την "ανάρμοστη" συμπεριφορά του παιδιού του, τότε πιστεύω ότι ένα τέτοιο άρθρο ίσως τον βοηθήσει να δει κάποια πράγματα πιο λογικά. Ακόμα όμως και αν δεν μιλάμε για έναν γονιό με τα παραπάνω άσχημα χαρακτηριστικά, υπάρχουν κάποιες φορές που ακόμα και οι "τέλειοι" γονείς (αν υπάρχουν τέτοιοι) μπορεί να το "χάσουν". Νομίζω ότι και σε αυτή την περίπτωση, η ιστορία είναι μια καλή υπενθύμιση του τι είναι σημαντικό (να βοηθήσεις το παιδί να ξεπεράσει τον θυμό και να πάει παρακάτω- όχι απλά να σου κάνει τη χάρη) και τι όχι.

 

@kine μήπως το γεγονός ότι αφιερώνετε πάρα πολύ χρόνο σε παιχνίδι, σας κουράζει σε σημείο να έχετε προσδοκίες "καλής συμπεριφοράς"¨από το παιδί; Επειδή γράφεις [...Εχω την αίσθηση, ότι μπορεί να χάνουμε ενίοτε το μέτρο και να αφηνόμαστε πολύ περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε (για την ίδια), στο να την ακολουθούμε στους ρυθμούς της...] Εν πάσει περιπτώσει, θεωρώ ότι 2 χρονών το σήκωμα χεριού δεν είναι συνειδητό, υπό την έννοια της πρόθεσης (εννοώ "θα χτυπήσω για να κάνω το δικό μου"). Μη ξεχνάμε ότι η σωματική βία είναι εντελώς φυσιολογική σε αυτή την ηλικία ως μέσο έκφρασης (και βιολογικά, ως τρόπος άμυνας). Ακόμα και αν έχει κατακτήσει το λεκτικό, ακόμα δεν έχει κατακτήσει πλήρως τη λογική διεργασία.