Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες.

[Nefeli2014]

Τους άλλαξα τα δωμάτια.. Η μεγαλη έχει μεγάλη χαρά. Έκατσε ώρες μόνη της στο δωμάτιο της κι έπαιζε ήρεμη.. Δεν άφησα τη μικρή επουδενι να πάει να της το χαλάσει. Την έβαζα στο δικό της δωμάτιο.. Κάποια στιγμή στο σαλόνι βρέθηκαν και έπαιξαν μαζί. Τσιγκλιστηκαν και λίγο. Αλλά γενικά ήρεμα. Ρώτησα τη μεγάλη αν είναι χαρούμενη που έχει δικό της δωμάτιο τώρα πια και μου είπε με ανακούφιση "αχ ναι... Τώρα δε θα κλαίει η μπεμπα" ας ελπίσουμε αυτό ναι είναι η απαρχή μιας πιο ηρεμης οικογενειακή ζωής και φυσικά η μεγάλη μου να ξεμπλοκαρει με όσα την έχουν βασανίζει-γέννες, μωρό, λόγος-και τώρα με την πλήρη ανεξάρτητο ποίηση της, τον χώρο της συν το σχολείο να τη δω να μεγαλώνει ήρεμα, να ωριμάσει, να μιλήσει σωστά... Γενικά πάντως έχουμε ηρεμήσει. 

Έτσι ήθελα να σας πω τα νέα μας... καλή συνέχεια!!!!! 

[Nefeli2014]

Τι διδάσκετε στα νήπια παιδιά σας περί βίας και επιθετικοτητας? Πως πρέπει να τους τα λέμε? Ώστε να μην γίνονται ούτε θύματα, ούτε θύτες? Ανεξάρτητα από τη συνεργασία με τους δασκάλους αν υπάρχει, θα ήθελα να μάθω εσείς πως τους τα λέτε και με τι τρόπο.. Να ακουστούν ιδέες, απόψεις, συμβουλές 

[vicky86]

Φυσικα ότι δ χτυπάμε, αν θέλουμε το παιχνίδι που έχει κάποιο παιδί το ζητάμε ευγενικά κ περιμένουμε. Δ σπρωχνουμε. Αν μας ζητήσουν κάποιο παιχνίδι λέμε ότι θα το δωσουμε μόλις τελειωσουμε(σχετικά σύντομα). Αν μας χτυπήσει κάποιο παιδί το λέμε στην κυρία, κ μετα στο σπιτι σε μένα. Αν έγινε καταλαθος κ ζητήσουν συγνώμη συγχωρούμε κ δ το κραταμε

Αν κάποιο παιδί έχει μόνιμα άσχημη συμπεριφορα το αποφευγουμε

Στον μικρο δ νομιζω οτι εχουν μεινει κ πολλα απο αυτα, είναι 3.στην μεγάλη που ειναι 5 κτ έχει μένει. 

Λιγο παραπανω δουλειά θέλουμε στο να διαχειρίζεται κάπως όταν έχει νεύρα εκείνη, πχ στο σπιτι τσιριζει

[kine]

Προσωπικά δεν θα κάνω καμία νύξη σε παιδί που δεν έχει βίαιη συμπεριφορά ή δεν έχει υποστεί.

 

Ασχολήθηκα μόνο όταν υπήρχε αφορμή, δηλαδή η κόρη μου σήκωσε χέρι σε ενήλικο. Δεν το έκανε έντονα ή με πρόθεση να τραυματίσει, αλλά ήταν χαρακτηριστική η κίνηση.

 

Νο1. Διακόπτω την κίνηση και δεν την επιτρέπω να ολοκληρωθεί εφόσον είμαι παρούσα και βλέπω την ενέργεια να ξεδιπλώνεται. Της κρατάω μαλακά το χέρι και την κοιτώ σταθερά στα μάτια, λέγοντας της ότι δεν της επιτρέπω να το κάνει αυτό.

 

Νο2. Αναγνωρίζω τί συμβαίνει. Υπάρχει λόγος για την αντίδραση πχ. αποθαρύνθηκε, στεναχωρήθηκε, της χάλασε η ροή του λόγου ή του παιχνιδιού, την πατρονάρει ο παππούς να κάνει κάτι και δεν θέλει-αλλά δεν μπορεί να του αρνηθεί ευθέως κ.α. 

Της εξηγώ με απλά λόγια ότι κατάλαβα τί την ενόχλησε. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να την αφήσω να χειροδικεί.

 

Νο3. Μόλις ηρεμήσει το κλίμα και όταν δεν θα κοιτάζουν τα υπόλοιπα μάτια εμάς (παππούδες, άλλοι γονείς, ξαδέρφια ή οποιοσδήποτε) της μιλάω ξανά για το περιστατικό. Της λέω σύντομα τί έγινε, τί την ενόχλησε, πως αντέδρασε και τελικά, ΠΩΣ μπορεί να αντιδράσει την επόμενη φορά, που θα νιώσει το ίδιο. 

 

Νο4. Κλείνει το θέμα, πάμε παρακάτω, δεν το υπεραναλύω, δεν το συζητάμε όλη μέρα, δεν κάνω κήρυγμα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ για το περιστατικό, δεν χρησιμοποιώ άλλα παιδιά που έκαναν κάτι ανάλογο, για να της κάνω κήρυγμα, δεν εξηγούμαι και δεν μιλώ εκ μέρους της, σε άλλους γονείς πχ. ζητάμε συγνώμη, δεν το ήθελε κι αλλα τέτοια.

 

[Nefeli2014]

7 ώρες πρίν, kine είπε:

Προσωπικά δεν θα κάνω καμία νύξη σε παιδί που δεν έχει βίαιη συμπεριφορά ή δεν έχει υποστεί.

 

Ασχολήθηκα μόνο όταν υπήρχε αφορμή, δηλαδή η κόρη μου σήκωσε χέρι σε ενήλικο. Δεν το έκανε έντονα ή με πρόθεση να τραυματίσει, αλλά ήταν χαρακτηριστική η κίνηση.

 

Νο1. Διακόπτω την κίνηση και δεν την επιτρέπω να ολοκληρωθεί εφόσον είμαι παρούσα και βλέπω την ενέργεια να ξεδιπλώνεται. Της κρατάω μαλακά το χέρι και την κοιτώ σταθερά στα μάτια, λέγοντας της ότι δεν της επιτρέπω να το κάνει αυτό.

 

Νο2. Αναγνωρίζω τί συμβαίνει. Υπάρχει λόγος για την αντίδραση πχ. αποθαρύνθηκε, στεναχωρήθηκε, της χάλασε η ροή του λόγου ή του παιχνιδιού, την πατρονάρει ο παππούς να κάνει κάτι και δεν θέλει-αλλά δεν μπορεί να του αρνηθεί ευθέως κ.α. 

Της εξηγώ με απλά λόγια ότι κατάλαβα τί την ενόχλησε. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να την αφήσω να χειροδικεί.

 

Νο3. Μόλις ηρεμήσει το κλίμα και όταν δεν θα κοιτάζουν τα υπόλοιπα μάτια εμάς (παππούδες, άλλοι γονείς, ξαδέρφια ή οποιοσδήποτε) της μιλάω ξανά για το περιστατικό. Της λέω σύντομα τί έγινε, τί την ενόχλησε, πως αντέδρασε και τελικά, ΠΩΣ μπορεί να αντιδράσει την επόμενη φορά, που θα νιώσει το ίδιο. 

 

Νο4. Κλείνει το θέμα, πάμε παρακάτω, δεν το υπεραναλύω, δεν το συζητάμε όλη μέρα, δεν κάνω κήρυγμα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ για το περιστατικό, δεν χρησιμοποιώ άλλα παιδιά που έκαναν κάτι ανάλογο, για να της κάνω κήρυγμα, δεν εξηγούμαι και δεν μιλώ εκ μέρους της, σε άλλους γονείς πχ. ζητάμε συγνώμη, δεν το ήθελε κι αλλα τέτοια.

 

Όταν είσαι μπροστά. Το θέμα είναι τι τα διδάσκουμε γενικως για όταν δεν είμαστε μπροστά. 

Έχουμε ένα παιδάκι στο σχολείο που είναι πολύ επιθετικό με τα υπόλοιπα. Το χουμε πει στη δασκαλα έχουν ενημερωθεί οι γονεις. Έχει γίνει παραπομπή σε ειδικούς αλλά αυτά θέλουν χρόνο. Άποτι έχω καταλάβει οι γονεις του είναι τα ίδια. Κατ εικόνα και ομοίωση. Εμείς πως προστςυεουμε να τα παιδιά μας και τι τους διδάσκουμε και πως ώστε να μάθουν να υοερασπιζονται τον εαυτό τους από τόσο μικρά..

[Fenia27]

1 hour ago, Nefeli2014 είπε:

Όταν είσαι μπροστά. Το θέμα είναι τι τα διδάσκουμε γενικως για όταν δεν είμαστε μπροστά. 

Έχουμε ένα παιδάκι στο σχολείο που είναι πολύ επιθετικό με τα υπόλοιπα. Το χουμε πει στη δασκαλα έχουν ενημερωθεί οι γονεις. Έχει γίνει παραπομπή σε ειδικούς αλλά αυτά θέλουν χρόνο. Άποτι έχω καταλάβει οι γονεις του είναι τα ίδια. Κατ εικόνα και ομοίωση. Εμείς πως προστςυεουμε να τα παιδιά μας και τι τους διδάσκουμε και πως ώστε να μάθουν να υοερασπιζονται τον εαυτό τους από τόσο μικρά..

 

Καλημερα...Τωρα ενταξει ειναι μικρα ακομη τα παιδια...Σιγουρα να τρεχουνε γρηγορα στην δασκαλα για να την ενημερωσουν ειτε οτι καποιος τους χτυπησε ειτε οταν βλεπουν ενα αλλο παιδακι να δεχεται επιθεση απο καποιο αλλο...Ειμαι πολυ υπερ στο να μαθαινουμε τα παιδια να μην μενουν απραγα σε οποιαδηποτε επιθεση προς τα ιδια και προς τους αλλους...Ισως να φωναξουν δυνατα στο παιδακι "μην με χτυπας" "σταματα" και να ενημερωσουν τον ενηλικα για αυτες της ηλικιες...

 

Να προσθεσω κατι και μην με φατε με αυτο που θα πω...δεν το εχω πολυσκεφτει αλλα...

 

Μια μεγαλη σε ηλικια συγγενης μου, τυχαια μου περιεγραψε πως ο γιος της οταν ηταν σε ηλικια  δημοτικου (?) (δεν ξερω ποσο ακριβως αλλα οχι νηπιο) δεχοταν επιθεσεις στο σχολειο απο αλλα παιδακια...Εκεινη ομως επεμενε στο παιδι να μην χτυπαει, να μην ανταποδιδει, να ενημερωνει δασκαλους κτλ...Δεν υπηρχε καμια βελτιωση κοριτσια...Μεχρι που η ιδια ειπε στο παιδι την επομενη φορα μην αφησεις να σε χτυπησουν. Χτυπα και εσυ. και μονο ετσι ησυχασε το παιδακι. Ηταν και γεροδεμενο...

 

Τελος παντων, σε καμια ομως περιπτωση στις ηλικιες αυτες τις μικρες, δεν το υποστηριζω αυτο το πραγμα...Τα παιδια ειναι μικρα για να καταλαβουν την διαχωριστικη γραμμη της αμυνας και επιθεσης....Απλα καθως τα παιδια μεγαλωνουν, ωριμαζουν και ταυτοχρονα "αγριευουν" νομιζω αντιμετωπιζεις και το παιδι αναλογα ωστε να μην γινει σακος του μποξ...

[Deena]

Εγώ έχω αγόρι ηλικίας δημοτικού που παίζουν ξύλο πολύ συχνά για παιχνίδι και είναι εύκολο να χαθεί το όριο. Στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι θα συνέβαινε (μου το έλεγαν κάποιοι γονείς με μεγαλύτερα αγόρια) αλλά το βλέπω με τα μάτια μου, ο γιος μου με τον κολλητό του όταν βρίσκονται για παιχνίδι δεν αποχωρίζονται αν δεν παλέψουν λίγο.

 

Βέβαια άλλο αυτό και άλλο η επιθετικότητα. Στον γιο μου που δεν είναι επιθετικός και είναι και μικρόσωμος αυτό που του λέω συνέχεια είναι ότι το σώμα του πρέπει να το σέβεται, να το προσέχει και να το προστατεύει. Ότι δεν πρέπει να μένει κάπου ή με κάποιον που τον κάνει να αισθάνεται φόβο ή ανασφάλεια, ότι οι μεγάλοι (δάσκαλοι/γονείς) είναι σύμμαχοί του και μπορούν να τον προστατεύσουν και κυρίως ότι η πιο μεγάλη προστασία του στο σχολείο είναι οι φίλοι του. Γενικώς πιστεύω πολύ στην ενδυνάμωση μέσα από την ομάδα, νομίζω ότι είναι το κλειδί απέναντι σε ακραίες συμπεριφορές. Θεωρώ ανέφικτο ένα παιδί από την φύση του μη επιθετικό να μπορέσει να προστατευθεί έναντι ενός επιθετικού παιδιού μόνο του. Η ύπαρξη μιας ομάδας/παρέας πέραν της αυτοπεποίθησης που δίνει στο παιδί λειτουργεί πολλές φορές και αποτρεπτικά. Ως προς τα αποτελέσματα της προσέγγισης αυτής, μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί σε κατάσταση "θύματος", έχει ανταποδώσει βέβαια και χτύπημα όταν προκλήθηκε. Το έμαθα από τον ίδιο, το θέμα διευθετήθηκε εντός σχολείου, αν δεν μου το είχε πει ο ίδιος δεν θα το είχα μάθει.

 

Πρόσφατα μου έθεσε και έναν άλλο προβληματισμό, ότι δηλαδή υπάρχουν παιδιά που πάνε για το παραμικρό σε κάποιον δάσκαλο και "μαρτυράνε". Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να του πω ότι όταν κάτι μας ενοχλεί πρέπει να το λέμε στους δασκάλους, αλλά με αποστόμωσε λέγοντάς μου ότι δεν είναι όλα τα πράγματα τόσο σημαντικά για να τα λέμε στους δασκάλους και ότι δεν του αρέσουν τα "καρφιά". Δαγκώθηκα γιατί θυμήθηκα τα δικά μου μαθητικά χρόνια και πώς αντιμετωπίζαμε όσους αντιδρούσαν με αυτό τον τρόπο π.χ. σε μια αθώα φάρσα, μετά σκέφτηκα από την άλλη ότι είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ φάρσας και εκφοβισμού, τελικά αποφάσισα να τον εμπιστευθώ και του είπα ότι πια έχει την κρίση να καταλάβει πότε είναι απαραίτητο να ενημερωθεί ένας δάσκαλος και πότε ένα ζήτημα μπορούν να το λύσουν οι συμμαθητές μεταξύ τους. Του είπα όμως ότι σε μένα και τον πατέρα του μπορεί να λέει ακόμα και τα "ασήμαντα", γιατί το μόνο που μας νοιάζει είναι να είναι ο ίδιος ασφαλής και όχι το ποιος φταίει ή το ποιος/αν θα τιμωρηθεί.

[kine]

On 14/11/2019 at 12:54 ΜΜ, Nefeli2014 είπε:

Όταν είσαι μπροστά. Το θέμα είναι τι τα διδάσκουμε γενικως για όταν δεν είμαστε μπροστά. 

Έχουμε ένα παιδάκι στο σχολείο που είναι πολύ επιθετικό με τα υπόλοιπα. Το χουμε πει στη δασκαλα έχουν ενημερωθεί οι γονεις. Έχει γίνει παραπομπή σε ειδικούς αλλά αυτά θέλουν χρόνο. Άποτι έχω καταλάβει οι γονεις του είναι τα ίδια. Κατ εικόνα και ομοίωση. Εμείς πως προστςυεουμε να τα παιδιά μας και τι τους διδάσκουμε και πως ώστε να μάθουν να υοερασπιζονται τον εαυτό τους από τόσο μικρά..

 

Το μόνο που της έχω πει για την προστασία του εαυτού της, είναι όταν έρχεται κάποιος προς το μέρος της για οποιονδήποτε λόγο κι αυτή δεν θέλει να εμπλακεί (μπορεί να είναι φιλί από ενήλικα, μπορεί να είναι αγκαλιές με το ζόρι από συγγενείς-δεν της αρέσει να εναγκαλίζεται και πολύ, μπορεί να είναι κάποιο παιδί που την τραβάει να παίξουν ή που θέλει να πάρει το παιχνίδι της...οτιδήποτε κι ανεξαρτήτως των προθέσεων του άλλου) να απλώνει σταθερά το χέρι μπροστά της και να λέει όχι ή στοπ. Να κάνει δηλαδή την χαρακτηριστική κίνηση απομάκρυνσης με το χέρι τεταμένο.

 

Δεν πιστεύω ότι τα κηρύγματα βοηθούν ή χτίζουν χαρακτήρα στα παιδιά. Οπότε κι αυτό το "μάθημα" της το έκανα με αφορμή κάποιο περιστατικό στο οποίο μη ξέρωντας και μην μπορώντας (συναισθηματικά) να υπερασπιστεί τον εαυτό της, κατέληξε σε κλάματα και μεγάλη ταραχή από μέρους της.

 

Προσπαθώ να μην είμαι βίαιη ούτε στο λόγο μου, ούτε στις πράξεις μου. Λέω και με ακούει και το παιδί μου, ότι οι χειρονομίες δεν είναι θεμιτή πρακτική κι ας τις βλέπουμε να συμβαίνουν, οπότε δεν μπορώ να της διδάσκω επιθετικές πρακτικές, προκειμένου να υπερασπίζεται τον εαυτό της. Η σταθερότητα και η αποφασιστικότητα, θεωρώ ότι είναι αρκετά προσόντα για να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Κατά τα άλλα, μιλάμε ανοιχτά και ξέρω ότι αν ποτέ κάτι ξεπεράσει τα φυσικά παιδικά ενοχλήματα, όπως σκουντιά για να της πάρουν την σειρά ή αρπαγή αντικειμένου από τα χέρια κ.α. θα μου μιλήσει και αυτό είναι αρκετό.

 

Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτά.

Και σίγουρα δεν πιστεύω ότι το πολύ μπλαμπλα τα κηρύγματα με κάθε αφορμή και οι συστάσεις, βοηθούν το παιδί να αναπτύξει αίσθημα ασφάλειας και σιγουριά για τον εαυτό του και τις δυνάμεις του. Είναι σαν να αισθάνεσαι μονίμως ότι το παιδί θα βρεθεί στη θέση του θύματος, ότι ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να θυματοποιηθεί από κάποιο άλλο παιδί κι έτσι ενώ θέλεις να το προστατέψεις, του διδάσκεις πώς να είναι ανασφαλές και σε επιφυλακή σε σχέση με τους γύρω του.

[xaroumenh mama]

Εγώ πάντως με αφορμή κάτι τέτοιο θα προσπαθούσα να διδάξω στο παιδί μου γιατί δεν είναι ωραίο να χτυπάμε θα ρωτούσα πως ένιωσε αν του άρεσε κτλπ  κ μετά τα υπόλοιπα ...

 

[kine]

Just now, xaroumenh mama είπε:

να διδάξω στο παιδί μου γιατί δεν είναι ωραίο να χτυπάμε

 

με αυτή τη διδαχή διαφωνώ.

 

Να ρωτήσεις πως αισθάνεται είναι χαοτικό για το παιδί. Πιο πολύ θα δεις και θα κρίνεις λίγο την κατάσταση του και θα πεις κάτι τύπου "τρόμαξες εκείνη την ώρα;" ή "ήθελες να φύγεις;" ή κάτι τελοσπάντων που να απαντά σε αυτό που πιθανόν να ένιωσε.

 

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να απαντήσει με ακρίβεια σε μια τόσο γενική ερώτηση όπως "πώς νιώθεις".

 

Οσο για την πρόθεση να διδάξεις στο παιδί, είμαι της γνώμης ότι το παιδί διδάσκεται 24/7 από όσα ζει, όσα το περιβάλλουν, όσα βιώνει. Την άποψη σου για τη βία μπορεί να μην την έχει "διδαχθεί", αλλά το αν είμαστε ή όχι βίαιοι στην οικογένεια μας, το ξέρει. Αν απαντάμε ή όχι με χειροδικία, το ξέρει. Αν είναι αποδεκτό ή όχι να χειροδικεί κανείς, το ξέρει. Ξέρει όσα ζει. Κι ας μην έχει ακούσει κουβέντα για το πως πρέπει να φερόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις.

 

Πολύ σημαντικό επίσης, το όποιο κήρυγμα θέλει να κάνει ο γονιός, να το έχει σκεφτεί ΠΟΛΥ καλά και έχει φροντίσει τα λόγια του να εναρμονίζονται με τις πράξεις του. Αλλιώς μόνο σύγχυση μπορεί να φέρει στο παιδί ή να του μάθει την υποκρισία ('οτι άλλο κάνουμε στην πράξη, κι άλλο είναι το πρέπει).

[Nefeli2014]

Πολύ ωραία τα λες kine, μπράβο

Είναι ωραία τακτική ειδικά στο αναμεταξυ μας και με αφορμή επεισοδια. Αλλά τι γινεται στην περίπτωση που ένα παιδί ανελλιπώς ενοχλεί όλα τα άλλα, σπρώχνει, χτυπάει κοκ? Εκεί που κάθονται ξαφνικά πετάγεται αυτός και πάει πέφτει πάνω τους ή τους βουτάει τα πράγματα και γα ρίχνει κάτω. Και τα χαλάει. Και και και. Η δασκάλα έχει λιώσει. Οι γονείς ασεβεστατοι. Αναίσθητοι. Δεν ξέρω πως να τους χαρακτηρίσω. Δε με νοιάζει κιόλας αυτοί γιατί ξέρω πως θα συναντησω πολλούς τέτοιους στα σχολικά μας χρόνια. Τι γιβεται εκείνη την ώρα. 

 

 

Σχετικά με όσα γράφεις, Πες μερικά ακόμα παραδείγματα φρασεων. Εγώ ας πούμε της λέω : δεν επιτρέπεται /απαγορεύεται. Απαγορεύεται να έρχεται ο οποιοσδήποτε μαζί σου στην τουαλετα (πάει ένα και πάνε σωριδον κι άλλα μαζί) Έτσι μου έχουν παραπονεθεί κι άλλες μαμάδες. Από τη δικιά μου δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο. Πχ της λέω  απαγορεύεται να σε χτυπήσει κάποιος η να σου φερθεί άσχημα όταν εσύ δε θέλεις. Απαγορεύεται να σε αγκαλιάζουν η να σε φιλάνε εάν εσύ δεν θέλεις. Δε θα επιτρέπεις, θα απαγορεύεις. Εγώ αυτές τις λέξεις χρησιμοποιώ. Την κίνηση ομολογουμένως δεν την είχα σκεφτεί. 

 

Γενικα συμφωνώ στο ότι και να κάτσεις να πεις πολλά λόγια σε ένα 4χρονο το μόνο που θα καταφέρεις είναι να το μπλοκάρεις. Μια φορά έτυχε να της μιλήσω όπως θα μιλούσα σε ένα μεγαλύτερο παιδάκι και αμφιβάλλω αν το έπιασε το νόημα. Οπότε σκέφτηκα λίγα και καλά και στιχευμενα. Άλλωστε αυτό που είπες, το πρέπει δεν πρέπει τα ξέρει ήδη από το σπιτι. Το γιατί ίσως να μην γνωρίζει. Η το γνωρίζει? 

 

Μία φορά όμως, πολύ πρόσφατα, έτυχε μετά από πολύυυ καιρό να κάνει να χτυπήσει την αδερφή της ενώ ετοιμαζόμασταν για παραμύθι. Σαστισα γιατί έχω αρχίσει να τα κάνω delete από το μυαλό μου αυτά διότι κουράστηκα μεν αλλά καταφέρα να σταματήσω τη βία που ασκουσε απέναντί της. Δεν ξέρω αν ήμουν εγώ ή αιτία, σίγουρα ωρίμασε κι εκείνη και αποδέχτηκε προφανώς, ίσως μεγαλώνοντας και ζώντας την άρχισε να τη συνηθίζει και να την αγαπάει κι όσο περνά ο καιρός τόσο πιο προστατευτικη τη βλέπω. Για να μην μακρυγορω, εκεί που έκανε αυτό, χωρίς λόγο κιόλας (ίσως να θύμωσε που ήθελε κ η μικρή να ακούσει το παραμύθι η να παίξει με το βιβλίο) εντελώς ασυνείδητα έκανα εγώ την κίνηση αυτή με το χέρι  και της είπα :στοπ. Δεν επιτρέπεται να χτυπάμε. Στο σπίτι μας δε χτυπάει κάνεις. Εμείς μόνο αγαπιόμαστε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Είμαι στενάχωρημενη. Σε παρακαλώ να διαβάσουμε το παραμύθι άλλη ώρα. Γκρινιάξε λίγο, στάση δεν άλλαξα. Δε φώναξα, δε μάλλιασε η γλώσσα μου, με κοίταζε και σα να καταλαβε. Έπειτα από 3 λεπτά περίπου πήγε μόνη της και φίλησε στο μέτωπο την αδερφή της. Έκανα πως δεν την είδα. Μετά από λίγο μου ζήτησε να διαβάσουμε το παραμύθι και συνεχίσαμε. Έτυχε αυτό μια φορά εντελώς ασυνείδητα και μου το θύμισε αυτό που γράφεις. Θεωρώ πως έπιασε. Και αναίμακτα... Θέλει σταθερότητα και σοβαρότητα, αυτό που είπες.. Αυτά στο σπίτι. 

 

Σχετικά με το Σχολείο, έχω ένα δυναμικό παιδί. Δεν έχει κλάψει ποτέ και δε μου χει πει ποτέ δεν πάω. Έχει όμως επανειληλλημενως παραπονεθεί για τον τάδε, οπου παραπονιουνται όλες οι μαμάδες, μάλιστα πολλών τα παιδιά δεν θέλουν να πηγαίνουν εξαιτίας του σχολείο, κλαίνε και είναι πολύ ευαιθητα. Η δικιά μου παραπονιέται αλλά δε τη βλέπω να πειραζεται τόσο. Εμένα με πειράζει όμως να μου λέει ο τάδε μου χτύπησε το κεφάλι. Ο τάδε ο ίδιος πήγε να βάλει τα χέρια του στα μάτια μου. Μου πέταξε κάτω τη τσάντα. Με έσπρωξε. Τα λέει και τέλος. Αλλά εγώ θυμώνω. Πάντως σε εμάς έχει γίνει θέμα. Γιατί ειναι πολλές μαμάδες απελπισμένες. Κι εγώ είμαι  μαζί τους. Εγώ δεν είμαι απελπισμένη γιατί με κράτα η στάση της μικρής αλλά μου φαίνονται αδιανόητα όλα αυτά. Θέλω να της μάθω να μην τα επιτρέπει. Να τα προλαβαίνει. Βασικά αυτός να σταματήσει θέλει. Αλλά αυτός δεν σταματάει με τίποτα. Προς το παρόν τον αποφευγει. Μαμά  του είπα όχι κι έφυγα. Αλλά για πόσο? Μου το λέει δηλαδή ότι φεύγει μακριά του. Και πάει στις φίλες της. Μετά αυτός θα βρει άλλο θύμα. Αλλά για πόσο όλο αυτό? Το παιδάκι έχει θέμα φαίνεται άλλωστε αν το δεις. Είναι αγριεμένο με έντονες εκφράσεις. Είναι πάντα με πονηρή φάτσα και θυμωμένο. Δεν παίζει απλά.. Είναι κάπως τρομακτικό αυτό για ένα παιδάκι 4 χρόνων. Οι γονείς του τα ίδια κι αυτοί. Δε μιλάνε σε κανέναν. Είπαν πως τον πήγαν στα ΚΕΣΥ αλλά αμφιβάλλω. Η δασκάλα προσπαθει να κρατά τα ίσα. Η ίδια επιμένει πως είναι όλα ελεγχόμενα. Αλλά πιστεύω πως προσπαθεί να ισορροπήσει και να βοηθήσει κι εκείνο. Δώρον αδωρον γιατί στο τέλος θα τα βάλουν όλοι μαζί της εκεί τη βλέπω τη δουλειά. 

 

Το θέμα είναι εμείς σα γονείς τι κάνουμε. Τι τους λέμε όταν συναντάνε τέτοιους τύπους. 

Edited November 17, 2019 by Nefeli2014

[Lenia16]

Just now, kine είπε:

Το μόνο που της έχω πει για την προστασία του εαυτού της, είναι όταν έρχεται κάποιος προς το μέρος της για οποιονδήποτε λόγο κι αυτή δεν θέλει να εμπλακεί (μπορεί να είναι φιλί από ενήλικα, μπορεί να είναι αγκαλιές με το ζόρι από συγγενείς-δεν της αρέσει να εναγκαλίζεται και πολύ, μπορεί να είναι κάποιο παιδί που την τραβάει να παίξουν ή που θέλει να πάρει το παιχνίδι της...οτιδήποτε κι ανεξαρτήτως των προθέσεων του άλλου) να απλώνει σταθερά το χέρι μπροστά της και να λέει όχι ή στοπ. Να κάνει δηλαδή την χαρακτηριστική κίνηση απομάκρυνσης με το χέρι τεταμένο.

Πηγαίνει παιδικό το παιδάκι σου; Θεωρείς ότι σε μια αίθουσα σχολείου που συνυπάρχουν 30 3-4χρονα υπάρχει ο χρόνος και ο χώρος για να προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι κάποιος έρχεται προς το μέρος της; Απλώς εκεί που κάθεται κάποιος θα της τραβήξει τα μαλλιά, θα την σπρώξει, θα της αρπάξει το μαρκαδόρο πριν καν καταλάβει τι έγινε. Εκεί τι της λες να κάνει; 

Γενικά στη θεωρία όλα εύκολα και σωστά ειναι, στην πράξη τι γίνεται είναι το θέμα. Όταν έχεις 2-3 παιδάκια που επί μονίμου βάσεως δημιουργούν πρόβλημα σε όλα τα υπόλοιπα κ στις δασκαλες, όταν κάθε μέρα γυρίζει το παιδι σου σπίτι κ σου λέει ο Κωστάκης με χτύπησε, έσπρωξε τη Μαρία, την άλλη μέρα μου τράβηξε τα μαλλιά, την επόμενη έσπρωξε την Ελένη κ έπεσε απτην τσουλήθρα, την τρίτη αναβοσβηνε το φως, ανοιγοκλεινε το ράδιο, πετούσε μπάλες στο κεφάλι μου, εκεί τι λέτε στα παιδιά σας να κάνουνε κορίτσια; Να το αποφύγουνε να πανε που; Να του πούνε όχι και τι να καταλάβει όταν δεν ακούει καν τις δασκάλες; 

Εγώ πάντως επειδή είναι πολυ σωστή η κόρη μου, παραείναι θα έλεγα σε βαθμό αηδιας, αυτό που της έχω πει ειναι δε χτυπάμε ποτέ κανέναν, αν το κάνει κάποιος  κατά λάθος στο παιχνίδι δεν έγινε τπτ, αν μας χτυπαει κάποιο παιδάκι του λέμε ότι ποναμε κ δεν πρέπει να το κάνει, αν συνεχίζει το λέμε στη δασκάλα, αν δε σταματάει την επόμενη φορά το χτυπάμε κ εμείς. Μόνο μετά από πολλές φορές που της το ειπα είδα διαφορά στην αυτοπεποίθησή της σε σχεση με το σχολείο. Δε με νοιάζει καθόλου αν είναι λάθος ή σωστό, δεν πρόκειται να αφήσω το παιδι μου να το χτυπάνε για να έχω να λέω ότι συμπεριφέρεται σωστά.

[Nefeli2014]

Just now, Lenia16 είπε:

Πηγαίνει παιδικό το παιδάκι σου; Θεωρείς ότι σε μια αίθουσα σχολείου που συνυπάρχουν 30 3-4χρονα υπάρχει ο χρόνος και ο χώρος για να προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι κάποιος έρχεται προς το μέρος της; Απλώς εκεί που κάθεται κάποιος θα της τραβήξει τα μαλλιά, θα την σπρώξει, θα της αρπάξει το μαρκαδόρο πριν καν καταλάβει τι έγινε. Εκεί τι της λες να κάνει; 

Γενικά στη θεωρία όλα εύκολα και σωστά ειναι, στην πράξη τι γίνεται είναι το θέμα. Όταν έχεις 2-3 παιδάκια που επί μονίμου βάσεως δημιουργούν πρόβλημα σε όλα τα υπόλοιπα κ στις δασκαλες, όταν κάθε μέρα γυρίζει το παιδι σου σπίτι κ σου λέει ο Κωστάκης με χτύπησε, έσπρωξε τη Μαρία, την άλλη μέρα μου τράβηξε τα μαλλιά, την επόμενη έσπρωξε την Ελένη κ έπεσε απτην τσουλήθρα, την τρίτη αναβοσβηνε το φως, ανοιγοκλεινε το ράδιο, πετούσε μπάλες στο κεφάλι μου, εκεί τι λέτε στα παιδιά σας να κάνουνε κορίτσια; Να το αποφύγουνε να πανε που; Να του πούνε όχι και τι να καταλάβει όταν δεν ακούει καν τις δασκάλες; 

Εγώ πάντως επειδή είναι πολυ σωστή η κόρη μου, παραείναι θα έλεγα σε βαθμό αηδιας, αυτό που της έχω πει ειναι δε χτυπάμε ποτέ κανέναν, αν το κάνει κάποιος  κατά λάθος στο παιχνίδι δεν έγινε τπτ, αν μας χτυπαει κάποιο παιδάκι του λέμε ότι ποναμε κ δεν πρέπει να το κάνει, αν συνεχίζει το λέμε στη δασκάλα, αν δε σταματάει την επόμενη φορά το χτυπάμε κ εμείς. Μόνο μετά από πολλές φορές που της το ειπα είδα διαφορά στην αυτοπεποίθησή της σε σχεση με το σχολείο. Δε με νοιάζει καθόλου αν είναι λάθος ή σωστό, δεν πρόκειται να αφήσω το παιδι μου να το χτυπάνε για να έχω να λέω ότι συμπεριφέρεται σωστά.

Η κόρη σου ερχόταν αποθαρρυμενη κι οταν χτύπησε το παιδάκι αυτό σταμάτησε αυτό να τη χτυπάει κι έτσι ανέβηκε η αυτοπεποίθηση της? 

[Thean]

Στη μεγάλη μου κόρη που είναι τώρα 9 χρόνων απαγορευαμε να χτυπάει γενικά.ουτε να αμύνεται.απλα να το λέει στη δασκάλα.αποτελεσμα;στα προνήπια ένα παιδάκι πολύ επιθετικό είχε ρημάξει όλη την τάξη στο ξύλο .την ίδια περίοδο της ξεκινήσαμε και μια πολεμική τέχνη.και εκεί αναφέραμε στο δάσκαλο της το πρόβλημα.εκεινος λοιπόν έκανε ένα ολόκληρο μάθημα στα παιδάκια αυτής της ηλικίας για την αυτοάμυνα.τους είπε λοιπόν ότι εμείς δεν χτυπάμε χωρίς λόγο πότε.αλλα αν κάποιος έρχεται πάνω μας και δεν προλαβαίνουμε να καλέσουμε τη δασκάλα βάζουμε τα χέρια μπροστά και τον σπρώχνουμε τους έδειξε όμως με ποιο τρόπο ώστε να μη χτυπήσει κανείς από τους δύο.και αν δεν προλάβουμε και μας χτυπήσει του μιλάμε δυνατά του λέμε ότι πονεσαμε και δεν του επιτρέπουμε να το ξανακάνει .και τέλος πάμε στη δασκάλα και λέμε τι έγινε και γιατί τον σπρωξαμε η του φωναξαμε.επισης μας μάλωσε που μάθαμε στο παιδί να μην αμύνεται καν .στη δεύτερη κόρη μου επειδή ήξερα της το έμαθα από την αρχή και δεν είχα θέμα.το πρόβλημα είναι το μωρό μας τώρα που κάνει ντα και οι μεγάλες γελάνε και το θεωρεί αστείο.εκει πρέπει να σφίξω λίγο τα λουριά...

[kotsifikos]

On 11/17/2019 at 2:12 AM, Lenia16 said:

 δεν πρόκειται να αφήσω το παιδι μου να το χτυπάνε για να έχω να λέω ότι συμπεριφέρεται σωστά.

Σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο, αυτό το έζησα εγώ φέτος το καλοκαίρι, ήμουν μάρτυρας σε τρία περιστατικά που χτύπησαν το παιδί μου και εκείνο δεν έκανε τίποτα, και όταν του είπα μην κάθεσαι να σε χτυπούν (ενώ φυσικά έχουμε συζητήσει άπειρες φορές το ότι όταν κάποιος πάει να σε χτυπήσει βάζεις το χέρι σου μπροστά), μου είπε πως δεν είναι σωστό να πονάμε τους άλλους (αυτό που δηλαδή έχει μάθει από εμάς) , έπειτα άλλαξα τακτική και του είπα πως δεν θα δέχεται από κανέναν να τον χτυπάει, ΄και αν ένα παιδί παρόλες τις προειδοποιήσεις τον χτυπάει να υπερασπιστεί τον εαυτό του με κάθε τρόπο.

Υπάρχουν γονείς που όταν το παιδί τους χτυπήσει κάποιο άλλο δεν θα ασχοληθούν, είτε επειδή δεν τους νοιάζει είναι επειδή βαριούνται, ε δεν μπορώ να αφήσω εγώ τον γιο μου έρμαιο των παιδιών τους, όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, ούτε εγώ θα δεχόμουν από κανέναν να με χτυπήσει γιατί να μάθω το παιδί μου να το δέχεται? Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να είναι δίκαια και συνήθως εστιάζουμε εκεί και δεν δίνουμε βαρύτητα στο ότι δεν πρέπει να δέχονται καμία μορφή βίας από κανέναν!

Είχα συζητήσει πολλές πολλές ώρες μαζί του για το ότι δεν πρέπει να χτυπάει γιατί δεν κάνει να πονάει τους άλλους, είναι άσχημο είναι κακό. Είχαμε επίσης συζητήσει πάρα πολύ το ότι δεν κοροϊδεύουμε κανέναν επειδή έτσι τον πληγώνουμε και τον στεναχωρούμε τον άλλον, γενικά προσπαθούσα να του μάθω να νοιάζεται, να μην κάνει κάτι εις βάρος των άλλων επειδή δεν θέλει να πληγώνει και να στεναχωρεί έναν συνάνθρωπο του, και έκανα μία απλή αναφορά στο ότι θα βάζει το χέρι του μπροστά όταν έρθει κάποιο παιδί να το χτυπήσει, και ένιωθα άσχημα μετά τα περιστατικά του καλοκαιριού γιατί όσο σημαντικό είναι να μην χτυπάει άλλο τόσο σημαντικό είναι να μην δέχεται να τον χτυπούν, οπότε μετά ακολούθησαν (και ακολουθούν) και άλλες συζητήσεις για το πως θα υπερασπίζεται τον εαυτό του. Βέβαια πλέον (στα 4) μπορεί και διαλέγει τα παιδιά που θα παίξει, οπότε αν υπάρχει παιδί  που τον χτυπάει δεν παίζει καθόλου μαζί του, το ίδιο κάνει και αν ένα παιδί του μιλάει άσχημα ή τον κοροϊδεύει,  μου λέει ''μαμά δεν θέλω να παίξω με το  χψ γιατί με χτυπάει'' , εννοείται πως του λέω πως είναι πολύ σωστή η επιλογή αυτή.

Συμφωνώ με την Κine πως ένα παιδί διδάσκεται συνεχώς από το περιβάλλον που ζει, όμως όταν ένα παιδί ζει σε ένα ήρεμο περιβάλλον που δεν υπάρχουν φωνές, δεν υπάρχει βία, δεν υπάρχει χειροδικία (που  πιστεύω πως τα περισσότερα παιδιά ζουν σε ήρεμο περιβάλλον)και ξαφνικά έρθει αντιμέτωπο με την βία, την χειροδικία και τις φωνές (αντίθετο από αυτό που έχει μάθει να βλέπει) δεν θα ξέρει πως να το διαχειριστεί, θα πρέπει ο γονέας να καθοδηγήσει το παιδί του και να του δείξει πως θα το αντιμετωπίσει.

[Sentir...natureza]

Just now, kotsifikos είπε:

Είχα συζητήσει πολλές πολλές ώρες μαζί του για το ότι δεν πρέπει να χτυπάει γιατί δεν κάνει να πονάει τους άλλους, είναι άσχημο είναι κακό. Είχαμε επίσης συζητήσει πάρα πολύ το ότι δεν κοροϊδεύουμε κανέναν επειδή έτσι τον πληγώνουμε και τον στεναχωρούμε τον άλλον, γενικά προσπαθούσα να του μάθω να νοιάζεται, να μην κάνει κάτι εις βάρος των άλλων επειδή δεν θέλει να πληγώνει και να στεναχωρεί έναν συνάνθρωπο του,

Αυτα κι εγω λεω οποτε το απαιτησει η περισταση. Το καλοκαιρι περασε περιστατικο βιας στην παιδικη χαρα και ανταπεδωσε. Ολο το υπολοιπο καλοκαιρι το ειχε πολυ ευκολο να σηκωσει χερι για το οτιδηποτε (επειδη θελει ενα παιχνιδι, επειδη απλα ετρεχε και περνουσε απο διπλα του) ειδικα μετα απο καθημερινη τριβη με μικροτερο παιδακι που τον χτυπουσε. Πλεον ειναι καλυτερα, προσπαθει να ελεγξει την παρορμηση του αλλα αν τον χτυπησει καποιος θα ανταποδωσει στο 90% των περιπτωσεων. Του εχω εξηγησει τι σημαινει ΑΜΥΝΑ και ΕΠΙΘΕΣΗ, κανουμε ασκησεις (παλης) και τα εξηγουμε παλι. Του εχω πει αν δεν του αρεσει η συμπεριφορα του αλλου παιδιου (κοροϊδια, χειροδικια κλπ) να του πει με εντονο υφος "Δεν μου αρεσει αυτο!". Αν συνεχισει και δεν δινει σημασια σ'αυτα που του λεει τοτε να παει σε καποιον μεγαλο (μαμα, μπαμπα, δασκαλα οταν θα ειναι στο σχολειο ή στο παιδοτοπο) και να μιλησει. Ομως εχουμε ξεκαθαρισει οτι αλλο ειναι αυτο και αλλο να ερθει ο αλλος επιθετικα με ορμη επανω σου. Φυσικα και θα αντιδρασεις, θα τον σπρωξεις για να μην πεσει πανω σου, θα του πιασεις το χερι για να μην σε χτυπησει, θα σκυψεις για να αποφυγεις το χτυπημα κα. Να τονισω ομως οτι δεν ειχα κανει αναφορα για τετοιο περιστατικο μεχρι που το εζησε και δοθηκε η αφορμη για ξεκαθαρισμα εννοιων, δεν νομιζω οτι χρειαζεται να προϊδεαζουμε τα παιδια για περιστατικα βιας εις βαρος τους.

[Nefeli2014]

Εγώ χωρίς να της τα διδάξω τα κανει αυτά που γράφετε, αν την χτυπήσει κάποιος ανταποδίδει, τουλάχιστον έτσι έχω δει, κυρίως φεύγει αλλα δεν κλαίει ούτε παραπονιέται και μπορει Να σπρώξει. Το θέμα είναι ότι δε μου αρέσει τίποτα από τα δύο. Και γενικώς πολλή βία ανάμεσα στα παιδιά δεν καταλαβαίνω γιατί τους βγαίνει αυτό. 

Πολλή τηλεόραση και πολλές μαχες εκεί μέσα εγώ αυτό νομίζω φταίει. Σπαιντερμαν, παουερ ρειντζερς και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

[Fenia27]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Να τονισω ομως οτι δεν ειχα κανει αναφορα για τετοιο περιστατικο μεχρι που το εζησε και δοθηκε η αφορμη για ξεκαθαρισμα εννοιων, δεν νομιζω οτι χρειαζεται να προϊδεαζουμε τα παιδια για περιστατικα βιας εις βαρος τους.

 

Συμφωνω σε αυτο...Εμας ευτυχως δεν ετυχε πολλες φορες να μας χτυπησουν αλλα 2 φορες που τον χτυπησε καποιο παιδακι ιδιας περιπου ηλικιας, ο γιος μου απαντησε "γιατι χτυπας?" την πρωτη φορα και "δεν χτυπαμε" την δευτερη στα παιδια που τον χτυπησαν...Προφανως βεβαια δεν πονεσε....

 

Η μοναδικη φορα που σοκαριστηκε ηταν οταν ενα παιδι αρκετα μεγαλυτερο του εδωσε μπουνια στο προσωπο τρεχοντας απο το πουθενα...εκεινος ηταν 2,5 και δεν μπορουσα να μπω σε λεπτομερειες "αμυνας" γιατι αφενος ηταν μικρος και αφετερου ηταν μεγαλη η διαφορα ηλικιας και δυναμης του αλλου παιδιου...

[Nefeli2014]

Just now, Fenia27 είπε:

 

Συμφωνω σε αυτο...Εμας ευτυχως δεν ετυχε πολλες φορες να μας χτυπησουν αλλα 2 φορες που τον χτυπησε καποιο παιδακι ιδιας περιπου ηλικιας, ο γιος μου απαντησε "γιατι χτυπας?" την πρωτη φορα και "δεν χτυπαμε" την δευτερη στα παιδια που τον χτυπησαν...Προφανως βεβαια δεν πονεσε....

 

Η μοναδικη φορα που σοκαριστηκε ηταν οταν ενα παιδι αρκετα μεγαλυτερο του εδωσε μπουνια στο προσωπο τρεχοντας απο το πουθενα...εκεινος ηταν 2,5 και δεν μπορουσα να μπω σε λεπτομερειες "αμυνας" γιατι αφενος ηταν μικρος και αφετερου ηταν μεγαλη η διαφορα ηλικιας και δυναμης του αλλου παιδιου...

Μα γιατί βαράνε? Δεν μπορώ να καταλάβω 

[Lenia16]

On 17/11/2019 at 2:31 ΠΜ, Nefeli2014 είπε:

Η κόρη σου ερχόταν αποθαρρυμενη κι οταν χτύπησε το παιδάκι αυτό σταμάτησε αυτό να τη χτυπάει κι έτσι ανέβηκε η αυτοπεποίθηση της? 

Όχι, όταν τη ρωτούσα πως πέρασε το πρώτο πραγμα που μου έλεγε ήταν ότι τη χτύπησε ο τάδε κ έκλαψε. Κάναμε κουβέντα, τη ρωτούσα πως αντέδρασε, αν το είπε στη δασκάλα, αν χτυπάει κ άλλα παιδάκια, τι του λέει η δασκάλα, μήπως το έκανε κατά λάθος, ξέρεις τώρα πάνω στο ζήτημα. Το παιδάκι έχει θέματα γενικά απ' το λίγο που μίλησα με τον μπαμπά του, το κάνει κ στο σπίτι κ στον αδερφό του κ γενικά είναι ανυπακουο κ στους γονείς κ στις δασκαλες, ανεβαινει στα τραπέζια κλπ. Προφανώς δεν κατηγορώ το παιδι ούτε τους γονείς, σε όλους μπορεί να συμβεί. Απλά πρέπει με κάποιο τρόπο να προστατέψω την κόρη μου. Κ επειδή όσο κ αν της έχω μιλήσει δεν γίνεται διεκδικητικη με τα πράγματα της ούτε αντιδρά στα χτυπήματα παρά κλαίει, άρχισα να της λέω ότι αν κάποιος τη χτυπάει συνέχεια χωρίς λόγο απλά να ανταποδίδει, αν δεν καταλαβαίνει με άλλο τρόπο. Αυτό όμως έγινε πρόσφατα κ δεν έχω μιλήσει με τις δασκάλες για να έχω feedback. Απλά τη βλέπω πιο θετική με το σχολείο κ δε μου έχει ξαναπεί για χτύπημα. Που μάλλον συνεχίζει να συμβαίνει βεβαια αλλά πιθανολογω ότι εφόσον πήρε το οκ να ανταποδώσει αν θέλει κ χρειάζεται, νιώθει πιο σίγουρη.

[Yovanna]

Εμένα ο γιός μου είναι 2 χρονών και ήδη από πριν το καλοκαίρι είναι ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών. Δεν πηγαίνει παιδικό, όμως στις παιδικές χαρές, στα πάρκα, στα εμπορικά, όπου πηγαίνουμε τέλος πάντων και έχει κι άλλα παιδάκια, μπορεί ανα πάσα στιγμή να επιτεθεί σε κάποιο. Πχ τραβάει μαλλιά, βάζει τα χέρια του στα μάτια των παιδιών (ω ναι..), τους τραβάει από τα μπουφάν, ή τα σπρώχνει αν πάνε να ανέβουν στην τσουλήθρα ή στο αλογάκι κτλ. Επίσης αυτό το κάνει χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι , πάει στο άσχετο, εκεί που δεν το περιμένεις. Οι περισσότεροι γονείς είναι πολύ ευγενικοί, μας καθησυχάζουν και μας λένε ότι είναι η ηλικία. Άλλοι όμως αντιδρούν πιο άσχημα και καταλήγουμε να " τσακωνόμαστε". Επίσης μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχω δεί άλλο παιδάκι να κάνει τα ίδια. Ούτε στον δικό μου έχει επιτεθεί ποτέ κανένα, ούτε καν τα παιδιά που έχει πειράξει. Εννοείται τον μαλώνουμε , του εξηγούμε (εκατοντάδες φορές) , τον βάζουμε να κάνει καλό καλό στο παιδάκι που πείραξε, τον σταματάμε  από το παιχνίδι και τον βάζουμε στο καρότσι. Έπειτα του δίνουμε προειδοποίηση ότι αν το ξανακάνει θα φύγουμε , και το τηρούμε. Μιλάμε ότι τρέμουμε να τον αφήσουμε κοντά σε παιδάκια. Δεν καταλαβαίνω από που απορρέει όλο αυτό, δεν τον έχουμε δείρει ποτέ φυσικά, ούτε καν του το έχουμε αναφέρει. Κάνουμε μόνο ντα  κάποιο έπιπλο στο οποίο μπορεί να χτυπήσει και να κλαίει μετά. Φοβάμαι ότι του χρόνου που θα πάει παιδικό , θα μας τον στείλουν πίσω την ίδια μέρα. Όποια ή όποιος έχει κάποια ιδέα για το πως αλλιώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, καλοδεχούμενη.

[kotsifikos]

Just now, Yovanna said:

Εμένα ο γιός μου είναι 2 χρονών και ήδη από πριν το καλοκαίρι είναι ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών. Δεν πηγαίνει παιδικό, όμως στις παιδικές χαρές, στα πάρκα, στα εμπορικά, όπου πηγαίνουμε τέλος πάντων και έχει κι άλλα παιδάκια, μπορεί ανα πάσα στιγμή να επιτεθεί σε κάποιο. Πχ τραβάει μαλλιά, βάζει τα χέρια του στα μάτια των παιδιών (ω ναι..), τους τραβάει από τα μπουφάν, ή τα σπρώχνει αν πάνε να ανέβουν στην τσουλήθρα ή στο αλογάκι κτλ. Επίσης αυτό το κάνει χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι , πάει στο άσχετο, εκεί που δεν το περιμένεις. Οι περισσότεροι γονείς είναι πολύ ευγενικοί, μας καθησυχάζουν και μας λένε ότι είναι η ηλικία. Άλλοι όμως αντιδρούν πιο άσχημα και καταλήγουμε να " τσακωνόμαστε". Επίσης μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχω δεί άλλο παιδάκι να κάνει τα ίδια. Ούτε στον δικό μου έχει επιτεθεί ποτέ κανένα, ούτε καν τα παιδιά που έχει πειράξει. Εννοείται τον μαλώνουμε , του εξηγούμε (εκατοντάδες φορές) , τον βάζουμε να κάνει καλό καλό στο παιδάκι που πείραξε, τον σταματάμε  από το παιχνίδι και τον βάζουμε στο καρότσι. Έπειτα του δίνουμε προειδοποίηση ότι αν το ξανακάνει θα φύγουμε , και το τηρούμε. Μιλάμε ότι τρέμουμε να τον αφήσουμε κοντά σε παιδάκια. Δεν καταλαβαίνω από που απορρέει όλο αυτό, δεν τον έχουμε δείρει ποτέ φυσικά, ούτε καν του το έχουμε αναφέρει. Κάνουμε μόνο ντα  κάποιο έπιπλο στο οποίο μπορεί να χτυπήσει και να κλαίει μετά. Φοβάμαι ότι του χρόνου που θα πάει παιδικό , θα μας τον στείλουν πίσω την ίδια μέρα. Όποια ή όποιος έχει κάποια ιδέα για το πως αλλιώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, καλοδεχούμενη.

Εσείς όταν επιτίθεται σε άλλα παιδιά τι στάση κρατάτε εκείνη την στιγμή ? Από ότι καταλαβαίνω από αυτά που γράφεται παίρνετε θέση και μιλάτε στο παιδί σας, και έπειτα αν συνεχιστεί υπάρχουν συνέπειες, αυτό αρκεί. Αν κάποιος γονιός αντιδράσει άσχημα ενώ εσείς έχετε ήδη επιπλήξει το παιδί και του μιλάτε, μην ασχοληθείτε, αν κάποιος δε κάνει και παρατήρηση στο παιδί σας (ενώ ήδη εσείς είστε εκεί και ασχολείστε με το περιστατικό) τότε να υπερασπιστείτε το παιδάκι σας.

Στα δύο λίγο πολυ όλα τα παιδιά το περνούν, εμένα ο γιος μου χτυπούσε πάρα πολυ εμένα, ποτέ άλλα παιδιά όμως εγώ τις έτρωγα.

Σε αυτή την ηλικία να έχετε στο μυαλό σας πως δεν έχουν καθόλου μα καθόλου ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση οπότε δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ο άλλος κλαίει αφού το ίδιο κάνοντας το αυτό νιώθει καλά, δεν μπορεί να καταλάβει πως ''δεν πρέπει να πονάμε τους άλλους''. Συνεχίστε να του μιλάτε, με απλά λόγια που μπορεί να δουλέψει με το μυαλουδάκι του,  θα δείτε πως μεγαλώνοντας αυτό θα μειωθεί ώσπου θα σταματήσει τελείως. Φυσικά και δεν αφήνουμε ποτέ κάτι τέτοιο ασχολίαστο, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που συμβαίνει θα πρέπει να του λέτε τα ίδια και τα ίδια, να είστε απόλυτοι σε αυτό, και συνεπής σε αυτά που του λέτε, σίγουρα μεγαλώνοντας θα αλλάξει.

Δεν ξέρω πόσο ανεπτυγμένος είναι ο λόγος του, όμως συνήθως τα παιδιά που δεν μιλούν δείχνουν με αυτόν τον τρόπο ότι δυσανασχετούν με κάτι.

Γενικά θέλει πολυ υπομονή, πολυ ηρεμία και πολύ συζήτηση.

 

[elenip]

Just now, Yovanna said:

Φοβάμαι ότι του χρόνου που θα πάει παιδικό , θα μας τον στείλουν πίσω την ίδια μέρα. Όποια ή όποιος έχει κάποια ιδέα για το πως αλλιώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, καλοδεχούμενη.

 

Aυτό σε διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμβεί, το πιο πιθανό είναι να πάνε τα άλλα δαρμένα σπίτι τους

Αυτό που θα σου πρότεινα είναι πως να τον έχεις συνέχεια από κοντά, δηλαδή όταν πάτε παιδική χαρά να είσαι συνεχώς δίπλα του ώστε να προλαμβάνεις καταστάσεις και όχι να δρας εκ των υστέρων. Να του μαζεύεις δηλαδή το χέρι όταν πάει να επιτεθεί σε κάποιο παιδάκι. Στις περιπτώσεις που το έχει ήδη κάνει, τότε τον παίρνεις και φεύγει, ώστε να συνδυάσει πως μία τέτοια κίνηση εκ μέρους του έχει άμεσα συνέπεια.

Από ότι λένε οι ψυχολόγοι, η παρέμβαση η δική σου θα πρέπει να είναι άμεση και να συνδέεται με το περιστατικό. Το μπουρου μπουρου είναι καλό να γίνεται και στο σπίτι και μετά αλλά επειδή μιλάμε για πολύ μικρές ηλικίες το παιδί μία που του τα λες σε αυτή την ηλικία και μία που σε ένα λεπό τα έχει ξεχάσει.

Επίσης θα σε συμβούλευτα αυτό το ντα με το έπιπλο να μην του το λέτε, άμα σκοντάφτει πχ και πέφτει πάνω σε ένα έπιπλο να εστιάσετε πιο πολύ στην προσοχή, δηλαδή πρόσεχε γιατί τώρα γλύστρισες / σκόνταψες / έτρεξες κλπ και χτύπησες στο έπιπλο, παρά να κάνετε ντα ντα το έπιπλο

[Yovanna]

Just now, kotsifikos said:

Εσείς όταν επιτίθεται σε άλλα παιδιά τι στάση κρατάτε εκείνη την στιγμή ? Από ότι καταλαβαίνω από αυτά που γράφεται παίρνετε θέση και μιλάτε στο παιδί σας, και έπειτα αν συνεχιστεί υπάρχουν συνέπειες, αυτό αρκεί. Αν κάποιος γονιός αντιδράσει άσχημα ενώ εσείς έχετε ήδη επιπλήξει το παιδί και του μιλάτε, μην ασχοληθείτε, αν κάποιος δε κάνει και παρατήρηση στο παιδί σας (ενώ ήδη εσείς είστε εκεί και ασχολείστε με το περιστατικό) τότε να υπερασπιστείτε το παιδάκι σας.

Στα δύο λίγο πολυ όλα τα παιδιά το περνούν, εμένα ο γιος μου χτυπούσε πάρα πολυ εμένα, ποτέ άλλα παιδιά όμως εγώ τις έτρωγα.

Σε αυτή την ηλικία να έχετε στο μυαλό σας πως δεν έχουν καθόλου μα καθόλου ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση οπότε δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ο άλλος κλαίει αφού το ίδιο κάνοντας το αυτό νιώθει καλά, δεν μπορεί να καταλάβει πως ''δεν πρέπει να πονάμε τους άλλους''. Συνεχίστε να του μιλάτε, με απλά λόγια που μπορεί να δουλέψει με το μυαλουδάκι του,  θα δείτε πως μεγαλώνοντας αυτό θα μειωθεί ώσπου θα σταματήσει τελείως. Φυσικά και δεν αφήνουμε ποτέ κάτι τέτοιο ασχολίαστο, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που συμβαίνει θα πρέπει να του λέτε τα ίδια και τα ίδια, να είστε απόλυτοι σε αυτό, και συνεπής σε αυτά που του λέτε, σίγουρα μεγαλώνοντας θα αλλάξει.

Δεν ξέρω πόσο ανεπτυγμένος είναι ο λόγος του, όμως συνήθως τα παιδιά που δεν μιλούν δείχνουν με αυτόν τον τρόπο ότι δυσανασχετούν με κάτι.

Γενικά θέλει πολυ υπομονή, πολυ ηρεμία και πολύ συζήτηση.

 

Μιλάει πάρα πολύ καλά . Πιστεύω ότι το βλέπει σαν παιχνίδι, τον διασκεδάζει αυτό που κάνει. Φυσικά και τον επιπλήττουμε κάθε φορά, δεν είναι λίγες όμως οι φορές που ο γονιός αντοδράει άσχημα ή παίρνει το παιδί του και φεύγει μακριά ενώ ο μικρός τον πλησιάζει για αγκαλιά ή καλό καλό. Μερικές φορές εύχομαι να τον πειράξει κάποιο παιδάκι για να δεί πώς είναι, μήπως έτσι σταματήσει. Έχει σπρώξει παιδάκι από αλογάκι και είχε χτυπήσει στο κεφάλι..

Just now, elenip said:

 

Aυτό σε διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμβεί, το πιο πιθανό είναι να πάνε τα άλλα δαρμένα σπίτι τους

Αυτό που θα σου πρότεινα είναι πως να τον έχεις συνέχεια από κοντά, δηλαδή όταν πάτε παιδική χαρά να είσαι συνεχώς δίπλα του ώστε να προλαμβάνεις καταστάσεις και όχι να δρας εκ των υστέρων. Να του μαζεύεις δηλαδή το χέρι όταν πάει να επιτεθεί σε κάποιο παιδάκι. Στις περιπτώσεις που το έχει ήδη κάνει, τότε τον παίρνεις και φεύγει, ώστε να συνδυάσει πως μία τέτοια κίνηση εκ μέρους του έχει άμεσα συνέπεια.

Από ότι λένε οι ψυχολόγοι, η παρέμβαση η δική σου θα πρέπει να είναι άμεση και να συνδέεται με το περιστατικό. Το μπουρου μπουρου είναι καλό να γίνεται και στο σπίτι και μετά αλλά επειδή μιλάμε για πολύ μικρές ηλικίες το παιδί μία που του τα λες σε αυτή την ηλικία και μία που σε ένα λεπό τα έχει ξεχάσει.

Επίσης θα σε συμβούλευτα αυτό το ντα με το έπιπλο να μην του το λέτε, άμα σκοντάφτει πχ και πέφτει πάνω σε ένα έπιπλο να εστιάσετε πιο πολύ στην προσοχή, δηλαδή πρόσεχε γιατί τώρα γλύστρισες / σκόνταψες / έτρεξες κλπ και χτύπησες στο έπιπλο, παρά να κάνετε ντα ντα το έπιπλο

Όχι απλά καραδοκούμε , αλλά είμαστε γραφικοί. Πολλοί γονείς γελάνε μαζί μας έτσι όπως φοβόμαστε. Κι όμως δεν προλαβαίνουμε πάντα γιατί τρέχει και παίζει και την πρώτη κίνηση μπορεί να μην την προλάβουμε.

[kotsifikos]

Just now, Yovanna said:

Μιλάει πάρα πολύ καλά . Πιστεύω ότι το βλέπει σαν παιχνίδι, τον διασκεδάζει αυτό που κάνει. Φυσικά και τον επιπλήττουμε κάθε φορά, δεν είναι λίγες όμως οι φορές που ο γονιός αντοδράει άσχημα ή παίρνει το παιδί του και φεύγει μακριά ενώ ο μικρός τον πλησιάζει για αγκαλιά ή καλό καλό. Μερικές φορές εύχομαι να τον πειράξει κάποιο παιδάκι για να δεί πώς είναι, μήπως έτσι σταματήσει. Έχει σπρώξει παιδάκι από αλογάκι και είχε χτυπήσει στο κεφάλι..

Προσπάθησε αν μπορείς να κάνεις αυτό που προτείνει η Ελένη, να είσαι δηλαδή από κοντά του συνέχεια ώστε να προλαβαίνεις την κίνηση του, θεωρώ πως και αυτό θα βοηθήσει .

Σίγουρα είναι δύσκολη και η θέση του άλλου γονέα, και εμένα δεν θα ήταν το καλύτερο μου να ρίξουν το παιδί και να χτυπήσει στο κεφάλι, γενικά η αντιδράσεις σε αυτή την ηλικία είναι απρόβλεπτες, για αυτό και χρειάζεται να είσαι από πάνω του.