Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες.

[Nefeli2014]

Πείτε μου οι πιο παλιές μαμάδες η που έχετε 4χρονα 5χρονα, τι είδους συνέπειες έχουν οι άσχημες πράξεις τους. Να δω τι δεν έχω δοκιμάσει δηλαδή... 

Τελευταία έχει απειθαρχησει πολυ.. Είναι που θεωρεί τον εαυτό της μεγάλο μπροστά στην αδερφή της και ίσα και όμοια με εμάς(μου το έχει εκφράσει στα δικά της λόγια)? Είναι που πήρε η γλωσσα της μπρος και αυξήθηκε στο υπερμετρο η αυτοπεποίθηση της(θετικό μεν, το παλέψαμε πολύ για να γίνει αυτό, αλλά κάπου έχασε τα όρια)? Είναι που την παραχαιδεψαμε με τον ερχομό της μικρής, μην τυχόν και πάθει τίποτα από το σοκ? Είναι η ηλικία? Είναι οι διακοπές? Ότι και να είναι, έχει ξεφύγει τελευταία και δεν ακούει με τίποτα. Αν με ρωτούσατε πέρυσι θα σας έλεγα πως έχω το πιο συνεργασιμο και το πιο υπακουο παιδί. 

Και οκ, μεγαλώνει και αλλάζει. Τι κάνουμε εδώ? Γιατί και η υπομονή εξαντλείται. Και έχω κι ένα χρόνιαρικο που ζητάει συνεχώς την προσοχή μου και δεν μπορώ να την δώσω.. 

Πείτε μου ιδέες.. Είμαι γεμάτη υπομονή και όρεξη... Πείτε μου έσεις να δω τι έχω κάνει και τι όχι. Γιατί δεν μπορεί, κάτι κάνω λάθος. Δε γιβεται εγώ με τόση στρατηγική και στόχο να μην καταφέρνω να την κουμαντάρω. Αισθάνομαι και άχρηστη ώρες ώρες. 

Μας κάνει σβούρες σας λέω. Και είναι απίστευτο. Είναι 4!!!!!!!

Edited August 29, 2019 by Nefeli2014

[Merendoula]

Θα μπορούσα να το γράφω εγώ το ίδιο κείμενο! 4ων ο μεγάλος μου, το τελευταίο 2μηνο έχω πελαγωσει μαζι του, σαν να μην υπάρχω ένα πραμα.. Μέχρι το Μάιο ήταν σαν ώριμο 6χρονο. Τώρα κάνει πιο πολλές σκανταλιες και γκρίνιες από το 1μιση έτους αδερφάκι του. Δεν ξέρω τι φταίει ειλικρινά.. Περιμένω να ξεκινήσουν τα σχολεία να ηρεμήσουμε. 

Πάντως όταν τα έχω χωριστά είναι μια χαρά παιδάκι, όταν είναι με το μωρό μαζί- τις περισσότερες ώρες δηλαδη- δεν παλεύεται.. 

[ΑΡΓΚ]

18 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

 

Τελευταία έχει απειθαρχησει πολυ.. Είναι που θεωρεί τον εαυτό της μεγάλο μπροστά στην αδερφή της και ίσα και όμοια με εμάς(μου το έχει εκφράσει στα δικά της λόγια)? Είναι που πήρε η γλωσσα της μπρος και αυξήθηκε στο υπερμετρο η αυτοπεποίθηση της(θετικό μεν, το παλέψαμε πολύ για να γίνει αυτό, αλλά κάπου έχασε τα όρια)? Είναι που την παραχαιδεψαμε με τον ερχομό της μικρής, μην τυχόν και πάθει τίποτα από το σοκ? Είναι η ηλικία? Είναι οι διακοπές? Ότι και να είναι, έχει ξεφύγει τελευταία και δεν ακούει με τίποτα.

 

Αν και σε καμία περίπτωση δε θα μάθαινα σε ένα παιδί ότι με κάποιο τρόπο δεν είναι ισότιμος άνθρωπος, από την άλλη, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ένα παιδί να πιστεύει ότι είναι φίλος με τους γονείς του, σαν μίνι ενήλικας ένα πράγμα, (γιατί αυτό δημιουργεί και ανασφάλεια νομίζω τελικά στο ίδιο, αλλά και μία συνεχή σύγκρουση), αλλά και δεν θα πρέπει ποτέ να βρεθεί στη θέση να νιώθει ξεχωριστό από το αδερφάκι, σε στυλ "αυτό είναι μικρό, κοντό, χαζό, δεν ξέρει, εγώ θα αποφασίσω τι θα φάμε, πού θα πάμε, τι θα παίξουμε".

Τι γίνεται όταν δεν ακούει; Επαναλαμβάνετε άσκοπα το ίδιο, χωρίς συνέπειες; "Απειλείτε" με συνέπειες, αλλά δεν τις εφαρμόζετε γιατί την λυπάστε; 

Τι σημαίνει βασικά ότι ένα παιδί τόσο μικρό δεν ακούει; Τι δεν ακούει και τι κάνετε όταν αυτό συμβαινει;

[Merendoula]

Update: Λοιπόν, κάθισα κ εστυψα το μυαλό μου μετά το ποστ σου και κατέληξα ότι ο δικός μου ξεκίνησε να γίνεται ανυπακουος όταν άρχισε τις μεγάλες κατακτήσεις ο μικρός. Λεξούλες, να τρώει μόνος κλπ. Σε κάθε μπράβο και κάθε χαρά που εχουμε για το μικρό, ο μεγάλος γινεται 'μπεμπης'. Εννοείται του εξηγούμε ότι κ αυτός κάνει τόσο σπουδαία πράγματα και ακούει μπράβο και δεν χρειάζεται να κάνει σα μωρό για να ακούει μπράβο, αλλά μάλλον τον ζηλεύει χωρίς να το δείχνει γενικά, γιατί κατά τα άλλα τον λατρεύει τον αδερφό του και τον προσέχει πολύ. Αλλά σίγουρα σε μας έχει παίξει ρόλο η εξέλιξη του μικρού. Παίζει να συμβαίνει και σε εσάς το ιδιο; 

[samsympan]

@Nefeli2014 και @Merendoula τα ίδια κι από εδώ (η μεγάλη 3μισι, η μικρή 9μηνών) χωρίς ακρότητες βέβαια (ακόμη; ). Και φυσικά, η εξέλιξη της μικρής είναι ένας ακόμη λόγος αντίδραστικής συμπεριφοράς της μεγάλης (μαζί με το αυτονόητο ότι ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ).

 

Just now, Merendoula είπε:

μάλλον τον ζηλεύει χωρίς να το δείχνει γενικά, γιατί κατά τα άλλα τον λατρεύει τον αδερφό του και τον προσέχει πολύ.

Το αίσθημα ζήλιας που ξυπνά, δεν αναιρεί την τρυφερότητα που μπορεί να νοιώθει ένα παιδί για το αδερφάκι του. Είναι φυσιολογικό και υγιές. Να επιτρέπουμε να εκφράζεται και να μην μένει καταχωνιασμένο πίσω από μια προσποιητή-επιβεβλημένη από εμάς ορθότητα. Σε κάθε συμπεριφορά να δίνουμε την βαρύτητα που πρέπει. Να διορθώνουμε αλλά να μην είμαστε παραπάνω από ότι χρειάζεται επικριτικοί. Όταν όμως ξεπερνάει τα όρια να επισημαίνεται αυτό προς διόρθωση. Με κουβέντα ειλικρινή και ψύχραιμη. Που να αποπνέει αγάπη. Χωρίς τάση ενοχοποίησης. Και πάντα να τονίζουμε ότι κατακρίνουμε τη λάθος συμπεριφορά όχι το ίδιο το παιδί.

Με στόχο να μάθει το παιδί(ο άνθρωπος) να βρίσκει μόνο του διέξοδο από τον θυμό, την σύγχυση, την απογοήτευση, κλπ.

 

Και για εμάς καθημερινά καινούργιες συμπεριφορές-αντιδράσεις που προσπαθούύύμε να τις χειριστούμε ψύχραιμα και σωστά. Και όπως μου είπε μια μητέρα 5 παιδιών (ενήλικων πια), μπαρουτοκαπνισμένη "Δεν είναι ζήλια... είναι αγώνας επιβίωσης" 

[Nefeli2014]

15 ώρες πρίν, Merendoula είπε:

Θα μπορούσα να το γράφω εγώ το ίδιο κείμενο! 4ων ο μεγάλος μου, το τελευταίο 2μηνο έχω πελαγωσει μαζι του, σαν να μην υπάρχω ένα πραμα.. Μέχρι το Μάιο ήταν σαν ώριμο 6χρονο. Τώρα κάνει πιο πολλές σκανταλιες και γκρίνιες από το 1μιση έτους αδερφάκι του. Δεν ξέρω τι φταίει ειλικρινά.. Περιμένω να ξεκινήσουν τα σχολεία να ηρεμήσουμε. 

Πάντως όταν τα έχω χωριστά είναι μια χαρά παιδάκι, όταν είναι με το μωρό μαζί- τις περισσότερες ώρες δηλαδη- δεν παλεύεται.. 

Τα ίδια κι εμείς... Εναποθέτω τις ελπίδες μου στο σχολείο και στα μπαλέτα να κάνει τις παρέες της να έρθει σε επαφή με συνομικηκα μπας και ησυχάσει η κατάσταση... Εγώ που δε φωνάζω γενικά, τελευταία με ακούει η γειτονιά. Ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένω κάνει κάτι αλλοπρόσαλλα. Σηνερα πάλι έριξε κάτω τη μικρή. Είχαμε ηρεμήσει.. Δεν ξέρω τι άλλαξε. Μάλλον που περπατάει η μικρή και διεκδικεί κι εκείνη. Γιατί η αλήθεια είναι ότι πάει συνέχεια και την σκαλίζει και την προκαλεί,της παίρνει τα παιχνιδια. Αλλά αυτό είναι μωρό δε καταλαβαίνει.. Και τα βάζω με τη πρώτη. Κι αυτό έχει δίκιο όμως. Άστα να πάνε.. 

13 ώρες πρίν, Merendoula είπε:

Update: Λοιπόν, κάθισα κ εστυψα το μυαλό μου μετά το ποστ σου και κατέληξα ότι ο δικός μου ξεκίνησε να γίνεται ανυπακουος όταν άρχισε τις μεγάλες κατακτήσεις ο μικρός. Λεξούλες, να τρώει μόνος κλπ. Σε κάθε μπράβο και κάθε χαρά που εχουμε για το μικρό, ο μεγάλος γινεται 'μπεμπης'. Εννοείται του εξηγούμε ότι κ αυτός κάνει τόσο σπουδαία πράγματα και ακούει μπράβο και δεν χρειάζεται να κάνει σα μωρό για να ακούει μπράβο, αλλά μάλλον τον ζηλεύει χωρίς να το δείχνει γενικά, γιατί κατά τα άλλα τον λατρεύει τον αδερφό του και τον προσέχει πολύ. Αλλά σίγουρα σε μας έχει παίξει ρόλο η εξέλιξη του μικρού. Παίζει να συμβαίνει και σε εσάς το ιδιο; 

Τώρα το διάβασα. Ναι από τότε αρχίσαμε τα όργανα... Τα ίδια ακριβώς. Ολα αυτά που λέτε τα κάνω... Εχω δοκιμάσει πολλούς τρόπους και με ήρεμο τρόπο και κουβέντα και με συνέπειες. Πχ κλείνω το βίντεο, μαζεύω παιχνίδια, δε θα σε πάρω μαζί μου τώρα. Συνεπείες της στιγμής όχι γενικά δηλαδή, για να τα πιάνει και να της μένουν. Μετά ήρεμα, με αγκαλιάζει με φιλάει, μετά από μια μέρα μπιρει να ειναι όλα ήρεμα και ξαφνικά κα ξυπνήσει ένα πρωί και να αρχίσει τα τρελα, τρελά τα λέω γιατί τα κάνει ξαφνικά δεν τα προλαβαίνω πάντα.. 

ΕΠΙΣΗΣ, δεν ξέρω αν θυμάστε το θέμα μου για χωριστά δωμάτια... Που σας ρωτούσα τη γνώμη σας. Τα είχα στο ίδιο και είχα ένα άλλο για παιδότοπο. Ως εδώ αυτο. Αλλάζουν δωμάτια σύντομα. Τώρα το ετοιμάζω... Θα ειναι  καλύτερο για όλους μας πιστεύω. Δεν ήμουν σίγουρη αλλά τώρα είμαι 100 τα 100.

11 ώρες πρίν, samsympan είπε:

@Nefeli2014 και @Merendoula τα ίδια κι από εδώ (η μεγάλη 3μισι, η μικρή 9μηνών) χωρίς ακρότητες βέβαια (ακόμη; ). Και φυσικά, η εξέλιξη της μικρής είναι ένας ακόμη λόγος αντίδραστικής συμπεριφοράς της μεγάλης (μαζί με το αυτονόητο ότι ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ).

 

Το αίσθημα ζήλιας που ξυπνά, δεν αναιρεί την τρυφερότητα που μπορεί να νοιώθει ένα παιδί για το αδερφάκι του. Είναι φυσιολογικό και υγιές. Να επιτρέπουμε να εκφράζεται και να μην μένει καταχωνιασμένο πίσω από μια προσποιητή-επιβεβλημένη από εμάς ορθότητα. Σε κάθε συμπεριφορά να δίνουμε την βαρύτητα που πρέπει. Να διορθώνουμε αλλά να μην είμαστε παραπάνω από ότι χρειάζεται επικριτικοί. Όταν όμως ξεπερνάει τα όρια να επισημαίνεται αυτό προς διόρθωση. Με κουβέντα ειλικρινή και ψύχραιμη. Που να αποπνέει αγάπη. Χωρίς τάση ενοχοποίησης. Και πάντα να τονίζουμε ότι κατακρίνουμε τη λάθος συμπεριφορά όχι το ίδιο το παιδί.

Με στόχο να μάθει το παιδί(ο άνθρωπος) να βρίσκει μόνο του διέξοδο από τον θυμό, την σύγχυση, την απογοήτευση, κλπ.

 

Και για εμάς καθημερινά καινούργιες συμπεριφορές-αντιδράσεις που προσπαθούύύμε να τις χειριστούμε ψύχραιμα και σωστά. Και όπως μου είπε μια μητέρα 5 παιδιών (ενήλικων πια), μπαρουτοκαπνισμένη "Δεν είναι ζήλια... είναι αγώνας επιβίωσης" 

Βρε παιδί μου αυτά τα ξέρω αλλά πρακτικά μου λες τι κάνεις? Εδώ έχουμε χειρονομίες όμως. Όχι άπλα ζήλεια. Δηλαδή εκεί που έχω γυρισμένη πλάτη,η μικρή πάει όρθια στο καναπέ που παίζει η μεγάλη, της παιρνει το παιχνίδι ή μικρή. Η πρώτη απορροφημενη της λέει φύγε από δω παίζω, η μικρή αρχίζει τη τσιριδα κι ακούω ένα μπαπ. Έχει φύγει πίσω με το κεφάλι. Και μου φεύγει το κεφάλι. Κλωτσιά κανονική. Θα μου τη σακάτεψει. Που να φωνάξω το να κάνω τρελαίνομαι εκείνη την ώρα μαζεύω το παιχνίδι, μαλωνω εξηγώ είμαι αυστηρή. Δύο φορές την απομόνωσα στο δωμάτιο της για μισή ώρα. Αλλά βλέπω πως ενώ μετά ησυχάζουμε, μετά ξανά πάλι τα ίδια. Και καλά πάει να τη χαιδεψδι και μπορεί να την τσιμοισει η να τη σφίξει δυνατά. Δηλαδή φτάνω σε σημείο να της απαγιρευω να την ακουμπάει. 

Βλεπω τη πρώτη έχει διχάστει. Μια ειναι μεγάλη μια κάνει το μωρό. Μια ειναι προστευτικη την άλλη κάνει πως μπούσουλαει και πετάει πράγματα όπως η μπεμπα, μόνο που εκείνη έχει δύναμη και μας έρχονται ξωφαλτσα. 

Περνάμε πολύ χρόνο μαζί της δίνω όλα αυτά που ζητάει προσοχή αγάπη παιχνίδι αποκλειστικό χρόνο. ΤΙ ΆΛΛΟ να κάνω??? Βουντού?! Ξέρω ότι έχει θέμα και είναι φυσιολογικό αλλά τι άλλο να κάνω να είναι πιο ήρεμα εκτός από υπομονή και πότε σταματάνε αυτά τα πολύ κακα? 

Edited August 30, 2019 by Nefeli2014

[xaroumenh mama]

Αχ κ εμείς μια από τα ίδια να μη πω κ χειρότερα ..!!! Όσο μεγαλώνει το μωρό που είναι πολύ απαιτητικός τόσο τον φοβάται ο μεγάλος κ του επιτηθεται τι τον σπρώχνει κ πέφτει κάτω τι του παίζει κλοτσιες τι τον πιάνει από τον λαιμό τον χτυπάει με παιχνίδια τον τσιμπάει τον γρατζουναει κ δε ξέρω κ εγω τι άλλο προχθές έπεσε πάνω του με το ποδήλατο .. ειδικά τώρα που περπάτησε το μωρό κ τον βάλαμε κ σε μονό κρεβάτι του μεγάλου φαίνεται δε του άρεσε καθόλου ...!!! 

Εγώ προσπαθώ να είμαι ηρεμη γενικά δε φωνάζω ιδιαίτερα  απλά μιλάω δυνατά ποιο πολύ για να συγκεντρώνεται όταν του μιλάω προσπαθώ να του εξηγώ .. δείχνω τη θληψει κ τη στεναχώρια στο πρόσωπο μου ακόμα κ όταν είμαι με νεύρα κ το καταλαβαίνει ..

Έχω φτάσει σε σημείο να μη μπορώ να είμαι σπίτι γιατί δε μπορώ να ακούω τα κλάματα κ τις φωνές κ ιδικά όταν είναι ο άντρας μου που δεν έχει υπομονή κ φοβάται κ φωνάζει γίνεται στο σπίτι μάχη εξουσίας ..!! 

Απλά όταν ξεφεύγει η κατάσταση με τον μεγάλο κ είναι κ ο άντρας μου σπίτι περνώ το μωρό κ παμε μια βόλτα κ ας με παρακαλαει ο μεγάλος να έρθει μαζί μου δε τον παίρνω ..

Γενικά αυτές τις μέρες είναι κ οι δύο αγκαλιά με τα πόδια μου κ διεκδικούν την αγκαλιά μου κ ο ένας σπρώχνει τον άλλο όταν γίνεται αυτό δε ξέρω αν πρέπει να γελάω η να φωνάζω ιδικά όταν είδα τον μικρό να σπρώχνει τον μεγάλο για να φύγει με έπιασαν τα γέλια ..!!!

Πιστεύω με τον καιρό θα ηρεμισουν κ θα μπορούν να τα βρίσκουν μεταξύ τους κ όλα αυτά θα είναι απλά μια ανάμνηση.. 

Όπως βλέπω με φωνές κ απειλές δε κερδίζουμε κάτι στον μεγάλο μου γιο δλδ δε πιάνει που το κάνει ο άντρας μου ..εγώ προσπαθώ να του δείχνω εμπιστοσύνη κ του το λέω κ πιστεύω τουλάχιστον σε μερικά χρόνια να έχω δει αποτελέσματα με τον τρόπο που προσπαθώ να διαπαθδαγωγησω τα παιδιά μου κ να καμαρώνω .. γιατί πολλές φορές μέχρι τώρα έχω απογοητευτεί πάρα πολύ κ έχω χάσει τις ελπίδες μου ..!

[Nefeli2014]

18 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

 

Τι γίνεται όταν δεν ακούει; Επαναλαμβάνετε άσκοπα το ίδιο, χωρίς συνέπειες; "Απειλείτε" με συνέπειες, αλλά δεν τις εφαρμόζετε γιατί την λυπάστε; 

Τι σημαίνει βασικά ότι ένα παιδί τόσο μικρό δεν ακούει; Τι δεν ακούει και τι κάνετε όταν αυτό συμβαινει;

Δεν της έχει μάθει κανείς ότι ειναι ισότιμη με εμάς. 

Πάντα εφαρμόζουμε τις συνεπείες. Αλλά στην παρούσα φάση δεν πιάνει τίποτα. Μπενάκης βγαινακης που λέμε. 

Σχερικα με την ερώτηση σου, πως γινται ένα τόσο μικρό να μην ακούει, μαλλονμεγαλωσες αργκ και ξέχασες. Τα δικά σου ειναι μεγάλα μάλλον τα 4 χρόνια τα έχεις ξεχασμένα.!! 

Τι κάνουμε? Μόνο κωλο τούμπες δεν έχουμε κανει ακόμα αλλά προς τα κει το βλέπω για να βγαίνει η μέρα. Και λεξοτανιλ. 

Υγ. Σηνερα κάνω το διαιτητή όλη μέρα. Αντε βγάλε 2 ώρες ύπνο της μικρής και 1 ώρα τιβι η πρώτη. Τις υπόλοιπες τρέχω σαν το Βέγγο ξωπίσω τους. Η μία παίζει, η άλλη παίζει άγαρμπα, εγώ σαν τημ τρελή. Περιμένω να κοιμηθούν να πάω να κάνω μπάνιο. Έχω ιδρώσει 15 φορές, βρωμαω! Ας με καταλάβει μια μαμά........ Να κλαψω παρέα της. 

Just now, xaroumenh mama είπε:

Αχ κ εμείς μια από τα ίδια να μη πω κ χειρότερα ..!!! Όσο μεγαλώνει το μωρό που είναι πολύ απαιτητικός τόσο τον φοβάται ο μεγάλος κ του επιτηθεται τι τον σπρώχνει κ πέφτει κάτω τι του παίζει κλοτσιες τι τον πιάνει από τον λαιμό τον χτυπάει με παιχνίδια τον τσιμπάει τον γρατζουναει κ δε ξέρω κ εγω τι άλλο προχθές έπεσε πάνω του με το ποδήλατο .. ειδικά τώρα που περπάτησε το μωρό κ τον βάλαμε κ σε μονό κρεβάτι του μεγάλου φαίνεται δε του άρεσε καθόλου ...!!! 

Εγώ προσπαθώ να είμαι ηρεμη γενικά δε φωνάζω ιδιαίτερα  απλά μιλάω δυνατά ποιο πολύ για να συγκεντρώνεται όταν του μιλάω προσπαθώ να του εξηγώ .. δείχνω τη θληψει κ τη στεναχώρια στο πρόσωπο μου ακόμα κ όταν είμαι με νεύρα κ το καταλαβαίνει ..

Έχω φτάσει σε σημείο να μη μπορώ να είμαι σπίτι γιατί δε μπορώ να ακούω τα κλάματα κ τις φωνές κ ιδικά όταν είναι ο άντρας μου που δεν έχει υπομονή κ φοβάται κ φωνάζει γίνεται στο σπίτι μάχη εξουσίας ..!! 

Απλά όταν ξεφεύγει η κατάσταση με τον μεγάλο κ είναι κ ο άντρας μου σπίτι περνώ το μωρό κ παμε μια βόλτα κ ας με παρακαλαει ο μεγάλος να έρθει μαζί μου δε τον παίρνω ..

Γενικά αυτές τις μέρες είναι κ οι δύο αγκαλιά με τα πόδια μου κ διεκδικούν την αγκαλιά μου κ ο ένας σπρώχνει τον άλλο όταν γίνεται αυτό δε ξέρω αν πρέπει να γελάω η να φωνάζω ιδικά όταν είδα τον μικρό να σπρώχνει τον μεγάλο για να φύγει με έπιασαν τα γέλια ..!!!

Πιστεύω με τον καιρό θα ηρεμισουν κ θα μπορούν να τα βρίσκουν μεταξύ τους κ όλα αυτά θα είναι απλά μια ανάμνηση.. 

Όπως βλέπω με φωνές κ απειλές δε κερδίζουμε κάτι στον μεγάλο μου γιο δλδ δε πιάνει που το κάνει ο άντρας μου ..εγώ προσπαθώ να του δείχνω εμπιστοσύνη κ του το λέω κ πιστεύω τουλάχιστον σε μερικά χρόνια να έχω δει αποτελέσματα με τον τρόπο που προσπαθώ να διαπαθδαγωγησω τα παιδιά μου κ να καμαρώνω .. γιατί πολλές φορές μέχρι τώρα έχω απογοητευτεί πάρα πολύ κ έχω χάσει τις ελπίδες μου ..!

Εγώ είμαι συνέχεια σπίτι και χάνω την υπομονή μου.Προσπαθώ να έχω υπομονή. Δεν έχω πάντα και επειδή ειμαι μαζί τους από τις 9 ως τις 12 το βράδυ δεν ηρεμώ ποτέ.. Θα αρχίσω δουλειά τώρα και θα είναι καλύτερα πιστεύω. Θαυμάζω τις μαμάδες που είναι όλη μέρα σπίτι, βέβαια δεν ξέρω τι γίνεται εκεί μέσα αυτά που βλέπω τουλάχιστον. Αν τα βγάλω βόλτα είναι πάλι δύσκολο γιατί η μικρή χτυπιέται άδικα παίρνουμε καρότσι μαζί μας. Σηνερα και οι δύο άλλη μια φορά μου ρημαξαν το χέρι, ανεβαινουν πάνω μου χτυπιούνται πάνω στα πόδια μου. Με Καβάλανε. Ο άντρας μου πιο ήπιος θα έλεγα μαζί τους (μόνο μαζί μου δεν έχει υπομονή αυτός ο άνθρωπος και ισχυρίζεται ότι έχει, ψεμμααα αλλά τι να πω έχει αδυναμία στις κόρες του δεν πειράζει) αλλά αυτός ειναι λιγότερες ώρες από χειμώνα θα είναι πιο πολλες. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Δεν της έχει μάθει κανείς ότι ειναι ισότιμη με εμάς. 

Πάντα εφαρμόζουμε τις συνεπείες. Αλλά στην παρούσα φάση δεν πιάνει τίποτα. Μπενάκης βγαινακης που λέμε. 

Σχερικα με την ερώτηση σου, πως γινται ένα τόσο μικρό να μην ακούει, μαλλονμεγαλωσες αργκ και ξέχασες. Τα δικά σου ειναι μεγάλα μάλλον τα 4 χρόνια τα έχεις ξεχασμένα.!! 

Τι κάνουμε? Μόνο κωλο τούμπες δεν έχουμε κανει ακόμα αλλά προς τα κει το βλέπω για να βγαίνει η μέρα. Και λεξοτανιλ. 

 

 

Αντιθέτως, επειδή μεγάλωσα, όχι μόνο δεν ξέχασα, αλλά αντιθέτως επιβεβαιώθηκε το "μικρά παιδιά, μικρά βάσανα, μεγάλα παιδιά μεγάλα βάσανα". Τα παιδιά δεν γίνονται πιο "εύκολα" με τα χρόνια. Ό,τι και να κάνουν σαν "ανυπακοή" στα 4 (εφόσον μιλάμε για ένα υγιές παιδί) είναι πταίσμα μπροστά στο τι θα κάνει το ίδιο παιδί στα 8 ή στα 14. Σκέψου ότι στο κάτω κάτω, ένα νήπιο, αν θες να κάνει οπωσδήποτε κάτι, έχεις την επιλογή να το ξεγελάσεις αρκετά εύκολα, ή να το πας σηκωτό εκεί που θες, χωρίς να βγεις από τα όρια της κόσμιας συμπεριφοράς. Σκέψου ότι σε λίγα χρόνια, μπορείς μία χαρά να πεις "πήγαινε στο δωμάτιό σου" ας πούμε, και το παιδί απλά να γελάσει, εκεί να δεις τι ωραία που είναι, όταν πια δεν υπάρχει "σωματική" υπεροχή (και μετεωρίτης να ετοιμάζεται να πέσει πάνω του και να θες να το σώσεις, δεν μπορείς να το σηκώσεις, να το πιάσεις από το χέρι, ούτε αγκαλιά να το πάρεις αν έχει θυμώσει). 

Οπότε αντί να σου πω ψέματα ότι φάση είναι και θα περάσει, σαν να μιλάμε για τα δόντια ή το μπουσούλημα, κάπου εδώ είναι η προσωπικότητα του παιδιού σου που αρχίζει και φαίνεται, όχι πια σαν μωρό, αλλά σαν παιδί, και η αντίληψή του για το πώς εσύ (και οι άλλοι γύρω του) αντιδράς. Εν αντιθέσει με ένα μωρό που κλαίει από ανάγκη, ένα τετράχρονο σαφέστατα και τεστάρει όρια, και καταγράφει αντιδράσεις, και μαθαίνει να είναι "χειριστικό" (όπως όλοι μας, δεν το λέω ως κάτι κακό), οπότε ανάλογα με το τι αποτέλεσμα έχουν τα πειράματα που κάνει τώρα, θα κρατήσει τις αντίστοιχες συμπεριφορές πια σαν παιδί. Για να το πω απλοποιημένα, αν πιάνει η τσιρίδα, θα τσιρίζει, αν πιάνει το κλάμα για να μην τιμωρηθεί, θα κλαίει, αν πιάνει το να παριστάνει το θύμα, θα παρουσιάζει τον εαυτό του σαν αδικημένο, αν το να πλακώσει στο ξύλο τα αδέρφια του δεν έχει συνέπειες, θα τα πλακώνει καθημερινά μέχρι να γίνουν εκείνα δυνατότερα, αν πιάνει το καλόπιασμα, θα λέει κοπλιμέντα κλπ.

 

Ρωτάω πολύ σοβαρά, τι κάνει το παιδί που ονομάζεις "δεν ακούει". Πώς ορίζεται για εσάς το "δεν ακούει"; Τι κάνει που ενοχλεί;  Έχει απλά πάψει να είναι μωρό και δείχνει προτιμήσεις που σας πιάνουν απροετοίμαστους; Βγάζει ζήλια και επιθετικότητα; Έχει υπερβολικά πολλή ενέργεια και τι βγάζει σαν "σκανταλιά"; 

 

Και επειδή ρωτάς πότε σταματάνε τα "πολύ κακά", ανάμεσα στα αδέρφια, το ξύλο που θα παίξουν ως νήπια, όσο και να σε τρομάζει τώρα, είναι πραγματικά αστείο μακροπρόθεσμα. Δεδομένου ότι δεν θα αφήσεις τα παιδάκια μόνα τους, δεν πρόκειται να σκοτωθούν κυριολεκτικά, άντε να έχετε κανένα καρούμπαλο, στραμπούληγμα, άντε και κανένα ράμμα από πέσιμο κλπ, που ειλικρινά, είναι απόλυτα αναμενόμενα σε αδέρφια, ακόμα και σε πολύ αγαπημένα και όλοι όσοι έχουν παιδιά κοντά σε ηλικία έχουμε τέτοιες ιστορίες να διηγηθούμε, γελώντας κιόλας. 

[samsympan]

Στο ευρύτερο περιβάλλον μας υπάρχουν πολλές οικογένειες με μικρά παιδάκια αδερφάκια. Αγαπημένες και ισορροπημένες. Λοιπόν, οι φωνές, σπρωξιές, τσιμπιές μεταξύ των παιδιών πάνε σύννεφο. Φυσικά και τα τραγούδια, οι αγκαλιές, οι χειρονομίες τρυφερότητας μεταξύ τους. Μέχρι να κατακτήσουν την ικανότητα να τιθασεύουν τη ζήλια-απογοήτευση-θυμό τους, οι γονείς κάνουν τους διαιτητές. Χωρίζουν, διορθώνουν, νουθετούν ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι να φτάσουν τα παιδιά στο σημείο που θα λύνουν με κουβέντα τις διαφορές τους.

Το σενάριο γνωστό λοιπόν, δύσκολες κάποιες σκηνές αλλά τίποτα το μη προβλέψιμο. Ωστόσο όταν πρόσφατα έπεσε η πρώτη ξηλιά, από την μεγάλη στην μικρή, αιφνιδιάστηκα! Πως το χειριστήκαμε:
1) Το αίσθημα ζήλιας που ξυπνά, δεν αναιρεί την τρυφερότητα που μπορεί να νοιώθει ένα παιδί για το αδερφάκι του. 

Ξέρω ότι τρέφει τρυφερά αισθήματα για την μικρή αδερφή της. Τις βγαίνουν φυσικά-τα δείχνει με πράξεις αυτοβούλως και το καλλιεργούμε κι εμείς σε κάθε ευκαιρία. Ξέρω ότι ζηλεύει. Έχει πολλούς λόγους να ζηλεύει (συρρικνώθηκε υπερβολικά ο προσωπικός χρόνος μαζί της για να μην πω μηδενίστηκε, μωρό κολλημένο στην αγκαλιά της μαμάς-του μπαμπά φιλάκια και γούτσου γούτσου, η ίδια μεγαλώνει πειραματίζεται με τη συμπεριφορά της και ακούει αρκετά πρόσεχε και μη, κλπ). Κατανοώ λοιπόν το πως νοιώθει. Θέλω να το εκφράζει. Είναι αφορμή για κουβέντα και τροφή για σκέψη.

2) Σε κάθε συμπεριφορά να δίνουμε την βαρύτητα που πρέπει. Να διορθώνουμε αλλά να μην είμαστε παραπάνω από ότι χρειάζεται επικριτικοί.

Σε πεισματάκια και γκρινίτσες, που λέει και κάνει γιατί εκείνη την στιγμή της βγαίνει ζηλίτσα και θέλει να βγει από πάνω, να πικάρει, της λέμε μια-δυο χαλαρές κουβέντες (στην πραγματικότητα την αναμένει την διόρθωση αυτή, την επιζητά, επιζητά το δίκαιο και την ασφάλεια που πηγάζει από αυτό - το ανέφερε @ΑΡΓΚ παραπάνω) και λήγει εκεί το θέμα.

3) Όταν όμως η συμπεριφορά ξεπερνάει τα όρια επισημαίνεται με την δέουσα αυστηρότητα, προς διόρθωση. Με κουβέντα ειλικρινή και ψύχραιμη. Που να αποπνέει αγάπη. Χωρίς τάση ενοχοποίησης. Κατακρίνουμε τη λάθος συμπεριφορά όχι το ίδιο το παιδί.

- Τι συνέβει;! Κάτι άκουσα. Γιατί έκανε έτσι η μικρή;
-Τίποτα.
Τρεις φορές ρώτησα και τρεις απάντησε τίποτα.
- Μήπως της έριξες ξηλια;!
- ... ναι μαμά...
- Για ποιο λόγο;!
- ... δεν ξέρω...
Πραγματικά δεν ήξερε! Δεν ήξερε πως να εκφράσει αυτό που ένοιωθε.
- Κοίταξε με... η μικρή δεν μιλάει ακόμη και έτσι όταν θέλει κάτι τσιρίζει και (κλπ). Έχουμε πει να μην της τραβάμε από τα χέρια αυτό που κρατά επειδή (κλπ) αλλά να της φέρνουμε κάτι άλλο πρώτα. Καταλαβαίνω ότι θύμωσες επειδή (κλπ). Όμως ΠΟΤΕ δεν χτυπάμε! ΠΟΤΕ κανέναν! Ούτε άνθρωπο, ούτε ζώο, ούτε λουλούδι (κλπ) και φυσικά ούτε την αδερφή σου. Σε αγαπά πολύ και αυτό που έκανες την πόνεσε, την στεναχώρησε (κλπ). Κι εμένα με στεναχώρησε πολύ.

Όταν θα θυμώνεις θα έρχεσαι σε εμένα ή στον μπαμπά να το συζητάμε (κλπ). Όπως κι εμείς συζητάμε μαζί σου τα λάθη που κάνουμε (κι όντως το κάνουμε και της ζητάμε συγγνώμη όταν χρειάζεται θέτοντας το παράδειγμα).
- Εντάξει μαμα.
- Και θα τα λες όλα στην μαμά και τον μπαμπά. Και τα όμορφα που κάνεις και τα λάθη. Για να τα συζητάμε και να τα διορθώνουμε. Δεν έχουμε κρυφά μεταξύ μας!
- Εντάξει μαμά.
- Θέλω να ζητήσεις συγγνώμη από την αδερφή σου και να της δώσεις ένα φιλάκι εκεί που την πόνεσες.
Απάντησε όχι (ντράπηκε) αλλά μετά από πολύ λίγο πήγε μόνη της και της είπε συγγνώμη και την φίλησε.

Όσο για συνέπειες... Εκτός από το ότι μου ζήτησε μετά από λίγο να παίξουμε και της αρνήθηκα διότι ήμουν στεναχωρημένη-προβληματισμένη με το συμβάν (αλήθεια έτσι ήταν), τι συνέπειες να επιβάλλω; Και για ποιο λόγο; Ο στόχος επετεύχθη. Εγώ είδα ειλικρίνεια και μεταμέλεια στο παιδί. Το μήνυμα ελήφθη. Θα το ξανακάνει; Σχεδόν σίγουρα, πάνω στον εκνευρισμό θα φύγει το χεράκι της πάλι (και σε λίγο θα φεύγει και της μικρής το χεράκι). Και πάλι θα δω τις συνθήκες και το πως θα απαντήσει το παιδί. Τώρα εάν διαπιστώσω πρόθεση ή αδιαφορία... τότε πρώτα θα κάτσω να σκεφτώ κι εγώ τι έχω κάνει λάθος (και λάθη κάνω, ευτυχώς το παιδί "συγχωρεί") και μετά θα δράσω. Κυρίως ενισχύοντας τον δεσμό μεταξύ τους.

4) Στόχος να μάθει το παιδί (ο άνθρωπος) να βρίσκει μόνο του διέξοδο από τον θυμό, την σύγχυση, την απογοήτευση, κλπ.

Σε δεύτερο χρόνο, το βράδυ με τον μπαμπά, οι δυό τους, αφού του περιέγραψε το συμβάν, μίλησαν για τα λάθη που έκανε ο καθένας εκείνη την ημέρα, πως θα έπρεπε να είχαν πράξει και πως να τα διορθώσουν.

[Nefeli2014]

Αυτή τον διάλογο που έγραψες και γενικά όλα αυτά τα κάνω κι εγώ και ο μπαμπας της. Αλλά μετά ξανά πάλι και όπως είπες και η μικρή θα αρχίσει σε λίγο. Ήδη από τα νεύρα της η μικρή της φωνάζει κατά πρόσωπο και τη σπρώχνει κι εκείνη - με όση δύναμη εχει- από ότι καταλαβαίνω καλά το πάω, και είναι μια φάση που θα περάσει, ελπίζω σύντομα γιατί θέλω να είναι αγαπημένες η τουλάχιστον να μην έχουμε χειρονομίες, εγώ εκεί είναι που θυμώνω και απογοητευομαι. Γιατί στο σπιτι μας τα κατακρίνουμε αυτά και της διδάσκω την κουβέντα και την επικοινωνία. Κι άμα δεν το έκανα θα ήμουν άχρηστη να τα μεγαλωσω. Περισσότερο κι από τη διατροφή έχω δώσει βάση στην ανατροφή της και αυτό είναι που με προβληματίζει. Επιμένω πως μέχρι να γεννηθεί το μωρό είχα ένα παιδί που ενώ ήταν 3 θα νόμιζες ειναι πολύ μεγαλύτερο. Και οι δασκαλες της δηλαδή τα ίδια μου ελεγαν(εκεί ευτυχώς δεν άλλαξε η συμπεριφορά της). Με προβλημάτισε επίσης που έκανε να χτυπήσει τη νονά της μπέμπας. Για παιχνίδι μάλλον το βλέπει πολλές φορές η τον παππού της που έχει θάρρος και εκείνος της κάνει όλα τα χατήρια "θα σε κάνω κομματάκια" του έλεγε (από κάποιο παιδικό η φράση δεν έχω άλλη εξήγηση) και του τράβαγε τα μαλλιά η του χτύπαγε το χέρι. Είχα σαστισει και εγώ και η γιαγιά της. Κάτι έχει πάθει και βλέπω πως με τη φωνή δε βγαίνει απολυτως τίποτα. Εγώ χαλιέμαι και αποτέλεσμα δε βρίσκω. Θα ξαναπιάσω τον παλιό πατροπαραδοτο τρόπο-μιλάω αυστηρά, ξεγελάω να κάνουμε κάτι άλλο, αποσπω προσοχή/κουβεντιαζω. Δεν υπάρχει άλλη λύση και αμήν. Όπως έγραψε η χαρούμενη μαμά πιστεύω πως εν ευθετω χρόνω θα φανεί η "δουλειά" μας. Έκατσα και το φιλοσοφησα... Στη δουλειά μου που έχω να κάνω με παιδιά, δείχνω αμέριστη υπομονή σε πολλές καταστάσεις. Αλλα δε διαβάζουν ενώ δίνουν εξετάσεις, αλλά αρνούνται να γράψουν κι εγώ με υπομονή και κουβέντα, μπορεί να περάσουν μήνες, τα καταφέρνω. Υπομονή και κουβέντα, όχι απειλές και κατά κρίσεις επειδή είναι ξένα παιδιά κι έχω μεγάλη ευθύνη ως προς τη συμπεριφορά μου. Και αναρωτιέμαι"κάνω πράγματα σωστά στα ξένα παιδιά, γιατί στα παιδιά μου να είμαι διαφορετική" αφού βλέπω πως θα δουλέψει. Δε γιβεται λέω να μη δουλέψει. Απλά εγώ θα σακατευτω ψυχολογικά για μια περίοδο. Που με οποιαδήποτε στάση μου, σακατευομαι. Οπότε διαλέγω.. Και διαλέγω αυτό τον δρομο.

 

Ανεβασα αυτό το θέμα να δω απόψεις σας, αλλά παράλληλα να επανατροφοδοτηθω και να στυψω κι εγώ το κεφάλι μου όπως η "μερεντουλα". Και σας ευχαριστώ πολύ γιατί βλέπω πως εφόσον ταυτιζομαστε, δεν είμαι και πολύ λάθος. Φάση είναι θα περάσει.. Έχουμε κι άλλα να δούμε.. Εφηβειες.. Εδώ θα μαστε να τα λέμε.. 

 

Καλημέρα!! 

Υσ. Τώρα κοιμούνται. Τι ήσυχα που είναι όταν κοιμούνται... Κι εγώ το ήρεμη που ειμαι και έχω χρόνο να σκεφτώ λογικά και να χαλαρώσω.. Ειναι απαραίτητος αυτός ο χρόνος σε όλες τις μαμάδες... Και τους μπαμπάδες φυσικά. Δε μιλάω για χρόνο να κάνουν κάτι άλλο, μιλάω για χρόνο σκέψης. Προτιμώ όταν εχω χρόνο να κάτσω να σκεφτώ, παρά να κάνω κάτι άλλο που θα με ευχαριστούσε πχ. Κι αυτό πρέπει βέβαια. Δύο χρόνους οπότε όπως θα έλεγε και η κόρη μου.

[samsympan]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Θα ξαναπιάσω τον παλιό πατροπαραδοτο τρόπο-μιλάω αυστηρά, ξεγελάω να κάνουμε κάτι άλλο, αποσπω προσοχή/κουβεντιαζω. (...) Υπομονή και κουβέντα

Κατ' εμε η λύση στα περισσότερα που μας απασχολούν σχετικά με τα παιδιά μας (και όχι μόνο σχετικά με τα παιδιά μας).

 

Just now, Nefeli2014 είπε:

Απλά εγώ θα σακατευτω ψυχολογικά για μια περίοδο.

Όχι, μην νιώθεις έτσι! Καταρχήν μπορεί να φαίνεται ότι "μπαινάκης-βγαινάκης" αλλά πιστεύω δεν είναι καθόλου έτσι. Κάθε φορά "κτίζεις" και λίγο. Και μην ξεχνας σε πολύ λίγο το "ανυπεράσπιστο-αδύναμο" μωράκι θα είναι δυναμικό παιδάκι πλέον. Θα αναμετρώνται επί ίσοις όροις. Και δεν εννοώ ότι θα μαλλιοτραβιούνται (εεεμμμ... κι αυτό το περιμένω να το δω από τις δικές μου κάποια στιγμή) αλλά μεγαλώνοντας και βλέποντας πως αντιμετωπίζονται οι κρίσεις μέσα στο σπίτι, αναλόγως θα ενεργούν κι αυτές. Άσε που πολλές φορές θα φέρνουν τις διαφορές τους σε εσένα και εσύ πλέον με ηρεμία και εμπιστοσύνη θα τους λες :" Κορίτσια μην με ανακατεύεται! Λύστε το μόνες σας!"

[xaroumenh mama]

Επί της ευκαιρίας ήθελα να ρωτήσω κάτι μήπως καταφέρω κ βρω λύση σε αυτό κ βοηθήσω τα παιδιά μου . Όπως είχα γράψει στο παρελθόν σε ένα ποστ ο μεγάλος μου γιος παρουσιάζει κάποια θέματα όπου του εχουμε ξεκινήσει εργοθεραπειες κ θα του ξεκινήσουμε κ λογοθεραπειες ένα λοιπόν από αυτά είναι πως τον ενοχλούν οι έντονοι ήχοι όταν τους ακούει ξαφνικά βέβαια το ξεπερνάει σιγά σιγά όμως όταν ξέρει πως θα τον ακούσει περιμένει η το προκαλεί ο ίδιος ..πχ τρομάζει με τα μηχανάκια όταν δει ότι κάποιος πάει να βάλει μπρος ένα μηχανάκι περιμένει για να ακούσει τον θόρυβο το ίδιο κ με τα σκυλιά όταν ξέρει πως δε θα τον πειράξουν τα προκαλεί ο ίδιος για να τα ακούει να γαυγιζουν κ το ίδιο κάνει με το κλάμα το να ακούει συνέχεια κάποιο μωρό να κλαει σαν θόρυβος τον ενοχλεί κ έτσι κ αυτό το προκαλεί ο ίδιος δλδ κάποιες φορές κάνει το μωρό να κλάψει απλά γιατί θέλει να τον ακούει να κλαει κ εκείνος γελάει κ τον έχω ρωτήσει σου αρέσει να τον ακούς να κλαει κ μου λέει ναι .. το είχα αναφέρει στην Εργοθεραπευτρια αλλά ήταν λίγο πριν κλείσει για καλοκαίρι κ έτσι δε προλάβαμε να βρούμε τρόπο να του καλύψουμε διαφορετικά την επιθυμία αυτή θα το ξανασυζητήσουμε τώρα σε λίγες μέρες που θα ανοίξει .. μια μέρα ειμασταν στη παραλία κ εκλεγε ένα μωρό στην άλλη άκρη κ εκεί που έπαιζε σηκώθηκε ξαφνικά κ έτρεχε για να πάει να βρει το μωρό που κλαιει ..κ γενικά δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο πως να τον κανω να καταλάβει ότι δε πρέπει να κάνουμε τους άλλους κλαίνε.. έχει κ ένα μικρό θέμα ότι δε καταλαβαίνει εύκολα ότι του λέμε ( δλδ πρέπει να είναι πολύ συγκεντρομενος να μην υπάρχουν έντονα εξωτερικά ερεθίσματα κ να μην βρίσκεται σε υπερένταση η σε γκρίνια ώστε να μπορεί να με ακούσει κ να καταλάβει ότι του μιλάω κ τι του λέω )κ μου γίνεται ακόμα ποιο δύσκολο όλο αυτό για να του εξηγήσω 

[ΑΡΓΚ]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Επί της ευκαιρίας ήθελα να ρωτήσω κάτι μήπως καταφέρω κ βρω λύση σε αυτό κ βοηθήσω τα παιδιά μου . Όπως είχα γράψει στο παρελθόν σε ένα ποστ ο μεγάλος μου γιος παρουσιάζει κάποια θέματα όπου του εχουμε ξεκινήσει εργοθεραπειες κ θα του ξεκινήσουμε κ λογοθεραπειες ένα λοιπόν από αυτά είναι πως τον ενοχλούν οι έντονοι ήχοι όταν τους ακούει ξαφνικά βέβαια το ξεπερνάει σιγά σιγά όμως όταν ξέρει πως θα τον ακούσει περιμένει η το προκαλεί ο ίδιος ..πχ τρομάζει με τα μηχανάκια όταν δει ότι κάποιος πάει να βάλει μπρος ένα μηχανάκι περιμένει για να ακούσει τον θόρυβο το ίδιο κ με τα σκυλιά όταν ξέρει πως δε θα τον πειράξουν τα προκαλεί ο ίδιος για να τα ακούει να γαυγιζουν κ το ίδιο κάνει με το κλάμα το να ακούει συνέχεια κάποιο μωρό να κλαει σαν θόρυβος τον ενοχλεί κ έτσι κ αυτό το προκαλεί ο ίδιος δλδ κάποιες φορές κάνει το μωρό να κλάψει απλά γιατί θέλει να τον ακούει να κλαει κ εκείνος γελάει κ τον έχω ρωτήσει σου αρέσει να τον ακούς να κλαει κ μου λέει ναι .. το είχα αναφέρει στην Εργοθεραπευτρια αλλά ήταν λίγο πριν κλείσει για καλοκαίρι κ έτσι δε προλάβαμε να βρούμε τρόπο να του καλύψουμε διαφορετικά την επιθυμία αυτή θα το ξανασυζητήσουμε τώρα σε λίγες μέρες που θα ανοίξει .. μια μέρα ειμασταν στη παραλία κ εκλεγε ένα μωρό στην άλλη άκρη κ εκεί που έπαιζε σηκώθηκε ξαφνικά κ έτρεχε για να πάει να βρει το μωρό που κλαιει ..κ γενικά δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο πως να τον κανω να καταλάβει ότι δε πρέπει να κάνουμε τους άλλους κλαίνε.. έχει κ ένα μικρό θέμα ότι δε καταλαβαίνει εύκολα ότι του λέμε ( δλδ πρέπει να είναι πολύ συγκεντρομενος να μην υπάρχουν έντονα εξωτερικά ερεθίσματα κ να μην βρίσκεται σε υπερένταση η σε γκρίνια ώστε να μπορεί να με ακούσει κ να καταλάβει ότι του μιλάω κ τι του λέω )κ μου γίνεται ακόμα ποιο δύσκολο όλο αυτό για να του εξηγήσω 

 

Εχετε φαντάζομαι μιλήσει με αναπτυξιολόγο. Τι σας συνέστησε; Ή είναι πολύ μικρούλης για διάγνωση;

[xaroumenh mama]

1 ώρα πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Εχετε φαντάζομαι μιλήσει με αναπτυξιολόγο. Τι σας συνέστησε; Ή είναι πολύ μικρούλης για διάγνωση;

Με παιδοψυχιατρο μιλήσαμε όπου μαζί με τις εργοθεραπειες μας έγραψε κ λογοθεραπείες μας είπε πως δείχνει προφίλ παιδιού που ίσως στο δημοτικό διαγνωστεί με δεπυ αλλά είναι πολύ μικρός ακόμα για αυτό .. για την ώρα αυτό που ξέρουμε είναι πως έχει πρόβλημα με την μνήμη του κ διαταραχή ακουστικής επεξεργασίας 

[Nefeli2014]

Χαρούμενη μαμά θέλω πολύ να σε βοηθήσω αλλά... Δεν έχω ιδέα.. Περίμενε να ανοίξει το κέντρο να μιλήσεις μαζί τους μπας και σου εξηγήσουν και σου πουν τι μπορείς να κανεις...

[Merendoula]

Εγώ έχω το αντίθετο θέμα από εσάς! Έχουν κάνει οι δύο τους ένα....κόμμα εξόντωσης γονέων και τσιγκλανε και παρασερνουν ο ένας τον άλλο σε ζαβολιές και αταξίες! Όλη μέρα χοροπηδάνε σε καναπέδες και κρεβάτια, σκαρφαλώνουν, χύνουν νερά, κυνηγιούνται και τραβάνε να πέσει κάτω ο άλλος για να γελάνε. Ωραία ακούγονται αλλά όταν όλη μέρα πρέπει να κάνεις τον τερματοφύλακα και να πιάνεις παιδιά κυριολεκτικά στον αέρα πριν πέσουν από καρέκλες και κρεβάτια, όχι, δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό! Ο μεγάλος μου κάνει ο,τι δεν έκανε τόσα χρόνια! Ουδέποτε έκανε οτιδήποτε επικίνδυνο. Τώρα τα κάνει όλα μαζεμένα μπεμπεκιζοντας παράλληλα! Ώρες ώρες δεν πιστεύω τα μάτια μου και τα αυτιά μου.. 

Από την άλλη, για να μην ακούγομαι αχάριστη βέβαια, χαίρομαι που είναι δεμένοι και που έχουν παρέα ο ένας τον άλλο. Ακόμη κ όταν παίζει με συνομηλίκους ο μεγάλος, παίζει και το μωρό μαζί τους, γιατί βγάζει πολύ τρυφερότητα προς τον αδερφό του. Με συγκινεί η σχέση που έχουν, δεν παύει όμως να μου κάνει την καθημερινότητα πιο δύσκολη.. 

Νεφέλη μη νιώθεις λάθος. Άνθρωποι είμαστε. Κ εγώ φωνάζω πλέον. Πόσες φορές μπορεί ένας άνθρωπος να πει 'κατεβείτε απ τις καρέκλες θα πέσετε' και να παραμείνει ψύχραιμος. Καταντάει παράνοια όλη μέρα να επαναλαμβάνεις τις ίδιες φράσεις! Κάπου ένιωσα κ εγώ άσχημα με τον εαυτό μου, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν είναι μόνη. 

[Nefeli2014]

On 31/8/2019 at 2:46 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Αντιθέτως, επειδή μεγάλωσα, όχι μόνο δεν ξέχασα, αλλά αντιθέτως επιβεβαιώθηκε το "μικρά παιδιά, μικρά βάσανα, μεγάλα παιδιά μεγάλα βάσανα". Τα παιδιά δεν γίνονται πιο "εύκολα" με τα χρόνια. Ό,τι και να κάνουν σαν "ανυπακοή" στα 4 (εφόσον μιλάμε για ένα υγιές παιδί) είναι πταίσμα μπροστά στο τι θα κάνει το ίδιο παιδί στα 8 ή στα 14. Σκέψου ότι στο κάτω κάτω, ένα νήπιο, αν θες να κάνει οπωσδήποτε κάτι, έχεις την επιλογή να το ξεγελάσεις αρκετά εύκολα, ή να το πας σηκωτό εκεί που θες, χωρίς να βγεις από τα όρια της κόσμιας συμπεριφοράς. Σκέψου ότι σε λίγα χρόνια, μπορείς μία χαρά να πεις "πήγαινε στο δωμάτιό σου" ας πούμε, και το παιδί απλά να γελάσει, εκεί να δεις τι ωραία που είναι, όταν πια δεν υπάρχει "σωματική" υπεροχή (και μετεωρίτης να ετοιμάζεται να πέσει πάνω του και να θες να το σώσεις, δεν μπορείς να το σηκώσεις, να το πιάσεις από το χέρι, ούτε αγκαλιά να το πάρεις αν έχει θυμώσει). 

Οπότε αντί να σου πω ψέματα ότι φάση είναι και θα περάσει, σαν να μιλάμε για τα δόντια ή το μπουσούλημα, κάπου εδώ είναι η προσωπικότητα του παιδιού σου που αρχίζει και φαίνεται, όχι πια σαν μωρό, αλλά σαν παιδί, και η αντίληψή του για το πώς εσύ (και οι άλλοι γύρω του) αντιδράς. Εν αντιθέσει με ένα μωρό που κλαίει από ανάγκη, ένα τετράχρονο σαφέστατα και τεστάρει όρια, και καταγράφει αντιδράσεις, και μαθαίνει να είναι "χειριστικό" (όπως όλοι μας, δεν το λέω ως κάτι κακό), οπότε ανάλογα με το τι αποτέλεσμα έχουν τα πειράματα που κάνει τώρα, θα κρατήσει τις αντίστοιχες συμπεριφορές πια σαν παιδί. Για να το πω απλοποιημένα, αν πιάνει η τσιρίδα, θα τσιρίζει, αν πιάνει το κλάμα για να μην τιμωρηθεί, θα κλαίει, αν πιάνει το να παριστάνει το θύμα, θα παρουσιάζει τον εαυτό του σαν αδικημένο, αν το να πλακώσει στο ξύλο τα αδέρφια του δεν έχει συνέπειες, θα τα πλακώνει καθημερινά μέχρι να γίνουν εκείνα δυνατότερα, αν πιάνει το καλόπιασμα, θα λέει κοπλιμέντα κλπ.

 

Ρωτάω πολύ σοβαρά, τι κάνει το παιδί που ονομάζεις "δεν ακούει". Πώς ορίζεται για εσάς το "δεν ακούει"; Τι κάνει που ενοχλεί;  Έχει απλά πάψει να είναι μωρό και δείχνει προτιμήσεις που σας πιάνουν απροετοίμαστους; Βγάζει ζήλια και επιθετικότητα; Έχει υπερβολικά πολλή ενέργεια και τι βγάζει σαν "σκανταλιά"; 

 

Και επειδή ρωτάς πότε σταματάνε τα "πολύ κακά", ανάμεσα στα αδέρφια, το ξύλο που θα παίξουν ως νήπια, όσο και να σε τρομάζει τώρα, είναι πραγματικά αστείο μακροπρόθεσμα. Δεδομένου ότι δεν θα αφήσεις τα παιδάκια μόνα τους, δεν πρόκειται να σκοτωθούν κυριολεκτικά, άντε να έχετε κανένα καρούμπαλο, στραμπούληγμα, άντε και κανένα ράμμα από πέσιμο κλπ, που ειλικρινά, είναι απόλυτα αναμενόμενα σε αδέρφια, ακόμα και σε πολύ αγαπημένα και όλοι όσοι έχουν παιδιά κοντά σε ηλικία έχουμε τέτοιες ιστορίες να διηγηθούμε, γελώντας κιόλας. 

Αχ μου φτιάξες τη μέρα :PΚαο αγχώθηκα κι άλλο.

Τι κανει: περίπτωση 1:βαριεται όλη μέρα σπίτι και αφού έχει βαρεθεί όλα τα παιχνίδια της (χορτασμενη από παιχνίδια γενικώς, είναι σα να έχουμε τον μουστάκα εδώ μέσα) ασχολείται με την αδερφή της. Μπορει να την τραβήξει από την Μπλουζα όσο εκείνη μπούσουλαει για να παίξουν. Αυτό είναι μωρό κλαίει. Περίπτωση 2:την έχουμε αγκαλιά και ασχολούμαστε μαζί της. Μπορεί να έρθει να μας καβαλήσει άτσαλα και να πάει κανα πόδι πάνω στο μωρό. Περίπτωση 3 και η χειρότερη :θυμώνει μαζί της επειδή της παίρνει τα παιχνιδια και θέλει η μικρή αυτά που παίζει κι εκείνη. Άσε με της λέει φύγε, πάρτε την από δω. Η μικρή τσιριζει και μπορει να της δώσει σπρωξιά, κλωτσιά. Την έχει ρίξει αυτό το καλοκαίρι 3 φορές κάτω πίσω με το κεφάλι και τη μία ειχε πλακάκι. Φοβόμαστε μη γίνει Καμμια χειρότερη ζημιά στο μωρό είναι ακόμα το κεφαλάκι του εύθραυστο.

Περίπτωση 3 επίσης έντονη:ενώ έχω παίξει μαζί της ώρα να παίξω με τη μικρή. Μας κάνει το μάγο και έρχεται και παίρνει κάθε παιχνίδι που παίζουμε. Γενικά μας απαγορεύει να παίζουμε οτιδήποτε με το μωρό. Και όλες μας μεταξύ μας. 

Περίπτωση 4:εξουσια.τη βλέπει μικρή και την έχει του χεριού της. Εμείς με γυρισμένη πλάτη, το κάνει πονηρά, μπορεί εκεί που παίζει με παιχνίδι ή μικρή να πάει να της μαγκωσει το χέρι στο πορτάκι πχ. Να της βάλει παιχνίδια στο κεφάλι σαν καπέλο. Να την ταΐζει με ψεύτικα πιρουνακια και να της τα χώσει βαθιά. Μάλλον άθελά της αυτό δεν ξέρω. Να την πιάσει από τους ώμους να την πιέζει κάτω. Να της βάζει δύναμη σε ότι κάνει γενικά. Γενικώς να τη βασανίζει πιθανότατα να την κάνει να κλάψει. 

Υποσημειωσξ:το 70 τα 100 είναι όλα αυτά. Υπάρχει και ένα 30 που δνε υπήρχε πριν μήνες που καταφέρνουν και παίζουν σχετικά ήπια, που είναι τρυφερή, προστατευτικη, παίζουμε όλοι μας. Βλέπω εκεί μια βελτίωση αλλά ένταση στα αρνητικά. 

Η δίκγ μου στάση:1.δεν πειράζουμε την αδερφή μας, αγαπάμε φροντίζουμε προστατέυουμε αγκαλιάζουμε χαιδδυουμε μόνο την αδερφή μας. 2.αμ το ξανακάνεις θα έχεις συνέπειες, δε θα έρθεις μαζί μου εκεί, θα σου πάρω το παιχνίδι, θα σε πάω στο δωμάτιο σου. Όταν αυτά τα κάνω μετά από λίγες ώρες θα τα ξανακάνει. Μια φορά ξέφυγα και ενω την τράβαγε από την μπλούζα και την έσερνε, της εσυρα κι εγώ και της είπα "σαρεσει εσένα αυτό" άλλη μια φορά για να την πάρω από κει της τράβηξα το μαλλί. Και τα δύο τα μετάνιωσα. Όπως και το ότι την απομόνωσα στο δωμάτιο της, αποτέλεσμα δεν είδα και είμαι σίγουρη ότι θα τα αντιγράψει. Αυτά που κατεκρινα τα έκανα κι εγώ πάνω στην απελπισία μου. Απαντήσεις που παίρνω:ειναι κακή ή μπεμπα, να πάρετε άλλη, δεν τη θέλω, αυτό είναι δικό μου, όλα είναι δικά μου κοκ.

 

Γενικα προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας προκαλώντας μας. Και την έχει, δεν είναι πως δεν την έχει. Όμως δεν γιβεται εκ των πραγμάτων να ασχολούμαστε μόνο με εκείνη. Θέλει και το μωρό προσοχή όπως επίσης υπάρχουν και δουλειές που τρέχουν. 

Πρόσφατα μου είπε πως δεν μπορεί να κοιμηθεί επειδή το μωρό κλαίει. 

Αποφάσισα γενικώς να τους αλλάξω δωμάτια μιας και πρακτικά πιστεύω θα βοηθήσει όλους μας. Γιατί για να κοιμησω το μωρό, πάω αγκαλιά του στο κρεβάτι της κι εκείνη περιμένει η κάθεται με τον μπαμπά της και από κοιμούνται στον καναπέ. Ίσως την ενοχλεί αυτή η παρέμβαση στο κρεβάτι της. Ενώ αν εχουν χωριστά η καθεμία στο χώρο της. Αναγκαστικά όμως θα παίρνω το μωρό στο δικό μας. Αλλά τουλάχιστον δε θα είναι το κρεβάτι της. Θα μπορούσα και τώρα να το κάνω αυτό βέβαια να μην πηγαίνω στο κρεβάτι της. Αλλά με είχε βολέψει και η μικρή κοιμόταν πιο εύκολα. Έχω κάνει κι εγώ λάθη.. 

Αλλα πιστεύω θα χωριστούν και ίσως ηρεμήσουν. Δεν της αρέσει που κλαίει τη νύχτα που τη  ξυπνάμε που νανουριζουμε τη μικρή. Όταν της είπα θα είναι μόνη της στο δωμάτιο σε λίγο καιρό δες έφερε Καμμια αντίρρηση. Μόνο που ζήτησε τα παιχνιδια της τα δικά της. Αν και προσπαθώ να λέω πως δεν υπάρχουν δικά σου και δικα της. Της είπα θα διαλέξεις ποια θέλεις και θα τα φέρουμε στο δωμάτιο σου. Αλλά αν θέλει να παίζει και η μπεμπα θα της τα μεταφέρουμε. Ναι μου είπε... 

Πήρες μια ιδέα... Τι λες? 

Edited September 1, 2019 by Nefeli2014

[xaroumenh mama]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Αχ μου φτιάξες τη μέρα :PΚαο αγχώθηκα κι άλλο.

Τι κανει: περίπτωση 1:βαριεται όλη μέρα σπίτι και αφού έχει βαρεθεί όλα τα παιχνίδια της (χορτασμενη από παιχνίδια γενικώς, είναι σα να έχουμε τον μουστάκα εδώ μέσα) ασχολείται με την αδερφή της. Μπορει να την τραβήξει από την Μπλουζα όσο εκείνη μπούσουλαει για να παίξουν. Αυτό είναι μωρό κλαίει. Περίπτωση 2:την έχουμε αγκαλιά και ασχολούμαστε μαζί της. Μπορεί να έρθει να μας καβαλήσει άτσαλα και να πάει κανα πόδι πάνω στο μωρό. Περίπτωση 3 και η χειρότερη :θυμώνει μαζί της επειδή της παίρνει τα παιχνιδια και θέλει η μικρή αυτά που παίζει κι εκείνη. Άσε με της λέει φύγε, πάρτε την από δω. Η μικρή τσιριζει και μπορει να της δώσει σπρωξιά, κλωτσιά. Την έχει ρίξει αυτό το καλοκαίρι 3 φορές κάτω πίσω με το κεφάλι και τη μία ειχε πλακάκι. Φοβόμαστε μη γίνει Καμμια χειρότερη ζημιά στο μωρό είναι ακόμα το κεφαλάκι του εύθραυστο.

Περίπτωση 3 επίσης έντονη:ενώ έχω παίξει μαζί της ώρα να παίξω με τη μικρή. Μας κάνει το μάγο και έρχεται και παίρνει κάθε παιχνίδι που παίζουμε. Γενικά μας απαγορεύει να παίζουμε οτιδήποτε με το μωρό. Και όλες μας μεταξύ μας. 

Περίπτωση 4:εξουσια.τη βλέπει μικρή και την έχει του χεριού της. Εμείς με γυρισμένη πλάτη, το κάνει πονηρά, μπορεί εκεί που παίζει με παιχνίδι ή μικρή να πάει να της μαγκωσει το χέρι στο πορτάκι πχ. Να της βάλει παιχνίδια στο κεφάλι σαν καπέλο. Να την ταΐζει με ψεύτικα πιρουνακια και να της τα χώσει βαθιά. Μάλλον άθελά της αυτό δεν ξέρω. Να την πιάσει από τους ώμους να την πιέζει κάτω. Να της βάζει δύναμη σε ότι κάνει γενικά. Γενικώς να τη βασανίζει πιθανότατα να την κάνει να κλάψει. 

Υποσημειωσξ:το 70 τα 100 είναι όλα αυτά. Υπάρχει και ένα 30 που δνε υπήρχε πριν μήνες που καταφέρνουν και παίζουν σχετικά ήπια, που είναι τρυφερή, προστατευτικη, παίζουμε όλοι μας. Βλέπω εκεί μια βελτίωση αλλά ένταση στα αρνητικά. 

Η δίκγ μου στάση:1.δεν πειράζουμε την αδερφή μας, αγαπάμε φροντίζουμε προστατέυουμε αγκαλιάζουμε χαιδδυουμε μόνο την αδερφή μας. 2.αμ το ξανακάνεις θα έχεις συνέπειες, δε θα έρθεις μαζί μου εκεί, θα σου πάρω το παιχνίδι, θα σε πάω στο δωμάτιο σου. Όταν αυτά τα κάνω μετά από λίγες ώρες θα τα ξανακάνει. Μια φορά ξέφυγα και ενω την τράβαγε από την μπλούζα και την έσερνε, της εσυρα κι εγώ και της είπα "σαρεσει εσένα αυτό" άλλη μια φορά για να την πάρω από κει της τράβηξα το μαλλί. Και τα δύο τα μετάνιωσα. Όπως και το ότι την απομόνωσα στο δωμάτιο της, αποτέλεσμα δεν είδα και είμαι σίγουρη ότι θα τα αντιγράψει. Αυτά που κατεκρινα τα έκανα κι εγώ πάνω στην απελπισία μου. Απαντήσεις που παίρνω:ειναι κακή ή μπεμπα, να πάρετε άλλη, δεν τη θέλω, αυτό είναι δικό μου, όλα είναι δικά μου κοκ.

 

Γενικα προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας προκαλώντας μας. Και την έχει, δεν είναι πως δεν την έχει. Όμως δεν γιβεται εκ των πραγμάτων να ασχολούμαστε μόνο με εκείνη. Θέλει και το μωρό προσοχή όπως επίσης υπάρχουν και δουλειές που τρέχουν. 

Πρόσφατα μου είπε πως δεν μπορεί να κοιμηθεί επειδή το μωρό κλαίει. 

Αποφάσισα γενικώς να τους αλλάξω δωμάτια μιας και πρακτικά πιστεύω θα βοηθήσει όλους μας. Γιατί για να κοιμησω το μωρό, πάω αγκαλιά του στο κρεβάτι της κι εκείνη περιμένει η κάθεται με τον μπαμπά της και από κοιμούνται στον καναπέ. Ίσως την ενοχλεί αυτή η παρέμβαση στο κρεβάτι της. Ενώ αν εχουν χωριστά η καθεμία στο χώρο της. Αναγκαστικά όμως θα παίρνω το μωρό στο δικό μας. Αλλά τουλάχιστον δε θα είναι το κρεβάτι της. Θα μπορούσα και τώρα να το κάνω αυτό βέβαια να μην πηγαίνω στο κρεβάτι της. Αλλά με είχε βολέψει και η μικρή κοιμόταν πιο εύκολα. Έχω κάνει κι εγώ λάθη.. 

Αλλα πιστεύω θα χωριστούν και ίσως ηρεμήσουν. Δεν της αρέσει που κλαίει τη νύχτα που τη  ξυπνάμε που νανουριζουμε τη μικρή. Όταν της είπα θα είναι μόνη της στο δωμάτιο σε λίγο καιρό δες έφερε Καμμια αντίρρηση. Μόνο που ζήτησε τα παιχνιδια της τα δικά της. Αν και προσπαθώ να λέω πως δεν υπάρχουν δικά σου και δικα της. Της είπα θα διαλέξεις ποια θέλεις και θα τα φέρουμε στο δωμάτιο σου. Αλλά αν θέλει να παίζει και η μπεμπα θα της τα μεταφέρουμε. Ναι μου είπε... 

Πήρες μια ιδέα... Τι λες? 

Πάνω σε αυτά που γράφεις τώρα μου φαίνεται πως όλα πέφτουν πάνω στη μεγάλη κ αυτό είναι πολύ μεγάλο βάρος για εκείνη .. δλδ πρέπει κ το μωρό να έχει ας το πούμε συνέπειες σε κάτι που κάνει πχ όταν παίζει η μεγάλη η μεγάλη κ πάει το μωρό να την πειράξει ενώ εκείνη δε θέλει μπορείς να παίρνεις το μωρό κ να του λες τώρα η αδερφή σου θέλει να μείνει λίγο μόνη της έλα εμείς να παίξουμε με κάτι άλλο ώστε κ η μεγάλη να παίρνει το μνμ ότι οι ανάγκες τις ακούγονται κ έχει κ ίση αντιμετώπιση με το μωρό ..!! 

Όπως κ με τα παιχνίδια εγώ του μαθαίνω ότι τα δικά του παιχνίδια είναι δικά του κ μπορεί να τα δώσει αν θέλει όπως κ κάποια που είναι αγαπημένα του μπορεί να τα φυλάει ώστε να μη τα παίρνει ο αδερφός .. εκ των πραγμάτων κάποια παιχνίδια είναι δικά του .. κ μετά προσπαθώ να περάσω κ στους δύο το μνμ ότι μπορούμε να μοιραζόμαστε τα πράγματα μας ..!! Βέβαια έχουμε πολύ δουλειά ακόμα αλλά γενικά ο μεγάλος αν κ τα θέλει ολα δικά του αν του δώσεις την επιλογή να δώσει κάτι το δίνει με χαμόγελο ..!

[Nansy29]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Αχ μου φτιάξες τη μέρα :PΚαο αγχώθηκα κι άλλο.

Τι κανει: περίπτωση 1:βαριεται όλη μέρα σπίτι και αφού έχει βαρεθεί όλα τα παιχνίδια της (χορτασμενη από παιχνίδια γενικώς, είναι σα να έχουμε τον μουστάκα εδώ μέσα) ασχολείται με την αδερφή της. Μπορει να την τραβήξει από την Μπλουζα όσο εκείνη μπούσουλαει για να παίξουν. Αυτό είναι μωρό κλαίει. Περίπτωση 2:την έχουμε αγκαλιά και ασχολούμαστε μαζί της. Μπορεί να έρθει να μας καβαλήσει άτσαλα και να πάει κανα πόδι πάνω στο μωρό. Περίπτωση 3 και η χειρότερη :θυμώνει μαζί της επειδή της παίρνει τα παιχνιδια και θέλει η μικρή αυτά που παίζει κι εκείνη. Άσε με της λέει φύγε, πάρτε την από δω. Η μικρή τσιριζει και μπορει να της δώσει σπρωξιά, κλωτσιά. Την έχει ρίξει αυτό το καλοκαίρι 3 φορές κάτω πίσω με το κεφάλι και τη μία ειχε πλακάκι. Φοβόμαστε μη γίνει Καμμια χειρότερη ζημιά στο μωρό είναι ακόμα το κεφαλάκι του εύθραυστο.

Περίπτωση 3 επίσης έντονη:ενώ έχω παίξει μαζί της ώρα να παίξω με τη μικρή. Μας κάνει το μάγο και έρχεται και παίρνει κάθε παιχνίδι που παίζουμε. Γενικά μας απαγορεύει να παίζουμε οτιδήποτε με το μωρό. Και όλες μας μεταξύ μας. 

Περίπτωση 4:εξουσια.τη βλέπει μικρή και την έχει του χεριού της. Εμείς με γυρισμένη πλάτη, το κάνει πονηρά, μπορεί εκεί που παίζει με παιχνίδι ή μικρή να πάει να της μαγκωσει το χέρι στο πορτάκι πχ. Να της βάλει παιχνίδια στο κεφάλι σαν καπέλο. Να την ταΐζει με ψεύτικα πιρουνακια και να της τα χώσει βαθιά. Μάλλον άθελά της αυτό δεν ξέρω. Να την πιάσει από τους ώμους να την πιέζει κάτω. Να της βάζει δύναμη σε ότι κάνει γενικά. Γενικώς να τη βασανίζει πιθανότατα να την κάνει να κλάψει. 

Υποσημειωσξ:το 70 τα 100 είναι όλα αυτά. Υπάρχει και ένα 30 που δνε υπήρχε πριν μήνες που καταφέρνουν και παίζουν σχετικά ήπια, που είναι τρυφερή, προστατευτικη, παίζουμε όλοι μας. Βλέπω εκεί μια βελτίωση αλλά ένταση στα αρνητικά. 

Η δίκγ μου στάση:1.δεν πειράζουμε την αδερφή μας, αγαπάμε φροντίζουμε προστατέυουμε αγκαλιάζουμε χαιδδυουμε μόνο την αδερφή μας. 2.αμ το ξανακάνεις θα έχεις συνέπειες, δε θα έρθεις μαζί μου εκεί, θα σου πάρω το παιχνίδι, θα σε πάω στο δωμάτιο σου. Όταν αυτά τα κάνω μετά από λίγες ώρες θα τα ξανακάνει. Μια φορά ξέφυγα και ενω την τράβαγε από την μπλούζα και την έσερνε, της εσυρα κι εγώ και της είπα "σαρεσει εσένα αυτό" άλλη μια φορά για να την πάρω από κει της τράβηξα το μαλλί. Και τα δύο τα μετάνιωσα. Όπως και το ότι την απομόνωσα στο δωμάτιο της, αποτέλεσμα δεν είδα και είμαι σίγουρη ότι θα τα αντιγράψει. Αυτά που κατεκρινα τα έκανα κι εγώ πάνω στην απελπισία μου. Απαντήσεις που παίρνω:ειναι κακή ή μπεμπα, να πάρετε άλλη, δεν τη θέλω, αυτό είναι δικό μου, όλα είναι δικά μου κοκ.

 

Γενικα προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας προκαλώντας μας. Και την έχει, δεν είναι πως δεν την έχει. Όμως δεν γιβεται εκ των πραγμάτων να ασχολούμαστε μόνο με εκείνη. Θέλει και το μωρό προσοχή όπως επίσης υπάρχουν και δουλειές που τρέχουν. 

Πρόσφατα μου είπε πως δεν μπορεί να κοιμηθεί επειδή το μωρό κλαίει. 

Αποφάσισα γενικώς να τους αλλάξω δωμάτια μιας και πρακτικά πιστεύω θα βοηθήσει όλους μας. Γιατί για να κοιμησω το μωρό, πάω αγκαλιά του στο κρεβάτι της κι εκείνη περιμένει η κάθεται με τον μπαμπά της και από κοιμούνται στον καναπέ. Ίσως την ενοχλεί αυτή η παρέμβαση στο κρεβάτι της. Ενώ αν εχουν χωριστά η καθεμία στο χώρο της. Αναγκαστικά όμως θα παίρνω το μωρό στο δικό μας. Αλλά τουλάχιστον δε θα είναι το κρεβάτι της. Θα μπορούσα και τώρα να το κάνω αυτό βέβαια να μην πηγαίνω στο κρεβάτι της. Αλλά με είχε βολέψει και η μικρή κοιμόταν πιο εύκολα. Έχω κάνει κι εγώ λάθη.. 

Αλλα πιστεύω θα χωριστούν και ίσως ηρεμήσουν. Δεν της αρέσει που κλαίει τη νύχτα που τη  ξυπνάμε που νανουριζουμε τη μικρή. Όταν της είπα θα είναι μόνη της στο δωμάτιο σε λίγο καιρό δες έφερε Καμμια αντίρρηση. Μόνο που ζήτησε τα παιχνιδια της τα δικά της. Αν και προσπαθώ να λέω πως δεν υπάρχουν δικά σου και δικα της. Της είπα θα διαλέξεις ποια θέλεις και θα τα φέρουμε στο δωμάτιο σου. Αλλά αν θέλει να παίζει και η μπεμπα θα της τα μεταφέρουμε. Ναι μου είπε... 

Πήρες μια ιδέα... Τι λες? 

Καλημέρα!παρεμβαινω λιγο δεν έχω παιδιά ακόμη..ως ένα βαθμό νομίζω αυτά γίνονται στα περισσότερα σπίτια με μικρά παιδιά (το μεγαλύτερο ζηλεύει το μικρό) και γινόνται όλα αυτά που περιγράφεις.

Θα εστιάσω στις συμπεριφορές τις δικές σου  που λες ότι καταλάβες ότι ήταν λάθος και τις μετανιώσες( δεν το κάνουμε πότε αυτό δεν επαναλαμβάνουμε τις συμπεριφορές του παιδιού  που είναι λάθος πάνω του)ουσιαστικά επικροτησες έτσι τη συμπεριφορά της και της είπες να συνέχισει να φέρεται έτσι μειώνοντας την και πληγώνοντας την ταυτοχρονα ..το κατάλαβες είναι σημαντικό μην το ξανακάνεις ούτε η τιμωρία απομόνωση βοηθάει κάπου αντίθετα ενισχύει τις άσχημες συμπεριφορές..

Είναι αυτά που λέω συνεχώς σε άτομα του περιβαλλοντος μου που εφαρμόζουν τέτοιες τιμωρίες αλλά η απάντηση που παίρνω είναι δεν ξέρεις εσύ δεν έχεις παιδιά...

Βέβαια το ότι εσύ το λες και το έχεις μετανιώσει πραγματικα είναι σημαντικό δυστυχώς άλλοι γονεις εφαρμόζουν τέτοιες τιμωρίες/συμπεριφορές πάνω στα παιδιά καθημερινά..Και μετά αναρωτιούνται γιατί δεν είναι υπάκουα;!

Με το καλό θέλουν τα παιδιά να τους μιλας ηρεμα όπως λέει πολύ ομορφα παραπάνω η @samsympan ξανα και ξανα και ξανα.και της δινω συγχαρητήρια γιατί δείχνει πως υπάρχει και αυτός ο τρόπος..

Τεράστια υπομονή χρειάζεται σίγουρα και να μιλάς και να εξηγείς συνεχώς.

Και σίγουρα όχι να πέφτουν όλα τα βάρη στη μεγάλη.το μόνο που θέλει και εκείνη είναι Αγάπη και προσοχή.αυτο..μόνο αυτό..να μην νιωθει παραμελημένη αλλά σημαντική για εσάς!

Κάπου είναι λογικό πάντως να έχεις αγανακτήσει και κουράστει.ελπιζω να βρεις σύντομα τον τρόπο σου. 

[Nefeli2014]

12 ώρες πρίν, Merendoula είπε:

Εγώ έχω το αντίθετο θέμα από εσάς! Έχουν κάνει οι δύο τους ένα....κόμμα εξόντωσης γονέων και τσιγκλανε και παρασερνουν ο ένας τον άλλο σε ζαβολιές και αταξίες! Όλη μέρα χοροπηδάνε σε καναπέδες και κρεβάτια, σκαρφαλώνουν, χύνουν νερά, κυνηγιούνται και τραβάνε να πέσει κάτω ο άλλος για να γελάνε. Ωραία ακούγονται αλλά όταν όλη μέρα πρέπει να κάνεις τον τερματοφύλακα και να πιάνεις παιδιά κυριολεκτικά στον αέρα πριν πέσουν από καρέκλες και κρεβάτια, όχι, δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό! Ο μεγάλος μου κάνει ο,τι δεν έκανε τόσα χρόνια! Ουδέποτε έκανε οτιδήποτε επικίνδυνο. Τώρα τα κάνει όλα μαζεμένα μπεμπεκιζοντας παράλληλα! Ώρες ώρες δεν πιστεύω τα μάτια μου και τα αυτιά μου.. 

Από την άλλη, για να μην ακούγομαι αχάριστη βέβαια, χαίρομαι που είναι δεμένοι και που έχουν παρέα ο ένας τον άλλο. Ακόμη κ όταν παίζει με συνομηλίκους ο μεγάλος, παίζει και το μωρό μαζί τους, γιατί βγάζει πολύ τρυφερότητα προς τον αδερφό του. Με συγκινεί η σχέση που έχουν, δεν παύει όμως να μου κάνει την καθημερινότητα πιο δύσκολη.. 

Νεφέλη μη νιώθεις λάθος. Άνθρωποι είμαστε. Κ εγώ φωνάζω πλέον. Πόσες φορές μπορεί ένας άνθρωπος να πει 'κατεβείτε απ τις καρέκλες θα πέσετε' και να παραμείνει ψύχραιμος. Καταντάει παράνοια όλη μέρα να επαναλαμβάνεις τις ίδιες φράσεις! Κάπου ένιωσα κ εγώ άσχημα με τον εαυτό μου, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν είναι μόνη. 

Αυτη είναι η 4η περίπτωση μας. Να παίζουν αλλά να παίζουν με αυτό τον τρόπο. Τώρα θέλει και η μικρή να ανέβει στον καναπέ, η μεγάλη την τραβάει να ανέβει να κουτρουβαλιαστουν εκεί και πάει λέγοντας. Αλλά η μικρή δεν ξέρει να κατέβει, επίσης σίγουρα θα πέσει. 

 

Έχετε όλες δίκιο, κρατάω όσα με βοηθούν και σας ευχαριστω. Να σας πω κάτι άλλο που επίσης με βοηθάει αυτές τις μέρες και κάπως ηρεμεί το πράμα. Της αναθέτω δουλειές και κανει και της αρέσει. Μέχρι πρότινος δεν την άφηνα πχ να πάει στον πάγκο της κουζινας να "πλυνει" γιατί γινόταν μούσκεμα. Τώρα την άφησα κι ασχολήθηκε εκεί λίγο μέχρι εγώ να κάνω δύο δουλειές. Γενικα είναι πολύ τακτική και βρήκα αυτό το πλεονέκτημα της κι έτσι σταματάει να βαριέται για λίγο. Πρέπει όμως να της μάθω πως κι όταν βαριέται να κάνει κάτι άλλο. 

 

Γενικα με την πρώτη μου κόρη είμαστε σιαμαιες. Κυριολεκτικά από τη στιγμή που γρεννηθηκε. Της έχω απεριόριστη αδυναμία και πλέον το έχει αντιληφθεί. Προσπαθεί να τραβάει την προσοχή μου συνεχώς πράγμα κουραστικό μεν αλλά συγκινητικό από την άλλη. Ευελπιστώ εν καιρώ να βελτιωθούν τα πράγματα. Καθώς πριν λίγο καιρό είχαν καλυτερεύσει πολύ ως προς τη ζήλια αλλά λίγο οι διακοπές λίγο που την αφοίήσαμε αρξετα χαλαρή λίγο που έχει μεγαλώσει, πήρε αυτό που λέμε λίγο αέρα ο πωπος της. Σημερα έχουμε το πάρτυ της και ειναι όλο χαρά. Μόλις δει τους φίλους της θα ξεχάσει την αδερφή της. Αλλά δεν μπορώ να έχουμε πάρτυ κάθε μέρα. Θα πάμε σχολείο ομως και είμαι σίγουρη θα ηρεμήσουμε όλοι μας.

 

Υποσημείωση :οντας εξαιρετικά ειλικρινής μαζί σας μη πέσετε να με φάτε επειδή της τράβηξα το τσουλουφι. Δεν την έδειρα, δε δέρνω.!!! Ούτε την κλείδωσα. Της είπα να κάτσει στο δωμάτιο της να ηρεμήσουμε γιατί δεν άντεχα τις τσιριδες τους, επί 3 ώρες αυτό το πράγμα ασταμάτητα. Έλιωσα. Την επόμενη φορά που θα χάσω την υπομονή μου πιθανόν να πάω εγώ να κλειστώ σε ένα δωμάτιο η να βγούμε έξω βόλτα. Το εχω κάνει κι έχει πιάσει. Απλώς επειδή αν εγώ απόμονωθω και αναγκαστικά θα πάρω το μωρό μαζί, αυτό δεν ήθελα να κάνω. Να με δει να απονονωνομαι με το μωρό. Και την τράβηξα επειδή τράβαγε το μωρό μπας και νιώσει άσχημα και δεν το ξανακάνει αλλά τίποτα δε βγήκε κι ένιωσα σκάτα. Και μη με κάνετε άλλο να νιώσω κι άλλο θκατα.

 

Χαρούμενη μάμα γενικά συμφωνώ μαζί σου σε όλα μόνο στα παιχνίδια εγω τις μαθαίνω να μην έχουν δικά σου δικά μου δε ξέρω δε μου αρέσει. Απλώς επιλέγει η καθεμία τι θα παίξει. Κάποια είναι μεγαλιστικα αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνει το μωρό ας παίξει με αυτά η κάποια είναι μπεμπέ της αρέσουν της πρώτης ας παίξει. Γενικά ει αι όλα δικά τους τα έχουν μαζί εγώ αυτό τους διδάσκω. 

 

 

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρονο σας κρατάω όσα μου γράψατε και εοεξςργαζομαι. Γενικά δεν απέχω από τις απόψεις σας, απλά θέλει υπομονή και ο Θεός βοηθός.! 

Edited September 1, 2019 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Αχ μου φτιάξες τη μέρα :PΚαο αγχώθηκα κι άλλο.

Τι κανει: περίπτωση 1:βαριεται όλη μέρα σπίτι και αφού έχει βαρεθεί όλα τα παιχνίδια της (χορτασμενη από παιχνίδια γενικώς, είναι σα να έχουμε τον μουστάκα εδώ μέσα) ασχολείται με την αδερφή της. Μπορει να την τραβήξει από την Μπλουζα όσο εκείνη μπούσουλαει για να παίξουν. Αυτό είναι μωρό κλαίει. Περίπτωση 2:την έχουμε αγκαλιά και ασχολούμαστε μαζί της. Μπορεί να έρθει να μας καβαλήσει άτσαλα και να πάει κανα πόδι πάνω στο μωρό. Περίπτωση 3 και η χειρότερη :θυμώνει μαζί της επειδή της παίρνει τα παιχνιδια και θέλει η μικρή αυτά που παίζει κι εκείνη. Άσε με της λέει φύγε, πάρτε την από δω. Η μικρή τσιριζει και μπορει να της δώσει σπρωξιά, κλωτσιά. Την έχει ρίξει αυτό το καλοκαίρι 3 φορές κάτω πίσω με το κεφάλι και τη μία ειχε πλακάκι. Φοβόμαστε μη γίνει Καμμια χειρότερη ζημιά στο μωρό είναι ακόμα το κεφαλάκι του εύθραυστο.

Περίπτωση 3 επίσης έντονη:ενώ έχω παίξει μαζί της ώρα να παίξω με τη μικρή. Μας κάνει το μάγο και έρχεται και παίρνει κάθε παιχνίδι που παίζουμε. Γενικά μας απαγορεύει να παίζουμε οτιδήποτε με το μωρό. Και όλες μας μεταξύ μας. 

Περίπτωση 4:εξουσια.τη βλέπει μικρή και την έχει του χεριού της. Εμείς με γυρισμένη πλάτη, το κάνει πονηρά, μπορεί εκεί που παίζει με παιχνίδι ή μικρή να πάει να της μαγκωσει το χέρι στο πορτάκι πχ. Να της βάλει παιχνίδια στο κεφάλι σαν καπέλο. Να την ταΐζει με ψεύτικα πιρουνακια και να της τα χώσει βαθιά. Μάλλον άθελά της αυτό δεν ξέρω. Να την πιάσει από τους ώμους να την πιέζει κάτω. Να της βάζει δύναμη σε ότι κάνει γενικά. Γενικώς να τη βασανίζει πιθανότατα να την κάνει να κλάψει. 

Υποσημειωσξ:το 70 τα 100 είναι όλα αυτά. Υπάρχει και ένα 30 που δνε υπήρχε πριν μήνες που καταφέρνουν και παίζουν σχετικά ήπια, που είναι τρυφερή, προστατευτικη, παίζουμε όλοι μας. Βλέπω εκεί μια βελτίωση αλλά ένταση στα αρνητικά. 

Η δίκγ μου στάση:1.δεν πειράζουμε την αδερφή μας, αγαπάμε φροντίζουμε προστατέυουμε αγκαλιάζουμε χαιδδυουμε μόνο την αδερφή μας. 2.αμ το ξανακάνεις θα έχεις συνέπειες, δε θα έρθεις μαζί μου εκεί, θα σου πάρω το παιχνίδι, θα σε πάω στο δωμάτιο σου. Όταν αυτά τα κάνω μετά από λίγες ώρες θα τα ξανακάνει. Μια φορά ξέφυγα και ενω την τράβαγε από την μπλούζα και την έσερνε, της εσυρα κι εγώ και της είπα "σαρεσει εσένα αυτό" άλλη μια φορά για να την πάρω από κει της τράβηξα το μαλλί. Και τα δύο τα μετάνιωσα. Όπως και το ότι την απομόνωσα στο δωμάτιο της, αποτέλεσμα δεν είδα και είμαι σίγουρη ότι θα τα αντιγράψει. Αυτά που κατεκρινα τα έκανα κι εγώ πάνω στην απελπισία μου. Απαντήσεις που παίρνω:ειναι κακή ή μπεμπα, να πάρετε άλλη, δεν τη θέλω, αυτό είναι δικό μου, όλα είναι δικά μου κοκ.

 

Γενικα προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας προκαλώντας μας. Και την έχει, δεν είναι πως δεν την έχει. Όμως δεν γιβεται εκ των πραγμάτων να ασχολούμαστε μόνο με εκείνη. Θέλει και το μωρό προσοχή όπως επίσης υπάρχουν και δουλειές που τρέχουν. 

Πρόσφατα μου είπε πως δεν μπορεί να κοιμηθεί επειδή το μωρό κλαίει. 

Αποφάσισα γενικώς να τους αλλάξω δωμάτια μιας και πρακτικά πιστεύω θα βοηθήσει όλους μας. Γιατί για να κοιμησω το μωρό, πάω αγκαλιά του στο κρεβάτι της κι εκείνη περιμένει η κάθεται με τον μπαμπά της και από κοιμούνται στον καναπέ. Ίσως την ενοχλεί αυτή η παρέμβαση στο κρεβάτι της. Ενώ αν εχουν χωριστά η καθεμία στο χώρο της. Αναγκαστικά όμως θα παίρνω το μωρό στο δικό μας. Αλλά τουλάχιστον δε θα είναι το κρεβάτι της. Θα μπορούσα και τώρα να το κάνω αυτό βέβαια να μην πηγαίνω στο κρεβάτι της. Αλλά με είχε βολέψει και η μικρή κοιμόταν πιο εύκολα. Έχω κάνει κι εγώ λάθη.. 

Αλλα πιστεύω θα χωριστούν και ίσως ηρεμήσουν. Δεν της αρέσει που κλαίει τη νύχτα που τη  ξυπνάμε που νανουριζουμε τη μικρή. Όταν της είπα θα είναι μόνη της στο δωμάτιο σε λίγο καιρό δες έφερε Καμμια αντίρρηση. Μόνο που ζήτησε τα παιχνιδια της τα δικά της. Αν και προσπαθώ να λέω πως δεν υπάρχουν δικά σου και δικα της. Της είπα θα διαλέξεις ποια θέλεις και θα τα φέρουμε στο δωμάτιο σου. Αλλά αν θέλει να παίζει και η μπεμπα θα της τα μεταφέρουμε. Ναι μου είπε... 

Πήρες μια ιδέα... Τι λες? 

 

Μερικά από όσα λες, είναι λάθος προσδοκίες. Δηλαδή, παιδιά αυτής της ηλικίας δεν παίζουν μαζί χωρίς επίβλεψη. Πάει να σπρώξει; Είσαι εκεί και το προλαβαίνεις. Πάει αντίθετα το μωρό να της αρπάξει το παιχνίδι; Σταματάς το μωρό. Και αν έχεις δουλειά στο σπίτι, παίρνεις το μωρό στο δωμάτιο που είσαι. Η μεγάλη θα έπρεπε να αυτοαπασχολείται για αρκετά χρονικά διαστήματα. Αν σας κυνηγάει από πίσω, της λες ότι αν π.χ. θέλει να μείνει στην κουζίνα, όπου το μωρό παίζει στο πάτωμα, μπορεί να πάρει χαρτί και μπογιές να ζωγραφίσει στο τραπέζι, αλλιώς θα πρέπει να πάει στο δωμάτιο της μέχρι να τελειώσεις. Δεν τα αφήνεις ακόμη να παίζουν μαζί αν δεν μπορείς να επιβλέπεις, είναι νωρίς. 

Μερικά από όσα περιγράφεις, είναι αγνό και καθαρό bullying, που για εμένα δεν έχει "αν το ξανακάνεις" γιατί αν δεν έχει πάντα άμεση συνέπεια, δε διορθώνεται εύκολα. Χτύπησες κάποιον, του μάγκωσες το χέρι κλπ (όχι καταλάθος προφανώς); Τιμωρία άμεση. Το τι θα είναι η τιμωρία, είναι προφανώς τι σας ταιριάζει, αλλά πρέπει να "πονέσει". Θες να διακόψεις το παιχνίδι που παίζατε; Να την αφήσεις στο σπίτι όταν θα πάτε με το μωρό στις κούνιες; Να μη δει το αγαπημένο της παιδικό; Κάτι που να το θυμάται, να την πειράξει, αντίστοιχα με τη σοβαρότητα αυτού που έκανε. Ξέρω ότι υπάρχει η σχολή "δεν τιμωρούμε" αλλά προσωπική μου άποψη είναι ότι έτσι καταλήγεις με ένα δεκάχρονο χωρίς όρια, που παραμυθιάζεσαι ότι σε ακούει και μιλάτε θετικά, και αυτό σε κοροϊδεύει πίσω από την πλάτη σου. Είσαι εκπαιδευτικός νομίζω, σίγουρα έχεις δει το φαινόμενο του παιδιού που αδιαφορεί παγερά για την οποιαδήποτε παρατήρηση, γιατί ξέρει ότι και το κτίριο να κάψει, η μαμά του απλά θα του μιλήσει. Έφυγα από το θέμα όμως γενικά αυτό που θέλω να πω είναι ότι ασφαλώς εξηγείς τι ήταν το λάθος, επιβραβεύεις το σωστό, εξηγείς τι είναι κακή συμπεριφορά και για ποιο λόγο, αλλά αν τελικά πάντα η τιμωρία είναι "από την επόμενη φορά" ή όταν έρθει η ώρα να την εφαρμόσεις, λυπάσαι το παιδί, τότε αποτέλεσμα δεν υπάρχει.

Και όταν λες κάτι, να το εφαρμόζεις. Γι αυτό τιμωρείς ιδανικά όταν έχεις ηρεμήσει λίγο. Αν είσαι εντελώς έξω φρενών, θα απειλήσεις με μία τιμωρία μάλλον δυσανάλογη (όλοι το κάνουμε) και μετά θα λυπηθείς να την εφαρμόσεις. Είναι καλύτερα να περιμένεις λίγα λεπτά να το σκεφτείς, και μετά να πεις κάτι λογικό, και να το τηρήσεις. Δηλαδή μην πεις "δε θα ξαναπάμε στις κούνιες ποτέ" αλλά "δε θα σε πάρω μαζί σήμερα".

Αυτό που λες ότι κι εσύ την τράβηξες κλπ, οκ, δεν είναι υπόδειγμα συμπεριφοράς για να το κάνεις σύστημα, αλλά δεν υπάρχει γονιός να μην έχει κάνει αντίστοιχα, μην το σκέφτεσαι.

Το δωμάτιο να σου πω δεν ξέρω πώς το κάνει κόσμος να τα έχει μαζί από μωρά και γενικά είναι σπάνιο. Ούτε για μεσημεριανό ύπνο δεν θα το δοκίμαζα, μέχρι το μικρό να έχει κανονικό κρεβάτι και να μπαινοβγαίνει, ακούγεται πολύ σκληρό να έχεις ένα μωρό να κλαίει στο δωμάτιο σου και τους γονείς να μπαινοβγαίνουν, ενήλικας δε θα το άντεχε, όχι παιδάκι.

 

Πάντως μία γενικότερη παρατήρηση που έχω, είναι ότι δείχνεις να έχεις έντονη αδυναμία στη μεγαλη σου, ή εγώ αυτό καταλαβαίνω. Ακόμη η μικρή είναι μωρό, αλλά και μωρό που είναι, δεν είναι "χαζό". Αργά ή γρήγορα, θα το καταλάβει. Δεν είσαι η μόνη που της συμβαίνει, και δεν έχω ιδέα πώς ξεπερνιέται αυτό, αλλά όταν συμβαίνει, τα παιδιά το ξέρουν και τα ακολουθεί μία ζωή.

 

[Nefeli2014]

Ναι το έγραψα πως της έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία χώρις φυσικά να μην έχω και στη μικρή απλώς η μικρή δεν έχει δείξει ακόμα χαρακτήρα ίσως γιαυτό.. Και επίσης με τη μεγάλη 4 χρόνια έχω περάσει πολλά μαζί της. Άγχη αγωνίες αρρώστιες.. Ήταν το πρώτο και τα πέρασα όλα στο φουλ. Ακόμα και στο περίπτερο πήγαινα μαζί της. Παντού μαζί. Ακόμα και σήμερα παντού μαζί, σε όλα μαζί, γενικά υπάρχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ μας. Η μικρή ακόμα δεν έχει δείξει πως ει αι ακριβώς αν και αρχίζει και δείχνει και δε σου κρύβω ότι έχει κάτι το διαφορετικό από τη μεγάλη που με τρελαίνει. Κάτι που δεν έχω ζήσει με την πρώτη.. Και όταν την αγκαλιάζω λιώνω κυριολεκτικά ειναξ ένα αξιαγάπητο τρυφερό και γελαστό μωρό κοινωνικο σε αντίθεση με την πρώτη μου που δύσκολα πλησιαζε και πλησιάζει άνθρωπο, πιο κλειστή. Κι αυτό το βλέπει η πρώτη που λιώνω με τη μικρή και κομπιαζει. Και δε θέλω να της δημιουργούνται ανασφάλειές γιατί είναι γενικά ανασφαλής και διπλωνομαι στα δύο. Το να είσαι στην μέση πρώτη φορά μου συμβαινει είναι το πιο άβολο πραγνα του κόσμου ειδικά ανάμεσα στα παιδιά σου. Δεν έχω βρει ακόμα τις ισορροπίες μέσα μου. Προσπαθώ ομως.

Αργκ το κάνω αυτό που λες. Δηλαδή άμεση τιμωρία, δηλαδή έκανες αυτό τέρμα η τηλεόραση. Πραγματικά τέρμα. Κι όμως από πείσμα από θυμό θα ξαναπάει στην αδερφή της. Πράγματι όταν πήγα για τούρτα ενώ της είχα υποσχεθεί θα την πάρω μαζί, τελικά την αφησα σπίτι και την άκουγα από το αμάξι να κλαίει. Και? Όταν γύρισα πάλι τα ίδια έκανε. Σα να θέλει να τραβήξει την προσοχή, σα να προσπαθεί να δείξει την υπέροχη της. Είναι φοβερό, όταν είμαστε με κόσμο η με παιδιά να είναι ένα άλλο παιδί όταν είμαστε μόνες οι 3 μας ή οι 4 να αποζητά τρελά την προσοχή μας. Σήμερα δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές τη μάλωσε ο άντρας μου-χωρίς τιμωρία όμως-εγώ απλώς απείχα. Ήμουν τόσο μα τόσο εξαντλημένη από τις προηγούμενες μέρες που έκλεισα 24ωρα που αρνήθηκα να συμμετέχω. Λέω ας τις αναλάβει. Η μικρή αρχίζει κ δείχνει χαρακτήρα γιατι βλέπω αντιδράει και αρχίζει να αντιδράει έντονα. Φωνάζει, απλώνει χέρι. Το μωρό ε? Και με κοιτάζει με απόγνωση. Πάντα την αγκαλιάζω και μαλωνω τη μεγάλη. Πάντα έχει συνέπεια ότι κανει. Πονάει προ στιγμήν αλλά μετά ξανα πάλι. Τι άλλο πια να κάνω.. Αυτό αναρωτιέμαι. Όταν την είχα βάλει μόνη της στο δωμάτιο έκλαιγε γοερά και την άκουγα που μονολογουσαλε:γιατί είμαι εδώ μόνη μου? Γιατί? Κάτι πρέπει να κάνω. Πρέπει να βγω από εδώ. "όταν μπήκα στο δωμάτιο είχε πάρει το σκαμπό και προσπαθούσε να ανέβει στη κορυφή της πόρτας. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν το μικρό της μυαλουδακι. Όμως πονεσε η ψυχή μου. Και είπα δε θα της το ξανακάνω. Γιατί όταν βγήκε από το δωμάτιο ναι μεν τα συμφωνήσαμε, αλλά μετά από 4 λεπτά αρχιζε να παίζει και να γελάει. Δε νομίζω πως καταλαβαίνει απόλυτα το συμβαίνει και πόσο κακό είναι. Έλεγε μόνη της θυμάμαι "είναι πολύ κακό αυτό που έκανε η μαμά" και εγώ μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα. Φυσικά όχι μπροστά της. Γενικά έχω απηυδήσει. 

Κι ελπιζω σε καλύτερες μέρες. Μα είχαμε ηρεμήσει... Πολύ... Και γενικά αγαπιούνται, το βλέπω όπως κοιταζονται και σκάνε στα γέλια. 

 

Το ότι δεν πρέπει να τις αφήνω μόνες τους καθόλου το εμπςδωσα καλά. Μετά την σπρωξιά με το κεφάλι και το κήρυγμα του άντρα μου, που μου τα έλεγε αλλά ήμουν τόσο σίγουρη για την ασφάλεια τους, μου έγινε μάθημα. :/

 

Όσο για τα δωμάτια το είχα πλασει αλλιώς στο μυαλό μου αλλά ναι έχεις απόλυτο δίκαιο, το καλυτςεο είναι χωριά, το ζω και το καταλαβαίνω. Ήδη το ετοιμάζω το δεύτερο παιδικό, σε 15 Μερες αλλάζουν δωμάτια... 

Edited September 2, 2019 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

14 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Ναι το έγραψα πως της έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία χώρις φυσικά να μην έχω και στη μικρή απλώς η μικρή δεν έχει δείξει ακόμα χαρακτήρα ίσως γιαυτό.. Και επίσης με τη μεγάλη 4 χρόνια έχω περάσει πολλά μαζί της. Άγχη αγωνίες αρρώστιες.. Ήταν το πρώτο και τα πέρασα όλα στο φουλ. Ακόμα και στο περίπτερο πήγαινα μαζί της. Παντού μαζί. Ακόμα και σήμερα παντού μαζί, σε όλα μαζί, γενικά υπάρχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ μας. Η μικρή ακόμα δεν έχει δείξει πως ει αι ακριβώς αν και αρχίζει και δείχνει και δε σου κρύβω ότι έχει κάτι το διαφορετικό από τη μεγάλη που με τρελαίνει. Κάτι που δεν έχω ζήσει με την πρώτη.. Και όταν την αγκαλιάζω λιώνω κυριολεκτικά ειναξ ένα αξιαγάπητο τρυφερό και γελαστό μωρό κοινωνικο σε αντίθεση με την πρώτη μου που δύσκολα πλησιαζε και πλησιάζει άνθρωπο, πιο κλειστή. Κι αυτό το βλέπει η πρώτη που λιώνω με τη μικρή και κομπιαζει. Και δε θέλω να της δημιουργούνται ανασφάλειές γιατί είναι γενικά ανασφαλής και διπλωνομαι στα δύο. Το να είσαι στην μέση πρώτη φορά μου συμβαινει είναι το πιο άβολο πραγνα του κόσμου ειδικά ανάμεσα στα παιδιά σου. Δεν έχω βρει ακόμα τις ισορροπίες μέσα μου. Προσπαθώ ομως.

Αργκ το κάνω αυτό που λες. Δηλαδή άμεση τιμωρία, δηλαδή έκανες αυτό τέρμα η τηλεόραση. Πραγματικά τέρμα. Κι όμως από πείσμα από θυμό θα ξαναπάει στην αδερφή της. Πράγματι όταν πήγα για τούρτα ενώ της είχα υποσχεθεί θα την πάρω μαζί, τελικά την αφησα σπίτι και την άκουγα από το αμάξι να κλαίει. Και? Όταν γύρισα πάλι τα ίδια έκανε. Σα να θέλει να τραβήξει την προσοχή, σα να προσπαθεί να δείξει την υπέροχη της. Είναι φοβερό, όταν είμαστε με κόσμο η με παιδιά να είναι ένα άλλο παιδί όταν είμαστε μόνες οι 3 μας ή οι 4 να αποζητά τρελά την προσοχή μας. Σήμερα δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές τη μάλωσε ο άντρας μου-χωρίς τιμωρία όμως-εγώ απλώς απείχα. Ήμουν τόσο μα τόσο εξαντλημένη από τις προηγούμενες μέρες που έκλεισα 24ωρα που αρνήθηκα να συμμετέχω. Λέω ας τις αναλάβει. Η μικρή αρχίζει κ δείχνει χαρακτήρα γιατι βλέπω αντιδράει και αρχίζει να αντιδράει έντονα. Φωνάζει, απλώνει χέρι. Το μωρό ε? Και με κοιτάζει με απόγνωση. Πάντα την αγκαλιάζω και μαλωνω τη μεγάλη. Πάντα έχει συνέπεια ότι κανει. Πονάει προ στιγμήν αλλά μετά ξανα πάλι. Τι άλλο πια να κάνω.. Αυτό αναρωτιέμαι. Όταν την είχα βάλει μόνη της στο δωμάτιο έκλαιγε γοερά και την άκουγα που μονολογουσαλε:γιατί είμαι εδώ μόνη μου? Γιατί? Κάτι πρέπει να κάνω. Πρέπει να βγω από εδώ. "όταν μπήκα στο δωμάτιο είχε πάρει το σκαμπό και προσπαθούσε να ανέβει στη κορυφή της πόρτας. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν το μικρό της μυαλουδακι. Όμως πονεσε η ψυχή μου. Και είπα δε θα της το ξανακάνω. Γιατί όταν βγήκε από το δωμάτιο ναι μεν τα συμφωνήσαμε, αλλά μετά από 4 λεπτά αρχιζε να παίζει και να γελάει. Δε νομίζω πως καταλαβαίνει απόλυτα το συμβαίνει και πόσο κακό είναι. Έλεγε μόνη της θυμάμαι "είναι πολύ κακό αυτό που έκανε η μαμά" και εγώ μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα. Φυσικά όχι μπροστά της. Γενικά έχω απηυδήσει. 

Κι ελπιζω σε καλύτερες μέρες. Μα είχαμε ηρεμήσει... Πολύ... Και γενικά αγαπιούνται, το βλέπω όπως κοιταζονται και σκάνε στα γέλια. 

 

Το ότι δεν πρέπει να τις αφήνω μόνες τους καθόλου το εμπςδωσα καλά. Μετά την σπρωξιά με το κεφάλι και το κήρυγμα του άντρα μου, που μου τα έλεγε αλλά ήμουν τόσο σίγουρη για την ασφάλεια τους, μου έγινε μάθημα. :/

 

Όσο για τα δωμάτια το είχα πλασει αλλιώς στο μυαλό μου αλλά ναι έχεις απόλυτο δίκαιο, το καλυτςεο είναι χωριά, το ζω και το καταλαβαίνω. Ήδη το ετοιμάζω το δεύτερο παιδικό, σε 15 Μερες αλλάζουν δωμάτια... 

 

 Τα παιδιά θέλουν επανάληψη. Από τη στιγμή που είσαι σταθερή στο τι δεν επιτρέπεται με τίποτα να κάνει, και αν ισχύουν τα ίδια και για το μωρό (κάνε δηλαδή και εκεί "παρατήρηση" αν π.χ. χτυπήσει τη μεγάλη), αργά ή γρήγορα θα τους γίνει βίωμα.

Το αν αγαπιούνται ή όχι δεν έχει σχέση νομίζω. Και τα αδέρφια που αγαπιούνται πολύ μπορεί να έχουν και τσακωμούς (μεγαλύτερα, τώρα είναι πολύ μωρό η μικρή για τσακωμό στα ίσια), και παιχνίδια εξουσίας να διευθετήσουν μεταξυ τους.

[Nefeli2014]

Ενημερώνω πως τα πράγματα έχουν ηρεμήσει εδώ και μια βδομάδα κατά πολύ. Οι λόγοι? Προσαρμοστηκαμε από τις διακοπές και η μικρή ασχολείται με δικά της θέματα έχει αρχισει με δραστηριότητες οπότε δε βαριέται τόσο και ασχολείται λιγότερο με την αδερφή της. Κουβεντιασα κι έπαιξα κι εγώ παραπάνω μαζί της αυτές τις μέρες αποκλειστικά μαζί της και κάπως.. Αμήν. Θα ρθουν κι άλλες τέτοιες φάσεις, το εμπεδωσα. Το θέμα είναι να σταματήσω να πανικοβαλλομαι. 

Σωτήριο το parents! Σας ευχαριστώ για ακόμα μια φορά!