Merendoula

Για δημόσιο βρεφικό σταθμό, θα πρέπει την ημέρα έναρξης λειτουργίας τους (1/9) να έχει συμπληρώσει το βρέφος τους 6 ή τους 8 μήνες (ανάλογα τον κάθε δήμο). Συνεπώς μαλλον δεν μπορείς να κάνεις αίτηση για το μωρό σου φέτος (υπολογίζοντας ότι γεννήθηκε Μάρτιο, μετά την πρώτη Σεπτεμβρίου θα συμπληρώνει 6 μήνες). Για την πάνα δεν ισχύει ούτε στους βρεφονηπιακούς, ούτε και στους παιδικούς σταθμούς (από 2,5 ετών). Παλαιότερα έλεγαν διάφορα, είναι αλήθεια. Αν πάει όμως παιδάκι σε παιδικό (όχι βρεφικό!)με πάνα, πιέζουν πολύ να την κόψει άμεσα είναι η αλήθεια. Τα παραπάνω δεν ισχύουν σε ιδιωτικούς.

Κι εμείς 600+ ξοδεύουμε σε τρόφιμα. 4ατομα, ο μεγάλος μου γιος τρώει σαν ενήλικας. Κρέατα παίρνουμε και από σούπερ μάρκετ και από κρεοπώλη. Λαχανικά και φρούτα συμβατικά, λαϊκή και σούπερ μαρκετ. Ψάρια μια φορά την εβδομάδα από λαϊκή. Μια φορά την εβδομάδα παραγγέλνουμε για να νιώσουμε ότι κάνουμε κάτι διαφορετικό. Τα παιδιά ειδικά το χαίρονται πολύ, είναι σαν πάρτυ για αυτά: σουβλάκι και ταινία πχ, κάτι που δεν κάνουν καθημερινά. Και για μας είναι η αντικατάσταση της εξόδου που κάναμε παλιά προ παιδιών κάθε Παρασκευή.

Πίνει πολλά υγρά πριν τον ύπνο; Ο μεγάλος μου γιος πάθαινε το ίδιο ακριβώς πράγμα. Δεν είχε κόψει την βραδυνή μέχρι σχεδόν 4ων ετών και κάθε βράδυ ξεχείλιζε η πάνα, δεν είχε άλλη απορροφητικότητα πια. Αλλά συνέβαινε γιατί έπινε 300+ml γάλα πριν κοιμηθεί. Κόψαμε το βραδυνό γάλα σιγά σιγά και κόπηκε και η βραδυνή πάνα και τα ατυχήματα. Από την άλλη βεβαια, ο μικρός μου γιος 3ων ετών τώρα, πίνει την ίδια ποσότητα γάλακτος πριν τον υπνο, αλλά από τα 2,5 δεν φοράει ούτε βραδυνή πάνα και δεν έχει κανένα ατύχημα. Το κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό.

Μόνη με δύο παιδιά baby swimming δεν γίνεται. Ένας γονιός ανά παιδάκι. Και πρακτικά μετά στα ντουζ θες δεύτερο άτομο για δύο παιδιά οπωσδήποτε, αλλά κυριως στο μάθημα δεν γίνεται να αφήσεις δίχρονο με τον εκπαιδευτή, δεν δέχονται κάτι τέτοιο και είναι απόλυτα λογικό. Από 3ων μπαίνουν μόνα τους σε γκρουπακια, δεν είναι πια baby swimming, είναι στις κανονικές πισίνες. Περισυ, μετά την πρώτη καραντίνα, οι πισίνες για baby swimming δέχονταν ένα παιδάκι με γονιο μόνο ανά μάθημα, από 4 που ήταν προ κορόνα. Δεν υπήρχε συνωστισμός κανένας ούτε στα ντουζ, τουλάχιστον εκεί που πήγαινα εγώ τα παιδιά μου.

Θα μείνω στο "θεωρητικα" που ανέφερα η @esperos και θα ρωτήσω: τι υποχρεώσεις εκτός παιδιών έχετε όσοι έχετε συχνά επαφές; Ειλικρινά θα ήθελα να μάθω, γιατί θεωρώ ότι πραγματικά παίζει ρόλο αν η μαμά πχ δεν εργάζεται εκτός σπιτιού ή σχολαει πολύ νωρίς το μεσημερι και τα έχει όλα έτοιμα μέχρι να σχολιάσει ο σύντροφος, είναι πιο εύκολα μετά. Εμείς σχολαμε 7, έχουμε 2 ώρες με τα παιδιά μας, μετά ρουτίνα ύπνου, μετά μαγείρεμα για την επόμενη, συγυρισμα, πλύσιμο, όλα όσα θα έκανα μέσα στη μέρα πρέπει να τα χωρέσω μετά τις 9 το βραδυ. Ετσι φτάνει 12 το βράδυ. ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ λοιπόν θα ήθελα να κλείσει η μέρα με ένα σεξακι, πρακτικά θέλω απλα να απλώσω τα ποδαρια μου στον καναπέ και να μη μου μιλάει κανείς!

Εμένα στο πρώτο παιδί μου είχε δώσει ο παιδίατρος φαρίν λακτε για απογευματινό στους 5,5 μηνες και ως νέα και αγχωμενη μαμά έδωσα ..Δεν έτρωγε τίποτα άλλο για αρχη, νόμιζα ότι πρέπει να μάθει να τρώει με κάθε τρόπο. Στο δεύτερο πλέον ώριμη, είχα μάθει κ εγώ και δεν έδωσα τίποτα τέτοιο. Το παιδί ξεκίνησε με κλεισμένους τους 6 μήνες και έφαγε φρεσκα φρούτα και λαχανικά μόνο.

Συνταγογραφειται σε μεγαλύτερες ηλικίες;(είμαι 35). Αν όχι, ποσο κοστίζει και σε πόσο διάστημα γίνονται οι δόσεις;

Τις ίδιες σκέψεις είχα κ εγώ!

Τα geox 3 συνεχόμενα καλοκαίρια που μας εφερναν δωρο πεδιλακια, μύριζαν απαίσια με τον ιδρώτα. Αναφέρομαι σε ηλικίες 2-5 ετών, όχι εφήβους που μπορεί και να μυρίζει το ποδι. Σκεφτόμουν ότι τόση "πλαστικιλα-πετρελαιιλα" (πώς να το περιγράψω!) είναι ανθυγιεινο που έρχεται σε επαφή με το γυμνό ποδαράκι του παιδιού. Δεν ξαναπαίρνω, δεν τα συστήνω.

Παθούσα εδώ με 2 γιους που δεν έχει κανείς το όνομα του παππού. Και ο πεθερός μου είχε αντιδράσει στη γέννα που το έμαθε με τον χειρότερο τρόπο, ούτε ευχές, μόνο καυγάδες και πανικός. Το πρόβλημα ήταν ότι ο σύζυγος δυστυχώς τάχθηκε ξαφνικά με το μέρος του πατέρα του (απεδειχθη χρόνια μετά ότι ήταν από φόβο για το πού θα μπορούσε να το φτάσει ο πεθερός το θέμα). Βρέθηκα μετέωρη με ένα νεογέννητο να με κατηγορούν ότι αν δεν ήμουν εγώ τώρα αυτοί θα ήταν "μια χαρά". "Ευτυχισμένοι". Γιατί μόνο έτσι βρίσκουν την ευτυχία οι μίζεροι άνθρωποι. Ο πεθερός είναι εγωπαθής, έχει πολλά ψυχολογικά που δεν μπορεί να διαχειριστεί, αλλά δεν περίμενα να φτάσει στα σημεία που έφτασε τότε. Του πήρε πολλούς μήνες, πάνω απο χρόνο να μας ξαναμιλήσει. Σε εμάς δε μιλούσε, και το παιδί (9 μηνών πλεον) το αποκαλούσε "ψιτ". Ναι, "ψιτ"! Στο δεύτερο παιδί περίμεναν πάλι, πιο ήρεμα όμως. Άλλωστε πόσο χειρότερη αντίδραση να έχει.. 5μιση χρόνια πια μετά, δεν έχει ξανααναφερθεί στο θέμα, και στα παιδιά μιλάει και σε εμάς. Δεν ήταν ποτέ τρυφερός πατέρας και παππούς, και δεν θα ήταν και αν είχαμε δώσει το όνομά του. Είναι απόμακρος άνθρωπος. Στα χρόνια αυτά έκανε κι άλλα άσχημα πράγματα, άσχετα με το όνομα, και πραγματικά χάρηκα (όσο κακιασμένο κ αν ακουστεί σε κάποιους δεν είναι!) που δεν φέρει το παιδί μου το όνομά του, γιατί εμείς τότε θα τον "τιμούσαμε" (;;;; - έχω γράψει και παλαιότερα στο ίδιο thread ότι δεν το θεωρώ τιμή), αλλά δεν τιμά ο ίδιος τον εαυτό του με τη συμπεριφορά του. Αποκαλύφθηκε κιόλας ότι το πρόβλημά του ήταν, όπως είπε και η Γιοβάνα, ότι οι συγχωριανοί του όταν τους ανακοίνωσε ότι περιμένει εγγονό, άρχισαν μόνοι τους να αποκαλούν το έμβρυο με το όνομά του και τώρα πώς θα έλεγε στο καφενείο ότι ονομάζεται αλλιώς το μωρό;;; Δεν ήταν και δεν είναι δικό μου πρόβλημα πάντως. Θα μαλακώσει κ εσάς ο παππούς και είσαι πολύ τυχερή που έχεις τον άντρα σου με το μέρος σου. Είναι τρομερό να είσαι λεχώνα και μόνη και να έχεις να αντιμετωπίσεις και μια συμπεριφορά συζύγου "αν δεν ήσουν εσύ οι γονείς μου θα ήταν μια χαρά". Ούτε από τον άντρα μου το περίμενα, να που το έκανε. Στο δεύτερο το διόρθωσε πάντως, είχε αναγνωρίσει το λάθος του. Είναι πολύ φρέσκο, δώσε λίγο χρόνο και θα μαλακώσει. Πόσο εγωισμό να έχει πια; Και βέβαια να σταθώ στο σκεπτικό σας ότι θέλετε να έχετε την ίδια αντιμετώπιση και στα δύο σας παιδιά. Πάρα πολύ σωστό. Διότι μετά λύπης βλέπω τριγύρω μου όσοι έχουν κορίτσι-αγόρι (με τη σειρά αυτή) να έχουν κάνει αυτό που δεν θέλετε να κάνετε, με αποτέλεσμα να έχουν τη Νεφέλη και το Βαγγέλη, την Ίριδα και τον Αργύρη, την Ιόλη και το Γιώργο. Άδικο πολύ, τόσο για την κόρη που αντιμετωπίζεται ως "μη υπολογίσιμος συνεχιστής της οικογένειας", όσο και για το γιο που φορτώνεται το παιδάκι την ευθύνη του "άξιου συνεχιστή" και ακούς ατάκες "έχει το όνομα και τη χάρη του παππού", "ο Γιώργος μας άξιος Παπαδόπουλος" κλπ. Ρωτάς το παιδί αν νιώθει όντως τόσο τυχερό που σε έχει πρόγονο; Αν θέλει το βάρος που του ρίχνεις και αν η κόρη νιώθει υποδεέστερη σε κάθε οικογενειακό τραπέζι; Φτάνει πια με τα ονόματα...

Τα δικά μου εκνευριζονται αν δεν έχει χαρτί να σκουπιστουν. Δεν τους αρέσει καθόλου η αίσθηση να ανεβάσουν το εσώρουχο αν δεν έχουν σκουπιστει πρώτα. Απο λίμνες πάντως δυστυχώς άφθονες. Ειδικά το πρωί που κατουριουνται πολύ και τους βγαίνει με πίεση είναι συχνό φαινόμενο να τα κάνουν λίμπα, είτε όρθιοι είτε καθιστοι (γιατί και καθιστοι λερώνουν υπό συνθήκες). Ο αντρας μου παντως ευτυχως δεν έχει αφήσει ποτέ του λερωμένα και να πω την αλήθεια δεν το είχα προσέξει μέχρι τώρα που το αναφέρατε! Το είχα δεδομένο ότι ως ενήλικας οφείλει να αφήνει την τουαλέτα καθαρή. Και τα αγόρια μου πάντως αισθάνονται άσχημα όταν λερώνουν. Ο μικρός ειδικά μέχρι που στεναχωριέται κιόλας, χωρίς να τον έχει μαλώσει ποτέ κανεις γι αυτό όμως. Ο μεγάλος πλέον μπορεί να κάνει και τον κινέζο.. εμείς όμως ξέρουμε πάντα ποιος είναι ο "ενοχος".

Σε ένα μήνα μετακομίζουμε σε μεζονέτα στην οποία τα παιδιά θα κοιμούνται σε άλλο όροφο από μας. Δεν υπάρχει δυνατότητα να κοιμόμαστε στον ίδιο. Έχω 2 φοβους: 1) ο μικρός μου κοντεύει τριών, αλλά ξυπνάει ακόμη βράδυ καμία φορά κ έρχεται στο κρεβάτι μας. Φοβάμαι ότι στη νύστα του μέσα θα πέσει στη σκάλα 2) θα βηξουν/αρρωστήσουν κλπ στη μέση της νύχτας και δεν θα τα ακουσω. Υποθετω λοιπόν ότι από το φόβο μου θα κοιμάμαι χωρια από τον άντρα μου στο παιδικό μαζί τους μέχρι να μεγαλώσουν λίγο. Υπάρχει άλλος μ στο ίδιο στυλ σπιτιού να μου πει την εμπειρία του;

Γέννησα το δεύτερο παιδάκι μου τέλος Φλεβάρη, ο μεγάλος μου γιος 2μιση ετών τότε πήγαινε επίσης παιδικό από μηνων. Δεν με κόλλησε κάτι όλο το χειμώνα πριν γεννήσω. Ούτε και ο ίδιος όμως έπαθε κάτι περισσότερο από απλό κρυολόγημα. Με το νεογέννητο έμεινε σπίτι 20 μέρες και ξαναπηγε τέλος Μάρτη. Ούτε τότε είχαμε θέμα. Ήμασταν τυχεροί μπορώ να πω. Όχι όμως και ότι δεν το σκεφτόμουν και δεν το φοβόμουν το ενδεχόμενο να κολλήσω κάτι είναι η αλήθεια. Αλλά αυτό το φοβόμουν και στη δουλειά και κυριως στο νοσοκομείο (κανονικο, οχι μαιευτηριο) που μπαινοβγαινα καθ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας. Οπότε μπροστά σε αυτό ο σταθμος ηταν ο τελευταίος που με τρομαζε. Προσέχεις όσο περισσότερο μπορείς και εύχεσαι για το καλύτερο.

Οκ, δεν είχα προσέξει το χαρακτηρισμό. Συμφωνώ ότι δεν είναι στάδιο ανάπτυξης, είναι πιθανο χαρακτηριστικό της ηλικίας αυτής.

Κανείς δεν το χαρακτήρισε στάδιο ανάπτυξης. Αναφερόμαστε σε παιδάκια που πήγαν σε συγκεκριμένη ηλικία παιδικό σταθμό, δηλαδή παιδιά που 2-3 ετών βρέθηκαν σε μια κατάσταση να μην έχουν την αποκλειστικότητα του γονιού, της προσοχής, των παιχνιδιών του κλπ. Όπως είπα, και ο δικός μου ήταν ένα πολύ ήσυχο παιδάκι μαζί μας χωρίς καμία ένδειξη επιθετικότητας, η καθημερινή και αναγκαστική συνύπαρξη με άλλα συνομήλικα την πυροδότησε. Και περιοριζόταν αποκλειστικά στο χώρο του σχολείου, δεν γύρισε ποτέ σπιτι εκνευρισμενο να κάνει το ίδιο, δεν τον είδα ποτέ με τα μάτια μου να χτυπάει κανένα. Αν ένα παιδάκι πήγε κατευθείαν 4-5 ετών στο νηπιαγωγείο, πολύ πιθανό να μην πέρασε την φάση αυτή. Της Γιοβανας πχ, αν ήταν σπίτι, δεν θα το ξανάκανε ενδεχομενως, αφού το είχαν αντιμετωπίσει ήδη. Η αναφορά σε συγκεκριμένο περιστατικό γίνεται για να τονίσω τη διαφορά του να μιμείται ή/και να αντιδράει ένα παιδάκι σε χτυπήματα, με το να είναι παράλογα και αδικαιολόγητα επιθετικό, πράγμα το οποίο ξεφεύγει από τα όρια της μίμησης και της αντίδρασης και χρήζει βοήθειας ειδικού. Άλλο πράγμα το να σπρώξω γιατί μου άρπαξε το παιχνίδι, άλλο το να μπηγω τα νύχια μου στο κεφάλι του αλλου που κάθεται και παίζει και δεν με έχει ενοχλήσει ποτέ.