Merendoula

Οκ, δεν είχα προσέξει το χαρακτηρισμό. Συμφωνώ ότι δεν είναι στάδιο ανάπτυξης, είναι πιθανο χαρακτηριστικό της ηλικίας αυτής.

Κανείς δεν το χαρακτήρισε στάδιο ανάπτυξης. Αναφερόμαστε σε παιδάκια που πήγαν σε συγκεκριμένη ηλικία παιδικό σταθμό, δηλαδή παιδιά που 2-3 ετών βρέθηκαν σε μια κατάσταση να μην έχουν την αποκλειστικότητα του γονιού, της προσοχής, των παιχνιδιών του κλπ. Όπως είπα, και ο δικός μου ήταν ένα πολύ ήσυχο παιδάκι μαζί μας χωρίς καμία ένδειξη επιθετικότητας, η καθημερινή και αναγκαστική συνύπαρξη με άλλα συνομήλικα την πυροδότησε. Και περιοριζόταν αποκλειστικά στο χώρο του σχολείου, δεν γύρισε ποτέ σπιτι εκνευρισμενο να κάνει το ίδιο, δεν τον είδα ποτέ με τα μάτια μου να χτυπάει κανένα. Αν ένα παιδάκι πήγε κατευθείαν 4-5 ετών στο νηπιαγωγείο, πολύ πιθανό να μην πέρασε την φάση αυτή. Της Γιοβανας πχ, αν ήταν σπίτι, δεν θα το ξανάκανε ενδεχομενως, αφού το είχαν αντιμετωπίσει ήδη. Η αναφορά σε συγκεκριμένο περιστατικό γίνεται για να τονίσω τη διαφορά του να μιμείται ή/και να αντιδράει ένα παιδάκι σε χτυπήματα, με το να είναι παράλογα και αδικαιολόγητα επιθετικό, πράγμα το οποίο ξεφεύγει από τα όρια της μίμησης και της αντίδρασης και χρήζει βοήθειας ειδικού. Άλλο πράγμα το να σπρώξω γιατί μου άρπαξε το παιχνίδι, άλλο το να μπηγω τα νύχια μου στο κεφάλι του αλλου που κάθεται και παίζει και δεν με έχει ενοχλήσει ποτέ.

Τη δευτερη χρονια στον παιδικο σταθμο (τα δικα μου πηγαίνουν παιδικό από βρεφη), η δασκάλα ασχολιόταν όλο το πρώτο 3μηνο μέχρι τα Χριστούγεννα συνεχως με το πώς θα σταματήσουν να χτυπιούνται και να δαγκωνονται. Τραγουδακια και χειροτεχνίες για το πώς επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε τα χέρια μας και πώς όχι. Όλα τα πιτσιρίκια μεταξύ τους ένα μαλλιοκουβαρο να χτυπιούνται και να δαγκωνονται με το παραμικρό! Ήταν 2-3 ετών το τμήμα, ένας χαμός! Ευτυχώς ήταν έμπειρη γυναίκα, αλλά της πήρε μήνες να καταφέρει μια ελαχιστη ηρεμια στο τμήμα. Ο δικός μου γιος ουδέποτε είχε τέτοια συμπεριφορά μαζί μας, ούτε στο σπιτι, ούτε σε παιδικές χαρές, δεν τον είχα δει ποτέ να γίνεται επιθετικός. Κι όμως στο σταθμό το σήκωνε το χεράκι του. Μετά από μήνες συζήτησης πάντως το κόψανε όλα. Ήταν μια φάση της ηλικίας. Φυσικά ουδέποτε παρεξηγήθηκε γονιός, όλα το ίδιο έκαναν. Ο μικρός μου όμως είχε πέρισυ ένα κοριτσάκι στο τμήμα το οποίο τους προκαλούσε τραύματα κυριολεκτικά. Αιμορραγία από πληγές, τραβηγμένα μαλλιά, νυχιες παντου. Εκεί πήραμε θέση οι γονεις, είχε γίνει πια επικίνδυνο. Δεν ήταν φάση, ήταν κίνδυνος πλέον. Άλλη κατάσταση, ξεφεύγει.

@kotsifikos δεν μου κάνει καμία εντύπωση (δυστυχως)! Η μητέρα μου είναι υπάλληλος εξωτερικού χώρου στο δήμο μας και δυστυχώς βλεπει καθημερινά πολλά τέτοια....Ειδικα οταν εχει λαικη στην περιοχη, οι μικροπωλητές μετατρέπουν το παραμικρο παρτέρι σε...τουαλέτα. Κάποιος όμως πρέπει να μαζέψει..γιατι ως γνωστόν..."Καλά δεν υπάρχει κράτος να μαζέψει καμία κουρ@δα επιτελους;;". Και ο ιδιος που διαμαρτυρεται ειναι ο ιδιος που τα αφησε εκει..

Αν κλείσεις τα μάτια σου, ηρεμησεις, παρεις μια βαθια ανασα και σκεφτείς καθαρά και ψυχραιμα, πώς βλεπεις το παιδι σου; Το ένστικτο σου τι σου λέει, αν προσπαθήσεις να αποβαλλεις από μέσα σου όλα αυτά που σου λένε και σε επηρεαζουν;

Κοντά στην έβδομη τι εννοεις; Ποσο ακριβως; Σε αυτή την ηλικία κύησης κάθε μέρα μετράει. Στο πρώτο μου παιδί, 7+1 και με χοριακη 50000+ την επόμενη το πρωί, δεν είχαμε δει τίποτα. ο γιατρός ήταν απαισιόδοξος, ομως μας αφησε να περασει το σκ εκεινο καθοτι παρασκευη εξεταστηκα και ξαναπήγα 7+5 και ίσα που ακουγόταν. Τώρα είναι 5 χρονών. Τι σου λεει ο γιατρος σου;

Υποψιάζομαι ότι ο δραστήριος αυτός μπαμπάς είναι τρομερα καταπιεστικός με το παιδί του όταν είναι μόνοι (ποτε δεν ξερεις τι γινεται πισω απο κλειστες πορτες), και το παιδί βγαζει το αχτι του κάνοντας του κεφαλιού του και προσπαθώντας να ανακτήσει τη χαμένη του ελευθερία μόλις βγει ο πατέρας του από το πλάνο. Το έχω ξαναδεί να συμβαίνει. Στην δική σου περίπτωση σαφώς και θα έκανα παρατήρηση, όσες χρειάζονταν. Εφόσον τον είχες υπό την επίβλεψη σου είχες και δικαίωμα να κανεις παρατηρήσεις και να θέσεις τα όρια με όποιον τρόπο χρειαζόταν (σε λογικα πλαίσια εννοώντας πάντα!) ειδικά οσον αφορα σε θέματα ασφάλειας. Και φυσικά ειδοποιείς γονείς να τον πάρουν, τονίζοντας του ότι δεν έχει δικαίωμα να χαλάει τη διασκέδαση των φίλων του.

@Deena θα μπορούσες να βοηθήσεις;

Να προσθέσω ότι δεν αποκλείεται να σιχάθηκε τη φρουτοκρεμα κυριολεκτικά πια -3 ολόκληρα χρόνια κάθε μέρα το ιδιο φαΐ- και να την κάνει εμετό.

Καλησπέρα σας, θα ήθελα στοιχεία επικοινωνίας εξακριβωμένα καλού δικηγόρου διαζυγίων στην Αθήνα για πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Αν τίθεται θέμα διαφήμισης, σε π.μ. παρακαλώ.

Δεν υπάρχει καμία εμπειρία στις περιοχές αυτες;

Καλησπέρα σας, πρόκειται να μετακομισουμε στο μεσο της σχολικης χρονιας χωρις να γνωριζουμε καθολου την περιοχή και θα ήθελα να μου πείτε γνώμες και τιμές για παιδικούς σταθμούς της περιοχή της Κάντζας και των Γλυκών Νερών. Με ενδιαφερουν κυρίως πιο συνοικιακοι σταθμοί, παρά εκείνοι των μεγάλων ιδιωτικών σχολειων της περιοχής, εαν ομως υπάρχει κάποιος εξακριβωμένα καλός και οικονομικός και σε αυτην την κατηγορία, καλοδεχούμενη η άποψη (δεν ενδιαφερομαι να συνεχίσει το παιδί σε ιδιωτικό σχολειο, θα πάει στο δημοσιο). Ο μικρός μου θα είναι 3ων ετών το χειμώνα. Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Παρόλο που τα δικά μου δεν είχαν πρόβλημα με το φαγητό κατά την προσαρμογή, καθότι ήταν μωράκια και έτρωγαν ακόμη ο,τι τους έδινες (είχαν λίγο θέμα με τον ύπνο γιατί θήλαζαν ακόμη και δυσκολεύονταν τον πρώτο καιρό να κοιμηθούν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορια), θα σου πρότεινα να ακολουθείς το πρόγραμμα φαγητού του σταθμού τον πρώτο καιρό, καθώς αν πχ δεν φάει το ψάρι στο σταθμό και στο σπιτι έχεις τους αγαπημένους του κεφτέδες, θα συνεχίσει να το απορρίπτει περιμένοντας να γυρίσει να φάει κάτι καλύτερο και γιατί στο μυαλό του θα είναι υποδεέστερο το φαγητό του σταθμου. Ακολούθησε καλύτερα το ίδιο διατροφολογιο για λίγο καιρό, ώστε να νιώθει ότι δεν έχει εναλλακτικές και ότι είτε σταθμός είτε σπίτι το ίδιο είναι.

Ίσως μας παρεξηγησες, είναι και γραπτός ο λόγος. Δεν σου κουνάμε το δάχτυλο ούτε βέβαια ζήτησε κανεις να μάθει το λόγο που παντρεύτηκες μικρή! Καλά κάνατε εφόσον το θελησατε, είναι αποκλειστικά του κάθε ζευγαριού η επιλογή πότε και αν θα παντρευτεί, πότε και αν θα κάνει παιδί κλπ. Δεν μας πέφτει λόγος. Ο λόγος που γίναμε λίγο πιο αυστηρές (αν σου φανηκαμε καπως), είναι γιατί γνωρίζουμε και το πόση αφοσίωση θέλει η σχολή, και το πόση αφοσίωση θέλει ένα παιδί και κατ' επέκταση μια οικογένεια. Μαζί και τα 2 δεν είναι εύκολο, είναι όμως πολύ εύκολο να τα παρατήσεις όντας κουρασμένη και από τα 2 σε συνδυασμό. Αυτό είναι που τονίσαμε, να μην τα παρατήσεις γιατί μια μέρα θα το μετανιώσεις που άφησες τη σχολή λόγω άγνοιας της ηλικίας. Η μητέρα μου παντρεύτηκε με τον πατέρα μου ακριβώς όπως εσείς. Μόλις είχε περάσει σε καλή σχολή που θα της είχε εξασφαλίσει μια καλή δουλειά με προοπτικές και εξασφάλιση, συνέχισε μολις γεννήθηκα εγώ με τη βοήθεια των παππούδων μου. Μετά ήρθε και ο αδερφός μου και εκεί άρχισε να χάνεται λίγο η μπάλα με τη σχολή. Έμειναν πίσω μαθήματα, δεν τελείωσε ποτέ. Εμεινε στο σπιτι με εμας. Τελικά μετά από 12 χρόνια γάμου, μόλις στα 30 της, χώρισε και βρέθηκε ανεργη με 2 παιδια. Με πτυχίο λυκείου όμως δουλειά που να μπορεί να ζήσει 2 παιδια μόνη της δεν βρήκε πότε, μετάνιωσε πικρά που είχε αφήσει τη σχολή και βέβαια ήταν αργά. Δε λεω οτι θα χωρίσετε φυσικά, ούτε ότι μόνο αν χωρίσεις θα μετανιώσεις που δεν πήρες πτυχίο, αλλά σφιξε τα δόντια, πάρτο και θα είναι ο,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για σένα! Σκέψου μόνο ότι οταν θα ερθεις στην ηλικία μου, το δικό σου παιδι θα κοντευει να ενηλικιωθει, δεν θα σε χρειάζεται, εσυ θα είσαι πάρα πολύ νέα και θα μπορείς να βγεις στην αγορά εργασίας πολύ εύκολα με το πτυχίο σου, ακόμη κ αν μέχρι τότε έχεις μείνει σπίτι με το παιδι.

Συγχαρητήρια για τη σχολή και με το καλό το μωρό σου! Να λάβεις σοβαρά υπόψην σου το τρομερά εύστοχο σχόλιο της ΑΡΓΚ. Είναι απορροια εμπειρίας, συμφωνώ απολυτα μαζι της. Καταλαβαινω οτι στα 18 τα βλεπεις ολα πολυ πιο ρομαντικα -και ετσι πρεπει να ειναι στην ηλικια αυτη!-, αλλά σε 15 χρόνια, που τώρα σου φαίνονται αιώνας αλλά περνάνε νερό πίστεψέ με, μια λάθος επιλογή σου τωρινή (πχ να αφησεις τη σχολη γιατι ο συζυγος βγαζει σημερα καλα λεφτα και εσυ αποφάσισες να μεινες για παντα σπιτι) θα έχει μεγαλες συνέπειες. Γι αυτό βάλε τα δυνατά σου, βάλε πρόγραμμα και όλα θα γίνουν. Θα κουραστείς παραπάνω προφανώς, αλλά και πρέπει και αξίζει (και μια μέρα θα μας θυμηθείς εμάς τις παλιές χαχα!).