Search the Community

Γειά σας κορίτσια, με το καλό να έρθουν τα μωράκια μας! άνοιξα αυτό το θέμα για να δω πως τα πάτε από ψυχολογία..εγώ δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Δεν ξέρω αν φταίει η εγκυμοσύνη, αλλά δεν βρίσκω και κάτι άλλο. Γενικά δεν αγχώνομαι με το θέμα της εγκυμοσύνης και ο ερχομός του μωρού μόνο θετικά συναισθήματα μου φέρνει. Ούτε άγχος, ούτε φόβος, ούτε τίποτα. Έχω ένα θετικό προαίσθημα οτι όλα θα πάνε καλά. έχω την εντύπωση όμως οτι υποσυνείδητα αγχώνομαι..γενικά νιώθω οτι είμαι σε πολύ ευαίσθητη φάση..μου έρχεται να κλάψω με την παραμικρή αφορμή, νιώθω περίεργα..Εσείς πως αισθάνεστε; έχει καμία παρόμοια συναισθήματα;

Γεια σας ειμαι καινουρια στο forum. Προσπαθω να κανω παιδακι 1 χρονο κ 5 μηνες περιπου , ειναι μαλλον λογω ηλικιας 37 γιατι αλλο προβλημα δεν υπαρχει. Εχει αρχισει και με καταβαλει ψυχολογικα η διαδικασια και σκεφτομουν μηπως πρεπει να δω καποιον ψυχολογο να μιλησω, απλα δεν ξερω που να απευθυνθω. Μηπως καποια μαμα εδω στο forum γνωριζει καποιο καλο ψυχολογο?

Κοριτσια καλησπερα! Θα ηθελα να μαθω αν καποια εζησε καταθλιψη στην εγκυμοσυνη, αν πηρε καποιο αντικαταθλιπτικό και σε τι ποσότητα και αν επηρεαστηκε το μωρακι της. Ειχα αγχωδη καταθλιπτικη διαταρραχη απο το 2006 και τωρα στον 5ο μηνα νιωθω παλι αφορητα. Ανησυχω μηπως πρεπει να ξεκινησω παλι αγωγη. Θα ηθελα τις εμπειριες σας εστω και με π.μ. Ευχαριστω!!!

Αγαπητά μέλη εδώ μπορείτε να τοποθετείτε τις απορίες /ερωτήματα σας προς την κα Ζηκοπούλου Όλγα Μsc με Ειδίκευση στα Παιδιά και στους Εφήβους Για να δείτε το προφίλ της κα Zηκοπούλου πατήστε εδώ http://parents.org.gr/forum/member.php?u=37625

Ντρέπομαι για όσα θα γράψω αλλά με βασανίζουνε πολλά ερωτήματα. Μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος χάρηκα. Αμέσως ξεκίνησαν οι αναγούλες και οι εμετοί και έκτοτε ολη η χαρά χάθηκε. Αντι αυτού νιώθω πολύ μα πολύ δυστυχισμένη και πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι οι ορμόνες του πρώτου τριμήνου γιατί συνεχιζουνε. Όταν μάθαμε το φύλο του μωρού βυθίστικα ακόμη σε πιο μεγάλη κατάθλιψη και με έχει πνίξει η απογοήτευση για ολα αυτά που νιώθω. Γιατί να μην έχουνε σταματήσει οι εμετοι? Γιατί να μην είμαι λίγο χαρούμενη για την εγκυμοσύνη μου? Γιατί να με έχει πειράξει τοοοοσο πολύ το άκουσμα του φύλου του μωρού? Γιατί να νιώθω τοοοοσο χάλια? Με ανησυχεί η κατάσταση μου και θα ήθελα να ακούσω παρόμοιες ιστορίες που εξελίχθηκαν θετικά και ιδιαίτερα για το φύλο του μωρού. Πρέπει να είμαι η μοναδική εγκυμονούσα που να εχω παρει τοσο κατάκαρδα το΄θεμα αυτό.

Μικρή και απλή η απορία... Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή που καθορίζει σε ποιον ειδικό θα απευθυνθεί κάποιος; Λόγω επαγγέλματος, οι συμπεριφορές με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή είναι πολλές. Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτές χρείζουν ειδικού. Όμως σε ποιον ειδικό αντιστοιχούν; Ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Για παράδειγμα, έτυχε για το ίδιο περιστατικό να ρωτήσω φίλες/γνωστές μου ψυχολόγους (3 τον αριθμό) και να μου πουν πως είναι οκ και χρειάζονται τα άτομα αυτά συμβουλευτική, ενώ για τις ίδιες περιπτώσεις οι ψυχίατροι (2 διαφορετικοί) λένε πως είναι θέμα παθολογίας. Όλοι οι ειδικοί είναι σίγουροι για τον εαυτό τους, την εμπειρία τους και το επάγγελμά τους. Λοιπόν... ποιον πιστεύουμε;; :confused:

Γεια σας και πάλι. Ανοίγω αυτό το νέο θέμα γιατί χρειάζομαι τη βοήθεια σας. Πέρασαν 4 1/2 μήνες από τον ενδομήτριο θάνατο και δεν μπορώ να προχωρήσω με τη ζωή μου. Έγινα άλλος άνθρωπος, αποφεύγω να βρίσκομαι με γνωστούς, συνέχεια το σκέφτομαι, δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα πια. Κοιμάμαι και ξυπνώ με ένα "γιατί?". Είμαι απογοητευμένη και πολύ πικραμένη από τη ζωή. Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά τα πρωτόγνωρα αισθήματα είναι φυσιολογικά μετά από ένα αιφνίδιο ενδομήτριο θάνατο στις 39 εβδομάδες... όμως αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα νοιώθω έτσι???? Δεν θέλω να είμαι αχάριστη, ευχαριστώ τον Θεό που έχω τον άντρα μου και 2 υπέροχα παιδιά, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τα αισθήματα μου, ο πόνος δεν φεύγει, τί να κάνω??? Σκέφτομαι να αποταθώ σ' ένα ψυχολόγο και παρακαλώ αν κάποιες κοπέλες είχαν παρόμοιες εμπειρίες ας με βοηθήσουν με το να μου πουν αν πήγαν σε ψυχολόγο και αν τους βοήθησε καθόλου. Ευχαριστώ πολύ.

εχασα τον πατερα μου απο καρκινο πριν 7,5 χρονια. ακομα ομως ποναει τοσο σημερα για πρωτη φορα θα παω σε ψυχολογο. εχει παει κανεις? εχω αγωνια, αγχος κτλ. πως να ειναι αραγε κ εγω πως θα φερθω. ? ειμαι πολυ κλειστος χαρακτηρας.

Την Πέμπτη θα δουμε με τον σύζυγο την ψυχολόγο. Το θέμα με τη ζήλεια του Μιχάλη δεν υποφέρεται άλλο. Ολο γκρίνια, κλάματα, φωνές. σήκωσα τα χέρια ψηλά, δεν ξέρω πως να το αντιμετωπισω πια. Με το καλό δεν πιάνει, με το άγριο δεν βγαίνει τίποτα. Περιμένω να μας δώσει κάποιες "λύσεις" για το πως να συμπεριφερθούμε και πως να σταματήσει να νοιώθει έτσι το παιδί μας. Δεν μεροληπτούμε υπέρ του μικρού, δεν διαχωρίζουμε, δεν τα ξεχωρίζουμε. Νομίζω ότι αν συνεχιστεί κι άλλο αυτή η φαγωμάρα θα τρελαθούμε οικογενειακώς. Σκέφτηκα να της πάω και κάποιες ζωγραφιές του να δει. Νεώτερα την Πέμπτη...

Όπως έχω αναφέρει ξανά, ο μικρός κατάφερα και πηγαίνει σε δημόσιο σταθμό Χτες μου έδωσαν ένα χαρτάκι ότι την Πέμπτη 5-7 θα έχει συνάντηση γονέων με μια κλινική ψυχολόγο - ψυχοθεραπεύτρια απλά για συζήτηση, ερωτήσεις γονέων, απορίες, λύσεις σε διάφορα προβλήματα κλπ Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά εντυπωσιάστηκα! Δεν περίμενα ότι έχουν προχωρήσει τόσο πολύ τα πράγματα! Σε κρατικό σταθμό υπηρεσίες αρκετά υψηλού επιπέδου! Και μιλάμε ότι ο μικρός είναι σε τμήμα βρεφών... δλδ δεν είναι το προνήπιο που είναι πιο μεγάλα τα παιδάκια αλλά είναι το πολύ έως δύο ετών! Ηθελα να ρωτήσω αν το έχετε ξανακούσει σαν πρακτική, αν το κάνουν κι άλλοι σταθμοί δημόσιοι και ιδιωτικοί από τόσο νεαρές ηλικίες, αν έχετε παραβρεθεί σε τέτοια συνάντηση και ποιες ήταν οι εντυπώσεις σας Εχω υψηλές προσδοκίες από αυτή τη συνάντηση και φοβάμαι ταυτόχρονα μην απογοητευτώ και είναι καμια μούφα η κυρία που θα ξέρω εγώ περισσότερα από αυτή βάση όσων έχω διαβάσει εδώ μέσα