Γεια σας και πάλι. Ανοίγω αυτό το νέο θέμα γιατί χρειάζομαι τη βοήθεια σας. Πέρασαν 4 1/2 μήνες από τον ενδομήτριο θάνατο και δεν μπορώ να προχωρήσω με τη ζωή μου. Έγινα άλλος άνθρωπος, αποφεύγω να βρίσκομαι με γνωστούς, συνέχεια το σκέφτομαι, δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα πια. Κοιμάμαι και ξυπνώ με ένα "γιατί?". Είμαι απογοητευμένη και πολύ πικραμένη από τη ζωή.
Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά τα πρωτόγνωρα αισθήματα είναι φυσιολογικά μετά από ένα αιφνίδιο ενδομήτριο θάνατο στις 39 εβδομάδες... όμως αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα νοιώθω έτσι???? Δεν θέλω να είμαι αχάριστη, ευχαριστώ τον Θεό που έχω τον άντρα μου και 2 υπέροχα παιδιά, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τα αισθήματα μου, ο πόνος δεν φεύγει, τί να κάνω???
Σκέφτομαι να αποταθώ σ' ένα ψυχολόγο και παρακαλώ αν κάποιες κοπέλες είχαν παρόμοιες εμπειρίες ας με βοηθήσουν με το να μου πουν αν πήγαν σε ψυχολόγο και αν τους βοήθησε καθόλου. Ευχαριστώ πολύ.