Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[Nefeli2014]

6 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Να ρωτήσω κάτι δεν ξέρω αν είναι εύστοχο ή άστοχο. Υπάρχει περίπτωση η αντίδραση αυτή την μην ήταν τόσο το ότι δεν ήρθαν για εκείνη αλλά να ήταν υπερένταση χαράς που είχε κάποιον στο σπίτι??

Εμένα ο γιος μου πολλές φορές συμπεριφέρεται πολύ έντονα στην προσπάθεια του να εκφράσει την απέραντη χαρά του, και να κάνει λίγο επίδειξη ως παιδάκι.

Νομίζω Νεφέλη πως η όλη συμπεριφορά της δεν οφείλεται μόνο στην έλευση του μωρού, θεωρώ πως  όλο αυτό έχει συμβεί και σε συνδυασμό με το στάδιο ανάπτυξης που περνάει τώρα. Δεν είναι ειδικός όμως μιλάω ως μητέρα. Ο γιος μου είναι μόναχοπαίδι κ πολλές φορές (το ξαναλέω έχω γίνει γραφική) βλέπω πολλά κοινά στην συμπεριφορά τους. Νομίζω πως οι περισσότερες μαμάδες με παιδιά γύρω στα 3 1/2 τα ίδια ζουν.

Επίσης να ξέρεις πως όλο αυτό θέλει πολύ υπομονή, η δουλειά που κάνεις δεν θα φανεί μέσα σε δέκα ημέρες, θα φανεί με τον χρόνο σιγά σιγά.

Ναι τα έχω σκεφτεί κι εγώ όλα αυτά και είναι πάρα μα πάρα πολύ πιθανά. Η ηλικία αυτή είναι μεταβατική, πήγε και σχολείο, βασικά από τότε άρχισαν τα όργανα. Όσο καιρό δεν πήγαινε και είχα το νεογέννητο δεν είχαμε θέμα. Ίσα ίσα! Οπότε μπορεί κι αυτό να παίζει τον ρόλο του. Θα καταλάβω με τον καιρό. Εκεί μαθαίνει πολλά καλά αλλά και κακά άποτι βλέπω. Κι επειδή η δασκάλα της όλα καλά μου τα λέει αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι ολα καλά η παίζουν ρόλο τα τρισιμισυ που σκάω κάθε μήνα, του χρόνου θα πάει σε δημόσιο που εκεί δεν παίζουμε και θα τελειώσει η ιστορία. Πάει κεφάτη, μαθαίνει πολλά έχει αναπτύξει παρέες αλλά όταν ρωτάω τη δασκαλα αν φτύνει κάνα παιδάκι και μου λέει όχι, εκεί έχω αμφιβολίες. Γιατί ήρθε μια μερα η τσουπρα μου κι έφτυσε κάτω και γέλαγε , έπαθα σοκ, λέω κάποιος με κοροϊδεύει εδώ. Η το είδε σε παιδικό? Μπα λέω.. 

Ήρθαν πολλές αλλαγές στη ζωή της αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και είμαι εδώ με υπομονή να το λύσουμε σιγά σιγά. 

Σε ευχαριστώ για την ανταπόκριση σου, σε διαβάζω οπότε σε πετυχαίνω! :) 

Επεξεργάστηκαν 1 Απριλίου,2019 by Nefeli2014

[ninaki80]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Ναι τα έχω σκεφτεί κι εγώ όλα αυτά και είναι πάρα μα πάρα πολύ πιθανά. Η ηλικία αυτή είναι μεταβατική, πήγε και σχολείο, βασικά από τότε άρχισαν τα όργανα. Όσο καιρό δεν πήγαινε και είχα το νεογέννητο δεν είχαμε θέμα. Ίσα ίσα! Οπότε μπορεί κι αυτό να παίζει τον ρόλο του. Θα καταλάβω με τον καιρό. Εκεί μαθαίνει πολλά καλά αλλά και κακά άποτι βλέπω. Κι επειδή η δασκάλα της όλα καλά μου τα λέει αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι ολα καλά η παίζουν ρόλο τα τρισιμισυ που σκάω κάθε μήνα, του χρόνου θα πάει σε δημόσιο που εκεί δεν παίζουμε και θα τελειώσει η ιστορία. Πάει κεφάτη, μαθαίνει πολλά έχει αναπτύξει παρέες αλλά όταν ρωτάω τη δασκαλα αν φτύνει κάνα παιδάκι και μου λέει όχι, εκεί έχω αμφιβολίες. Γιατί ήρθε μια μερα η τσουπρα μου κι έφτυσε κάτω και γέλαγε , έπαθα σοκ, λέω κάποιος με κοροϊδεύει εδώ. Η το είδε σε παιδικό? Μπα λέω.. 

Ήρθαν πολλές αλλαγές στη ζωή της αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και είμαι εδώ με υπομονή να το λύσουμε σιγά σιγά. 

Σε ευχαριστώ για την ανταπόκριση σου, σε διαβάζω οπότε σε πετυχαίνω! :) 

τα βλεπουν κ τα κανουν κ πολλα βγαινουν κ ως ενστικτο. καλα κ ενα παιδακι μπορει να μην φτυνει κ συνεχεια μην νομιζεις οτι αν γινει κατι μια φορα δεν θα γινει η αντιγραφη.. η δασκαλα την αληθεια μπορει να σου λεει. γενικα βαλε κατω την λογικη ειναι δυνατον το δικο σου το παιδι να μην φτυσει να μην βαρεσει να μην βρισει οταν θα μεγαλωσει ποτε?? ε θα τα κανει απλα εσυ εξηγεις οτι δεν σου αρεσει κ σιγα σιγα τα κοβουν. φαση ειναι θα περασει κ στο λεω εγω εμενα η αδερφη μου ειναι νηπιαγωγος κ στο λεω ειλικρινα τα δικα της τα παιδια εχουν περασει απο ολες τις φασεις. κ σκεψου οτι ξερει κ χειριζετε καθε χρονο ενα τσουρμο παιδια. αλλα κ τα δικα της δεν γεννηθηκαν παναγιτσες κ γκρινιαζαν κ βαραγαν καποια εποχη κ φτυναν ναι. ε ολα σιγα σιγα κοπηκαν με πολυ δουλεια ομως . 

[Έσπερος]

8 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

@Έσπερος , θα σου έλεγα να σκεφτείς αντικειμενικά γιατί θέλεις δεύτερο παιδί, και γιατί τώρα. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες μαμάδες που γνωρίζω στην προσωπική μου ζωή που τα πήγαν καλά με 2 ή περισσότερα παιδιά, τα πήγαν καλά και με το πρώτο. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι δεν είχαν δυσκολίες, και αγωνίες και στεναχώριες κλπ, αλλά βρήκαν και μία ισορροπία. Πιθανότατα δεν είναι για όλους τους ανθρώπους σε όλες τις φάσεις αυτό όμως. Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε πρόωρο, με καισαρική ενώ ονειρευόμουν φυσιολογικό τοκετό, έμεινε πάνω από μήνα στη θερμοκοιτίδα, ο θηλασμός που ονειρευόμουν δεν απέδωσε, αρρωστήσαμε για να φάει, και στο τρίμηνο γύρισα στη δουλειά. Βοήθεια όχι μόνο δεν είχαμε, εκείνη την περίοδο 2 πολύ στενοί συγγενείς διαγνώστηκαν με βαρύτατες ανίατες ασθένειες. Δεν τα γράφω για συμπόνοια αυτά, απλά για να εξηγήσω ότι δε μιλάω από την ασφάλεια της μαμάς με τις 2 γιαγιάδες να τη βοηθάνε ή το εύκολο μωρό που το δείχνει ο κόσμος σαν υπόδειγμα. Όμως, και όταν ήμασταν στο εξάμηνο που δεν κοιμόμασταν πάνω από 2 ώρες συνεχόμενες, δεν ένιωσα ότι δε θέλω να το ξαναζήσω, ότι υπάρχει μία άσχημη ατμόσφαιρα, ότι κάτι κακό συμβαίνει. Σαφώς και ήταν δύσκολο, αλλά ήταν μία ευχάριστη δυσκολία. Αν ήδη με το ένα μωρό νιώθεις ότι είναι μία περίοδος που δε θες να ξαναζήσεις (που δεν είναι περίεργο, πάρα πολλοί γονείς το νιώθουν) και ότι για εσένα υπήρξαν μεγάλες δυσκολίες, γιατί να υποβάλλεις τον εαυτό σου, τόσο σύντομα, σε αυτή τη διαδικασία ξανα; 

Το δεύτερο παιδί το θέλω γιατί θελω μια οικογενεια με δυο παιδακια. Αυτο δεν εξηγείται ορθολογικά. Ξερω οτι δεν θελω ενα μονο, οπως επισης ξερω οτι δεν ηθελα τρια. Το οτι δεν θα ηθελα να ξαναζηςω τη φαση νεογέννητου δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω το παιδί μου. Κυριως απο το τριμηνο κ μετα κ καθε μερα νομιζω ολο κ περισσοτερο. Ιδανικά αν δεν μεσολαβούσε εξωσωματικη, θα επεδίωκα μεγαλυτερη διαφορα. Κατα προτιμηςη να εχει ξεκινηςει παιδικο το μεγαλο, κι εγω να εχω κανει κ ενα διαλειμμα στη δουλεια. Δεν μπορω ομως να το ρισκάρω γιατι δεν μου εγγυαται κανεις ποια προσπαθεια θα πετυχει κ οπως φαινεται δεν θα εχω κ τοσα ωάρια για να καταψυξω κ να γίνουν ευκολοτερα οι επομενες προσπαθειες. 

 

Λες δεν   φταιει ο αριθμος των παιδιών αλλα το κλείσιμο. Εντάξει σίγουρα παίζει ρόλο. Εγώ όμως δεν ρώτησα αυτό, αυτά τα λέγαμε σε άλλο θέμα διεξοδικά. Απλα φερνω στο μυαλο μου καταστασεις με νεογεννητα που δεν ειναι ακραίες κ σκεφτομαι πώς θα τα βιώνει αυτα μια μαμά μόνη της τα πρωινά πρώτον, κ δεύτερον ένα μεγάλο παιδάκι που έχει μάθει να έχει ένα ήρεμο σπίτι κ την αγάπη των γονιών του. Πχ ενα μωρο με κολικους. Ενα μωρο που δεν θηλαζει καλα κ κοιμαται στο στηθος κ πρεπει η μαμα να το ξυπναει κ να το τσιγκλαει κ τα σχετικα για να φάει. Ή  που το ενοχλεί κάτι στο στήθος κ κλαίει. Ή που δεν μπαίνει σε μαρσιπο ή καροτσι κ κλαιει κ στο αυτοκινητο. Αρα αποκλειεται κ η βολτα κ καταδικάζεις κ το αλλο παιδι. Αυτά όλα μου ακούγονται πολύ δυσάρεστα, εγώ ξέρω ότι φάσεις είναι κ περνάνε, το άλλο παιδάκι όμως τι φταίει που θα βλέπει ενα πλάσμα να εχει αναστατώσει το σπίτι κ δεν θα μπορει ακομα να το χαρεί; 

 

 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

 Αυτά όλα μου ακούγονται πολύ δυσάρεστα, εγώ ξέρω ότι φάσεις είναι κ περνάνε, το άλλο παιδάκι όμως τι φταίει που θα βλέπει ενα πλάσμα να εχει αναστατώσει το σπίτι κ δεν θα μπορει ακομα να το χαρεί; 

 

 

Μα αυτό ακριβώς προσπαθώ να πω, ότι αν και δύσκολα, σε πολλούς γονείς όλα αυτά δε φέρνουν αναστάτωση. Δεν εμποδίζουν την οικογένεια να χαρεί. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είσαι "κατάλληλη" για 2 ή 10 παιδιά, αλλά αν η φάση του νεογέννητου πραγματικά σε αναστατώνει (όπως πολλούς ανθρώπους) η μικρή απόσταση στην ηλικία των παιδιών ίσως δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Ένα πεντάχρονο π.χ. θα έχει τη ρουτίνα του πια, το σχολείο κλπ και δε θα νιώθεις ότι επηρεάζεται τόσο.

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Μα αυτό ακριβώς προσπαθώ να πω, ότι αν και δύσκολα, σε πολλούς γονείς όλα αυτά δε φέρνουν αναστάτωση. Δεν εμποδίζουν την οικογένεια να χαρεί. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είσαι "κατάλληλη" για 2 ή 10 παιδιά, αλλά αν η φάση του νεογέννητου πραγματικά σε αναστατώνει (όπως πολλούς ανθρώπους) η μικρή απόσταση στην ηλικία των παιδιών ίσως δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Ένα πεντάχρονο π.χ. θα έχει τη ρουτίνα του πια, το σχολείο κλπ και δε θα νιώθεις ότι επηρεάζεται τόσο.

Τα πέντε και πάνω χρόνια δεν τα θέλω γιατι έχω μεγάλη διαφορά με την αδερφή μου και δεν ήταν ωραίο όταν ήμασταν παιδιά, ήταν σαν να είμαστε δυο ξένες στο ίδιο σπίτι για πολλά χρόνια, οπότε ποιος ο λόγος να έχεις δυο παιδιά αν είναι να μην επικοινωνούν;  Το τι θα κάνουν στο μέλλον είναι άλλο θέμα, αλλά όσο είναι μικρά, θέλω να είναι δυο παιδάκια κοντινά για να μεγαλώσουν μαζί. Απλώς 3-4 χρόνια θα προτιμούσα, χωρίς να είμαι σίγουρη ότι θα ήταν πιο εύκολα. Αλλά είπαμε, δεν μπορώ να το ρισκάρω. 

Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν έχω εικόνα από πολλές οικογένειες για να συγκρίνω. Όταν ήμουν πιο μικρή και έβλεπα οικογένειες με μωρά να δείχνουν ήρεμες, δεν σκέφτηκα τότε να ρωτήσω πώς είναι τα πράγματα και πώς τους φαίνεται. Δεν φανταζόμουν κιόλας ότι πέρα από την αϋπνία μπορεί να υπάρχουν και άλλα θέματα. Οι φίλες που γέννησαν ταυτόχρονα με εμένα δεν είχαν ιδιαίτερα θέματα με τα μωρά τους παρόλο που θήλαζαν και ίσως κι αυτό με επηρέαζε, να ακούω ότι στα άλλα σπίτια υπάρχει τόση ηρεμία και γαλήνη ενώ εγώ κοιτούσα το ρολόι με τρόμο όταν ήξερα ότι πλησιάζει η ώρα των κολικών. 

[Sentir...natureza]

@marakiz ο ύπνος είναι για μένα ο πιο σημαντικός παράγοντας για την ευημερία της επόμενης ημερας. Αν κοιμηθεί καλά το μωρό (3-5 κάνει ανήσυχο ύπνο πάντα) και ο μεγάλος δεν ξυπνήσει καθόλου και κάνω ξεκούραστο και ξεγνοιαστο ύπνο τότε όλα είναι μια χαρά. Αλλά αν έχω τον νου μου μην ξυπνήσει κανένα (αν κλαίει το μωρό συνήθως ξυπνάει και ο άλλος) και κάνω ανήσυχο ύπνο τότε την άλλη μέρα είμαι πεθαμενη. Και δεν είναι ότι κάθομαι σπίτι, βγαίνω μεγάλες βόλτες να ξεσκάει ο μεγάλος... Αλλά όσο δεν δούλευε ο άντρας μου όλα ήταν μια χαρά γιατί μπορούσα να αναπλήρωσω την μέρα κάνα 2ωρο η έπαιρνε τον μεγάλο βόλτες και ηρεμιυσα λίγο με το μωρο. Ελπίζω να βρούμε τις ισορροπίες μας σιγά σιγά και ανυπομονώ να έρθει το τρίμηνο για να μην ενοχλείται από τα αέρια το μωρό και ξυπνάει για να είναι όλα καλύτερα! Ο πρώτος καιρός είναι αρκετα δύσκολος @esperos αν δεν έχεις βοήθεια, δεν θα σου πω ψέματα αλλά εφ'οσον θέλεις να μεγαλώσεις την οικογένεια σου στην παρούσα φάση, θα το καταπιείς

 

@Nefeli2014μπορείς να διαβάσεις ένα πολύ καλό βιβλίο "αδέλφια, όχι αντίπαλοι". Μπορεί να σου φανεί χρήσιμο, είναι πολυ πρακτικο. 

[Έσπερος]

Just now, Sentir...natureza είπε:

αν δεν έχεις βοήθεια, δεν θα σου πω ψέματα αλλά εφ'οσον θέλεις να μεγαλώσεις την οικογένεια σου στην παρούσα φάση, θα το καταπιείς

Είμαι προετοιμασμένη για τα πιο εφιαλτικά σενάρια. Άρα υπάρχουν πιθανότητες να μου φανεί ελάχιστα πιο εύκολο απ'όσο το περιμένω, κάτι είναι κι αυτό. 

Αλλά κάτσε να συμβεί πρώτα και τα συζητάμε, έχουν πολλούς μήνες μπροστά μας. 

 

Η αλήθεια είναι ότι αφού θα γεννήσω στην Αθήνα, αν υπάρχει μια ηρεμία και καλή διάθεση από όλους, μπορώ να μείνω στην Αθήνα καμιά 15αριά μέρες. Τουλάχιστον για να βεβαιωθώ ότι το μωρό θα θηλάζει γιατι δεν γίνεται πάλι θήλαστρο, αυτό μπορεί να επηρέασε τις εντυπώσεις μου από την πρώτη φορά. Έτσι θα υπάρχει λίγος κόσμος γύρω. Προτρέχω τώρα γιατι συζητάω για ένα υποθετικό συμβάν που το νωρίτερα που θα συμβεί είναι σε 10-11 μήνες αλλά θέλω να τα έχω τακτοποιημένα στο μυαλό μου, να είμαι προετοιμασμένη για τις δυσκολίες, να έιναι προετοιμασμένοι και οι γύρω, να διορθώσουμε τα λάθη της πρώτης φοράς και όλα τα σχετικά. Γι αυτό και διαβάζω αυτά τα θέματα παρόλο που είναι λίγο μαζοχιστικό να αγχώνομαι προκαταβολικά για κάτι που δεν ξέρω πότε θα συμβεί. 

[kotsifikos]

6 hours ago, Nefeli2014 said:

Ναι τα έχω σκεφτεί κι εγώ όλα αυτά και είναι πάρα μα πάρα πολύ πιθανά. Η ηλικία αυτή είναι μεταβατική, πήγε και σχολείο, βασικά από τότε άρχισαν τα όργανα. Όσο καιρό δεν πήγαινε και είχα το νεογέννητο δεν είχαμε θέμα. Ίσα ίσα! Οπότε μπορεί κι αυτό να παίζει τον ρόλο του. Θα καταλάβω με τον καιρό. Εκεί μαθαίνει πολλά καλά αλλά και κακά άποτι βλέπω. Κι επειδή η δασκάλα της όλα καλά μου τα λέει αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι ολα καλά η παίζουν ρόλο τα τρισιμισυ που σκάω κάθε μήνα, του χρόνου θα πάει σε δημόσιο που εκεί δεν παίζουμε και θα τελειώσει η ιστορία. Πάει κεφάτη, μαθαίνει πολλά έχει αναπτύξει παρέες αλλά όταν ρωτάω τη δασκαλα αν φτύνει κάνα παιδάκι και μου λέει όχι, εκεί έχω αμφιβολίες. Γιατί ήρθε μια μερα η τσουπρα μου κι έφτυσε κάτω και γέλαγε , έπαθα σοκ, λέω κάποιος με κοροϊδεύει εδώ. Η το είδε σε παιδικό? Μπα λέω.. 

Ήρθαν πολλές αλλαγές στη ζωή της αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και είμαι εδώ με υπομονή να το λύσουμε σιγά σιγά. 

Σε ευχαριστώ για την ανταπόκριση σου, σε διαβάζω οπότε σε πετυχαίνω! :) 

Τα παιδιά φέρνουν πολλά από το σχολείο, μην ξεχνάς εκεί συναναστρέφεται με 15-20 διαφορετικά παιδάκια, σίγουρα με κάτι θα γυρίσει στο σπίτι, σε όλα συμβαίνει αυτό.

Από το σχολείο δεν νομίζω να σου λένε ψέματα καθώς πρέπει να ενημερώνεσαι για ότι κάνει η κόρη σου ή της κάνουν τα άλλα παιδιά, αυτό είναι υποχρέωση της, πχ αν την χτυπήσει ένα παιδάκι θα ενημερωθείς και εσύ και η μαμά του παιδιού που την χτύπησε, έτσι οφείλουν να κάνουν.

[xaroumenh mama]

Πιστεύω πως είναι λογικό τα παιδιά να βλέπουν κ να μιμούνται τα άλλα παιδάκια είναι στάδιο ανάπτυξης νομίζω θα έπρεπε να ανησυχούσαμε αν δε το έκαναν ...!!!

Σήμερα με ενημέρωσε η δασκάλα του γιου μου για την πρόοδο του .. τώρα καμιά βδομάδα ερχετε σπίτι κ από τις φωνές του ξεσηκώνει όλο το σπίτι ο άντρας μου έλεγε δε πάμε καλά γίνεται ποιο ζωηρός αντί για να ηρεμεί ..!! Ο γιος μου έχει ένα θέμα κοινωνικότητας κ δεν εμπενε σε ομάδες ούτε έπαιζε με άλλα παιδιά τώρα με τη βοήθεια της δασκάλας του έχει ξεκινήσει κ μπαινει κ προσπαθεί να συμμετάσχει όμως τα λέει από μέσα του κ η δασκάλα του για να τον βοηθήσει να ανοιχτεί του λέει πες το ποιο δυνατά όσο ποιο δυνατά μπορείς να το ακούσουν όλοι φώναξε ..!!! Κ έτσι ο γιος μου αυτές τις μέρες έκανε εξάσκηση στο σπίτι ...!!! Πιστεύω πως πρέπει να βλέπουμε κάποια πράγματα κ να είμαστε σε θέση να δεχτούμε τις αλλαγές που κάνουν τα παιδιά μας στη συμπεριφορά τους κ να τα βοηθήσουμε να τις ξεπεράσουν ..!!!!

[elenip]

14 hours ago, Sentir...natureza said:

Δεν ξερω αν θεωρουμαι "καλομαθημενη"  , παντως εγω εδω και λιγες εβδομαδες τα ειδα ολα με ενα νεογεννητο και ενα τριχρονο που ημουν τις περισσοτερες ωρες τις ημερας μονη μου (ο αντρας μου επιασε σε αρτοποιειο, οποτε 10ωρο το βραδυ εκει και σχεδον ολη μερα κοιμαται). Και παρ'ολο που δεν δουλευω 8ωρο την ημερα απο επιλογη μεχρι να μεγαλωσουν λιγο τα παιδια (εννοειται τωρα με το νεογεννητο δεν θα δουλευα αλλα και πριν με τον "μεγαλο" δουλευα ανα διαστηματα part time ωρες που κοιμοταν), καποια μεροκαματα που εκανα και το part time ξημερωματα ενιωθα πολυ καλα που ημουν λιγο εκτος "μητρικων υποχρεωσεων", σαν να ξαναβρηκα λιγο τον εαυτο μου. Πιστευω οτι ειναι πολυ δυσκολο (ειδικα με 2 και ανω μικρα παιδια) να εισαι ολη μερα...Full time job...τι να λεμε..

@Nefeli2014 κουραγιο... Σε λίγο καιρό θα είναι καλύτερα τα πράγματα...ειστε ακόμη σε φάση προσαρμογής. 

 

Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας. Φαντάζομαι δεν σας απείλησε κανείς να κάνετε δύο παιδιά, επιλογή και μάλιστα ωραιότατη επιλογή δική σας θεωρώ πως ήταν! Οπότε σε ένα φόρουμ που γράφουν μητέρες και υποψήφιες μητέρες μήπως να εξάρουμε και λίγο τα θετικά της μητρότητος και της οικογένειας? Επειδή μας διαβάζει και κόσμος που δεν μπορεί να κάνει παιδιά οπότε τέτοιες "δυσκολίες" θα παρακαλούσαν να τις έχουν στην καθημερινότητά τους.

Just now, Έσπερος said:

Είμαι προετοιμασμένη για τα πιο εφιαλτικά σενάρια. Άρα υπάρχουν πιθανότητες να μου φανεί ελάχιστα πιο εύκολο απ'όσο το περιμένω, κάτι είναι κι αυτό. 

Αλλά κάτσε να συμβεί πρώτα και τα συζητάμε, έχουν πολλούς μήνες μπροστά μας. 

 

Η αλήθεια είναι ότι αφού θα γεννήσω στην Αθήνα, αν υπάρχει μια ηρεμία και καλή διάθεση από όλους, μπορώ να μείνω στην Αθήνα καμιά 15αριά μέρες. Τουλάχιστον για να βεβαιωθώ ότι το μωρό θα θηλάζει γιατι δεν γίνεται πάλι θήλαστρο, αυτό μπορεί να επηρέασε τις εντυπώσεις μου από την πρώτη φορά. Έτσι θα υπάρχει λίγος κόσμος γύρω. Προτρέχω τώρα γιατι συζητάω για ένα υποθετικό συμβάν που το νωρίτερα που θα συμβεί είναι σε 10-11 μήνες αλλά θέλω να τα έχω τακτοποιημένα στο μυαλό μου, να είμαι προετοιμασμένη για τις δυσκολίες, να έιναι προετοιμασμένοι και οι γύρω, να διορθώσουμε τα λάθη της πρώτης φοράς και όλα τα σχετικά. Γι αυτό και διαβάζω αυτά τα θέματα παρόλο που είναι λίγο μαζοχιστικό να αγχώνομαι προκαταβολικά για κάτι που δεν ξέρω πότε θα συμβεί. 

 

Σκέψου να κάνεις τρίδυμα, να ένα εφιαλτικό σενάριο

Επεξεργάστηκαν 2 Απριλίου,2019 by elenip

[Έσπερος]

Just now, elenip είπε:

 

Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας. Φαντάζομαι δεν σας απείλησε κανείς να κάνετε δύο παιδιά, επιλογή και μάλιστα ωραιότατη επιλογή δική σας θεωρώ πως ήταν! Οπότε σε ένα φόρουμ που γράφουν μητέρες και υποψήφιες μητέρες μήπως να εξάρουμε και λίγο τα θετικά της μητρότητος και της οικογένειας? Επειδή μας διαβάζει και κόσμος που δεν μπορεί να κάνει παιδιά οπότε τέτοιες "δυσκολίες" θα παρακαλούσαν να τις έχουν στην καθημερινότητά τους.

Συγγνώμη έχεις αντιληφθεί σε αυτό το φόρουμ να γράφουν μητέρες που δεν είναι ευχαριστημένες από την μητρότητα και την οικογένεια; Εδώ γράφουν και κοπέλες που λένέ ότι άφησαν και τη δουλειά τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ή εργηαζόμενες που παρά τις δυσκολίες επιλέγουν να κάνουν και 2 και 3 και περισσότερα παιδιά, όπως και μητερες που έχουν δυσκολευτεί να τα αποκτήσουν. Δηλαδή το να πει  κάποια ότι βρήκε κάτι κουραστικό ή δύσκολο σημαίνει ότι μετάνιωσε ή δεν χαίρεται τα παιδιά και την οικογένειά της; Εντάξει έχω κι εγώ μια επιφύλαξη ως προς την υπερπληροφόρηση κάποιων αρνητικών, τα έχω γράψει και στο θέμα του θηλασμού, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να τρομοκρατήσει κάποιον (εμένα τουλάχιστον με τρομοκρατεί). Αλλά από την άλλη, καλό είναι να ξέρεις ότι ένα νεογέννητο δεν είναι μαμ κακά και νάνι όπως λένε όλοι. Εγώ τουλάχιστον αν το ήξερα αυτό, ίσως να μην πάθαινα το σοκ που έπαθα. 

Just now, elenip είπε:

Σκέψου να κάνεις τρίδυμα, να ένα εφιαλτικό σενάριο

Ναι λόγω εξωσωματικής είχα πάντα στο μυαλό μου τον φόβο μιας πολλαπλής κύησης. Αλλά ένα καλό του να μην ανταποκρίνομαι καλά στα φάρμακα είναι ότι μειώνονται αυτές οι πιθανότητες. 

[elenip]

Just now, Έσπερος said:

Συγγνώμη έχεις αντιληφθεί σε αυτό το φόρουμ να γράφουν μητέρες που δεν είναι ευχαριστημένες από την μητρότητα και την οικογένεια; Εδώ γράφουν και κοπέλες που λένέ ότι άφησαν και τη δουλειά τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ή εργηαζόμενες που παρά τις δυσκολίες επιλέγουν να κάνουν και 2 και 3 και περισσότερα παιδιά, όπως και μητερες που έχουν δυσκολευτεί να τα αποκτήσουν. Δηλαδή το να πει  κάποια ότι βρήκε κάτι κουραστικό ή δύσκολο σημαίνει ότι μετάνιωσε ή δεν χαίρεται τα παιδιά και την οικογένειά της; Εντάξει έχω κι εγώ μια επιφύλαξη ως προς την υπερπληροφόρηση κάποιων αρνητικών, τα έχω γράψει και στο θέμα του θηλασμού, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να τρομοκρατήσει κάποιον (εμένα τουλάχιστον με τρομοκρατεί). Αλλά από την άλλη, καλό είναι να ξέρεις ότι ένα νεογέννητο δεν είναι μαμ κακά και νάνι όπως λένε όλοι. Εγώ τουλάχιστον αν το ήξερα αυτό, ίσως να μην πάθαινα το σοκ που έπαθα. 

 

Αν εσύ πίστευες ότι το μωρό είναι μαμ κακά και νάνι, τότε δεν είχες ενημερωθεί σωστά! και αν εσύ π.χ. τρομοκρατήθηκες στο θέμα του θηλασμού μία υποψήφια μαμά 2 - 3 παιδιών ναι τρομοκρατείται να διαβάζει κάποια πράγματα που δεν ισχύουν για όλους!

[Έσπερος]

Just now, elenip είπε:

 

Αν εσύ πίστευες ότι το μωρό είναι μαμ κακά και νάνι, τότε δεν είχες ενημερωθεί σωστά! και αν εσύ π.χ. τρομοκρατήθηκες στο θέμα του θηλασμού μία υποψήφια μαμά 2 - 3 παιδιών ναι τρομοκρατείται να διαβάζει κάποια πράγματα που δεν ισχύουν για όλους!

Εντάξει το δεν ισχύουν για όλους είναι μια πιθανότητα. Ρωτούσα προχθές μια φίλη με μωρά με πολύ μικρή διαφορά ηλικίας (13 μήνες) πώς είναι, και μου είπε όλο άνεση ότι δεν βλέπει και καμιά διαφορά, το μωρό τρώει και κοιμάται και τις άλλες ώρες παίζει με τον  μεγάλο (εχει και βοήθεια αλλά δεν παίζει απαραίτητα ρόλο). Όμως καλό είναι τελικά να ξέρεις και την άλλη πλευρά για να περιμένεις το χειρότερο. Λες δηλαδή ότι κάποια που θέλει πολύ 2ο και 3ο παιδί να μην το κάνει επειδή διάβασε σ' ένα φόρουμ ότι ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος ;

[elenip]

Just now, Έσπερος said:

Εντάξει το δεν ισχύουν για όλους είναι μια πιθανότητα. Ρωτούσα προχθές μια φίλη με μωρά με πολύ μικρή διαφορά ηλικίας (13 μήνες) πώς είναι, και μου είπε όλο άνεση ότι δεν βλέπει και καμιά διαφορά, το μωρό τρώει και κοιμάται και τις άλλες ώρες παίζει με τον  μεγάλο (εχει και βοήθεια αλλά δεν παίζει απαραίτητα ρόλο). Όμως καλό είναι τελικά να ξέρεις και την άλλη πλευρά για να περιμένεις το χειρότερο. Λες δηλαδή ότι κάποια που θέλει πολύ 2ο και 3ο παιδί να μην το κάνει επειδή διάβασε σ' ένα φόρουμ ότι ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος ;

 

Δεν το λέω εγώ, εσείς το λέτε!

Αν κάποιος αποφασίζει για τον οικογενειακό του προγραμματισμό επειδή η ξαδέρφης της κουνιάδας του κουμπάρου της έκανε δίδυμα και τίποτε δεν κατάλαβε μια χαρά ήταν όλα ή τα κορίτσια σε ένα φόρουμ λένε αυτό τότε ναι δύσκολα θα τα βρει!

[Lenia16]

Just now, elenip είπε:

 

Αν εσύ πίστευες ότι το μωρό είναι μαμ κακά και νάνι, τότε δεν είχες ενημερωθεί σωστά! και αν εσύ π.χ. τρομοκρατήθηκες στο θέμα του θηλασμού μία υποψήφια μαμά 2 - 3 παιδιών ναι τρομοκρατείται να διαβάζει κάποια πράγματα που δεν ισχύουν για όλους!

Διαφωνώ με το σκεπτικό σου. Ίσα ίσα θεωρώ πως αν είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα όταν κληθεις να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση λογικά θα σου φανεί πιο εύκολη. Εγώ το αντιμετωπισα με το θηλασμό που παντού διαβαζα ότι είναι απλή διαδικασία κ ο,τι πιο φυσικό κ εύκολο κ ξαφνικά βρέθηκα εν μέσω ενός εφιάλτη, που αν ήξερα ότι αυτά που μου έτυχαν ήταν σχεδόν φυσιολογικα θα ήμουν πιο προετοιμασμένη κ θα το έπαιρνα πιο χαλαρά και ψύχραιμα. Δε νομιζω ότι κάποια που έχει ήδη ένα παιδί περιμένει ότι θα κάνει το δεύτερο κ θα είναι παιδικη χαρά ούτε φυσικα αν επιθυμεί να αποκτήσει δεύτερο θα την αποθαρρύνουν αυτά που διαβάζει.

Just now, elenip είπε:

 

Δεν το λέω εγώ, εσείς το λέτε!

Αν κάποιος αποφασίζει για τον οικογενειακό του προγραμματισμό επειδή η ξαδέρφης της κουνιάδας του κουμπάρου της έκανε δίδυμα και τίποτε δεν κατάλαβε μια χαρά ήταν όλα ή τα κορίτσια σε ένα φόρουμ λένε αυτό τότε ναι δύσκολα θα τα βρει!

Τώρα αντιφασκεις. Τελικά να λέμε ότι είναι εύκολα ή δύσκολα; Η να μη λέμε τπτ;

[Fenia27]

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

Λες δεν   φταιει ο αριθμος των παιδιών αλλα το κλείσιμο. Εντάξει σίγουρα παίζει ρόλο. Εγώ όμως δεν ρώτησα αυτό, αυτά τα λέγαμε σε άλλο θέμα διεξοδικά. Απλα φερνω στο μυαλο μου καταστασεις με νεογεννητα που δεν ειναι ακραίες κ σκεφτομαι πώς θα τα βιώνει αυτα μια μαμά μόνη της τα πρωινά πρώτον, κ δεύτερον ένα μεγάλο παιδάκι που έχει μάθει να έχει ένα ήρεμο σπίτι κ την αγάπη των γονιών του. Πχ ενα μωρο με κολικους. Ενα μωρο που δεν θηλαζει καλα κ κοιμαται στο στηθος κ πρεπει η μαμα να το ξυπναει κ να το τσιγκλαει κ τα σχετικα για να φάει. Ή  που το ενοχλεί κάτι στο στήθος κ κλαίει. Ή που δεν μπαίνει σε μαρσιπο ή καροτσι κ κλαιει κ στο αυτοκινητο. Αρα αποκλειεται κ η βολτα κ καταδικάζεις κ το αλλο παιδι. Αυτά όλα μου ακούγονται πολύ δυσάρεστα, εγώ ξέρω ότι φάσεις είναι κ περνάνε, το άλλο παιδάκι όμως τι φταίει που θα βλέπει ενα πλάσμα να εχει αναστατώσει το σπίτι κ δεν θα μπορει ακομα να το χαρεί; 

 

Kαλημερα @Έσπερος...Οταν γεννησα το πρωτο παιδακι μου κρατησα τα 40 και εμεινα μεσα ολο το διαστημα...δεν με πειραξε καθολου...ο θηλασμος ηταν κατι που μου επαιρνε περισσοτερο απο μιση μερα...ηταν μερες απολυτα ονειρικες και ηρεμες! Οταν γεννησα το δευτερο παιδακι ηθελα να κρατησω παλι τα 40..ηρθε η μαμα μου και εμεινε μαζι μας 40 ακριβως μερες..πηγαινε με τον μεγαλο βολτες και γενικα βοηθουσε οπου την χρειαζομουν...μεχρι να ερθουμε σε ισορροπια καποιες μερες ηταν πολυ δυσκολες...ενω στο πρωτο ηταν υπεροχα και δεν χρειαστηκα ποτε κανεναν αλλο (εκτος απο τον αντρουλη μου) με το δευτερο παιδακι η παρουσια της γιαγιας ηταν ανεκτιμητη...Τα πραγματα με δυο παιδια μικρης ηλικιας καποιες φορες μπορει να γινουν πρακτικως δυσκολα...Εγω ποτε δεν δυσκολευτηκα να βγω εξω για δουλειες και βολτες στην παιδικη χαρα...μαρσιπο και καροτσι και δωστου..Το δυσκολο διαστημα για μενα ειναι τωρα...Ο μικρος περπαταει κανονικοτατα ,παιζει και σκαρφαλωνει....οποτε ενας ενηλικας με δυο μικρα στην παιδικη χαρα ειναι το λιγοτερο δυσκολο μεχρι και επικινδυνο...Η παιδικη χαρα που πριν ηταν η καθημερινη πρωινη ρουτινα μας καταργηθηκε...Τωρα που ανοιγει ο καιρος διορθωνεται και αυτο γιατι βγαινουμε απογευμα με τον μπαμπα...

 

Δεν διαπιστωσα καμια αναστατωση του μεγαλου λογω των κολικων του μικρου, ή των αστατων ωραριων...αντιθετα, ο μικρος μπηκε πολυ πιο γρηγορα σε προγραμμα υπνου..δεν χρειαστηκε ουτε απειρες ωρες κουνηματος, περα δωθε κτλ...Κοιμομασταν μαζι ολοι οποτε δεν χρειαστηκε ποτε να αφησω το ενα παιδι για να παρω το αλλο...μαθανε να ηρεμουνε αγκαλια στην μαμα, ξαπλωμενοι στο κρεβατι...Θηλαζα τον μικρο και κρατουσα το χερακι του μεγαλου...Και τους επερνε μαζι ο υπνος...

 

Τωρα τα πρωινα για μενα περνανε γρηγορα...κανω τις πρωινες μου δουλειες και αυτα πλεον παιζουνε μαζι...βγαινουμε καμια βολτα με το καροτσι να περπατησουμε...ακουμε πολυ πολυ μουσικη και χορευουμε...κοιμαται το μεσημερι ο μικρος και ο μεγαλος θα ζωγραφισει....Τρωμε, κανουνε τα δυο τους μπανιο μαζι...Περα απο τις πρακτικες δυσκολιες που ειναι τοσο κοντα στην ηλικια, εγω βλεπω και πολλα καλα και για αυτα και για εμενα...

[elenip]

Just now, Lenia16 said:

Διαφωνώ με το σκεπτικό σου. Ίσα ίσα θεωρώ πως αν είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα όταν κληθεις να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση λογικά θα σου φανεί πιο εύκολη. Εγώ το αντιμετωπισα με το θηλασμό που παντού διαβαζα ότι είναι απλή διαδικασία κ ο,τι πιο φυσικό κ εύκολο κ ξαφνικά βρέθηκα εν μέσω ενός εφιάλτη, που αν ήξερα ότι αυτά που μου έτυχαν ήταν σχεδόν φυσιολογικα θα ήμουν πιο προετοιμασμένη κ θα το έπαιρνα πιο χαλαρά και ψύχραιμα. Δε νομιζω ότι κάποια που έχει ήδη ένα παιδί περιμένει ότι θα κάνει το δεύτερο κ θα είναι παιδικη χαρά ούτε φυσικα αν επιθυμεί να αποκτήσει δεύτερο θα την αποθαρρύνουν αυτά που διαβάζει.

Τώρα αντιφασκεις. Τελικά να λέμε ότι είναι εύκολα ή δύσκολα; Η να μη λέμε τπτ;

 

Να μην υπερβάλλουμε και να μην κάνουμε την τριχιά τριχιά αυτό λέω!

[Lenia16]

@Έσπερος σίγουρα η ζωή με δύο παιδιά είναι πολύ διαφορετική, σίγουρα από ότι με ένα κ πολύ περισσότερο από ότι με κανένα! Αυτό ειναι ένα μικρό τίμημα που πληρώνεις αν θέλεις να κάνεις παιδιά αλλά αντισταθμίζεται κ υποσκελιζεται κατά πολύ από τη χαρά που παίρνεις. Εγώ προσωπικά που είμαι κ δύσκολος άνθρωπος κ θέλω τη βολή μου (καλό ή κακομαθημένη ή κ τα δυο) τον τελευταίο χρόνο που έχω βρει τις ισορροπίες μου, παρόλο που ο ύπνος δεν έχει εξομαλυνθεί ακόμη κ με επηρεάζει πολύ γιατί είμαι του ύπνου γενικά, προσπαθω να καθυστερήσω τη δεύτερη εγκυμοσύνη γιατί κ μόνο στη σκέψη να περάσω πάλι όλη τη διαδικασια (όχι μόνο του νεογέννητου αλλά κ της εγκυμοσυνης, του άγχους, των κιλών, των ορμονών, γενικά αυτό το discomfort) δυσανασχετω. Ξέρω όμως ότι θέλω ένα δεύτερο παιδάκι κ κάποια στιγμή θα το προσπαθήσω. Άλλες γυναίκες το βλέπουν αλλιώς, όσο πιο σύντομα τόσο καλύτερα γιατί τα περνάς μία κ καλή κ ξεμπερδευεις. Ίσως να είναι κ πιο σωστό, αλλά αυτό έγκειται στην ιδιοσυγκρασία της καθεμιάς. Εγώ χρειάζομαι χρόνο για τον εαυτό μου πριν ξαναμπώ σε αυτή τη φάση. Από τη στιγμή που το έχεις αποφασίσει μη σκέφτεσαι πως θα είναι, απλά go with the flow. Δεν ξέρεις πότε τι θα σου προκύψει στην πορεία. Μπορεί να κάνεις ένα παιδί μαμ κακα κ νάνι, μπορεί να είναι πιο δύσκολο από το πρώτο, μπορεί να γεννήσεις πρόωρα κ να μείνεις Αθήνα (φτου φτου) μπορεί να κάνεις δίδυμα κ να χρειαστείς γυναίκα ή κάποια γιαγια, μπορεί να πάθεις επιλοχεια κατάθλιψη, μπορεί χίλια δυο. Εσύ απλά θα εστιάσεις στο τι θέλεις κ ανάλογα με το τι θα προκύψει θα το αντιμετωπίσεις κατάλληλα όταν προκυψει. Μην αγχώνεσαι προκαταβολικά.

 

Επίσης, κάτι που εμένα με προβληματίζει ακόμη περισσότερο από τον πρώτο καιρό με τα δύο παιδιά είναι η μακροπρόθεσμη κατάσταση. Δηλαδή, πως βολευεται η οικογένεια στην καθημερινότητα αν δεν υπάρχει εξωγενής βοήθεια. Πώς θα ρυθμίσεις τα ωράρια για να τα πας κ να τα παίρνεις απ'τα σχολεία (και ποια σχολεία;), αν ο ένας γονιός λείπει κ πρέπει πχ να πας το ένα σε μια δραστηριότητα κ το άλλο σε άλλη, αν αρρωστήσουν ή αν σε αργιες του σχολείου ποιος τα κρατάει, το διάβασμα, οι παρεες, οι τσακωμοί, το οικονομικό. Εμένα αυτά με αγχωνουν κυριως και δυσκολεύομαι να πάρω την απόφαση για δεύτερο. 

Επεξεργάστηκαν 2 Απριλίου,2019 by Lenia16

[Chrysoum]

@Έσπερος με ολο το θαρρος, νομιζω οτι το βλεπεις λιγο λαθος αυτο με την βολη του πρωτου παιδιου. Εννοειται οτι αλλαζουν οι ισορροπιες στην οικογενεια με τον ερχομο ενος νεογεννητου, αλλα το να θεωρεις ανασταλτικο παραγοντα για να κανεις δευτερο το οτι θα ξεβολευτει το πρωτο κατ εμε ειναι λαθος. Δες το μακροπροθεσμα, οπως λες και εσυ ποσο να κρατησει η δυσκολη φαση του νεογεννητου; 3 μηνες; 4; 9 οπως στην δικη μας περιπτωση; καποια στιγμη αυτο περναει, και θα εχεις δωσει στο παιδι σου εναν ακομη ανθρωπο που θα μεινει στην ζωη του για πολυ περισσοτερο απο τον πρωτο δυσκολο χρονο. Μπορει να ταιριαξουν, μπορει και οχι, αλλα οπως και να χει αυτη η σχεση θα του μαθει και θα κερδισει πολλα. Επισης οπως λες και εσυ, ειναι κατι που μπορει να συμβει χοδρικα σε περιπου ενα χρονο, οπου ο γιος σου θα ειναι γυρω στα 2,5. Θα ειναι ολα διαφορετικα τοτε.  Εσυ με την αδερφη σου δεν ησασταν κοντα με 5 χρονια διαφορας αν καταλαβα καλα. Θα σου πω πως ουτε εγω με τον αδερφο μου ημασταν κοντα με 4 χρονια διαφορα. Βασικα δεν παιζαμε μαζι εκτος απο οταν πηγαιναμε διακοπες, γιατι ο αδερφος μου ηταν μεγαλυτερος, ειχε τις παρεες του και εγω ουσα 4 χρονια μικροτερη και αλλου φυλου απλα δεν μπορουσα να ακολουθησω. 

 

Just now, Lenia16 said:

 

Επίσης, κάτι που εμένα με προβληματίζει ακόμη περισσότερο από τον πρώτο καιρό με τα δύο παιδιά είναι η μακροπρόθεσμη κατάσταση. Δηλαδή, πως βολευεται η οικογένεια στην καθημερινότητα αν δεν υπάρχει εξωγενής βοήθεια. Πώς θα ρυθμίσεις τα ωράρια για να τα πας κ να τα παίρνεις απ'τα σχολεία (και ποια σχολεία;), αν ο ένας γονιός λείπει κ πρέπει πχ να πας το ένα σε μια δραστηριότητα κ το άλλο σε άλλη, αν αρρωστήσουν ή αν σε αργιες του σχολείου ποιος τα κρατάει, το διάβασμα, οι παρεες, οι τσακωμοί, το οικονομικό. Εμένα αυτά με αγχωνουν κυριως και δυσκολεύομαι να πάρω την απόφαση για δεύτερο. 

 

Εκει νομιζω εξαρταται αμεσα και απο το ποση διαφορα ηλικιας εχουν τα παιδια. Μιας και εμεις ειμαστε μονο οι 2 μας με τον αντρα μου και καμια βοηθεια ειναι κατι που και εμενα με προβληματιζει. Απλα σκεφτομαι οτι, με βαση τα δεδομενα της δικης μου οικογενειας που τα παιδια μου θα εχουν 20 μηνες διαφορα - 2 σχολικα ετη δηλαδη, καπως θα τα βολεψουμε. Μεχρι τα 6 θα πηγαινουν στον ιδιο παιδικο, μετα στο ιδιο δημοτικο και θα σχολανε την ιδια ωρα (θα μενουν μερικες ωρες στο ολοημερο) οποτε θα τα παιρνουμε τις ιδιες ωρες. Και για τις απογευματινες δραστηριοτητες μιας και θα εχουν 1,5 χρονο διαφορα ισως και να μπορουν να πηγαινουν στην ιδια εαν το επιθυμουν. Τουλαχιστον αυτα λεω για να καθυσηχαζομαι. Τωρα αν εχουν 5 χρονια διαφορα θα ειναι μεγαλυτερη η προκληση. Επισης αξιζει το να μετακομισει η οικογενεια σε μια φιλικη προς τα παιδια γειτονια. Που θα μπορει πχ το ενα να παρει το ποδηλατο του μετα τα 8 να παει στην απογευματινη προπονηση. Αυτο στην Αθηνα δεν ξερω κατα ποσο ειναι εφικτο βεβαια, αλλα στην επαρχια φανταζομαι δεν θα ειναι θεμα. Οι τσακωμοι ειναι κατι που και εμενα με προβληματιζει. Το διαβασμα θελω να πιστευω οτι θα το κανουν μονα τους στο Γυμνασιο (εννοειται οτι θα βοηθαω οταν μου το ζητουν, αλλα δεν θελω να ειμαι σαν τον βουρδουλα πανω απο το κεφαλι τους) και οτι δεν εχουν πολλα να κανουν στο Δημοτικο στο σπιτι. Παντως καταλαβαινω τον προβληματισμο σου για το δευτερο, περασαμε απο σαραντα κυμματα μεχρι να το αποφασισουμε και εμεις, αλλα οσο μεγαλωνει η μικρη και βλεπω ποση προσοχη πρωτον λαμβανει και ποσο κοινωνικη ειναι τοσο λεω οτι ισως καναμε καλα που το αποφασισαμε. Το μελλον θα δειξει.

[Έσπερος]

@Lenia16 αυτα προφανως ειναι σοβαροτερα. καποια τα εχω λυμένα λογω ωραριου μας κ δεν με ανησυχούν. το θεμα του ποιος θα τα κραταει αν αρρωστήσουν ειναι σοβαρο γιατι εμεις μπορει να καθομαστε το μισο χρονο  αλλα τον αλλο μισο δεν εχουμε πολλη ανεση με τις αδειες, γι αυτο θα καθυστερησουμε τουλαχιστον τον παιδικο, καλυτερα με κοπελα σπίτι για να υπαρχει καποιο εμπιστοσυνης γενικα διαθεσιμο και αργοτερα βλεπουμε, αν δν μπορει ενας απο τους δυο θα κανονίζουμε κατι με γειτονες κλπ. αλλα για παιδια σχολικης ηλικιας ενταξει φτανουν οι αδειες. το οικονομικο ειναι θεμα αλλα δεν θα λυθει με την καθυστερηση. τη βολη μου δν μπορω να πω οτι την αποζήτω ιδιαιτερα αλλα προσωπικο χρονο γενικα εχω αναγκη κ αυτο με εχει πειραξει, αν ομως ειναι κοντινά πιστευω οτι θα με διευκολυνει λιγο. Γι αυτο εστιάζω στο άμεσο μελλον μονο, ειδικα σε σχεση με το θεμα της βοηθειας. 

 

Παντως για να πουμε κ την αληθεια, αυτη η κατασταση μιας μαμας που ειναι μονη, οχι απαραιτητα χωρις ανθρώπους γυρω της, αλλα χωρις περιβαλλον στην ιδια φαση ή με ιδια πειρα, ειναι πρόσφατο φαινομενο. και λογω της κινητικότητας των νεων ζευγαριών, αλλα κ γιατι ο καθενας μας εχει περίγυρο σε αλλη φαση. αν τα ζευγαρια κανουν παιδια καπου μεταξυ 25-45, μπορει να εισαι 35 κ να εχεις συνομήλικες με 10χρονα παιδια ή να εισαι 45 κ αλλοι φιλοι σου να εχουν νεογεννητα, αλλοι εφήβους κ αλλοι να ειναι ελεύθεροι κι ωραίοι. Το ιδιο κ για τους συγγένεις. Δεν ειναι μονο το ποιος θα σε βοηθησει πρακτικα, ειναι κ οι συμβουλες, η ανταλλαγή εμπειριών κλπ που λειπουν. Μην πω για τις μαμαδες μας που ουτε θηλασαν ουτε αδειες ειχαν παρει κ ωρες ωρες ειναι σαν να μην εχουν ιδεα- η δικια μ παντως ετσι ειναι. Κι αν βαλεις κ το ότι σαν κοινωνία, σαν υποδομές, δεν είμαστε πολύ family friendly, αυτο εντείνει την απομονωση και ισως κ το βίωμα καταστάσεων πιο εντονα. 

Just now, elenip είπε:

Να μην υπερβάλλουμε και να μην κάνουμε την τριχιά τριχιά αυτό λέω!

Εκτός από εμένα πάντως δεν νομίζω ότι υπερέβαλε κάποια κοπέλα, αδικα τις πήρε όλες η μπάλα σαν γκρινιάρες!

[Deena]

Just now, Lenia16 είπε:

@Έσπερος σίγουρα η ζωή με δύο παιδιά είναι πολύ διαφορετική, σίγουρα από ότι με ένα κ πολύ περισσότερο από ότι με κανένα! Αυτό ειναι ένα μικρό τίμημα που πληρώνεις αν θέλεις να κάνεις παιδιά αλλά αντισταθμίζεται κ υποσκελιζεται κατά πολύ από τη χαρά που παίρνεις. Εγώ προσωπικά που είμαι κ δύσκολος άνθρωπος κ θέλω τη βολή μου (καλό ή κακομαθημένη ή κ τα δυο) τον τελευταίο χρόνο που έχω βρει τις ισορροπίες μου, παρόλο που ο ύπνος δεν έχει εξομαλυνθεί ακόμη κ με επηρεάζει πολύ γιατί είμαι του ύπνου γενικά, προσπαθω να καθυστερήσω τη δεύτερη εγκυμοσύνη γιατί κ μόνο στη σκέψη να περάσω πάλι όλη τη διαδικασια (όχι μόνο του νεογέννητου αλλά κ της εγκυμοσυνης, του άγχους, των κιλών, των ορμονών, γενικά αυτό το discomfort) δυσανασχετω. Ξέρω όμως ότι θέλω ένα δεύτερο παιδάκι κ κάποια στιγμή θα το προσπαθήσω. Άλλες γυναίκες το βλέπουν αλλιώς, όσο πιο σύντομα τόσο καλύτερα γιατί τα περνάς μία κ καλή κ ξεμπερδευεις. Ίσως να είναι κ πιο σωστό, αλλά αυτό έγκειται στην ιδιοσυγκρασία της καθεμιάς. Εγώ χρειάζομαι χρόνο για τον εαυτό μου πριν ξαναμπώ σε αυτή τη φάση. Από τη στιγμή που το έχεις αποφασίσει μη σκέφτεσαι πως θα είναι, απλά go with the flow. Δεν ξέρεις πότε τι θα σου προκύψει στην πορεία. Μπορεί να κάνεις ένα παιδί μαμ κακα κ νάνι, μπορεί να είναι πιο δύσκολο από το πρώτο, μπορεί να γεννήσεις πρόωρα κ να μείνεις Αθήνα (φτου φτου) μπορεί να κάνεις δίδυμα κ να χρειαστείς γυναίκα ή κάποια γιαγια, μπορεί να πάθεις επιλοχεια κατάθλιψη, μπορεί χίλια δυο. Εσύ απλά θα εστιάσεις στο τι θέλεις κ ανάλογα με το τι θα προκύψει θα το αντιμετωπίσεις κατάλληλα όταν προκυψει. Μην αγχώνεσαι προκαταβολικά.

 

Επίσης, κάτι που εμένα με προβληματίζει ακόμη περισσότερο από τον πρώτο καιρό με τα δύο παιδιά είναι η μακροπρόθεσμη κατάσταση. Δηλαδή, πως βολευεται η οικογένεια στην καθημερινότητα αν δεν υπάρχει εξωγενής βοήθεια. Πώς θα ρυθμίσεις τα ωράρια για να τα πας κ να τα παίρνεις απ'τα σχολεία (και ποια σχολεία;), αν ο ένας γονιός λείπει κ πρέπει πχ να πας το ένα σε μια δραστηριότητα κ το άλλο σε άλλη, αν αρρωστήσουν ή αν σε αργιες του σχολείου ποιος τα κρατάει, το διάβασμα, οι παρεες, οι τσακωμοί, το οικονομικό. Εμένα αυτά με αγχωνουν κυριως και δυσκολεύομαι να πάρω την απόφαση για δεύτερο. 

 

Συμφωνώ απολύτως με το παραπάνω σχόλιο.

 

Καλό είναι να μην προδικάζουμε τίποτα πριν έρθει η ώρα, ούτε θετικό ούτε αρνητικό γιατί επηρεάζει την προσαρμοστικότητά μας. Εγώ ήμουν η αντίστροφη περίπτωση, δηλαδή ένα πολύ εύκολο πρώτο παιδί με μια ονειρική φάση νεογέννητου/μικρού νηπίου, με αποτέλεσμα να αποφασίσω δεύτερη εγκυμοσύνη πολύ γρήγορα...και μπαμ....έρχεται το δεύτερο παιδί που ήταν δύσκολο και δεν κοιμόταν και δεν ηρεμούσε και δυσκολευόταν στο φαγητό κλπ, κλπ....μας πήρε καιρό να αποδεχθούμε την δυσκολία της κατάστασης και να μπορέσουμε να την διαχειριστούμε. Σίγουρα ο γιος μου (2 ετών τότε) πέρασε κάποιους δύσκολους μήνες σε εκείνη την πρώτη φάση με την ένταση, τα κλάματα, την κλεισούρα, την κακή διάθεση της μαμάς κλπ, αλλά τί να κάνουμε...δεν του έμεινε και κανένα ψυχολογικό από τότε, μια χαρά εξελίχθηκε στην πορεία....άλλα είναι τα θέματά του τώρα με την ενοχλητική μικρή του αδερφή

 

@Έσπερος κάπου στο έχω ξαναγράψει, μην μπαίνεις στο τριπάκι να αισθάνεσαι προκαταβολικά τύψεις απέναντι στον γιο σου, μην σκέφτεσαι ότι είναι άδικο για εκείνον αυτό που θα περάσει, ότι θα του στερήσεις κάτι κλπ, δεν έχουν νόημα αυτές οι σκέψεις, τις κάνεις τώρα γιατί το δεύτερο παιδί υπάρχει προς το παρόν μόνο ως πιθανότητα και άρα δεν είναι ισότιμο με το πρώτο, όταν γεννηθεί με το καλό θα δεις ότι στο εξής σε όλες σου τις επιλογές θα υπάρχει εξ ορισμού κάποιο "ριγμένο" παιδί, αυτό λέγεται ισορροπία!

 

@Lenia16 στην καθημερινότητα ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Υπάρχουν μητέρες (ή και μπαμπάδες) που δεν δουλεύουν, υπάρχουν οικογένειες που προσλαμβάνουν βοήθεια, υπάρχουν σχολεία με διευρυμένο πρόγραμμα, υπάρχουν κέντρα απασχόλησης και μελέτης (αν δεν μπορεί κάποιος να πληρώσει ιδιωτικό σχολείο), υπάρχουν γείτονες, φίλοι, γονείς συμμαθητών κλπ που βοηθούν ο ένας τον άλλον...

[Έσπερος]

Just now, Chrysoum είπε:

Εκει νομιζω εξαρταται αμεσα και απο το ποση διαφορα ηλικιας εχουν τα παιδια. Μιας και εμεις ειμαστε μονο οι 2 μας με τον αντρα μου και καμια βοηθεια ειναι κατι που και εμενα με προβληματιζει. Απλα σκεφτομαι οτι, με βαση τα δεδομενα της δικης μου οικογενειας που τα παιδια μου θα εχουν 20 μηνες διαφορα - 2 σχολικα ετη δηλαδη, καπως θα τα βολεψουμε. Μεχρι τα 6 θα πηγαινουν στον ιδιο παιδικο, μετα στο ιδιο δημοτικο και θα σχολανε την ιδια ωρα (θα μενουν μερικες ωρες στο ολοημερο) οποτε θα τα παιρνουμε τις ιδιες ωρες. Και για τις απογευματινες δραστηριοτητες μιας και θα εχουν 1,5 χρονο διαφορα ισως και να μπορουν να πηγαινουν στην ιδια εαν το επιθυμουν. Τουλαχιστον αυτα λεω για να καθυσηχαζομαι.

Ναι αυτό με τη μικρή διαφορά ηλικίας το πιστεύω κι εγώ. Εμείς εδώ  βέβαια έχουμε μικρές αποστάσεις, αν κ γενικά για όλα χρειάζεσαι αυτοκίνητο επειδή ο κόσμος στην επαρχία ακολουθεί το δημοτικό τραγούδι " καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε" αλλά δεν είναι αγώνας δρόμου να πας το ένα στο μπασκετ κ το άλλο στα αγγλικά κ στο ενδιάμεσο να πας και σουπερμάρκετ. Στην Αθήνα αυτά είναι κάπως ζογκλερικά απ' ό,τι ακούω οπότε γίνονται και οι αντίστοιχες επιλογές ώστε να μην τρελαθούν όλοι. 

 

Just now, Chrysoum είπε:

Επισης αξιζει το να μετακομισει η οικογενεια σε μια φιλικη προς τα παιδια γειτονια. Που θα μπορει πχ το ενα να παρει το ποδηλατο του μετα τα 8 να παει στην απογευματινη προπονηση. Αυτο στην Αθηνα δεν ξερω κατα ποσο ειναι εφικτο βεβαια, αλλα στην επαρχια φανταζομαι δεν θα ειναι θεμα.

Σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας ίσως είναι εφικτό, αλλά εδώ ακούμε ότι δεν πάνε μόνα τους τα 8χρονα ούτε στα πάρτι! Στην επαρχία σίγουρα κινούνται πιο άνετα, ο βασικός κίνδυνος είναι οι οδηγοί και όχι κάτι άλλο. 

 

Just now, Chrysoum είπε:

οτι δεν εχουν πολλα να κανουν στο Δημοτικο στο σπιτι

Καλά αυτό για την Ελλάδα είναι το τελείως ανάποδο. 

 

Εδώ πάντως είμαστε μια χώρα που ειδικά στις πολεις, είναι τα πάντα βασισμένα στο ότι θα έχεις κάποια βοήθεια, αφού δεν υπάρχει ευελιξία, δεν υπάρχουν δραστηριότητες μέσα στα σχολεία, τα ολοήμερα είναι λίγο κοροϊδία και λύση ανάγκης κλπ. 

Just now, Deena είπε:

τις κάνεις τώρα γιατί το δεύτερο παιδί υπάρχει προς το παρόν μόνο ως πιθανότητα και άρα δεν είναι ισότιμο με το πρώτο

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το σκέφτομαι σε ανησυχητικό βαθμό και πραγματικά φοβάμαι μήπως το πραγματοποιήσω κιόλας. 

[mama16]

Just now, elenip είπε:

 

Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας. Φαντάζομαι δεν σας απείλησε κανείς να κάνετε δύο παιδιά, επιλογή και μάλιστα ωραιότατη επιλογή δική σας θεωρώ πως ήταν! Οπότε σε ένα φόρουμ που γράφουν μητέρες και υποψήφιες μητέρες μήπως να εξάρουμε και λίγο τα θετικά της μητρότητος και της οικογένειας? Επειδή μας διαβάζει και κόσμος που δεν μπορεί να κάνει παιδιά οπότε τέτοιες "δυσκολίες" θα παρακαλούσαν να τις έχουν στην καθημερινότητά τους.

 

Σκέψου να κάνεις τρίδυμα, να ένα εφιαλτικό σενάριο 

Δεν θα μπορούσα εγώ να συγκρίνω ποτέ ανόμοια πράγματα. Εννοείται ότι μια γυναίκα που δεν μπορεί να κάνει παιδιά ενώ το θέλει πολύ δεν συγκρίνεται με μια γυναίκα που μένει εύκολα έγκυος κ μπορεί να κάνει κ 3 κ 4 παιδιά. Αλλά το σκεπτικό δεν μπορώ να το καταλάβω.. Επειδή δυστυχώς κάποιες δεν τα έχουν καταφέρει ακόμη σημαίνει ότι οι άλλες δεν πρέπει να μιλάνε καθόλου κ να λένε τις δυσκολίες??? Κ επειδή είναι όπως είπατε δημόσιο φόρουμ ο καθένας μπορεί να λέει κ τους προβληματισμούς του κ τα άγχη του κ την κούραση του. Τα καλά της μητρότητας πολλές φορές εννοούνται γιατί αλλιώς καμία κοπέλα δεν θα έκανε παιδάκια. Κ το ότι κάποια κοπέλα μπορεί να δείξει ότι ο πρώτος καιρός δεν είναι ονειρικός κ εχει δυσκολίες πάλι δεν το βρίσκω κακό γιατί έτσι μπορείς να είσαι πιο προετοιμασμένος κ να μην πέσεις κατευθείαν στα βαθιά

[marakiz]

Just now, Έσπερος είπε:

 

Εκτός από εμένα πάντως δεν νομίζω ότι υπερέβαλε κάποια κοπέλα, αδικα τις πήρε όλες η μπάλα σαν γκρινιάρες!

 

Κοίτα μια γνώμη, δεν μπορεί να  χαρακτηρίσει ντε και καλά κάποιον, είναι μια απλή γνώμη που εφόσον γράφεται ευγενικά είναι καλοδεχούμενη κι ας είναι αντίθετη. Από εκεί και πέρα όταν διαφέρει τόσο πολύ από τις υπόλοιπες που είναι παρόμοιες και βάση εμπειρίας από τόσες μαμάδες, την ακούω αλλά δεν την ασπάζομαι. 

 

Και για να δώσω ένα άσχετο σχετικό παράδειγμα, εγώ είμαι πάλι έγκυος, το ήθελα τόσο μα τόσο πολύ, έμεινα κατευθείαν και νιώθω πολυ τυχερή με αυτά που βλέπω και διαβάζω. Όμως προς το παρόν τουλάχιστον δεν το ευχαριστιέμαι. Έχω αναγούλες όλη μέρα, έχω καφέ υγρά εδώ και ένα μήνα,  έχω περιορισμό να μην περπατάω με το πιο σημαντικό επακόλουθο να μην μπορώ να προσφέρω στο παιδί μου αυτά που του πρόσφερα πριν. Δεν μπορώ να τον σηκώσω αγκαλιά και δεν μπορώ να τον πάω μόνη μου ούτε μέχρι την πλατεία.  Ε, όλο αυτό με στεναχωρεί σε κάποιο βαθμο. Δεν θέλω να γκρινιάζω και πιστεύω πως δεν το κάνω αλλά παραδέχομαι πως δεν περνάω την καλύτερη μου φάση. Αυτό δεν πάει να πει πως δεν σέβομαι τον πόνο της γυναίκας που απέβαλε. Δεν συγκρίνονται αυτά τα δύο, απλά. 

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το σκέφτομαι σε ανησυχητικό βαθμό και πραγματικά φοβάμαι μήπως το πραγματοποιήσω κιόλας. 

 

Θα σου μιλήσω ειλικρινά, τον πρώτο καιρό είναι πολύ εύκολο και ανθρώπινο να πέσεις στην παγίδα αυτή, δεν είναι και απολύτως δεδομένο δηλαδή ότι αμέσως θα αντιμετωπίσεις και τα δύο παιδιά σου το ίδιο. Το να μην σου έρθει φυσικά δεν είναι και καταστροφή, ούτε σε κάνει ακατάλληλη/κακή μητέρα.

 

Προσωπικά, με το που γεννήθηκε η κόρη μου πλυμμήρισα μεν από την ίδια ακριβώς αγάπη όπως με τον γιο μου, ωστόσο η στάση μου, η συμπεριφορά μου, η υπομονή μου απέναντί της δοκιμάστηκε πολλές φορές τον πρώτο καιρό, η αναστάτωση της καθημερινότητας σε συνδυασμό με τις ορμόνες και την κούραση με έκανε να χάσω την μπάλα αρκετά και χρειάστηκε να δουλέψω αρκετά με τον εαυτό μου ώστε να "ξυπνήσω" και να αρχίσω να της δίνω την ισότιμη αντιμετώπιση που άξιζε.

 

Φυσικά, όπως είπα και παραπάνω, η ζωή με δύο παιδιά έτσι κι αλλιώς σημαίνει συμβιβασμούς και περιορισμούς και συγκρίσεις, άνθρωποι είμαστε!