marakiz

Λένια μου δεν στο εγγυάται κανείς, ωστόσο άλλο ένα παιδάκι κοντά στα δύο κι άλλο κοντά στα τρία. Όσο μεγαλώνει θα είναι και πιο έτοιμο. Βασικά το παράδειγμα της @vtgian είναι χαρακτηριστικό, όσα θέλω να πω με αληθινό παράδειγμα. Αυτό που θα μπορούσες να κάνεις έτσι για να απασχοληθεί με κάποια δραστηριότητα και να μπει ήπια σε μια ομάδα παιδιών και να "κοινωνικοποιηθεί" όσο μπορεί να γίνει αυτό σε μια τέτοια ηλικία είναι να γραφτείτε σε κάποιο μάθημα μουσικοκινητικής. Θα συμμετέχετε μαζί και θα έρχεται σε επαφή με παιδάκια της ηλικίας της, θα πάρει μια πρώτη γεύση πως είναι να ανήκει σε μια "ομάδα". Αυτό βέβαια, αν υπάρχει το χρηματικό περιθώριο. Τον έγραψα κι εγώ φέτος και ενώ τις πρώτες μέρες ήταν διστακτικός, τώρα του αρέσει πολύ.

Περνάνε και φάσεις πάντως. Κι εμένα για 1-2 μήνες δεν με άφηνε να του τα βουρτσίσω. Δεν τον πίεσα και τον άφησα να τα πλένει μόνος του, τον έψηνα όμως καθημερινά διακριτικά και σιγά σιγά με ξαναάφησε.

Μπορείς ακόμα να κάνεις 2-3 αντλήσεις μέσα στην ημέρα, να τις βάλεις στο ψυγείο και μόλις έρθουν στην ίδια θερμοκρασία να τις ενώσεις. Έτσι θα φτιάξεις μια ποσότητα 50-60ml+ που φτάνει συνήθως για ένα γεύμα.

Είναι αναμενόμενη η αλλαγή της συμπεριφοράς της. Ήταν όλη μέρα μαζί σας, δεν την αφήνατε καν σε παππουδογιαγιάδες για να πεις πως έχει ξαναβιώσει κάτι ανάλογο. Ήσαστε μαζί την πρώτη μέρα και τη δεύτερη μέρα χωρίς πολλά πολλά έμεινε μόνη της με κάποιον άνθρωπο που έχει δει άλλη μια φορά. Λογικό δεν είναι να δυσανασχετήσει? να μην ξέρει τι της γίνεται, να νιώσει ανασφάλεια? Δυστυχώς όσο οι σταθμοί δεν αφήνουν να γίνεται ήπια προσαρμογή, πολλά παιδιά θα το βιώνουν αυτό, μαζί και με τους γονείς τους. Προσπάθησε να αλλάξεις τον τρόπο προσαρμογής της στο σχολείο ή/και σχολείο που να δέχεται προσαρμογή. Αν αυτό δεν γίνεται πρακτικά, τότε απλά να της μιλάς καθημερινά για την επόμενη μέρα , να την καθησυχάζεις, να της προσφέρεις πενταπλές αγκαλιές όταν γυρνάει στο σπίτι. Είναι και αρκετά μικρούλα, την πάτε αναγκαστικά, λόγω εργασίας σας εννοώ?

Όσο καλομαθημένος κι αν είναι δεν γίνεται να σε βλέπει να πονάς και να μην βοηθάει. Οι δουλειές να μείνουν πίσω και να ζητήσεις βοήθεια. Αν όχι ο άντρας σου, ο πατέρας του παιδιού σου, ποιος? Όχι ίσως, σίγουρα να επιμείνεις.

Έχεις κοιτάξει να φορέσεις κάποιο ναρθηκάκι?

Δεν νομίζω να είναι μόνο θέμα της αρρώστιας. Η μικρή ζουζού θέλει να κοιμάται με τους γονείς της, τα περισσότερα παιδιά εδώ που τα λέμε απλά εδώ η αντίσταση είναι παραπάνω από ισχυρή. Πάντως και να αποφασίσετε να κάνετε συγκοίμιση Λένια μου δεν θα είναι κάτι παντοτινό. Σε ένα υγιές περιβάλλον κάποια στιγμή το παιδί αναζητά το δωμάτιο του. Εγώ πάντως να σας πω, είμαστε σε φάση που έχουμε παραγγείλει το κρεβάτι του κι έχουμε ξεκινησει να περνάμε πολύ χρόνο στο δωμάτιο του και να του επικοινωνούμε συχνά πως σε λίγο θα κοιμάται στο δωμάτιο του. Δεν ξέρω πόσο ομαλά θα πάει η μετάβαση, αλλά χαίρομαι την κάθε μέρα που κοιμόμαστε μαζί, θα μου λείψουν πολύ αυτές οι ατέλειωτες βραδινές αγκαλιές!

Κοίτα εγώ δεν θα το έκανα αυτό με το βραχιολάκι. Προς το παρόν αυτό που βλέπω είναι πως μέχρι τώρα υπολογίζω συν πλην 5 παιδιά. Αλλά προς το παρόν κάνω το πάρτι του παιδιού μου σε μέρος και με καλεσμένους που εγώ αποφασίζω. Αργότερα που θα έχει λόγο ποιους να καλέσει και που θα κάνει τα γενέθλια του, σίγουρα πάνω από όλα ο λόγος του θα μετρήσει κι εφόσον φυσικά μπορούμε να το υποστηρίξουμε οικονομικά. Νομίζω ποτέ δεν θα έχω πρόβλημα με το να τύχει να έρθουν 2-3 παραπάνω παιδιά ακόμα κι αν είναι αδερφάκια εφόσον το ύφος του πάρτι είναι πιο ανοιχτό. Ως παραλήπτρια της οποιαδήποτε πρόσκλησης θα την δεχτώ κι αναλόγως αποδεχτώ χωρίς κανένα πρόβλημα απέναντι στην όποια οικογένεια. Αν δεν ταιριάζει στις δικές μου διατυπώσεις και πάλι θα το σεβαστώ. Ούτε ξέρω τις συνήθειες τους ούτε τα οικονομικά τους. Αναλόγως τις συνθήκες θα αποδεχτώ την πρόσκληση και θα πάω/πάμε. Αλλιώς δεν θα πάμε. Ούτε θα προσβληθώ ούτε θα με πιάσουν τα ψυχολογικά μου. Απλά θα θεωρήσω πως έχει διαφορετική κουλτούρα από μένα. Άντε το πολύ πολύ να την πω περίεργη. Και? Σιγά το πράγμα. Κι εμένα σίγουρα μια χαρά περίεργη με βρίσκουν πολλές άλλες μαμάδες αλλά κοινωνικά συνυπάρχουμε.

Άρα οι επιλογές σου είναι συγκοίμιση με τον έναν γονιό ή επιμονή να μάθει στο δωμάτιο της. Χμμμ. Αν και στην ουσία εμείς στο σπίτι μας κάνουμε συγκοίμιση εγώ με τον μικρό κι ο μπαμπάς τη βγάζει στο σαλόνι δεν ξέρω αν θα ξεκινούσα κάτι τέτοιο ενώ κόντευε να γίνει 2 χρονών. Σε εμάς ήταν αρχικά κάτι το προσωρινό. Ο μικρός ξυπνούσε πολλές φορές, μαζί κι εγώ για να θηλάσω, ο μπαμπάς ροχαλίζει πολύ κι εγώ δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ. Κι από το να μην κοιμάμαι καθόλου ξενιτεύθηκε στο σαλόνι. Μετά συνέχισε εκεί γιατί πολλές φορές ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί και δεν θέλει να μας ξυπνήσει. Τα σκ καμιά φορά κοιμόμαστε όλοι μαζι και στις διακοπές βέβαια.

Νομίζω πως η ιδιαιτερότητα στην περίπτωση της ΑΡΓΚ είναι πως έχει σίγουρους μικρούς καλεσμένους 13-14 παιδιά και δεν θέλει να ξεπεράσει τους 15. Νομίζω πως είναι δύσκολο να οριοθετηθεί το συν πλην 2 παιδιά. Το βραχιολάκι που έχει ειπωθεί είναι σίγουρα μια καλή λύση σε αυτό που αναζητά.

Συμφωνώ απόλυτα. Γενικά ούτε εγώ τη συμπαθώ την πιπίλα παρότι καταλαβαίνω πως πολλές φορές σώζει την κατάσταση. Δεν θα πω οπότε τα γενικά αρνητικά της θα πω μόνο πως η πιπίλα σε αυτή την ηλικία το βράδυ μπορεί να είναι λόγος για να χάσει γεύματα. Τα χέρια στο στόμα είναι σίγουρα αναπτυξιακό στάδιο. Εφοδιαστείτε με άπειρα μασητικά.

Εγώ φίλη Λένια στο έχω ξαναπεί. Σας το έχει αποδείξει τόσες φορές πως μαζί σας κοιμάται σερί. Απορώ πως έχετε αντέξει τόσα ξενύχτια ενώ υπάρχει λύση. Πάρτε τη στο δωμάτιο σας να χορτάσετε επιτέλους ύπνο, δεν βλέπω να γίνεται κανένα πισωγύρισμα αφού έτσι κι αλλιώς δεν είναι ότι κοιμάται μια χαρά πλέον στο δωμάτιο της. Ιδανικά βέβαια για να κοιμάστε άνετα να μπορούσατε να κολλήσετε μια κούνια ή ένα κρεβάτι δίπλα στο δικό σας.

Δύσκολο πια στις μέρες μας να μην οφτοπικιάζεις! Θέλει πολύ κουβέντα και υπομονή. Ειδικά τα μικρά 1-2 χρονών δεν μπορούν να καταλάβουν την έννοια μοιράζομαι είτε αφορά παιχνίδια τους είτε παιχνίδια άλλων είτε κοινόχρηστα. Νομίζουν πως όλα είναι δικά τους. Θέλει πολύ πολύ κουβέντα και υπομονή, να λέμε με ηρεμία τα ίδια ξανά και ξανά και ξανά. Σιγά σιγά μπαίνουν στο νόημα, αρχίζουν να καταλαβαίνουν και μοιράζονται κι από μόνα τους ή περιμένουν τη σειρά τους. Βλέπω την εξέλιξη στο γιο μου. Αλλιώς συμπεριφερόταν πριν ένα χρόνο αλλιώς τώρα. Δυσκολεύεται ακόμα να μοιραστεί αλλά προσαρμόζεται πολύ πιο εύκολα. Θέλει μεγάλη υπομονή, πολύ μεγάλη.

Αν είχα σκοπό να πάω κι απλά κάτι μου τύχαινε, ναι θα πήγαινα δώρο και μετά. Αν δεν είχα σκοπό να πάω έτσι κι αλλιώς, όχι δεν θα πήγαινα.

Εγώ θα έλεγα μια δικιά της και μια δαχτύλου για σένα. Δικιά της για να αρχίσει να μαθαίνει να κάνει κινήσεις μόνη της. Η δαχτύλου έχει και εξογκωματάκια από την άλλη πλευρά της βούρτσας και κάνει και μασαζάκι στα κενά που δεν έχει δοντάκια ακόμα. Την καλοδέχονται συνήθως.