Κάτι αλλο πολύ σημαντικό πέρα από αυτά που ήδη ειπώθηκαν είναι να είσαι και να δείχνεις σίγουρη εσύ. Νιώθουν και το άγχος μας και την στεναχώρια μας. Δεν λέω ότι το κάνεις, τα βοηθάει σίγουρα πολύ να μας αισθάνονται σίγουρους ότι τα αφήνουμε σε καλά χέρια! Θα προσπαθούσα ακόμα λίγο, θα του μιλούσα για αυτό καθημερινά, όχι συνέχεια αλλά συχνά, περιγράφοντας του τι ακριβώς θα κάνουμε την επόμενη μέρα, την αλήθεια βασικά. Πχ θα πάμε το πρωί στο σχολείο, θα σε αφήσω για λίγο, θα πάω να κάνω τις δουλειές μου και μετά θα έρθω να σε πάρω, θα πάμε σπίτι, θα αλλάξουμε, θα φαμε, θα παιξουμε κλπ κλπ. Τονίζουμε με κάποιο τρόπο οτι πάντα θα γυρνάμε να τα πάρουμε. Αν τώρα έβλεπα ότι δεν προσαρμόζεται με τίποτα και εφόσον υπήρχε κ εναλλακτική, δεν θα ήθελα να το πιέσω τοσο πολύ. Μετά τα 3 τα παιδιά είναι πιο δεκτικά και πιο έτοιμα για κοινωνικοποίηση. Μέχρι τότε δεν παίζουν μαζί, συνήθως, παίζουν παράλληλα.
Προσαρμογή δεν κάνετε καθόλου;; Κι εμείς σε Δημοτικό σταθμό είμαστε αλλά κάναμε προσαρμογή, μια ώρα στην αρχή, δύο ώρες την επόμενη, τρεις κοκ. Μας είπαν ότι θα μπορούσε να κρατήσει μέχρι και τρεις εβδομάδα αναλόγως το παιδί. Κρίμα να μην εφαρμόζεται παντού, μόνο όφελος προσφέρει σε όλους.