Φοβίες παιδιών και αντιμετώπιση τους

[Sentir...natureza]

https://www.skylakos.gr/epikoinonia-ton-skylon-pos-tha-tous-katalavoume/

 

https://paidis.com/2016/05/03/τι-προκαλει-ενα-σκυλι-να-επιτεθει-τι-πρ/

 

https://www.tromaktiko.gr/66303/pos-na-prostateuteite-apo-ena-agrio-skuli/

[MagosTorini]

2 hours ago, Sentir...natureza said:

Παρομοια εμπειρία δεν έχω γιατί παρ'ολο που με δάγκωσε σκύλος μικρή (ήταν δικό μου λάθος φυσικά, μπήκα στην αγέλη από αφέλεια και ο αρχηγός με πήρε στο κυνηγι) δεν έπαψα ποτέ να τα λατρεύω και να φροντίζω αδέσποτα. Συμφωνώ με τα παραπάνω και να προσθέσω ότι είναι πιθανόν να είδε κάποιον εφιάλτη παλιά και να του εχει μεινει ο φοβος;Ή ακομη και να άκουσε εμπειρίες η κάτι στις ειδήσεις για επιθέσεις σκυλιών σε παιδια;Σκεφτείτε ποτέ περίπου ξεκίνησε να τα φοβάται και προσπαθειστε να δείτε αν έγινε κάτι εκείνη την περιοδο. Ειχατε ποτε επαφες με σκυλους;Πολλες φορες φοβόμαστε αυτό που δεν γνωρίζουμε.Συζητήστε μαζί του.Τι είναι αυτό που φοβαται;Διαβάστε τους τροπους επικοινωνίας των σκυλιών,την γλώσσα του σώματος τους,ποτέ πραγματικά μπορεί να είναι επιθετικό και ποια είναι η καλύτερη αντίδραση μας; Αν βρω κάποιο καλό άρθρο θα το παραθέσω.

Γενικά είναι ευερέθιστος και όχι κουλ σε ό,τι τον ενοχλεί.

Του εξηγούμε περί σκυλιών και πως δεν κινδυνεύει στον βαθμό που νομίζει αλλά τονίζουμε την ανάγκη να μην τα θεωρεί όλα και παντελώς ακίνδυνα.

Το θέμα είναι ότι φαντάζεται ότι θα τον κατασπαράξουν, δηλαδή πάει το μυαλό του στο ακραίο σενάριο.

Η μητέρα του επίσης είναι ελαφρώς φοβική με τα σκυλιά - το ελέγχει όμως...

[Mamaloulou]

On 9/6/2021 at 12:49 ΜΜ, MagosTorini είπε:

Καλησπέρα σε όλους,

Ο γιος μου 9 ετών έχει εδώ και χρόνια έντονη δυσανεξία στα σκυλιά.

Με το που τα βλέπει τον πιάνει πανικός, αποσυντονίζεται και χάνει την διάθεσή του.

Είτε μικρό σκυλί είτε μεγάλο, είτε με λουρί είτε όχι, είτε είναι με εμάς τους γονείς του είτε όχι...

Έχουμε προσπαθήσει πολλές φορές να του εξηγήσουμε και να του περάσουμε την ιδέα ότι δεν πρέπει να θεωρεί όλα τα σκυλιά επικίνδυνα...

Θεωρούμε υπερβολή να απευθυνθούμε σε ειδικό. 
Έχει κάποιος από σας παρόμοια εμπειρία

 

Ευχαριστώ.

Αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα από μικρή και δυστυχώς ακόμη δεν το ξεπέρασα και δε νομίζω να το ξεπεράσω πότε(έχω φτάσει 34 χρόνων)δεν έχει συμβεί ποτε κατι πχ να με δαγκώσει σκυλί  αλλά και μόνο στην ίδεα να με πλησιάσει ακόμη και μικρό σκυλάκι με πιάνει πανικός.

 

[samsympan]

On 9/6/2021 at 12:49 ΜΜ, MagosTorini είπε:

Καλησπέρα σε όλους,

Ο γιος μου 9 ετών έχει εδώ και χρόνια έντονη δυσανεξία στα σκυλιά.

Με το που τα βλέπει τον πιάνει πανικός, αποσυντονίζεται και χάνει την διάθεσή του.

Είτε μικρό σκυλί είτε μεγάλο, είτε με λουρί είτε όχι, είτε είναι με εμάς τους γονείς του είτε όχι...

Έχουμε προσπαθήσει πολλές φορές να του εξηγήσουμε και να του περάσουμε την ιδέα ότι δεν πρέπει να θεωρεί όλα τα σκυλιά επικίνδυνα...

 Θεωρούμε υπερβολή να απευθυνθούμε σε ειδικό. 
Έχει κάποιος από σας παρόμοια εμπειρία

 

Ευχαριστώ.

Καταρχήν να δηλώσω οτι δεν είμαι ειδικός. Κι έπειτα,

 

Έχω επισημάνει κάποια σημεία στην ανάρτηση σας που θεωρώ τα πιο σημαντικά.

- Καταστάσεις που μας προκαλούν ήπια-ελεγχόμενη αναστάτωση, με το πέρασμα του χρόνου, την ωρίμανση του ατόμου και τις λοιπές επιδράσεις που δεχόμαστε από το περιβάλλον, τείνουν να φθίνουν ή και να ατονούν εντελώς.

Εσείς μας μιλάτε για χρόνιο - έντονο θέμα.

- Η αναστάτωση που προκαλείται από μια δυσάρεστη συνθήκη/συναίσθημα έχει διαβαθμίσεις. Εσείς αναφέρεστε σε πανικό που αφορά σε έντονο και δυσβάσταχτο για το άτομο συναίσθημα.

- Η παρουσία ατόμου εμπιστοσύνης που αποτελεί ανακουφιστικό παράγοντα είναι ένδειξη υγιούς αντιμετώπισης από το άτομο. Εδώ μας επισημαίνετε πως δεν συμβαίνει αυτό.

 

Επιπλέον θα μοιραστώ μαζί σας και κάποιες σκέψεις μου.

- Ο άνθρωπος μπορεί να εκδηλώνει μια φοβία που συνέεται άμεσα με κάτι (πχ άτομο, ζώο, κατάσταση, σκέψη, κλπ). Η οποία όμως είναι πιθανόν να συνδέεται έμεσα με κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό και πιο δύσκολα ανιχνεύσιμο. Και το οποίο να αποτελεί την πηγή της φοβίας αυτής. Πχ η φοβία για ένα ζώο θα μπορούσε να υποκρύπτει φόβο για την ζωώδη έκφραση με την οποία δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί της. Για κάποιον αβάσταχτο πόνο-τραυματισμό. Φόβο ότι δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου απέναντι στον κίνδυνο και ούτε μπορεί να με προστατεύσει κάποιος άλλος. Παραδείγματα αυτά, με αφορμή την περίπτωση σας κι όχι για την περίπτωσή σας.

- Όταν υπάρχει στην ζωή μας, στην ζωή του αγαπημένου μας, πόσο μάλλον του παιδιού μας, μια συνθήκη που την δυσκολεύει, την κάνει ανά περιπτώσεις αγχώδη, στενάχωρη, βάζει εμπόδιο στην χαρά, την ξεγνασιά, την ελευθερία του και μάλιστα διακρίνουμε ότι χρονίζει και δεν αμβλύνεται, δεν χρειάζεται να περιμένουμε κάτι μεγάλο και συνταρακτικό για να δράσσουμε. Δεν υπάρχει λόγος να βιώνουμε-να βιώνει το παιδί μας συχνά πυκνά, μικρά αγχώδη περιστατικά και να εφησυχαζόμαστε λέγοντας ότι δεν έχει συμβεί κάτι οξύ. Συνήθως τις ανησυχίες μας τις ρυθμίζουμε ευκολότερα όταν δεν τις αφήσουμε να διογκωθούν. Έπειτα είναι κάπως δυσκολότερο.

 

Άποψη μου, πάρτε μια γνώμη από έναν ειδικό, κατάλληλο, σοβαρό επιστήμονα. Εσείς αρχικά ως γονείς. Μια επίσκεψη δεν βλάπτει. Κι αν φανεί αναγκαίο να δουλευτεί παρουσία του παιδιού, το κοιτάτε και κρίνετε αναλόγως. Ζητήσετε από τον παιδίατρο σας να σας κατευθύνει, που ούτως ή άλλως θα πρέπει να γνωρίζει για την έκταση του ζητήματος.

[λουκουμαδάκι]

On 9/6/2021 at 12:49 ΜΜ, MagosTorini είπε:

Καλησπέρα σε όλους,

Ο γιος μου 9 ετών έχει εδώ και χρόνια έντονη δυσανεξία στα σκυλιά.

Με το που τα βλέπει τον πιάνει πανικός, αποσυντονίζεται και χάνει την διάθεσή του.

Είτε μικρό σκυλί είτε μεγάλο, είτε με λουρί είτε όχι, είτε είναι με εμάς τους γονείς του είτε όχι...

Έχουμε προσπαθήσει πολλές φορές να του εξηγήσουμε και να του περάσουμε την ιδέα ότι δεν πρέπει να θεωρεί όλα τα σκυλιά επικίνδυνα...

Θεωρούμε υπερβολή να απευθυνθούμε σε ειδικό. 
Έχει κάποιος από σας παρόμοια εμπειρία

 

Ευχαριστώ.

Επίσης, δεν ξέρω αν γράφτηκε, το ότι όλα τα σκυλιά δεν είναι επικίνδυνα δεν δίνει λύση. Ποιά από τα όλα δεν είναι; πώς θα το ξέρει; Δεν είναι καθόλου βοηθητική πρόταση. 

Υπερβολή για εσάς ένας ειδικός αλλά η δική του ζωή δυσκολεύεται με πανικό. Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε για να βοηθήσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Ότι σας είπε η @samsympan δείτε. 

[μαγιοπουλας]

5 ώρες πρίν, samsympan είπε:

Καταρχήν να δηλώσω οτι δεν είμαι ειδικός. Κι έπειτα,

 

Έχω επισημάνει κάποια σημεία στην ανάρτηση σας που θεωρώ τα πιο σημαντικά.

- Καταστάσεις που μας προκαλούν ήπια-ελεγχόμενη αναστάτωση, με το πέρασμα του χρόνου, την ωρίμανση του ατόμου και τις λοιπές επιδράσεις που δεχόμαστε από το περιβάλλον, τείνουν να φθίνουν ή και να ατονούν εντελώς.

Εσείς μας μιλάτε για χρόνιο - έντονο θέμα.

- Η αναστάτωση που προκαλείται από μια δυσάρεστη συνθήκη/συναίσθημα έχει διαβαθμίσεις. Εσείς αναφέρεστε σε πανικό που αφορά σε έντονο και δυσβάσταχτο για το άτομο συναίσθημα.

- Η παρουσία ατόμου εμπιστοσύνης που αποτελεί ανακουφιστικό παράγοντα είναι ένδειξη υγιούς αντιμετώπισης από το άτομο. Εδώ μας επισημαίνετε πως δεν συμβαίνει αυτό.

 

Επιπλέον θα μοιραστώ μαζί σας και κάποιες σκέψεις μου.

- Ο άνθρωπος μπορεί να εκδηλώνει μια φοβία που συνέεται άμεσα με κάτι (πχ άτομο, ζώο, κατάσταση, σκέψη, κλπ). Η οποία όμως είναι πιθανόν να συνδέεται έμεσα με κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό και πιο δύσκολα ανιχνεύσιμο. Και το οποίο να αποτελεί την πηγή της φοβίας αυτής. Πχ η φοβία για ένα ζώο θα μπορούσε να υποκρύπτει φόβο για την ζωώδη έκφραση με την οποία δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί της. Για κάποιον αβάσταχτο πόνο-τραυματισμό. Φόβο ότι δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου απέναντι στον κίνδυνο και ούτε μπορεί να με προστατεύσει κάποιος άλλος. Παραδείγματα αυτά, με αφορμή την περίπτωση σας κι όχι για την περίπτωσή σας.

- Όταν υπάρχει στην ζωή μας, στην ζωή του αγαπημένου μας, πόσο μάλλον του παιδιού μας, μια συνθήκη που την δυσκολεύει, την κάνει ανά περιπτώσεις αγχώδη, στενάχωρη, βάζει εμπόδιο στην χαρά, την ξεγνασιά, την ελευθερία του και μάλιστα διακρίνουμε ότι χρονίζει και δεν αμβλύνεται, δεν χρειάζεται να περιμένουμε κάτι μεγάλο και συνταρακτικό για να δράσσουμε. Δεν υπάρχει λόγος να βιώνουμε-να βιώνει το παιδί μας συχνά πυκνά, μικρά αγχώδη περιστατικά και να εφησυχαζόμαστε λέγοντας ότι δεν έχει συμβεί κάτι οξύ. Συνήθως τις ανησυχίες μας τις ρυθμίζουμε ευκολότερα όταν δεν τις αφήσουμε να διογκωθούν. Έπειτα είναι κάπως δυσκολότερο.

 

Άποψη μου, πάρτε μια γνώμη από έναν ειδικό, κατάλληλο, σοβαρό επιστήμονα. Εσείς αρχικά ως γονείς. Μια επίσκεψη δεν βλάπτει. Κι αν φανεί αναγκαίο να δουλευτεί παρουσία του παιδιού, το κοιτάτε και κρίνετε αναλόγως. Ζητήσετε από τον παιδίατρο σας να σας κατευθύνει, που ούτως ή άλλως θα πρέπει να γνωρίζει για την έκταση του ζητήματος.

Νομιζω οτι δεν θα μπορούσε κάποιος να τα πει καλύτερα.Εγωωετρεμα τα σκυλιά.Δυο φορές έτρεχα να ξεφύγω κ με ειχαν παρει από πίσω. Δεν είχα κάνει ποτέ τη σύνδεση. Τωρα μολις καταλαβα γιατι μου συνέβαινε.

Έδωσες απαντηση σε ένα χρονιο ερώτημα μου.

Τωρα το χω ξεπεράσει.Αν είναι κάποιο μεγάλο φοβαμαι.Ποτε δεν μπορώ να ακουμπήσω και να χαϊδέψω ζώο.

Αυτο τον καιρό επιχειρώ σοβαρή ενδοσκόπηση.Η ενασχοληση μου κ η εκπαίδευση μου σαν γονιος άνοιξαν τον δρόμο για πολλα αλλα.Το παιδι ηρθε να μου δείξει ποια είμαι.Συμβουλευω κιβεγω τη θεματοθέτρια να σε λάβει σοβατα υπ όψιν κ να απευθυνθει άμεσα σε ειδικό.

 

6 ώρες πρίν, samsympan είπε:

Καταρχήν να δηλώσω οτι δεν είμαι ειδικός. Κι έπειτα,

 

Έχω επισημάνει κάποια σημεία στην ανάρτηση σας που θεωρώ τα πιο σημαντικά.

- Καταστάσεις που μας προκαλούν ήπια-ελεγχόμενη αναστάτωση, με το πέρασμα του χρόνου, την ωρίμανση του ατόμου και τις λοιπές επιδράσεις που δεχόμαστε από το περιβάλλον, τείνουν να φθίνουν ή και να ατονούν εντελώς.

Εσείς μας μιλάτε για χρόνιο - έντονο θέμα.

- Η αναστάτωση που προκαλείται από μια δυσάρεστη συνθήκη/συναίσθημα έχει διαβαθμίσεις. Εσείς αναφέρεστε σε πανικό που αφορά σε έντονο και δυσβάσταχτο για το άτομο συναίσθημα.

- Η παρουσία ατόμου εμπιστοσύνης που αποτελεί ανακουφιστικό παράγοντα είναι ένδειξη υγιούς αντιμετώπισης από το άτομο. Εδώ μας επισημαίνετε πως δεν συμβαίνει αυτό.

 

Επιπλέον θα μοιραστώ μαζί σας και κάποιες σκέψεις μου.

- Ο άνθρωπος μπορεί να εκδηλώνει μια φοβία που συνέεται άμεσα με κάτι (πχ άτομο, ζώο, κατάσταση, σκέψη, κλπ). Η οποία όμως είναι πιθανόν να συνδέεται έμεσα με κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό και πιο δύσκολα ανιχνεύσιμο. Και το οποίο να αποτελεί την πηγή της φοβίας αυτής. Πχ η φοβία για ένα ζώο θα μπορούσε να υποκρύπτει φόβο για την ζωώδη έκφραση με την οποία δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί της. Για κάποιον αβάσταχτο πόνο-τραυματισμό. Φόβο ότι δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου απέναντι στον κίνδυνο και ούτε μπορεί να με προστατεύσει κάποιος άλλος. Παραδείγματα αυτά, με αφορμή την περίπτωση σας κι όχι για την περίπτωσή σας.

- Όταν υπάρχει στην ζωή μας, στην ζωή του αγαπημένου μας, πόσο μάλλον του παιδιού μας, μια συνθήκη που την δυσκολεύει, την κάνει ανά περιπτώσεις αγχώδη, στενάχωρη, βάζει εμπόδιο στην χαρά, την ξεγνασιά, την ελευθερία του και μάλιστα διακρίνουμε ότι χρονίζει και δεν αμβλύνεται, δεν χρειάζεται να περιμένουμε κάτι μεγάλο και συνταρακτικό για να δράσσουμε. Δεν υπάρχει λόγος να βιώνουμε-να βιώνει το παιδί μας συχνά πυκνά, μικρά αγχώδη περιστατικά και να εφησυχαζόμαστε λέγοντας ότι δεν έχει συμβεί κάτι οξύ. Συνήθως τις ανησυχίες μας τις ρυθμίζουμε ευκολότερα όταν δεν τις αφήσουμε να διογκωθούν. Έπειτα είναι κάπως δυσκολότερο.

 

Άποψη μου, πάρτε μια γνώμη από έναν ειδικό, κατάλληλο, σοβαρό επιστήμονα. Εσείς αρχικά ως γονείς. Μια επίσκεψη δεν βλάπτει. Κι αν φανεί αναγκαίο να δουλευτεί παρουσία του παιδιού, το κοιτάτε και κρίνετε αναλόγως. Ζητήσετε από τον παιδίατρο σας να σας κατευθύνει, που ούτως ή άλλως θα πρέπει να γνωρίζει για την έκταση του ζητήματος.

Τι ακριβώς εννοείς όταν λες φόβο με την ζωώδη έκφραση που δεν μπορώ να επικοινωνήσω?

[Sentir...natureza]

4 ώρες πρίν, λουκουμαδάκι είπε:

Επίσης, δεν ξέρω αν γράφτηκε, το ότι όλα τα σκυλιά δεν είναι επικίνδυνα δεν δίνει λύση. Ποιά από τα όλα δεν είναι; πώς θα το ξέρει; Δεν είναι καθόλου βοηθητική πρόταση. 

Συμφωνώ απόλυτα.Εχω μήνυμα σε απόκρυψη με άρθρα που δίνουν πληροφορίες για την γλώσσα του σώματος των σκυλιών και πως να αντιδράσουμε σε κάθε περίπτωση. Οταν γνωρίζουμε νιώθουμε πιο σίγουροι για το πως να κινηθουμε.

[samsympan]

3 ώρες πρίν, μαγιοπουλας είπε:

Τι ακριβώς εννοείς όταν λες φόβο με την ζωώδη έκφραση που δεν μπορώ να επικοινωνήσω?

Δεν το διατύπωσα πολύ καλά. Εννοούσα ότι το ζώο όταν προσεγγίζει κάποιον εκφράζεται με την κίνηση, την όψη της μουσούδας του, του τριχώματος, το γρύλισμα, την κίνηση της ουράς, κλπ. Όταν το άτομο νοιώθει να απειλείται από αυτό και πως αδυνατεί με τον ανθρώπινο λόγο να επικοινωνήσει με το ζώο και να σταματήσει το δυσάρεστο ερέθισμα (πχ να πει "Σταμάτα μη με πλησιάζεις" και το ζώο να σταματήσει), τότε πανικοβάλλεται.

πρίν από 58 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Συμφωνώ απόλυτα.Εχω μήνυμα σε απόκρυψη με άρθρα που δίνουν πληροφορίες για την γλώσσα του σώματος των σκυλιών και πως να αντιδράσουμε σε κάθε περίπτωση. Οταν γνωρίζουμε νιώθουμε πιο σίγουροι για το πως να κινηθουμε.

Χρήσιμο!

 

Επίσης με αφορμή την σωστή επισήμανση

5 ώρες πρίν, λουκουμαδάκι είπε:

Επίσης, δεν ξέρω αν γράφτηκε, το ότι όλα τα σκυλιά δεν είναι επικίνδυνα δεν δίνει λύση. Ποιά από τα όλα δεν είναι; πώς θα το ξέρει; Δεν είναι καθόλου βοηθητική πρόταση. 

θέλω να πω πως ακόμη κι αν ξέρει κάποιος να διακρίνει ποιο σκυλί είναι επικίνδυνο και ποιο όχι (πολύ σχετικό είναι αυτό και μεγάλη κουβέντα χωράει). Ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος καταφέρει να μεταδώσει την γνώση αυτή σε ένα παιδί(άνθρωπο) με σκυλό-φοβία. Αυτό αφορά σε κάτι που δουλεύεται σταδιακά και στον κατάλληλο χρόνο. Εφόσον μιλάμε για φοβία (κι όχι φόβο) και πανικό, πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι ένα λογίδριο περί επικίνδυνων και μη επικίνδυνων σκυλιών, όντως από μόνο του δεν πρόκειται να είναι βοηθητικό. Στην φοβία-πανικό πρώτα δουλεύουμε με το συναίσθημα και μετά με την λογική. Κι εκεί ένας ειδικός μπορεί να κατευθύνει σωστά.

 

5 ώρες πρίν, λουκουμαδάκι είπε:

Υπερβολή για εσάς ένας ειδικός αλλά η δική του ζωή δυσκολεύεται με πανικό. Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε για να βοηθήσουμε με τον καλύτερο τρόπο.

Επίσης σημαντική επισήμανση!

Άλλο ο ενήλικας που για τον x/y λόγο επιλέγει να ζει με/να μην δουλέψει την φοβία του. Κι άλλο το παιδί. Στο παιδί οφείλουμε να δείξουμε ένα μονοπάτι ενδυνάμωσης. Κι έπειτα αυτό θα πάρει τον δρόμο που είναι να πάρει. Πάντως τα παιδιά είναι εξαιρετικά ευφυείς και αδιάκοπα εξελισσόμενες προσωπικότητες και είναι βέβαιο πως με σωστή καθοδήγηση θα πάει πολύ καλά!

[ΑΡΓΚ]

Το όφελος έχοντας εξοικείωση με σκυλιά είναι ότι αναγνωρίζεις κάποιες συμπεριφορές ως φιλικές ή αδιάφορες, που μπορεί μην έχοντας την εξοικείωση να σε τρομάξουν.

Αν μια αγέλη σκύλων σου ορμήσει, εξοικειωμένος ή μη, δεν αλλάζουν και πολλά.

Αλλά το παιδί που έχει μία άνεση γύρω από σκυλιά, μπορεί να καταλάβει καλύτερα αν ένα ζώο στο απέναντι πεζοδρόμιο ή και δίπλα του συμπεριφέρεται επιθετικά ή μη, και σε τι συμπεριφέρεται έτσι (πχ μπορεί να αναγνωρίσει ότι το ενδιαφέρον του σκύλου είναι σε ένα άλλο ζώο ένα τετράγωνο πιο πέρα ή σε μια μοτοσυκλέτα, αντί να πανικοβληθεί το ίδιο).

[kotsifikos]

@samsympan πόσο εύστοχη τοποθέτηση..και δεν είσαι καν ειδικός! Θα συμφωνήσω σε όλα!

[little lamb]

Είχα -και εχω ως ένα βαθμο- το ίδιο πρόβλημα. Μια φοβία που δεν ειναι φόβος μη με δαγκώσει, είναι κάτι που δεν ξέρω ούτε η ίδια, απλά πανικοβαλλομουν και άλλαζα πεζοδρόμιο. Το "δεν δαγκώνει" που λένε οι ιδιοκτήτες σκύλων είναι το χειρότερό μου, τους λέω ότι δεν φοβάμαι μη με δαγκώσει αλλά δεν το καταλαβαίνει κανείς αν δεν το νιώθει. Είναι οι ξαφνικές και γρήγορες κινήσεις που δεν προλαβαίνω να αντιληφθώ; (Αυτό το είχα και με τις γάτες λίγο). Είναι το να μην με ακουμπήσει; (Γιατί με μακρύ παντελόνι ένιωθα πιο "ασφαλής"). Δεν ηταν θέμα σιχαμαρας όμως. Πραγματικά δεν ξέρω. Σε εμένα πιστεύω πήγαζε από το ότι από μικρές η μαμά μου μας έλεγε "προσεξτε, σκύλος". Κάποια στιγμή, φοιτήτρια, βρέθηκα για ένα μήνα σε περιβάλλον με μεγάλο σκύλο, πολύ ήσυχο όμως. Για κάνα 20μερο τον απέφευγα φουλ, έτρωγε όλη η παρέα στο τραπέζι και όταν περνούσε από κάτω ο σκύλος τους έλεγα να απλώνουν τα πόδια τους για εμπόδιο για να μην έρχεται σε εμένα. Μετα άρχισα να το χαϊδεύω σιγά σιγά και μου άρεσε όπως ζητούσε τα χάδια. Έκτοτε φοβάμαι αν μου γαβγίσουν ή με ακολουθούν, αλλιώς δεν αλλάζω πεζοδρόμιο ας πούμε. Σκεφτόμουν για τα άγνωστα σκυλιά "είναι φίλος του τάδε"!! Αλλά δεν χαϊδεύω άλλα, αυτό ήταν μια ξεχωριστή αγάπη, χαχα! Μετά από ένα χρόνο ξαναβρέθηκα με εκείνο το σκυλί και με θυμήθηκε, ενώ στους "καινούργιους" γαβγιζε. Με συγκίνησε! 

Αργότερα βρέθηκε στο περιβάλλον μας σκυλί πολύ ζωηρό και παιχνιδιαρικο που πήδαγε πάνω μας. Το βλέπαμε τακτικότατα. Δεν περνούσα από δίπλα του αν δεν το κρατούσε ο άντρας μου. Εβλεπα ότι δεν τον πειράζει, και η μικρή το χάιδευε επίσης, οπότε δεν ήταν αυτό το θέμα του φόβου κι έτσι καταλαβαινω απόλυτα τον μικρό σου. Κάτι απροσδιόριστο. Μάλλον αυτη η ξαφνική κίνηση. Σταδιακά το συνήθισα και δεν το κρατάει πια, έπαψε κι αυτό να πηδάει γιατί είναι πλέον μεγαλουτσικο σε ηλικία.

[MagosTorini]

Ευχαριστώ πολύ, από τα λεγόμενά σας καταλαβαίνω ότι για αρχή πρέπει να το κουβεντιάσω με τον παιδίατρο που θα έχει κατάλληλη γνώση να με κατευθύνει σε ειδικό.

[Έσπερος]

Κι εγω είχα φοβία για τα σκυλιά -κ για τα γατιά κ για τα ζώα γενικα. Τα σκυλιά ακόμα με ταράζουν ειδικά τα μεγάλα, αλλά συνήθισα νατο παίζω άνετη για να μην περάσει στο παιδί κ σιγά σιγά μου βγήκε «ενθουσιασμός» για το ενδιαφέρον ερέθισμα να βλέπουμε σκυλάκια κλπ. Δεν χαϊδεύω όμως ούτε πλησιάζω. Όμως το να λέμε οτι εμείς σιγά σιγά το συνηθίσαμε δεν βοηθάει σε κάτι. Το να τα φοβάσαι είναι δυσλειτουργικό για τη ζωή σου. Θυμάμαι στην Αθήνα να φοβάμαι περισσότερο τα αδέσποτα από τους κανονικούς κινδύνους… Σπάνια λέω να δει κανεις ειδικό, αλλά αυτό είναι σοβαρό θέμα. 

[Ilaeira]

πρίν από 32 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν χαϊδεύω όμως ούτε πλησιάζω. 

 

Και πολύ καλά κάνεις. Ούτε τα δεσποζόμενα πρέπει να τα χαϊδεύουμε χωρίς να ρωτήσουμε. Αφενός γιατί δεν ξέρεις σε τι φάση μπορεί να είναι το σκυλί, πώς τα πάει με τους ανθρώπους κλπ, και αφετέρου γιατί υπάρχει μια τάση να βλέπουμε τις χαριτωμένες ράτσες σαν κουκλάκια, κι αυτό το κάτσιασμα μπορεί να είναι κουραστικό κι εκνευριστικό και για τον ίδιο τον σκύλο.

 

Ο σύζυγος, μεγάλος σκυλόβιος, με σκυλιά μικρά και μεγάλα σ' όλη του τη ζωή, που με μεγάλη χαρά θα κυλιόταν κάτω με κάθε σκύλο που συναντάει στον δρόμο του, κι εκείνα συνήθως του κάνουν πολλές χαρές, ρωτάει πάντα το αφεντικό αν μπορεί να απλώσει χέρι. 

[Έσπερος]

πρίν από 11 λεπτά , Ilaeira είπε:

 

Και πολύ καλά κάνεις. Ούτε τα δεσποζόμενα πρέπει να τα χαϊδεύουμε χωρίς να ρωτήσουμε. Αφενός γιατί δεν ξέρεις σε τι φάση μπορεί να είναι το σκυλί, πώς τα πάει με τους ανθρώπους κλπ, και αφετέρου γιατί υπάρχει μια τάση να βλέπουμε τις χαριτωμένες ράτσες σαν κουκλάκια, κι αυτό το κάτσιασμα μπορεί να είναι κουραστικό κι εκνευριστικό και για τον ίδιο τον σκύλο.

 

Ο σύζυγος, μεγάλος σκυλόβιος, με σκυλιά μικρά και μεγάλα σ' όλη του τη ζωή, που με μεγάλη χαρά θα κυλιόταν κάτω με κάθε σκύλο που συναντάει στον δρόμο του, κι εκείνα συνήθως του κάνουν πολλές χαρές, ρωτάει πάντα το αφεντικό αν μπορεί να απλώσει χέρι. 

καλά ναι, εννοώ δν χαϊδεύω κ σκυλιά φίλων που έρχονται για χάδια επι τούτου. αλλιώς σιγά μην χαϊδεύω ξένα σκυλιά!!! 

[Super.mum]

On 10/6/2021 at 11:55 ΜΜ, samsympan είπε:

Δεν το διατύπωσα πολύ καλά. Εννοούσα ότι το ζώο όταν προσεγγίζει κάποιον εκφράζεται με την κίνηση, την όψη της μουσούδας του, του τριχώματος, το γρύλισμα, την κίνηση της ουράς, κλπ. Όταν το άτομο νοιώθει να απειλείται από αυτό και πως αδυνατεί με τον ανθρώπινο λόγο να επικοινωνήσει με το ζώο και να σταματήσει το δυσάρεστο ερέθισμα (πχ να πει "Σταμάτα μη με πλησιάζεις" και το ζώο να σταματήσει), τότε πανικοβάλλεται.

Χρήσιμο!

 

Επίσης με αφορμή την σωστή επισήμανση

θέλω να πω πως ακόμη κι αν ξέρει κάποιος να διακρίνει ποιο σκυλί είναι επικίνδυνο και ποιο όχι (πολύ σχετικό είναι αυτό και μεγάλη κουβέντα χωράει). Ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος καταφέρει να μεταδώσει την γνώση αυτή σε ένα παιδί(άνθρωπο) με σκυλό-φοβία. Αυτό αφορά σε κάτι που δουλεύεται σταδιακά και στον κατάλληλο χρόνο. Εφόσον μιλάμε για φοβία (κι όχι φόβο) και πανικό, πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι ένα λογίδριο περί επικίνδυνων και μη επικίνδυνων σκυλιών, όντως από μόνο του δεν πρόκειται να είναι βοηθητικό. Στην φοβία-πανικό πρώτα δουλεύουμε με το συναίσθημα και μετά με την λογική. Κι εκεί ένας ειδικός μπορεί να κατευθύνει σωστά.

 

Επίσης σημαντική επισήμανση!

Άλλο ο ενήλικας που για τον x/y λόγο επιλέγει να ζει με/να μην δουλέψει την φοβία του. Κι άλλο το παιδί. Στο παιδί οφείλουμε να δείξουμε ένα μονοπάτι ενδυνάμωσης. Κι έπειτα αυτό θα πάρει τον δρόμο που είναι να πάρει. Πάντως τα παιδιά είναι εξαιρετικά ευφυείς και αδιάκοπα εξελισσόμενες προσωπικότητες και είναι βέβαιο πως με σωστή καθοδήγηση θα πάει πολύ καλά!

Το πρόβλημα αυτό εγώ το έχω με αράχνες. Από μικρή .. απλά πανικοβάλλομαι παρά πολύ όταν βρεθεί μπροστά μου ... το χειρότερο όταν βρεθεί σπίτι μου γιατί έξω θα απομακρυνθώ και δεν με ενδιαφέρει τόσο. Το θέμα είναι ότι και που ξέρω ότι δεν θα μου κάνει κακό αυτό δεν αλλάζει σταλιά από αυτά τα άσχημα που νιώθω εκείνη την στιγμή όταν έρχομαι αντιμέτωπη με μια. Όποτε τι και αν το σκυλί δεν είναι άγριο αν υπάρχει η φοβία δεν θα το βοηθήσει σε κάτι αυτό 

[little lamb]

Ακριβώς αυτό! Η σκυλοφοβια είναι ακριβώς το ίδιο με τη φοβία των εντόμων. Όταν κάποιος μου λέει "δεν δαγκώνει", "δεν σε πειράζει" κλπ του λέω ότι ούτε η ακρίδα, η κατσαρίδα και η αράχνη πειράζουν αλλά πολλοί τις φοβούνται. Αλλά για κάποιο λόγο το να φοβάται κανείς τα έντονα θεωρείται πολύ πιο φυσιολογικό από το να φοβάται τα σκυλιά.

[μαγιοπουλας]

πρίν από 27 λεπτά , little lamb είπε:

Ακριβώς αυτό! Η σκυλοφοβια είναι ακριβώς το ίδιο με τη φοβία των εντόμων. Όταν κάποιος μου λέει "δεν δαγκώνει", "δεν σε πειράζει" κλπ του λέω ότι ούτε η ακρίδα, η κατσαρίδα και η αράχνη πειράζουν αλλά πολλοί τις φοβούνται. Αλλά για κάποιο λόγο το να φοβάται κανείς τα έντονα θεωρείται πολύ πιο φυσιολογικό από το να φοβάται τα σκυλιά.

Νομιζω οτι το αιτιο ειναι βαθύ.εχει να κανει με τους φροντιστες μας μαλλον,με τον βαθμό που μας έχουν εμπνεύσει εμπιστοσυνη προς τον εαυτό μας κ προς αυτούς,με το ποσο εχουν ικανοποιήσει τις ανάγκες μας κ με το αν υπήρξαν λιμάνι στις ανησυχίες μας.

[ninaki80]

1 hour ago, little lamb είπε:

Ακριβώς αυτό! Η σκυλοφοβια είναι ακριβώς το ίδιο με τη φοβία των εντόμων. Όταν κάποιος μου λέει "δεν δαγκώνει", "δεν σε πειράζει" κλπ του λέω ότι ούτε η ακρίδα, η κατσαρίδα και η αράχνη πειράζουν αλλά πολλοί τις φοβούνται. Αλλά για κάποιο λόγο το να φοβάται κανείς τα έντονα θεωρείται πολύ πιο φυσιολογικό από το να φοβάται τα σκυλιά.

Ε οχι το σκυλακι ιδιο με τα εντομα!!!!  Μη με τρελανεις ενα χαριτωμενο σκυλακι με μια κατσαριδα θα το πεις ιδια φοβια!!  Στα εντομα ειναι η εμφανιση κ το οτι δεν μπορεις να ελενξεις που θα πανε.  

Ο σκυλος οπως κ να το κανεις ειναι ομορφος φιλικος κ δεν μπορει να μπει στα μαλλια σου κ στην μπλουζα σου. 

Η φοβία με τους σκυλους ειναι αρκετα πιο παραξενη γιατι ειναι κατι χαριτωμενο παιχνιδιαρικο με αισθηματα προς τα εσενα 

 

Η κατσαριδα δεν εχει ελαφριντικα ηρθε απλως γιατι ψαχνει να φαει μπορει να μην σε πονεσει αλλα δεν εχει αλλο σκοπο.  

2 ώρες πρίν, Super.mum είπε:

Το πρόβλημα αυτό εγώ το έχω με αράχνες. Από μικρή .. απλά πανικοβάλλομαι παρά πολύ όταν βρεθεί μπροστά μου ... το χειρότερο όταν βρεθεί σπίτι μου γιατί έξω θα απομακρυνθώ και δεν με ενδιαφέρει τόσο. Το θέμα είναι ότι και που ξέρω ότι δεν θα μου κάνει κακό αυτό δεν αλλάζει σταλιά από αυτά τα άσχημα που νιώθω εκείνη την στιγμή όταν έρχομαι αντιμέτωπη με μια. Όποτε τι και αν το σκυλί δεν είναι άγριο αν υπάρχει η φοβία δεν θα το βοηθήσει σε κάτι αυτό 

Ειναι η εμφανιση στα εντομα κ συνηθως δεν ειναι φοβια ειναι απλως μεγαλη σιχαμαρα οτι δεν μπορεις να το ελενξεις οτι δεν θα σε αγγιξει.  

Εχει διαφορα με το να φοβασε κατι που ξερεις οτι εχει φιλικα αισθηματα προς τα εσενα. 

Πχ θα φοβομασταν ενα μωρο? Οχι βεβαια εναν ομως ενηλικα με περιεργη οψη ναι 

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Ακριβώς αυτό! Η σκυλοφοβια είναι ακριβώς το ίδιο με τη φοβία των εντόμων. Όταν κάποιος μου λέει "δεν δαγκώνει", "δεν σε πειράζει" κλπ του λέω ότι ούτε η ακρίδα, η κατσαρίδα και η αράχνη πειράζουν αλλά πολλοί τις φοβούνται. Αλλά για κάποιο λόγο το να φοβάται κανείς τα έντονα θεωρείται πολύ πιο φυσιολογικό από το να φοβάται τα σκυλιά.

 

Χμμμ, είναι; Ή κάπου μας μαθαίνουν σαν κορίτσια σε πόλη ότι είναι αποδεκτό; Γιατί τα μικρά παιδιά ας πούμε δε φοβούνται τα έντομα, ανεξαρτήτως φύλου. Μετά μάλλον από μαμάδες, δασκάλες, θείες ή φίλες έρχεται η έμπνευση και μόνο στα κορίτσια.

[Super.mum]

5 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

Ε οχι το σκυλακι ιδιο με τα εντομα!!!!  Μη με τρελανεις ενα χαριτωμενο σκυλακι με μια κατσαριδα θα το πεις ιδια φοβια!!  Στα εντομα ειναι η εμφανιση κ το οτι δεν μπορεις να ελενξεις που θα πανε.  

Ο σκυλος οπως κ να το κανεις ειναι ομορφος φιλικος κ δεν μπορει να μπει στα μαλλια σου κ στην μπλουζα σου. 

Η φοβία με τους σκυλους ειναι αρκετα πιο παραξενη γιατι ειναι κατι χαριτωμενο παιχνιδιαρικο με αισθηματα προς τα εσενα 

 

Η κατσαριδα δεν εχει ελαφριντικα ηρθε απλως γιατι ψαχνει να φαει μπορει να μην σε πονεσει αλλα δεν εχει αλλο σκοπο.  

Ειναι η εμφανιση στα εντομα κ συνηθως δεν ειναι φοβια ειναι απλως μεγαλη σιχαμαρα οτι δεν μπορεις να το ελενξεις οτι δεν θα σε αγγιξει.  

Εχει διαφορα με το να φοβασε κατι που ξερεις οτι εχει φιλικα αισθηματα προς τα εσενα. 

Πχ θα φοβομασταν ενα μωρο? Οχι βεβαια εναν ομως ενηλικα με περιεργη οψη ναι 

Δεν ξέρω τι είναι .. είχα γράψει και πιο παλιά σε άλλο τόπικ ότι θέλω να το κοιτάξω με ειδικό. Απλά μου δυσκολεύει την ζωή αυτό που παθαίνω. Δεν ξέρω σε τι βαθμό μπορεί άλλος άνθρωπος να το παθαίνει .. αλλά εμένα με λούζει κρύος ιδρώτας , αρχίζουν ταχυπαλμίες , έχω τάσεις φυγής , μπορώ να μην ξανά μπω στο ίδιο δωμάτιο που είχα εντοπίσει αράχνη για ώρες .. μέχρι να έρθει ο σύζυγος να την απομακρύνει. Μου σηκώνεται και η τρίχα στα χέρια και ανατριχιάζω .. αλλά να προσθέσω ότι αυτό συμβαίνει με αράχνες που ξεπερνούν τους 4 πόντους όχι με τις πολύ μικρές. Προσπαθώ να κρατάω την ψυχραιμία μου , παίρνω βαθιές Αναπνοές και πιάνω την παντόφλα και προσπαθώ να την σκοτώσω στα γρήγορα χωρίς να το πολύ σκεφτώ γιατί αν το πολύ σκεφτώ δεν θα το πάρω ποτέ απόφαση και θα αγχώνομαι ότι κυκλοφορεί στον ίδιο χώρο με εμένα

πρίν από 5 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Χμμμ, είναι; Ή κάπου μας μαθαίνουν σαν κορίτσια σε πόλη ότι είναι αποδεκτό; Γιατί τα μικρά παιδιά ας πούμε δε φοβούνται τα έντομα, ανεξαρτήτως φύλου. Μετά μάλλον από μαμάδες, δασκάλες, θείες ή φίλες έρχεται η έμπνευση και μόνο στα κορίτσια.

Μόνο δέντρα φοβούνται ; Τα συμπαθούν κιόλας ... ο γιος μου τις προάλλες είχε βάλει στην γωνία μια κατσαρίδα στον κήπο και με το δαχτυλάκι του ήθελε να την ακουμπήσει ... έτρεξα να τον απομακρύνω και ένα σοκ το έπαθα 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 8 λεπτά , Super.mum είπε:

 

Μόνο δέντρα φοβούνται ; Τα συμπαθούν κιόλας ... ο γιος μου τις προάλλες είχε βάλει στην γωνία μια κατσαρίδα στον κήπο και με το δαχτυλάκι του ήθελε να την ακουμπήσει ... έτρεξα να τον απομακρύνω και ένα σοκ το έπαθα 

 

Mα όλα τα παιδιά έτσι δεν παίζαμε; Όσες συμμαθήτριες μου με τα χρόνια άρχισαν να φοβούνται και να τσιρίζουν και να ανεβαίνουν σε τραπέζια, τις μαμάδες, γιαγιάδες κλπ αντέγραψαν, δε θυμάμαι να βγήκε αυθόρμητα. Εντάξει, λογικά κάποιοι λίγοι άνθρωπου αυθόρμητα φοβούνται τα έντομα, όπως και οτιδήποτε άλλο, αλλά στην πλειοψηφία των κοριτσιών, νομίζω ότι είναι επίκτητο.  

[ninaki80]

4 ώρες πρίν, Super.mum είπε:

Δεν ξέρω τι είναι .. είχα γράψει και πιο παλιά σε άλλο τόπικ ότι θέλω να το κοιτάξω με ειδικό. Απλά μου δυσκολεύει την ζωή αυτό που παθαίνω. Δεν ξέρω σε τι βαθμό μπορεί άλλος άνθρωπος να το παθαίνει .. αλλά εμένα με λούζει κρύος ιδρώτας , αρχίζουν ταχυπαλμίες , έχω τάσεις φυγής , μπορώ να μην ξανά μπω στο ίδιο δωμάτιο που είχα εντοπίσει αράχνη για ώρες .. μέχρι να έρθει ο σύζυγος να την απομακρύνει. Μου σηκώνεται και η τρίχα στα χέρια και ανατριχιάζω .. αλλά να προσθέσω ότι αυτό συμβαίνει με αράχνες που ξεπερνούν τους 4 πόντους όχι με τις πολύ μικρές. Προσπαθώ να κρατάω την ψυχραιμία μου , παίρνω βαθιές Αναπνοές και πιάνω την παντόφλα και προσπαθώ να την σκοτώσω στα γρήγορα χωρίς να το πολύ σκεφτώ γιατί αν το πολύ σκεφτώ δεν θα το πάρω ποτέ απόφαση και θα αγχώνομαι ότι κυκλοφορεί στον ίδιο χώρο με εμένα

Μόνο δέντρα φοβούνται ; Τα συμπαθούν κιόλας ... ο γιος μου τις προάλλες είχε βάλει στην γωνία μια κατσαρίδα στον κήπο και με το δαχτυλάκι του ήθελε να την ακουμπήσει ... έτρεξα να τον απομακρύνω και ένα σοκ το έπαθα 

 γινετε εντονο γιατι δεν μπορεις να ελενξεις την αραχνη.  Δεν ξερεις που θα παει δεν ξερεις πως θα την διωξεις.  

Απλώς εκεινη την στιγμή πρεπει να σκεφτεσε οτι απλα θα φωναξεις καποιον για βοηθεια κ οχι οτι δεν μπορεις να κανεις τιποτα.

  Η αμηχανεια σου φέρνει ολα τα συμπτωματα του ανχους ιδρωτα ταχυκαρδια κτλ ειναι απλώς ανχος οτι δεν μπορεις εσυ να αντιμετωπισεις μονη την αραχνη Κ μενεις ανημπορη.  

Φυσιολογικα ολα αυτα οταν κάποιος δεν μπορει να απομακρινει αυτο που σιχαίνεται. 

 

[Super.mum]

πρίν από 4 λεπτά , ninaki80 είπε:

 γινετε εντονο γιατι δεν μπορεις να ελενξεις την αραχνη.  Δεν ξερεις που θα παει δεν ξερεις πως θα την διωξεις.  

Απλώς εκεινη την στιγμή πρεπει να σκεφτεσε οτι απλα θα φωναξεις καποιον για βοηθεια κ οχι οτι δεν μπορεις να κανεις τιποτα.

  Η αμηχανεια σου φέρνει ολα τα συμπτωματα του ανχους ιδρωτα ταχυκαρδια κτλ ειναι απλώς ανχος οτι δεν μπορεις εσυ να αντιμετωπισεις μονη την αραχνη Κ μενεις ανημπορη.  

Φυσιολογικα ολα αυτα οταν κάποιος δεν μπορει να απομακρινει αυτο που σιχαίνεται. 

 

Το θέμα είναι ότι συνήθως είμαι μόνη μου .. δεν υπάρχει κάποιος που θα φωνάξω για βοήθεια για να την απομακρύνει .. όποτε πρέπει να την αντιμετωπίσω μόνη μου 

[little lamb]

11 ώρες πρίν, μαγιοπουλας είπε:

Νομιζω οτι το αιτιο ειναι βαθύ.εχει να κανει με τους φροντιστες μας μαλλον,με τον βαθμό που μας έχουν εμπνεύσει εμπιστοσυνη προς τον εαυτό μας κ προς αυτούς,με το ποσο εχουν ικανοποιήσει τις ανάγκες μας κ με το αν υπήρξαν λιμάνι στις ανησυχίες μας.

 

Για τα σκυλιά ή για τα έντομα; Για τα σκυλιά που είναι πιο σπάνιος φόβος θα το καταλάβαινα, αλλά για τα έντομα είναι πάρα πολύς κόσμος που φοβάται. Επίσης αν κάποιος φοβάται τα σκυλιά αλλά τα έντομα καθόλου και ποτέ (όπως εγώ) πώς γίνεται; Κι από αυτοπεποίθηση δεν έχω και την καλύτερη. Όμως έντομο δεν φοβήθηκα ποτέ. Μόνο σκυλιά, πιστεύω από αυτό το "προσέξτε σκύλος" που άκουγα από τους γονείς μου μόλις βλέπαμε έναν.

 

4 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Χμμμ, είναι; Ή κάπου μας μαθαίνουν σαν κορίτσια σε πόλη ότι είναι αποδεκτό; Γιατί τα μικρά παιδιά ας πούμε δε φοβούνται τα έντομα, ανεξαρτήτως φύλου. Μετά μάλλον από μαμάδες, δασκάλες, θείες ή φίλες έρχεται η έμπνευση και μόνο στα κορίτσια.

 

Δεν είπα "είναι" φυσιολογικό. Είπα "θεωρείται". Ενώ για τα σκυλιά δεν υπάρχει το αντίστοιχο. Θεωρείται παράλογο είτε είσαι κορίτσι, είτε σε πόλη, είτε οχι. Γιατί τα έντομα ναι και τα σκυλιά όχι, ποτέ δεν κατάλαβα. Και τα δύο "παράλογοι" φόβοι είναι, τα έντομα κατά τη γνώμη μου περισσοτερο, αλλά δεν θα πάω να το πω σε κάποιον που τα φοβάται όπως τονίζουν τόσο σε κάποιον που φοβάται τα σκυλιά!

 

10 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

Ε οχι το σκυλακι ιδιο με τα εντομα!!!!  Μη με τρελανεις ενα χαριτωμενο σκυλακι με μια κατσαριδα θα το πεις ιδια φοβια!!  Στα εντομα ειναι η εμφανιση κ το οτι δεν μπορεις να ελενξεις που θα πανε.  

Ο σκυλος οπως κ να το κανεις ειναι ομορφος φιλικος κ δεν μπορει να μπει στα μαλλια σου κ στην μπλουζα σου. 

Η φοβία με τους σκυλους ειναι αρκετα πιο παραξενη γιατι ειναι κατι χαριτωμενο παιχνιδιαρικο με αισθηματα προς τα εσενα 

 

Η κατσαριδα δεν εχει ελαφριντικα ηρθε απλως γιατι ψαχνει να φαει μπορει να μην σε πονεσει αλλα δεν εχει αλλο σκοπο.  

Ειναι η εμφανιση στα εντομα κ συνηθως δεν ειναι φοβια ειναι απλως μεγαλη σιχαμαρα οτι δεν μπορεις να το ελενξεις οτι δεν θα σε αγγιξει.  

Εχει διαφορα με το να φοβασε κατι που ξερεις οτι εχει φιλικα αισθηματα προς τα εσενα. 

Πχ θα φοβομασταν ενα μωρο? Οχι βεβαια εναν ομως ενηλικα με περιεργη οψη ναι 

 

Αυτό ακριβώς εννοώ ότι είναι πιο αποδεκτός ο φόβος των εντόμων. Την απαντηση σου! Αυτό ακριβώς λένε όσοι φοβούνται τα έντομα. Καμια κατανόηση για όσους φοβούνται τα σκυλιά!  Ενώ εμείς οι "σκυλοφοβικοι" δεν θα τα πούμε ποτέ αυτα σε "εντομοφοβικο". Από όλα τα έντομα μόνο η κατσαρίδα είναι βρώμικο. Όσο για το ότι δεν μπορείς να τα ελέγξεις,πολύ πιο εύκολα ελέγχεις κατσαρίδα (την πατάς στο κάτω κάτω) παρά σκύλο που σηκώνει τα πόδια να ανέβει πάνω σου! Επίσης η κατσαριδα δεν σου γαβγίζει αν δεν σε ξέρει, χαχα! Αλλά πώς να σου πω, αυτά τα "επιχειρήματα" δεν θα τα πω σε κάποιον που φοβάται τα έντομα, καταλαβαινω ότι φοβάται και το δέχομαι. Το αντίστοιχο όμως προς κάποιον που φοβάται τα σκυλιά δεν το έχω δει ποτέ. Όλοι το θεωρούν παράλογο "γιατί το σκυλί είναι χαριτωμένο και φιλικό".