Τραύμα τοκετού / τραυματικός τοκετός

[Sentir...natureza]

Just now, Annitamik είπε:

Να σε ρωτήσω κάτι σκεπτόμενη το δικό μου τοκετό; Αυτή την εξέταση που μετράνε τη διαστολή τραχήλου πώς μπορείς να την αποφύγεις; Μας λένε ότι είναι απαραίτητο για να τη δουν. Σε ποιες φάσεις χρειάζεται; Είναι όντως απαραίτητη;. Καθαρά εγκυκλοπαιδικά ρωτάω καθώς σε επόμενη ενδεχόμενη γέννα θα κάνω καισαρική το πιθανότερο, φοβάμαι το vbac. Απλώς από όλη την προσπάθεια για φυσιολογικό κ ακόμα κ από την ίδια τη καισαρική είναι τελικά το μόνο που θυμάμαι με τρόμο. Μέχρι και τεστ Παπ φοβάμαι να κάνω πλέον. Μου έκαναν αυτή την απαίσια εξετάσεις μαίες από τρεις βάρδιες! 

Νομιζω πως σε τοκετο που γινεται σε οργανωμενο μερος (πχ νοσοκομειο, μαιευτηριο) δεν μπορεις να την αποφυγεις. Υπαρχουν γυναικες που σε τοκετο σε σπιτι την αρνουνται ή σε μαιευτηριο βαζουν οριο πχ 1 φορα καθε 2-3 ωρες και οχι απο ολο το προσωπικο. Πιστευω οτι ειναι μια αρκετα χρησιμη, μικρη παρεμβαση που δειχνει την εξελιξη του τοκετου (γινεται στο σταδιο της διαστολης και μπορουν να καταλαβουν και το πως κατεβαινει το μωρο) ομως δεν χρειαζεται να γινεται πολυ συχνα γιατι οντως προκαλει δυσχερεια. Επισης, το πώς θα γινει εχει μεγαλη σημασια για το επιπεδο δυσφοριας. Αρχικα, αν γινεται με σεβασμο νιωθεις κι εσυ καλυτερα: σε ρωτησε η μαια πριν το κανει; πηρε την αδεια σου ευγενικα ή ειπε "ελα να σε μετρησω"; Σε προετοιμασε με υπομονη πχ "Μολις εισαι ετοιμη παρε μια βαθια ανασα" ή εχωσε το χερι της μεσα με το που ανοιξες τα ποδια; Ολα αυτα εχουν τεραστια σημασια στην αντιληψη του πονου και στο ποσο εισαι διατεθειμενος να τον αντεξεις. Αυτο που εκανα εγω ηταν να τους πω να περιμενουν να περασει η συσπαση πρωτα και καθομουν σε σταση που οντως πονουσε λιγοτερο (απο την 40η εβδομαδα ηδη στο ιατρειο της γυναικολογου μου το δοκιμασα και δεν ειχε αντιρρηση): αντι να εχω απλα ανοιχτα τα ποδια, επιανα τα γονατα, τα σηκωνα και τα εφερνα προς την κοιλια μου (βασικα στο πλαϊ απο την κοιλια μου γιατι ειναι πρακτικα αδυνατο να λυγιζεις πανω στην κοιλουμπα). Ετσι δεν πονουσα καθολου. Επισης, παιζει πολυ ρολο το χερι. Υπαρχουν τα "μαλακα" χερια που λεμε που δεν νιωθεις τιποτα και τα αγαρμπα που σε πονανε περισσοτερο κι απο την ιδια την συσπαση. Τα εχω ζησει και τα δυο και η διαφορα ειναι τεραστια. Δεν ξερω αν παιζει καποιο ρολο το μηκος των δαχτυλων ή ητανε τυχαιο που η γυναικολογος μου και η μια μαια ειχαν μακρυα δαχτυλα και δεν πονουσα, ενω μια αλλη μαια με κοντα δαχτυλα με πεθανε. Αλλα επειδη στα συγκεκριμενα προσωπα επαιξε πολυ ρολο και η ενδειξη ή οχι σεβασμου (οι πρωτες δυο εδειχναν σεβασμο ενω η τριτη οχι) τοτε ισως οφειλεται εκει το οτι στη μια περιπτωση δεν πονουσα και στην αλλη επρεπε να σφιγγω κατι ή να βγαζω ηχο. Οπως και να ΄χει, η εξεταση για την διαστολη ειναι καλο να γινεται αλλα με σεβασμο, με οριο και οχι καθε μιση ωρα και με τροπο που σε κανουν να αισθανεσαι ενα κομματι κρεας.

[Annitamik]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Νομιζω πως σε τοκετο που γινεται σε οργανωμενο μερος (πχ νοσοκομειο, μαιευτηριο) δεν μπορεις να την αποφυγεις. Υπαρχουν γυναικες που σε τοκετο σε σπιτι την αρνουνται ή σε μαιευτηριο βαζουν οριο πχ 1 φορα καθε 2-3 ωρες και οχι απο ολο το προσωπικο. Πιστευω οτι ειναι μια αρκετα χρησιμη, μικρη παρεμβαση που δειχνει την εξελιξη του τοκετου (γινεται στο σταδιο της διαστολης και μπορουν να καταλαβουν και το πως κατεβαινει το μωρο) ομως δεν χρειαζεται να γινεται πολυ συχνα γιατι οντως προκαλει δυσχερεια. Επισης, το πώς θα γινει εχει μεγαλη σημασια για το επιπεδο δυσφοριας. Αρχικα, αν γινεται με σεβασμο νιωθεις κι εσυ καλυτερα: σε ρωτησε η μαια πριν το κανει; πηρε την αδεια σου ευγενικα ή ειπε "ελα να σε μετρησω"; Σε προετοιμασε με υπομονη πχ "Μολις εισαι ετοιμη παρε μια βαθια ανασα" ή εχωσε το χερι της μεσα με το που ανοιξες τα ποδια; Ολα αυτα εχουν τεραστια σημασια στην αντιληψη του πονου και στο ποσο εισαι διατεθειμενος να τον αντεξεις. Αυτο που εκανα εγω ηταν να τους πω να περιμενουν να περασει η συσπαση πρωτα και καθομουν σε σταση που οντως πονουσε λιγοτερο (απο την 40η εβδομαδα ηδη στο ιατρειο της γυναικολογου μου το δοκιμασα και δεν ειχε αντιρρηση): αντι να εχω απλα ανοιχτα τα ποδια, επιανα τα γονατα, τα σηκωνα και τα εφερνα προς την κοιλια μου (βασικα στο πλαϊ απο την κοιλια μου γιατι ειναι πρακτικα αδυνατο να λυγιζεις πανω στην κοιλουμπα). Ετσι δεν πονουσα καθολου. Επισης, παιζει πολυ ρολο το χερι. Υπαρχουν τα "μαλακα" χερια που λεμε που δεν νιωθεις τιποτα και τα αγαρμπα που σε πονανε περισσοτερο κι απο την ιδια την συσπαση. Τα εχω ζησει και τα δυο και η διαφορα ειναι τεραστια. Δεν ξερω αν παιζει καποιο ρολο το μηκος των δαχτυλων ή ητανε τυχαιο που η γυναικολογος μου και η μια μαια ειχαν μακρυα δαχτυλα και δεν πονουσα, ενω μια αλλη μαια με κοντα δαχτυλα με πεθανε. Αλλα επειδη στα συγκεκριμενα προσωπα επαιξε πολυ ρολο και η ενδειξη ή οχι σεβασμου (οι πρωτες δυο εδειχναν σεβασμο ενω η τριτη οχι) τοτε ισως οφειλεται εκει το οτι στη μια περιπτωση δεν πονουσα και στην αλλη επρεπε να σφιγγω κατι ή να βγαζω ηχο. Οπως και να ΄χει, η εξεταση για την διαστολη ειναι καλο να γινεται αλλα με σεβασμο, με οριο και οχι καθε μιση ωρα και με τροπο που σε κανουν να αισθανεσαι ενα κομματι κρεας.

Καλά εννοείται δε πήρε κανείς άδεια, έβαζαν δάχτυλο κ νευριαζαν κιόλας που δεν έκανα διαστολή. Στο τέλος είπα κ συγγνώμη που δε κάνω διαστολή

[Adios amigos]

Just now, Annitamik είπε:

Καλά εννοείται δε πήρε κανείς άδεια, έβαζαν δάχτυλο κ νευριαζαν κιόλας που δεν έκανα διαστολή. Στο τέλος είπα κ συγγνώμη που δε κάνω διαστολή

Κι εμένα έτσι ήταν Αννίτα. Αφού αναρωτιόμουν πού βρέθηκαν όλοι αυτοί που μου έβαλαν χέρι, και εάν ήρθαν και από διπλανά τμήματα.. Τωρα που θα πάω ιδιωτικά φαντάζομαι θα είναι εκ των πραγμάτων λιγότεροι. Θα συζητήσω το πλάνο τοκετού με το γιατρό μου, ελπίζω και εύχομαι να βρούμε άκρη. 

Προβληματίζομαι κι εγώ για τον τοκετό μου και τις επιλογές που θα πρέπει να κάνω. Νιώθω ότι δε θα έχω άλλη ευκαιρία να ζήσω αυτό που θέλω, να νιώσω ικανοποίηση και ολοκλήρωση σχετικά με τη διαδικασία της γέννας (περιγράφω τα δικά μου, υποκειμενικά συναισθήματα).  Δεν είμαι σίγουρη ότι θα με σεβαστούν, δεν είμαι σιγουρη ότι το σώμα μου θα συνεργαστεί και δε θα χουμε επιπλοκές, δεν είμαι σίγουρη ότι θα διατηρήσω τη ψυχραιμία μου. Όσο πλησιάζει ο καιρός, τόσο πιο ευάλωτη νιώθω. Δεν εμπιστεύομαι απόλυτα κανέναν, και με τρώνε οι αμφιβολίες. Θέλω να κάνω τις σωστές επιλογές, γιατί είναι πολύ σημαντικό όλο αυτό για εμένα. Σκέφτομαι ότι για το γιατρό θα είναι μία γέννα από τις εκατοντάδες που θα κάνει στην καριέρα του, για τη μαία μία συνηθισμένη βάρδια, για τους δικούς μου, οκ μια μέρα είναι θα περάσει και θα έχουμε το μωράκι μας, αλλά για εμένα δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι κάτι που θα με σημαδέψει και το λέω με σιγουριά βάσει της εμπειρίας μου.

Μου πήρε πολύ καιρό να αποδεχτώ και να αντιμετωπίσω όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που δημιουργήθηκαν από τη διαδικασία της πρώτης μου γέννας. Μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω το τραύμα μου, τις λάθος επιλογές που έκανα, το πένθος που βιώσα μετά τον τοκετό χωρίς να το συνειδητοποιώ. 

[Sentir...natureza]

Just now, jellyfishch είπε:

Προβληματίζομαι κι εγώ για τον τοκετό μου και τις επιλογές που θα πρέπει να κάνω. Νιώθω ότι δε θα έχω άλλη ευκαιρία να ζήσω αυτό που θέλω, να νιώσω ικανοποίηση και ολοκλήρωση σχετικά με τη διαδικασία της γέννας (περιγράφω τα δικά μου, υποκειμενικά συναισθήματα).  Δεν είμαι σίγουρη ότι θα με σεβαστούν, δεν είμαι σιγουρη ότι το σώμα μου θα συνεργαστεί και δε θα χουμε επιπλοκές, δεν είμαι σίγουρη ότι θα διατηρήσω τη ψυχραιμία μου. Όσο πλησιάζει ο καιρός, τόσο πιο ευάλωτη νιώθω. Δεν εμπιστεύομαι απόλυτα κανέναν, και με τρώνε οι αμφιβολίες. Θέλω να κάνω τις σωστές επιλογές, γιατί είναι πολύ σημαντικό όλο αυτό για εμένα. Σκέφτομαι ότι για το γιατρό θα είναι μία γέννα από τις εκατοντάδες που θα κάνει στην καριέρα του, για τη μαία μία συνηθισμένη βάρδια, για τους δικούς μου, οκ μια μέρα είναι θα περάσει και θα έχουμε το μωράκι μας, αλλά για εμένα δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι κάτι που θα με σημαδέψει και το λέω με σιγουριά βάσει της εμπειρίας μου.

Μου πήρε πολύ καιρό να αποδεχτώ και να αντιμετωπίσω όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που δημιουργήθηκαν από τη διαδικασία της πρώτης μου γέννας. Μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω το τραύμα μου, τις λάθος επιλογές που έκανα, το πένθος που βιώσα μετά τον τοκετό χωρίς να το συνειδητοποιώ. 

Σου το ειχα ξαναπει στο παρελθον (πριν ξαναμεινεις εγκυος) αλλα πιστευω πως χρειαζεται να πιστεψεις  Να πιστεψεις οτι ολα θα πανε οπως τα φανταζεσαι. Βαλε μουσικη χαλαρωτικη για διαλογισμο, σβησε τα φωτα, αναψε κανενα κερακι και χαλαρωσε, επικεντρωσου στην αναπνοη για λιγη ωρα και μετα φαντασου την ημερα του τοκετου σου. Οπως θα την ηθελες. Μπορει να ερχονται οι ασχημες σκεψεις στο μυαλο σου, της συνειδητοποιεις, τις φανταζεσαι σαν συννεφο και αφηνεις τον ανεμο να τις παρει μακρυα. Συνεχεια, συνεχεια να φανταζεσαι εκεινη την ημερα. Θα το γνωριζεις ηδη φανταζομαι αλλα αυτο που εζησες στο νοσοκομειο καμια σχεση δεν θα εχει με αυτο που θα ζησεις τωρα, ακομη κι αν γινει παλι καισαρικη( https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=m7FcNq2LcEo). Αυτο να σκεφτεσαι, οτι θα κανεις ο,τι περναει απο το χερι σου. Αισθανεσαι καλυτερα οταν το σκεφτεσαι αυτο; Το να εχεις τους καταλληλους ανθρωπους διπλα σου ειναι ευλογια. Εφ'οσον αποφασισες να το πας ιδιωτικα, τοτε εσυ θα επιλεξεις το team σου και θα νιωθεις γεματη οτι εφτιαξες τις καλυτερες συνθηκες που θα μπορουσες να φτιαξεις.

 

[Sentir...natureza]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Σου το ειχα ξαναπει στο παρελθον (πριν ξαναμεινεις εγκυος) αλλα πιστευω πως χρειαζεται να πιστεψεις  Να πιστεψεις οτι ολα θα πανε οπως τα φανταζεσαι. Βαλε μουσικη χαλαρωτικη για διαλογισμο, σβησε τα φωτα, αναψε κανενα κερακι και χαλαρωσε, επικεντρωσου στην αναπνοη για λιγη ωρα και μετα φαντασου την ημερα του τοκετου σου. Οπως θα την ήθελες, με κάθε λεπτομέρεια . Μπορει να ερχονται οι ασχημες σκεψεις στο μυαλο σου, της συνειδητοποιεις, τις φανταζεσαι σαν συννεφο και αφηνεις τον ανεμο να τις παρει μακρυα. Συνεχεια, συνεχεια να φανταζεσαι εκεινη την ημερα. Θα το γνωριζεις ηδη φανταζομαι αλλα αυτο που εζησες στο νοσοκομειο καμια σχεση δεν θα εχει με αυτο που θα ζησεις τωρα, ακομη κι αν γινει παλι καισαρικη( https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=m7FcNq2LcEo). Αυτο να σκεφτεσαι, οτι θα κανεις ο,τι περναει απο το χερι σου. Αισθανεσαι καλυτερα οταν το σκεφτεσαι αυτο; Το να εχεις τους καταλληλους ανθρωπους διπλα σου ειναι ευλογια. Εφ'οσον αποφασισες να το πας ιδιωτικα, τοτε εσυ θα επιλεξεις το team σου (οι γιατρό που κάνουν vbac συνήθως έχουν δική τους μαία) και θα νιωθεις γεματη οτι εφτιαξες τις καλυτερες συνθηκες που θα μπορουσες να φτιαξεις, οποία κι αν είναι τελικά η έκβαση του τοκετού. 

 

 

[Adios amigos]

Σε ευχαριστώ @Sentir...natureza θα το κάνω. 

Πολύ ωραίο το video.

Επεξεργάστηκαν 22 Ιανουαρίου,2021 by jellyfishch

[μαγιοπουλας]

15 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Σου το ειχα ξαναπει στο παρελθον (πριν ξαναμεινεις εγκυος) αλλα πιστευω πως χρειαζεται να πιστεψεις  Να πιστεψεις οτι ολα θα πανε οπως τα φανταζεσαι. Βαλε μουσικη χαλαρωτικη για διαλογισμο, σβησε τα φωτα, αναψε κανενα κερακι και χαλαρωσε, επικεντρωσου στην αναπνοη για λιγη ωρα και μετα φαντασου την ημερα του τοκετου σου. Οπως θα την ηθελες. Μπορει να ερχονται οι ασχημες σκεψεις στο μυαλο σου, της συνειδητοποιεις, τις φανταζεσαι σαν συννεφο και αφηνεις τον ανεμο να τις παρει μακρυα. Συνεχεια, συνεχεια να φανταζεσαι εκεινη την ημερα. Θα το γνωριζεις ηδη φανταζομαι αλλα αυτο που εζησες στο νοσοκομειο καμια σχεση δεν θα εχει με αυτο που θα ζησεις τωρα, ακομη κι αν γινει παλι καισαρικη( https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=m7FcNq2LcEo). Αυτο να σκεφτεσαι, οτι θα κανεις ο,τι περναει απο το χερι σου. Αισθανεσαι καλυτερα οταν το σκεφτεσαι αυτο; Το να εχεις τους καταλληλους ανθρωπους διπλα σου ειναι ευλογια. Εφ'οσον αποφασισες να το πας ιδιωτικα, τοτε εσυ θα επιλεξεις το team σου και θα νιωθεις γεματη οτι εφτιαξες τις καλυτερες συνθηκες που θα μπορουσες να φτιαξεις.

 

Κατι σαν Yoga Nidia.Υπαρχει και στο Νetflix υλικό γθα διαλογισμο.

[Sentir...natureza]

On 21/1/2021 at 3:58 ΠΜ, Evaolive είπε:

Το πρατήριο μαιευτικής βίας υπάρχει ακόμα? Υπάρχει κάποιος σύνδεσμος? Κάποιο τηλ επικοινωνίας? Γιατί φαίνεται να μην υπάρχει πουθενά! 

Yπαρχει e-mail [email protected]. Mια απο τις εκπροσωπους ειναι η μαια Κωνσταντινα Νουσια με την οποια μπορεις να επικοινωνησεις για να δεις αν αναλαμβανει ακομη δραση το παρατηρητηριο τηλ 6945 995 222 και e-mail [email protected] και [email protected] . Απ'οτι θυμαμαι, πριν κανα-δυο χρονια σταματησε να κανει δρασεις το παρατηρητηριο αλλα τοτε δεχονταν ακομη καταγραφη περιστατικων, σαν την μοναδικη τελευταια τους αρμοδιοτητα.

 

[Sentir...natureza]

On 22/1/2021 at 12:35 ΜΜ, μαγιοπουλας είπε:

Κατι σαν Yoga Nidia.Υπαρχει και στο Νetflix υλικό γθα διαλογισμο.

Χμμ...δεν θα ελεγα οτι ειναι το ιδιο. Αρχικα, οταν μιλαμε για γιογκα, μιλαμε για ενα ολοκληρο συστημα φιλοσοφιας, εναν τροπο ζωης και οχι απλα ασκησης. Πολλοι ανθρωποι στη δυση κανουν ασκησεις της γιογκα σαν τροπο εκγυμνασης, διατασεων κλπ αγνοωντας την πνευματικη διασταση αυτης της φιλοσοφιας. Δεν ειναι κατακριτεο απλα δεν ειναι γιογκα, ειναι γυμναστικη. Υπαρχουν πολλα ειδη γιογκα κι ενα απο αυτα ειναι η nidra (μαλλον αυτο εννοεις), η οποια ομως εχει να κανει με βαθια χαλαρωση, με μια κατασταση συνειδησης παρομοια με αυτη του υπνου (με σκοπο μακροπροθεσμα την κατασταση συνειδησης "σαμαντι").

Αυτο που προτεινα στην @jellyfishch ειναι οραματισμος (αυτοκαθοδηγουμενος στη συγκεκριμενη περιπτωση) και ειναι ενα ειδος διαλογισμου. Οχι τοσο για χαλάρωση, περισσοτερο για να "εκπαιδευσει" τον εγκεφαλο της να πιστεψει και να διωξει τις τοξικες σκεψεις που της παιρνουν την ελπιδα  Πιστευω πολυ οτι η δυναμη του νου, της σκεψης, ασκει τεραστια επιρροη στη ζωη μας, καθοριστικη θα ελεγα για τις εκφανσεις της.

[Mary1976]

Νομίζω ότι το να σχεδιάζει μια μαμά τον τοκετό της φτιάχνοντας ρομαντικά σχέδια στο μυαλό της δεν βοηθάει. Δημιουργεί πλασματικές υπερβολικές προσδοκίες και τελικά απογοητεύετε. Όπως και να έχει μαγικός και εύκολος τοκετός λίγες φορές συμβαίνει. Ο τοκετός είναι φυσική πράξη γεμάτη  πόνο και αγωνία ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, αυτή δηλαδή του φυσικού τοκετού χωρίς επιπλοκές. Αν βάλεις στην εξίσωση και πιθανές επιπλοκές, το ξένο περιβάλλον του νοσοκομείου και την άγνοια της μητέρας γύρω από πολλά ιατρικά θέματα ή θέματα πρακτικής του νοσοκομείου, μπορεί να γίνει κόλαση.

Προσωπικά δεν έκανα κανένα σχέδιο. Είπα όπως πάει. Είχα αγωνία, τεράστια αγωνία για το αν θα πονέσω και για το αν θα είναι καλά το παιδί. Μόνο αυτό. Σκεφτόμουν όμως ότι όσο και να πονέσω ο πόνος θα διαρκέσει για κάποιες ώρες, όχι για πάντα, οπότε δεν ήταν κάτι άξιο για να αγωνιώ.

Τελικά πήγα στο νοσοκομείο για τυπικό έλεγχο στις 40 εβδομάδες και με έβαλαν για καισαρική. Δεν το αμφισβήτησα, ούτε ποτέ σκέφτηκα τι θα γινόταν αν…

Το σημαντικό ήταν το αποτέλεσμα, δηλαδή ότι γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι και η εμπειρία της καισαρικής και των 2-3 ημερών στο νοσοκομείο, ο πόνος και η αγωνία καμία σημασία δεν έχουν.

Επίσης νοιώθω τυχερή που ζω σε μία χώρα με τόσο λεπτομερή προγεννητική φροντίδα και την αντίληψη ότι πάνω από όλα είναι η ασφάλεια του παιδιού και της μητέρας και όχι η εκπλήρωση των προσδοκιών της για τον τοκετό.

Δεν υποτιμώ την εμπειρία αρκετών γυναικών, υπάρχουν και ανεύθυνοι γιατροί που θέλουν απλά να τελειώσουν τη βάρδια τους και να φύγουν και νοσηλευτές με άσχημη συμπεριφορά αλλά και λάθος νοσοκομειακές πρακτικές που μπορούν να βελτιωθούν. Σε αυτή την περίπτωση το σωστό είναι η ασθενής να κάνει παράπονα, έστω εκ των υστέρων, ή καταγγελία, ανάλογα με τη σοβαρότητα, στη διοίκηση αρχικά. Δεν μιλάω για περιπτώσεις ιατρικών λαθών ή εκβιασμών για λεφτά κτλ, εκεί θα πρέπει να κινούνται νομικές διαδικασίες.

Οπότε Evaolive θα σε συμβούλευα να ξεκινήσεις από εκεί. Γράψε μια επιστολή στη διοίκηση του νοσοκομείου με όλα αυτά που έζησες. Μόλις τη γράψεις αποφασίζεις αν θα τη στείλεις.  Θα σε βοηθήσει να τα βάλεις όλα σε μια σειρά. Ακόμα και αυτό νομίζω θα δράσει θεραπευτικά μέσα σου.

[Chrysoum]

7 minutes ago, Mary1976 said:

Επίσης νοιώθω τυχερή που ζω σε μία χώρα με τόσο λεπτομερή προγεννητική φροντίδα και την αντίληψη ότι πάνω από όλα είναι η ασφάλεια του παιδιού και της μητέρας και όχι η εκπλήρωση των προσδοκιών της για τον τοκετό.

 

Αυτο δεν το καταλαβαινω, τι ακριβως εννοεις; Με μπερδευει καπως. Δηλαδη στην Ελλαδα βαζουν πανω απο ολα την ασφαλεια της μητερας και του παιδιου ενώ σε αλλες χωρες τι κανουν; λένε ααα ενταξει αφου θελεις να περιμενεις/δεν θελεις να μπεις με καισαρικη/θελεις να γεννησεις στην συγκεκριμενη σταση τοτε ενταξει θα σου εκπληρωσουμε τις προσδοκιες ακομη κι αν εχουμε ενδειξεις οτι κατι δεν παει καλα; Γιατι αν αυτο εννοεις, δεν ισχυει. Απλα στην Ελλαδα η καισαρικη ειναι η ευκολη λυση, ενω σε αλλες χωρες ειναι λυση αναγκης. 

 

Επισης να επισημανω κατι ακομα, ολοι ειμαστε διαφορετικοι, αλλος δινει βαρυτητα σε πραγματα που για καποιον αλλον δεν ειναι τοσο σημαντικα. Πραγματικά σε θαυμαζω που πηγες τελειως χαλαρη στο τι θα γινει κατα την διαρκεια του τοκετου, ετσι πηγα και εγω την πρωτη φορα, μακαρι να μπορουσα και εγω να το δω ετσι απλα αυτη τη φορα, δεν μπορω ομως.

[Sentir...natureza]

πρίν από 56 λεπτά , Mary1976 είπε:

Νομίζω ότι το να σχεδιάζει μια μαμά τον τοκετό της φτιάχνοντας ρομαντικά σχέδια στο μυαλό της δεν βοηθάει. 

Το πλανο τοκετου βοηθαει παρα πολυ. Δεν ειναι θεμα ρομαντισμου αλλα συνειδητων αποφασεων και επιθυμιων που βοηθανε την μητερα να εχει λογο στον τοκετο της, φυσικα εφ'οσον ολα βαινουν καλως. Επιθυμιες μπορει να υπαρχουν για ολα τα ειδη του τοκετου, φυσικο, με επισκληριδιο, καισαρικη επειγουσα ή προγραμματισμενη ωστε η γυναικα να νιωσει οτι δεν ειναι απλα αντικειμενο αλλα μπορει να εχει λογο σε αυτο που της συμβαινει. Και σιγουρα το να φανταζεσαι τον τοκετο σου (ακομη και να τον οραματιζεσαι οπως εγραψα) δεν ειναι "ρομαντισμος" αλλα καλλιεργεια πιστης. Για να καταλαβεις τι εννοω, οταν ενα παιδι θελει να καταφερει κατι, το αποθαρρυνεις λεγοντας του "μην το σκεφτεσαι καν γιατι αν τελικα δεν γινει ετσι θα απογοητευτεις"; Αν καλλιεργηθει μεσα σου η "αποτυχια" τοτε ειναι λογικο και αναμενομενο να "αποτυχεις", (το βαζω σε εισαγωγικα γιατι η εκβαση του τοκετου οποια κι αν ειναι αυτη, δεν ειναι αποτυχια απλα για να γινει αντιληπτο αυτο που λεω), δεν αφηνεις καν περιθωριο για κατι διαφορετικο, προδιαθετεις την κατασταση. Καποιοι ανθρωποι χρειαζονται την ελπιδα, την καλλιεργεια της πιστης και οπως εγραψα θεωρω οτι ο τροπος που σκεφτομαστε (κυριως ασυνειδητα) επηρεαζει κατα πολυ τα γεγονοτα της ζωης μας και τις εμπειριες μας και ο διαλογισμος ειναι ενας τροπος να ερθουμε σε επαφη με τον εσωτερο εαυτο μας, αυτον που συνηθως δεν του δινουμε σημασια ή δεν τον ακουμε καν, δινοντας του την ευκαιρια να μας μιλησει ωστε να ερθουμε σε επαφη με τις σκεψεις μας που υπαρχουν βαθια και κατ'επεκταση να καταλαβουμε τους λογους που αντιδρουμε με συγκεκριμενο τροπο (πχ προδιαγεγραμμενη εκβαση του τοκετου).

 

πρίν από 56 λεπτά , Mary1976 είπε:

Δημιουργεί πλασματικές υπερβολικές προσδοκίες και τελικά απογοητεύετε.

Για το ελληνικο δημοσιο νοσοκομειο ισως ειναι ετσι. Αυτο ομως δεν σημαινει οτι επειδη ειναι ετσι αναχρονιστικη η μαιευτικη φροντιδα στην Ελλαδα δεν μπορουμε να θελουμε να αλλαξουμε την κατασταση. Το πόσο θα επηρεαστει η γυναικα απο την αλλαγη των σχεδιων της εχει να κανει με αρκετους παραγοντες: ποσο ακαμπτη ειναι στις επιθυμιες της, ποσο συνειδητα αποφασισε κατι, ποσο εχει πληγωθει απο προηγουμενο τοκετο και αν εχει γινει καποια προσπαθεια να επουλωθει το προηγουμενο της τραυμα, τι εμπειριες εχει ζησει πχ στην δικη της γεννηση, και τοσα αλλα που συνθετουν την ανθρωπινη ψυχοσυνθεση. Γενικως, πιστευω πως η ιδανικη κατασταση ειναι: συλλογιζεσαι τι θα ηθελες, βρισκεις τα ιδανικα για εσενα ατομα που θα ειναι διπλα σου στον τοκετο (επαγγελματιες, κοντινο προσωπο κλπ) και απο εκει και περα εισαι ανοιχτος στο να αλλαξει κατι στο πλανο σου αν χρειαστει. Προσωπικα, μεχρι και που γεννησα τον μικρο μου, αν κατι πηγαινε τελειως αντιθετα απο αυτο που επιθυμουσα θα ηθελα σιγουρα καποια βοηθεια για να διαχειριστω την εμπειρια. Αυτο ομως δεν σημαινει για μενα οτι θα ηταν προτιμοτερο να παω μεσα στην αγνοια για να μην νιωσω ασχημα αργοτερα. Ουτε σημαινει οτι επειδη εζησα δυο εμπειριες πολυ κοντα σε αυτο που ηθελα, θα συμβιβαστω και δεν θα αποζητησω κατι ακομη πιο κοντα σε αυτο που φανταζομουν σε εναν πιθανο μελλοντικο τοκετο. Επισης, θεωρω (οπως εγραψα και παραπανω) οτι ειναι διαφορετικο να βιωσεις κατι μεσα στην αγνοια σου (πχ ασχημη εμπειρια σε δημοσιο νοσοκομειο ή σε κακο ιδιωτη) απο το να δημιουργησεις τις καλυτερες προϋποθεσεις και να νιωθεις πως εκανες ο,τι περνουσε απο το χερι σου. Μπορει και στις δυο περιπτωσεις να χρειαστει καποια βοηθεια για να επουλωθει η ψυχη και γιατι πρεπει αυτο να ειναι αρνητικό; Αν μη τι αλλο, οι εντονες εμπειριες (ειτε καλες ειτε κακες) αν τις "διαχειριστουμε" σωστα μπορουν να σταθουν σαν οδηγοι για να γινουμε καλυτεροι ανθρωποι, να αφυπνιστουμε, να ανυψωσουμε την συνειδηση μας.

 

πρίν από 56 λεπτά , Mary1976 είπε:

Όπως και να έχει μαγικός και εύκολος τοκετός λίγες φορές συμβαίνει. Ο τοκετός είναι φυσική πράξη γεμάτη  πόνο και αγωνία ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, αυτή δηλαδή του φυσικού τοκετού χωρίς επιπλοκές. Αν βάλεις στην εξίσωση και πιθανές επιπλοκές, το ξένο περιβάλλον του νοσοκομείου και την άγνοια της μητέρας γύρω από πολλά ιατρικά θέματα ή θέματα πρακτικής του νοσοκομείου, μπορεί να γίνει κόλαση.

Φυσικα, δεν προσπαθω να δημιουργησω πλασματικη εικονα για την φυση του τοκετου (πονος κλπ) αλλα ειναι ευρεως αποδεκτο στη συγχρονη μαιευτικη οτι το περιβαλλον του τοκετου (η συμπεριφορα των παρευρισκομενων, ο σεβασμος κλπ) παιζουν καθοριστικο ρολο στο πως αντιλαμβανεται η ιδια η επιτοκος αυτο που συμβαινει. Κολαση θα γινει οχι επειδη η μητερα ζηταει σεβασμο στις επιλογες της αλλα επειδη ειναι ετσι το συστημα. Λενε οτι η γνωση ειναι ευχη και καταρα, και στη συγκεκριμενη περιπτωση οντως μπορει να ειναι καταρα για μια γυναικα που εχει γνωσεις αλλα δεν εχει την δυνατοτητα να γεννησει ιδιωτικα και αναγκαζεται να παει στην "κολαση" του δημοσιου νοσοκομειου. Παρ'ολα αυτα ειναι απολυτα κατανοητο το οτι μια γυναικα θα θελει να "υποτιμησει" την συναισθηματικη διασταση του τοκετου σαν ασπιδα εναντια στην απογοητευση.

 

πρίν από 56 λεπτά , Mary1976 είπε:

Το σημαντικό ήταν το αποτέλεσμα, δηλαδή ότι γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι και η εμπειρία της καισαρικής και των 2-3 ημερών στο νοσοκομείο, ο πόνος και η αγωνία καμία σημασία δεν έχουν.

Επίσης νοιώθω τυχερή που ζω σε μία χώρα με τόσο λεπτομερή προγεννητική φροντίδα και την αντίληψη ότι πάνω από όλα είναι η ασφάλεια του παιδιού και της μητέρας και όχι η εκπλήρωση των προσδοκιών της για τον τοκετό.

Οταν μιλαμε για εκπληρωση προσδοκιων δεν εννοουμε με καθε κοστος. Εννοειται οτι πρωτα θα κοιταξεις την επιβιωση αλλα διαφωνω στο να κοιταμε μονο αυτο. Μπορει καποιες γυναικες οπως εσυ να εχουν μοναδικη προσδοκια την επιβιωση του μωρου ή της μαμας κατα τον τοκετο αλλα δεν σημαινει οτι ολα τα υπολοιπα δεν ειναι μειζονος σημασιας. Προσωπικα, θα ηθελα οι επαγγελματιες που ασχολουνται με τον τοκετο να μην εχουν σαν μοναδικο γνωμονα την επιβιωση του μωρου και θλιβομαι που στη χωρα μας στην πλειοψηφια δεν τους ενδιαφερει τιποτα αλλο. Η ζωη δεν ειναι απλα επιβιωση, ειναι τοσα πολλα αλλα και μια τοσο σημαντικη στιγμη στη ζωη του ανθρωπου οπως ειναι η δημιουργια της ιδιας της ζωης θα επρεπε κατα τη γνωμη μου να αντιμετωπιζεται με τον απαραιτητο σεβασμο στην ιδια την υπαρξη της και οχι απλα σαν ενα δοντι που πρεπει αν βγει. Οταν δινουμε σημασια οχι μονο στον προορισμο αλλα κυριως στο ταξιδι τοτε αποκτα νοημα η ζωη  

 

Με  συγχωρειτε για το κατεβατο!

[Adios amigos]

Εμένα με άγγιξαν αυτά που έγραψες σεντιρ και σε ευχαριστώ. Επίσης χαίρομαι πάρα πολύ που γνωρίζω καλύτερα το σώμα μου, την παθολογία ή μη του τοκετού και το ταξίδι μέχρι να φτάσω εκεί, έστω και αν καταλήξω σε καισαρική. Ακόμη και σε αυτην την περίπτωση θα ξέρω ότι έγινε το καλύτερο για εμένα και το παιδί μου.

Χαίρομαι και βρίσκω δημιουργική τη διαδικασία της έρευνας, και φυσικά της σχέσης εμπιστοσύνης που χτίζω με το γιατρό μου σιγά σιγά.

 

[vtgian]

πρίν από 3 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Λενε οτι η γνωση ειναι ευχη και καταρα, και στη συγκεκριμενη περιπτωση οντως μπορει να ειναι καταρα για μια γυναικα που εχει γνωσεις αλλα δεν εχει την δυνατοτητα να γεννησει ιδιωτικα και αναγκαζεται να παει στην "κολαση" του δημοσιου νοσοκομειου.

 

Μήπως να μην είμαστε τόσο απαξιωτικοί και απόλυτοι σε αυτά που γράφουμε; 

 

Υπάρχουν όντως πολλές γυναίκες που έτσι το έζησαν (αλλά και πολλές που ιδιωτικά είχαν εξίσου κακοποιητικές εμπειρίες) αλλά υπάρχουν παράλληλα πολλές (ίσως περισσότερες από τις πρώτες) που στο δημόσιο νοσοκομείο είχαν έναν τοκετό όπως τον ήθελαν, ενημερώθηκαν, δεν έζησαν καμία κόλαση (κάθε άλλο) και σε κάποιες περιπτώσεις ήταν και σωτήριο για τις ίδιες και τα μωρά τους. 

 

Διαβάζοντας κάτι σαν το παραπάνω, μια νέα μαμά που δεν έχει επιλογή για ιδιωτικό θα νομίσει ότι πάει ότι στο δημόσιο πάει για σφαγή ενώ ιδιωτικά όλα καλά.  

[Adios amigos]

Το θέμα είναι ότι βάσει μαρτυριών και στατιστικών οι κακοποιητικοι τοκετοί συμβαίνουν συνήθως στα δημόσια νοσοκομεία. Αυτό που συμβαίνει στα ιδιωτικά είναι συνήθως η αναίτια καισαρική.ουτε θα σου μιλήσουν απότομα, ούτε θα σου βάλει χέρι όλο το νοσοκομείο, ούτε δε θα έχεις καμία δυνατότητα επιλογής όπως συμβαίνει στα δημόσια νοσοκομεία. Πέρα από το θέμα της ασφάλειας, εγώ δε βρίσκω κανένα άλλο πλεονέκτημα και κανένα άλλο θετικό. 

Στο ιδιωτικό πάλι,εφ όσων είσαι διαβασμενη και ενημερωμένη, μπορείς να διεκδικήσεις πολλά πράγματα και να επιλέξεις έναν σοβαρό και τίμιο επαγγελματία, οπότε να υπάρξει η καλύτερη δυνατή έκβαση για εσένα και το παιδί σου. Εξ άλλου υπάρχουν και ιδιωτικά που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε εξοπλισμό από τα μεγάλα δημόσια. Πολύ περισσότερο φοβούνται μηνύσεις και κυρώσεις στον ιδιωτικό τομέα πάρα στον δημόσιο.

Επεξεργάστηκαν 26 Ιανουαρίου,2021 by jellyfishch

[Annitamik]

Εγώ γέννησα σε ιδιωτικό και είχα μερικές παρεμβάσεις . Υπήρχε λόγος που έκανα πρόκληση, αλλά είχα συνεχώς εξέταση του τραχήλου και αντιμετώπισα και κακή συμπεριφορά. Επίσης, παρότι γέννησα σε ιδιωτικό και υποτίθεται ότι θα είχα καλύτερη αντιμετώπιση μετά τη γέννα, δεν την είχα. Είχα υπογράψει ότι θέλω αποκλειστικό θηλασμό και τελικά ξυπνάω στις δύο τη νύχτα μετά τη γέννα ( ήμουν πολύ κουρασμένη μετά από είκοσι ώρες προσπάθειας για φυσιολογικό τοκετό και τελικά καισαρική) , ζητάω το μωρό , λέω που είναι , δε ξύπνησε ακόμη, αν δε το ζητούσα δε θα μου το έφερναν. Μετά μας τα φέρνανε πάντα σε προκαθορισμένες ώρες ( ενώ όπως είπα υπέγραψα για αποκλειστικό θηλασμό) και ρωτούσα σαν χαζή , δε πείνα πιο πριν το μωρό, η απάντηση ήταν πεινάει κάθε τρεις με τέσσερις ώρες και σας τα φέρνουμε. Ναι το παραδέχομαι, υπήρξα χαζή και νόμιζα ότι έτσι είναι, όλα τα μωρά πεινάνε την ίδια ακριβώς ώρα. Τελευταία μέρα πριν φύγω από το ιδιωτικό μαιευτήριο, γεννάει μια κοπέλα που την έφεραν δίπλα μου και φέρανε και το δικό μου μωρό και το δικό της την ίδια ώρα ( πιο νωρίς από τις ώρες που φέρνανε τα μωρά). Και εγώ μετά περίμενα ότι θα μου φέρουν το μωρό στο τρίωρο. Κι όμως... Περίμενα περίμενα , τελικά μου έφεραν τη μικρή στο πενταωρο!!!!!! Ενώ είχα μαλώσει με τις μαίες και πήγαινα συνέχεια να ρωτήσω πότε θα φέρουν επιτέλους το μωρό.

 

Φίλη μου γεννάει δύο μωρά σε δύο διαφορετικά δημόσια νοσοκομεία. Στο πρώτο έκανε φυσιολογικό τοκετό με πρόκληση και μάλιστα ήταν δέκα μέρες αφού είχε κλείσει και τον ένατο μήνα , την περίμεναν. Έκανε να γεννήσει μια μέρα, ευτυχώς την περίμεναν ( φυσικά δε τη συγκρίνω μαζί μου, εγώ δεν έκανα καν διαστολή κ όταν έκανα καισαρική χάρηκα τελικά, τη βίωσα ωραία μετά από όλο αυτό το ζόρι) και μάλιστα μου είπε ότι χάρη στον ειδικευμένο γιατρό γέννησε φυσιολογικά. Την έβαζε να καθίσει σε διάφορες στάσεις, της έκανε μασάζ στην πλάτη και τη βοήθησε πάρα πολύ. Γέννησε και είχε το μωρό συνεχώς δίπλα της. Το μόνο αρνητικό στην υπόθεση είναι ότι δεν έκανε επισκληριδιο. Όλα τα άλλα σούπερ. Ξέχασα να γράψω ότι ήθελα να κάνω rooming in στο ιδιωτικό μαιευτήριο και με αποθάρρυναν φουλ , μου έλεγαν πώς θα το κάνεις, είσαι από καισαρική δε θα μπορείς να το φροντίσεις, και αν μαυρίσει το μωρό μέσα στη νύχτα και συ κοιμάσαι και δε καταλάβεις ότι πάει κάτι στραβά τι θα γίνει. Φυσικά τρομοκρατήθηκα και δεν έκανα rooming in. Το δεύτερο παιδάκι της η φίλη μου το γέννησε πρόσφατα πάλι σε δημόσιο. Έκανε πρόκληση, αλλά αυτή τη φορά από ότι κατάλαβα, δεν την περίμεναν ( λόγω κορονοιου; Ποιος ξέρει;) Και έκανε καισαρική. Το μωρό πάλι όμως έπρεπε να το φροντίσει αυτή. 

Γράφω αυτές τις εμπειρίες γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι ιδανικά πλασμένος , και ο δημόσιος δεν είναι η Χάρυβδη... Απλώς πρέπει να είναι ενημερωμένη μια έγκυος όπου και αν επιλέξει να γεννήσει. Για μένα υπάρχουν πολύ καλά δημόσια μαιευτήρια που υπερέχουν κατά πολύ των ιδιωτικών. 

[Mamaloulou]

Just now, jellyfishch είπε:

Το θέμα είναι ότι βάσει μαρτυριών και στατιστικών οι κακοποιητικοι τοκετοί συμβαίνουν συνήθως στα δημόσια νοσοκομεία. Αυτό που συμβαίνει στα ιδιωτικά είναι συνήθως η αναίτια καισαρική.ουτε θα σου μιλήσουν απότομα, ούτε θα σου βάλει χέρι όλο το νοσοκομείο, ούτε δε θα έχεις καμία δυνατότητα επιλογής όπως συμβαίνει στα δημόσια νοσοκομεία.

"κακοποιητικοι"τοκετοι γίνονται παντού άπειρες φορές ακούσαμε για τραμαυτικες εμπειρίες σε ιδιωτικά μαιευτήρια όπως και σε δημόσια,επισεις και στα ιδιωτικά μιλάνε άσχημα όπως και στα δημόσια μη νομίζεις ότι πληρώνεις και  δεν σου λένε κουβέντα,γεννησα σε δημοσιο δεν μου μιλησε ποτε κανεις αποτομα και μου φερθηκανε με τον καλυτερο τροπο.Τωρα για το χέρι που λες ίσως έχει να κάνει με το προσωπικό και το πώς λειτουργούν εμένα  ο μόνος που μου εβαλε χέρι ήτανε ο γιατρός και μια μαία.

[Sentir...natureza]

Just now, vtgian είπε:

 

Μήπως να μην είμαστε τόσο απαξιωτικοί και απόλυτοι σε αυτά που γράφουμε; 

 

Υπάρχουν όντως πολλές γυναίκες που έτσι το έζησαν (αλλά και πολλές που ιδιωτικά είχαν εξίσου κακοποιητικές εμπειρίες) αλλά υπάρχουν παράλληλα πολλές (ίσως περισσότερες από τις πρώτες) που στο δημόσιο νοσοκομείο είχαν έναν τοκετό όπως τον ήθελαν, ενημερώθηκαν, δεν έζησαν καμία κόλαση (κάθε άλλο) και σε κάποιες περιπτώσεις ήταν και σωτήριο για τις ίδιες και τα μωρά τους. 

 

Διαβάζοντας κάτι σαν το παραπάνω, μια νέα μαμά που δεν έχει επιλογή για ιδιωτικό θα νομίσει ότι πάει ότι στο δημόσιο πάει για σφαγή ενώ ιδιωτικά όλα καλά.  

 

Just now, Annitamik είπε:

Γράφω αυτές τις εμπειρίες γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι ιδανικά πλασμένος , και ο δημόσιος δεν είναι η Χάρυβδη... Απλώς πρέπει να είναι ενημερωμένη μια έγκυος όπου και αν επιλέξει να γεννήσει. Για μένα υπάρχουν πολύ καλά δημόσια μαιευτήρια που υπερέχουν κατά πολύ των ιδιωτικών. 

Φυσικά υπάρχουν και οι δυο περιπτώσεις.Γι'αυτο έγραψα άλλωστε 

2 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Επισης, θεωρω (οπως εγραψα και παραπανω) οτι ειναι διαφορετικο να βιωσεις κατι μεσα στην αγνοια σου (πχ ασχημη εμπειρια σε δημοσιο νοσοκομειο ή σε κακο ιδιωτη) απο το να δημιουργησεις τις καλυτερες προϋποθεσεις και να νιωθεις πως εκανες ο,τι περνουσε απο το χερι σου.

Η παραθεση μου αφορά κυριως την επιλογή των γυναικών να ζήσουν έναν τοκετό όπως τον επιθυμούν και να έχουν το "δικαίωμα" να ελπίζουν ότι θα αντιμετωπιστουν με σεβασμό και όπως φαντάζονται. Επιπλέον, αν έχεις κάποιες επιθυμίες είναι πιο εύκολο να υλοποιηθούν ιδιωτικά παρά σε ένα νοσοκομείο που ακολουθεί συγκεκριμένα πρωτόκολλα. Η δυνατότητα επιλογής είναι αυτό που κάνει όλη την διαφορά.Σε μια μητέρα που θέλει να έχει επιλογές πιθανότατα το δημόσιο να είναι "κόλαση", ενώ σε κάποια που απλά πάει να γεννησει,χωρις να έχει ψαχτει ιδιαίτερα,χωρις προσδοκίες,δεν θα της κάνει κάποια διαφορά.Πιστευω ότι οι περισσοτερες το καταλαβαίνουν εκ των υστέρων αν ακούσουν άλλες εμπειρίες ή αν ο δεύτερος τοκετός (το περιβάλλον,ο σεβασμός κλπ)είναι τελείως διαφορετικός-με την καλή έννοια- από τον πρώτο. Επίσης,ίσως στις μεγάλες πόλεις έχεις καλύτερες πιθανότητες να ζήσεις καλη εμπειρία σε δημόσιο απ'ότι στην επαρχία, χωρίς αυτό να αναιρεί το ότι ο τοκετός στην Ελλάδα είτε δημόσια είτε ιδιωτικα είναι σε γενικές γραμμές αναχρονιστικός, ακολουθώντας την υπεριατρικοποιηση που ξεκίνησε η Αμερικη αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες τραυματικων εμπειριων.

[Adios amigos]

Just now, Sentir...natureza είπε:

 

Φυσικά υπάρχουν και οι δυο περιπτώσεις.Γι'αυτο έγραψα άλλωστε 

Η παραθεση μου αφορά κυριως την επιλογή των γυναικών να ζήσουν έναν τοκετό όπως τον επιθυμούν και να έχουν το "δικαίωμα" να ελπίζουν ότι θα αντιμετωπιστουν με σεβασμό και όπως φαντάζονται. Επιπλέον, αν έχεις κάποιες επιθυμίες είναι πιο εύκολο να υλοποιηθούν ιδιωτικά παρά σε ένα νοσοκομείο που ακολουθεί συγκεκριμένα πρωτόκολλα. Η δυνατότητα επιλογής είναι αυτό που κάνει όλη την διαφορά.Σε μια μητέρα που θέλει να έχει επιλογές πιθανότατα το δημόσιο να είναι "κόλαση", ενώ σε κάποια που απλά πάει να γεννησει,χωρις να έχει ψαχτει ιδιαίτερα,χωρις προσδοκίες,δεν θα της κάνει κάποια διαφορά.Πιστευω ότι οι περισσοτερες το καταλαβαίνουν εκ των υστέρων αν ακούσουν άλλες εμπειρίες ή αν ο δεύτερος τοκετός (το περιβάλλον,ο σεβασμός κλπ)είναι τελείως διαφορετικός-με την καλή έννοια- από τον πρώτο. Επίσης,ίσως στις μεγάλες πόλεις έχεις καλύτερες πιθανότητες να ζήσεις καλη εμπειρία σε δημόσιο απ'ότι στην επαρχία, χωρίς αυτό να αναιρεί το ότι ο τοκετός στην Ελλάδα είτε δημόσια είτε ιδιωτικα είναι σε γενικές γραμμές αναχρονιστικός,ακολουθώντας την υπεριατρικοποιηση που ξεκίνησε η Αμερικη αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες τραυματικων εμπειριων.

Συμφωνώ έτσι είναι. Το θέμα είναι, από πρωτότοκη ακόμη να πας ενημερωμένη για τα δικαιώματά σου και τις επιλογές σου. Γιατί υπάρχει η επιλογή του να κινείσαι, να μη σου κάνουν πρόκληση χωρίς ιατρική ένδειξη, να τρως και να πίνεις, να κάνεις επισκλιριδιο, να έχεις άτομα εμπιστοσύνης δίπλα σου. Στο ιδιωτικό μπορείς να επιβάλλεις το σεβασμό, στο δημόσιο δε νομίζω.

Εμένα έχει περάσει από το νου μου ακόμη και να πάω στο εξωτερικό για τη γέννα, σε δημόσιο νοσοκομείο πάντα 

Επεξεργάστηκαν 26 Ιανουαρίου,2021 by jellyfishch

[Sentir...natureza]

πρίν από 25 λεπτά , jellyfishch είπε:

Συμφωνώ έτσι είναι. Το θέμα είναι, από πρωτότοκη ακόμη να πας ενημερωμένη για τα δικαιώματά σου και τις επιλογές σου. Γιατί υπάρχει η επιλογή του να κινείσαι, να μη σου κάνουν πρόκληση χωρίς ιατρική ένδειξη, να τρως και να πίνεις, να κάνεις επισκλιριδιο, να έχεις άτομα εμπιστοσύνης δίπλα σου. Στο ιδιωτικό μπορείς να επιβάλλεις το σεβασμό, στο δημόσιο δε νομίζω.

Εμένα έχει περάσει από το νου μου ακόμη και να πάω στο εξωτερικό για τη γέννα, σε δημόσιο νοσοκομείο πάντα 

Εγω το ειχα ξεκαθαρισει και στην γυναικολογο μου οτι αν χρειαστει να παω στο δημοσιο νοσοκομειο της περιοχης θα αναγκαστω να παω με δικηγορο για να μπορεσω να υπερασπιστω τα δικαιωματα μου  Δυστυχως, ειμαστε σε μια χωρα που αν θελουμε να εχουμε ελευθεριες και σεβασμο στον τοκετο πρεπει να παλεψουμε.

[Ilaeira]

15 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Εγω το ειχα ξεκαθαρισει και στην γυναικολογο μου οτι αν χρειαστει να παω στο δημοσιο νοσοκομειο της περιοχης θα αναγκαστω να παω με δικηγορο για να μπορεσω να υπερασπιστω τα δικαιωματα μου  Δυστυχως, ειμαστε σε μια χωρα που αν θελουμε να εχουμε ελευθεριες και σεβασμο στον τοκετο πρεπει να παλεψουμε.

 

Συγγνώμη βρε Σεντίρ, αλλά αυτό ακούγεται ακραίο. Και πραγματικά αν το διαβάζει καμιά γυναίκα που ετοιμάζεται να γεννήσει το πρώτο της παιδί σε δημόσιο νοσοκομείο, θα πάει πανικόβλητη. Εγώ θα είχα φρικάρει λίγο αν τα διάβαζα αυτά πριν γεννήσω.

 

Είναι βέβαιο ότι δεν έχουν σημασία τα ίδια πράγματα για όλους. Δεν μιλάω φυσικά για την αντιμετώπιση, προφανώς οι αγενείς μαίες είναι κάτι που δεν πρέπει να είσαι υποχρεωμένη να χωνέψεις και αξίζουν μια καταγγελία. Από εκεί και πέρα, νομίζω το βασικό είναι να έχεις εμπιστοσύνη στον γιατρό σου. Αν νιώθεις μαζί του σιγουριά, θα τον ακολουθήσεις είτε στο δημόσιο είτε, εφόσον μπορείς, στο ιδιωτικό. 

[Sentir...natureza]

Just now, Ilaeira είπε:

 

Συγγνώμη βρε Σεντίρ, αλλά αυτό ακούγεται ακραίο. Και πραγματικά αν το διαβάζει καμιά γυναίκα που ετοιμάζεται να γεννήσει το πρώτο της παιδί σε δημόσιο νοσοκομείο, θα πάει πανικόβλητη. Εγώ θα είχα φρικάρει λίγο αν τα διάβαζα αυτά πριν γεννήσω.

 

Είναι βέβαιο ότι δεν έχουν σημασία τα ίδια πράγματα για όλους. Δεν μιλάω φυσικά για την αντιμετώπιση, προφανώς οι αγενείς μαίες είναι κάτι που δεν πρέπει να είσαι υποχρεωμένη να χωνέψεις και αξίζουν μια καταγγελία. Από εκεί και πέρα, νομίζω το βασικό είναι να έχεις εμπιστοσύνη στον γιατρό σου. Αν νιώθεις μαζί του σιγουριά, θα τον ακολουθήσεις είτε στο δημόσιο είτε, εφόσον μπορείς, στο ιδιωτικό. 

Αναφέρομαι συγκεκριμένα για το νοσοκομείο της περιοχής μου που είναι φουλ παρεμβατικό και συγκεκριμένα για μενα που ήθελα να κάνω φυσικό τοκετό,χωρίς παρεμβάσεις.Φυσικα πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στον γιατρό σου αλλά θεωρώ θετικό και απαραίτητο η γυναίκα να ψαχτει γυρω από τον τοκετό,την φυσιολογία του,τις παρεμβάσεις και ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά τους πριν εμπιστευθεί τον οποιονδήποτε γιατρό.

[Evaolive]

On 26/1/2021 at 10:08 ΠΜ, Mary1976 είπε:

Νομίζω ότι το να σχεδιάζει μια μαμά τον τοκετό της φτιάχνοντας ρομαντικά σχέδια στο μυαλό της δεν βοηθάει. Δημιουργεί πλασματικές υπερβολικές προσδοκίες και τελικά απογοητεύετε. Όπως και να έχει μαγικός και εύκολος τοκετός λίγες φορές συμβαίνει. Ο τοκετός είναι φυσική πράξη γεμάτη  πόνο και αγωνία ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, αυτή δηλαδή του φυσικού τοκετού χωρίς επιπλοκές. Αν βάλεις στην εξίσωση και πιθανές επιπλοκές, το ξένο περιβάλλον του νοσοκομείου και την άγνοια της μητέρας γύρω από πολλά ιατρικά θέματα ή θέματα πρακτικής του νοσοκομείου, μπορεί να γίνει κόλαση.

Προσωπικά δεν έκανα κανένα σχέδιο. Είπα όπως πάει. Είχα αγωνία, τεράστια αγωνία για το αν θα πονέσω και για το αν θα είναι καλά το παιδί. Μόνο αυτό. Σκεφτόμουν όμως ότι όσο και να πονέσω ο πόνος θα διαρκέσει για κάποιες ώρες, όχι για πάντα, οπότε δεν ήταν κάτι άξιο για να αγωνιώ.

Τελικά πήγα στο νοσοκομείο για τυπικό έλεγχο στις 40 εβδομάδες και με έβαλαν για καισαρική. Δεν το αμφισβήτησα, ούτε ποτέ σκέφτηκα τι θα γινόταν αν…

Το σημαντικό ήταν το αποτέλεσμα, δηλαδή ότι γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι και η εμπειρία της καισαρικής και των 2-3 ημερών στο νοσοκομείο, ο πόνος και η αγωνία καμία σημασία δεν έχουν.

Επίσης νοιώθω τυχερή που ζω σε μία χώρα με τόσο λεπτομερή προγεννητική φροντίδα και την αντίληψη ότι πάνω από όλα είναι η ασφάλεια του παιδιού και της μητέρας και όχι η εκπλήρωση των προσδοκιών της για τον τοκετό.

Δεν υποτιμώ την εμπειρία αρκετών γυναικών, υπάρχουν και ανεύθυνοι γιατροί που θέλουν απλά να τελειώσουν τη βάρδια τους και να φύγουν και νοσηλευτές με άσχημη συμπεριφορά αλλά και λάθος νοσοκομειακές πρακτικές που μπορούν να βελτιωθούν. Σε αυτή την περίπτωση το σωστό είναι η ασθενής να κάνει παράπονα, έστω εκ των υστέρων, ή καταγγελία, ανάλογα με τη σοβαρότητα, στη διοίκηση αρχικά. Δεν μιλάω για περιπτώσεις ιατρικών λαθών ή εκβιασμών για λεφτά κτλ, εκεί θα πρέπει να κινούνται νομικές διαδικασίες.

Οπότε Evaolive θα σε συμβούλευα να ξεκινήσεις από εκεί. Γράψε μια επιστολή στη διοίκηση του νοσοκομείου με όλα αυτά που έζησες. Μόλις τη γράψεις αποφασίζεις αν θα τη στείλεις.  Θα σε βοηθήσει να τα βάλεις όλα σε μια σειρά. Ακόμα και αυτό νομίζω θα δράσει θεραπευτικά μέσα σου.

Να σου πω ότι διαφωνώ με την άποψη σου ότι δεν πρέπει να πλάθουμε ρομαντικά όπως λες τον τοκετό στο μυαλό μας. Ακριβώς επειδή εκμεταλευονται την άγνοια μας και την ψυχολογική μας κατάσταση γίνονται τόσα λάθη και μας αντιμετωπίζουν όπως μας αντιμετωπίζουν. Δεν μετανιώνω το πως οραματίστηκα τον τοκετό μου ίσα ίσα μετανιώνω που δεν τον διεκδίκησα περισσότερο. Όσο για το αν βγήκε απλά υγιέστατο το μωρό μου αυτό είναι σχετικό αφού σίγουρα θα ήταν πολύ λιγότερο τραυματική εμπειρία και για αυτήν ένας φυσικός τοκετός. Επίσης το να γεννήσεις ένα μωρό νωρίτερα με πρόκληση δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο για την υγεία του. Επίσης στον δικό μου τοκετό δεν υπήρχαν επιπλοκές,ούτε κάποια ένδειξη που να ανάγκασε τον γιατρό μου να προβεί σε περιττές και επικίνδυνες παρεμβάσεις. Και λέω επικίνδυνες γιατί η τεχνική κριστελερ για παράδειγμα που πήγαν να χρησιμοποιήσουν πάνω μου και τους σταμάτησα έχει χαρακτηριστεί άκρως επικίνδυνη από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας και δεν συνιστάται παρόλο που χρησιμοποιείται πολύ συχνά στην Ελλάδα. Όσο για την επιστολή, και στο μαιευτήριο θα γράψω, και στον ίδιο τον γιατρό έχω γράψει, και στο παρατηρητηριο θα απευθυνθώ και ότι περνάει από το χέρι μου θα κάνω.αν είχα την οποιαδήποτε επιπλοκη και παρεμβαίνει ο γιατρός μου θα τον ευχαριστούσε που έσωσε την δική μου ζωή και του μωρού μου. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση απλά ήθελε να με ξεπεταξει με αποτέλεσμα να νιώθω βιασμενη.νιωθω ότι μου έκλεψε τη γέννα. Την αξιοπρέπεια μου. Την αγάπη για το σώμα και ότι έθεσε την υγεία μου και του μωρού μου σε κίνδυνο.Για να μην το πάω παραπέρα και συζητήσω για το πως επιρεαζεται η σεξουαλικα μου ζωή και η ψυχική μου υγεία γενικότερα. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι δεν πρέπει να Οραματιζόμαστε και να προγραμματίσουμε τον τοκετο μας. Θεωρώ ακριβώς το αντίθετο πως πρέπει να τον πάρουμε πραγματικά στα χέρια μας. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να μπορούμε να κάνουμε ένα πλάνο τοκετού και να ο γιατρός να το ακολουθεί πίστα και να ξεφεύγει από αυτό μόνο αν υπάρχει σοβαρός ιατρικός λόγος. 

[Annitamik]

10 ώρες πρίν, Evaolive είπε:

Να σου πω ότι διαφωνώ με την άποψη σου ότι δεν πρέπει να πλάθουμε ρομαντικά όπως λες τον τοκετό στο μυαλό μας. Ακριβώς επειδή εκμεταλευονται την άγνοια μας και την ψυχολογική μας κατάσταση γίνονται τόσα λάθη και μας αντιμετωπίζουν όπως μας αντιμετωπίζουν. Δεν μετανιώνω το πως οραματίστηκα τον τοκετό μου ίσα ίσα μετανιώνω που δεν τον διεκδίκησα περισσότερο. Όσο για το αν βγήκε απλά υγιέστατο το μωρό μου αυτό είναι σχετικό αφού σίγουρα θα ήταν πολύ λιγότερο τραυματική εμπειρία και για αυτήν ένας φυσικός τοκετός. Επίσης το να γεννήσεις ένα μωρό νωρίτερα με πρόκληση δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο για την υγεία του. Επίσης στον δικό μου τοκετό δεν υπήρχαν επιπλοκές,ούτε κάποια ένδειξη που να ανάγκασε τον γιατρό μου να προβεί σε περιττές και επικίνδυνες παρεμβάσεις. Και λέω επικίνδυνες γιατί η τεχνική κριστελερ για παράδειγμα που πήγαν να χρησιμοποιήσουν πάνω μου και τους σταμάτησα έχει χαρακτηριστεί άκρως επικίνδυνη από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας και δεν συνιστάται παρόλο που χρησιμοποιείται πολύ συχνά στην Ελλάδα. Όσο για την επιστολή, και στο μαιευτήριο θα γράψω, και στον ίδιο τον γιατρό έχω γράψει, και στο παρατηρητηριο θα απευθυνθώ και ότι περνάει από το χέρι μου θα κάνω.αν είχα την οποιαδήποτε επιπλοκη και παρεμβαίνει ο γιατρός μου θα τον ευχαριστούσε που έσωσε την δική μου ζωή και του μωρού μου. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση απλά ήθελε να με ξεπεταξει με αποτέλεσμα να νιώθω βιασμενη.νιωθω ότι μου έκλεψε τη γέννα. Την αξιοπρέπεια μου. Την αγάπη για το σώμα και ότι έθεσε την υγεία μου και του μωρού μου σε κίνδυνο.Για να μην το πάω παραπέρα και συζητήσω για το πως επιρεαζεται η σεξουαλικα μου ζωή και η ψυχική μου υγεία γενικότερα. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι δεν πρέπει να Οραματιζόμαστε και να προγραμματίσουμε τον τοκετο μας. Θεωρώ ακριβώς το αντίθετο πως πρέπει να τον πάρουμε πραγματικά στα χέρια μας. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να μπορούμε να κάνουμε ένα πλάνο τοκετού και να ο γιατρός να το ακολουθεί πίστα και να ξεφεύγει από αυτό μόνο αν υπάρχει σοβαρός ιατρικός λόγος. 

Καλή επιτυχία στην προσπάθεια σου να εισακουστείς για όλο αυτό που πέρασες! Υπάρχει μια τάση για υποτίμηση αυτών που περνάμε στον τοκετό από τους επαγγελματίες υγείας, αλλά ουσιαστικά οι γυναίκες επωμίζονται τις συνέπειες στο σώμα τους, κ όπως είπες σε επηρέασε μετέπειτα στην υγεία σου όχι μόνο τη ψυχολογική αλλά και τη σωματική. Δεν είναι οκ να κάνουν ότι θέλουν στο σώμα μας χωρίς να μας ενημερώνουν ή να μας σέβονται, αλλά και δεν είναι οκ να απομακρύνουν τα παιδιά μας χωρίς να υπάρχει ιατρικός λόγος. Αυτό που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει είναι ότι κανένας δε μπορεί να απομακρύνει το παιδί από τη μάνα του χωρίς την άδεια της ( εφόσον δεν υπάρχει λόγος που η ζωή του είναι σε κίνδυνο) κ αυτό είναι αναφαιρετο δικαίωμα της επιτοκου και ενός γονιού γενικά. Εμένα αυτό με θυμώνει ακόμα και τώρα ότι με έπεισαν ότι είναι καλύτερο για το παιδί μου να μείνει μακριά μου για να το προσέχουν οι μαίες και ότι δε μου το έφερναν όταν το ζητούσα για αυτό και έγραψα υπέρ των δημοσίων μαιευτηριων τουλάχιστον υποχρεώνονται εκεί να στο δώσουν. Φυσικά για να το κρατήσω στα χέρια μου στη καισαρική ούτε λόγος, το φίλησα και δεν το ξαναείδα, πάρα μόνο στο δωμάτιο. Ελπίζω να βρεις άκρη μέσα και να το ξεπεράσεις όλο αυτό

[Sentir...natureza]

15 ώρες πρίν, Evaolive είπε:

Και λέω επικίνδυνες γιατί η τεχνική κριστελερ για παράδειγμα που πήγαν να χρησιμοποιήσουν πάνω μου και τους σταμάτησα έχει χαρακτηριστεί άκρως επικίνδυνη από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας και δεν συνιστάται παρόλο που χρησιμοποιείται πολύ συχνά στην Ελλάδα.

Πολυ σωστη παρατηρηση! Δυστυχως, μεχρι να το ζησω στον πρωτο μου τοκετο δεν πιστευα οτι υπηρχε τετοια μεθοδος. Οσο κι αν ειχα διαβασει οταν ημουν εγκος στον πρωτο μου δεν ειχα πεσει ποτε πανω σε αυτην την μεθοδο (μαλλον επειδη διαβαζα κυριως για το εξωτερικο και δεν χρησιμοποιειται εδω και δεκαετιες πια η λαβη κριστελερ) και οταν μου την εκανε η μαια της βαρδιας, με την οποια γενικως ειχα κακη εμπειρια (και στον δευτερο τοκετο, εστω και για λιγο που την εζησα πιστευω πως επαιξε καθοριστικο ρολο και σταματησε ο τοκετος μεχρι να ξαναμπω σε ενεργη φαση την επομενη ημερα-οταν τελειωνε η βαρδια της ), δεν αντεδρασα γιατι πιστευα οτι υπηρχε λογος που γινοταν αυτο. Την δευτερη φορα που ημουν εγκυος και συζητουσα με την γυναικολογο μου τις επιθυμιες μου που ειχαν προστεθει στο προηγουμενο πλανο τοκετου, μια απο αυτες ηταν να μην γινει λαβη κριστελερ μιας που ειχα ηδη πεσει πανω στο παρακατω θεμα, το οποιο και παραθετω γιατι θεωρω πως ειναι πολυ σχετικο με το θεμα. 

https://parents.org.gr/forum/topic/70727-dikaiomata-eguoy-ston-toketo/