Ο φυσικός τοκετός κι εμείς

[Πάνος Β]

Είναι μια φυσική τάση του ανθρώπου να θέλει να μεταδώσει το καλό που του δόθηκε. Καμιά φορά, η γενναιοδωρία ορισμένων ανθρώπων στην ζωή του ήταν τόσο μεγάλη, που το καλό μέσα του υπερχείλισε και ψάχνει κάπου να χυθεί, να κυλήσει. Είναι καλό, ο άνθρωπος αυτός να διοχετεύει το καλό που του δόθηκε μέσα σε κάποια κανάλια.

 

Η γυναίκα μου και εγώ χρωστάμε πολλά στους ανθρώπους της Ευτοκίας. Ο φυσιολογικός τοκετός μας άνοιξε ένα νέο κόσμο στα μάτια μας. Ελευθερωθήκαμε από τον φόβο των γιατρών. Αποκτήσαμε δύναμη. Κάναμε μια γερή εκκίνηση στον μαραθώνιο της ανατροφής στον οποίο κάθε γονιός συμμετέχει. Το ένα έφερε το άλλο και οι πρώτες χιονόμπαλες πια έχουν καταλήξει σε μια από τις μεγαλύτερες χιονοστοιβάδες της ζωής μας.

 

Σκέφτηκα λοιπόν, να ανοίξω αυτό εδώ το θέμα. Το θέμα του φυσιολογικού τοκετού και πως τον έζησε, δύο φορές, ένας άντρας. Ένας υποστηρικτικός σύζυγος. Ένας αφοσιωμένος πατέρας. Ένας άνθρωπος που δεν είναι ευχαριστημένος με την ενίοτε καθημερινότητα και ψάχνει τρόπους να βελτιώσει την ζωή την δική του και των γύρω του. Ένας άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται πόσες φορές πέφτει αλλά πόσες φορές σηκώνεται (εγώ είμαι όλα αυτά ).

 

Όποιος ή όποια θέλει να συζητήσουμε κάτι, ας το κάνουμε εδώ.

[dari]

Θα ήθελα να προτείνω να μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου... τα συναισθήματά σου.. κι ελπίζω στην πορεια να προστεθούν κι άλλοι άντρες στη συζήτηση...

 

Έτυχε σε σένα να κάνεις την αρχή... ελπίζω να σε ακουλουθήσουν κι άλλοι...

 

Πραγματικά θέλω τη γνώμη σας για τα πάντα... τα συναισθήματά σας.. Είστε γενικά πολύ κλειστοί πόσο μάλλον σε θέμα τόσο ιδιαίτερο όσο ο τοκετός και η πατρότητα...

[dari]

«Βλέπω πολλούς πατέρες πελαγωμένους μπροστά στη μεταμόρφωση της γυναίκας τους σε μητέρα και μπροστά στο αδιαίρετο σύνολο που σχηματίζει με το παιδί, πριν και μετά τη γέννηση. «Κι εγώ, που ταιριάζω μέσα σʼ όλα αυτά?» αναρωτιούνται. Ας ησυχάσουν, το επάγγελμα του πατέρα είναι εξίσου δύσκολο και, όταν θα φτάσει η ώρα της ανάληψης των ευθυνών , δεν θα πρέπει να αποτύχουν. Ήδη, καθʼ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η συνεννόηση ανάμεσα στους δύο γονείς είναι βασική».

 

«Ο πατέρας ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής και εντός της εμβέλειας του λόγου το ζευγάρι μητέρας/παιδιού. Η παρουσία του είναι σημαντική. Από τη στιγμή που επιθυμεί το παιδί αυτό, μπαίνει στο πλευρό της γυναίκας του, σε μια περιπέτεια στην οποία η συμμετοχή του είναι απαραίτητη, από την ερωτική πράξη, όπου παίζονται όλα, μέχρι την αίθουσα του τοκετού... και πέρα από κει στην εκπαίδευση του γιου ή της κόρης του. Σε ορισμένες γωνιές της γης, οι θρύλοι διηγούνται ότι ο άντρας είναι εκείνος που υποφέρει τους πόνους της γέννας. Ιδέα όχι και τόσο παράλογη, αν πραγματικά συμμετέχει πλήρως στην εγκυμοσύνη της συντρόφου του. Η εικόνα εμπεριέχει μια βαθιά σημασία. Όσο περισσότερο ο άντρας βοηθά τη μέλλουσα μητέρα, όσο πιο κοντά της βρίσκεται, τόσο περισσότερο εκείνη βιώνει τη στιγμή αυτή με ευκολία και γαλήνη. Ο πατέρας συμμετέχει άμεσα στη ζωή του εμβρύου, μέσω της μητέρας, καθώς με την τρυφερότητά του αντιπροσωπεύει την εικόνα του ήλιου. Έτσι η μητέρα, παίρνοντας την ακτινοβολία του, αυξάνει τη δύναμη της αγάπης που τρέφει για το κυοφορούμενο μωρό της».

 

 

Δεν θα μπορούσα να μην προσθέσω αυτά τα αποσπάσματα από το βιβλίο

"9 μήνες στον παράδεισο" του Αλφρεντ Τοματίς (εκδόσεις ΡΕΩ)

Η ανάγκη και η σημασία της συμμετοχής του πατέρα σε όλη τη

διαδικασία της μητρότητας .

[Πάνος Β]

Ντάρι,

 

ευχαριστούμε πολύ για τα αποσπάσματα που παρέθεσες. Πολύ όμορφα και αληθινά. Εγώ από την μεριά μου, θα ήθελα να θίξω ένα δύσκολο θέμα. Την ευθύνη των αντρών μέσα στην οικογένεια. Διότι πριν αναλύσουμε πως επηρεάζει η ευθύνη την σκέψη μας και την συμμετοχή μας στον φυσικό τοκετό, θα πρέπει πρώτα να την καταλάβουμε.

 

Ας ξεκινήσουμε

 

Δεν νομίζω πως η πλειονότητα των γυναικών αντιλαμβάνεται το βάθος αλλά και τα πολλά πρόσωπα της ευθύνης που νιώθει ένας άντρας. Μπορεί στην σημερινή εποχή να έχουμε άκρες μέσες τις ίδιες υποχρεώσεις, όπως π.χ. να εργαζόμαστε, να φροντίζουμε το σπίτι κ.ο.κ., όμως η αντίληψη της κοινής μας πραγματικότητας διαφέρει μεταξύ αντρών και γυναικών.

 

Για πείτε μου λοιπόν, μαμάδες, έχουν οι άντρες περισσότερες ευθύνες από τις γυναίκες ή όχι;

[miriki]

Αυτό έχει να κάνει με το πώς είναι οργανωμένη η κάθε οικογένεια και με το τι θεωρεί ευθύνη και υποχρέωσή του ο καθένας. Άλλος πιστεύει ότι το να είναι ο κουβαλητής και το πορτοφόλι φτάνει και περισσεύει. Άλλος μετράει και το ότι οφείλει να μεριμνά για την ασφάλεια της οικογένειας. Άλλος πιάνει συναισθηματικές πτυχές. Άλλος τις δουλειές του σπιτιού. Πώς μπορούμε να γενικεύσουμε ότι δεν υπάρχουν ούτε δυο ίδιοι άνθρωποι ούτε δυο ίδιες οικογένειες. Άλλωστε από εποχή σε εποχή ο ρόλος του καθενός μέσα στην οικογένεια αλλάζει. Ποιος θα διανοούνταν πριν από χρόνια ότι ο άντρας μπορεί να (συμ)παρασταθεί στη γέννα. Αυτά ήταν για γυναίκες. Εσύ ,όμως το έκανες και ανέλαβες και τις ευθύνες που σου αναλογούσαν ως προς αυτό το ρόλο.

 

Συμπερασματικά στο υπέρδιπλο σεντόνι, άντρες και γυναίκες έχουμε τόσες ευθύνες όσες μας αναλογούν ανάλογα με τη νοοτροπία μας, την ανατροφή μας και τη δομή της οικογένειάς μας.

[Melina22]

Πάνο καλησπέρα κ από μένα!

Σκέφτηκα να μεταφέρω τα όσα μου απάντησες (στις ερωτήσεις μου στο προσωπικό μήνυμα που σου έστειλα) κ εδώ για να βοηθήσεις με τις πληροφορίες αυτές κ άλλους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μάθουν για τον φυσικό τοκετό. Και να συνεχίσουμε την κουβέντα μας δημόσια εφόσον το επιθυμείς κ εσύ όπως μου είπες.

 

Παραθέτω λοιπόν τη συνομιλία μας στο επόμενο μήνυμα.

[Melina22]

Πάνο καλησπέρα!

Θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς ήταν η εμπειρία σας με τους ανθρώπους της ευτοκίας;

 

Η γυναίκα μου γέννησε δύο παιδιά με την βοήθεια των ανθρώπων της Ευτοκίας. Το πρώτο το γεννήσαμε στο κέντρο ΦΤ, στο Ίλιον, μέσα στο νερό, μια εμπειρία που της άρεσε πάρα πολύ. Το δεύτερο το γεννήσαμε σπίτι, στην κρεβατοκάμαρα μας

 

Η εμπειρία ήταν φανταστική. Στην ουσία, δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψουν. ξεκινήσαμε την οικογενειακή μας ζωή με το δεξί και πήραμε πολύ δύναμη για τις δύσκολες πρώτες εβδομάδες ενός παιδιού. Αν σε ενδιαφέρουν περισσότερα προσωπικά στοιχεία, πήγαινε στο http://www.naturalbirth.gr και κοίτα την ενότητα "Οι δικές σας εμπειρίες". Έχω γράψει κι εγώ εκεί

 

Σκέφτομαι κ εγώ να γεννήσω στο κέντρο φυσικού τοκετού. Απ' οτι έχω καταλάβει οι ίδιοι άνθρωποι θα συνεργαστούν μαζί μας. Έτσι δεν είναι;

 

οι άνθρωποι που κάνουν τα σεμινάρια στην Ευτοκία είναι και εκείνοι (μαίες, γιατροί, ομοιοπαθητικοί) που συμμετάσχουν στους τοκετούς. Δεν θα τους έχεις όλους, δύο μαίες είναι αρκετές. Η γυναίκα μου δεν ήθελε γιατρό γιατί δεν πίστευε ότι έχει πάθηση. Ο γιατρός συμμετέχει σε μια γέννα μόνο όταν αυτή γίνεται παθογόνα. Εμείς γεννήσαμε με την Ευαγγελία και την Ελευθερία - είναι και οι δύο απίστευτες. Η γυναίκα μου πέρασε φανταστικά.

 

Εσείς ήσασταν σπίτι ή στο κέντρο κατά τη διάρκεια του τοκετου;

 

Την πρώτη φορά στο κέντρο. Είναι μια ωραία λύση το κέντρο για τις μαμάδες που δεν είναι απόλυτα σίγουρες για την επιλογή του φτ. Η Ευτοκία στεγάζεται μέσα στο μαιευτήριο Λητώ, στο Ίλιο, οπότε έχεις τα καλά και των δύο κόσμων έτσι. Και τις μαίες να σε βοηθούν να γεννήσεις φυσικά, και ένα μαιευτήριο από πίσω σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά

 

Την δεύτερη φορά γεννήσαμε στο σπίτι γιατί καταλάβαμε ότι όταν μια εγκυμοσύνη κυλαέι κανονικά, η μητέρα θρέφετε και προσέχει και οι ιατρικοί δείκτες, αυτοί που παρακολουθεί ο γυναικολόγος, δεν δείχνουν πως κάτι μπορεί να πάει στραβά, τότε είναι πρακτικά απίθανο να συμβεί κάτι στον τοκετό. Αλλά και να συμβεί κάτι, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει πως έχεις μισή ώρα για να πας σε νοσοκομείο να αντιμετωπιστεί.

[Melina22]

Επειδή δεν έχω βρει ακόμα γιατρό ήθελα να σε ρωτήσω η γυναίκα σου γέννησε με κάποιον γιατρό που συνεργάζεται το κέντρο; Έχω ακούσει για τον Μπιλάλη εδώ στο φόρουμ κ για την Αρίστη Προκοπίου.

 

Ο γιατρός μας είναι ο Μπιλάλης. Η γυναίκα μου είχε την εξυπνάδα να του πει από την αρχή ότι θέλει φτ μόνο με μαίες, κι έτσι μας βοήθησε πάρα πολύ. Κάποια στιγμή μας είπε ότι αν θέλαμε την παρουσία του στο σπίτι ή στο κέντρο, χρεώνει 1500. Όμως η γυναίκα μου του είπε ότι θα τον φωνάξει μόνο αν υπάρχει ανάγκη.

 

Γενικά τι να προσέξω; Νιώθω μια μικρή ανασφάλεια γιατί έμαθα για όλο αυτό στο φόρουμ και δεν έχω ακούσει απ' τον περίγυρό μου κάποια κοπέλα να γέννησε εκεί. Ακούω συνεχώς τα κλασικά μεγάλα μαιευτήρια...Παρόλα αυτά το χω σχεδόν αποφασίσει ότι εκεί θέλω να γεννήσω γιατί νομίζω πως θα προσπαθήσουν πραγματικά για το καλύτερο κ δεν θα με εκμεταλλευτούν με καισαρική επειδή απλά βολεύει.

Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων κ συγνώμη για την προσωπική ενόχληση.

 

 

Τι να προσέξεις; Να προσέξεις όλους αυτούς που φοβίζουν τις γυναίκες μακριά από την δυνατότερη στιγμή της ζωής τους. Είσαι γυναίκα. Η γέννα σε ολοκληρώνει, σε κάνει πανίσχυρη. Το έχω δει με τα μάτια μου στην ίδια μου την γυναίκα. μην αφήσεις κανέναν να σου κλέψει την δύναμη. Ο τοκετός είναι δική σου υπόθεση. Αποφάσισε τι θες, κάνε ένα πλάνο εγκυμοσύνης και γέννας από τώρα, και κατόπιν ασχολήσου με το να βάζεις σιγά σιγά όλους (αρχίζοντας από τον άντρα σου) μέσα στο πλάνο αυτό.

 

Να πας στην Ευτοκία, να μιλήσεις με ανθρώπους που ξέρουν τι κάνουν γιατί το έχουν κάνει χιλιάδες φορές. Αν ο χώρος σου σε φοβίζει, μην τον ακούς. Μέσα από την Ευτοκία και τα σεμινάρια της, θα γνωρίσεις ανθρώπους σαν και σένα, που επιθυμούν πρακτικά να κάνουν το καλύτερο για την οικογένεια τους.

 

Μελίνα ο τοκετός είναι η πρώτη σοβαρή απόφαση που παίρνει ένας άνθρωπος σαν οικογενειάρχης, σαν μητέρα. Το έχω ξαναπεί, εγώ σέβομαι όλες τις γυναίκες που επιθυμούν τον φτ γι' αυτό ακριβώς το λόγο. Στην πρώτη τους μεγάλη απόφαση, είναι σοβαρές, είναι θαρραλέες, είναι συνειδητοποιημένες. Τέτοιες μανάδες χρειάζονται τα παιδιά.

 

Σου εύχομαι ότι καλύτερο για σένα και την οικογένεια σου. ότι θέλεις, να με ρωτάς.

 

Φιλικά,

[Melina22]

Πάνο σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και για τις συμβουλές. Είναι πολύτιμες όταν προέρχονται από έναν άνθρωπο που έχει προσωπική εμπειρία πάνω στο θέμα. Νομίζω ότι ο τρόπος που περιγράφεις τα όσα περάσατε με τη γυναίκα σου βάζει σε πειρασμό ακόμα κ γυναίκες που είναι φανατικές υπέρ της καισαρικής!

Τα λόγια σου μου θύμισαν το βιβλίο που μόλις διάβασα «Φυσικός Τοκετός» του Φρεντερίκ Λεμπουαγιέ. Έτσι κ αυτός σε κάνει να νιώθεις ότι εσύ είσαι που κινείς τα νήματα κ ελέγχεις το σώμα σου κ τη γέννα .

(Μιας και το ανέφερα ήθελα να σε ρωτήσω για κάτι που αναφέρεται στο βιβλίο κ μου έκανε εντύπωση. Απ' ότι κατάλαβα δεν είναι υπέρ του τοκετού στο νερό και αναρωτιέμαι γιατί; Εφόσον κ εσύ που το έζησες μέσω της γυναίκας σου μου λες τα καλύτερα. Αλλά και αλλού έχω διαβάσει για τα σημαντικά πλεονεκτήματα του νερού...Το αναφέρω γιατί μου φάνηκε περίεργο).

 

Ελπίζω να πάνε όλα καλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και να το καταφέρουμε κ εμείς να ζήσουμε τις όμορφες στιγμές κ τα θετικά που σου προσφέρει ο φυσικός τοκετός αντλώντας δύναμη για τη συνέχεια όπως το λες.

[Γιάννης74]

Χαίρομαι που βλέπω αυτό το θέμα!

 

Πριν από μια εβδομάδα γεννήθηκε το τέταρτο παιδί μας και το δεύτερο στο ΚΦΤ στο Ιλιον...

Η εμπειρία συναρπαστική και τις δύο φορές, η κάθε μία για διαφορετικό λόγο...

 

Την πρώτη φορά είχαμε την τύχη να χαρούμε όλη την φυσική διαδικασία στο κέντρο με την Ελευθερία και την Ευαγγελία. Η σύζυγος μου γέννησε μέσα στο νερό χωρίς φάρμακα με πολύ ηπιότερους πόνους από τις δύο πρώτες γέννες... Το μωρό είχε περιτύλιξη και μέχρι τελευταία στιγμή δεν έμπαινε. Σε όλα τα "συμβατικά" μαιευτήρια θα είχε κάνει καισαρική...

 

Την δεύτερη φορά όλα ήταν πολύ πιο ραγδαία και ...ίσα που πρόλαβε να έρθει η Ευαγγελία. Πέντε λεπτά θα γινόμουν "μαία" από μόνος μου... Βοήθησαν δε, και οι μαίες του μαιευτηρίου "ΝΙΚΗ" που εφημέρευαν...

Περιττό να σας πω ότι ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που πέρναγα τα κόκκινα με την κόρνα πατημένη και ότι προσπερνούσα στην Αττική οδό από δεξιά (δεν το κάνω ποτέ) με 180-190χλμ/ώρα. Όταν δε, φτάσαμε στο κέντρο και διαπίστωσα ότι δεν είχε φτάσει ακόμα η Ευαγγελία το τρέμουλο που ήδη είχα ...επιδεινώθηκε...

 

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά (παρόλη την πολλαπλή περιτύλιξη για μια ακόμα φορά...)

[Melina22]

Γιάννη να σας ζήσει!!!

Σε ευχαριστούμε πολύ κ εσένα που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου γιατί βοηθάς πολύ κ άλλους ανθρώπους που θέλουν να επιλέξουν μαιευτήριο. Να σε ρωτήσω κάτι; Τις 2 πρώτες φορές που γέννησε η γυναίκα σου; Υποθέτω όπως το περιγράφεις ότι τα φάρμακα επηρέασαν αρνητικά τις συστολές κ τον πόνο. Είχε κάνει επισκληρίδιο;

[Γιάννης74]

Ευχαριστώ για τις ευχές!

Το πρώτο παιδί γεννήθηκε σε νοσοκομείο (επαρχία) αλλά και εκεί είχαμε μια μαία στο σπίτι μέχρι τελευταία στιγμή και πήγαμε στο νοσοκομείο με διαστολή 10! Σε 20' είχε γεννήσει... (έχουμε μια προϊστορία στις γέννες αστραπή...). Η μαία στο σπίτι της είχε βάλει ορό αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς φάρμακα είχε. Ο τοκετός ήταν στις 39+6 εβδομάδες και κατά τ' άλλα απόλυτα φυσιολογικός.

Το δεύτερο παιδί γεννήθηκε σε άλλο κρατικό νοσοκομείο 15 ημέρες πριν την ΠΗΤ εντελώς προγραμματισμένα (χωρίς καθόλου πόνους πριν...) με εντολή γιατρού...Εκεί η εμπειρία ήταν τραυματική για την γυναίκα μου που ένιωσε πολύ έντονα τους πόνους της γέννας. Είχε ορό και της δώσαν και υπόθετα πριν. Το τι ακριβώς ήταν αυτά μην ρωτάτε να σας πω... Η διαδικασία αυτή ήταν και η πιο "χρονοβόρα" αφού μπήκε μέσα στις 8:30 και γέννησε στις 11:30...

 

Επισκληρίδιο δεν έκανε ποτέ...

Νομίζω πλέον ότι έχουμε τρομερή εμπειρία σε τοκετούς και την επόμενη φορά (αν υπάρξει) θα γίνει στο σπίτι...

[dari]

(Μιας και το ανέφερα ήθελα να σε ρωτήσω για κάτι που αναφέρεται στο βιβλίο κ μου έκανε εντύπωση. Απ' ότι κατάλαβα δεν είναι υπέρ του τοκετού στο νερό και αναρωτιέμαι γιατί; Εφόσον κ εσύ που το έζησες μέσω της γυναίκας σου μου λες τα καλύτερα. Αλλά και αλλού έχω διαβάσει για τα σημαντικά πλεονεκτήματα του νερού...Το αναφέρω γιατί μου φάνηκε περίεργο).

 

Σύμφωνα με τις απόψεις του Τοματις (9 μήνες στον παράδεισο, αναφέρθηκα και νωρίτερα σε αυτό), το ζεστό νετό μπορεί να βοηθήσει στο πρώτο στάδιο του τοκετου μιας και χαλαρώνει τη γυναίκα αλλά ο τοκετός θα πρέπει να γίνεται κανονικά εκτός νερού καθώς ο ανθρώπινος οργανισμός είναι έτσι φτιαγμένος που η γέννηση πρέπει να γίνει μήτρα / εξωτερικό περιβάλλον και νερό / αέρας. Πιστεύει οτι η παραμονή του βράφους στο νερό μετά τον τοκετό, επιβραδύνει τις φυσικές διαδικασίες πορσαρμογής στη ζωή του στον αέρα. Τις ίδιες περίπου απόψεις έχει και ο Λεμπουαγέρ.... Άλλωστε το νερό δεν έχει καμία σχέση σε σύσταση με το αμνιακό υγρό και μάλλον προβληματίζει και κουράζει το μωρό περισσότερο παρά το διευκολύνει γιατί αντί για δύο εναλλαγές περιβάλλοντος, έχει τώρα να αντιμετωπίσει 3!

[dari]

Πάνο σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και για τις συμβουλές. Είναι πολύτιμες όταν προέρχονται από έναν άνθρωπο που έχει προσωπική εμπειρία πάνω στο θέμα. Νομίζω ότι ο τρόπος που περιγράφεις τα όσα περάσατε με τη γυναίκα σου βάζει σε πειρασμό ακόμα κ γυναίκες που είναι φανατικές υπέρ της καισαρικής!

Τα λόγια σου μου θύμισαν το βιβλίο που μόλις διάβασα «Φυσικός Τοκετός» του Φρεντερίκ Λεμπουαγιέ. Έτσι κ αυτός σε κάνει να νιώθεις ότι εσύ είσαι που κινείς τα νήματα κ ελέγχεις το σώμα σου κ τη γέννα .

 

Έχεις απόλυτο δίκαιο και τον ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου ....

 

Χαίρομαι που το τοπικ "αρχισε να κινείται"... και έχουμε κι άλλον άντρα στην παρέα...

[dari]

Δεν νομίζω πως η πλειονότητα των γυναικών αντιλαμβάνεται το βάθος αλλά και τα πολλά πρόσωπα της ευθύνης που νιώθει ένας άντρας. Μπορεί στην σημερινή εποχή να έχουμε άκρες μέσες τις ίδιες υποχρεώσεις, όπως π.χ. να εργαζόμαστε, να φροντίζουμε το σπίτι κ.ο.κ., όμως η αντίληψη της κοινής μας πραγματικότητας διαφέρει μεταξύ αντρών και γυναικών.

 

Για πείτε μου λοιπόν, μαμάδες, έχουν οι άντρες περισσότερες ευθύνες από τις γυναίκες ή όχι;

 

Ο άντρας μου πολλές φορές μου λέει: "μακάρι να είχα τα προβλήματά σου..." Θα πρέπει να αναφέρω οτι είναι ελ επαγγελματίας και νιώθει οτι ως άντρας είναι υπέυθυνος για την οικογένειά του, είτε αυτό αφορά το οικονομικό... είτε την ασφάλεια. Μπορεί να είμαστε και οι δύο εργαζόμενοι αλλά για να πω την αλήθεια δεν ένοιωσα ποτέ ότι η οικογένειά μας στηρίζεται σε μένα... μπορεί να βοηθάω.... δεν νιώθω όμως την ευθύνη που έχει ο άντρας μου, όπως φυσικά κι εκείνος δε νιώθει την ευθύνη φροντίδας τους σπιτιού. Θα βοηθήσει σε όλες τις δουλειές αλλά δεν είναι αυτή η κύρια ευθύνη και αρμοδιότητά του...

 

Νομίζω οτι δεν είναι η ποσότητα της ευθύνης που έχει σημασία αλλά η ποιότητα.... Η γυναίκες έχουν ευθύνη σε μικρότερη κλίμακα ενώ οι ευθύνες των αντρών είναι πολύ ευρύτερες και "αγκαλιάζουν" κυριολεκτικά και μεταφορικά όλη την οικογένεια.

[dari]

Γιάννη, να σου ζήσουν πρωτ απ όλα τα μικρά σου, θα ήθελες μήπως να μου πεις περισσότερο για τα συναισθήματά σου? τι διαφορά είχε για σένα η γέννα σε ενα συμβατικό νοσοκομείο και στο κφτ? τι ρόλο έπαιξες και αν το ξαναέκανες αν θα ήθελες να γίνει κάτι διαφορετικά (εκτός από το να γεννήσετε σπίτι..)? Τι θα μπορούσες να πεις σε κάποιον άλλον άντρα που δεν έχει ζήσει ακόμα τέτοια εμπειρία αλλά εχει κάποιες αμφιβολίες?

[Γιάννης74]

Καλησπέρα dari και σ' ευχαριστώ.

 

Kαταρχήν να πω για την γέννα στο νερό ότι το μωρό δεν μένει καθόλου στο νερό. Με το που γεννιέται, αυτομάτως η μαία το βγάζει έξω. Η πισινούλα βοήθησε στο να χαλαρώσει η γυναίκα μου και να νιώσει πιο ήπια τις ωδύνες.

 

Να σας πω μερικά από τα συναισθήματά μου με σειρά παιδιών:

 

1) Στην πρώτη γέννα ήμουν λίγο "γεια χαρά". Ένα πράγμα λες και θα είχαμε μια γιορτή. Δεν είχα τίποτα κακό στο νου μου (ίσως έκανα καλά κατά μία έννοια). Να φανταστείτε, η γυναίκα μου γεννούσε και εγώ έψαχνα για parking στο νοσοκομείο μέχρι που μου έβαλε τις φωνές και το "παράτησα" όπου να 'ναι.

 

2) Την δεύτερη φορά ένιωσα κατά μεγάλο βαθμό "εξαπατημένος". Διότι αφενός μεν συνέβαιναν καταστάσεις τις οποίες δεν τις καθορίζαμε εμείς και δεν μπορούσαμε την κρίσιμη στιγμή λήψης των αποφάσεων να βρούμε τον γιατρό (ο οποίος είχε αποφασίσει να "πάρει" το μωρό 15 μέρες πριν την ώρα του). Ρωτούσαμε δεξιά-αριστερά τις νοσοκόμες "γιατί πρέπει να μείνει μέσα η γυναίκα μου" και απαντούσαν "Είπε ο γιατρός ότι θα γεννήσει...". Η ψυχολογία ήταν πολύ άσχημη. Και αυτά που σας λέω νομίζω ότι να ένιωθε και η γυναίκα μου σε μεγάλο βαθμό. Κατά κάποιο τρόπο πάντα συμπάσχουμε... Επίσης, δεν είχαμε φροντίσει κάποια διαδικαστικά ακόμα και αυτό μας γέμιζε ακόμα περισσότερο άγχος (πως θα περνούσε το άλλο παιδί -19 μηνών - για πρώτη φορά την νύχτα χωρίς την μαμά κ.α.)

 

3) Εδώ τα πράγματα ήταν τελείως μα τελείως διαφορετικά... Επιτέλους κάποιος ρώτησε την γυναίκα μου: "Πως θέλεις να γεννήσεις;", επιτέλους αντιληφθήκαμε ότι την γέννα την κανονίζει το μωρό και η μητέρα και όχι "ο γιατρός". Επιτέλους ζήσαμε στο πετσί μας αυτό που ξέραμε αλλά δεν το βλέπαμε πουθενά. Ότι δηλαδή, η γέννα είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και τα φάρμακα, οι καισαρικές κλπ αφορούν μόνο εξαιρετικές περιπτώσεις. Όντας σε αυτό το κλίμα από μέρες αλλά ειδικά την ημέρα τής γέννησης του παιδιού, είχαμε νιώσει μια ασφάλεια ότι "ελέγχουμε τα πράγματα", ήρθαμε πολύ κοντά με την γυναίκα μου (έχοντας τακτοποιήσει στην γιαγιά τα άλλα δύο παιδιά) και ένιωθα ότι θα γεννήσουμε μαζί... Δεν ξέρω αν οφείλεται σε αυτό το μεγάλο δέσιμο που έχω με την κόρη μου τώρα ή απλά στο ότι είναι κόρη...

 

4) Εκεί δεν πρόλαβα να νίωσω άλλο συναίσθημα πλην του άγχους... Δεν σκέφτηκα ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά αλλά φοβήθηκα μήπως το παιδί γεννηθεί στο αυτοκίνητο και δεν ήμουνα σίγουρος για το τι έπρεπε να κάνω... Νομίζω ότι ήμουν ο μόνος που είχα συνηδειτοποιήσει πόσο γρήγορα ερχόταν ο μικρός διότι ακόμα και η ίδια η γυναίκα μου ξαφνιάστηκε όταν άκουσε την Ευαγγελία να λέει "δεν προλαβαίνουμε να γεμίσουμε την πισίνα..." Πως να προλάβουμε αφού σε 2-3 λεπτά είχε γεννήσει. Ο ορισμός του "μ' ένα πόνο"!!

Μετά τα γνωστά: η πρώτη αγκαλίτσα του μωρού πάνω στην μαμά, το κόψιμο του ομφάλιου λώρου από μένα, το ντύσιμο και το ζύγισμα του μωρού και το μεγάλο θαύμα της φύσης: ο πρώτος θηλασμός.

Μπορώ να μιλάω πολλές ώρες για τα συναισθήματά μου αλλά μπορώ να σας πω μόνο ένα: Ένας φίλος που με είδε σε φωτογραφία να κρατάω αγκαλιά το μωρό μου είπε: "Γιάννη, δείχνεις σαν να είναι το πρώτο σου..."

 

Αυτό είναι το θαύμα της ζωής!

Nομίζω ότι αξίζει να ζήσει κάθε οικογένεια, κάθε ζευγάρι αυτήν την εμπειρία!! Δεν αλλάζω με καμία ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου, αυτές τις 4 στιγμές που κράτησα τα παιδιά μου στα χέρια μου. Στο κέντρο φυσικού τοκετού όμως αυτές τις στιγμές, τις έζησα καθολικά - ολοκληρωτικά - πιο ζεστά και πιο έντονα από οποιονδήποτε νομίζω...

 

Συγνώμη για το μακρυσκελές post ....

 

ΥΓ Να συμπληρώσω και κάτι ξαναδιαβάζοντας την ερώτηση σου dari: Κανένας άντρας ή γυναίκα να μην έχει καμμιά αμφιβολία. Εγώ δεν είμαι τύπος που ρισκάρει. Δεν θα ρίσκαρα με τίποτα ούτε την γυναίκα μου ούτε τα παιδιά μου. Δεν υπάρχει ρίσκο. Υπάρχει μια φυσική διαδικασία. Αν υπάρχει πρόβλημα τότε πας σε νοσοκομείο! Καταρχήν η εμπειρία των μαιευτήρων είναι πολύ μεγαλύτερη από των γιατρών (έκαστος στο είδος του...)

[Melina22]

Μπορώ να μιλάω πολλές ώρες για τα συναισθήματά μου αλλά μπορώ να σας πω μόνο ένα: Ένας φίλος που με είδε σε φωτογραφία να κρατάω αγκαλιά το μωρό μου είπε: "Γιάννη, δείχνεις σαν να είναι το πρώτο σου..."

 

Αυτό είναι το θαύμα της ζωής!

Nομίζω ότι αξίζει να ζήσει κάθε οικογένεια, κάθε ζευγάρι αυτήν την εμπειρία!! Δεν αλλάζω με καμία ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου, αυτές τις 4 στιγμές που κράτησα τα παιδιά μου στα χέρια μου. Στο κέντρο φυσικού τοκετού όμως αυτές τις στιγμές, τις έζησα καθολικά - ολοκληρωτικά - πιο ζεστά και πιο έντονα από οποιονδήποτε νομίζω...

 

Αυτές οι δύο φράσεις νομίζω τα λένε όλα.

Χαίρομαι πολύ που ζήσατε αυτές τις ξεχωριστές στιγμές, ειλικρινά στο λέω.

Επίσης σας ποτίζουν κάτι εκεί και μιλάτε με τόσο ξεχωριστό κ όμορφο τρόπο για τη γέννα; Κάθε φορά διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τις περιγραφές αυτές κ παρατηρώ ότι είναι πιο συγκινητικές και πιο "λογοτεχνικές" απ' τις υπόλοιπες...ή εγώ είμαι επηρεασμένη επειδή θέλω να γεννήσω έτσι κ μου φαίνονται υπέροχες...

[dari]

Γιάννη σ' ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι πραγματικά που μπορούμε να ακούμε ιστορίες σαν του Πάνου και τη δική σου και να ελπίζουμε να πάρουμε κι εμέις από αυτή την "αστερόσκονη" ......

 

Ελπίζω το τοπικ να κρατηθεί και σε 8 μήνες και ο δικός μου άντρας να πριγράψει τη δική του εμπειρία για τον τοκετό ... όπως τον ζήσαμε .... στο σπίτι....

[Γιάννης74]

Εύχομαι τα καλύτερα για εσάς και με το καλό τα μωράκια σας...

 

Επίσης, εύχομαι όλες οι έγκυες να γνωρίσουν την φυσική διαδικασία και ας επιλέξουν μόνες τους μετά τι θα πράξουν....

[ΜΑΡΙΑΛ]

Για πείτε μου λοιπόν, μαμάδες, έχουν οι άντρες περισσότερες ευθύνες από τις γυναίκες ή όχι;

ναι πιστεύω ότι οι άνδρες σε γενικές γραμμές έχουν πού περισσότερες υπευθυνότητες από τις γυναίκες και δεν αισθάνονται και βασιλιάδες του σύμπαντος μέσα από τη σχέση τους με τα παιδιά (γιατί όσο στοργικός και να ναι ο πατέρας, μάνα είναι μόνο μία)

 

εργαζόμενοι

οι άνδρες (ακόμα και όταν δουλεύουν οι γυναίκες τους) αισθάνονται ότι το βάρος της οικονομικής στήριξης της οικογένειάς τους πεύτει σε αυτούς

 

σύζηγοι

οφείλουν να είναι σύζηγοι και εραστές (ακόμα και όταν δουλεύουν υπερωρίες)

 

οικιακοί βοηθοί

μπορούν να ξεκουραστούν μόνο στον ύπνο τους, ακόμα και όταν γυρίζουν πτώμα από τη δουλειά η γυναίκα τους τρελαμένη με τα παιδιά περιμένει λίγη βοήθεια

 

πατεράδες

έχουν τις ίδιες ανησυχίες με τις μαμάδες και παράληλα δεν ξεστρεσάρονται από τη ''μητρική σχέση'' που έχουν οι μαμάδες με τα παιδιά τους

 

γιοι

οφείλουν να αγαπούν τις συνήθως πολύγκρινιάρες και απαιτητικές μαμάδες τους, κάτι το οποίο κατακρίνεται από την πλειονότητα των συζήγων (κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει όταν η γυναίκα αγαπά τη μαμά της, ο άνδρας είναι μαμόθρευτος η γυναίκα όμως?)

 

οι άντρες είναι πολύ αδικημένοι στη ζωή, και όσο αφορά την γέννηση? (που είναι και το θέμα μας)

οι γυναίκες έχουν όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους και αύτοι οι άμοιροι απλά ''κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους''

οι γυναίκες μπαίνουν σε νιρβάνα μόλης ακουμπήσουν το μωρό με το λόρο πάνω τους και οι άντρες τι κάνουν οι καημένοι?

κοιτούν μια εκστασιασμένη γυναίκα και ένα λίγο βρόμικο και άσκημο μωρό και αναρωτιούνται: εμένα τι με χρειάζονται τώρα?

 

[Πάνος Β]

Καλημέρα σε όλους,

 

λυπάμαι που είμαι απών στο δικό μου θέμα, συμβαίνουν όμως πάρα πολλά στην ζωή μου. Τόσα, που πλέον έχω αρχίσει να ασχολούμαι με την απλοποίηση της - κάτι καθόλου εύκολο.

 

Γιάννη,

 

κι εγώ χαίρομαι να διαβάζω πατεράδες σαν εσένα. Εμείς οι άντρες καμιά φορά μένουμε στο περιθώριο χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έτσι, κάθε φορά που γνωρίζω έναν συμμετοχικό πατέρα, ευφραίνεται η καρδιά μου

 

Φιλικά,

 

Πάνος

[Γιάννης74]

... Τόσα, που πλέον έχω αρχίσει να ασχολούμαι με την απλοποίηση της - κάτι καθόλου εύκολο.

 

Αν βρεις τον τρόπο πες το και σε μένα γιατί κυριολεκτικά είμαι πελαγωμένος!!

1) Να δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ και να μην πληρώνει κανείς!

2) Να σου 'ρχεται περαίωση, εισφορές, ΔΕΗ, ΟΤΕ, δόσεις μπλα, μπλα, μπλα και από την άλλη ΌΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΜΗΝΕΣ

3) Να μην έχω καταφέρει ούτε καν τα χαρτιά να κάνω για το επίδομα τοκετού με την τόση γραφειοκρατία και τις ατελείωτες ουρές ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ στο Σύνταγμα (για την πόλη μου δεν το συζητώ)

4) Να έχω ένα πρωτάκι ζω-η-ρό-τα-το που όσο δεν ασχολούμαι μαζί του, τόσο "με κάνει να το προσέξω". (Βλέπε θέμα "Κοπάνα στην Α' Δημοτικού" στις ηλικίες 6+ )

5) Να έχω ένα δίχρονο που ζηλεύει αλλά που έκοψα ακόμα και το βραδυνό διαβασμα παραμυθιών μαζί της (δουλεύω ως τις 1-2 το βράδυ)

6) Να έχω ένα δευτεράκι και ένα νεογέννητο που - δεν το συζητώ - δεν έχω ασχοληθεί μαζί τους...

 

Να μην πω άλλα γιατί θα βαρεθείτε να ακούτε... γενικά

ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ!!! :(

 

ΥΓ ...και όλοι να μου λένε "τώρα με 4 παιδιά, είστε μια χαρά"...

 

ΥΓ2 Για τις ευθύνες του πατέρα: Ναι, νομίζω ότι εγώ έχω περισσότερα στο κεφάλι μου με οικονομικά, δουλειές, λογαριασμούς κλπ αλλά η γυναίκα "κρατάει" το σπίτι!! π.χ. Αν με αφήσει εμένα μόνο μου με τα 4 παιδιά, στην μισή ώρα έχω λαλήσει. Δεν αντέχω, πως να το κάνουμε...

[Melina22]

Εμείς δεν ξέρω πως το έχουμε καταφέρει αλλά έχουμε μοιραστεί εντελώς τις ευθύνες. Εργαζόμαστε και οι δύο παρόμοιες ώρες και έχουμε αναλάβει από κοινού και την οικονομική στήριξη και τη λειτουργία του σπιτιού. Δεν αισθάνεται κάποιος πιο υπεύθυνος για το ένα ή το άλλο. Και μου αρέσει πολύ γιατί έτσι καταλαβαίνει πιο πολύ ο ένας τον άλλο και δεν πέφτει το βάρος σε καμία πλευρά. Μοιράζεται δηλαδή η ευθύνη και είναι πιο εύκολο και για τους δυο μας.

[dari]

Εγώ από την άλλη είμαι πιο παραδοσιακός τύπος.... Εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, θεωρώ οτι ο κύριος ρόλος της γυναίκας είναι η ανατροφή των παιδιών και η φροντίδα της οικογένειας.

 

Ισότητα δεν είναι όλα στη μέση, είναι να πάρει ο καθένας αυτά που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία του. Τα ζευγάρια που καταφέρνουν να τα μοιράζονται όλα είναι κατά κανόνα στο ίδια επαγγελματικό περιβάλλον (πχ και οι δύο γραφείο). Αν ο άντρας δουλεύει οικοδομή, όσο και να θέλει να μοιραστεί τις δουλειές του σπιτιού και τη φροντίδα των παιδιών... δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στο δικό του "μισό" των εργασιών.

 

Επίσης, οι γυναίκες έχουν άλλες αντοχές και άλλες δυνατότητες από τους άντρες και γι αυτό θεωρώ οτι ο καθένας πρέπει να έχει το ρόλο του... εκτός και αν οι συνθήκες απαιτούν κάποιες προσαρμογές....

 

Έστι λοιπόν, για τους άντρες υπάρχει η ευθύνη της οικογένειας, κυρίως η αναζήτηση των "προς τα ζειν" και η προστασία ενώ για τις γυναικες κύρια ευθύνη είναι τα παιδιά και η συντήρηση της συνοχής της οικογένειας.