Είναι μια φυσική τάση του ανθρώπου να θέλει να μεταδώσει το καλό που του δόθηκε. Καμιά φορά, η γενναιοδωρία ορισμένων ανθρώπων στην ζωή του ήταν τόσο μεγάλη, που το καλό μέσα του υπερχείλισε και ψάχνει κάπου να χυθεί, να κυλήσει. Είναι καλό, ο άνθρωπος αυτός να διοχετεύει το καλό που του δόθηκε μέσα σε κάποια κανάλια.
Η γυναίκα μου και εγώ χρωστάμε πολλά στους ανθρώπους της Ευτοκίας. Ο φυσιολογικός τοκετός μας άνοιξε ένα νέο κόσμο στα μάτια μας. Ελευθερωθήκαμε από τον φόβο των γιατρών. Αποκτήσαμε δύναμη. Κάναμε μια γερή εκκίνηση στον μαραθώνιο της ανατροφής στον οποίο κάθε γονιός συμμετέχει. Το ένα έφερε το άλλο και οι πρώτες χιονόμπαλες πια έχουν καταλήξει σε μια από τις μεγαλύτερες χιονοστοιβάδες της ζωής μας.
Σκέφτηκα λοιπόν, να ανοίξω αυτό εδώ το θέμα. Το θέμα του φυσιολογικού τοκετού και πως τον έζησε, δύο φορές, ένας άντρας. Ένας υποστηρικτικός σύζυγος. Ένας αφοσιωμένος πατέρας. Ένας άνθρωπος που δεν είναι ευχαριστημένος με την ενίοτε καθημερινότητα και ψάχνει τρόπους να βελτιώσει την ζωή την δική του και των γύρω του. Ένας άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται πόσες φορές πέφτει αλλά πόσες φορές σηκώνεται (εγώ είμαι όλα αυτά ).
Όποιος ή όποια θέλει να συζητήσουμε κάτι, ας το κάνουμε εδώ.