Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες.

[kotsifikos]

Just now, Sentir...natureza said:

Ο καλυτερος τροπος για να μαθεις κατι ειναι να το παθεις, οχι να στο διδαξουν. Aν ειστε πχ στην παιδικη χαρα και ο γιος σου χτυπησει ενα παιδακι και εισαι διπλα, μπορεις απευθυνομενη στο αλλο παιδι να πεις "Αουτς, αυτο πρεπει να πονεσε." τιποτα αλλο, απο εκει και περα αφηνεις τα παιδια να καθοδηγησουν τη συζητηση (αν την ξεκινησουν) και επεμβαινεις αν σου απευθυνουν τον λογο. Εδειξες στο παιδι οτι νοιαζεσαι για το αλλο ατομο, το παιδι ξερει οτι δεν ητανε σωστο αυτο που εκανε (εξαλλου ο πονος δεν ειναι συνδεδεμενος με τη χαρα-συνηθως )

Νωρίτερα μίλησες για ατσούμπαλους ανθρώπους, ένας τέτοιος είναι ο γιο μου, οπότε αν κάνει κίνηση να χτυπήσει κάποιο παιδί επειδή δεν μπορεί να έχει τον έλεγχο της δύναμης του θα το πονέσει πολυ στα αλήθεια, δεν θα το ήθελα με τίποτα, δεν νομίζω πως θα έχω την ψυχραιμία να αντιδράσω έτσι, το πιο πιθανό είναι να τον πάρω να φύγουμε από την παιδική χαρά. Αν προλάβω και πιάσω το χέρι του πριν το κάνει θα τον ειδοποιήσω πως αν το ξανακάνει θα φύγουμε, βέβαια η αλήθεια έιναι πως δεν το έχει κάνει ποτέ αυτό,δεν έχει χτυπήσει ποτέ άλλο παιδί, μόνο σε εμένα το έκανε αυτό.

Κάτι εξίσου σημαντικό είναι ότι 9 στους 10 γονείς θα αντιδράσουν άσχημα αν δουν ένα παιδί να χτυπάει το δικό τους και ο άλλος γονέας να μην αντιδρά, δεν είναι λίγοι και αυτοί που θα αποφύγουν αυτό το παιδί, και είναι κρίμα, πιθανό επίσης αυτό το παιδί να στοχοποιηθεί και να του μπει η ταμπέλα του ''επιθετικού'' , κάτι στο οποίο επίσης διαφωνώ καθώς και εγώ πιστεύω πως δεν υπάρχουν επιθετικά παιδιά (σίγουρα όχι μέχρι τα 5-6) αλλά αυθόρμητα παιδιά.

 

[kine]

Θα παραθέσω ένα πρόσφατο παράδειγμα.

 

Νηπιαγωγείο 3-6 ετών.

Τα παιδιά κάνουν σειρά για να ετοιμάσουν το πρωινό τους, μπροστά από έναν μπουφέ που χωράει ένα μόνο παιδί τη φορά. Παίρνουν πιάτο, γεμίζουν και προχωρούν προς το τραπέζι πιο δίπλα.

Στη σειρά βρίσκεται ένα μικρόσωμο αγόρι και πίσω του ένα μεγαλόσωμο και μεγαλύτερο ηλικιακά, λίγο ανακατώστρας θα έλεγα. Ο μεγάλος, καθόλη της διάρκεια της αναμονής πιέζει με το σώμα του τον μικρότερο, προς τα μπροστά. Το κάνει συνεχώς και λίγο μάλιστα το ευχαριστιέται να βλέπει το ζόρι του μικρού που προσπαθεί να σταθεί όρθιος στη σειρά του, χωρίς να σπρώχνει τους μπροστινούς του. Οι δασκάλες είναι εκεί, δεν επεμβαίνουν ούτε λεκτικά ούτε πρακτικά.

 

Ο μικρός που και που βγάζει κάποιο αναφώνημα καθώς προσπαθεί έντονα να πιέζει με την πλάτη του προς τα πίσω και να κρατά τα πόδια του σταθερά, κρατώντας τη σειρά του. Κάποια στιγμή αυθόρμητα κάνει κίνησε με τα χέρια του, προς τα πίσω για να απωθήσει το μεγαλόσωμο παιδί. Ο μεγάλος αρπάζεται από αυτό και βρίσκει ευκαιρία να τον σπρώξει κανονικά με τα χέρια. Η δασκάλα γρήγορη (ήταν διακριτικά παραδίπλα, χωρίς να δείχνει ότι προσέχει το πώς στέκονται τα παιδιά), αμέσως πιάνει απαλά αλλά με σφέλτες κινήσεις και με τα μπράτσα της κατεβάζει τα χέρια του μελάγου παιδιού, ενώ ταυτόχρονα είναι σαν αγκαλιά ο τρόπος που τον κρατά. "Δεν σπρώχνουμε Γιώργο". Του το λέει με απόλυτη ευθύτητα, κοιτώντας τον στα μάτια και χωρίς χαμόγελα ή άλλα υπονοούμενα. Επειτα κατεβάζει τα χέρια της και απομακρύνεται σαν να επιστρέφει στην δουλειά της. (Στην πραγματικότητα παρακολουθούσε ακριβώς τι γονόταν αλλά δεν στεκόταν με τρόπο που να αισθάνονται τα παιδιά ότι εποπτεύονται, είχε σχεδόν στραμένη την πλάτη της σε αυτούς).

 

Ο μεγάλος συνέχισε με τον ίδιο τρόπο να πιέζει το μικρό. Ο μικρός συνέχισε να κρατά τη θέση του με κόπο. ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ, δεν παραπονέθηκε στις δασκάλες, δεν απαίτησε κάποια επίλυση του προβλήματος που αντιμετώπιζε για τουλάχιστον 10 λεπτά, μέχρι να φτάσει η σειρά του.

 

Οταν έφτασε η σειρά του, το μεγάλο παιδί τον πίεζε τόσο πολύ από πίσω, ώστε δυσκολευόταν να χρησιμοποιήσει τα χέρια του και να βάλει το πρωινό στο πιάτο του. 

 

Κι όμως. Δεν λίγυσε. 

Εφτασε ως το τέλος, πήρε πρωινό, κάθησε στο τραπέζι με τα άλλα παιδιά και άρχισε να μιλά και να τρώει κάνοντας παρέα με τους υπόλοιπους. Το ίδιο και το μελαλύτερο παιδί από πίσω του.

 

Μπορείται να σκεφτείτε πόση δύναμη και σθένος αποκτά αυτό το παιδί, κρατώντας ακέραιη τη στάση του και ολοκληρώνοντας με τις δικές του δυνάμεις (όχι μόνο σωματικές αλλά και ψυχικές δυνάμεις), τη μικρή του εργασία, που ήταν να βάλει πρωινό στον εαυτό του και να κάτσει να φάει; 

Αλλά κι ο μεγάλος. Πιεσε, πίεσε, πίεσε, αλλά δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει την αναταραχή που φανταζόταν. Κανείς δεν έδωσε αξία στην απρεπή συμπεριφορά του. Αν και του έγινε σαφές, ότι δεν επιτρέπονται οι χειροδικίες.

Στο τέλος κάθησαν όλα μαζί στο τραπέζι και τίποτα φαινομενικά δεν συνέβη. Το μικρό παιδί όμως, έχει βγεί σίγουρα πιο δυνατό. Και είναι αλήθεια να θαυμάζεις πώς δεν ξέσπασε σε κλάματα ή οργή, με τόση πίεση που έφαγε. Πολύ ώριμη στάση όντως και δεν χρειάστηκε βία, για να απαντήσει στη βία. Σταθερότητα μόνο.

 

Εγώ το θαύμασα όλο αυτό.

 

Τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν η δασκάλα, απομάκρυνε εξερχής τον μεγαλύτερο, που ήταν εριστικός από την ώρα που ήρθε ή κρατούσε μονίμως τη σειρά σε τάξη, με το να εποπτέυει και να δίνει οδηγίες άμεσα, να επαναλαμβάνει ότι "δεν σπρώχνουμε/μην πιέζεις τον κωστάκη/αν το ξανακάνει γιώργο θα σερβιριστείς τελευταίος/μπραβο κωστάκη που είσαι υπομονετικός"κτλ κτλ κτλ.  

[Unpluged]

Πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση, κορίτσια. Ως μητέρα μεγαλύτερων (πολύ μεγαλύτερων παιδιών) θα ήθελα μόνο να κάνω την αυτοκριτική μου. Θα σας γράψω σκόρπιες τις σκέψεις μου, όπως μου ήρθαν καθώς διάβαζα αυτά που γράφατε. Το πώς θα εξελιχθεί ένα παιδί είναι μη ελεγχόμενο. Είναι ένα μείγμα της ιδιοσυγκρασίας του, της θέσης του στην οικογένεια, του οικογενειακού, σχολικού, κοινωνικού περιβάλλοντος που θα βρεθεί. Και κρίνεται από τις λεπτομέρειες. Ένα 'άτακτο' παιδάκι στην τάξη και μπορεί το συνεσταλμένο παιδί να μετατραπεί είτε σε ταραξία είτε σε φοβισμένο παιδάκι, ανάλογα με τη δασκάλα, την αντίδραση των άλλων συμμαθητών ή του γεγονότος ότι εκείνη την χρονιά τα μαθηματικά ήταν και λίγο πιο δύσκολα και είχε μείνει πίσω. Όποια  μέθοδο και να ακολουθήσετε, είναι ένα από τα 1000 πράγματα που επιδρούν στο παιδί, οπότε έχει βέβαια μία σημασία αλλά κυρίως διαμορφώνει τις μεταξύ σας σχέσεις και σε έναν πολύ μικρότερο βαθμό την συμπεριφορά του στους τρίτους. 

Ναι, οι κίνδυνοι δυναμώνουν τα παιδιά, αρκεί να είναι στα μέτρα τους. Το ιδιαίτερα επιθετικό παιδάκι της τάξης δεν δυναμώνει το παιδί μας, απλά το γεμίζει μελανιές. Στην κοινωνία δεν είμαστε μόνοι να αντιμετωπίσουμε τις πράξεις βίας, γιατί να συμβαίνει αυτό στα 4? Ο τυχόν επικριτικός δάσκαλος θέλει αντιμετώπιση από εμάς, δεν είναι στα μέτρα του παιδιού μας. Θα το δει αυτό και θα τον αντιμετωπίσεις στα 13 ή στα 15 όχι όμως στα 7 και φυσικά κάποιος πρέπει να πει στον κύριο αυτόν ότι το παιδί μας δεν είναι χαζό επειδή δεν λύνει τα μαθηματικά και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να το ξαναπεί.   

Ως γονείς, κάνουμε επιλογές για τα παιδιά μας. Και μάλιστα μέχρι αργά. Μέσα από τις επιλογές αυτές δημιουργείται η προσωπικότητα και η κρίση τους. Αλλά φυσικά και αυτό δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Κάπου είχα διαβάσει ότι γινόμαστε όπως οι γονείς μας ή....... ακριβώς το αντίθετο. 

Αν ξαναείχα μικρά παιδιά, δεν θα έκανα τίποτα άλλο από το να προσπαθώ συνέχεια να εξηγώ τα πράγματα. Τις επιλογές μου, τις συμπεριφορές των άλλων, τα κριτήρια των επιλογών τους κλπ. Θα εξηγούσα πχ. γιατί το παιδάκι αυτό είναι κακός μαθητής, γιατί το άλλο είναι χαρούμενο, γιατί διαλέξαμε αυτό το σχολείο, γιατί η γιαγιά είναι αυστηρή, γιατί ο αδερφός του έχει μαθησιακό πρόβλημα,  γιατί ο μπαμπάς καπνίζει, γιατί η μαμά δεν έκανε την δουλειά των ονείρων της κλπ. Αυτό που κάνω τώρα δηλαδή, στην εφηβεία, και τα βλέπω να αλλάζουν στάση απέναντι στα πράγματα, καταλαβαίνουν πιο πολύ τους άλλους, κατανοούν τις απαγορεύσεις και κυρίως εμπιστεύονται ότι ό,τι τους συμβαίνει τους συμβαίνει για κάποιον λόγο. 

 

 

Just now, kine είπε:

 

 

Κι όμως. Δεν λίγυσε. 

Εφτασε ως το τέλος, πήρε πρωινό, κάθησε στο τραπέζι με τα άλλα παιδιά και άρχισε να μιλά και να τρώει κάνοντας παρέα με τους υπόλοιπους. Το ίδιο και το μελαλύτερο παιδί από πίσω του.

 

Μπορείται να σκεφτείτε πόση δύναμη και σθένος αποκτά αυτό το παιδί, κρατώντας ακέραιη τη στάση του και ολοκληρώνοντας με τις δικές του δυνάμεις (όχι μόνο σωματικές αλλά και ψυχικές δυνάμεις), τη μικρή του εργασία, που ήταν να βάλει πρωινό στον εαυτό του και να κάτσει να φάει; 

Αλλά κι ο μεγάλος. Πιεσε, πίεσε, πίεσε, αλλά δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει την αναταραχή που φανταζόταν. Κανείς δεν έδωσε αξία στην απρεπή συμπεριφορά του. Αν και του έγινε σαφές, ότι δεν επιτρέπονται οι χειροδικίες.

Στο τέλος κάθησαν όλα μαζί στο τραπέζι και τίποτα φαινομενικά δεν συνέβη. 

 

Αυτό δεν λέγεται υπομονή, λέγεται ανοχή. Και δεν είναι καλό πράγμα. Η δασκάλα έπρεπε να μάθει στο μικρόσωμο παιδάκι (μπορεί όχι εκείνη την ώρα αλλά κάποια στιγμή) ότι όταν μας φέρονται έτσι, πρέπει να λέμε ότι αυτή η συμπεριφορά μας ενοχλεί. Να του διδάξει το ύφος και τον σωστό τόνο της φωνής. 

Ο μεγάλος πήρε το μήνυμα ότι η απρεπής συμπεριφορά περνάει απαρατήρητη, οπότε θα κλιμακώσει. Μέχρι να χτυπήσει κάποιος και μετά να τρέχουν όλοι γιατί τότε θα έχουν ξυπνήσει. Ο σεβασμός διδάσκεται, όπως διδάσκεται ακριβώς και ο τρόπος που περιμένουμε σε μία σειρά. 

 

 

[kotsifikos]

Just now, Unpluged said:

Πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση, κορίτσια. Ως μητέρα μεγαλύτερων (πολύ μεγαλύτερων παιδιών) θα ήθελα μόνο να κάνω την αυτοκριτική μου. Θα σας γράψω σκόρπιες τις σκέψεις μου, όπως μου ήρθαν καθώς διάβαζα αυτά που γράφατε. Το πώς θα εξελιχθεί ένα παιδί είναι μη ελεγχόμενο. Είναι ένα μείγμα της ιδιοσυγκρασίας του, της θέσης του στην οικογένεια, του οικογενειακού, σχολικού, κοινωνικού περιβάλλοντος που θα βρεθεί. Και κρίνεται από τις λεπτομέρειες. Ένα 'άτακτο' παιδάκι στην τάξη και μπορεί το συνεσταλμένο παιδί να μετατραπεί είτε σε ταραξία είτε σε φοβισμένο παιδάκι, ανάλογα με τη δασκάλα, την αντίδραση των άλλων συμμαθητών ή του γεγονότος ότι εκείνη την χρονιά τα μαθηματικά ήταν και λίγο πιο δύσκολα και είχε μείνει πίσω. Όποια  μέθοδο και να ακολουθήσετε, είναι ένα από τα 1000 πράγματα που επιδρούν στο παιδί, οπότε έχει βέβαια μία σημασία αλλά κυρίως διαμορφώνει τις μεταξύ σας σχέσεις και σε έναν πολύ μικρότερο βαθμό την συμπεριφορά του στους τρίτους. 

Ναι, οι κίνδυνοι δυναμώνουν τα παιδιά, αρκεί να είναι στα μέτρα τους. Το ιδιαίτερα επιθετικό παιδάκι της τάξης δεν δυναμώνει το παιδί μας, απλά το γεμίζει μελανιές. Στην κοινωνία δεν είμαστε μόνοι να αντιμετωπίσουμε τις πράξεις βίας, γιατί να συμβαίνει αυτό στα 4? Ο τυχόν επικριτικός δάσκαλος θέλει αντιμετώπιση από εμάς, δεν είναι στα μέτρα του παιδιού μας. Θα το δει αυτό και θα τον αντιμετωπίσεις στα 13 ή στα 15 όχι όμως στα 7 και φυσικά κάποιος πρέπει να πει στον κύριο αυτόν ότι το παιδί μας δεν είναι χαζό επειδή δεν λύνει τα μαθηματικά και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να το ξαναπεί.   

Ως γονείς, κάνουμε επιλογές για τα παιδιά μας. Και μάλιστα μέχρι αργά. Μέσα από τις επιλογές αυτές δημιουργείται η προσωπικότητα και η κρίση τους. Αλλά φυσικά και αυτό δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Κάπου είχα διαβάσει ότι γινόμαστε όπως οι γονείς μας ή....... ακριβώς το αντίθετο. 

Αν ξαναείχα μικρά παιδιά, δεν θα έκανα τίποτα άλλο από το να προσπαθώ συνέχεια να εξηγώ τα πράγματα. Τις επιλογές μου, τις συμπεριφορές των άλλων, τα κριτήρια των επιλογών τους κλπ. Θα εξηγούσα πχ. γιατί το παιδάκι αυτό είναι κακός μαθητής, γιατί το άλλο είναι χαρούμενο, γιατί διαλέξαμε αυτό το σχολείο, γιατί η γιαγιά είναι αυστηρή, γιατί ο αδερφός του έχει μαθησιακό πρόβλημα,  γιατί ο μπαμπάς καπνίζει, γιατί η μαμά δεν έκανε την δουλειά των ονείρων της κλπ. Αυτό που κάνω τώρα δηλαδή, στην εφηβεία, και τα βλέπω να αλλάζουν στάση απέναντι στα πράγματα, καταλαβαίνουν πιο πολύ τους άλλους, κατανοούν τις απαγορεύσεις και κυρίως εμπιστεύονται ότι ό,τι τους συμβαίνει τους συμβαίνει για κάποιον λόγο. 

 

 

Πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ η τοποθέτηση σου.

[Yovanna]

Just now, kine said:

Θα παραθέσω ένα πρόσφατο παράδειγμα.

 

Νηπιαγωγείο 3-6 ετών.

Τα παιδιά κάνουν σειρά για να ετοιμάσουν το πρωινό τους, μπροστά από έναν μπουφέ που χωράει ένα μόνο παιδί τη φορά. Παίρνουν πιάτο, γεμίζουν και προχωρούν προς το τραπέζι πιο δίπλα.

Στη σειρά βρίσκεται ένα μικρόσωμο αγόρι και πίσω του ένα μεγαλόσωμο και μεγαλύτερο ηλικιακά, λίγο ανακατώστρας θα έλεγα. Ο μεγάλος, καθόλη της διάρκεια της αναμονής πιέζει με το σώμα του τον μικρότερο, προς τα μπροστά. Το κάνει συνεχώς και λίγο μάλιστα το ευχαριστιέται να βλέπει το ζόρι του μικρού που προσπαθεί να σταθεί όρθιος στη σειρά του, χωρίς να σπρώχνει τους μπροστινούς του. Οι δασκάλες είναι εκεί, δεν επεμβαίνουν ούτε λεκτικά ούτε πρακτικά.

 

Ο μικρός που και που βγάζει κάποιο αναφώνημα καθώς προσπαθεί έντονα να πιέζει με την πλάτη του προς τα πίσω και να κρατά τα πόδια του σταθερά, κρατώντας τη σειρά του. Κάποια στιγμή αυθόρμητα κάνει κίνησε με τα χέρια του, προς τα πίσω για να απωθήσει το μεγαλόσωμο παιδί. Ο μεγάλος αρπάζεται από αυτό και βρίσκει ευκαιρία να τον σπρώξει κανονικά με τα χέρια. Η δασκάλα γρήγορη (ήταν διακριτικά παραδίπλα, χωρίς να δείχνει ότι προσέχει το πώς στέκονται τα παιδιά), αμέσως πιάνει απαλά αλλά με σφέλτες κινήσεις και με τα μπράτσα της κατεβάζει τα χέρια του μελάγου παιδιού, ενώ ταυτόχρονα είναι σαν αγκαλιά ο τρόπος που τον κρατά. "Δεν σπρώχνουμε Γιώργο". Του το λέει με απόλυτη ευθύτητα, κοιτώντας τον στα μάτια και χωρίς χαμόγελα ή άλλα υπονοούμενα. Επειτα κατεβάζει τα χέρια της και απομακρύνεται σαν να επιστρέφει στην δουλειά της. (Στην πραγματικότητα παρακολουθούσε ακριβώς τι γονόταν αλλά δεν στεκόταν με τρόπο που να αισθάνονται τα παιδιά ότι εποπτεύονται, είχε σχεδόν στραμένη την πλάτη της σε αυτούς).

 

Ο μεγάλος συνέχισε με τον ίδιο τρόπο να πιέζει το μικρό. Ο μικρός συνέχισε να κρατά τη θέση του με κόπο. ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ, δεν παραπονέθηκε στις δασκάλες, δεν απαίτησε κάποια επίλυση του προβλήματος που αντιμετώπιζε για τουλάχιστον 10 λεπτά, μέχρι να φτάσει η σειρά του.

 

Οταν έφτασε η σειρά του, το μεγάλο παιδί τον πίεζε τόσο πολύ από πίσω, ώστε δυσκολευόταν να χρησιμοποιήσει τα χέρια του και να βάλει το πρωινό στο πιάτο του. 

 

Κι όμως. Δεν λίγυσε. 

Εφτασε ως το τέλος, πήρε πρωινό, κάθησε στο τραπέζι με τα άλλα παιδιά και άρχισε να μιλά και να τρώει κάνοντας παρέα με τους υπόλοιπους. Το ίδιο και το μελαλύτερο παιδί από πίσω του.

 

Μπορείται να σκεφτείτε πόση δύναμη και σθένος αποκτά αυτό το παιδί, κρατώντας ακέραιη τη στάση του και ολοκληρώνοντας με τις δικές του δυνάμεις (όχι μόνο σωματικές αλλά και ψυχικές δυνάμεις), τη μικρή του εργασία, που ήταν να βάλει πρωινό στον εαυτό του και να κάτσει να φάει; 

Αλλά κι ο μεγάλος. Πιεσε, πίεσε, πίεσε, αλλά δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει την αναταραχή που φανταζόταν. Κανείς δεν έδωσε αξία στην απρεπή συμπεριφορά του. Αν και του έγινε σαφές, ότι δεν επιτρέπονται οι χειροδικίες.

Στο τέλος κάθησαν όλα μαζί στο τραπέζι και τίποτα φαινομενικά δεν συνέβη. Το μικρό παιδί όμως, έχει βγεί σίγουρα πιο δυνατό. Και είναι αλήθεια να θαυμάζεις πώς δεν ξέσπασε σε κλάματα ή οργή, με τόση πίεση που έφαγε. Πολύ ώριμη στάση όντως και δεν χρειάστηκε βία, για να απαντήσει στη βία. Σταθερότητα μόνο.

 

Εγώ το θαύμασα όλο αυτό.

 

Τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν η δασκάλα, απομάκρυνε εξερχής τον μεγαλύτερο, που ήταν εριστικός από την ώρα που ήρθε ή κρατούσε μονίμως τη σειρά σε τάξη, με το να εποπτέυει και να δίνει οδηγίες άμεσα, να επαναλαμβάνει ότι "δεν σπρώχνουμε/μην πιέζεις τον κωστάκη/αν το ξανακάνει γιώργο θα σερβιριστείς τελευταίος/μπραβο κωστάκη που είσαι υπομονετικός"κτλ κτλ κτλ.  

O " νταής " λοιπόν έγραψε κανονικά την δασκάλα και συνέχισε ακάθεκτος. Και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να το κάνει? Έχει κάποιο plan b η δασκάλα? Αλλιώς πόσα δεν ΄" σπρώχνουμε " θα χρειαστούν? Επίσης δεν κατάλαβα τι κέρδισε το άλλο παιδί που το τραμπούκιζαν την ώρα του πρωινού και πέρασε όλο αυτό για να φάει ένα μπολ δημητριακά. Το ότι έκατσε να φάει σαν να μην συμβαίνει τίποτα, δείχνει πως αυτή είναι προφανώς η καθημερινότητα του και το έχει αποδεχτεί. Νόμος της ζούγκλας μου κάνει όλο αυτό. Ειλικρινά δεν υπάρχει τίποτα να θαυμάσω στο περιστατικό αυτό.

[Έσπερος]

Ως εκπαιδευτικός έχω αναπτύξει την αίσθηση ότι αυτες οι "σχολες" μπορουν να αποδώσουν σε παιδια που συνυπαρχουν εχοντας αναπτυχθεί συνολικα σε περιβάλλοντα με αντιστοιχο τροπο σκέψης. Τα παιδια που φοιτούν σε ενα σχολείο Waldorf λογικα εχουν οικογένειες που έχουν μελετήσει κ εφαρμοζουν τις αρχες στο σπίτι, επομένως υπαρχει αρμονία μεταξυ σχολειου κ οικογενειας κ κοινο υπόβαθρο σε καθε παιδι. Οταν ομως συνυπαρχουν παιδια απο διαφορετικα περιβάλλοντα, οποιαδηποτε μη "συμβατική" μεθοδος μπορει να θεωρηθεί αδυναμια, ελλιπής προστασία του θύματος, σιωπηρή ανοχή κ ισως κ ενθάρρυνση της ασυδοσίας. 

 

Δεν ειμαι κατα αυτων κ προσπαθω να ακολουθω καποιες αρχες κ ως εκπαιδευτικος κ ως μητερα, αλλα θεωρώ ότι από ένα σημειο κ μετα χρειαζονται κ καποια πιο κλασικα μεσα (δεν εννοώ τιμωρία κ δη σωματική). Είναι άλλο να έχεις ως μπούσουλα κάποιες αρχές στο βαθμό που βλέπεις ότι αποδίδουν, κ άλλο να είσαι δέσμιος μιας θεωρίας ελπίζοντας οτι θα αποδώσει καποια στιγμη. 

[kine]

Just now, Unpluged είπε:

Αυτό δεν λέγεται υπομονή, λέγεται ανοχή. Και δεν είναι καλό πράγμα. Η δασκάλα έπρεπε να μάθει στο μικρόσωμο παιδάκι (μπορεί όχι εκείνη την ώρα αλλά κάποια στιγμή) ότι όταν μας φέρονται έτσι, πρέπει να λέμε ότι αυτή η συμπεριφορά μας ενοχλεί. Να του διδάξει το ύφος και τον σωστό τόνο της φωνής. 

 Ο μεγάλος πήρε το μήνυμα ότι η απρεπής συμπεριφορά περνάει απαρατήρητη, οπότε θα κλιμακώσει. Μέχρι να χτυπήσει κάποιος και μετά να τρέχουν όλοι γιατί τότε θα έχουν ξυπνήσει. Ο σεβασμός διδάσκεται, όπως διδάσκεται ακριβώς και ο τρόπος που περιμένουμε σε μία σειρά. 

  

 

κι όμως, δεν είναι ανοχή. Σταθερότητα χαρακτήρα είναι. Και το αν είχε καλή ή όχι κατάληξη, δεν το κρίνω από τίποτε άλλο, παράμόνο από τον τρόπο που λειτούργησε το ίδιο το παιδί. Ημουν παρούσα και έβλαπα το πρόσωπο του, τις αντιδράσης του, την επιμονή του και την σιγουριά του. Οπως και την αγανάκτηση του που μετατρεπόταν αμέσως σε μεγαλύτερη επιμονή. ΗΘΕΛΕ να είναι εκεί. ΗΘΕΛΕ να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε. ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ή τη νουθεσία της δασκάλας. Και το άλλο παδί. Επειτα σταμάτησε όλα αυτά, ηρέμησε και άλλαξε τρόπους. Την ίδια ημέρα. Στην ίδια τάξη. 

 

Για σένα μπορεί να είναι ασήμαντο, το να φάει ένα μπωλ δημητριακά, αλλά το παιδί ΗΘΕΛΕ να το κάνει και το έκανε με επιτυχία. Μόνο του επέλεξε να πάει στη σειρά, μόνο του διάλεξε να παραμείνει. 

 

Πρέπει να εκτιμήσεις τί ζει το παιδί, με βάση το πώς λειτουργεί το ίδιο το παιδί. Οχι με γνώμονα όσα εσύ ίσως πιστεύεις ότι θα νιώθει. Αν ίσχυαν όσα υποθέτεις, θα φαινόταν αυτό στο παιδί. Θα είχε τον απόηχο μιας άσχημης εμπειρίας στο πρόσωπο του. Και ίσως να του έμενε σαν άσχημη εμπειρία, αν η δασκάλα το "προστάτευε" με μια προστασία, που δεν είχε ανάγκη.

 

Στα πρώτα σου λόγια για την εξέλιξη των παιδιών, με βρίσκεις σύμφωνη.

 

 

Συγνώμη, μάλλον μπέρδεψε ποιος έχει γράψει τι. Αλλα οκ. 

Στο περιστατικό που ανέφερα, παρακολούθησε όλη την μέρα των παιδιών. Και δεν είναι μικρής σημασίας οι τρόποι τους την επόμενη ώρα και την παραμεθεπόμενη όπως και την μεθεπόμενη μέρα. 

Ευτυχώς για όλους, όχι ο νταής δεν γίνεται πιο νταής. Και δεν θα τον έλεγα καθόλου νταή. Υπερικινητικό και ανήσυχο περισσότερο. Προσπαθούσε να τσιγκλίσει, να τραβήξει την προσοχή, ίσως κατα βάθος να ήθελε απλώς να κάνει ένα φίλο. Οπότε ναι, έμαθε και αυτός. 

Κι όπως ανέφερα, μετά το φαγητό καθόλου δεν συνέχισε την ίδια συμπεριφορά. Ηταν ευγενικός και παραχωρητικός με τα υπόλοιπα παιδιά. 

 

 

Επεξεργάστηκαν 26 Νοεμβρίου,2019 by kine

[Unpluged]

Just now, Yovanna είπε:

Αλλιώς πόσα δεν ΄" σπρώχνουμε " θα χρειαστούν? 

 

Το 'δεν σπρώχνουμε' είναι άτοπο έτσι κι αλλιώς. Στην ηλικία αυτή (και πολύ αργότερα) διδάσκουμε αγωγή. Πώς στεκόμαστε στην γραμμή, τι σημαίνει ιδιωτικότητα, σε ποιους δίνουμε προτεραιότητα, πώς προσέχουμε τους πιο μικρόσωμους (γιατί εσύ είσαι δύο μέτρα παλικάρι), πώς αντιδρούμε κόσμια όταν κάποια συμπεριφορά μας θίγει, πότε δικαιολογούμε τον άλλον κάι κάνουμε και λίγο τα στραβά μάτια (είναι η μαμά του λίγο άρρωστη και έχει αγωνία).  Καλλιεργούμε την εσωτερική φωνή που δίνει νόημα στην κάθε συμπεριφορά μας. 

Είχα την τύχη τα παιδιά μου να πάνε σε ένα τέτοιο νηπιαγωγείο και έμεινα άφωνη μία μέρα που μάλωνα τον μεγάλο, και άκουσα τον μικρό να μου λέει συνωμοτικά. "Λίγο ήρεμα μαμά, πέρασε μία άσχημη μέρα, άσε τον καλύτερα λίγο στην ησυχία του".

[kine]

Just now, Unpluged είπε:

Λίγο ήρεμα μαμά, πέρασε μία άσχημη μέρα, άσε τον καλύτερα λίγο στην ησυχία του".

 

Κι αυτό είναι θαυμάσιο!

[Unpluged]

Just now, kine είπε:

 

κι όμως, δεν είναι ανοχή. Σταθερότητα χαρακτήρα είναι.

 

Αν δεν το ενοχλούσε, σημαίνει ότι το παιδάκι ήταν ζεν και μπράβο του που πέτυχε κάτι που προσπαθούμε εμείς να πετύχουμε δεκαετίες ολόκληρες. 

Αλλά λες ότι το ενοχλούσε. Για μένα υπάρχει ένας μόνο κανόνας, κάτι που μας ενοχλεί, το λέμε (εκτός αν πληγώνουμε τον άλλον, οπότε το ανεχόμαστε). Αυτό θα συνέβαινε αν υπήρχε οικειότητα ανάμεσα στα παιδιά. Αν πχ. ήταν φιλαράκια. Πολλές φορές συγχωρούμε στους φίλους μας συμπεριφορές που δεν ανεχόμαστε στους άλλους. 

Θέλω να διευκρινίσω ότι η αντίδραση στην ενόχληση δεν είναι απαραίτητα, μία σπρωξιά, κλάματα, διαμαρτυρία ή φωνές. 

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης, ώριμοι και σταθεροί, που διδάσκονται.

 

Just now, kine είπε:

 

Κι αυτό είναι θαυμάσιο!

Ναι, είναι. Του είχαν μάθει στον παιδικό σταθμό ότι πριν χαρακτηρίσουμε μία πράξη, πρέπει να αναζητήσουμε μήπως ο άλλος περνάει κάτι που αξίζει την ανοχή μας. Μεγάλο μάθημα στα παιδιά μου μέχρι και σήμερα. Και δεν το δίδαξα εγώ. Το δίδαξε μία 22χρονη νηπιαγωγός, που έτυχε να βρεθεί μπροστά μας. Γι αυτό σας είπα για την τύχη, παραπάνω.  

Επεξεργάστηκαν 26 Νοεμβρίου,2019 by Unpluged

[Έσπερος]

Just now, kine είπε:

 

κι όμως, δεν είναι ανοχή. Σταθερότητα χαρακτήρα είναι. Και το αν είχε καλή ή όχι κατάληξη, δεν το κρίνω από τίποτε άλλο, παράμόνο από τον τρόπο που λειτούργησε το ίδιο το παιδί. Ημουν παρούσα και έβλαπα το πρόσωπο του, τις αντιδράσης του, την επιμονή του και την σιγουριά του. Οπως και την αγανάκτηση του που μετατρεπόταν αμέσως σε μεγαλύτερη επιμονή. ΗΘΕΛΕ να είναι εκεί. ΗΘΕΛΕ να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε. ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ή τη νουθεσία της δασκάλας. Και το άλλο παδί. Επειτα σταμάτησε όλα αυτά, ηρέμησε και άλλαξε τρόπους. Την ίδια ημέρα. Στην ίδια τάξη. 

 

Για σένα μπορεί να είναι ασήμαντο, το να φάει ένα μπωλ δημητριακά, αλλά το παιδί ΗΘΕΛΕ να το κάνει και το έκανε με επιτυχία. Μόνο του επέλεξε να πάει στη σειρά, μόνο του διάλεξε να παραμείνει. 

 

Πρέπει να εκτιμήσεις τί ζει το παιδί, με βάση το πώς λειτουργεί το ίδιο το παιδί. Οχι με γνώμονα όσα εσύ ίσως πιστεύεις ότι θα νιώθει. Αν ίσχυαν όσα υποθέτεις, θα φαινόταν αυτό στο παιδί. Θα είχε τον απόηχο μιας άσχημης εμπειρίας στο πρόσωπο του. Και ίσως να του έμενε σαν άσχημη εμπειρία, αν η δασκάλα το "προστάτευε" με μια προστασία, που δεν είχε ανάγκη.

 

Στα πρώτα σου λόγια για την εξέλιξη των παιδιών, με βρίσκεις σύμφωνη.

Δεν αμφισβητώ το ένστικτο της στιγμής, ότι δλδ θεωρείς ότι έχεις τον έργο για να μην ξεφυγει η κατασταση. Μη νομιζεις δεν συμφωνω με τις νουθεσιες ουτε με την αφαίρεση καθε πρωτοβουλίας κ δεν μ αρέσει να βλέπω παιδιά γυμνασίου να ζητανε τη βοηθεια μας για μια απλη συνεννοηση, ουτε μ αρεσει που εγω προσωπικα δεν εμαθα ποτε να διαχειρίζομαι καταστασεις. απλως πιστεύω ότι συχνά μεταξύ θεωρίας κ πράξης υπάρχει απόσταση καποιες φορες, ή καποια παρερμηνεία ενδεχομενως (οχι σ αυτε που λες εςυ ή η Sentir) κ οπως ειπα κ πιο πανω επιμενω στο ότι δεν περιμένουν όλα τα παιδιά αυτή τη μη αντίδραση. Ενα ξενο παιδακι που θα το χτυπησει ενα αλλο, μπορει να μην ειναι καλυμμένο με την απαντηση "αυτο πρεπει να σε πόνεσε". Μπορεί να θεωρεί αυτονόητο ότι οι γονείς θα πουν μια κουβέντα στον "θύτη" για να νιωσει την ασφαλεια οτι δεν θα του συμβει. Δεν ειναι απαραιτητα ο σωστός τροπος για να ενδυναμωθεί αυτο το παιδακι, αλλα απο τη στιγμη που θα το περιμενει, ποια θα ειναι η θεση του παιδιου που χτυπησε σ αυτο το πλαισιο; μηπως θα του μεινει η ταμπελα, μήπως θα το αποφεύγουν, κ τελικα η απόρριψη θα μεγαλωσει; 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 29 λεπτά , kine είπε:

Θα παραθέσω ένα πρόσφατο παράδειγμα.

 

Νηπιαγωγείο 3-6 ετών.

Τα παιδιά κάνουν σειρά για να ετοιμάσουν το πρωινό τους, μπροστά από έναν μπουφέ που χωράει ένα μόνο παιδί τη φορά. Παίρνουν πιάτο, γεμίζουν και προχωρούν προς το τραπέζι πιο δίπλα.

Στη σειρά βρίσκεται ένα μικρόσωμο αγόρι και πίσω του ένα μεγαλόσωμο και μεγαλύτερο ηλικιακά, λίγο ανακατώστρας θα έλεγα. Ο μεγάλος, καθόλη της διάρκεια της αναμονής πιέζει με το σώμα του τον μικρότερο, προς τα μπροστά. Το κάνει συνεχώς και λίγο μάλιστα το ευχαριστιέται να βλέπει το ζόρι του μικρού που προσπαθεί να σταθεί όρθιος στη σειρά του, χωρίς να σπρώχνει τους μπροστινούς του. Οι δασκάλες είναι εκεί, δεν επεμβαίνουν ούτε λεκτικά ούτε πρακτικά.

 

Ο μικρός που και που βγάζει κάποιο αναφώνημα καθώς προσπαθεί έντονα να πιέζει με την πλάτη του προς τα πίσω και να κρατά τα πόδια του σταθερά, κρατώντας τη σειρά του. Κάποια στιγμή αυθόρμητα κάνει κίνησε με τα χέρια του, προς τα πίσω για να απωθήσει το μεγαλόσωμο παιδί. Ο μεγάλος αρπάζεται από αυτό και βρίσκει ευκαιρία να τον σπρώξει κανονικά με τα χέρια. Η δασκάλα γρήγορη (ήταν διακριτικά παραδίπλα, χωρίς να δείχνει ότι προσέχει το πώς στέκονται τα παιδιά), αμέσως πιάνει απαλά αλλά με σφέλτες κινήσεις και με τα μπράτσα της κατεβάζει τα χέρια του μελάγου παιδιού, ενώ ταυτόχρονα είναι σαν αγκαλιά ο τρόπος που τον κρατά. "Δεν σπρώχνουμε Γιώργο". Του το λέει με απόλυτη ευθύτητα, κοιτώντας τον στα μάτια και χωρίς χαμόγελα ή άλλα υπονοούμενα. Επειτα κατεβάζει τα χέρια της και απομακρύνεται σαν να επιστρέφει στην δουλειά της. (Στην πραγματικότητα παρακολουθούσε ακριβώς τι γονόταν αλλά δεν στεκόταν με τρόπο που να αισθάνονται τα παιδιά ότι εποπτεύονται, είχε σχεδόν στραμένη την πλάτη της σε αυτούς).

 

Ο μεγάλος συνέχισε με τον ίδιο τρόπο να πιέζει το μικρό. Ο μικρός συνέχισε να κρατά τη θέση του με κόπο. ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ, δεν παραπονέθηκε στις δασκάλες, δεν απαίτησε κάποια επίλυση του προβλήματος που αντιμετώπιζε για τουλάχιστον 10 λεπτά, μέχρι να φτάσει η σειρά του.

 

Οταν έφτασε η σειρά του, το μεγάλο παιδί τον πίεζε τόσο πολύ από πίσω, ώστε δυσκολευόταν να χρησιμοποιήσει τα χέρια του και να βάλει το πρωινό στο πιάτο του. 

 

Κι όμως. Δεν λίγυσε. 

Εφτασε ως το τέλος, πήρε πρωινό, κάθησε στο τραπέζι με τα άλλα παιδιά και άρχισε να μιλά και να τρώει κάνοντας παρέα με τους υπόλοιπους. Το ίδιο και το μελαλύτερο παιδί από πίσω του.

 

Μπορείται να σκεφτείτε πόση δύναμη και σθένος αποκτά αυτό το παιδί, κρατώντας ακέραιη τη στάση του και ολοκληρώνοντας με τις δικές του δυνάμεις (όχι μόνο σωματικές αλλά και ψυχικές δυνάμεις), τη μικρή του εργασία, που ήταν να βάλει πρωινό στον εαυτό του και να κάτσει να φάει; 

Αλλά κι ο μεγάλος. Πιεσε, πίεσε, πίεσε, αλλά δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει την αναταραχή που φανταζόταν. Κανείς δεν έδωσε αξία στην απρεπή συμπεριφορά του. Αν και του έγινε σαφές, ότι δεν επιτρέπονται οι χειροδικίες.

Στο τέλος κάθησαν όλα μαζί στο τραπέζι και τίποτα φαινομενικά δεν συνέβη. Το μικρό παιδί όμως, έχει βγεί σίγουρα πιο δυνατό. Και είναι αλήθεια να θαυμάζεις πώς δεν ξέσπασε σε κλάματα ή οργή, με τόση πίεση που έφαγε. Πολύ ώριμη στάση όντως και δεν χρειάστηκε βία, για να απαντήσει στη βία. Σταθερότητα μόνο.

 

Εγώ το θαύμασα όλο αυτό.

 

Τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν η δασκάλα, απομάκρυνε εξερχής τον μεγαλύτερο, που ήταν εριστικός από την ώρα που ήρθε ή κρατούσε μονίμως τη σειρά σε τάξη, με το να εποπτέυει και να δίνει οδηγίες άμεσα, να επαναλαμβάνει ότι "δεν σπρώχνουμε/μην πιέζεις τον κωστάκη/αν το ξανακάνει γιώργο θα σερβιριστείς τελευταίος/μπραβο κωστάκη που είσαι υπομονετικός"κτλ κτλ κτλ.  

 

 

δεν βλέπω κανένα θετικό μήνυμα, συγγνώμη. Βλέπω ένα μικρό παιδί παρατημένο από τον ενήλικα που έπρεπε να το προστατεύσει, και ένα μεγάλο νταή σε εξέλιξη και αυτόν προδομένο από τον ενήλικα. Που όλοι οι γονείς μεγαλύτερων παιδιών, έχουμε δει την εξέλιξη.

Και μία δασκάλα που δίδαξε το νόμο της ζούγκλας.

[samsympan]

Πραγματικά ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική έκθεση φιλοσοφιών-στάσεων ζωής και διαπαιδαγώγησης. Και ωραία διατυπωμένη από όλους. Κατ’ εμέ το κήρυγμα με ξύλινη γλώσσα είναι τόσο επικίνδυνο όσο και η ελευθεριότητα. Οι γονείς συχνά υποπίπτουμε σε λάθη που τείνουν είτε προς την μία είτε προς την άλλη πλευρά. Με διαφορετικά αποτελέσματα σε κάθε περίπτωση αλλά κοινή κατάληξη… την στέρηση της ελευθερίας του παιδιού-ανθρώπου.

 

Τώρα, τα «είμαι διακριτικός παρατηρητής» και «αν δεν πάθει, δεν θα μάθει» (μην το συγχέουμε με το «τα πάθηματα -μαθήματα» που έχει τελείως διαφορετική προέλευση και έννοια) αδυνατώ να τα κατανοήσω ως μονοπάτι προς την κατάκτηση της ελευθερίας και να τα συμμεριστώ ως παιδαγωγική προσέγγιση, όταν συζητάμε στο topic «Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες» και αναφερόμαστε σε βίαιη συμπεριφορά, σε πρόκληση πόνου-θλίψης, σε παραγκωνισμό, κλπ και όλα αυτά στην νηπιακή/παιδική ηλικία (!). Και μάλιστα όταν σε άλλα topic συζητάμε για το πώς θα προστατευθεί το παιδί από την βιαιότητα των κλασικών παραμυθιών ή των βίντεο στο διαδίκτυο… και τι γίνεται με την βιαιότητα που πηγάζει από μέσα μας; Δεν θα πρέπει να προστατευτούμε από αυτήν -όχι να την καταπνίξουμε- και να την μετατρέψουμε σε κάτι γόνιμο;!

 

Άποψη μου, η άσχημη συμπεριφορά δεν πρέπει να παραβλέπεται. Το τι συνέπειες θα έχει, εξαρτάται από την συμπεριφορά, την πηγή της, τις επιπτώσεις της, την συχνότητα της, την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, το περιβάλλον που μεγαλώνει και πολλά άλλα. Θα μπορούσε να είναι μια αυστηρή ματιά, μια διακριτική παρατήρηση ή μια μελετημένη και οργανωμένη δράση. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό που θα ξεστομίσουμε ή θα κάνουμε δε θα πρέπει να πηγάζει από θυμό που το παιδί συμπεριφέρθηκε κατ΄ αυτόν τον τρόπο και με αγνόησε-ακύρωσε-απογοήτευσε-ντρόπιασε.* Θα πρέπει να πηγάζει από αγάπη για το παιδί, που το αρνητικό συναίσθημα το κυρίευσε (και αυτό είναι ανθρώπινο) και εγώ είμαι εκεί για να το διδάξω πως να το αναγνωρίζει, να το διαχειρίζεται, να το μεταμορφώνει και να χρησιμοποιεί προς όφελος του και των γύρω του.

 

*Κι όμως συχνά, κουρασμένοι, με πολλές έννοιες στο κεφάλι, με δικά μας άλυτα θέματα, θα χάσουμε την ψυχραιμία μας και θα το χειριστούμε όλο λάθος. Και οι συνέπειες μπορεί να είναι δυσάρεστες καθώς η εσωτερική μας φωνή δεν «μασάει τα λόγια της». Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για τη δική μας άσχημη συμπεριφορά και το πώς να την αντιμετωπίσουμε.

[Lenia16]

Αν χτυπούσε κάποιο παιδι το δικό μου κ γύριζε ο γονιός -που ήταν παρών- να του πει αυτό πρέπει να πόνεσε θα έλεγα ότι σίγουρα κοροϊδεύει το παιδι μου κ εμένα, θα έχανα πάσα ιδέα για την ανατροφή και των δύο κ δεν υπήρχε περίπτωση να τους ξαναπλησιασω. Κ θα έκανα σίγουρα μια μεγαλη συζήτηση για το πόσο αδιάφορη μπορεί είναι η σημερινή κοινωνία κ τι μελλοντικοί ενήλικες εκκολάπτονται.

[Έσπερος]

Just now, samsympan είπε:

Τώρα, τα «είμαι διακριτικός παρατηρητής» και «αν δεν πάθει, δεν θα μάθει» (μην το συγχέουμε με το «τα πάθημα -μαθήματα» που έχει τελείως διαφορετική προέλευση και έννοια) αδυνατώ να τα κατανοήσω ως μονοπάτι προς την κατάκτηση της ελευθερίας και να τα συμμεριστώ ως παιδαγωγική προσέγγιση, όταν συζητάμε στο topic «Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες» και αναφερόμαστε σε βίαιη συμπεριφορά, σε πρόκληση πόνου-θλίψης, σε παραγκωνισμό, κλπ και όλα αυτά στην νηπιακή/παιδική ηλικία (!). Και μάλιστα όταν σε άλλα topic συζητάμε για το πώς θα προστατευθεί το παιδί από την βιαιότητα των κλασικών παραμυθιών ή των βίντεο στο διαδίκτυο… και τι γίνεται με την βιαιότητα που πηγάζει από μέσα μας; Δεν θα πρέπει να προστατευτούμε από αυτήν -όχι να την καταπνίξουμε- και να την μετατρέψουμε σε κάτι γόνιμο;!

Δεν νομίζω ότι οι κοπέλες αναφέρονται σε ελευθεριότητα. ΠΙστεύω ότι όσοι γονείς έχουν μελετήσει αρκετά και ενστερνίζονται αυτή τη φιλοσοφία έτσι ώστε να τους βγαίνει όσο το δυνατόν πιο αυθόρμητα κ όχι σαν να ακολουθούν μια checklist, το κάνουν χωρίς να στοχεύουν σε ελευθεριότητα και λογικά χωρίς να ολισθαίνουν προς τα εκεί συστηματικά τουλάχιστον. Επίσης θεωρώ ότι στο πλαίσιο του σπιτιού και στην συνεννόηση του παιδιού με τους γονείς  αποκλειστικά και μόνο, αυτό λογικά θα αποδίδει. Το θέμα είναι όμως, τι γίνεται όταν το παιδί βγαίνει σε άλλο περιβάλλον όπου θα συναναστραφεί με άτομα που έχουν άλλες αντιλήψεις; Αυτά τα άτομα μπορεί να είναι παππούδες, θείοι κ νονοί, που είναι πρόσωπα αναφοράς κ προφανώς δεν μπορούν να αποκλειστούν, μπορεί να είναι εκπαιδευτικοί, αλλά βέβαια και άλλα παιδάκια μεγαλωμένα διαφορετικά. Εκεί τι γίνεται; Εμένα εκεί βασικά είναι οι ενστάσεις μου ή μάλλον οι επιφυλάξεις μου. Επιφυλάξεις και για τον αντίκτυπο που θα έχει αυτή η γονεϊκήσ τάση ή η συμπεριφορά του παιδιού, αλλά και για τα αντικρουόμενα μηνύματα που ίσως πάρει το παιδί από πρόσωπα με τα οποία συναναστρέφεται καθημερινά., 

 

Σίγουρα πάντως συμφωνώ ότι για ενέργειες που προκαλούν δυσφορία σε κάποιον άλλον κ όχι σε εμάς τους ίδιους που ας πούμε ότι μπορούμε να τις διαχειριστούμε βασιζόμενοι σε μια φιλοσοφία, δεν θεωρώ τόσο απλό να ακολουθήσεις την τακτική της μηδενικής / ελάχιστης παρέμβασης., 

[Sentir...natureza]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν νομίζω ότι οι κοπέλες αναφέρονται σε ελευθεριότητα. ΠΙστεύω ότι όσοι γονείς έχουν μελετήσει αρκετά και ενστερνίζονται αυτή τη φιλοσοφία έτσι ώστε να τους βγαίνει όσο το δυνατόν πιο αυθόρμητα κ όχι σαν να ακολουθούν μια checklist, το κάνουν χωρίς να στοχεύουν σε ελευθεριότητα και λογικά χωρίς να ολισθαίνουν προς τα εκεί συστηματικά τουλάχιστον. Επίσης θεωρώ ότι στο πλαίσιο του σπιτιού και στην συνεννόηση του παιδιού με τους γονείς  αποκλειστικά και μόνο, αυτό λογικά θα αποδίδει. Το θέμα είναι όμως, τι γίνεται όταν το παιδί βγαίνει σε άλλο περιβάλλον όπου θα συναναστραφεί με άτομα που έχουν άλλες αντιλήψεις; Αυτά τα άτομα μπορεί να είναι παππούδες, θείοι κ νονοί, που είναι πρόσωπα αναφοράς κ προφανώς δεν μπορούν να αποκλειστούν, μπορεί να είναι εκπαιδευτικοί, αλλά βέβαια και άλλα παιδάκια μεγαλωμένα διαφορετικά. Εκεί τι γίνεται; Εμένα εκεί βασικά είναι οι ενστάσεις μου ή μάλλον οι επιφυλάξεις μου. Επιφυλάξεις και για τον αντίκτυπο που θα έχει αυτή η γονεϊκήσ τάση ή η συμπεριφορά του παιδιού, αλλά και για τα αντικρουόμενα μηνύματα που ίσως πάρει το παιδί από πρόσωπα με τα οποία συναναστρέφεται καθημερινά., 

  

Σίγουρα πάντως συμφωνώ ότι για ενέργειες που προκαλούν δυσφορία σε κάποιον άλλον κ όχι σε εμάς τους ίδιους που ας πούμε ότι μπορούμε να τις διαχειριστούμε βασιζόμενοι σε μια φιλοσοφία, δεν θεωρώ τόσο απλό να ακολουθήσεις την τακτική της μηδενικής / ελάχιστης παρέμβασης., 

Aυτο ειναι ενα μεγαλο θεμα, οι υπολοιπες συναναστροφες. Στην παιδικη χαρα για παραδειγμα ευκολα μπορουμε να μπουμε στο τρυπακι της ντροπης απο την συμπεριφορα του παιδιου μας και παρ'ολο που μπορει να νιωσουμε ασχημα αν το παιδι μας χτυπησει καποιο αλλο, θεωρω δεδομενο οτι υπαρχουν γονεις που δεν περιμενουν να επεμβει αμεσως ο γονεας. Βασει των εμπειριων που εχω εγω, το σπανιο θα ειναι να παρεξηγηθει ο γονεας επειδη τα παιδια συμπεριφερονταν ασχημα (δεν ειναι μονο το ξυλο) ειτε κοροϊδευοντας, ειτε κανοντας κουμαντο ο ενας στον αλλον και δεν επεμβει κανεις. Αν συνεχιστει για πολλη ωρα το λογικο ειναι καποιος να επεμβει διοτι βλεπουμε οτι δεν οδηγειται καπου η κατασταση αλλα σιγουρα οχι με τη πρωτη. Ισως επειδη ειμαι στην επαρχια (σε χωριο) υπαρχει ακομη η νοοτροπια του "αστα να μαλωσουν, δεν θα παθουν τιποτα" και γι'αυτο ειναι τοσο ανεκτικοι σε τετοιες συμπεριφορες (ειμαι σχεδον σιγουρη ομως οτι δεν ακολουθουν καποια συγκεκριμενη φιλοσοφια, απλα αδιαφορουν). 

Παρ'ολα αυτα πιστευω οτι μπορει να πραγματοποιηθει μεταξυ αδερφων και μεταξυ φιλων (που σιγουρα θα εχεις την οικειοτητα και θα γνωριζουν τα πιστευω σου), παρα στην παιδικη χαρα που θα υπαρχουν παρεξηγησεις γιατι δεν γνωριζεις τον αλλον, τις προθεσεις τους κλπ. 

 

Just now, Lenia16 είπε:

Αν χτυπούσε κάποιο παιδι το δικό μου κ γύριζε ο γονιός -που ήταν παρών- να του πει αυτό πρέπει να πόνεσε θα έλεγα ότι σίγουρα κοροϊδεύει το παιδι μου κ εμένα, θα έχανα πάσα ιδέα για την ανατροφή και των δύο κ δεν υπήρχε περίπτωση να τους ξαναπλησιασω. Κ θα έκανα σίγουρα μια μεγαλη συζήτηση για το πόσο αδιάφορη μπορεί είναι η σημερινή κοινωνία κ τι μελλοντικοί ενήλικες εκκολάπτονται.

Γιατι; Δεν θα το ελεγε κοροϊδευτικα αλλα με συμπονετικο υφος. Ισως εχεις χασει την πιστη σου στους ανθρωπους αν πιστευεις οτι θα το ελεγε υποκριτικα. Εμενα παντως σιγουρα δεν θα μου εκανε αρνητικη εντυπωση. Το αντιθετο μαλιστα, θα σκεφτομουν οτι δειχνει ενσυναισθηση για το παιδι μου. Οπως βλεπουμε ο καθενας το εκλαμβανει διαφορετικα, γι'αυτο ειναι δυσκολο να εφαρμοστει σε μεγαλυτερο πλαισιο απο αυτο της οικογενειας (εκτος αν ειναι οργανωμενο, πχ σε παιδικο σταθμο).

[ΑΡΓΚ]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Aυτο ειναι ενα μεγαλο θεμα, οι υπολοιπες συναναστροφες. Στην παιδικη χαρα για παραδειγμα ευκολα μπορουμε να μπουμε στο τρυπακι της ντροπης απο την συμπεριφορα του παιδιου μας και παρ'ολο που μπορει να νιωσουμε ασχημα αν το παιδι μας χτυπησει καποιο αλλο, θεωρω δεδομενο οτι υπαρχουν γονεις που δεν περιμενουν να επεμβει αμεσως ο γονεας. Βασει των εμπειριων που εχω εγω, το σπανιο θα ειναι να παρεξηγηθει ο γονεας επειδη τα παιδια συμπεριφερονταν ασχημα (δεν ειναι μονο το ξυλο) ειτε κοροϊδευοντας, ειτε κανοντας κουμαντο ο ενας στον αλλον και δεν επεμβει κανεις. Αν συνεχιστει για πολλη ωρα το λογικο ειναι καποιος να επεμβει διοτι βλεπουμε οτι δεν οδηγειται καπου η κατασταση αλλα σιγουρα οχι με τη πρωτη. Ισως επειδη ειμαι στην επαρχια (σε χωριο) υπαρχει ακομη η νοοτροπια του "αστα να μαλωσουν, δεν θα παθουν τιποτα" και γι'αυτο ειναι τοσο ανεκτικοι σε τετοιες συμπεριφορες (ειμαι σχεδον σιγουρη ομως οτι δεν ακολουθουν καποια συγκεκριμενη φιλοσοφια, απλα αδιαφορουν). 

Νομίζω ότι μιλάς για κάτι τελείως διαφορετικό όμως, ίσως και το άλλο άκρο. Υπάρχει η παραδοσιακή σχολή, όπου τα παιδιά λύνουν τα θέματα μεταξύ τους (καθόλου κακό κατ εμέ σε κάποιο βαθμό). Η οποία όμως, πηγαίνει χέρι με χέρι και με το ότι υπάρχουν σαφέστατα όρια και ποινές (αρκετές εκ των οποίων θα σήκωνα θύελλα αντιδράσεων αν τις αναφέραμε εδώ). Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις στοιχεία από μία μέθοδο ανατροφής, αγνοώντας το σύνολο, και να μην κάνεις προσαρμογές.

Μπορεί δηλαδή η γειτονιά να αδιαφορεί αν οι συνομηλικοι πεντάχρονοι Α και Β πλακώνονται στις σφαλιάρες, ή αν έχουν καταγδαρθεί πέφτοντας, η ίδια όμως γειτονιά θα επέμβει και με ένα χέρι ξύλο πιθανότατα αν μιλάμε για παραδοσιακή ανατροφή, στον Α όταν πάει να πλακώσει στο ξύλο το χρονιάρικο μωρό της απέναντι οικογένειας. Δηλαδή τελικά το παιδί μαθαίνει πολύ αυστηρά όρια και πού το παίρνει να κάνει κάτι, δεν αφήνεται να τα βρει μόνο του, γιατί υπάρχει πάντα η "απειλή" της παρέμβασης του ενήλικα.

Αν αφαιρέσουμε εντελώς το στοιχείο της παρέμβασης ό,τι και να γίνει, πρέπει κάποια προσαρμογή να γίνει. Σε ένα παραδοσιακό μοντέλο, παλιού χωριού, και ξύλο πέφτει, και τιμωρία, και είναι αποδεκτό ότι το παιδί θα έχει μελανιές, γρατζουνιές και λοιπά χτυπήματα, και ότι θα το ξυλοφορτώσει το μεγαλύτερο γειτονάκι, και ότι "αγόρι είναι, λογικό να επιβληθεί στην μικρή του αδερφή". Μέσα στο πλαίσιο αυτό, υπάρχει ρύθμιση με την έννοια του δίκιου του ισχυρότερου: ο μικρός της τρώει από τον μεγάλο μέχρι να βρει κι αυτός κάποιον μικρότερο, και όλοι σέβονται τον πολύ μεγαλύτερο, π.χ. το μπαμπά. Δεν μπορεί να πάει κάποιος σε μία λογική απόλυτης αυτοοργάνωσης των παιδιών, κάπως πρέπει να αντικασταθεί το παραδοσιακό μοντέλο της τιμωρίας ή και του ξύλου. Αν όχι από την παρέμβαση για προστασία του αδύναμου, από την επιβολή συνεπειών κλπ, τότε από τι; Και στο χωριό, αν έχει φτάσει το σημείο να πέφτει κλωτσοπατινάδα μπροστά σε έναν ενήλικα, αποκλείεται να μην παρέμβει ποτέ για να σεβαστεί την προσωπικότητα των παιδιών πάντως.

[Lenia16]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Aυτο ειναι ενα μεγαλο θεμα, οι υπολοιπες συναναστροφες. Στην παιδικη χαρα για παραδειγμα ευκολα μπορουμε να μπουμε στο τρυπακι της ντροπης απο την συμπεριφορα του παιδιου μας και παρ'ολο που μπορει να νιωσουμε ασχημα αν το παιδι μας χτυπησει καποιο αλλο, θεωρω δεδομενο οτι υπαρχουν γονεις που δεν περιμενουν να επεμβει αμεσως ο γονεας. Βασει των εμπειριων που εχω εγω, το σπανιο θα ειναι να παρεξηγηθει ο γονεας επειδη τα παιδια συμπεριφερονταν ασχημα (δεν ειναι μονο το ξυλο) ειτε κοροϊδευοντας, ειτε κανοντας κουμαντο ο ενας στον αλλον και δεν επεμβει κανεις. Αν συνεχιστει για πολλη ωρα το λογικο ειναι καποιος να επεμβει διοτι βλεπουμε οτι δεν οδηγειται καπου η κατασταση αλλα σιγουρα οχι με τη πρωτη. Ισως επειδη ειμαι στην επαρχια (σε χωριο) υπαρχει ακομη η νοοτροπια του "αστα να μαλωσουν, δεν θα παθουν τιποτα" και γι'αυτο ειναι τοσο ανεκτικοι σε τετοιες συμπεριφορες (ειμαι σχεδον σιγουρη ομως οτι δεν ακολουθουν καποια συγκεκριμενη φιλοσοφια, απλα αδιαφορουν). 

Παρ'ολα αυτα πιστευω οτι μπορει να πραγματοποιηθει μεταξυ αδερφων και μεταξυ φιλων (που σιγουρα θα εχεις την οικειοτητα και θα γνωριζουν τα πιστευω σου), παρα στην παιδικη χαρα που θα υπαρχουν παρεξηγησεις γιατι δεν γνωριζεις τον αλλον, τις προθεσεις τους κλπ. 

 

Γιατι; Δεν θα το ελεγε κοροϊδευτικα αλλα με συμπονετικο υφος. Ισως εχεις χασει την πιστη σου στους ανθρωπους αν πιστευεις οτι θα το ελεγε υποκριτικα. Εμενα παντως σιγουρα δεν θα μου εκανε αρνητικη εντυπωση. Το αντιθετο μαλιστα, θα σκεφτομουν οτι δειχνει ενσυναισθηση για το παιδι μου. Οπως βλεπουμε ο καθενας το εκλαμβανει διαφορετικα, γι'αυτο ειναι δυσκολο να εφαρμοστει σε μεγαλυτερο πλαισιο απο αυτο της οικογενειας (εκτος αν ειναι οργανωμενο, πχ σε παιδικο σταθμο).

Κοίτα, σίγουρα ο γραπτός λόγος δεν μπορεί να αποδώσει ακριβώς τι εννοούμε, μη σου πω πολλές φορές προκαλεί κ παρεξηγησεις. Δεν αμφιβάλω ότι το λες με ενσυναισθηση κ θα το είχες δουλέψει σαν κατάσταση πριν το κανεις, ούτε κ περιμένω στην παιδική χαρά στην πρώτη αντιπαράθεση να επέμβει η μαμα, αλίμονο. Όμως αρνούμαι να δεχτώ τη λογική αφήνω το παιδι μου να κάνει ο,τι θέλει στο όνομα της ελευθερίας και εις βάρος της ελευθερίας κ της ψυχολογίας των άλλων παιδιών (και ενηλίκων βεβαίως, γιατί πιθανώς βάζουν μια άλλη οικογένεια σε μια διαδικασία που δε θα έμπαινε διαφορετικά). Ακόμη και να συνέβαινε καθολικά πάλι δε θα το ενστερνιζομουν σαν θεωρία, γιατί πιστεύω ότι σε μια κοινωνία πρέπει να ακολουθουνται κανόνες για να υπάρχει ισονομία κ ισότιμη ευημερία κ ελευθερια για όλους. Ακόμη και τότε, σύμφωνα με τη διαφορετικότητα, κάποιος θα ήταν υπό. Κάποιος εκ φυσεως θα ήταν αρκετά αδύναμος να ανταποκριθεί μέχρι να βρει την άκρη του ο δυναμικός. Ή δύο πολυ επιθετικοι θα ερχόντουσαν σε άσχημη αντιπαράθεση με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Θεωρώ πως αντιμετωπίζεις μια θεωρητικά σωστή προσεγγιση σε κλειστό περιβαλλον και δεν μπορείς να λάβεις υπόψη όλες τις μεταβλητες, όπως λέει η Έσπερος. 

[Έσπερος]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Ισως επειδη ειμαι στην επαρχια (σε χωριο) υπαρχει ακομη η νοοτροπια του "αστα να μαλωσουν, δεν θα παθουν τιποτα" και γι'αυτο ειναι τοσο ανεκτικοι σε τετοιες συμπεριφορες (ειμαι σχεδον σιγουρη ομως οτι δεν ακολουθουν καποια συγκεκριμενη φιλοσοφια, απλα αδιαφορουν). 

Άσχετο κάπως με τη συζήτηση αλλά αυτό το βλέπω κ σ εμάς εδώ που είμαστε νησί αν κ υποτίθεται λίγο πιο "εξελιγμένοι" (κωμικά-ειρωνικά το λέω) από τα χωριά της ηπειρωτικής Ελλάδας, αλλά όντως βλέπω ότι τα παιδιά δεν έχουν καμία αυτοοριοθέτηση ως προς το βίαιο παιχνίδι είτε για χαβαλέ είτε για εκφοβισμό.Πραγματικά δεν νομίζω ότι οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τα όρια. Ούτε οι θύτες ούτε τα θύματα. Εγώ δεν έχω μέτρο σύγκρισης με άλλα μέρη αλλά συνάδελφοι που έχουν δουλέψει σε αστικά κέντρα είναι έκπληκτοι από τα πιαχνίδια που παίζουν οι μαθητές μας (που όπως έχω γράψει κ αλλού, δεν είναι σε γενικές γραμμές παιδιά με παραβατική συμπεριφορά κ απέχουν έτη φωτός από το να θεωρήσεις ότι έχουν μια ροπή προς την "αλητεία"), το πόσο άγρια χτυπιούνται, το πόσο απρόσεκτα είναι κ πόσο συχνά είναι κάποιος χτυπημένος (δεμένα χέρια -πόδια εννοώ) είτε από παιχνίδι είτε από άθλημα. Μάλλον είναι η νοοτροπία που λες. Βέβαια αυτοί οι γονείς που περιγράφεις, αν θεωρήσουν ότι κάποιος δεν πρόσεξε επαρκώς το βλαστάρι τους, γίνονται κλασικοί helicopter parents για να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. 

 

Just now, Sentir...natureza είπε:

ιατι; Δεν θα το ελεγε κοροϊδευτικα αλλα με συμπονετικο υφος. Ισως εχεις χασει την πιστη σου στους ανθρωπους αν πιστευεις οτι θα το ελεγε υποκριτικα. Εμενα παντως σιγουρα δεν θα μου εκανε αρνητικη εντυπωση. Το αντιθετο μαλιστα, θα σκεφτομουν οτι δειχνει ενσυναισθηση για το παιδι μου. Οπως βλεπουμε ο καθενας το εκλαμβανει διαφορετικα, γι'αυτο ειναι δυσκολο να εφαρμοστει σε μεγαλυτερο πλαισιο απο αυτο της οικογενειας (εκτος αν ειναι οργανωμενο, πχ σε παιδικο σταθμο).

Κι εγώ δεν θα το θεωρούσα υποκριτικό ή κοροϊδευτικό, αλλά σιγουρα θα με εξέπληττε κ θα περίμενα κάτι. Δεν με εκφράζουν προτροπές σε παιδιά να δώσουην τα χέρια, να γίνουν φίλοι, να κάνουν αγκαλιά κλπ, αυτά τα θεωρώ έντονο πατρονάρισμα, και φυσικά δεν μου αρέσει να μαλώνουν τα παιδιά τους δημοσίως οι γονείς, αλλά σίγουρα θα περίμενα κάποια αποδοκιμασία, κάποια νύξη έστω για το ότι τους έχει επισημανθεί ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι αποδεκτή, κάτι τέτοιο. Για να ξέρω  τουλάχιστον ότι ενδιαφέρονται, είναι δίπλα κ έτοιμοι να επέμβουν κ η κατάσταση δεν θα ξεφύγει. Αλλιώς εντάξει δεν νομίζω ότι ένας γονιός θα παρεξηγήσει ένα παιδάκι κάτω των 5 για οποιαδήποτε συμπεριφορά, αλλά σίγουρα θα περιμένει να δει την αντίδραση των γονιών του. Πάντως όσοι καταφέρνετε να είστε πιο ζεν σε αυτά, απορώ πώς έχετε ξεπεράσει εύκολα τις κοινωνικές αναστολές. Εγώ ντρέπομαι κ νιώθω άσχημα όταν ο δικός μου πάει να κάνει άγαρμπη κίνηση σε άλλα παιδάκια, ακόμα κ αν δίπλα είναι γονείς πιο έμπειροι από εμένα (εννοώ με περισσότερα παιδιά ή μεγαλύτερα, που τα έχουν ζήσει ίδια κ χειρότερα), κ δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε κάτι βίαιο, μόνο σε άγαρμπο. Ή ντρέπομαι αν τυχόν πάθει μια ψιλοκρίση ο μικρός μπροστά σε κόσμο, που γενικά δεν είναι κάτι παραπάνω από 2-3 τσιρίδες ή να σκορπίσει το παιχνίδι που έπαιζε κ τον ενόχλησε κάτι. 

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

 

Ο καλυτερος τροπος για να μαθεις κατι ειναι να το παθεις, οχι να στο διδαξουν. Aν ειστε πχ στην παιδικη χαρα και ο γιος σου χτυπησει ενα παιδακι και εισαι διπλα, μπορεις απευθυνομενη στο αλλο παιδι να πεις "Αουτς, αυτο πρεπει να πονεσε." τιποτα αλλο, απο εκει και περα αφηνεις τα παιδια να καθοδηγησουν τη συζητηση (αν την ξεκινησουν) και επεμβαινεις αν σου απευθυνουν τον λογο. Εδειξες στο παιδι οτι νοιαζεσαι για το αλλο ατομο, το παιδι ξερει οτι δεν ητανε σωστο αυτο που εκανε (εξαλλου ο πονος δεν ειναι συνδεδεμενος με τη χαρα-συνηθως ) και ητανε ενα μικρο λιθαρακι στην αυτογνωσια του. Οταν παρω το βιβλιο θα γραψω περισσοτερες λεπτομερειες για το πρακτικο κομματι που ομολογω οτι κι εγω πολλες φορες δυσκολευομαι.

 

Θα έλεγα ότι το θύμα έμαθε (επειδή πόνεσε) να αποφεύγει το γιο σου. Επίσης τα παιδιά που ήταν παρόντες έμαθαν ή να αποφεύγουν το γιο σου ή να είναι με το μέρος του. Όλοι οι παρόντες, θύμα , θύτης και θεατές, έμαθαν ότι εσύ δεν είσαι ενήλικας και δεν περιμένουν κάτι από εσένα. Και ο θύτης έμαθε ότι μπορεί ανενόχλητα να δέρνει. Εκτός αν το θύμα ανταπέδωσε χειρότερα, οπότε όντως υπήρξε αυτορρίθμηση. Τα περί συζήτησης που θα ανοίξουν το παιδί που έδειρε με το παιδί που τις έφαγε, στα 2,3,4 χρόνια, είναι μάλλον χιουμοριστικη πινελιά; Το πώς δε ο πόνος του άλλου δεν φέρνει χαρά, δεν το καταλαβαίνω: το δίχρονο τραβά τα μαλλιά των άλλων, του φαίνεται αστείο γιατί τσιρίζουν, το ξανακάνει. Γίνεται πάρα πολλές φορές, τα μικρά παιδιά το βρίσκουν συχνά πολύ διασκεδαστικό σαν αντίδραση.

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Δεν ειμαι κατα αυτων κ προσπαθω να ακολουθω καποιες αρχες κ ως εκπαιδευτικος κ ως μητερα, αλλα θεωρώ ότι από ένα σημειο κ μετα χρειαζονται κ καποια πιο κλασικα μεσα (δεν εννοώ τιμωρία κ δη σωματική). Είναι άλλο να έχεις ως μπούσουλα κάποιες αρχές στο βαθμό που βλέπεις ότι αποδίδουν, κ άλλο να είσαι δέσμιος μιας θεωρίας ελπίζοντας οτι θα αποδώσει καποια στιγμη. 

Θα ακουστεί ειρωνικό, αλλά δεν είναι: ως "ψαγμένες" μωρομάνες, που έχουμε διαβάσει ένα κάρο πράγματα, και ανάθεμα κι αν ξέραμε τι να κάνουμε, βαφτίζουμε τις τιμωρίες συνέπειες. Ή κάτι αντίστοιχα politically correct. Πάλι τιμωρίες είναι, πάλι το παιδί στεναχωριέται, όπως και να τις πούμε. Και πάλι καλά, γιατί μία συνέπεια που αφήνει το παιδί παγερά αδιάφορο, είναι απλά σαχλαμάρα. Εκτός αν απλά καταλήγουμε στην συνεχή απειλή της τιμωρίας-συνέπειας, που είναι απλά κωμικοτραγική. 

[kine]

2 ώρες πρίν, Unpluged είπε:

Για μένα υπάρχει ένας μόνο κανόνας, κάτι που μας ενοχλεί, το λέμε (εκτός αν πληγώνουμε τον άλλον, οπότε το ανεχόμαστε)

 

Αυτό τον κανόνα δεν τον καταλαβαίνω. Υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν και τα λέω, υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν και δεν τα λέω. Εξαρτάται από το τί θέλω να κάνω και τι επιδιώκω με το να το πω (προφανώς εννοείς στον κηδεμόνα ή τον ενήλικα υπεύθυνο).

 

Ηταν ενοχλημένο το μικρό αλλά διατηρούσε τη θέση του με τις δικές του δυνάμεις. Και ούτε μια φορά δεν έστρεψε τα μάτια του προς την δασκάλα ή κάποιον άλλο για να αναζητήσει υποστήριξη. Ηταν απόλυτα ξεκάθαρο ότι παρόλο που υπέστει πίεση, δεν αισθανόταν την ανάγκη να λάβει υποστήριξη. 

 

Just now, Έσπερος είπε:

Σίγουρα πάντως συμφωνώ ότι για ενέργειες που προκαλούν δυσφορία σε κάποιον άλλον κ όχι σε εμάς τους ίδιους που ας πούμε ότι μπορούμε να τις διαχειριστούμε βασιζόμενοι σε μια φιλοσοφία, δεν θεωρώ τόσο απλό να ακολουθήσεις την τακτική της μηδενικής / ελάχιστης παρέμβασης., 

 

Το να ακολουθείς όπως είπες κι εσύ μια "τακτική" δεν νομίζω ότι αποδίδει τίποτα. Αν όμως έχεις στο νου σιγά σιγά να καλλιεργηθείς και να δουλεύεις μέσα σου μερικές σκέψεις, πριν κρίνεις πότε και πώς θα παρέμβεις, σιγά σιγά χτίζεται μέσα σου μια ευαίσθητη αντίληψη πολύ πιο λεπτή από αυτή που είχες, πριν αρχίσεις να παρατηρείς το παιδί σου και τα άλλα παιδιά - χωρίς προκαταλήψεις όσο γίνεται.

 

Σταδιακά αρχίζουν και παίρνουν τα πράγματα άλλη διάσταση. Βλέπεις τα παιδιά και έχεις μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ότι θα κατορθώσουν κάτι μόνα τους. Και μια στο τόσο όντως το κατορθώνουν και τότε είναι φανερή η ποιοτική διαφορά μεταξύ του "σωστού" που δίδαξες και συνέβη χάρη σε σένα και του σωστού που κατόρθωσε το παιδί σου, μόνο του, χάρη στην προσπάθεια του και την αντίληψη του. Κι έτσι σιγά σιγά κι εσύ παίρνεις λίγο θάρρος ότι, αξίζει να κανεις ένα βήμα πίσω και να περιμένεις και να μην προτρέχεις.  Επιπλέον σιγά σιγά παίρνουν την πραγματική τους διάσταση κάποια πράγματα και βλέπεις πιο ήρεμα το επικριτικό ύφος του άλλου γονέα, δεν αγχώνεσαι πώς θα σκεφτούν οι άλλοι γονείς αν δεν επιπλήξεις το παιδί άμεσα, δεν ντρέπεσαι για την ανάρμοστη συμπεριφορά γιατί ξέρεις ότι είναι μέρος της προόδου κι όχι μια έλλειψη που πρέπει να διορθωθεί εδώ και τώρα.

 

Και σε κάθε περίπτωση, οι κοινωνικές συναναστροφές έχουν μια ποικιλία απροσδόκητη. Μπορεί το παιδί μου που χτυπάει τον αδερφό του, να είναι "θύμα" σε ένα άλλο περιβάλλον. Το παιδί μου το ήρεμο και εσωστρεφές, να είναι ταραχοποιός σε ένα άλλο περιβάλλον. Το παιδί μου το δειλό, να είναι συγκροτημένο και σταθερό σε ένα άλλο περιβάλλον. ..... Δεν μπορούμε να έχουμε μια συμπεριφορά για το κάθε τι. Μπορεί να είμαι παρατηρητής και διακριτικός γενικά, αλλά αλλιώς θα φερθώ σε ένα 3 χρονο που ζητά υποστήριξη ή επιβεβαίωση κι αλλιώς σε ένα 3χρονο που δείχνει να ξέρει που θέλει να πάει και που να σταθεί. Πρέπει να είμαι σε θέση να διακρίνω τις διαφορές στην προσωπικότητα των παιδιών και να ανταποκρίνομαι αναλόγως στην κάθε ανάγκη. 

 

Είναι σημαντικό επίσης να έχουμε ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο δικός μας στόχος, των γονέων. Εγώ μπορεί να ενδιαφέρομαι για την προσωπικότητα του παιδιού και για το αυτεξούσιο του, όμως αυτό είναι πολύ εκκεντρικό και ακόμη και λάθος, για έναν άλλο γονέα που έχει πολύ ισχυρή μέσα του την αίσθηση της κοινότητας και είναι πιο σημαντικό να βλέπει το παιδί του σύννομο με την κοινότητα, παρά να αυτονομείται και α ξεχωρίζει για την κρίση και την αντίληψη του. Δεν είναι απαραίτητα το ένα καλό και το άλλο κακό. Αλλά έχει σημασία να ξέρουμε εμείς, οι γονείς, πρώτα απ' όλα για μας, που τοποθετούμαστε και ποιες είναι οι δικές μας αξίες και οι στόχοι μας. 

 

 

[Lenia16]

Just now, kine είπε:

Είναι σημαντικό επίσης να έχουμε ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο δικός μας στόχος, των γονέων. Εγώ μπορεί να ενδιαφέρομαι για την προσωπικότητα του παιδιού και για το αυτεξούσιο του, όμως αυτό είναι πολύ εκκεντρικό και ακόμη και λάθος, για έναν άλλο γονέα που έχει πολύ ισχυρή μέσα του την αίσθηση της κοινότητας και είναι πιο σημαντικό να βλέπει το παιδί του σύννομο με την κοινότητα, παρά να αυτονομείται και α ξεχωρίζει για την κρίση και την αντίληψη του. Δεν είναι απαραίτητα το ένα καλό και το άλλο κακό. Αλλά έχει σημασία να ξέρουμε εμείς, οι γονείς, πρώτα απ' όλα για μας, που τοποθετούμαστε και ποιες είναι οι δικές μας αξίες και οι στόχοι μας. 

@kine για ποιο λόγο πιστεύεις ότι αν ένα παιδι που έχει μάθει να λειτουργεί στη βάση της κοινότητας δεν μπορεί να ξεχωρίσει για την αντίληψη του και δεν εξελίσσεται η προσωπικότητα του; Δηλαδη, ξεχωριστός είναι μόνο ο αντιρρησίας; Άρα ξεχωρίζει όχι για την ουσία αλλά επειδή το προσδιορίζει μια αποστασιοποίηση επί τούτου; Δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να προσδώσει σε μια προσωπικότητα η κοινωνική απομόνωση και πως αυτό θα την εξελίξει σε κάτι τόσο επιθυμητά ξεχωριστό. Κ στο κάτω κάτω το ζητούμενο είναι να είσαι ξεχωριστός και μόνος σου ή να συμβιωνεις αρμονικά κάνοντας αν χρειαστεί κ τις υποχωρήσεις που είσαι διατεθειμένος να κάνεις για αυτούς που υπολογίζεις;

Επεξεργάστηκαν 26 Νοεμβρίου,2019 by Lenia16

[kine]

@Lenia16 Παραθέτεις με έναν τρόπο τα πράγματα λες και πρέπει να είναι μονάχα το ένα ή το άλλο. Χρησιμοποιώ την αντίθεση σε ένα παράδειγμα απλώς για να κάνω εμφανή τη διαφορά ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς στόχους ή τρόπους που δύσκολα φαίνονται με μια επιφανειακή θεώρηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας άνθρωπος, μια οικογέινεια, ένα παιδί θα είναι μονάχα έτσι και ποτέ αλλιώς.

 

Εγώ βλέπω το άτομο ως προσωπικότητα, ως ιδιαιτερότητα, ως μοναδικό φαινόμενο του είδους του. Αυτό συμβαίνει λόγω της δικής μου ιδιοσυγκρασίας, λόγω των σπουδών μου, λόγω της πόλης και του τρόπου που μεγάλωσα μέσα στην οικογένεια μου κ.α. Ενας άλλος άνθρωπος, με διαφορετικό υπόβαθρο από μένα,  μπορεί να βλέπει τον άνθρωπο ως μέρος ενός όλου και όχι πρωτίστως ως ατομικότητα. Οσο κοντά κι είμαστε πολιτισμικά, δεδομένου ότι ζούμε όλοι στην ίδια χώρα, από μέρος σε μέρος και ανάλογα με την εγγύτητα που έχει ο καθένας με την κοινότητα του, μπορεί να έχουμε εγκατεστημένο μέσα μας, ένα διαφορετικό τρόπο κατανόησης του ανθρώπου, του παιδιού, της κοινωνίας. Και χωρίς να είναι όλο αυτό ανελυμένο και κατανοητό, ασυνείδητα να ξεκινάμε από διαφορετική αφαιτηρία ο ένας από τον άλλο.

 

Ολα αυτά είναι γόνιμα να γίνονται αντικείμενο μελέτης από τον καθένα, για τον εαυτό του. Δεν είναι κάτι που αφορά τον άλλο ή που έχουμε λόγο να αναλύουμε αν είναι καλύτερο το α από το β. Το σημαντικό είναι να έχουμε υπόψη μας, ότι δεν είναι για όλους, το ίδιο σημαντικά τα ίδια πράγματα. 

 

Δε μιλώ ούτε για κοινωνική απομόνωση, ούτε για αντιρρησίες, ούτε για οτιδήποτε εξεζητημένο.

 

@Sentir...natureza ο steiner που ανέφερες, είναι ο ίδιος που ανέφερα κι εγώ. Είχε ποικίλα ενδιαφέροντα ο άνθρωπος και ένα από αυτά ήταν και τα παιδαγωγικά μάλλον. Εγώ μελετώντας για αποκρυφισμό, θεοσοφία κτλ εχω δει το όνομα του, αλλά δεν ήξερα με τι άλλο είχε ασχοληθεί. Τα έσπασε με τους θεοσοφιστές και ίδρυσε την ανθρωποσοφία. Τώρα το έψαξα λίγο και είναι το ίδιο πρόσωπο. 

Οπότε για το δικό του πρότυπο δεν έχω ιδέα, αλλά σου εγγυόμαι ότι την βιβλιογραφία της Μοντεσσόρι, αν δεν την έχεις διαβάσει ΠΡΕΠΕΙ να της διαβάσεις. Θα σε καταπλήξει και το έργο και η προσωπικότητα της. Εγώ τουλάχιστον είχα μια πολύ στρεβλή εικόνα περί μοντεσσοριανής αγωγής, έχοντας διαβάσει από άρθρα και μπλογκς κτλ. Το περιεχόμενο των βιβλίων της, είναι πραγματικός θησαυρός για όποιον ψάχνει έναν τρόπο που να μην πνίγει το παιδί, αλλά να μην χάνει και τα όρια του, το πλαίσιο, τη σταθερότητα του. Και πρώτο απ' όλα, προτείνω το Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.

[Nefeli2014]

On 24/11/2019 at 8:34 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Σε αυτή την ηλικία, αμφίβολο ότι είναι επιθετικότητα και όχι ένα μείγμα περιέργειας και ενθουσιασμου. Θα σου έλεγα να αφήσετε τις επιπλήξεις (και η αρνητική προσοχή εκλαμβάνεται πολλές φορές θετικά σε τόσο μικρά παιδιά ) και να ασχοληθείτε πολύ με την πρόληψη (στο κάτω κάτω, όταν βλέπετε μικρότερα ή συνομήλικα, απλά πηγαίνεται κρατημένοι από το χέρι ή βρείτε κάτι ενδιαφέρον από την άλλη μεριά της παιδικης χαράς ). Και να έχετε πάντας άμεσες συνέπειες, όμως πάντα: με δάγκωσες, πονάω, δεν παίζω μαζί σου τώρα, πηγαίνω στο μπάνιο να ηρεμήσω. Η αντίστοιχα, όταν πάει να σηκώσει χέρι σε παιδάκι, τα μαζεύετε και φεύγετε πίσω για το σπίτι. Προφανώς θα κλαίει και θα χτυπιέται, αλλά αν γίνει σταθερά κάποιες φορές, θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό για εσάς. Και υπομονή, φάση είναι, θα περάσει αν είστε σταθεροί στις αντιδράσεις σας.

Αυτά τα είχαμε ξανασυζητησει σε ένα δικό μου θέμα που η μεγάλη μου χτύπαγε μονίμως τη μικρή. Θέλω να σας πω πως τα έκανα αλλά δεν έπιασαν μια. 

Ξερετε πως λύθηκε το θέμα? Όταν πλέον είχα απηυδήσει από το να την απομακρύνω από το μωρό, όταν πλέον είχα κουραστεί να μιλάω συνεχώς και να έχω κατεβάσει όλα τα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς. Όταν πλέον είχα αγανακτήσει και τα είχα βάλει με τους ειδικούς που μου έλεγαν τα ίδια και τα ίδια. Ξέρεις τι εγινε σαν θαύμα και άλλαξε η συμπεριφορά της? Την άφησα πιο ελεύθερη. Ναι, η μικρή τις έφαγε κάποιες φορές είναι αλήθεια. Το αποτέλεσμα? Η μικρή μεγαλώνοντας αγρίεψε και πλέον της φωνάζει, όταν θέλει η μεγάλη να παίξουν η μικρή πολλές φορές την απομάκρυνε και ερχόταν πάνω μου, κι εγώ φυσικά και δικαίως έτρεχα σε εκείνη και κουνουσα το κεφάλι μου απογοητευμένη. Επίσης η κκρη πολλές φορές την έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια και έπαιζε μόνη της ανεξάρτητα. Σου λέει δε με θες, πολύ πιυ με νοιάζει θα βρω κάτι άλλο να απασχοληθώ. Είναι φοβερό πόση παρατήρηση έχω κάνει κρυφή φυσικά χωρίς να επεμβαίνω και πόσες φορές δεν έχω επέμβει ενώ λυσσαω μέσα μου. Όταν πλέον κανονίζαμε οι "μεγάλες" να βγούμε οι δύο μας αλλά ήμουν τόσο απογοητευμένη που απλώς της είπα, δυστυχώς δε θα βγούμε σημερα παρέα γιατί έχω στενάχωρηθει πολύ με τη συμπεριφορά σου απέναντι στην αδερφή σου. Κάπως μαγικά λοιπόν και... απλά.. Τόσο απλά και συνηθισμένα η βία άρχισε να παίρνει δρόμο. Να ζητάει την παρέα της αδερφής της όλο και πιο συχνά, να έχει σταματήσει να μας λέει να τη διώξουμε, να θέλει να την πάμε σχολείο να είναι παρέα, να στεναχωριέται που η αδερφη της δεν την ήθελε πια_αλλωστε περπάτησε έγινε μεγάλη και άρχισε να κατακτά τον κόσμο _. Και καπως έτσι, χωρίς τιμωρίες πια, χωρίς κηρύγματα, χωρίς διδάγματα έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο να τις αφήνω μόνες για πολλή ώρα να παίζουν η και να μαλώνουν και μόνο αν δω η ακούσω να συμβαίνει η συμπλοκή που λέμε και μόνο αν απειλείται η μικρή με κίνδυνο να πέσει πχ από τον καναπέ με το κεφάλι (που πλέον η ίδια ναι αυτό το σκατο το μωράκι έχει μάθει να αντιμετωπίζει και το πιο "φοβερό χτύπημα) η να πάει να τη σπρώξει, εκεί απλά απομακρύνω τη μικρή και πάλι εκφράζω την απογοήτευση μου. Όταν μένουμε μόνες, το συζητάμε. Τόσο απλά. Τόσο απλά που με έχει εντυπωσιάσει. Επίσης μου έχει κάνει εντύπωση που στο σχολείο υπάρχει ένα πάρα πολύ επιθετικό παιδί που μου παραπονέθηκε κάποιες φορές αλλά που τελικά μόνη της κατάφερε να διαχειριστεί. Θες ο χαρακτήρας της? Θες η εμπειρια με την αδερφή της, δεν ξέρω. Πάντως είναι το μοναδικό κορίτσι στην τάξη που δεν έρχεται κλαίγοντας στο σπίτι και που δε παραπονιέται. Δεν τη ρωτάω ποτέ τι έγινε σημερα με αυτόν(κάθε μέρα γίνεται άλλωστε, περιμένουμε παράλληλη στήριξη γιαυτόν που δε βλέπω να έρχεται) , μόνη της μου τα λέει όταν έχει όρεξη ότι η τάδε έκλαιγε γιατί τη χτύπησε αυτός, αυτός έκανε αυτο αυτός έκανε το άλλο. Κι εσύ τι έκανες αγάπη μου εκείνη την ώρα? Εγώ έφευγα γιατί είναι κακό παιδάκι, με χτύπησε στο κεφάλι. Την άλλη μερα που πάλι την χτύπησε εκεί αντεδρασε και τον πρόλαβε και δεν πρόλαβε αυτός να τη χτυπήσει. Έφυγα, μου είπε, είναι κακο παιδί και δεν πρέπει να βαράμε(!) . Δεν είναι φίλος μου. Εγώ κάνω παρέα με άλλα παιδιά. 

Η δασκάλα μάλιστα μια φορά σε μια συναντηση μου είπε ότι πολλές φορές κατάφερε να τον ηρεμήσει. Τον έπιανε απλώς από το χέρι και τον οδηγούσε σε παιχνίδια. 

Τόσο απλά που σαστισα. Από τοτε έκατσα να σκεφτώ τι σκάτα γιβεται και η μικρη μου ανώριμη φερεται πλέον τόσο ώριμα. Εμπειρία κατέληξα εγώ, και ελευθερία βούλησης. 

 

Και όπως είπες κάποια όλα ξεκινούν από το εγώ. Εγώ προσωπικά επειδή ειναι και στο πετσί μου να διδάσκω, κουράστηκα να με ακούω να τιμωρω και να διδάσκω. Και δεν είναι αυτό όμως μόνο. Είναι ότι δεν είχε αποτέλεσμα. Ναι είχε στιγμιαία αλλά ουσιαστικά δεν είχε. Μπορεί να πετύχαινε για την ώρα αλλά ήταν επιφανειακό. Γιατί προσπαθούσα να της επιβάλλω κάτι που ήθελα εγώ. Το δίδαγμα Αυτό το κάνω αλλού. Δασκάλα είμαι αλλού, στο παιδί μου είμαι μαμά. Απλώς μαμά. Έχει τεράστια διαφορά.. 

Επεξεργάστηκαν 27 Νοεμβρίου,2019 by Nefeli2014