Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[Έσπερος]

Just now, marakiz είπε:

 

Κι όμως όταν είσαι 24/7 με τα παιδιά είσαι μόνο γονιός, όταν πας δουλειά θυμάσαι και κάπως τον ενήλικο εαυτό σου. Σε πολλές γυναίκες παίζει μεγάλο ρόλο στη ψυχολογία τους αυτό. Προσωπικά το θεωρώ απείρως πιο δύσκολο. 

Εγώ επειδή δεν έχω γνώμη για το συνδυασμό δουλειάς και παιδιού δεν μπορώ να το κρίνω. Αλλά ξέρω ότι αυτή τη στιγμή, παρόλο που δεν μπορώ να πω ότι είμαι σωματικά ιδιαίτερα κουρασμένη, δεν μπορώ να πω το ίδιο για την ψυχολογική μου κατάσταση. Αυτό το 24ωρο χωρίς διάλειμμα, χωρίς ενήλικες ασχολίες, χωρίς κάτι να σου θυμίζει ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα, με πειράζει. 

[erin0000]

Just now, marakiz είπε:

 

Κι όμως όταν είσαι 24/7 με τα παιδιά είσαι μόνο γονιός, όταν πας δουλειά θυμάσαι και κάπως τον ενήλικο εαυτό σου. Σε πολλές γυναίκες παίζει μεγάλο ρόλο στη ψυχολογία τους αυτό. Προσωπικά το θεωρώ απείρως πιο δύσκολο. 

 

 

Μπα και εγώ που πάω στη δουλειά δεν θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου... Πάλι μόνο γονιός είμαι, πίστεψέ με...  

Just now, Έσπερος είπε:

Εκ των υστέρων τα κρίνεις διαφορετικά. Κι εγώ τώρα που τρέχω να προλάβω ένα σωρό δουλειές όταν κοιμα΄ται το πρωί, σκέφτομαι καμιά φορά τι ωραία που ήταν μέχρι να σαραντίσει, που κοιμόταν όλο το πρωί κι εγώ όταν δεν αντλούσα κοιμόμουν ή χαλάρωνα, γιατί τις δουλειές τις είχε αναλάβει όλες ο άντρας μου. Αλλά δεν έχω ξεχάσει και τα άγχη και τις δυσκολίες στο φαγητό και πολλά άλλα που μας αναστάτωναν και δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να τα ζεις έχοντας ήδη ένα παιδί που θέλει τη φροντίδα σου, και που καλώς ή κακώς έχει  μάθει να την έχει όλο το 24ωρο χωρίς περιορισμούς. 

 

Σε αυτό συμφωνώ... Όσο περνάει ο χρόνος νιώθω πιο έμπειρη και ορισμένα πράγματα θα τα έκανα διαφορετικά. πχ αν είχα τώρα μωρό σίγουρα θα έβγαινα πολύ περισσότερο έξω από το σπίτι, χωρίς να έχω διάφορες ανησυχίες που είχα τότε...

[elenip]

Just now, Έσπερος said:

Εγώ επειδή δεν έχω γνώμη για το συνδυασμό δουλειάς και παιδιού δεν μπορώ να το κρίνω. Αλλά ξέρω ότι αυτή τη στιγμή, παρόλο που δεν μπορώ να πω ότι είμαι σωματικά ιδιαίτερα κουρασμένη, δεν μπορώ να πω το ίδιο για την ψυχολογική μου κατάσταση. Αυτό το 24ωρο χωρίς διάλειμμα, χωρίς ενήλικες ασχολίες, χωρίς κάτι να σου θυμίζει ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα, με πειράζει. 

 

Ακριβώς αυτό, άλλο το σωματικό άλλο το ψυχολογικό, που το ψυχολογικό είναι χειρότερο, άρα εκεί η κάθε μητέρα πρέπει να βρει ένα φορτιστή για τις μπαταρίες της, ότι και να είναι αυτό. Βόλτα, καφές με φίλες, ένα σινεμά, ένα ταξιδάκι, γυμναστήριο ότι ευχαριστεί την καθε μία.

Just now, erin0000 said:

 

 

Μπα και εγώ που πάω στη δουλειά δεν θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου... Πάλι μόνο γονιός είμαι, πίστεψέ με...  

 

Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί κάνουμε οικογένεια και μετά θα θέλουμε να είμαστε όπως πριν!

[marakiz]

Just now, elenip είπε:

 

Ναι είναι καλομαθημένες! να κάνουν τον σταυρό τους που έχουν υγιή παιδιά και είναι σπιτάκι τους (από επιλογή) και μεγαλώνουν τα παιδάκια τους. Αλλα είναι τα προβλήματα που μακάρι να μην τα ζουν οι μητέρες, που δυστυχώς τα ζουν, περάστε μία βόλτα από χρόνιες ασθένεις στο Παίδων και μετά ξαναμιλάμε για κούραση.

Αν μία μητέρα θέλει να αναπνεύσει, όταν αισθάνεται κουρασμένη θα αναπνεύσει, άμα θέλει να γκρινιάξει και να μιζεριάσει θα το κάνει!

Δεν μιλάω για την κοπέλα που άνοιξε το θέμα!

 

 

 Δυστυχώς μιλάς ΚΑΙ για την κοπέλα που άνοιξε το θέμα.
Το ξέρουμε πως τα σοβαρά προβλήματα είναι τα θέματα υγείας.
Αυτό δεν πάει να πει πως πρέπει να σκάσεις και να μη μιλάς γιατί στη ζωή υπάρχουν χίλια χειρότερα.

Γι αυτό σκάνε και δεν μιλάνε οι μητέρες και έρχονται ως εδώ και κάνουν μπαμ, γιατί υπάρχει αυτη η φιλοσοφία ακόμα, σσσσ μη μιλάς εσύ δεν έχεις προβλήματα.
 

[Lenia16]

Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε εποχές κ να λέμε ότι είμαστε καλομαθημενες, είμαστε απλά μαθημενες διαφορετικά. Άλλο πριν από 50 χρόνια κ άλλο τώρα ρε παιδιά. Αν είναι έτσι ξεκινά να πλένεις στη σκαφη, μην είσαι κακομαθημένη τι το θες το πλυντηριο. 

[elenip]

Just now, marakiz said:

 Δυστυχώς μιλάς ΚΑΙ για την κοπέλα που άνοιξε το θέμα.
Το ξέρουμε πως τα σοβαρά προβλήματα είναι τα θέματα υγείας.
Αυτό δεν πάει να πει πως πρέπει να σκάσεις και να μη μιλάς γιατί στη ζωή υπάρχουν χίλια χειρότερα.

Γι αυτό σκάνε και δεν μιλάνε οι μητέρες και έρχονται ως εδώ και κάνουν μπαμ, γιατί υπάρχει αυτη η φιλοσοφία ακόμα, σσσσ μη μιλάς εσύ δεν έχεις προβλήματα.
 

 

Να καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε! η κοπέλα που άνοιξε το θέμα δεν είναι το πρόβλημα η κούρασή της, είναι η ζήλεια του παιδιού της προς το άλλο. Γι' αυτό άνοιξε το θέμα!

Ο καθένας μπορεί να λέει το παράπονό του όσο μικρό και μεγάλο είναι αυτό και καλά κάνει και το λέει, αν όμως μία μητέρα κλαίγεται ότι κάθεται βασανιστικά στο σπίτι με τα παιδιά της και τα διαβάζει αυτά ο κόσμος εεε πως να το κάνουμε περνάνε λάθος μηνύματα. Μία μητέρα που τώρα έχει ένα παιδί και ενδεχομένως περιμένει και δεύτερο θα σου λέει τι με περιμένει!

[Έσπερος]

Just now, elenip είπε:

Ακριβώς αυτό, άλλο το σωματικό άλλο το ψυχολογικό, που το ψυχολογικό είναι χειρότερο, άρα εκεί η κάθε μητέρα πρέπει να βρει ένα φορτιστή για τις μπαταρίες της, ότι και να είναι αυτό. Βόλτα, καφές με φίλες, ένα σινεμά, ένα ταξιδάκι, γυμναστήριο ότι ευχαριστεί την καθε μία.

Αυτά για πολλούς και ποικίλους λόγους δεν είναι εφικτό για όλους, ειδικά όταν δεν υπάρχει η περιττή κατ' εσέ βοήθεια. 

[elenip]

Just now, Έσπερος said:

Αυτά για πολλούς και ποικίλους λόγους δεν είναι εφικτό για όλους, ειδικά όταν δεν υπάρχει η περιττή κατ' εσέ βοήθεια. 

 

Είναι πως θα δεις το ποτήρι, μισογεμάτο ή μισοάδειο και πίστεψέ με η μητέρα μου μένει πολλά χιλιόμετρα μακριά το ίδιο και τα πεθερικά, οπότε βάλε με στην κατηγορία που δεν είχα βοήθεια από πουθενά.

Και να σου πω και το άλλο? εμένα με ευχαριστούσε η βόλτα και ας κουβάλαγα καρότσια, με ένοιαζε να κάνω την βόλτα μου και με το μωρό μαζί, δεν το απέκλεια αυτό π.χ. για να πάω για καφέ με τις φίλες μου αφού δεν είχα κάποιον να μου το κρατήσει. Και μόνο να ξεφεύγεις από την κλεισούρα είναι σημαντικό.

[marakiz]

Just now, elenip είπε:

 

Να καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε! η κοπέλα που άνοιξε το θέμα δεν είναι το πρόβλημα η κούρασή της, είναι η ζήλεια του παιδιού της προς το άλλο. Γι' αυτό άνοιξε το θέμα!

Ο καθένας μπορεί να λέει το παράπονό του όσο μικρό και μεγάλο είναι αυτό και καλά κάνει και το λέει, αν όμως μία μητέρα κλαίγεται ότι κάθεται βασανιστικά στο σπίτι με τα παιδιά της και τα διαβάζει αυτά ο κόσμος εεε πως να το κάνουμε περνάνε λάθος μηνύματα. Μία μητέρα που τώρα έχει ένα παιδί και ενδεχομένως περιμένει και δεύτερο θα σου λέει τι με περιμένει!

Καλύτερα να ξέρει μια υποψήφια μαμά πως η ζωή με μικρά παιδιά έχει τις δυσκολίες της πάρα να νομίζει πως θα ζήσει μια ζωή βγαλμένη από διαφήμιση.  Επίσης οι δυσκολίες δεν σημαίνουν απαραίτητα και βάσανα,  απλά δυσκολίες. 

[elenip]

Just now, marakiz said:

Καλύτερα να ξέρει μια υποψήφια μαμά πως η ζωή με μικρά παιδιά έχει τις δυσκολίες της πάρα να νομίζει πως θα ζήσει μια ζωή βγαλμένη από διαφήμιση.  Επίσης οι δυσκολίες δεν σημαίνουν απαραίτητα και βάσανα,  απλά δυσκολίες. 

 

Αν ένας ενήλικας άνθρωπος θεωρεί πως οι διαφημίσεις είναι βγαλμένες από την ζωή, τότε το μόνο σίγουρο είναι πως θα τα βρει δύσκολα στην ζωή.

Η υποψήφια μαμά πρέπει να ξέρει ότι δεν υπάρχει ωραιότερο δώρο από τα υγιή παιδάκια της και εκείνη θα διαλέξει εάν θα κάνει 1  - 2  - 3 παιδιά.

Κάθε μέρα στην ζωή ενός ανθρώπου υπάρχουν δυσκολίες, ένας άνθρωπος περισσότερο κουράζεται να πάει στην δουλειά του π.χ. με το λεωφορείο παρά με το αυτοκίνητο.

Τα παιδιά δεν μας δυσκολεύουν την ζωή, μόνοι μας την δυσκολεύουμε!

[Έσπερος]

Just now, elenip είπε:

Και να σου πω και το άλλο? εμένα με ευχαριστούσε η βόλτα και ας κουβάλαγα καρότσια, με ένοιαζε να κάνω την βόλτα μου και με το μωρό μαζί, δεν το απέκλεια αυτό π.χ. για να πάω για καφέ με τις φίλες μου αφού δεν είχα κάποιον να μου το κρατήσει. Και μόνο να ξεφεύγεις από την κλεισούρα είναι σημαντικό.

Ναι κι εμένα με ευχαριστεί και δεν έχω θέμα. όμως οι φίλες μου τα πρωινά δουλεύουν και τα απογεύματα έχουν άλλες δουλειές να κάνουν, δεν έχουν χρόνο να βγαίνουν με μια αργόσχολη κακομαθημένη.  

 

Αλλά εκτός από τα... ψυχολογικά μου, πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί έιναι κακό να σκέφτεσαι ότι θα ήταν ωραίο να μπορείς να διαθέτεις ατομικό χρόνο με το κάθε παιδί και άλλες ώρες εκτός από αυτές που τα μοιράζεις με τον άντρα σου. 

[vtgian]

@Nefeli2014 Έχω διαβάσει το θέμα σου και τις απαντήσεις από την αρχή. Δεν έχω την εμπειρία 2 μικρών παιδιών και η δική μου διαφορά με την αδελφή μου ήταν αρκετά μεγάλη. Καταλαβαίνω ότι η κόρη σου σίγουρα ζορίζεται με τον ερχομό του μωρού, αφού έχει ανατραπεί η ισορροπία και έχει χάσει την αποκλειστικότητα και όλα αυτά την κάνουν να νιώθει μεγάλη ανασφάλεια. Δεν ξέρω αν η λύση είναι μόνο η αμέριστη προσοχή και διαβεβαίωση ότι είσαι ακόμα εκεί. Τα όρια σε σχέση με την ασφάλεια του μωρού είναι σίγουρα αδιαπραγμάτευτα αλλά πρόσεξε μήπως τα εισπράττει ως κατηγορία. Κάποιες φορές νομίζω ότι η δική μας ανασφάλεια και μόνο ανατροφοδοτεί την ανασφάλεια του παιδιού. Για παράδειγμα όταν σε έχει κατακλύσει η απογοήτευση για τη συμπεριφορά της κόρης σου και το άγχος για το πως "καταντήσατε" ίσως άθελα σου αυτό όλο λειτουργεί και ως φίλτρο στις υπόλοιπες διαδράσεις σας.

Σε σχέση με τους ειδικούς που ανέφερες, μπορεί να είναι πολλοί αλλά ίσως όχι οι κατάλληλοι. Θα σου πω ότι προσωπικά βρήκα βοήθεια σε συστημική ψυχολόγο η οποία όμως είχε εικόνα και του παιδιού. Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικά πολύ καλή ή απλά μας ταίριαξε, αλλά μας βοήθησε οικογενειακώς να δούμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Κάποιες φορές όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα, το υπεραναλύεις, το διογκώνεις και τελικά το βλέπεις μέσα απο παραμορφωτικά φίλτρα. 

 

[elenip]

Just now, Έσπερος said:

Ναι κι εμένα με ευχαριστεί και δεν έχω θέμα. όμως οι φίλες μου τα πρωινά δουλεύουν και τα απογεύματα έχουν άλλες δουλειές να κάνουν, δεν έχουν χρόνο να βγαίνουν με μια αργόσχολη κακομαθημένη.  

 

Αλλά εκτός από τα... ψυχολογικά μου, πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί έιναι κακό να σκέφτεσαι ότι θα ήταν ωραίο να μπορείς να διαθέτεις ατομικό χρόνο με το κάθε παιδί και άλλες ώρες εκτός από αυτές που τα μοιράζεις με τον άντρα σου. 

 

 Ο καθένας κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Όσο είναι καλά οκ, όταν όμως δηλώνει πως δεν είναι καλά, τότε κατ΄ εμέ δεν πρέπει να του χαϊδεύουμε μόνο τα αυτιά αλλά να τον βοηθήσουμε να δράσει λίγο και να δώσουμε συμβουλές για να γίνει κάτι καλύτερο.

Αλλιώς θα καθόμαστε εδώ ή όπου αλλού να κλαιγόμαστε πόσο κουρασμένες είμαστε και πόσο άδικη είναι η ζωή και μην στενοχωριέσαι όλες έτσι είμαστε.

Το θέμα είναι και τι ψάχνουμε: ένα group therapy που απλώς θα ακούει τον πόνο μας? Ή θα μας πει και κάτι μπας και ξεκουνηθούμε?

Απλώς αναρωτιέμαι…..  

[Chrysoum]

Just now, elenip said:

 

Ναι είναι καλομαθημένες! να κάνουν τον σταυρό τους που έχουν υγιή παιδιά και είναι σπιτάκι τους (από επιλογή) και μεγαλώνουν τα παιδάκια τους. Αλλα είναι τα προβλήματα που μακάρι να μην τα ζουν οι μητέρες, που δυστυχώς τα ζουν, περάστε μία βόλτα από χρόνιες ασθένεις στο Παίδων και μετά ξαναμιλάμε για κούραση.

Αν μία μητέρα θέλει να αναπνεύσει, όταν αισθάνεται κουρασμένη θα αναπνεύσει, άμα θέλει να γκρινιάξει και να μιζεριάσει θα το κάνει!

Δεν μιλάω για την κοπέλα που άνοιξε το θέμα!

 

Εμεις στο σόι όλες τις θείες τις είχαμε παντρεμένες θέλω να πω ότι η προηγούμενη γενιά μητέρων τους έφευγε ο πάτος και κούραση δεν είπαν να νιώθουν το βλέπω από την μητέρα μου!

Και καλομαθημενες να είναι που είναι το κακό; καποιες μητέρες έχουν ανάγκη να ξεφεύγουν μια-δυο ώρες (ή και παραπάνω) από την αποκλειστική φροντίδα των παιδιών, κάποιες άλλες όχι και θεωρούν ευχαριστο το να είναι όλη μέρα στο σπίτι με τα παιδιά. Διαφορετικά θέλω του καθενός. Όλοι όμως έχουν το δικαίωμα να δηλώνουν κουρασμένοι. Το ότι κάποιος περνάει πιο δύσκολα και αντικειμενικά είναι πιο κουρασμένος από κάποιον άλλο, δεν ακυρώνει την κούραση του δεύτερου. 

Όσο για τις ασθενείες, ισχύει, αλλά με αυτή την λογική ανεξαρτήτου παιδιών δεν θα έπρεπε ποτέ κανεις από εμάς που δεν πάσχει από κάποια ανίατη ασθένεια να παραπονιέται ποτέ και για τίποτα. Αλλά είναι φύσην αδύνατον στην πλειοψηφία τουλάχιστον. Φαντάζομαι ότι και εσύ ή ίδια παραπονιεσαι για πράγματα που σε κάποιον καρκινοπαθη πχ θα φαινόταν ανούσια. 

[elenip]

Just now, Chrysoum said:

Και καλομαθημενες να είναι που είναι το κακό; καποιες μητέρες έχουν ανάγκη να ξεφεύγουν μια-δυο ώρες (ή και παραπάνω) από την αποκλειστική φροντίδα των παιδιών, κάποιες άλλες όχι και θεωρούν ευχαριστο το να είναι όλη μέρα στο σπίτι με τα παιδιά. Διαφορετικά θέλω του καθενός. Όλοι όμως έχουν το δικαίωμα να δηλώνουν κουρασμένοι. Το ότι κάποιος περνάει πιο δύσκολα και αντικειμενικά είναι πιο κουρασμένος από κάποιον άλλο, δεν ακυρώνει την κούραση του δεύτερου. 

Όσο για τις ασθενείες, ισχύει, αλλά με αυτή την λογική ανεξαρτήτου παιδιών δεν θα έπρεπε ποτέ κανεις από εμάς που δεν πάσχει από κάποια ανίατη ασθένεια να παραπονιέται ποτέ και για τίποτα. Αλλά είναι φύσην αδύνατον στην πλειοψηφία τουλάχιστον. Φαντάζομαι ότι και εσύ ή ίδια παραπονιεσαι για πράγματα που σε κάποιον καρκινοπαθη πχ θα φαινόταν ανούσια. 

 

Δεν είπα ότι είναι κακό να είσαι καλομαθημένος, το κακό είναι να γίνεσαι κακομαθημένος επειδή είσαι καλομαθημένος!

[Έσπερος]

Όποιο ζευγάρι μεγαλώνει παιδι(α) μακριά από όλους τους συγγενείς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακομαθημένο κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι καμιά συμφορά, αλλά είναι μια ιδιαιτερότητα που μπορεί να καταστεί αρκετά δύσκολη σε πολλά πρακτικά πράγματα που δεν περιορίζονται στο αν θα βγεις για καφέ μόνος σου. Δεν καταλαβαίνω πού είναι το κακό να το βλέπεις και να συγκρίνεις με άλλες οικογένεις που έχουν γύρω τους συγγενείς και ακόμα κι αν δεν παρκάρουν τα παιδιά τους, έχουν μια κάποια ελευθερία κινήσεων (δεν αναφέρομαι στη διασκέδαση, επαναλαμβάνω), κάποια πράγματα τους γίνονται πρακτικά πιο έυκολα και επιστρέφουν γρήγορα σ' ένα ρυθμό ζωής πιο ανοιχτό και πιο "κανονικό῾. Η διαφορά αυτή  υπάρχει, δεν είναι παράλογο να το επισημαίνεις. 

Κι επειδή εγώ χρησιμοποιήσα τη λέξη βασανιστήριο ή τέλος πάντων το υπονόησα, δεν το λέω μόνο για τη διάθεση της μαμάς, αλλά και για τη διάθεση του μεγάλου παιδιού, που μπορεί πχ σε μια κακοκαιρία να κλειστεί μέσα για΄τι δεν μπορεί να βγει το νεογέννητο. 

[elenip]

Just now, Έσπερος said:

Όποιο ζευγάρι μεγαλώνει παιδι(α) μακριά από όλους τους συγγενείς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακομαθημένο κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι καμιά συμφορά, αλλά είναι μια ιδιαιτερότητα που μπορεί να καταστεί αρκετά δύσκολη σε πολλά πρακτικά πράγματα που δεν περιορίζονται στο αν θα βγεις για καφέ μόνος σου. Δεν καταλαβαίνω πού είναι το κακό να το βλέπεις και να συγκρίνεις με άλλες οικογένεις που έχουν γύρω τους συγγενείς και ακόμα κι αν δεν παρκάρουν τα παιδιά τους, έχουν μια κάποια ελευθερία κινήσεων (δεν αναφέρομαι στη διασκέδαση, επαναλαμβάνω), κάποια πράγματα τους γίνονται πρακτικά πιο έυκολα και επιστρέφουν γρήγορα σ' ένα ρυθμό ζωής πιο ανοιχτό και πιο "κανονικό῾. Η διαφορά αυτή  υπάρχει, δεν είναι παράλογο να το επισημαίνεις. 

Κι επειδή εγώ χρησιμοποιήσα τη λέξη βασανιστήριο ή τέλος πάντων το υπονόησα, δεν το λέω μόνο για τη διάθεση της μαμάς, αλλά και για τη διάθεση του μεγάλου παιδιού, που μπορεί πχ σε μια κακοκαιρία να κλειστεί μέσα για΄τι δεν μπορεί να βγει το νεογέννητο. 

 

Εμείς θέτουμε το πλαίσιο να περνάμε καλά όπου βρισκόμαστε, ως εγωιστικό ον ο άνθρωπος συνήθως του φαίνονται πιο δελεαστικά αυτά που έχουν οι άλλοι ή θεωρούμε ότι έχουν.

Και εγώ π.χ. μπορώ να συγκριθώ μαζί σου και να νιώσω πιο αδικημένη!

Τι κάνουμε? Διαγωνισμό αδικημένου και ατυχήσασας?

Καλώς ή κακώς (μιλώντας για οικογένειες λέω καλώς) αλλάζουν τα δεδομένα στην ζωή μας!

Όταν τα δεδομένα αλλάζουν με ευχάριστο τρόπο, τότε πρέπει να προσαρμοστούμε, όσο πιο εύκολα τόσο πιο ανώδυνα, άμα είναι να κάτσουμε να κλαίμε την μοίρα μας, δεν αλλάζουμε, μένουμε εκεί στάσιμοι! Ναι να γκρινιάζω, ναι να παραπονεθώ όταν με πιάσει το παράπονο αλλά μέχρι εκεί, προχωράμε παρακάτω.

Και για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα η κοπέλα καλά θα κάνει να πάει στον παιδοψυχολόγο να της δείξει μία άλλη οπτική γιατί προφανώς αισθάνεται εγκλωβισμένη τώρα.

[kotsifikos]

On 3/31/2019 at 2:56 AM, Nefeli2014 said:

Φαντάζομαι πως ναι, δηλαδή σε σύγκριση με τώρα που είμαστε συνεχώς από πάνω τους το μωρό να φάει να αλλαχτεί να κάνει μπάνιο, ε κάποια ΣΤΙΓΜΉ... κάνουν μόνα τους μπάνιο. :D

Αλλά κι εγώ το πιστεύω πως από την ώρα που πάνε σχολείο εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Καλά να μαστε να τα λέμε.... 

... 

Απόψε είχαμε καλέσει τους νονούς της μπέμπας. Όπως καταλαβαίνετε τα φώτα έπεσαν στο μωρό. Ενώ είχε τα δώρα της, διάθεσή παιχνίδι αλλά όπως ξέρετε, τα παιδιά είναι πανέξυπνα "αυτοί δεν ήρθαν για ΜΈΝΑ" Το πισωγύρισμα της εβδομάδας ήταν το άποψινο. Άλλη μαμά στη θέση μου θα είχε ακουστεί σε όλη την Αθήνα. 

Εν ολίγοις, δεν χάρηκα τη βραδιά, δεν απόλαυσα τιποτα. Αν ήταν άλλοι θα είδαν κουραστεί από τα καμώματα της και θα είδαν φύγει. Ευτυχώς έχουν μεγαλώσει παιδιά και ξέρουν... Μέσα στο θυμό μου είχα μεγάλη στεναχώρια.. Για την τόσο μεγάλη ανάγκη της να είναι το κέντρο... Φωνή, φασαρία, παιχνίδια εδώ παιχνίδια εκεί, να με τσιμπάει, να με τραβάει, μαμά έλα μαμά αγκαλιά μαμά είμαι μωρό, μαμααα μαμααα. Έχει αλλάξει. Δεν ήταν έτσι. Με τίποτα δεν ήταν έτσι!!! Πρέπει να την επάινω ακόμα πιο πολύ. Ακόμα πιο πολύ... Αυτό σκέφτομαι τώρα.. Δάκρυσε η ψυχή μου που το παιδί μου από ζητούσε τόση προσοχή κι ενώ την είχε δεν της έδινα αρκετά. Ήταν και λίγο αρρωστουλα σηνερα πρώτη μέρα.. Και κουρασμένη. 

Δεν μπορώ ρε παιδί μου, πονάει η ψυχή μου να την νιώθω έτσι απελπισμένη. 

Αχ, ας ήταν μόνο ένα πισωγύρισμα τυχαίο. Γιατί εδώ και μερικές μέρες είχαμε κάπως ηρεμήσει... 

Με τα όρια σταμάτησε η ταραχή διότι δεν είχε να κανει άμεσα με το μωρό. Αλλά όπως και να χει, η κατάσταση είναι λες και περνάει εφηβεία. :/

Αύριο κάλεσα τους νονούς της να φάμε :/

Κι απόψε πθυ είναι και αρρωστουλα θα κοιμηθώ μαζί της.. 

 

 

Να ρωτήσω κάτι δεν ξέρω αν είναι εύστοχο ή άστοχο. Υπάρχει περίπτωση η αντίδραση αυτή την μην ήταν τόσο το ότι δεν ήρθαν για εκείνη αλλά να ήταν υπερένταση χαράς που είχε κάποιον στο σπίτι??

Εμένα ο γιος μου πολλές φορές συμπεριφέρεται πολύ έντονα στην προσπάθεια του να εκφράσει την απέραντη χαρά του, και να κάνει λίγο επίδειξη ως παιδάκι.

Νομίζω Νεφέλη πως η όλη συμπεριφορά της δεν οφείλεται μόνο στην έλευση του μωρού, θεωρώ πως  όλο αυτό έχει συμβεί και σε συνδυασμό με το στάδιο ανάπτυξης που περνάει τώρα. Δεν είναι ειδικός όμως μιλάω ως μητέρα. Ο γιος μου είναι μόναχοπαίδι κ πολλές φορές (το ξαναλέω έχω γίνει γραφική) βλέπω πολλά κοινά στην συμπεριφορά τους. Νομίζω πως οι περισσότερες μαμάδες με παιδιά γύρω στα 3 1/2 τα ίδια ζουν.

Επίσης να ξέρεις πως όλο αυτό θέλει πολύ υπομονή, η δουλειά που κάνεις δεν θα φανεί μέσα σε δέκα ημέρες, θα φανεί με τον χρόνο σιγά σιγά.

[Sentir...natureza]

Δεν ξερω αν θεωρουμαι "καλομαθημενη"  , παντως εγω εδω και λιγες εβδομαδες τα ειδα ολα με ενα νεογεννητο και ενα τριχρονο που ημουν τις περισσοτερες ωρες τις ημερας μονη μου (ο αντρας μου επιασε σε αρτοποιειο, οποτε 10ωρο το βραδυ εκει και σχεδον ολη μερα κοιμαται). Και παρ'ολο που δεν δουλευω 8ωρο την ημερα απο επιλογη μεχρι να μεγαλωσουν λιγο τα παιδια (εννοειται τωρα με το νεογεννητο δεν θα δουλευα αλλα και πριν με τον "μεγαλο" δουλευα ανα διαστηματα part time ωρες που κοιμοταν), καποια μεροκαματα που εκανα και το part time ξημερωματα ενιωθα πολυ καλα που ημουν λιγο εκτος "μητρικων υποχρεωσεων", σαν να ξαναβρηκα λιγο τον εαυτο μου. Πιστευω οτι ειναι πολυ δυσκολο (ειδικα με 2 και ανω μικρα παιδια) να εισαι ολη μερα...Full time job...τι να λεμε..

@Nefeli2014 κουραγιο... Σε λίγο καιρό θα είναι καλύτερα τα πράγματα...ειστε ακόμη σε φάση προσαρμογής. 

[Αννα 35]

Δηλώνω καλομαθημένη. Και μάλιστα θεωρώ πως είναι τουλάχιστον αποδεκτό εάν όχι επιβεβλημένο, όταν κανείς έχει τη δυνατότητα να απλοποιεί τη ζωή του.

Επίσης, ο καθένας βλέπει τα εύκολα ή τα δύσκολα ανάλογα με το τι βιώνει ή τις δεδομένες συνθήκες που επικρατούν στη δική του καθημερινότητα.

Το δύσκολο για εμένα μπορεί να θεωρείται απλούστατο για κάποιον άλλο και τούμπαλιν. Μπορώ να αναγνωρίσω τις δυσκολίες μιας εργαζόμενης μητέρας χωρίς εξωτερική βοήθεια, ωστόσο δεν μπορώ να τις συμμεριστω, γιατί δεν τις βιώνω.

Αυτό όμως που όλοι μας έχουμε χρέος να κάνουμε, είναι τις οποίες δυσκολίες να τις αντικρίσουμε και να τις ξεπεράσουμε, ή τουλάχιστον να κάνουμε την προσπάθεια μας.

Επεξεργάστηκαν 1 Απριλίου,2019 by Αννα 35

[marakiz]

Και ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό,  την τραγική έλλειψη ύπνου που βιώνουν κάποιες μαμάδες, μερικές φορές μέχρι το παιδί να είναι και πάνω από 1χρ . Αυτή η συνεχής κακή ποιότητα ύπνου σε κάνει να μην μπορείς να σκεφτείς ψυχραιμα πολλές φορές ακόμα και να το θες.  Άντε τώρα με τέτοιον ύπνο να έχεις να φροντισεις περα από το νεογέννητο κι ένα δεύτερο μικρό άνθρωπο με τις δικές του ανάγκες κι ανασφάλειες.  

 

Η υγεία είναι το μεγιστο αγαθό,  τα παιδιά είναι ευλογία κι οι μαμάδες είναι κι αυτοί άνθρωποι με τις αδυναμίες τους,  ασχετα αν φέρονται ή/και αντιμετωπίζουνται πολλές φορές ως παντοδυναμα όντα. 

 

Από εκεί και πέρα οφειλουμε όντως να προσπαθούμε για το καλύτερο πρώτα για τα παιδιά μας και έπειτα για εμάς. 

[Έσπερος]

Επειδή εγώ το ξεκίνησα αυτό με μια κάπως υπερβολική διατύπωση (ωστόσο έγραψα ότι αυτοσαρκάζομαι), διευκρινίζω ότι συνειδητά ετοιμάζομαι τώρα για δεύτερο παιδί, παρόλο που έχω δηλώσει ότι το πρώτο τρίμηνο του γιου μου ήταν μια περίοδος που βίωσα πολύ άσχημα. Το ότι μένουμε μακριά από συγγενείς είναι ώς ένα σημείο επιλογή μας, και επιλογή μας ήταν και το να μην μετακομίσει κάποια γιαγιά μαζί μας ή να μην μείνω εγώ στην Αθήνα μέχρι να σαραντίσω, όπως έκαναν άλλες στη θέση μου τις οποίες δεν κρίνω. Άρα προφανώς προχωράω και δεν μεμψιμοιρώ και δεν καθηλώνομαι. Ωστόσο, κάποια θέματα που βιώσαμε, όπως το μωρό που δεν μπορούσε να φάει, την αγωνία για το αν πίνει λίγο ή πολύ με το μπιμπερό, τα κλάματα που νομίζαμε ότι ήταν κολικοί και  ήταν τελικά παλινδρόμηση και οισοφαγίτιδα, όλα αυτά δεν θα ήθελα να τα ξαναζήσω, όχι τόσο για μένα, γιατί εγώ ξέρω ότι περνάνε, αλλά για το μεγάλο παιδί που πιστεύω ότι θα βλέπει μια πολύ δυσάρεστη ατμόσφαιρα αν είναι σπίτι ένα μωρό που κλαίει και υποφέρει και όλα τα σχετικά. Αυτό προφανώς θα ήταν λίγο πιο βατό αν ήξερα ότι υπάρχει η δυνατότητα να το απασχολήσει κάποια μέρα ένας άλλος άνθρωπος, γι' αυτό και ανέφερα τη βοήθεια. 

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Η  πυρηνική οικογένεια είναι σχετικά πρόσφατη εξέλιξη. Οι γυναίκες που είχαν 4 και 5 παιδιά και δουλεύανε και στα χωράφια, έμεναν σε σπίτια πολλές γενιές μαζί, υπήρχαν γιαγιάδες, ανύπατρες συγγενείς κλπ για να απασχολούν ένα παιδί ενώ η μητέρα θήλαζε το άλλο,  ή τα μεγάλα παιδιά έπαιζαν όλα μαζί, αλλά μπορεί να μην είχαν και τέτοιες ευαισθησίες και να μην τους ένοιαζε ιδιαίτερα, κάποια απασχόληση θα έβρισκαν όλα τα παιδιά.

 

Δεν ξέρω αν είμαι κακομαθημένη, η αλήθεια είναι  ότι το κλείσιμο στο σπίτι με ένα μωρό μου έπεσε από μόνο του πολύ βαρύ. 

 

To κλείσιμο στο σπίτι είναι το πρόβλημα όμως, όχι τα 1, 2 ή 10 παιδιά. 

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Όποιο ζευγάρι μεγαλώνει παιδι(α) μακριά από όλους τους συγγενείς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακομαθημένο κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι καμιά συμφορά, αλλά είναι μια ιδιαιτερότητα που μπορεί να καταστεί αρκετά δύσκολη σε πολλά πρακτικά πράγματα που δεν περιορίζονται στο αν θα βγεις για καφέ μόνος σου. Δεν καταλαβαίνω πού είναι το κακό να το βλέπεις και να συγκρίνεις με άλλες οικογένεις που έχουν γύρω τους συγγενείς και ακόμα κι αν δεν παρκάρουν τα παιδιά τους, έχουν μια κάποια ελευθερία κινήσεων (δεν αναφέρομαι στη διασκέδαση, επαναλαμβάνω), κάποια πράγματα τους γίνονται πρακτικά πιο έυκολα και επιστρέφουν γρήγορα σ' ένα ρυθμό ζωής πιο ανοιχτό και πιο "κανονικό῾. Η διαφορά αυτή  υπάρχει, δεν είναι παράλογο να το επισημαίνεις. 

Κι επειδή εγώ χρησιμοποιήσα τη λέξη βασανιστήριο ή τέλος πάντων το υπονόησα, δεν το λέω μόνο για τη διάθεση της μαμάς, αλλά και για τη διάθεση του μεγάλου παιδιού, που μπορεί πχ σε μια κακοκαιρία να κλειστεί μέσα για΄τι δεν μπορεί να βγει το νεογέννητο. 

 

@Έσπερος , θα σου έλεγα να σκεφτείς αντικειμενικά γιατί θέλεις δεύτερο παιδί, και γιατί τώρα. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες μαμάδες που γνωρίζω στην προσωπική μου ζωή που τα πήγαν καλά με 2 ή περισσότερα παιδιά, τα πήγαν καλά και με το πρώτο. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι δεν είχαν δυσκολίες, και αγωνίες και στεναχώριες κλπ, αλλά βρήκαν και μία ισορροπία. Πιθανότατα δεν είναι για όλους τους ανθρώπους σε όλες τις φάσεις αυτό όμως. Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε πρόωρο, με καισαρική ενώ ονειρευόμουν φυσιολογικό τοκετό, έμεινε πάνω από μήνα στη θερμοκοιτίδα, ο θηλασμός που ονειρευόμουν δεν απέδωσε, αρρωστήσαμε για να φάει, και στο τρίμηνο γύρισα στη δουλειά. Βοήθεια όχι μόνο δεν είχαμε, εκείνη την περίοδο 2 πολύ στενοί συγγενείς διαγνώστηκαν με βαρύτατες ανίατες ασθένειες. Δεν τα γράφω για συμπόνοια αυτά, απλά για να εξηγήσω ότι δε μιλάω από την ασφάλεια της μαμάς με τις 2 γιαγιάδες να τη βοηθάνε ή το εύκολο μωρό που το δείχνει ο κόσμος σαν υπόδειγμα. Όμως, και όταν ήμασταν στο εξάμηνο που δεν κοιμόμασταν πάνω από 2 ώρες συνεχόμενες, δεν ένιωσα ότι δε θέλω να το ξαναζήσω, ότι υπάρχει μία άσχημη ατμόσφαιρα, ότι κάτι κακό συμβαίνει. Σαφώς και ήταν δύσκολο, αλλά ήταν μία ευχάριστη δυσκολία. Αν ήδη με το ένα μωρό νιώθεις ότι είναι μία περίοδος που δε θες να ξαναζήσεις (που δεν είναι περίεργο, πάρα πολλοί γονείς το νιώθουν) και ότι για εσένα υπήρξαν μεγάλες δυσκολίες, γιατί να υποβάλλεις τον εαυτό σου, τόσο σύντομα, σε αυτή τη διαδικασία ξανα; 

[Nefeli2014]

Εγώ είμαι εργαζόμενη σε πολύ σοβαρό πόστο, σε μια θέση που πάντα ονειρευόμουν και για την οποία έφαγα τα χρόνια μου στα θρανία κι απόσβεση δεν νομίζω ποτέ να κάνω. Αλλά μου αρέσει πολυ, όπως έχω γράψει είναι το τρίτο μου παιδί. Στη μεγάλη μου γύρισα γρήγορα εκεί,  στο μωρό Ειχα αακόμα λοχεια, στις 20 μέρες. Οκ δουλεύω 6ωρο και έχω πολλές αργίες και άδειες. Περνάω πολλές ώρες με τα παιδιά μου τις περισσότερες. Όμως έχω κι εκεί πάρα πολλές υποχρεώσεις. Αυτό που θέλω να πω είναι πως Είμαι σε πολύ καλύτερη φάση από την φίλη μου που σταμάτησε να δουλεύει και ειναι όλη μέρα σπίτι με δύο μωρά. Μάλιστα η μια εξ αυτά δεν τρώει δεν κοιμάται. Στο σπιτι της γιβεται αχταρμάς στο δικό μου είναι όλα στην εντέλεια γιατί έχω πρόγραμμα καθαρίστρια κοκ. Δηλαδή έχω να σιδερωσω 3 χρόνια. Όταν κάθομαι σπίτι όταν είμαι σε άδεια παρατηρώ τον εαυτό μου να τα αφήνει όλα λίγο πίσω, και επιτρέπω και την ακαταστασία και τρελαινεται το κεφάλι μου. Εγώ από ιδιοσυγκρασια δε θα μπορούσα ποτέ να ειμαι ποτέ όλη μέρα σπίτι. Οκ είμαι κι ανεξάρτητη γενικά και αυτόνομη οπότε δεν ξέρω πως ειναι να τα περιμένω όλα από τον άντρα μου. Εμένα δε θα μου ήταν ευχάριστο. 

Καταλαβαίνω γυναίκες σαν την Εσπερο γιατί το βιωνω μέσω της φίλης μου. Πλέον έχει κρασαρει τόσο που ώρες ώρες με ανησυχεί. Μιλάει στενάχωρα, ασχολείται ελάχιστα μαζί τους γιατί δεν έχει κουράγιο. Μόνη της μου εξομολογείται ότι περνάνε μέρες που δεν παίζει μαζί τους. Οκ ειναι και γυναίκα σαν εμένα, δουλευταρου, της έχει κοστίσει. Κάνει προσπάθειες αλλά πεφτουβ στο κενό. Σε γυναίκες τέτοιου τύπου μια Βόλτιτσα δε θα τις σώσει από τη μιζέρια. Αυτές οι γυναίκες πρέπει να προσφέρουν κοινωνικό έργο γιατί έτσι έχουν μάθει. 

Εσπερο αν σε καθησυχάζει τίποτα δεν θα ειναι το ίδιο με το πρώτο. Εμείς με τη μεγάλη περάσαμε γοπ, σοκ με τις ιώσεις, αυτή την παλιό καθυστέρηση στον λόγο και τα 3,5 χρονια τα θυμάμαι όλα λεπτομερώς. Η μπεμπα έχει φτάσει σχεδόν να μπουσουλησει(μάλλον κατευθείαν περπάτημα το βλέπω) και δε με έχει προβληματίσει ποτέ!!! Άλλο παιδί τελείως, και γενικά τα δεύτερα παιδάκια μεγαλώνουν νομίζω πιο ομαλά και γρήγορα από τα πρώτα. :) 

3 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

@Έσπερος , θα σου έλεγα να σκεφτείς αντικειμενικά γιατί θέλεις δεύτερο παιδί, και γιατί τώρα. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες μαμάδες που γνωρίζω στην προσωπική μου ζωή που τα πήγαν καλά με 2 ή περισσότερα παιδιά, τα πήγαν καλά και με το πρώτο. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι δεν είχαν δυσκολίες, και αγωνίες και στεναχώριες κλπ, αλλά βρήκαν και μία ισορροπία. Πιθανότατα δεν είναι για όλους τους ανθρώπους σε όλες τις φάσεις αυτό όμως. Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε πρόωρο, με καισαρική ενώ ονειρευόμουν φυσιολογικό τοκετό, έμεινε πάνω από μήνα στη θερμοκοιτίδα, ο θηλασμός που ονειρευόμουν δεν απέδωσε, αρρωστήσαμε για να φάει, και στο τρίμηνο γύρισα στη δουλειά. Βοήθεια όχι μόνο δεν είχαμε, εκείνη την περίοδο 2 πολύ στενοί συγγενείς διαγνώστηκαν με βαρύτατες ανίατες ασθένειες. Δεν τα γράφω για συμπόνοια αυτά, απλά για να εξηγήσω ότι δε μιλάω από την ασφάλεια της μαμάς με τις 2 γιαγιάδες να τη βοηθάνε ή το εύκολο μωρό που το δείχνει ο κόσμος σαν υπόδειγμα. Όμως, και όταν ήμασταν στο εξάμηνο που δεν κοιμόμασταν πάνω από 2 ώρες συνεχόμενες, δεν ένιωσα ότι δε θέλω να το ξαναζήσω, ότι υπάρχει μία άσχημη ατμόσφαιρα, ότι κάτι κακό συμβαίνει. Σαφώς και ήταν δύσκολο, αλλά ήταν μία ευχάριστη δυσκολία. Αν ήδη με το ένα μωρό νιώθεις ότι είναι μία περίοδος που δε θες να ξαναζήσεις (που δεν είναι περίεργο, πάρα πολλοί γονείς το νιώθουν) και ότι για εσένα υπήρξαν μεγάλες δυσκολίες, γιατί να υποβάλλεις τον εαυτό σου, τόσο σύντομα, σε αυτή τη διαδικασία ξανα; 

Μα θα ξαναγυρίσει στη δουλειά της. 

Δε θα μείνει για πάντα μέσα. 

Για να το προσπαθεί σημαίνει πως το θέλει πραγματικά. Δεν πιστεύω πως επειδή σε μια φάση από διοργάνωνε σαι αυτόματα βάζεις στοπ στο όνειρο σου να κάνεις κι άλλο παιδάκι. Εγώ ας πούμε βρήκα γρήγορα τις ισορροπίες με τη μικρή. Με βοήθησε όμως και η δουλειά όλα.. Έπαιρνα ανάσες. Είναι και πολύ συνεργασιμη βοήθησε κι αυτό και ήρεμη(αν εξαιρέσουμε είπαμε την παρούσα φαση) 

Εγω πχ θέλω και τρίτο κάποια στιγμή τόσο πολυ μου αρέσει να ασχολούμαι με παιδιά, μου αρέσει να παίζω να τα μαθαίνω να μιλάμε, να νταντευω, όλα αυτά... αλλά όχι τώρα. Να ξελαμπικαρω πρώτα : D και φυσικά να έχω βοήθεια, δε ξέρω αν θα έχω σε 7-8 χρόνια που θέλω εγώ να κάνω. Ειμαι μικρη. :  D

 Άλλωστε μου ζήτησε και η κόρη μου ένα αγόρι(αδερφάκι χριστέ μου όχι τίποτε άλλο) αυτό που το πάτε? Χαχαχα!!!! 

 

Α και κάτι τελευταίο εγώ με το μωρό περίμενα τα δύσκολα ήμουν προετοίμασμενη για τα ίδια και ναι μεν Ειχ αγωνία αλλά Ειχα κι έναν μαζοχισμο να το πω.. Να τα ξαναζήσω..? Αλλά Καμμια σχέση τελικά! Άλλο άλλο παιδί! Βασικά άλλη ειμαξ κι εγώ. Δε θα τρέξω να πάρω τον παιδίατρο πχ επειδή ανέβασε ένα πυρετό. Ένα παράδειγμα. 

 

Πολλές φορές σκέφτομαι πως επειδή με το πρώτο όλα ειναι καινούρια γιαυτό με(μας) πιάνει άγχος. Αν δλδ η μπεμπα στα 2 δεν έχει πει λέξεις δε θα ανησυχήσω. Και δεν ξέρω αν θα κάνω κινήσεις που έκανα με την πρώτη. Γενικά δεν ανησυχώ το ίδιο. Φυσιολογικό είναι νομίζω.

 

Επεξεργάστηκαν 1 Απριλίου,2019 by Nefeli2014