Παιχνίδια αλληλεπίδρασης

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Κοίτα ούτε τα πλειμομπιλς σε βοηθούν να λύσεις μελλοντικα προβλήματα, ούτε τα αυτοκινητακια! 

 

Επίσης θεωρώ πως τα παιχνίδια στην εποχή μας δεν προορίζονται μόνο για ένα φύλο. Κ το μωρό που λες αναπτύσσει την τρυφερότητά του παιδιού, την έννοια της φροντίδας, δεν το βοηθά να μεγαλώνει αύριο μεθαύριο τα παιδιά του. 

 

Το ταμείο ανεξαρτήτου φύλου προσπαθεί να περάσει στο παιδί πως τα αντικείμενα γύρω μας έχουν αξία κ αντίτιμο για να τα αποκτήσουμε, κ όχι πως θα γίνει ταμίας. 

 

Θα μπορουσα να επιχειρηματολογησω και για τα υπόλοιπα παιχνίδια αλλά δεν ξέρω αν έχει νοημα.

Επίλυση προβλήματος εννοώ πχ να κάνεις μια κατασκευή και να δεις πώς θα σταθεί. 

 

Δεν θεωρώ ότι τα παιχνίδια προορίζονται για ένα φύλο. Στο κάτω κάτω αγόρι έχω, δεν κινδυνεύει από κανένα κοριτσίστικο στερεότυπο αν παίξει με την κουζίνα, αντίθετα θα το συνηθίσει σαν εικόνα, θα του φαίνεται φυσικό και θα υπερβεί το στερεότυπο. Ειδικά για κορίτσια είμαι κάθετα εναντίον τέτοιων παιχνιδιών γιατί είμαι πολύ ευαίσθητη σε αυτά τα ζητήματα. 

 

Ταμειακή μηχανή παιχνίδι δεν  ήξερα καν ότι υπάρχει. Εδώ τη διάβασα. Αλλά θα την έβαζα στην ίδια κατηγορία με τις οικιακές συσκευές, αν έπεφτε το μάτι μου σ αυτήν. Μάλλον γι αυτό δεν θα την είχα προσέξει, γιατί όποτε βλέπω τέτοια παιχνίδια στα ράφια φεύγω μακριά.

[kotsifikos]

Τα παιδιά μιμούνται αυτά που βλέπουν γύρω τους, πχ όταν το παιδί θα έρθει μαζί σου στο σουπερ μάρκετ θα μιμηθεί στο παιχνίδι αυτό που βλέπει-εσένα να κάνεις τα ψώνια σου ,  την κυρία στο ταμείο να περνάει τα προιόντα και να πληρώνεις εσύ το αντίτιμο- , το ίδιο ισχύει για το μαγείρεμα, τις οικιακές δουλειές γενικά, την οδήγηση στον δρόμο, το ίδιο ισχύει για τα πάντα, ότι δει το παιδί θα προσπαθήσει να το μιμηθεί. Εγώ μία φορά είχα φέρει τον γιο μου στην δουλεια και από τότε κάνει πως κάθεται σε γραφείο γράφει και πληκτρολογεί, και μου λέει ''μαμά δες δουλεύω όπως και εσύ''.  Όλα αυτά είναι σαν ένα παιχνίδι ''αλληλεπίδρασης'' .  Δεν είναι η ταμειακή μηχανή αυτή καθ αυτή , είναι όλο αυτό το παιχνίδι που μπορεί να γίνει γύρω από την κάθε ταμειακή μηχανή, είναι η φαντασία πως θα λειτουργήσει, το παιχνίδι ρόλων που θα αρχίσει σιγά σιγά να κάνει.

[vtgian]

Just now, Έσπερος είπε:

Αυτό είναι η γενική μου αίσθηση από το σχολείο, που φαίνεται ποιος γονιός έχει ασχοληθεί και ποιος όχι. δεν εννοώ το αν κάποιος είναι καλός μαθητής, εννοώ γενικά το αν έχει ενδιαφέροντα, αν έχει γνώσεις, τη στάση ζωής του, τη συμπεριφορά στο σύνολο. Ή φαίνονται τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες που είχαν βοήθεια από το σπίτι και τις αντιμετωπίζουν με επιτυχία. Αλλά και από γονείς που μιλάω κατά καιρούς, και ακούω να λένε ότι το χ θέμα το παραμέλησαν και είδαν αργότερα τις ελλείψεις, ή ότι στο ψ θέμα δέχτηκαν εξωθεν επεμβάσεις (από γιαγιάδες συνήθως) κι έτσι αυτά που προσπαθούσαν να κάνουν δεν τα πέτυχαν. Εντάξει δεν πιστεύω ότι όλοι θα τα κάνουμε όλα σωστά, ούτε ότι αν τα προσπαθήσεις όλα θα έχεις σε όλα άψογο αποτέλεσμα. Αλλά σίγουρα η στάση που έχεις συνολικά, θα οδηγήσει σε κάποια αποτελέσματα. Και στο παιδί μας βλέπουμε ότι πράγματα που ασυναίσθητα, όχιαπαραίτητα συνειδητά, φροντίσαμε να καλλιεργηθούν, όντως τα έχει κάνει ενώ άλλα που αφήσαμε λίγο, όντως έμειναν πίσω.

 

Τα παιδιά αυτά τα βλέπεις στην εφηβεία, βλέπεις δηλαδή το αποτέλεσμα πολλών πολλών ετών.  Καταλαβαίνω πολύ καλά ποια παιδιά εννοείς, τέτοιο παιδί ήμουν και εγώ για τους καθηγητές μου, ευγενικό, τα πήγαινα καλά με όλους, με επιδόσεις, με ταλέντα, με ενδιαφέροντα, με δυνατότητες. Αγαπημένο παιδί από το σύνολο των καθηγητών. Ξέρεις τι ξύλο έχω φάει από τους γονείς μου; Τι πίεση έχω φάει; Δε θα ήθελες. Ασχολούνταν οι γονείς μου, βεβαίως και ασχολούνταν. Με όλους τους λάθος τρόπους. Οπότε μη κρίνεις από αυτό που βλέπεις Έσπερος, μια πλευρά των παιδιών βλέπεις, όχι την ολότητα τους. Αντίστοιχα το δικό σου παιδί, μόνο εσύ το ξέρεις στο σύνολό του. 

 

Μπορείς να πεις μερικά από αυτά που θεωρείς ότι καλλιεργήσατε και κάποια από αυτά που αφήσατε πίσω;

 

[Έσπερος]

Just now, vtgian είπε:

φάει από τους γονείς μου; Τι πίεση έχω φάει; Δε θα ήθελες. Ασχολούνταν οι γονείς μου, βεβαίως και ασχολούνταν. Με όλους τους λάθος τρόπους.

Αυτό το καταλαβαίνω, κι εμενα ασχολούνταν πολυ, υπερβολικα ισως, αλλα ταυτοχρονα καταπίεζαν παρε πολυ κ επισης ηταν μονόπλευρα τα ενδιαφεροντα που κας καλλιέργησαν κ δεν ηταν ποτε πιεστικοί στο να εργαστούμε ή να αναλάβουμε καποιες ενηλικες ευθυνες. Οπότε καταλαβαίνω αυτό που πες. εμείς όμως όλοι οι πιο νέοι ειμαστε υποτιθεται πιο συνειδητοποιημένοι κ προσπαθούμε να αποφύγουμε κάποια λάθη.

 

Just now, vtgian είπε:

 

Μπορείς να πεις μερικά από αυτά που θεωρείς ότι καλλιεργήσατε και κάποια από αυτά που αφήσατε πίσω;

 

Πχ ασχοληθήκαμε με την αυτονομια στο φαγητο, εκει πραγματι τα παει καλα, ασχετο αν εχουμε καποιες ιδιορρυθμίες τους τελευταίους μηνες. Με την αυτονομία στο ντύσιμο δεν έχουμε ασχοληθεί, δεν κάνει τίποτα ουτε δειχνει ενδιαφέρον. Δεν βαλαμε ασφαλειες στα συρταρια για πρακτικους λογους, οχι απο ιδεολογια, τον αφήσαμε όμως να τα ανοίγει ελεύθερα, πολύ γρήγορα εμαθε να ειναι προσεκτικός κ ελάχιστες φορές έπιασε το χέρι του. Δεν του περασαμε ποτε να σιχαινεται χώματα κ βρώμικες κ όντως δεν έχει κανένα τέτοιο θέμα. από την άλλη όμως, ίσως επειδή είμαστε ωρες στο σπίτι κ οι δυο κ το σπίτι είναι μικρό, παραδειξαμε προσοχή σε κάποια θέματα κ έτσι δεν είναι το παιδί που θα σξαρφαλωσει πχ κρυφα να πιασει κατι, γιατι τον βλεπουμε κ τον προλαβαινουμε, ο,τι θελει το δινουμε πριν το ζητησει ή το έχουμε ευκαιρο κ έτοιμο για όταν το χρειαστει. αυτο ειναι μια υπερβολη, πρεπει να το κοψουμε αλλα από κεκτημένη ταχύτητα μας βγαίνει ενστικτωδώς. Απο αμέλεια, υποτίμηση, δεν ξερω τι, δεν καναμε κοινωνικα παιχνιδια τυπου κολλα το ή δεν του δείχναμε να χαιρεταει, ακομα κ τωρα δεν τα κανει. πού κ πού θυμομαστε να το κάνουμε, μετά το ξεχνάμε. Ή την ταξινομηςη που αναρωτιεμαι κ ανησυχω, Ειναι απο τα πρωτα που του εκανα. ομαδοποιούνται χρωματα, σχηματα, μεγέθη. περαν του οτι οταν τακτοποιω παιχνιδια κ βιβλια ειναι ολα με μια ομοιομορφία κ μια λογικη. ασυναίσθητα τελειως το κανω κ μετα αναρωτιεμαι γιατι τα βαζει με σειρα κ αν εχει κατι παθολογικό. Απλως αντιγράφει τον μικρο μου ψυχαναγκασμό. Τετοια μικριπραγματα εννοω. οχι οτι ειχαμε καποιο πλανο στο πώς θα  παιζει κ θα απασχολείται. απλως νιωθω οτι ετυχε ή ασυναίσθητα προεκυψε μια μονόπλευρη καλλιεργεια δεξιοτητων.

[samsympan]

πρίν από 30 λεπτά , Έσπερος είπε:

 Η αλήθεια είναι ότι και τα τρόφιμα και η ταμειακή κι η κουζίνα που μου προτείνατε, να μην πω για τα μωρά, μου χτυπάνε πολλά καμπανάκια και θα με ξένιζε να τα πάρω σε παιδάκι στην εποχή μας οποιουδήποτε φύλου. Μου ακούγονται πολύ στιγματισμένα. Με παραπέμπουν σε παραδοσιακά κοριτσίστικα παιχνίδια που καλλιεργούν όλα τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται ότι έχουν τα κορίτσια σε σχέση με τα αγόρια: ήσυχο παιχνίδι εσωτερικού χώρου, κοινωνικές και γλωσσικές δεξιότητες, παραδοσιακή οικιακή ασχολία το μαγείρεμα ή παραδοσιακό γυναικείο επάγγελμα το ταμείο, δεν καλλιεργούν κάποια δυναότητα επίλυσης προβλήματος ή πρακτική δεξιότητα ούτε παραπέμπουν σε κάποιο μελλοντικό επάγγελμα κύρους (το μαγείρεμα είναι σχετικά πρόσφατη μόδα), γενικά θα τα είχα στην ίδια κατηγορία με τις παιδικές σιδερώστρες ή σκούπες

(...)
Δεν θεωρώ ότι τα παιχνίδια προορίζονται για ένα φύλο. Στο κάτω κάτω αγόρι έχω, δεν κινδυνεύει από κανένα κοριτσίστικο στερεότυπο αν παίξει με την κουζίνα, αντίθετα θα το συνηθίσει σαν εικόνα, θα του φαίνεται φυσικό και θα υπερβεί το στερεότυπο. Ειδικά για κορίτσια είμαι κάθετα εναντίον τέτοιων παιχνιδιών γιατί είμαι πολύ ευαίσθητη σε αυτά τα ζητήματα. 

 

Ταμειακή μηχανή παιχνίδι δεν  ήξερα καν ότι υπάρχει. Εδώ τη διάβασα. Αλλά θα την έβαζα στην ίδια κατηγορία με τις οικιακές συσκευές, αν έπεφτε το μάτι μου σ αυτήν. Μάλλον γι αυτό δεν θα την είχα προσέξει, γιατί όποτε βλέπω τέτοια παιχνίδια στα ράφια φεύγω μακριά.

Μάλιστα... 

 

@Έσπερος τυγχάνει να έχω διαβάσει κάποιες αναρτήσεις σου (καθώς είσαι και πολυγραφότατη) πχ σχετικά με τις αξίες που προωθούνται από το εκπαιδευτικό σύστημα, σχετικά με το bullying, σχετικά με την προστασία των παιδιών από επικίνδυνες καταστάσεις-άτομα, σχετικά με την καλλιέργεια και το έργο του εκπαιδευτικού κλάδου, κλπ. Και από την άλλη διαβάζω και εδώ και σε άλλα post σου, τις σκέψεις σου περί καλλιέργειας σωστών διατροφικών συνηθειών, περί ανάπτυξης της αλληλεπίδρασης, περί φανταστικού στη νηπιακή ηλικία, περί "στιγματισμένων παιχνιδιών". Και παρατηρώ μια ασυνέχεια...

Άποψη μου είναι ότι, η συζήτηση που γίνεται εδώ και το βαθύτερο νόημα της φαίνεται οτι δεν καταφέρνει να σε φτάσει. Σε ένα ποσοστό αυτό οφείλεται σε δικές σου παγιωμένες πεποιθήσεις. Αλλά και στο ότι οι διαδικτυακές συνομιλίες έχουν περιορισμούς σε σχέση με την κατά πρόσωπον επικοινωνία. Θα πρότεινα και πάλι (όπως και πιο πάνω έχει αναφερθεί) είτε να αναζητήσεις σύγχρονη βιβλιογραφία, από αναγνωρισμένους συγγραφείς-παιδαγωγούς-ψυχολόγους-κλπ για τα θέματα που σε απασχολούν σχετικά, είτε να κουβεντιάσετε με έναν ειδικό. Πιστεύω με αυτόν τον τρόπο θα έπαιρνες τις απαντήσεις που ψάχνεις και θα ωφελούσουν ουσιαστικά. Γενικά το πιστεύω αυτό, για τον οποιονδήποτε. Το forum χρησιμεύει (και) για να λάβει κανείς πληροφορίες, τις οποίες στη συνέχεια θα πρέπει να τις επεξεργαστεί καταλλήλως, προκειμένου να εργαστεί προς επίλυση του προβληματισμού του.

[vicky86]

πρίν από 18 λεπτά , Έσπερος είπε:

 

Δεν θεωρώ ότι τα παιχνίδια προορίζονται για ένα φύλο. Στο κάτω κάτω αγόρι έχω, δεν κινδυνεύει από κανένα κοριτσίστικο στερεότυπο αν παίξει με την κουζίνα, αντίθετα θα το συνηθίσει σαν εικόνα, θα του φαίνεται φυσικό και θα υπερβεί το στερεότυπο. Ειδικά για κορίτσια είμαι κάθετα εναντίον τέτοιων παιχνιδιών γιατί είμαι πολύ ευαίσθητη σε αυτά τα ζητήματα. 

Ειδικα αφου έχεις αγόρι πάρε αυτά τα παιχνίδια που σου λέμε, θα παίξει άπειρες ώρες το παιδακι σου, κ θα σπάσεις κ το κατεστημενο

Δλδ αν είχες κορίτσι την παιδική εργασία την είχε στο τσεπάκι, για να μην κάνεις τα "λάθη" των γονιων σου. Φυσικα κ κάνω πλάκα, αλλά από φόβο μην κάνεις τα ίδια έφτασες στο άλλο ακρο

Την αλλη φορα πανε κ σε εκείνον τον διαδρομο με αυτα τα παιχνιδια, ετσι από περιέργεια

[Lenia16]

1 ώρα πρίν, kotsifikos είπε:

Τα παιδιά μιμούνται αυτά που βλέπουν γύρω τους, πχ όταν το παιδί θα έρθει μαζί σου στο σουπερ μάρκετ θα μιμηθεί στο παιχνίδι αυτό που βλέπει-εσένα να κάνεις τα ψώνια σου ,  την κυρία στο ταμείο να περνάει τα προιόντα και να πληρώνεις εσύ το αντίτιμο- , το ίδιο ισχύει για το μαγείρεμα, τις οικιακές δουλειές γενικά, την οδήγηση στον δρόμο, το ίδιο ισχύει για τα πάντα, ότι δει το παιδί θα προσπαθήσει να το μιμηθεί. Εγώ μία φορά είχα φέρει τον γιο μου στην δουλεια και από τότε κάνει πως κάθεται σε γραφείο γράφει και πληκτρολογεί, και μου λέει ''μαμά δες δουλεύω όπως και εσύ''.  Όλα αυτά είναι σαν ένα παιχνίδι ''αλληλεπίδρασης'' .  Δεν είναι η ταμειακή μηχανή αυτή καθ αυτή , είναι όλο αυτό το παιχνίδι που μπορεί να γίνει γύρω από την κάθε ταμειακή μηχανή, είναι η φαντασία πως θα λειτουργήσει, το παιχνίδι ρόλων που θα αρχίσει σιγά σιγά να κάνει.

Συμφωνώ απόλυτα. Το παιδι έρχεται σε επαφή με τον ταμία, το μανάβη, σε βλέπει να μαγειρεύεις, τα λαχανικά του είναι οικεία, δεν μπορεί να κάνει παιχνίδι μίμησης χωρίς να έχει ιδέα τι είναι αυτό που μιμείται βρε Έσπερος. Το μιμητικό παιχνίδι καλλιεργεί πάρα πολλές δεξιότητες, η θεώρηση σου ειναι λάθος. Αν διαβάσεις σχετικά θα το διαπιστώσεις. 

 

Το ότι πρώτη φορά υπάρχει τόση σύμπνοια στις απόψεις δε σου χτυπάει κανένα καμπανάκι δηλαδή;

[Έσπερος]

Just now, Lenia16 είπε:

Συμφωνώ απόλυτα. Το παιδι έρχεται σε επαφή με τον ταμία, το μανάβη, σε βλέπει να μαγειρεύεις, τα λαχανικά του είναι οικεία, δεν μπορεί να κάνει παιχνίδι μίμησης χωρίς να έχει ιδέα τι είναι αυτό που μιμείται βρε Έσπερος. Το μιμητικό παιχνίδι καλλιεργεί πάρα πολλές δεξιότητες, η θεώρηση σου ειναι λάθος. Αν διαβάσεις σχετικά θα το διαπιστώσεις. 

 

Μα δεν αμφισβητώ τη χρησιμότητα αυτού του ειδους παθχνιδιου. Αφου η ιδια ρωτώ για το πώς θα το ενθαρρυνω. Απλως ημουν λιγο ανίδεη για τα σχετικα παιχνιδια και για να πω την αληθεια, πιο πολυ ειχα στο νου μου να κανω τικ στο κουτάκι οπως ειπατε καποιες, παρα το παιχνιδι ως διασκεδαση.

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Επειδή μεγάλωσα χωρίς καμία ενθάρρυνση για φυσικές δραστηριότητες, βλέπω ότι αυτό συνέχισε να με δυσκολεύει. Πχ άργησα να μάθω κολύμπι, οκ θα μου πεις δεν έγινε και κάτι. Επί της ουσίας όμως, έμαθα μόνο να επιπλέω, όχι να κάνω βουτιές, δεν μπορώ να πηδήξω ούτε από σκαλάκι πισίνας γιατί φοβάμαι. Ποδήαλτο δεν έμαθα μικρή, πήγα μετά στο εξωτερικό για σπουδές, δεν ήξερα πώς να μετακινηθώ, κουτσά στραβά έμαθα αλλά μόνο στον ποδηλατόδρομο, στο δρόμο φοβόμουν. Οδήγηση πήρα το δίπλωμα ασθμαίνοντας και με πολύ κλάμα στα μαθήματα, έμαθα υποτυπωδώς να πηγαίνω κάπου, αν όμως μου αλλάξεις τον δρόμο θα χαθώ και δεν ξέρω να παρκάρω. Όλα αυτά έχουν προκαλέσει μεγάλες δυσκολίες στην ενήλικη ζωή μου. Δυσλειτουργίες, όχι απλά δυσκολίες.

 

Στο σχολείο δεν είχα ποτέ καμία αθλητικη δραστηριότητα, ήμουν και λίγο στρουμπουλή και αρκετά κομπλεξική, είχα και άσθμα, ήμουν τελευταία ακόμη και στους αγώνες που κάναμε στο διάλειμμα σαν παιδιά, και οι γονείς μου δεν ενθάρρυναν καμία δραστηριότητα, ως τις απέτρεπαν συνειδητά, για να μην με πηγαινοφέρνουν. Τελειώνοντας το Λύκειο, και παρόλο που είχα ένα σοβαρό ατύχημα που μόνιμα επηρέασε την κινητικότητά μου, άρχισα να ασχολούμαι με τη γυμναστική, και μέσα στα χρόνια ασχολήθηκα με τα πάντα, από χορό και αεροβική, μέχρι βάρη, γιόγκα, πιλάτες, τρέξιμο, κολύμβηση, πολεμικές τέχνες. Πολλές και πολλοί από τους ανθρώπους που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια σε γυμναστήρια, στίβους, πισίνες κλπ, άρχισαν να ασχολούνται ως ενήλικες, με πιο ακραία περίπτωση ένα συμπαθέστατο παππού, που όταν πια βγήκε στη σύνταξη και βρήκε χρόνο άρχισε να έρχεται στο κολυμβητήριο με τη γυναίκα του που του κάνει μαθήματα κολύμβησης. 

Φίλος και συνάδελφος που ανακάλυψε στα 30 ότι ωραία θα ήταν να ήξερε μουσική, ξεκίνησε μαθήματα και αρκετά χρόνια μετά εμφανίζεται σε συναυλίες. Επίσης δεν είναι ο μόνος.

Τη δε οδήγηση, ειλικρινά δεν την καταλαβαινω πώς το εννοείς, υπάρχουν παιδιά που οδηγούν; Όλοι ενήλικες δε μάθαμε; Αρκετοί δε πέρασαν αρκετά χρόνια πριν μαζέψουν χρήματα για αμάξι και αρχίσουν να οδηγούν συστηματικά. 

Μήπως έχεις απλά ένα πολύ αγχώδη χαρακτήρα και ψάχνεις κρυμμένες αιτίες για διάφορα πράγματα που εκλαμβάνεις ως προσωπικές αδυναμίες;

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

πο αμέλεια, υποτίμηση, δεν ξερω τι, δεν καναμε κοινωνικα παιχνιδια τυπου κολλα το ή δεν του δείχναμε να χαιρεταει, ακομα κ τωρα δεν τα κανει. πού κ πού θυμομαστε να το κάνουμε, μετά το ξεχνάμε. 

 

Επειδή ειλικρινά παραλογίζεσαι, τα παιδιά δε χαιρετάνε γιατί οι γονείς τους κάνουν σεμινάρια. Βλέπουν το μπακάλη ή τη φουρνάρισσα ή το γειτονα, τα χαιρετάνες και κάποια στιγμή αρχίζουν να χαιρετάνε κι αυτά γιατί αντιγράφουν. Μην τα κάνετε όλα τόσο πολύπλοκα! Αν΄σαν μωρά βλέπουν κόσμο, κάπου εκεί μετα το χρόνο, τον χαιρετάνε όταν τους χαιρετάει. Αν δε βλέπουν, προφανώς δεν τον χαιρετάνε, δεν είναι κάτι πιο βαθύ για το οποίο κάνεις εκπαίδευση. Να πεις και 2,3, 5 φορές "κάνε γεια σου στην κυρία Μαρία", λογικό, να αναρρωτιέσαι αν το δείχνεις αρκετά συχνά, ε όχι, δεν είναι λογικό.

[Έσπερος]

πρίν από 9 λεπτά , samsympan είπε:

 

@Έσπερος τυγχάνει να έχω διαβάσει κάποιες αναρτήσεις σου (καθώς είσαι και πολυγραφότατη) πχ σχετικά με τις αξίες που προωθούνται από το εκπαιδευτικό σύστημα, σχετικά με το bullying, σχετικά με την προστασία των παιδιών από επικίνδυνες καταστάσεις-άτομα, σχετικά με την καλλιέργεια και το έργο του εκπαιδευτικού κλάδου, κλπ. Και από την άλλη διαβάζω και εδώ και σε άλλα post σου, τις σκέψεις σου περί καλλιέργειας σωστών διατροφικών συνηθειών, περί ανάπτυξης της αλληλεπίδρασης, περί φανταστικού στη νηπιακή ηλικία, περί "στιγματισμένων παιχνιδιών". Και παρατηρώ μια ασυνέχεια...

Ίσως είναι παρεξηγήσιμο αυτό που θα πω. Ως μητερα νιωθω πολυ πιο αγχωμένη κ ανασφαλής σε σχεση με το πώς νιωθω στη διυλεια μου. Προφανως δεν εννοω οτι στη διυλεια μου τα κανω ολα σωστα. Απλώς έχω καλύτερη αίσθηση του τι ειναι σωστο, αποτελεσματικο κλπ, ασχετο αν δεν καταφερνω παντα να το εφαρμοσω απολυτα. Ως γονεις ειμαστε πολυ αγχώδεις οπως εχετε καταλαβει. Δεν ξερω αν το διαβασμα θα βιηθουσε. Η ψυχολογια εχει πολλες θεωρήσεις, υπαρχουν τοσες οπτικές, παντα θα σου γεννάται αμφιβολια για κάτι. Για τα αναπτυξιακά στάδια κ το παιχνιδι θα ήταν χρήσιμο να διαβάσουμε. Κάτι περα απο τον κλασικο Piaget. Ακομα καλυτερα βεβαια θα ηταν να εχουμε ενα υποστηρικτικό κοινωνικο δικτυο για να βλεπουμε απλα τι κανουν οι αλλοι γονεις. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Ίσως είναι παρεξηγήσιμο αυτό που θα πω. Ως μητερα νιωθω πολυ πιο αγχωμένη κ ανασφαλής σε σχεση με το πώς νιωθω στη διυλεια μου. Προφανως δεν εννοω οτι στη διυλεια μου τα κανω ολα σωστα. Απλώς έχω καλύτερη αίσθηση του τι ειναι σωστο, αποτελεσματικο κλπ, ασχετο αν δεν καταφερνω παντα να το εφαρμοσω απολυτα. Ως γονεις ειμαστε πολυ αγχώδεις οπως εχετε καταλαβει. Δεν ξερω αν το διαβασμα θα βιηθουσε. Η ψυχολογια εχει πολλες θεωρήσεις, υπαρχουν τοσες οπτικές, παντα θα σου γεννάται αμφιβολια για κάτι. Για τα αναπτυξιακά στάδια κ το παιχνιδι θα ήταν χρήσιμο να διαβάσουμε. Κάτι περα απο τον κλασικο Piaget. Ακομα καλυτερα βεβαια θα ηταν να εχουμε ενα υποστηρικτικό κοινωνικο δικτυο για να βλεπουμε απλα τι κανουν οι αλλοι γονεις. 

 

Μα ποιος σας εμποδίζει να αποκτήσετε ένα δίκτυο; Στο κάτω κάτω, ειλικρινά τώρα, έχετε πολύ" βολικά ωράρια εργασίας σε σχέση με το μέσο εργαζόμενο ζευγάρι, είστε σχετικά νέοι ακόμη, έχετε μόνο ένα παιδάκι, και ευτυχώς έχετε την υγεία σας και ούτε π.χ. ηλικιωμένους συγγενείς να φροντίζετε. Τι σας περιορίζει να πάτε σε πλατείες και παιδικές χαρές, να καλέσετε γείτονες και συναδέλφους, να γραφτείτε σε γυμναστήρια, πολιτιστικούς συλλόγους ή οτιδήποτε άλλο έχει η περιοχή;

 

[vicky86]

Αυτό το τελευταίο που λες ναι καταλαβαίνω τι εννοείς, νομιζω. Κ δ νομιζω οτι ειναι παρεξηγησιμο. Για την δουλειά σου έχεις σπουδάσει, έχεις κάποια χρόνια εμπειριας, έχεις κάποιους κανόνες να ακολουθείς. Φυσικα κ ο ρόλος της μητέρας είναι πολύ πιο αγχώδης, κ πάντα αναρωτιέσαι αν κάνεις αρκετα

Απλα ισως οχι στο βαθμό που το κάνεις εσυ

Το διάβασμα πάντα κάνει καλο

Απλα συναναστραφειτε με άλλες οικογένειες. Δ ξερω πως μπορει να γίνει στην καθημερινότητα σας, αλλά θα "ξεκουμπωσετε" οικογενειακως

Σκεφτεστε για παιδικό του χρονου; 

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Μα δεν αμφισβητώ τη χρησιμότητα αυτού του ειδους παθχνιδιου. Αφου η ιδια ρωτώ για το πώς θα το ενθαρρυνω. Απλως ημουν λιγο ανίδεη για τα σχετικα παιχνιδια και για να πω την αληθεια, πιο πολυ ειχα στο νου μου να κανω τικ στο κουτάκι οπως ειπατε καποιες, παρα το παιχνιδι ως διασκεδαση.

Βρε Έσπερος να μια ανακολουθία. Θεωρείς χρήσιμα αυτού τους είδους τα παιχνίδια, κ θες να τα ενθαρρύνεις.αλλα στον τομέα που εχει στα παιχνιδαδικα τις κουζίνες, τις ταμειακές κτλ ούτε καν πατάς. Που θα εξασκηθεί το παιδι; μονο στα ταπερ σας με αληθινά φρουτα η πετρούλες; 

[Anna3011]

@Έσπερος θα συμφωνήσω με τη @samsympan ότι πολλά από αυτά που διαβάζω από εσένα έχουν ασυνέχεια και δείχνουν μια μπερδεμένη σκέψη, λόγω υπερανάλυσης πιθανότατα. Δεν καταλαβαίνω για παράδειγμα πως παιχνίδια νηπίων που ξεκάθαρα σκοπό έχουν τη μίμηση καθημερινών συνηθειών μιας οικογένειας, στο δικό σου μυαλό εμφανίζονται ένοχα για ενίσχυση στερεοτύπων  κτλ. Μήπως το πας πολύ μακριά; Κουζίνα λες δε θα έπαιρνες σε καμία περίπτωση σε κορίτσι. Αλήθεια τώρα, θεωρείς ότι αν ένα κοριτσάκι πχ. ζει σε ένα περιβάλλον φαλοκρατικό, θα μετατραπεί σε χειραφετημένη γυναίκα αν οι γονείς του δεν του πάρουν κουζίνα, ή αντίθετα η μικρή που μεγαλώνει σε περιβάλλον ισότητας θα μετατραπεί σε χαρωπή νοικοκυρούλα υποχείριο των ανδρών επειδή ως παιδί παρίστανε ότι μαγειρεύει; Μετά λες ότι δε θα επέλεγες την ταμειακή και την κουζίνα γιατί δεν παραπέμπουν σε μελλοντικό επάγγελμα κύρους. Μα σοβαρά; Εκτός του ότι αυτή η θέση μου ακούγεται βαθιά στερεοτυπική παρόλο που υποτίθεται ότι μισείς τα στερεότυπα, δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι μπορεί ένας γονιός να σκεφτεί ότι ένα παιχνιδάκι θα στρέψει ένα νήπιο στην επιλογή επαγγέλματος. Σαφώς και εφόσον το πιστεύεις μπορείς να απορρίψεις παιχνίδια όπως πάγκος λαικής, σκουπιδιάρικο κτλ (που πίστεψέ με έχουν μεγάλο σουξέ στα νήπια) και να αγοράσεις πχ σετ ιατρού, αλλά πραγματικά τώρα μιλάμε για επαγγελματικό προσανατολισμό στα δίχρονα; Δεν είναι τυχαίο ότι με τέτοιες σκέψεις δυσκολεύεσαι απίστευτα να βρεις με τι θα παίξει το παιδί σου όταν παράλληλα σου προτείνονται ένα σωρό δοκιμασμένες λύσεις.

Γενικότερα με έχεις προβληματίσει. Δεν ξέρω γιατί ένω δείχνεις σε θέματα που δε σχετίζονται με το παιδί σου μια εξαιρετικά δομημένη σκέψη που παραπέμπει σε μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση που έχει το θάρρος της γνώμης της, όταν η κουβέντα έχει να κάνει με το μεγάλωμα του παιδιού ξαφνικά δείχνεις ανασφαλής, φοβισμένη, ανίκανη να απιφασίσει για τα πιο απλά. Ναι καταλαβαίνω ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι ευθύνη που βαραίνει τις πλάτες των γονιών και ιδιαίτερα αυτών που δεν είχαν ιδέα από παιδιά προηγουμένως, όμως θέλει και λίγο αυτοσχεδιασμό το πράγμα. Δε γίνεται να ρωτάμε και να ξαναρωτάμε για όλα. Καταλαβαίνω επίσης ότι η έλλειψη ανθρώπων με παιδιά γύρω σου δε βοηθά όμως πίστεψέ με και εγώ που έχω 3-4 φίλες με παιδάκια και μάλιστα μεγαλύτερα από το δικό μου, όταν συναντιέμαι μαζί τους δεν κάνουμε καμία ανάλυση για φαγητό, παιχνίδι, ύπνο, αναπτυξιακά. Για καμιά ίωση που τα ταλαιπώρησε αντε να πούμε, για καμία ωραία ατάκα που μας είπαν και γελάσαμε, ή θα γκρινιάξουμε που δουλεύουμε πολύ και δεν τα χαιρόμαστε όσο θα θέλαμε. Το manual πάντως που έχεις εσύ στο μυαλό σου για την ανατροφή του παιδιού δεν το ζητάμε η μια από την άλλη.

 

[samsympan]

Ως πρώην εκπαιδευτικός θα πρότεινα σε όλους τους εκπαιδευτικούς (και τους μάγειρες, ταμίες, εργαζομένους σε επαγγέλματα με κύρος) να διαβάσουν σύγχρονη βιβλιογραφία σχετικά με το κοινωνικό φύλο-έμφυλες ταυτότητες-έμφυλοι ρόλοι, σχετικά με τις διακρίσεις και το στίγμα σε διαφόρους τομείς πχ επαγγελματικό, σχετικά με την συστημική σκέψη (vs μηχανιστική) και την αντανάκλαση της σε διάφορους επιστημονικούς τομείς και τομείς της καθημερινότητας μας. Θεωρώ οτι θα βοηθήσει να διακρίνουν αναχρονιστικές και δυνητικά επικίνδυνες πεποιθήσεις και θα ωφεληθούν στο έργο τους και στον ρόλο τους ως γονείς (όσοι είναι).

Από την άλλη ως νυν νοικοκυρούλα ήσυχη και χαρωπή, καλύτερα να κάτσω στα αυγά μου και να μην πετάγομαι. Ας επιστρέψω στην κατσαρόλα μου γιατί θα φωνάζει και ο σύζυγος οτι ξεμυαλίζομαι με το forum και αφήνω τα παιδιά νηστικά.

[ΑΡΓΚ]

H κόρη μου στα δύο της, και μάλλον και μέχρι τα 3-4 κράτησε αυτό, είχε εντυπωσιαστεί φοβερά από κάτι γάμους και βαφτίσεις που είχαμε πάει. Το βαφτιστικό της φόρεμα ήταν άσπρο και καθημερινό σχετικά, οπότε το φόραγε συνέχεια, και όταν πια της ήταν σαν στενή μπλούζα, και έπαιρνε αγκαλιά έναν τεράστιο λαγό που είχε και γύρναγε σα μεθυσμένη γύρω γύρω τραγουδώντας ασυναρτησίες και παριστάνοντας το χορό του Ησαϊα. Η μας έβαζε να την "βαφτίζουμε" μέσα σε ένα μεγάλο κουτί από τουβλάκια.

Ο αδερφός της στην ίδια ηλικία είχε τρέλα με τις σκούπες. Τόσο με την απλή, όσο κα με την ηλεκτρική, και τελικά του πήραμε μία παιδική ηλεκτρική, που είχε κάτι μικρά μπαλάκια που γέμιζαν τον τόπο και τα μάζευε με αυτήν. Τον επόμενο χρόνο και μέχρι το νήπιο, κυκλοφορούσε συνεχώς με μία στολή πειρατή θυμάμαι.

Ο μικρός τώρα, είχε τρέλα με τα σκουπιδοπλάσματα, θα τα ξέρετε λογικά όσες έχετε αγοράκια στο δημοτικό, και ένα σκουπιδιάρικο, και όλη τη μέρα ασχολιόταν με αυτό και με τη συλλογή του από πλαστικούς σκουπιδοτενεκέδες.

 

Ακόμη βέβαια τα παιδιά μου δεν είναι ενήλικες. Αλλά μέχρι στιγμής, η πρώην "νύφη" δηλώνει ότι ούτε πρόκειται να παντρευτεί και δε θέλει να κάνει παιδιά, συν ότι δηλώνει άθεη και δεν πηγαίνει στην εκκλησία ούτε από έξω, ο πρώην πειρατής μάλλον για προγραμματιστής πάει και ούτε για ναυτικός ούτε για καθαριστής, ο δε σκουπιδιάρης θέλει να δοκιμάσει στην Καλών Τεχνών. Εκ του οποίου συμπεραίνουμε, ότι μάλλον δεν υπάρχει μεγάλη συσχέτιση με τα παιχνίδια που παίζουν τα μωρά και το τι θα τους αρέσει όταν μεγαλώνουν...

 

Εγώ από όσο μου λένε όταν ήμουν μωρό ήθελα να γίνω ο Ταρζάν, και σκαρφάλωνα παντού, ή εναλλακτικά να γίνω μαϊμού. Και σε κάποια φάση ήθελα να γίνω παπάς. Ούτε εγώ ακολουθησα αυτήν την καριέρα τελικα. 

 

[Έσπερος]

10 ώρες πρίν, samsympan είπε:

Ως πρώην εκπαιδευτικός θα πρότεινα σε όλους τους εκπαιδευτικούς (και τους μάγειρες, ταμίες, εργαζομένους σε επαγγέλματα με κύρος) να διαβάσουν σύγχρονη βιβλιογραφία σχετικά με το κοινωνικό φύλο-έμφυλες ταυτότητες-έμφυλοι ρόλοι, σχετικά με τις διακρίσεις και το στίγμα σε διαφόρους τομείς πχ επαγγελματικό, σχετικά με την συστημική σκέψη (vs μηχανιστική) και την αντανάκλαση της σε διάφορους επιστημονικούς τομείς και τομείς της καθημερινότητας μας. Θεωρώ οτι θα βοηθήσει να διακρίνουν αναχρονιστικές και δυνητικά επικίνδυνες πεποιθήσεις και θα ωφεληθούν στο έργο τους και στον ρόλο τους ως γονείς (όσοι είναι).

Από την άλλη ως νυν νοικοκυρούλα ήσυχη και χαρωπή, καλύτερα να κάτσω στα αυγά μου και να μην πετάγομαι. Ας επιστρέψω στην κατσαρόλα μου γιατί θα φωνάζει και ο σύζυγος οτι ξεμυαλίζομαι με το forum και αφήνω τα παιδιά νηστικά.

Έχοντας διαβάσει αρκετά για το κοινωνικό φύλο και τις έμφυτες ταυτότηες, γνωρίζω και για τους προβληματισμούς σχετικά με την αναπαραγωγή στερεοτύπων μέσω των παιχνιδιών. Καταλαβαίνω ότι αυτά δεν είναι μονοσήμαντα, όπως κωμικά έχει περιγράψει η @ΑΡΓΚ, και φυσικά συμφωνώ με αυτά που λέει η @Anna3011 για το παράδειγμα της οικογένειας. Όμως ανήκω στη μερίδα των ανθρώπων που έχουν αρκετούς προβληματισμούς σχετικά με παιχνίδια όπως οι οικιακές συσκευές, που όπως και να το κανουμε παραδοσιακά θεωρούνται κοριτσίστικα παιχνίδια. Αρνείστε ότι ακόμα και τώρα, αναφέρουμε ως αξιομνημόνευτο το ότι σε ένα αγόρι άρεσε πχ η ηλεκτρική σκούπα ή η σιδερώστρα; Ενώ δεν λέμε το ίδιο για τα τουβλάκια ή τα εργαλεία κηπουρικής. Και αντίστροφα θεωρούμε αυτονόητο ότι ένα κοριτσάκι θα ασχοληθεί με μια παιδική κουζίνα ή μια κούκλα μωρό αλλά όχι και τόσο αυτονόητο να σκάψει στον κήπο. 

11 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

Μετά λες ότι δε θα επέλεγες την ταμειακή και την κουζίνα γιατί δεν παραπέμπουν σε μελλοντικό επάγγελμα κύρους.

Δεν είπα καθόλου αυτό. Αλλά με δεδομένο ότι ακόμα και σήμερα, πιο πιθανό είναι να ενθαρρύνει κάποιος ένα κοριτσάκι να κάνει παιχνίδια που έχουν σχέση με οικιακά ή με "γυναικεία" επαγγελματα που παραδοσιακά έχουν μικρότερο κύρος (πωλήτρια vs μηχανικός, ταμειακή vs τουβλάκια). Δεν είνα το θέμα τι δουλειά θα κάνει το παιδί  μου, το θέμά είναι τι ορίζοντες θα του ανοίξει το παιχνίδι. Η σχέση των παιχνιδιών με τα στερεότυπα έιναι κάτι αρκετά συζητημένο και σχολιασμένο, δεν το βγάζω από το μυαλό μου. 

[Lenia16]

Just now, Έσπερος είπε:

Έχοντας διαβάσει αρκετά για το κοινωνικό φύλο και τις έμφυτες ταυτότηες, γνωρίζω και για τους προβληματισμούς σχετικά με την αναπαραγωγή στερεοτύπων μέσω των παιχνιδιών. Καταλαβαίνω ότι αυτά δεν είναι μονοσήμαντα, όπως κωμικά έχει περιγράψει η @ΑΡΓΚ, και φυσικά συμφωνώ με αυτά που λέει η @Anna3011 για το παράδειγμα της οικογένειας. Όμως ανήκω στη μερίδα των ανθρώπων που έχουν αρκετούς προβληματισμούς σχετικά με παιχνίδια όπως οι οικιακές συσκευές, που όπως και να το κανουμε παραδοσιακά θεωρούνται κοριτσίστικα παιχνίδια. Αρνείστε ότι ακόμα και τώρα, αναφέρουμε ως αξιομνημόνευτο το ότι σε ένα αγόρι άρεσε πχ η ηλεκτρική σκούπα ή η σιδερώστρα; Ενώ δεν λέμε το ίδιο για τα τουβλάκια ή τα εργαλεία κηπουρικής. Και αντίστροφα θεωρούμε αυτονόητο ότι ένα κοριτσάκι θα ασχοληθεί με μια παιδική κουζίνα ή μια κούκλα μωρό αλλά όχι και τόσο αυτονόητο να σκάψει στον κήπο. 

Δεν είπα καθόλου αυτό. Αλλά με δεδομένο ότι ακόμα και σήμερα, πιο πιθανό είναι να ενθαρρύνει κάποιος ένα κοριτσάκι να κάνει παιχνίδια που έχουν σχέση με οικιακά ή με "γυναικεία" επαγγελματα που παραδοσιακά έχουν μικρότερο κύρος (πωλήτρια vs μηχανικός, ταμειακή vs τουβλάκια). Δεν είνα το θέμα τι δουλειά θα κάνει το παιδί  μου, το θέμά είναι τι ορίζοντες θα του ανοίξει το παιχνίδι. Η σχέση των παιχνιδιών με τα στερεότυπα έιναι κάτι αρκετά συζητημένο και σχολιασμένο, δεν το βγάζω από το μυαλό μου. 

Έσπερος εδώ προτάθηκαν κάποια βοηθήματα για παιχνίδια ρόλων που θεωρούνται αρκετά συνήθη στους κύκλους των νηπίων, θες γιατί έτσι προωθείται, θες γιατί το μέσο γονιο δεν τον απασχολεί όλο αυτό με τα στερεότυπα στο σημείο που απασχολεί εσένα, δεν ξέρω. Αν εσύ προτιμάς να παίζετε το μηχανικο κανένα πρβλ. Πάρε χάρακες, χαρτιά, τουβλάκια, δεν ξέρω τι άλλο, είμαι άσχετη με το εν λόγω επαγγελμα, κ παίξτε. Θέλεις λογιστής; Πάρε ένα κομπιουτεράκι κ τα συναφη, θέλεις γιατρός, έχει σετ, θέλεις αστροναύτης το ίδιο. Αλλά δε βλέπω να παίρνεις τπτ από κανένα κ να είσαι μόνο μια αντίδραση! 

[irin]

Συγνώμη που θα το πώ Έσπερος, το είχα γράψει παλαιότερα και σε άλλο θέμα που είχες ανοίξει - νομίζω σε θέμα διατροφής: Γράφεις προβληματισμούς, σου λέμε όλες τα ίδια, και έχεις για όλα έναν αντίλογο σαν να μη θέλεις να ακούσεις τί λέμε. Δηλαδή νιώθω πως ό,τι και να πούμε, δεν κάνει διαφορά, δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν θα το σκεφτείς να το αξιολογήσεις καν. 

Αυτό δεν σε προβληματίζει; 

[Έσπερος]

Just now, irin είπε:

Συγνώμη που θα το πώ Έσπερος, το είχα γράψει παλαιότερα και σε άλλο θέμα που είχες ανοίξει - νομίζω σε θέμα διατροφής: Γράφεις προβληματισμούς, σου λέμε όλες τα ίδια, και έχεις για όλα έναν αντίλογο σαν να μη θέλεις να ακούσεις τί λέμε. Δηλαδή νιώθω πως ό,τι και να πούμε, δεν κάνει διαφορά, δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν θα το σκεφτείς να το αξιολογήσεις καν. 

Αυτό δεν σε προβληματίζει; 

Όχι αλήθεια τα σκέφτομαι. Απλώς νιώθω την ανάγκη να εξηγώ το σκεπτικό μου. Εν προκειμενω πχ εξηγώ γιατί δενείχα ασχοληθεί ποτέ με παιχνίδια όπως η κουζίνα. δεν τα κοιτούσα καν. δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι είναι τόσο σημαντικά. 

 

12 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

Γενικότερα με έχεις προβληματίσει. Δεν ξέρω γιατί ένω δείχνεις σε θέματα που δε σχετίζονται με το παιδί σου μια εξαιρετικά δομημένη σκέψη που παραπέμπει σε μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση που έχει το θάρρος της γνώμης της, όταν η κουβέντα έχει να κάνει με το μεγάλωμα του παιδιού ξαφνικά δείχνεις ανασφαλής, φοβισμένη, ανίκανη να απιφασίσει για τα πιο απλά. Ναι καταλαβαίνω ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι ευθύνη που βαραίνει τις πλάτες των γονιών και ιδιαίτερα αυτών που δεν είχαν ιδέα από παιδιά προηγουμένως, όμως θέλει και λίγο αυτοσχεδιασμό το πράγμα. Δε γίνεται να ρωτάμε και να ξαναρωτάμε για όλα.

Εγώ γενικά ρωτάω για όλα. Δυσκολεύομαι να πάρω αποφάσεις για θέματα που δεν αφορούν μόνο εμένα άμεσα. Δηλαδή κ στο σχολείο αν αναρωτιέμαι για κάτι, ρωτάω πιο έμπειρους του ίδιου κλάδου αν είναι για μάθημα ή γενικά πιο έμπειρους αν είναι για τον χειρισμό κάποιας υπόθεσης παιδαγωγικής. Για το παιδί ρωτάω τα πάντα όσους γονείς ξέρω. Όταν λέω τα πάντα, εννοώ τα πάντα. Πχ φθινόπωρο ή άνοιξη ρωτάω αν φοράνε φανελάκι, αν φοράνε μπουφάν, αν σκέπάζονται με κουβέρτα. Και για όλα ρωτάω τον άντρα μου. Δεν εννοώ ότι συζητάμε. Ρωτάω: να του βάλω το χοντρό μπουφάν; να μαγειρέψω αύριο φακές; ήπιε το γάλα και ζητάει κιάλλο, να του δώσω; 

13 ώρες πρίν, vicky86 είπε:

Βρε Έσπερος να μια ανακολουθία. Θεωρείς χρήσιμα αυτού τους είδους τα παιχνίδια, κ θες να τα ενθαρρύνεις.αλλα στον τομέα που εχει στα παιχνιδαδικα τις κουζίνες, τις ταμειακές κτλ ούτε καν πατάς. Που θα εξασκηθεί το παιδι; μονο στα ταπερ σας με αληθινά φρουτα η πετρούλες; 

Εννοώ ότι καλαταβαίνω τη χρησιμότητα του παιχνιδιού με ρόλους (το παιχνίδι εδώ ως αφηρημένη έννοια), απλώς δεν είχα αντιληφθεί πλήρως τη χρησιμότητα συγκεκριμένων παιχνιδιών-αντικειμένων. 

15 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μα ποιος σας εμποδίζει να αποκτήσετε ένα δίκτυο; Στο κάτω κάτω, ειλικρινά τώρα, έχετε πολύ" βολικά ωράρια εργασίας σε σχέση με το μέσο εργαζόμενο ζευγάρι, είστε σχετικά νέοι ακόμη, έχετε μόνο ένα παιδάκι, και ευτυχώς έχετε την υγεία σας και ούτε π.χ. ηλικιωμένους συγγενείς να φροντίζετε. Τι σας περιορίζει να πάτε σε πλατείες και παιδικές χαρές, να καλέσετε γείτονες και συναδέλφους, να γραφτείτε σε γυμναστήρια, πολιτιστικούς συλλόγους ή οτιδήποτε άλλο έχει η περιοχή;

 

Μα έχουμε δίκτυο φίλων. Δεν είναι όμως φίλοι με παιδιά σε αυτήν την ηλικία ή έστω γενικά σε παιδική ηλικία, είναι σε τελείως άλλες φάσεις. Δεν έχουμε δηλαδή τακτική αλληλεπίδραση με οικογένειες σε βόλτες, ταβέρνες, επισκέψεις, για να βλέπουμε αντιδράσεις κ συμπεριφορές. 

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Εγώ γενικά ρωτάω για όλα. Δυσκολεύομαι να πάρω αποφάσεις για θέματα που δεν αφορούν μόνο εμένα άμεσα. Δηλαδή κ στο σχολείο αν αναρωτιέμαι για κάτι, ρωτάω πιο έμπειρους του ίδιου κλάδου αν είναι για μάθημα ή γενικά πιο έμπειρους αν είναι για τον χειρισμό κάποιας υπόθεσης παιδαγωγικής. Για το παιδί ρωτάω τα πάντα όσους γονείς ξέρω. Όταν λέω τα πάντα, εννοώ τα πάντα. Πχ φθινόπωρο ή άνοιξη ρωτάω αν φοράνε φανελάκι, αν φοράνε μπουφάν, αν σκέπάζονται με κουβέρτα. Και για όλα ρωτάω τον άντρα μου. Δεν εννοώ ότι συζητάμε. Ρωτάω: να του βάλω το χοντρό μπουφάν; να μαγειρέψω αύριο φακές; ήπιε το γάλα και ζητάει κιάλλο, να του δώσω; 

Εννοώ ότι καλαταβαίνω τη χρησιμότητα του παιχνιδιού με ρόλους (το παιχνίδι εδώ ως αφηρημένη έννοια), απλώς δεν είχα αντιληφθεί πλήρως τη χρησιμότητα συγκεκριμένων παιχνιδιών-αντικειμένων. 

Μα έχουμε δίκτυο φίλων. Δεν είναι όμως φίλοι με παιδιά σε αυτήν την ηλικία ή έστω γενικά σε παιδική ηλικία, είναι σε τελείως άλλες φάσεις. Δεν έχουμε δηλαδή τακτική αλληλεπίδραση με οικογένειες σε βόλτες, ταβέρνες, επισκέψεις, για να βλέπουμε αντιδράσεις κ συμπεριφορές. 

 

Ασχολείσαι άραγε με θέματα που αφορούν μόνο εσένα άμεσα? Με κάτι άλλο πέραν του τί θα μαγειρέψεις (αφού πάρεις το ΟΚ του συζύγου), πώς θα ντύσεις το παιδί, με τί θα παίξει το παιδί, πότε θα ξυπνήσει, θα φάει και θα κοιμηθεί?

 

Καταλαβαίνω την δυσκολία των πρώτων χρόνων του παιδιού, τα έχω ζήσει επί δύο πρόσφατα αλλά η αφοσίωση και η ενασχόληση έχει και τα όριά της, ειλικρινά φαίνεται ότι έχεις πέσει πάνω στο παιδί και έχει χαθεί κάθε ισορροπία. Και δεν εννοώ τόσο από πρακτικής άποψης, όσο από συναισθηματικής.

 

Χρειάζεσαι, κατά την γνώμη μου επειγόντως :

 

Να δημιουργήσεις κύκλο ανθρώπων, με τους οποίους θα βλέπεσαι χωρίς δικαιολογίες.

Να αρχίσεις να συζητάς και ενίοτε να τσακώνεσαι με τον άντρα σου και όχι απλά να τον ρωτάς τί να κάνεις και αν διαφωνείς να μην λες τίποτα για να μην τσακωθείτε.

Να φέρεις το παιδί σου σε επαφή με άλλα παιδιά, δεν γίνεται ένα δίχρονο παιδί να συναναστρέφεται μόνο ενήλικες.

Επεξεργάστηκαν 14 Ιανουαρίου,2020 by Deena

[Έσπερος]

Just now, Deena είπε:

 

Ασχολείσαι άραγε με θέματα που αφορούν μόνο εσένα άμεσα? Με κάτι άλλο πέραν του τί θα μαγειρέψεις (αφού πάρεις το ΟΚ του συζύγου), πώς θα ντύσεις το παιδί, με τί θα παίξει το παιδί, πότε θα ξυπνήσει, θα φάει και θα κοιμηθεί?

Ναι ασχολουμαι. Οσο περναει ο καιρος ολο κ περισσοτερο. Διαβασμα, καποια σειρα ή ταινια, το σχολείο. Αλλα εγω ημουν παντα ο τυπος που τον ρωτανε κ λεει οτι δεν εχει προβλημα. και σε μια παρεα, δεν θα προτεινω μερος και ωρα, δεν θα πω οχι αν δεν με βολευει. Δεν θα πω ποοα ταινία θα δούμε ή τι θα παραγγείλουμε στην ταβέρνα. Δεν ειναι θεμα να παρω την αδεια του αντρα μου, εκείνον τον ενοχλει πολυ αυτο παρολο που τον συμφερει. 

[Lenia16]

Just now, Έσπερος είπε:

Ναι ασχολουμαι. Οσο περναει ο καιρος ολο κ περισσοτερο. Διαβασμα, καποια σειρα ή ταινια, το σχολείο. Αλλα εγω ημουν παντα ο τυπος που τον ρωτανε κ λεει οτι δεν εχει προβλημα. και σε μια παρεα, δεν θα προτεινω μερος και ωρα, δεν θα πω οχι αν δεν με βολευει. Δεν θα πω ποοα ταινία θα δούμε ή τι θα παραγγείλουμε στην ταβέρνα. Δεν ειναι θεμα να παρω την αδεια του αντρα μου, εκείνον τον ενοχλει πολυ αυτο παρολο που τον συμφερει. 

Δεν έχω γνωρίσει κανέναν τετοιο άνθρωπο οφείλω να ομολογήσω με εξαίρεση τη γιαγιά μου -θεος σχωρεστη- η οποία ήταν αμόρφωτη, αδελφή παπά, με τρία μεγαλύτερα αδέλφια κ δεν είχε βγει από τα όρια του νομού μας. Η οποία κατά τα άλλα έφερνε βόλτα τρία σπίτια κ μεγάλωσε 4 παιδιά κ 6 εγγόνια. Παρόλα αυτά, αυτή είσαι κ δε συμφωνω ότι το πρβλ σου είναι αυτο. Το θέμα είναι εδώ ότι καλεισαι να παίξεις το ρόλο της μανας, δεν πρόκειται για αποφάσεις τύπου σε ποιο μπαράκι θα πάμε κ αν θα φάμε μακαρόνια ή μπριζόλες. Οι αποφάσεις για το παιδι σου αφορούν κ εσενα, όχι μόνο τον άντρα σου. Αυτό το έχουμε συζητήσει κ σε άλλα τοπικς, πρέπει να αναθεωρήσεις λίγο το σκεπτικό σου σχετικά με το ποια είναι η κύρια οικογένεια σου πλέον. Δεν είσαι η κόρη της μαμάς σου αλλά η μάνα του παιδιού σου. 

[vicky86]

Just now, Έσπερος είπε:

 @ΑΡΓΚ @Anna3011είνα το θέμα τι δουλειά θα κάνει το παιδί  μου, το θέμά είναι τι ορίζοντες θα του ανοίξει το παιχνίδι. Η σχέση των παιχνιδιών με τα στερεότυπα έιναι κάτι αρκετά συζητημένο και σχολιασμένο, δεν το βγάζω από το μυαλό μου. 

Εντάξει δ ζω σε κανενα χωριο, αλλα ουτε κ αθηνα. Αλλα αυτά που λες ούτε από παππουδες δ τα έχω ακούσει. Κανένας δ σχολιάζει πλέον ένα αγοράκι που παίζει με κουζινικα η ακομη κ με μωρο-κουκλα

Οκ τα παιχνίδια κ τα στερεότυπα, εχει συζητηθεί πολύ στον να μην κολλάμε κ να παίρνουμε εργαλεία στα κορίτσια, κουζίνες στα αγόρια. Αλλα εσύ το έφτασες στο άλλο ακρο

Προσωπικα ποτέ δ μου αρεζε σαν παιδι η μπαρμπι πχ, κ δ θεωρώ ότι είναι κ το καλύτερο πρότυπο αλλα δ θα απαγόρευα στην κορη μου να πάρει. Ήδη στα 5εχει περισσότερες από ότι είχα εγώ σε όλη την παιδική ηλικια

Δ κάθονται όλοι να αναρωτιουνται τι ορίζοντες ανοίγει αυτό το παιχνίδι στο παιδι μου. Αρκει να αρέσει στο παιδι κ να περνάει καλά. Οι ορίζοντες ανοίγουν κ αργότερα κ με ένα σωρό άλλους τροπους

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν ειναι θεμα να παρω την αδεια του αντρα μου, εκείνον τον ενοχλει πολυ αυτο παρολο που τον συμφερει. 

 

Το πιστεύω ότι τον ενοχλεί, το κάνει και ο δικός μου σύζυγος μερικές φορές (να με ρωτάει δηλαδή πράγματα σχετικά με το τί να κάνει με τα παιδιά) και με ενοχλεί αφάνταστα, θα ήθελα να νιώθω ότι μπορεί να πάρει πρωτοβουλία χωρίς να βραχυκυκλώνει. Σκέψου ότι ο δικός μου δεν το κάνει και συνέχεια (όπως λες ότι κάνεις εσύ), αλλά και πάλι είναι πολύ εκνευριστικό.

 

Πέραν αυτού τώρα που είναι και λίγο άσχετο, διαβάζοντας εδώ και κάποιες μέρες το θέμα, θα ήθελα να πω και κάτι άλλο. Πρέπει σίγά-σιγά να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι το παιδί, όπως όλα τα παιδιά, για τον οποιονδήποτε λόγο, θα έχει είτε προσωρινά είτε μόνιμα κάποιες ελλείψεις/αδυναμίες.

 

Όσο δεν συναναστρέφεται συνομίληκα και περνά τον χρόνο του εκ περιτροπής με 3 ενήλικες θα έχει έλλειψη κοινωνικοποίησης και αλληλεπίδρασης.

Όσο το καθημερινό του πρόγραμμα είναι προκαθορισμένο χωρίς εκπλήξεις και χωρίς ανάγκη να επικοινωνήσει οποιαδήποτε επιθυμία ή ανάγκη του, θα έχει αδυναμία στον λόγο και πιθανόν έλλειμμα στην φαντασία.

Ένα παιδί που από μωρό "διαβάζει" αφηγηματικά παραμύθια με τους γονείς του, θα έχει για πολλά χρόνια πιο πλούσιο λεξιλόγιο από τον γιο σου, πιθανόν βέβαια να μην τρώει μόνο του μέχρι τα 3, γιατί οι γονείς του το ταϊζουν διαβάζοντάς του παραμύθια κοκ.

 

Θέλω να αναφερθώ στο παράδειγμα του γιου μου, ο οποίος έχει από μικρός πολύ πλούσιο λόγο και είναι πολύ δυνατός σε "γνωστικές" δεξιότητες (δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ τον σωστό όρο), σε κάθε βαθμίδα στην οποία έχει φοιτήσει μέχρι στιγμής μας έχει επισημανθεί η ανάγκη ειδικής εκπαιδευτικής αντιμετώπισης λόγω των δεξιοτήτων αυτών. Κοιτώντας πίσω στα βρεφικά και νηπιακά του χρόνια εύκολα εντοπίζω αυτά που κάναμε και συμβάλλαμε στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων αυτών, ταυτόχρονα όμως εντοπίζω και όσα μας ξέφυγαν, όπως η αυτοεξυπηρέτηση στην οποία υστερεί και θα πάρει καιρό ακόμα ώστε να έρθει στο ίδιο επίπεδο με τους συνομιλήκους του ή η διεκδικητικότητα και η υπεράσπιση του εαυτού του απέναντι στα άλλα παιδιά (δεξιότητα την οποία στερούνταν όταν μπήκε στον σχολικό στίβο αλλά γρήγορα κατέκτησε).

 

Δεν υπάρχει παιδί που οι γονείς του είχαν "επιτυχία" σε όλα κατά την ανατροφή του, σε όλους μας κάτι ξεφεύγει, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να αυτομαστιγωνόμαστε και να ζούμε με το συνεχές άγχος ότι κάτι δεν κάνουμε καλά. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθείς για το καλύτερο. Δεν είμαι της άποψης ότι τα παιδιά μεγαλώνουν μόνον με τις καλές προθέσεις, χρειάζονται και πράξεις και αυτοαμφισβητήσεις και ανοιχτό μυαλό. Επίσης, όπως διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο γονεϊκότητας, το ευτυχές είναι ότι κατά την ανατροφή των παιδιών, για κάθε λάθος που κάνεις και σκέφτεσαι "Θα έπρεπε να το είχα κάνει αλλιώς/Να είχα πει κάτι άλλο κλπ", θα παρουσιαστεί σίγουρα και σύντομα και άλλη ευκαιρία να κάνεις κατι διαφορετικά/πιο σωστά.