Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες.

[Nefeli2014]

18 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Νωρίτερα μίλησες για ατσούμπαλους ανθρώπους, ένας τέτοιος είναι ο γιο μου, οπότε αν κάνει κίνηση να χτυπήσει κάποιο παιδί επειδή δεν μπορεί να έχει τον έλεγχο της δύναμης του θα το πονέσει πολυ στα αλήθεια, δεν θα το ήθελα με τίποτα, δεν νομίζω πως θα έχω την ψυχραιμία να αντιδράσω έτσι, το πιο πιθανό είναι να τον πάρω να φύγουμε από την παιδική χαρά. Αν προλάβω και πιάσω το χέρι του πριν το κάνει θα τον ειδοποιήσω πως αν το ξανακάνει θα φύγουμε, βέβαια η αλήθεια έιναι πως δεν το έχει κάνει ποτέ αυτό,δεν έχει χτυπήσει ποτέ άλλο παιδί, μόνο σε εμένα το έκανε αυτό.

Κάτι εξίσου σημαντικό είναι ότι 9 στους 10 γονείς θα αντιδράσουν άσχημα αν δουν ένα παιδί να χτυπάει το δικό τους και ο άλλος γονέας να μην αντιδρά, δεν είναι λίγοι και αυτοί που θα αποφύγουν αυτό το παιδί, και είναι κρίμα, πιθανό επίσης αυτό το παιδί να στοχοποιηθεί και να του μπει η ταμπέλα του ''επιθετικού'' , κάτι στο οποίο επίσης διαφωνώ καθώς και εγώ πιστεύω πως δεν υπάρχουν επιθετικά παιδιά (σίγουρα όχι μέχρι τα 5-6) αλλά αυθόρμητα παιδιά.

 

Υπάρχουν επιθετικά πως δεν υπάρχουν κι εχουν προβλήματα, διαταραχές διάφορες. Εμας ένας στο σχολείο δεν μπορείς να μην το πεις επιθετικό, αντιθέτως είναι πάρα πολύ, βαράει όποιον βρει μπροστά του, χτυπάει πράγματα πετάει φωνάζει. Έχει πρόβλημα το παιδάκι. Επίσης δεν γιβεται να μη στοχοπιηηθει όταν η καθημερινή συζήτηση όλων περιφέρεται γύρω από αυτόν. Όσον αφορά τους γονείς δεν κάνουν τίποτα παρά τα βάζουν με τη δασκάλα. Και γονεις που τους έχουν μιλήσει είναι αντιδραστικόι. Οπότε εκεί βραστα κι άστα. Έχει κληθεί ο σύμβουλος και ο Θεός μαζί μας. 

[Sentir...natureza]

On 26/11/2019 at 3:29 ΠΜ, Nefeli2014 είπε:

Χωρίς να εχω διαβάσει αυτόν που λες, αλλά θα τον διαβάσω (έχει στα ελληνικά τίτλο?)

Δεν εχω βρει ακομη μεταφρασμενο βιβλιο με τις αρχες του Rudolf Steiner. Υπαρχουν καποια στα αγγλικα αν ενδιαφερεσαι.

Φυσικα, μπορεις να εμπλουτισεις τις γνωσεις σου με βιβλια της Montessori οπως ειπωθηκε ηδη.

Διαφερουν λιγο ως προς τα μεσα του παιδαγωγικου τους εργου αλλα εχουν ενα σημαντικο κοινο (μεσα σε αλλα) : Δειχνουν και οι δυο τον ιδιο σεβασμο στην ελευθερη υπαρξη του παιδιου  και στην σημαντικοτητα της αντιμετωπισης του σαν ολοτητα.

 

11 ώρες πρίν, kine είπε:

 Οπότε για το δικό του πρότυπο δεν έχω ιδέα, αλλά σου εγγυόμαι ότι την βιβλιογραφία της Μοντεσσόρι, αν δεν την έχεις διαβάσει ΠΡΕΠΕΙ να της διαβάσεις. Θα σε καταπλήξει και το έργο και η προσωπικότητα της. Εγώ τουλάχιστον είχα μια πολύ στρεβλή εικόνα περί μοντεσσοριανής αγωγής, έχοντας διαβάσει από άρθρα και μπλογκς κτλ. Το περιεχόμενο των βιβλίων της, είναι πραγματικός θησαυρός για όποιον ψάχνει έναν τρόπο που να μην πνίγει το παιδί, αλλά να μην χάνει και τα όρια του, το πλαίσιο, τη σταθερότητα του. Και πρώτο απ' όλα, προτείνω το Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.

Εχω διαβασει μονο το "Μυστικο της παιδικης ηλικιας" της Μοντεσσορι, αλλα θα με ενδιεφερε να διαβασω κι αλλα (ισως σε βιβλιοθηκη γιατι πολλα ειναι εξαντλημενα).

Παντως, αν ειχα την δυνατοτητα θα πηγαινα τα παιδια μου σε σχολειο Waldorf (υπαρχει στην Αθηνα στο Μαρουσι, προνηπια-δημοτικο). Εκτος του οτι η φιλοσοφια τους με βρισκει απολυτα συμφωνη και ταυτιζομαι ολοκληρωτικα με την παιδαγωγικη του, εχω βρεθει σε Μοντεσσοριανο παιδικο σταθμο (με την σχολη μου) και το κλιμα που μου εβγαινε ηταν πολυ ακαδημαϊκο. Μας εξηγουσαν αρκετα συχνα τι ευκολα που θα τους ειναι τα γραμματα, τα μαθηματικα μελλοντικα στο δημοτικο, η ευκολη εκμαθηση της 2ης γλωσσας ακομη και "επιδειξη" λυσης ριζων μας εκαναν τα παιδια και ανατριχιασα. Moυ εβγαζε λιγο την αισθηση σχολειου προετοιμασιας αριστουχων (και το κοινωνικοοικονομικο επιπεδο των οικογενειων ηταν υψηλο). Δεν λεω, η παιδαγωγικη της και το υλικο που εφηυρε μπορει οντως να ειναι απιθανο, απλα ο σκοπος μου φανηκε οτι καπου χαθηκε στη πορεια (στο συγκεκριμενο σχολειο). Πιθανοτατα η Montessori δεν ειχε αυτο κατα νου (αν και χρησιμοποιει αρκετα συχνα την "εργασια") αλλα αυτο που ειδα με απογοητευσε.

[ΑΡΓΚ]

12 ώρες πρίν, kine είπε:

 

Αυτό τον κανόνα δεν τον καταλαβαίνω. Υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν και τα λέω, υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν και δεν τα λέω. Εξαρτάται από το τί θέλω να κάνω και τι επιδιώκω με το να το πω (προφανώς εννοείς στον κηδεμόνα ή τον ενήλικα υπεύθυνο).

 

Ηταν ενοχλημένο το μικρό αλλά διατηρούσε τη θέση του με τις δικές του δυνάμεις. Και ούτε μια φορά δεν έστρεψε τα μάτια του προς την δασκάλα ή κάποιον άλλο για να αναζητήσει υποστήριξη. Ηταν απόλυτα ξεκάθαρο ότι παρόλο που υπέστει πίεση, δεν αισθανόταν την ανάγκη να λάβει υποστήριξη. 

 

 

Το να ακολουθείς όπως είπες κι εσύ μια "τακτική" δεν νομίζω ότι αποδίδει τίποτα. Αν όμως έχεις στο νου σιγά σιγά να καλλιεργηθείς και να δουλεύεις μέσα σου μερικές σκέψεις, πριν κρίνεις πότε και πώς θα παρέμβεις, σιγά σιγά χτίζεται μέσα σου μια ευαίσθητη αντίληψη πολύ πιο λεπτή από αυτή που είχες, πριν αρχίσεις να παρατηρείς το παιδί σου και τα άλλα παιδιά - χωρίς προκαταλήψεις όσο γίνεται.

 

Σταδιακά αρχίζουν και παίρνουν τα πράγματα άλλη διάσταση. Βλέπεις τα παιδιά και έχεις μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ότι θα κατορθώσουν κάτι μόνα τους. Και μια στο τόσο όντως το κατορθώνουν και τότε είναι φανερή η ποιοτική διαφορά μεταξύ του "σωστού" που δίδαξες και συνέβη χάρη σε σένα και του σωστού που κατόρθωσε το παιδί σου, μόνο του, χάρη στην προσπάθεια του και την αντίληψη του. Κι έτσι σιγά σιγά κι εσύ παίρνεις λίγο θάρρος ότι, αξίζει να κανεις ένα βήμα πίσω και να περιμένεις και να μην προτρέχεις.  Επιπλέον σιγά σιγά παίρνουν την πραγματική τους διάσταση κάποια πράγματα και βλέπεις πιο ήρεμα το επικριτικό ύφος του άλλου γονέα, δεν αγχώνεσαι πώς θα σκεφτούν οι άλλοι γονείς αν δεν επιπλήξεις το παιδί άμεσα, δεν ντρέπεσαι για την ανάρμοστη συμπεριφορά γιατί ξέρεις ότι είναι μέρος της προόδου κι όχι μια έλλειψη που πρέπει να διορθωθεί εδώ και τώρα.

 

Και σε κάθε περίπτωση, οι κοινωνικές συναναστροφές έχουν μια ποικιλία απροσδόκητη. Μπορεί το παιδί μου που χτυπάει τον αδερφό του, να είναι "θύμα" σε ένα άλλο περιβάλλον. Το παιδί μου το ήρεμο και εσωστρεφές, να είναι ταραχοποιός σε ένα άλλο περιβάλλον. Το παιδί μου το δειλό, να είναι συγκροτημένο και σταθερό σε ένα άλλο περιβάλλον. ..... Δεν μπορούμε να έχουμε μια συμπεριφορά για το κάθε τι. Μπορεί να είμαι παρατηρητής και διακριτικός γενικά, αλλά αλλιώς θα φερθώ σε ένα 3 χρονο που ζητά υποστήριξη ή επιβεβαίωση κι αλλιώς σε ένα 3χρονο που δείχνει να ξέρει που θέλει να πάει και που να σταθεί. Πρέπει να είμαι σε θέση να διακρίνω τις διαφορές στην προσωπικότητα των παιδιών και να ανταποκρίνομαι αναλόγως στην κάθε ανάγκη. 

 

Είναι σημαντικό επίσης να έχουμε ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο δικός μας στόχος, των γονέων. Εγώ μπορεί να ενδιαφέρομαι για την προσωπικότητα του παιδιού και για το αυτεξούσιο του, όμως αυτό είναι πολύ εκκεντρικό και ακόμη και λάθος, για έναν άλλο γονέα που έχει πολύ ισχυρή μέσα του την αίσθηση της κοινότητας και είναι πιο σημαντικό να βλέπει το παιδί του σύννομο με την κοινότητα, παρά να αυτονομείται και α ξεχωρίζει για την κρίση και την αντίληψη του. Δεν είναι απαραίτητα το ένα καλό και το άλλο κακό. Αλλά έχει σημασία να ξέρουμε εμείς, οι γονείς, πρώτα απ' όλα για μας, που τοποθετούμαστε και ποιες είναι οι δικές μας αξίες και οι στόχοι μας. 

 

 

 

Δεν ξέρω πώς να εκφράσω αυτό που θέλω να πω χωρίς να ακουστεί αγενές, θα προσπαθήσω για το καλύτερο που μπορώ. Η όλη θεώρηση μου ακούγεται υπεροπτική. Ότι ξεκινάει από την παραδοχή ΄ότι η μικρή Ναυσικά (τυχαίο όνομα, έτσι μου ήρθε τώρα, νομίζω δεν το έχουμε εδώ, μην προσβληθεί κανείς) είναι ένα ον εξαιρετικά ξεχωριστό, αυτό που ειρωνικά οι Αμερικάνοι αποκαλούν special snowflake. Που έχει μία τόσο μοναδική γενετική προδιάθεση για κάτι πραγματικά ξεχωριστό, ώστε να μην μπαίνει σε κανόνες. Εν αντιθέσει με τα παιδιά των άλλων, που αν στην πορεία εισπράξουν μερικές σφαλιάρες, τότε θα είναι "θύματα" (τονίζω τα εισαγωγικά, δεν είναι τυχαία) και θα πρέπει να μετουσιώσουν αυτή τη σφαλιάρα που τους έδωσε η ζωή σε μάθηση.

Δεν θα ισχυριστώ ότι όλοι οι γονείς δεν το έχουν νιώσει αυτο, ή τουλάχιστον όλοι οι σχετικά μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ψαγμένοι ή γενικότερα με αυτοπεποίθηση: ότι δεν μπορεί, το υπέροχο πλάσμα που δημιούργησαν είναι μοναδικό και ναι μεν όλα τα παιδάκια είναι υπέροχα, αλλά το δικό μας, ε λίγο πιο ξεχωριστό. 

Έχω λοιπόν μερικές ερωτήσεις πραγματικών σεναρίων, που πολλοί γονείς έχουν αντιμετωπίσει:

- Η μικρή Ναυσικά ετών 3, στην παιδική χαρά σπρώχνει το συνομήλικο μεν, αλλά μισό κεφάλι πιο κοντό, Κωστάκη. Ο οποίος γρατζουνά το γόνατό του και κλαίει. Δεν τον σπρώχνει κατά λάθος, η κίνηση είναι εσκεμμένη. Την αφήνεις να συνεχίσει το παιχνίδι της, αν δε δείξει κανένα ενδιαφέρον για τον Κωστάκη; Π.χ. με το πέσιμο ο Κωστάκης της άδειασε την τσουλήθρα που η Ναυσικά ήθέλε να μονοπωλήσει, και τώρα χαίρεται το ότι την έχει όλη δική της, μην ρίχνοντας ούτε δεύτερη ματιά στον Κωστάκη, το κλάμα του, και τις δολοφονικές ματιές της γιαγιάς του. Τι κάνεις;

- Ο τετράχρονος και ανεπτυγμένος Γιωργάκης μονοπωλεί την κούνια μισή ώρα, η μαμά του δεν βλέπει κανένα πρόβλημα και απλά μιλά στο κινητό στην άλλη άκρη του πάρκου. Η τρίχρονη Ναυσικά περιμένει υπομονετικά, αν πάει να παραπλησιάσει ο Γιωργάκης με τσαμπουκά την σπρώχνει, τελικά εκείνη κάθεται σε μία γωνιά και κλαίει και παραιτημένη κινείται προς άλλο παιχνίδι. Παρεμβαίνεις;

- Η Ναυσικά έκλεισε αισίως τα 6, είναι ένα δυναμικό και ανεξάρτητο παιδί και πηγαίνει στην πρώτη. Η δασκάλα της έχει μεγάλη αγάπη για την πειθαρχία και επανειλημμένα απλά βγάζει τη Ναυσικά από την τάξη γιατί δεν περιμένει τη σειρά της να μιλήσει ή κάνει φασαρία. Πετά και μερικές αγενείς παρατηρήσεις για το πόσο ενοχλεί όλα τα παιδιά η Ναυσικά και πρέπει να μάθει τρόπους αλλιώς θα καταλήξει χωρίς κανένα φίλο και αγράμματη. Την αφήνεις να τα βγάλει πέρα μόνη της;

- Ενημερώνεσαι από τη μαμά της μικροκαμωμένης Αννας ότι η αναπτυγμένη σωματικά εξάχρονη Ναυσικά τρομοκρατεί την Άννα σε κάθε διάλειμμα και απαιτεί να της δινει το κολατσιό της, ή την κοροϊδεύει γιατί είναι κοντή. Λες στη μαμά της Άννας "πιστεύω ότι τα παιδιά θα το λύσουν μόνα τους" και απομακρύνεσαι;

 

Προσπαθώ να καταλάβω αν έχω κάτι παρεξηγήσει σε αυτή τη φιλοσοφία, όπως και το αν τελικά εφαρμόζεται στην πράξη, ή όχι

[Sentir...natureza]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Δεν εχω βρει ακομη μεταφρασμενο βιβλιο με τις αρχες του Rudolf Steiner. Υπαρχουν καποια στα αγγλικα αν ενδιαφερεσαι.

 

Υπαρχει αυτο, δεν το ειχα βρει "Η αγωγή του παιδιού σύμφωνα με την άποψη της επιστήμης του πνεύματος" του ιδιου, αλλα εχει αρκετα αξιολογα ξενογλωσσα αλλων συγγραφεων που επεξηγουν την φιλοσοφια του.

[Lenia16]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Υπαρχει αυτο, δεν το ειχα βρει "Η αγωγή του παιδιού σύμφωνα με την άποψη της επιστήμης του πνεύματος" του ιδιου, αλλα εχει αρκετα αξιολογα ξενογλωσσα αλλων συγγραφεων που επεξηγουν την φιλοσοφια του.

Είστε εσείς τώρα μάνες με δύο παιδια ρε κορίτσια;! Που προλαβαίνετε κ διαβάζετε κ ψυχολογία; Εγω σηκωνομαι 1-2 το πρωί να διαβάσω για το μεταπτυχιακό κ φοράω τα ρούχα μου ασιδερωτα. Κάτι κάνω πολύ λαθος

[Sentir...natureza]

Just now, Lenia16 είπε:

Είστε εσείς τώρα μάνες με δύο παιδια ρε κορίτσια;! Που προλαβαίνετε κ διαβάζετε κ ψυχολογία; Εγω σηκωνομαι 1-2 το πρωί να διαβάσω για το μεταπτυχιακό κ φοράω τα ρούχα μου ασιδερωτα. Κάτι κάνω πολύ λαθος

Eγω δεν σιδερωνω  Εστω 10 λεπτα αναγνωσης την ημερα καποια στιγμη το τελειωνεις το βιβλιο Βεβαια, να πω οτι τωρα διαβαζω 3 ταυτοχρονα μια το ενα μια το αλλο οποτε αργει ο καιρος που θα τελειωσω καποιο 

[Έσπερος]

Just now, Lenia16 είπε:

Είστε εσείς τώρα μάνες με δύο παιδια ρε κορίτσια;! Που προλαβαίνετε κ διαβάζετε κ ψυχολογία; Εγω σηκωνομαι 1-2 το πρωί να διαβάσω για το μεταπτυχιακό κ φοράω τα ρούχα μου ασιδερωτα. Κάτι κάνω πολύ λαθος

Καλεί δεν κατάλαβες τι κάνουν; αφήνουν τα παιδιά τους ανεξέλεγκτα για να μεγαλώσουν ελεύθερα, αράζουν σ ενα παγκάκι διαβάζοντας βιβλια κ μετα λενε οτι ειναι η φιλοσοφια τους αυτη. Σας καταλάβαμε κι εσας. Βρηκαμε πρωτα αυτες που κακοποιούν τα παιδια τους με οικιακές εργασιες κ αυτες χαζεύουν στα φορουμ κ λενε οτι το κανουν για να γινουν ανεξαρτητα, τωρα ηρθε η σειρα σας! 

[Nefeli2014]

Νομίζω πάντως κοπέλες πως η αλήθεια και το σωστό ειναι κάπου στη μέση. 

Στο δια ταύτα, να επανέλθουμε με παραδείγματα, εμένα προσωπικά αυτά με βοηθούν.

Έχετε ένα παιδάκι στην τάξη πάρα μα πάρα πολύ επιθετικό. Έχουν γίνει ενστάσεις από όλες τις μήτερες. Εχουν γίνει ενστάσεις από τη δασκάλα στους γονείς κι από τους άλλους γονείς στους άλλους γονεις. 

Αποτέλεσμα :οι γονείς του παιδιού να μη μιλάνε σε κανέναν μας το πρωί και να βρίζουν τη δασκάλα. Πως αυτή φταίει που δεν μπορεί να τον κάνει καλά.

Παράλληλα να συνεχίζεται η επιθετικοτητα του. Κι όταν εγώ προτείνω στειλτον σπίτι του, η απάντηση είναι απαγορεύεται. Όταν η άλλη μητέρα προτείνει να το δει κάποιος ειδικός η απάντηση είναι φέτος δεν παίζει παράλληλη στήριξη και καααποοια στιγμή θα το δει ο σύμβουλος. 

 

Οπότε μηδέν εις το πηλίκο. Αποτέλεσμα παιδιά δαρμενα, μάθημα δύσκολο έως καθόλου, δασκάλα απογοητευμένη. 

 

Τι κάνετε με τα παιδιά σας? Δώστε παραδείγματα, όχι θεωρίες

[Έσπερος]

On 26/11/2019 at 11:25 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Θα ακουστεί ειρωνικό, αλλά δεν είναι: ως "ψαγμένες" μωρομάνες, που έχουμε διαβάσει ένα κάρο πράγματα, και ανάθεμα κι αν ξέραμε τι να κάνουμε, βαφτίζουμε τις τιμωρίες συνέπειες. Ή κάτι αντίστοιχα politically correct. Πάλι τιμωρίες είναι, πάλι το παιδί στεναχωριέται, όπως και να τις πούμε. Και πάλι καλά, γιατί μία συνέπεια που αφήνει το παιδί παγερά αδιάφορο, είναι απλά σαχλαμάρα. Εκτός αν απλά καταλήγουμε στην συνεχή απειλή της τιμωρίας-συνέπειας, που είναι απλά κωμικοτραγική. 

Το έχουμε ξανασυζητήσει κι αλλού αυτό. Η συνέπεια κανονικά είναι κάτι που απορρέει άμεσα από μια αρνητική πράξη, την εξηγείς κ το παιδί την υφίσταται. Δεν είναι κάτι που το αποφασίζεις. Βέβαια κάποιες φορές πιστεύω παίζουμε με τις λέξεις πχ ένα συναίσθημά σου όπως κούραση ή απογοήτευση ή έλλειψη χρόνου που προκλήθηκε από μια πράξη του παιδιού κ επικαλείσαι για να μην κάνεις κάτι που του αρέσει, είναι όντως μια συνέπεια που απορρέπει από την ενέργειά του αλλά θυμίζει κ την τιμωρία. ΄Ή αν πεις ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να κάνει κάτι που του αρέσει επειδή η οικογένεια τα έδωσε για να αποκαταστήσει καποια ζημιά που έκανε. Κ μάλλον από κάτι τέτοια προκύπτει κ η σύγχυση γιατί αυτά είτε έτσι τα πεις είτε αλλιώς, τον ίδιο αντίκτυπο έχουν, όμς διαφέρει πολύ η οπτική ανάλογα με το πώς θα τα παρουσιάσεις. Όμως το να βαφτίζεις συνέπεια την τιμωρία που σκέφτηκες, μόνο κ μόνο για να μην το πεις τιμωρία, είναι χαζό όπως λες κ εσύ. 

 

Το βαθύτερο ερώτημα, που είναι κ αυτό που διαφοροποιεί τις οπτικές μας εδώ, είναι το πόσο χρόνο δίνουμε στο να αντιληφθεί το παιδί μόνο του τις συνέπειες των πράξεών του κ να αυτοοριοθετείται, αντί να φοβάται την τιμωρία. Είναι απεριόριστος αυτός ο χρόνος; Πόσα ανεχόμαστε μέχρι τότε; Τι είναι άραγε πιο αποτελεσματικό; ΕΓώ πάντως δεν έχω βρει απάντηση. Ως εκπαιδευτικός σίγουρα δεν έχω βρει, αλλά εκεί είναι πολλές παράμετροι, συχνά χρειάζεται άμεση δράση. Ως μητέρα δεν έχω έρθει ακόμα σε τέτοιους προβληματισμούς, αλλά τα δύο κοντεύουν οπότε θα με απασχολήσουν σύντομα.

[kotsifikos]

17 hours ago, Nefeli2014 said:

Υπάρχουν επιθετικά πως δεν υπάρχουν κι εχουν προβλήματα, διαταραχές διάφορες. Εμας ένας στο σχολείο δεν μπορείς να μην το πεις επιθετικό, αντιθέτως είναι πάρα πολύ, βαράει όποιον βρει μπροστά του, χτυπάει πράγματα πετάει φωνάζει. Έχει πρόβλημα το παιδάκι. Επίσης δεν γιβεται να μη στοχοπιηηθει όταν η καθημερινή συζήτηση όλων περιφέρεται γύρω από αυτόν. Όσον αφορά τους γονείς δεν κάνουν τίποτα παρά τα βάζουν με τη δασκάλα. Και γονεις που τους έχουν μιλήσει είναι αντιδραστικόι. Οπότε εκεί βραστα κι άστα. Έχει κληθεί ο σύμβουλος και ο Θεός μαζί μας. 

Δεν μιλάω για παιδιά με ιδιαιτερότητες, μιλάω για το σύνολο των παιδιών αυτής της ηλικίας.

[Sentir...natureza]

On 26/11/2019 at 11:17 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Θα έλεγα ότι το θύμα έμαθε (επειδή πόνεσε) να αποφεύγει το γιο σου. Επίσης τα παιδιά που ήταν παρόντες έμαθαν ή να αποφεύγουν το γιο σου ή να είναι με το μέρος του. Όλοι οι παρόντες, θύμα , θύτης και θεατές, έμαθαν ότι εσύ δεν είσαι ενήλικας και δεν περιμένουν κάτι από εσένα. Και ο θύτης έμαθε ότι μπορεί ανενόχλητα να δέρνει. Εκτός αν το θύμα ανταπέδωσε χειρότερα, οπότε όντως υπήρξε αυτορρίθμηση. Τα περί συζήτησης που θα ανοίξουν το παιδί που έδειρε με το παιδί που τις έφαγε, στα 2,3,4 χρόνια, είναι μάλλον χιουμοριστικη πινελιά; Το πώς δε ο πόνος του άλλου δεν φέρνει χαρά, δεν το καταλαβαίνω: το δίχρονο τραβά τα μαλλιά των άλλων, του φαίνεται αστείο γιατί τσιρίζουν, το ξανακάνει. Γίνεται πάρα πολλές φορές, τα μικρά παιδιά το βρίσκουν συχνά πολύ διασκεδαστικό σαν αντίδραση.

Φυσικα οπως παντα τωρα μου εβγαλε τις παραθεσεις σου. Δεν μου εχει τυχει ακομη να δω να στοχοποιειται ενα νηπιο και να αποφευγεται η παρεα μαζι του επειδη σηκωσε χερι 1-2-3 φορες. Να γινεται επανειλλημενα, καθημερινα το καταλαβαινω αλλα με καποια περιστατικα στην παιδικη χαρα δεν νομιζω οτι απομονωνονται τα παιδια. Θα μπορουσα να πω οτι τα νηπια συγχωρουνε περισσοτερο απο τους ενηλικες και αν δεν εμπλακει ο ενηλικος (πχ μην πας σε εκεινο το παιδακι γιατι χτυπαει) πιθανοτατα θα παιζουν ξανα μετα απο λιγο. 

Οταν λεω συζητηση δεν εννοω φιλοσοφικη συζητηση περι ηθικης, αλλα ενας διαλογος ο οποιος θα γινεται μεταξυ των παιδιων (2 και 3 χρονων χρειαζεται περισσοτερη βοηθεια απο τον ενηλικα για να ρεει η κουβεντα, αλλα 4αρων μια χαρα συζητανε με μια-δυο "συμπληρωσεις" απο ενηλικα καποιες φορες).

Ας γραψω ενα παραδειγμα:

Τα παιδια παιζουν στα 2-3 μετρα απο το παγκακι που καθομαι. Ο γιος μου καποια στιγμη σηκωνει το χερι του και χτυπαει το αλλο παιδακι, απευθυνομενη στο αλλο παιδακι γυρναω και λεω συμπονετικα

"Αουτς αυτο πρεπει να πονεσε",

το αλλο παιδακι απανταει "ναι πονεσε",

"ποναει οταν μας χτυπανε" λεω απευθυνομενη στον γιο μου (παλι με συμπονετικο υφος)

αν δω οτι δεν συνεχιζεται η κουβεντα, συνεχιζω εγω

"μπορεις να του πεις οτι δε σου αρεσε αυτο" απευθυνομενη στο παιδακι

"δεν μου αρεσε που με χτυπησες" λεει το παιδακι στον γιο μου

"συγνωμη" λεει ο γιος μου

αν θελω να το παω παραπερα συνεχιζω απευθυνομενη  στον γιο μου "μηπως ηθελες να του πεις κατι;"

"ναι, του ελεγα να παμε στην τσουληθρα και δεν ηθελε",

"θελεις να πατε στην τσουληθρα να παιξετε, σου αρεσει πολυ η τσουληθρα αλλα δεν θελει να παει τωρα. Μπορειτε να παιξετε κατι που θελετε και οι δυο και να πατε μετα στην τσουληθρα". Τα παιδια συνεχιζουν το παιχνιδι.

Δεν αρχισα τις ερωτησεις "Γιατι το εκανες;" (καποιες φορες ουτε τα ιδια ξερουν την απαντηση), τις γενικολογιες "δεν χτυπαμε" και τις απειλες "αν το ξανακανεις θα φυγουμε" κλπ. Μπορω να γραψω απειρα παραδειγματα (να αρχισουν να λενε εμπειριες απο τα αδερφια τους, να εμπλακει καποιο  μεγαλυτερο παιδακι που θα δειξει τον δρομο κα) αλλα νομιζω οτι εγινε κατανοητο το σκεπτικο μου. Δεν εκανα κηρυγμα, απλως επιβεβαιωσα το συναισθημα, εδωσα εναλλακτικη και συνεχισαν ή δεν συνεχισαν το παιχνιδι. 

Το να "μην κανω τιποτα" δεν σημαινει οτι τα αφηνω να πλακωνονται, αλλα μπορουμε με μια μικρη καθοδηγηση (αν χρειαστει, γιατι καποιες φορες τη βρισκουν την ακρη μονα τους) της συζητησης να τους μαθουμε να συνυπαρχουνε, χωρις εντολες, απειλες και απομονωσεις.

[Lenia16]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Φυσικα οπως παντα τωρα μου εβγαλε τις παραθεσεις σου. Δεν μου εχει τυχει ακομη να δω να στοχοποιειται ενα νηπιο και να αποφευγεται η παρεα μαζι του επειδη σηκωσε χερι 1-2-3 φορες. Να γινεται επανειλλημενα, καθημερινα το καταλαβαινω αλλα με καποια περιστατικα στην παιδικη χαρα δεν νομιζω οτι απομονωνονται τα παιδια. Θα μπορουσα να πω οτι τα νηπια συγχωρουνε περισσοτερο απο τους ενηλικες και αν δεν εμπλακει ο ενηλικος (πχ μην πας σε εκεινο το παιδακι γιατι χτυπαει) πιθανοτατα θα παιζουν ξανα μετα απο λιγο. 

Οταν λεω συζητηση δεν εννοω φιλοσοφικη συζητηση περι ηθικης, αλλα ενας διαλογος ο οποιος θα γινεται μεταξυ των παιδιων (2 και 3 χρονων χρειαζεται περισσοτερη βοηθεια απο τον ενηλικα για να ρεει η κουβεντα, αλλα 4αρων μια χαρα συζητανε με μια-δυο "συμπληρωσεις" απο ενηλικα καποιες φορες).

Ας γραψω ενα παραδειγμα:

Τα παιδια παιζουν στα 2-3 μετρα απο το παγκακι που καθομαι. Ο γιος μου καποια στιγμη σηκωνει το χερι του και χτυπαει το αλλο παιδακι, απευθυνομενη στο αλλο παιδακι γυρναω και λεω συμπονετικα

"Αουτς αυτο πρεπει να πονεσε",

το αλλο παιδακι απανταει "ναι πονεσε",

"ποναει οταν μας χτυπανε" λεω απευθυνομενη στον γιο μου

αν δω οτι δεν συνεχιζεται η κουβεντα, συνεχιζω εγω

"μπορεις να του πεις οτι δε σου αρεσε αυτο" απευθυνομενη στο παιδακι

"δεν μου αρεσε που με χτυπησες" λεει το παιδακι στον γιο μου

"συγνωμη" λεει ο γιος μου

αν θελω να το παω παραπερα συνεχιζω απευθυνομενη  στον γιο μου "μηπως ηθελες να του πεις κατι;"

"ναι, του ελεγα να παμε στην τσουληθρα και δεν ηθελε",

"θελεις να πατε στην τσουληθρα να παιξετε, σου αρεσει πολυ η τσουληθρα αλλα δεν θελει να παει τωρα. Μπορειτε να παιξετε κατι που θελετε και οι δυο και να πατε μετα στην τσουληθρα". Τα παιδια συνεχιζουν το παιχνιδι.

Δεν αρχισα τις ερωτησεις "Γιατι το εκανες;" (καποιες φορες ουτε τα ιδια ξερουν την απαντηση), τις γενικολογιες "δεν χτυπαμε" και τις απειλες "αν το ξανακανεις θα φυγουμε" κλπ. Μπορω να γραψω απειρα παραδειγματα (να αρχισουν να λενε εμπειριες απο τα αδερφια τους, να εμπλακει καποιο  μεγαλυτερο παιδακι που θα δειξει τον δρομο κα) αλλα νομιζω οτι εγινε κατανοητο το σκεπτικο μου. Δεν εκανα κηρυγμα, απλως επιβεβαιωσα το συναισθημα, εδωσα εναλλακτικη και συνεχισαν ή δεν συνεχισαν το παιχνιδι. 

Το να "μην κανω τιποτα" δεν σημαινει οτι τα αφηνω να πλακωνονται, αλλα μπορουμε με μια μικρη καθοδηγηση (αν χρειαστει, γιατι καποιες φορες τη βρισκουν την ακρη μονα τους) της συζητησης να τους μαθουμε να συνυπαρχουνε, χωρις εντολες, απειλες και απομονωσεις.

@Sentir...natureza συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι δεν κάνω τπτ και δεν επεμβαίνω αν δε μου ζητηθει κ αφήνω το παιδι να ανακαλύψει τα συναισθήματα του, όπως ειπώθηκε επανειλημμένως και αποτελεσε τη βάση της όλης διαφωνίας. Έκανες κ μάλιστα έκανες χωρίς να σου ζητηθεί κ μάλιστα το προχωρησες και έδωσες και παραίνεση πως να συνεχίσουν το παιχνίδι τους χωρίς να τους αφήσεις χώρο να σκεφτούν μόνοι τους τι θέλουν να κάνουν. Έχει διαφορά από το κήρυγμα αλλά έχει κ τεράστια διαφορά από το δεν κάνω τπτ!

[Nefeli2014]

Just now, Lenia16 είπε:

@Sentir...natureza συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι δεν κάνω τπτ και δεν επεμβαίνω αν δε μου ζητηθει κ αφήνω το παιδι να ανακαλύψει τα συναισθήματα του, όπως ειπώθηκε επανειλημμένως και αποτελεσε τη βάση της όλης διαφωνίας. Έκανες κ μάλιστα έκανες χωρίς να σου ζητηθεί κ μάλιστα το προχωρησες και έδωσες και παραίνεση πως να συνεχίσουν το παιχνίδι τους χωρίς να τους αφήσεις χώρο να σκεφτούν μόνοι τους τι θέλουν να κάνουν. Έχει διαφορά από το κήρυγμα αλλά έχει κ τεράστια διαφορά από το δεν κάνω τπτ!

Η κοπέλα έχει εξηγήσει πως το εννοεί. Θα παίζουμε με τις λέξεις? Εμένα μια χαρά μου φάνηκε το παράδειγμα που έδωσε, θα αρχίσει να φωνάζει και να ωρυεται σαν κάποιους που βλέπω κι ακούω στην παιδική και μιλάνε απότομα κι άσχημα στα παιδιά τους. Ούτε μια φορά δεν τη μαλωσα η δεν την απείλησα να το πω σωστά  για κάποιο λάθος πιυ έκανε. Αντιθέτως βρήκα πάτημα για συζήτηση και για ειρήνη. Και πότε δεν έχω μαλώσει παιδάκι που της έχει επιτεθεί. Αντιθέτως το πιάνω κ του μιλάω. Πόνεσε το κοριτσάκι δεν είναι και τόσο όμορφο να χτυπάμε. Νομίζω πως κάτι ήθελες και δε σου σου το έδωσε. Τι ήταν αυτό και ούτω καθεξής. Εμένα αυτό δε μου αρέσει καθόλου να υπάρχει απόλυτοτητα. Και η σεντιρ εννοεί πως δε θα κάτσει να απειλεί και να μαλώνει, θα το συζητήσει. Θα τους δώσει και ιδέα να μονιασουν. Δεν το βρίσκω κακό 

 

Δεν ξέρω εμένα η κόρη μου πάντως μπορεί και τα διαχειρίζεται αυτά, τώρα τουλάχιστον που μιλάμε. Και πιστεύω έχει παίξει ρόλο αυτό ότι δεν την έχω κάνει μαμοθρεφτο να κλαίγεται όλη την ώρα στο βρακι της μαμάς. Εγώ είμαι ικανοποιημένη πάντως.. Και έχει και πολλούς φίλους και τον ταραξια τον έβαλε στη θέση του.. 

 

Παντως βλπεω ορισμένες είσαστε πολύ απόλυτες σε αυτό το θέμα, σκεφτείτε το και λίγο αλλιώς αν θέλετε δεν ειναι κακό να δοκιμάζουμε εναλλακτικές. Για καλό τους ειναι άλλωστε 

Επεξεργάστηκαν 28 Νοεμβρίου,2019 by Nefeli2014

[Έσπερος]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Φυσικα οπως παντα τωρα μου εβγαλε τις παραθεσεις σου. Δεν μου εχει τυχει ακομη να δω να στοχοποιειται ενα νηπιο και να αποφευγεται η παρεα μαζι του επειδη σηκωσε χερι 1-2-3 φορες. Να γινεται επανειλλημενα, καθημερινα το καταλαβαινω αλλα με καποια περιστατικα στην παιδικη χαρα δεν νομιζω οτι απομονωνονται τα παιδια. Θα μπορουσα να πω οτι τα νηπια συγχωρουνε περισσοτερο απο τους ενηλικες και αν δεν εμπλακει ο ενηλικος (πχ μην πας σε εκεινο το παιδακι γιατι χτυπαει) πιθανοτατα θα παιζουν ξανα μετα απο λιγο. 

Οταν λεω συζητηση δεν εννοω φιλοσοφικη συζητηση περι ηθικης, αλλα ενας διαλογος ο οποιος θα γινεται μεταξυ των παιδιων (2 και 3 χρονων χρειαζεται περισσοτερη βοηθεια απο τον ενηλικα για να ρεει η κουβεντα, αλλα 4αρων μια χαρα συζητανε με μια-δυο "συμπληρωσεις" απο ενηλικα καποιες φορες).

Ας γραψω ενα παραδειγμα:

Τα παιδια παιζουν στα 2-3 μετρα απο το παγκακι που καθομαι. Ο γιος μου καποια στιγμη σηκωνει το χερι του και χτυπαει το αλλο παιδακι, απευθυνομενη στο αλλο παιδακι γυρναω και λεω συμπονετικα

"Αουτς αυτο πρεπει να πονεσε",

το αλλο παιδακι απανταει "ναι πονεσε",

"ποναει οταν μας χτυπανε" λεω απευθυνομενη στον γιο μου

αν δω οτι δεν συνεχιζεται η κουβεντα, συνεχιζω εγω

"μπορεις να του πεις οτι δε σου αρεσε αυτο" απευθυνομενη στο παιδακι

"δεν μου αρεσε που με χτυπησες" λεει το παιδακι στον γιο μου

"συγνωμη" λεει ο γιος μου

αν θελω να το παω παραπερα συνεχιζω απευθυνομενη  στον γιο μου "μηπως ηθελες να του πεις κατι;"

"ναι, του ελεγα να παμε στην τσουληθρα και δεν ηθελε",

"θελεις να πατε στην τσουληθρα να παιξετε, σου αρεσει πολυ η τσουληθρα αλλα δεν θελει να παει τωρα. Μπορειτε να παιξετε κατι που θελετε και οι δυο και να πατε μετα στην τσουληθρα". Τα παιδια συνεχιζουν το παιχνιδι.

Δεν αρχισα τις ερωτησεις "Γιατι το εκανες;" (καποιες φορες ουτε τα ιδια ξερουν την απαντηση), τις γενικολογιες "δεν χτυπαμε" και τις απειλες "αν το ξανακανεις θα φυγουμε" κλπ. Μπορω να γραψω απειρα παραδειγματα (να αρχισουν να λενε εμπειριες απο τα αδερφια τους, να εμπλακει καποιο  μεγαλυτερο παιδακι που θα δειξει τον δρομο κα) αλλα νομιζω οτι εγινε κατανοητο το σκεπτικο μου. Δεν εκανα κηρυγμα, απλως επιβεβαιωσα το συναισθημα, εδωσα εναλλακτικη και συνεχισαν ή δεν συνεχισαν το παιχνιδι. 

Το να "μην κανω τιποτα" δεν σημαινει οτι τα αφηνω να πλακωνονται, αλλα μπορουμε με μια μικρη καθοδηγηση (αν χρειαστει, γιατι καποιες φορες τη βρισκουν την ακρη μονα τους) της συζητησης να τους μαθουμε να συνυπαρχουνε, χωρις εντολες, απειλες και απομονωσεις.

Όντως αυτό που περιγράφεις είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που υπονοούσε η προηγουμενγ συζητηση κ σιγουρα διαφορετικο κ απο το σκηνικο στο νηπιαγωγειο που περιγράφει γ @kine.

[Nefeli2014]

Just now, Έσπερος είπε:

Όντως αυτό που περιγράφεις είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που υπονοούσε η προηγουμενγ συζητηση κ σιγουρα διαφορετικο κ απο το σκηνικο στο νηπιαγωγειο που περιγράφει γ @kine.

Εγώ πάλι δεν έχω δει υπόνοιες σε αυτό το θέμα. Βλέπω ξεκάθαρες απόψεις η άσπρο ή μαύρο.. Απλώς πολύ παιχνίδι με τα λόγια και το βρίσκω λίγο κουραστικό εγώ. Αλλα οκ νομίζω ιδέες παίρνουμε.. 

[Sentir...natureza]

Just now, Lenia16 είπε:

@Sentir...natureza συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι δεν κάνω τπτ και δεν επεμβαίνω αν δε μου ζητηθει κ αφήνω το παιδι να ανακαλύψει τα συναισθήματα του, όπως ειπώθηκε επανειλημμένως και αποτελεσε τη βάση της όλης διαφωνίας. Έκανες κ μάλιστα έκανες χωρίς να σου ζητηθεί κ μάλιστα το προχωρησες και έδωσες και παραίνεση πως να συνεχίσουν το παιχνίδι τους χωρίς να τους αφήσεις χώρο να σκεφτούν μόνοι τους τι θέλουν να κάνουν. Έχει διαφορά από το κήρυγμα αλλά έχει κ τεράστια διαφορά από το δεν κάνω τπτ!

 

Just now, Έσπερος είπε:

Όντως αυτό που περιγράφεις είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που υπονοούσε η προηγουμενγ συζητηση κ σιγουρα διαφορετικο κ απο το σκηνικο στο νηπιαγωγειο που περιγράφει γ @kine.

Hμουνα βεβαιη οτι θα σχολιαστει αντιθετο απο το "δεν κανω τιποτα" αλλα εδωσα ενα παραδειγμα ελαχιστης παρεμβασης σε ενα σκηνικο της παιδικης χαρας, που θα μπορουσε μετεπειτα να εξελιχθει με πολλους διαφορετικους τροπους, οι οποιοι ολοι δινουν στο παιδι μια "αισθηση" του πως να συνυπαρχει. Εδωσα ενα παραδειγμα συνεχειας του "αχ αυτο πρεπει να πονεσε" και αυτα που σχολιαστηκαν σχετικα. Αν ειχαν ειπωθει αλλα πραγματα απο τα παιδια ισως να μην χρειαζοταν καν να μιλησω. Αν ηταν πιο μακρυα ή τα παιδια ηταν λιγο πιο μεγαλα (5+), ισως να μην μιλουσα καν. Προσωπικα, μιλησα για την απουσια κυρηγματος, εντολων και παρεμβασεων που καθοδηγουν ξεκαθαρα τα παιδια στο πως να πραξουν αλλα αφηνοντας τα (με την ελαχιστη ή με μηδαμινη παρεμβαση) να αντιληφθουν τις συνεπειες των πραξεων τους (πχ αρνηση να ξαναπαιξουν). Eπισης, δεν θεωρω οτι δοθηκε παραινεση αλλα εναλλακτικη λυση. Ειναι αλλο να πεις "Πατε τωρα να παιξετε κατι αλλο και μετα να παιξετε στην τσουληθρα" και αλλο να πεις "Μπορειτε/θα μπορουσατε να παιξετε....". Στην δευτερη περιπτωση αφηνεις την βουληση στα παιδια να αποφασισουν, στη πρωτη τους λες τι να κανουν.

 

Να προσθεσω οτι για το αλλο παραδειγμα δεν πηρα θεση καθως δεν ειμαι σιγουρη πως θα ενιωθε ο "θυτης" και αν θα του εβγαινε σε καλο η συγκεκριμενη αντιμετωπιση . Μπορω να αντιληφθω το σκεπτικο αλλα προσωπικα θα αντιμετωπιζα την κατασταση αναλογως τον ψυχισμο του "θυτη". Η παιδαγωγος γνωριζει τα παιδια και ισως επραξε ετσι γνωριζοντας τα συναισθηματα τους και και οτι η αντιμετωπιση της θα εβγαινε σε καλο, καθως οπως ειπωθηκε 

Παράθεση

Και ούτε μια φορά δεν έστρεψε τα μάτια του προς την δασκάλα ή κάποιον άλλο για να αναζητήσει υποστήριξη. Ηταν απόλυτα ξεκάθαρο ότι παρόλο που υπέστει πίεση, δεν αισθανόταν την ανάγκη να λάβει υποστήριξη.

 

[student]

Διερωτώμαι λοιπόν αν τελικά έχουμε δυσανάλογες προσδοκίες από τα 3χρονα και εμμένουμε χωρίς να υπολογίζουμε το αυτονόητο.. 

 

[Έσπερος]

πρίν από 23 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

 

Hμουνα βεβαιη οτι θα σχολιαστει αντιθετο απο το "δεν κανω τιποτα" αλλα εδωσα ενα παραδειγμα ελαχιστης παρεμβασης σε ενα σκηνικο της παιδικης χαρας, που θα μπορουσε μετεπειτα να εξελιχθει με πολλους διαφορετικους τροπους, οι οποιοι ολοι δινουν στο παιδι μια "αισθηση" του πως να συνυπαρχει. Εδωσα ενα παραδειγμα συνεχειας του "αχ αυτο πρεπει να πονεσε" και αυτα που σχολιαστηκαν σχετικα. Αν ειχαν ειπωθει αλλα πραγματα απο τα παιδια ισως να μην χρειαζοταν καν να μιλησω. Αν ηταν πιο μακρυα ή τα παιδια ηταν λιγο πιο μεγαλα (5+), ισως να μην μιλουσα καν. Προσωπικα, μιλησα για την απουσια κυρηγματος, εντολων και παρεμβασεων που καθοδηγουν ξεκαθαρα τα παιδια στο πως να πραξουν αλλα αφηνοντας τα (με την ελαχιστη ή με μηδαμινη παρεμβαση) να αντιληφθουν τις συνεπειες των πραξεων τους (πχ αρνηση να ξαναπαιξουν). Eπισης, δεν θεωρω οτι δοθηκε παραινεση αλλα εναλλακτικη λυση. Ειναι αλλο να πεις "Πατε τωρα να παιξετε κατι αλλο και μετα να παιξετε στην τσουληθρα" και αλλο να πεις "Μπορειτε/θα μπορουσατε να παιξετε....". Στην δευτερη περιπτωση αφηνεις την βουληση στα παιδια να αποφασισουν, στη πρωτη τους λες τι να κανουν.

 

Να προσθεσω οτι για το αλλο παραδειγμα δεν πηρα θεση καθως δεν ειμαι σιγουρη πως θα ενιωθε ο "θυτης" και αν θα του εβγαινε σε καλο η συγκεκριμενη αντιμετωπιση . Μπορω να αντιληφθω το σκεπτικο αλλα προσωπικα θα αντιμετωπιζα την κατασταση αναλογως τον ψυχισμο του "θυτη". Η παιδαγωγος γνωριζει τα παιδια και ισως επραξε ετσι γνωριζοντας τα συναισθηματα τους και και οτι η αντιμετωπιση της θα εβγαινε σε καλο, καθως οπως ειπωθηκε 

 

Αυτά σίγουρα κατα περίπτωση κρίνονται. Εγώ πάντως με τον δικό μου σ αυτην την ηλικια που κανει άγαρμπα κ δεν μιλαει; δεν μπορω να φανταστω να αφηνω τη σκηνή να εξελιχθει. εξηγω στο αλλο παιδακι οτι ειναι μικρός κ δεν ξέρει κ μετά δείχνω πώς χαϊδεύουμε ή λέω "να ρωτησουμε το παιδάκι αν θέλει να το χαϊδεψεις"  κ δειχνω πώς χαϊδευπυμε, οπως επισης οταν χαιδευω τα γατια λεω οτι ετσι χαϊδεύουμε (οχι οτι δεν ξερει αλλα το κανονικο χάδι το εχει για τα άψυχα μονο, τα έμψυχα δίποδα κ τετράποδα δεχονται πιο έντονες εκδηλωσεις ενθουσιασμού). αλλά δεν του λέω ποτέ οτι πρεπει να μοιράζεται. εξηγω οτι ειναι μικρος ακόμα κ δεν έχει μάθει, μεσολαβω λίγο δίνοντας δυο παιχνιδια για να εχουν ολοι, κ αν ο αλλος γονιος λεει στο παιδι του οτι πρεπει να μοιράζεται, φροντιζω να δείξω ότι δεν έχουμε τέτοια απαίτηση από το άλλο παιδάκι. Αυτο με τη μοιρασιά καπως μου καθεται ασχημα γιατι ειναι κατι που εμεις δεν θεωρούμε αυτονοητο για εμάς τους ένηλικες, εχουμε τελειως αλλους κώδικες για να προσφερουμε ή να δανειστούμε κ δεν καταλαβαινω την επιμονη για μοιρασιά σε μη κοινόχρηστα παιχνιδια. 

 

Κατι αλλο ομως που δεν μπορω να διαχειριστώ ειναι το "δεν αρεσει στον χ να χτυπάς / να πειράζεις / να πονάς" κλπ. Καταλαβαινω γιατι ειναι προτιμότερο απο το "πρεπει/δεν πρεπει" αλλα στα δικα μου αυτιά ακούγεται σαν να υποκειμενικοποιει

 το συναισθημα. σαν να ειναι προσωπικο γούστο του χ οτι ποναει/ενοχλειται κλπ ενω ο ψ μπορει να μην ενοχλειται αρα δοκιμασε να δεις μηπως ο ψ δεν αντιδράσει. Επισης εγω η ιδια δυδκολευομαι να πω σε καποιον να μην κανει κατι γιατι δεν μου αρεσει. εκεινη την ωρα νιωθω οτι μπαινω στη θεση του θύματος κ καπως σαν να δινω στον αλλον την ευχαριστηση οτι αυτο που εκανε με πειραξε. 

 

[Fenia27]

3 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Φυσικα οπως παντα τωρα μου εβγαλε τις παραθεσεις σου. Δεν μου εχει τυχει ακομη να δω να στοχοποιειται ενα νηπιο και να αποφευγεται η παρεα μαζι του επειδη σηκωσε χερι 1-2-3 φορες. Να γινεται επανειλλημενα, καθημερινα το καταλαβαινω αλλα με καποια περιστατικα στην παιδικη χαρα δεν νομιζω οτι απομονωνονται τα παιδια. Θα μπορουσα να πω οτι τα νηπια συγχωρουνε περισσοτερο απο τους ενηλικες και αν δεν εμπλακει ο ενηλικος (πχ μην πας σε εκεινο το παιδακι γιατι χτυπαει) πιθανοτατα θα παιζουν ξανα μετα απο λιγο. 

Οταν λεω συζητηση δεν εννοω φιλοσοφικη συζητηση περι ηθικης, αλλα ενας διαλογος ο οποιος θα γινεται μεταξυ των παιδιων (2 και 3 χρονων χρειαζεται περισσοτερη βοηθεια απο τον ενηλικα για να ρεει η κουβεντα, αλλα 4αρων μια χαρα συζητανε με μια-δυο "συμπληρωσεις" απο ενηλικα καποιες φορες).

Ας γραψω ενα παραδειγμα:

Τα παιδια παιζουν στα 2-3 μετρα απο το παγκακι που καθομαι. Ο γιος μου καποια στιγμη σηκωνει το χερι του και χτυπαει το αλλο παιδακι, απευθυνομενη στο αλλο παιδακι γυρναω και λεω συμπονετικα

"Αουτς αυτο πρεπει να πονεσε",

το αλλο παιδακι απανταει "ναι πονεσε",

"ποναει οταν μας χτυπανε" λεω απευθυνομενη στον γιο μου (παλι με συμπονετικο υφος)

αν δω οτι δεν συνεχιζεται η κουβεντα, συνεχιζω εγω

"μπορεις να του πεις οτι δε σου αρεσε αυτο" απευθυνομενη στο παιδακι

"δεν μου αρεσε που με χτυπησες" λεει το παιδακι στον γιο μου

"συγνωμη" λεει ο γιος μου

αν θελω να το παω παραπερα συνεχιζω απευθυνομενη  στον γιο μου "μηπως ηθελες να του πεις κατι;"

"ναι, του ελεγα να παμε στην τσουληθρα και δεν ηθελε",

"θελεις να πατε στην τσουληθρα να παιξετε, σου αρεσει πολυ η τσουληθρα αλλα δεν θελει να παει τωρα. Μπορειτε να παιξετε κατι που θελετε και οι δυο και να πατε μετα στην τσουληθρα". Τα παιδια συνεχιζουν το παιχνιδι.

Δεν αρχισα τις ερωτησεις "Γιατι το εκανες;" (καποιες φορες ουτε τα ιδια ξερουν την απαντηση), τις γενικολογιες "δεν χτυπαμε" και τις απειλες "αν το ξανακανεις θα φυγουμε" κλπ. Μπορω να γραψω απειρα παραδειγματα (να αρχισουν να λενε εμπειριες απο τα αδερφια τους, να εμπλακει καποιο  μεγαλυτερο παιδακι που θα δειξει τον δρομο κα) αλλα νομιζω οτι εγινε κατανοητο το σκεπτικο μου. Δεν εκανα κηρυγμα, απλως επιβεβαιωσα το συναισθημα, εδωσα εναλλακτικη και συνεχισαν ή δεν συνεχισαν το παιχνιδι. 

Το να "μην κανω τιποτα" δεν σημαινει οτι τα αφηνω να πλακωνονται, αλλα μπορουμε με μια μικρη καθοδηγηση (αν χρειαστει, γιατι καποιες φορες τη βρισκουν την ακρη μονα τους) της συζητησης να τους μαθουμε να συνυπαρχουνε, χωρις εντολες, απειλες και απομονωσεις.

Πώς να μιλάτε στα παιδιά σας ώστε να σας ακούν και πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν? Ωραιο βιβλιο το διαβασαμε και εμεις και οντως πολυ ωραιες ιδεες...Αλλα καμια σχεση με το "δεν παρεμβαινω" κτλ που λετε παραπανω...Και συνεπειες εχει κτλ...και περιγραφει και πολυ ωραια πως να εφαρμοζουμε τις συνεπειες των πραξεων του παιδιου...Καμια σχεση με το να ημαστε απλα παρατηρητες και να αφηνουμε το παιδι να καταλαβει μονο του....

[Sentir...natureza]

Just now, Fenia27 είπε:

Πώς να μιλάτε στα παιδιά σας ώστε να σας ακούν και πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν? Ωραιο βιβλιο το διαβασαμε και εμεις και οντως πολυ ωραιες ιδεες...Αλλα καμια σχεση με το "δεν παρεμβαινω" κτλ που λετε παραπανω...Και συνεπειες εχει κτλ...και περιγραφει και πολυ ωραια πως να εφαρμοζουμε τις συνεπειες των πραξεων του παιδιου...Καμια σχεση με το να ημαστε απλα παρατηρητες και να αφηνουμε το παιδι να καταλαβει μονο του....

Προτιμω να παιρνω απο ολα, αυτα που ταιριαζουν στην ιδιοσυγκρασια μου, στην οικογενεια μου και στην φιλοσοφια μου. Δεν ακολουθω πιστα και με δογματισμο κανενα εγχειριδιο, κανεναν παιδαγωγο, καμια ιδεολογια. Διαβαζω πολυ, μου αρεσει να επιμορφωνομαι στα παιδαγωγικα και κραταω απο ολα αυτα που μου ταιριαζουν. Δεν χρειαζοτανε η παρατηρηση 

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Φυσικα οπως παντα τωρα μου εβγαλε τις παραθεσεις σου. Δεν μου εχει τυχει ακομη να δω να στοχοποιειται ενα νηπιο και να αποφευγεται η παρεα μαζι του επειδη σηκωσε χερι 1-2-3 φορες. Να γινεται επανειλλημενα, καθημερινα το καταλαβαινω αλλα με καποια περιστατικα στην παιδικη χαρα δεν νομιζω οτι απομονωνονται τα παιδια. Θα μπορουσα να πω οτι τα νηπια συγχωρουνε περισσοτερο απο τους ενηλικες και αν δεν εμπλακει ο ενηλικος (πχ μην πας σε εκεινο το παιδακι γιατι χτυπαει) πιθανοτατα θα παιζουν ξανα μετα απο λιγο. 

Οταν λεω συζητηση δεν εννοω φιλοσοφικη συζητηση περι ηθικης, αλλα ενας διαλογος ο οποιος θα γινεται μεταξυ των παιδιων (2 και 3 χρονων χρειαζεται περισσοτερη βοηθεια απο τον ενηλικα για να ρεει η κουβεντα, αλλα 4αρων μια χαρα συζητανε με μια-δυο "συμπληρωσεις" απο ενηλικα καποιες φορες).

Ας γραψω ενα παραδειγμα:

Τα παιδια παιζουν στα 2-3 μετρα απο το παγκακι που καθομαι. Ο γιος μου καποια στιγμη σηκωνει το χερι του και χτυπαει το αλλο παιδακι, απευθυνομενη στο αλλο παιδακι γυρναω και λεω συμπονετικα

"Αουτς αυτο πρεπει να πονεσε",

το αλλο παιδακι απανταει "ναι πονεσε",

"ποναει οταν μας χτυπανε" λεω απευθυνομενη στον γιο μου (παλι με συμπονετικο υφος)

αν δω οτι δεν συνεχιζεται η κουβεντα, συνεχιζω εγω

"μπορεις να του πεις οτι δε σου αρεσε αυτο" απευθυνομενη στο παιδακι

"δεν μου αρεσε που με χτυπησες" λεει το παιδακι στον γιο μου

"συγνωμη" λεει ο γιος μου

αν θελω να το παω παραπερα συνεχιζω απευθυνομενη  στον γιο μου "μηπως ηθελες να του πεις κατι;"

"ναι, του ελεγα να παμε στην τσουληθρα και δεν ηθελε",

"θελεις να πατε στην τσουληθρα να παιξετε, σου αρεσει πολυ η τσουληθρα αλλα δεν θελει να παει τωρα. Μπορειτε να παιξετε κατι που θελετε και οι δυο και να πατε μετα στην τσουληθρα". Τα παιδια συνεχιζουν το παιχνιδι.

Δεν αρχισα τις ερωτησεις "Γιατι το εκανες;" (καποιες φορες ουτε τα ιδια ξερουν την απαντηση), τις γενικολογιες "δεν χτυπαμε" και τις απειλες "αν το ξανακανεις θα φυγουμε" κλπ. Μπορω να γραψω απειρα παραδειγματα (να αρχισουν να λενε εμπειριες απο τα αδερφια τους, να εμπλακει καποιο  μεγαλυτερο παιδακι που θα δειξει τον δρομο κα) αλλα νομιζω οτι εγινε κατανοητο το σκεπτικο μου. Δεν εκανα κηρυγμα, απλως επιβεβαιωσα το συναισθημα, εδωσα εναλλακτικη και συνεχισαν ή δεν συνεχισαν το παιχνιδι. 

Το να "μην κανω τιποτα" δεν σημαινει οτι τα αφηνω να πλακωνονται, αλλα μπορουμε με μια μικρη καθοδηγηση (αν χρειαστει, γιατι καποιες φορες τη βρισκουν την ακρη μονα τους) της συζητησης να τους μαθουμε να συνυπαρχουνε, χωρις εντολες, απειλες και απομονωσεις.

 

Χμμ, δηλαδή μιλάμε για μία έντονη παρέμβαση του ενήλικα, κρυμμένη πίσω από μία θεωρία που λέει να μην παρεμβαίνουμε; Δηλαδή ακριβώς ότι κάνει ο μέσος γονιός, αλλά με τη διαφορά ότι εδώ ο γονιός πιστεύει ότι κάνει κάτι διαφορετικό; 

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

 

Hμουνα βεβαιη οτι θα σχολιαστει αντιθετο απο το "δεν κανω τιποτα" αλλα εδωσα ενα παραδειγμα ελαχιστης παρεμβασης σε ενα σκηνικο της παιδικης χαρας, που θα μπορουσε μετεπειτα να εξελιχθει με πολλους διαφορετικους τροπους, οι οποιοι ολοι δινουν στο παιδι μια "αισθηση" του πως να συνυπαρχει. Εδωσα ενα παραδειγμα συνεχειας του "αχ αυτο πρεπει να πονεσε" και αυτα που σχολιαστηκαν σχετικα. Αν ειχαν ειπωθει αλλα πραγματα απο τα παιδια ισως να μην χρειαζοταν καν να μιλησω.

Μα δεν ειναι ελάχιστη παρέμβαση, είναι εντονότατη παρέμβαση, πολύ περισσότερη από οτιδήποτε θα είχα πχ. εγώ διαννοηθεί να κάνω σαν παρέμβαση, που δεν θεωρώ τον εαυτο μου σε καμία περίπτωση οπαδό της μη παρέμβασης!

[Sentir...natureza]

1 ώρα πρίν, Fenia27 είπε:

Πώς να μιλάτε στα παιδιά σας ώστε να σας ακούν και πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν? Ωραιο βιβλιο το διαβασαμε και εμεις και οντως πολυ ωραιες ιδεες...Αλλα καμια σχεση με το "δεν παρεμβαινω" κτλ που λετε παραπανω...Και συνεπειες εχει κτλ...και περιγραφει και πολυ ωραια πως να εφαρμοζουμε τις συνεπειες των πραξεων του παιδιου...Καμια σχεση με το να ημαστε απλα παρατηρητες και να αφηνουμε το παιδι να καταλαβει μονο του....

Να επισημανω μονο μιας και αναφερες τους συγκεκριμενους συγγραφεις, οτι στο βιβλιο "Αδερφια, οχι αντιπαλοι" πραγματευονται σε ενα ολοκληρο κεφαλαιο την σημαντικοτητα του να αφηνουμε τα παιδια να λυνουν μονα τους τις διαφορες τους, γιατι αν επεμβαινουμε δεν θα μαθουν ποτε να το κανουν. Η προσεγγιση τους δεν διαφερει και πολυ απο το παραδειγμα που εγραψα παραπανω (ισως και καθολου θα ελεγα). Επισης, να ξεκαθαρισω οτι δεν διαφωνω με τις συνεπειες ως φυσικο επακολουθο μιας αρνητικης συμπεριφορας, ουτε με μια ελαχιστη παρεμβαση. Οπως εγραψα δεν θα τα αφησεις να πλακωνονται αλλα θα εισαι εκει για να βοηθησεις οπου βλεπεις οτι χρειαζεται (πχ δυσκολια να εκφρασει καποιο παιδι το συναισθημα του ή την επιθυμια του-χαρακτηριστικα της νηπιακης ηλικιας), δειχνοντας ενσυναισθηση και οχι διδακτισμο. Ας μην τα ξαναγραφω ομως, κουρασα νομιζω. Αν ξαναδιαβασεις καλυτερα αυτα που εχουν γραφτει δεν θα χρειαζεται να επαναλαμβανομαι.

[samsympan]

10 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

εδωσα ενα παραδειγμα ελαχιστης παρεμβασης

Ούτε εγώ θα χαρακτήριζα το παράδειγμα σου, παράδειγμα ελάχιστης παρέμβασης. Θα χαρακτήριζα την παρέμβαση ψύχραιμη, στοχευμένη, με σεβασμό στα παιδιά και ιδανική για την συγκεκριμένη περίσταση.

Επίσης μιας και μπήκαμε σε mode με παραδείγματα, ήθελα να καταθέσω κι εγώ ένα περιστατικό (πραγματικό) μεταξύ παιδιών προσχολικής ηλικίας και τις σκέψεις μου σχετικά. Σε καμία περίπτωση δε σχετίζεται με τις παιδαγωγικές προσεγγίσεις που υποστηρίζονται στην συζήτηση μας. Και προσωπικά θεωρώ πως όλα τα post πρέπει να διαβαστούν με προσοχή και να αντληθεί η σοφία που εμπεριέχεται το κάθε ένα. Το αναφέρω, όχι σαν κάτι ιδιαίτερο, είναι πολύ σύνηθες και συχνό. Το αναφέρω γιατί μου έμεινε στο μυαλό λόγω του διαφορετικού χειρισμού και συνεπειών σε άσχημη συμπεριφορά.

- Το Α παιδί παίζει. Το Β παιδί πλησιάζει. Όμως φτανεί πολύ κοντά και το Α παιδί νιώθει ότι παραβιάζεται ο προσωπικός του χώρος. Το Β δεν το έκανε με κακή πρόθεση, απλώς πλησίασε για να δει-να λάβει μέρος στο παιχνίδι. Όμως πλησίασε περισσότερο από ότι ανεχόταν το Α. Το Α παιδί σπρώχνει δυνατά το Β.
- Το Β απαντά στην σπρωξιά κοπανόντας το Α στο κεφάλι με το παιχνίδι που κρατούσε στο χέρι του εκείνη τη στιγμή. Δεν είχε πρόθεση, το έκανε ας πούμε "αντανακλαστικά".
- Το Α παιδί πόνεσε - εβαλε τα κλάματα, ουρλιαχτά.
- Ο γονιός του Α, όταν αντιλήφθηκε τα κλάματα του παιδιού του, άφησε την κουβέντα του από την άλλη άκρη του πάρκου και πήγε να δει τι έγινε. Γέλασε με το συμβάν και πρότεινε στο παιδί του, που εκείνη τη στιγμή έκλαιγε και τσίριζε ότι το χτύπησαν, εκείνη λοιπόν τη στιγμή (!) να πάρει αγκαλιά το άλλο παιδί " κάντε μια αγκαλιά και τέλος".
- Το Β παιδί έχει μείνει ακίνητο και σοκαρισμένο βλέποντας το αποτέλεσμα της ενέργειας του.
- Ο γονιός του Β, όταν άκουσε τη βαβούρα, έτρεξε να δει τι έγινε, αφήνοντας την κουβέντα του από την άλλη άκρη του πάρκου (σε αυτό ταύτιση). Άρχισε το κύρηγμα φωνάζοντας στο παιδί του, του έριξε και δυο ξυλιές και το πήρε μέσα στα κλάματα σηκωτό και έφυγαν.

Αποτελέσματα:
1) Δύο μικρά παιδιά που ενήργησαν βίαια, χωρίς πρόθεση και δόλο. Δεν έφταιγε κανένα τους.
2) Δύο γονείς απόντες από το συμβάν, που έφτασαν εκ των υστέρων.
3) Το Α παιδί πονεμένο-κλαμένο, άκουσε ότι "δεν τρέχει τίποτα" με αυτό που έγινε. Του πρότεινε ο γονιός να αγκαλιάσει αυτόν που το πόνεσε, γιατί... γιατί έτσι.. Χωρίς μια κουβέντα, μια εξήγηση του τι συνέβη και για ποιο λόγο (άλλωστε δεν ήξεραν οι γονείς τι ακριβώς συνέβη), χωρίς να καταλογιστεί δίκαιο και άδικο και στις δύο πλευρές, χωρίς να του αιτιολογήσει γιατί θα ήταν θετικό να δώσει άφεση και τέλοσπάντων να το ρωτήσει εαν θέλει.
4) Το Β παιδί σοκαρισμένο-κλαμένο. Ακουσε το κύρηγμα. Όχι τόσο πονεμένο, αλλά ντροπιασμένο από τις ξυλιές (πολύ σκληρότερο). Δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να εξηγήσει την συμπεριφορά του. Νιώθει πως ο γονιός του το θεωρεί τραμπούκο-επικίνδυνο που πρέπει να απομακρυνθεί από τα άλλα παιδιά.
5) Σε κανένα παιδί δε δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει για ότι έγινε και να εξηγήσει γιατί ενήργησε όπως ενήργησε. Δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουν τη θέση του άλλου. Δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να κλείσουν ειρηνικά - συνειδητά.

Συμπεράσματα (τα δικά μου):
1) Δεν αφήνουμε ποτέ μόνα τους, παιδιά τέτοιας ηλικίας. Είμαστε κοντά συμμετέχοντας στο παιχνίδι ή διακριτικά αν το θέλουμε, Γιατί; Για να τα απολαμβάνουμε να ζουν. Για να μπορούμε την ώρα της κρίσης να επέμβουμε ή όχι, εάν κρίνουμε οτι δεν χρειάζεται.
2) Μια στοχευμένη παρέμβαση από τους γονείς θα είχε αποτρέψει την κρίση ή θα την είχε υπό έλεγχο. Θα μπορούσαν τα παιδιά αυτά ακόμη και να έπαιζαν μαζί. Και τέλοσπάντων θα έφευγαν όλοι με καλύτερη διάθεση. Και οι παρευρισκόμενοι το ίδιο που φύγαμε μαγκωμένοι.

[Lenia16]

15 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Η κοπέλα έχει εξηγήσει πως το εννοεί. Θα παίζουμε με τις λέξεις? Εμένα μια χαρά μου φάνηκε το παράδειγμα που έδωσε, θα αρχίσει να φωνάζει και να ωρυεται σαν κάποιους που βλέπω κι ακούω στην παιδική και μιλάνε απότομα κι άσχημα στα παιδιά τους. Ούτε μια φορά δεν τη μαλωσα η δεν την απείλησα να το πω σωστά  για κάποιο λάθος πιυ έκανε. Αντιθέτως βρήκα πάτημα για συζήτηση και για ειρήνη. Και πότε δεν έχω μαλώσει παιδάκι που της έχει επιτεθεί. Αντιθέτως το πιάνω κ του μιλάω. Πόνεσε το κοριτσάκι δεν είναι και τόσο όμορφο να χτυπάμε. Νομίζω πως κάτι ήθελες και δε σου σου το έδωσε. Τι ήταν αυτό και ούτω καθεξής. Εμένα αυτό δε μου αρέσει καθόλου να υπάρχει απόλυτοτητα. Και η σεντιρ εννοεί πως δε θα κάτσει να απειλεί και να μαλώνει, θα το συζητήσει. Θα τους δώσει και ιδέα να μονιασουν. Δεν το βρίσκω κακό 

 

Δεν ξέρω εμένα η κόρη μου πάντως μπορεί και τα διαχειρίζεται αυτά, τώρα τουλάχιστον που μιλάμε. Και πιστεύω έχει παίξει ρόλο αυτό ότι δεν την έχω κάνει μαμοθρεφτο να κλαίγεται όλη την ώρα στο βρακι της μαμάς. Εγώ είμαι ικανοποιημένη πάντως.. Και έχει και πολλούς φίλους και τον ταραξια τον έβαλε στη θέση του.. 

 

Παντως βλπεω ορισμένες είσαστε πολύ απόλυτες σε αυτό το θέμα, σκεφτείτε το και λίγο αλλιώς αν θέλετε δεν ειναι κακό να δοκιμάζουμε εναλλακτικές. Για καλό τους ειναι άλλωστε 

Λες άλλα αντ'αλλων. Βρες μου και παραθεσε ένα ποστ που να μιλάει για φωνές, απειλές κ μαλωμα στα παιδιά. Οι μισές μιλάμε για συζήτηση κ οι υπόλοιπες για μη παρέμβαση.  Εάν εσύ κάνεις αυτό που λες τότε τα λαϊκ τα βάζεις σε λάθος ποστς και μάλλον δεν έχεις καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε.