Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες.

[Lenia16]

Just now, kine είπε:

@ΑΡΓΚ Συγνώμη, για τη σύγχυση. 

Συνήθως προτρέχουμε να διδάξουμε όλα όσα θεωρούμε πρέποντα και αναζητούμε κάθε λόγο και αφορμή για να διδάξουμε-κηρύξουμε την καλώς νοούμενη (σύμφωνα με εμάς) συμπεριφορά στα παιδιά. Δεν έχουμε το τακτ, την διάκριση, την υπομονή, το σεβασμό αν θες, να περιμένουμε να ζήσει το παιδί κάτι, να νιώσει όσα συναισθήματα έρχονται με αυτό το κάτι - ενίοτε πολύ στενάχωρα συναισθήματα και αντικρουόμενα, να προσπαθήσει να βρει μια λύση μόνο του και όταν (αν) μας ζητήσει βοήθεια, καθοδήγηση, συμβουλή ή παρέμβαση, να του δώσουμε τα φώτα μας. Θεωρούμε πως το παιδί χρειάζεται και οφείλει να πάρει  τη βοήθεια μας, είτε μας το ζητάει είτε όχι. Δεν έχουμε την ευαισθησία να στεκόμαστε ένα βήμα πίσω και να παρατηρούμε (έτοιμοι σε περίπτωση που μας καλέσει σε βοήθεια) την πρόοδο του. Είμαστε πάντοτε ένα βήμα μπροστά από το παιδί, γεμάτοι με τη σοφία και την έγνοια μας και θέλουμε να του τα πούμε όλα, για να προλάβουμε κάθε τι που μπορεί να είναι δυσάρεστο ή ανάρμοστο, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψην ότι κάπως έτσι, μέρα με τη μέρα καταλήγουμε να προσπαθούμε να ζήσει το παιδί όπως εμείς θέλουμε να ζει την ζωή του και ότι δεν του επιτρέπουμε να έχει την εμπειρία των δικών του βιωμάτων - όποια κι αν είναι αυτά. 

 

Και φυσικά υπάρχουν δεκάδες τρόποι να αντιδράσεις στο χτύπημα του παιδιού σου εις βάρος ενός άλλου. Είναι διαφορετικό να επέμβω άμεσα όταν συμβαίνει η χειροδικία μεταξύ 2-3χρονων και διαφορετικό να κάνω το ίδιο για 10 χρονα. Οπως είναι διαφορετικό να διακόψω την χειροδικία που συμβαίνει μπροστά μου, από το να μιλάω και να κατακρίνω με χίλιους δυο τρόπους την πράξη, σπίτι μου με το παιδί, όταν το συμβάν έχει γίνει και παρέλθει.

 

Ζώντας το συμβάν. Αναλογιζόμενο τα όσα έγιναν. Και επειδή η μαμά κι ο μπαμπάς δεν είναι αδιάφοροι, πιθανότατα σε κάποιο σημείο θα θελήσει να μοιραστεί την εμπειρία του μαζί τους. Το ίδιο το παιδί όμως θα θελήσει να μιλήσει, το ίδιο θα θελήσει να εκφράσει μια απορία ή μια δυσθυμία. Και ίσως να μην θελήσει τη συμβουλή της μαμάς, αλλά μονάχα να μιλήσει για ότι έγινε. Κι αυτό είναι οκ. Ισως να ζητήσει μια βοήθεια, μια σκέψη, έναν λόγο παρηγορητικό. Ισως και όχι. 

 

Τα λόγια του γονιού, δεν θα κάνουν πιο σύντομη τη διαδικασία της ωρίμανσης και της ανάπτυξης κρίσης. Απλώς θα την καταπνίξουν. Το κάθε παιδί έχει το δικό του δυναμικό και μας αρέσει δεν μας αρέσει, τα παιδιά μας δεν είναι πάντοτε γρήγορα, δυναμικά, ετοιμόλογα, κοινωνικά με πολλούς φίλους, πρώτοι μαθητές και όλα τα ποθητά. Ενίοτε είναι δειλά, φοβισμένα, γκρινιάρικα, επιθετικά και δύσκολη παρέα για τα άλλα παιδιά. 

Κάθε στοιχείο είναι εκεί που είναι για κάποιο λόγο. Και όσο κι αν δεν υποφέρεις την αναμονή του να αφήσεις το παιδί σου να αισθανθεί τί σημαίνει να είναι ο εαυτός του, αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας γονιός για να βοηθήσει την ωριμότητα του παιδιού και την κρίση του, να αναπτυχθεί. 

 

Υπάρχει χώρος για την συμβουλή και την παρέμβαση του γονέα. Αλλά αυτός δεν είναι στην πρώτη γραμμή των γεγονότων. Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και της ικανότητες του, πρέπει να έχουμε την εγρήγορση να είμαστε διακριτικοί και παρατηρητές.

 

Οσο εσύ είσαι παρατηρητής (και το παιδί δεν σου έχει ζητήσει να παρέμβεις  ή να συμβουλεύεις) μπορεί να γίνουν εξαιρετικά πράγματα που δεν τα φαντάζεσαι. Μπορεί το παιδί να βρει υποστηρικτές και να μην γίνει ο καρπαζιάς που φαντάζεσαι. Μπορεί να έρθει ένα άλλο παιδί να το συζητήσει μαζί του και έτσι να βγει ένας πολύ όμορφος δεσμός με ένα νέο πρόσωπο. Μπορεί να ισορροπήσει μέσα του τις δυνάμεις του και να αμυνθεί την τρίτη φορά ή την πέμπτη, μπορεί και να ζητήσει βοήθεια μετά από μια δυο φορές. Ποιος ξέρει....;

 

Μπορούμε να είμαστε με μάτια και αυτιά ανοιχτά αλλά σιωπηλοί. Θα έρθει η ώρα μας να βοηθήσουμε. Αλλά πρέπει να μπορούμε να περιμένουμε να έρθει η ώρα και να επιτρέπουμε και στο παιδί να νιώθει ότι ΤΩΡΑ θέλω να με βοηθήσεις με ότι αντιμετωπίζω. 

Μα σε αυτά δε νομίζω ότι διαφωνεί κανείς. Ούτως ή άλλως είναι αδύνατον να είσαι πάντα παρούσα στην πρώτη γραμμή των γεγονότων. 

Τα λόγια του γονιού πιθανώς θα καταπνίξουν την κριτική ικανότητα μόνο όταν επιβάλλονται. Αλλά κ πάλι είναι αβέβαιο, γιατί δε λαμβάνεις υπόψη τον παράγοντα ιδιοσυγκρασία που εσύ η ίδια ανεδειξες κ τώρα αντιφάσκεις. Αν ένα παιδι δεν παίρνει από λόγια ότι κ να του πει ο γονιός θα κάνει αυτό που προκύπτει από την έμφυτη τάση του, έτσι δεν ισχυρίστηκες νωριτερα; Γενικά όλη αυτή η φιλολογία είναι αντιφατική από ποστ σε ποστ. Τη μια λες ότι αποδέχεσαι το παιδι όπως είναι κ απλα, είτε καλό είτε κακο, στέκεσαι δίπλα του ως μάνα κ την άλλη ότι αν σου ζητήσει βοήθεια θα επέμβεις.

On 23/11/2019 at 12:45 ΠΜ, kine είπε:

Εγώ είμαι εδώ για να υποστηρίζω και να βοηθώ αυτήν να αντεπεξέλθει με τον τρόπο που αισθάνεται καταλληλότερο, όχι για να τοποθετώ το παιδί εκεί που εγώ θέλω, ακόμη κι αν δεν μου αρέσουν όλα όσα κάνει ή αισθάνεται. Ούτε θύμα την θέλω, ούτε θύτη, αλλά μπορεί να είναι είτε το ένα είτε το άλλο, είτε και τα δυο κατά περίπτωση κι εγώ οφείλω να είμαι ΜΑΜΑ ΤΗΣ είτε μου αρέσει ο δρόμος που θα πάρει, είτε όχι. 

Θα επέμβεις με βάση τι τελικά; Τις δικές σου πεποιθήσεις γύρω από το σωστό κ λάθος ή με βάση το τι αισθάνεται το παιδι καταλληλότερο; Έχω μπερδευτεί λίγο πάνω σ' αυτό.

 

Επίσης, όπως κ εσύ γραφεις, αλλιώς αντιδρας σε 3χρονων και αλλιώς σε 10χρονων διαμάχες. Πώς περιμένεις το 3χρονο να σου ζητήσει βοήθεια αν όχι λέγοντας σου κάθε μέρα ο τάδε με χτύπησε κ το είπα στην κύρια ή έκλαψα ή πόνεσα; Κ δεν μου έχεις απαντήσει αν η κόρη σου πηγαίνει σχολείο. Γιατί στη θεωρία όλα είναι πολυ καλά κ εύκολα . Όταν όμως στέλνεις το 2-3χρονο σου για 7-8ωρες μόνο του και το αναγκάζεις να συνυπάρξει με άλλα 25 3χρονα διαφόρων προελεύσεων (κ εννοώ κοινωνικών, πολιτισμικών, εθνικών, οικονομικών, θρησκευτικών, μορφωτικών) σε ποιο σημείο θεωρείς πως σταματάς να είσαι απλός παρατηρητής;

Just now, kine είπε:

Μπορεί το παιδί να βρει υποστηρικτές και να μην γίνει ο καρπαζιάς που φαντάζεσαι. Μπορεί να έρθει ένα άλλο παιδί να το συζητήσει μαζί του και έτσι να βγει ένας πολύ όμορφος δεσμός με ένα νέο πρόσωπο. Μπορεί να ισορροπήσει μέσα του τις δυνάμεις του και να αμυνθεί την τρίτη φορά ή την πέμπτη, μπορεί και να ζητήσει βοήθεια μετά από μια δυο φορές. Ποιος ξέρει....;

Κ αν δε βρει κανέναν υποστηρικτή; Αν δεν ισορροπήσει μέσα του τις δυνάμεις για να αμυνθεί γιατί η έμφυτη τάση του είναι να μην μπορεί; Αν δε ζητήσει βοήθεια γιατί εκλαμβάνει την αναμονή του γονέα ως αδιαφορία; Τότε ποιος ξέρει;

[Nefeli2014]

Just now, Lenia16 είπε:

Μα σε αυτά δε νομίζω ότι διαφωνεί κανείς. Ούτως ή άλλως είναι αδύνατον να είσαι πάντα παρούσα στην πρώτη γραμμή των γεγονότων. 

Τα λόγια του γονιού πιθανώς θα καταπνίξουν την κριτική ικανότητα μόνο όταν επιβάλλονται. Αλλά κ πάλι είναι αβέβαιο, γιατί δε λαμβάνεις υπόψη τον παράγοντα ιδιοσυγκρασία που εσύ η ίδια ανεδειξες κ τώρα αντιφάσκεις. Αν ένα παιδι δεν παίρνει από λόγια ότι κ να του πει ο γονιός θα κάνει αυτό που προκύπτει από την έμφυτη τάση του, έτσι δεν ισχυρίστηκες νωριτερα; Γενικά όλη αυτή η φιλολογία είναι αντιφατική από ποστ σε ποστ. Τη μια λες ότι αποδέχεσαι το παιδι όπως είναι κ απλα, είτε καλό είτε κακο, στέκεσαι δίπλα του ως μάνα κ την άλλη ότι αν σου ζητήσει βοήθεια θα επέμβεις.

Θα επέμβεις με βάση τι τελικά; Τις δικές σου πεποιθήσεις γύρω από το σωστό κ λάθος ή με βάση το τι αισθάνεται το παιδι καταλληλότερο; Έχω μπερδευτεί λίγο πάνω σ' αυτό.

 

Επίσης, όπως κ εσύ γραφεις, αλλιώς αντιδρας σε 3χρονων και αλλιώς σε 10χρονων διαμάχες. Πώς περιμένεις το 3χρονο να σου ζητήσει βοήθεια αν όχι λέγοντας σου κάθε μέρα ο τάδε με χτύπησε κ το είπα στην κύρια ή έκλαψα ή πόνεσα; Κ δεν μου έχεις απαντήσει αν η κόρη σου πηγαίνει σχολείο. Γιατί στη θεωρία όλα είναι πολυ καλά κ εύκολα . Όταν όμως στέλνεις το 2-3χρονο σου για 7-8ωρες μόνο του και το αναγκάζεις να συνυπάρξει με άλλα 25 3χρονα διαφόρων προελεύσεων (κ εννοώ κοινωνικών, πολιτισμικών, εθνικών, οικονομικών, θρησκευτικών, μορφωτικών) σε ποιο σημείο θεωρείς πως σταματάς να είσαι απλός παρατηρητής;

Κ αν δε βρει κανέναν υποστηρικτή; Αν δεν ισορροπήσει μέσα του τις δυνάμεις για να αμυνθεί γιατί η έμφυτη τάση του είναι να μην μπορεί; Αν δε ζητήσει βοήθεια γιατί εκλαμβάνει την αναμονή του γονέα ως αδιαφορία; Τότε ποιος ξέρει;

Και δηλαδή είναι προτιμότερο να του μάθεις να χτυπαει όποιον του επιτίθεται? Ο μόνος τρόπος δηλαδή είναι αυτός? Το ξύλο? Δεν είναι όλα τα παιδιά φτιαγμένα να επιτίθενται, μπορεί να τους κάνεις ζημιά έτσι και χειρότερη. Για μένα είσαι και είναι οποία μητέρα το κάνει πάρα πολύ μα πάρα πολύ λάθος αλλά η κάθεμια με τον τρόπο της,τι να κάνουμε τώρα.. Πάντως η βία στα σχολεία είναι πολύ έντονη και πολύ λυπάμαι γιαυτό. Γιατί αν εσύ τη μάθεις έτσι και η παραδίπλα το ίδιο ειναι λογικό κάποια στιγμή να απλωσουν χέρι ποκυ ευκολότερα. Μιλήστε με τα παιδιά σας, συνεργαστείτε με γονείς και δασκάλους, απευθυνθείτε σε ειδικούς, προς Θεού μη τα μαθαίνετε να βαράνε!!... 

[kine]

@Lenia16 Τα λόγια μας επιδρούν πολύπλευρα κι όχι μονάχα ως προς το αν θα εφαρμόσει ή δεν θα εφαρμόσει το παιδί τις οδηγίες μας. 

Η κρίση χτίζεται, με τον καιρό, μέσα από τις εμπειρίες του ίδιου του ανθρώπου κι εφόσον αυτές βιώνονται πλήρως και δεν διαμεσολαβούνται. Η μεγαλύτερη ηλικία δεν κάνει κανέναν ωριμότερο και δεν προσθέτει κριτικό πνεύμα, αν δεν έχει καλλιεργηθεί αυτό το πνεύμα στην μικρότερη ηλικία και μέσα από την εμπειρία.

Ποτέ η διδαχή και η νουθεσία, δεν σημαίνει και δεν φέρνει την κριτική ικανότητα. Αυτό δυστυχώς είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος χτίζει για τον εαυτό του και δεν μπορεί να του το μεταλαμπαδεύσει κανείς.

 

Δεν ξέρω τι βρίσκεις αντιφατικό στα γραφόμενα μου. Υπάρχει αντίφαση αν ψάχνεις έναν δρόμο, μια πανάκεια για όλα τα πράγματα. Οντως, άλλοτε πρέπει να περέμβεις κι άλλοτε όχι, άλλοτε η συμβουλή χρειάζεται κι άλλοτε είναι περιττή έως και βλαβερή για το παιδί. Το κριτήριο όμως για όλα αυτά, δεν είναι να γίνει το παιδί δυναμικό, να μην γίνει θύμα, να γίνει ευγενικό ή κάτι άλλο (στόχος του γονέα). 

Το κριτήριο είναι να μπορέσει το παιδί να ζήσει τη δική του ζωή, τις δικές του φιλίες, τις δικές του έχθρες και τις δικές του αποτυχίες και να προοδεύσει μέσα από όσα του έρχονται. Με συνοδοιπόρους και βοηθούς τους γονείς στα πρώτα χρόνια.

 

Πράττεις κρίνοντας τί είναι πιο ωφέλιμο για την εμπειρία του παιδιού . Εμπιστεύεσαι τις εσωτερικές δυνάμεις του παιδιού και του δίνεις χρόνο να προσπαθήσει, να αποτύχει αλλά και να σε αποζητήσει.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: αν σκοπός σου είναι να μην γίνει το παιδί σου θύμα, να μην στεναχωρηθεί, να μην το υποτιμήσουν, να μην αισθανθεί θιγμένο ή πληγωμένο κτλ. μπορείς να χρησιμοποιήσεις όποια μέσα θέλεις για να το επιτύχεις. Από παρεμβάσεις σε δασκάλους, γονείς, εποπτεία στο παιχνίδι με άλλα παιδιά, έλεγχο των συνομιλιών του στα δίκτυα αργότερα, συστάσεις, προτροπές και καθοδήγηση κ.α. 

                      αν όμως σκοπός σου είναι να ζήσει το παιδί σου μια πλήρη εμπειριών ζωή, να γεμίσει εμπειρίες, να πλουτίσει εσωτερικά, να πατάει στα πόδια του και να είναι ένα συγκροτημένο και βουλητικά ισχυρό άτομο, τότε ΠΡΕΠΕΙ να μπορέσεις να αφήσεις τα πράγματα να έρθουν όπως έρθουν και να φροντίζεις μονάχα να είσαι παρούσα ΟΤΑΝ σου ζητείται κι όχι προληπτικά.

 

΄

Just now, Lenia16 είπε:

Αν δε ζητήσει βοήθεια γιατί εκλαμβάνει την αναμονή του γονέα ως αδιαφορία; Τότε ποιος ξέρει;

 

Αν το παιδί εκλαμβάνει την αναμονή ως αδιαφορία, τότε μάλλον ΕΙΝΑΙ αδιαφορία. Μην υποτιμάς την νοημοσύνη των παιδιών. Δεν αισθάνονται καταλάθος ότι οι γονείς τους αδιαφορούν. Ξερουν ότι οι γονείς του αδιαφορούν όταν κάτι τέτοιο όντως συμβαίνει. Απλά οι γονείς ΠΟΤΕ δεν παραδέχονται ότι αδιαφορούν ή ότι είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους, από το πώς αισθάνεται το παιδί τους. 

 

Και όντως....ποιος ξέρει; Ξέρεις εσύ ότι με τις παρεμβάσεις και το κήρυγμα, θα έχεις ένα πιο ευτυχισμένο παιδί; Ξέρεις ότι έτσι, θα αποτρέψεις την θυματοποίηση του; Ή μήπως ξέρεις ότι επειδή είναι δειλό να αμυνθεί στο συμμαθητή, θα είναι πάντοτε θύμα; Ξέρεις; Προβλέπεις και άρα έχει κάθε λόγο να ποντάρεις ότι οι ενέργειες σου είναι καταλληλότερες για κάθε περίσταση, από αυτό που θα κρίνει το 3χρονο σου κι άρα, καλώς προσπαθείς να εφαρμόζει τις δικής σου κρίσης ενέργειες, αντί να κρίνει και να δράσει με την δική του ικανότητα; Ξέρεις;

 

 

ΥΓ. Τώρα ξεκίνησε. 3,5 ετών. 

Επεξεργάστηκαν 25 Νοεμβρίου,2019 by kine

[Lenia16]

4 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

H κρίση που αποκτάς έτσι είναι η εξής πολύ απλή: δέρνω και τραμπουκίζω μικρότερους σωματικά (γιατί πονάει να με πλακώσουν στο ξύλο κι εμένα) και χαμογελάω αγγελικά μπροστά σε ενήλικες ενώ αρνούμαι κατηγορηματικά οτιδήποτε. Εξάλλου υπάρχουν σε κάθε σχολείο άφθονα παραδείγματα  

Μάλλον είναι από γονείς που ήθελαν να δώσουν χώρο στα παιδιά τους να εκφραστούν. Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι καταπιεσμένα λόγω διδαχής.

Just now, kine είπε:

αν όμως σκοπός σου είναι να ζήσει το παιδί σου μια πλήρη εμπειριών ζωή, να γεμίσει εμπειρίες, να πλουτίσει εσωτερικά, να πατάει στα πόδια του και να είναι ένα συγκροτημένο και βουλητικά ισχυρό άτομο, τότε ΠΡΕΠΕΙ να μπορέσεις να αφήσεις τα πράγματα να έρθουν όπως έρθουν και να φροντίζεις μονάχα να είσαι παρούσα ΟΤΑΝ σου ζητείται κι όχι προληπτικά.

@kine κατά βάση συμφωνούμε, δεν νομίζω να έχω αφησει ποτέ να εννοηθεί ότι έχω το παιδι μου σούζα με το κήρυγμα κ ότι κάνει ότι του πω. Απλά το δικό μου σκεπτικό κ αγωνία μου είναι να μη δημιουργήσω άλλο ένα κ@λοπαιδο, που νομίζει ότι αυτό είναι κ κανένα αλλο, ότι μπορεί να κάνει ότι γουστάρει χωρίς επιπτώσεις και χωρίς να διακατέχεται από καμία αξία κ κανένα αίσθημα ευθύνης. Συγκροτημένο ,με εμπειρίες κ να πατάει στα πόδια του μπορεί να γινει επίσης κ ένα παιδι που έχει την ελευθερία που πρέπει για την εκάστοτε ηλικία κ παραλληλα διέπεται από τις αξίες που του έδωσε η οικογενεια του μέσα από τη συζήτηση, τη συνεχή παρουσία, το αισθημα ασφάλειας και κινείται βάσει αυτών. Αν πρέπει να αφήσω ένα 12χρονο που θέλει να βγαίνει μέχρι το πρωί για να αποκτήσει εμπειρίες κ να βιώσει τα συναισθήματα του, λυπάμαι δε θα πάρω. Αν και για να φτάσεις σε αυτό το σημείο έχουν προηγηθεί λανθασμενες καταστάσεις.

 

Just now, kine είπε:

κρίση χτίζεται, με τον καιρό, μέσα από τις εμπειρίες του ίδιου του ανθρώπου κι εφόσον αυτές βιώνονται πλήρως και δεν διαμεσολαβούνται. Η μεγαλύτερη ηλικία δεν κάνει κανέναν ωριμότερο και δεν προσθέτει κριτικό πνεύμα, αν δεν έχει καλλιεργηθεί αυτό το πνεύμα στην μικρότερη ηλικία και μέσα από την εμπειρία.

Αυτό δεν το βρίσκεις αντιφατικό; Για να υπάρξει εμπειρία πρέπει πρώτα να υπάρξει ηλικία. Μιλώντας πάντα για το μέσο όρο, ένας 18χρονος είναι ποτε δυνατόν να έχει την ίδια εμπειρία με ένα 50χρονο; Να έχει αναπτύξει την ίδια ικανότητα να κρίνει ανθρώπους, καταστάσεις, συμπεριφορές; 

[student]

Just now, kine είπε:

@Lenia16 Τα λόγια μας επιδρούν πολύπλευρα κι όχι μονάχα ως προς το αν θα εφαρμόσει ή δεν θα εφαρμόσει το παιδί τις οδηγίες μας. 

Η κρίση χτίζεται, με τον καιρό, μέσα από τις εμπειρίες του ίδιου του ανθρώπου κι εφόσον αυτές βιώνονται πλήρως και δεν διαμεσολαβούνται. Η μεγαλύτερη ηλικία δεν κάνει κανέναν ωριμότερο και δεν προσθέτει κριτικό πνεύμα, αν δεν έχει καλλιεργηθεί αυτό το πνεύμα στην μικρότερη ηλικία και μέσα από την εμπειρία.

Ποτέ η διδαχή και η νουθεσία, δεν σημαίνει και δεν φέρνει την κριτική ικανότητα. Αυτό δυστυχώς είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος χτίζει για τον εαυτό του και δεν μπορεί να του το μεταλαμπαδεύσει κανείς.

 

Δεν ξέρω τι βρίσκεις αντιφατικό στα γραφόμενα μου. Υπάρχει αντίφαση αν ψάχνεις έναν δρόμο, μια πανάκεια για όλα τα πράγματα. Οντως, άλλοτε πρέπει να περέμβεις κι άλλοτε όχι, άλλοτε η συμβουλή χρειάζεται κι άλλοτε είναι περιττή έως και βλαβερή για το παιδί. Το κριτήριο όμως για όλα αυτά, δεν είναι να γίνει το παιδί δυναμικό, να μην γίνει θύμα, να γίνει ευγενικό ή κάτι άλλο (στόχος του γονέα). 

Το κριτήριο είναι να μπορέσει το παιδί να ζήσει τη δική του ζωή, τις δικές του φιλίες, τις δικές του έχθρες και τις δικές του αποτυχίες και να προοδεύσει μέσα από όσα του έρχονται. Με συνοδοιπόρους και βοηθούς τους γονείς στα πρώτα χρόνια.

 

Πράττεις κρίνοντας τί είναι πιο ωφέλιμο για την εμπειρία του παιδιού . Εμπιστεύεσαι τις εσωτερικές δυνάμεις του παιδιού και του δίνεις χρόνο να προσπαθήσει, να αποτύχει αλλά και να σε αποζητήσει.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: αν σκοπός σου είναι να μην γίνει το παιδί σου θύμα, να μην στεναχωρηθεί, να μην το υποτιμήσουν, να μην αισθανθεί θιγμένο ή πληγωμένο κτλ. μπορείς να χρησιμοποιήσεις όποια μέσα θέλεις για να το επιτύχεις. Από παρεμβάσεις σε δασκάλους, γονείς, εποπτεία στο παιχνίδι με άλλα παιδιά, έλεγχο των συνομιλιών του στα δίκτυα αργότερα, συστάσεις, προτροπές και καθοδήγηση κ.α. 

                      αν όμως σκοπός σου είναι να ζήσει το παιδί σου μια πλήρη εμπειριών ζωή, να γεμίσει εμπειρίες, να πλουτίσει εσωτερικά, να πατάει στα πόδια του και να είναι ένα συγκροτημένο και βουλητικά ισχυρό άτομο, τότε ΠΡΕΠΕΙ να μπορέσεις να αφήσεις τα πράγματα να έρθουν όπως έρθουν και να φροντίζεις μονάχα να είσαι παρούσα ΟΤΑΝ σου ζητείται κι όχι προληπτικά.

 

΄

 

Αν το παιδί εκλαμβάνει την αναμονή ως αδιαφορία, τότε μάλλον ΕΙΝΑΙ αδιαφορία. Μην υποτιμάς την νοημοσύνη των παιδιών. Δεν αισθάνονται καταλάθος ότι οι γονείς τους αδιαφορούν. Ξερουν ότι οι γονείς του αδιαφορούν όταν κάτι τέτοιο όντως συμβαίνει. Απλά οι γονείς ΠΟΤΕ δεν παραδέχονται ότι αδιαφορούν ή ότι είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους, από το πώς αισθάνεται το παιδί τους. 

 

Και όντως....ποιος ξέρει; Ξέρεις εσύ ότι με τις παρεμβάσεις και το κήρυγμα, θα έχεις ένα πιο ευτυχισμένο παιδί; Ξέρεις ότι έτσι, θα αποτρέψεις την θυματοποίηση του; Ή μήπως ξέρεις ότι επειδή είναι δειλό να αμυνθεί στο συμμαθητή, θα είναι πάντοτε θύμα; Ξέρεις; Προβλέπεις και άρα έχει κάθε λόγο να ποντάρεις ότι οι ενέργειες σου είναι καταλληλότερες για κάθε περίσταση, από αυτό που θα κρίνει το 3χρονο σου κι άρα, καλώς προσπαθείς να εφαρμόζει τις δικής σου κρίσης ενέργειες, αντί να κρίνει και να δράσει με την δική του ικανότητα; Ξέρεις;

 

 

ΥΓ. Τώρα ξεκίνησε. 3,5 ετών. 

Καλησπέρα kine, καλησπέρα σε όλους. 

Ολ αυτά που περιγραφεις θέλω να πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα τα αντιληφθούν και θα προσπαθήσουν να τα κατανοήσουν ώστε να δουν την πραγματικότητα τελικά. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει πρώτα να ψάξουν μέσα τους

και μετά να αναρωτηθουν αν αυτές οι προσδοκίες τελικά ειναι ωφελιμες σε βάθος χρόνου προς τα παιδιά τους/μας ή όχι. 

 

Το ζητούμενο είναι το παιδί να ζήσει την δική του την ζωή και όχι την "δοσμένη". 

Να ανακαλύψει μόνο του τον πραγματικό του εαυτο και να μπορέσει να εξελιχθεί και να φτάσει όπου εκείνο θέλει. Οι γονείς πάντα δίπλα του διακριτικα και σιωπηλα οπως ακριβως το περιγράφεις. 

 

Πιστεύω πως για να γίνει αντίληπτη αυτή η λογική θα πρέπει πρώτα ο γονέας να έχει κάνει σκληρή δουλειά με τον εαυτό του. Να έχει καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να έχεις τον εαυτό σου και να ζεις όπως εσυ έχεις επιλέξει και όχι όπως σε έχουν μάθει.. 

 

Ίσως να το πηγαινω κάπου αλλού αλλά νιώθω ότι αυτός είναι ο πυρήνας ολων.

 

 

[kine]

@Lenia16 Καταλαβαίνω ότι συμφωνούμε εν πολλοίς αλλά εγώ δίνω έμφαση στην επίδραση που έχουν όλα αυτά, στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού κι όχι τόσο στην έκβαση μιας κατάστασης όπως οι καθημερινές κοινωνικές αντιξοότητες μεταξύ των παιδιών. 

Οταν μιλώ για εμπειρίες δεν εννοώ τον "περπατημένο στη νύχτα" . Η πρώτη σύγκρουση ενός 3χρονου στο σχολείο, είναι τρομερή εμπειρία. Η έκβαση της, ποιοι θα παρέμβουν, πως θα μιλήσουν τα άλλα παιδιά γι' αυτό κι άλλα πολλά, είναι όλα μια εμπειρία με αξία, εφόσον τη ζήσει το παιδί μέσα από τον κόσμο του, τα μάτια και τα αυτιά του, ικανό να βιώσει τα όποια συναισθήματα προκύψουν. 

Οταν το παιδί έχει ήδη πολλές ιδέες και αναπαραστάσεις από το τί μπορεί να προκύψει (πχ. του λέμε αν κάποιος σε ενοχλήσει, κάνει αυτό ή το προετοιμάζουμε ότι κάποια παιδάκια σπρώχνουν ή αρπάζουν ή κάνουν το ένα και το άλλο...), όταν βρεθεί ελεύθερο στο χώρο με ένα τέτοιο ενδεχόμενο, στην πραγματικότητα δεν είναι "ελεύθερο" υπό την έννοια ότι το μυαλό του είναι ήδη εμποτισμένο με ιδέες για το πώς μπορεί να φερθούν οι άλλοι, πώς μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα, τί μπορεί να του συμβεί, τί πρέπει να κάνει κτλ. 

Αρα, η εμεπιρία του όταν (αν) συμβεί, θα είναι το μίγμα των συναισθημάτων και των προσδοκιών των γονέων του, μαζί με όσα το ίδιο αισθάνεται ή ίσως πιστεύει ότι πρέπει να αισθανθεί και να εκπληρώσει.

 

Είναι πολύ σύνθετος ο ψυχισμός μας όπως και των παιδιών και καθόλου απλό, να προβλέψεις τί και πώς θα βιωθεί, πώς θα ζυμωθεί μέσα στο παιδί και τι αποτέλεσμα θα έχει ως πράξη, την επόμενη φορά ή μετά από 1 χρόνο.

 

@student Εμένα με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη. Υπάρχει μια βάση, ένας πυρήνας πίσω από όλα αυτά. Οπως το κατανοώ εγώ, ως γονείς έχουμε την αυτοπεποίθηση και την βεβαιότητα συνήθως, ότι όσα εμείς θέλουμε και προσδοκούμε για τα παιδιά μας, είναι τα βέλτιστα και τα καλύτερα. Και μπορεί να είναι. Δεν διερωτόμαστε όμως εύκολα αν αυτά που εμείς σκεφτόμαστε και εκτιμούμε για το ένα και το άλλο, είναι σύμφωνα με όσα το παιδί έχει μέσα του. Και δυστυχώς ή ευτυχώς ένας άνθρωπος που ακόμη διαμορφώνεται, πολύ δύσκολα μπορεί να διατηρηθεί ακέραιος. 

Επειδή προσωπικά, δεν πιστεύω ότι ο ενήλικας είναι σοφότερος και ικανότερος από το μικρό, στο να αντιληφθεί ορισμένα πράγματα, προτιμώ πρώτα να βλέπω, να ακούω, να ζυγίζω μέσα μου, να ξανα προσέξω το κάθε τι και να παρεμβαίνω μόνο όταν μου ζητείται ή όταν εκτραχύνεται μια κατάσταση.

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, kine είπε:

@ΑΡΓΚ Συγνώμη, για τη σύγχυση. 

Συνήθως προτρέχουμε να διδάξουμε όλα όσα θεωρούμε πρέποντα και αναζητούμε κάθε λόγο και αφορμή για να διδάξουμε-κηρύξουμε την καλώς νοούμενη (σύμφωνα με εμάς) συμπεριφορά στα παιδιά. Δεν έχουμε το τακτ, την διάκριση, την υπομονή, το σεβασμό αν θες, να περιμένουμε να ζήσει το παιδί κάτι, να νιώσει όσα συναισθήματα έρχονται με αυτό το κάτι - ενίοτε πολύ στενάχωρα συναισθήματα και αντικρουόμενα, να προσπαθήσει να βρει μια λύση μόνο του και όταν (αν) μας ζητήσει βοήθεια, καθοδήγηση, συμβουλή ή παρέμβαση, να του δώσουμε τα φώτα μας. Θεωρούμε πως το παιδί χρειάζεται και οφείλει να πάρει  τη βοήθεια μας, είτε μας το ζητάει είτε όχι. Δεν έχουμε την ευαισθησία να στεκόμαστε ένα βήμα πίσω και να παρατηρούμε (έτοιμοι σε περίπτωση που μας καλέσει σε βοήθεια) την πρόοδο του. Είμαστε πάντοτε ένα βήμα μπροστά από το παιδί, γεμάτοι με τη σοφία και την έγνοια μας και θέλουμε να του τα πούμε όλα, για να προλάβουμε κάθε τι που μπορεί να είναι δυσάρεστο ή ανάρμοστο, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψην ότι κάπως έτσι, μέρα με τη μέρα καταλήγουμε να προσπαθούμε να ζήσει το παιδί όπως εμείς θέλουμε να ζει την ζωή του και ότι δεν του επιτρέπουμε να έχει την εμπειρία των δικών του βιωμάτων - όποια κι αν είναι αυτά. 

 

Και φυσικά υπάρχουν δεκάδες τρόποι να αντιδράσεις στο χτύπημα του παιδιού σου εις βάρος ενός άλλου. Είναι διαφορετικό να επέμβω άμεσα όταν συμβαίνει η χειροδικία μεταξύ 2-3χρονων και διαφορετικό να κάνω το ίδιο για 10 χρονα. Οπως είναι διαφορετικό να διακόψω την χειροδικία που συμβαίνει μπροστά μου, από το να μιλάω και να κατακρίνω με χίλιους δυο τρόπους την πράξη, σπίτι μου με το παιδί, όταν το συμβάν έχει γίνει και παρέλθει.

 

Ζώντας το συμβάν. Αναλογιζόμενο τα όσα έγιναν. Και επειδή η μαμά κι ο μπαμπάς δεν είναι αδιάφοροι, πιθανότατα σε κάποιο σημείο θα θελήσει να μοιραστεί την εμπειρία του μαζί τους. Το ίδιο το παιδί όμως θα θελήσει να μιλήσει, το ίδιο θα θελήσει να εκφράσει μια απορία ή μια δυσθυμία. Και ίσως να μην θελήσει τη συμβουλή της μαμάς, αλλά μονάχα να μιλήσει για ότι έγινε. Κι αυτό είναι οκ. Ισως να ζητήσει μια βοήθεια, μια σκέψη, έναν λόγο παρηγορητικό. Ισως και όχι. 

 

Τα λόγια του γονιού, δεν θα κάνουν πιο σύντομη τη διαδικασία της ωρίμανσης και της ανάπτυξης κρίσης. Απλώς θα την καταπνίξουν. Το κάθε παιδί έχει το δικό του δυναμικό και μας αρέσει δεν μας αρέσει, τα παιδιά μας δεν είναι πάντοτε γρήγορα, δυναμικά, ετοιμόλογα, κοινωνικά με πολλούς φίλους, πρώτοι μαθητές και όλα τα ποθητά. Ενίοτε είναι δειλά, φοβισμένα, γκρινιάρικα, επιθετικά και δύσκολη παρέα για τα άλλα παιδιά. 

Κάθε στοιχείο είναι εκεί που είναι για κάποιο λόγο. Και όσο κι αν δεν υποφέρεις την αναμονή του να αφήσεις το παιδί σου να αισθανθεί τί σημαίνει να είναι ο εαυτός του, αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας γονιός για να βοηθήσει την ωριμότητα του παιδιού και την κρίση του, να αναπτυχθεί. 

 

Υπάρχει χώρος για την συμβουλή και την παρέμβαση του γονέα. Αλλά αυτός δεν είναι στην πρώτη γραμμή των γεγονότων. Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και της ικανότητες του, πρέπει να έχουμε την εγρήγορση να είμαστε διακριτικοί και παρατηρητές.

 

Οσο εσύ είσαι παρατηρητής (και το παιδί δεν σου έχει ζητήσει να παρέμβεις  ή να συμβουλεύεις) μπορεί να γίνουν εξαιρετικά πράγματα που δεν τα φαντάζεσαι. Μπορεί το παιδί να βρει υποστηρικτές και να μην γίνει ο καρπαζιάς που φαντάζεσαι. Μπορεί να έρθει ένα άλλο παιδί να το συζητήσει μαζί του και έτσι να βγει ένας πολύ όμορφος δεσμός με ένα νέο πρόσωπο. Μπορεί να ισορροπήσει μέσα του τις δυνάμεις του και να αμυνθεί την τρίτη φορά ή την πέμπτη, μπορεί και να ζητήσει βοήθεια μετά από μια δυο φορές. Ποιος ξέρει....;

 

Μπορούμε να είμαστε με μάτια και αυτιά ανοιχτά αλλά σιωπηλοί. Θα έρθει η ώρα μας να βοηθήσουμε. Αλλά πρέπει να μπορούμε να περιμένουμε να έρθει η ώρα και να επιτρέπουμε και στο παιδί να νιώθει ότι ΤΩΡΑ θέλω να με βοηθήσεις με ότι αντιμετωπίζω. 

 

@kine θα υποθέσω ότι έχεις πολύ μικρά παιδιά. Και σκέφτεσαι με όρους παραπτωμάτων και πειραματισμών πολύ μικρών παιδιών. 

Δεν το λέω για να ειρωνευτώ, και δε θέλω να παρεξηγηθεί ο τόνος μου, γιατί δεν είναι σαφές από το γραπτό λόγο. Αναπτύσεις μία θεωρία που έχω ακούσει αρκετές φορές. Και που συνήθως καταρρέει, ή αν το θες αναθεωρείται ως ουτοπική, στα πρώτα σχολικά χρόνια. Δύο φορές στον κύκλο των παιδιών μου το έχω δει να πηγαίνει μέχρι τέλους, αυτή η "αποστασιοποίηση" (ξέρω ότι δεν το εννοείς ακριβώς έτσι, δεν ξέρω όμως τι λέξη να δώσω), το "είμαι εδώ για να παρατηρώ και να συμβουλεύω μονο όταν το ζητήσεις, δεν θα σου επιβάλω αρχές και κανόνες" και το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, και εννοώ παραβατικότητα που έχει περάσει το όριο του ποινικού αδικήματος (μιλάω για παιδιά Λυκείου πια). 

[Sentir...natureza]

Ο τροπος για να μαθουν τα παιδια καποια πραγματα, ειναι απλα να μην τους τα διδαξουμε. Αυτα που περιγραφει η @kine ειναι γνωστο ως simplicity parenting και εφαρμοζεται στο παιδαγωγικο συστημα του Waldorf. Παρ'ολη την απλοτητα, ειναι δυσκολο να το εφαρμοσεις γιατι εμεις οι ιδιοι εχουμε μεγαλωσει διαφορετικα, ζουμε σε γρηγορους ρυθμους και μπορει ακομη και να μας κακοφαινεται τοση απλοτητα. Θελει πολλη δουλεια απο μερους μας και για να συνειδητοποιησουμε την λογικη του "δεν κανω τιποτα" αλλα και για να το εφαρμοσουμε. Προσωπικα, μου ειναι λιγο δυσκολο απο τοτε που το μωρο αρχισε να κινειται στο χωρο να εφαρμοσω το "δεν μιλαω προληπτικα". Ποτε δεν ελεγα "προσεχε αυτο, προσεχε εκεινο..." κλπ, θεωρουσα οτι βομβαρδιζω το παιδι με εντολες που ειναι αχρειαστες, φυσικα εκτος αν ηταν κατι πολυ επικινδυνο (πολυ επικινδυνο ομως). Πλεον, πιανω τον εαυτο μου (βασικα τον ακουω) μεσα στη μερα να μιλαει πολλες φορες προληπτικα και δυσκολευομαι να το σταματησω, περισσοτερο γιατι οσες φορες προτιμησα να μην μιλησω συνεβη αυτο που περιμενα και ηθελα να αποφυγω, πχ να χτυπησει το μωρο, να χυθει κατι κα και να φτασω σε σημειο να χασω την υπομονη μου. Ακομη το δουλευω και μεσα στις γιορτες θα προμηθευτω και το αντιστοιχο βιβλιο αυτης της φιλοσοφιας μηπως βοηθηθω περισσοτερο στο πρακτικο κομματι.

 

Οσον αφορα την βιαιη συμπεριφορα, το μονο που εχω κανει προληπτικα ηταν να διαβασουμε βιβλιο ("τα χερια δεν ειναι για να χτυπαμε"). Οποτε ζουσε μια κατασταση οπου περιειχε ξυλο απλα παρακολουθουσα απο μακρυα στην παιδικη χαρα ή εστηνα αυτι στο σπιτι απο το διπλανο δωματιο και περιμενα τα παιδια να το λυσουν απο μονα τους. Συνηθως δεν ζητουσε την βοηθεια μου αλλα καποιες φορες μπορει να ενεπλακη μονο οταν σηκωσε ο ιδιος χερι (οχι δηλαδη αν τον χτυπησαν). Στους "απ'εξω" το να μην κανεις τιποτα πολλες φορες εκλαμβανεται σαν αδιαφορια γιατι η αυθορμητη αντιδραση της πλειοψηφιας ειναι να εξασκησουν την γονεϊκη τους εξουσια για να ελεγξουν την κατασταση. 

 

Φετος το καλοκαιρι ηρθε και παλι (οπως καθε χρονο εδω και καποια χρονια) μια οικογενεια Γερμανων για τουρισμο και περναμε πολλες ωρες της ημερας μαζι οποτε ερχονται, εχουμε ιδια φιλοσοφια σε πολλα θεματα και κανουμε καλη παρεα . Ο μικρος τους γιος (2,5 χρ) χτυπουσε σχεδον επανειλημμενα τον δικο μου (3,5 χρ) ειτε επειδη ηθελε καποιο παιχνιδι ειτε γιατι απλα τον πλησιασε πολυ κλπ. Οι γονεις του το μονο που εκαναν ηταν να τον φωναζουν με το ονομα του και μερικες φορες ουτε καν αυτο. Δεν ελεγαν τιποτα αλλο πχ "μη χτυπας" και δεν εφαρμοσαν καμια συνεπεια, οπως πχ ισως εκανα εγω με το να τον παρω και να παμε σπιτι μετα την προειδοποιηση. Περασα αρκετες μερες σκεπτομενη καθως προβληματιζομουν μιας που σεβομουν πολυ τις αποψεις τους (και τις περισσοτερες τις εφαρμοζα κι εγω η ιδια) οσον αφορα την συμπεριφορα μας προς τα παιδια και ημουν σιγουρη οτι για καποιο λογο "δεν εκαναν τιποτα". Ηξερα οτι ο μεγαλος πηγαινει σε παιδικο του Waldrof οποτε στραφηκα να βρω εκει την απαντηση. Καποια στιγμη την βρηκα: αν εφαρμοζαν καποια συνεπεια το παιδι δεν θα αντιλαμβανοταν την ουσια. Με το να το απομακρυνεις δεν του μαθαινεις να συνυπαρχει, το αντιθετο μαλιστα : του στερεις την ευκαιρια να μαθει να συνυπαρχει, εστω κι αν αυτο σημαινει οτι καποιοι θα φανε ξυλο. Εβλεπα λοιπον οτι λειτουργουσαν ετσι και αλλα θεματα, πχ των ατυχηματων. Το ιδιο παιδι ειχε μια παρορμητικοτητα που ακολουθουσε μια απροσεξια ισως και επεφτε σχεδον συνεχεια. Σπανια χτυπουσε λιγο, σχεδον παντα θα ματωνε (τουλαχιστον 5 φορες την ημερα). Για να καταλαβετε την πρωτη μερα που ηρθανε καταληξανε στα επειγοντα με 4 ραμματα στο φρυδι. Ποτε δεν ακουσα ουτε μια φορα "μην τρεχεις, θα χτυπησεις", "αφου στο ειπα, δεν προσεχεις" κλπ. Επεφτε, εκλαιγε και απλα το αγκαλιαζανε και περιμενανε να ηρεμησει. Ειχαν αποδεχθει την εντονη προσωπικοτητα του παιδιου, το ιδιο το παιδι, δεν προσπαθουσαν να το καθοδηγησουν αν δεν τους το ζητουσε αλλα ηταν εκει οταν τους χρειαζοταν. Να σημειωσω οτι ο μεγαλος τους (5 χρ) ηταν το αντιθετο, πολυ ηρεμος, προσεκτικος, δεν χτυπουσε. Το ιδιο εφαρμοσαν και στα δυο τους παιδια, απλα η ιδιοσυγκρασια επαιξε τον ρολο της, οπως και ο χρονος πχ ισως ο μικρος χρειαζεται περισσοτερο χρονο για να αντιληφθει τι προκαλει με τις πραξεις του.

 

Θελω να πω οτι τα παιδια μας ειναι πιο ικανα απ'οτι πιστευουμε να αντιμετωπισουν καποιες καταστασεις και ειναι πιο φρονημο απλα να τους αφησουμε να το καταλαβουν μονοι τους. Εξαλλου, ολοι υπηρξαμε παιδια, ολοι γνωριζουμε οτι πρεπει να παθεις για να μαθεις. Ας προσπαθησουμε να μην εμπλεκομαστε αμεσα. Το "κηρυγμα" ειναι η αληθεια οτι το εχουμε ευκολο (κι εγω νιωθω οτι πρεπει να συζητησω μαζι του μετα απο καποιο περιστατικο) αλλα ισως θα ηταν καλυτερα να μην αναφερθω καθολου, να μην το κανω θεμα, απλα να αφησω το παιδι να συνεχισει να υπαρχει με τις οποιες εμπειριες του. Οσο κι αν θελω να μαθω τι σκεφτεται, πως νιωθει που αντιμετωπισε αυτη την κατασταση, να το καθοδηγησω ωστε να μην ξανασυμβει κλπ, ισως ειναι καλυτερα απλα να μην κανω τιποτα.  Ειναι σαν αυτο το πολυ ωραιο που ειχα διαβασει σε ενα βιβλιο: Αντι να λεμε στο παιδι που εχουμε να το δουμε ωρες " Τι κανεις; Πως περασες; Ολα καλα στο σχολειο; Εγινε κατι;", να λεμε απλα :  "Καλως τον! Χαιρομαι που σε βλεπω!" 

 

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Με το να το απομακρυνεις δεν του μαθαινεις να συνυπαρχει, το αντιθετο μαλιστα : του στερεις την ευκαιρια να μαθει να συνυπαρχει, εστω κι αν αυτο σημαινει οτι καποιοι θα φανε ξυλο.

Αχ αυτό θα λέω στους γονείς των παιδιών που θα κλαίνε επειδή τους χτύπησε ο δικός μου! Εντάξει το έχουμε πάει σε άλλη διάσταση.. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Yovanna είπε:

Αχ αυτό θα λέω στους γονείς των παιδιών που θα κλαίνε επειδή τους χτύπησε ο δικός μου! Εντάξει το έχουμε πάει σε άλλη διάσταση.. 

 

Όχι καλέ! Θα τους λες αυτό, μετά αυτοί θα σε πλακώσουν στο ξύλο, για να εκφραστούν επίσης ελεύθερα, εσυ θα δεις ότι το σύστημα είναι οδυνηρό, και θα το αλλάξεις. Βέβαια, μπορείς απλά να υποθέσεις ότι το ξύλο θα πονέσει, και να μην έχεις την εμπειρία, αλλά δε θα είναι το ίδιο 

[Sentir...natureza]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Ο τροπος για να μαθουν τα παιδια καποια πραγματα, ειναι απλα να μην τους τα διδαξουμε. Αυτα που περιγραφει η @kine ειναι γνωστο ως simplicity parenting και εφαρμοζεται στο παιδαγωγικο συστημα του Waldorf. Παρ'ολη την απλοτητα, ειναι δυσκολο να το εφαρμοσεις γιατι εμεις οι ιδιοι εχουμε μεγαλωσει διαφορετικα, ζουμε σε γρηγορους ρυθμους και μπορει ακομη και να μας κακοφαινεται τοση απλοτητα. Θελει πολλη δουλεια απο μερους μας και για να συνειδητοποιησουμε την λογικη του "δεν κανω τιποτα" αλλα και για να το εφαρμοσουμε. Προσωπικα, μου ειναι λιγο δυσκολο απο τοτε που το μωρο αρχισε να κινειται στο χωρο να εφαρμοσω το "δεν μιλαω προληπτικα". Ποτε δεν ελεγα "προσεχε αυτο, προσεχε εκεινο..." κλπ, θεωρουσα οτι βομβαρδιζω το παιδι με εντολες που ειναι αχρειαστες, φυσικα εκτος αν ηταν κατι πολυ επικινδυνο (πολυ επικινδυνο ομως). Πλεον, πιανω τον εαυτο μου (βασικα τον ακουω) μεσα στη μερα να μιλαει πολλες φορες προληπτικα και δυσκολευομαι να το σταματησω, περισσοτερο γιατι οσες φορες προτιμησα να μην μιλησω συνεβη αυτο που περιμενα και ηθελα να αποφυγω, πχ να χτυπησει το μωρο, να χυθει κατι κα και να φτασω σε σημειο να χασω την υπομονη μου. Ακομη το δουλευω και μεσα στις γιορτες θα προμηθευτω και το αντιστοιχο βιβλιο αυτης της φιλοσοφιας μηπως βοηθηθω περισσοτερο στο πρακτικο κομματι.

 

Οσον αφορα την βιαιη συμπεριφορα, το μονο που εχω κανει προληπτικα ηταν να διαβασουμε βιβλιο ("τα χερια δεν ειναι για να χτυπαμε"). Οποτε ζουσε μια κατασταση οπου περιειχε ξυλο απλα παρακολουθουσα απο μακρυα στην παιδικη χαρα ή εστηνα αυτι στο σπιτι απο το διπλανο δωματιο και περιμενα τα παιδια να το λυσουν απο μονα τους. Συνηθως δεν ζητουσε την βοηθεια μου αλλα καποιες φορες μπορει να ενεπλακη μονο οταν σηκωσε ο ιδιος χερι (οχι δηλαδη αν τον χτυπησαν). Στους "απ'εξω" το να μην κανεις τιποτα πολλες φορες εκλαμβανεται σαν αδιαφορια γιατι η αυθορμητη αντιδραση της πλειοψηφιας ειναι να εξασκησουν την γονεϊκη τους εξουσια για να ελεγξουν την κατασταση. 

 

Φετος το καλοκαιρι ηρθε και παλι (οπως καθε χρονο εδω και καποια χρονια) μια οικογενεια Γερμανων για τουρισμο και περναμε πολλες ωρες της ημερας μαζι οποτε ερχονται, εχουμε ιδια φιλοσοφια σε πολλα θεματα και κανουμε καλη παρεα . Ο μικρος τους γιος (2,5 χρ) χτυπουσε σχεδον επανειλημμενα τον δικο μου (3,5 χρ) ειτε επειδη ηθελε καποιο παιχνιδι ειτε γιατι απλα τον πλησιασε πολυ κλπ. Οι γονεις του το μονο που εκαναν ηταν να τον φωναζουν με το ονομα του και μερικες φορες ουτε καν αυτο. Δεν ελεγαν τιποτα αλλο πχ "μη χτυπας" και δεν εφαρμοσαν καμια συνεπεια, οπως πχ ισως εκανα εγω με το να τον παρω και να παμε σπιτι μετα την προειδοποιηση. Περασα αρκετες μερες σκεπτομενη καθως προβληματιζομουν μιας που σεβομουν πολυ τις αποψεις τους (και τις περισσοτερες τις εφαρμοζα κι εγω η ιδια) οσον αφορα την συμπεριφορα μας προς τα παιδια και ημουν σιγουρη οτι για καποιο λογο "δεν εκαναν τιποτα". Ηξερα οτι ο μεγαλος πηγαινει σε παιδικο του Waldrof οποτε στραφηκα να βρω εκει την απαντηση. Καποια στιγμη την βρηκα: αν εφαρμοζαν καποια συνεπεια το παιδι δεν θα αντιλαμβανοταν την ουσια. Με το να το απομακρυνεις δεν του μαθαινεις να συνυπαρχει, το αντιθετο μαλιστα : του στερεις την ευκαιρια να μαθει να συνυπαρχει, εστω κι αν αυτο σημαινει οτι καποιοι θα φανε ξυλο. Εβλεπα λοιπον οτι λειτουργουσαν ετσι και αλλα θεματα, πχ των ατυχηματων. Το ιδιο παιδι ειχε μια παρορμητικοτητα που ακολουθουσε μια απροσεξια ισως και επεφτε σχεδον συνεχεια. Σπανια χτυπουσε λιγο, σχεδον παντα θα ματωνε (τουλαχιστον 5 φορες την ημερα). Για να καταλαβετε την πρωτη μερα που ηρθανε καταληξανε στα επειγοντα με 4 ραμματα στο φρυδι. Ποτε δεν ακουσα ουτε μια φορα "μην τρεχεις, θα χτυπησεις", "αφου στο ειπα, δεν προσεχεις" κλπ. Επεφτε, εκλαιγε και απλα το αγκαλιαζανε και περιμενανε να ηρεμησει. Ειχαν αποδεχθει την εντονη προσωπικοτητα του παιδιου, το ιδιο το παιδι, δεν προσπαθουσαν να το καθοδηγησουν αν δεν τους το ζητουσε αλλα ηταν εκει οταν τους χρειαζοταν. Να σημειωσω οτι ο μεγαλος τους (5 χρ) ηταν το αντιθετο, πολυ ηρεμος, προσεκτικος, δεν χτυπουσε. Το ιδιο εφαρμοσαν και στα δυο τους παιδια, απλα η ιδιοσυγκρασια επαιξε τον ρολο της, οπως και ο χρονος πχ ισως ο μικρος χρειαζεται περισσοτερο χρονο για να αντιληφθει τι προκαλει με τις πραξεις του.

 

Θελω να πω οτι τα παιδια μας ειναι πιο ικανα απ'οτι πιστευουμε να αντιμετωπισουν καποιες καταστασεις και ειναι πιο φρονημο απλα να τους αφησουμε να το καταλαβουν μονοι τους. Εξαλλου, ολοι υπηρξαμε παιδια, ολοι γνωριζουμε οτι πρεπει να παθεις για να μαθεις. Ας προσπαθησουμε να μην εμπλεκομαστε αμεσα. Το "κηρυγμα" ειναι η αληθεια οτι το εχουμε ευκολο (κι εγω νιωθω οτι πρεπει να συζητησω μαζι του μετα απο καποιο περιστατικο) αλλα ισως θα ηταν καλυτερα να μην αναφερθω καθολου, να μην το κανω θεμα, απλα να αφησω το παιδι να συνεχισει να υπαρχει με τις οποιες εμπειριες του. Οσο κι αν θελω να μαθω τι σκεφτεται, πως νιωθει που αντιμετωπισε αυτη την κατασταση, να το καθοδηγησω ωστε να μην ξανασυμβει κλπ, ισως ειναι καλυτερα απλα να μην κανω τιποτα.  Ειναι σαν αυτο το πολυ ωραιο που ειχα διαβασει σε ενα βιβλιο: Αντι να λεμε στο παιδι που εχουμε να το δουμε ωρες " Τι κανεις; Πως περασες; Ολα καλα στο σχολειο; Εγινε κατι;", να λεμε απλα :  "Καλως τον! Χαιρομαι που σε βλεπω!" 

 

 Α! Και κάτι ακόμη @Nefeli2014:Ζώα είμαστε, αλλά οι περισσότεροι αρνούνται να το αποδεχθούν. Για την ακρίβεια ανήκουμε στο είδος sapiens του γένους homo. Στο παρελθόν υπήρχανε κι άλλα είδη του γένους μας τα οποία έχουν εξαφανιστει και επικράτησε ο sapiens, ίσως λόγω του πιο εξελιγμένου εγκέφαλου όσον αφορά την πονηριά, την κακία και το μίσος μιας που τους εξαφανισαμε ολους και συνεχίζουμε ακάθεκτοι και με άλλα είδη, ακόμη και του δικού μας. 

[Nefeli2014]

5 ώρες πρίν, student είπε:

 

 

Πιστεύω πως για να γίνει αντίληπτη αυτή η λογική θα πρέπει πρώτα ο γονέας να έχει κάνει σκληρή δουλειά με τον εαυτό του. 

 

 

Σκληρή μόνο? Θεοσκληρη. Άστα να πάνε. Βασικά πιστεύω πως οι αντιδράσεις αυτές πολλών γονέων είναι επειδή δεν αντέχουν. Δεν μπορώ να το κατηγορήσω. Μπορώ μόνο να παραπέμψω σε κάτι παραπέρα. Με βρίσκετε απόλυτα συμφωνη κι εμένα σε αυτά. Εσείς τα λέτε όμως καλύτερα. Ο λόγος μου εμένα είναι πιο προφορικός. Σας ευχαριστώ γιατί εμπεδωνω και επιβεβαιωνομαι..

[Nefeli2014]

Just now, Yovanna είπε:

Αχ αυτό θα λέω στους γονείς των παιδιών που θα κλαίνε επειδή τους χτύπησε ο δικός μου! Εντάξει το έχουμε πάει σε άλλη διάσταση.. 

Ναι να το λες αλλά πρόσεξε θέλει δουλειά από πλευράς σου να του διοχετεύσεις όλη αυτήν ενέργεια που έχει κάπως διαφορετικά. Έχει ενταση και τάση που θέλει εκτόνωση, σίγουρα κουβέντα αλλά πιθανόν και κάτι πιο πρακτικό όπως επαφή με τη φύση για παράδειγμα. Η φύση κατευναζει και τα πιο άγρια πνεύματα. Η εκτόνωση το τρέξιμο, η ενασχόληση με κίνηση γενικά σε καθημερινή όμως βάση κι όχι οποτε τύχει. Πρέπει να ψάξεις λίγο βαθύτερα τον γιο σου να τον αφουγκραστεις, να καταλάβεις τι τον ησυχάζει η πως αλλιώς μπορεί να εκτονωσει την τάση του. Εν καιρώ μόλις ανακαλύψει αυτό που τον εκφράζει θα σταματήσει να επιτίθεται. Πιστεύω πως ένα παιδί όταν επιτίθεται χρειάζεται εκτόνωση, βγάζει κάτι από μεσα του αρνητικό κι έχει αυτόν τον τρόπο, ενθάρρυνση σίγουρα και οριοθέτηση. Αυτό μόνο εσύ μπορείς να το δεις και ο μπαμπάς του φυσικά. 

 

[Nefeli2014]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Ο τροπος για να μαθουν τα παιδια καποια πραγματα, ειναι απλα να μην τους τα διδαξουμε. Αυτα που περιγραφει η @kine ειναι γνωστο ως simplicity parenting και εφαρμοζεται στο παιδαγωγικο συστημα του Waldorf. Παρ'ολη την απλοτητα, ειναι δυσκολο να το εφαρμοσεις γιατι εμεις οι ιδιοι εχουμε μεγαλωσει διαφορετικα, ζουμε σε γρηγορους ρυθμους και μπορει ακομη και να μας κακοφαινεται τοση απλοτητα. Θελει πολλη δουλεια απο μερους μας και για να συνειδητοποιησουμε την λογικη του "δεν κανω τιποτα" αλλα και για να το εφαρμοσουμε. Προσωπικα, μου ειναι λιγο δυσκολο απο τοτε που το μωρο αρχισε να κινειται στο χωρο να εφαρμοσω το "δεν μιλαω προληπτικα". Ποτε δεν ελεγα "προσεχε αυτο, προσεχε εκεινο..." κλπ, θεωρουσα οτι βομβαρδιζω το παιδι με εντολες που ειναι αχρειαστες, φυσικα εκτος αν ηταν κατι πολυ επικινδυνο (πολυ επικινδυνο ομως). Πλεον, πιανω τον εαυτο μου (βασικα τον ακουω) μεσα στη μερα να μιλαει πολλες φορες προληπτικα και δυσκολευομαι να το σταματησω, περισσοτερο γιατι οσες φορες προτιμησα να μην μιλησω συνεβη αυτο που περιμενα και ηθελα να αποφυγω, πχ να χτυπησει το μωρο, να χυθει κατι κα και να φτασω σε σημειο να χασω την υπομονη μου. Ακομη το δουλευω και μεσα στις γιορτες θα προμηθευτω και το αντιστοιχο βιβλιο αυτης της φιλοσοφιας μηπως βοηθηθω περισσοτερο στο πρακτικο κομματι.

 

Οσον αφορα την βιαιη συμπεριφορα, το μονο που εχω κανει προληπτικα ηταν να διαβασουμε βιβλιο ("τα χερια δεν ειναι για να χτυπαμε"). Οποτε ζουσε μια κατασταση οπου περιειχε ξυλο απλα παρακολουθουσα απο μακρυα στην παιδικη χαρα ή εστηνα αυτι στο σπιτι απο το διπλανο δωματιο και περιμενα τα παιδια να το λυσουν απο μονα τους. Συνηθως δεν ζητουσε την βοηθεια μου αλλα καποιες φορες μπορει να ενεπλακη μονο οταν σηκωσε ο ιδιος χερι (οχι δηλαδη αν τον χτυπησαν). Στους "απ'εξω" το να μην κανεις τιποτα πολλες φορες εκλαμβανεται σαν αδιαφορια γιατι η αυθορμητη αντιδραση της πλειοψηφιας ειναι να εξασκησουν την γονεϊκη τους εξουσια για να ελεγξουν την κατασταση. 

 

Φετος το καλοκαιρι ηρθε και παλι (οπως καθε χρονο εδω και καποια χρονια) μια οικογενεια Γερμανων για τουρισμο και περναμε πολλες ωρες της ημερας μαζι οποτε ερχονται, εχουμε ιδια φιλοσοφια σε πολλα θεματα και κανουμε καλη παρεα . Ο μικρος τους γιος (2,5 χρ) χτυπουσε σχεδον επανειλημμενα τον δικο μου (3,5 χρ) ειτε επειδη ηθελε καποιο παιχνιδι ειτε γιατι απλα τον πλησιασε πολυ κλπ. Οι γονεις του το μονο που εκαναν ηταν να τον φωναζουν με το ονομα του και μερικες φορες ουτε καν αυτο. Δεν ελεγαν τιποτα αλλο πχ "μη χτυπας" και δεν εφαρμοσαν καμια συνεπεια, οπως πχ ισως εκανα εγω με το να τον παρω και να παμε σπιτι μετα την προειδοποιηση. Περασα αρκετες μερες σκεπτομενη καθως προβληματιζομουν μιας που σεβομουν πολυ τις αποψεις τους (και τις περισσοτερες τις εφαρμοζα κι εγω η ιδια) οσον αφορα την συμπεριφορα μας προς τα παιδια και ημουν σιγουρη οτι για καποιο λογο "δεν εκαναν τιποτα". Ηξερα οτι ο μεγαλος πηγαινει σε παιδικο του Waldrof οποτε στραφηκα να βρω εκει την απαντηση. Καποια στιγμη την βρηκα: αν εφαρμοζαν καποια συνεπεια το παιδι δεν θα αντιλαμβανοταν την ουσια. Με το να το απομακρυνεις δεν του μαθαινεις να συνυπαρχει, το αντιθετο μαλιστα : του στερεις την ευκαιρια να μαθει να συνυπαρχει, εστω κι αν αυτο σημαινει οτι καποιοι θα φανε ξυλο. Εβλεπα λοιπον οτι λειτουργουσαν ετσι και αλλα θεματα, πχ των ατυχηματων. Το ιδιο παιδι ειχε μια παρορμητικοτητα που ακολουθουσε μια απροσεξια ισως και επεφτε σχεδον συνεχεια. Σπανια χτυπουσε λιγο, σχεδον παντα θα ματωνε (τουλαχιστον 5 φορες την ημερα). Για να καταλαβετε την πρωτη μερα που ηρθανε καταληξανε στα επειγοντα με 4 ραμματα στο φρυδι. Ποτε δεν ακουσα ουτε μια φορα "μην τρεχεις, θα χτυπησεις", "αφου στο ειπα, δεν προσεχεις" κλπ. Επεφτε, εκλαιγε και απλα το αγκαλιαζανε και περιμενανε να ηρεμησει. Ειχαν αποδεχθει την εντονη προσωπικοτητα του παιδιου, το ιδιο το παιδι, δεν προσπαθουσαν να το καθοδηγησουν αν δεν τους το ζητουσε αλλα ηταν εκει οταν τους χρειαζοταν. Να σημειωσω οτι ο μεγαλος τους (5 χρ) ηταν το αντιθετο, πολυ ηρεμος, προσεκτικος, δεν χτυπουσε. Το ιδιο εφαρμοσαν και στα δυο τους παιδια, απλα η ιδιοσυγκρασια επαιξε τον ρολο της, οπως και ο χρονος πχ ισως ο μικρος χρειαζεται περισσοτερο χρονο για να αντιληφθει τι προκαλει με τις πραξεις του.

 

Θελω να πω οτι τα παιδια μας ειναι πιο ικανα απ'οτι πιστευουμε να αντιμετωπισουν καποιες καταστασεις και ειναι πιο φρονημο απλα να τους αφησουμε να το καταλαβουν μονοι τους. Εξαλλου, ολοι υπηρξαμε παιδια, ολοι γνωριζουμε οτι πρεπει να παθεις για να μαθεις. Ας προσπαθησουμε να μην εμπλεκομαστε αμεσα. Το "κηρυγμα" ειναι η αληθεια οτι το εχουμε ευκολο (κι εγω νιωθω οτι πρεπει να συζητησω μαζι του μετα απο καποιο περιστατικο) αλλα ισως θα ηταν καλυτερα να μην αναφερθω καθολου, να μην το κανω θεμα, απλα να αφησω το παιδι να συνεχισει να υπαρχει με τις οποιες εμπειριες του. Οσο κι αν θελω να μαθω τι σκεφτεται, πως νιωθει που αντιμετωπισε αυτη την κατασταση, να το καθοδηγησω ωστε να μην ξανασυμβει κλπ, ισως ειναι καλυτερα απλα να μην κανω τιποτα.  Ειναι σαν αυτο το πολυ ωραιο που ειχα διαβασει σε ενα βιβλιο: Αντι να λεμε στο παιδι που εχουμε να το δουμε ωρες " Τι κανεις; Πως περασες; Ολα καλα στο σχολειο; Εγινε κατι;", να λεμε απλα :  "Καλως τον! Χαιρομαι που σε βλεπω!" 

 

Εγώ που λειτούργησα έτσι με τη δεύτερη κόρη, απλά και ησυχα, πρόσεξα πως βγαινει ένα παιδί πολύ ισορροπημένο και με υγιη συμπεριφορά. Σε αντίθεση με την πρώτη που έκανα λάθη που όμως γρήγορα πιστεύω διόρθωσα. Με βοήθησε πολύ ο ερχομός του μωρού σε αυτό. Το μικρό με βοήθησε ασυναίσθητα. Ήταν πολύτιμη η βοήθεια της πραγματικά κι ας είναι.. Απλά ένα μωρό! Χωρίς να εχω διαβάσει αυτόν που λες, αλλά θα τον διαβάσω (έχει στα ελληνικά τίτλο?) απλώς και μόνο από ένστικτο κι από την ανάγκη μου να ασχοληθώ ουσιαστικά μαζί της και με τον τρόπο της νσ τον σεβαστώ και να αποδεχτώ πως όχι δεν είμαστε ίδιες και ούτε θα ειμασυε ποτέ, μου πήρε βραδιά ατελείωτα σκέψης και μέρες ατελείωτες παρατήρησης. Θεωρώ πως έγινε μια δουλειά καθωε έχει ησυχάσει σε πολλούς τομεις, θες αδερφικη σχέση, θες σχέση μεταξύ μας, Θες αντιμετώπιση δυσκολιών της στο Σχολείο μόνη της, θες λόγος. Όλα μαζί καταλαγιασαν εν μια νυκτί και πιστεύω έπαιξε ρόλο η δική μας στάση σε πολλά θέματα. Έχουμε δρόμο ποκυ μπροστά μας. Πάντως η μικρή παει στον αυτόματο. Μη δε θυμάμαι να της έχω πει πολλές φορές, με ένα απλό κοίταγμα με πιάνει στον αέρα. Δεν πρόκειται να μην κάνει αυτό που θέλει να εξερευνήσει κι εγώ δεν πρόκειται να μην την αφήσω, αλλά κάπου από μόνη της αποκτά συνείδηση του σταματάω. Μαγικά. Και πίστεψε με με αυτό το παιδί δεν έχω δουλέψει καθολου. Νομίζω αυτό λέγεται και εμπειρία. Του να μπορείς να διαβάζεις το παιδί σου και να το αφήνεις να μαθαίνει μέσα από τα λάθη του. Αυτό εξυπακούεται γνώθι σαυτον, καθημερινή κι επίπονη διαδικασία, είναι να το γουσταρεις κιόλας να βασανίστεις λίγο

 

Παντως το αποτέλεσμα μετράει. Δηλαδή άλλη απολαυση λαμβάνεις ότι βλέπεις ότι το παιδι σου μπόρεσε και αντιμετώπισε την Χ δυσκολία μόνο του κι άλλη όταν του το κατηχησες και ήξερες εξ αρχής ότι έσυ τελικά το κατέκτησες. Θέλουμε τα παιδιά μας να νικούν μόνα τους τη ζωή και να μαθαίνουν κι όχι εμείς γι αυτά. Έτσι δεν είναι? 

Επεξεργάστηκαν 26 Νοεμβρίου,2019 by Nefeli2014

[Lenia16]

πρίν από 5 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Εβλεπα λοιπον οτι λειτουργουσαν ετσι και αλλα θεματα, πχ των ατυχηματων. Το ιδιο παιδι ειχε μια παρορμητικοτητα που ακολουθουσε μια απροσεξια ισως και επεφτε σχεδον συνεχεια. Σπανια χτυπουσε λιγο, σχεδον παντα θα ματωνε (τουλαχιστον 5 φορες την ημερα). Για να καταλαβετε την πρωτη μερα που ηρθανε καταληξανε στα επειγοντα με 4 ραμματα στο φρυδι. Ποτε δεν ακουσα ουτε μια φορα "μην τρεχεις, θα χτυπησεις", "αφου στο ειπα, δεν προσεχεις" κλπ. Επεφτε, εκλαιγε και απλα το αγκαλιαζανε και περιμενανε να ηρεμησει

Μετά θα σπάσει το πόδι, μετά το κεφάλι κ μετά στην καλύτερη δε θα πάρει κανέναν καταπιεσμένο από το κήρυγμα που οδηγεί στη λωρίδα του στο λαιμό του κ θα πάει μόνος του να συναντήσει τον Κύριο.  Υπερβάλλω με μαύρο χιουμορ προφανώς απλά κ μόνο γιατί αναρωτιέμαι πότε έρχεται η στιγμή που αντιλαμβάνεται το παιδι τι προκαλεί με τις πράξεις του. Γιατί προφανώς η συγκεκριμένη μέθοδος ακόμη δεν έχει αποδώσει με το συγκεκριμένο παιδάκι. Κ ως πότε αφήνεις το παιδι σου να κινείται έναντι άλλων χωρίς στην πραγματικότητα να σε ενδιαφέρει για αυτούς. Σε ποιο βαθμό ελευθερίας του δικού σου παιδιού αρχίζεις να θεωρείς ότι καταπαταται η ελευθερία κάποιου άλλου;

 

[Sentir...natureza]

5 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Μετά θα σπάσει το πόδι, μετά το κεφάλι κ μετά στην καλύτερη δε θα πάρει κανέναν καταπιεσμένο από το κήρυγμα που οδηγεί στη λωρίδα του στο λαιμό του κ θα πάει μόνος του να συναντήσει τον Κύριο.  Υπερβάλλω με μαύρο χιουμορ προφανώς απλά κ μόνο γιατί αναρωτιέμαι πότε έρχεται η στιγμή που αντιλαμβάνεται το παιδι τι προκαλεί με τις πράξεις του. Γιατί προφανώς η συγκεκριμένη μέθοδος ακόμη δεν έχει αποδώσει με το συγκεκριμένο παιδάκι. Κ ως πότε αφήνεις το παιδι σου να κινείται έναντι άλλων χωρίς στην πραγματικότητα να σε ενδιαφέρει για αυτούς. Σε ποιο βαθμό ελευθερίας του δικού σου παιδιού αρχίζεις να θεωρείς ότι καταπαταται η ελευθερία κάποιου άλλου;

Προφανως και γινεται καποια συζητηση αλλα με γνωμονα την βουληση του παιδιου γιατι τοτε θα ειναι πιο δεκτικο σε αυτα που θα ειπωθουν. Σιγουρα ερχεται καποια στιγμη που το παιδι θα πει πχ "τη μισω αυτη τη πετρα που με χτυπησε!" και οι γονεις θα εξηγησουν οτι δεν φταιει η πετρα. Απλα ολο αυτο γινεται πολυ σταδιακα, αυθορμητα και χωρις διδακτισμο. Φυσικα ισως χρειαστει περισσοτερος χρονος απο τις αμεσες συνεπειες αλλα θα ειναι πιο δυνατη η κατανοηση, πιο βαθια (και μιλαμε για 2,5 χρονων, οχι 10). Το να του ελεγαν συνεχως "προσεχε", "πιο σιγα", δεν προσφερει κατι στην συγκεκριμενη περιπτωση. Το μονο που θα καταφερναν θα ηταν να βομβαρδιζουν το παιδι με εντολες χωρις καποιο αποτελεσμα, απλα το αποδεχθηκαν . Εσεις δηλαδη δεν γνωριζετε καποιον που ειναι ας πουμε ατζαμης; Εγω εχω τον ξαδερφο μου που απο παντα θυμαμαι να πεφτει στον ισιο δρομο, να τρεχουν στα νοσοκομεια καθε τρις και λιγο για ραμματα ή για καποιο σπασμενο μελος, αλλα σαν ενηλικας ειναι πολυ προσεκτικος (και οδηγουσε και απο μικρος).

 

Οσον αφορα το ξυλο, επισης μπορει να λεγανε 2-3 πραγματα την ωρα του περιστατικου(μιας και υπηρχαν πολλα τετοια με τον αδερφο του) αλλα σε κλιμα "συνεχειας" αυτων που ελεγε το παιδι (γινοταν διαλογος, οχι κηρυγμα). Οχι δηλαδη να τον πιασουν και να του λενε γιατι δεν πρεπει να χτυπαμε αλλα ας πουμε να διευκρινησουν οτι ο αδερφος του πονεσε και πληγωθηκε που τον χτυπησε και θα προτιμουσε να του ζητησει το παιχνιδι με λογια (η ακομη μεσω της συζητησης να διευκολυνουν τον αδερφο να το εκφρασει ο ιδιος).

 

Για να συνεχισει ενα παιδι την βιαιη συμπεριφορα εις βαρος των αλλων και μετα το μικρο της ηλικιας του τοτε υποκρυπτονται αλλες αιτιες. Κανενα παιδι δεν θα χτυπαει με ευχαριστηση για να πληγωσει τους αλλους αν δεν εχει το ιδιο καποιο θεμα αυτοεκτιμησης ή καποιον αλλο λογο να νιωσει "δυνατος" που προερχεται απο τον τροπο που αντιμετωπιζεται απο τα κοντινα του προσωπα. Φυσιολογικα, σε ενα παιδι γεματο αγαπη και αυτοπεποιθηση η βιαιη συμπεριφορα θα αρχισει να φθηνει με τον καιρο αφου με την καταλληλη "καθοδηγηση" απο τις εμπειριες του περιβαλλοντος του (μη βια) θα αρχισει να εφαρμοζει αλλους τροπους επιλυσης των συγκρουσεων.  Εξαλλου, εχετε ακουσει καποιο παιδι να σταματει να χτυπαει επειδη του λενε οι γονεις του οτι δεν ειναι σωστο; Ισως μονο αν εφαρμοζαν συνεπειες-τιμωριες μπορει να σταματησει να χτυπαει, οχι γιατι καταλαβε οτι πληγωνονται οι αλλοι αλλα γιατι θα χασει την βολτα του ή καποιο αλλο προνομιο. Αυτη ειναι η ουσια;

[Lenia16]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Προφανως και γινεται καποια συζητηση αλλα με γνωμονα την βουληση του παιδιου γιατι τοτε θα ειναι πιο δεκτικο σε αυτα που θα ειπωθουν. Σιγουρα ερχεται καποια στιγμη που το παιδι θα πει πχ "τη μισω αυτη τη πετρα που με χτυπησε!" και οι γονεις θα εξηγησουν οτι δεν φταιει η πετρα. Απλα ολο αυτο γινεται πολυ σταδιακα, αυθορμητα και χωρις διδακτισμο. Φυσικα ισως χρειαστει περισσοτερος χρονος απο τις αμεσες συνεπειες αλλα θα ειναι πιο δυνατη η κατανοηση, πιο βαθια (και μιλαμε για 2,5 χρονων, οχι 10). Το να του ελεγαν συνεχως "προσεχε", "πιο σιγα", δεν προσφερει κατι στην συγκεκριμενη περιπτωση. Το μονο που θα καταφερναν θα ηταν να βομβαρδιζουν το παιδι με εντολες χωρις καποιο αποτελεσμα, απλα το αποδεχθηκαν . Εσεις δηλαδη δεν γνωριζετε καποιον που ειναι ας πουμε ατζαμης; Εγω εχω τον ξαδερφο μου που απο παντα θυμαμαι να πεφτει στον ισιο δρομο, να τρεχουν στα νοσοκομεια καθε τρις και λιγο για ραμματα ή για καποιο σπασμενο μελος, αλλα σαν ενηλικας ειναι πολυ προσεκτικος (και οδηγουσε και απο μικρος).

 

Οσον αφορα το ξυλο, επισης μπορει να λεγανε 2-3 πραγματα την ωρα του περιστατικου(μιας και υπηρχαν πολλα τετοια με τον αδερφο του) αλλα σε κλιμα "συνεχειας" αυτων που ελεγε το παιδι (γινοταν διαλογος, οχι κηρυγμα). Οχι δηλαδη να τον πιασουν και να του λενε γιατι δεν πρεπει να χτυπαμε αλλα ας πουμε να διευκρινησουν οτι ο αδερφος του πονεσε και πληγωθηκε που τον χτυπησε και θα προτιμουσε να του ζητησει το παιχνιδι με λογια (η ακομη μεσω της συζητησης να διευκολυνουν τον αδερφο να το εκφρασει ο ιδιος).

 

Για να συνεχισει ενα παιδι την βιαιη συμπεριφορα εις βαρος των αλλων και μετα το μικρο της ηλικιας του τοτε υποκρυπτονται αλλες αιτιες. Κανενα παιδι δεν θα χτυπαει με ευχαριστηση για να πληγωσει τους αλλους αν δεν εχει το ιδιο καποιο θεμα αυτοεκτιμησης ή καποιον αλλο λογο να νιωσει "δυνατος" που προερχεται απο τον τροπο που αντιμετωπιζεται απο τα κοντινα του προσωπα. Φυσιολογικα, σε ενα παιδι γεματο αγαπη και αυτοπεποιθηση η βιαιη συμπεριφορα θα αρχισει να φθηνει με τον καιρο αφου με την καταλληλη "καθοδηγηση" απο τις εμπειριες του περιβαλλοντος του (μη βια) θα αρχισει να εφαρμοζει αλλους τροπους επιλυσης των συγκρουσεων.  Εξαλλου, εχετε ακουσει καποιο παιδι να σταματει να χτυπαει επειδη του λενε οι γονεις του οτι δεν ειναι σωστο; Ισως μονο αν εφαρμοζαν συνεπειες-τιμωριες μπορει να σταματησει να χτυπαει, οχι γιατι καταλαβε οτι πληγωνονται οι αλλοι αλλα γιατι θα χασει την βολτα του ή καποιο αλλο προνομιο. Αυτη ειναι η ουσια;

Μάλλον υπάρχει μια σύγχυση ως προς το τι θεωρεί η καθεμία μας διάλογο και τι κήρυγμα. Αν το παιδι μου χτυπάει ένα άλλο προφανώς θα του εξηγήσω ότι δεν πρέπει να το κάνει γιατί το αλλο παιδι πονάει, ότι το ίδιο δε θα ήθελε να το χτυπάνε, για ποιο λόγο το χτύπησε κ ότι μπορεί απλα να του ζητήσει με λόγια αυτό που θέλει, όπως θα ήθελε να του κάνει κ το άλλο παιδακι. Αυτό θεωρείται κηρυγμα; Πώς αλλιώς μπορεί να γίνει δλδ; Το θεωρούσα δεδομένο ότι γίνεται διάλογος. Μέχρι ενός σημείου όμως. Και αυτό ρωτάω ποιο είναι σύμφωνα με τη θεωρία αλλά απάντηση δεν παίρνω. Πόσες φορές θα χτυπήσει το άλλο παιδάκι για να σταματήσει ο διάλογος κ να το πάρω να φύγουμε; Και ως πότε και για ποιο λόγο είναι υποχρεωμένος ο άλλος γονιός να ανέχεται το παιδι μου και το χρόνο που του δίνω εγώ κρίνοντας υποκειμενικά, να συνειδητοποιήσει τι κάνει κ τις συνέπειες αυτού, πάνω στην ψυχοσύνθεση κ το σώμα του δικού του παιδιού; 

Επίσης, άλλο πράγμα να κάνεις διάλογο σε κάτι που σηκώνει συζήτηση και άλλο σε κάτι που θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα. Αν το παιδι μου πάει να περάσει το δρόμο χωρίς να κοιτάει θα επιλέξω να μην το αφήσω να ζήσει την εμπειρία. Κ ας το καταπιεσω!

[student]

Just now, Lenia16 είπε:

Μάλλον υπάρχει μια σύγχυση ως προς το τι θεωρεί η καθεμία μας διάλογο και τι κήρυγμα. Αν το παιδι μου χτυπάει ένα άλλο προφανώς θα του εξηγήσω ότι δεν πρέπει να το κάνει γιατί το αλλο παιδι πονάει, ότι το ίδιο δε θα ήθελε να το χτυπάνε, για ποιο λόγο το χτύπησε κ ότι μπορεί απλα να του ζητήσει με λόγια αυτό που θέλει, όπως θα ήθελε να του κάνει κ το άλλο παιδακι. Αυτό θεωρείται κηρυγμα; Πώς αλλιώς μπορεί να γίνει δλδ; Το θεωρούσα δεδομένο ότι γίνεται διάλογος. Μέχρι ενός σημείου όμως. Και αυτό ρωτάω ποιο είναι σύμφωνα με τη θεωρία αλλά απάντηση δεν παίρνω. Πόσες φορές θα χτυπήσει το άλλο παιδάκι για να σταματήσει ο διάλογος κ να το πάρω να φύγουμε; Και ως πότε και για ποιο λόγο είναι υποχρεωμένος ο άλλος γονιός να ανέχεται το παιδι μου και το χρόνο που του δίνω εγώ κρίνοντας υποκειμενικά, να συνειδητοποιήσει τι κάνει κ τις συνέπειες αυτού, πάνω στην ψυχοσύνθεση κ το σώμα του δικού του παιδιού; 

Επίσης, άλλο πράγμα να κάνεις διάλογο σε κάτι που σηκώνει συζήτηση και άλλο σε κάτι που θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα. Αν το παιδι μου πάει να περάσει το δρόμο χωρίς να κοιτάει θα επιλέξω να μην το αφήσω να ζήσει την εμπειρία. Κ ας το καταπιεσω!

Υποτίθεται ότι έχουμε διδάξει στο παιδί ότι δεν περνάμε τον δρόμο χωρίς να ελέγξουμε. Το θέμα είναι τι κάνουμε εκείνη την στιγμη. Υπενθυμίζουμε ότι πρέπει να σταθούμε και να κοιτάξουμε η περιμένουμε από το παιδί να το κάνει μόνο του? Η μέση οδός θα μπορούσε να είναι να μην πούμε κάτι αλλά να είμαστε σε ετοιμότητα εννοώ σωματικά σε περίπτωση που κάνει κίνηση να περάσει τον δρόμο. Νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος στην πράξη να μάθει μόνο του. 

Αυτό φυσικά αφού έχει προηγηθεί η επανάληψη σε πραγματικες συνθηκες και σιγουρευτουμε πως έχει γίνει αντίληπτο. 

 

Αυτό το παράδειγμα θα μπορούσε να είναι αντίστοιχο και για την στάση που κραταμε στις απειλητικές καταστάσεις γενικότερα. 

 

Ο άνθρωπος έχει την τάση να θέλει να έχει τον έλεγχο του κάθε ερεθίσματος που μπορεί να προκύψει. Αυτό τον οδηγεί στο σημείο να γίνεται αρρωστημένα προληπτικος ορισμένες φορές. Αυτο θα μπορούσε να μεταφραστεί ως φόβος, ανασφάλεια, εικονική εξουσία κλπ. Αν όμως δεν πάθεις δεν θα μάθεις. Εχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που θα μάθεις για την μετέπειτα πορεία σου. Αν στο δώσουν έτοιμο είναι πιθανόν να μην δώσεις την σημασία που θα έπρεπε. Αν το κατακτήσεις μόνος σου, λειτουργεί εξελικτικά. 

 

[kotsifikos]

Έχω λίγο προβληματιστεί αλήθεια, τι εννοείται όταν λέτε  να μην κάνουμε τίποτα? Μα δεν πρέπει να μάθει ένα παιδί πως η κάθε πράξη του έχει συνέπειες ? πως είναι δυνατόν να αφήσουμε ένα παιδί να χειροδικεί χωρίς να κάνουμε τίποτα? Θα μάθει μόνο του? και έστω ότι μαθαίνει μεγαλώνοντας, αν μέχρι τα 4-5 έχει μάθει όποτε θέλει να σηκώνει το χέρι και να πονάει τους άλλους πως θα το κόψει τότε? όταν έχει μάθει πως έτσι εκτονώνει τον θυμό του μετά θα το αλλάξει? Είναι  δίκοπο μαχαίρι αυτό.

Στην κοινωνία που ζούμε οι περισσότεροι γονείς (και εγώ μέσα) αποφεύγουν παιδιά που χτυπούν και οι γονείς του δεν παρεμβαίνουν. Προσωπικά δεν με πειράζει ένα παιδί που χτυπάει (μέχρι την ηλικία των 5) , με ενοχλεί όμως ο γονέας που όταν το βλέπει να συμβαίνει δεν παίρνει θέση, και φυσικά όταν γίνεται μόνιμα αποφεύγω αυτή την παρέα. Καλό να μεγαλώνεις ένα παιδί και να του προσφέρεις την απόλυτη ελευθερία όμως ακόμα και η ελευθερία έχει όρια όταν οι πράξεις του έχουν συνέπειες άσχημες σε άλλους. Ειδικά η χειροδικία είναι κάτι το οποίο θέλει πολύ συζήτηση και δουλειά σε ένα παιδί, κανένα παιδί δεν ξεκινά να χτυπά επειδή θέλει να πονέσει τον άλλον, πιστεύω πως κανένα παιδί δεν έχει άσχημα συναισθήματα, αν όμως ένα τρίχρονο μάθει πως μπορεί να χτυπήσει τον άλλο και αυτή η πράξη να μην έχει καμία συνέπεια, τότε γιατί να το αλλάξει στα 5-6-7? αν αυτός είναι ο τρόπος εκτόνωσης πως θα το άλλαξει στο μέλλον? η κάθε δράση έχει μία αντίδραση και αυτό πρέπει να το μάθουν από πολυ νωρίς. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη βέβαια, μπορεί να είναι και λάθος δεν ξέρω...

 

[student]

Just now, kotsifikos είπε:

Έχω λίγο προβληματιστεί αλήθεια, τι εννοείται όταν λέτε  να μην κάνουμε τίποτα? Μα δεν πρέπει να μάθει ένα παιδί πως η κάθε πράξη του έχει συνέπειες ? πως είναι δυνατόν να αφήσουμε ένα παιδί να χειροδικεί χωρίς να κάνουμε τίποτα? Θα μάθει μόνο του? και έστω ότι μαθαίνει μεγαλώνοντας, αν μέχρι τα 4-5 έχει μάθει όποτε θέλει να σηκώνει το χέρι και να πονάει τους άλλους πως θα το κόψει τότε? όταν έχει μάθει πως έτσι εκτονώνει τον θυμό του μετά θα το αλλάξει? Είναι  δίκοπο μαχαίρι αυτό.

Στην κοινωνία που ζούμε οι περισσότεροι γονείς (και εγώ μέσα) αποφεύγουν παιδιά που χτυπούν και οι γονείς του δεν παρεμβαίνουν. Προσωπικά δεν με πειράζει ένα παιδί που χτυπάει (μέχρι την ηλικία των 5) , με ενοχλεί όμως ο γονέας που όταν το βλέπει να συμβαίνει δεν παίρνει θέση, και φυσικά όταν γίνεται μόνιμα αποφεύγω αυτή την παρέα. Καλό να μεγαλώνεις ένα παιδί και να του προσφέρεις την απόλυτη ελευθερία όμως ακόμα και η ελευθερία έχει όρια όταν οι πράξεις του έχουν συνέπειες άσχημες σε άλλους. Ειδικά η χειροδικία είναι κάτι το οποίο θέλει πολύ συζήτηση και δουλειά σε ένα παιδί, κανένα παιδί δεν ξεκινά να χτυπά επειδή θέλει να πονέσει τον άλλον, πιστεύω πως κανένα παιδί δεν έχει άσχημα συναισθήματα, αν όμως ένα τρίχρονο μάθει πως μπορεί να χτυπήσει τον άλλο και αυτή η πράξη να μην έχει καμία συνέπεια, τότε γιατί να το αλλάξει στα 5-6-7? αν αυτός είναι ο τρόπος εκτόνωσης πως θα το άλλαξει στο μέλλον? η κάθε δράση έχει μία αντίδραση και αυτό πρέπει να το μάθουν από πολυ νωρίς. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη βέβαια, μπορεί να είναι και λάθος δεν ξέρω...

 

Νομίζω πως το ζητούμενο είναι το παιδί να μάθει να προστατεύει τον εαυτό του. Αυτό με την δική μας καθοδήγηση φυσικα. Αν όμως κάθε φορά επεμβαίνουμε και βρισκόμαστε σε πρώτο μετωπο  πως θα αναπτύξει και αυτή του την δεξιότητα? 

Ίσως στην αρχή να πρέπει να συμβεί και αυτό, στα πρώτα του βήματα δηλαδή.. 

 

[kotsifikos]

Just now, student said:

Νομίζω πως το ζητούμενο είναι το παιδί να μάθει να προστατεύει τον εαυτό του. Αυτό με την δική μας καθοδήγηση φυσικα. Αν όμως κάθε φορά επεμβαίνουμε και βρισκόμαστε σε πρώτο μετωπο  πως θα αναπτύξει και αυτή του την δεξιότητα? 

Ίσως στην αρχή να πρέπει να συμβεί και αυτό, στα πρώτα του βήματα δηλαδή.. 

 

Το καταλαβαίνω αυτό που λες, απλά εγώ προβληματίζομαι ως προς το πως θα μάθει το παιδί πως δεν πρέπει να πονάει τους άλλους αν δεν του το διδάξει ο γονέας? Είναι ειλικρινής η απορία μου αλήθεια δεν καταλαβαίνω. Εσύ πχ θα επέτρεπες να χτυπάει κάποιο άλλο παιδάκι το παιδί σου και οι γονείς του να μην επεμβαίνουν επειδή θα μάθει στο μέλλον να μην χτυπάει??? εγώ πάντως όχι. Αυτό το στάδιο επειδή το έχουμε περάσει δεν θέλει μία απλή αναφορά, θέλει καθοδήγηση, θέλει δουλειά καθημερινή μέχρι το παιδί να μάθει πως δεν είναι σωστό.  Προσπαθώ να μεγαλώσω το παιδί μου και να το βοηθήσω να νιώθει ελεύθερο, να μπορεί διαλέξει τι θέλει να παίξει , τι θέλει να φορέσει, τι θέλει να φάει , που θέλει να πάει ...γενικά κάνω ότι μπορώ για αυτό , όμως το να το αφήσω να χειροδικεί  και να περιμένω να μάθει μεγαλώνοντας, προκειμένου να νιώθει ελεύθερο,  μου φαίνεται αδιανόητο (για εμένα προσωπικά μιλάω), γιατί είναι κάτι που έχει άσχημες συνέπειες στους γύρω του.

[Sentir...natureza]

Just now, kotsifikos είπε:

Έχω λίγο προβληματιστεί αλήθεια, τι εννοείται όταν λέτε  να μην κάνουμε τίποτα? Μα δεν πρέπει να μάθει ένα παιδί πως η κάθε πράξη του έχει συνέπειες ? πως είναι δυνατόν να αφήσουμε ένα παιδί να χειροδικεί χωρίς να κάνουμε τίποτα? Θα μάθει μόνο του? και έστω ότι μαθαίνει μεγαλώνοντας, αν μέχρι τα 4-5 έχει μάθει όποτε θέλει να σηκώνει το χέρι και να πονάει τους άλλους πως θα το κόψει τότε? όταν έχει μάθει πως έτσι εκτονώνει τον θυμό του μετά θα το αλλάξει? Είναι  δίκοπο μαχαίρι αυτό.

Πιστευω πως τα παιδια δεν εκτονωνουν τον θυμο τους αλλα δυσκολευονται να διαχεριστουν το συναισθημα που νιωθουν και ο πιο ευκολος και γρηγορος τροπος να το εκφρασουν ειναι να χτυπησουν. Οποτε, οσο περναει ο καιρος και με βασικη προϋποθεση οτι δεν ζει σε περιβαλλον οπου το χτυπανε, μαθαινει να μιλαει καλυτερα, μαθαινει να αναγνωριζει και να διαχειριζεται τα συναισθηματα του (σε αυτο παιζει επισης ρολο το ποσο εμεις το κανουμε) και η αναγκη για χειροδικια μειωνεται μιας που η λεκτικη επικοινωνια γινεται καλυτερη. Φυσικα και δεν ειναι αποδεκτη συμπεριφορα το να σηκωνει το χερι, αλλα ο τροπος που θα το καταλαβει αυτο αλλαζει με το αν το διορθωνουμε ή αν συζητησουμε μια στο τοσο και εφ'οσον το παιδι εδειξε την αναγκη. Θα δωσω ενα παραδειγμα:

Οποτε βρισκομασταν στο σπιτι μιας φιλης και παιζαμε ολοι μαζι με τα παιδια (η κορη της 9 μηνες μικροτερη απο τον μεγαλο μου) καποια στιγμη σιγουρα θα σηκωνε χερι (η μικρη). Αυτο που εκανε η φιλη μου ηταν αμεσως να την διορθωσει με αποτελεσμα να παρει την προσοχη (εστω και αρνητικη) και ο δικος μου να το δει πιο "σοβαρα" αυτο που εγινε. Οσες φορες ετυχε να λειπει η φιλη μου και εγω εφαρμοζα το "αφηνω τα παιδια μονα τους" τοτε η κατασταση ποτε δεν επιδεινωταν. Το πολυ πολυ να ανταπεδιδε ο δικος μου αλλα μετα απο λιγο παιζανε μια χαρα, ενω οταν εμπλεκοταν η φιλη μου και το εκανε θεμα αρχιζοντας την επιπληξη στη κορη της (δεν χτυπαμε κλπ), γινοτανε ξαφνικα θεμα και ο μεγαλος μου γιος την υπολοιπη μερα ηταν πιο επιθετικος απεναντι της, λες και το "αξιζε" αφου το ειχε επιβεβαιωσει και η μαμα της. Εγω αν συζητουσα μαζι του στο τελος της ημερας ή την επομενη φαινοταν αμετανοητος και σιγουρα θα το ξαναεκανε αν βρισκοντουσαν στα κοντα, ενω αν δεν το εκανα θεμα πιθανοτατα δεν θα ειχε μεσα του την εκδικητικοτητα. 

 

Παράθεση

πως είναι δυνατόν να αφήσουμε ένα παιδί να χειροδικεί χωρίς να κάνουμε τίποτα?

Δεν θα κανουμε κατι την δεδομενη στιγμη (δεν λεμε να κινδυνευει σοβαρα η σωματικη ακεραιοτητα καποιου) αλλα ουτε θα προκαλεσουμε συζητηση μονοι μας. Αν δουμε οτι το παιδι δειξει την αναγκη να μιλησει καποια στιγμη ή ερθει σε εμας εκεινη τη στιγμη τοτε με ερωτησεις μπορουμε να το βοηθησουμε να αντιληφθει μονο του το λαθος του. Αν χτυπησει εμας, φυσικα και θα αντιδρασουμε λεγοντας πως νιωθουμε εμεις και οχι με γενικολογιες του τυπου "δεν χτυπαμε". 

 

Just now, kotsifikos είπε:

πως θα μάθει το παιδί πως δεν πρέπει να πονάει τους άλλους αν δεν του το διδάξει ο γονέας?

του το μαθαινει με το να μην χτυπαει ο ιδιος και με το να αφησει το παιδι να μαθει απο τα λαθη του και τους αγραφους κανονες των παρεων. Φυσικα, ο γονεας ειναι εκει οποτε τον ζητησει το παιδι ή δειξει την αναγκη να κουβεντιασει αλλα το κηρυγμα του τυπου "δεν χτυπαμε, δεν πληγωνουμε, για ποιον λογο το εκανες; εσενα θα σου αρεσε;" κλπ ισως πρεπει να ειναι ενα σπανιο φαινομενο και οχι η συνηθισμενη αντιδραση καθε φορα που το παιδι χτυπαει. Εγω παντα εβρισκα αφορμη για συζητηση (με πινελιες διδακτισμου) οταν γινοτανε κατι αλλα πλεον προσπαθω να "διαβασω" το παιδι, τις αντιδρασεις του,  να το βοηθησω να εκφραστει αν ερθει σε μενα για βοηθεια αλλα στην πραξη να μην του δειξω οτι εδωσα σημασια, να το αντιμετωπισω σαν κατι που γινεται αλλα θελει προσπαθεια για να το αποφυγουμε. 

[kotsifikos]

Just now, Sentir...natureza said:

Πιστευω πως τα παιδια δεν εκτονωνουν τον θυμο τους αλλα δυσκολευονται να διαχεριστουν το συναισθημα που νιωθουν και ο πιο ευκολος και γρηγορος τροπος να το εκφρασουν ειναι να χτυπησουν. Οποτε, οσο περναει ο καιρος και με βασικη προϋποθεση οτι δεν ζει σε περιβαλλον οπου το χτυπανε, μαθαινει να μιλαει καλυτερα, μαθαινει να αναγνωριζει και να διαχειριζεται τα συναισθηματα του (σε αυτο παιζει επισης ρολο το ποσο εμεις το κανουμε) και η αναγκη για χειροδικια μειωνεται μιας που η λεκτικη επικοινωνια γινεται καλυτερη. 

Ο γιος μου είναι τεσσάρων, η λεκτική του επικοινωνία είναι πάρα πολύ καλή από πολυ νωρίς, μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον πολύ αρμονικό, χωρίς φωνές, φυσικά χωρίς καμία μα καμία μορφή βίας, και όμως ήταν πολλές οι φορές που με χτύπησε, και μάλιστα επέμενε στο να το κάνει, θεωρώ πως αν δεν το είχαμε δουλέψει θα είχε εξελιχθεί περισσότερο αυτό και θα μας είχε δημιουργήσει θέματα διάφορα. Τα συναισθήματα του εμένα τώρα ξεκίνησε να προσπαθεί να τα διαχειρίζεται, θεωρώ πως σε μικρότερη ηλικία είναι εξαιρετικά δύσκολο να το κάνει καθώς δεν μπορεί ούτε να προσδιορίσει αυτό που νιώθει. Γενικά συμφωνώ με την λογική του να αφήνουμε τα παιδιά μας ελεύθερα να μαθαίνουν τον κόσμο όμως σε κάποια θέματα (όπως αυτό) νομίζω πως χρειάζεται την παρέμβαση μας.

 

Just now, Sentir...natureza said:

 

Δεν θα κανουμε κατι την δεδομενη στιγμη (δεν λεμε να κινδυνευει σοβαρα η σωματικη ακεραιοτητα καποιου) αλλα ουτε θα προκαλεσουμε συζητηση μονοι μας. Αν δουμε οτι το παιδι δειξει την αναγκη να μιλησει καποια στιγμη ή ερθει σε εμας εκεινη τη στιγμη τοτε με ερωτησεις μπορουμε να το βοηθησουμε να αντιληφθει μονο του το λαθος του. Αν χτυπησει εμας, φυσικα και θα αντιδρασουμε λεγοντας πως νιωθουμε εμεις και οχι με γενικολογιες του τυπου "δεν χτυπαμε".

 

Πως το παιδί θα νιώσει την ανάγκη να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια για αυτό που νιώθει αν βλέπει πως οι γονείς του το θεωρούν ''φυσιολογικό''?πως θα καταλάβει το λάθος του μόνο του? Πως θα καταλάβει πως είναι λάθος κάτι αν δεν το διδάξει κάποιος? 

Δεν είναι ρητορικές οι ερωτήσεις μου αλήθεια δεν καταλαβαίνω.

Just now, Sentir...natureza said:

  να το βοηθησω να εκφραστει αν ερθει σε μενα για βοηθεια αλλα στην πραξη να μην του δειξω οτι εδωσα σημασια, να το αντιμετωπισω σαν κατι που γινεται αλλα θελει προσπαθεια για να το αποφυγουμε. 

Και εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω, να τον βοηθήσω να εκφραστεί, όμως θα το κάνω ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που θα με χτυπήσει, γιατί θεωρώ πως αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο, δεν θα τον αφήσω να χτυπήσει κανέναν, και οταν το κάνει σε μένα φυσικά θα το συζητήσω, όχι με γενικολογίες, όμως θα του εξηγήσω πως με πόνεσε και δεν μου άρεσε καθόλου, θα του ζητήσω να καθήσουμε λίγο χώρια γιατί με έχει πονέσει και δεν μου άρεσε, θέλω να μάθει πως δεν υπάρχει καμία ανοχή σε καμία μορφή ''βίας''.

Ίσως να γίνομαι υπερβολική με το θέμα όμως ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω, εσύ αφήνεις να χτυπούν τα παιδιά σου στο όνομα της ''ελευθερίας της έκφρασης''? Δεν θέλω να με παρεξηγήσεις, απλά επειδή γενικά σε παρακολουθώ και εκτιμώ ιδιαίτερα την άποψη σου θα ήθελα να μου απαντήσεις γιατί μάλλον εγώ κάτι δεν έχω καταλάβει.

[kine]

Just now, kotsifikos είπε:

Πως το παιδί θα νιώσει την ανάγκη να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια για αυτό που νιώθει αν βλέπει πως οι γονείς του το θεωρούν ''φυσιολογικό''?πως θα καταλάβει το λάθος του μόνο του? Πως θα καταλάβει πως είναι λάθος κάτι αν δεν το διδάξει κάποιος? 

 

 

Σου προτείνω να διαβάσεις το Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ της Μοντεσσόρι.  ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ανάγνωσμα για κάθε γονέα και δάσκαλο!!! Περιγράφει πολλά παραδείγματα μέσ από την καθημερινότητα των σχολείων της, συμπεριφορές παιδιών και δασκάλων και παρουσιάζει πώς έφτασε και η ίδια να "ανακαλύψει" τα χαρίσματα των παιδιών. Τις πραματικές τους δυνάμεις και δυναμικές να μάθουν μόνα τους, μέσα από ένα καλά προετοιμασμένο περιβάλλον και διακριτικούς αλλά σίγουρους παιδαγωγούς.

 

Η απάντηση μου: Πώς θα καταλάβει αν δεν το διδάξει κάποιος; ΜΟΝΟ ΤΟΥ, θα καταλάβει. Εχε εμπιστοσύνη στην αντίληψη και την ικανότητα του παιδιού σου και θα καταλάβει. 

 

Κι εμένα η κόρη μου σηκώνει χέρι σε εμάς. Δεν την αφήνω. Της πιάνω το χέρι, τη σταματώ, της λέω ότι δεν θέλω να με χτυπάει. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Αυτό όμως δεν έχει καμία αξία, μπροστά σε αυτό που θα μάθει όταν θα βρεθεί στην ίδια κατάσταση με ένα συνομίληκο και θα σηκώσει χέρι ή τη δεχτεί χτύπημα. Εκείνη η στιγμή θα είναι πολύ πιο γόνιμη για την ίδια, απ' ότι όσα της λέω εγώ, όταν το κάνει σε εμένα. Δεν ξέρω τα ενδεχόμενα σενάρια μια τέτοιας κατάστασης. Είναι όμως ανάγκη να υπάρξουν αυτές οι καταστάσεις, όπως είναι ανάγκη να σκοντάψεις για να μάθεις να περπατάς, να χτυπήσεις για να μάθεις να παίζεις στο δρόμο, να κάνεις σαρδάμ για να μάθεις να μιλάς κτλ.

 

 

@Sentir...natureza Τον παιδαγωγό που ανέφερες δεν τον γνωρίζω, ούτε και την δουλειά του. Μόνο την σχέση του με τον αποκρυφισμό και της θεοσοφία έχω υπόψιν, αλλά όχι τα παιδαγωγικά. Η σκέψη μου πάντως εμένα, δεν είναι τόσο η απλότητα "simplicity". 

Ισα ίσα, που δεν είναι καθόλου απλό να έχεις μάτια και αυτιά ανοιχτά, να είσαι σε εγρήγορση αντιληπτική, να αισθάνεσαι και διαισθάνεσαι όσα συμβαίνουν γύρω από το παιδί, να εκπαιδεύεσαι μέσα σου, ώστε να λεπταίνουν οι αισθήσεις σου και να γίνεσαι όλο και πιο ικανός να αντιλαμβάνεσαι τις προθέσεις του παιδιού, ΑΛΛΑ παρόλα αυτά να μένεις παρατηρητής και να ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΣ πότε χρειάζεται η παρέμβαση σου και πότε είναι περιττή ή και επιβλαβής.

 

Επίσης, @kotsifikos καθόλου δεν προτείνω την "απόλυτη ελευθερία". Αντιθέτως. Μια τέτοια ελευθερία ΔΕΝ ειναι ελευθερία. Είναι χάος και σύγχυση, είναι βάρος επώδνο και καταστροφικό για το παιδί. Το σπίτι έχει κανόνες, έχει αρχές. Οπως και οι κοινωνικές σχέσεις διέπωνται από αρχές και κανόνες, ακόμη κι αν αυτές δεν λέγονται ποτέ. 

 

Το παιδί θα τις ανακαλύψει αυτές, δουλεύοντας τες σε πραγματικές συνθήκες, με πραγματικά παιδιά και πραγματικούς ενήλικες. Θα απορριφθεί αν είναι δύστροπο και θα απομονωθεί αν είναι επιθετικό και βλαπτικό για τους άλλους. 

 

Το πιο δύσκολο νομίζω είναι να γίνει αντιληπτό πως Ο ΤΡΟΠΟΣ που θα ζήσει κάποια πράγματα, θα δημιουργήσει μέσα του βιώματα και γνώσεις που δεν μπορεί να του τις δώσει η συμβουλή και η διδαχή.

 

Γενικά όλοι συμφωνούμε ως προς το τί θέλουμε για τα παιδιά μας. Η διαφορά έγκειται στο πώς.

 

 

[Sentir...natureza]

Just now, kotsifikos είπε:

Πως το παιδί θα νιώσει την ανάγκη να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια για αυτό που νιώθει αν βλέπει πως οι γονείς του το θεωρούν ''φυσιολογικό

Δεν το θεωρει ο γονεας "φυσιολογικο" - αν ηταν ετσι θα χτυπουσε και ο ιδιος- ουτε θα επιβραβευσει την κινηση αλλα δεν θα επεμβει αν δεν του ζητηθει ή αν δεν το κρινει απαραιτητο (πχ σοβαρος τραυματισμος). 

Just now, kotsifikos είπε:

πως θα καταλάβει το λάθος του μόνο του?

Πιθανον να μην το καταλαβει την πρωτη φορα, ισως ουτε τη δευτερη, ισως ουτε τη δεκατη αλλα καποια στιγμη σταδιακα (μπορει και σε διαστημα μηνων ή χρονων) θα σταματησει να χρησιμοποιει την σωματικη βια για να εκφραστει. Μεσα σε αυτο το διαστημα σιγουρα θα εχει υπαρξει καποια στιγμη που θα ζητησει την βοηθεια μας και τοτε θα ειναι πραγματικα σημαντικη και χρησιμη γιατι δεν θα ειναι καθημερινη, συχνη (και αρα βαρετη) και γεματη διδακτισμο αλλα συμβουλευτικη (οχι με την εννοια του δινω συμβουλες), υποστηρικτικη και γεματη αγαπη, κατανοηση και στηριξη. 

Just now, kotsifikos είπε:

Πως θα καταλάβει πως είναι λάθος κάτι αν δεν το διδάξει κάποιος? 

Ο καλυτερος τροπος για να μαθεις κατι ειναι να το παθεις, οχι να στο διδαξουν. Aν ειστε πχ στην παιδικη χαρα και ο γιος σου χτυπησει ενα παιδακι και εισαι διπλα, μπορεις απευθυνομενη στο αλλο παιδι να πεις "Αουτς, αυτο πρεπει να πονεσε." τιποτα αλλο, απο εκει και περα αφηνεις τα παιδια να καθοδηγησουν τη συζητηση (αν την ξεκινησουν) και επεμβαινεις αν σου απευθυνουν τον λογο. Εδειξες στο παιδι οτι νοιαζεσαι για το αλλο ατομο, το παιδι ξερει οτι δεν ητανε σωστο αυτο που εκανε (εξαλλου ο πονος δεν ειναι συνδεδεμενος με τη χαρα-συνηθως ) και ητανε ενα μικρο λιθαρακι στην αυτογνωσια του. Οταν παρω το βιβλιο θα γραψω περισσοτερες λεπτομερειες για το πρακτικο κομματι που ομολογω οτι κι εγω πολλες φορες δυσκολευομαι.

Just now, kine είπε:

@Sentir...natureza Τον παιδαγωγό που ανέφερες δεν τον γνωρίζω, ούτε και την δουλειά του. Μόνο την σχέση του με τον αποκρυφισμό και της θεοσοφία έχω υπόψιν, αλλά όχι τα παιδαγωγικά. Η σκέψη μου πάντως εμένα, δεν είναι τόσο η απλότητα "simplicity". 

O παιδαγωγος ειναι ο Rudolf Steiner (waldorf steiner schools), νομιζω αναφερεσαι σε αλλον Waldorf.H απλοτητα αναφερεται στο πως αντιδρουμε στα παιδια. Φυσικα και δεν λειτουργουμε απλοικα σαν γονεις, αυτο θα ηταν σχεδον αδιαφορια αλλα η λογικη ειναι: οσο λιγοτερα κανουμε εμεις οι γονεις (πχ εμπλεκομαστε, εξηγουμε κλπ) τοσο περισσοτερο κερδιζει το παιδι απο τις δικες του εμπειριες.