Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[Fenia27]

Just now, Έσπερος είπε:

Να ρωτήσω κάτι τελείως αφελώς: εάν ένα παιδί παρουσιάζει τόσο συστηματικά μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά, που αυτό να τον καθιστα ανεπιθύμητο στην τάξη ή στα πάρτι, αυτό δεν είναι ένδειξη ότι κάπου σε πολύ προηγούμενο και αρχικό στάδιο η κατάσταση ξέφυγε λόγω αδιαφορίας ή αμέλειας των γονέων; Εννοώ δλδ, μπορεί ένα παιδί στα καλά καθούμενα, ενώ έχει καλή επικοινωνία με τους γονείς και υπάρχει στο σπίτι διάθεση και για συζήτηση αλλά και για οριοθέτηση, να επιδεικνύει συστηματικά βίαιες συμπεριφορές; Δεν εννοώ τα ταντρουμ ή το να ξεσπάει βίαια όταν είναι 2 ή 3 που καταλαβαίνω ότι είναι μάλλον αναμενόμενο μέχρι να οριοθετηθεί. Με δυο λόγια, μια τέτοια συμπεριφορά πιστεύετε ότι μπορεί να προληφθεί πριν χρειαστούν ριζικά μέτρα αντιμετώπισής της; 

 

Εχω μονο δυο παραδειγματα στο κοντινο περιβαλλον μου απο παιδια δημοτικου τα οποια δεν πειθαρχουν και εχουν συστηματικα κακη συμπεριφορα. Επειδη αυτα τα παιδια τα ειδα να μεγαλωνουν και εχω δει τους γονεις τους σε ολη αυτη την μαχη για πειθαρχια και θεσπιση οριων κτλ.. ειδα σαν τριτος οτι τα παιδια κλιμακωσαν την συμπεριφορα τους απο την νηπιακη ηλικια και εδραιωσαν σταδιακα αυτη την συμπεριφορα. Και δεν φταινε αυτα αλλα οι γονεις τους. Σαν τριτος, βλεπω πληρη ελλειψη επικοινωνιας! Χασμα μεταξυ γονεων και παιδιου! Καθως τα παιδια μεγαλωνανε ακουγα ολα τα απαγορευτικα πλεον κλισε "εισαι κακο παιδι επειδη..." "μην κλαις δεν εισαι μωρο.." "δεν σαγαπαω γιατι..." "αν δεν κανεις αυτο δεν σαγαπαω.." Συνεχιζουν ακομη και σημερα να μιλανε σε αλλους για την κακη συμπεριφορα του παιδιου μπροστα στο παιδι...Η τιμωρια ειναι σχεδον παντα "θα σου παρω το ταμπλετ" ..Οσες μα οσες φορες και να το τιμωρισουν ξανα και παλι ξανα τα ιδια...Λυπαμαι για το παιδι γιατι το εχουν γεμισει κομπλεξ και ανασφαλειες και τωρα αυτο με την σειρα του βγαζει ολο αυτο το κομπλεξ στα αλλα παιδια, και το τρεχουν σε παιδοψυχολογους χωρις να βλεπουν το προφανες για μενα! Εσυ ο γονιος εχεις το προβλημα! Αλλαξε για να αλλαξει και το παιδι σου...

 

Just now, Έσπερος είπε:

Στο σχολείο κι εγώ πιστεύω ότι δεν γίνεται όλα να λειτουργούν με συζήτηση και κατανόηση και υπομονή. Απλώς δεν είναι και βέβαιο ότι οι τιμωρίες θα έχουν αποτέλεσμα. Εγώ προσωπικά μέσα στην τάξη πέτυχα περισσότερα με τον διάλογο και το χτίσιμο μιας σχέσης εμπιστοσύνης, παρά με άλλες μεθόδους. Όμως μόνο μέσα στην τάξη. Σε εφημερίες ή όταν παρακολουθούμε κάποιο θέαμα, όχι μόνο εγώ αλλά και οι περισσότεροι, δεν καταφέρνουμε και πολλά ούτε με παρατηρήσεις, ούτε με αλλαγές θέσης, ούτε καν και με αποβολές (που είναι πραγματικά γελοίο να πάρεις αποβολή από σχολική γιορτή...). Δυστυχώς εκεί ηρεμία επέρχεται μόνο αν κάποιος βγει από τα ρούχα του και βάλει τις φωνές με αγριάδα. Συνήθως άντρας ή κάποια γυναίκα με πιο βροντερή φωνή, γιατί αν το κάνω εγώ που έχω κάπως τσιριχτή φωνή, είμαι απλά σαν μια μαμά που έπαθε υστερία οπότε δεν μου δίνει κανείς σημασία. Όμως αυτό δεν είναι λύση και δεν μας αρέσει κιόλας (κι έχουμε και μεγάλους ανθρώπους με πίεση!). Εκεί πραγματικά θα ήθελα μια αποφασιστική τιμωρία γιατί είναι διαφορετικό πλαίσιο από το μάθημα. Στην τάξη όμως με τις αποβολές δεν έχω καταφέρει και πολλά ούτε εγώ, ούτε οι περισσότεροι. 

 

Στο σχολειο σαν δασκαλα μεσα σε μια ταξη που εχεις τα παιδια σου και για αυτα επισης εισαι μια σταθερη παρουσια/προτυπο σε βοηθαει η συζυτηση γιατι μπορεις να χτισεις αυτη την σχεση. και το κλειδι για τα παιδια ειναι η εμπιστοσυνη και να ξερουν οτι οταν θα μιλησουν θα τα ακουσεις. Θα εχεις τα αυτια και την καρδια σου ανοιχτη. Αυτο το καταλαβαινουν και το αποζητουν...Στην αυλη ενος σχολειου, δεν υπαρχει η σχεση αυτη γιατι μπερδευονται οι ταξεις ειναι πολλα τα παιδια και επικρατει ο ισχυροτερος. Οποτε ναι εκει θελει πιο δραστικα/καθετα μετρα...Μπορεις και δεν μπορεις να ανοιξεις διαλογο..εξαρταται απο την κατασταση και το παιδι που θα βρεθει μπροστα σου (εαν το παιδι ειναι ανοιχτο στον διαλογο)...

 

 

Just now, little lamb είπε:

 

Άσχετο (εντελώς) αλλά μου θύμισες κάτι που έλεγε η μητέρα της Πηνελόπης Δέλτα (το γράφει στα απομνημονεύματά της): "Καλύτερα να κλάψει το παιδί μου όταν είναι μικρό παρά να κλαίω εγώ όταν μεγαλώσει"!

 

 

 

Κοριτσια να προσθεσω σε αυτο και να διευκρινισω οτι: ειναι διαφορετικο να κλαψει ενα παιδι απο το πεισμα, γιατι δεν περασε το δικο του, γιατι εθεσες ενα οριο που δυσκολευται να δεχτει κτλ...και ειναι πολυ διαφορετικο να κλαψει γιατι πληγωθηκε...

[Έσπερος]

@Fenia27 κι εγω ακριβως στην ύπαρξη της σχέσης κ της σύνδεσης αποδίδω τη διαφορετικη συμπεριφορα μεσα στην ταξη κ στο προαύλιο ή σε αλλες δραστηριοτητες. Γι αυτό και προσπαθώ τα θέματα που προκύπτουν να τα επιλύω μόνη μου και στη διευθυνση να παραπέμπω περιστατικά που δεν αφορούν τη "σχεση" μας οπως προσβολές σε συμμαθητές ή καταστροφές στην τάξη. Σε τετοια θέματα ομως, καπου δεν μπορω να διανοηθώ οτι θα αρχισουμε τις πολλές συζητήσεις. Να δείξω κατανόηση κ να συζητήσω για το ότι είναι 6η ώρα και είναι εκνευρισμένα απο την ακινησία και δεν συγκεντρώνονται, το καταλαβαινω. Ποση συζητηση ομως να κανω στους βανδαλισμούς; Και τι ελαφρυντικά να βρω; Ο διευθυντής μας κάθεται κ τα συζητάει με τις ωρες κ παζαρεύει την πιο ελαφρια τιμωρια. Σ' αυτα εγω ειμαι λιγο σκληρή. Χιλιες φορες να παρει μια τριήμερη στα 14, παρα να τον πιασει η αστυνομία 2-3 χρονια αργοτερα για κανεναν βανδαλισμό εκτός σχολείου κ να μπλεξει. 

[little lamb]

Just now, Fenia27 είπε:

Κοριτσια να προσθεσω σε αυτο και να διευκρινισω οτι: ειναι διαφορετικο να κλαψει ενα παιδι απο το πεισμα, γιατι δεν περασε το δικο του, γιατι εθεσες ενα οριο που δυσκολευται να δεχτει κτλ...και ειναι πολυ διαφορετικο να κλαψει γιατι πληγωθηκε...

 

Ναι εννοείται! Βασικά να διευκρινίσω ότι δεν συμφωνώ με αυτά που προτείνει η Ανεμώνη, μου φαίνονται πολύ αυστηρά και συμφωνώ με τα κορίτσια που λένε για συνέπειες που απορρέουν άμεσα από τη συμπεριφορά, όχι επειδή τις συνδέουμε εμείς. Απλά ανέφερα αυτό το "ρητό" επειδή το θυμήθηκα, όχι ότι συμφωνώ!

[Έσπερος]

Πάντως η Πηνελοπη Δέλτα στις αναμνήσεις της στηλιτεύει πολυ την αυταρχική ανατροφη της εποχης και αναφερει ποσο σκληρή και απόμακρη ηταν η μητερα της και ποσο πληγωμένη ενιωθε ως παιδι αλλα και ως νεα κοπελα. 

[anemoni1989]

Εντάξει ρε παιδιά μην το πατε στο αλλο ακρο! Δηλαδή το να στερησεις κατι απο το παιδι επειδή ειχε αναρμοστη συμπεριφορά το συγχεουμε με το βουρδουλα και συμπεριφορες αυταρχικες??? 

Για αυτο ανεφερα πριν την ύπαρξη οριων και μετρου και απο τις 2 μεριες... Προφανως και δε θα κακοποιησω το παιδι, αλλα στο ονομα του σεβασμου της προσωπικοτητας του δεν θα φτασω στο αλλο ακρο διχως να βαζω ορια και να υπαρχουν επιπτωσεις για τις πραξεις του. 

[Fenia27]

Just now, Έσπερος είπε:

Ποση συζητηση ομως να κανω στους βανδαλισμούς; Και τι ελαφρυντικά να βρω; Ο διευθυντής μας κάθεται κ τα συζητάει με τις ωρες κ παζαρεύει την πιο ελαφρια τιμωρια. Σ' αυτα εγω ειμαι λιγο σκληρή. Χιλιες φορες να παρει μια τριήμερη στα 14, παρα να τον πιασει η αστυνομία 2-3 χρονια αργοτερα για κανεναν βανδαλισμό εκτός σχολείου κ να μπλεξει.

Καταλαβαινω αυτο που μου λες. Απλα αυτο το θεμα δυστυχως (να φτασει ενα παιδι να βανδαλισει πχ) ξεκιναει απο το σπιτι και την σχεση με τους γονεις. Αυτο πιστευω. Οποτε το σχολειο και οι δασκαλοι θα κανουν οτι μπορουν με τον διαλογο(καποια παιδια θα παρουν κατι απο αυτο) αλλα το σχολειο θα πρεπει τελικα να δειξει και μεγαλυτερη αυστηροτητα. Το σχολειο και οι δασκαλοι δεν μπορουν να ασχοληθουν τοσο εξατομικευμενα με καποιο παιδι και να φτασουν στη ριζα της προβληματικης συμπεριφορας...Αυτο γυρναει πισω στους γονεις και παλι...

[Έσπερος]

Just now, Fenia27 είπε:

Καταλαβαινω αυτο που μου λες. Απλα αυτο το θεμα δυστυχως (να φτασει ενα παιδι να βανδαλισει πχ) ξεκιναει απο το σπιτι και την σχεση με τους γονεις. Αυτο πιστευω. Οποτε το σχολειο και οι δασκαλοι θα κανουν οτι μπορουν με τον διαλογο(καποια παιδια θα παρουν κατι απο αυτο) αλλα το σχολειο θα πρεπει τελικα να δειξει και μεγαλυτερη αυστηροτητα. Το σχολειο και οι δασκαλοι δεν μπορουν να ασχοληθουν τοσο εξατομικευμενα με καποιο παιδι και να φτασουν στη ριζα της προβληματικης συμπεριφορας...Αυτο γυρναει πισω στους γονεις και παλι...

Ε ναι τα περισσότερα από το σπίτι ξεκινούν αλλά κάποια παιδιά τα απορρίπτει και το σχολείο κανοντας τα αντιδραστικά και απορριπτικά με τη σειρά τους. Ομως κακως ή καλως στα παραπτώματα που αφορούν το συνολο, η γραμμή θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ενιαία ώστε η τιμωρία να λειτουργει κ αποτρεπτικά για τους αλλους, για να προστατεύονται τα δικαιώματα όλων κ να προστατεύονται κ θύματα ενδεχόμενης βίας ή εκφοβισμού. Μακάρι να υπήρχε χρόνος για όλους αλλά δεν γίνεται κ δεν μπορούμε κ να αντικαταστήσουμε κ τους γονεις. 

[Nefeli2014]

6 ώρες πρίν, erin0000 είπε:

 

Η γνώμη μου είναι πως δεν θα έπρεπε κάτι τέτοιο να είναι 

6 ώρες πρίν, elenip είπε:

 

Μεταξύ της πλήρης ασυδοσίας και της τιμωρίας υπάρχουν και άλλα ενδιάμεσα στάδια. Υπάρχουν παιδιά που είναι κακομαθημένα όσο δεν παίρνει άλλο, ωσάν να είναι το κέντρο του κόσμου. Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις όπως αυτές που αναφέρεις αλλά μην τα τσουβαλιάζουμε όλα!

 

Ως μητέρα με μεγάλη εμπειρία θα σε συμβούλευα να σκεφτείς πιο αποστασιοποιημένα. Ως αντικείμενα που υπάρχει δρόμος μέχρι να καταλήξετε σε συμφωνία μπορούν να θεωρηθούν και τα κάτωθι? τι τρώει, τι ώρα κοιμάτα, συνέπεια ως προς το διάβασμα κλπ.

Πρόσεχε επίσης και το θέμα του ταξίματος, αυτή την φορά ήταν ένα παραμύθι για να κάνει το αυτονόητο, αύριο τι θα είναι? Και αν αύριο δεν ενδώσεις στην όποια απαίτησή της να κάνει το αυτονόητο, δεν θα φανείς κάπως? γιατί να μην της κάνεις το χατήρι? αφού  την προηγούμενη ημέρα για το ίδιο πράγμα της έκανες το χατήρι.

Και κάπου εκεί μπερδεύονται τα παιδιά!

 

Είναι διαφορετικό αυτό το πράγμα. Έχει θέμα η μικρή με το μωρό και το βγάζει έντονα. Όχι βέβαια στα άλλα δεν κάνουμε συμφωνίες. Αλλά οκ μην πιάνομαστε με μια κουβέντα. Δεν έχω και χρονο να σκεφτώ και να γράψω όλα με λεπτομέρειες. Θεωρώ όμως πως θέλει την αγκαλιά μου αυτή τη στιγμή και να της κάνω τα χατηρια. Θέλει παραμύθι θα της το διαβάσω. Το θέλει όμως την ώρα που η μπεμπα είναι έτοιμη για ύπνο. Θα την κοιμησω και θα της το διαβάσω μετά. Αυτή τη συμφωνία κάναμε, αν το βρίσκετε λάθος τι να πω.. Και δεν την άγγιξε σηνερα. Τουλάχιστον όσο ήμασταν μαζί. Συνβουκευτηκε ψυχολόγο ο άντρας μου και του είπε τα ίδια πράγματα. Όχι τιμωρία, όχι μαλωμα. Το πάμε στην πλάκα, αδιαφορία τύπου έλα να κάνουμε κάτι άλλο ότι και καλά δε θεωρώ σοβαρό αυτό που κάνεις ώστε να σου δώσω σημασία. Κανείς ειδικός μέχρι τώρα δε μου είπε να τη μαλώσω, να την τιμωρήσω, να της φωνάξω, να πάρω το μωρό και να πάω σε άλλο δωμάτιο και να την αφήσω μόνη της. 

Δεν ξέρω, εμένα έτσι μου βγαίνει, ακολουθώ το ένστικτο μου, στα δικά σας παιδιά μπορεί να πετύχατε με την τιμωρία σε αυτό το θέμα της ζήλιας και της ανασφάλειας γιατί γιαυτό το θέμα μιλάμε, κάπου το έχετε πάει πιο γενικά... 

Εγώ αν την τιμωρήσω - που το έκανα κάποιες φορές η αν τη μαλώσω όπως έγραψα αντιθετα αποτελέσματα θα έχω και θα πληγωθει ακόμα πιο πολύ. 

Σηνερα η έργο θεραπεύτρια που της το είπα μου είπε όταν γίνεται κάτι τέτοιο να της ανοιγω διάπλατα την αγκαλιά μου. Και αυτό κάνω... Όχι δεν μπορώ να τη μαλωνω επειδή ειναι επιθετική με την αδερφή της. 

Μπορώ όμως να της αποσπω την προσοχή και να της θυμίζω πως είμαι εδώ και δε με χάνει. 

Είναι η ηλικία της τέτοια που μέχρι εκεί μπορώ να φτάσω. Και να εξηγώ. Αλλά όσα πιανει. Ειναι μωρό ακόμα.. 

Και ξαναλέω, πήγε καλύτερα η μέρα.. 

Μάλιστα έπαιξαν μαζί και τη χαιδεψε πολλές φορές. Έγινε προστατευτικη. Από αυτη την αλλαγή μου αλλά δε βλέπω να σχολιάστηκε... Δε σας κάνει εσάς εντύπωση? Πως το εξηγείτε αυτό...? 

Ήταν δύσκολο. Πιο δύσκολο από το απλά να την τιμωρήσω. Αυτό ειναι πάρα πολύ εύκολο να της κάνω τον νταή και άμα το ξανακάνεις θα πάθεις αυτό κι αυτό. Και φύγε από εδώ και φεύγω εγώ σε απειλώ θα φύγω και σε εγκαταλείπω και φεύγω με το μωρό κι εσύ.. Πολύ εύκολο αυτό από Από αυτό που έκανα. Και στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι πως υπάρχουν μαμάδες τόσο σκληρό πυρηνικές. Εγώ δεν είμαι από αυτές. Και όχι μη νομίζετε δηλαδή πως θα χτυπήσει κάποιο παιδί και δε θα αντιδρασω. Αν τη γνωρίζατε θα λέγατε τα καλύτερα λόγια και μου το λένε όλοι. 

Έχει θέμα με τη ζήλια της αυτό ειβαι το πρόβλημα. Σε όλα τα άλλα είναι αστέρι και αξιοζήλευτη για την ηλικία της. Μόνο να βλέπατε πως διαχειρίζεται την αυτονομία της, πόσο τρυφερά και ευγενικά φέρεται στα υπόλοιπα παιδιά όλοι την κάνουν παρέα, δεν εμπλέκεται σε καυγάδες.. Αυτά τα δεδομένα έχω μέχρι στιγμής για τα 3,5 χρονια της. 

 

Δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω όλα έχετε γράψει πάρα πολλά.!!! Σας διαβάζω στο πόδι ελπίζω να βρω λίγο χρόνο κάποια στιγμή. :) 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαρτίου,2019 by Nefeli2014

[little lamb]

Just now, anemoni1989 είπε:

Εντάξει ρε παιδιά μην το πατε στο αλλο ακρο! Δηλαδή το να στερησεις κατι απο το παιδι επειδή ειχε αναρμοστη συμπεριφορά το συγχεουμε με το βουρδουλα και συμπεριφορες αυταρχικες??? 

Για αυτο ανεφερα πριν την ύπαρξη οριων και μετρου και απο τις 2 μεριες... Προφανως και δε θα κακοποιησω το παιδι, αλλα στο ονομα του σεβασμου της προσωπικοτητας του δεν θα φτασω στο αλλο ακρο διχως να βαζω ορια και να υπαρχουν επιπτωσεις για τις πραξεις του. 

 

Νομίζω τα κορίτσια δεν λένε να μην υπάρχουν επιπτώσεις, απλώς οι επιπτώσεις να προκύπτουν από την ίδια την πράξη ώστε το παιδί να καταλαβαίνει από μόνο του ότι κάτι προκαλεί κάτι άλλο ως φυσική συνέπεια. Να μην είναι δηλαδή επίπτωση που δίνει την εντύπωση "σου βάζω αυτή την επίπτωση απλώς επειδή είμαι μεγαλύτερος/ισχυρότερος και μπορώ", να προκύπτει κάπως άμεσα (π.χ. "δεν έκανες τα μαθήματά σου ---> δεν έχουμε χρόνο για κούνιες ώστε να προλάβεις να τα κάνεις", όχι "δεν έκανες τα μαθήματά σου ----> δεν θα πάμε στις κούνιες το Σάββατο" που είναι άσχετο)

[Fenia27]

Just now, Έσπερος είπε:

Ε ναι τα περισσότερα από το σπίτι ξεκινούν αλλά κάποια παιδιά τα απορρίπτει και το σχολείο κανοντας τα αντιδραστικά και απορριπτικά με τη σειρά τους. Ομως κακως ή καλως στα παραπτώματα που αφορούν το συνολο, η γραμμή θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ενιαία ώστε η τιμωρία να λειτουργει κ αποτρεπτικά για τους αλλους, για να προστατεύονται τα δικαιώματα όλων κ να προστατεύονται κ θύματα ενδεχόμενης βίας ή εκφοβισμού. Μακάρι να υπήρχε χρόνος για όλους αλλά δεν γίνεται κ δεν μπορούμε κ να αντικαταστήσουμε κ τους γονεις. 

 

Η σχεση με τους γονεις αν ειναι στραβη κανενας αλλος δεν μπορει να την φτιαξει παρα μονο εκεινοι. 

Οι εκπαιδευτικοι και το σχολειο σαν συστημα πρεπει να λειτουργουν ενιαια και με μια ξεκαθαρη γραμμη. Αν το κανουν...αυτο ειναι αλλο καπελο... Πολλοι απο τους εκπαιδευτικους δεν εχουν καν τις στοιχειωδεις γνωσεις για το πως θα επρεπε να αντιμετωπιζουν τα παιδια. Υπαρχουν ανθρωποι που θα νοιαστουν αλλα δεν ειναι η πλειοψηφια. Πολλες φορες το σχολειο και το λεω εχοντας τρανταχτα παραδειγματα βαζει ταμπελες στα παιδια αντι να τα βοηθησει. Δεν ξερω..ας μην πιασουμε το εκπαιδευτικο γιατι ειναι και αυτο πονεμενη ιστορια...εγω εχω τρομαξει με αυτα που ακουω για τα σχολεια....καλη δυναμη να εχεις και οσο μπορεις να εισαι κοντα στα παιδια!

Just now, Nefeli2014 είπε:

Είναι διαφορετικό αυτό το πράγμα. Έχει θέμα η μικρή με το μωρό και το βγάζει έντονα. Όχι βέβαια στα άλλα δεν κάνουμε συμφωνίες. Αλλά οκ μην πιάνομαστε με μια κουβέντα. Δεν έχω και χρονο να σκεφτώ και να γράψω όλα με λεπτομέρειες. Θεωρώ όμως πως θέλει την αγκαλιά μου αυτή τη στιγμή και να της κάνω τα χατηρια. Θέλει παραμύθι θα της το διαβάσω. Το θέλει όμως την ώρα που η μπεμπα είναι έτοιμη για ύπνο. Θα την κοιμησω και θα της το διαβάσω μετά. Αυτή τη συμφωνία κάναμε, αν το βρίσκετε λάθος τι να πω.. Και δεν την άγγιξε σηνερα. Τουλάχιστον όσο ήμασταν μαζί. Τον μπαμπά της όμως τον δυελυσε. Συνβουκευτηκε ψυχολόγο ο άντρας μου και του είπε τα ίδια πράγματα. Όχι τιμωρία, όχι μαλωμα. Το πάμε στην πλάκα, αδιαφορία τύπου έλα να κάνουμε κάτι άλλο ότι και καλά δε θεωρώ σοβαρό αυτό που κάνεις ώστε να σου δώσω σημασία. Κανείς ειδικός μέχρι τώρα δε μου είπε να τη μαλώσω, να την τιμωρήσω, να της φωνάξω, να πάρω το μωρό και να πάω σε άλλο δωμάτιο και να την αφήσω μόνη της. 

Δεν ξέρω, εμένα έτσι μου βγαίνει, ακολουθώ το ένστικτο μου, στα δικά σας παιδιά μπορεί να πετύχατε με την τιμωρία σε αυτό το θέμα της ζήλιας και της ανασφάλειας γιατί γιαυτό το θέμα μιλάμε, κάπου το έχετε πάει πιο γενικά... 

Εγώ αν την τιμωρήσω - που το έκανα κάποιες φορές η αν τη μαλώσω όπως έγραψα αντιθετα αποτελέσματα θα έχω και θα πληγωθει ακόμα πιο πολύ. 

Σηνερα η έργο θεραπεύτρια που της το είπα μου είπε όταν γίνεται κάτι τέτοιο να της ανοιγω διάπλατα την αγκαλιά μου. Και αυτό κάνω... Όχι δεν μπορώ να τη μαλωνω επειδή ειναι επιθετική με την αδερφή της. 

Μπορώ όμως να της αποσπω την προσοχή και να της θυμίζω πως είμαι εδώ και δε με χάνει. 

Είναι η ηλικία της τέτοια που μέχρι εκεί μπορώ να φτάσω. Και να εξηγώ. Αλλά όσα πιανει. Ειναι μωρό ακόμα.. 

Και ξαναλέω, πήγε καλύτερα η μέρα.. 

Μάλιστα έπαιξαν μαζί και τη χαιδεψε πολλές φορές. Έγινε προστατευτικη. Από αυτη την αλλαγή μου αλλά δε βλέπω να σχολιάστηκε... Δε σας κάνει εσάς εντύπωση? Πως το εξηγείτε αυτό...? 

Ήταν δύσκολο. Πιο δύσκολο από το απλά να την τιμωρήσω. Αυτό ειναι πάρα πολύ εύκολο να της κάνω τον νταή και άμα το ξανακάνεις θα πάθεις αυτό κι αυτό. Και φύγε από εδώ και φεύγω εγώ σε απειλώ θα φύγω και σε εγκαταλείπω και φεύγω με το μωρό κι εσύ.. Πολύ εύκολο αυτό από Από αυτό που έκανα. Και στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι πως υπάρχουν μαμάδες τόσο σκληρό πυρηνικές. Εγώ δεν είμαι από αυτές. Και όχι μη νομίζετε δηλαδή πως θα χτυπήσει κάποιο παιδί και δε θα αντιδρασω. Αν τη γνωρίζατε θα λέγατε τα καλύτερα λόγια και μου το λένε όλοι. 

Έχει θέμα με τη ζήλια της αυτό ειβαι το πρόβλημα. Σε όλα τα άλλα είναι αστέρι και αξιοζήλευτη για την ηλικία της. Μόνο να βλέπατε πως διαχειρίζεται την αυτονομία της, πόσο τρυφερά και ευγενικά φέρεται στα υπόλοιπα παιδιά όλοι την κάνουν παρέα, δεν εμπλέκεται σε καυγάδες.. Αυτά τα δεδομένα έχω μέχρι στιγμής για τα 3,5 χρονια της. 

 

Δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω όλα έχετε γράψει πάρα πολλά.!!! Σας διαβάζω στο πόδι ελπίζω να βρω λίγο χρόνο κάποια στιγμή. :) 

Δεν εχω σχολιασει κατι σε αυτα που λες εγω προσωπικα, γιατι συμφωνω, τα ιδια εκανα και εγω, και ειδα την θετικοτερη αλλαγη στο παιδι μου και στην σχεση των δυο αδερφιων. Μια αλλαγη που εμεινα εκπληκτη...Ηταν πολυ πιο δυσκολο να κανω υπομονη, να μην φωναξω και να μαλωσω.. Οταν ειδα τα πραγματα να ηρεμουν δεν το πιστευα...Προσπαθω να εξηγησω στα ποστ μου πως αυτη η αγαπη και η ζεστη αγκαλια που θα προσφερεις στο νηπιο που ζηλευει και θυμωνει, θα παρει αυτον τον θυμο μακρια..Και ευελπιστω οτι θα χτισει μια πολυ ομορφη σχεση εμπιστοσυνης αναμεσα στον γονεα και το παιδι...Και αυτη η σχεση απο μονη της θα κανει πολυ πιο ευκολα τα ορια και την θεσπιση τους καθως το παιδι μεγαλωνει...

[Nefeli2014]

Αυτό σκέφτομαι κι εγώ βρε fenia αυτό όχι μόνο σκέφτηκα αλλά και συμβουλευτηκα αλλά κι έκανα δοκιμή και είδα πως κάπως πιάνει. Οκ ειναι αρχή δεν έχω τον υπέρμετρο ενθουσιασμό πιστεύω όμως μέσα μου θα πάει καλά. Θα ξεσπάσει, θα ξεσπάσει, θα δει πως η μαμά πάρα τα όσα μύρια κάνω δείχνει κατανόηση και συνεχίζει να με αγαπάει πάρα το ότι χαιδολογαει συνέχεια Ενα μωρό που ήρθε στη ζωή μου να που πάρει τη θέση, θα νιώσει ασφάλεια και κάπου θα ηρεμήσει. Εγώ προσπάθησα να έρθω στη θέση της. 

Δε θυμάμαι πότε στη ζωή μου τη μαμά μου να με βάζει τιμωρία. μια τιμωρία μόνο στο δημοτικό να μην πάω σε ένα πάρτυ. Η τιμωρία με είχε πειράξει τόσο πολυ που έκλαιγα με λυγμούς πως μπορεί η μαμά μου να μου φέρεται έτσι δεν το χε ξανακάνει. Και όμως μετά από ώρα ήρθε με σκούπισε και μου μίλησε.  κάποια βλακεια είχα κάνει είχα ρίξει κατω έναν συμμαθητή μου αλλά ομολογώ το έκανα για πλάκα, εκείνος όμως χτύπησε και ήταν επικίνδυνο.. Μου χε φανεί τόσο άδικο όλο αυτό γιατί αλήθεια Το Ειχα κάνει για πλάκα μου μίλαγε και η διευθύντρια άστα άριστη κιόλας μαθήτρια δεν το πίστευαν από μένα. 

Όταν όμως μου μίλησε η μαμά μου όλα ξαφνικά έγιναν σωστά, κατάλαβα, ηρέμησα ζήτησα συγνώμη από όλους, ξαναεγινα φίλη μαζί του.. Και φυσικά δεν το ξαναέκανα. Δεν ξέρω αν κρατούσε η τιμωρία και μου μένε η πίκρα και η αδικία τι θα γινόταν αλλά δε νομίζω να ζητούσα συγνώμη από καρδιάς. Θα μου μένε ένα αγκάθι. 

Ειχα τόση επικοινωνία μαζι της που όλα μου τα θέματα λυνόνταν. Θα θελα έτσι να κάνω και στις δικές μου κορες.και λάθη θα κάνουν εγώ όμως πρέπει να είμαι εκεί να τις αγκαλιάζω και να τους δείχνω τον σωστό δρόμο. Απλώς εγώ ήμουν μια και τψρα εγώ έχω δύο. Ακόμα και η μαμά μου δεν ξέρει τι να με συμβουλεύσει γιατί δεν το βίωσε. 

Πήγε καλά η στάση μου και σε εμένα και ελπίζω να το κάνουν και οι υπόλοιποι που έρχονται σε επαφή με τα κορίτσια μπαμπάς γιαγιά παππούς για να τη βοηθήσουμε γρηγορότερα. 

Φενια θυμάσαι πόσο καιρό πήρε η ζήλεια αυτή η ένταση της? 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πάντως φενια να πω και την πικρή μου αλήθεια είναι δύσκολο. Δηλαδή πάρε σαν εικόνα :το μωρό στο πάρκο καθισμένο ανέμελο παίζει και να σου ή τίγρης πάει και της βουτάει το παιχνίδι τρέχοντας. Αρχίζει το μωρό να κλαίει..

Εγω:τρέχω στο πάρκο σηκώνω το μωρό γιατί είχε τουμπαρει το βάζω να κάτσει, πάω στην τίγρη μου :τιγρακι έλα να παίξουμε μαζι φάρμα ζώων η μπεμπα δεν ξέρει, δεν πειράζουμε τα παιχνιδια της. Όχι εγώ το θέλω αυτό άλλο να πάρει αυτή, είναι μωρό δεν μπορεί να στο ζητήσει έλα να της το δώσεις και να πάμε στα δικά σου που είναι πιο πολλά, εκείνη έχει πιο λίγα. Οχιιιιιι, έλα και θα κάνω πως είμαι η μπαρμπι γοργόνα κι εσύ το ψάρι. Οχχιιι, έλα και θα πάρουμε και την μπανιέρα, εντατει μαμά. Δώσε πρώτα αυτό στην μπεμπα και μετά πάμε να τα φέρουμε. Εντατει. Έλα μπεμπα πάτο, εμείς παίτουμε μπαμπι γογονα.εσυ μωνο είσαι, πάτο. 

Κι εν τω μεταξύ το νερό να βράζει στη κατσαρόλα, κι εγώ να ψάχνω τη μπαρμπι γοργόνα. Τα κλεισα όλα καο πήγα να παίξω 20 λεπτά. Αφού πήρε την προσοχή μου, έστω αυτό, Μετά είχε ησυχάσει.Ξαναγύρισα στην κουζίνα.. Δεν την ενόχλησε για αρκετή ώρα. 

Μετά. Ειχε φάει η τίγρης μου μια χαρά. Ώρα φαγητού μωρού. Μόλις πάω να την ταισω, μαμά πεινάω. Τώρα δεν έφαγες? Θέλω μπανάνα. Πάρε μια μπανάνα, όχι θέλω μέλι. Δεν έχουμε μέλι. Όχι θέλω μελιιιιι. Υσ:αυτά δεν τα έκανε πρωτύτερα. Το κάνει καθαρά για να μου τραβήξει την προσοχή. Ωραία της λέω θέλεις μέλι? Να ταισω πρώτα το μωρό και μετά να σου βάλω? Οχιιιι τωωωρα. Ωραία. Άκου, είσαι τίγρης? Ναι. Οι τίγρεις κάνουν υπομονη για να φάνε μέλι. Θέλεις μέχρι να περάσει η υπομονή σου να με βοηθήσεις να ταισω την μπεμπα? Όχι. Θέλεις να τάισεις εσύ την μπεμπα κι εγώ εσένα? Χμμ ναι. 

Αρχίζουμε και ταιζουμε το μωρό μια εγώ μια εκείνη, της ετοιμάζω παράλληλα μια φέτα με μέλι. Αφού είσαι δυνατή και ικανή τίγρης πάρε τη φέτα να της φας να συνεχίσω την μπεμπα. Εντατει. Έφαγε μόνη της και με άφησε να την ταισω. Εφόσον δεν μπορούσε να περιμένει αλλά ούτε κι εγώ να μην ταισω το μωρό, της έδωσα μια άλλη εναλλακτική. 

Δεν κρύβω πως αυτό είναι άκρως κουραστικό πολλές φορές ειδικά μετά το μεσημέρι που αρζΙζω και τα φτύνω. Αλλά της κρατώ έτσι συντροφιά, της κάνω εν μέρει αυτό που θέλει αλλά κάνω κι εγώ αυτό που θέλω και πρέπει και δεν της φωνάζω. 

Οπότε της φώναξα παλιά πέρναγε ο χρόνος άσκοπα, και υοηρξε ένταση στο σπίτι την οποία δεν αντέχω καθόλου... Δε βγαίνει και πουθεΝα. Αυτό σκεφτομακ όταν πάω να χασω την υπομονή μου........... 

 

 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαρτίου,2019 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Να ρωτήσω κάτι τελείως αφελώς: εάν ένα παιδί παρουσιάζει τόσο συστηματικά μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά, που αυτό να τον καθιστα ανεπιθύμητο στην τάξη ή στα πάρτι, αυτό δεν είναι ένδειξη ότι κάπου σε πολύ προηγούμενο και αρχικό στάδιο η κατάσταση ξέφυγε λόγω αδιαφορίας ή αμέλειας των γονέων; Εννοώ δλδ, μπορεί ένα παιδί στα καλά καθούμενα, ενώ έχει καλή επικοινωνία με τους γονείς και υπάρχει στο σπίτι διάθεση και για συζήτηση αλλά και για οριοθέτηση, να επιδεικνύει συστηματικά βίαιες συμπεριφορές; Δεν εννοώ τα ταντρουμ ή το να ξεσπάει βίαια όταν είναι 2 ή 3 που καταλαβαίνω ότι είναι μάλλον αναμενόμενο μέχρι να οριοθετηθεί. Με δυο λόγια, μια τέτοια συμπεριφορά πιστεύετε ότι μπορεί να προληφθεί πριν χρειαστούν ριζικά μέτρα αντιμετώπισής της; 

 

 

Νομίζω ότι πολλές φορές το πρόβλημα δε γίνεται αντιληπτό στην έκτασή του μέχρι να μεγαλώσει αρκετά το παιδί. Έστω ότι δεν υπάρχουν όρια στο σπίτι, ή υπάρχουν άλλα προβλήματα των γονιών (π.χ. υγείας), ή και κάποιες ιδιαίτερες ανάγκες του παιδιού. Στο παιδί πριν το σχολείο, πολλές φορές ο γονιός δεν το αντιλαμβάνεται και στα πρώτα χρόνια του σχολείου θεωρεί ότι είναι θέμα προσαρμογής. Εξάλλου όλοι είμαστε σε άρνηση στο ότι κάτι λάθος κάνουμε ως γονείς ή στο ότι κάτι λάθος έχει το παιδί μας. Θέλει πολλές φορές αρκετή επανάληψη από τους άλλους, και πολλές φορές και άσχημο τόνο πια, για να αντιληφθούμε (και πάλι, αν ...) ότι κάτι δεν πάει καλά τελικά με τη συμπεριφορά που βλέπουμε. Και επειδή μπορεί πράγματι το παιδί να είναι μια χαρά, αλλά να μας έχει "πρήξει" μία υστερική δασκάλα ή ένας γείτονας που τελικά τσακώνεται με όλους, δεν είναι και εύκολο με κάθε παρατήρηση για το παιδί μας να αναθεωρούμε και όλη μας την κοσμοθεωρία. Οπότε ένα παιδί που τελικά απλά το έχουμε κακομάθει, και τις καλύτερες προθέσεις να έχουμε, μπορεί να φτάσουμε και Γ και Δ δημοτικού για να αποδεχτούμε ότι ούτε απλά είναι μικρό ούτε οι άλλοι το ζηλεύουν, αλλά συμπεριφέρεται σαν μικρός δικτάτορας.

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Δηλαδή πάρε σαν εικόνα :το μωρό στο πάρκο καθισμένο ανέμελο παίζει και να σου ή τίγρης πάει και της βουτάει το παιχνίδι τρέχοντας. Αρχίζει το μωρό να κλαίει..

Εγω:τρέχω στο πάρκο σηκώνω το μωρό γιατί είχε τουμπαρει το βάζω να κάτσει, πάω στην τίγρη μου :τιγρακι έλα να παίξουμε μαζι φάρμα ζώων η μπεμπα δεν ξέρει, δεν πειράζουμε τα παιχνιδια της. Όχι εγώ το θέλω αυτό άλλο να πάρει αυτή, είναι μωρό δεν μπορεί να στο ζητήσει έλα να της το δώσεις και να πάμε στα δικά σου που είναι πιο πολλά, εκείνη έχει πιο λίγα. Οχιιιιιι, έλα και θα κάνω πως είμαι η μπαρμπι γοργόνα κι εσύ το ψάρι. Οχχιιι, έλα και θα πάρουμε και την μπανιέρα, εντατει μαμά. Δώσε πρώτα αυτό στην μπεμπα και μετά πάμε να τα φέρουμε. Εντατει. Έλα μπεμπα πάτο, εμείς παίτουμε μπαμπι γογονα.εσυ μωνο είσαι, πάτο. 

 

Χμμ, είσαι όμως σίγουρη ότι δεν πετυχαίνεις ακριβώς το ανάποδο από αυτό που θες; Δηλαδή ένα παιδί που ξέρει ότι όσο πιο άθλια συμπεριφερθεί στο μωρό, τόσο πιο πολύ θα το προσέξεις, αυτό στην πράξη ακριβώς αυτό συμβαίνει; Αυτό με το παιχνίδι που λες, εγώ απέξω το βλέπω σαν δωροδοκία να σου πω, σαν επιβράβευση της κακής συμπεριφοράς από την αρχή: Έριξα το μωρό, το έκανα να κλάψει, και τώρα η μαμά όχι μόνο με προσέχει, αλλά διαπραγματευόμαστε και τι θα παίξουμε. 

Πιθανότατα το να της είχες πει "θα ήθελα να παίξουμε, αλλά τώρα πρέπει να ηρεμήσω το μωρό που το στεναχώρεσες, θα πάμε με τη μπέμπα στο άλλο δωμάτιο μέχρινα ηρεμήσουμε και εσύ μείνει να ζωγραφίσεις" θα είχε τελικα το ίδιο αποτέλεσμα, και τις επόμενες φορές που θα ήθελε να παίξει, θα σου το έλεγε όμορφα και δε θα ξεκινούσε ενοχλώντας το μωρό.

[Αννα 35]

Νεφέλη μου, διακρίνω από τα γραπτά σου μια σχηματοποίηση. Όρια = γονιός που φωνάζει, τιμωρεί, πληγώνει και κάνω τα χατίρια του παιδιού = τρυφερός γονιός. Δεν είναι έτσι. 

Καταρχήν είμαι από τους ανθρώπους που δεν φωνάζουν. Δεν δέχομαι να μου φωνάξουν και δεν φωνάζω ποτέ σε άλλους, είτε είναι ενήλικες, πόσο μάλλον στα παιδιά μου. Έχω μάθει να διαχειρίζομαι με άλλους τρόπους το θυμό μου. Ωστόσο, βάζω όρια στα παιδιά μου..

Βάζω όρια δε σημαίνει ότι εξουσιάζω το παιδί μου κι επιβάλλω διά της βίας (δεν εννοώ τη βιοπραγια, αλλά αναφέρομαι στην ευρύτερη σημασία της) τα θέλω και τις προσδοκίες μου.

Η επιθυμητή συμπεριφορά της κόρης σου απέναντι σε άλλα παιδιά και στο σχολείο απορρέει από το ότι οι συνθήκες αυτές είναι γνώριμες για το παιδί, έχει προσαρμοστεί σε αυτές και έχει μάθει να τις διαχειρίζεται. Η κατάσταση στο σπίτι ακόμα είναι άγνωστη για το παιδί.

Στο περιστατικό με το παιχνίδι θα συμφωνήσω με την ΑΡΓΚ. Εναλλακτικά θα μπορούσες να της πεις: Αυτό που έκανες δεν είναι σωστό. Δεν παίρνουμε το παιχνίδι από κάποιον όταν παίζει, περιμένουμε τη σειρά μας. Είμαι σίγουρη, ότι κατάλαβες το λάθος σου. Έλα να σε αγκαλιάσω, γιατί ξέρω ότι νιώθεις άσχημα που πήρες το παιχνίδι της μπέμπας. Εφόσον το επιστρέψει, της λες: Μπράβο που το έδωσες πίσω. Τι ωραία, τώρα η μπέμπα παίζει με το παιχνίδι της κι αφού είναι απασχολημένη μπορούμε να παίξουμε μαζί Μπάρμπι γοργόνα.

Με αυτό τον τρόπο την επιβραβευεις για τη θετική της συμπεριφορά, δείχνοντας της ταυτόχρονα τι προσδοκας από εκείνη, χωρίς φωνές, απειλές και τιμωρίες, αλλά με τρυφερότητα.

Οι Γερμανοί έχουν ένα ρητό: ο τόνος κάνει τη μουσική. Παίζει τεράστιο ρόλο πως επικοινωνείς αυτό που θες στο παιδάκι και οι απειλές, οι φωνές, κλπ. προφανώς και δεν βοηθούν, αλλά δεν είναι απαραίτητες ώστε να θέσεις όρια.

[kotsifikos]

9 hours ago, Fenia27 said:

 

Εχω μονο δυο παραδειγματα στο κοντινο περιβαλλον μου απο παιδια δημοτικου τα οποια δεν πειθαρχουν και εχουν συστηματικα κακη συμπεριφορα. Επειδη αυτα τα παιδια τα ειδα να μεγαλωνουν και εχω δει τους γονεις τους σε ολη αυτη την μαχη για πειθαρχια και θεσπιση οριων κτλ.. ειδα σαν τριτος οτι τα παιδια κλιμακωσαν την συμπεριφορα τους απο την νηπιακη ηλικια και εδραιωσαν σταδιακα αυτη την συμπεριφορα. Και δεν φταινε αυτα αλλα οι γονεις τους. Σαν τριτος, βλεπω πληρη ελλειψη επικοινωνιας! Χασμα μεταξυ γονεων και παιδιου! Καθως τα παιδια μεγαλωνανε ακουγα ολα τα απαγορευτικα πλεον κλισε "εισαι κακο παιδι επειδη..." "μην κλαις δεν εισαι μωρο.." "δεν σαγαπαω γιατι..." "αν δεν κανεις αυτο δεν σαγαπαω.." Συνεχιζουν ακομη και σημερα να μιλανε σε αλλους για την κακη συμπεριφορα του παιδιου μπροστα στο παιδι...Η τιμωρια ειναι σχεδον παντα "θα σου παρω το ταμπλετ" ..Οσες μα οσες φορες και να το τιμωρισουν ξανα και παλι ξανα τα ιδια...Λυπαμαι για το παιδι γιατι το εχουν γεμισει κομπλεξ και ανασφαλειες και τωρα αυτο με την σειρα του βγαζει ολο αυτο το κομπλεξ στα αλλα παιδια, και το τρεχουν σε παιδοψυχολογους χωρις να βλεπουν το προφανες για μενα! Εσυ ο γονιος εχεις το προβλημα! Αλλαξε για να αλλαξει και το παιδι σου...

 

Τραβάω τα μαλλιά μου πρωί πρωί με αυτά που διαβάζω...πως ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με τέτοιο σύστημα διαπαιδαγώγησης να έχει ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση? να μπορεί να δώσει να εκδηλώσει αυτό που νιώθει?πως να έχει αυτοπεποίθηση ?Στην παραπάνω παράγραφο διαβάζω ότι  ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να λέμε ποτέ στα παιδιά μας!

Πόσα λάθη μπορεί να κάνουν οι γονείς τα οποία στοιχίζουν στα παιδιά τους, το λέω καθημερινά σε πολλούς γονείς φίλους, αυτοκριτική παιδιά...αυτοκριτική το βράδυ που πέφτουμε στο κρεβάτι μας για να μεγαλώσουμε ευτυχισμένους και υγιείς ψυχικά ανθρώπους

[Έσπερος]

Δεύτερη αφελής ερώτηση. Όταν μεγαλώνουμε το πρώτο παιδί, ακολουθούμε τη γραμμή ότι οι ανάγκες του μπαίνουν πρώτες, επίμαστε επιφυλακτικές στο να διαχωρίσουμε ανάγκες από επιθυμίες, λέμε ότι οι δουλειές δεν επείγουν και δεν πειράζει να μείνουν πίσω, προσφέρουμε αγκαλιά, έχουμε το παιδί και πάνω μας ακόμα αν το επιθυμεί κλπ. Όταν το παιδί μεγαλώσει έτσι, δεν είναι λίγο αντιφατικό ξαφνικά στα 2 ή τα 3 να τα ανατρέψουμε όλα αυτά λόγω του νέου μωρού και να περιμένουμε ότι το παιδί θα δεχτεί πως δεν θα έχει την αγκαλιά και την προσοχή μας τη στιγμή που την έχει ανάγκη; Δεν εννοώ ότι δεν θα έπρεπε να τα κάνουμε αυτά στην αρχή. Απλώς αναρωτιέμαι πόσο εφικτό είναι ένα παιδί να βιώσει μια τέτοια "απόρριψη" πρώτη φορά λόγω ενός νέου μωρού όταν δεν την έχει βιώσει ξανά προηγουμένως και όταν πιθανότατα αν δεν υπήρχε το μωρό δεν θα τη βίωνε ακόμα. (Δεν αναφέρομαι γενικά σε ένα παιδί που δεν ακούει ποτέ όχι και του κάνουμε όλα τα χατίρια, αναφέρομαι απλά στο να είμαστε διπλα στο παιδί μας για παιχνίδι και αγκαλιά όποτε το ζητήσει παραμερίζοντας οτιδήποτε άλλο θεωρούμε εκέινη την ώρα δευτερεύον). 

[xaroumenh mama]

Just now, kotsifikos είπε:

Τραβάω τα μαλλιά μου πρωί πρωί με αυτά που διαβάζω...πως ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με τέτοιο σύστημα διαπαιδαγώγησης να έχει ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση? να μπορεί να δώσει να εκδηλώσει αυτό που νιώθει?πως να έχει αυτοπεποίθηση ?Στην παραπάνω παράγραφο διαβάζω ότι  ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να λέμε ποτέ στα παιδιά μας!

Πόσα λάθη μπορεί να κάνουν οι γονείς τα οποία στοιχίζουν στα παιδιά τους, το λέω καθημερινά σε πολλούς γονείς φίλους, αυτοκριτική παιδιά...αυτοκριτική το βράδυ που πέφτουμε στο κρεβάτι μας για να μεγαλώσουμε ευτυχισμένους και υγιείς ψυχικά ανθρώπους

Πόσο μα πόσο συμφωνώ έχει πολύ μεγάλη σημασία πως μιλάμε στα παιδιά μας κ πως τους φερομαστε τέτοιες εκφράσεις είναι τέλειος απαγορευμένες για εμένα ..!!! 

Από ελεύθερη όταν ειμουν είχα μάθει να αντιμετωπίζω τα παιδιά όπως θα αντιμετοπιζα έναν μεγάλο πάντα τους μιλούσα στο πληθυντικό δε τα θεωρούσα " κατώτερα " από έναν ενιληκα για να τους μιλήσω στον ενικό ...αυτό κάνω τώρα κ στα παιδιά μου αν θέλω κάτι θα το ζητήσω ευγενικά όπως θα το ζητούσα από τον άντρα μου η έναν τρίτο δε θα διαταξω.. κ μέχρι τώρα τουλάχιστον ο μεγάλος μου γιος είναι πολύ ευγενικό θα πει παρακαλώ ευχαριστώ θα πει ο κύριος κ η κυρία θα πει θα μπορούσα να έχω .. καλά υπάρχουν κ μέρες που θα μου πει μαμά φέρε μου αυτό πχ αλλά στο σύνολο φέρεται ευγενικά .

Πιστεύω πως είναι αρκετά σημαντικό να μαθαίνουν τις αξίες σεβασμου τα παιδιά μας από εμάς κ από το παράδειγμά μας ...!!! 

[erin0000]

@Nefeli2014, εξαρτάται ποιους "ειδικούς" ρωτάς... Το όχι μάλωμα, όχι τιμωρία κτλ εγώ το βλέπω σαν έλλειψη ορίων. Πως ό,τι και να γίνει, η απάντηση είναι μια μεγάλη αγκαλιά και αγωνία της μαμάς πως να διασκεδάσει και να ικανοποιήσει μετά το παιδί που φέρθηκε άσχημα έστω και λόγω ζήλειας.

 

Είμαι πολύ υπέρ της αγκαλιάς, της τρυφερότητας, της ανοχής, του διαλόγου κτλ 

Παράλληλα όμως με τη θέσπιση κάποιων ορίων. Τα όρια δεν θα μπουν μόνο με διάλογο. 

 

 

 

Just now, Έσπερος είπε:

Δεύτερη αφελής ερώτηση. Όταν μεγαλώνουμε το πρώτο παιδί, ακολουθούμε τη γραμμή ότι οι ανάγκες του μπαίνουν πρώτες, επίμαστε επιφυλακτικές στο να διαχωρίσουμε ανάγκες από επιθυμίες, λέμε ότι οι δουλειές δεν επείγουν και δεν πειράζει να μείνουν πίσω, προσφέρουμε αγκαλιά, έχουμε το παιδί και πάνω μας ακόμα αν το επιθυμεί κλπ. Όταν το παιδί μεγαλώσει έτσι, δεν είναι λίγο αντιφατικό ξαφνικά στα 2 ή τα 3 να τα ανατρέψουμε όλα αυτά λόγω του νέου μωρού και να περιμένουμε ότι το παιδί θα δεχτεί πως δεν θα έχει την αγκαλιά και την προσοχή μας τη στιγμή που την έχει ανάγκη; Δεν εννοώ ότι δεν θα έπρεπε να τα κάνουμε αυτά στην αρχή. Απλώς αναρωτιέμαι πόσο εφικτό είναι ένα παιδί να βιώσει μια τέτοια "απόρριψη" πρώτη φορά λόγω ενός νέου μωρού όταν δεν την έχει βιώσει ξανά προηγουμένως και όταν πιθανότατα αν δεν υπήρχε το μωρό δεν θα τη βίωνε ακόμα. (Δεν αναφέρομαι γενικά σε ένα παιδί που δεν ακούει ποτέ όχι και του κάνουμε όλα τα χατίρια, αναφέρομαι απλά στο να είμαστε διπλα στο παιδί μας για παιχνίδι και αγκαλιά όποτε το ζητήσει παραμερίζοντας οτιδήποτε άλλο θεωρούμε εκέινη την ώρα δευτερεύον). 

 

Θα σου πω τι έκανα εγώ. Δεν παραμέριζα τα πάντα προκειμένου να ασχοληθώ αποκλειστικά με το παιδί... Εάν κάνεις τέτοιο, μετά βρίσκεις μπροστά σου αυτό που λες. Κάποιες στιγμές χρειάζεται να πεις ότι πρέπει να γίνει κάποια δουλειά πρώτα και μετά θα έχουμε χρόνο για παιχνίδι. Ή αν το παιδί ζητήσει κάτι, δεν πρέπει να του το προσφέρεις πάντα στο επόμενο δευτερόλεπτο. Το μαθαίνεις να περιμένει, ή το μαθαίνεις ότι και μερικές φορές πρέπει να δέχεται το όχι. Όλα αυτά ανεξαρτήτως του αν θα ακολουθήσει ή όχι αδελφάκι.

 

Ως προς τις δουλειές, εννοείται ότι θα βάλεις προτεραιότητα στις αναγκαίες και δεν θα φτάσεις στο άλλο άκρο, να πρέπει το παιδί να περιμένει να κάνεις γενική πριν ασχοληθείς μαζί του.

 

 

[anemoni1989]

πρίν από 33 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Νομίζω ότι πολλές φορές το πρόβλημα δε γίνεται αντιληπτό στην έκτασή του μέχρι να μεγαλώσει αρκετά το παιδί. Έστω ότι δεν υπάρχουν όρια στο σπίτι, ή υπάρχουν άλλα προβλήματα των γονιών (π.χ. υγείας), ή και κάποιες ιδιαίτερες ανάγκες του παιδιού. Στο παιδί πριν το σχολείο, πολλές φορές ο γονιός δεν το αντιλαμβάνεται και στα πρώτα χρόνια του σχολείου θεωρεί ότι είναι θέμα προσαρμογής. Εξάλλου όλοι είμαστε σε άρνηση στο ότι κάτι λάθος κάνουμε ως γονείς ή στο ότι κάτι λάθος έχει το παιδί μας. Θέλει πολλές φορές αρκετή επανάληψη από τους άλλους, και πολλές φορές και άσχημο τόνο πια, για να αντιληφθούμε (και πάλι, αν ...) ότι κάτι δεν πάει καλά τελικά με τη συμπεριφορά που βλέπουμε. Και επειδή μπορεί πράγματι το παιδί να είναι μια χαρά, αλλά να μας έχει "πρήξει" μία υστερική δασκάλα ή ένας γείτονας που τελικά τσακώνεται με όλους, δεν είναι και εύκολο με κάθε παρατήρηση για το παιδί μας να αναθεωρούμε και όλη μας την κοσμοθεωρία. Οπότε ένα παιδί που τελικά απλά το έχουμε κακομάθει, και τις καλύτερες προθέσεις να έχουμε, μπορεί να φτάσουμε και Γ και Δ δημοτικού για να αποδεχτούμε ότι ούτε απλά είναι μικρό ούτε οι άλλοι το ζηλεύουν, αλλά συμπεριφέρεται σαν μικρός δικτάτορας.

Ναι αλλα ποσο πιθανό είναι όλοι να είναι υστερικοι και προβληματικοι?? Μήπως ολοι οι αλλοι έχουν δικιο και εμεις στην προσπάθεια μας να κάνουμε το καλύτερο τα έχουμε οχι μονο κάνει μανταρα, αλλα δεν ακουμε και όσους έχουν καλη προθεση να βοηθήσουν!!?? 

Ανεφερα και πριν παράδειγμα απο το σχολειο που εργαζομουν και καμια δε σχολιασε (δεν ξερω αν εγινε λογω του οτι περασε απαρατηρητο ή αν πολλες απο εδω μεσα το κανουν) , για παιδιά τα οποια ψευδονταν στους γονεις για τις παρατηρήσεις του δασκαλου και ο γονιος αντι να εχει ως συμμαχο το δασκαλο στη σωστή διαπαιδαγωγηση του παιδιού, παει στο δάσκαλος να ζητήσει τα ρεστα βασιζομενος στα ψέματα του παιδιού του. Ειναι δυνατόν να δίνουμε περισσότερο βαση στα λογια ενος παιδιου και οχι του εκπαιδευτικου? Ναι, σίγουρα υπαρχουν και οι ακραιες καταστάσεις αλλα ειλικρινά ποσο πιθανο ειναι ολοι να ειναι τρελοι??? Εγω πιο συχνα βλέπω τρελους γονείς, που λενεπως ολοι ζηλευουν τα παιδιά τους, ολοι τους κανιυν μπουλινγκ (ειδικά το τελευταίο έχει γίνει καραμελα), ολοι τα αδικουν... Ε δε γινεται ολοι να έχουν αδικο και εγω ο ενας δικιο... Ή θα γινει μια φορά στο εκατομμύριο.. Μηπως πρέπει να ειμαστε πιο δεκτικοι στην αρνητική κριτικη?? Γιατί ακολουθεί στο μελλον μια εφηβεία και στην πορεια η ενηλικιωση και εκει δεν είναι ευκολο να κάνουμε διορθωσεις. Εκει απλα μαζευουμε καρπους και αν οντως οι αλλοι ειχαν δικιο που μας εκρουαν καμπάνες και δεν μας ζηλευαν, δύσκολα θα "μαζέψουμε" εναν αφηνιασμενο εφηβο. 

[Αννα 35]

Έσπερος, το ότι θα έρθει άλλο ένα παιδί στην οικογένεια αντικειμενικά αλλάζει τις ισορροπίες για όλους, είτε είναι το δεύτερο, είτε το τρίτο, είτε το τέταρτο παιδί. Αλλάζουν τα δεδομένα, οι συνήθειες, οι συνθήκες και όλα τα μέλη καλούνται να προσαρμοστούν σε αυτές τις αλλαγές γιατί θα είναι μόνιμες, όχι παροδικές.

Αντικειμενικά λοιπόν ο χρόνος θα πρέπει να διαταχθεί διαφορετικά, πράγμα που όμως δε σημαίνει ότι η αγάπη που προσφέρουμε μειώνεται. Ειδικά σε αυτές τις ηλικίες μπορεί κανείς να γίνει πολύ εφευρετικός. Μαγειρεύοντας μπορούμε να έχουμε το παιδάκι κοντά μας και να εμπλακεί προσθέτοντας το αλάτι, το πιπέρι, κλπ. Να του ζητάμε στο χρόνο που αναγκαστικά η μαμά θα είναι one on one με το μικρότερο να φτιάξει κάτι για τη μαμά, το μωρό, τον μπαμπά, μια κατασκευή με τουβλάκια, μια ζωγραφιά.

Εάν προσεγγίσουμε τη συγκεκριμένη αλλαγή με ηρεμία, με αγάπη, με εφευρετικότητα θα προσαρμοστεί ευκολότερα και το παιδί. Δεν θα του αρέσει στην αρχή, όμως είναι αναπόφευκτο, οπότε καλουμαστε όχι να αναρωτηθούμε ΑΝ θα νιώσει δυσαρέσκεια, αυτό είναι δεδομένο, αλλά πως θα καταφέρουμε το συντομότερο και όσο πιο ανώδυνα γίνεται να αντιληφθεί, να αποδεχτεί και να νιώσει ασφαλές στη νέα αυτή συνθήκη.

[anemoni1989]

9 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

@Fenia27 Ο διευθυντής μας κάθεται κ τα συζητάει με τις ωρες κ παζαρεύει την πιο ελαφρια τιμωρια. Σ' αυτα εγω ειμαι λιγο σκληρή. Χιλιες φορες να παρει μια τριήμερη στα 14, παρα να τον πιασει η αστυνομία 2-3 χρονια αργοτερα για κανεναν βανδαλισμό εκτός σχολείου κ να μπλεξει. 

Εισαι σιγουρη πως ο δ/ντης δεν το κανει αυτο επειδη οι γονεις τα τελευταία χρόνια του εχουν πρηξει τα αυτια οτι ειναι αδικος και τα παιδιά τους ειναι καλα παιδιά κλπ κλπ κλπ??? Γιατί απο οταν πηγαινα σχολειο ειζαμε τετοιους... Εδω δε δέχονται μια απλη παρατηρηση στο βλασταρι τους ή ενα χαμηλο βαθμο, θα αποδεχτουν μια πιο σοβαρή τιμωρία??? Και νομίζω χαρακτηριστικη ηταν η αντιμετώπιση του 21χρονου που σκοτωσε την κοπελιτσα στη Ρόδο... Η μανα του βγαινει εξαρχης και διατυμπανιζει πως ο γιος της ηταν καλο παιδι, το ζηλευαν οι αλλοι και το εμπλεξαν και παρασυρθηκε... Αν διαβασατε τα άρθρα, ηταν απο τις μαμαδες που δε δεχοταν κουβέντα για τν κανακαρη της απο τους αλλους "για να μην παθει ψυχολογικα".... Μηπως λοιπον καπου μπαζει ολη αυτη η θεωρία??? (κουβέντα κανω μην με φατε) 

[Nefeli2014]

πρίν από 49 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Χμμ, είσαι όμως σίγουρη ότι δεν πετυχαίνεις ακριβώς το ανάποδο από αυτό που θες; Δηλαδή ένα παιδί που ξέρει ότι όσο πιο άθλια συμπεριφερθεί στο μωρό, τόσο πιο πολύ θα το προσέξεις, αυτό στην πράξη ακριβώς αυτό συμβαίνει; Αυτό με το παιχνίδι που λες, εγώ απέξω το βλέπω σαν δωροδοκία να σου πω, σαν επιβράβευση της κακής συμπεριφοράς από την αρχή: Έριξα το μωρό, το έκανα να κλάψει, και τώρα η μαμά όχι μόνο με προσέχει, αλλά διαπραγματευόμαστε και τι θα παίξουμε. 

Πιθανότατα το να της είχες πει "θα ήθελα να παίξουμε, αλλά τώρα πρέπει να ηρεμήσω το μωρό που το στεναχώρεσες, θα πάμε με τη μπέμπα στο άλλο δωμάτιο μέχρινα ηρεμήσουμε και εσύ μείνει να ζωγραφίσεις" θα είχε τελικα το ίδιο αποτέλεσμα, και τις επόμενες φορές που θα ήθελε να παίξει, θα σου το έλεγε όμορφα και δε θα ξεκινούσε ενοχλώντας το μωρό.

Ναι καλό. Ψάχνω ψάχνω.. Πείτε μου κι άλλα :) 

[Αννα 35]

Πάντως, η μέθοδος απομακρύνομαι μαζί με το μωρό δε με βρίσκει σύμφωνη. Οξύνει τον ανταγωνισμό απέναντι στο μωρό.

Αντίθετα, έχω απομακρυνθεί μόνη από το χώρο όπου βρίσκονται τα παιδιά για να αποφορτιστω εγώ, με την πρόφαση πως πάω τουαλέτα, όχι ως αντίποινα προς τα παιδιά.

[Nefeli2014]

Just now, erin0000 είπε:

@Nefeli2014, εξαρτάται ποιους "ειδικούς" ρωτάς... Το όχι μάλωμα, όχι τιμωρία κτλ εγώ το βλέπω σαν έλλειψη ορίων. Πως ό,τι και να γίνει, η απάντηση είναι μια μεγάλη αγκαλιά και αγωνία της μαμάς πως να διασκεδάσει και να ικανοποιήσει μετά το παιδί που φέρθηκε άσχημα έστω και λόγω ζήλειας.

 

Είμαι πολύ υπέρ της αγκαλιάς, της τρυφερότητας, της ανοχής, του διαλόγου κτλ 

Παράλληλα όμως με τη θέσπιση κάποιων ορίων. Τα όρια δεν θα μπουν μόνο με διάλογο. 

 

 

 

 

Θα σου πω τι έκανα εγώ. Δεν παραμέριζα τα πάντα προκειμένου να ασχοληθώ αποκλειστικά με το παιδί... Εάν κάνεις τέτοιο, μετά βρίσκεις μπροστά σου αυτό που λες. Κάποιες στιγμές χρειάζεται να πεις ότι πρέπει να γίνει κάποια δουλειά πρώτα και μετά θα έχουμε χρόνο για παιχνίδι. Ή αν το παιδί ζητήσει κάτι, δεν πρέπει να του το προσφέρεις πάντα στο επόμενο δευτερόλεπτο. Το μαθαίνεις να περιμένει, ή το μαθαίνεις ότι και μερικές φορές πρέπει να δέχεται το όχι. Όλα αυτά ανεξαρτήτως του αν θα ακολουθήσει ή όχι αδελφάκι.

 

Ως προς τις δουλειές, εννοείται ότι θα βάλεις προτεραιότητα στις αναγκαίες και δεν θα φτάσεις στο άλλο άκρο, να πρέπει το παιδί να περιμένει να κάνεις γενική πριν ασχοληθείς μαζί του.

 

 

Οι ειδικοί είναι ο παιδίατρος η λογοθεραπευτρια η έργο θεραπεύτρια η ψυχολόγος. 

Έχω ραντεβού τη Δευτέρα Να πάω να το συζητήσω αναλυτικά. Θα σας πω τι μου είπε. 

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

 

Χμμ, είσαι όμως σίγουρη ότι δεν πετυχαίνεις ακριβώς το ανάποδο από αυτό που θες; Δηλαδή ένα παιδί που ξέρει ότι όσο πιο άθλια συμπεριφερθεί στο μωρό, τόσο πιο πολύ θα το προσέξεις, αυτό στην πράξη ακριβώς αυτό συμβαίνει; Αυτό με το παιχνίδι που λες, εγώ απέξω το βλέπω σαν δωροδοκία να σου πω, σαν επιβράβευση της κακής συμπεριφοράς από την αρχή: Έριξα το μωρό, το έκανα να κλάψει, και τώρα η μαμά όχι μόνο με προσέχει, αλλά διαπραγματευόμαστε και τι θα παίξουμε. 

Πιθανότατα το να της είχες πει "θα ήθελα να παίξουμε, αλλά τώρα πρέπει να ηρεμήσω το μωρό που το στεναχώρεσες, θα πάμε με τη μπέμπα στο άλλο δωμάτιο μέχρινα ηρεμήσουμε και εσύ μείνει να ζωγραφίσεις" θα είχε τελικα το ίδιο αποτέλεσμα, και τις επόμενες φορές που θα ήθελε να παίξει, θα σου το έλεγε όμορφα και δε θα ξεκινούσε ενοχλώντας το μωρό.

Στο άλλο δωμάτιο όμως δε θα πήγαινα. Στα υπόλοιπα συμφωνώ και με την Άννα. Τα λόγια παίζουν σηκαντικο ρολο πως θα το πεις. 

Δεν ξέρω κι εγώ μπερδεμένη είμαι και ο άντρας μου. Θα στρώσει που θα πάει. 

Άκουσα μια ιστορία για ένα κοριτσάκι που όταν γεννήθηκε το αδερφάκι της της έπεσαν τα μαλλιά από τη στεναχώρια. Έλεος............. :(

[Έσπερος]

 @anemoni1989 ναι υπαρχουν αυτοι οι γονεις και μαλλον αυξάνονται οσο περναει ο καιρος. Πιστευεις ομως οτι αυτοι ειναι που εφαρμόζουν θετικη διαπαιδαγώγηση; Δεν το πιστευω. Ή μαλλον καποιοι θεωρουν οτι την εφαρμόζουν αλλα ξεφεύγουν στον παιδοκεντρισμο και καποιοι αλλοι απλα αδιαφορούν. Αυτο δεν εχει σχεση με τη συζητηση και την πειθαρχία χωρις τιμωρια.

 

Ο διευθυντής μας, επειδή τον ξέρω, βασικα πιστευει οτι με τη συζητηση κ τη δευτερη ευκαιρια. θα τουρ βελτιώσει ολους. αλλα η δεύτερη ευκαιρία μπορεί να γίνει κ Τρίτη ή όλοι να το εκμεταλλευτούν ακριβώς επειδή περιμένουν την ευκαιρία κ ξεφευγουμε. αλλα υπαρχει φυσθκα κ ο φοβος της διαμαρτυρίας κ η νοοτροπια να μην ακουστει κατι ασχημο κλπ. @erin0000 συζήτηση δεν σημαινει απουσια οριων και πληρη ανοχή. Δεν σημαινει οτι δεν επισημαινεις τα μη αποδεκτά κ δεν ξεκαθαρίζεις οτι αυτα δεν τα ανέχεσαι. και φανταζομαι κιολας οτι οσο κι αν τε εχεις αυτα σαν αρχη, θα δειξεις κ μια ευελιξια ωστε να γονεις κ πιο αυστηρός κ να μαλώσεις κ να επιβάλεις καμια συνέπεια ή στερησηή οπως αλλιως θες να το πεις, γιατι εχεθς κριτικη ικανότητα. 

 

Οσο για τις δουλειες, ο δθκος μου σκληραγωγηθηκε απο μικρος να με περιμενει οταν αντλουσα. κ στην κουνια τον αφηνα να παιξει για να ντυθω ή να παω τουαλέτα κ το φαΐ του φτιάχνω όταν παίζει κ ολα αυτα. αλλιως εγω προσωπικα θα χα τρελαθει. εντάξει δεν θα φτιάξω γεμίστα την ώρα που είμαστε μόνοι μας, υπολογιΩ ενα εύλογο χρονικό διάστημα που να μπορεί να περιμένει χωρίς να δυσφορησει. αλλα κ παλι ειναι διαθεσιμη κ το ξερει. Ολο αυτο με τρομαζει γιατι φανταζομαι οτι θα ειναι σοκ.