Τι να κάνετε όταν σας χτυπάει το παιδί σας;

[kine]

3 ώρες πρίν, vtgian είπε:

Εν πάσει περιπτώσει, θεωρώ ότι 2 χρονών το σήκωμα χεριού δεν είναι συνειδητό, υπό την έννοια της πρόθεσης

 

Μόνο σε αυτό: είναι πολλές φορές που σκέφτεται πρώτα αυτό που άκουσε, παίρνει το χρόνο της και μετά έρχεται να εκτελέσει τη χειρονομία, ως ένδειξη αποδοκιμασίας σε αυτό που άκουσε. Οπότε πιστεύω το κάνει για να δηλώσει δυσφορία, αλλά όχι για να επιτύχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

 

Κατά τα άλλα, το επεξεργάζομαι.

[vtgian]

1 hour ago, kine είπε:

 

Μόνο σε αυτό: είναι πολλές φορές που σκέφτεται πρώτα αυτό που άκουσε, παίρνει το χρόνο της και μετά έρχεται να εκτελέσει τη χειρονομία, ως ένδειξη αποδοκιμασίας σε αυτό που άκουσε. Οπότε πιστεύω το κάνει για να δηλώσει δυσφορία, αλλά όχι για να επιτύχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

 

Κατά τα άλλα, το επεξεργάζομαι.

 

Εννοείται ότι το κάνει γιατί δεν της αρέσει αυτό που συμβαίνει. Ακόμα και αν μιλάει ολοκλήρωμένα, της είναι δύσκολο προς το παρόν να βρει και να βάλει σε σειρά τις σωστές λέξεις που θα περιγράψουν αυτό που σκέφτεται. Οπότε όταν την κατακλύζει το συναίσθημα, η άμεση εκτόνωσή χτυπώντας το χέρι είναι ευκολότερη. Έχεις τσεκάρει μήπως συγγενείς ή ατόμα που μένουν μαζί της σε απουσία σας, χρησιμοποιούν τα κλασικά "θα την κάνω ντα την καρέκλα που χτύπησε το μωράκι μου" (όπου καρέκλα, ό,τι είναι αυτό που έχει ενοχλήσει το παιδί). Επειδή αυτό το παράδειγμα έχει μέσα του φυσική εκτόνωση και προκαλεί ανακούφιση, εντυπώνεται πολύ εύκολα στα μωρά. 

[kine]

Οχι, αυτό το παράδειγμα ευτυχώς δεν υπάρχει πουθενά γύρω μας. Ούτε "ντα" ούτε "κακό" ούτε τίποτα αντίστοιχο. Είναι καθαρά δική της έκφραση. Δεν την έχει παραλάβει από κανέναν.

[belleblue]

On 26/10/2018 at 10:04 ΠΜ, kine είπε:

Η κόρη μου ξεκίνησε να σηκώνει χέρι (συμβολικό χτύπημα και όχι επίπονο) πριν τα δύο. Το έκανε και το κάνει ακόμη, σε οποιαδήποτε στιγμή, για οποιαδήποτε άρνηση νομίζει ότι θα λάβει ως απάντηση ή όντως ακούει. Το κάνει όμως και με το που ξυπνάει το πρωί κλωτσώντας όποιον βρει και όπως μπορεί και γενικά έχει αρχίσει να γίνεται πολύ συχνό: για κάθε τι που μπορεί να νομίζει ότι δεν θα έχει θετική απάντηση. Το κάνει σε όλους ανεξεραίτως, παππούδες γιαγιάδες, θείους/ες, γονείς κ.α. . Οχι όμως σε παιδιά, κυρίως γιατί είναι πολύ επιφυλλακτική να πλησιάσει άλλα παιδιά και συνήθως, αυτά έρχονται κοντά της κι όχι το αντίθετο. Οπότε, είναι μια συμπεριφορά αποδοκιμασίας προς τους ενήλικες που συναναστρέφεται. Επίσης μιλάει εξαιρετικά καλά και δεν έχουμε πρόβλημα συννενόησης ή αντίληψης, του τί λέει ή τί της λέμε.

 

Το κείμενο το διάβασα αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το βρω χρήσιμο για την ηλικία της. Τον πρώτο καιρό που το έκανε, το άφηνα να περάσει, απλά λέγοντας ότι δεν χτυπάμε όταν το έκανε εμφατικά και δεν έδινα παραπάνω προέκταση στο θέμα. Αργότερα άρχισα να την παίρνω κοντά μου (πχ. το έκανε προς τη γιαγιά) και να της μιλάω. Να της λέω ότι όταν θέλεις "αυτό", να λές θέλω "αυτό"- όχι να χτυπάς κτλ κτλ. Πρόσφατα άρχισα να της εξηγώ ότι δεν ξέρουμε τί σκέφτεται μέσα στο κεφάλι της, μιας και θυμώνει στιγμιαία απλά και μόνο επειδή δεν έπιασε ο μπαμπάς της με την πρώτη, το παιχνίδι που θέλει να παίξουμε ή κάτι ανάλογης βαύτητας. 

 

Πλέον έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι όμως, γιατί ναι μεν οι χειρονομίες δεν είναι ούτε για πλάκα επίπονες, αλλά είναι συχνότατες και έχουμε καταλήξει να αιφνιδιαζόμαστε ανά πάσα στιγμή, στα καλά καθούμενα, εκεί που παίζουμε και μιλάμε όμορφα σε ήρεμο τόνο και ευχάριστο για όλους, να μας έρχεται ένα χέρι στα μούτρα! Οταν τη ρωτάω γιατί το κάνει, δεν δίνει καμία απάντηση. Αισθάνομαι ότι δεν είναι σε θέση να μου εκτιμήσει γιατί το έκανε. Στην επόμενη πρόταση της λέω: "εγώ χτυπάω;" μου απαντάει " όχι". Το ίδιο τη ρωτάω για το μπαμπά ή τον παππού ή κάποιον άλλο. Απαντά όχι σε όλα, αφού το σκεφτεί πρώτα (χωρίς να εκβιάζω μια απάντηση) και μετά της λέω άρα ούτε κι εσύ θα χτυπάς. Μου λέει συνήθως μετά "δεν θα χτυπάω" ή αλλάζει θέμα και λέει κάτι άσχετο. Αλλά επαναλαμβάνεται την επόμενη στιγμή. Της έχει γίνει πρώτη αντίδραση πια.

 

Καμία συμβουλή; Περνάει με το χρόνο; Κι αν περνάει όσο μεγαλώνει το παιδί, πρέπει να το αφήνω να περάσει απαρατήρητο ή να σταματάω κάθε στιγμή και λεπτό και να της λέω όσα πρέπει να ακούσει; Εχω την αίσθηση ότι αν κάθε φορά, το επισημαίνω, θα του δώσω τεράστιες διαστάσεις μιας και συμβαίνει συνεχώς. 

 

Και το άλλο ερώτημα: είναι δεδομένο ότι θα θυμώνει με αυτή τη συχνότητα και αυτή την αιτιότητα: "μου αρνείσαι κάτι ή νομίζω ότι μου αρνείσαι"; Πρέπει να είναι αποδεκτός ο θυμός, no matter what; 

 

Την καλημέρα μου και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες 

τώρα πόσο ακριβώς είναι ? 

 

εσύ θυμώνεις; όταν θυμώνεις τι κάνεις; είναι υγιής ο θυμός σου όταν τον εκφράζεις έτσι ώστε να πάρει παράδειγμα από εσένα; 

ή μήπως είσαι πράος άνθρωπος που δεν θυμώνει ποτέ, και έτσι το παιδί όταν έχει αυτό το συναίσθημα δεν ξέρει τι είναι, ή να το ταυτίσει με κάποια παράλληλη συμπεριφορά που να μπορεί να μιμηθεί;  και παθαίνει μετά frustration που δεν ξέρει τι να κανει, και από αυτό χρησιμοποιεί το χέρι; 

 

ή δες και λιγο την προέλευση και πότε συμβαίνει.  

στο στα καλά καθούμενα για σένα δεν ειναι απαραίτητο ότι είναι και για το παιδί.  που ξέρεις εάν  εκεί που παίζετε και μιλάτε όμορφα, κάτι έχει συμβεί στο μυαλό του παιδιού σου που θεωρεί πχ περίεργο... ή ότι δεν αισθάνεται ελεύθερο να πει "δεν μου αρέσει αυτό που αρέσει εσένα τώρα, δεν μου αρέσει πια, βαρέθηκα"    και με το χτύπημα απλώς λέει "ΟΧΙ" αντί να πει την ουσία.  Είναι σημαντικό  να αναλογιστείς ακριβώς το τι λέγατε εκείνη τη στιγμή. Αρκετές φορές έιναι κάτι μικρό που δεν εχουμε πιάσει.... 

 

Πάντως εγώ δεν θα συζητούσα ποτέ σε παιδί που επαναλαμβανόμενα εχει αυτή την τακτική ψιλοεπίτηδες. 

Είναι απαραίτητη η αρνητική επίπτωση, και όχι η παραπάνω προσοχή με συζήτηση. 

 

Αρνητική επίπτωση  σε παιδί 2,5 - 3 ετών που εχω κάνει και πετυχε 100% είναι επιτόπου να γυρίσω απότομα την πλάτη, και να αγνοήσω παντελώς για 10 δευτερόλεπτα  (να κοιτάω ταβάνι στο πουθενά με σιωπή και μηδέν κίνηση ότι και αν κάνει, με πολύ ψυχρό/αδιάφορο βλέμμα) . 

πλήρης απώλεια προσοχής του γονέα. είναι ότι χειρότερο - εύκολο και άμεσο, για να καταλάβει ότι αυτό που έκανε, προκαλεί χασούρα ΤΩΡΑ. 

Όταν ξαναγυρνούσα, αμέσως εβλεπα λίγο αλλαγμένη την έκφραση, σε κάτι πιο σοβαρό, του στυλ  "οπ, κατι έκανα κ την εχασα για λίγο".

 

Αυτό, το βλέπω ως τακτική εκμάθησης (μιας και μαθαίνει ακόμα αφού ειναι μικρό) με στόχο να ταυτίσει την κακή συμπεριφορά, με απώλεια αυτού που πράγματι επιζητεί

(την εγγύτητα και προσοχή και έντονη παρουσία του γονέα). 

έτσι θα σταματήσει να χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο πολύ γρήγορα!!! 

Σε μένα που είχαμε πολύ έντονα θέματα αυθορμητης γρήγορης συμπεριφοράς του στύλ  

- τα ρίχνω όλα κάτω και μια χαρα

- πετάω τα ρούχα μου στη γωνιά και μια χαρά

-γενικά σπασμωδικά πείσματα  του στύλ "κοιτα με που παω να καταστρέψω το χ πράγμα" 

με βοήθησε πάρα πολύ κ σταμάτησαν πριν αρχίσουν για τα καλά

Χρειαζόταν να εμπιστευτώ αυτό το σκεπτικό (αντί να υπεραντιδράσω κλπ) και πάντα δούλευε: 

Αντί να κάνει αυτό που πήγαινε να κάνει, ξαφνικά έβλεπε ότι δεν κοιτάω , κ ότι έχασε την προσοχή μου απότομα, 

και ΣΤΑΜΑΤΑΓΕ.  τεεεεεεελος!  

 

Για το χέρι προτείνω πάντα να κρατάς μια μικρή απόσταση ασφαλείας ώστε να μην μπορεί έτσι αυθόρμητα να μπορεί να χτυπήσει. Μην της το κάνετε εύκολο. Είναι σημαντικό να προλάβεις την στιγμή που παει να το κάνει και ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή να γυρίσεις πλατη κ να χάσει την προσοχή - κ να αποτύχει η προσπάθεια να έχει κακή συμπεριφορά. 

τότε θα δοκιμάσει άλλο τρόπο, την καλή συμπεριφορά. τότε θα δώσεις προσοχή, ΠΟΛΥ. 

 

[vtgian]

@belleblue θα είμαι απολύτως ωμή και σου ζητώ συγνώμη προκαταβολικά. Μπορεί αυτό που περιγράφεις να "πιάνει", εμένα προσωπικά μου ακούστηκε σαν εκπαίδευση σκύλου και το κατατάσω σε αντιμετώπιση συμπεριφορική. Δεν ξέρω για τι ηλικία μιλάς στο παράδειγμά σου, σε ένα δίχρονο όποια και να ήταν η συμπεριφορά του, ποτέ δεν θα γύρναγα ξερά την πλάτη. Μπορεί να απομακρυνόμουν αλλά αφού έχω εξηγήσει τον λόγο και είμαι βέβαιη ότι το έχει καταλάβει. Το παρόν θέμα πάντως και θα ήθελα να μείνουμε σε αυτό και να μην ξεφύγουμε, αφορά το πως αντιμετωπίζουμε το χτύπημα, όχι άλλες συμπεριφορές όπως πετάω τα παιχνίδια μου/πράγματα/φαγητά. 

 

H kine ρωτάει για παιδάκι 2 ετών και εσύ γράφεις [... Πάντως εγώ δεν θα συζητούσα ποτέ σε παιδί που επαναλαμβανόμενα εχει αυτή την τακτική ψιλοεπίτηδες. 

Είναι απαραίτητη η αρνητική επίπτωση, και όχι η παραπάνω προσοχή με συζήτηση...] Μα ένα παιδί 2 ετών δεν είναι αναπτυξιακά έτοιμο να κάνει πράγματα επίτηδες, με σκοπό δηλαδή. Το να του γυρίσεις την πλάτη, χωρίς καμία εξήγηση, είναι τρομερά μεγάλη απόρριψη. Δεν το βοηθά να καταλάβει γιατί είναι κακό αυτό που κάνει, μόνο ότι χάνει την μαμά του όταν το κάνει. Σαφώς πολύ γρήγορα θα το σταματήσει, όχι γιατί κατάλαβε τι κάνει λάθος αλλά γιατί φοβάται ότι θα χάσει τη μαμά του. Αυτό θέλουμε;  Γι'αυτό λέω ότι είναι συμπεριφορικός αυτός ο τρόπος, όχι γνωσιακός. Νομίζω ότι ο σκοπός μας, σε κάθε ηλικία, είναι να βοηθήσουμε το παιδί να καταλάβει, όχι απλά να συμπεριφερθεί όπως επιθυμούμε εμείς.

[xaroumenh mama]

Είμαστε το παράδειγμα κ το πρότυπο των παιδιών όπως συμπεριφερόμαστε εμείς σε αυτά έτσι θα μάθουν να συμπεριφέρονται κ εκείνα στο μέλλον ..

Το θέμα δεν είναι να μάθουν τα παιδιά μας πως δεν είναι σωστό να χτυπάνε αλλά να μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν μια παρόμοια κατάσταση όταν είναι εκείνα το "θύμα ".. με το να αγνοήσουμε ένα χτύπημα δε τους μσθενουμε τρόπους ώστε όταν βρεθούν κ εκείνα στην ίδια θέση να μάθουν να το χειρίζονται κ να προστατεύσουν τον εαυτό τους αλλά τους μσθενουμε να τρωνε ξύλο κ να μη λένε τίποτα ..!!! 

Είναι πολύ βασικό να τους πούμε ότι η επιθετικότητα δεν είναι αποδεκτή κ να τους μάθουμε άλλους τρόπους να εκτωνονουν το θυμό τους

Πρέπει να μιλάμε με το " εγώ " κ όχι με το " εσύ" εγώ πόνεσα , κ όχι εσύ με πονεσες .. κ πρέπει να προσπαθούμε να καταλάβουμε από που πηγάζει αυτή η συμπεριφορά κ να δείχνουμε κατανόηση .. " κατάλαβενω ότι είσαι κουρασμένος θυμομενος πεινασμένος έχεις βαρεθεί κτλπ...

Όλα αυτά για να τα καταλάβει ένα παιδί 2 κ 3 χρόνων θέλει επανάληψη κ εξάσκηση αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα ... Κ εγώ ακόμα προσπαθώ να βοηθήσω τον μεγάλο μου γιο να μάθει να εκτονώνει το θυμό του κ να μη χτυπάει πιστεύω με το καιρό θα το καταλάβει μου φενεται πως Ίδη έχω δει μια μικρή βελτίωση ....!!!!

[kine]

@belleblue Τώρα είναι 2μιση. Γενικά ξέρω γιατί θυμώνει και γιατί έχει τις αντιδράσεις που έχει. Δεν είναι ότι χάνω το νήμα της επικοινωνίας μας και ξεσπά ή αντιδρά με αυτό τον τρόπο. Σε ότι αφορά την δική μου αντίδραση, υπάρχει ποικιλία. Αλλιώς θα αντιδράσω την πρώτη φορά κι αλλιώς την εκατοστή, αλλιώς αν είναι κουρασμένη κι αλλιώς αν είναι σε καλή διάθεση, αλλιώς αν κινδυνεύει κάποιος ή η ίδια, αν είμαστε στο δρόμο ή αν είμαστε στο σπίτι κτλ. 

 

Δεν είμαι της άποψης ότι τα παιδιά χρειάζονται εκπαίδευση και θεωρώ ότι μαθαίνουμε ότι μαθαίνουμε σχετιζόμενοι ο ένας με τον άλλο με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Οπότε έτσι αντιμετωπίζω και την κόρη μου (αν και κάποιες φορές η ειλικρινής και αυθόρμητη αντίδραση μου, είναι με ένταση την οποία άλλοτε εκφράζω, προσπαθώντας να την αντιληφθεί κι αυτή κι άλλοτε την συγκρατώ, προσπαθώντας να αντιληφθεί ότι μου προκαλεί αναστάτωση, αλλά προσπαθώ να ανταποκριθώ - εξαρτάται την περίπτωση). 

 

Την απομάκρυνση και αποστασιοποίηση την εφαρμόζω σε ορισμένες περιπτώσεις, όπου έχω ήδη δοκιμάσει άλλες προσεγγίσεις και δεν συννενοούμαστε, οπότε κάποια στιγμή την ενημερώνω ότι δεν μου αρέσει να παίζω με αυτούς τους όρους και απομακρύνομαι. Το να της γυρίσω την πλάτη χωρίς καμία εξήγηση, ναι μεν ξέρω ότι πιάνει, αλλά το βρίσκω σκληρό και επώδυνο για το παιδί. Της υπενθυμίζω ότι οι πράξεις μας, έχουν συνέπειες και γι' αυτό πιστεύω ότι πρέπει να γνωρίζει ποια πράξη, έχει ως αποτέλεσμα την συγκεκριμένη συνέπεια και γιατί.

 

10 ώρες πρίν, vtgian είπε:

Μα ένα παιδί 2 ετών δεν είναι αναπτυξιακά έτοιμο να κάνει πράγματα επίτηδες, με σκοπό δηλαδή.

 

Σε αυτό το κομμάτι θα διαφωνήσω. Δεν νομίζω ότι είναι καθόλα ικανό ένα 2χρονο να εκτιμήσει και οργανώσει μια σειρά πράξεων, προκειμένου να προκαλέσει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά η ζωή με την κόρη μου και λίγα ακόμη παιδιά του στενού κύκλου, μου έχει αποδείξει ότι ένα δίχρονο είναι ικανό να συλλογιστεί μια συνθήκη και να προσπαθήσει να την οδηγήσει σε κάποιο σημείο, με την παρεμβολή μιας συγκεκριμένης ενέργειας, εκ προθέσεως. Εχει την πρόθεση να μου δείξει ότι ενοχλήθηκε, με τη χειρονομία της. Δεν έχει την πρόθεση να με πονέσει όμως. Παρόλα αυτά, εχει συμβεί να με πονέσει εκ προθέσεως και να το δηλώσει και η ίδια. Οπως άλλες φορές με έχει πονέσει άθελα της και είναι σαφώς στη θέση να το εκτιμήσει αυτό.

[Mamaloulou]

Καλησπέρα,έχω ένα γιο σχεδόν 3,5 χρονών,το πρόβλημα είναι πως μας χτυπάει,εχουνε συμβεί πολλές αλλαγές στη ζωή του τελευταία αλλάξαμε πόλη λογο δουλειας με αποτέλεσμα να αλλάξει σπίτι και σχολείο.Το θέμα είναι πως όταν αρχίζει να μας χτυπάει δεν σταματάει με τίποτα,δεν ξέρουμε πλέον πως να το χειριστούμε μιλάμε εξηγούμε του απομακρύνουμε το χέρι αλλά τίποτα.Θα ήθελα να δω έαν υπάρχει κάποιος άλλος γονιός με τέτοιο θέμα και πως το αντιμετωπίζετε 

[Pepi36]

9 ώρες πρίν, Mamaloulou είπε:

Καλησπέρα,έχω ένα γιο σχεδόν 3,5 χρονών,το πρόβλημα είναι πως μας χτυπάει,εχουνε συμβεί πολλές αλλαγές στη ζωή του τελευταία αλλάξαμε πόλη λογο δουλειας με αποτέλεσμα να αλλάξει σπίτι και σχολείο.Το θέμα είναι πως όταν αρχίζει να μας χτυπάει δεν σταματάει με τίποτα,δεν ξέρουμε πλέον πως να το χειριστούμε μιλάμε εξηγούμε του απομακρύνουμε το χέρι αλλά τίποτα.Θα ήθελα να δω έαν υπάρχει κάποιος άλλος γονιός με τέτοιο θέμα και πως το αντιμετωπίζετε 

Εμένα το κάνει η κόρη μου που κοντεύει τα τρία σε μένα . Όταν της λέω όχι σε κάτι κ όταν γενικά εκνευρίζεται . Άλλες φορές απονατηε μιλάω κ της εξηγώ ,άλλες φεύγω από το χώρο κ άλλες έχω φωναξει. Δυστυχώς πολλά παιδάκια το κάνουν. Προχθές διάβαζα ότι ένα παιδί που χτυπά το γονιό του μπορεί απλά να αποζητά μια σύνδεση 

[kotsifikos]

Έχεις προσπαθήσει να εφαρμόσεις αυτά που προτείνονται στο πρώτο ποστ του θέματος?

Αν όχι προσπάθησε, είναι αποτελεσματικά.

Να έχεις πάντα υπόψη σου ότι χρειάζεται χρόνος και σταθερότητα ώστε να δεις ουσιαστική διαφορά.

[lazostat]

Έχουμε σοβαρό πρόβλημα με το φαγητό. Συνέχεια θέλει να τρώει γκοφρετες, ψωμί, σοκολάτες, αλλιώς ουρλιάζει. Τι μπορούμε να κάνουμε; Πως θέτεις όρια σε μια τέτοια περίπτωση; Δεν ξαναβάζεις τετοια τρόφιμα μέσα στο σπίτι ή κανείς κάτι άλλο; Ο υδατάνθρακας και η ζάχαρη είναι αρκετά εθιστικά συστατικά, πόσο μάλλον σε τόσο μικρή ηλικία.

 

Επίσης βλέπει αρκετές ώρες YouTube kids. Του έχω και παιχνίδια, αλλά δεν ασχολείται. Εκεί πως μπαίνουν τα όρια; Το δίνω το ταμπλετ μόνο Σαββατοκύριακο, βάζω όριο στο ίντερνετ για μια ώρα την ημέρα, κάνω κάτι αλλο;

 

Οι συμπεριφορές αυτές γίνονται εντονότερες όταν είναι κουρασμένος, δλδ λίγο πριν τον ύπνο. Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε; Και καλώς κακώς 9 στις 10 φορές τα κάνει όλα αυτά μπροστά στη μητέρα του. Με εμένα είναι πολύ πιο ήσυχος. Είναι λογικό, έτσι κάνουν στην μητέρα τα παιδιά, αλλά θα θελαμε μια λύση. 

 

Έχουμε φτάσει στο σημείο, είτε να μπαίνει η γυναίκα μου μέσα στη ντουλάπα για να νομίζουν ( 2 παιδιά, 2 και 5 χρόνων ) ότι η μητέρα τους λείπει στη δουλειά, είτε εγώ βγαίνει έξω να περπατήσω γιατί χάνεται η υπομονή μου.

 

Μην αναφέρω ότι όταν νευριάζει χτυπάει εμάς ή την αδερφή του. Οκ αυτό ίσως να είναι φυσιολογική συμπεριφορά σε αυτή την ηλικία βέβαια.

 

Έρχονται συγγενείς μία στο τόσο και και συνέχεια ακούνε γκρίνιες και κλάματα. Πως βάζουμε όρια στο παιδί μας;

[kotsifikos]

Αν αυτή την στιγμή τρώει το παιδί απεριόριστα γκοφρέτες και σοκολάτες είναι δύσκολο να τα κόψετε μαχαίρι, αν θέλετε να το κάνετε θα το κάνετε σταδιακά.

Στην ηλικία των πέντε (αν κατάλαβα σωστά) μπορεί ένας γονιός να θέσει όρια, όμως θα γίνει με πολύ κόπο και είναι κάτι που θέλει πολύ χρόνο.

Με κάθε καλή διάθεση θα σας πω πως αρχικά πρέπει να αλλάξει η δική σας προσέγγιση και έπειτα να είστε σίγουροι πως θα αλλάξει και το παιδί.

Προσωπική άποψη είναι πως μία ώρα την ημέρα στο you tube, για ένα παιδί αυτής της ηλικίας, είναι πολύ.

Προσπαθήστε να παίξετε μαζί του εσείς, προσπαθήστε να τον προσεγγίσετε με κάτι που του αρέσει, οτιδήποτε, επιτράπεζιο-πλει μομπιλ /παιχίδι ρόλων-σουμπουτεο-υπερατου κτλ. Τώρα που ανοίγει και ο καιρός προσπαθήστε να βγαίνετε βόλτα σε πάρκα- πλατείες κτλ.

Προσπαθήστε να κάνετε ένα βήμα την φορά, δεν γίνεται από την μία ημέρα στην άλλη να κόψει την ζάχαρη-να κόψει την οθόνη και να μπούν όρια πράγματα που πριν δεν είχε, δεν θα μπορέσει το παιδάκι να προσαρμοστεί εύκολα και είναι πολύ πιθανό να πυροδοτηθούν αντιδράσεις. Συζητήστε με την μητέρα τι είναι αυτό που θέλετε πρώτα να αλλάξει, και έπειτα βάλτε στο παιχνίδι αυτό και το παιδί, ενημερώστε το για την αλλαγή που πρόκειται να έρθει. Για να είναι περισσότερο δεκτικό σε κάτι τέτοιο καλό είναι να το ακολουθήσετε και εσείς, τα παιδιά παραδειγματίζονται πολύ από εμάς.

Δεν είμαι ειδικός, εμπειρικά σας τα αναφέρω όλα αυτά, αν όμως νιώθετε πως δεν μπορείτε να ελέγξετε την κατάσταση μπορείτε να συμβουλευτείτε έναν ειδικό , θα σας καθοδηγήσει .

[samsympan]

@lazostat χαίρετε!

 

Οι γονείς σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η (υπέρ)έκθεση μικρών παιδιών σε οθόνες είναι ζημιογόνος. Ομοίως η υπερκατανάλωση ζάχαρης-τυποποιημένων σνακ-κλπ. Παρόλ'αυτά για δικούς μας, προσωπικούς λόγους προκειμένου να διευκολυνθούμε ανά περιπτώσεις, χρησιμοποιούμε και οθόνες και σνακ στα παιδιά μας. Και ενίοτε μπορεί και να χάσουμε τον έλεγχο.

 

Οπότε, θα σας πρότεινα, αρχικά να δείτε τους λόγους που σας έστρεψαν να κάνετε χρήση οθονών και σνακ στα παιδιά. Να σκεφτείτε υγιείς εναλλακτικές προτάσεις (σας προτείνει και η @kotsifikos παραπάνω). Και εντέλλει να δεσμευτείτε να τις εντάξετε στην καθημερινότητα των παιδιών σας, με ειλικρίνεια απέναντι τους (μην κρύβεστε στην ντουλάπα) και αγάπη - ηρεμία - ΥΠΟΜΟΝΗ (όχι θυμός, φωνές, νεύρα). Ξέρω δεν είναι εύκολο. Ωστόσο, μόνο καλό θα τους κάνετε.

Να τα χαίρεστε!

[belleblue]

On 26/3/2023 at 9:11 ΜΜ, lazostat είπε:

Έχουμε σοβαρό πρόβλημα με το φαγητό. Συνέχεια θέλει να τρώει γκοφρετες, ψωμί, σοκολάτες, αλλιώς ουρλιάζει. Τι μπορούμε να κάνουμε; Πως θέτεις όρια σε μια τέτοια περίπτωση; Δεν ξαναβάζεις τετοια τρόφιμα μέσα στο σπίτι ή κανείς κάτι άλλο; Ο υδατάνθρακας και η ζάχαρη είναι αρκετά εθιστικά συστατικά, πόσο μάλλον σε τόσο μικρή ηλικία.

 

Επίσης βλέπει αρκετές ώρες YouTube kids. Του έχω και παιχνίδια, αλλά δεν ασχολείται. Εκεί πως μπαίνουν τα όρια; Το δίνω το ταμπλετ μόνο Σαββατοκύριακο, βάζω όριο στο ίντερνετ για μια ώρα την ημέρα, κάνω κάτι αλλο;

 

Οι συμπεριφορές αυτές γίνονται εντονότερες όταν είναι κουρασμένος, δλδ λίγο πριν τον ύπνο. Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε; Και καλώς κακώς 9 στις 10 φορές τα κάνει όλα αυτά μπροστά στη μητέρα του. Με εμένα είναι πολύ πιο ήσυχος. Είναι λογικό, έτσι κάνουν στην μητέρα τα παιδιά, αλλά θα θελαμε μια λύση. 

 

Έχουμε φτάσει στο σημείο, είτε να μπαίνει η γυναίκα μου μέσα στη ντουλάπα για να νομίζουν ( 2 παιδιά, 2 και 5 χρόνων ) ότι η μητέρα τους λείπει στη δουλειά, είτε εγώ βγαίνει έξω να περπατήσω γιατί χάνεται η υπομονή μου.

 

Μην αναφέρω ότι όταν νευριάζει χτυπάει εμάς ή την αδερφή του. Οκ αυτό ίσως να είναι φυσιολογική συμπεριφορά σε αυτή την ηλικία βέβαια.

 

Έρχονται συγγενείς μία στο τόσο και και συνέχεια ακούνε γκρίνιες και κλάματα. Πως βάζουμε όρια στο παιδί μας;

 

 

οι συσκευές ή οθόνες (οποιεςδήποτε) δεν πρέπει να χρησιμοποιουνται καθημερινά αλλά μόνο ως εξαίρεση τα ΣΚ γιατί τι κανουν, 

μαθαίνουν τον εγκέφαλο στην αναζήτηση ΓΡΗΓΟΡΗΣ και ΑΜΕΣΗΣ ικανοποίησης.

Είναι κάτι ψευτικο μη υπαρκτο στη ζωή, που κατα ατα αλλα μπορεί να εχεις μόνο με εθιστικές ουσίες όπως η ζάχαρη ή αργότερα άλλες ουσίες ή αδρεναλινη κ επικινδυνες καταστασεις...

ΟΣΟΙ μαθαίνετε καθημερινά στα παιδιά χρήση συσκευών τα μαθαίνετε στις εξαρτήσεις. 

Τίποτα φυσιολογικό στην ζωή δεν εχει τετοια ικανοποιηση, οπότε, όσο περισσότερο υπαρχει καθημερινα τοσο εσείς δημιουργείτε το πρόβλημα από μόνοι σας.

Δεν το λέω ως κατηγορία αλλά ως πραγματικότητα, γιατί πολλοι γονείς το κάνουν επειδή είναι ευκολος γρήγορς τρόπος να ικανοποιησουν το παιδί τους.

Ομως αυτο  το να το καταφέρεις, είναι ένα προσωπικό άγχος μια προσωπική προβληματική των γονέων που δεν έχει να κάνει με μια  κανονική ήρεμη σχέση, 

αλλά μια εξαρτητική σχέση 

Δηλαδή εγώ είμαι καλά μόνο αν το παιδί μου ειναι εντελώς ικανοποιημένο και έχει αυτά που θέλει. Δίνω το μηνυμα στο παιδί ότι  όταν έχει γρήγορη αμεση ικανοποιηση ειμαι εγω καλός γονεας,και αυτό καλό παιδί. 

Δεν μπορώ να αντέξω το παιδί μου μη ικανοποιημένο;

Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει αυτό ως μήνυμα για το παιδί;    Το μηνυμα είναι ναι,  ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΟΚ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ και δε σου δινω αυτο που θελεις.'

 

έλα όμως που η ζωή είναι μια ΜΟΝΙΜΗ μη ικανοποιηση και το ζήτμα έιναι να είσαι χαρούμενη χαρούμενος ακόμα και όταν δεν εχεις τα πάντα επειδή ζείς και αγαπας τον εαυτό σου. 

Παράλληλα όλα αυτά, απομακρύνουν το παιδί απο το να ζητάει επαφή,  και προσοχή! Γιατί αυτό είναι στην ουσία αυτό που καλούμαστε να δώσουμε, που πρέπει να το δώσουμε. 

Οι συσκευές και ουσίς τι κάνουν; Αντικαθιστούν αυτό..

 

Αν οι γονείς δεν αγαπανε τον εαυτό τους ως ατελείς φιγούρες, (που δεν μπορούν συνέχεια να δινουν προσοχή ή επαφή ! κάτι που το παιδί θα πρέπει να μπορεί να το αντέξει και να κάνει κάτι με τον εαυτό του, αν ειναι σε ηλικία 5-6 ετών μπορεί αν του δώσεις πράγματα και παιχνίδια που του αρέσουν )

 τότε δεν θα μαθει να το κανει και το παιδί...  , και θα είναι σε μια μονιμη αναζητηση ΟΛΩΝ για την ΓΡΗΓΟΡΗ ικανοποιηση.  ένα διαρκές άγχος. 

 

Άρα,  "καλημερα παιδιά, απο σήμερα, θα ισχυουν νέοι κανόνες. ..... "     με αγαπη όχι αυστηρότητα. Αν κλαίει, θα αντέξεις να κλαίει, και θα το παρεις αγκαλια και θα προτείνεις κατι ομορφο, αν δεν θελει δε να εισαι αυστηρός θα περιμενεις 2' να φυγει ο θυμός , και θα ξαναπροτείνεςι κάτι άλλο, κάποια στιγμή θα περάσει.  

Το θέμα είναι να μην εχεις εσυ θυμό για κάτι που έχτε προκαλέσει εσείς.! (!) και τότε θα ξεπερασει και το παιδί τον όποιο θυμό ή αντίδραση. 

 

...οι συσκευές απενεργοποιουνται εντελώς (!) τις καθημερινές, και χρησιμοποιύνται ΜΟΝΟ ως εξτραδάκι, τα ΣΚ ως κάτι παραπανω ω κατι ιδιαίτερο,  όπως και παλιότερα ήταν τα δώρα, όπως και παλιότερα έκανε ο Αη βασίλης τα χριστουγεννα 

και όχι δώρα ΟΛΗ τη χρονιά και συνέχεια μικροαγορές (γιατί και αυτές, στο περίπτερο, είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα). 

Αντέχει το παιδί σας να περνάει μπροτα να μη φωναξει  ΤΟ ΘΕΛΩ  κλαίγοντας πάρτο μου;  

 

Είσαστε πολύ καλά σε αυτή την ηλικία να τα σταματήσετε όλα αυτά και δεν θα θυμούνται και πολλά τα παιδιά. 

Αν το αργήσετε χάνετε τη μπάλα.   Η σχολική ψυχολόγος μας είχε πει ότι οι γονείς πλακώνονται με τα προέφηβα παιδιά τους στο ξύλο επειδή πριν δεν εβαλαν τάξη και όρια στην οικογενειακή χρήση, των προνομίων, όπως γλυκά, συσκευές, δώρα. 

 

Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα,  και δεν εχω αναλυσει καν,  την επιρροη των συσκευών στον εγκέφαλο χημικά.   

Μιλάω μόνο για την συμπεριφοριστική πλευρά...  μαζί είναι αλλά δεν αναφέρθηκα και στην χημεία που σχετίζεται (ντοπαμινη κορτιζολη κλπκλπ)

 

Για τα ψέμματα,...αν μπορείς εξηγησε περισσοτερο τι συμβαινει με τη μαμα. 

να το λύσετε το πρόβλημα όχι να το κρυβετε στην ντουλάπα  

 

[samsympan]

@belleblue το post σου είναι food for thought για όλους μας. Είσαι γλαφυρή και ίσως, ίσως λέω, κάπως υπερβολική σε 1-2 σημεία μόνο (όπως το βλέπω εγώ, έτσι;) Αλλά πολύ μου άρεσε το post σου!

[belleblue]

σε ευχαριστώ πολύ. θα  σου πω κάτι,... έχω διαβάσει πολλά και έχω δεί πολλά. 

Περισσότερο όμως από όλα, όλοι μας καθημερινά ακούμε περιστατικά βίας, ξανά και ξανά, και αναρωτιόμαστε και σκεφτόμαστε όπως και ο αγαπητός πατέρας εδώ, ότι δεν θέλουμε ούτε αντέχουμε τα παιδιά μας να είναι είτε θύτες, είτε θύματα!  Κανένας δεν το θέλει αυτό για το παιδί του. 

Να όμως πως γίνεται, άθελα, κατά λάθος, αυτό το πράγμα, όπως και αυτοί οι γονείς των νεαρών που πλακώνονται ή μαχαιρώνονται τι νομίζετε, ότι ήταν τέρατα όλοι τους; Κανονικοί γονείς είναι!

... όταν σε ένα αγόρι βλέπουμε στην ηλικία των 5 χτυπάει όταν θέλει κάτι ( όχι πανω σε μια διαμαχη πχ που έτυχε)

για ποιό λόγο να μην το δούμε ως σοβαρό θέμα, και να αντιδράσουμε ευγενικά, σταθερά, με συγκεκριμένο τρόπο , στοχευμένα... για να αλλάξει;

Να μην δουμε ότι δεν γίνεται να υπάρχει στην κοινωνία ή στην οικογένεια, η αίσθηση της ασυδοσίας γιατί μετά το παιδί το ίδιο θα κάνει στην κοινωνία;

Να δουμε τον λόγο που υπάρχει ασυδοσία από τους γονείς; Την ασυδοσία σε υλικά αγαθά (η συσκευή είναι ένα υλικό προνόμιο!) , αντί την πληθώρα προσοχής ηρεμίας και αγάπης;  

Γιατί πιο εύκολα δίνεις τη συσκευή, αντί να κατσεις με το παιδί στο καναπε να του πεις μια ιστορία; 

Το λέω γιατί το πέρασα και εγώ και κάποια στιγμή είδα τη ζημιά, αρκετά νωρίς στα 3-4 !   Λοιπόν, είναι ζημιά!   Υπάρχει πρόβλημα στους περισσότερους γονείς γιατι και αυτοί με τη σειρά τους ψάχνουν την γρήγορη κ εύκολη ικανοποιηση τους ή του παιδιού τους με τεχνητό τρόπο. Όταν είδα στα 3-4 ότι είχε τέτοιες αντιδράσεις διάβασα 25 άρθρα έγκριτων ξένων ψυχολόγων για ακριβώς αυτό το πράγμα, για τις συσκευές. Η πιο έμπειρη και γνωστή τι είπε;  Ότι συσκευές υπάρχουν στο σπίτι της μόνο το ΣΚ! 

Ότι τα παιδιά της θα μάθουν στην απλή χαζή ήρεμη κ βαρετή καθημερινότητα χωρίς την ντόπα της συσκευής!

Δεν είναι τυχαίο που αυξάνονται κιόλας αντι να μειώνονται, στις νεαρές ηλικίες τα περιστατικά. Μα δε βλέπετε στις ειδήσεις; Δηλαδή τι άλλο πρέπει να γίνει, για να κρουσει το κωδωνα ότι τα παιδιά δεν εχουν μαθει οτι στη ζωη ΔΕΝ έχεις αυτό που θέλεις εκεινη τη στιγμή που το θέλεις και αν δεν το εχεις τα παίρνεις στο κρανίο;

Στην ουσία με τον εαυτό τους δεν αντέχουν να υπάρχουν...

Γίνονται όλα αυτα επειδή κάποιος θέλει ΤΩΡΑ κάτι ΑΜΕΣΩΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ,και αν δεν το παρει ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ.  

Βλέπεις στις ειδησεις να γινονται τα επισοδια για σοβαρά ζητήματα;  Όχι....    είναι για αυτό το πράγμα που θέλεις, αυτό που τώρα πρέπει να στο δώσει κάποιος. 

Ένα παιδί 3 ετών θα πέφτει κάτω θα χτυπάει και θα φωνάζει  και θα ειναι φυσιολογικότατο. Αλλά ένα παιδί 5 ετών, που σε ενα χρόνο πάει σχολείο και έχει υποτιθεται την ωριμότητα να θέλει να μάθει, να έχει υπομονή, να βαρεθεί, να περιμένει,   όταν στο σπίτι το αφήνεις 

να παίρνει, να έχει και να απαιτεί υλικά αγαθά και να σε χτυπάει αν δεν το κάνεις, 

τότε πρέπει πραγματικά να δείς σοβαρά τα πράγματα απλά για να το βοηθήσεις!   και  πολύ καλά αισθάνθηκε ο φίλος μας την ανάγκη οτι κάτι πρεπει να αλλάξει και ότι δεν μπορεί αυτό να είναι οκ!

 

και οι δύο γονείς πρεπει να εχουν την ίδια φιλοσοφία και ίδια αντίδραση σε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα που αφορά ΟΛΑ την ζωή κιόλας του παιδιού. 

Τώρα δίνονται οι βάσεις...

Ότι το ίδιο παιδί έχει άλλη αντιδραση στον έναν ανθρωπο και άλλη στον άλλο, κάτι λέει, σημαίνει ότι δεν υπάρχει σεβασμός προς το άτομο που κάνουν την φασαρία. 

Θα χρειαστεί η μητέρα να κάνει μια ανασκόπηση των δικών της πρακτικών.  Πώς ηρεμεί τα παιδιά όταν φωνάζουν; Δεν έχει την ικανότητα να το κάνει; Δεν βρίσκεται η ίδια σε ηρεμία;  Καθόλου σπάνιο δεν είναι!... 

Πάντως δεν είναι φυσιολογικό, τα παιδιά μόνο στη μαμά να κάνουν έτσι,...   σε καμία περίπτωση.   Για μένα χρειάζεται μια πραγματική εκ των βαθέων συζήτηση και ανταλλαγή στην οικογένεια για να υπαρχουν κανόνες που θα τηρούνται με ευγένεια και αγάπη.  Για να τηρείς κανόνες δεν χρειάζεται να είσαι μπαμπούλας. 

Απλά το λές και έτσι γίνεται. Θα αντέξεις τα 3 λεπτά γκρίνιας χωρίς να αντιδρασεις σε αυτά και θα εφαρμόσεις τον κανόνα, τόσο απλά. 

Πραγματικά, ήμουν τις προάλλες σε δίωρο σεμιναριο της ΚΕΘΕΑ που έκανε στο σχολείο μας ειδικος των 20 χρόνων !!!!! !!

 .... ως προστασία για τις εξαρτησεις..

... και τι ειπαν,... ακριβως αυτά τα πράγματα, είπαν απο μικρά παιδιά τα κάνουμε τα παιδιά να εξαρτώνται σε μικρά πραγματα και αυτό μετά το συνηθίζουν, να ρυθμίζουν τον συναισθηματικό τους κόσμο με εξωτερικά υλικά αγαθά.   Οτι δεν ξεκινά η προστασία από τις εξαρτήσεις στο γυμνάσιο!!!! 

Ότι ο μηχανισμός της εξάρτησης στο φαγητό, στις συσκευές,  στην αδρεναλίνη ή στις ουσίες αργότερα  είναι ακριβώς ίδιος. 

Η αναζήτηση τεχνητών (εξωγενών) ψυχοτρόπων καταστάσεων για να έρθουμε σε μια ηρεμία και να αποκτήσουμε καλή διάθεση. 

Αν το μάθουν απο μικρά,  (να μην μπορούν να βασιστουν σε εσωτερικούς  παράγοντες για να χαλαρώσουν να απολαύσουν να ηρεμήσουν) δεν μπορείς να το ξεμάθεις μετά στα 12 !! ούτε στα 14, ούτε 16... .  

Μα το Μανιτού! (!) Ακριβώς, κατα γράμμα, είπε αυτά που γράφω...    

 

 

[kotsifikos]

15 hours ago, belleblue said:

σε ευχαριστώ πολύ. θα  σου πω κάτι,... έχω διαβάσει πολλά και έχω δεί πολλά. 

Περισσότερο όμως από όλα, όλοι μας καθημερινά ακούμε περιστατικά βίας, ξανά και ξανά, και αναρωτιόμαστε και σκεφτόμαστε όπως και ο αγαπητός πατέρας εδώ, ότι δεν θέλουμε ούτε αντέχουμε τα παιδιά μας να είναι είτε θύτες, είτε θύματα!  Κανένας δεν το θέλει αυτό για το παιδί του. 

Να όμως πως γίνεται, άθελα, κατά λάθος, αυτό το πράγμα, όπως και αυτοί οι γονείς των νεαρών που πλακώνονται ή μαχαιρώνονται τι νομίζετε, ότι ήταν τέρατα όλοι τους; Κανονικοί γονείς είναι!

... όταν σε ένα αγόρι βλέπουμε στην ηλικία των 5 χτυπάει όταν θέλει κάτι ( όχι πανω σε μια διαμαχη πχ που έτυχε)

για ποιό λόγο να μην το δούμε ως σοβαρό θέμα, και να αντιδράσουμε ευγενικά, σταθερά, με συγκεκριμένο τρόπο , στοχευμένα... για να αλλάξει;

Να μην δουμε ότι δεν γίνεται να υπάρχει στην κοινωνία ή στην οικογένεια, η αίσθηση της ασυδοσίας γιατί μετά το παιδί το ίδιο θα κάνει στην κοινωνία;

Να δουμε τον λόγο που υπάρχει ασυδοσία από τους γονείς; Την ασυδοσία σε υλικά αγαθά (η συσκευή είναι ένα υλικό προνόμιο!) , αντί την πληθώρα προσοχής ηρεμίας και αγάπης;  

Γιατί πιο εύκολα δίνεις τη συσκευή, αντί να κατσεις με το παιδί στο καναπε να του πεις μια ιστορία; 

Το λέω γιατί το πέρασα και εγώ και κάποια στιγμή είδα τη ζημιά, αρκετά νωρίς στα 3-4 !   Λοιπόν, είναι ζημιά!   Υπάρχει πρόβλημα στους περισσότερους γονείς γιατι και αυτοί με τη σειρά τους ψάχνουν την γρήγορη κ εύκολη ικανοποιηση τους ή του παιδιού τους με τεχνητό τρόπο. Όταν είδα στα 3-4 ότι είχε τέτοιες αντιδράσεις διάβασα 25 άρθρα έγκριτων ξένων ψυχολόγων για ακριβώς αυτό το πράγμα, για τις συσκευές. Η πιο έμπειρη και γνωστή τι είπε;  Ότι συσκευές υπάρχουν στο σπίτι της μόνο το ΣΚ! 

Ότι τα παιδιά της θα μάθουν στην απλή χαζή ήρεμη κ βαρετή καθημερινότητα χωρίς την ντόπα της συσκευής!

Δεν είναι τυχαίο που αυξάνονται κιόλας αντι να μειώνονται, στις νεαρές ηλικίες τα περιστατικά. Μα δε βλέπετε στις ειδήσεις; Δηλαδή τι άλλο πρέπει να γίνει, για να κρουσει το κωδωνα ότι τα παιδιά δεν εχουν μαθει οτι στη ζωη ΔΕΝ έχεις αυτό που θέλεις εκεινη τη στιγμή που το θέλεις και αν δεν το εχεις τα παίρνεις στο κρανίο;

Στην ουσία με τον εαυτό τους δεν αντέχουν να υπάρχουν...

Γίνονται όλα αυτα επειδή κάποιος θέλει ΤΩΡΑ κάτι ΑΜΕΣΩΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ,και αν δεν το παρει ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ.  

Βλέπεις στις ειδησεις να γινονται τα επισοδια για σοβαρά ζητήματα;  Όχι....    είναι για αυτό το πράγμα που θέλεις, αυτό που τώρα πρέπει να στο δώσει κάποιος. 

Ένα παιδί 3 ετών θα πέφτει κάτω θα χτυπάει και θα φωνάζει  και θα ειναι φυσιολογικότατο. Αλλά ένα παιδί 5 ετών, που σε ενα χρόνο πάει σχολείο και έχει υποτιθεται την ωριμότητα να θέλει να μάθει, να έχει υπομονή, να βαρεθεί, να περιμένει,   όταν στο σπίτι το αφήνεις 

να παίρνει, να έχει και να απαιτεί υλικά αγαθά και να σε χτυπάει αν δεν το κάνεις, 

τότε πρέπει πραγματικά να δείς σοβαρά τα πράγματα απλά για να το βοηθήσεις!   και  πολύ καλά αισθάνθηκε ο φίλος μας την ανάγκη οτι κάτι πρεπει να αλλάξει και ότι δεν μπορεί αυτό να είναι οκ!

 

και οι δύο γονείς πρεπει να εχουν την ίδια φιλοσοφία και ίδια αντίδραση σε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα που αφορά ΟΛΑ την ζωή κιόλας του παιδιού. 

Τώρα δίνονται οι βάσεις...

Ότι το ίδιο παιδί έχει άλλη αντιδραση στον έναν ανθρωπο και άλλη στον άλλο, κάτι λέει, σημαίνει ότι δεν υπάρχει σεβασμός προς το άτομο που κάνουν την φασαρία. 

Θα χρειαστεί η μητέρα να κάνει μια ανασκόπηση των δικών της πρακτικών.  Πώς ηρεμεί τα παιδιά όταν φωνάζουν; Δεν έχει την ικανότητα να το κάνει; Δεν βρίσκεται η ίδια σε ηρεμία;  Καθόλου σπάνιο δεν είναι!... 

Πάντως δεν είναι φυσιολογικό, τα παιδιά μόνο στη μαμά να κάνουν έτσι,...   σε καμία περίπτωση.   Για μένα χρειάζεται μια πραγματική εκ των βαθέων συζήτηση και ανταλλαγή στην οικογένεια για να υπαρχουν κανόνες που θα τηρούνται με ευγένεια και αγάπη.  Για να τηρείς κανόνες δεν χρειάζεται να είσαι μπαμπούλας. 

Απλά το λές και έτσι γίνεται. Θα αντέξεις τα 3 λεπτά γκρίνιας χωρίς να αντιδρασεις σε αυτά και θα εφαρμόσεις τον κανόνα, τόσο απλά. 

Πραγματικά, ήμουν τις προάλλες σε δίωρο σεμιναριο της ΚΕΘΕΑ που έκανε στο σχολείο μας ειδικος των 20 χρόνων !!!!! !!

 .... ως προστασία για τις εξαρτησεις..

... και τι ειπαν,... ακριβως αυτά τα πράγματα, είπαν απο μικρά παιδιά τα κάνουμε τα παιδιά να εξαρτώνται σε μικρά πραγματα και αυτό μετά το συνηθίζουν, να ρυθμίζουν τον συναισθηματικό τους κόσμο με εξωτερικά υλικά αγαθά.   Οτι δεν ξεκινά η προστασία από τις εξαρτήσεις στο γυμνάσιο!!!! 

Ότι ο μηχανισμός της εξάρτησης στο φαγητό, στις συσκευές,  στην αδρεναλίνη ή στις ουσίες αργότερα  είναι ακριβώς ίδιος. 

Η αναζήτηση τεχνητών (εξωγενών) ψυχοτρόπων καταστάσεων για να έρθουμε σε μια ηρεμία και να αποκτήσουμε καλή διάθεση. 

Αν το μάθουν απο μικρά,  (να μην μπορούν να βασιστουν σε εσωτερικούς  παράγοντες για να χαλαρώσουν να απολαύσουν να ηρεμήσουν) δεν μπορείς να το ξεμάθεις μετά στα 12 !! ούτε στα 14, ούτε 16... .  

Μα το Μανιτού! (!) Ακριβώς, κατα γράμμα, είπε αυτά που γράφω...    

 

 

Συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις.

Στην πράξη βέβαια αυτό είναι πολύ δύσκολο, κυρίως αν πρώτα  εμείς ως γονείς δεν είμαστε κατάλληλα ''εκπαιδευμένοι''  για το πως θα διαχειριστούμε αυτές τις καταστάσεις.

 

 

[belleblue]

ας σκεφτούμε πιο απλά. 

Κάθε φορά που ζητάνε συσκευή, τους ρωτάμε, τι θέλεις, αγκαλιά φιλάκι ή γαργαλητόοοοο?

Σου εγγυώμαι, ότι σε κάτι καλό θα βγεί. 

Μετά, προσφέρεις 3 παιχνίδια, ήρεμα βιβλιο ή άλλο πράγμα ή άλλες επιλογές ότι έχεις

δεν τα παρατάς, δεν απελπίζεσαι, και απλά βρίσκεις αυτό που θέλει εκείνη τη στιγμή το παιδί σε στύλ παιχνιδιού. 

θα χρειαστείς 5 λεπτα. Αν δε πετύχει κάθεστε μαζί και σκέφτεστε τι μπορεί να κάνει την ώρα που εσύ κάνεις κάτι άλλο. 

Θέλεις να είσαι μαζί μου στη κουζίνα που πρέπει να την καθαρίσω/ δουλέψω σε υπολογιστή. Έλα μαζί μου με το βιβλίο σου να μου κάνεις να σου κάνω παρέα. 

Τόσο απλά. Αυτό κάνω με την κόρη μου 10 ετών εδώ και κάποια χρόνια τώρα, όταν μου λέει βαριέμαι και δε ξέρει τι να κάνει. 

Το ξεκινήσαμε απο την ηλικία του φίλου μας πανω. 

Θα υπαρχουν κλάματα και απογοητευσεις. Αλλά αυτή είναι η ζωή. Δεν αλλάζουμε κανόνες επειδή έκλαψε ένα παιδάκι λίγο. Γιατί και στην ζωή, δεν αλλάζουν τα πράγματα, όταν νευριάζουμε ή κανουμε σκηνες ή παραβιάζουμε κανόνες. Αν νιώθει ένα παιδί μοναξιά, και το αισθανόμαστε το συζητάμε, μαθαίνουμε τι ειναι η λεξη. 

Ότι η βαρεμάρα, είναι ευθυνη του καθενός μας να μαθει να την χειρίζεται, χωρίς συσκευές, δεν είναι ένα μάθημα ζωής?

Επίσης, και οι γονείς τι παράδειγμα δείχνουν; Είναι οι συσκευές ή η κατανάλωση media ή η κατανάλωση γενικά φαγητού ή υλικών αγαθών, ο μόνος τρόπος που υπάρχουν μαζί σε ένα δωμάτιο; 

Δεν χρειάζεται βρε παιδιά εκπαίδευση σε αυτό..... μια συνειδητοποίηση είναι, τίποτε άλλο... 

[kotsifikos]

Δεν εννοούσα εκπαίδευση με την κυριολεκτική έννοια της λέξης για αυτό και την έβαλα σε εισαγωγικά.

 

Προσωπικά όμως έχω αυτή την αίσθηση όσο μεγαλώνω τον γιο μου.  Πάνω κάτω, έχω την στάση ζωής που περιγράφεις στα προηγούμενα ποστ, για να το καταφέρω όμως αυτό χρειάστηκε να δουλέψω πολύ με τον εαυτό μου, δεν είναι απλή αυτή η διαδικασία, όχι όσο ακούγεται. 

 

[Super.mum]

Ωχ τι να πούμε και εμείς που Αράζουμε και βλέπουμε μαζί με τον μεγάλο μου (4 χρόνων σχεδόν) τηλεόραση παιδικά και τρώμε παρέα σοκολατάκια κιντερ.   Η κάθε οικογένεια έχει τους κανόνες τους δικούς της. Ο κάθε ένας θα διαλέξει τι είναι καλύτερο για την οικογένεια του να κανει. Προσωπικά το τηλεόραση μόνο Σκ  μου φαίνεται πιεστικό να το ακολουθήσω. Εμένα περίπου 1 ώρα την μέρα βλέπει ο δικός μου ο μεγάλος και μαζί και ο μικρός που είναι 2 μισή. Αν και ο μικρός δεν ενθουσιάζεται και τόσο. Υπάρχουν μέρες που δεν θα ανάψουμε καθόλου και θα είμαστε βόλτες έξω και υπάρχουν και κάποιες μέρες που πραγματικά θα την ανάψω για να ηρεμήσω λίγο εγώ. Για να ασχοληθώ και με το τρίτο μου μωράκι που είναι ενός και να πιω τον καφέ μου κάπως πιο ζεστό και όχι τελείως κρύο   Επίσης θα φάμε και από αυτά τα ανθυγιεινά σνακ. Ναι έχουμε και εμείς όρια. Αλλά μάλλον τα δικά μας όρια είναι διαφορετικά από των υπολοίπων. Δεν είμαι τόσο αυστηρή. Δεν με πειράζει αν θα φάει 2 σοκολάτες παραπάνω η αν θα δει 30 λεπτά πιο πολύ τηλεόραση. Επίσης θα κάνω και εγώ πίσω πολλές φορές αν δεν είναι κάτι σοβαρό θα κάνω και εγώ πίσω και θα επιτρέψω κάτι που στην αρχή μπορεί να είχα πει όχι , μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί το παιδί και να γλιτώσουμε μια τσιρίδα παραπάνω μέσα στην μέρα. Κ Αυτό που έχω να προσθέσω είναι ότι ένα αντιδραστικό παιδί ίσως είναι και ένα παιδί που ζητάει περισσότερη προσοχή και προσπαθεί να την τραβήξει αυτή την προσοχή από τους γονείς του με κάθε τρόπο. Θα συμφωνήσω και εγώ ότι πρέπει να βάλετε όρια αλλά όλα με μέτρο και με πολύ αγάπη. Δείτε τι ταιριάζει σε εσάς και την οικογένεια σας. Πως λειτουργείτε καλύτερα. Μήπως η μαμά των παιδιών έχει ανάγκη αυτή την μια ώρα μέσα στην μέρα, να κάνει κάτι άλλο να πάρει μια ανάσα. Δεν είναι πάντα εύκολο να απασχολείς τα νήπια , υπάρχουν και φορές που δεν έχεις και την δύναμη να το κάνεις. Αν αυτό βοηθάει την καθημερινότητα και η οικογένεια όλη είναι πιο ήρεμη εγώ θα το έκανα. Τώρα για το ότι το παιδί χτυπάει τους γονείς. Το πέρασα και εγώ όταν ήταν μικρότερος ο μεγάλος μου γιος. Συζητάμε λέμε ότι πονάει αυτό που κάνει , αν κατάλαβα καλά είναι μόλις 2 μισή το παιδακι. Εξηγούμε ότι μας πονάει , ότι δεν βαράμε , κάνουμε υπομονή και δείχνουμε αγάπη.