18 μηνών! Κομβική ηλικία ή οχι?

[Mama_Anesti_]

@Astrien το σχόλιο σου σε παρόμοιο θεμα μου θυμησες τα δικά μου! Ρίξε μία ματιά και δω. Σίγουρα θα δεις ενδιαφέρουσες απαντήσεις που ίσως σε βοηθήσουν. 

[Astrien]

5 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

@Astrien το σχόλιο σου σε παρόμοιο θεμα μου θυμησες τα δικά μου! Ρίξε μία ματιά και δω. Σίγουρα θα δεις ενδιαφέρουσες απαντήσεις που ίσως σε βοηθήσουν. 

Τελικά μάλλον πρέπει να σε ακολουθώ και να διαβάζω τα προηγούμενα ποστ σου.. τα παιδιά μας έχουν ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις!

[Έσπερος]

Κλείσαμε κι εμείς τους 18 μήνες και οντως βλεπω διαφορες. Εδω και καιρο δεν ξυπναει βραδυ ουτε αυτη τη μια φορα που μισοξυπνουσε. Απασχολείται ακόμα περισσότερο μόνος. Δηλαδή πάντα έπαιζε αλλά αν βαριόταν το παιχνίδι αναζητούσε την αγκαλιά. τώρα μπορεί απλά να τριγυρίζει στο σπίτι και να "μιλαει" ή να πασπατευει διαφορα ή να παριστάνει οτι κρύβεται σε αλλα δωματια. ξεφυλλίζει ωρα τα βιβλια τιυ κ μπορει να καθομαι κ εγω διπλα κ να διαβαζω κατι κ αν ειμαι τυχερη τελειωνω κ ενα κεφαλαιο (μιλωντας μαζι ή κοιτώντας κ το δικο του βινλιο κ εξηγώντας αλλα δεν εχει σημαςια). δεν λεει λεξεις ακομα κ ανησυχω κάπως αλλά έχει αυξήσει πολύ το μπαμπάλισμα, και με ποικιλια συλλαβών μεγαλη κ ωρες ωρες μας κοιταει κ μιλαει σαν να συζηταμε. δειχνει πιο πολυ τη χαρα του (ηταν παντα εξφραστικος) αλλα κ τα νευρα του. γελαει κ "μιλαει" σε κοσμο που συναντάμε. γενικα ειναι πιο επικοινωνιακος κ αλληλεπιδρά περισσοτερο. μας ταΐζει κιολας! συμβολικο παιχνιδι ομως ακομα δεν παιζει. καταλαβαινει παρα πολλα κ ακολουθει εντολές γενικα κ ειναι πολυ συνεργάσιμος. εκτος σπιτιού δεν αφήνει το χέρι αν δεν του δείξουμε ότι είναι χωρος για ελευθερο περπατημα κ δεν αντιδρα στο καροτσι αν ειναι αναγκη να παμε καπου μακρια. γενικα δείχνει πιο παιδάκι. βεβαια συγκρίνοντας με αλλα παιδακια ξερω οτι επικοινωνιακά ηταν πολυ πισω, δεν ξερω αν εμεις καναμε κατι λαθος ή φταιει η ελλιπής κοινωνικοποίηση κ η απουσια συγγενων. οποτε τα περισσοτερα απο αυτα μπορει να μη σας φανούν σημαντικα. 

[mama16]

10 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Κλείσαμε κι εμείς τους 18 μήνες και οντως βλεπω διαφορες. Εδω και καιρο δεν ξυπναει βραδυ ουτε αυτη τη μια φορα που μισοξυπνουσε. Απασχολείται ακόμα περισσότερο μόνος. Δηλαδή πάντα έπαιζε αλλά αν βαριόταν το παιχνίδι αναζητούσε την αγκαλιά. τώρα μπορεί απλά να τριγυρίζει στο σπίτι και να "μιλαει" ή να πασπατευει διαφορα ή να παριστάνει οτι κρύβεται σε αλλα δωματια. ξεφυλλίζει ωρα τα βιβλια τιυ κ μπορει να καθομαι κ εγω διπλα κ να διαβαζω κατι κ αν ειμαι τυχερη τελειωνω κ ενα κεφαλαιο (μιλωντας μαζι ή κοιτώντας κ το δικο του βινλιο κ εξηγώντας αλλα δεν εχει σημαςια). δεν λεει λεξεις ακομα κ ανησυχω κάπως αλλά έχει αυξήσει πολύ το μπαμπάλισμα, και με ποικιλια συλλαβών μεγαλη κ ωρες ωρες μας κοιταει κ μιλαει σαν να συζηταμε. δειχνει πιο πολυ τη χαρα του (ηταν παντα εξφραστικος) αλλα κ τα νευρα του. γελαει κ "μιλαει" σε κοσμο που συναντάμε. γενικα ειναι πιο επικοινωνιακος κ αλληλεπιδρά περισσοτερο. μας ταΐζει κιολας! συμβολικο παιχνιδι ομως ακομα δεν παιζει. καταλαβαινει παρα πολλα κ ακολουθει εντολές γενικα κ ειναι πολυ συνεργάσιμος. εκτος σπιτιού δεν αφήνει το χέρι αν δεν του δείξουμε ότι είναι χωρος για ελευθερο περπατημα κ δεν αντιδρα στο καροτσι αν ειναι αναγκη να παμε καπου μακρια. γενικα δείχνει πιο παιδάκι. βεβαια συγκρίνοντας με αλλα παιδακια ξερω οτι επικοινωνιακά ηταν πολυ πισω, δεν ξερω αν εμεις καναμε κατι λαθος ή φταιει η ελλιπής κοινωνικοποίηση κ η απουσια συγγενων. οποτε τα περισσοτερα απο αυτα μπορει να μη σας φανούν σημαντικα. 

Μεγάλωσε κ ο μικρός σου.. Τις περισσότερες αλλαγές θα τις δεις καθώς πλησιάζει στα 2.. Εμείς στην ηλικία σας λέγαμε καμία 10αρια λεξουλες κ σιγά σιγά αρχίσαμε όλο κ περισσότερες ώσπου λίγο πριν τα 2 άρχισε να κάνει προτάσεις με 2-3 λέξεις... Τώρα πλέον στα 2,5 συζητάμε κανονικοτατα

[Έσπερος]

Κάθε μέρα βλέπω αλλαγές στον μικρούλη! όλο και κάτι καινούργιο κάνει. γυρίζει συνέχεια μεσα στο σπίτι και μπαμπαλιζει, ειναι διαρκως χαρουμενος. αυξήθηκαν οι αντοχες του στο περπατημα κ επισης καταλαβαινει κ ακολουθει όταν εξηγούμε ότι δεν θα σταματήσουμε κάπου. γενικά είναι συνεργάσιμος σε κάποια "όχι" ή "περιμενε" τα οποία σιγά σιγά αυξάνω (με την έννοια ότι πιο παλιά μπορεί κ να απεφευγα περιπτωσεις που θα χρειαζοταν να πω οχι για να μην εχω ταραχή). βεβαια κανει καποιες εκρήξεις θυμού αλλα προς το παρον κρατανε ενα λεπτο μονο που απλα τσιριζει ή γκρεμίζει αυτο που επαιζε. 

 

Οταν λεμε οτι το αγχος αποχωρισμού στους 18μ κορυφώνεται, εννοούμε οτι τοτε φτανει στο peak κ μετα τους 18 περναει; ή τοτε μπαινει σε φαση με το μέγιστο αγχος κ κραταει καμποσο μεχρι να φθίνει; τον τελευταιο καιρό χρειάστηκε να μείνει ώρες χωρίς εμένα (χωρίς τους δυο μας βασικά), κ με άγνωστα πρόσωπα (εννοω πρόσωπα που δεν βλεπει τακτικα), κ εκτοτε οταν βλεπει καποιον να μας πλησιαζει (τους γείτονες βασικά) κρύβεται πίσω μου ή ζητάει αγκαλια κ γαντζώνεται σαν να φοβαται. ενω με αγνωστους δεν το κανει, μπορει κ να τους χαιρετήσει κιόλας. εναν καφε στη γειτονισσα θελω να παω να πιω κ σπαράζει στο κλαμα με το που τη δει!!!!!! γενικα συμβαινει αυτο σ' αυτήν την ηλικία  στα παιδακια που εχουν μαθει μονο με τους γονείς τους, ή το επαθε τωρα ο δικος μου επειδη πρωτη φορα τον αφησαμε αλλου; 

[Deena]

πρίν από 36 λεπτά , Έσπερος είπε:

Κάθε μέρα βλέπω αλλαγές στον μικρούλη! όλο και κάτι καινούργιο κάνει. γυρίζει συνέχεια μεσα στο σπίτι και μπαμπαλιζει, ειναι διαρκως χαρουμενος. αυξήθηκαν οι αντοχες του στο περπατημα κ επισης καταλαβαινει κ ακολουθει όταν εξηγούμε ότι δεν θα σταματήσουμε κάπου. γενικά είναι συνεργάσιμος σε κάποια "όχι" ή "περιμενε" τα οποία σιγά σιγά αυξάνω (με την έννοια ότι πιο παλιά μπορεί κ να απεφευγα περιπτωσεις που θα χρειαζοταν να πω οχι για να μην εχω ταραχή). βεβαια κανει καποιες εκρήξεις θυμού αλλα προς το παρον κρατανε ενα λεπτο μονο που απλα τσιριζει ή γκρεμίζει αυτο που επαιζε. 

 

Οταν λεμε οτι το αγχος αποχωρισμού στους 18μ κορυφώνεται, εννοούμε οτι τοτε φτανει στο peak κ μετα τους 18 περναει; ή τοτε μπαινει σε φαση με το μέγιστο αγχος κ κραταει καμποσο μεχρι να φθίνει; τον τελευταιο καιρό χρειάστηκε να μείνει ώρες χωρίς εμένα (χωρίς τους δυο μας βασικά), κ με άγνωστα πρόσωπα (εννοω πρόσωπα που δεν βλεπει τακτικα), κ εκτοτε οταν βλεπει καποιον να μας πλησιαζει (τους γείτονες βασικά) κρύβεται πίσω μου ή ζητάει αγκαλια κ γαντζώνεται σαν να φοβαται. ενω με αγνωστους δεν το κανει, μπορει κ να τους χαιρετήσει κιόλας. εναν καφε στη γειτονισσα θελω να παω να πιω κ σπαράζει στο κλαμα με το που τη δει!!!!!! γενικα συμβαινει αυτο σ' αυτήν την ηλικία  στα παιδακια που εχουν μαθει μονο με τους γονείς τους, ή το επαθε τωρα ο δικος μου επειδη πρωτη φορα τον αφησαμε αλλου; 

 

Συμβαίνει σε όλα σε αυτή την ηλικία, το είχαν πάθει και τα δύο δικά μου παιδιά (για τον γιο μου κάπου είχα ανοίξει και θέμα θυμάμαι) και μάλιστα με ανθρώπους που γνώριζαν πολύ καλά.

[Έσπερος]

Just now, Deena είπε:

 

Συμβαίνει σε όλα σε αυτή την ηλικία, το είχαν πάθει και τα δύο δικά μου παιδιά (για τον γιο μου κάπου είχα ανοίξει και θέμα θυμάμαι) και μάλιστα με ανθρώπους που γνώριζαν πολύ καλά.

Άρα δεν λύνεται το άγχος αποχωρισμού σ αυτήν την ηλικία; και πώς το αντιμευωπιζουμε; σ αυτήν την φάση δεν θα τον αφήσω κάπου μέχρι σεπτεμβρη που αρχιζω σχολείο (θα κάνουμε ξανά προσαρμογή με την κοπέλα εννοειται). αλλά αν είναι να φοβάται όποιον μας πλησιάζει τι κανω; δεν μπορω να μη μιλαω σε ανθρωπο στη γειτονια!

 

παντως γενικα το χω απορια. λεμε οτι αν νιωθει ασφαλεια κ δεσιμο με τους βασικούς φροντιστές,  μετα ειναι πιο ευκολο να ειναι ανεξαρτητο. τελικα όμως τα παιδιά που έχουν μάθει ότι πού κ πού θα μείνουν μόνα τους με μια γιαγιά ή μια θεία, δεν έχουν θέμα αν φυγει ο γονιος τους. τι ειναι καλυτερο τελικα; τι προετοιμάζει καλυτερα το παιδι;

[ninaki80]

Just now, Έσπερος είπε:

Άρα δεν λύνεται το άγχος αποχωρισμού σ αυτήν την ηλικία; και πώς το αντιμευωπιζουμε; σ αυτήν την φάση δεν θα τον αφήσω κάπου μέχρι σεπτεμβρη που αρχιζω σχολείο (θα κάνουμε ξανά προσαρμογή με την κοπέλα εννοειται). αλλά αν είναι να φοβάται όποιον μας πλησιάζει τι κανω; δεν μπορω να μη μιλαω σε ανθρωπο στη γειτονια!

 

παντως γενικα το χω απορια. λεμε οτι αν νιωθει ασφαλεια κ δεσιμο με τους βασικούς φροντιστές,  μετα ειναι πιο ευκολο να ειναι ανεξαρτητο. τελικα όμως τα παιδιά που έχουν μάθει ότι πού κ πού θα μείνουν μόνα τους με μια γιαγιά ή μια θεία, δεν έχουν θέμα αν φυγει ο γονιος τους. τι ειναι καλυτερο τελικα; τι προετοιμάζει καλυτερα το παιδι;

τους περναει οσο αυτο γινετε καθημερινοτητα τους. καθε φορα θα του εξηγεις απο πριν τι θα κανετε κ τι θα γινει. ε τσουκου τσουκου σε μια δυο βδομαδες καθημερινης τριβης το ξεπερνανε. 

[Astrien]

 Αχ κι εγώ αυτό αναρωτιόμουν τελευταία. Ξεκινήσαμε παιδικό εδώ και 2 μήνες και η προσαρμογή δεν έχει τελειώσει ακόμα. Φυσικά και το είχα κατά νου ότι μπορεί να καθυστερήσει λόγω ηλικίας αλλά βλέπω μεγάλο προβλημα με τις νηπιαγωγούς. Δεν θέλει ούτε να την ακουμπάνε. Μόνο με μια νηπιαγωγο απο το διπλάνο τμήμα τα παει κάπως καλύτερα, αλλά τη συγκεκριμενη τη βλέπει μονο στην αυλη. Ίσως γτ στην αρχή οι  νηπιαγωγοι προσπάθησαν να κάνουν την προσαρμογή κάπως γρήγορα ενώ η μικρή δεν ήταν ετοιμη. Από τότε αν βρισκόμαστε σε κλειστό χώρο με πολλά άτομα αρχίζει και κλαίει ή κάθεται αγκαλιά μου όλη την ώρα. Ενώ ήταν παιδί που πήγαινε και πείραζε πράγματα, τριγυρνούσε στο χώρο κτλ.  Δεν πήγαινε βέβαια ποτέ εύκολα σε ξένες αγκαλιές. Το βρίσκω όμως φυσιολογικό και θεμιτό κάτι τέτοιο. Είναι λέτε φυσιολογικό λόγω ηλικίας;

[vicky86]

Δ το παθαινουν μονο τα παιδακια που ηταν μονο με τους γονεις τους αλλα τα περισσοτερα σε αυτην την ηλικια

Γινεται ευκολοτερο οσο μεγαλωνουν, κ συνεννοεισαι καλυτερα. Μπορει να μην καταλαβαινουν το θα λειψω μια ωρα, αλλα ξερουν οτι θα επιστρεψεις

Ειναι αστριεν ναι, θα περασει

Εμενα μετα τους 18μ κ στα δυο αρχισε να φθινει το αγχος. Απλα ο μικρος αρχισε λιγο βιαστικα τα terrible twos απο εναμιση

[xaroumenh mama]

πρίν από 39 λεπτά , Έσπερος είπε:

Άρα δεν λύνεται το άγχος αποχωρισμού σ αυτήν την ηλικία; και πώς το αντιμευωπιζουμε; σ αυτήν την φάση δεν θα τον αφήσω κάπου μέχρι σεπτεμβρη που αρχιζω σχολείο (θα κάνουμε ξανά προσαρμογή με την κοπέλα εννοειται). αλλά αν είναι να φοβάται όποιον μας πλησιάζει τι κανω; δεν μπορω να μη μιλαω σε ανθρωπο στη γειτονια!

 

παντως γενικα το χω απορια. λεμε οτι αν νιωθει ασφαλεια κ δεσιμο με τους βασικούς φροντιστές,  μετα ειναι πιο ευκολο να ειναι ανεξαρτητο. τελικα όμως τα παιδιά που έχουν μάθει ότι πού κ πού θα μείνουν μόνα τους με μια γιαγιά ή μια θεία, δεν έχουν θέμα αν φυγει ο γονιος τους. τι ειναι καλυτερο τελικα; τι προετοιμάζει καλυτερα το παιδι;

Εγώ πιστεύω πως έχει να κάνει με το χαρακτήρα του παιδιού .. δε πιστεύω πως αν μάθει να μένει με κάποιον φροντιστή συμβιβάζεται ποιο εύκολα όταν φεύγει ο γονιός ..! 

Σε έναν ξάδερφο του άντρα μου όταν ο γιος του ήταν σε αυτή την ηλικία των 18 μηνών όπου το ζευγάρι μένει σε διαμερίσματα όπου δίπλα μένουν σχεδόν όλοι οι συγγενείς  κ το παιδί συναναστρέφεται καθημερινά με παππούδες γιαγιάδες θείους ξαδέρφια κ ίδιας ηλικίας κ μεγαλύτερα κ δευτερα ξαδέρφια κ με τον προπάππου .. το παιδί λοιπόν σε αυτή την ηλικία δε ξεκολλούσε από τα πόδια της μαμας του κ δε δεχόταν καμιά άλλη αγκαλιά πέρα από της μαμάς του .. κ στον παιδικό σταθμό όταν πήγε δε λίγο μεγαλύτερη ηλικια η προσαρμογή του ήταν αρκετά δύσκολη ..!

Πιστεύω πως η συμπεριφορά του γιου σου είναι φυσιολογική για αυτή την ηλικία αλλά πιστεύω πως σε επιραιαζει αρκετά που δεν συναναστρέφεστε ποιο συχνά με συγγενείς κ το μεταφέρεις κ στον γιο σου ..!!! Θα δεις πως όταν χαλαρώσεις εσύ θα χαλαρώσει κ ο γιο σου ..!! 

Κ σε λίγο καιρό θα μας λες πως έχει εξελιχθεί κ κοινωνικοποιηθεί τόσο πολύ ...!!!!!!

[Έσπερος]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Εγώ πιστεύω πως έχει να κάνει με το χαρακτήρα του παιδιού .. δε πιστεύω πως αν μάθει να μένει με κάποιον φροντιστή συμβιβάζεται ποιο εύκολα όταν φεύγει ο γονιός ..! 

Σε έναν ξάδερφο του άντρα μου όταν ο γιος του ήταν σε αυτή την ηλικία των 18 μηνών όπου το ζευγάρι μένει σε διαμερίσματα όπου δίπλα μένουν σχεδόν όλοι οι συγγενείς  κ το παιδί συναναστρέφεται καθημερινά με παππούδες γιαγιάδες θείους ξαδέρφια κ ίδιας ηλικίας κ μεγαλύτερα κ δευτερα ξαδέρφια κ με τον προπάππου .. το παιδί λοιπόν σε αυτή την ηλικία δε ξεκολλούσε από τα πόδια της μαμας του κ δε δεχόταν καμιά άλλη αγκαλιά πέρα από της μαμάς του .. κ στον παιδικό σταθμό όταν πήγε δε λίγο μεγαλύτερη ηλικια η προσαρμογή του ήταν αρκετά δύσκολη ..!

Πιστεύω πως η συμπεριφορά του γιου σου είναι φυσιολογική για αυτή την ηλικία αλλά πιστεύω πως σε επιραιαζει αρκετά που δεν συναναστρέφεστε ποιο συχνά με συγγενείς κ το μεταφέρεις κ στον γιο σου ..!!! Θα δεις πως όταν χαλαρώσεις εσύ θα χαλαρώσει κ ο γιο σου ..!! 

Κ σε λίγο καιρό θα μας λες πως έχει εξελιχθεί κ κοινωνικοποιηθεί τόσο πολύ ...!!!!!!

Η συμπεριφορά του δεν μου φαινεται παράλογη ειδικά με δεδομένο το πώς έχει μεγαλώσει. Ξέρω ότι αλλά παιδάκια στην ίδια ηλικία μπορεί να ειναι με αγνωστους ή λιγο γνωςτους κ να τους λενε να κανουν μιμήσεις κ να κανουν ή να πηγαινουν σε αγκαλιές κλπ. Δεν έχω τέτοια απαίτηση από τον δικό μου κ εξάλλου κ πρόσφατα σχετικά οποτε ήμασταν με κόσμο μπορεί να έπαιζε με κάποιον ή να γελούσε σε κάποιον άλλον κλπ κ γενικά του αρέσει να παρακολουθεί κόσμο να συζητάει κ ειναι γενικα ηρεμος σε διαφορες κοινωνικες περιστασεις. αλλά τώρα δειχνει πολύ εντονη τη φοβία μηπως τον αφήσω σε κάποιον, έτσι ερμηνεύω τη συμπεριφορά του κ σναρψτιεμαι αν είναι απλά δείγμα της κορύφωσης ή του κακό πέσαν οι αποχωρισμοί. μπορει να ειναι ο συνδυασμος. 

[Astrien]

Just now, Έσπερος είπε:

Η συμπεριφορά του δεν μου φαΐ έτσι παράλογη ειδικά με δεδομένο το πώς έχει μεγαλώσει. Ξέρω ότι αλλά παιδάκια στην ίδια ηλικία μπορεί να ειναι με αγνωστους κ να τους λενε να κανουν μιμήσεις κ να κανουν ή να πηγαινουν σε αγκαλιές κλπ. Δεν έχω τέτοια απαίτηση από τον δικό μου κ εξάλλου κ πρόσφατα σχετικά οποτε ήμασταν με κόσμο μπορεί να έπαιζε με κάποιον ή να γελούσε σε κάποιον άλλον κλπ κ γενικά του αρέσει να παρακολουθεί κόσμο να συζητάει. αλλά τώρα δειχνει πολύ εντονη τη φοβία μηπως τον αφήσω σε κάποιον, έτσι ερμηνεύω τη συμπεριφορά του κ σναρψτιεμαι αν είναι απλά δείγμα της κορύφωσης ή του κακό πέσαν οι αποχωρισμοί. μπορει να ειναι ο συνδυασμος. 

Ναι μάλλον. Κι εγώ αυτό σκέφτομαι. Ο συνδυασμός των 2 είναι που χειροτερεύει την κατασταση!

[Mama_Anesti_]

Εμένα είχε κορυφωθεί το άγχος στους δεκαοχτώ όπως γράφω. Ήταν συνέχεια μαζί μου και δεν ήθελε κανέναν άλλο αλλά δεν έκλαιγε όταν έβλεπε κόσμο. Τώρα στα δυόμιση βλέπω συμπεριφορές που δεν μπορώ να εξηγήσω. Δηλαδή, μπορεί να δει τελείως αγνωστους και να μην έχει θέμα κ να βαλαντωνει στο κλάμα με γνωστούς ή ανθρωπους που έχει δει τρεις -τεσσερεις φορές. Με τα παιδιά στην παιδική δεν έχει προβλημα αλλά αν δει κοντά του στην παραλία γκρινιάζει και με ζητα! Τι να πω? Δεν ξέρω τι συμβαίνει, φταίει ή στιγμή, τα terrible twos,  ο χαρακτηρας..? Δεν έχω ιδέα!

[Nefeli2014]

Εγώ είδα μεγάλη αλλαγή στους 18 μήνες πάνω. Μια τρέλα έζησα μέχρι τα 2 της περίπου. Τρεχαλα τρελή από πίσω της συνέχεια. Δυσκολία στον ύπνο ήθελε μαζί μας συνέχεια, περιέργεις στο φαγητό, γενικά ναι είδα αλλαγή. Ηρεμήσαμε μετά τα 2. Στα 3 πάλι είδα αλλαγή πιο ατίθαση και απειθαρχη. Στα 4 μπορώ να πω της έχω, όσο μπορείς να έχεις σε ένα 4χρονο, εμπιστοσύνη.. Φτάιει και ο ερχομός της μπέμπας? Ποιος ξέρει.. Πάντως ναι εκεί είδα αλλαγές μεγάλες. 18 μηνών δεν ξεχνάω, στα 3 και τώρα στα 4. Και προς της δόξα τραβάμε!

Επεξεργάστηκαν 27 Ιουλίου,2019 by Nefeli2014

[Έσπερος]

Πέρασα άλλοι δυο μήνες από τους 18 κγενθκα βλεπω εξελιξη. οχι στην ομιλια βεβαια. αλλα καταλαβαινει παρα πολλα κ ζηταει να μαθαινει λεξεις. Δεν τις επαναλαμβάνει αλλα καταγραφει, αν πουμε κατι λαθος αντιδρα. Ξεπέρασε τη φοβια με τους αγνωστους, ισως επειδη ειναι καλοκαιρι κ βλεπει κοσμο  συνεχως. Αυτο που με εχει εντυπωσιάσει ειναι το ποσο καλα συνεννοούμαστε, οταν λεω οτι θα κανουμε κατι που παλια δεν του αρεσε, συνεργάζεται. πχ να αφησει καποιο κουκλακι που δεν μπορουμε να παρουμε μαζι στη βολτα, να μου δωσει το νερο πριν μπει στο αυτοκίνητο, ακόμα κ την πιπίλα να φυλάξω μου έχει δώσει. Επισης μου κανει εντυπωση οτι ακομα παραείναι ησυχος. Δηλαδη ο θυμός του μπορει να ειναι απλα δυο τσιρίδες ή να γκρεμίσει τα παιχνιδια του κ να σφιχτές λιγο κ αυτο ηταν. Ακομα κ εκτος σπιτιου μας ακολουθει σχετικα ευκολα οταν φευγουμε απο καπου. Ειναι πραγνατα που πειραζει ενω εξηγούμε να μην το κανει αλλα αβ τον απομακρύνουμε δεν επιμενει ιδιαιτερως κ πολλα οντως δεν του κεντρίζουν την προσοχη και δεν ασχολείται. ακούω ή διαβάζω άλλου για παιδάκια της ίδιας ηλικίας που έχουν αρχίσει ήδη κρίσεις θυμού ή δαγκώματα- χρυπηματα κ αναρωτιέμαι ποτέ θα εμφανιστούν κ σ εμάς. υποθετω η ηρεμια οτι ηταν μονο μαζι μας τον εχει βοηθησει, μαλλον τωρα που θα φυγω θα δω κ αλλαγες προς το χειροτερο. 

[Mama_Anesti_]

7 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

ακούω ή διαβάζω άλλου για παιδάκια της ίδιας ηλικίας που έχουν αρχίσει ήδη κρίσεις θυμού ή δαγκώματα- χρυπηματα κ αναρωτιέμαι ποτέ θα εμφανιστούν κ σ εμάς. 

Ο δικός μου γιος είναι ακριβώς έναν χρόνο μεγαλύτερος απ το δικό σου. Είναι λες και περιγραφεις το γιο μου! 

(λες να φταίει το ζώδιο? ). 

  Είναι συνεργάσιμος ακόμα και σε ζητήματα που δεν του αρέσουν πχ το λούσιμο. Μου έχει κάνει εντύπωση πως παρότι κλαίει κάθεται αντί να φύγει τρέχοντας απ το μπανιο, εγώ αυτό έκανα μικρη. 

Θυμό δεν είδα ποτέ στο παιδί μου και αυτό δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό παρά μόνο κλάματα, ούτε φωνες, ούτε χτυπήματα, δαγκώματα κάτι που να δείχνει εντονο εκνευρισμο. Μόνο κλαίει-ψευτοκλαιει για λίγο. Όμως έχω την εντύπωση πως είναι φάση κ δεν θα ξαφνιαστω όταν μας συμβεί.

Και ο δικός μου όταν του πάρεις κάτι που δεν πρέπει να έχει, δεν χτυπιέται για να γίνει το δικό του. Πολλές φορές δεν δίνει καν σημασια κ δέχεται οποια άλλη εναλλακτική του δώσεις. Έτσι ήταν πάντα!.

 

Κάποιες φάσεις περάσαμε γύρω στα δύο, μάλλον τα terrible twos!  Όλο το χειμώνα δεν ήθελε να βγεί απ το σπίτι παρα μόνο για να πάει στο εξοχικό ή στην γιαγιά του, με υπομονή κ χωρίς πίεση πέρασε κ αυτο! 

 

Πολλές αλλαγές θα δεις κ γύρω στα δυο-δυομιση! Να τον χαίρεσαι!

 

 

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Ο δικός μου γιος είναι ακριβώς έναν χρόνο μεγαλύτερος απ το δικό σου. Είναι λες και περιγραφεις το γιο μου! 

(λες να φταίει το ζώδιο? ). 

  Είναι συνεργάσιμος ακόμα και σε ζητήματα που δεν του αρέσουν πχ το λούσιμο. Μου έχει κάνει εντύπωση πως παρότι κλαίει κάθεται αντί να φύγει τρέχοντας απ το μπανιο, εγώ αυτό έκανα μικρη. 

Θυμό δεν είδα ποτέ στο παιδί μου και αυτό δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό παρά μόνο κλάματα, ούτε φωνες, ούτε χτυπήματα, δαγκώματα κάτι που να δείχνει εντονο εκνευρισμο. Μόνο κλαίει-ψευτοκλαιει για λίγο. Όμως έχω την εντύπωση πως είναι φάση κ δεν θα ξαφνιαστω όταν μας συμβεί.

Και ο δικός μου όταν του πάρεις κάτι που δεν πρέπει να έχει, δεν χτυπιέται για να γίνει το δικό του. Πολλές φορές δεν δίνει καν σημασια κ δέχεται οποια άλλη εναλλακτική του δώσεις. Έτσι ήταν πάντα!.

 

Κάποιες φάσεις περάσαμε γύρω στα δύο, μάλλον τα terrible twos!  Όλο το χειμώνα δεν ήθελε να βγεί απ το σπίτι παρα μόνο για να πάει στο εξοχικό ή στην γιαγιά του, με υπομονή κ χωρίς πίεση πέρασε κ αυτο! 

 

Πολλές αλλαγές θα δεις κ γύρω στα δυο-δυομιση! Να τον χαίρεσαι!

 

 

Να σου πω την αλήθεια κάποιες φορές σκέφτομαι μήπως όλη αυτή η συνεχής συνύπαρξη με τη μαμά και η απόλυτη φροντίδα για τις ανάγκες, χωρίς πιέσεις, αλλαγές κλπ (που κακά τα ψέματα είναι εφικτή μόνο στα πρώτα παιδιά εκτός αν έχεις κι άλλο άτομο για βοήθεια), κάνει παιδιά επιφανειακά ήρεμα και συνεργάσιμα μαζί μας, αλλά δεν τα θωρακίζει για το μέλλον. Γιατί εμείς έχουμε διαμορφώσει ένα σπίτι όπου τα όχι είναι πολύ λίγα. Εννοείται τα αυξάνουμε όσο περνάει ο καιρός κ βελτιώνεται η επικοινωνία, αλλά και πάλι όλα είναι κομμένα κ ραμμένα στα μέτρα του αν κ φέτος χαλαρώσαμε κάπως την τήρηση του προγράμματος στις διακοπές μας (κάτι που μάλλον σε εμένα προκάλεσε εκνευρισμό κ όχι στο παιδί). Υποτίθεται ότι έτσι καλλιεργείται ασφάλεια κ μπαίνουν οι βάσεις για το μέλλον αλλά πολλές φορές σκέφτομαι μήπως απλώς καθυστερούμε κάποιες αναμενόμενες απογοητεύσεις κ πιέσεις. Τελικά θα είναι έτοιμα τα παιδιά να τα χειριστούν πιο μεγάλα ή τα στέλνουμε τελείως απροετοιμαστα; Ξέρεις, σαν αυτά που λέγαμε για τη συνύπαρξη με παιδάκια σε άλλο θέμα. 

[vicky86]

Η κορη μου εσπερος δ μπαμπαλιζε σαν μωρο ιδιαιτερα. Μεχρι τον χρονο θυμαμαι "ηξερε" αρκετα για την ηλικια της κ μεχρι τα 1,5συνεννοουμασταν αψογα χωρις να μιλαει. Καπου 2-3εμεινε σταθερη στην αναπτυξη του λογου, οπου την καταλαβαιναμε μονο εγω κ ο αντρας μου κ μετα τα 3μιλαει καθαρα. Εξακολουθει να ειναι συνηθως λιγομιλητη. Αλλα οταν ξεκινησε να μιλαει τα περισσοτερα που ελεγε τα ελεγε αρκετα καθαρα, οχι με δικες της λεξεις, αλλα πολυ κοντινες στο σωστο

Τα τρομερα δυο ειναι σαν να μην τα περασε ποτε, ακομη κ που ειχαμε νεογεννητο κ εκεινη ηταν 26μ, προσαρμοστηκαμε αρκετα καλα

Ειχαμε ομως αρκετες αλλαγες στα προνηπια που ηταν η πρωτη φορα που πηγε σχολειο. Αντεγραφε αρκετες οχι πολυ ωραιες συμπεριφορες

Ο μικρος μπαμπαλιζε πολυ αλλα μεχρι τα 2 πολυ λιγα κατανοητα. Εχει τρομερη εξελιξη απο τοτε, επαναλαμβανει τα παντα σαν παπαγαλος. Εξω ειναι ντροπαλος οποτε δ τον καταλαβαινουν ολοι

Εκεινος ειχε ξεσπασματα απο 18μ, ακομη εχει αλλα οχι τοσα πολλα, κ ηρεμει πιο γρηγορα

Ειναι οπως με τα αλματα, δ τα περνανε ολα τα μωρα στην ιδια εβδομαδα, η με την ιδια ενταση

Πιστευω οτι παιζει ρολο αν ειναι μοναχοπαιδι η η σειρα γεννησης

Μπορει να ερθετε αργοτερα αντιμετωποι με καταστασεις που αλλα παιδια περνανε σε πιο μικρη ηλικια, αλλα αυτο μπορει να ειναι για καλο. Κυριως επειδη με ενα μεγαλυτερο παιδι επικοινωνεις καλυτερα

Γραφεις για την συνεχη συνυπαρξη με την μαμα, κ την απολυτη φροντιδα για τις αναγκες

Μα κ η μαμα που εχει βοηθεια, κ η εργαζομενη, κ αυτη που εχει περισσοτερα παιδια αυτο προσπαθει. Την απολυτη καλυψη των αναγκων κ την φροντιδα, ακομη κ αν υπαρχουν κ αλλοι φροντιστες

Απο τα δικα μου βιωματα δ νομιζω οτι ειναι επιφανειακα ηρεμα τα παιδια, χωρις να ξερω τον γιο σου κ να μιλαω γι αυτον, αλλα γενικα

Δ μπορεις να ξερεις αν θα συνεχισει να ειναι ετσι η θα περασετε κ εσεις τα τρομερα δυο

Δ ξερω αν βγαζουν νοημα αυτα που γραφω, δ μπορω να τα εκφρασω πολυ καλα, κ δ ειμαι σιγουρη κ τι ακριβως σε απασχολει

[Mama_Anesti_]

Just now, Έσπερος είπε:

. Τελικά θα είναι έτοιμα τα παιδιά να τα χειριστούν πιο μεγάλα ή τα στέλνουμε τελείως απροετοιμαστα; Ξέρεις, σαν αυτά που λέγαμε για τη συνύπαρξη με παιδάκια σε άλλο θέμα. 

Δεν ξέρω τι να σου πω. Ο άνδρας μου είναι αυτής της άποψης και προσπαθεί να "χτίσει χαρακτηρα" στο δίχρονο. Στο παράδειγμα με την παραλία στο άλλο θέμα, μέρες αργότερα τον συμβούλεψε να μην κλαίει και να έλεγε στα παιδιά "θέλω να φύγω, θέλω τα παιχνίδια μου" και αν δεν τα έδιναν να τα άρπαζε εκείνος! Μου έπεσαν τα μαλλιά! Ευτυχως που είναι πολύ μικρός ακόμα και δεν συνδύασε τίποτα απ ότι του είπε. Καταλαβαίνω την ανάγκη του άνδρα μου να μεγαλώσει ένα παιδί με αυτοπεποίθηση που να μην πληγώνεται εύκολα απ τους γύρω του ή καταπαταται. Αυτό θέλω κι εγώ αλλά έχω άλλη μέθοδο. Σωστή ή λαθος δεν ξέρω. Θέλω να του διδαξω αξίες, να βάλω τις βασεις για την συνύπαρξη και τον αλληλοσεβασμό. Μέχρι στιγμης βλέπω πως πιάνει τόπο. Σέβεται τα άλλα παιδάκια όπως θέλει να κάνουν και εκείνα για τον ίδιο.

 

Ή αλήθεια είναι πως δεν θελω να επιβαλω πολλά "πρέπει και οχι". Και δεν χρειάζεται στο παιδί μου έτσι όπως το κρίνω εγώ. Είναι κάποια παιδάκια τόσο συνεσταλμενα που οι απαγορεύσεις τα κομπλαρουν και έχουν ανάγκη την ενθάρρυνση και την σιγουριά απ το σπίτι τους. Έτσι το βλέπω εγώ! 

[Έσπερος]

Just now, vicky86 είπε:

Μα κ η μαμα που εχει βοηθεια, κ η εργαζομενη, κ αυτη που εχει περισσοτερα παιδια αυτο προσπαθει. Την απολυτη καλυψη των αναγκων κ την φροντιδα, ακομη κ αν υπαρχουν κ αλλοι φροντιστες

Να πω ένα απλο παραδειγμα. Εχω να παω σε μια δουλεια που θα συνδυαστει με βολτα. Αν ειναι στο χερι μου να κανονισω την ωρα που θα γινει αυτο, προφανως θα το κανω σε ωρα που δεν συγκρούεται με πεινα ή νυστα του παιδιου. ειναι ενα το παιδι, αρα ευκολο να κανονιστεί εξτος αν προκειται για ραντεβου που δεν κανονίζω εγω. Αυτο ειναι ενα βημα ωστε να μην εχουμε αντιδρασεις απο πεινα ή κουραση, αν δεν προκυψει κατι απρόβλεπτο. Αν έχω δυο παιδιά, είναι μάλλον απίθανο να συμπίπτουν οι ώρες που πεινάνε ή νυσταζουν, αρα καποιο απο τα δυο ειναι πιθανο να ζοριστεί κ ενδεχομενως να εχουμε ενα ξέσπασμα. αυτο δεν ειναι θεμα ιδιοσυγκρασίας αλλα συνθηκων, καπως ετσι το φανταζομαι. 

 

και για τη βοηθεια εννοουσα οτι αλλιως συντονίζεται κ ανταποκρίνεσαι αν εισαι μονη πολλες ωρες με τα δυο παιδια, καποιο μπορει να ερθει πισω καποιες φορες γιατι προεχει το αλλο. ενω αν εχεις αρκετες ωρες κ αλλο ατομο μαζι, οπως πολλες επιλεγουν να έχουν κοντά τις γιαγιάδες για να απασχολούνται τα παιδιά 1:1, εκει σιγουρα οι αναγκες καλύπτονται πιο γρηγορα κ χωρις συμβιβασμούς. αυτο λογικα θα επιδρά στις αντιδρασεις των παιδιών. ή μια εργαζόμενη από νωρίς αποδέχεται ότι οποιος φροντιςτης επιλέξει, καποια πραγματα θα τα κανει διαφορετικα κ θσως οχι στο ιδανικο πλαισιο οου θελει η οικογενεια. καταλαβαίνω ότι αυτά δεν είναι μαθηματικά καθορισμένα, αλλα δεν μπορει να μην παιζουν ρολο.

 

Γενικά έχω έναν προβληματισμό για το πώς βοηθάς να γινει ενα παιδι ευπροσάρμοστο χωρις να αγνοείς τις αναγκες κ τις επιθυμιες του (εχω γραψει κ αλλου οτι εγω έγινα ευπροσάρμοστη επειδη δεν υπηρχε μέριμνα για τις επιθυμιες μας οταν ημασταν πιο μεγαλα παιδια, εννοω επιθυμιες για βολτες, παρεες, ακομα κ τη μουσικη που θα ακουγαμε, ολα ηταν προαποφασισμένα κ προ εγκεκριμένα). Εχω εναν πολυ δυσπροσαρμοστο άντρα που μπορεί πιο εύκολα να προσαρμοστει κ να επιβιώσει αν του κοψουν τον μισθο κ το ρευμα παρα αν του πεις οτι για ΜΙΑ φορα μπορει να παει με μια παρεα σε οργανωμένη παραλια κ να κατσει σε ξαπλώστρα, ετσι για χαρη της παρέας. Φαινεται υπερβολικο το παραδειγμα αλλα πραγματι ειναι ο τυπος που δεν βρισκει λογο να κανει οικειοθελως κατι που δεν του αρεσει παρα μονο κατ εξαιρεση για συγγενεις σε λιγες περιπτωσεις. δεν θελω να εχω ενα δυσπροσαρμοστο κ άθελα μου κακομαθημένο παιδι, κ δν θελω να περασω τη λεπτή γραμμη που οδηγει σ αυτο, η οποια βεβαια δεν ξερω ποια ειναι. 

[Mama_Anesti_]

@vicky86 αυτο που λέει ή Εσπερος εγω το αντιλαμβάνομαι ως εξής:  οταν ενα παιδί μεγαλώνει μόνο με την μαμα και τον μπαμπά δεν ζοριζεται πχ στο να επικοινωνήσει τις ανάγκες του. Σε ένα σταθμό ή με μία νταντά πρέπει να προσαρμοστεί και ή προσαρμογή έχει να κάνει με αναγνωρίση αναγκών κ οριων κατά την γνώμη μου. Ή μαμά εργαζόμενη ή μη έχει μάθει να αναγνωρίζει την κάθε ανάγκη που το παιδί δεν χρειάζεται καν να εκφράσει γιατί καλύπτεται αμέσως και αυτοματα. 

  Πάντως Εσπερος δες και την άλλη πλευρά: ένα παιδί που συναναστρέφεται ώρες με την γιαγιά μπορεί να γίνει πολύ καλομαθημενο σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι με την μάνα του. Ο δικός μου όταν βλέπει την γιαγιά είναι λες και τον αφήνεις σε παιδική χαρά. Μετά γκρινιάζει όταν βλέπει πώς δεν μπορεί πχ να τρώει κάθε μέρα πατατακια ή να έχει ότι θέλει οπότε το θέλει! 

 

Υγ:Εσπερος έγραψα πριν δω το σχόλιο σου!

[mama16]

Just now, Έσπερος είπε:

Να πω ένα απλο παραδειγμα. Εχω να παω σε μια δουλεια που θα συνδυαστει με βολτα. Αν ειναι στο χερι μου να κανονισω την ωρα που θα γινει αυτο, προφανως θα το κανω σε ωρα που δεν συγκρούεται με πεινα ή νυστα του παιδιου. ειναι ενα το παιδι, αρα ευκολο να κανονιστεί εξτος αν προκειται για ραντεβου που δεν κανονίζω εγω. Αυτο ειναι ενα βημα ωστε να μην εχουμε αντιδρασεις απο πεινα ή κουραση, αν δεν προκυψει κατι απρόβλεπτο. Αν έχω δυο παιδιά, είναι μάλλον απίθανο να συμπίπτουν οι ώρες που πεινάνε ή νυσταζουν, αρα καποιο απο τα δυο ειναι πιθανο να ζοριστεί κ ενδεχομενως να εχουμε ενα ξέσπασμα. αυτο δεν ειναι θεμα ιδιοσυγκρασίας αλλα συνθηκων, καπως ετσι το φανταζομαι. 

 

και για τη βοηθεια εννοουσα οτι αλλιως συντονίζεται κ ανταποκρίνεσαι αν εισαι μονη πολλες ωρες με τα δυο παιδια, καποιο μπορει να ερθει πισω καποιες φορες γιατι προεχει το αλλο. ενω αν εχεις αρκετες ωρες κ αλλο ατομο μαζι, οπως πολλες επιλεγουν να έχουν κοντά τις γιαγιάδες για να απασχολούνται τα παιδιά 1:1, εκει σιγουρα οι αναγκες καλύπτονται πιο γρηγορα κ χωρις συμβιβασμούς. αυτο λογικα θα επιδρά στις αντιδρασεις των παιδιών. ή μια εργαζόμενη από νωρίς αποδέχεται ότι οποιος φροντιςτης επιλέξει, καποια πραγματα θα τα κανει διαφορετικα κ θσως οχι στο ιδανικο πλαισιο οου θελει η οικογενεια. καταλαβαίνω ότι αυτά δεν είναι μαθηματικά καθορισμένα, αλλα δεν μπορει να μην παιζουν ρολο.

 

Γενικά έχω έναν προβληματισμό για το πώς βοηθάς να γινει ενα παιδι ευπροσάρμοστο χωρις να αγνοείς τις αναγκες κ τις επιθυμιες του (εχω γραψει κ αλλου οτι εγω έγινα ευπροσάρμοστη επειδη δεν υπηρχε μέριμνα για τις επιθυμιες μας οταν ημασταν πιο μεγαλα παιδια, εννοω επιθυμιες για βολτες, παρεες, ακομα κ τη μουσικη που θα ακουγαμε, ολα ηταν προαποφασισμένα κ προ εγκεκριμένα). Εχω εναν πολυ δυσπροσαρμοστο άντρα που μπορεί πιο εύκολα να προσαρμοστει κ να επιβιώσει αν του κοψουν τον μισθο κ το ρευμα παρα αν του πεις οτι για ΜΙΑ φορα μπορει να παει με μια παρεα σε οργανωμένη παραλια κ να κατσει σε ξαπλώστρα, ετσι για χαρη της παρέας. Φαινεται υπερβολικο το παραδειγμα αλλα πραγματι ειναι ο τυπος που δεν βρισκει λογο να κανει οικειοθελως κατι που δεν του αρεσει παρα μονο κατ εξαιρεση για συγγενεις σε λιγες περιπτωσεις. δεν θελω να εχω ενα δυσπροσαρμοστο κ άθελα μου κακομαθημένο παιδι, κ δν θελω να περασω τη λεπτή γραμμη που οδηγει σ αυτο, η οποια βεβαια δεν ξερω ποια ειναι. 

Εγώ πιστεύω ότι παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του καθε παιδιού. Πχ η την πρώτη μου κόρη μέχρι κ 2,5 χρόνων την μεγάλωσα μόνη μου γιατί δεν δουλεύω. Κ όμως είναι χαρακτήρας που έχει ξεσπάσματα, αν δεν γίνει κάτι όπως το θέλει πέφτει κάτω κ χτυπιέται κλπ... Πχ μπορεί να ρίξει την μπάλα κ επειδή δεν πάει αριστερά που ήθελε αλλά δεξιά ξεσηκώνει όλο τον τόπο με τις φωνές!! Μην πω πλέον τώρα που ήρθε κ ο μπέμπης στη ζωή μας. Μπορεί να θέλει να τον χτυπήσει κ μέχρι να το κάνει δεν ηρεμεί με τπτ... Εγώ βέβαια δεν ξέρω πως να αντιδράσω, είτε της πω όχι με καλό τρόπο είτε με "άγριο" το ίδιο αποτέλεσμα είναι. Κ όταν τον χτυπάει συνεχίζει το παιχνίδι της σαν να μην συμβαίνει τπτ

[vicky86]

Το κανεις ευπροσαρμοστο με το να δεις πως θα αντιδρασει σε μια τετοια περιπτωση. Προσωπικα εβγαινα για μια δουλεια ακομη κ αν ηταν ωρα φαγητου η υπνου, οποτε κοιμοντουσαν στο αυτοκινητο/καροτσι(οχι για ωρες) κ επαιρνα φαγητο εξω

Ειναι πολλες οι παραμετροι που παιζουν ρολο. Φυσικα κ ο χαρακτηρας καθε παιδιου, αλλα κ η αντιμετωπιση απο τους γονεις

Ενα νηπιο που εχει αδερφακι θα μαθει λιγο πιο γρηγορα οτι θα πρεπει να συμβιβαζεται

Κ εγω δ εχω βοηθεια με τα παιδια κ δ εργαζομαι, οταν ηταν η κορη μου κατω των δυο μεναμε στην ιδια πολη με τους δικους μου αλλα κ παλι την ειχα παντα μαζι. Πχ οδοντιατρο πηγαινα με τον αντρα μου κ την μικρη κ με περιμεναν απο εξω, εξετασεις αιματος εγκυος εκανα με την μικρη

Οποτε εχοντας δυο παιδια, με τους ιδιους γονεις, με τον ιδιο τροπο μεγαλωματος, βλεπω διαφορες λογω χαρακτηρα

Καποιο παιδακι που πηγε μικρο παιδικο, η μενει με νταντα κ γιαγια θα πρεπει να επικοινωνησει κ με αλλα ατομα εκτος απο τους γονεις. Αλλα κ παλι ενα παιδακι που μενει με την μαμα δ ειναι κ αποκομμενο απο τον κοσμο ουτε θα ειναι αυτες ολες του οι επαφες για παντα. Θα προσαρμοστει στα προνηπια,καποιες φορες ειναι πιο ευκολο σε εκεινη την ηλικια απο οτι στα 1,5-2πχ που ακομη δ συνεννοουνται

[Merendoula]

Ο μικρός μου είναι ακριβώς 18 μηνών και βλεπουμε μεγάλη διαφορά σε επικοινωνια και ικανοτητες ξαφνικά. Προσπαθεί να επικοινωνήσει σε μια δική του γλώσσα, την οποία αν κάτσεις και ακούσεις προσεχτικά, βγάζεις νόημα, ενω σε πρώτη φαση ακούγεται ακαταλαβίστικη, παίζουν με τον αδερφό του διαφορετικά παιχνίδια που απαιτούν και μια επικοινωνία μεταξύ τους, γενικά συνεργάζεται πολύ καλύτερα! Είναι βέβαια και πολύ ατακτος, αλλά αυτό μάλλον είναι στο χαρακτήρα του, φαίνεται στη μούρη του που λέει ο λαός! Ξεκόλλησε και από πάνω μου μολις έφτασε 18 μηνων, παρόλο που δουλευω και πηγαίνει παιδικό, όλες τις άλλες ώρες ήταν  πάνω μου. Τώρα καθεται και με αλλους, αναζηταει και μονος του την παρεα αλλων, ενω μεχρι προσφατα δεν πολυπλησιαζε κοσμο.