δεν έχω διάθεση για ερωτικές επαφές

[mama16]

Just now, samsympan είπε:

Μα, τι εννοείς;!

Όλοι ξέρουν ότι μετά από horror:

1) δεν μπαίνεις σε σκοτεινό δωμάτιο.

2) δεν κοιτιέσαι στον καθρέφτη, ούτε τσεκάρεις πίσω από την κουρτίνα του μπάνιου, χαραμάδες, περίεργους ήχους κλπ γενικά ΔΕΝ τσεκάρεις.

3) δεν κοιμάσαι με σβηστά τα φώτα - ιδανικά binge watching συνταγές μαγειρικής μέχρι να χαράξει.

Αυτά είναι γνωστά.

Κ δεν το συζητώ καθόλου να έχεις αναμμένο κερί κ να περασεις μπροστά απ' τον καθρέφτη!!

 

Εγώ πάντως αν φοβάμαι είτε αρχίζω τραγουδάω για να ξεχαστω είτε κάνω χαρούμενες σκέψεις αλλά στο τέλος καταλήγουν σε θρίλερ παλι! 

Τώρα βέβαια σκέφτομαι πως ότι διάθεση για επαφές έχει κάποια π.χ. @little lamb διαβάζοντας τα σχόλια, με τα τελευταία που γράφτηκαν θα πέφτει κατακόρυφα!!

[little lamb]

Γιατί; Μπορεί κάποια να έχει φαντασίωση με βρυκόλακα ή τον Τζόκερ ξερω'γω

[ΑΡΓΚ]

Just now, little lamb είπε:

Γιατί; Μπορεί κάποια να έχει φαντασίωση με βρυκόλακα ή τον Τζόκερ ξερω'γω

 

Μη σου πω κλασικά πλέον trashy ρομάντζα με απαγωγείς και πώς τη λέγαν εκείνη τη σειρά με τους βρυκόλακες και τους λυκάνθρωπους; 

[Super.mum]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μη σου πω κλασικά πλέον trashy ρομάντζα με απαγωγείς και πώς τη λέγαν εκείνη τη σειρά με τους βρυκόλακες και τους λυκάνθρωπους; 

 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μη σου πω κλασικά πλέον trashy ρομάντζα με απαγωγείς και πώς τη λέγαν εκείνη τη σειρά με τους βρυκόλακες και τους λυκάνθρωπους; 

Twilight  χα χα χα ...εγώ εγώ θα σου πω ,πιο θρίλερ θες να βρεις ; 

[MagdaP]

Λοιπόν, η συζήτηση είναι απολαυστική... Χθες έλειπα ολη μερα και γύρισα σπίτι αργά, κουρασμένη. Πήραμε τις εξοχες με το μικρό γιατι δεν πάει άλλο η κλεισούρα. Έτσι όπως ήμουν πτώμα μπηκα το βραδυ και διάβασα δεν ξερω κι εγω πόσες σελίδες... Γελασα πολυ μονη μου. Ήθελα να γράψω αλλα δεν ειχα κουράγιο. Σήμερα, παλι ολη μερα στο τρέξιμο, μόλις ξαπλωσα να χαλαρώσω παλι ένα σωρό μηνύματα. Με τεράστια ποικιλία η θεματολογία. Κάθε μέρα και μια καινούρια έκπληξη! Ομολογώ πως έχει μεγάλο ενδιαφέρον!!!

[kotsifikos]

Δεν πρόλαβα να διαβάσω όλες τις σελίδες αλλά μέχρι εκέι που κατάφερα να πω πως εγώ πάρταρα πολύ (πάααααρα πολύ ) στα μικράτα μου!!!δεν ξέρω αν υπήρχε μαγαζί τότε που έβγαινα που δεν το ήξερα, είχα γυρίσει όλη την νυχτερινή αθήνα πραγματικά. Έχω χορτάσει διασκέδαση με παρέες , με φίλες , ταξίδια διακοπές,  έχω γεμίσει από εμπειρίες, οι τρέλες ήταν πολλές στην εργένικη ζωή μου, δεν εννοώ συντροφικά αλλά με τις φίλες μου, και τις παρέες μου, πραγματικά έχω περάσει πολύ ωραία!!!Όταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν χορτασμένη το ίδιο και εκέινος όμως παρόλα αυτά και μαζί κάναμε άπειρες τρέλες με τις παρέες μας. 

ρε κορίτσια εγώ δεν πιστεύω πως ισχύει αυτό το ''για πάντα'', εκεί έχω καταλήξει. Ο δικός μου γάμος για την ώρα είναι σε πολύ καλό επίπεδο όμως με το χέρι στην καρδιά δεν ξέρω αν είμαστε η εξαίρεση του κανόνα αλλά το ''για πάντα'' δεν νομίζω πως υπάρχει.

[samsympan]

Just now, kotsifikos είπε:

ρε κορίτσια εγώ δεν πιστεύω πως ισχύει αυτό το ''για πάντα'', εκεί έχω καταλήξει. Ο δικός μου γάμος για την ώρα είναι σε πολύ καλό επίπεδο όμως με το χέρι στην καρδιά δεν ξέρω αν είμαστε η εξαίρεση του κανόνα αλλά το ''για πάντα'' δεν νομίζω πως υπάρχει.

Όρισε το "για πάντα". Για πάντα... τι;

Αν μιλάμε για αγάπη, πραγματική αγάπη, να αγαπάς τον άλλον ανιδιοτελώς... πιστεύω υπάρχει το για πάντα. Ακόμη κι αν δεν είσαι με τον άλλο πια. Ακόμη κι αν χωρίσεις πχ. Πιστεύω το "σ'αγαπώ για πάντα" υπάρχει.

 

Αν μιλάμε για έρωτα, πόθο, καψούρα... πιστεύω πως ναι μπορεί να υπάρξει ΑΛΛΑ θέλει πολύ δουλειά. Δεν έχει καμία σχεσή με το κεραυνοβόλημα του πρώτου καιρού που σε χτυπά κατακούτελα χωρίς καν να το επιδιώξεις. Μέσα στον γάμο θέλει πολύ δουλειά αυτό. 

Το για "πάντα καψούρης-ρα" νομίζω βγαίνει αβίαστα μόνο για τους ανεκπλήρωτους έρωτες. Όχι που δεν υπήρχε ανταπόκριση απαραιτήτως, αλλά που πχ δεν ευοδώθηκαν. Και πάλι όμως δεν εισαι δια βίου ερωτευμένος με τον Άλλον. Στην ουσία είσαι ερωτευμένος με το τότε. Αυτό που ήταν ο άλλος, που ήσουν εσύ, αυτή η φλόγα που δημιουργούνταν όταν βρισκόσασταν μαζί.

 

Έτσι το βλέπω εγώ, εννοώ.

[Anna3011]

Just now, kotsifikos είπε:

Δεν πρόλαβα να διαβάσω όλες τις σελίδες αλλά μέχρι εκέι που κατάφερα να πω πως εγώ πάρταρα πολύ (πάααααρα πολύ ) στα μικράτα μου!!!δεν ξέρω αν υπήρχε μαγαζί τότε που έβγαινα που δεν το ήξερα, είχα γυρίσει όλη την νυχτερινή αθήνα πραγματικά. Έχω χορτάσει διασκέδαση με παρέες , με φίλες , ταξίδια διακοπές,  έχω γεμίσει από εμπειρίες, οι τρέλες ήταν πολλές στην εργένικη ζωή μου, δεν εννοώ συντροφικά αλλά με τις φίλες μου, και τις παρέες μου, πραγματικά έχω περάσει πολύ ωραία!!!Όταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν χορτασμένη το ίδιο και εκέινος όμως παρόλα αυτά και μαζί κάναμε άπειρες τρέλες με τις παρέες μας. 

ρε κορίτσια εγώ δεν πιστεύω πως ισχύει αυτό το ''για πάντα'', εκεί έχω καταλήξει. Ο δικός μου γάμος για την ώρα είναι σε πολύ καλό επίπεδο όμως με το χέρι στην καρδιά δεν ξέρω αν είμαστε η εξαίρεση του κανόνα αλλά το ''για πάντα'' δεν νομίζω πως υπάρχει.

Και εγώ πάρταρα πολύ και τώρα που το ανέφερες και γύρισα λίγο πίσω στο χρόνο με έπιασε μια μελαγχολία (μάλλον φταίει η καραντίνα αλλιώς δε θα άντεχα να ξαναζήσω σε τέτοιους ρυθούς). Πέρα από τα ξενύχτια και τις παρέες ταξίδεψα πολύ με φίλους (και σχέσεις), έκανα μακρινά ταξίδια, τρελά road trips που πλέον με οικογένεια είναι πολύ δύσκολα να ξαναγίνουν. Πάντα ήμουν της λογικής (και είμαι ακόμα) ότι η όποια σχέση ακόμα και ο γάμος δεν πρέπει να σε αποξενώνουν από τους φίλους σου. Εμένα οι κολλητές μου είναι από το σχολείο και πάντα βρίσκαμε χρόνο για να συναντηθούμε και να διασκεδάσουμε ακόμα και τώρα που είμαστε 40... Προ παιδιού ήταν δεδομένο ότι θα έβγαινα μια φορά την εβδομάδα με την κοριτσοπαρέα μου και ο άντρας μου επίσης με τους φίλους του. Εμάς ο χρόνος που περνάμε και χώρια είτε με κάποιο χόμπυ είτε συναντώντας φίλους μας αναζοωγονεί.

 

Για το "για πάντα" τώρα ας ετοιμαστούμε όλες για νέο γύρο αναρτήσεων! Δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το θέμα, σε λίγο θα ξεπεράσει σε συμμετοχή το τόπικ "κορονοιός" . Επί του θέματος τώρα, είμαι μεγάλο κορίτσι πιά και έχω δει πολλά για να πιστεύω ότι είναι εύκολο, αξίζει όμως να το προσπαθείς. Έχω φίλους που από φουλ ερωτευμένοι πλέον ανταλλάσουν αγωγές και έχουν κάνει μπαλάκι το παιδί τους. Θέλει ωριμότητα το για πάντα και αγάπη και νοιάξιμο και προτεραιότητες και λιγότερο εγωισμό και και και... Όλα αυτά βέβαια για να αξίζει το "για πάντα" και όχι για να εξυπηρετεί τη συνύπαρξη κατεστραμένων ανθρώπων που βολεύτηκαν ή δεν τόλμησαν να μείνουν μόνοι.

[mama16]

Εμένα πάντως με στεναχωρεί πολύ όταν ακούω πως δεν υπάρχει το "για πάντα".. Θέλω πολύ να το ζήσω κ δεν μπορώ να φανταστώ αύριο μεθαύριο να μην είμαι μαζί με τον άντρα μου! Βέβαια εννοείται ότι θέλει μεγάλη προσπάθεια αλλά αν υπάρχει αμοιβαία αγάπη, κατανόηση, επικοινωνία και ειλικρίνεια νομίζω μπορούμε να τα καταφέρουμε! 

 

Με τους άντρες σας πόσα χρόνια είστε μαζί? Νιώθετε ακόμα αγάπη και ότι είστε ερωτευμένες? Κ αν όχι στα πόσα χρόνια πέρασε? Εγώ με τον άντρα μου σύνολο είμαστε μαζί 9 χρόνια, σε γάμο είμαστε 5 και 6 χρόνια συζουμε! Νιώθω ακόμα ερωτευμένη κ ελπίζω να μην μου φύγει και να μην του φύγει ποτέ!!

[Ilaeira]

Αχ, ανοίγετε μεγάλη συζήτηση. Kotsifikos μας έκαψες!

 

Just now, Anna3011 είπε:

Για το "για πάντα" τώρα ας ετοιμαστούμε όλες για νέο γύρο αναρτήσεων! Δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το θέμα, σε λίγο θα ξεπεράσει σε συμμετοχή το τόπικ "κορονοιός" . Επί του θέματος τώρα, είμαι μεγάλο κορίτσι πιά και έχω δει πολλά για να πιστεύω ότι είναι εύκολο, αξίζει όμως να το προσπαθείς. Έχω φίλους που από φουλ ερωτευμένοι πλέον ανταλλάσουν αγωγές και έχουν κάνει μπαλάκι το παιδί τους. Θέλει ωριμότητα το για πάντα και αγάπη και νοιάξιμο και προτεραιότητες και λιγότερο εγωισμό και και και... Όλα αυτά βέβαια για να αξίζει το "για πάντα" και όχι για να εξυπηρετεί τη συνύπαρξη κατεστραμένων ανθρώπων που βολεύτηκαν ή δεν τόλμησαν να μείνουν μόνοι.

 

Συμφωνώ πολύ με όσα λες. Με μια σημείωση: για μένα δεν είναι κακό να βολεύεσαι ή να μην τολμάς, αρκεί να το κάνεις με αξιοπρέπεια. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο κυνική γίνομαι και συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει μια χρυσή τομή για όλους. Ο καθένας θέτει τις προτεραιότητές του και πράττει ανάλογα. 

 

Από την άλλη, ως τρίτος που βλέπει φιλικό του πρόσωπο σε μια ανάλογη κατάσταση, σε τρώει το γιατί. Κι αυτό το "τι θα γινόταν αν...". Τι θα γινόταν αν έβρισκε μια άλλη γυναίκα και είχε ανθίσει, αντί να καταλήξει να έχει γίνει σαν τα μούτρα της όπως είναι τώρα.

Just now, mama16 είπε:

 

Με τους άντρες σας πόσα χρόνια είστε μαζί? Νιώθετε ακόμα αγάπη και ότι είστε ερωτευμένες? Κ αν όχι στα πόσα χρόνια πέρασε? Εγώ με τον άντρα μου σύνολο είμαστε μαζί 9 χρόνια, σε γάμο είμαστε 5 και 6 χρόνια συζουμε! Νιώθω ακόμα ερωτευμένη κ ελπίζω να μην μου φύγει και να μην του φύγει ποτέ!!

 

Είμαστε μαζί δέκα χρόνια. Καλά είμαστε. Υπάρχει πολλή αγάπη, με κάνει να γελάω κάθε μέρα, δεν τον βαριέμαι ποτέ. Δική μου αίσθηση είναι ότι υπάρχουν γραμμές που δεν πρέπει να ξεπερνάς, γιατί δημιουργούν ρωγμές. Οπότε προσπαθώ πολύ ακόμα και στα δύσκολα να θυμάμαι ότι υπάρχει μια βάση από την οποία λειτουργούμε κι οι δυο, μια βεβαιότητα ότι η αφετηρία μας είναι κοινή. 

 

Το παιδί ήταν μεγάλο κρας τεστ. Όσες φορές είχαμε μαλώσει τα προηγούμενα εννιά χρόνια, μετρημένες στα δάχτυλα, μαλώσαμε τον τελευταίο ενάμιση. Γι' αυτό όταν ακούω ζευγάρια που κάνουν παιδί για να σώσουν τη σχέση αναρωτιέμαι τι σκέφτονταν!

[mama16]

Just now, Ilaeira είπε:

Αχ, ανοίγετε μεγάλη συζήτηση. Kotsifikos μας έκαψες!

 

 

Συμφωνώ πολύ με όσα λες. Με μια σημείωση: για μένα δεν είναι κακό να βολεύεσαι ή να μην τολμάς, αρκεί να το κάνεις με αξιοπρέπεια. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο κυνική γίνομαι και συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει μια χρυσή τομή για όλους. Ο καθένας θέτει τις προτεραιότητές του και πράττει ανάλογα. 

 

Από την άλλη, ως τρίτος που βλέπει φιλικό του πρόσωπο σε μια ανάλογη κατάσταση, σε τρώει το γιατί. Κι αυτό το "τι θα γινόταν αν...". Τι θα γινόταν αν έβρισκε μια άλλη γυναίκα και είχε ανθίσει, αντί να καταλήξει να έχει γίνει σαν τα μούτρα της όπως είναι τώρα.

 

Είμαστε μαζί δέκα χρόνια. Καλά είμαστε. Υπάρχει πολλή αγάπη, με κάνει να γελάω κάθε μέρα, δεν τον βαριέμαι ποτέ. Δική μου αίσθηση είναι ότι υπάρχουν γραμμές που δεν πρέπει να ξεπερνάς, γιατί δημιουργούν ρωγμές. Οπότε προσπαθώ πολύ ακόμα και στα δύσκολα να θυμάμαι ότι υπάρχει μια βάση από την οποία λειτουργούμε κι οι δυο, μια βεβαιότητα ότι αφετηρία μας είναι κοινή. 

 

Το παιδί ήταν μεγάλο κρας τεστ. Όσες φορές είχαμε μαλώσει τα προηγούμενα εννιά χρόνια, μετρημένες στα δάχτυλα, μαλώσαμε τον τελευταίο ενάμιση. Γι' αυτό όταν ακούω ζευγάρια που κάνουν παιδί για να σώσουν τη σχέση αναρωτιέμαι τι σκέφτονταν!

Έτσι να είστε πάντα ευτυχισμένοι... Όσο για το παιδί συμφωνώ απόλυτα. Χάνονται τελείως οι ισορροπίες τον πρώτο καιρό κ αν δεν υπάρχει επικοινωνία νομίζω δημιουργείται χάσμα. Όταν γέννησα την πρώτη κόρη μου τους πρώτους 3-4 μήνες είχαμε αρκετές εντάσεις, μετά καθίσαμε κ συζητήσαμε κ βγήκαμε πιο δυνατοί! Όταν γεννήθηκε ο δεύτερος επειδή ήμασταν πιο προετοιμασμένοι ψυχολογικά δεν άλλαξε ευτυχώς κάτι στην μεταξύ μας σχέση.

[Anna3011]

Just now, Ilaeira είπε:

 

Συμφωνώ πολύ με όσα λες. Με μια σημείωση: για μένα δεν είναι κακό να βολεύεσαι ή να μην τολμάς, αρκεί να το κάνεις με αξιοπρέπεια. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο κυνική γίνομαι και συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει μια χρυσή τομή για όλους. Ο καθένας θέτει τις προτεραιότητές του και πράττει ανάλογα. 

 

Από την άλλη, ως τρίτος που βλέπει φιλικό του πρόσωπο σε μια ανάλογη κατάσταση, σε τρώει το γιατί. Κι αυτό το "τι θα γινόταν αν...". Τι θα γινόταν αν έβρισκε μια άλλη γυναίκα και είχε ανθίσει, αντί να καταλήξει να έχει γίνει σαν τα μούτρα της όπως είναι τώρα.

Καταλαβαίνω πως το λες, τόσοι και τόσοι συμβιβάστηκαν αμοιβαία και έζησαν πιθανότατα μια συμπαθητική ζωή, απλά δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου οι συμβάσεις. Μου γυρνάει το μάτι όταν βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ταλαιπωρούνται, που δεν αντέχουν ο ένας τον άλλο αλλά μένουν μαζί γιατί αδυνατούν να αναλάβουν ευθύνες, γιατί βολεύονται οικονομικά, γιατί δε θέλουν να χαλάσουν το κοινωνικό τους στάτους κτλ κτλ. Από την άλλη ξέρω ότι δεν πρέπει να είμαι αυστηρή με τους ανθρώπους. Ο καθένας έχει την ευθύνη της ζωής του και πορεύεται βάσει της νοοτροπίας και των βιωμάτων του.

[Yovanna]

Εμένα στις σχέσεις μου, ο έρωτας μου περνούσε πάντα πολύ γρήγορα. Ήταν πολύ έντονο όσο κρατούσε, αλλά μου περνούσε. Η αγάπη πάντως δεν φεύγει. Σχεδόν πάντα ήθελα να μένω φίλη με τους πρώην μου, αλλιώς μου ήταν πολύ δύσκολο. Δένομαι με τους ανθρώπους, δεν μπορώ να τους ξεγράψω, υποφέρω, θέλω να ξέρω ότι μπορώ να πάρω τον άλλον τηλέφωνο, να τον ακούσω. Πολύ ψυχοφθόρο πράγμα ο χωρισμός. Πάρα πολύ όμως. 

Ευτυχισμένα ζευγάρια, προσωπικά δεν γνωρίζω. Μια ξαδέρφη μου πιστεύω έχει δημιουργήσει κάτι καλό με τον άντρα της, αλλά αυτό είναι όλο. Ερωτευμένα ζευγάρια μετά από πολλά χρόνια, σίγουρα όχι. Μόνο ο μπαμπάς μου ήταν αιώνια ερωτευμένος με τη μαμά μου, και αυτό γιατί δεν την κατέκτησε ποτέ ουσιαστικά. 

Just now, Anna3011 said:

Καταλαβαίνω πως το λες, τόσοι και τόσοι συμβιβάστηκαν αμοιβαία και έζησαν πιθανότατα μια συμπαθητική ζωή, απλά δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου οι συμβάσεις. Μου γυρνάει το μάτι όταν βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ταλαιπωρούνται, που δεν αντέχουν ο ένας τον άλλο αλλά μένουν μαζί γιατί αδυνατούν να αναλάβουν ευθύνες, γιατί βολεύονται οικονομικά, γιατί δε θέλουν να χαλάσουν το κοινωνικό τους στάτους κτλ κτλ. Από την άλλη ξέρω ότι δεν πρέπει να είμαι αυστηρή με τους ανθρώπους. Ο καθένας έχει την ευθύνη της ζωής του και πορεύεται βάσει της νοοτροπίας και των βιωμάτων του.

Η αδερφή μου χώρισε το καλοκαίρι . Η σχέση τους ήταν χάλια και πίστευα ότι μετά τον χωρισμό θα ηρεμήσει κάπως,  και λέει ότι ηρέμησε, είναι όμως πολύ χειρότερα. Δεν την αντέχει άνθρωπος πλέον , ούτε και εγώ. Κάποιες φορές, απλά τα ζυγίζεις. Λες δεν είμαι καλά στο γάμο, θα είμαι καλύτερα μόνη? Και εκεί πράττεις αναλόγως. 

[Super.mum]

Just now, mama16 είπε:

Εμένα πάντως με στεναχωρεί πολύ όταν ακούω πως δεν υπάρχει το "για πάντα".. Θέλω πολύ να το ζήσω κ δεν μπορώ να φανταστώ αύριο μεθαύριο να μην είμαι μαζί με τον άντρα μου! Βέβαια εννοείται ότι θέλει μεγάλη προσπάθεια αλλά αν υπάρχει αμοιβαία αγάπη, κατανόηση, επικοινωνία και ειλικρίνεια νομίζω μπορούμε να τα καταφέρουμε! 

 

Με τους άντρες σας πόσα χρόνια είστε μαζί? Νιώθετε ακόμα αγάπη και ότι είστε ερωτευμένες? Κ αν όχι στα πόσα χρόνια πέρασε? Εγώ με τον άντρα μου σύνολο είμαστε μαζί 9 χρόνια, σε γάμο είμαστε 5 και 6 χρόνια συζουμε! Νιώθω ακόμα ερωτευμένη κ ελπίζω να μην μου φύγει και να μην του φύγει ποτέ!!

Εμείς με τον άντρα μου είμαστε 5 χρόνια μαζί. Ευτυχώς όλα πάνε πολύ καλά μεταξύ μας. Δεν νιώθω ότι έχει αλλάξει το συναίσθημα αυτό που ένιωθα στη αρχή για εκείνον. Ίσως να έχει μεγαλώσει κιόλας. Υπάρχει κατανόηση ... και οι δυο μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου. Βλέπουμε τις θυσίες που κάνουμε και οι δυο .. τις προσπάθειες. Βλέπουμε την κούραση και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Όλα λύνονται πάντα με κουβέντα και σχεδόν ποτέ με καυγάδες. Στα 5 χρόνια που είμαστε μαζί στοίχημα να είχαμε και δυο καυγάδες με φωνές. Η μια φορά ήταν μπροστά στο παιδί και είχα πει τότε ότι ότι και να συμβεί ... βρε ο κόσμος να χαλάσει βρε και τι να μην γίνει ... δεν θα ξανά τσακωθούμε μπροστά στο παιδί και από τότε όντως δεν το έχουμε κάνει. Όταν το ζευγάρι πάντως καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον , υπάρχει σεβασμός και αγάπη ... θεωρώ ότι το «για πάντα» μπορεί να υπάρξει. Ευτυχώς έχω παραδείγματα γύρο μου που αποδεικνύουν καθημερινά ότι το για πάντα υπάρχει και μπορεί να υπάρξει ... με πολλές υποχωρήσεις ... και χωρίς εγωισμούς φυσικά 

[little lamb]

Μεγάλη κουβέντα γιατί ο καθένας εννοεί αλλιώς το "ερωτευμένος". Εμείς είμαστε μαζί 6 χρόνια. Παντρεμένοι και σε συγκατοίκηση τα σχεδόν 3 από αυτά. Υπάρχουν καβγαδακια αλλά είναι πάντα για δουλειές του σπιτιού, όχι κάποιο σοβαρό θέμα δηλαδή. Για το "ερωτευμένοι", όταν τον βλέπω με ωραία ρούχα (πουλόβερ, πουκάμισο, παντελόνι κανονικό, παπουτσι μη αθλητικό), φακούς επαφής κι όταν εχει βάλει και κάποιο άρωμα, νιώθω ακριβώς όπως οταν τον γνωρισα και τον ερωτεύτηκα! Σαν τα καρτούν που τους βγαίνουν καρδούλες από τα μάτια! Με κοστούμι ή παλτό ακόμα περισσότερο. Φυσικά δεν εννοώ ότι περιορίζονται στο εμφανισιακο κομμάτι αυτά που νιώθω, απλά θέλω να πω ότι υπάρχει ακόμα αυτό το φτερούγισμα και χτυποκάρδι του πρώτου ραντεβού ή πρώτου φιλιού και μου βγαίνει κυρίως όταν τον βλέπω έτσι κι όχι σε τελείως καθημερινές στιγμές ξερω'γω οταν καθαρίζουμε πατάτες  Ούτε όταν είναι με αθλητικά, αν και σε πολλές φίλες μου αυτό αρέσει, δεν τους αρέσουν κοστούμια και τετοια. Εμένα αν και αριστερών σχετικά φρονημάτων, ομολογώ ότι τρελαίνομαι, θεωρώ ότι κολακεύουν πολύ τον άντρα (νέος κύκλος συζητήσεων για το λουκ των αντρών τώρα). 

Εγώ από μεγάλα ζευγάρια του κύκλου μου, εννοώ ηλικίες 60-80, πολύ αγαπημένα και όχι συμβιβασμενα (ελάχιστα που δίνουν την εντύπωση συμβιβασνενων έχω υπόψη μου), από τα αγαπημένα λοιπόν έχω ακούσει πολλές φορές ότι σιγά σιγά φεύγει ο έρωτας και μένει μια πολύ δυνατή αγάπη. Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, έχω πολλά χρόνια μπροστά μου να το ανακαλύψω, δεν μου φαίνεται όμως εκ προοιμίου κακό. Η ζωή μας έχει φάσεις που αλλάζουν και η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της. Όλες οι φάσεις είναι για να τις ζούμε. Το λέω φυσικά με την προϋπόθεση ότι όντως δεν είναι συμβιβασμός και όντως μένει μια αγαπη σαν να είναι ο πιο αγαπημένος σου άνθρωπος, σαν να τον ήξερες από πάντα. Εγώ συγκινούμαι όταν σκέφτομαι ότι τελικά ο πιο κοντινός άνθρωπος που μας απομένει μέχρι το τέλος της ζωής μας (αν έχουμε βρει ταίρι κι έχει στεριώσει) δεν είναι κάποιος συγγενής μας βιολογικός ούτε κάποιος που ξέραμε από πάντα αλλά κάποιος που γνωρίσαμε σε μεγάλη ηλικία και τελικά ξεπέρασε σε αγάπη και οικειότητα τα άτομα με τα οποία μας δένει βιολογική συγγένεια κ τα ξέραμε από όταν γεννηθηκαμε. Δεν είναι συγκινητικό ότι ο άνθρωπος που θα μας μείνει μέχρι το τέλος είναι ένας άνθρωπος που μας τον έφερε τελειως τυχαία το σύμπαν κοντά μας; Που αν δεν βρισκόμασταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή μπορεί να μην τον γνωρίζαμε ποτέ; Ξαναλέω στην περίπτωση που είμαστε τυχεροί και έχουμε βρει ταίρι και κράτησε τόσο. Βασικά αυτό που με συγκινεί (και κλασικά δεν μπορώ να το διατυπώσω) είναι το πόσο τυχαίο είναι το να βρεθεί ένα τέτοιο άτομο για εμάς μέσα από τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων κ να είναι αυτό ο πιο κοντινός μας άνθρωπος όταν κλείσουμε τα μάτια μας. Το σκέφτομαι συχνά ότι ο άντρας μου (ολλωνων δηλαδή) δεν είναι συγγενής μου και όμως τελικά γίνεται πιο κοντινός από τους γονείς κ τα αδέρφια μας. Και ότι ενώ δεν είμαστε συγγενείς, το παιδί μας έχει συγγενείς και τους δύο (τα υπαρξιακά μου πάλι, θετικά αυτή τη φορά).

Τώρα όταν λένε αυτοί οι μεγάλοι ότι φεύγει ο έρωτας και μένει η αγάπη, δεν έχω καταλάβει αν εννοούν ότι φεύγει αυτο το φτερούγισμα στην καρδιά ή αν φεύγει το σεξουαλικό κομμάτι ή και τα δύο. (Για να επανέλθω και στο θέμα του τοπικ μετά την παρένθεση που κόντεψα να βάλω τα κλάματα καθώς την έγραφα!)

[ninaki80]

η ερωτηση vομιιζω οτι πρεπει  vα ειvαι αv υπαρχει το ΤΕΛΕΙΟ κ οχι αv υπαρχει τογια παvτα ερωτευμεvοι... το τελειο δεv υπαρχει σιγουρα... το θεμα ειvαι ποσα μπορει vα αvτεξει οεvας απτοv αλλο.. 

Εμεις ειμαστε 14 χροvια μαζι ερωτευμεvοι ακομα οχι τελειοι ομως .  οσο ειμασταv μοvοι μας υπηρχε μια ξεvοιασια με το παιδι ηρθε εvα τεραστιο σοκ.. ξαφvικα το αvεμελοι βολταρουμε ηρθε κ αvαποδογυρισε .πιο πολλαεξοδα πιο πολλες ευθυvες αvχος αvχος κτλ. Εvα σοκ το παθαμε αλλα βρισκουμε εvα ρυθμο κ οπου μμας βγαλει. 

ευτυχισμεvα ζευγγαρια ξερω αρκετα δεv ειvαι τελεια ομως απλως εχουv μαθει τα ελλατωματα τους vα μηv τα θεωρουv πια συμαvτικα οεvας για τοv αλλο.

 

[Έσπερος]

5 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Βασικά αυτό που με συγκινεί (και κλασικά δεν μπορώ να το διατυπώσω) είναι το πόσο τυχαίο είναι το να βρεθεί ένα τέτοιο άτομο για εμάς μέσα από τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων κ να είναι αυτό ο πιο κοντινός μας άνθρωπος όταν κλείσουμε τα μάτια μας. Το σκέφτομαι συχνά ότι ο άντρας μου (ολλωνων δηλαδή) δεν είναι συγγενής μου και όμως τελικά γίνεται πιο κοντινός από τους γονείς κ τα αδέρφια μας.

εγω να πω την αμαρτία μου κ να πυροδοτήσω ένα νέα θέμα, αυτό όταν το σκέφτομαι σοκάρομαι, τρομάζω κ αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε άραγε να συμβαίνει αλλιώς. Αυτό όταν έκανα παιδί άρχισα να το σκέφτομαι, πριν ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό, μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι νόημα έχει να κανεις οικογένεια αν είναι στο μέλλον να διαλυθούν έτσι οι δεσμοί αίματος από ένα τρίτο πρόσωπο. (φοβάμαι ότι θα γίνω πολύ κακιά πεθερά)

[Chrysoum]

Εμείς με τον άντρα μου δεν είμαστε πολλά χρόνια μαζί, εάν σκεφτείς δηλαδή ότι σε λίγο θα έχουμε 3 παιδιά μαζί, είμαστε 6 χρόνια. Αλλά δεν περάσαμε ποτέ την χαλαρή αυτή φάση της αρχής, ήμασταν συνέχεια μαζί από την αρχή (λόγω δουλειάς). Τέλος πάντων είμαστε καλά μαζί, είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του και παθαίνω και εγω αυτό που παθαίνει η @little lambαλλά με τα αθλητικά. Γενικά ο άντρας μου είναι πολύ φιτ, οπότε ο αθλητισμός είναι και το φυσικό του στοιχείο, τα άλλα δεν του πάνε. Μην το δω δηλαδή να κάνει σκι, κάτι παθαίνω!

Όσο για προσπάθεια και υπομονή, εντάξει, άπειρη, και από τις 2 πλευρές. Αλλά έτσι δεν είναι; τα ελαττώματα του όμως (που ομολογουμένως ο άντρας μου είναι δύσκολος άνθρωπος) δε νιώθω να με πνίγουν, έχει άλλα τόσα καλά οπότε καπως ισορροπεί. Ελπίζω πως το ίδιο αισθάνεται κι αυτός για μένα, έτσι δείχνει τουλάχιστον. Εμένα αυτό που με τρομάζει είναι ότι είμαστε πολύ μαζί ακόμα, σκέφτομαι μήπως ζω σε μια φούσκα και αν ξεφουσκώσει τότε θα είναι πολύ χειρότερα από ότι εάν ανοιγομασταν και λίγο με άλλο κόσμο; εγώ εδώ γνωστούς έχω λίγους και με τα παιδιά και ιδίως τώρα τον covid δεν τους βλέπω σχεδόν καθόλου. Ο άντρας μου πάλι που έχει φίλους, τους βλέπει κι αυτός λίγο γιατί πλέον είναι σε άλλη φάση, έχουν όλοι μεγάλα παιδιά και κάνουν πράγματα που ο ίδιος δεν μπορεί και δεν θέλει κιόλας να κάνει. Κάθε φορά που γυρνάει μου λέει πόσο βαρετά ήταν και πόσο του έλειψα. Απλά σκεφτομαι ότι αν ποτέ έρθει ο χωρισμός (ποτέ δεν ξέρεις) τότε θα είναι πολύ δύσκολο και για τους 2 μας και ειδικά για εμένα που θα πρέπει κιόλας να ζω εδώ μέχρι τα παιδιά να ενηλικιωθουν.

Όσο για το πως ήταν η σχέση μας μετα το παιδί... Εντάξει, μη σου τύχει και παιδί με συνεχείς κολικούς. Ελεγα, αυτό ήταν, ήταν όλα λάθος! Στο δεύτερο όμως ειμασταν μια χαρά, ίσα ίσα μας ένωσε σχεδόν αμέσως κι άλλο, ελπίζω τώρα και το τρίτο να είμαστε εξίσου καλά. 

Just now, Έσπερος said:

εγω να πω την αμαρτία μου κ να πυροδοτήσω ένα νέα θέμα, αυτό όταν το σκέφτομαι σοκάρομαι, τρομάζω κ αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε άραγε να συμβαίνει αλλιώς. Αυτό όταν έκανα παιδί άρχισα να το σκέφτομαι, πριν ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό, μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι νόημα έχει να κανεις οικογένεια αν είναι στο μέλλον να διαλυθούν έτσι οι δεσμοί αίματος από ένα τρίτο πρόσωπο. (φοβάμαι ότι θα γίνω πολύ κακιά πεθερά)

Αυτό το σκέφτομαι και εγω αλλά υπό άλλο πρίσμα. Σκέφτομαι την σχέση μου με τα παιδιά μου, πόσο μεγάλη είναι για εμένα και αντιθέτως πόσο μικρή αισθάνομαι την σχέση μου με τους δικούς μου γονείς. Και λέω έτσι θα γίνει και για τα παιδιά μου; παρηγορουμαι με το γεγονός ότι με τους γονείς μου είμαστε πραγματικά από άλλο πλανήτη και δεν έχουμε τίποτα κοινό. Ίσως και να μην είναι έτσι με τα παιδιά, θα δείξει. 

[Deena]

Βλέπω ότι σας τρώω όλες 

 

20+ χρόνια and counting!

 

Εγώ δεν είμαι καθόλου ρομαντική, ως μικρό κορίτσι και έφηβη ποτέ δεν οραματιζόμουν ούτε ονειρευόμουν τον μεγάλο έρωτα, το για πάντα κλπ.

 

Μου τα έφερε τελείως αλλιώς η ζωή, καθώς ερωτεύτηκα πάρα πολύ τον άντρα μου σε πολύ μικρή ηλικία και αυτος το ίδιο, όλοι γύρω μας περίμεναν το συναίσθημα να «ξεφουσκώσει» και εγώ το ίδιο για να είμαι ειλικρινής. Όταν ήμουν 20 ετών και παρόλο που ήμουν φουλ ερωτευμένη δεν περίμενα να φτάσω να τον παντρευτώ, θεωρούσα δεδομένο ότι κάποια στιγμή η σχέση θα τελειώσει, αλλά για...στατιστικούς λόγους και βάσει πιθανοτήτων, δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα συνεχίζαμε για τόσο πολλά χρόνια να θελουμε να είμαστε μαζί.

 

Και όμως, σχεδόν 22 χρόνια μετά δεν έχω σκεφτεί ούτε μια φορά ότι έκανα βλακεία και ότι ήταν χαζομάρα που δεν δοκίμασα σχέση και με άλλους. Περάσαμε διάστημα σχέσης από απόσταση γύρω στα 2 χρόνια, στα οποία υπέστην πολύ στενή πολιορκία από καποιον που με ήθελε χρόνια και θέλησε να αδράξει την ευκαιρία, μιλάμε για πολιορκία από τις λίγες, δεν μπήκα καν σε πειρασμό.

 

Επειδη παραμένω λογική και ρεαλίστρια, δεν θεωρώ δεδομένο ότι θα είμαστε μαζί για πάντα και επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει χρειαστεί να συμβιβαστώ για να μείνω στην σχέση, αντίθετα είμαι γνήσια ευτυχισμένη μέσα σε αυτήν, δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το κάνω εφόσον αλλάξουν τα πράγματα, εάν δηλαδή πάψω να περνάω καλά και «πρέπει» να μείνω στον γάμο λόγω παιδιών ή επειδή είναι safe και γνώριμο.

 

Θα αναγνωρίσω ότι, ως σπάνια περίπτωση, δεν έχω βιώσει τις εμπειρίες του χωρισμού και της απογοήτευσης, για τις οποίες όλοι λένε ότι είναι χρήσιμες και απαραίτητες. Ωστόσο, η ύπαρξη σε μια σχέση που σε κρατά ευτυχισμένο και σε κανει να αισθάνεσαι επιθυμητός και αγαπητός κάθε μέρα επι τόσα χρόνια δίνει μια διαφορετικού τύπου εμπειρία και αυτοπεποίθηση που συναντάται ακόμα πιο σπάνια.

[mama16]

7 ώρες πρίν, Super.mum είπε:

Εμείς με τον άντρα μου είμαστε 5 χρόνια μαζί. Ευτυχώς όλα πάνε πολύ καλά μεταξύ μας. Δεν νιώθω ότι έχει αλλάξει το συναίσθημα αυτό που ένιωθα στη αρχή για εκείνον. Ίσως να έχει μεγαλώσει κιόλας. Υπάρχει κατανόηση ... και οι δυο μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου. Βλέπουμε τις θυσίες που κάνουμε και οι δυο .. τις προσπάθειες. Βλέπουμε την κούραση και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Όλα λύνονται πάντα με κουβέντα και σχεδόν ποτέ με καυγάδες. Στα 5 χρόνια που είμαστε μαζί στοίχημα να είχαμε και δυο καυγάδες με φωνές. Η μια φορά ήταν μπροστά στο παιδί και είχα πει τότε ότι ότι και να συμβεί ... βρε ο κόσμος να χαλάσει βρε και τι να μην γίνει ... δεν θα ξανά τσακωθούμε μπροστά στο παιδί και από τότε όντως δεν το έχουμε κάνει. Όταν το ζευγάρι πάντως καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον , υπάρχει σεβασμός και αγάπη ... θεωρώ ότι το «για πάντα» μπορεί να υπάρξει. Ευτυχώς έχω παραδείγματα γύρο μου που αποδεικνύουν καθημερινά ότι το για πάντα υπάρχει και μπορεί να υπάρξει ... με πολλές υποχωρήσεις ... και χωρίς εγωισμούς φυσικά 

Συμφωνώ απόλυτα κ μακάρι να μην αλλάξει ούτε στα 20 χρόνια γάμου ούτε ποτέ! 

6 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Μεγάλη κουβέντα γιατί ο καθένας εννοεί αλλιώς το "ερωτευμένος". Εμείς είμαστε μαζί 6 χρόνια. Παντρεμένοι και σε συγκατοίκηση τα σχεδόν 3 από αυτά. Υπάρχουν καβγαδακια αλλά είναι πάντα για δουλειές του σπιτιού, όχι κάποιο σοβαρό θέμα δηλαδή. Για το "ερωτευμένοι", όταν τον βλέπω με ωραία ρούχα (πουλόβερ, πουκάμισο, παντελόνι κανονικό, παπουτσι μη αθλητικό), φακούς επαφής κι όταν εχει βάλει και κάποιο άρωμα, νιώθω ακριβώς όπως οταν τον γνωρισα και τον ερωτεύτηκα! Σαν τα καρτούν που τους βγαίνουν καρδούλες από τα μάτια! Με κοστούμι ή παλτό ακόμα περισσότερο. Φυσικά δεν εννοώ ότι περιορίζονται στο εμφανισιακο κομμάτι αυτά που νιώθω, απλά θέλω να πω ότι υπάρχει ακόμα αυτό το φτερούγισμα και χτυποκάρδι του πρώτου ραντεβού ή πρώτου φιλιού και μου βγαίνει κυρίως όταν τον βλέπω έτσι κι όχι σε τελείως καθημερινές στιγμές ξερω'γω οταν καθαρίζουμε πατάτες  Ούτε όταν είναι με αθλητικά, αν και σε πολλές φίλες μου αυτό αρέσει, δεν τους αρέσουν κοστούμια και τετοια. Εμένα αν και αριστερών σχετικά φρονημάτων, ομολογώ ότι τρελαίνομαι, θεωρώ ότι κολακεύουν πολύ τον άντρα (νέος κύκλος συζητήσεων για το λουκ των αντρών τώρα). 

Εγώ από μεγάλα ζευγάρια του κύκλου μου, εννοώ ηλικίες 60-80, πολύ αγαπημένα και όχι συμβιβασμενα (ελάχιστα που δίνουν την εντύπωση συμβιβασνενων έχω υπόψη μου), από τα αγαπημένα λοιπόν έχω ακούσει πολλές φορές ότι σιγά σιγά φεύγει ο έρωτας και μένει μια πολύ δυνατή αγάπη. Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, έχω πολλά χρόνια μπροστά μου να το ανακαλύψω, δεν μου φαίνεται όμως εκ προοιμίου κακό. Η ζωή μας έχει φάσεις που αλλάζουν και η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της. Όλες οι φάσεις είναι για να τις ζούμε. Το λέω φυσικά με την προϋπόθεση ότι όντως δεν είναι συμβιβασμός και όντως μένει μια αγαπη σαν να είναι ο πιο αγαπημένος σου άνθρωπος, σαν να τον ήξερες από πάντα. Εγώ συγκινούμαι όταν σκέφτομαι ότι τελικά ο πιο κοντινός άνθρωπος που μας απομένει μέχρι το τέλος της ζωής μας (αν έχουμε βρει ταίρι κι έχει στεριώσει) δεν είναι κάποιος συγγενής μας βιολογικός ούτε κάποιος που ξέραμε από πάντα αλλά κάποιος που γνωρίσαμε σε μεγάλη ηλικία και τελικά ξεπέρασε σε αγάπη και οικειότητα τα άτομα με τα οποία μας δένει βιολογική συγγένεια κ τα ξέραμε από όταν γεννηθηκαμε. Δεν είναι συγκινητικό ότι ο άνθρωπος που θα μας μείνει μέχρι το τέλος είναι ένας άνθρωπος που μας τον έφερε τελειως τυχαία το σύμπαν κοντά μας; Που αν δεν βρισκόμασταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή μπορεί να μην τον γνωρίζαμε ποτέ; Ξαναλέω στην περίπτωση που είμαστε τυχεροί και έχουμε βρει ταίρι και κράτησε τόσο. Βασικά αυτό που με συγκινεί (και κλασικά δεν μπορώ να το διατυπώσω) είναι το πόσο τυχαίο είναι το να βρεθεί ένα τέτοιο άτομο για εμάς μέσα από τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων κ να είναι αυτό ο πιο κοντινός μας άνθρωπος όταν κλείσουμε τα μάτια μας. Το σκέφτομαι συχνά ότι ο άντρας μου (ολλωνων δηλαδή) δεν είναι συγγενής μου και όμως τελικά γίνεται πιο κοντινός από τους γονείς κ τα αδέρφια μας. Και ότι ενώ δεν είμαστε συγγενείς, το παιδί μας έχει συγγενείς και τους δύο (τα υπαρξιακά μου πάλι, θετικά αυτή τη φορά).

Τώρα όταν λένε αυτοί οι μεγάλοι ότι φεύγει ο έρωτας και μένει η αγάπη, δεν έχω καταλάβει αν εννοούν ότι φεύγει αυτο το φτερούγισμα στην καρδιά ή αν φεύγει το σεξουαλικό κομμάτι ή και τα δύο. (Για να επανέλθω και στο θέμα του τοπικ μετά την παρένθεση που κόντεψα να βάλω τα κλάματα καθώς την έγραφα!)

Ελπίζω να φεύγει μόνο αυτό το φτερούγισμα κ όχι το σεξουαλικό κομμάτι! Κ εγώ όταν βλέπω τον άντρα μου ντυμένο ωραία κ φορώντας το άρωμα του με τρελαίνει, τον κοιτάω με άλλο μάτι (μη σου πω ότι θέλω να του ορμηξω επιτόπου!!)

Κ εγώ έχω σκεφτεί άπειρες στιγμές τι θα γινόταν αν δεν είχα πάει για πρακτική εκεί που τον γνώρισα κ είχα πάει κάπου αλλού.. (ήμουνα ανάμεσα σε 2, σε νοσοκομείο κ ινστιτούτο ομορφιάς κ αδυνατίσματος αλλά είχα σαν πρώτη επιλογή το νοσοκομείο που ευτυχώς με πήραν) Πως θα ήταν η ζωή μου τώρα? Πόσο διαφορετική.. Χωρίς τον άντρα μου κ τα παιδάκια μου..

4 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

η ερωτηση vομιιζω οτι πρεπει  vα ειvαι αv υπαρχει το ΤΕΛΕΙΟ κ οχι αv υπαρχει τογια παvτα ερωτευμεvοι... το τελειο δεv υπαρχει σιγουρα... το θεμα ειvαι ποσα μπορει vα αvτεξει οεvας απτοv αλλο.. 

Εμεις ειμαστε 14 χροvια μαζι ερωτευμεvοι ακομα οχι τελειοι ομως .  οσο ειμασταv μοvοι μας υπηρχε μια ξεvοιασια με το παιδι ηρθε εvα τεραστιο σοκ.. ξαφvικα το αvεμελοι βολταρουμε ηρθε κ αvαποδογυρισε .πιο πολλαεξοδα πιο πολλες ευθυvες αvχος αvχος κτλ. Εvα σοκ το παθαμε αλλα βρισκουμε εvα ρυθμο κ οπου μμας βγαλει. 

ευτυχισμεvα ζευγγαρια ξερω αρκετα δεv ειvαι τελεια ομως απλως εχουv μαθει τα ελλατωματα τους vα μηv τα θεωρουv πια συμαvτικα οεvας για τοv αλλο.

 

Εννοείται ότι το τέλειο δεν υπάρχει γιατί κ εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε τέλειοι κ είμαστε 2 διαφορετικά άτομα. Πάντως συμφωνώ, όλοι έχουμε ελαττώματα αλλά θα πρέπει σε κάποια πράγματα να υποχωρουμε κ οι 2 κ να συμβιβαζόμαστε όπως είπες

Just now, Deena είπε:

Βλέπω ότι σας τρώω όλες 

 

20+ χρόνια and counting!

 

Εγώ δεν είμαι καθόλου ρομαντική, ως μικρό κορίτσι και έφηβη ποτέ δεν οραματιζόμουν ούτε ονειρευόμουν τον μεγάλο έρωτα, το για πάντα κλπ.

 

Μου τα έφερε τελείως αλλιώς η ζωή, καθώς ερωτεύτηκα πάρα πολύ τον άντρα μου σε πολύ μικρή ηλικία και αυτος το ίδιο, όλοι γύρω μας περίμεναν το συναίσθημα να «ξεφουσκώσει» και εγώ το ίδιο για να είμαι ειλικρινής. Όταν ήμουν 20 ετών και παρόλο που ήμουν φουλ ερωτευμένη δεν περίμενα να φτάσω να τον παντρευτώ, θεωρούσα δεδομένο ότι κάποια στιγμή η σχέση θα τελειώσει, αλλά για...στατιστικούς λόγους και βάσει πιθανοτήτων, δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα συνεχίζαμε για τόσο πολλά χρόνια να θελουμε να είμαστε μαζί.

 

Και όμως, σχεδόν 22 χρόνια μετά δεν έχω σκεφτεί ούτε μια φορά ότι έκανα βλακεία και ότι ήταν χαζομάρα που δεν δοκίμασα σχέση και με άλλους. Περάσαμε διάστημα σχέσης από απόσταση γύρω στα 2 χρόνια, στα οποία υπέστην πολύ στενή πολιορκία από καποιον που με ήθελε χρόνια και θέλησε να αδράξει την ευκαιρία, μιλάμε για πολιορκία από τις λίγες, δεν μπήκα καν σε πειρασμό.

 

Επειδη παραμένω λογική και ρεαλίστρια, δεν θεωρώ δεδομένο ότι θα είμαστε μαζί για πάντα και επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει χρειαστεί να συμβιβαστώ για να μείνω στην σχέση, αντίθετα είμαι γνήσια ευτυχισμένη μέσα σε αυτήν, δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το κάνω εφόσον αλλάξουν τα πράγματα, εάν δηλαδή πάψω να περνάω καλά και «πρέπει» να μείνω στον γάμο λόγω παιδιών ή επειδή είναι safe και γνώριμο.

 

Θα αναγνωρίσω ότι, ως σπάνια περίπτωση, δεν έχω βιώσει τις εμπειρίες του χωρισμού και της απογοήτευσης, για τις οποίες όλοι λένε ότι είναι χρήσιμες και απαραίτητες. Ωστόσο, η ύπαρξη σε μια σχέση που σε κρατά ευτυχισμένο και σε κανει να αισθάνεσαι επιθυμητός και αγαπητός κάθε μέρα επι τόσα χρόνια δίνει μια διαφορετικού τύπου εμπειρία και αυτοπεποίθηση που συναντάται ακόμα πιο σπάνια.

Ουαου κ ακομα πιο ουαου που είσαι καλά μέσα στον γάμο γιατί συνήθως μετά από τόσα χρόνια το αντίθετο ακούω. Να συνεχίσετε πάντα έτσι.. 

 

Όσο για αυτό που είπατε @Έσπερος και @Chrysoum πολλές φορές κ εγώ το σκέφτομαι, ότι για τα παιδιά μου δεν θα είμαι τόσο σημαντική αλλά προσπαθώ να έχω στο μυαλό μου ότι δεν είναι κάτι το αφύσικο. Θα προσπαθήσω να είμαι καλή πεθερά κ να μην κάνω αυτά που κοροϊδεύω! Ιδιαίτερα για το γιο μου θέλω να του μάθω να αγαπάει, να προσέχει την γυναίκα του κ να μην τα περιμένει όλα στο χέρι όπως συνέβαινε παλαιότερα

[kotsifikos]

9 hours ago, samsympan said:

Όρισε το "για πάντα". Για πάντα... τι;

Αν μιλάμε για αγάπη, πραγματική αγάπη, να αγαπάς τον άλλον ανιδιοτελώς... πιστεύω υπάρχει το για πάντα. Ακόμη κι αν δεν είσαι με τον άλλο πια. Ακόμη κι αν χωρίσεις πχ. Πιστεύω το "σ'αγαπώ για πάντα" υπάρχει.

 

Αν μιλάμε για έρωτα, πόθο, καψούρα... πιστεύω πως ναι μπορεί να υπάρξει ΑΛΛΑ θέλει πολύ δουλειά. Δεν έχει καμία σχεσή με το κεραυνοβόλημα του πρώτου καιρού που σε χτυπά κατακούτελα χωρίς καν να το επιδιώξεις. Μέσα στον γάμο θέλει πολύ δουλειά αυτό. 

Το για "πάντα καψούρης-ρα" νομίζω βγαίνει αβίαστα μόνο για τους ανεκπλήρωτους έρωτες. Όχι που δεν υπήρχε ανταπόκριση απαραιτήτως, αλλά που πχ δεν ευοδώθηκαν. Και πάλι όμως δεν εισαι δια βίου ερωτευμένος με τον Άλλον. Στην ουσία είσαι ερωτευμένος με το τότε. Αυτό που ήταν ο άλλος, που ήσουν εσύ, αυτή η φλόγα που δημιουργούνταν όταν βρισκόσασταν μαζί.

 

Έτσι το βλέπω εγώ, εννοώ.

Εννοώ να είσαι με τον άλλο, να ζεις μαζί του, να έχετε φτιάξει οικογένεια , και παρόλα τα χρόνια και τις δοκιμασίες να εξακολουθείς να είσαι με τον άλλον, να τον αγαπάς με την ίδια δύναμη, να θες να είσαι μαζί του γιατί όταν δεν είσαι νιώθεις πως κάτι λείπει από εσένα νιώθεις πως είσαι μισός , να μην ζεις μαζί του επειδή έχεις συνηθίσει, ή επειδή στο πρακτικό κομμάτι δεν μπορείς να ανεξαρτητοποιηθείς, να τον κοιτάς στα μάτια και να τον θαυμάζεις πραγματικά, να νιώθεις τον έρωτα και να χτυπά η καρδιά σου όταν σε παίρνει αγκαλιά. Δεν εννοώ να είσαι με τον άλλον να ζεις συμβατικά και απλά να αφήνεις την ζωή να κυλάει.

[ΑΡΓΚ]

10 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Δεν πρόλαβα να διαβάσω όλες τις σελίδες αλλά μέχρι εκέι που κατάφερα να πω πως εγώ πάρταρα πολύ (πάααααρα πολύ ) στα μικράτα μου!!!δεν ξέρω αν υπήρχε μαγαζί τότε που έβγαινα που δεν το ήξερα, είχα γυρίσει όλη την νυχτερινή αθήνα πραγματικά. Έχω χορτάσει διασκέδαση με παρέες , με φίλες , ταξίδια διακοπές,  έχω γεμίσει από εμπειρίες, οι τρέλες ήταν πολλές στην εργένικη ζωή μου, δεν εννοώ συντροφικά αλλά με τις φίλες μου, και τις παρέες μου, πραγματικά έχω περάσει πολύ ωραία!!!Όταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν χορτασμένη το ίδιο και εκέινος όμως παρόλα αυτά και μαζί κάναμε άπειρες τρέλες με τις παρέες μας. 

ρε κορίτσια εγώ δεν πιστεύω πως ισχύει αυτό το ''για πάντα'', εκεί έχω καταλήξει. Ο δικός μου γάμος για την ώρα είναι σε πολύ καλό επίπεδο όμως με το χέρι στην καρδιά δεν ξέρω αν είμαστε η εξαίρεση του κανόνα αλλά το ''για πάντα'' δεν νομίζω πως υπάρχει.

 

 

Νομίζω υπάρχουν 2 κατηγορίες σε όσους γερνάνε μαζί:

- Εκεί που υπάρχει τρελός  συμβιβασμός και μένεις για οικονομικούς λόγους, γιατί δε θες να αλλάξεις σπίτι, γιατί έχεις βολευτεί. Οπότε είτε απλά ζεις αδιάφορα, είτε κάνεις και τα στραβά μάτια σε απαράδεκτες καταστάσεις. 

- Και εκεί που όντως τα συναισθήματα παραμένουν, ή τέλος πάντων αρκετά συναισθήματα για να νιώθεις ότι ο όποιος συμβιβασμός αξίζει τον κόπο. Νομίζω είναι πιο σπάνιο αυτό, αλλά εντάξει δεν είναι και 1 στα 1000, συμβαίνει και αρκετά συχνά.

[Έσπερος]

Just now, mama16 είπε:

Όσο για αυτό που είπατε @Έσπερος και @Chrysoum πολλές φορές κ εγώ το σκέφτομαι, ότι για τα παιδιά μου δεν θα είμαι τόσο σημαντική αλλά προσπαθώ να έχω στο μυαλό μου ότι δεν είναι κάτι το αφύσικο. Θα προσπαθήσω να είμαι καλή πεθερά κ να μην κάνω αυτά που κοροϊδεύω! Ιδιαίτερα για το γιο μου θέλω να του μάθω να αγαπάει, να προσέχει την γυναίκα του κ να μην τα περιμένει όλα στο χέρι όπως συνέβαινε παλαιότερα

σ αυτά κ εγω θέλω να είμαι καλή πεθερά. απλώς φοβάμαι ότι θα μου βγει κάτι του στιλ «ήρθε αυτή η ξένη να κλέψει το γιο μου κ να του μάθει άλλες συνήθειες κ να τον ξεκόψει»!!!

[kotsifikos]

8 hours ago, mama16 said:

Εμένα πάντως με στεναχωρεί πολύ όταν ακούω πως δεν υπάρχει το "για πάντα".. Θέλω πολύ να το ζήσω κ δεν μπορώ να φανταστώ αύριο μεθαύριο να μην είμαι μαζί με τον άντρα μου! Βέβαια εννοείται ότι θέλει μεγάλη προσπάθεια αλλά αν υπάρχει αμοιβαία αγάπη, κατανόηση, επικοινωνία και ειλικρίνεια νομίζω μπορούμε να τα καταφέρουμε! 

 

Με τους άντρες σας πόσα χρόνια είστε μαζί? Νιώθετε ακόμα αγάπη και ότι είστε ερωτευμένες? Κ αν όχι στα πόσα χρόνια πέρασε? Εγώ με τον άντρα μου σύνολο είμαστε μαζί 9 χρόνια, σε γάμο είμαστε 5 και 6 χρόνια συζουμε! Νιώθω ακόμα ερωτευμένη κ ελπίζω να μην μου φύγει και να μην του φύγει ποτέ!!

Εμείς είμαστε 14 χρόνια μαζί, 11 σε γάμο και τρία σχέσης, συζούμε 13 χρόνια. έχουμε ζήσει μία υπέροχη μαζί , έχω ζήσει μαζί του τον κεραυνοβόλο έρωτα , τον απόλυτο, έχουμε περάσει τις φάσεις μας όμως κρατάμε γερά για την ώρα. παρόλο που έχω μία πολύ καλή σχέση με τον άντρα μου εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν υπάρχει το για πάντα, πραγματικά, δεν ξέρω όσο μεγαλώνω γίνομαι λιγότερο ρομαντική  και πιστεύω πως είναι πολυ σπάνιο αυτό, για αυτό ξαναλέω ίσως να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα, ίσως να κρατήσει για πάντα αυτό, όμως δεν μπορώ να πω από τώρα αυτό, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να έρθει αύριο. Το σίγουρα είναι πως αν κάποια στιγμή τελειώσει (κάτι το οποίο φυσικά απεύοχμαι ), εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον έχω αγαπήσει με όλο μου το είναι!! Σίγουρα δεν θα μπορέσω να αγαπήσω κάποιον με την ίδια δύναμη. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, kotsifikos είπε:

Εννοώ να είσαι με τον άλλο, να ζεις μαζί του, να έχετε φτιάξει οικογένεια , και παρόλα τα χρόνια και τις δοκιμασίες να εξακολουθείς να είσαι με τον άλλον, να τον αγαπάς με την ίδια δύναμη, να θες να είσαι μαζί του γιατί όταν δεν είσαι νιώθεις πως κάτι λείπει από εσένα νιώθεις πως είσαι μισός , να μην ζεις μαζί του επειδή έχεις συνηθίσει, ή επειδή στο πρακτικό κομμάτι δεν μπορείς να ανεξαρτητοποιηθείς, να τον κοιτάς στα μάτια και να τον θαυμάζεις πραγματικά, να νιώθεις τον έρωτα και να χτυπά η καρδιά σου όταν σε παίρνει αγκαλιά. Δεν εννοώ να είσαι με τον άλλον να ζεις συμβατικά και απλά να αφήνεις την ζωή να κυλάει.

 

ΧΑΧΑ μου θύμισες τώρα φίλη που έχει πια πατήσει τα 50 και αυτή και ο άντρας της και τα παιδιά (δίδυμα) φέτος τελειώνουν το Λύκειο. Τουλάχιστον 10 χρόνια τώρα, τον αποκαλεί "ο Βούδας" όταν μιλάει γι αυτόν (λόγω κιλών, όχι λόγω ηρεμίας), αυτός τη μειώνει από το πρωί μέχρι το βράδυ γιατί είναι δημόσιος υπάλληλος και άρα τεμπέλα, βρίζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ, σκηνές τύπου πιάτα να σπάνε γιατί ξέχασε ο ένας να βάλει τα άπλυτα στο πλυντήριο ή κινητά  να πετάνε από το παράθυρο γιατί η άλλη δνε πλήρωσε το λογαριασμό, να πλακώνονται σε διακοπές και ο ένας από τους δύο να γυρνάει με το ΚΤΕΛ σπίτι, κανείς από τους δύο δε μιλάει με το σόι του αλλουνού ούτε καν για τα προσχήματα κλπ. Δε μιλαώ για ερωτικά καβγαδάκια, ευτυχώς ούτε για σωματική βία, αλλά δύο άνθρωποι που πραγματικά εδώ και πολλά χρόνια απεχθάνονται ο ένας τον άλλον.

Ε λοιπόν, όταν την ρώτησα την φίλη αν τώρα που τα παιδιά φεύγουν θα χωρίσουν επιτέλους, η απάντηση ήταν μία σοκαρισμένη έκφραση, γιατί έχουν σπίτι μαζί και σιγά μην ξαναφτιάξουν τη ζωή τους τώρα, και μια χαρά λέει περνάνε, ο άντρας της θα μετατρέψει την τραπεζαρία σε κρεβατοκάμαρα να πάει εκεί κιόλας, και μια χαρά. 

Και δε νομίζω ότι είναι το μόνο ζευγάρι που ζει έτσι.