Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες.

[Έσπερος]

9 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Χμμ, δηλαδή μιλάμε για μία έντονη παρέμβαση του ενήλικα, κρυμμένη πίσω από μία θεωρία που λέει να μην παρεμβαίνουμε; Δηλαδή ακριβώς ότι κάνει ο μέσος γονιός, αλλά με τη διαφορά ότι εδώ ο γονιός πιστεύει ότι κάνει κάτι διαφορετικό; 

Η διαφορά απλώς είναι στο τι λέει, όχι το ποσο επεμβαίνει. Αυτό καταλαβαίνω. επεμβαίνει σαν μεσολαβητής για να βοηθησει να λυθει το θεμα με πρωτοβουλια των παιδιων, να πουν μονα τους οτι ενοχλήθηκαν, να ζητησουν συγνώμη μονα τους, να καταλήξουν μονοι τους τι έφταιξε κ θσως να βρουν κ κοινα αποδεκτή λυση. κ είναι σε ετοιμότητα, αν η συζήτηση των παιδιών προχωρήσει μόνη της, να μην πει τίποτα. Το δεν παρεμβαίνει το εννοει οτι δεν λεει "δεν χτυπάμε", "ζήτα συγνώμη", "ειστε φιλοι κ πρεπει να παίζετε μαζί" κ τέτοια. 

[Lenia16]

Just now, Έσπερος είπε:

Η διαφορά απλώς είναι στο τι λέει, όχι το ποσο επεμβαίνει. Αυτό καταλαβαίνω. επεμβαίνει σαν μεσολαβητής για να βοηθησει να λυθει το θεμα με πρωτοβουλια των παιδιων, να πουν μονα τους οτι ενοχλήθηκαν, να ζητησουν συγνώμη μονα τους, να καταλήξουν μονοι τους τι έφταιξε κ θσως να βρουν κ κοινα αποδεκτή λυση. κ είναι σε ετοιμότητα, αν η συζήτηση των παιδιών προχωρήσει μόνη της, να μην πει τίποτα. Το δεν παρεμβαίνει το εννοει οτι δεν λεει "δεν χτυπάμε", "ζήτα συγνώμη", "ειστε φιλοι κ πρεπει να παίζετε μαζί" κ τέτοια. 

Η όλη διαφωνία ξεκίνησε από την υποστήριξη της απόλυτης μη παρέμβασης. Συγκεκριμένα στα πρώτα ποστς ειπώθηκε ότι αφήνω το παιδι μου να είναι είτε καλό είτε κακο, να γνωρίσει τον κόσμο όπως αυτό επιθυμεί, δε παρεμβαίνω ποτέ παρά μόνο αν μου ζητηθει και εγώ είτε μ αρέσει είτε όχι θα είμαι δίπλα του σαν μάνα. Όχι από τη σεντιρ αλλά συμφώνησε. Κάνω λάθος; Όταν λοιπόν κάποιοι αντέδρασαν σε αυτή τη στάση θεωρήθηκε ότι υποστηρίζουν το κήρυγμα κ το μαλωμα ενώ μιλουσαμε απλά για συζήτηση! Παρόλα αυτά η συζήτηση θεωρήθηκε παρέμβαση. Ε λοιπόν απ' ότι φαίνεται πρέπει να θεσουμε κανόνες κ στη συζήτηση προκειμενου να τη βαφτίσουμε μη ή ελαχιστη ή μεγάλη παρέμβαση μπας και συνεννοηθουμε.

On 28/11/2019 at 3:16 ΠΜ, Nefeli2014 είπε:

Νομίζω πάντως κοπέλες πως η αλήθεια και το σωστό ειναι κάπου στη μέση. 

Στο δια ταύτα, να επανέλθουμε με παραδείγματα, εμένα προσωπικά αυτά με βοηθούν.

Έχετε ένα παιδάκι στην τάξη πάρα μα πάρα πολύ επιθετικό. Έχουν γίνει ενστάσεις από όλες τις μήτερες. Εχουν γίνει ενστάσεις από τη δασκάλα στους γονείς κι από τους άλλους γονείς στους άλλους γονεις. 

Αποτέλεσμα :οι γονείς του παιδιού να μη μιλάνε σε κανέναν μας το πρωί και να βρίζουν τη δασκάλα. Πως αυτή φταίει που δεν μπορεί να τον κάνει καλά.

Παράλληλα να συνεχίζεται η επιθετικοτητα του. Κι όταν εγώ προτείνω στειλτον σπίτι του, η απάντηση είναι απαγορεύεται. Όταν η άλλη μητέρα προτείνει να το δει κάποιος ειδικός η απάντηση είναι φέτος δεν παίζει παράλληλη στήριξη και καααποοια στιγμή θα το δει ο σύμβουλος. 

 

Οπότε μηδέν εις το πηλίκο. Αποτέλεσμα παιδιά δαρμενα, μάθημα δύσκολο έως καθόλου, δασκάλα απογοητευμένη. 

 

Τι κάνετε με τα παιδιά σας? Δώστε παραδείγματα, όχι θεωρίες

Στειλτον σπίτι του; Δηλαδή είσαι υπέρ της μη παρέμβασης μόνο όταν αυτή δε χρειάζεται! Θα σου πω εγω τι να κάνεις απ' αυτά που έχω καταλάβει. Τίποτα. Κάποια στιγμή το παιδάκι θα καταλάβει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος, θα έρθει αντιμετωπο με τα συναισθήματα του κ θα σταματήσει. Τα υπόλοιπα βέβαια μπορεί να έχουν αποκτήσει ψυχικά τραύματα αλλά δε μας νοιάζει. 

[Έσπερος]

Just now, Lenia16 είπε:

Η όλη διαφωνία ξεκίνησε από την υποστήριξη της απόλυτης μη παρέμβασης. Συγκεκριμένα στα πρώτα ποστς ειπώθηκε ότι αφήνω το παιδι μου να είναι είτε καλό είτε κακο, να γνωρίσει τον κόσμο όπως αυτό επιθυμεί, δε παρεμβαίνω ποτέ παρά μόνο αν μου ζητηθει και εγώ είτε μ αρέσει είτε όχι θα είμαι δίπλα του σαν μάνα. Όχι από τη σεντιρ αλλά συμφώνησε. Κάνω λάθος; Όταν λοιπόν κάποιοι αντέδρασαν σε αυτή τη στάση θεωρήθηκε ότι υποστηρίζουν το κήρυγμα κ το μαλωμα ενώ μιλουσαμε απλά για συζήτηση! Παρόλα αυτά η συζήτηση θεωρήθηκε παρέμβαση. Ε λοιπόν απ' ότι φαίνεται πρέπει να θεσουμε κανόνες κ στη συζήτηση προκειμενου να τη βαφτίσουμε μη ή ελαχιστη ή μεγάλη παρέμβαση μπας και συνεννοηθουμε.

Σ αυτό εχεις δικιο, άλλα καταλαβαίναμε στην αρχη κ αλλα εδειξε το παραδειγμα. Γιατι στην αρχη κ εγω καταλαβαινα οτι αν δεν υοαρχει φοβος να βρεθει καποιο με σπασμένο κεφαλι, τα αφηνεις να βρουν την ακρη μονα τους! 

[Lenia16]

Just now, Έσπερος είπε:

Σ αυτό εχεις δικιο, άλλα καταλαβαίναμε στην αρχη κ αλλα εδειξε το παραδειγμα. Γιατι στην αρχη κ εγω καταλαβαινα οτι αν δεν υοαρχει φοβος να βρεθει καποιο με σπασμένο κεφαλι, τα αφηνεις να βρουν την ακρη μονα τους! 

Εγώ παλι ρε Έσπερος κατάλαβα ότι ακόμα κ τότε αν δε σου το ζητήσουν δεν επεμβαίνεις. Αυτός που έσπασε το κεφάλι του άλλου κάποια στιγμή θα καταλάβει τι έκανε λαθος κ αυτός με το σπασμένο, θα καταλάβει κ αυτός κάτι αλλά δεν ξέρω τι. Μάλλον να μάθει να αποφεύγει τους επικίνδυνους που δεν κατάλαβαν κ συνεχίζουν να κάνουν οτι θέλουν.

[Sentir...natureza]

Διαβαστε σας παρακαλω ξανα τις παραθεσεις, κανενας δεν εγραψε να τα αφηνεις να σπανε κεφαλια. Απλα να μην επεμβαινεις με διδακτισμο και χωρις σεβασμο προς την ικανοτητα του παιδιου να βρει την απαντηση μονο του. Η συζητηση και ο διαλογος δεν ακυρωθηκαν, απλα προσεχουμε να γινονται (οταν κρινεται αναγκαιο) με λεπτοτητα, με τροπο που να βοηθαει τα παιδια να ανακαλυψουν μονα τους τον τροπο να συνυπαρχουν.

[Fenia27]

@Sentir...natureza αυτο που απλα σχολιασα γιατι διαβαζοντας το παραδειγμα σου ηταν λες και διαβαζω το βιβλιο, ειναι οτι το συγκεκριμενο βιβλιο δεν στηριζει την απολυτη ελευθερια και μη παρεμβαση ετσι οπως θετετε παραπανω στην συζητηση...Συμφωνω με τα παιδια να τα βρισκκουν μονα τους και πολλα που γραφει το βιβλιο τα εφαρμοζω...Παιζει ομως ρολο ο τοπος, η ηλικια των παιδιων και γενικα η "φαση"...Ειναι αλλο η ελευθερια του παιδιου να συμπεριφερεται ασχημα μεχρι να το καταλαβει και ειναι διαφορετικο παρολο που το παιδι συμπεριφερεται ασχημα ο γονιος να το καθοδηγει, να του δινει ενα πλαισιο ωστε και το παιδι το ιδιο να αντιληφθει το συναισθημα του και να το αντιμετωπισει με σεβασμο...Αυτο δνε σημαινει βεβαια οτι δεν θα υπαρξει και η συνεπεια οταν μια συμπεριφορα επαναλαμβανεται....Δεν διαφωνω καπου μαζι σου πανω στο παραδειγμα, απλα ολα θελουν διακριση και ορια γιατι η θεωρια απεχει απο την πραξη κατα πολυ.

 

Πισω στο θεμα της @Nefeli2014, δεν νομιζω οτι πλεον ειναι στο χερι σου (ουτε και ποτε ηταν βασικα) για να λυθει το θεμα με το παιδακι. Απλα υπομονη...

[Sentir...natureza]

Just now, Fenia27 είπε:

απολυτη ελευθερια και μη παρεμβαση ετσι οπως θετετε παραπανω στην συζητηση.

Δεν νομιζω οτι τεθηκε θεμα απολυτης ελευθεριας και μη παρεμβασης οταν κριθει αναγκαιο. Ακομη και στο παραδειγμα της @kineπου θεωρηθηκε ακραιο απο πολλους εχει μια ελαχιστη παρεμβαση της δασκαλας, αλλα αξιολογωντας την κατασταση εκεινη τη στιγμη κριθηκε οτι χρειαζοταν μονο αυτο. Προφανως και αν ειχαν αρχισει να χτυπιουνται δεν θα καθοταν η δασκαλα να περιμενει να σταματησουν, αυτο προσπαθω να πω τοσες φορες και επιμενετε να υποστηριζετε οτι αυτο γραφτηκε (αν αυτο καταλαβατε εσεις ειναι αλλο θεμα). Προφανως, θα διεκοπτε το ξυλο και χωρις τιμωριες και κηρυγμα θα εδειχνε τον δρομο στα παιδια να βρουν τι εφταιξε και τι μπορει να γινει.

[kotsifikos]

Just now, Sentir...natureza said:

Διαβαστε σας παρακαλω ξανα τις παραθεσεις, κανενας δεν εγραψε να τα αφηνεις να σπανε κεφαλια. Απλα να μην επεμβαινεις με διδακτισμο και χωρις σεβασμο προς την ικανοτητα του παιδιου να βρει την απαντηση μονο του. Η συζητηση και ο διαλογος δεν ακυρωθηκαν, απλα προσεχουμε να γινονται (οταν κρινεται αναγκαιο) με λεπτοτητα, με τροπο που να βοηθαει τα παιδια να ανακαλυψουν μονα τους τον τροπο να συνυπαρχουν.

Η αλήθεια είναι πως στα πρώτα ποστ δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι εννοούσες, έπειτα όμως με κατατόπισες.Λίγο πολύ αυτό προσπαθούμε οι περισσότεροι να κάνουμε απλά ο καθένας μας το ερμηνεύει διαφορετικά.

 

[samsympan]

@Sentir...natureza Θεωρώ κι εγώ πως η αρχική θεωρητική ανάπτυξη της @kine (η πολύ ωραία διατυπωμένη) αφορά σε μια αρκετά διαφορετική προσέγγιση και πάνω σε αυτό εκφράστηκαν ενστάσεις. Καθώς και το δικό σας καλοκαιρινό βίωμα και κυρίως, 

On 26/11/2019 at 1:26 ΠΜ, Sentir...natureza είπε:

Ο μικρος τους γιος (2,5 χρ) χτυπουσε σχεδον επανειλημμενα τον δικο μου (3,5 χρ) ειτε επειδη ηθελε καποιο παιχνιδι ειτε γιατι απλα τον πλησιασε πολυ κλπ. Οι γονεις του το μονο που εκαναν ηταν να τον φωναζουν με το ονομα του και μερικες φορες ουτε καν αυτο. Δεν ελεγαν τιποτα αλλο πχ "μη χτυπας" και δεν εφαρμοσαν καμια συνεπεια,

είναι αυτό που εμένα με βρίσκει αντίθετη και εξαιτίας αυτού μπήκα στη διαδικασία να συμμετάσχω στην κουβέντα.

 

Προσωπικά και το παράδειγμα της @kine με το νηπιαγωγείο και το δικό σου με την παιδική χαρά, μου άρεσαν πολύ και αν και θα έπραττα κάπως διαφορετικά, θεωρώ πως είναι ωραία παραδείγματα ψύχραιμης, στοχευμένης παρέμβασης που πηγάζει από αγάπη και όχι αδιαφορία.

Επίσης μου αρέσει πολύ που ακόμη κι ενώ νιώθεις οτι παρερμηνεύθηκαν τα γραπτά σου (και γενικά κάποια γραφόμενα), έχεις την υπομονή να επεξηγείς (πάνω από μία φορές) και να εκφράζεσαι στοχευμένα, κόσμια και εποικοδομητικά για την συζήτηση!

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

 

Στειλτον σπίτι του; Δηλαδή είσαι υπέρ της μη παρέμβασης μόνο όταν αυτή δε χρειάζεται! Θα σου πω εγω τι να κάνεις απ' αυτά που έχω καταλάβει. Τίποτα. Κάποια στιγμή το παιδάκι θα καταλάβει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος, θα έρθει αντιμετωπο με τα συναισθήματα του κ θα σταματήσει. Τα υπόλοιπα βέβαια μπορεί να έχουν αποκτήσει ψυχικά τραύματα αλλά δε μας νοιάζει. 

Το να στείλεις έναν μαθητή σπίτι του δεν ξέρω αν βοηθάει γενικά σε κάποια περίπτωση. Ίσως βοηθάει η απειλή των απουσιών σε μεγάλα παιδιά και ενδεχομένως και η ντροπή της οικογένειας που θα πιέσει το παιδί να μην δίνει αφορμές. Σίγουρα πάτνως δεν βοηθάει ένα νήπιο και μάλιστα με προβλήματα συμπεριφοράς που χρήζουν ειδικής αντιμετώπισης, αν κατάλαβα καλά για το συγκεκριμένο παράδειγμα. Δεν ξέρω τι προβλήματα έχει το συγκεκριμένο παιδί, μπορεί ποτέ να μην καταλάβει ακριβώς τι φταίει κ να συνεχίσει να συμπεριφέρεται έτσι ακόμα κ στηυν εφηβεία. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται πολύ απλά εξατομικευμένη βοήθεια. Ένας παιδαγωγός που προσπαθεί να μάθει πέντε πράγματα κυρίως για τη συμπεριφορά σε μια τάξη νηπίων, δεν μπορεί να κάνει κ πολλά με ένα παιδί που θα έπρεπε να έχει διαρκώς κάποιον δίπλα του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φροντίσει να μη γίνει κανένα μεγάλο ατύχημα και χτυπήσει σοβαρά κάποιο παιδί. 

[samsympan]

@Nefeli2014 Όταν ο/η εκπαιδευτικός έχει στην τάξη ένα παιδί με ιδιαιτερότητες, εν προκειμένω που εκδηλώνει συστηματικά επιθετική συμπεριφορά, μπορεί να κάνει αρκετά πράγματα για να βελτιωθεί η κατάσταση για όλους.

Να δουλέψει με τον εαυτό του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει την κατάσταση (σχετικό με την προηγούμενη συζήτηση!). Να σχεδιάζει τις δραστηριότητες κατάλληλα λαμβάνοντας υπόψη το παιδί (και την υπόλοιπη τάξη φυσικά). Να προσεγγίσει με σωστό τρόπο τους γονείς του παιδιού και των λοιπόν μαθητών και να ενημερώσει για την κατάσταση, το πλάνο που έχει σχετικά, την σπουδαιότητα της δικής τους συνδρομής. Και άλλα.

Ωστόσο για να δουλέψουν αυτά και να υπάρξουν ουσιαστικά αποτελέσματα θα πρέπει:
α) Να έχει λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση σχετικά. Από όσο θυμάμαι (έχουν περάσει χρόνια από όταν ήμουν εν ενεργεία εκπαιδευτικός) οι επιμόρφωτικές δράσεις για τους εκπαιδευτικούς ήταν ένα πικρό αστείο.
β) Να υπάρχει συνεργασία σχολείου-οικογένειας-κοινότητας. Βλέπε έγκαιρη αξιολόγηση του μαθητή-παροχή στήριξης στο σχολείο, στην οικογένεια, στο παιδί. Έγκριση συνοδού εαν χρειάζεται. Και εδώ (ως συνήθως) ή κοινότητα απουσιάζει-δεν δύναται να ανταποκριθεί άμεσα.

Οπότε επιστρέφουμε στον εκπαιδευτικό, στον οποίο πέφτει όλο το βάρος... και έγκειται στη δική του θέληση, ικανότητες, διάθεση για θυσίες, προκειμένου να υπάρξει βελτίωση της κατάστασης. Δύσκολα πράγματα. Αλλά όχι ακατόρθωτα και ζοφερά!

Εσείς ως γονέας μπορείτε να εξηγήσετε στο παιδί σας τι συμβαίνει. Το επιθετικό παιδί δεν είναι κακό παιδί. Είναι παιδί που χρειάζεται κατανόηση, αποδοχή (όχι της βιαιότητας του) και υποστήριξη. Και παράλληλα να του δείχνετε τρόπους για να προστατεύει τον εαυτό του και συνεχίσει να πηγαίνει με χαρά στο σχολείο.

[kine]

@Lenia16 @ΑΡΓΚ Εχει ήδη ειπωθεί, αλλά ας το γράψω κι εγώ άλλη μία. Πουθενά δεν πρότεινα μια στάση αποστασιοποίησης, αδιαφορίας, μηδενικής παρέμβασης κτλ. Το ξέρω ότι γράφω πολλά μαζί, αλλά νομίζω είναι χρήσιμο να διαβαστεί ολόκληρος ο συλλογισμός, πριν προβεί κανείς σε απαντήσεις και αντιπαραθέσεις. Εκτός κι αν, το είδος της παρέμβασης και ο τρόπος της καθοδήγησης που προτείνω, στα δικά σας μάτια είναι απόλυτη μη παρέμβαση. Εμένα μου φαίνεται σαφώς πιο ήπια αλλά όχι ανύπαρκτη. 

 

Κατά τα άλλα και μιας και έχει προχωρήσει αρκετά η κουβέντα και νομίζω έχει πολύ καλό περιεχόμενα στα περισσότερα ποστ, το μόνο που θέλω να επισημάνω είναι πως ίσως το πιο σημαντικό στις όποιες παρεμβάσεις-συζητήσεις-προτροπές κτλ είναι το πνεύμα με το οποίο εισάγεται σε αυτές ο ενήλικας. 

Τα ίδια λόγια μπορούν να έχουν διαφορετικό περιεχόμενο, όταν εκφράζονται με διαφορετική καρδιά. Τα παιδιά αισθάνονται πώς νιώθουμε για όσα συμβαίνουν. 

 

Αν συμβουλεύεις το παιδί για να σε ακούσει η διπλανή σου στο πάρκο, το παιδί το ξέρει. Το νιώθει. Γνωρίζει μέσα του, την αδιαφορία σου για το συμβάν αυτό καθε αυτό.

Αν κάνεις κήρυγμα για να "το βάλεις στη θέση του", το παιδί γνωρίζει τα συναισθήματα σου. Νιώθει ότι αισθάνεσαι την ανάγκη να του επιβληθείς κι όχι να το καθοδηγήσεις.

Αν κάνεις κήρυγμα από φόβο ότι θα πάθει κάτι, το παιδί αισθάνεται το φόβο σου, την αγωνία σου. Νιώθει ότι δεν εμπιστεύεσαι τις ικανότητες του και την αντίληψη του.

Αν του μιλάς συνέχεια, γιατί δεν έχεις συνηθίσει τη σιωπή, το παιδί αισθάνεται την αμηχανία σου. Δεν θα το πει ποτέ, αλλά νιώθει ότι του μιλάς για σένα, όχι για αυτό.

Αν του μιλάς αργά και σταθερά, κρατώντας μέσα την οργή σου, νιώθει ότι σιγοβράζεις. Ξέρει μέσα του ότι έχεις μπουχτίσει μαζί του και με τα επαναλαμβανόμενα ατοπήματα του.

Κι από την άλλη, αν είσαι γεμάτος αγάπη, ανοχή και εμπιστοσύνη, ακόμη κι αν λες πολλά, το παιδί ξέρει τις προθέσεις σου, σε αισθάνεται και νιώθει από που προέρχονται όσα ακούει, ακόμη κι αν δεν "ακούει" αυτά καθαυτά τα λόγια σου.

 

Οπότε, το σημαντικό δεν είναι ΤΙ λέμε. 

Το σημαντικό είναι ΠΩΣ το λέμε και κυρίως ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ για όσα λέμε και όσα συμβαίνουν. Με τί πνεύμα περιβάλλουμε το παιδί και όσα συμβαίνουν.

 

Η πρακτική της ελάχιστης παρέμβασης (ελάχιστο στα μέτρα του καθενός και σύμφωνα με τις δυνάμεις και την αντίληψη του), ρίχνει το βάρος της σε κάτι πιο ουσιαστικό από το λόγο. Λέει με απλά λόγια ότι το παιδί δεν μαθαίνει από τα λόγια που του προφέρουμε, αλλά από τη ζωή που ζει. Οτι καλύτερο έχεις να διδάξεις στα παιδιά σου, είναι να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να κάνεις αυτοκριτική, να ωριμάζεις, να γίνεσαι μεγαλόκαρδος και πράος και έτσι να ρουφίξουν τα παιδιά σου, τη ζωή σου, τον τρόπο σου, το πνεύμα που καθοδηγεί τις πράξεις σου.

 

Είναι πολύ πιο εύκολο να λέμε τι πρέπει να κάνουμε και πολύ δύσκολο να είμαστε όντως, αυτά που διδάσκουμε ως σωστά και πρέποντα. Πάρτε παράδειγμα: είμαστε κατά της βίας, δεν χτυπάμε, δεν χτυπάμε, δεν χτυπάμε.....μέχρι που το χτύπησαν 5-6 φορές το παιδί στο σχολείο και του είπα "χτύπα". 

Αν είμαι όντως ήπιος και δεν ασκώ βία, δεν την προτείνω γιατί δεν μου βγαίνει να το προτείνω, ακόμη κι αν αισθάνομαι ότι το παιδί μου βάλλεται. Απλά δεν μου βγαίνει. Αλλά όταν προτείνω τη μη βία, γιατί μου φαντάζει ωραία, χωρίς όμως να το ζω μέσα μου, έρχεται μια στιγμή, που αποκαλύπτεται η ασυνέχεια όσων λέω, με όσα είμαι/αισθάνομαι.

 

 

On 27/11/2019 at 4:13 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

special snowflake. Που έχει μία τόσο μοναδική γενετική προδιάθεση για κάτι πραγματικά ξεχωριστό, ώστε να μην μπαίνει σε κανόνες

 

Και για όλο το μήνυμα που παρέθεσες μαζί με το παραπάνω.

 

Η κόρη μου δεν είναι καθόλου ξεχωριστή. Είναι πολύ κοινή. Είναι τόσο κοινή, ώστε να γράφει στα άγραφα πολλούς κανόνες, όπως κάθε άλλο παιδί της ηλικίας της, παρά τις προσπάθειες μου για το αντίθετο. Είναι τόσο κοινή και τετριμένη ώστε να κάνει περίπου όσα κάνουν όλα τα παιδιά γύρω μας, περισσότερο ή λιγότερο. 

 

Εγώ από την άλλη προσπαθώ να κάνω αρκετά διαφορετικά, απ' ότι οι περισσότερες μαμάδες που ξέρω, ως προς το πώς αντιμετωπίζω τις καθημερινές μας δυσκολίες. Οχι γιατί οι άλλες μαμάδες δεν αγαπούν τα παιδιά τους όπως εγώ το δικό μου. Μπορεί να αγαπούν περισσότερο και καλύτερα από μένα. Απλώς γιατί έχω την περιέργεια  και την υπομονή να μελετάω την ανθρώπινη συμπεριφορά και παίρνω μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, όταν διαπιστώνω ότι κάτι απ' όσα κάνω είναι περιττό ή άστοχο. Κάθε φορά (και είναι πολλές) που βρίσκομαι σε τέλμα μη μπορώντας να προχωρήσω αρμονικά την συνύπαρξη μου με την οικογένεια μου, αναζητώ νέες ιδέες, τρόπους, σκέψεις.....και τελικά πάντα κάτι βρίσκω. Κάτι εφαρμόσιμο, κάτι αληθινό, κάτι που εναρμονίζεται με την κοσμοθεωρία μου και μπορώ να δουλέψω πάνω σε αυτό.

 

Το να προσπαθώ να ακούω περισσότερο, να μιλάω λιγότερο, να μην δίνω βοήθεια χωρίς να μου τη ζητήσει, να έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της, να την παρατηρώ και να την αφήνω να λειτουργεί, να παρεμβαίνω άμεσα και δραστικά όταν πρέπει, να υποχωρώ όταν κάνω λάθος, να βάζω ελάχιστους κανόνες και να τους τηρώ σταθερά, να είμαι ευέλικτη όταν χρειάζεται, να είμαι σταθερή όταν επιβάλλεται, να της δίνω το λόγο όταν έχει λόγο, αλλά να της ξεκαθαρίζω πότε ο λόγος της, δεν αρμόζει κ.α. πολλά, είναι πράγματα που μου ταιριάζουν, με εκφράζουν και για εμάς λειτουργούν προς το καλύτερο κι όχι προς το χάος και το μπάχαλο που υπονοείς και σκιαγραφείς για το μέλλον της μικρής αννούλας πίσω από τα σίδερα. (φυσικά δεν παίρνω όρκο ότι θα έχει ένα καθαρό ποινικό μητρώο εφόρου ζωής, αλλά δεν ξέρω ποιος αφελής μπορεί να έχει τέτοιες βεβαιότητες)

 

[Nefeli2014]

11 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

@Sentir...natureza αυτο που απλα σχολιασα γιατι διαβαζοντας το παραδειγμα σου ηταν λες και διαβαζω το βιβλιο, ειναι οτι το συγκεκριμενο βιβλιο δεν στηριζει την απολυτη ελευθερια και μη παρεμβαση ετσι οπως θετετε παραπανω στην συζητηση...Συμφωνω με τα παιδια να τα βρισκκουν μονα τους και πολλα που γραφει το βιβλιο τα εφαρμοζω...Παιζει ομως ρολο ο τοπος, η ηλικια των παιδιων και γενικα η "φαση"...Ειναι αλλο η ελευθερια του παιδιου να συμπεριφερεται ασχημα μεχρι να το καταλαβει και ειναι διαφορετικο παρολο που το παιδι συμπεριφερεται ασχημα ο γονιος να το καθοδηγει, να του δινει ενα πλαισιο ωστε και το παιδι το ιδιο να αντιληφθει το συναισθημα του και να το αντιμετωπισει με σεβασμο...Αυτο δνε σημαινει βεβαια οτι δεν θα υπαρξει και η συνεπεια οταν μια συμπεριφορα επαναλαμβανεται....Δεν διαφωνω καπου μαζι σου πανω στο παραδειγμα, απλα ολα θελουν διακριση και ορια γιατι η θεωρια απεχει απο την πραξη κατα πολυ.

 

Πισω στο θεμα της @Nefeli2014, δεν νομιζω οτι πλεον ειναι στο χερι σου (ουτε και ποτε ηταν βασικα) για να λυθει το θεμα με το παιδακι. Απλα υπομονη...

Το θέμα με το παιδάκι δεν το έλυσα. Αλλά το έλυσα με την κόρη μου. Βασικά μόνη της το έλυσε. Χωρίς να χρειάζεται να της πω χτυπα όταν σε χτυπάει. Αν και σε κάποια φάση έτοιμη ήμουν. Ειδικά όταν άκουγα κι από μήτερες τα εξωφρενικά ξέρω γω. Αλλά έκανα υπομονή και πολύ διάλογο μαζί της. Αφού φυσικά μίλησα 1500 φορές στη δασκάλα κι εγώ και οι άλλοι γονείς. Ευτυχώς που ειναι σκληρό πυρηνική σε κάτι τέτοια. Μέχρι τώρα τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν παίζω εγώ ρόλο μάλλον είναι και στον χαρακτήρα της. Μάλλον πήρε και από τη μαμά της και δε χαμπαριαζει 

Αλλα και το μωρό τσεκις χαν βγαίνει. Θα δείξει Να κάνουμε και λίγο χιούμορ!  Αλλά και στον παιδικό θυμάμαι ότι όπου καυγάς η δικιά μου απείχε. Τώρα εκείνη δεν μπορεί να απέχει εφόσον αυτός λυσσάει αλλά τουλάχιστον από ότι έχω καταλάβει τουλάχιστον έχει βρει έναν δικό της τρόπο να αποστασιοποιειται και να ηρεμεί. Έτσι νονιζω δηλαδή. Αν κρίνω και από τη συμπεριφορά της απέναντι στα άλλα παιδιά και στην παιδική η στα λόγια της κάθε τόσο. Να ας πουμε τις προαλλες μου είπε είναι ωραία η ηρεμία μαμά. Προφανως και δεν της αρέσουν οι εντάσεις και κάπως προσπαθεί να τις διώξει σε κάθε περίσταση. Έχει γίνει και καλή αδερφή. Καλύτερη.. Εντάξει μαλώνουν Καμμια φορά αλλά σε νορμάλ πλαίσια. Πιθανόν η εμπειρία με την αδερφη της να την ωρίμασε. Τι να πω δεν ξέρω.. 

Εγώ πάντως της έχω πει ευθέως ότι ο μικρός έχει πρόβλημα. Κι όταν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον τον αποφεύγουμε. Πιθανόν έσπευσε να τον βοηθήσει κάποιες φορές εφόσον μου είπε κ η δασκάλα πως κατάφερε να τον καθησυχάσει καποιε φορές. Το τραγικό είναι όταν μου πετάει κάτι τύπου :δεν είναι και τόσο κακό παιδί,σημερα κάναμε λίγο παρέα. Εκεί κρασαρω εντελώς. Όταν έχει κάνει αυτός τα τρισχειροτερα ξέρω γω σε όλα τα παιδιά. 

Επεξεργάστηκαν 30 Νοεμβρίου,2019 by Nefeli2014

[Nefeli2014]

Just now, kine είπε:

@Lenia16 @ΑΡΓΚ Εχει ήδη ειπωθεί, αλλά ας το γράψω κι εγώ άλλη μία. Πουθενά δεν πρότεινα μια στάση αποστασιοποίησης, αδιαφορίας, μηδενικής παρέμβασης κτλ. Το ξέρω ότι γράφω πολλά μαζί, αλλά νομίζω είναι χρήσιμο να διαβαστεί ολόκληρος ο συλλογισμός, πριν προβεί κανείς σε απαντήσεις και αντιπαραθέσεις. Εκτός κι αν, το είδος της παρέμβασης και ο τρόπος της καθοδήγησης που προτείνω, στα δικά σας μάτια είναι απόλυτη μη παρέμβαση. Εμένα μου φαίνεται σαφώς πιο ήπια αλλά όχι ανύπαρκτη. 

 

Κατά τα άλλα και μιας και έχει προχωρήσει αρκετά η κουβέντα και νομίζω έχει πολύ καλό περιεχόμενα στα περισσότερα ποστ, το μόνο που θέλω να επισημάνω είναι πως ίσως το πιο σημαντικό στις όποιες παρεμβάσεις-συζητήσεις-προτροπές κτλ είναι το πνεύμα με το οποίο εισάγεται σε αυτές ο ενήλικας. 

Τα ίδια λόγια μπορούν να έχουν διαφορετικό περιεχόμενο, όταν εκφράζονται με διαφορετική καρδιά. Τα παιδιά αισθάνονται πώς νιώθουμε για όσα συμβαίνουν. 

 

Αν συμβουλεύεις το παιδί για να σε ακούσει η διπλανή σου στο πάρκο, το παιδί το ξέρει. Το νιώθει. Γνωρίζει μέσα του, την αδιαφορία σου για το συμβάν αυτό καθε αυτό.

Αν κάνεις κήρυγμα για να "το βάλεις στη θέση του", το παιδί γνωρίζει τα συναισθήματα σου. Νιώθει ότι αισθάνεσαι την ανάγκη να του επιβληθείς κι όχι να το καθοδηγήσεις.

Αν κάνεις κήρυγμα από φόβο ότι θα πάθει κάτι, το παιδί αισθάνεται το φόβο σου, την αγωνία σου. Νιώθει ότι δεν εμπιστεύεσαι τις ικανότητες του και την αντίληψη του.

Αν του μιλάς συνέχεια, γιατί δεν έχεις συνηθίσει τη σιωπή, το παιδί αισθάνεται την αμηχανία σου. Δεν θα το πει ποτέ, αλλά νιώθει ότι του μιλάς για σένα, όχι για αυτό.

Αν του μιλάς αργά και σταθερά, κρατώντας μέσα την οργή σου, νιώθει ότι σιγοβράζεις. Ξέρει μέσα του ότι έχεις μπουχτίσει μαζί του και με τα επαναλαμβανόμενα ατοπήματα του.

Κι από την άλλη, αν είσαι γεμάτος αγάπη, ανοχή και εμπιστοσύνη, ακόμη κι αν λες πολλά, το παιδί ξέρει τις προθέσεις σου, σε αισθάνεται και νιώθει από που προέρχονται όσα ακούει, ακόμη κι αν δεν "ακούει" αυτά καθαυτά τα λόγια σου.

 

Οπότε, το σημαντικό δεν είναι ΤΙ λέμε. 

Το σημαντικό είναι ΠΩΣ το λέμε και κυρίως ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ για όσα λέμε και όσα συμβαίνουν. Με τί πνεύμα περιβάλλουμε το παιδί και όσα συμβαίνουν.

 

Η πρακτική της ελάχιστης παρέμβασης (ελάχιστο στα μέτρα του καθενός και σύμφωνα με τις δυνάμεις και την αντίληψη του), ρίχνει το βάρος της σε κάτι πιο ουσιαστικό από το λόγο. Λέει με απλά λόγια ότι το παιδί δεν μαθαίνει από τα λόγια που του προφέρουμε, αλλά από τη ζωή που ζει. Οτι καλύτερο έχεις να διδάξεις στα παιδιά σου, είναι να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να κάνεις αυτοκριτική, να ωριμάζεις, να γίνεσαι μεγαλόκαρδος και πράος και έτσι να ρουφίξουν τα παιδιά σου, τη ζωή σου, τον τρόπο σου, το πνεύμα που καθοδηγεί τις πράξεις σου.

 

Είναι πολύ πιο εύκολο να λέμε τι πρέπει να κάνουμε και πολύ δύσκολο να είμαστε όντως, αυτά που διδάσκουμε ως σωστά και πρέποντα. Πάρτε παράδειγμα: είμαστε κατά της βίας, δεν χτυπάμε, δεν χτυπάμε, δεν χτυπάμε.....μέχρι που το χτύπησαν 5-6 φορές το παιδί στο σχολείο και του είπα "χτύπα". 

Αν είμαι όντως ήπιος και δεν ασκώ βία, δεν την προτείνω γιατί δεν μου βγαίνει να το προτείνω, ακόμη κι αν αισθάνομαι ότι το παιδί μου βάλλεται. Απλά δεν μου βγαίνει. Αλλά όταν προτείνω τη μη βία, γιατί μου φαντάζει ωραία, χωρίς όμως να το ζω μέσα μου, έρχεται μια στιγμή, που αποκαλύπτεται η ασυνέχεια όσων λέω, με όσα είμαι/αισθάνομαι.

 

 

 

Και για όλο το μήνυμα που παρέθεσες μαζί με το παραπάνω.

 

Η κόρη μου δεν είναι καθόλου ξεχωριστή. Είναι πολύ κοινή. Είναι τόσο κοινή, ώστε να γράφει στα άγραφα πολλούς κανόνες, όπως κάθε άλλο παιδί της ηλικίας της, παρά τις προσπάθειες μου για το αντίθετο. Είναι τόσο κοινή και τετριμένη ώστε να κάνει περίπου όσα κάνουν όλα τα παιδιά γύρω μας, περισσότερο ή λιγότερο. 

 

Εγώ από την άλλη προσπαθώ να κάνω αρκετά διαφορετικά, απ' ότι οι περισσότερες μαμάδες που ξέρω, ως προς το πώς αντιμετωπίζω τις καθημερινές μας δυσκολίες. Οχι γιατί οι άλλες μαμάδες δεν αγαπούν τα παιδιά τους όπως εγώ το δικό μου. Μπορεί να αγαπούν περισσότερο και καλύτερα από μένα. Απλώς γιατί έχω την περιέργεια  και την υπομονή να μελετάω την ανθρώπινη συμπεριφορά και παίρνω μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, όταν διαπιστώνω ότι κάτι απ' όσα κάνω είναι περιττό ή άστοχο. Κάθε φορά (και είναι πολλές) που βρίσκομαι σε τέλμα μη μπορώντας να προχωρήσω αρμονικά την συνύπαρξη μου με την οικογένεια μου, αναζητώ νέες ιδέες, τρόπους, σκέψεις.....και τελικά πάντα κάτι βρίσκω. Κάτι εφαρμόσιμο, κάτι αληθινό, κάτι που εναρμονίζεται με την κοσμοθεωρία μου και μπορώ να δουλέψω πάνω σε αυτό.

 

Το να προσπαθώ να ακούω περισσότερο, να μιλάω λιγότερο, να μην δίνω βοήθεια χωρίς να μου τη ζητήσει, να έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της, να την παρατηρώ και να την αφήνω να λειτουργεί, να παρεμβαίνω άμεσα και δραστικά όταν πρέπει, να υποχωρώ όταν κάνω λάθος, να βάζω ελάχιστους κανόνες και να τους τηρώ σταθερά, να είμαι ευέλικτη όταν χρειάζεται, να είμαι σταθερή όταν επιβάλλεται, να της δίνω το λόγο όταν έχει λόγο, αλλά να της ξεκαθαρίζω πότε ο λόγος της, δεν αρμόζει κ.α. πολλά, είναι πράγματα που μου ταιριάζουν, με εκφράζουν και για εμάς λειτουργούν προς το καλύτερο κι όχι προς το χάος και το μπάχαλο που υπονοείς και σκιαγραφείς για το μέλλον της μικρής αννούλας πίσω από τα σίδερα. (φυσικά δεν παίρνω όρκο ότι θα έχει ένα καθαρό ποινικό μητρώο εφόρου ζωής, αλλά δεν ξέρω ποιος αφελής μπορεί να έχει τέτοιες βεβαιότητες)

 

Να σου πω κι εγώ με τη σειρά μου πως είναι μάταιο να λες τα ίδια και τα ίδια συνέχεια Έχεις γίνει απόλυτα κατανοητή και ξεκάθαρη, πότε δε μίλησες για μη παρέμβαση κοινώς αδιαφορία. Τελοσπαντων νομίζω πως η ουσία του φόρουμ είναι να εισακουγονται απόψεις. Αν είναι να γίνουμε όλες τα ίδια θα ήταν και βαρετο. Η καθεμία όπως θέλει γαλουχει τα παιδιά της και τους φέρεται. Και τα αποτελέσματα φαίνονται στο μέλλον όταν πλέον γίνουν ενήλικες και ωριμάσουν. Και νομίζω όλα ξεκινούν από το πώς είμαστε εμείς στη ζωή μας. Κάπως έτσι θα γίνουν και τα δικά μας παιδιά. Κάπως. Εγώ θυμάμαι να αντιμετωπίζω άμεσα τους επικίνδυνους στο σχολείο. Με θυμάμαι ψύχραιμη και διπλωματική. Αποθαρρυμενη κάποιες φορές αλλά σίγουρα πολύ πιο καπατσα τελικά από αυτούς. Νομίζω της το περνάω ασυνείδητα. :/

 

Όσο για τα ψυχολογικά που ειπώθηκαν εγώ είμαι της άποψης πως ψυχολογικά αποκτά κάνεις μόνο από το σπίτι του. Αν στο σπίτι του όλα ειναι καλά όλα τα ξεπερνάει. 

Επεξεργάστηκαν 30 Νοεμβρίου,2019 by Nefeli2014

[kine]

ΥΓ. Και λίγο πιο λιανά να το πώ: όταν η κόρη μου χτυπάει, τη σταματάω ΑΜΕΣΑ. Αν δεν ακούσει στο όνομα της, της πιάνω τα χέρια και κυρίως δουλεύω με το βλέμμα που σκοτώνει (διαθέτω ένα πολύ καλό). Οταν την χτυπάνε, μπαίνω μπροστά. 

Αν όμως κάποιος τη σκουντήσει ή της πάρει παιχνίδι, ή την σπρώξει και μπει μπροστά στη σειρά ή της πάρει την κούνια κτλ κτλ κτλ. ΔΕΝ επεμβαίνω. Την αφήνω να το υποστεί. Αν χαλαστεί πολύ, της εξηγώ τι και γιατί έγινε, το συζητάμε λίγο μέχρι να της φύγει η στεναχώρια. Αν δεν χαλαστεί πολύ, κάνω σαν να μην το είδα και το συζητάμε μόνο όταν θα το φέρει αυτή στην κουβέντα και πιο πολύ αφήνω αυτήν να μιλήσει και δεν παίρνω θέση. Ακούω.

 

Αν πεταχτεί στο δρόμο, την έχω μαγκώσει με τη μία. Αν όμως τρέχει προς το δρόμο, περιμένω μέχρι το τελευταίο βήμα της γιατί πιστεύω ότι θα σταματήσει κυριολεκτικά στην άκρη του πεζοδρομίου, αλλά δεν θα περάσει. Και 99% όταν σταματά. Κάποιες φορές έχει χρειαστεί να φωνάξω ή να πεταχτώ να την κρατήσω, γιατί δεν κατάλαβε ότι είναι σε διάβαση.

 

 

[ΑΡΓΚ]

Δηλαδή @kine εννοείς ότι τελικά σαν γονιός κάνεις ακριβώς όσα και όλοι οι υπόλοιποι; Απλά πιστεύεις ότι κάνεις κάτι διαφορετικό; Έχω μπερδευτεί απόλυτα.

Το ποστ σου με το σχολείο και την σειρά των παιδιών, υποννοούσε μία απόλυτη μη παρέμβαση, ακόμη και σε βία, ενώ εσύ η ίδια λες ότι σε αντίστοιχει περίπτωση θα είχες παρέμβει φυσικά να σταματήσεις την κόρη σου. Είναι σαν να περιγράφεις δύο τελείως άλλες φιλοσοφίες.

Απο την άλλη, μοιάζει να υπονοοείς ότι ο μέσος γονιός απλά αναλώνεται σε κηρύγματα, που είναι και λίγο προσβλητικό για ανθρώπους που δεν ξέρεις, σωστά; Δίνεις το παράδειγμα του "δε χτυπάμε" σαν παράδειγμα αποτυχίας να ταιριάξει η ρητοτική με την πράξη. Μα οι περισσότεροι εννοούν ακριβώς αυτό που κάνουν και λένε: δε χτυπάς πρώτος, αμύνεσαι ελεύθερα. Δεν είναι θέμα παρανόησης από πλευράς του γονιού, εσύ το κρίνεις από πλευράς δικής σου, της μη βίας, και βλέπεις μία ανακολουθία, αλλά οι περισσότεροι ποτέ δε δήλωσαν οπαδοί της παθητικής αντίστασης. Εσυ νιώθεις ότι το παιδί σου είναι καλύτερα να το δείρουν παρά να αμυνθεί, και είσαι συνεπής σε αυτό. Οι περισσότεροι θέλουν το παιδί τους να μην είναι νταής, αλλά ούτε θύμα, και ακριβώς αυτό διδάσκουν. Ο καθένας τα πιστεύω του.

Παρεπιπτόντως, έχεις φοβερή ανακολουθία θεωρίας και πράξης, δεδομένου ότι αυτό που περιέγραψες είναι πολύ έντονη παρέμβαση και καθοδήγηση, πιθανότατα και εντελώς αντίθετη με το έμφυτο ένστικτο του παιδιού. Κάνεις το εντελώς αντίθετο με το δικό σου παιδί από όσα έγραφες στις προηγούμενες σελίδες.

 

[Lenia16]

8 ώρες πρίν, kine είπε:

ΥΓ. Και λίγο πιο λιανά να το πώ: όταν η κόρη μου χτυπάει, τη σταματάω ΑΜΕΣΑ. Αν δεν ακούσει στο όνομα της, της πιάνω τα χέρια και κυρίως δουλεύω με το βλέμμα που σκοτώνει (διαθέτω ένα πολύ καλό). Οταν την χτυπάνε, μπαίνω μπροστά. 

Αν όμως κάποιος τη σκουντήσει ή της πάρει παιχνίδι, ή την σπρώξει και μπει μπροστά στη σειρά ή της πάρει την κούνια κτλ κτλ κτλ. ΔΕΝ επεμβαίνω. Την αφήνω να το υποστεί. Αν χαλαστεί πολύ, της εξηγώ τι και γιατί έγινε, το συζητάμε λίγο μέχρι να της φύγει η στεναχώρια. Αν δεν χαλαστεί πολύ, κάνω σαν να μην το είδα και το συζητάμε μόνο όταν θα το φέρει αυτή στην κουβέντα και πιο πολύ αφήνω αυτήν να μιλήσει και δεν παίρνω θέση. Ακούω.

 

Αν πεταχτεί στο δρόμο, την έχω μαγκώσει με τη μία. Αν όμως τρέχει προς το δρόμο, περιμένω μέχρι το τελευταίο βήμα της γιατί πιστεύω ότι θα σταματήσει κυριολεκτικά στην άκρη του πεζοδρομίου, αλλά δεν θα περάσει. Και 99% όταν σταματά. Κάποιες φορές έχει χρειαστεί να φωνάξω ή να πεταχτώ να την κρατήσω, γιατί δεν κατάλαβε ότι είναι σε διάβαση.

 

 

@kine αυτά που λες τώρα ουδεμία σχέση έχουν με αυτά που υποστηριζες στην αρχή. Και το μεγάλο ερώτημα είναι τι συμβαινει όταν δεν είσαι μπροστά για να τη σταματήσεις απτό να χτυπήσει ή να μπεις μπροστά για να μην τη χτυπήσουν. Επίσης, μου κάνει τρομερή εντύπωση που λέτε ότι πριν χτυπήσουν τους πιάνετε τα χέρια ή μπαίνετε μπροστά. Στέκεστε συνέχεια πάνω από τα παιδιά σας όταν παίζουν; Γιατί αυτά γίνονται σε δευτερόλεπτα κ πολλές φορές χωρίς αφορμή για να το καταλάβεις εκ των προτέρων. 

[Sentir...natureza]

4 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

 Και το μεγάλο ερώτημα είναι τι συμβαινει όταν δεν είσαι μπροστά για να τη σταματήσεις απτό να χτυπήσει ή να μπεις μπροστά για να μην τη χτυπήσουν. Επίσης, μου κάνει τρομερή εντύπωση που λέτε ότι πριν χτυπήσουν τους πιάνετε τα χέρια ή μπαίνετε μπροστά. Στέκεστε συνέχεια πάνω από τα παιδιά σας όταν παίζουν; Γιατί αυτά γίνονται σε δευτερόλεπτα κ πολλές φορές χωρίς αφορμή για να το καταλάβεις εκ των προτέρων. 

Οχι, απ'οτι φαινεται απο αυτα που γραφει εχουμε καταλαβει οτι ειναι ανθρωπος που θα ειναι συνεχως πανω απο το κεφαλι της και αν τυχον ειναι 3 μετρα μακρυα θα διακτινιστει σε κλασματα του δευτερολεπτου για να σταματησει την κινηση. Τωρα σοβαρα; Μου φαινεται οτι απλα διαφωνεις απο θεμα εγωισμου, αλλη εξηγηση δεν μπορω να βγαλω.

Επειδη λοιπον, απ'οτι καταλαβαινω μαλλον δεν διαβασες ξανα το θεμα οπως σου προτεινα και συνεχιζεις να βγαζεις διαστρεβλωμενα συμπερασματα, θα σου κανω εγω τη χαρη να ξαναγραψω καποιες παραθεσεις γιατι δεν ειμαι γκουρου και αγανακτησα . Ελπιζω να μην παρεξηγηθει ο κατηγορουμενος που θα κανω την υπερασπιση εν αγνοια του 

 

Αρχικα, πανε στην 2η σελιδα για να παρεις την απαντηση σε αυτο 

4 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

@kine αυτά που λες τώρα ουδεμία σχέση έχουν με αυτά που υποστηριζες στην αρχή

 

Επισης, ριξε μια ματια σε αυτα. Εβαλα αυτα που φτιαχνουν μια γενικη εικονα (η οποια διαστρεβλωθηκε γιατι μαλλον επρεπε οπωσδηποτε με κατι να διαφωνησουμε). Δεν γραφτηκε πουθενα οτι αφηνουμε τα παιδια να πλακωνονται. Επεμβαινουμε οταν κριθει απαραιτητο (ακομη και το καλεσμα με το ονομα ειναι μια ελαχιστη παρεμβαση), υπαρχει χωρος και για συζητηση, με τροπο που να προβληματιστει το παιδι και να βρει την απαντηση μονο του, χωρις εντολες και διδακτισμο (θα το κανω το νεο μου username αυτο απ'οτι φαινεται).

Παράθεση

Εγώ προσωπικά, δεν της  λέω "τί κάνουμε". Της λεω τί κάνω εγώ όταν βρεθώ σε μια κατάσταση και συζητάμε λίγο και για το τί αισθάνεται αυτή, ότι θα της ταίριαζε να κάνει σε μια κατάσταση, που την αφορά. Αν αισθανθεί να σπρώξει πίσω, να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί ή κάτι άλλο, ενώ της έχουν επιτεθεί, δεν πρόκειται να της κάνω κήρυγμα "εμείς δεν χτυπάμε" κτλ. Θα της πω τί θα έκανα εγώ, τι έχω κάνει σαν παιδί σε αντίστοιχη κατάσταση, πώς ένιωθα και θα μάθω πως ένιωσε κι αυτή. 

Παράθεση

Φυσικά και έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη ως προς το τι είναι σωστό και τι λάθος, στην κοινωνική ζωή. Υποστηρίζω ότι ο ΤΡΟΠΟΣ για να γίνουν κατανοητά αυτά από το παιδί, ΔΕΝ είναι μέσω της διδαχής και της επαναλαμβανόμενης κατήχησης. 

Παράθεση

Αντιθετα, το κήρυγμα και η "συζήτηση" που συνήθως είναι μονόλογος του γονέα, μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις, αλλά θεωρώ ότι απομακρύνει το παιδί από τον σκοπό του.

Παράθεση

Γενικά θεωρώ ότι η εμπειρία του παιδιού, είναι μεγίστης σημασίας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και ότι πρέπει οι γονείς, να είμαστε πολύ προσεκτικοί, να μην ποδοπατάμε την δυνατότητα του να αισθανθεί και να βιώσει πράγματα μέσα από τις δικές του αισθήσεις, προλαμβάνοντας για προτρέχοντας για το κάθε τι. 

Παράθεση

Συνήθως προτρέχουμε να διδάξουμε όλα όσα θεωρούμε πρέποντα και αναζητούμε κάθε λόγο και αφορμή για να διδάξουμε-κηρύξουμε την καλώς νοούμενη (σύμφωνα με εμάς) συμπεριφορά στα παιδιά. Δεν έχουμε το τακτ, την διάκριση, την υπομονή, το σεβασμό αν θες, να περιμένουμε να ζήσει το παιδί κάτι, να νιώσει όσα συναισθήματα έρχονται με αυτό το κάτι - ενίοτε πολύ στενάχωρα συναισθήματα και αντικρουόμενα, να προσπαθήσει να βρει μια λύση μόνο του και όταν (αν) μας ζητήσει βοήθεια, καθοδήγηση, συμβουλή ή παρέμβαση, να του δώσουμε τα φώτα μας. Θεωρούμε πως το παιδί χρειάζεται και οφείλει να πάρει  τη βοήθεια μας, είτε μας το ζητάει είτε όχι.

Παράθεση

Και φυσικά υπάρχουν δεκάδες τρόποι να αντιδράσεις στο χτύπημα του παιδιού σου εις βάρος ενός άλλου. Είναι διαφορετικό να επέμβω άμεσα όταν συμβαίνει η χειροδικία μεταξύ 2-3χρονων και διαφορετικό να κάνω το ίδιο για 10 χρονα. Οπως είναι διαφορετικό να διακόψω την χειροδικία που συμβαίνει μπροστά μου, από το να μιλάω και να κατακρίνω με χίλιους δυο τρόπους την πράξη, σπίτι μου με το παιδί, όταν το συμβάν έχει γίνει και παρέλθει.

Παράθεση

Υπάρχει χώρος για την συμβουλή και την παρέμβαση του γονέα. Αλλά αυτός δεν είναι στην πρώτη γραμμή των γεγονότων. Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και της ικανότητες του, πρέπει να έχουμε την εγρήγορση να είμαστε διακριτικοί και παρατηρητές.

Παράθεση

Πράττεις κρίνοντας τί είναι πιο ωφέλιμο για την εμπειρία του παιδιού . Εμπιστεύεσαι τις εσωτερικές δυνάμεις του παιδιού και του δίνεις χρόνο να προσπαθήσει, να αποτύχει αλλά και να σε αποζητήσει.

Παράθεση

@Lenia16Καταλαβαίνω ότι συμφωνούμε εν πολλοίς αλλά εγώ δίνω έμφαση στην επίδραση που έχουν όλα αυτά, στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού κι όχι τόσο στην έκβαση μιας κατάστασης όπως οι καθημερινές κοινωνικές αντιξοότητες μεταξύ των παιδιών. 

Παράθεση

Οταν το παιδί έχει ήδη πολλές ιδέες και αναπαραστάσεις από το τί μπορεί να προκύψει (πχ. του λέμε αν κάποιος σε ενοχλήσει, κάνει αυτό ή το προετοιμάζουμε ότι κάποια παιδάκια σπρώχνουν ή αρπάζουν ή κάνουν το ένα και το άλλο...), όταν βρεθεί ελεύθερο στο χώρο με ένα τέτοιο ενδεχόμενο, στην πραγματικότητα δεν είναι "ελεύθερο" υπό την έννοια ότι το μυαλό του είναι ήδη εμποτισμένο με ιδέες για το πώς μπορεί να φερθούν οι άλλοι, πώς μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα, τί μπορεί να του συμβεί, τί πρέπει να κάνει κτλ. 

Αρα, η εμεπιρία του όταν (αν) συμβεί, θα είναι το μίγμα των συναισθημάτων και των προσδοκιών των γονέων του, μαζί με όσα το ίδιο αισθάνεται ή ίσως πιστεύει ότι πρέπει να αισθανθεί και να εκπληρώσει.

Παράθεση

Κι εμένα η κόρη μου σηκώνει χέρι σε εμάς. Δεν την αφήνω. Της πιάνω το χέρι, τη σταματώ, της λέω ότι δεν θέλω να με χτυπάει. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Αυτό όμως δεν έχει καμία αξία, μπροστά σε αυτό που θα μάθει όταν θα βρεθεί στην ίδια κατάσταση με ένα συνομίληκο και θα σηκώσει χέρι ή τη δεχτεί χτύπημα. Εκείνη η στιγμή θα είναι πολύ πιο γόνιμη για την ίδια, απ' ότι όσα της λέω εγώ, όταν το κάνει σε εμένα. Δεν ξέρω τα ενδεχόμενα σενάρια μια τέτοιας κατάστασης. Είναι όμως ανάγκη να υπάρξουν αυτές οι καταστάσεις, όπως είναι ανάγκη να σκοντάψεις για να μάθεις να περπατάς, να χτυπήσεις για να μάθεις να παίζεις στο δρόμο, να κάνεις σαρδάμ για να μάθεις να μιλάς κτλ.

Παράθεση

Γενικά όλοι συμφωνούμε ως προς το τί θέλουμε για τα παιδιά μας. Η διαφορά έγκειται στο πώς.

 Νομιζω η τελευταια παραθεση τα λεει ολα.

Αν δεν μπορεις ουτε και τωρα να αντιληφθεις οτι δεν ειπωθηκε να μενουμε παρατηρητες υπο ολες τις συνθηκες, τοτε δεν μπορω να βοηθησω περισσοτερο. Απλα υπαρχει θεμα αντιληψης.

[Lenia16]

πρίν από 4 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Οχι, απ'οτι φαινεται απο αυτα που γραφει εχουμε καταλαβει οτι ειναι ανθρωπος που θα ειναι συνεχως πανω απο το κεφαλι της και αν τυχον ειναι 3 μετρα μακρυα θα διακτινιστει σε κλασματα του δευτερολεπτου για να σταματησει την κινηση. Τωρα σοβαρα; Μου φαινεται οτι απλα διαφωνεις απο θεμα εγωισμου, αλλη εξηγηση δεν μπορω να βγαλω.

Επειδη λοιπον, απ'οτι καταλαβαινω μαλλον δεν διαβασες ξανα το θεμα οπως σου προτεινα και συνεχιζεις να βγαζεις διαστρεβλωμενα συμπερασματα, θα σου κανω εγω τη χαρη να ξαναγραψω καποιες παραθεσεις γιατι δεν ειμαι γκουρου και αγανακτησα . Ελπιζω να μην παρεξηγηθει ο κατηγορουμενος που θα κανω την υπερασπιση εν αγνοια του 

 

Αρχικα, πανε στην 2η σελιδα για να παρεις την απαντηση σε αυτο 

 

Επισης, ριξε μια ματια σε αυτα. Εβαλα αυτα που φτιαχνουν μια γενικη εικονα (η οποια διαστρεβλωθηκε γιατι μαλλον επρεπε οπωσδηποτε με κατι να διαφωνησουμε). Δεν γραφτηκε πουθενα οτι αφηνουμε τα παιδια να πλακωνονται. Επεμβαινουμε οταν κριθει απαραιτητο (ακομη και το καλεσμα με το ονομα ειναι μια ελαχιστη παρεμβαση), υπαρχει χωρος και για συζητηση, με τροπο που να προβληματιστει το παιδι και να βρει την απαντηση μονο του, χωρις εντολες και διδακτισμο (θα το κανω το νεο μου username αυτο απ'οτι φαινεται).

 Νομιζω η τελευταια παραθεση τα λεει ολα.

Αν δεν μπορεις ουτε και τωρα να αντιληφθεις οτι δεν ειπωθηκε να μενουμε παρατηρητες υπο ολες τις συνθηκες, τοτε δεν μπορω να βοηθησω περισσοτερο. Απλα υπαρχει θεμα αντιληψης.

Συγνώμη σεντιρ, μπορεί εσύ να έχεις πολύ χρόνο, εγώ δεν προλαβαίνω ούτε τα μισά να διαβάσω. Ας πούμε ότι έχετε δίκιο, ούτε που με νοιάζει, με ασυναρτητες θεωρητικουρες δεν αλλάζει η άποψη μου.

[Sentir...natureza]

Just now, Lenia16 είπε:

Συγνώμη σεντιρ, μπορεί εσύ να έχεις πολύ χρόνο, εγώ δεν προλαβαίνω ούτε τα μισά να διαβάσω. Ας πούμε ότι έχετε δίκιο, ούτε που με νοιάζει, με ασυναρτητες θεωρητικουρες δεν αλλάζει η άποψη μου.

Δεν προσπαθει κανεις να σου αλλάξει γνώμη, ο καθένας γράφει την αποψη του. Αν δεν έχεις χρόνο να τα διαβάσεις τότε θα μπορούσες να μην συνεχίσεις τον σχολιασμό. Δεν έχει νόημα να γράφουμε απλα για να διαφωνούμε.Τελικα ας το σταματήσουμε εδώ αφού δεν υπάρχει λόγος αντιπαράθεσης εφ'οσον τα θεωρείς ασυναρτησίες. 

[kine]

χαχαχα....χαρά στην υπομονή σου  @Sentir...natureza

Ετσι που τα παρέθεσες ωραία ωραία είμαι κι εγώ πεπεισμένη ότι πολύ καλά τα λέω. Η περίληψη είναι εξαιρετική.

 

Την ακαδημαϊκή καριέρα την έχεις σκεφτεί; Εχεις τα προσόντα, να το ξέρεις  .

 

Just now, Lenia16 είπε:

Ας πούμε ότι έχετε δίκιο, ούτε που με νοιάζει, με ασυναρτητες θεωρητικουρες δεν αλλάζει η άποψη μου.

 

Γνωρίζεις ότι είναι εξαιρετικά προσβλητική τοποθέτηση. 

Λυπάμαι πολύ αν αισθάνεσαι ότι έχω πρόθεση, ή έχει κάποιος άλλος, να σου αλλάξει την άποψη. Βρισκόμαστε σε διάλογο γιατί υποτίθεται αποζητούμε τις άλλες απόψεις και καλλιεργούμε τις δικές μας, μέσα από τον διάλογο. 

 

[xaroumenh mama]

Μέσα από τα βιβλία που έχω διαβάσει , έχω διαβάσει κ εγώ αυτές τις μεθόδους κ μπορώ να πω πως μου άρεσαν πολύ κ μου ταίριαζαν κιόλας κ θα ήθελα να διαβάσω κ άλλα βιβλία για να μπορέσω να μπω καλύτερα να καταλάβω πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά κ να μου γίνει κ τρόπος ζωής . 

Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο γιατί έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά κ εμένα καποιες φορές μου βγενει αφθορμητα να μιλάω κ να συμπεριφερομαι όπως έχω μεγαλώσει αλλά το προσπαθώ πολύ μπορώ να πω θέλω τα παιδιά μου να τα μεγαλώσω διαφορετικά σίγουρα θα κάνω αρκετά λάθη αλλά πιστεύω θα τους δώσω τις βάσεις όταν αποκτήσουν κ εκείνα παιδιά να το καλιεργησουν περισσότερο για τα δικά τους παιδιά .. 

Τώρα δύο μέρες που μετά το σχολείο πήγα τον γιο μου στη παιδική χαρά που είναι ακριβώς δίπλα από το σχολείο του ( τόσο καιρό δε το είχα κάνει επειδή έχω κ το μικρότερο αγοράκι μου κ μου είναι δύσκολο να  κυνηγάω κ τους δύο ) είδα πόσο διαφορετικά μπορεί να παίξει ο γιος μου στη παιδική χαρά τόσο καιρό όταν πηγεναμε στη παιδική έπαιζε με παιδάκια που δε τα ήξερε είτε παράλληλα είτε μαζί αρκετά ήρεμα .. προχθές με τους συμμαθητές του όμως που περνάνε αρκετές ώρες την ημέρα μαζί ήταν διαφορετικός ήταν σε υπερένταση σε υπερδιέγερση από τη χαρά του κ το άγχος του ταυτοχρονα δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί έπιασα τον εαυτό μου να τρέχω συνέχεια από πίσω του κ να κάνω παρατηρήσεις συνέχεια γιατί φοβόμουν κ για εκείνον κ για τα άλλα παιδάκια ο γιος μου έκανε απότομες κινήσεις με τα χέρια του κ τα χτυπούσε έσπρωχνε  κάποια στιγμή λέω σε ένα παιδάκι αουτσ αυτό πρέπει να πόνεσε κ εκείνο μου απάντησε ναι .. κ μετά όταν  χτυπούσε εκείνο το παιδάκι ερχόταν κ μου έλεγε χτύπησα...  

Γενικά προσπαθώ να το δουλέψω πολύ μέσα μου για να αλλάξω τον τρόπο που μιλάω κ συμπεριφέρομαι στα παιδιά μου κ πιστεύω πως κάτι θα καταφέρω ...

[Lenia16]

πρίν από 24 λεπτά , kine είπε:

χαχαχα....χαρά στην υπομονή σου  @Sentir...natureza

Ετσι που τα παρέθεσες ωραία ωραία είμαι κι εγώ πεπεισμένη ότι πολύ καλά τα λέω. Η περίληψη είναι εξαιρετική.

 

Την ακαδημαϊκή καριέρα την έχεις σκεφτεί; Εχεις τα προσόντα, να το ξέρεις  .

 

 

Γνωρίζεις ότι είναι εξαιρετικά προσβλητική τοποθέτηση. 

Λυπάμαι πολύ αν αισθάνεσαι ότι έχω πρόθεση, ή έχει κάποιος άλλος, να σου αλλάξει την άποψη. Βρισκόμαστε σε διάλογο γιατί υποτίθεται αποζητούμε τις άλλες απόψεις και καλλιεργούμε τις δικές μας, μέσα από τον διάλογο. 

 

Λυπάμαι αν ένιωσες ότι σε προσέβαλα, δεν είχα αυτό το σκοπό. Βεβαια, θα μπορούσα κ εγώ να πω πόσο προσβλητικό είναι να υποτιμάτε τη νοημοσύνη τη δική μου κ όλων των υπολοίπων που καταλαβαμε το ιδιο, και εμμέσως αλλάζοντας τα λεγόμενά σας αλλά και άμεσα λέγοντας ότι έχει πρόβλημα η αντίληψη μου. Τελοσπαντων, το αντιπαρερχομαι. Είχα σκοπό να παραθέσω κ εγώ αλλά δεν έχει νοημα, γνωρίζετε τι έχετε γράψει. Όταν στην αρχή της κουβέντας ο ισχυρισμός είναι δεν επεμβαίνω αν δεν μου ζητηθεί και στο τέλος αν δω ότι πάει να χτυπησει άλλο παιδι της πιάνω τα χέρια, απορώ κ εγώ πως κατάλαβα λάθος. Όσο για το αν αφήνετε τα παιδιά να πλακωνονται που είπε η σεντιρ, ίσως να ανατρεχατε σε ένα ποστ της (νομίζω) που ειπώθηκε ότι ε, τι να γίνει, κάποιος θα τις τρώει για κάποιο διάστημα. Πραγματικά όμως δεν έχει νόημα να συνεχίζεται η κουβέντα εφόσον υπάρχει τέτοιο χάσμα στην επικοινωνία.

[Lenia16]

On 26/11/2019 at 3:57 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

Παράθεση

πως είναι δυνατόν να αφήσουμε ένα παιδί να χειροδικεί χωρίς να κάνουμε τίποτα?

Δεν θα κανουμε κατι την δεδομενη στιγμη (δεν λεμε να κινδυνευει σοβαρα η σωματικη ακεραιοτητα καποιου) αλλα ουτε θα προκαλεσουμε συζητηση μονοι μας. Αν δουμε οτι το παιδι δειξει την αναγκη να μιλησει καποια στιγμη ή ερθει σε εμας εκεινη τη στιγμη τοτε με ερωτησεις μπορουμε να το βοηθησουμε να αντιληφθει μονο του το λαθος του

 

On 26/11/2019 at 4:45 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

δεν θα επεμβει αν δεν του ζητηθει

Για παράδειγμα, πώς συνάδει αυτό με το παράδειγμα της παιδικής χαράς πάλι δεν μπορώ να το καταλάβω. 

 

Και για να γίνω κατανοητή και να τελειώσω εδώ, δε διαφωνώ με τον τρόπο που παρεμβαίνετε, το αντίθετο μάλιστα. Διαφωνώ με την αρχική προσέγγιση της μη παρέμβασης αν δε ζητηθεί από το παιδι και τους ισχυρισμούς τύπου το αφηνω να εκφραστεί είτε καλά είτε άσχημα για να κατανοήσει τα συναισθήματα του, διαφωνώ με το να καταστρατηγείται η προσωπικότητα και η ελευθερία των υπολοίπων προκειμένου να υιοθετήσετε τις διαφορές θεωρίες που διαβάζετε στην ανατροφή των παιδιών σας. Αν δεν καταστρατηγείται τοτε πάσο. 

Επεξεργάστηκαν 1 Δεκεμβρίου,2019 by Lenia16

[Sentir...natureza]

7 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Για παράδειγμα, πώς συνάδει αυτό με το παράδειγμα της παιδικής χαράς πάλι δεν μπορώ να το καταλάβω. 

Aπαντησα ηδη

Παράθεση

παραδειγμα ελαχιστης παρεμβασης σε ενα σκηνικο της παιδικης χαρας, που θα μπορουσε μετεπειτα να εξελιχθει με πολλους διαφορετικους τροπους, οι οποιοι ολοι δινουν στο παιδι μια "αισθηση" του πως να συνυπαρχει. Εδωσα ενα παραδειγμα συνεχειας του "αχ αυτο πρεπει να πονεσε" και αυτα που σχολιαστηκαν σχετικα. Αν ειχαν ειπωθει αλλα πραγματα απο τα παιδια ισως να μην χρειαζοταν καν να μιλησω. Αν ηταν πιο μακρυα ή τα παιδια ηταν λιγο πιο μεγαλα (5+), ισως να μην μιλουσα καν. Προσωπικα, μιλησα για την απουσια κυρηγματος, εντολων και παρεμβασεων που καθοδηγουν ξεκαθαρα τα παιδια στο πως να πραξουν αλλα αφηνοντας τα (με την ελαχιστη ή με μηδαμινη παρεμβαση) να αντιληφθουν τις συνεπειες των πραξεων τους (πχ αρνηση να ξαναπαιξουν). 

 

7 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Διαφωνώ με την αρχική προσέγγιση της μη παρέμβασης αν δε ζητηθεί από το παιδι και τους ισχυρισμούς τύπου το αφηνω να εκφραστεί είτε καλά είτε άσχημα για να κατανοήσει τα συναισθήματα του, διαφωνώ με το να καταστρατηγείται η προσωπικότητα και η ελευθερία των υπολοίπων

Προσωπικα, θα τον αφησω και να δωσει καμια και να φαει καμια (εκτος αν ειμαι διπλα και η μη παρεμβαση μπορει να γινει αντιληπτη -απο τον γιο μου- σαν μη κατακριση της χειροδικιας). Παρακολουθω παντα απο μακρυα γιατι απολαμβανω να τον παρατηρω πως αλληλεπιδρα με τα παιδια, αλλα αν αρχισουν να πλακωνονται προφανως δεν θα κατσω να κοιταω. Το θεωρω αυτονοητο αλλα μαλλον καλο ειναι να το ξεκαθαριζουμε απο την αρχη γιατι απ'οτι φαινεται δεν ειναι για ολους. Δεν θεωρω οτι καταπατειται η ελευθερια των παιδιων αν χτυπηθουν μεταξυ τους καποιες φορες, γιατι ειναι ενας τροπος επικοινωνιας για αυτους-εστω και λανθασμενος-που με την σωστη αντιμετωπιση σε καποια ηλικια θα παρει την θεση της ο διαλογος. Γιατι, νομιζετε οτι στον παιδικο σταθμο η παιδαγωγος τα βλεπει ολα και επεμβαινει αμεσως; Τελοσπαντων, οτι ηταν να επεξηγησω το επεξηγησα.