Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[Έσπερος]

Just now, elenip είπε:

Δεν θα την συγκρίνω όμως με μία μαμά που μπορεί να δουλεύει σουπερμαρκετ και να γυρίζει και να έχει να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά! Επειδή το να είμαστε σπίτι με τα παιδιά προβλάλλεται ως βουνό, σκεφτείτε και μία καθαρίστρια που καθαρίζει όλη μέρα και γυρίζει σπίτι και μπορεί και αυτή να έχει 2 μικρά παιδιά.

Λυπάμαι αλλά αυτή θα την καταλάβω καλύτερα!

Επειδή εγώ ξεκίνησα αυτή τηη συζήτηση και νιώθω ότι διαρκώς πρέπει να απολογούμαι, δεν συγκρίνουμε εδώ εργαζόμενες και μη εργαζόμενες. Εγώ ρώτησα καθαρά για τον πρώτο καιρό που μια μαμά είναι στο σπίτι με ένα βρέφος λίγων μηνών και ένα νήπιο, και πώς το αντιμετωπίζουν αυτό όσες δεν έχουν κάποιον να απασχολεί για λίγο το ένα από τα δύο παιδιά ώστε το άλλο να έχει αποκλειστικό χρόνο με τη μητέρα. Δεν συγκρίνουμε εδώ την εργαζόμενη που έχει επιστρέψει στη δουλειά της ούτε διεκτραγωδούμε το αν μας αρέσει ή όχι να κλεινόμαστε σπίτι. 

[Chrysoum]

Just now, elenip said:

 

Αν έχεις διαβάσει προσεκτικά τι έχει γραφτεί η αντίθεσή μου είναι στο πόσο βασανιστικό ή εφιαλτικό μπορεί να είναι το γεγονός να είμαστε σπίτι με τα παιδιά, that’s it.

Προφανώς και μία μητέρα θα κουραστεί, προφανώς και ένας άνθρωπος θα κουραστεί είτε από παιδιά είτε από δουλειά είτε από το οτιδήποτε.

 

Δεν θα την συγκρίνω όμως με μία μαμά που μπορεί να δουλεύει σουπερμαρκετ και να γυρίζει και να έχει να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά! Επειδή το να είμαστε σπίτι με τα παιδιά προβλάλλεται ως βουνό, σκεφτείτε και μία καθαρίστρια που καθαρίζει όλη μέρα και γυρίζει σπίτι και μπορεί και αυτή να έχει 2 μικρά παιδιά.

Λυπάμαι αλλά αυτή θα την καταλάβω καλύτερα!

 

Απλώς διαφωνώ, κακό και αυτό?

Τα πάντα είναι σχετικά. Μια γυναίκα που σιχαίνεται την δουλειά της θα προτιμούσε να είναι σπίτι με τα παιδιά, μια γυναίκα που λατρεύει την δουλειά της προφανώς θα ήθελε να πηγαίνει κάποιες ώρες από το να είναι όλη μέρα σπίτι. Αποδεκτά και τα δύο και δεν χρειάζεται να καταλάβεις την δεύτερη. Εγώ απλώς δεν καταλαβαίνω την απολυτοτητα οσων παρουσιάστηκαν. Δεν μπορούμε να μπούμε ολοι στο ίδιο κουτί. Και όλοι έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν και να εκφερουν τα συναισθήματα τους. 

[marakiz]

Ε δεν θα βάλουμε μέτρο τωρα στις δυσκολίες του καθενός.  Ένας κύκλος όλη η συζήτηση. 

[little lamb]

Κορίτσια νομίζω μπορεί να λυθεί η παρεξήγησή σας. Προφανώς η Έσπερος όταν είπε ότι είναι "βασανιστήριο" το είπε μεταφορικά. Και προφανώς όσες λένε ότι ήταν η δυσκολότερη φάση της ζωής τους το λένε βάσει των μέχρι τώρα βιωμάτων τους. Προφανώς υπάρχουν χειρότερα όπως θέματα υγείας, φροντίδα ατόμων με ψυχικές νόσους που δεν βγαίνουν εκτός σπιτιού κι έτσι εκεί πραγματικά δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι αν δεν υπάρχει άλλο άτομο να βοηθήσει (γιατί το μωρό αν χρειαστεί το παίρνεις και βγαίνεις) και ένα σωρό άλλα πράγματα σοβαρότερα (και τα λέω εκ πείρας). Παρόλα αυτά και παρόλο που έχω βιώσει τέτοια προβλήματα, δεν θα κράξω κάποιον που δυσκολεύεται με κάτι άλλο, πρώτον γιατί δεν τα έχει ζήσει κι έτσι όντως αυτό που ζει τώρα μπορεί να του φαίνεται βουνό (δεν λένε ότι ανακαλύπτουμε τη δύναμή μας μόνο όταν δεν έχουμε και άλλη επιλογή; ), δεύτερον επειδή δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές (γι'αυτό άλλοι αντέχουν κάποιες καταστάσεις και άλλοι ξέρω'γω αυτοκτονούν) και τρίτον επειδή τα άλλα προβλήματα τα σοβαρά δεν ήταν αντικείμενο συζήτησης εδώ. Εδώ συζητάμε άλλα και θεωρώ προφανές πως τα κορίτσια που περιγράφουν εδώ (σε ένα απλό δημόσιο φόρουμ) πόσο δυσκολεύτηκαν δεν θα πήγαιναν να διαμαρτυρηθούν για το "Γολγοθά" που νιώθουν ότι περνάνε φάτσα φόρα σε κάποιον που ξέρουν ότι έχει περάσει χειρότερα ή είναι ξέρω' γω ετοιμοθάνατος καρκινοπαθής! Τα συζητάνε απλώς εδώ σε μία σχετική συζήτηση.

[Sentir...natureza]

Εννοείται ότι υπάρχουν και χειρότερα, απλά όπως έγραψα και σε προηγούμενη παράθεση με την ίδια λογική δεν πρέπει να εκφράζουμε δυσαρέσκεια για τίποτα γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που περνάει χειρότερα από εμάς. Είναι λογικό αυτό; Και σας γράφει ένας άνθρωπος που ποτέ δε σκάει για μικροπραγματα, προσπαθεί να βλέπει πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων, αλλά αυτές τις εβδομάδες κουτουλαω! Τι να κάνουμε, έτσι νιώθω, όπως οι περισσότερες... Να μην το λέω μην παρεξηγηθεί κάποιος που περνάει χειρότερα; 

 

Οσον αφορά τη δουλειά, πάλι προσωπικά μιλώντας δεν θα με πείραζε τόσο η σωματική κούραση, όσο οι τύψεις που θα ένιωθα λειποντας 8 ώρες από το παιδί μου. Προσοχή, για να μην παρεξηγηθώ.. Δεν κρίνω αυτές που το κάνουν, μιλάω για τον εαυτό μου σε περίπτωση που δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Εχω κάνει μεροκάματα λατζιερα 14ωρα, γυρνούσα πεθαμενη 2 και 3 το βράδυ, αλλά και πάλι ένιωσα ότι έκανα κάτι δικό μου μιας που μέχρι τότε ήμουνα μόνο με το παιδί και με είχε "απορροφήσει" η μητρότητα. 

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, marakiz είπε:

Εσείς που έχετε δυο παιδιά, πείτε μου παρακαλώ κάτι. Οκ εφόσον γεννηθεί, η αγάπη θα γίνει ίδια, δεν θα μπορείς να ξεχωρισεις τα παιδιά σου. Όσο ήταν στην κοιλιά όμως, πείτε μου είχατε τα ίδια συναισθήματα στο πρώτο και στο δεύτερο? Γιατί εγώ καθόλου. Στο πρώτο παιδί δάκρυσα όταν άκουσα πρώτη φορά την καρδούλα του, του έγραφα ήδη σημειώσεις στο ημερολόγιο απο τις πρώτες εβδομάδες, χάιδευα την ανύπαρκτη ακόμα κοιλιά κλπ κλπ. Τώρα στο δεύτερο δεν νιώθω το ίδιο δέσιμο, δηλαδή νομίζω δεν το έχω καθόλου.  Το περάσατε κι εσείς ή να νιώσω κι άλλες τύψεις?   

 

 

Με κάθε παιδί ένιωσα ότι δένομαι περισσότερο στην εγκυμοσύνη και πιο έντονα αμέσως μετά τη γέννα. Κι όχι, δεν εχω τύψεις που δέθηκα "λιγότερο" με το πρώτο, όπως κι εσύ δε θα έχεις τύψεις που ένιωσες το ανάποδο!

[little lamb]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Εννοείται ότι υπάρχουν και χειρότερα, απλά όπως έγραψα και σε προηγούμενη παράθεση με την ίδια λογική δεν πρέπει να εκφράζουμε δυσαρέσκεια για τίποτα γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που περνάει χειρότερα από εμάς. Είναι λογικό αυτό; Και σας γράφει ένας άνθρωπος που ποτέ δε σκάει για μικροπραγματα, προσπαθεί να βλέπει πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων, αλλά αυτές τις εβδομάδες κουτουλαω! Τι να κάνουμε, έτσι νιώθω, όπως οι περισσότερες... Να μην το λέω μην παρεξηγηθεί κάποιος που περνάει χειρότερα; 

 

Μα δεν είπα αυτό, ίσα ίσα σας υπερασπίστηκα όσες λέτε τι σας δυσαρέστησε. Είπα ότι παρόλο που κι εγώ έχω περάσει πολύ χειρότερα σε σημείο που μου φαίνονται μικρά διάφορα προβλήματα που διαβάζω εδώ, δεν θα έκραζα όσους διαμαρτύρονται για αυτά τα μικρά, για τους 3 λόγους που αναφέρω! Και είπα κιόλας ότι εδώ είναι ένα φόρουμ για τέτοιες συζητήσεις οπότε είναι θεμιτό να λέει ο καθένας ό,τι τον προβληματίζει, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Στην πραγματική ζωή αν έχεις μια φίλη καρκινοπαθή προφανώς δεν θα πας να της κλαφτείς πόσο υποφέρεις που δεν κοιμάται το μωρό! Εδώ είναι άλλο, γι'αυτό υπάρχει το φόρουμ!

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Οι φίλες που γέννησαν ταυτόχρονα με εμένα δεν είχαν ιδιαίτερα θέματα με τα μωρά τους παρόλο που θήλαζαν και ίσως κι αυτό με επηρέαζε, να ακούω ότι στα άλλα σπίτια υπάρχει τόση ηρεμία και γαλήνη ενώ εγώ κοιτούσα το ρολόι με τρόμο όταν ήξερα ότι πλησιάζει η ώρα των κολικών. 

Mεγάλο μέρος όμως από το "ιδιαίτερα" θέματα είναι καθαρά θέμα του ίδιου του ανθρώπου και όχι τον συνθηκών. Ο θηλασμός π.χ. επί κυριολεκτικά 20 ώρες τη μέρα μπορεί για μία μαμά να είναι εφιαλτικά κουραστικός, για μία άλλη η πιο ωραία φάση της μωρουδιακής ηλικίας.

Και σε πιο ακραία παραδείγματα, έχω φίλη π.χ. που διαγνώστηκε με καρκίνο, έκανε διπλή μαστεκτομή, χημειοθεραπείες κλπ, όλο το πακέτο, και εν μέσω ναυτίας, πόνων και αγωνίας, ήταν σταθερά χαμογελαστή, αισιόδοξη και σε κάθε ευκαιρία, με το που στεκόταν λίγο στα πόδια της, φορούσε περούκα, μακιγιαριζόταν και κανόνιζε εξόδους. Η ίδια γυναίκα με την πρώτη λίγο στραβή ματιά ή λίγο απότομο τόνο που θα της μιλήσει κάποιος, ακόμη και άγνωστος, καταρρέει, συμπεριφέρεται σαν να πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι της και αυτο-αναλύεται για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Δεν αντιδρούν όλοι το ίδιο, και αυτό που μπορεί να φανεί βουνό στον έναν, δεν είναι τίποτα για τον άλλον. 

Μπορεί για μία οικογένεια το ένα μωρό να είναι πολύ δύσκολο και τα δύο τόσο δύσκολα που να είναι καλό να έχει όντως πρώτα εξασφαλίσει ότι π.χ. θα μετακομίσει στο σπίτι για ένα χρόνο η γιαγιά ή ότι θα υπάρχει baby sitter. Μία άλλη οικογένεια μπορεί να κάνει χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια 10 παιδιά. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ευτυχώς κιόλας, θα ήταν πολύ μονότονο :) 

[Αννα 35]

Για να είμαι ειλικρινής, όταν γέννησα τα δίδυμα ουσιαστικά στις αρχές περνούσε το εικοσιτετράωρο μου θηλάζοντας, αλλάζοντας και κοιμιζοντας μωρά, γιατί δεν κοιμούνταν και δεν έτρωγαν ταυτόχρονα, όταν κοιμόταν το ένα ξυπνούσε το άλλο. Οπότε η εξωτερική βοήθεια στο σπίτι ήταν μονόδρομος. Βέβαια, και ρολόι να ήταν το πρόγραμμα τους κι απόλυτα συγχρονισμένο, πάλι θα ακουμπούσα σε εξωτερική βοήθεια, ώστε να μπορώ να διαθέσω το χρόνο μου σε πιο εποικοδομητικές ασχολίες.

Η ζωή με την μπέμπα μετά τα δίδυμα ήταν εύκολη. Και πάλι όμως είχα εξωτερική βοήθεια και νταντά.

Ορισμένοι μπορεί να θεωρήσουν, πως όλα αυτά είναι περιττά και πως όπως κάθε άλλη γυναίκα, έτσι κι εγώ θα τα κατάφερνα. Είναι το πιθανότερο (εάν και για τις δουλειές του σπιτιού κρατώ μια τεράστια επιφύλαξη), ωστόσο θεωρώ πως οι ευκολίες αυτές είχαν σημαντική συμβολή στο να μπορώ ξέγνοιαστα και χωρίς άγχος να απολαύσω την εποχή των θηλασμων, να αντεπεξελθω στην αϋπνία και στη συνέχεια να εξοικονομώ χρόνο και για εμένα.

Μακάρι όλες οι λεχώνες και SAHM να μπορούσαν να είναι απαλλαγμένες από ο,τιδηποτε δεν αφορά στην ανατροφή του παιδιού.

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Με κάθε παιδί ένιωσα ότι δένομαι περισσότερο στην εγκυμοσύνη και πιο έντονα αμέσως μετά τη γέννα. Κι όχι, δεν εχω τύψεις που δέθηκα "λιγότερο" με το πρώτο, όπως κι εσύ δε θα έχεις τύψεις που ένιωσες το ανάποδο!

Αυτο πιστευεις οτι εβγαινε και στη συμπεριφορα σου; Δηλαδη να ειδαι πιο εκδηλωτική με τα μικροτερα; Πιστευεις οτι φαινετσι κατι τωρα στη σχεση σου με τη μεγαλη ή ηταν απλα ενα συναισθημα εκείνης της φάσης; 

 

[Nefeli2014]

Εμένα η μικρή μου είναι η τρέλα μου με όλες τις έννοιες και η μπεμπα η ηρεμία μου... 

Τι εννοείτε δεθηκατε λιγότερο? Αυτό το νιώθουν και τα παιδιά? 

 

Εγώ παθαίνω το εξης:όταν ασχολούμαι παραπάνω με το μωρό έχω τύψεις ως προς τη μικρή κι όταν ασχολούμαι παραπάνω με τη μικρή έχω τυψεις ως προς το μωρό. 

Είμαι καλά? Η μήπως είναι φυσιολογικό? Εγώ πιστεύω είναι και το αφήνω να το νιώθω οσοτου μου περάσει... Άμα περνάει ποτέ αυτό δηλαδή.. Έχω αγωνία δλδ μην αδικήσω κάποια από τις δύο.. 

Αλλά νομίζω στο τρίτο σου φεύγουν όλα αυτά. Δεν ξέρω αυτή την αίσθηση έχω. Δεν το βασιζω κάπου, μάλλον θέλω και τρίτο αλλά θα μετά το τρελάδικο :D

13 ώρες πρίν, elenip είπε:

 

Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας. Φαντάζομαι δεν σας απείλησε κανείς να κάνετε δύο παιδιά, επιλογή και μάλιστα ωραιότατη επιλογή δική σας θεωρώ πως ήταν! Οπότε σε ένα φόρουμ που γράφουν μητέρες και υποψήφιες μητέρες μήπως να εξάρουμε και λίγο τα θετικά της μητρότητος και της οικογένειας? Επειδή μας διαβάζει και κόσμος που δεν μπορεί να κάνει παιδιά οπότε τέτοιες "δυσκολίες" θα παρακαλούσαν να τις έχουν στην καθημερινότητά τους.

 

 

Και στην Ουγκάντα τα παιδάκια πεινάνε, εμείς της Δύσης  να μην γκρινιάξουμε ποτέ. 

Όταν πρωτομπηκα στο φόρουμ τυχαία έπεσα σε ένα θέμα αλλά μετά κατάλαβα πως έγραφαν όσες κοπέλες δυσκολεύονταν να συλλάβουν και έκαναν άπειρες προσπάθειες. Εγώ είχα βρει μια πάρεα ας το πούμε πριν καταλάβω τι παρέα ήταν και έλεγα τον πόνο μου για την αποκόλληση που είχα, ήμουν πολυ καιρό στο κρεβάτι, και συζητουσαμε για διάφορα θέματα που ήταν ενδιαφέροντα, μόλις πέρασε λίγο ο καιρός και ξεστόμισα ότι έπιασα μωρό στον αέρα ορισμένες έπαψαν να μου απαντούν. Ευτυχώς κάποιες ήταν ακόμα στα καλά τους ή έστω ανθρώπινες. Θυμάμαι βγήκε μια και αόριστα αναφεεομενη σε μένα εμμεσα τι δουλειά είχα να γράφω σε ένα τοπικ γυναικών που έχουν προβλήματα σύλληψης. Καλή ώρα όπως μας τα λες εσύ. Αισθάνθηκα άβολα λες και ήμουν ούφο, λες κι έπρεπε να κρύψω την αλήθεια για να μην τις στεναχωρήσω. Από τη μια λυπήθηκα αλλά από την άλλη είπα αεί και σιχτιρ δηλαδη που θα ντρέπομαι. 

Ναι,  είμαστε κακομαθημενες. Και γιατί? Δεν έχει δικαίωμα μια γυναίκα να γκρινιάζει, έχει μέτρο η κούραση?? Κι εγώ κουράζομαι πάρα πολύ αλλά δεν το πολυλεω όχι για το λόγο που λες εσύ, αλλά γιατί δε μου βγαίνει να το πω. Όχι δε θα κάθομαι να σκέφτομαι έτσι, γιατί κάποια να στο πω σε καλύτερη μοίρα από μένα να μπει και να γράψει δε θα πάω κομπλεξικα να της πω τι δουλειά έχεις εσύ εδώ να γράφεις. Κι ότι εδώ ο κόσμος καίγεται.. Ίσα ίσα.. Αυτό είναι που μου τη δίνει στα φόρουμς και στη ζωή γενικότερα γιαυτό είμαι πάρα πολυ επιλεκτική στις παρέες μου.. Σε σημείο αηδίας δηλαδή. Πφφ!!! 

Επεξεργάστηκαν 2 Απριλίου,2019 by Nefeli2014

[Nefeli2014]

Εσπερο να γράφεις όσα αισθάνεσαι κι εγώ είμαι μέσα να λέμε  μαζί τις γκρίνιες μας και να αλληλοδιαβαζομαστε:) 

[ninaki80]

12 ώρες πρίν, marakiz είπε:

Εσείς που έχετε δυο παιδιά, πείτε μου παρακαλώ κάτι. Οκ εφόσον γεννηθεί, η αγάπη θα γίνει ίδια, δεν θα μπορείς να ξεχωρισεις τα παιδιά σου. Όσο ήταν στην κοιλιά όμως, πείτε μου είχατε τα ίδια συναισθήματα στο πρώτο και στο δεύτερο? Γιατί εγώ καθόλου. Στο πρώτο παιδί δάκρυσα όταν άκουσα πρώτη φορά την καρδούλα του, του έγραφα ήδη σημειώσεις στο ημερολόγιο απο τις πρώτες εβδομάδες, χάιδευα την ανύπαρκτη ακόμα κοιλιά κλπ κλπ. Τώρα στο δεύτερο δεν νιώθω το ίδιο δέσιμο, δηλαδή νομίζω δεν το έχω καθόλου.  Το περάσατε κι εσείς ή να νιώσω κι άλλες τύψεις?   

 

 

χα χα χα καλα αυτα τα κλαματα κ τα χαιδεματα στην κοιλια δεν το λες δεσιμο με το μωρο απλα ειναι αυτα τα χαζα που κανουν ολοι στο πρωτο μωρο μετα εισαι πιο ανετος δεν σημαινει οτι δεν δενεσε με το επομενο μωρο απλα εχεις ξεψαρωσει με καποια θεματα χα χα .

[ninaki80]

9 ώρες πρίν, elenip είπε:

Μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε τι εννοούμε δυσκολίες? Γιατί άλλο μπορεί να λέτε εσείς και άλλο να εισπράττω εγώ..

Π.χ. μία μαμά που δεν δουλεύει είτε από επιλογή είτε επειδή βρίσκεται σε άδεια μητρότητος και έχει μόνο τo παιδί / παιδιά και το σπίτι (μαγείρεμα / συγύρισμα κλπ τα είχε και πριν τα παιδιά) σε ποιο ακριβώς ζήτημα χρειάζεται βοήθεια?

Α) για δουλειές σπιτιού? (μπορεί να πάρει μία κοπέλα να βοηθάει)

Μην ακούσω για οικονομικές δυσκολίες γιατί όταν κάνουμε παιδιά υποτίθεται ότι έχουμε κάνει και τα κουμάντα μας να τα μεγαλώσουμε, δεν θα σωθούμε με ένα 50ευρω που θα δώσουμε ενδεχομένως σε μία κοπέλα για δουλειές σπιτιού.

Β) για την φροντίδα του μωρού? (αν δεν το κάνει η μητέρα ποιος θα το κάνει?)

Γ) για να αφήσουμε κάπου το παιδί να πάμε να πιούμε ένα καφέ?

ενταξει δεν ειπε κανεις οτι ειναι δυστηχισμενος επειδη μενει σπιτι με τα παιδια. ευτυχισμενες ειμαστε ολες αλλα λεμε οτι απλα δεν προλαβαινεις να κανεις κ τιποτα αλλο τις περισσοτερες φορες κ οκ μπορει μια εργαζομενη μαμα να κουραζετε κ.στην δουλεια αλλα ξελαμπικαρεις κιολας βγαινοντας εξω απο το.σπιτι βλεποντας αλλους ανθρωπους κανοντας κατι αλλο απτο να πλενεις. 

ε οτι κ.να εχει επιλεξει η καθεμια εχει κ.θετικα κ αρνητικα. ολα ροδινα δεν ειναι αλλα καπου στο ενδιαμεσο το ευχαριστιομαστε. 

 

 

 

 

 

 

[Έσπερος]

9 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

Μακάρι όλες οι λεχώνες και SAHM να μπορούσαν να είναι απαλλαγμένες από ο,τιδηποτε δεν αφορά στην ανατροφή του παιδιού.

Δεν είμαι σίγουρη ότι με αυτό συμφωνώ απόλυτα. Καταλαβαίνω το σκεπτικό σου, ότι εννοείς να ασχολείσαι με το παιδί σου χωρίς να σκέφτεσαι ότι ο νεροχύτης είναι γεμάτος και το μπάνιο θέλει καθάρισμα και να προσπαθείς να το αφήσεις έστω για πέντε λεπτάκια να κάτσει κάπου για να ασχοληθείς με κάτι αναγκαίο για το σπίτι. Είναι όμως θέμά χαρακτήρα, άλλες κοπέλες όντως μπορεί να τις διευκολύνει αυτό, άλλες να τις πιέσει. Εγώ ήμουν η δεύτερη κατηγορία και μου προκάλεσε αυτό πολλές οικιακές συγκρούσεις γιατί ο άντρας μου έκανε τα πάντα για να εξασφαλίσει αυτό που λες, κι εγώ έδειχνα μόνιμα ανικανοποίητη γιατί ήθελα να ασχοληθώ και με κάτι άλλο. Νομίζω όμως ότι όλες οι κοπέλες χρειάζονται και μια αποστασιοποίηση κάποια στιγμή. Εντάξει το ιδανικό θα ήταν να μην έχεις καθόλου την έγνοια του σπιτιού και του μαγειρέματος και όταν τα παιδιά κοιμούνται να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, αλλά αυτό δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό σενάριο! 

12 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Mεγάλο μέρος όμως από το "ιδιαίτερα" θέματα είναι καθαρά θέμα του ίδιου του ανθρώπου και όχι τον συνθηκών.

Εντάξει αυτό ισχύει. Αλλά μιλάω για περιπτώσεις που επικοινωνούσαμε καθημερινά και ήξερα όλες τις λεπτομέρειες για το τι συνέβαινε στα μωρά τους, ήξερα ότι δεν έχουν κολικούς, δεν έχουν ΓΟΠ, τρώνε ικανοποιητικά, παίρνουν βάρος ικανοποιητικά, δεν θηλάζουν όλο το 24ωρο (τουλάχιστον όχι  κάθε μέρα), κοιμούνται γενικά και εκτός αγκαλιάς έστω και για 20 λεπτά κλπ. Αυτά όλα είναι μια ηρεμία, όπως και να το κάνουμε! Προφανώς η κάθε οικογένεια είχε τις δικές της ιδιαιτερότητες, άλλη είχε κοντά της όλους τους συγγενείς και από 10 ημερών μπορεί να άφηνε το μωρό φαγωμένο και κοιμισένο να λείψει μια ώρα σε δουλειές, ενώ άλλης ο άντρας δούλευε 12ωρα και ήταν μόνη της ώρες ατέλειωτες. Δεν τα συγκρίνω ως προς τη δυσκολία, αλλά ως προς την αίσθηση που αποκομίζει κανείς. Αν μιλούσε κάποιος μαζί μας, δεν θα αποκόμιζε αυτήν την ηρεμία το 1ο τρίμηνο. Δεν σημαίνει ότι η συνέχεια ήταν η ίδια, το μωρό της καθεμίας εξελίχθηκε διαφορετικά και διαφορετικά εξελίχθηκε  και ο ρυθμός της ζωής της, η ελευθερία κινήσεων μέσα στο σπίτι, η ξεκούραση κλπ. Κάποια στιγμή η κατάσταση μπορεί να αντιστράφηκε κιόλας γιατί από το τρίμηνο και μετά σ' εμάς τα πάντα κυλούσαν ήρεμα και ομαλά, αν ήθελα να βάλω ταμπέλα θα έλεγα ότι το παιδί εξελίχθηκε τελικά σε πολύ "βολικό" αλλά δεν μ' αρέσει ο χαρκατηρισμός. 

 

Η βασική παρηγοριά μου είναι η σκέψη ότι κάποια πράγματα την πρώτη φορά σε τρομάζουν πολύ ενώ τη δεύτερη, παρά την κούραση και την έλλειψη χρόνου, έχεις την εμπειρία να τα αντιμετωπίσεις χωρίς να πανικοβάλλεσαι, οπότε ελπίζω ότι αυτό δημιουργεί και στο μωρό μια άισθηση ασφάλειας και ίσως αναστατώνεται λιγότερο ακόμα κι αν έχεις τις ίδιες ενοχλήσεις με το πρώτο. 

 

Πάντως, επειδή ανεφερεα το θέμα της βοήθειας με τα δύο παιδιά, εγώ προσωπικά σε καμία περίπτωση δεν θα ζητούσα από τη γιαγιά να μετακομίσει μαζι μας ακόμα κι αν μέναμε σε τεράστιο σπίτι και είχε δικό της χώρο. ΥΠήρχε αυτή η σκέψη κάποια στιγμή για άλλους λόγους, αλλά καταλήξαμε όλοι ότι θα ήταν πολύ άβολο. Εδώ διακοπές πάμε στα πατρικά μας και δεν μπορούμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη. Δεν ξέρω πώς το κάνουν αυτό όσοι το κάνουν. Την ιδέα μιας κοπέλας να έρχεται 3-4 ώρες την εβδομάδα (δεν μπορούμε να διαθέσουμε παραπάνω) για να εξασφαλίζω λίγο περισσότερο ατομικό χρόνο με το κάθε παιδί, θα τη σκεφτόμουν πάντως. Κι αν ήταν να διαλέξω μεταξύ αυτής και της οικιακής βοηθού (γιατί δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε οικονομικά και τα δύο), θα προτιμούσα την κοπέλα για τα παιδιά. 

[Nefeli2014]

Εγώ πάντως τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου την ευχαριστήθηκα πραγματικά. Καταρχάς δούλευα. Μεγάλο πράμα η δουλειά. Κατά δεύτερον ασχολούμουν με τη μικρή, οπότε κανένας χρόνος για δεύτερες σκέψεις. Κάνα δυο ραντεβού στο γιατρό τα είχα καθυστερήσει κιόλας, με είχε πάρει εκείνος να κανονίσουμε, αντε μου λέει που είσαι? 

(!) 

[Fenia27]

11 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Αλλά νομίζω στο τρίτο σου φεύγουν όλα αυτά. Δεν ξέρω αυτή την αίσθηση έχω. Δεν το βασιζω κάπου, μάλλον θέλω και τρίτο αλλά θα μετά το τρελάδικο :D

 

Και εγω θα ηθελα πολυ ενα τριτο παιδακι...Νομιζω το τριτο φερνει ισορροπια μεσα στην οικογενεια και μεταξυ των αδερφιων...Βεβαια πριν βαλουμε στο προγραμμα το τριτο θα ηθελα να μεγαλωσουν λιγο ακομα τα δυο..να μπορεσουμε να βρουμε λιγο χρονο προσωπικο με τον συζυγο (2 ωριτσες με την ευγενικη χορηγια των γιαγιαδων)..Τιποτα δεν μου εχει λειψει μετα τα παιδια, ουτε τα χομπυ, η δουλεια, τα γυμναστηρια κτλ...Το μονο που θελω ειναι λιγο χρονο για ενα τετ α τετ με τον αντρα μου..Να βγουμε για ενα φαγητο και να φλερταρουμε...να παμε για μια μπυριτσα...Μια βολτα να χαζεψουμε τα φωτα της αθηνας απο ψηλα...Τετοια πραγματα μου λειπουν...

[Nefeli2014]

Κι εγώ το ίδιο φενια.. Υπάρχουν μέρες που τον βλέπω ελάχιστα το βράδυ και μετά πέφτουμε ξεροι για ύπνο.. Θα έρθει κι αυτό.. Ας τα χαρούμε τώρα που είναι μωρά.. Εγώ αυτό σκέφτομαι κι όλα τα άλλα θα ξανάρθουν και θα είναι και καλύτερα;) 

[elenip]

On 4/3/2019 at 2:22 AM, Nefeli2014 said:

Εμένα η μικρή μου είναι η τρέλα μου με όλες τις έννοιες και η μπεμπα η ηρεμία μου... 

Τι εννοείτε δεθηκατε λιγότερο? Αυτό το νιώθουν και τα παιδιά? 

 

Εγώ παθαίνω το εξης:όταν ασχολούμαι παραπάνω με το μωρό έχω τύψεις ως προς τη μικρή κι όταν ασχολούμαι παραπάνω με τη μικρή έχω τυψεις ως προς το μωρό. 

Είμαι καλά? Η μήπως είναι φυσιολογικό? Εγώ πιστεύω είναι και το αφήνω να το νιώθω οσοτου μου περάσει... Άμα περνάει ποτέ αυτό δηλαδή.. Έχω αγωνία δλδ μην αδικήσω κάποια από τις δύο.. 

Αλλά νομίζω στο τρίτο σου φεύγουν όλα αυτά. Δεν ξέρω αυτή την αίσθηση έχω. Δεν το βασιζω κάπου, μάλλον θέλω και τρίτο αλλά θα μετά το τρελάδικο :D

Και στην Ουγκάντα τα παιδάκια πεινάνε, εμείς της Δύσης  να μην γκρινιάξουμε ποτέ. 

Όταν πρωτομπηκα στο φόρουμ τυχαία έπεσα σε ένα θέμα αλλά μετά κατάλαβα πως έγραφαν όσες κοπέλες δυσκολεύονταν να συλλάβουν και έκαναν άπειρες προσπάθειες. Εγώ είχα βρει μια πάρεα ας το πούμε πριν καταλάβω τι παρέα ήταν και έλεγα τον πόνο μου για την αποκόλληση που είχα, ήμουν πολυ καιρό στο κρεβάτι, και συζητουσαμε για διάφορα θέματα που ήταν ενδιαφέροντα, μόλις πέρασε λίγο ο καιρός και ξεστόμισα ότι έπιασα μωρό στον αέρα ορισμένες έπαψαν να μου απαντούν. Ευτυχώς κάποιες ήταν ακόμα στα καλά τους ή έστω ανθρώπινες. Θυμάμαι βγήκε μια και αόριστα αναφεεομενη σε μένα εμμεσα τι δουλειά είχα να γράφω σε ένα τοπικ γυναικών που έχουν προβλήματα σύλληψης. Καλή ώρα όπως μας τα λες εσύ. Αισθάνθηκα άβολα λες και ήμουν ούφο, λες κι έπρεπε να κρύψω την αλήθεια για να μην τις στεναχωρήσω. Από τη μια λυπήθηκα αλλά από την άλλη είπα αεί και σιχτιρ δηλαδη που θα ντρέπομαι. 

Ναι,  είμαστε κακομαθημενες. Και γιατί? Δεν έχει δικαίωμα μια γυναίκα να γκρινιάζει, έχει μέτρο η κούραση?? Κι εγώ κουράζομαι πάρα πολύ αλλά δεν το πολυλεω όχι για το λόγο που λες εσύ, αλλά γιατί δε μου βγαίνει να το πω. Όχι δε θα κάθομαι να σκέφτομαι έτσι, γιατί κάποια να στο πω σε καλύτερη μοίρα από μένα να μπει και να γράψει δε θα πάω κομπλεξικα να της πω τι δουλειά έχεις εσύ εδώ να γράφεις. Κι ότι εδώ ο κόσμος καίγεται.. Ίσα ίσα.. Αυτό είναι που μου τη δίνει στα φόρουμς και στη ζωή γενικότερα γιαυτό είμαι πάρα πολυ επιλεκτική στις παρέες μου.. Σε σημείο αηδίας δηλαδή. Πφφ!!! 

 

Καταρχάς το βασικό είναι να διαβάζουμε τα ίδια και να καταλαβαίνουμε τα ίδια! Γιατί άμα διαβάζουμε τα ίδια και καταλαβαίνουμε διαφορετικά, συνενόησις δεν πρόκειται να υπάρξει!

Εγώ δεν αναφέρθηκα σε εσένα και μάλιστα το διευκρίνισα κιόλας προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, με την Εσπερος ήταν η διαφωνία μου, πόσο "βασανιστικό" μπορεί να είναι για μία μητέρα να κάτσει σπίτι με δύο παιδιά! και εκεί ετέθηκε το ρητορικό ερώτημα εάν είμαστε και λίγο καλομαθημένες!

Τώρα όποια είναι καλομαθημένη ας παρεξηγηθεί, τι να πω και εγώ!

[Έσπερος]

Just now, elenip είπε:

με την Εσπερος ήταν η διαφωνία μου, πόσο "βασανιστικό" μπορεί να είναι για μία μητέρα να κάτσει σπίτι με δύο παιδιά!

Εντάξει κι εγώ διευκρινίζω ότι το ερώτημά μου αφορούσε μόνο και μόνο το θέμα της ζήλιας και του χρόνου που μπορεί να αφιερωθεί στο κάθε παιδί χωριστά, έτσι ώστε να μην είναι κάποιο παιδί αδικημένο (εξ ου και η βοηθεια που είπα αν χρειάζεται). Το "βασανιστικό" το ανέφερα γιατί έχοντας περάσει ένα δύσκολο πρώτο τρίμηνο με ένα παιδί, δεν μπορώ να φανταστώ να βιώνεται αυτή η κατάσταση με ένα παιδάκι μεγαλύτερο. Βασανιστικό όχι για την κούραση των γονέων αλλά για την ψυχολογία τους και τη διάθεση του μεγάλου παιδιού. 

[elenip]

On 4/3/2019 at 3:05 AM, Nefeli2014 said:

Εσπερο να γράφεις όσα αισθάνεσαι κι εγώ είμαι μέσα να λέμε  μαζί τις γκρίνιες μας και να αλληλοδιαβαζομαστε:) 

 

Καλέ και εγώ θα σας διαβάζω και αν το κρίνω μπορεί να σας κράξω κιόλας, με την καλή έννοια!!

Just now, Έσπερος said:

Εντάξει κι εγώ διευκρινίζω ότι το ερώτημά μου αφορούσε μόνο και μόνο το θέμα της ζήλιας και του χρόνου που μπορεί να αφιερωθεί στο κάθε παιδί χωριστά, έτσι ώστε να μην είναι κάποιο παιδί αδικημένο (εξ ου και η βοηθεια που είπα αν χρειάζεται). Το "βασανιστικό" το ανέφερα γιατί έχοντας περάσει ένα δύσκολο πρώτο τρίμηνο με ένα παιδί, δεν μπορώ να φανταστώ να βιώνεται αυτή η κατάσταση με ένα παιδάκι μεγαλύτερο. Βασανιστικό όχι για την κούραση των γονέων αλλά για την ψυχολογία τους και τη διάθεση του μεγάλου παιδιού. 

 

Όπως σου είπαν και οι άλλες κοπέλες έχεις ελεύθερο χρόνο για προβληματισμούς και ανησυχίες, στο δεύτερο δεν θα προλαβαίνεις για τέτοιες πολυτέλειες

[Nefeli2014]

8 ώρες πρίν, elenip είπε:

 

Καλέ και εγώ θα σας διαβάζω και αν το κρίνω μπορεί να σας κράξω κιόλας, με την καλή έννοια!!

 

Εσυ πολύ την έξυπνη μας κάνεις δε χρειάζεται να κράζεις, μπορείς πολύ απλά να συζητας, και μηδένα προ του τέλους μακάριζε, προς προφύλαξη, πάντα με την καλή έννοια !!!

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εντάξει κι εγώ διευκρινίζω ότι το ερώτημά μου αφορούσε μόνο και μόνο το θέμα της ζήλιας και του χρόνου που μπορεί να αφιερωθεί στο κάθε παιδί χωριστά, έτσι ώστε να μην είναι κάποιο παιδί αδικημένο (εξ ου και η βοηθεια που είπα αν χρειάζεται). Το "βασανιστικό" το ανέφερα γιατί έχοντας περάσει ένα δύσκολο πρώτο τρίμηνο με ένα παιδί, δεν μπορώ να φανταστώ να βιώνεται αυτή η κατάσταση με ένα παιδάκι μεγαλύτερο. Βασανιστικό όχι για την κούραση των γονέων αλλά για την ψυχολογία τους και τη διάθεση του μεγάλου παιδιού. 

Και μόνο η διαδικασία κάθε φορά να απολογουμεθα είναι άκρως "βασανιστική.." 

Σχετικά με τα δικά μου να σας πω δυο τρία που κάνω αυτές τις μέρες εν τάχει και τα αποτελέσματα θα φανούν σε λίγο καιρό. Έχω επιβάλλει τα όρια σε ότι σχετίζεται με λάθος συμπεριφορές, δεν το συγκεκριμένο ποιώ όμως για την μπεμπα. Δηλαδή δεν έχει συνέπεια το ότι χτύπησε το μωρό αλλά ότι δεν κάνει να χτυπάμε, πχ αν χτυπήσεις θα πονέσει θα κλάψει θα πάω εκεί και δε θα χουμε χρόνο να παίξουμε. Θα στεναχωρηθω και δε θα χουμε χρόνο να παίξουμε. Έφτιαξα ένα βιβλίο παραμύθι η αδερφη μου κι εγώ, ανάρτησαμε κανόνες ως προς τη συμπεριφορά μας απέναντι στα αδέρφια μας, σε κάθε ευκαιρία τα βλέπουμε. Επαινω καθημερινά όλο και περισσότερο τις θετικές πράξεις, έβαλα όριο ως προς τον ύπνο. Ήδη τελευταια βραδια με έχει αφήσει ήσυχη να κοιμησω το μωρό. Μετά ειμαι όλη δική της. Εγώ πιο σταθερή και πιο ήρεμη. 

Κι άλλα.. 

Νομίζω πάει καλά.. 

Θα σας ξαναγράψω επαυτου πάλι, με βοήθησαν πολύ οι συμβουλές σας και η συζήτηση με τη φίλη μου που έχει σπουδάσει ψυχολογία παιδιού κι έφηβου. Δανείστηκα και κάποια βιβλία της και κάπως ξεστραβωνομαι. Έπεσε σε πολλά από αυτά που κάποιες κοπέλες μου είπατε, λίγο τα συγκεκριμενοποιησαμε και προχωράμε... :) 

Επεξεργάστηκαν 4 Απριλίου,2019 by Nefeli2014

[mama16]

10 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Εσυ πολύ την έξυπνη μας κάνεις δε χρειάζεται να κράζεις, μπορείς πολύ απλά να συζητας, και μηδένα προ του τέλους μακάριζε, προς προφύλαξη, πάντα με την καλή έννοια !!!

Και μόνο η διαδικασία κάθε φορά να απολογουμεθα είναι άκρως "βασανιστική.." 

Σχετικά με τα δικά μου να σας πω δυο τρία που κάνω αυτές τις μέρες εν τάχει και τα αποτελέσματα θα φανούν σε λίγο καιρό. Έχω επιβάλλει τα όρια σε ότι σχετίζεται με λάθος συμπεριφορές, δεν το συγκεκριμένο ποιώ όμως για την μπεμπα. Δηλαδή δεν έχει συνέπεια το ότι χτύπησε το μωρό αλλά ότι δεν κάνει να χτυπάμε, πχ αν χτυπήσεις θα πονέσει θα κλάψει θα πάω εκεί και δε θα χουμε χρόνο να παίξουμε. Θα στεναχωρηθω και δε θα χουμε χρόνο να παίξουμε. Έφτιαξα ένα βιβλίο παραμύθι η αδερφη μου κι εγώ, ανάρτησαμε κανόνες ως προς τη συμπεριφορά μας απέναντι στα αδέρφια μας, σε κάθε ευκαιρία τα βλέπουμε. Επαινω καθημερινά όλο και περισσότερο τις θετικές πράξεις, έβαλα όριο ως προς τον ύπνο. Ήδη τελευταια βραδια με έχει αφήσει ήσυχη να κοιμησω το μωρό. Μετά ειμαι όλη δική της. Εγώ πιο σταθερή και πιο ήρεμη. 

Κι άλλα.. 

Νομίζω πάει καλά.. 

Θα σας ξαναγράψω επαυτου πάλι, με βοήθησαν πολύ οι συμβουλές σας και η συζήτηση με τη φίλη μου που έχει σπουδάσει ψυχολογία παιδιού κι έφηβου. Δανείστηκα και κάποια βιβλία της και κάπως ξεστραβωνομαι. Έπεσε σε πολλά από αυτά που κάποιες κοπέλες μου είπατε, λίγο τα συγκεκριμενοποιησαμε και προχωράμε... :) 

Τι σε συμβούλεψε δλδ η φίλη σου κ τι έλεγαν τα βιβλία? Θα βρεθώ κ εγώ στη θέση σου σε λίγο καιρό κ θέλω να κανω το καλύτερο που μπορώ..

[Nefeli2014]

10 ώρες πρίν, mama16 είπε:

Τι σε συμβούλεψε δλδ η φίλη σου κ τι έλεγαν τα βιβλία? Θα βρεθώ κ εγώ στη θέση σου σε λίγο καιρό κ θέλω να κανω το καλύτερο που μπορώ..

Πολλά και διάφορα άλλα κυρίως εστίασαμε στη δική μας καθημερινότητα και στην ιδιοσυγκρασια τη δική μας σαν οικογένεια. Κάποια γενικά όμως που ειπώθηκαν κι εδω είναι τα όρια, ο έπαινος, η επανάληψη και να αισθάνεται δίκαια, δηλαδή όση ώρα παίζουμε το καθιερωμένο αποκλειστικό μας παιχνίδι, ακόμα κι αν η μπεμπα γκρινιάξει, να μη διακόψω μέχρι 3 λεπτά. Ευτυχώς αυτό ακόμα δεν έχει χρειαστεί γιατί και τα 3 λεπτά εμένα μου φαίνεται αιώνας ειδικά για ένα μωρό τόσο μωρό που με θέλει δίπλα του οπότε το έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη όμως και η μεγάλη και στην παρούσα φάση τη μεγαλύτερη, οπότε κάπου πρέπει να ρίξω το βάρος. Σε άλλες στιγμές όμως πχ κοιμισμα τάισμα, όταν ασχολούμαι με την μπεμπα, πρέπει σιγά σιγά να αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η προτεραιότητα τώρα είναι εκεί. Και να γενικευω. Δηλαδή όχι είναι ώρα να κοιμηθεί η μπεμπα, αλλά είναι ώρα ύπνου. Κυρίως όμως είπαμε πιο συγκεκριμένα για εμάς τι μας ταιριάζει,, πάντως κάποια γενικά είναι αυτά. 

Νομιζω πάντως πως κάθε κατάσταση είναι διαφορετική, θέλω να πω πως όταν με το καλό γεννήσεις θα δεις κι από μόνη σου που θα υπάρξει θέμα κι αν θα υπάρξει. Υπάρχουν παιδάκια που δε ζηλεύουν η έστω δε το εκφράζουν τόσο έντονα. Εμένα όλα ήταν οκ το πρώτο εξάμηνο, δηλαδή ναι μεν ζήλεια αλλά ελεγχόμενη. Με το ξεκίνημα του παιδικού σαστισα καθώς έγινε επιθετική απέναντι μας αλλά κι απέναντι στο μωρό, προκλητικά επιθετική θα έλεγα. Νομίζω όμως πως τα πράγματα σιγά σιγά αλλάζουν. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Θα σας πω σε λίγο καιρό... Σε πολλά βλέπω βελτίωση, πχ στην επίθεση..συμπεριφορικα όμως έχουμε δουλειά και εκεί δε νομίζω είναι μόνο η ζήλεια, είναι η ηλικία της, είναι το Σχολείο είναι πολλά που της έχουν έρθει μαζεμένα γιαυτό δείχνω πολλή κατανόηση και αγάπη φυσικά.. Θέλω να της δώσω να καταλάβει πως την αγαπάω και είμαι εδώ ακόμα λαό στα λάθη της. Πως τα όρια είναι για το καλό της κι όχι γιατί είναι κακια η μαμά. Να νιώσει ασφάλεια, αυτός ειναι ο στόχος μου. 

Και μόλις την νιώσει είμαι σίγουρη πως θα πετάξει σε όλα τα επίπεδα.. Θα έχει πια ξανά αυτοπεποίθηση.. Γιατί πιστευω πολύ σε αυτό, απο κει ξεκινάνε όλα, διατροφή βασικά κι ανατροφή τα πρώτα χρόνια. Αυτό. 

Απλώς παίζει πολύ ρόλο η οικογένεια. Αν εγώ δεν αποβάλλω το άγχος μου δεν πρόκειται τίποτα να λειτουργήσει σωστά, αν δεν συνειδητοποίησω πως όλα είναι φυσιολογικά και τα αφήσω να εξελιχθούν ομαλά. Αν πάψω να περιμένω την αλλαγή χθες. Όλα από μένα ξεκινούν και τον μπαμπά σαφώς αλλά περισσότερο χρόνο περνάει μαζί μου, τα πιο πολλά μηνύματα τα λαμβάνει από εμένα, πρέπει να της δίνω τα σωστά και για να γίνει αυτό θα πρέπει να είμαι χαλαρή και ψύχραιμη. 

Ψύχραιμη είμαι, στο χαλαρή κολλάω άνα διαστήματα. Αν έρθει μια αλλαγή ναι μεν προσαρμοζομαι αλλά τρώω μεγάλη φρίκη στην αρχή, είναι θέμα χαρακτήρα μου. Είναι ευκαιρία με τα παιδιά μου να μεγαλώσω κι εγω, να με μεγαλώσουν. Για ώρες ώρες νομίζω πως με μεγαλώνουν πάρα τα μεγαλώνω. Αλλάζουν, αλλάζω. Αλλάζω, αλλάζουν.. Έτσι πάει συνεχώς. Και τώρα πρέπει εγώ να αλλάξω. Αρχικά εκλογικευοντας και μένοντας ενημερωμένη, μετά όλα έρχονται. Είμαι αισιόδοξη και πιστεύω στον εαυτό μου και στην κόρη μου. Είμαι σίγουρη πως τα αρνητικά αυτά συναισθήματα που μένουν για καιρό χωρίς ελεγχο θα μάθουμε να τα διαχειριζομαστε. Κι εκείνη αλλά κι εγώ.... 

[Mama_Anesti_]

Νεφέλη πως είναι τα πράγματα τώρα? 

 

Διάβασα τώρα τα τελευταία σου σχόλια και ή μέθοδος που ακολούθησατε μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Είναι λειτουργική?