Ιδανικα ποτε να κανουμε δευτερο μωρακι;

[Chrysoum]

13 minutes ago, Έσπερος said:

Η αλήθεια είναι ότι είμαι κάπως μπερδεμένη. Επειδή υπάρχει η εξωσωματική στη μέση, είναι ένας λόγος να προχωρήσουμε σύντομα, γιατί δεν ξέρουμε αν θα πετύχει. Δεν είμαι πολύ μεγάλη, αλλά ξέρω ότι μετά τα 35 οι πιθανότητες μικραίνουν. Ο άντρας μου είναι ακόμα μεγαλύτερος, και βλέπω ότι χρόνο με το χρόνο οι αντοχές του φθίνουν. Είναι δραστήριος και κάνει πολλά, αλλά όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι χρειάζεται όλο και περισσότερο χρόνο ξεκούρασης. Αν αφήσουμε να περάσει κι άλλος χρόνος, θα καταλήξω να μην έχω ούτε τη δική του συνεργασία. Αυτοί είναι κάποιοι αντικειμενικοί παράγοντες. Από την άλλη, εγώ δυσκολεύτηκα με το πρώτο παιδί, άργησα πολύ να προσαρμοστώ. Αυτό με φοβίζει. Και η απουσία βοήθειας με φοβίζει λίγο. Βέβαια, πριν από 1-2 μήνες όταν άρχισα να ψάχνω ξανά τη διαδικασία, να δω τι χαρτιά χρειάζονται οι επιτροπές, τι εξετάσεις πρέπει να ξανακάνουμε κλπ, ένιωσα μέσα μου χαρά. Ή πριν από αρκετό καιρό, όταν είδα την ανιψιά μου 3 μηνών που είχα να τη δω από νεογέννητο και την πήρα αγκαλιά, θυμήθηκα τι ωραία που είναι να κρατάς ένα μικρό μωράκι. Και προχθές που μου έδειχνε μια φίλη το νεογέννητό της, σαν να ζήλεψα. Νομίζω ότι το πρόβλημά μου είναι η πολλή σκέψη και η διαδικασία της εξωσωματικής, που δεν το κάνει όλο αυτό αυθόρμητο. Έτσι καταλήγω συνεχώς και ζυγίζω τα θετικά και τα αρνητικά. Ενώ αν ήμασταν σε μια χαλαρή φάση, ότι πχ μόλις χρονίσει ο μεγάλος θα σταματήσουμε τις προφυλάξεις και ό,τι προκύψει, ίσως δεν το σκεφτόμουν τόσο. 

Δεν ξέρω αν θα το σκεφτόσουν λιγότερο, γιατι και εμεις που εγινε η σύλληψη φυσιολογικά περάσαμε από 40 κύματα μεχρι να τελείωσουμε με το ζύγισμα των θετικών και των αρνητικών. Το θέμα νομίζω που πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου και να είσαι απολύτως βέβαιη γι αυτό είναι αν πραγματικά θελεις ένα ακόμη παιδί. Όχι ένα παιδί οπώς το ανηψάκι σου που το βλέπεις για λίγες ώρες μόνο, αλλά άλλο ένα παιδί 24 ώρες το 24ωρο. Με ότι αυτό συνεπάγεται, τα κακά του και τα καλά του. Αφού βεβαιωθείς ως προς αυτό πρεπει να σκεφτείς ποια θα ήταν η ιδανική διαφορά ηλίκιας για την δυναμική της δικής σου οικογένειας. Μην σκέφτεσαι την φάση νεογέννητο, ειναι μια φάση λίγων μηνών που θα περάσει, δες την μεγαλύτερη εικόνα. Τα παιδιά σου (το παιδί σου αν αποφασίσεις να μείνεις στο ένα) όταν θα είναι 5-6 χρονών. Εμένα αυτο με βοήθησε και σταματησα το ατελειωτο ζύγισμα!

[Έσπερος]

3 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Δεν ξέρω αν θα το σκεφτόσουν λιγότερο, γιατι και εμεις που εγινε η σύλληψη φυσιολογικά περάσαμε από 40 κύματα μεχρι να τελείωσουμε με το ζύγισμα των θετικών και των αρνητικών. Το θέμα νομίζω που πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου και να είσαι απολύτως βέβαιη γι αυτό είναι αν πραγματικά θελεις ένα ακόμη παιδί. Όχι ένα παιδί οπώς το ανηψάκι σου που το βλέπεις για λίγες ώρες μόνο, αλλά άλλο ένα παιδί 24 ώρες το 24ωρο. Με ότι αυτό συνεπάγεται, τα κακά του και τα καλά του. Αφού βεβαιωθείς ως προς αυτό πρεπει να σκεφτείς ποια θα ήταν η ιδανική διαφορά ηλίκιας για την δυναμική της δικής σου οικογένειας. Μην σκέφτεσαι την φάση νεογέννητο, ειναι μια φάση λίγων μηνών που θα περάσει, δες την μεγαλύτερη εικόνα. Τα παιδιά σου (το παιδί σου αν αποφασίσεις να μείνεις στο ένα) όταν θα είναι 5-6 χρονών. Εμένα αυτο με βοήθησε και σταματησα το ατελειωτο ζύγισμα!

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι δεν θα έχω δύο παιδιά, άρα ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα! Ως προς το περισσότερα σίγουρα είμαι απόλυτα αρνητική. Για το λιγότερα, δεν ξέρω.... Αν δηλαδή ο άντρας μου δεν ήθελε ή αν δεν πετύχουν 1-2 εξωσωματικές, δεν ξέρω αν θα το κυνηγήσω. Επίσης δεν θα ήθελα παιδιά με διαφορά ηλικίας μεγαλύτερα από τα 3-3,5 χρόνια. Δεν ξέρω αν όντως είναι καλύτερη η μικρή διαφορά για το μέλλον των παιδιών, αυτά δεν ξέρω αν μπορείς να τα προβλέψεις. Με την αδερφή μου έχουμε 5 χρόνια, μικρές ήμασταν απλώς δυο παιδιά που συνυπήρχαν στο ίδιο σπίτι, πέρασε καιρός μέχρι να δεθούμε. Βέβαια εγώ μεγάλωσα στο ίδιο σπίτι με ξαδέρφια, δηλαδή είχα πάντα παρέα παιδιών γύρω μου. Ο μικρός μας δεν έχει ξαδέρφια εδώ, δεν θα ήθελα καθόλου να είναι μόνος του. Ο αντρας μου έχει περισσότερα χρόνια διαφορά με τον αδερφό του και θα έλεγα ότι σχεδόν τους χωρίζει χάσμα γενεών, όπως υπάρχει και τεράστια διαφορά στο πώς τους αντιμετώπιζαν και τοςυ αντιμετωπίζουην τα πεθερικά μου. Αυτά ξέρω ότι δεν είναι ενδεικτικά, αλλά σίγουρα με επηρεάζουν στο να προτιμώ παιδιά σε κοντινές ηλικίες. Δεν μπορώ κιόλας να φανταστώ μετά από 4 χρόνια να μπω ξανά στη διαδικασία του κλεισίματος στο σπίτι ή των ξενυχτιών με μωρό. Κι επειδή η φάση του νεογέννητου μου έπεσε βαριά, δεν μπορώ να φανταστώ να την επιβάλεις σε ένα παιδάκι που έχει τους ρυθμούς του, έχει κάποιες δραστηριότητες κλπ και θα πρέπει να αναστατωθεί από το μωρό. Αλλά δεν παύει να με τρομάζει και η συνύπαρξη ενός βρεφους με ενα μικρό ακόμα νήπιο, ακριβώς επειδή ζορίστηκα και επει΄δη δεν υπάρχου άτομα να μας βοηθήσουν. Γι αυτό και ο προβληματισμός και οι μικρές αναστολές. Αλλά όπως λες μετά σκέφτομαι ΄'οτι αυτή η φάση δεν θα είναι αιώνια! 

[Chrysoum]

4 hours ago, Έσπερος said:

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι δεν θα έχω δύο παιδιά, άρα ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα! Ως προς το περισσότερα σίγουρα είμαι απόλυτα αρνητική. Για το λιγότερα, δεν ξέρω.... Αν δηλαδή ο άντρας μου δεν ήθελε ή αν δεν πετύχουν 1-2 εξωσωματικές, δεν ξέρω αν θα το κυνηγήσω. Επίσης δεν θα ήθελα παιδιά με διαφορά ηλικίας μεγαλύτερα από τα 3-3,5 χρόνια. Δεν ξέρω αν όντως είναι καλύτερη η μικρή διαφορά για το μέλλον των παιδιών, αυτά δεν ξέρω αν μπορείς να τα προβλέψεις. Με την αδερφή μου έχουμε 5 χρόνια, μικρές ήμασταν απλώς δυο παιδιά που συνυπήρχαν στο ίδιο σπίτι, πέρασε καιρός μέχρι να δεθούμε. Βέβαια εγώ μεγάλωσα στο ίδιο σπίτι με ξαδέρφια, δηλαδή είχα πάντα παρέα παιδιών γύρω μου. Ο μικρός μας δεν έχει ξαδέρφια εδώ, δεν θα ήθελα καθόλου να είναι μόνος του. Ο αντρας μου έχει περισσότερα χρόνια διαφορά με τον αδερφό του και θα έλεγα ότι σχεδόν τους χωρίζει χάσμα γενεών, όπως υπάρχει και τεράστια διαφορά στο πώς τους αντιμετώπιζαν και τοςυ αντιμετωπίζουην τα πεθερικά μου. Αυτά ξέρω ότι δεν είναι ενδεικτικά, αλλά σίγουρα με επηρεάζουν στο να προτιμώ παιδιά σε κοντινές ηλικίες. Δεν μπορώ κιόλας να φανταστώ μετά από 4 χρόνια να μπω ξανά στη διαδικασία του κλεισίματος στο σπίτι ή των ξενυχτιών με μωρό. Κι επειδή η φάση του νεογέννητου μου έπεσε βαριά, δεν μπορώ να φανταστώ να την επιβάλεις σε ένα παιδάκι που έχει τους ρυθμούς του, έχει κάποιες δραστηριότητες κλπ και θα πρέπει να αναστατωθεί από το μωρό. Αλλά δεν παύει να με τρομάζει και η συνύπαρξη ενός βρεφους με ενα μικρό ακόμα νήπιο, ακριβώς επειδή ζορίστηκα και επει΄δη δεν υπάρχου άτομα να μας βοηθήσουν. Γι αυτό και ο προβληματισμός και οι μικρές αναστολές. Αλλά όπως λες μετά σκέφτομαι ΄'οτι αυτή η φάση δεν θα είναι αιώνια! 

Το κείμενο σου θα μπορούσα να το έχω γράψει και εγώ η ίδια. Έτσι σκεφτόμουν και τις ίδιες παραμέτρους έλαβα υπόψιν για να προχωρήσουμε με το δεύτερο. Μπορεί να μην κάναμε εξωσωματική, αλλά είχαμε θέσει και εμείς ένα χρονικό περιθώριο προσπαθειών. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα ξεβολευτει τώρα η κόρη μου γιατί το βλέπω μακροπροθεσμα. Μπορεί να ξεβολευτει και να βγει από τους ρυθμούς της τώρα για μερικούς μήνες, αλλά θα αποκτήσει ένα αδερφάκι για όλη της την ζωή (με τα πλεονεκτήματα και ίσως τα μειονέκτηματα που αυτό συνεπάγεται) :) 

[Josephine]

On 31/1/2019 at 10:20 ΠΜ, Deena είπε:

 

Εγώ έχω ξεκουραστεί ναι, νιώθω ότι τις αντοχές για ένα τρίτο τις έχω, ήμουν και μικρή όταν απέκτησα τα δύο προηγούμενα και ίσως παίζει και αυτό τον ρόλο του.

 

Πριν 2 χρόνια άκουγα για τρίτο παιδί και δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι, τώρα αν τα οικονομικά μου το επέτρεπαν θα το έκανα, όσο κι αν θα ξεβολευόμουν ξανά από την αρχή.

 

Ωστόσο, επειδή δεν προβλέπεται κάτι εξαιρετικά ανατρεπτικό προς το καλύτερο των οικονομικών μας τα προσεχή χρόνια, νομίζω ότι τελικά θα μείνουμε στα δύο. Δεν θα ήθελα από την άλλη να έχω παιδιά στο Γυμνάσιο ή στο τέλος του Δημοτικού και ταυτόχρονα νεογέννητο.

 

K εγώ εκεί κολλάω όταν τα σκέφτομαι. Στα τόσα που θα στερήσω στα αγόρια μου σε εξόδους και διακοπές και σ' εμάς οικογενειακά βέβαια που θα τα απολαύσουμε μαζί τους όταν σκέφτομαι το τρίτο. Όχι τόσο στην κούραση, γιατί αυτή μάλλον περνάει μόλις περάσουν τα πρώτα χρόνια (εδώ όσοι έχουν μεγαλύτερα παιδιά γελάνε ελεύθερα!). Και μετά όταν σκέφτομαι και τις σπουδές και τα μεταπτυχιακά και ένα σωρό που θα 'θελα να μπορώ να τα βοηθήσω και πραγματικά δεν μπορώ με ακρίβεια να προβλέψω, γιατί αυτά είναι κι απρόβλεπτα, εκεί κολλάω και λέω στοπ στα δύο.

[Mama_Anesti_]

Επαναφέρω το θέμα για να εκθεσω έναν προβληματισμό που με απασχολεί τελευταία. 

   Να πω πως αρχικα πίστευα πως μία καλή διαφορά ανάμεσα στα αδέλφια σχετικα κυριως με την ανεξαρτητοποίηση του πρώτου είναι τα τρία έτη.

  Όμως με τα δεδομένα αυτής της χρονικής στιγμής στην ζωή μας αρχίζω και σκέφτομαι μία μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ 5 ή και παραπάνω χρόνων.

  Θα ήθελα πολύ να διαβάσω αντίστοιχες εμπειριες. Πχ πως δέχτηκαν τα μεγαλύτερα παιδιά το αδελφακι, πως συνδυάζονται δύο τόσο διαφορετικές ηλικίες στην καθημερινοτητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπισατε. 

[mama16]

2 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Επαναφέρω το θέμα για να εκθεσω έναν προβληματισμό που με απασχολεί τελευταία. 

   Να πω πως αρχικα πίστευα πως μία καλή διαφορά ανάμεσα στα αδέλφια σχετικα κυριως με την ανεξαρτητοποίηση του πρώτου είναι τα τρία έτη.

  Όμως με τα δεδομένα αυτής της χρονικής στιγμής στην ζωή μας αρχίζω και σκέφτομαι μία μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ 5 ή και παραπάνω χρόνων.

  Θα ήθελα πολύ να διαβάσω αντίστοιχες εμπειριες. Πχ πως δέχτηκαν τα μεγαλύτερα παιδιά το αδελφακι, πως συνδυάζονται δύο τόσο διαφορετικές ηλικίες στην καθημερινοτητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπισατε. 

Εγώ με τα αδέρφια μου έχω 6, 5, και 4 χρόνια διαφορά ηλικίας. Γενικά δεν με ζήλευαν καθόλου κ με φρόντιζαν. Βέβαια δεν ξέρω αν οφειλόταν αυτό αποκλειστικά στη διαφορά ηλικίας ή στο ότι ήταν συνηθισμένα αφού σύνολο ήμασταν 4 παιδιά. Αλλά ειδικά με την πρώτη αδερφή (κ με την δεύτερη μπορώ να πω) δεν ήμασταν πολύ κοντά σαν μικρά. Αφότου ενηλικιωθηκα ήρθαμε πιο κοντά. Εννοείται ότι Μ αγαπούσαν κ τις αγαπούσα αλλα δεν κάναμε καθόλου παρέα, όταν ήμουν δημοτικό ήταν γυμνάσιο, όταν πήγα γυμνάσιο έφυγε για σπουδές, όταν ήμουν Δευτέρα  Λυκείου θυμάμαι γύρισε,μετά έφυγα εγώ για σπουδές κ μετα παντρεύτηκε! Βέβαια επειδή όλες τις αγαπάω, δεν με πειράζει που από μικρή είχα κ είχαν τις δικές τους παρέες αλλά ίσως ήταν ωραία να είχα άλλη μια κοντά με εμένα! Με αυτή που είχα 4 χρόνια διαφορά έχω περισσότερες αναμνήσεις σαν μικρη

[Νένα 27]

5 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Επαναφέρω το θέμα για να εκθεσω έναν προβληματισμό που με απασχολεί τελευταία. 

   Να πω πως αρχικα πίστευα πως μία καλή διαφορά ανάμεσα στα αδέλφια σχετικα κυριως με την ανεξαρτητοποίηση του πρώτου είναι τα τρία έτη.

  Όμως με τα δεδομένα αυτής της χρονικής στιγμής στην ζωή μας αρχίζω και σκέφτομαι μία μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ 5 ή και παραπάνω χρόνων.

  Θα ήθελα πολύ να διαβάσω αντίστοιχες εμπειριες. Πχ πως δέχτηκαν τα μεγαλύτερα παιδιά το αδελφακι, πως συνδυάζονται δύο τόσο διαφορετικές ηλικίες στην καθημερινοτητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπισατε. 

Καλημέρα!!!!Τα δικά έχουν 6 χρόνια διαφορά θα σου πω ακριβώς πως είναι τα πράγματα μεταξύ τους...λοιπόν ο μεγάλος μου απο την ηλικία 4 και ξεκίνησε να ζητάει αδερφάκι να παραπονιέται και κατάλαβα πως κάτι έπρεπε να κάνω...ήταν ολομόναχος δεν είχα κάνενα να παίξει μαζί του....Τέλος πάντων Τελικά έμεινα έγκυος όταν ήταν 5 και κάτι όταν το έμαθε τρελάθηκε....με είχε ρωτήσει μια φορά αν τώρα που θα έρθει το μωρο θα τον αγαπάμε το ίδιο γιατί πλέον είναι μεγάλος και αυτό που σκέφτεται το λέει..είναι πολύ καλό αυτό σε αυτή την ηλικια....οταν Τελικά ήρθε το μωρο τρελάθηκε,έτρεχε όλη την ώρα να δει τι κάνει,αν κοιμάται....μου προσφέρει πάρα πολύ βοήθεια πχ ότι ζητήσω μου το φέρνει, αγαπάει πάρα πολύ το μωρο...παίζει μαζί του...δεν έχει βγάλει λεπτό ζήλια απέναντι στο μωρο...Πάμε άστα αρνητικά τώρα....Όταν υπάρχουν 6 χρόνια διαφορά και βάλε συμβαίνει το εξής η μάνα νομίζει ότι μεγαλώνει 2 μοναχοπαίδια....γιατί όταν έχεις ένα νεογέννητο και ένα θηριακι λες το θηριακι μεγάλωσε είναι ολόκληρος άντρας δεν με χρειάζεται πια, με έχει ανάγκη το μωράκι,....δεν είναι όμως έτσι παιδί το ένα παιδί και το άλλο....αυτό τουλάχιστον έχει συμβεί σε μένα μπερδεύονται συνέχεια και στο τέλος αντιδράει σε μένα ο μεγάλος και έχει και δίκιο....αν προσέξεις αυτό όλα τα άλλα είναι μια χαρα...

[anath]

6 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Επαναφέρω το θέμα για να εκθεσω έναν προβληματισμό που με απασχολεί τελευταία. 

   Να πω πως αρχικα πίστευα πως μία καλή διαφορά ανάμεσα στα αδέλφια σχετικα κυριως με την ανεξαρτητοποίηση του πρώτου είναι τα τρία έτη.

  Όμως με τα δεδομένα αυτής της χρονικής στιγμής στην ζωή μας αρχίζω και σκέφτομαι μία μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ 5 ή και παραπάνω χρόνων.

  Θα ήθελα πολύ να διαβάσω αντίστοιχες εμπειριες. Πχ πως δέχτηκαν τα μεγαλύτερα παιδιά το αδελφακι, πως συνδυάζονται δύο τόσο διαφορετικές ηλικίες στην καθημερινοτητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπισατε. 

Kαλημέρα! Έχω ξαναγράψει για τη διαφορά ηλικίας των παιδιών μου, 3 χρόνια και 3 μήνες, η οποία εξ αρχής μου φαινόταν ιδανική διαφορά και πραγματικά δεν το έχω μετανιώσει καθόλου. Γιατί κύλησαν όλα ομαλά από την αρχή έως τώρα που είναι 6,5 και 3,5 ετών. Παίζουν και συνεργάζονται πολύ καλά. Δεν λείπουν οι καβγάδες

(2 αγόρια = "πάλη"), αλλά ακόμα κι έτσι τα βρίσκουν μεταξύ τους. Ο μεγάλος αισθάνεται τον μικρό σαν "παρέα", σπάνια παραπονιέται ότι "είναι μικρός και δεν καταλαβαίνει", όταν πχ θελει να παίξει μαζί του επιτραπέζια και εκείνος δεν συνεργάζεται.

Όμως είμαι σίγουρη ότι αυτή η απόφαση έχει να κάνει με τις ιδιαιτερότητες της κάθε οικογένειας, τον προγραμματισμό της, τις υποχρεώσεις της αλλά φυσικά και με το "μεγάλο" παιδί. (Αν πχ ο μικρός μου ήταν το 1ο μου παιδάκι, ίσως να μην έκανα ποτέ δεύτερο χαχα)

Ισως αυτό είναι που σε "εμποδίζει". Ίσως όμως και το πρώτο σου παιδί αντιδράσει πολύ διαφορετικά από ότι φαντάζεσαι. Σκέψου και το διάστημα της εγκυμοσύνης. Είναι αρκετά μεγάλο για να προετοιμάσεις αλλά και για να προλάβεις να δεις τεράστιες αλλαγές στην ωριμότητα του παιδιού.

[Josephine]

Αν και μάλλον ζητάς εμπειρίες με μεγάλες ηλικιακές διαφορές, θα πω για τα δικά μου αγόρια, που έχουν δύο έτη ακριβώς και έχει περάσει ένας χρόνος συνύπαρξής τους. Αν εξαιρέσουμε τα ζόρια, που σ' εμάς διήρκεσαν τους πρώτους 6-7 μήνες και ήταν κυρίως ψυχολογικής φύσεως του μεγάλου από την έλευση του μικρού, πλέον από 6-7 μηνών του μικρού έχω δυο αγόρια αχώριστα συντροφάκια, που παίζουν όλη μέρα, το σπίτι απέκτησε ζωή και ζωντάνια και όταν λείπει το ένα απ' τα δυο για μεγαλύτερα διαστήματα "λείπει" πολύ στο άλλο το παιχνίδι και τα γέλια. Επίσης, τα παιχνίδια ως αντικείμενα πέρασαν σε αχρηστία και παίζουν μεταξύ τους όλο φανταστικά παιχνίδια και παιχνίδια ρόλων. Απέκτησε ο μεγάλος έναν σύντροφο στο παιχνίδι και έγινε κι αυτός παιδάκι και όχι μοναχοπαίδι ανάμεσα σε ενήλικες. 

 

Φυσικά υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ τους, φυσικά υπάρχει πρακτικό ζόρι για εμάς τους γονείς και χάθηκαν οι πολλές ευκαιρίες ξεκούρασης και προσωπικού χρόνου. Όμως έχουμε άπειρες φορές εκφράσει ο ένας στον άλλον πόσο ευγνώμονες είμαστε που ήρθε αυτό το παιδάκι στα 2 χρόνια, που περάσαμε το ζόρι μαζί, που μεγαλώνουν τα δυο μικρά παράλληλα και δεν "αισθάνονται" ιδιαίτερα την ηλικιακή διαφορά μεταξύ τους. Για να μη μιλήσω για το ότι βγάζει ο ένας τα ρούχα κι αμέσως τα φοράει ο άλλος, πηγαίνουμε στις ίδιες δραστηριότητες, σχολείο μαζί, αγορίστικα παιχνίδια στο φουλ μαζί, κοινές παρέες κ.λπ. Και πόσα ακόμα που δεν έχουμε δει! 

Επεξεργάστηκαν 22 Απριλίου,2019 by Josephine

[Chrysoum]

Just now, Josephine said:

Αν και μάλλον ζητάς εμπειρίες με μεγάλες ηλικιακές διαφορές, θα πω για τα δικά μου αγόρια, που έχουν δύο έτη ακριβώς και έχει περάσει ένας χρόνος συνύπαρξής τους. Αν εξαιρέσουμε τα ζόρια, που σ' εμάς διήρκεσαν τους πρώτους 6-7 μήνες και ήταν κυρίως ψυχολογικής φύσεως του μεγάλου από την έλευση του μικρού, πλέον από 6-7 μηνών του μικρού έχω δυο αγόρια αχώριστα συντροφάκια, που παίζουν όλη μέρα, το σπίτι απέκτησε ζωή και ζωντάνια και όταν λείπει το ένα απ' τα δυο για μεγαλύτερα διαστήματα "λείπει" πολύ στο άλλο το παιχνίδι και τα γέλια. Επίσης, τα παιχνίδια ως αντικείμενα πέρασαν σε αχρηστία και παίζουν μεταξύ τους όλο φανταστικά παιχνίδια και παιχνίδια ρόλων. Απέκτησε ο μεγάλος έναν σύντροφο στο παιχνίδι και έγινε κι αυτός παιδάκι και όχι μοναχοπαίδι ανάμεσα σε ενήλικες. 

 

Φυσικά υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ τους, φυσικά υπάρχει πρακτικό ζόρι για εμάς τους γονείς και χάθηκαν οι πολλές ευκαιρίες ξεκούρασης και προσωπικού χρόνου. Όμως έχουμε άπειρες φορές εκφράσει ο ένας στον άλλον πόσο ευγνώμονες είμαστε που ήρθε αυτό το παιδάκι στα 2 χρόνια, που περάσαμε το ζόρι μαζί, που μεγαλώνουν τα δυο μικρά παράλληλα και δεν "αισθάνονται" ιδιαίτερα την ηλικιακή διαφορά μεταξύ τους. Για να μη μιλήσω για το ότι βγάζει ο ένας τα ρούχα κι αμέσως τα φοράει ο άλλος, πηγαίνουμε στις ίδιες δραστηριότητες, σχολείο μαζί, αγορίστικα παιχνίδια στο φουλ μαζί, κοινές παρέες κ.λπ. Και πόσα ακόμα που δεν έχουμε δει! 

Ερώτηση: τι ηλικία έχουν τώρα τα παιδιά σου; 

Ρωτάω γιατί μου έδωσε ελπίδα η ανάρτηση σου. Μια κόρη 1,5, έγκυος στην δεύτερη που έρχεται το καλοκαίρι. Η κόρη μου δεν παίζει ποτέ μόνη της -μα ποτέ ούτε 2 δευτερόλεπτα ίσα για να πάω τουαλέτα- (λογικό θα μου πεις) και πραγματικά ελπίζω ότι θα παίζει με το αδερφάκι της λιγάκι, φαντάζομαι όταν είναι 4 και 2 :) 

[vicky86]

πρίν από 12 λεπτά , Chrysoum είπε:

Ερώτηση: τι ηλικία έχουν τώρα τα παιδιά σου; 

Ρωτάω γιατί μου έδωσε ελπίδα η ανάρτηση σου. Μια κόρη 1,5, έγκυος στην δεύτερη που έρχεται το καλοκαίρι. Η κόρη μου δεν παίζει ποτέ μόνη της -μα ποτέ ούτε 2 δευτερόλεπτα ίσα για να πάω τουαλέτα- (λογικό θα μου πεις) και πραγματικά ελπίζω ότι θα παίζει με το αδερφάκι της λιγάκι, φαντάζομαι όταν είναι 4 και 2 :) 

Εμενα εχουν 2χρ κ 2,5μ

Τρελη αδυναμια ο ενας στον αλλον. Συνεχεια ψαχνει ο ενας τον αλλον, ουτε μιση μερα δ μπορουν χωρια

Η μεγαλη απο την πρωτη στιγμη τον λατρεψε, τον εχει σαν μωρο της. Πολυ λιγη αντιδραση εβγαλε σε εμας με την γεννα, με τον μικρο ηταν παντα πολυ καλη

Βεβαια εκεινη ετσι ειναι κ ο χαρακτηρας της,κ με αλλα παιδακια που εχουμε επαφες, η κ με τον ξαδερφο της που τον περναει μονο 9μ

Μεχρι 6μ δ κατεβηκε απο την αγκαλια μου, μετα σιγα σιγα εγινε πολυ ανεξαρτητη. Ενος ετους πχ καθομουν στον καναπε κ επαιζε μονη της λιγο πιο περα

Αντιστοιχα οταν ο μικρος ηταν 10μ μπορουσαν να παιξουν λιγο μαζι χωρις να συμμετεχω, απλα ημουν παραδιπλα

Απο οταν μετακομισαμε κ ο μικρος ηταν 20-21μ παιζουν αρκετα μεσα στο δωματιο μονα τους, θα ερθουν σαλονι με παιχνιδια, θα συμμετεχω εγω η ο μπαμπας καποια στιγμη, θα μαλωσουν καποια στιγμη, ολα στο προγραμμα ειναι

[Josephine]

14 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Ερώτηση: τι ηλικία έχουν τώρα τα παιδιά σου; 

Ρωτάω γιατί μου έδωσε ελπίδα η ανάρτηση σου. Μια κόρη 1,5, έγκυος στην δεύτερη που έρχεται το καλοκαίρι. Η κόρη μου δεν παίζει ποτέ μόνη της -μα ποτέ ούτε 2 δευτερόλεπτα ίσα για να πάω τουαλέτα- (λογικό θα μου πεις) και πραγματικά ελπίζω ότι θα παίζει με το αδερφάκι της λιγάκι, φαντάζομαι όταν είναι 4 και 2 :) 

 

3 και 1 είναι τώρα οι μπόμπιρές μου! Και ο μεγάλος μου έτσι, ούτε παλιότερα ούτε τώρα παίζει ιδιαίτερα μόνος του, αν και μεγαλώνοντας μεγαλώνουν και τα διαστήματα που απασχολείται μόνος. Ο μικρός απασχολείται πολύ μόνος και με τον αδερφό του, με εμένα να κάνω δουλειές παραπέρα. Είναι θέμα ηλικίας, ιδιοσυγκρασίας φυσικά και σειράς γέννησης επίσης! Λογικό είναι τα πρώτα να απαιτούν και πιο αποκλειστική ενασχόληση, γιατί έτσι έμαθαν. Αλλά είναι και μικρή ακόμα η δική σου. Με το καλό το επόμενο, θα δεις θα έχει πολλά πολλά πλεονεκτήματα η διαφορά τους!

[Έσπερος]

Υπάρχει δηλαδή η πιθανότητα να μη βγάλει ζήλια και επιθετικότητα το μεγάλο προς το μικρό; Υπάρχει ελπίδα; 

[MagdaP]

Εγώ νομίζω ότι όσο πιο κοντά είναι σε ηλικία τόσο λιγότερη ζήλια βγάζουν. Δεν προλαβαινουν να καταλάβουν τη διαφορά... Αν για παράδειγμα το μικρό είναι 1,5-2 χρονών δεν συνειδητοποιει τόσο ότι χάνει την αποκλειστηκοτητα. Αν όμως είναι 4-5 χρονων είναι πολύ πιο μεγάλο για να καταλάβει τη διαφορά. Φυσικά, πάντα παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού. 

 

Για μένα η ιδανική διαφορά, όπως έχω ξαναπεί, είναι το πολύ τρία χρόνια. Και νομίζω είναι ιδανική για όλους... Και τους γονείς και τα παιδιά! Είναι λίγο δύσκολο στην αρχή, για κάνα δυο χρόνια, αλλά μετά είναι ιδανικό για όλους! Τα παιδιά έχουν παρέα και παίζουν μεταξύ τους κι έτσι γίνεται πιο εύκολο και για τους γονείς. Με διαφορές πάνω από 5-6 χρόνια νομίζω ότι τα παιδιά μεγαλώνουν λίγο σαν μοναχοπαιδια και δεν έχουν ιδιαίτερες επαφές.... Όταν ενηλικιωθουν μπορεί να έρθουν πιο κοντά αλλά σαν παιδιά συνήθως δεν έχουν πολλά κοινά. Τουλάχιστον αυτό έχω δει από παραδείγματα του περιβάλλοντός μου. 

 

Το ιδανικό βέβαια είναι και σχετικό... Υπάρχουν πολλοί παράγοντες σε κάθε οικογένεια που επηρεάζουν μια τέτοια απόφαση, όπως το οικονομικό ή το εργασιακό ή θέματα υγείας κ.α. Οπότε η κάθε οικογένεια ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά και αναλόγως πραττει.

[Έσπερος]

Εγώ με την αδερφή μου έχω 5 χρόνια διαφορά. Δεν θυμάμαι αν ζήλευα μικρή, ή αν αναστατώθηκα ή ένιωσα κάποια αλλαγή κλπ. Όμως μεγαλώσαμε μαζί με ξαδέρφια, θείους, παππούδες, υπήρχαν πάντα άτομα γύρω γύρω, δεν ήταν δηλαδή ότι είχα μια αποκλειστικότητα με τους γονείς και την έχασα. Σίγουρα όμως για πολλά χρόνια με τηυν αδερφή μου δεν είχαμε καμία σχεδόν επαφή ή απλά παίζαμε μαζί για να περνάει η ώρα. Στο μέλλον άλλαξαν τα πράγματα πολύ. Ο άντρας μου έχει περισσότερα χρόνια διαφορά με τον αδερφό του, δεν δέθηκαν ποτέ, δεν έπαιξαν ποτέ μαζί, μάλλον ο μικρός ήταν σαν ενόχληση για τον μεγάλο, κι επειδή μετά έφυγε από το σπίτι για σπουδές, η σχέση τους είναι καθαρά συναισθηματική, ας το πούμε έτσι, παρά συντροφική. Σπάνια δηλαδή είχαν κοινές δραστηριότητες, ενώ εγώ με την αδερφή μου είχα. Τώρα βέβαια μένουμε όλοι μακριά, οπότε δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Το θέμα όμως είναι, κάνεις δεύτερο / τρίτο παιδί για σένα (εννοώ επειδή οι γονείς θέλουν να ξαναζήσουν τη χαρά και το μεγάλωμα ενός μωρού); Ή το κάνεις για να μεγαλώσουν μαζί τα αδέρφια παρέα με μικρή διαφορά 2-3 χρόνια, άσχετα από το τι θα βγει στο μέλλον; Γιατί το αν αργότερα θα έχουν ή δεν θα έχουν επαφές, είναι θέμα πολλών παραγόντων. Εννοώ στην ενήλικη ζωή, που είναι και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Δεν πιστεύω ότι έχει σχέση μόνο με την ηλικία. 

 

Εγώ προσωπικά δεν νιώθω ότι έχω την ανάγκη αυτή τη στιγμή να ξαναζήσω όλη τη μωρουδιακή φάση. Όχι επειδή δεν μου άρεσε, απλώς δεν αισθάνομαι κάτι τέτοιο με΄σα μου και δεν ξέρω αν θα το αισθανθώ στο μέλλον. Επίσης είμαι σίγουρη ότι ο άντρας μου δεν έχει τις αντοχές που χρειάζονται οπότε θα επωμιστώ περισσότερες ευθύνες. Αλλά αυτό δεν θα βελτιωθεί στο μέλλον, μάλλον θα χειροτερέψει, και το ξέρει και ο ίδιος . Επειδή όμως δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον με ένα μόνο παιδί, σε σχέση με την εικόνα που έχω για το ποια οικογενειακή ζωή θέλω, έχουμε αποφασίσει να το επιχειρήσουμε σύντομα και αν όλα πάνε καλά θα έχουν λιγότερο από 2,5 χρόνια διαφορά. Το πώς θα εξελιχθεί η μεταξύ τους σχέση στο μακριννόο μέλλον δεν το ξερω, ούτε μπορούμε και να το προβλέψουμε. Αλλά βραχυπρεόθεσμα ή ζήλια ή η αντίδραση με απασχολεί και με φοβίζει. 

[Chrysoum]

Just now, Έσπερος said:

Το θέμα όμως είναι, κάνεις δεύτερο / τρίτο παιδί για σένα (εννοώ επειδή οι γονείς θέλουν να ξαναζήσουν τη χαρά και το μεγάλωμα ενός μωρού); Ή το κάνεις για να μεγαλώσουν μαζί τα αδέρφια παρέα με μικρή διαφορά 2-3 χρόνια, άσχετα από το τι θα βγει στο μέλλον; Γιατί το αν αργότερα θα έχουν ή δεν θα έχουν επαφές, είναι θέμα πολλών παραγόντων. Εννοώ στην ενήλικη ζωή, που είναι και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Δεν πιστεύω ότι έχει σχέση μόνο με την ηλικία. 

 

"Σοφές" κουβεντες. Μετα απο πολυ σκεψη εγω κανω δευτερο για το πρωτο μου παιδι, για να εχει παρεα, μια συντροφικοτητα και επισης γιατι ηδη 1,5 χρονων και ακουει σπανια οχι απο την πλευρα μου. Δεν υπαρχει ισορροπια δηλαδη στην σχεση μας, φανταζομαι οτι με 2 παιδια θα επελθει αναγκαστικα μια ισορροπια γιατι αλλαζουν οι συνθηκες. Οχι οτι δεν το θελω το δευτερο οπως αναφερεις και εσυ, αλλα την δεδομενη χρονικη στιγμη ουτε εγω νιωθω την μωρουδιακη αναγκη. Απλα τι γινεται οταν το παιδι σου δεν εχει καμια (μα καμια ομως) οικογενεια στο αμεσο περιβαλλον του; Δεν το λαμβανεις αυτο ως παραγοντα; Φυσικα και θα κανει φιλους μεγαλωνοντας, αλλα αναπληρωνεται το κενο; Αναρρωτιεμαι απλα. Εγω ομως δεν θυμαμαι να περναγα μεχρι και τα 15 μου τις διακοπες, Χριστουγεννα, Πασχα, αργιες κλπ με φιλους μου. Τις περναγα στο χωριο με τα ξαδερφια μου, τον αδερφο μου και φιλους εκει φυσικα, αλλα θυμαμαι οτι αν τα ξαδερφια μου που ημασταν σχεδον συνομιλικοι δεν πηγαιναν στο χωριο, δεν πηγαινα ουτε και εγω, κι ας ηταν οι φιλοι απο το χωριο εκει, γιατι κατι ελειπε. Το παιδι μου ομως δεν θα εχει ξαδερφια, οποτε θα μπορουσε να αναπληρωσει αυτο το κενο του να παιζεις με οικειους συνομηλικους σε καθημερινη βαση ακομη κι οταν δεν βρισκομαστε σπιτι; Προβληματισμοι! 

 

Επισης οπως εχω ξαναπει σε παρομοια αναρτηση, δεν ειναι μονο η ηλικιακη διαφορα ειναι και το φυλο που παιζει ρολο. Με τον αδερφο μου κατα 4 χρονια μεγαλυτερος, δεν ειχαμε ποτε ιδιαιτερες επαφες, μιας και ηταν αγορι και τα ενδιαφεροντα μας ηταν τελειως διαφορετικα. Ισως φταιει οτι μεγαλωσαμε και με τα κλασσικα στερεοτυπα φυλου βεβαια. Παρολα αυτα, παιζαμε στις διακοπες μαζι, γιατι ηταν προτιμοτερο απο το να παιζουμε μονοι μας, αλλα μονο τοτε παιζαμε πολυ μαζι. Αλλιως ειχε τις παρεες του και κοινως δεν με ηθελε στα ποδια του οταν ηταν εκει γυρω στα 8 και εγω 4. 

[MagdaP]

Καλά το πως θα εξελιχθουν τα πράγματα ποτέ δε μπορείς να το ξέρεις... Λέμε τι γίνεται συνήθως. Τώρα όσον αφορά για το λόγο που κάνουμε δεύτερο παιδί, φαντάζομαι ότι πρώτα πρέπει να το θέλουν οι γονείς και μετά για να έχει παρέα το πρώτο. Αν είναι να μη νιώθουν έτοιμοι οι γονείς και να το κάνουν μόνο για το παιδί νομίζω ότι είναι λάθος. Γι αυτό λέω ότι η ιδανική διαφορά είναι υποκειμενικη... Για μένα και αμέσως μετά τη γέννηση του μικρού μου να έμενα έγκυος θα ήταν μια χαρά, άλλο που η μοίρα μου επιφυλασσε εκπλήξεις. Άλλες κοπέλες που ξέρω μέχρι το παιδί τους να κλείσει τα τρία ούτε να φανταστουν να κάνουν δεύτερο δεν ήθελαν... Όλα έχουν να κάνουν με την κάθε οικογένεια και τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτήν. 

[little lamb]

Νομίζω ότι η ζήλεια και η αντίδραση υπάρχουν στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά είναι κάτι τόσο προσωρινό που τελικά δεν έχει σημασία. Αν ήταν σημαντικό ή άφηνε κάποιο τραύμα τότε θα έμεναν όλοι με ένα παιδί ή θα μετάνιωναν που έκαναν κι άλλα! Μεγάλο ρόλο σίγουρα παίζει και η αντιμετώπιση από τους γονείς, αν και νομίζω πως τώρα που οι γονείς είναι πιο ψαγμένοι δεν κάνουν "λάθη" σε αυτό το θέμα (έχει τύχει όμως πρόσφατα να δω αδερφούλες με μικρή διαφορά γύρω στη διετία να παίζουν, να ρωτάμε πώς τις λένε και η "μεγάλη" (γύρω στα 4) να λέει "με λένε Τάδε και προσέχω τη μικρότερη". Ε αυτό προφανώς κάποιος της το πέρασε!) 

 

Εγώ τώρα περιμένω το πρώτο παιδί οπότε θα πω την εμπειρία μου ως παιδί. Λόγω του ότι είχα 6 χρόνια διαφορά με την αδερφή μου πάντα ζήλευα όσους είχαν αδέρφια σε κοντινή ηλικία, πήγαιναν στις ίδιες δραστηριότητες και στο ίδιο σχολείο, είχαν τους ίδιους φίλους και δεν αντιμετωπίζονταν τόσο πολύ ως "ο μεγάλος" και "ο μικρός" (ελπίζω να μην χρησιμοποιήσω ποτέ αυτή την έκφραση για τα παιδιά μου!) Εμείς με 6 χρόνια διαφορά ήμασταν Α' Δημοτικού-Α'Γυμνασίου, Α'Γυμνασίου-φοιτήτρια, καμία σχέση δηλαδή! Στην ίδια πολυκατοικία έμενε και ο ξάδερφός μου με μόλις 1 χρόνο διαφορά με τον οποίο κάναμε απίστευτη παρέα, κολλητοί εντελώς, κι ας ήταν αγόρι (επειδή η @Chrysoum έγραψε ότι παίζει ρόλο) κι ας είχαμε εντελώς άλλα ενδιαφέροντα. Όλη μέρα μαζί ήμασταν (και στο ίδιο σχολείο οπότε πηγαινοερχόμασταν μαζί κλπ). Σε βάθος χρόνου ψιλοχαθήκαμε με τον ξάδερφο ενώ με την αδερφή μου πλέον δεν νιώθω τη διαφορά ηλικίας (περίπου από όταν τέλειωσα κι εγώ το σχολείο), οπότε όντως δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί.

 

Λόγω όμως της μεγάλης μας διαφοράς στα παιδικά χρόνια, πάντα ήθελα τα παιδιά μου να είναι σε κοντινές ηλικίες, με διαφορά κάπου από 1μισι μέχρι 3 χρόνια, και πλέον επειδή ο άντρας μου είναι και κάπως μεγαλύτερος, αν κάνουμε δεύτερο έτσι θα γίνει ούτως ή άλλως. Επίσης μιας που λέμε πάντα για 2 παιδιά σαν να υπάρχει κανένας κανονισμός , ιδανικά για εμένα από αυτά που βλέπω (θεωρητικά τουλάχιστον και μην έχοντας ακόμη παιδιά) θα ήταν τα 3 παιδιά (και του άντρα μου θα του άρεσε) άσχετα αν μάλλον δεν μας βγαίνει λόγω ηλικίας του.

[Chrysoum]

Just now, little lamb said:

 

 

Εγώ τώρα περιμένω το πρώτο παιδί οπότε θα πω την εμπειρία μου ως παιδί. Λόγω του ότι είχα 6 χρόνια διαφορά με την αδερφή μου πάντα ζήλευα όσους είχαν αδέρφια σε κοντινή ηλικία, πήγαιναν στις ίδιες δραστηριότητες και στο ίδιο σχολείο, είχαν τους ίδιους φίλους και δεν αντιμετωπίζονταν τόσο πολύ ως "ο μεγάλος" και "ο μικρός" (ελπίζω να μην χρησιμοποιήσω ποτέ αυτή την έκφραση για τα παιδιά μου!) Εμείς με 6 χρόνια διαφορά ήμασταν Α' Δημοτικού-Α'Γυμνασίου, Α'Γυμνασίου-φοιτήτρια, καμία σχέση δηλαδή! Στην ίδια πολυκατοικία έμενε και ο ξάδερφός μου με μόλις 1 χρόνο διαφορά με τον οποίο κάναμε απίστευτη παρέα, κολλητοί εντελώς, κι ας ήταν αγόρι (επειδή η @Chrysoum έγραψε ότι παίζει ρόλο) κι ας είχαμε εντελώς άλλα ενδιαφέροντα. Όλη μέρα μαζί ήμασταν (και στο ίδιο σχολείο οπότε πηγαινοερχόμασταν μαζί κλπ). Σε βάθος χρόνου ψιλοχαθήκαμε με τον ξάδερφο ενώ με την αδερφή μου πλέον δεν νιώθω τη διαφορά ηλικίας (περίπου από όταν τέλειωσα κι εγώ το σχολείο), οπότε όντως δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί.

 

 

Εννοουσα οτι παιζει ρολο η διαφορα στο φυλο οσο μεγαλωνει η διαφορα ηλικιας. Προφανως και δυο παιδια κοντα στην ηλικια ακομη κι αν ειναι διαφορετικου φυλου μπορουν να παιξουν μαζι, αλλα δεν ξερω κατα ποσο αυτο γινεται με ενα κοριτσι 10 ετων και ενα αγορι 5 ή 4 για παραδειγμα. 

 

Σχετικα με τα 3 παιδια, και εμενα αυτο ηταν το ιδανικο μου ΠΡΙΝ γινω μητερα! Μετα που ειδα τα ζορια ειχα φτασει να λεω και με ενα καλα ειναι!! 

[little lamb]

Just now, Chrysoum είπε:

Προφανως και δυο παιδια κοντα στην ηλικια ακομη κι αν ειναι διαφορετικου φυλου μπορουν να παιξουν μαζι, αλλα δεν ξερω κατα ποσο αυτο γινεται με ενα κοριτσι 10 ετων και ενα αγορι 5 ή 4 για παραδειγμα. 

 

Νομίζω πως με αυτές τις διαφορές και ίδιου φύλου να είναι δεν υπάρχει ελπίδα! Μετά την ενηλικίωση θα αρχίσουν να καταλαβαίνονται! Εμείς τουλάχιστον έτσι ήμασταν, πιο πριν η καθεμιά στον κόσμο της!

[MagdaP]

Just now, little lamb είπε:

Νομίζω πως με αυτές τις διαφορές και ίδιου φύλου να είναι δεν υπάρχει ελπίδα! Μετά την ενηλικίωση θα αρχίσουν να καταλαβαίνονται! Εμείς τουλάχιστον έτσι ήμασταν, πιο πριν η καθεμιά στον κόσμο της!

Κι εγώ νομίζω με τέτοιες διάφορες δεν παίζει ρόλο το φύλο... Τα ενδιαφέροντα είναι τελείως διαφορετικά. 

 

Όσο για τα 3 παιδιά, μακάρι να μπορούσα! Και 3 και 4 θα εκανα!!! Αλλά ούτε 2ο δε μπορώ, οπότε... 

[Έσπερος]

@MagdaP δεν εννοω το δευτερο ως παρεα του πρωτου. Απλως δεν μποεω να νε φανταστω σε οικογενεια με ενα μονο παιδι, κατι δεν μου στέκει σαν συνολο. Εχοντας ομως κ εγω παράγοντα εξωσωματικής στη μέση, έχω αποδεχτεί κι αυτό το ενδεχόμενο. Αλλά ιδανικά θα ήθελα δυο. Έτσι φαντάζομαι δηλαδή μια οικογενειακή ζωή που να με γεμίζει. Όχι παραπανω, σε αυτό είναι απόλυτη. Αλλά θα ηθελα δυο να ειναι σε ηλικια να παιζουν οταν ειναι μικρα και να επικοινωνούν οταν ειναι στην εφηβεια. Να ειναι μαζι δηλαδη, οσο ειναι κοντα μας. Μετα, ας προχωρήσουν οπως θελουν!! Γι αυτο επιδιώκω τη μικρη διαφορα παρολο που θα ηθελα κ ενα διαλειμμα. 

[MagdaP]

Just now, Έσπερος είπε:

@MagdaP δεν εννοω το δευτερο ως παρεα του πρωτου. Απλως δεν μποεω να νε φανταστω σε οικογενεια με ενα μονο παιδι, κατι δεν μου στέκει σαν συνολο. Εχοντας ομως κ εγω παράγοντα εξωσωματικής στη μέση, έχω αποδεχτεί κι αυτό το ενδεχόμενο. Αλλά ιδανικά θα ήθελα δυο. Έτσι φαντάζομαι δηλαδή μια οικογενειακή ζωή που να με γεμίζει. Όχι παραπανω, σε αυτό είναι απόλυτη. Αλλά θα ηθελα δυο να ειναι σε ηλικια να παιζουν οταν ειναι μικρα και να επικοινωνούν οταν ειναι στην εφηβεια. Να ειναι μαζι δηλαδη, οσο ειναι κοντα μας. Μετα, ας προχωρήσουν οπως θελουν!! Γι αυτο επιδιώκω τη μικρη διαφορα παρολο που θα ηθελα κ ενα διαλειμμα. 

Ναι κι εμένα μου φαίνεται πιο "ισορροπημένη" μια οικογένεια με τουλάχιστον δύο παιδιά. Βέβαια, προσπαθώ να δω και τα θετικά του να έχεις ένα παιδί περισσότερο για να παρηγοριεμαι... Αν και δε βλέπω και πολλά (παρόλο που υπάρχουν) ίσως γιατί βαθιά μέσα μου ελπίζω... Πάντως ακόμα και να ερχόταν ένα δεύτερο παιδάκι για μένα η ιδανική διαφορά έχει χαθεί... Θα είχαν τουλάχιστον 5,5 χρόνια διαφορά! 

 

Εμείς είμαστε τρεις αδερφές με διαφορά η πρώτη με τη δεύτερη 1,5 χρόνο και η δεύτερη με μένα 2. Δηλαδή εγώ με τη μεγαλύτερη αδερφή μου έχουμε 3,5 χρόνια διαφορά. Σαν παιδιά παίζαμε πολύ, στις διακοπές πάντα είχαμε παρέα, στην εφηβεία κάναμε επίσης παρέα παρόλο που είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο γιος μου έχει μάθει να παίζει μόνος του αν και όταν βρίσκεται με παιδάκια τρελαίνεται από τη χαρά του! Πολλές φορές στενοχωριέμαι όταν τον βλέπω να παίζει μόνος του. Από την άλλη μεριά, δεν θέλω να είμαι αχαριστη... Είμαι ευγνώμων που έχω ένα γερό και χαρούμενο παιδάκι τη στιγμή που πολλές γυναίκες παλεύουν να αποκτήσουν παιδί!!! 

[kotsifikos]

Εγώ με τα αδέρφια μου έχουμε διαφορά 1,5 χρόνο και δύο χρόνια. Τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα, όμως δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτά. Έχω κοντινό μου άνθρωπο που έχει διαφορά με αδερφό του 8 χρόνια, και όμως υπάρχει φοβερή χημεία μεταξύ τους, είναι αδέρφια με όλη την έννοια της λέξης, και παρέα κάνουν, και στηρίζουν ο ένας τον άλλον και αγαπιούνται πολύ. Θέλω να πω πως αν ο γονέας θέλει δεύτερο παιδί καλό είναι να μην σκέφτεται το ποια είναι η ιδανική διαφορά, άλλωστε όταν μεγαλώνουμε λίγη σημασία έχει η διαφορά, στα 15 δεν κάνεις παρέα με 10χρονο όμως στα 30 κάνεις παρέα με 35χρονο.

@MagdaP σε καταλαβαίνω καθώς είμαι ακριβώς στην ίδια φάση, όμως πλέον το έχω δουλέψει τόσο πολύ που έχω πάψει να στεναχωριέμαι και εστιάζω στα θετικά που υπάρχουν στην ζωή του γιου μου.

[Anna3011]

@MagdaP και @kotsifikos, ως μαμά και εγώ που πιθανότατα θα μείνει με ένα παιδάκι (και όχι από επιλογή), αλλά και ως μοναχοπαίδι που πέρασε υπέροχα παιδικά χρόνια, είχα πάντα την έντονη πεποίθηση ότι την ισορροπία στην οικογένεια δεν την κάνει ο αριθμός των μελών αλλά οι δεσμοί ανάμεσά τους είτε μιλάμε για 1, είτε για 2, είτε για 4 παιδιά. Ένα παιδί σε ένα ήρεμο και αγαπησιάρικο περιβάλλον δε μπορεί παρά να ανθίσει. Αντιλαμβάνομαι απλά ότι οι γονείς των μοναχοπαιδιών είναι πολύ συχνά επιφορτισμένοι με την "ευθύνη" να προσφέρουν επιπλέον προσωπικό χρόνο στα παιδιά τους για να καλύπτουν ανάγκες ομαδικού παιχνιδιού, καθώς και να φέρνουν τα παιδιά τους συχνότερα σε επαφή με άλλα παιδάκια. Το σπίτι μας για παράδειγμα όταν ήμουν μικρή ήταν το κέντρο συνάντησης όλων των παιδιών της γειτονιάς, φιλοξενούσαμε συχνά παιδάκια στο εξοχικό κτλ κτλ. Αλλά και το μοναχικό παιχνίδι που έκανα, πιστέψτε με, ήταν πολύ ωραίο . Κατά τα λοιπά κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι δυο αδέρφια θα είναι αγαπημένα, όπως και κανένας δεν πρέπει να θεωρήσει δεδομένο ότι ένα μοναχοπαίδι θα είναι μόνο στη ζωή. Προσωπικά έχω την τύχη να υπερηφανεύομαι για τους φίλους καρδιάς που έχω, για την αδερφική (τολμώ να πω) σχέση μου με την πρώτη μου ξαδέρφη που είναι πάντα δίπλα μου για ότι χρειαστώ, για τον άντρα μου που είναι οικογένεια για μένα με όλη τη σημασία της λέξης. Καταλαβαίνω ότι πέρα από τις ανάγκες του παιδιού έχουμε και εμείς οι μανούλες την ανάγκη να κρατήσουμε στην αγκαλίτσα μας ένα ακόμα παιδάκι, αλλά έχω μάθει να πορεύομαι με αυτά που έχω και η ύπαρξη και μόνο της μικρής μου είναι για εμένα τουλάχιστον ευλογία!

 

Στο θέμα της διαφοράς ηλικίας τώρα, αν το ζητούμενο είναι να παίζουν μαζί τα αδερφάκια, συμφωνώ ότι μια διαφορά 2-3 χρόνων βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση. Δε θα το τολμούσα όμως αν δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι είμαι έτοιμη να ξαναγίνω γρήγορα μαμά και να ανταποκριθώ στις ανάγκες ενός νεογέννητου και ενός λίγο μεγαλύτερου μωρού. Αν δεν ένιωθα έτοιμη και εφόσον είχα περιθώριο, θα μετέθετα την εγκυμοσύνη για αργότερα σκεπτόμενη ότι πιό ισορροπημένο είναι ένα μοντέλο οικογένειας με παιδιά που μπορεί να μην παίζουν μαζί αλλά μεγαλώνουν σε όμορφο περιβάλλον, παρά με παιδιά που έχουν την "ιδανική" διαφορά ηλικίας και μια μαμά φρικαρισμένη.