Δυσκολία προσαρμογής στον παιδικό σταθμό 3 ετών

[MARIA METAKITRINA]

Καλησπέρα.

Παραθέτω την πρόσφατη εμπειρία μου από παιδικό σταθμό. Έχω ένα κοριτσάκι 2,5 ετών και αποφασίσαμε να την γράψουμε σε παιδικό σταθμό από τον Σεπτέμβριο. Με δεδομένο ότι την περίοδο του Ιουνίου-Ιουλίου έχουμε πιο ευέλικτο ωράριο εργασίας, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με summer camp στον σταθμό που επιλέξαμε, ώστε να μπορέσουμε να αφιερώσουμε αρκούντα χρόνο στην προσαρμογή. Μετά από τέσσερις ημέρες, η μικρή μας εξακολουθούσε να κλαίει κατά τον αποχωρισμό και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σημειώνω ότι μας είχαν ζητήσει από τον παιδικό τις πρώτες ημέρες να παραμένει ένας εκ των δύο μας στον χώρο για να προσαρμοστεί πιο ομαλά το παιδί. Την πέμπτη ημέρα μας είπαν να μην συνεχίσει αφού δεν έχει προσαρμοστεί ως τώρα και να την ξαναφέρουμε τον Σεπτέμβριο. Στην ερώτησή μου, τι θα αλλάξει τον Σεπτέμβριο, η απάντηση ήταν ότι θα το πάρουμε από την αρχή με άλλον τρόπο. Την ενημέρωση μας την έκανε η ιδιοκτήτρια του σταθμού και φεύγοντας λέει στο παιδί (παρουσία μου): Σταμάτα να κλαίς, αν δεν σου αρέσει μπορείς να φύγεις. Ούτε κι εγώ θέλω στο σχολείο μου παιδάκια που κλαίνε. 

Θα ήθελα μερικές απόψεις πάνω στο θέμα και αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες από παιδικούς σταθμούς. 

Ευχαριστώ!

[Romaina]

Μαρια (χωρις να εχω προσωπικη εμπειρια) θα σου ελεγα πως τα 2,5 χρονια ειναι πολυ νωρις για παιδικο σταθμο. Σ αυτην την ηλικια συνηθως τα παιδια εχουν αναγκη τους γονεις τους κατ αποκλειστικοτητα κι οχι καποια αγνωστη σ αυτα κοπελιτσα που θα χει να κουμανταρει αλλα 10 παιδακια ταυτοχρονα. Φυσικα δεν γνωριζω το προγραμμα εργασιας σου η του συζυγου σου, αλλα εαν το προβλημα ειναι η ελλειψη χρονου λογω δουλειας σας δεν υπαρχει καποιος τριτος π.χ γιαγια, θεια, να κραταει το παιδακι?

Οσο για τη διευθυντρια και τα λεγομενα της, εγω ειμαι πολυ επιφυλακτικη απεναντι σε τετοιες δηλωσεις. Εχουμε κοριτσακι 3 ετων στο ευρυτερο οικογενειακο μας πλαισιο που δεν ετρωγε στον παιδικο γιατι ηθελε τη μαμα της. Οι δασκαλες την απειλησαν οτι αν δεν φαει ΟΛΟ της το φαι δεν θα φυγει απο την τραπεζαρια και το εννουσαν. Την αφησαν εκει μονη της επι 2 ωρες να κλαιει. Φυσικα μετα απ' αυτο δεν την ξαναστειλαν παιδικο. Βεβαιως αυτο δεν αποτελει κανονα και ουτε πιστευω οτι οι δασκαλες το εκαναν με κακοποιητικη διαθεση απεναντι στο παιδι απλως δεν εχουν την ιδια υπομονη που εχει η μαμα η ο μπαμπας του καθε παιδιου ουτε βεβαια και την ιδια συναισθηματικη σχεση η τη γνωση του χαρακτηρα του. 

Παρ ολ αυτα με προβληματιζει λιγο αυτο το "θα το παρουμε απο την αρχη με αλλο τροπο". Ποιον αλλο τροπο δηλαδη? Με το ζορι? Δεν ξερω...

Επεξεργάστηκαν 3 Ιουλίου,2017 by Romaina

[xaroumenh mama]

μαρια ουτε εγω εχω εμπειρια απο παιδικους σταθμους αν και ειμαι στη σκεψη τι θα ηταν καλυτερο για τον 20 μηνων γιο μου να τον παω παιδικο η οχι ακομα..!!! οταν ειχα ρωτησει την παιδιατρο μου ειχε πει οτι οταν σε ενα παιδι αρεσει ο παιδικος και ιδικα σε αυτες τις ηλικιες πηγενει χαρουμενο και γυριζει χαρουμενο....! ισως η κορη σου για να κλαιει να μην ειναι ετοιμη ακομα για να σας αποχωρηστει... αλλα μεσα σε δυο μηνες μπορει να εχουν αλλαξει πολλα στη ψυχολογια του παιδιου και απο τον σεμπτεμβρη να το αντιμετοπιζει τελειος διαφορετικα οταν ξαναπατε σαν να ειναι η πρωτη φορα....εαν ομως εσενα δε σου αρεσε ο τροπος που αντιμετοπησαν τη κορουλα σου στο σταθμο που πηγατε μπορεις να κοιταξεις και σε αλους σταθμους που ισως σε καλυπτουν καλυτερα για το πως μπορει να συμπεριφερονται στα παιδια η το τι προγραμμα ακολουθουν....

[Sentir...natureza]

Το ιδανικο ειναι η μανουλα μεχρι να παει νηπιαγωγειο, αλλα επειδη δυστυχως ο κοσμος μας μονο ιδανικος δεν ειναι, αν δεν υπαρχει αλλη λυση τι να κανεις; Η ηλικια των 2,5 δεν πιστευω οτι ειναι και τοσο τραγικη για παιδικο σταθμο, ειναι καπως στο οριο για τα δικα μου πιστευω. Εδω υπαρχουν σταθμοι που δεχονται μωρα απο 40 ημερων-το θεωρω κακοποιηση.

 

Βεβαια, η απαντηση της διευθυντριας στην ευαισθητη κατασταση που περνουσε η κορουλα σου ηταν τουλαχιστον απαραδεκτη. Επρεπε μολις το ειπε αυτο να παρεις την κορη σου και φευγοντας να την απαντησεις "τοτε θα παμε σε παιδικο που βοηθανε τα παιδακια που κλαινε και δεν τα διωχνουν". Εγω θα σου ελεγα να ψαξεις αλλου και να θεωρεις τον εαυτο σου τυχερη που εγινε αυτο μπροστα σου ωστε να μπορεις να αλλαξεις την αποφαση σου τωρα που εχεις πολυ χρονο ακομη. Η διευθυντρια εχει ελλειψη παιδαγωγικων γνωσεων οσον αφορα τη ψυχολογια των μικρων παιδιων γι'αυτο ειναι επικινδυνη στη θεση που βρισκεται, και δυστυχως δεν ειναι η μονη.

 

Η προσαρμογη ειναι πολυ δυσκολη περιοδος για τα παιδακια και αυτο που χρειαζεται ειναι προετοιμασια απο τους γονεις και του παιδιου,ωστε να ξερει τι το περιμενει, ενσυναισθηση και υπομονη απο τους παιδαγωγους και μετα απο καποιο διαστημα συνηθως προσαρμοζονται. Εχε υποψην σου οτι αν εισαι αγχωμενη και αρνητικη για αυτην την αλλαγη το παιδι το αντιλαμβανεται και η προσαρμογη γινεται δυσκολοτερη. Να εισαι χαλαρη, συνεπης, ειλικρινης και χαρουμενη, ωστε να της μεταδωσεις οτι ειναι κατι καλο. Επισης, πολυ σημαντικο ειναι να της δειξεις κατανοηση, επιβεβαιωνοντας τα συναισθηματα της "Σε καταλαβαινω ενιωσες στεναχωρημενη. Ησουν λυπημενη οταν εφυγα, γιατι νομιζες οτι δεν θα ξαναγυρισω" και να εξηγεις οτι η μαμα παντα θα επιστρεφει. Ψαξτο λιγο και αν γινει καλη διαχειριση απο μερους σας και φυσικα απ΄τον παιδικο θα ειναι πιο ομαλη η προσαρμογη, αλλα σπανια γινεται χωρις κλαματα και ειναι απολυτα φυσιολογικο. Ηταν πολυ θετικο που σας αφησαν να καθησετε μαζι της μια εβδομαδα αλλα μαλλον ηθελε κι αλλο χρονο, που δυστυχως λιγοι παιδικοι τον δινουν. 

 

Μπορει να σε βοηθησουν κι αυτα

;

Επεξεργάστηκαν 3 Ιουλίου,2017 by Sentir...natureza

[Mary1976]

Είναι μικρούλα ακόμα, θέλει την ασφάλεια του σπιτιού της. Μερικά παιδιά είναι σχετικά "έτοιμα" να πάνε λίγες ώρες παιδικό εκεί γύρω στα 2,5 αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερα να μένουν σπίτι. Αν δεν έχετε τη λύση κάποιου δικού σας ανθρώπου ή να κάτσει ένας από εσάς στο σπίτι για κανα χρόνο ακόμα, μήπως να σκεφτείτε τη λύση νταντάς για λίγους μήνες, μέχρι να δείτε ότι αρχίζει να κοινωνικοποιείται και να μην της φτάνει πλέον το σπίτι της? Μετά τα 3 ίσως να είναι περισσότερο έτοιμο το παιδάκι σας για παιδικό.

Εμένα αν με ρώταγες πριν έξι μήνες αν ο γιος μου είναι έτοιμος για παιδικό,  θα σου έλεγα με τίποτα. Πλέον όμως τον βλέπω ότι αποζητά άλλα παιδάκια και ότι όταν τα βρίσκει παίζει μαζί τους με τις ώρες και  ξεχνάει ότι υπάρχω! Νομίζω ότι σε 2-3 μήνες που θα αρχίσει τον παιδικό θα προσαρμοστεί αρκετά γρήγορα και θα είναι χαρούμενος. Αν το είχα στείλει στα 2,5 είμαι σίγουρη ότι θα ήταν μια τραυματική εμπειρία για αυτόν (και για μένα). 

[ΑΡΓΚ]

20 ώρες πρίν, MARIA METAKITRINA είπε:

Καλησπέρα.

Παραθέτω την πρόσφατη εμπειρία μου από παιδικό σταθμό. Έχω ένα κοριτσάκι 2,5 ετών και αποφασίσαμε να την γράψουμε σε παιδικό σταθμό από τον Σεπτέμβριο. Με δεδομένο ότι την περίοδο του Ιουνίου-Ιουλίου έχουμε πιο ευέλικτο ωράριο εργασίας, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με summer camp στον σταθμό που επιλέξαμε, ώστε να μπορέσουμε να αφιερώσουμε αρκούντα χρόνο στην προσαρμογή. Μετά από τέσσερις ημέρες, η μικρή μας εξακολουθούσε να κλαίει κατά τον αποχωρισμό και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σημειώνω ότι μας είχαν ζητήσει από τον παιδικό τις πρώτες ημέρες να παραμένει ένας εκ των δύο μας στον χώρο για να προσαρμοστεί πιο ομαλά το παιδί. Την πέμπτη ημέρα μας είπαν να μην συνεχίσει αφού δεν έχει προσαρμοστεί ως τώρα και να την ξαναφέρουμε τον Σεπτέμβριο. Στην ερώτησή μου, τι θα αλλάξει τον Σεπτέμβριο, η απάντηση ήταν ότι θα το πάρουμε από την αρχή με άλλον τρόπο. Την ενημέρωση μας την έκανε η ιδιοκτήτρια του σταθμού και φεύγοντας λέει στο παιδί (παρουσία μου): Σταμάτα να κλαίς, αν δεν σου αρέσει μπορείς να φύγεις. Ούτε κι εγώ θέλω στο σχολείο μου παιδάκια που κλαίνε. 

Θα ήθελα μερικές απόψεις πάνω στο θέμα και αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες από παιδικούς σταθμούς. 

Ευχαριστώ!

Δεν ειναι όλα τα παιδιά ίδια ούτε όλα έτοιμα στην ίδια ηλικία. Οταν πάντως είχα συζητήσει με παιδοψυχολόγο παλιότερα, η άποψή της ήταν ότι και ο καλύτερος παιδικός σε ηλικίες κάτω των τεσσάρων είναι πάντα χειρότερος από τη λύση της μαμας, γιαγιάς, φίλης, babysitter, και ότι τα περί κοινωνικοποιησης σε αυτές της ηλικίας από πλευράς ψυχολογίας δεν στέκουν, τα παιδιά θέλουν 1-1 προσοχή σε αυτές τις ηλικίες. Προφανώς η λύση αυτή δεν είναι εφικτή για τους περισσότερους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι και το παιδάκι πρέπει να κάνει τουμπες από τη χαρά του. 

Θα σου έλεγα να αλλάξεις παιδκό σταθμό είτε τώρα είτε αργότερα. Αν έτσι μίλησαν μπροστά σου, φαντάσου πώς συμπεριφέρονται όταν δεν είσαι εκεί!

[MARIA METAKITRINA]

Ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις. 

Το πρόβλημα έιναι ότι θέλει εμένα, άντε και λίγο τον πατέρα της. Εδώ και κάποιους μήνες κάθε πρωί με παρακαλάει να μην φύγω για τη δουλειά, σχεδόν πάντα με κλάμα, και ενώ μέχρι τώρα την κράταγε μια γυναίκα με την οποία περνάει αντικειμενικά πολύ καλά, άρχισε να μου λέει ότι δεν την θέλει, ότι δεν την αγαπάει, ότι την χτυπάει και άλλα τέτοια που έχω ελέγξει ότι δεν ισχύουν. Όσο για το σχολείο, όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο εκείνη μου ζήτησε να πάει! Όσες φορές περνούσαμε από σχολείο μου έλεγε "μαμά, θέλω κι εγώ να πηγαίνω σχολείο, να είμαι με τα παιδάκια". Επίσης, τις 4 ημέρες που πήγε στο σχολείο δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ το πρωί όσο την ετοιμάζαμε. Αντιθέτως, ήταν ενθουσιασμένη που θα πήγαινε εκεί. Μόλις φτάναμε και έπρεπε να χωριστούμε άρχιζε το πρόβλημα... Την δεύτερη ημέρα μάλιστα, πήγε εκδρομή με το σχολικό σε παιδότοπο. Όλα καλά μέχρι που βαρέθηκε το παιχνίδι και άρχισε να κλάιει και να μας ζητάει... Με αυτά τα δεδομένα, αναρωτιέμαι μήπως έκαναν λάθος που μας είπαν να σταματήσουμε ξαφνηκά. Μήπως "της κόψαμε τη φόρα" της προσαρμογής... Δεν ξέρω...

[Deena]

22 ώρες πρίν, MARIA METAKITRINA είπε:

Καλησπέρα.

Παραθέτω την πρόσφατη εμπειρία μου από παιδικό σταθμό. Έχω ένα κοριτσάκι 2,5 ετών και αποφασίσαμε να την γράψουμε σε παιδικό σταθμό από τον Σεπτέμβριο. Με δεδομένο ότι την περίοδο του Ιουνίου-Ιουλίου έχουμε πιο ευέλικτο ωράριο εργασίας, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με summer camp στον σταθμό που επιλέξαμε, ώστε να μπορέσουμε να αφιερώσουμε αρκούντα χρόνο στην προσαρμογή. Μετά από τέσσερις ημέρες, η μικρή μας εξακολουθούσε να κλαίει κατά τον αποχωρισμό και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σημειώνω ότι μας είχαν ζητήσει από τον παιδικό τις πρώτες ημέρες να παραμένει ένας εκ των δύο μας στον χώρο για να προσαρμοστεί πιο ομαλά το παιδί. Την πέμπτη ημέρα μας είπαν να μην συνεχίσει αφού δεν έχει προσαρμοστεί ως τώρα και να την ξαναφέρουμε τον Σεπτέμβριο. Στην ερώτησή μου, τι θα αλλάξει τον Σεπτέμβριο, η απάντηση ήταν ότι θα το πάρουμε από την αρχή με άλλον τρόπο. Την ενημέρωση μας την έκανε η ιδιοκτήτρια του σταθμού και φεύγοντας λέει στο παιδί (παρουσία μου): Σταμάτα να κλαίς, αν δεν σου αρέσει μπορείς να φύγεις. Ούτε κι εγώ θέλω στο σχολείο μου παιδάκια που κλαίνε. 

Θα ήθελα μερικές απόψεις πάνω στο θέμα και αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες από παιδικούς σταθμούς. 

Ευχαριστώ!

 

Η στάση της νηπιαγωγού ήταν λίγο άκομψη, ωστόσο αν αισθάνεσαι ότι ο σταθμός σε καλύπτει (για κάποιον λόγο τον επέλεξες άλλωστε) θα έδινα και άλλη ευκαιρία. Να πω πάντως ότι τέτοια "αυστηρή" στάση έτυχε να δω κι εγώ στον δικό μας σταθμό ("Σου δίνω 10' και μετά θα σε πάρω μέσα και η μαμά θα φύγει"), αλλά σε παιδί του προνηπίου (4,5 ετών) το οποίο πήγαινε πρώτη φορά σχολείο. Με ξένισε λίγο όταν το άκουσα αλλά άφησα το περιθώριο της αμφιβολίας ότι κάτι καλύτερο θα ξέρει η νηπιαγωγός που έχει κάνει προσαρμογή σε εκατοντάδες παιδιά.

 

Η άποψή μου είναι ότι ήταν λάθος να την στείλεις σε περίοδο summer camp, όπου όλα είναι πιο χύμα και έστω και ανεπαίσθητα όλο το προσωπικό είναι εν αναμονή διακοπών, ενώ ακόμα κι εσύ, χωρίς να το καταλαβαίνεις, επειδή τώρα έχεις την εναλλακτική να την κρατήσεις σπίτι, της μεταδίδεις μια διστακτικότητα και αμφιβολία.

 

Κατά τα λοιπά :

 

Δεν υπάρχει παιδί που δεν κλαίει τις πρώτες μέρες στον παιδικό σταθμό, ειδικά στον αποχωρισμό. Η δικιά μου η κόρη ξεκίνησε 20 μηνών και της πήρε συνολικά 10 μέρες να μένει σχετικά άνετα, στον αποχωρισμό όμως έκλαιγε σχεδόν πάντα, ακόμα και σήμερα αν τύχει να την πάω εγώ το πρωί αντί να την πάρει το σχολικό, κλαίει για να μην με αποχωριστεί.

 

Με εξαίρεση τραβηγμένες περιπτώσεις σταθμών και νηπιαγωγών, κατά κανόνα τα παιδιά δεν τραυματίζονται ψυχικά σε όποια ηλικία και να πάνε σταθμό, εφόσον οι γονείς μεταδίδουν ηρεμία και σιγουριά και εφόσον βεβαίως έχει γίνει σωστή επιλογή σταθμού.

 

[annoulen]

Θα μιλήσω βάσει των δικών εμπειριών. 

 

Κατά πρώτον, δεν μου άρεσε η συμπεριφορά της διευθύντριας. Να κοιτάξετε για άλλο σταθμό. 

 

Κατά δεύτερον,  τα περισσότερα παιδάκια ζορίζονται λίγο στην αρχή, είτε μικρά είτε μεγάλα. Θεωρώ ότι τα 2,5 έτη είναι οκ για να πάει ένα παιδί σταθμό (ο μεγάλος μου πήγε 2,5 ετών κ ο μικρός μου 18 μηνών....).

 

Ο μικρός μου έκλαιγε μία εβδομάδα μέχρι να προσαρμοστεί. Επίσης τις πρώτες ημέρες πήγαινε για 2-3 ώρες μόνο κ σιγά σιγά του αυξάναμε  τις ώρες. Κ στον σταθμό δεν ήταν κανένας από τους δυο μας. Την 2η εβδομάδα, όταν έβλεπε το σχολικό να έρχεται, χαμογελούσε κ άπλωνε με χαρά τα χεράκια του στη συνοδό του πούλμαν για να τον πάρει. Δηλαδή όλα καλά.

 

Θέλει λίγο υπομονή. Τον Σεπτέμβριο θα είναι λίγο ακόμα μεγαλύτερη η κορούλα σας, σε αυτές τις ηλικίες ακόμα κ 2 μήνες έχουν διαφορά.  

 

[Deena]

πρίν από 24 λεπτά , MARIA METAKITRINA είπε:

Ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις. 

Το πρόβλημα έιναι ότι θέλει εμένα, άντε και λίγο τον πατέρα της. Εδώ και κάποιους μήνες κάθε πρωί με παρακαλάει να μην φύγω για τη δουλειά, σχεδόν πάντα με κλάμα, και ενώ μέχρι τώρα την κράταγε μια γυναίκα με την οποία περνάει αντικειμενικά πολύ καλά, άρχισε να μου λέει ότι δεν την θέλει, ότι δεν την αγαπάει, ότι την χτυπάει και άλλα τέτοια που έχω ελέγξει ότι δεν ισχύουν. Όσο για το σχολείο, όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο εκείνη μου ζήτησε να πάει! Όσες φορές περνούσαμε από σχολείο μου έλεγε "μαμά, θέλω κι εγώ να πηγαίνω σχολείο, να είμαι με τα παιδάκια". Επίσης, τις 4 ημέρες που πήγε στο σχολείο δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ το πρωί όσο την ετοιμάζαμε. Αντιθέτως, ήταν ενθουσιασμένη που θα πήγαινε εκεί. Μόλις φτάναμε και έπρεπε να χωριστούμε άρχιζε το πρόβλημα... Την δεύτερη ημέρα μάλιστα, πήγε εκδρομή με το σχολικό σε παιδότοπο. Όλα καλά μέχρι που βαρέθηκε το παιχνίδι και άρχισε να κλάιει και να μας ζητάει... Με αυτά τα δεδομένα, αναρωτιέμαι μήπως έκαναν λάθος που μας είπαν να σταματήσουμε ξαφνηκά. Μήπως "της κόψαμε τη φόρα" της προσαρμογής... Δεν ξέρω...

Μαρία, το παιδί έχει φυσιολογική συμπεριφορά, φυσικά και θα κλαίει στον αποχωρισμό και θα κάνει χίλια δυο "κόλπα" μήπως καταφέρει να μη σε αποχωριστεί. Την λέξη "κολπα" δεν την χρησιμοποιώ με αρνητική έννοια, όλα αυτά εντάσσονται στη συνηθισμένη αντίδραση ενός δίχρονου παιδιού όταν φεύγει η μαμά του.

 

Αν η μεγάλη αντίδραση περιορίζεται στην στιγμή του αποχωρισμού και μετά σε γενικές γραμμές "την παλεύει" ίσως βιαστήκατε να την σταματήσετε, ΑΛΛΑ ίσως πρέπει να σε προβληματίσει η απροθυμία του προσωπικού του σταθμού να προσπαθήσει περισσότερο για την προσαρμογή. Δηλαδή αν ήταν Σεπτέμβριος και δεν υπήρχε άλλη επιλογή τί θα κάνανε?

[MARIA METAKITRINA]

Δέχομαι ότι μπορεί να είναι το σύστημα του παιδικού σταθμού να το "ξεκόβει" στα παιδιά και επίσης δέχομαι ότι μπορεί και να έπιανε στην περίπτωση της κόρης μου! Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν το δοκιμάσανε στην φάση της προσαρμογής και περιμένανε να της το πουν την ώρα που φεύγαμε (δηλαδή στην ουσία μας έδιωξαν, δεν φύγαμε από επιλογή μας...) Μου φάνηκε αντιεπαγγελματικό. Δεν ένιωσα ότι πληγώθηκε το παιδί, ένιωσα ότι απλά μας "ξεφορτώνονται" και μας μαλώνουν από πάνω! Αν αυτός ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος, ας τον εφήρμοζαν, δεν είπαμε εμείς όχι. Ούτε ζητήσαμε εμείς να μείνουμε στο προαύλιο κατά την φάση της προσαρμογής. Ρωτήσαμε ποιο σύστημα ακολουθούν και μας πρότειναν αυτό. Εμείς εμπιστευθήκαμε την "εμπειρία" τους. Τέλος πάντων... Μίλησα και με άλλον σταθμό και μου είπαν ότι το πράγμα στην ουσία "στρώνει" μέσα Οκτώβρη. Μέχρι τότε τα κλάματα δεν λείπουν. Οπότε, γιατί όλη αυτή η αναστάτωση που μας προκάλεσαν να ψάχνουμε φύλαξη καλοκαιριάτικα;

 

Μόλις μου τηλεφώνησαν από τον παιδικό να μου πουν ότι την άλλη εβδομάδα θα έχουν λιγότερα παιδάκια και αν θέλουμε να την ξαναπάμε! Έλεοοοος

Τους τα είπα ένα χεράκι για τον επαγγελματισμό τους.

[ΑΡΓΚ]

9 ώρες πρίν, MARIA METAKITRINA είπε:

Ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις. 

Το πρόβλημα έιναι ότι θέλει εμένα, άντε και λίγο τον πατέρα της. Εδώ και κάποιους μήνες κάθε πρωί με παρακαλάει να μην φύγω για τη δουλειά, σχεδόν πάντα με κλάμα, και ενώ μέχρι τώρα την κράταγε μια γυναίκα με την οποία περνάει αντικειμενικά πολύ καλά, άρχισε να μου λέει ότι δεν την θέλει, ότι δεν την αγαπάει, ότι την χτυπάει και άλλα τέτοια που έχω ελέγξει ότι δεν ισχύουν. Όσο για το σχολείο, όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο εκείνη μου ζήτησε να πάει! Όσες φορές περνούσαμε από σχολείο μου έλεγε "μαμά, θέλω κι εγώ να πηγαίνω σχολείο, να είμαι με τα παιδάκια". Επίσης, τις 4 ημέρες που πήγε στο σχολείο δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ το πρωί όσο την ετοιμάζαμε. Αντιθέτως, ήταν ενθουσιασμένη που θα πήγαινε εκεί. Μόλις φτάναμε και έπρεπε να χωριστούμε άρχιζε το πρόβλημα... Την δεύτερη ημέρα μάλιστα, πήγε εκδρομή με το σχολικό σε παιδότοπο. Όλα καλά μέχρι που βαρέθηκε το παιχνίδι και άρχισε να κλάιει και να μας ζητάει... Με αυτά τα δεδομένα, αναρωτιέμαι μήπως έκαναν λάθος που μας είπαν να σταματήσουμε ξαφνηκά. Μήπως "της κόψαμε τη φόρα" της προσαρμογής... Δεν ξέρω...

 

Πάντα πιστεύεις το παιδί σε αυτές τις ηλικίες. ΠΑΝΤΑ. Ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς, προσκόλληση στους γονείς, άρνηση να μείνει με την νταντά και να σας πει ευθέως ότι η γυναίκα το χτυπάει, δεν είναι πράγματα που κανένα παιδάκι 2 χρονών μπορεί να εφεύρει. Ο συλλογισμός "θα πω ότι η νταντά με χτυπά για να μείνει η μαμά σπίτι" είναι πέρα από τις δυνατότητες οποιουδήποτε δίχρονου, είναι εντελώς παράλογο να το αμφισβητήσεις ότι το παιδί έχει περάσει άσχημα. Προσωπικά θα μίλαγα με παιδοψυχολόγο αμεσα.

 

[MARIA METAKITRINA]

Σίγουρα δεν το έχει κάνει. Γι' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι δεν περνάει με την νταντά τόσο καλά όσο πέρναγε στην αρχή . Από την άλλη, δεν υπάρχει δυνατότητα να εγκαταλείψω την εργασία μου για να είμαι συνέχεια μαζί της. Ξέρω ότι είναι αυτό που θα την έκανε ευτυχισμένη (σήμερα, γιατί αύριο μπορεί να μην την έννοιαζε) αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να της το δώσω. Οπότε είναι σημαντικό να βρω έναν παιδικό σταθμό που θα καλύπτει (όσο το δυνατόν) τις ανάγκες της. Έχετε κάποια πρόταση; 

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, MARIA METAKITRINA είπε:

Σίγουρα δεν το έχει κάνει. Γι' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι δεν περνάει με την νταντά τόσο καλά όσο πέρναγε στην αρχή . Από την άλλη, δεν υπάρχει δυνατότητα να εγκαταλείψω την εργασία μου για να είμαι συνέχεια μαζί της. Ξέρω ότι είναι αυτό που θα την έκανε ευτυχισμένη (σήμερα, γιατί αύριο μπορεί να μην την έννοιαζε) αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να της το δώσω. Οπότε είναι σημαντικό να βρω έναν παιδικό σταθμό που θα καλύπτει (όσο το δυνατόν) τις ανάγκες της. Έχετε κάποια πρόταση; 

Αν και δεν ειναι αυτο που ρώτησες: Κανένα παιδί 2 ετών δεν μπορεί να εφεύρει μία ιστορία κακοποίησης. Ειναι απλά αδύνατο. Δεν γίνεται. Μίλησε με έναν ειδικό, δε λέω να αρκεστείς στο λόγο μου. Αν το παιδί σε αυτή την ηλικία έχει αντιμετωπίσει μία τέτοια κατάσταση, χρειάζεται εντελώς άλλη αντιμετώπιση από ένα παιδί που έχει γνωρίσει μόνο τρυφερότητα, πόσο μάλλον σε ένα ευαίσθητο θέμα όπως η πρώτη απομάκρυνση από το σπίτι.

Παιδικοί σταθμοί και παιδαγωγοί υπάρχουν πολλοί, από εξαίσιοι ως απαράδεκτοι, και το ταιριάζει στο κάθε παιδί είναι επίσης διαφορετικό. Το θέμα είναι ότι μία συμβουλή που θα ταίριαζε γάντι σε ένα παιδάκι με κάποιες χ παραστάσεις μπορεί να μην ταιριάζει σε ένα άλλο που έχει διαφορετικές εμπειρίες. Οπως και να έχει είναι εξαιρετικά σημαντικό όταν γίνεται ένα τόσο μεγάλο βήμα το παιδί να ξέρει ότι έχει την πλήρη υποστήριξή σου και ότι μπορεί να έχει πάντα την αγάπη σας ό,τι κι αν γίνει. Αν σας έχει εκμυστηρευτεί ότι η νταντά το χτυπά και το έχετε αμφισβητήσει, υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα νομίζω που πρέπει να λυθούν άμεσα, για να αποκτήσει καταρχήν εμπιστοσύνη στην όποια δασκάλα και επιπλέον για να νιώθει ότι δεν "τιμωρείται" με τον παιδικό σταθμό.

[annoulen]

Χίλιες φορές ένας "κακός" παιδικός από μία "κακή" νταντά.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 11 λεπτά , annoulen είπε:

Χίλιες φορές ένας "κακός" παιδικός από μία "κακή" νταντά.

 

δεδομένου ότι έχω σχετικά κοντά στο σπίτι μου σταθμό όπου έχει πεθάνει μωρό από αμέλεια (και ο σταθμος δεν έχει χάσει την άδειά του) και σταθμό όπου υπήρχε έρευνα προ κάποιων ετών για σεξουαλική κακοποίηση παιδιού από μεγαλύτερο παιδί, φοβάμαι ότι πρέπει να έχουμε πάντα τα μάτια μας ορθάνοιχτα γιατί το κακό μπορεί να συμβεί οπουδήποτε

[PREGNANCYMATERNITY]

On 6/7/2017 at 4:14 ΜΜ, MARIA METAKITRINA είπε:

Σίγουρα δεν το έχει κάνει. Γι' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι δεν περνάει με την νταντά τόσο καλά όσο πέρναγε στην αρχή . Από την άλλη, δεν υπάρχει δυνατότητα να εγκαταλείψω την εργασία μου για να είμαι συνέχεια μαζί της. Ξέρω ότι είναι αυτό που θα την έκανε ευτυχισμένη (σήμερα, γιατί αύριο μπορεί να μην την έννοιαζε) αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να της το δώσω. Οπότε είναι σημαντικό να βρω έναν παιδικό σταθμό που θα καλύπτει (όσο το δυνατόν) τις ανάγκες της. Έχετε κάποια πρόταση; 

Μαρία καλησπέρα. Είμαι νηπιαγωγός και θα ήθελα να σου πω τη γνώμη μου,έχοντας διαβάσει και τις υπόλοιπες απαντήσεις γιατί σίγουρα δεν θα έχεις βγάλει άκρη ακόμα . Κατ'αρχήν θεωρώ ότι η συμπεριφορά της διευθύντριας έχει σχέση με άλλου τύπου θέματα της επιχείρησής της και λόγω του ότι έχει την εξουσία να το κάνει,απλά το έκανε.Ήταν απαράδεκτη για ένα τόσο μικρό παιδάκι και μια μαμά η οποία προφανώς πήγε οργανωμένα και με καλή θέληση να βοηθήσει στην προσαρμογή. Θα σου πρότεινα να αλλάξεις παιδικό σταθμό για αρχή.  Όσο για τη φάση προσαρμογής ,αφού μιλάμε μόνο για 2 μήνες διαφορά, είναι ακριβώς το ίδιο και έχει να κάνει με τη δική σου αντιμετώπιση σαν μαμά.Από την εμπειρία μου θα σου πω ότι όσο ήρεμη είναι η μαμά,τόσο ήρεμο είναι και το παιδί και μπορεί να το πάρει απόφαση.Να θυμάσαι. Είναι λάθος τακτική κατ'εμέ και ποτέ δε συνιστώ την αρχική παρουσία του γονέα μέσα στην τάξη γιατί το παιδί δεν προσαρμόζεται χωρίς τη μαμά αφού είναι ΜΕ τη μαμά.Κι όταν έρθει η στιγμή που η μαμά θα φύγει,επιτρέφει στο σημείο μηδέν.Είναι πάλι μόνο όπως κι αν θα ήταν εξαρχής,με τη διαφορά όμως ότι οι αντιδράσεις είναι εντονότερες αφού το παιδί έχει συνηθίσει αλλιώς και σε θέλει φυσικά εκεί! Να της μιλάς όμορφα για το σχολείο,σε καμία περίπτωση δεν θα σχολιάζεις τις δασκάλες μπροστά της , θα την πηγαίνεις το πρωί και με ένα φιλί όμορφα και ήρεμα θα την αποχαιρετάς φεύγοντας αμέσως.Όσο περισσότερο το παρατείνεις,το παιδί θα κλαίει και θα οδύρεται για να το δεις και να το πάρεις μαζί σου. Είναι λάθος τακτική ,επιμένω. Και κάτι άλλο.Το κάθε παιδί χρειαζεται το χρόνο του.Άλλα δεν έχουν πρόβλημα εξαρχής.Άλλα χρειάζονται 1 - 4 εβδομάδες (τα περισσότερα) και κάποια άλλα χρειάζονται ακόμα και μήνες. Όμως όπως και να το κάνεις κάποτε θα γινόταν. Μη νιώθεις τύψεις. Είναι για καλό από όλες τις απόψεις και θα δεις που όλα θα πάνε καλά. 

[MARIA METAKITRINA]

Ευχαριστώ πολύ για όλες τις συμβουλές.

[nat2308]

Καλησπέρα, 

αν και δεν έχω ακόμα σχετική εμπειρία, θα ήθελα να πω καταρχάς ότι η συμπεριφορά της "κυρίας" στο παιδάκι ήταν απαράδεκτη και μόνο συμπεριφορά παιδαγωγού δεν ήταν και προσωπικά θα έπαιρνα το παιδί και δεν θα ξαναπατούσα ούτε απ' έξω!!!

 

Είναι λογικό το άγχος του αποχωρισμού, αλλά το τόσο δράμα εκ μέρους του παιδιού σίγουρα κάτι κρύβει!!! Ειδικά από τη στιγμή που η διευθύντρια δεν δίστασε μπροστά σου να μιλήσει με αυτόν τον τρόπο, μπορείς να φανταστείς τι γίνεται με το που κλείνουν οι πόρτες!!! 

[Endelweiss]

On 7/3/2017 at 0:48 ΜΜ, MARIA METAKITRINA είπε:

Καλησπέρα.

Παραθέτω την πρόσφατη εμπειρία μου από παιδικό σταθμό. Έχω ένα κοριτσάκι 2,5 ετών και αποφασίσαμε να την γράψουμε σε παιδικό σταθμό από τον Σεπτέμβριο. Με δεδομένο ότι την περίοδο του Ιουνίου-Ιουλίου έχουμε πιο ευέλικτο ωράριο εργασίας, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με summer camp στον σταθμό που επιλέξαμε, ώστε να μπορέσουμε να αφιερώσουμε αρκούντα χρόνο στην προσαρμογή. Μετά από τέσσερις ημέρες, η μικρή μας εξακολουθούσε να κλαίει κατά τον αποχωρισμό και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σημειώνω ότι μας είχαν ζητήσει από τον παιδικό τις πρώτες ημέρες να παραμένει ένας εκ των δύο μας στον χώρο για να προσαρμοστεί πιο ομαλά το παιδί. Την πέμπτη ημέρα μας είπαν να μην συνεχίσει αφού δεν έχει προσαρμοστεί ως τώρα και να την ξαναφέρουμε τον Σεπτέμβριο. Στην ερώτησή μου, τι θα αλλάξει τον Σεπτέμβριο, η απάντηση ήταν ότι θα το πάρουμε από την αρχή με άλλον τρόπο. Την ενημέρωση μας την έκανε η ιδιοκτήτρια του σταθμού και φεύγοντας λέει στο παιδί (παρουσία μου): Σταμάτα να κλαίς, αν δεν σου αρέσει μπορείς να φύγεις. Ούτε κι εγώ θέλω στο σχολείο μου παιδάκια που κλαίνε. 

Θα ήθελα μερικές απόψεις πάνω στο θέμα και αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες από παιδικούς σταθμούς. 

Ευχαριστώ!

Μαρια καλησπερα

Εγω εχω προσφατη εμπειρια απο παιδικο σταθμο.Εστειλα το αγορακι μου 2.5 χρονων.Ξεκινησαμε το μαρτιο με πολλες δυσκολιες μπορω να πω.Εκλαιγε καθημερινα επι τρεις εβδομαδες περιπου.Ειχαμε ομως μεγαλη υποστηριξη της δασκαλας -ιδιοκτητριας του σταθμου και οσο αφορα το παιδι αλλα και της δικης μου ψυχολογιας.Του μιλουσε πολυ ομορφα παντα και εδινε και σε μενα συμβουλες για το πως θα το αντιμετωπισω.Το αποτελεσμα ειναι πλεον να πηγαινει με χαρα παρολου που μερικες φορες παραπονιεται και ειναι λογικο γιατι προτιμαει να μεινει μαζι μου.Η συμπεριφορα της δασκαλας που αναφερεις δε μου αρεσει καθολου εμενα προσωπικα.Νομιζω πως ειναι εντελως αντιπαιδαγωγικο αυτο που ειπε και αφου μιλαει ετσι μπροστα σου φαντασου τι θα γινει πισω σου.Εχουμε ακουσει πολλα κατα καιρους για ασχημες συμπεριφορες απεναντι στα παιδακια  σε σταθμους οποτε σου προτεινω να το ψαξεις πολυ καλα.βρες τον καταλληλο σταθμο και μη φοβασαι τιποτα.θα συνηθισει.αρκει και εσυ να εισαι ησυχη και να ξερεις οτι ειναι σε καλα χερια.

[MARIA METAKITRINA]

Ευχαριστώ πολυ!

[Lenia16]

Επαναφέρω το θέμα γιατί ξεκινήσαμε κ εμείς παιδικό σταθμό κ τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά. Έχει δύο εβδομάδες που πηγαίνει αλλά πολύ κουτσουρεμενες γιατί την πρώτη ξεκίνησε Τετάρτη κ την επομενη αρρώστησε κ πήγε άλλες τρεις μέρες. Την πρώτη μέρα έμεινα μαζί της κ δεν ξεκολλουσε από πάνω μου (οκ), την επομενη όμως μου είπαν ότι δεν πρέπει να παραμείνω οπότε την άφησα κ βγήκα έξω από την αίθουσα. Καθόταν από μισή ώρα κάθε φορά. Τη δεύτερη εβδομάδα με αποχωριζόταν με κλάματα αλλά μετά την έπαιρνε η δασκάλα αγκαλιά κ ηρεμούσε. Δεν έβγαζε καθόλου την τσάντα της κ δεν άφηνε κ τη δασκάλα απτό χέρι ούτε λεπτό. Όταν πήγαινα να την πάρω μετά από μιάμιση ώρα μου έλεγαν ότι δεν έκλαιγε αλλά ήταν με την τσάντα κ την πιπίλα που δεν τη φόραγε ποτέ εκτός σπιτιού παρά μόνο στον ύπνο, εγώ ωστόσο την είχα στην τσάντα της σε περίπτωση που χρειαστεί σαν ηρεμιστικό (κ όντως χρειάστηκε). Όταν με έβλεπε εμπηγε τα κλάματα από παράπονο αλλά όταν φεύγαμε χαμογελούσε κ χαιρετούσε τις δασκάλες κ τα παιδάκια. Την Πέμπτη έφαγε κιόλας αλλά την Παρασκευή που ήταν άυπνη κ κουρασμένη με πήραν τηλ να πάω νωρίτερα να την πάρω κ καθόταν μόνη της με την τσάντα της κ έκλαιγε, δεν ξέρω για πόση ώρα. Ο σταθμός είναι δημόσιος κ εκείνη την ώρα (12 το μεσημέρι) είχε μείνει μόνο μια δασκάλα για 6 παιδάκια που έτρωγαν κ δεν μπορούσε προφανώς να ασχοληθεί με την κόρη μου. Δε θέλω να σχολιάσω τη λειτουργία του σταθμού με το ποστ αλλά την αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού μου. Έχει γίνει άλλο παιδί. Κλαιει με το παραμικρό, γκρινιάζει, μου λέει ότι δε θέλει αυτό το σχολείο, συγκεκριμένα λέει όχι αυτό μαμα, άλλο, έχει αρχίσει να έχει φοβίες πχ ζηταει φως το βράδυ, ζητάει συνέχεια πιπίλα, θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι μας, φοβάται τον κόσμο, στην παιδική χαρά όταν κάποιο παιδάκι πάει να παίξει με το παιχνίδι που παίζει αυτή (τραμπάλα πχ, όχι τα δικά της) βάζει τα κλάματα κ λέει όχι οχι. Δεν ξέρω τι να κάνω.

[Sunshine8]

Το μια δασκάλα για εξι παιδια είναι αρκετά καλη αναλογία, αναλογία ιδιωτικού σταθμού θα ελεγα. Τι ηλικία έχει το παιδάκι?  Ίσως θελει κι αλλο χρόνο, εαν δεν ειναι αυτο ίσως δεν ειναι ακομα έτοιμη κι αν εχεις την επιλογή να την κρατούσες σπίτι λιγο ακόμα , ξεκινώντας σε ενα χ χρονικό διάστημα χαλαρα λιγες ωρες σε κάποιο κέντρο που τα απασχολούν με δραστηριότητες. Επίσης εαν ειναι σε ηλικια που μιλαει εγω θα τη ρωτούσα να μου πει τι ειναι αυτο που δεν της αρέσει . Δεν ειμαι απο τις μαμάδες πάντως που μπορω να βοηθήσω και πολυ γιατι ο γιος μου πηγε δεκα μηνών και σε αυτην την ηλικια (ενω υπάρχουν αλλού είδους αρνητικά)  η προσαρμογή ειναι εύκολη. 

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Lenia16 είπε:

Επαναφέρω το θέμα γιατί ξεκινήσαμε κ εμείς παιδικό σταθμό κ τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά. Έχει δύο εβδομάδες που πηγαίνει αλλά πολύ κουτσουρεμενες γιατί την πρώτη ξεκίνησε Τετάρτη κ την επομενη αρρώστησε κ πήγε άλλες τρεις μέρες. Την πρώτη μέρα έμεινα μαζί της κ δεν ξεκολλουσε από πάνω μου (οκ), την επομενη όμως μου είπαν ότι δεν πρέπει να παραμείνω οπότε την άφησα κ βγήκα έξω από την αίθουσα. Καθόταν από μισή ώρα κάθε φορά. Τη δεύτερη εβδομάδα με αποχωριζόταν με κλάματα αλλά μετά την έπαιρνε η δασκάλα αγκαλιά κ ηρεμούσε. Δεν έβγαζε καθόλου την τσάντα της κ δεν άφηνε κ τη δασκάλα απτό χέρι ούτε λεπτό. Όταν πήγαινα να την πάρω μετά από μιάμιση ώρα μου έλεγαν ότι δεν έκλαιγε αλλά ήταν με την τσάντα κ την πιπίλα που δεν τη φόραγε ποτέ εκτός σπιτιού παρά μόνο στον ύπνο, εγώ ωστόσο την είχα στην τσάντα της σε περίπτωση που χρειαστεί σαν ηρεμιστικό (κ όντως χρειάστηκε). Όταν με έβλεπε εμπηγε τα κλάματα από παράπονο αλλά όταν φεύγαμε χαμογελούσε κ χαιρετούσε τις δασκάλες κ τα παιδάκια. Την Πέμπτη έφαγε κιόλας αλλά την Παρασκευή που ήταν άυπνη κ κουρασμένη με πήραν τηλ να πάω νωρίτερα να την πάρω κ καθόταν μόνη της με την τσάντα της κ έκλαιγε, δεν ξέρω για πόση ώρα. Ο σταθμός είναι δημόσιος κ εκείνη την ώρα (12 το μεσημέρι) είχε μείνει μόνο μια δασκάλα για 6 παιδάκια που έτρωγαν κ δεν μπορούσε προφανώς να ασχοληθεί με την κόρη μου. Δε θέλω να σχολιάσω τη λειτουργία του σταθμού με το ποστ αλλά την αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού μου. Έχει γίνει άλλο παιδί. Κλαιει με το παραμικρό, γκρινιάζει, μου λέει ότι δε θέλει αυτό το σχολείο, συγκεκριμένα λέει όχι αυτό μαμα, άλλο, έχει αρχίσει να έχει φοβίες πχ ζηταει φως το βράδυ, ζητάει συνέχεια πιπίλα, θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι μας, φοβάται τον κόσμο, στην παιδική χαρά όταν κάποιο παιδάκι πάει να παίξει με το παιχνίδι που παίζει αυτή (τραμπάλα πχ, όχι τα δικά της) βάζει τα κλάματα κ λέει όχι οχι. Δεν ξέρω τι να κάνω.

 

Για ποιο λόγο πηγαίνει το παιδί στο σταθμο; Φαντάζομαι ότι έτσι κι αλλιώς το ωράριο που περιγράφεις δεν σε εξυπηρετεί αν είσαι εργαζόμενη, οπότε;

[kotsifikos]

Εμένα ο γιος μου είναι στον παιδικο από 9-10 μηνών, παρόλα αυτά τον Σεπτέμβριο πέρυσι περάσαμε προσαρμογή, συζητώντας το με την υπεύθυνη (επειδή φυσικά και μου είχε κάνει εντύπωση) που είχε πει πως είναι λογικό εφόσον βλέπει την μισή και παραπάνω τάξη να κλαίει.

Αν είναι η πρώτη φορά που σε αποχωρίζεται και βρίσκεται σε ένα περιβάλλον χωρίς οικείους νομίζω πως είναι λογικό να αντιδρά έτσι.

Θα συμφωνήσω με την sunshine, ρώτα την αν μπορεί να σου πει τι είναι αυτό που δεν της αρέσει (αν μπορεί να προσδιορίσει ).

Ίσως επειδή κάθισες την πρώτη ημέρα μαζί της να νομίζει πως αυτό μπορεί να γίνεται κάθε μέρα (είχα την εντύπωση πως αυτό δεν επιτρέπεται-στον δικό μας σταθμό δεν επιτρέπεται)

Νομίζω πως δύο εβδομάδες και μάλιστα κουτσουρεμένες είναι λογικό το παιδί να μην έχει προσαρμοστεί ακόμα. 

Αν στην τάξη της υπάρχουν παιδιά που ήταν στον παιδικό από πιο μικρά ίσως είναι πιο παρορμητικά μαζί της και αυτό την τρομάζει, για αυτόν τον λόγο να αντιδρά έτσι στην παιδική χαρά όταν πηγαίνετε. Αυτό το λέω γιατί εμένα ο γιος μου γενικά είναι χείμαρρος, όταν βλέπει ένα παιδί και ας μην το ξέρει θα πάει να πιάσει από το χέρι για να πάνε να παίξουν, αυτό όμως πολλά παιδιά (κυρίως εκείνα που δεν έχουν συνηθίσει κάτι τέτοιο-να παίζουν με άγνωστα παιδιά) τα τρόμαζε και έφευγαν μακριά του.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να προσπαθήσεις να μάθεις γιατί το κάνει αυτό,  Το πιο πιθανό είναι να θέλει χρόνο, όμως εφόσον σε ανησυχεί συζήτησε το με τις δασκάλες στον σταθμό, παρακολούθησε την συμπεριφορά της γιατί γενικά σε αυτή την ηλικία δύσκολα μπορούν να εκφράσουν με λέξεις αυτό που νιώθουν το λένε όμως ξεκάθαρα μέσα από την συμπεριφορά τους.