Gummy Bear

Δηλαδή αν κάνω το εμβόλιο και μετά από 1 ή 2 μήνες μείνω έγκυος, υπάρχει οδηγία ότι δεν κινδυνεύει το έμβρυο που θα σχηματιστεί? Συγνώμη που ρωτάω κάτι ίσως χαζό, αλλά λίγο πολύ σε πολλές χώρες ακούγονται διάφορα πράγματα. Για παράδειγμα εδώ στην Ελβετία λένε ότι αν σκοπεύεις να μείνεις έγκυος τους επόμενους πχ 3 μήνες, τότε να αναβαλλεις τον εμβολιασμό. Αν ωστόσο εμβολιαστείς τώρα και μείνεις κατευθείαν έγκυος, τότε δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος. Κάπως αντικρουομενα δεν είναι? Έχω μπερδευτεί κάπως. Τον περασμένο μήνα είχα μια αποβολή, έχω νοσησει τον Δεκέμβριο με κορονοιο και θέλω να ξανά ξεκινήσω προσπάθεια για εγκυμοσύνη μετά από 2 μήνες από τώρα. Θέλω να είμαι προστατευμενη ειδικά σε μια επόμενη εγκυμοσύνη.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!

Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σας... Κα εγώ πριν 1 μήνα είχα μια αποβολή. Είναι δύσκολο έως αδιανόητο να σκεφτείς τώρα για επόμενη εγκυμοσύνη, το καταλαβαίνω απόλυτα και είναι φυσιολογικό. Κάνατε ότι καλύτερο για αυτό το μωράκι για να μην γεννιόταν έχοντας μια ζωή γεμάτη με σοβαρά προβλήματα υγείας... Κουράγιο, δώσε χρόνο στον εαυτό σου, πάρε ψυχολογική υποστήριξη αν το επιθυμείς και εξέφρασε την απώλεια σου όπως εσύ την νιώθεις..

Σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου... Εύχομαι με το καλό το μωράκι σου, με υγεία και με έναν πόνο.

Κορίτσι μου λυπάμαι πολύ για αυτό που συνέβη. Σε καταλαβαίνω, και εμένα μου συνέβη πριν 10-12 ημέρες και όσο περνάνε οι μέρες τόσο χειρότερα αισθάνομαι... Και εγώ τη Δευτέρα θα κάνω εξετάσεις να δούμε τις ορμόνες που βρίσκονται. Νομίζω ότι γίνεται συχνά αυτό για να δουν σε τι κατάσταση βρίσκεται το σώμα μας μετά από μια αποβολή. Είναι δύσκολο να είσαι αισιόδοξη μετά από αυτό που σου συνέβη. Πάρε το χρόνο σου, όσο και αν είναι αυτός και προσπάθησε να μην ακούς τι λένε δεξιά και αριστερά τύπου θα κάνεις άλλο κλπ. Εμένα αυτό με ενοχλεί πολύ. Εγώ δεν έχω πολυκιστηκες για να μπορέσω να σε βοηθήσω πιο συγκεκριμένα. Όμως απλά ήθελα να σου πω ότι δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και ότι σε νιώθω. Κουράγιο, υπομονή, καλή ανάρρωση και φυσικά εύχομαι σύντομα με ένα γερό μωράκι στην αγκαλιά σας.

Σε ευχαριστώ πολύ..

Ακριβώς αυτό αισθάνομαι και εγώ δυστυχώς, ότι για σχεδόν κανέναν δεν είναι πένθος... Ο άντρας μου το θεωρεί και το βιώνει και εκείνος σαν πένθος και με στηρίζει. Ομως εμείς οι γυναίκες ή εγώ τουλάχιστον, θέλω να το μοιραστώ σε λίγες (γιατί ακόμα όπως έχω αναφέρει δυσκολεύομαι πολύ) γυναίκες γιατί ένα γυναικείο σώμα μπορεί πιο καλά να καταλάβει τι σημαίνει εγκυμοσύνη, ορμόνες, αποβολή, ξανά ορμόνες, συναισθήματα κλπ... Όμως αισθάνομαι ότι κάπως δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία στα συναισθήματα μιας γυναίκας που απέβαλε (όχι εδώ στο φόρουμ φυσικά). Μόνο η νονά του γιού μου είναι πραγματικά εδώ για εμένα, αν και γεωγραφικά λίγο μακριά. Οπότε αισθάνομαι κάπως μόνη μου. Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά που γράφω... Ακόμη και οι γονείς μου λένε : νέα είσαι, θα κάνεις κι άλλο μην στεναχωριέσαι. Οκ, μπορεί να το λένε γιατί δεν ξέρουν να πουν κάτι άλλο. Αλλά δεν μπορώ να ακούω τέτοια σχόλια αυτή τη στιγμή.

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου. Να χαίρεσαι το μωράκι σου με υγεία. Αισθάνομαι λες και ξέρεις τι σκέφτομαι. Ο άντρας μου είναι πολύ υποστηρικτος, με ρωτάει πώς είμαι, με παρηγορεί και μου λέει να πάρω τον χρόνο μου. Όμως οι γονείς μου από την περασμένη εβδομάδα που αρρώστησε ο γιος μου, δεν με έχουν ξανά ρωτήσει πως είμαι. Όμως λες, λες και υποβαθμίζονται τα συναισθήματα μου αισθάνομαι. Δε λέω, μπορεί να μην ρωτάνε για να μην μου το θυμίζουν και να κοιτάω μπροστά. Αλλά ένα τι κάνεις πώς αισθάνεσαι δεν είναι κακό και δεν κοστίζει κάτι. Και δεν είμαι άνθρωπος που θα τους πει "καλά δε με ρωτάς πώς αισθάνομαι κλπ"... Προσπαθώ μέσα στην ημέρα να κάνω μικρά πράγματα που να με ευχαριστούν, αλλά δεν παίρνω σχεδόν καμία ευχαρίστηση...

Καλησπέρα κορίτσια. Μετά από πολλή σκέψη αλλά κυρίως λόγω δυσκολίας το να το μοιράζομαι γιατί με πονάει πολύ, αποφάσισα να μοιραστώ παρόλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μαζί σας.  Πριν από περίπου μια εβδομάδα είχα μια αποβολή στις 8 εβδομάδες.. Στις 6 εβδομάδες που είχα πάει στο γυναικολόγο δεν ακουγόταν η καρδιά, αλλά είχε πει ότι ήταν πολύ μικρό ακόμα και θα το βλέπαμε στις 7 εβδομάδες. Περίπου στις 7 εβδομάδες είχα μετά την ούρηση ελάχιστο αίμα. Ξυπνούσα τη νύχτα λόγω απίστευτου πόνου στη μέση. Είχα πόνο στην κοιλιά όπως όταν έχουμε περίοδο. Πήγα στα επείγοντα στο νοσοκομείο (γιατί εδώ στο εξωτερικό ήταν το καθολικό Πάσχα και έλειπαν όλοι), όπου μου είπαν ότι ίσως ήταν αρχή αποβολής και δεν ήταν σίγουροι αν ακουγόταν η καρδιά του εμβρύου γιατί ήταν πολύ μικρό. Τέλος πάντων πήρα Utrogestan και μαγνήσιο, ήμουν ξάπλα όπως μου είπε ο γυναικολόγος και στις 8 εβδομάδες που με ξανά είδε, δυστυχώς δεν υπήρχε καρδιακός παλμός... Το σώμα που απέβαλε μόνο του, κάτι το οποίο ήταν πολύ ψυχοφθορο. Δεν θέλω να το συζητάω γιατί με πονάει πολύ. Ταυτόχρονα δεν είχα χρόνο να το επεξεργαστώ, γιατί την περασμένη εβδομάδα που έγιναν όλα αυτά, ο γιος μου 2 χρόνων ήταν άρρωστος και έπρεπε να τον φροντίσω. Όταν βλέπω έγκυες, στεναχωριεμαι και όταν ο γιος μου θέλει να βλέπει παιδικά με μωρά στεναχωριέμαι επίσης, γιατί μου θυμίζουν την αποβολή. Φοβάμαι να ξανά μείνω έγκυος μήπως ξανά συμβεί. Ξέρω ότι συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και μετά είχαν μια πετυχημένη εγκυμοσύνη, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή. Πρέπει να είμαι δυνατή για το γιο μου γιατί αφού έκλαιγα για μέρες (δεν του είχα πει ότι είμαι έγκυος), του είχα πει ότι η μαμά πονάει στη μέση, μου είπε μια μέρα "όχι άλλο αουα μαμά". Και κατάλαβα ότι δεν θέλει να με βλέπει πλέον να κλαίω συνεχώς. Είμαι ψυχολογικά πολύ κουρασμένη και στενοχωρημένη. Πήρα και παίρνω ψυχολογική βοήθεια, αλλά ακόμα δεν με βοηθάει πάρα πολύ ίσως γιατί είναι πολύ φρέσκο όλο. Δεν ξέρω. Πρέπει και να δουλέψω, δεν έχω καμία διάθεση ούτε μπορώ να συγκεντρωθω. Θέλω μόνο να κοιμάμαι. Όταν το αφηγουμαι σε κάποιον, ξεσπάω σε κλάματα, όπως και σε άσχετες στιγμές μέσα στην ημέρα όταν το θυμάμαι. Για όσες το πέρασαν, πείτε μου : πώς μπορέσατε να ξανά κάνετε προσπάθεια για εγκυμοσύνη? Πόσο καιρό σας πήρε να το ξεπεράσετε? Ξέρω αυτό εξαρτάται στον καθένα πώς το βιώνει, αλλά θα ήθελα να μάθω... Τι κάνατε για να το ξεπεράσετε?

Σίγουρα είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση που ζείτε και οι δύο.. Και για τον άντρα σου θα είναι δύσκολο φαντάζομαι και ψυχολογικά αυτό που πέρασε και περνάει με την υγεία του. Ξέρεις, πολλοί άνθρωποι που περνάνε ένα πρόβλημα υγείας, πέφτουν σε κατάθλιψη και αντιδρούν διαφορετικά ή σπασμωδικά όπως η γνωριμία με την κοπέλα. Μην με παρεξηγείς, δεν παίρνω το μέρος κανενός. Απλά σκέφτομαι ότι αν μπεις λίγο στη θέση του μπορέσεις να καταλάβεις αν θέλεις να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία ή όχι?

Καλησπέρα κορίτσια. Μετά από πολλή σκέψη αλλά κυρίως λόγω δυσκολίας το να το μοιράζομαι γιατί με πονάει πολύ, αποφάσισα να μοιραστώ παρόλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μαζί σας. Πριν από περίπου μια εβδομάδα είχα μια αποβολή στις 8 εβδομάδες.. Στις 6 εβδομάδες που είχα πάει στο γυναικολόγο δεν ακουγόταν η καρδιά, αλλά είχε πει ότι ήταν πολύ μικρό ακόμα και θα το βλέπαμε στις 7 εβδομάδες. Περίπου στις 7 εβδομάδες είχα μετά την ούρηση ελάχιστο αίμα. Ξυπνούσα τη νύχτα λόγω απίστευτου πόνου στη μέση. Είχα πόνο στην κοιλιά όπως όταν έχουμε περίοδο. Πήγα στα επείγοντα στο νοσοκομείο (γιατί εδώ στο εξωτερικό ήταν το καθολικό Πάσχα και έλειπαν όλοι), όπου μου είπαν ότι ίσως ήταν αρχή αποβολής και δεν ήταν σίγουροι αν ακουγόταν η καρδιά του εμβρύου γιατί ήταν πολύ μικρό. Τέλος πάντων πήρα Utrogestan και μαγνήσιο, ήμουν ξάπλα όπως μου είπε ο γυναικολόγος και στις 8 εβδομάδες που με ξανά είδε, δυστυχώς δεν υπήρχε καρδιακός παλμός... Το σώμα που απέβαλε μόνο του, κάτι το οποίο ήταν πολύ ψυχοφθορο. Δεν θέλω να το συζητάω γιατί με πονάει πολύ. Ταυτόχρονα δεν είχα χρόνο να το επεξεργαστώ, γιατί την περασμένη εβδομάδα που έγιναν όλα αυτά, ο γιος μου 2 χρόνων ήταν άρρωστος και έπρεπε να τον φροντίσω. Όταν βλέπω έγκυες, στεναχωριεμαι και όταν ο γιος μου θέλει να βλέπει παιδικά με μωρά στεναχωριέμαι επίσης, γιατί μου θυμίζουν την αποβολή. Φοβάμαι να ξανά μείνω έγκυος μήπως ξανά συμβεί. Ξέρω ότι συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και μετά είχαν μια πετυχημένη εγκυμοσύνη, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή. Πρέπει να είμαι δυνατή για το γιο μου γιατί αφού έκλαιγα για μέρες (δεν του είχα πει ότι είμαι έγκυος), του είχα πει ότι η μαμά πονάει στη μέση, μου είπε μια μέρα "όχι άλλο αουα μαμά". Και κατάλαβα ότι δεν θέλει να με βλέπει πλέον να κλαίω συνεχώς. Είμαι ψυχολογικά πολύ κουρασμένη και στενοχωρημένη. Πήρα και παίρνω ψυχολογική βοήθεια, αλλά ακόμα δεν με βοηθάει πάρα πολύ ίσως γιατί είναι πολύ φρέσκο όλο. Δεν ξέρω. Πρέπει και να δουλέψω, δεν έχω καμία διάθεση ούτε μπορώ να συγκεντρωθω. Θέλω μόνο να κοιμάμαι. Όταν το αφηγουμαι σε κάποιον, ξεσπάω σε κλάματα, όπως και σε άσχετες στιγμές μέσα στην ημέρα όταν το θυμάμαι. Για όσες το πέρασαν, πείτε μου : πώς μπορέσατε να ξανά κάνετε προσπάθεια για εγκυμοσύνη? Πόσο καιρό σας πήρε να το ξεπεράσετε? Ξέρω αυτό εξαρτάται στον καθένα πώς το βιώνει, αλλά θα ήθελα να μάθω... Τι κάνατε για να το ξεπεράσετε?

Πυρετό εμφάνισε ξαφνικά χθες το βράδυ, ενώ είχα πάει στο γυναικολόγο. Έχουμε περάσει τον κορονοιο, οπότε λογικά έχουμε αντισώματα.

Το διάβασα σε ένα σαιτ ενός γυναικολόγου και έχω αγχωθεί πάρα πολύ. Χθες ήμουν στον δικό μου γυναικολόγο και τον ρώτησα γιατί έτσι κι αλλιώς το είχα άγχος. Μου είπε πως δεν υπάρχει κίνδυνος, αλλά να φοράω μάσκα, το οποίο κάνω. Δεν πολύ κατάλαβα αν είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα για να μην αγχωθω ή αν το εννοούσε...

Έχει τύχει σε κάποια κοπέλα να ανεβάσει πυρετό στην αρχή της εγκυμοσύνης? Δεν έχω πυρετό, αλλά επειδή Ο γιος μου 2 χρόνων ανέβασε πυρετό το βράδυ και έχει και βήχα, φοβάμαι πολύ μην κολλήσω. Είμαι στην πολύ αρχή της εγκυμοσύνης μου, μόλις 6 εβδομάδες και διάβασα ότι ο πυρετός ειδικά το πρώτο τρίμηνο είναι πολύ επικίνδυνο για το έμβρυο.

Και Ο άντρας μου αυτό μου λέει! Δεν το είχα σκεφτεί, θα το δοκιμάσω! Ευχαριστώ πολύ!