Gummy Bear

Φυσικά είναι ένα φόρουμ για συζητήσεις. Επειδή διάβασα και τις απόψεις των κοριτσιών, αλλά και όσα γράφεις εσύ, νομίζω ότι έχεις αγχωθεί με ένα ανύπαρκτο πρόβλημα. Δηλαδή με ένα άγχος που δεν υπάρχει αυτή την στιγμή στη ζωή σου, εφόσον δεν υπάρχει καν η σύντροφος. Πιστεύω ότι αυτό το άγχος πυροδοτήθηκε από την απώλεια του πατέρα σου. Θέλω να πω, ότι πολλές φορές η δημιουργία οικογένειας δεν έρχεται με τη σειρά όπως την έχουμε φανταστεί στο μυαλό μας, ούτε υπάρχουν όπως είπα και χθες οι καλυτερες ή τέλειες συνθήκες για να δημιουργηθεί. Ζήσε το τώρα, κάνε το διδακτορικό και το φανταριλικι και μετά ο,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Μπορεί να έρθει και στα 40 σου, so what? Δεν ξέρεις πότε θα γνωρίσεις την ιδανική σύντροφο...

Ούτε εγώ θα άφηνα να φάνε από την ίδια τούρτα... Και την πισίνα με πολύ κόσμο θα την απέφευγα επίσης ή θα καθόμουν πολύ λίγο... Κορίτσια διάβασα λίγο όλα τα σχόλια, τις σκέψεις, τις απόψεις... Συμφωνώ σε όλα σχεδόν. Εμένα προσωπικά με έχει ρίξει απίστευτα η όλη κατάσταση με τον κορονοιο. Νομίζω ότι έχω γίνει υποχόνδρια... Ειδικά που ακούω ότι έχουν πεθάνει και αρκετά άτομα χωρίς υποκείμενα νοσήματα τρελαίνομαι από το άγχος. 4 μήνες τώρα τηρώ όλα τα μέτρα προστασίας συνειδητά. Αλλά να σας πω κάτι βρε κορίτσια, θέλω να πάω για ένα κούρεμα (έχω να πάω 5 μήνες κομμωτήριο), και ακόμη και αυτό φοβάμαι μην κολλήσω κορονοιο φορώντας μάσκα! Πείτε μου τώρα, πόσο παρανοϊκή είμαι? Βγαίνουν διάφορες έρευνες του τύπου από που μπορείς να τον κολλήσεις περισσότερο και το κομμωτήριο λέει είναι υψηλού κινδύνου... Όπως και άλλα μέρη βέβαια. Και τι θα κάνουμε πλέον δεν ξέρω πραγματικά...

Υπάρχουν ειδικά έντομο απωθητικα χωρίς να μυρίζουν και εγώ διαδίκτυακα αλλά από εξωτερικό το βρήκα...

Εγώ είμαι της άποψης ότι ποτέ δεν είναι τέλειες οι συγκυρίες για να κάνει κανείς παιδί. Δηλαδή του τύπου : να έχω πρώτα καλή δουλειά, καλό μισθό, να αγοράσω σπίτι κλπ. Προσωπική μου άποψη είναι, να έχει κανείς τον/την κατάλληλο /η σύντροφο με τον οποίο θέλει να κάνει οικογένεια και μετά απλά το παίρνεις απόφαση ότι τώρα θα βάλω μπρος για παιδί. Όσον αφορά την ηλικία, θα έλεγα ότι παίζει περισσότερο ρόλο στη γυναίκα από την άποψη γονιμότητας. Για τον άντρα πιστεύω δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία, γιατί μπορεί να είναι πχ κάποιος 30 χρόνων και να μην είναι τόσο δραστήριος και να μην έχει κουράγιο παρόλο το νέο της ηλικίας του. Μπορεί κάποιος πχ 40 ή 45 ετών να είναι πιο αποφασισμένος και να έχει περισσότερη όρεξη και κατ επέκταση κουράγιο. Εμενα ο άντρας μου έγινε πατέρας στα 44 του πρώτη φορά και εγώ στα 32 και παρόλο αυτό ασχολείται, έχει όρεξη, αντοχή, και όλα. Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να σου πω είναι, ότι μην πιέζεις τον εαυτό σου να γίνεις τώρα σώνει και καλά πατέρας. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να επεξεργαστείς την απώλεια του πατέρα σου, και σίγουρα θα βρεις κάποια κοπέλα που να θέλεις να κάνεις παιδί μαζί της. Είναι σημαντικό θεμέλιο να έρθει ένα παιδί από μια ουσιαστική σχέση..

Θέλω να ρωτήσω τις μαμάδες αν έχουν αντιμετωπίσει το εξής ή παρόμοιο θέμα : το μωρό τους να ήταν πιο εκδηλωτικο πριν σε σχέση με το παρόν. Να εξηγήσω λίγο την κατάσταση : έχω ένα αγοράκι 17 μηνών και λόγω του κορονοιου είχε κλείσει ο παιδικός σταθμός από μέσα Μαρτίου μέχρι πριν καμία εβδομάδα. Εδώ στον εξωτερικό που μένω, είχαμε 50 χιλιάδες περιστατικά. Εγώ από τότε δηλαδή από μέσα Μαρτίου κάνω τηλεεργασια από το σπίτι καθώς στη δουλειά είμαστε 900 άτομα. Η τηλεεργασια θα συνεχιστεί μάλλον μέχρι τον Αύγουστο. Με τον άντρα μου αποφασίσαμε να μην πάμε στον παιδικό σταθμό το μωρό μας μέχρι τον Αύγουστο για τον εξής λόγο : επειδή είχαμε πάρα πολλά περιστατικά κορονοιου και επειδή έχω την ευκαιρία να κάνω τηλεεργασια και επειδή από μέσα Ιουλίου μέχρι μέσα Αυγούστου είναι πάντα κλειστός ο παιδικός σταθμός λόγω καλοκαιριού, είπαμε να ξανά πάει μια και καλή. Πάμε τώρα στο θέμα μας : ο μικρός προτού πάει παιδικό σταθμό, δηλαδή πριν το έτος του, ήταν πιο εκδηλωτικος όταν έβλεπε παιδάκια σε σχέση με τώρα. Χαιρετούσε, και ήθελε να πλησιάσει. Στον παιδικό σταθμό, λόγω μικρής ηλικίας, κυρίως εξερευνουσε τον χώρο κλπ όπως όλα τα μωρά εκεί. Τώρα πλέον, όταν βγαίνουμε έξω και έχει παιδάκια και μωράκια, είναι πιο συγκρατημενος. Ντρέπεται και έρχεται στην αγκαλιά μου. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν είναι λόγω της καραντίνας που περάσαμε σε συνδυασμό με το ότι είναι σπίτι μαζί μου αυτό τον καιρό ή εάν είναι μια φάση που περνούν τα μωρά? Δηλαδή παίζει να περνούν φάσεις πιο συνεσταλμενες και μετά να είναι πάλι πιο εκδηλωτικα? Να σημειώσω ότι στο σπίτι παίζει, ακούει μουσική, βλέπει λίγο ζουζούνια, παίζω και εγώ μαζί του, κοιμάται κλπ. Μετά όταν ο καιρός είναι καλός βγαίνουμε βόλτα στο πάρκο. Προσπαθώ δηλαδή να έχει μια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα.... Αλλά δεν σας κρύβω ότι στεναχωριέμαι που είναι πιο συγκρατημενος τώρα...

Εγώ είχα τέτοιο πρόβλημα με τον μικρό μου περίπου στην ηλικία που γράφεις. Είχαμε αλλάξει γάλα και τον πείραζε πάρα πολύ.. Τελικά άλλαξα γάλα και ησύχασε.

Έχεις τη δυνατότητα στην αρχή να κοιμάσαι και εσύ μαζί του στο δωμάτιο του? Δηλαδή υπάρχει κάποιος καναπές - κρεβάτι ή κρεβάτι στο ίδιο δωμάτιο με του μωρού? Εγώ έτσι είχα κάνει στην αρχή όταν τον πήγα στο δωμάτιο του. Κοιμόμασταν με τον άντρα μου στο δωμάτιο του μικρού, έπειτα ένας από τους δύο και μετά μόνος του ο μικρός. Συνήθισε πολύ καλά..

Και εγώ αυτό σκεφτόμουν.... Και γιαυτό σκέφτομαι να καλέσουμε λίγους για βάπτιση, ίσως γύρω στους 50...

Συγνώμη κορίτσια, δεν ξέρω αν γράφω σωστά εδώ. Διάβασα λίγο τα ποστς και είδα ότι αναφερθήκατε κάποιες σε βάπτιση. Μπορεί να μου πει κάποια τι ισχύει μέχρι στιγμής για τα επιτρεπόμενα άτομα? Σκεφτόμαστε να βαφτισουμε το γιο μας αρχές Σεπτέμβρη.

Υπάρχουν σε πλάτος 80 εκατοστά αν θέλεις, οπότε το συνολικό πλάτος είναι 1,60 οπως σε κανονικό διπλό.

Πάρτε δύο μονά και τα σωθείτε και οι δύο! Εμείς έχουμε δύο μονα σε διπλό κρεβάτι, γιατί ο άντρας μου στριφογυρναει πολύ τη νύχτα και με ξυπνουσε συνέχεια. Από τότε που έχουμε δύο μονα, έχουμε βολευτεί και οι δύο!

Μπράβο και πίστεψε με τα μωρά από μικρή ηλικία, από όταν γεννιούνται αισθάνονται το πώς αισθανόμαστε εμείς οι μαμάδες. (εδώ αισθάνονται στην κοιλιά μας φαντάσου). Μίλησε του, πες του πώς νιώθεις. Εμένα αυτό μου είχε πει η ειδικός τότε. Δεν του κάνεις δηλαδή "κακό" με το να του πεις και τα λιγότερο ευχάριστα συναισθήματα σου, ίσα ίσα που κάνει καλό στην ανάπτυξη του. Το να κρύβουμε τα συναισθήματά μας πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο, δημιουργεί σύγχυση στα μωρά. Εγώ ακόμη και τώρα, όταν πχ συγκινούμαι με κάτι ευχάριστο, του εξηγώ γιατί συγκινήθηκα. Μπορεί να μην καταλαβαίνει ακόμα από λόγια, αλλά εγώ θεωρώ ότι είναι μια υγιής βάση επικοινωνίας.

Μπράβο, μίλησες πολύ σωστά

Συμφωνώ, βέβαια. Η κάθε μαμά θεωρεί την περίπτωση της μοναδική, γιατί η ίδια την έζησε όπως εκείνη ξέρει και θα θυμάται. Γιαυτό και εμένα για παράδειγμα με βοηθούσε να το μοιράζομαι με ανθρώπους το τι έγινε. Πιστεύω ότι δε θα έχει πρόβλημα το μωράκι σου, όλα τα μωρά περνάνε άγχος όταν γεννιούνται, άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο ανάλογα με το πώς έχει γίνει η όλη διαδικασία. Προσωπικά δεν θεωρώ δηλαδή καθοριστικό παράγοντα το μετατραυματικο στρες ενός βρέφους κατά τη γέννηση του, στην ψυχική του ανάπτυξη αργότερα. Πολύ Σημαντικά είναι τα πρώτα 6 χρόνια ενός παιδιού, εκεί χτίζεται ή πλάθουμε εμείς αν θέλεις το χαρακτήρα και την ψυχολογία του.

Ααααχ.... Καταρχήν να σου ζήσει! Εγώ γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, στις 41+3 εβδομάδες.. Με το που βγήκε, δεν μπορούσε να ανασάνει γιατί είχε πιει πολύ αμνιακό υγρό μαζί με μυκωνιο. Μου τον πήραν κατευθείαν, μου τον άφησαν 10 δευτερόλεπτα και έφυγαν αμέσως μαζί του στο νεογνών. Έμεινα δεν ξέρω πόσες ώρες τελείως μόνη μου γιατί είχα πει στον άντρα μου πριν γεννήσω ότι αν γίνει το οτιδήποτε, να πάει στο μωρό οπωσδήποτε. Τέλος πάντων, έμεινα όπως είπα για ώρες μόνη μου, δεν ήξερα αν θα ζούσε ή όχι το μωρό μου, ήμουν σαστισμενη, δεν είχα καταλάβει τι είχε γίνει. Όλα αυτά πριν 15 μήνες και ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει. Μιλούσα στη μαία επί 2 μήνες, μέχρι και σε ειδικό είχα πάει γιατί δεν μπορούσα να τους διαχειριστώ. Δόξα τω Θεό, το μωρό ήταν και είναι υγιέστατο. Αλλά αυτό που θέλω να σου πω από τη δική μου εμπειρία είναι, μίλησε, βγαλτο από μέσα σου τι νιώθεις. Όσο για ψυχοθεραπεία μωρών δεν ξέρω μου ακούγεται κάπως υπερβολικό. Κράτα το μωρό σου όσο μπορείς αγκαλιά, στο μάρσιπο, πάνω σου, να σε μυρίζει, να σε νιώθει. Είναι πολύ σημαντική η αγκαλιά τους πρώτες μήνες για τα μωρά, γεμίζουν αυτοπεποίθηση και συναισθηματική ασφάλεια στη μετέπειτα ζωή τους. Αποτι είδες από τη δική μου περίπτωση, και φυσιολογικά να γεννήσει κανείς, και πιο μετά από την πητ, πάλι κάτι μπορεί να γίνει.