Συζήτηση "Πρώτη φορά χωρίς τη μαμά στο νηπιαγωγείο"

[mama16]

Κ εγώ κορίτσια εδώ που τα λέμε δεν θα ενθαρρύνω τα παιδιά μου να πάνε αγκαλιές σε "ξένους", βέβαια ούτε θα πω να μην το κάνουν. Αλλά προτιμώ να πάνε αγκαλιές στους γονείς, παππούδες κ θείους  (αδέρφια δλδ)που ξέρω ότι τα αγαπάνε όντως

@Mama_Anesti_ πως ήταν τα πράγματα σήμερα?

[kotsifikos]

Just now, Yovanna said:

Έτσι γίνεται δυστυχώς στο φόρουμ σε "τέτοια" θέματα. Θα γράψεις μια άποψη, μια σκέψη, έναν προβληματισμό , από τους 50 που θα το διαβάσουν οι 40 θα καταλάβουν άλλα ντι άλλων (δεν φταίνε απαραίτητα, είναι δύσκολο να σε "διαβάσει " κάποιος σε λίγες γραμμές), και μετά κάθεσαι και απαντάς και εξηγείς ότι δεν είσαι ελέφαντας. Γι" αυτό τα αποφεύγω γενικά..

Πράγματι αυτό συμβαίνει πάντα.

Ευτυχώς που δεν με νοιάζει τι άποψη έχουν για μένα ως μητέρα οι υπόλοιποι και κυρίως τα άτομα που δεν με γνωρίζουν.

Μου αρέσει να ακούω απόψεις διαφορετικές από την δική μου, να συζητάω γενικότερα και να έχω άλλη αντίληψη από τον συνομιλητή μου, έχει πολύ ενδιαφέρον όταν γίνεται , αλλά αυτό που πρέπει απαραίτητα να βγάλουμε συμπέρασμα για την ζωή του άλλου,  τον χαρακτήρα του και το που θα καταλήξει από δύο γραμμές  με ξεπερνάει αλήθεια.

 

[samsympan]

@kotsifikos το έχω ξαναπει, η οπτική μας στο ζήτημα αυτό ταυτίζεται. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά με τρίτους. Το θεωρώ παραβίαση του προσωπικού μου χώρου όπως είπε παραπάνω @Έσπερος.

Ως προς τα παιδιά μου, οι αγκαλιές και τα φιλιά είναι απεριόριστα όποτε το επιθυμούν, εντός της οικογένειας και των πολύ στενών συγγενών. Μέχρι εκεί όμως. Δεν είμαι, δεν ήμουν ποτέ, καθόλου άνετη με συγγενείς που βλέπουμε πιο σπάνια, με γνωστούς, με αγνώστους (ειδικά με αγνώστους δεν κατανοώ γιατί κάποιος να κάνει καν την κίνηση).

Να διευκρινήσω εδώ βέβαια ότι υπάρχουν πολλών ειδών αγκαλιές και φιλιά. Υπάρχουν αυτά τα στιγμιαία ας πούμε, τα πεταχτά, σαν χαιρετισμός σαν σύντομη επιβράβευση ή εκδήλωση χαράς. Υπάρχουν οι αγκαλιές-φιλιά μεταξύ μικρών παιδιών που φυσικά έχουν άλλη σημασία και χειρισμό. Υπάρχουν οι αγκαλιές σε μικρά παιδιά που τα καθίζεις στην ποδιά σου και τους διαβάζεις ένα βιβλίο. Υπάρχει το χάδι και το πεταχτό φιλί στο κεφαλάκι. Και υπάρχει και η αγκαλιά-φιλί-σβέρκωμα που η μακρινή θεία ή γειτόνισσα θέλει να γευτεί το μάγουλο του παιδιού και το παρακινεί να την φιλήσει και στο δικό της μάγουλο. Δεν είναι όλες το ίδιο!

Επίσης όσο πιο μικρά ήταν τα παιδιά τόσο πιο πολύ μαγκωνόμουν (όταν ήταν μωρά δε και κάποιος πλησίαζε για γούτσου-γούτσου αφήστε το, χτυπούσε συναγερμός και μια σειρήνα γύριζε πάνω από το κεφάλι μου... μιλάμε για γραφικότητες). Τώρα πχ η μεγάλη (4μισι) αποφασίζει μόνη της σχετικά με το θέμα (και η μικρή επίσης σχεδόν 2). Στην γιαγιά τρέχει και χώνεται στην αγκαλιά της και δεν ξεκολλάει (λόγω κατάστασης της λέμε να είναι προσεκτική αλλά να! πχ εδώ είναι ένα σημείο που θέλει λεπτό και ανθρώπινο χειρισμό και φυσικά εφόσον είναι υγιής δεν την αποτρέπω). Στον νονό της πχ που είχε καιρό να τον δει λέει "όχι, δεν θέλω" και καλώς. Υπάρχουν 100 άλλοι διαφορετικοί και εποικοδομητικοί τρόποι να περάσεις χρόνο με ένα παιδί, να το μάθεις πράγματα, να το ψυχαγωγήσεις, να το επιβραβεύσεις, να του δείξεις την συμπάθεια σου, να περάσετε τέλεια.

[Έσπερος]

Just now, samsympan είπε:

@kotsifikos το έχω ξαναπει, η οπτική μας στο ζήτημα αυτό ταυτίζεται. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά με τρίτους. Το θεωρώ παραβίαση του προσωπικού μου χώρου όπως είπε παραπάνω @Έσπερος.

Ως προς τα παιδιά μου, οι αγκαλιές και τα φιλιά είναι απεριόριστα όποτε το επιθυμούν, εντός της οικογένειας και των πολύ στενών συγγενών. Μέχρι εκεί όμως. Δεν είμαι, δεν ήμουν ποτέ, καθόλου άνετη με συγγενείς που βλέπουμε πιο σπάνια, με γνωστούς, με αγνώστους (ειδικά με αγνώστους δεν κατανοώ γιατί κάποιος να κάνει καν την κίνηση).

Να διευκρινήσω εδώ βέβαια ότι υπάρχουν πολλών ειδών αγκαλιές και φιλιά. Υπάρχουν αυτά τα στιγμιαία ας πούμε, τα πεταχτά, σαν χαιρετισμός σαν σύντομη επιβράβευση ή εκδήλωση χαράς. Υπάρχουν οι αγκαλιές-φιλιά μεταξύ μικρών παιδιών που φυσικά έχουν άλλη σημασία και χειρισμό. Υπάρχουν οι αγκαλιές σε μικρά παιδιά που τα καθίζεις στην ποδιά σου και τους διαβάζεις ένα βιβλίο. Υπάρχει το χάδι και το πεταχτό φιλί στο κεφαλάκι. Και υπάρχει και η αγκαλιά-φιλί-σβέρκωμα που η μακρινή θεία ή γειτόνισσα θέλει να γευτεί το μάγουλο του παιδιού και το παρακινεί να την φιλήσει και στο δικό της μάγουλο. Δεν είναι όλες το ίδιο!

Επίσης όσο πιο μικρά ήταν τα παιδιά τόσο πιο πολύ μαγκωνόμουν (όταν ήταν μωρά δε και κάποιος πλησίαζε για γούτσου-γούτσου αφήστε το, χτυπούσε συναγερμός και μια σειρήνα γύριζε πάνω από το κεφάλι μου... μιλάμε για γραφικότητες). Τώρα πχ η μεγάλη (4μισι) αποφασίζει μόνη της σχετικά με το θέμα (και η μικρή επίσης σχεδόν 2). Στην γιαγιά τρέχει και χώνεται στην αγκαλιά της και δεν ξεκολλάει (λόγω κατάστασης της λέμε να είναι προσεκτική αλλά να! πχ εδώ είναι ένα σημείο που θέλει λεπτό και ανθρώπινο χειρισμό και φυσικά εφόσον είναι υγιής δεν την αποτρέπω). Στον νονό της πχ που είχε καιρό να τον δει λέει "όχι, δεν θέλω" και καλώς. Υπάρχουν 100 άλλοι διαφορετικοί και εποικοδομητικοί τρόποι να περάσεις χρόνο με ένα παιδί, να το μάθεις πράγματα, να το ψυχαγωγήσεις, να το επιβραβεύσεις, να του δείξεις την συμπάθεια σου, να περάσετε τέλεια.

Δεν αναφέρομαι σε αγκαλιές γενικα, αυτό είναι πραγματικά προσωπικό θέμα της οικογένειας κ των παιδιών. Επειδή όμως εμένα μου βγαίνει μια εκδηλωτικότατα με τα μωρά κ τα νήπια, θα ήθελα το παιδί μου να ήταν απ αυτά που πάνε πρόθυμα σε αγκαλιές, όχι μόνο συγγενών. 

 

Ομως την αγκαλιά της δασκάλας, ειδικά της νηπιαγωγού κ των πρώτων τάξεων του δημοτικού, δεν τη θεωρώ αγκαλιά από τρίτο πρόσωπο. εκεί θα μου άρεσε η δασκάλα να είναι τρυφερή προς τα παιδιά. Όπως μου αρέσει που μυρίζω καμία φορά στα μαλλιά του γιου μου το άρωμα της κοπέλας που τον προσέχει. και μου  αρέσει να βλέπω παιδιά να αγκαλιάζουν τους δασκάλους, γιατί σ αυτές τις ηλικίες είναι τόσο στενή η επαφή που ο δάσκαλος είναι το πιο κοντινό πρόσωπο μετά την άμεση οικογένεια, αν σκεφτούμε πόσες ώρες περναει με το παιδί κ πόση επίδραση ασκεί. Οπότε αν το παιδί μου δεν ένιωθε την ανάγκη να αγκαλιάζει τη δασκάλα του, θα ανησυχούσα πολύ για τη σχέση τους. Αλλά επαναλαμβάνω, δεν αναφέρομαι γενικα σε χάδια κ φιλια που κατευθύνονται από μεγάλο σε παιδί ασχέτως αν το παιδί θέλει. 

[diane2020]

πρίν από 48 λεπτά , kotsifikos είπε:

 

Έχω ήδη απαντήσει σε αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω πως έβγαλες όλα αυτά τα συμπεράσματα για εμένα ως μητέρα και για το παιδί μου επειδή δεν μου αρέσουν οι αγκαλιές με τρίτους.

Απο αυτα που γράφεις απαντησα..

πρίν από 30 λεπτά , Yovanna είπε:

Έτσι γίνεται δυστυχώς στο φόρουμ σε "τέτοια" θέματα. Θα γράψεις μια άποψη, μια σκέψη, έναν προβληματισμό , από τους 50 που θα το διαβάσουν οι 40 θα καταλάβουν άλλα ντι άλλων (δεν φταίνε απαραίτητα, είναι δύσκολο να σε "διαβάσει " κάποιος σε λίγες γραμμές), και μετά κάθεσαι και απαντάς και εξηγείς ότι δεν είσαι ελέφαντας. Γι" αυτό τα αποφεύγω γενικά..

Μα εκεινη αναφέρθηκε σε υστερία που την πιανει και οτι δεν επιτρεπει αγκαλια απο δάσκαλο και οτι φοβάται. Τι δεν κατάλαβα καλα και αλλα αντί αλλων βρε παιδιά?

Τελοσπαντων δεν ειναι να μιλαμε εδω ωρες ωρες μου φαίνεται ολα παρεξηγουνται μονο εγώ δεν παρεξηγώ...:)

Μάλιστα εγραψα και για προσωπικη μου εμπειρία!!!

[Yovanna]

Just now, diane2020 said:

Μα εκεινη αναφέρθηκε σε υστερία που την πιανει και οτι δεν επιτρεπει αγκαλια απο δάσκαλο και οτι φοβάται

Κορίτσι, πραγματικά τίποτα από αυτά δεν είπε . Αν έχεις χρόνο και όρεξη ξαναδιάβασε. Μερικές φορές διαβάζουμε λίγο γρήγορα και παρανοούμε. Σε όλους συμβαίνει. Εγώ δεν σχολίασα για εσένα προσωπικά. Με αφορμή το σχόλιο σου σχολίασα. Είδες που παρεξηγείσαι και εσύ?

[Mama_Anesti_]

πρίν από 22 λεπτά , mama16 είπε:

Κ εγώ κορίτσια εδώ που τα λέμε δεν θα ενθαρρύνω τα παιδιά μου να πάνε αγκαλιές σε "ξένους", βέβαια ούτε θα πω να μην το κάνουν. Αλλά προτιμώ να πάνε αγκαλιές στους γονείς, παππούδες κ θείους  (αδέρφια δλδ)που ξέρω ότι τα αγαπάνε όντως

@Mama_Anesti_ πως ήταν τα πράγματα σήμερα?

Σήμερα ηταν μία δύσκολη μέρα για καποια παιδάκια. Τέσσερα νομιζω μαζί με τον δικό μου, έκλαιγαν και δεν άφηναν τους γονείς. Τελικά κάποια έφυγαν πριν το κλείσιμο της πόρτας. Ο γιος μου μπήκε με κλαματα και πολύ κουβέντα κάθισε για είκοσι λεπτά και μετά με ειδοποίησε ή νηπιαγωγός να τον παρω, του είπε πως σχολασε και να έρθει ξανά την Δευτέρα. 

[diane2020]

Just now, Yovanna είπε:

Κορίτσι, πραγματικά τίποτα από αυτά δεν είπε . Αν έχεις χρόνο και όρεξη ξαναδιάβασε. Μερικές φορές διαβάζουμε λίγο γρήγορα και παρανοούμε. Σε όλους συμβαίνει. Εγώ δεν σχολίασα για εσένα προσωπικά. Με αφορμή το σχόλιο σου σχολίασα. Είδες που παρεξηγείσαι και εσύ?

Δεν παρεξηγησα αλλα δεν είχε γίνει κατι αλλο πιο πριν. Σε εμενα απάντησε στο ιδιο απαντήσες. Πφ έλεος

Τώρα με βαζεις να κανω κατι που σιχαίνομαι 

 

"""ζωή του. Έχω θέμα με τις αγκαλιές και το άγγιγμα γενικότερα όμως το παιδί μου έχει πραγματικά φοβερή έκφραση συναισθημάτων, είναι πάρα πολυ κοινωνικός -περισσότερο από όσο πρέπει - είναι το παιδί που πχ θα σε δει στην ουρά του σουπερ μαρκετ και θα αρχίσει να σου μιλάει μέχρι να φύγεις, έτσι χωρίς να σε ξέρει , χωρίς να του έχεις μιλήσει εσύ πριν, χωρίς να έχεις το παιδί μαζί σου,  (ίσως και για αυτό φοβάμαι και λίγο παραπάνω), δεν έχει φοβίες και ανασφάλειες, ότι και αν βασανίζει το μυαλό μου προσπαθώ να το δουλέψω εγώ προσωπικά, δεν θα του περάσω τις δικές μου υστερίες, όμως θέλω να του μάθει να προστατεύει τον εαυτό του. "::

 

δε γραφει οτι φοβαται και παθαίνει υστεριες και δεν αφηνει αγκαλιες?

εχει γραψει κατιαλλο παραπισω? Γιατί παραπισω δεν τα έχω δει ολα

εγω σε αυτα απάντησα! 

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Σήμερα ηταν μία δύσκολη μέρα για καποια παιδάκια. Τέσσερα νομιζω μαζί με τον δικό μου, έκλαιγαν και δεν άφηναν τους γονείς. Τελικά κάποια έφυγαν πριν το κλείσιμο της πόρτας. Ο γιος μου μπήκε με κλαματα και πολύ κουβέντα κάθισε για είκοσι λεπτά και μετά με ειδοποίησε ή νηπιαγωγός να τον παρω, του είπε πως σχολασε και να έρθει ξανά την Δευτέρα. 

Υπομονη θελει χρόνο ...

Αλλα παιδια προσαρμόζονται πιο γρήγορα αλλα πολυ αργα.

 Θελει ψυχραιμία και να μη σε παιρνει απο κατω οσο γίνεται.. εγγ δεν ξεχνώ το κλαμα που ειχα ριξει!!!!

[student]

Κατά κυριο λόγο είμαι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία της @kotsifikos  και της @samsympan αλλά θα ήθελα να γράψω και εγώ τις σκέψεις μου. 

 

Επειδή η αγκαλιά της δασκάλας στην πραγματικότητα είναι μια ξενη αγκαλιά είναι δυσκολο για τον γονέα να το δεχτεί (να του γίνει οικείο) και ειδικά σε αυτή την ηλικία.

ΝΑΙ είναι ένα σημαντικό πρόσωπο που θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε πολλά επίπεδα, ΝΑΙ το παιδί θα δεθεί μαζί της η και οχι. Πιστεύω οτι οι περισσότεροι γονεις κατανοούν ότι η αγκαλιά της δασκάλας όταν είναι αναγκαία  είναι και θεραπευτικη. Όταν όμως το παιδί σε καθημερινή βάση μάθει ότι αγκαλιάζουμε οποτε θέλουμε την δασκάλα μας και τούμπαλιν αυτό κάπως ξεφεύγει και τα όρια χάνονται.

Από τα γραπτά φαίνεται ότι η @kotsifikos το σκεφτεται και αναρωτιέται αν κάνει καλό ή κακό στο παιδί της νομίζω σε δύο ή τρία σημεία. Καταγραφει αμφιβολία η οποία ενώ έρχεται σε αντίθεση με τα θέλω της (ότι δεν θέλει αγκαλιές) υπάρχει πιθανή εξήγηση σε αυτό το σημείο. Το δεν θέλω μπορει να μεταφράζεται και ως δεν μπορώ να το διαχειριστώ γιατί δεν εχω αποφασίσει σε τι πλαίσιο θελω αυτές τις αγκαλιές. Ποια μαμά άραγε θέλει να αγκαλιάζουν το παιδί της απεριοριστα?

Μου γεννήθηκε και εμένα αυτή η απορία με αυτή σας την συζήτηση.. 

 

@diane2020Για να έχεις μάθει το όχι, κάτι πολύ χρήσιμο, σίγουρα θα υπήρχαν και απαγορεύσεις ίσως σε άλλα θέματα. Τα παιδιά που έχουν βγει από οικογένειες όπου δεν υπήρχαν όρια και απαγορεύσεις που δεν υπήρχε συνειδητή και στοχευμενη  διαπαιδαγωγηση  είναι παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση, παιδιά που δεν έχουν μάθει να λένε όχι κλπ. 

Υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ του απαγορεύω τις αγκαλιες και του δεν θέλω αγκαλιές. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει να μας πει η

@kotsifikos

[mama16]

πρίν από 23 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Σήμερα ηταν μία δύσκολη μέρα για καποια παιδάκια. Τέσσερα νομιζω μαζί με τον δικό μου, έκλαιγαν και δεν άφηναν τους γονείς. Τελικά κάποια έφυγαν πριν το κλείσιμο της πόρτας. Ο γιος μου μπήκε με κλαματα και πολύ κουβέντα κάθισε για είκοσι λεπτά και μετά με ειδοποίησε ή νηπιαγωγός να τον παρω, του είπε πως σχολασε και να έρθει ξανά την Δευτέρα. 

Καλό είναι αυτό που κάνει στο γιο σου, να συνηθίζει σιγά σιγά χωρίς κλάματα! Σ εύχομαι σύντομα να πάει κ να γυρίζει χαρούμενος χωρίς κλάματα!

[diane2020]

Just now, student είπε:

Κατά κυριο λόγο είμαι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία της @kotsifikos  και της @samsympan αλλά θα ήθελα να γράψω και εγώ τις σκέψεις μου. 

 

Επειδή η αγκαλιά της δασκάλας στην πραγματικότητα είναι μια ξενη αγκαλιά είναι δυσκολο για τον γονέα να το δεχτεί (να του γίνει οικείο) και ειδικά σε αυτή την ηλικία.

ΝΑΙ είναι ένα σημαντικό πρόσωπο που θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε πολλά επίπεδα, ΝΑΙ το παιδί θα δεθεί μαζί της η και οχι. Πιστεύω οτι οι περισσότεροι γονεις κατανοούν ότι η αγκαλιά της δασκάλας όταν είναι αναγκαία  είναι και θεραπευτικη. Όταν όμως το παιδί σε καθημερινή βάση μάθει ότι αγκαλιάζουμε οποτε θέλουμε την δασκάλα μας και τούμπαλιν αυτό κάπως ξεφεύγει και τα όρια χάνονται.

Από τα γραπτά φαίνεται ότι η @kotsifikos το σκεφτεται και αναρωτιέται αν κάνει καλό ή κακό στο παιδί της νομίζω σε δύο ή τρία σημεία. Καταγραφει αμφιβολία η οποία ενώ έρχεται σε αντίθεση με τα θέλω της (ότι δεν θέλει αγκαλιές) υπάρχει πιθανή εξήγηση σε αυτό το σημείο. Το δεν θέλω μπορει να μεταφράζεται και ως δεν μπορώ να το διαχειριστώ γιατί δεν εχω αποφασίσει σε τι πλαίσιο θελω αυτές τις αγκαλιές. Ποια μαμά άραγε θέλει να αγκαλιάζουν το παιδί της απεριοριστα?

Μου γεννήθηκε και εμένα αυτή η απορία με αυτή σας την συζήτηση.. 

 

@diane2020Για να έχεις μάθει το όχι, κάτι πολύ χρήσιμο, σίγουρα θα υπήρχαν και απαγορεύσεις ίσως σε άλλα θέματα. Τα παιδιά που έχουν βγει από οικογένειες όπου δεν υπήρχαν όρια και απαγορεύσεις που δεν υπήρχε συνειδητή και στοχευμενη  διαπαιδαγωγηση  είναι παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση, παιδιά που δεν έχουν μάθει να λένε όχι κλπ. 

 

Υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ του απαγορεύω τις αγκαλιες και του δεν θέλω αγκαλιές. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει να μας πει η

@kotsifikos

Ναι Είχα αλλου απαγορεύσεις ισχυει αλλα δε μου φαίνεται καλο να λέμε σε ενα παιδι μην αγκαλιάζεις τη δασκαλα σου. Εμενα δε μου το ειπαν ποτε οι γονείς μου ουτε κι εγω στο παιδι μου.  Ενταξει τα παιδια δεν ειναι και χαζα απο ενα σημείο κι επειτα ειδικα αν τους μιλάς απο νωρις για τους κινδυνους. Αλλα στα 2 και στα 3 εγω δεν μπορω να της το απαγορεψω. Στη μικρη.  Στα 5 πλεον στη μεγαλη  μιλαω μαζι της, το απαγορεύει αν δε θέλει απο μόνη της. Δηλαδη δε πρόκειται να με ρωτήσει " μαμα μπορω να αγκαλιασω τη δασκαλα μου?" Εννοειται πως θα κάνει αυτό που αισθάνεται. Και το κάνει και το εκφραζει" θελω δε θελω "Έχω ηδη μιλήσει μαζι της για προσοχη που πρεπει να δείχνει και τα ορια που δεν πρεπει να ξεπερνιουνται απο κανέναν. 

 

[xaroumenh mama]

πρίν από 32 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Σήμερα ηταν μία δύσκολη μέρα για καποια παιδάκια. Τέσσερα νομιζω μαζί με τον δικό μου, έκλαιγαν και δεν άφηναν τους γονείς. Τελικά κάποια έφυγαν πριν το κλείσιμο της πόρτας. Ο γιος μου μπήκε με κλαματα και πολύ κουβέντα κάθισε για είκοσι λεπτά και μετά με ειδοποίησε ή νηπιαγωγός να τον παρω, του είπε πως σχολασε και να έρθει ξανά την Δευτέρα. 

Μπράβο πολύ μεγάλη πρόοδο η σημερινή ημέρα..!!! Κάθε μέρα θα είναι και καλύτερη..!!!!!! 

[Έσπερος]

Just now, diane2020 είπε:

Ναι Είχα αλλου απαγορεύσεις ισχυει αλλα δε μου φαίνεται καλο να λέμε σε ενα παιδι μην αγκαλιάζεις τη δασκαλα σου. Εμενα δε μου το ειπαν ποτε οι γονείς μου ουτε κι εγω στο παιδι μου.  Ενταξει τα παιδια δεν ειναι και χαζα απο ενα σημείο κι επειτα ειδικα αν τους μιλάς απο νωρις για τους κινδυνους. Αλλα στα 2 και στα 3 εγω δεν μπορω να της το απαγορεψω. Στη μικρη.  Στα 5 πλεον στη μεγαλη  μιλαω μαζι της, το απαγορεύει αν δε θέλει απο μόνη της. Δηλαδη δε πρόκειται να με ρωτήσει " μαμα μπορω να αγκαλιασω τη δασκαλα μου?" Εννοειται πως θα κάνει αυτό που αισθάνεται. Και το κάνει και το εκφραζει" θελω δε θελω "Έχω ηδη μιλήσει μαζι της για προσοχη που πρεπει να δείχνει και τα ορια που δεν πρεπει να ξεπερνιουνται απο κανέναν. 

 

Δεν ειπώθηκε κάτι για απαγόρευση πάντως. Απλώς κάτι που ο γονιός νιώθει άβολα να συμβεί κ δεν ενθαρρύνει.

 

Για να γυρίσω στα της προσαρμογής, εμενα οι γονείς μ έχουν μεγάλο συγγενικό κ φιλικό κύκλο κ ήμουν αυτό που θα λέγαμε παιδί μαθημένο με κόσμο, αλλά δεν έγινα καθολου κοινωνική, ήμουν πολύ ντροπαλή και υπέφερα σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Προνήπιο πήγα πολύ μικρή (γεννημένη Άνοιξη, όταν ακόμα πηγαίναμε τόσο μικρά), μέχρι τότε με κρατούσε η γιαγιά, από λίγων μηνών, προσκολλήθηκα στη νηπιαγωγό, ήθελα να είμαι μαζί της κ όχι με τα αλλά παιδάκια. άργησα να κάνω παρέα εκεί, συνέχεια την ακολουθούσα. αν κ τότε δεν είχαν ιδιαίτερες ευαισθησίες σε αυτά, εκείνη δεν ανησύχησε, δεν ενοχλήθηκε, δεν θεώρησε ότι είναι κατά των κανόνων; κ κάποια στιγμή πήγα μόνη μ να κάνω παρέα τα παιδάκια. Ντροπαλή όμως παρέμεινα.Αρα το τι είδους κοινωνικότητα καλλιεργεί ο γονιός (ή νομίζει ότι καλλιεργεί), δεν προδιαγράφει πάντα την εξέλιξη του παιδιού.

[Sentir...natureza]

Πάντως, να διευκρινησω ότι δεν είμαι υπέρ της αγκαλιάς σε "ξένους" και "τρίτους" αλλά η/ο παιδαγωγος/εκπαιδευτικος περνάει πολύ χρόνο (ίσως και περισσότερο από τους γονείς)με το παιδι, αλληλεπιδρά με το παιδι σχεδόν στο 1/3 της καθημερινοτητας του, γι'αυτο και δεν μπορεί να θεωρηθεί "ξενος". Είτε μας αρέσει είτε όχι αλληλεπιδρά με το παιδί μας σε τέτοιο βαθμό που επηρεάζονται οι προσλαμβανουσες του, οι εμπειρίες του, οι αξίες του, τα πιστεύω του. Σαφώς η οικογένεια είναι η μοναδική σταθερή αλλά προσωπικά θα ήθελα ένας άνθρωπος που περνάει τόσο χρόνο με το παιδί μου να του διδάσκει την αποδοχή, την στοργή, την έκφραση των συναισθημάτων, σαν συνέχεια της δικής μου αλληλεπιδρασης. Τότε, θεωρώ ότι ριζωνεται ακόμη περισσότερο μέσα του η αίσθηση αποδοχής, ασφαλειας, αγάπης και μπορεί να εμπιστεύεται ακόμη περισσότερο τον εαυτό του, τις δυνάμεις, του, τις ικανότητες του, πόσο μάλλον σε ένα μέρος που βρίσκεται μακρυά από την ασφάλεια του σπιτιού, με συνεχείς, καθημερινές προκλήσεις. Κάθε εμπειρία, καλή ή κακή, επηρεάζει τον εγκέφαλο μας, ο οποίος δεν ειναι ο ίδιος 5 λεπτά αργότερα, και σίγουρα εύχομαι και ελπίζω ο δάσκαλος να είναι από τους ανθρωπους που θα τους θυμάται με αγάπη και εκτίμηση και όχι σαν ένας ακόμη άνθρωπος που πέρασε απαρατήρητος από την ζωή του. 

[ΑΡΓΚ]

Η δασκάλα, γιατί αν μιλάμε για νηπιαγωγείο για δασκάλα πρόκειται ή και για δάσκαλο, δεν είναι ο άνθρωπος που στα καθήκοντά του υπάρχει το να παίρνει το παιδί αγκαλιά, δεν φροντίζει μωρά. Ούτε είναι μια babysitter που έχουμε επιλέξει προσεκτικά, έχουμε ψάξει συστάσεις, την έχουμε ταιριάξει με το παιδί, και γενικά θα έχει ένα ρόλο υποκατάστατο του γονεϊκού. Είναι άνθρωπος που λειτουργεί σε περιβάλλον τάξης, με αυστηρούς κανόνες, πολλά παιδιά, και πρέπει και από μόνη της να κρατά αποστάσεις, γιατί καταρχήν μπορεί να μην έχει καν διάθεση αυτή ή τα παιδιά, μπορεί να παρεξηγηθεί το ίδιο ή οι γονείς του, μπορεί να πειγράψει τι συμβαίνει λάθος και η δασκάλα να τρέχει να ξεμπλέξει, μπορεί να ζηλέψει ένα άλλο παιδί που είναι πιο διαχυτικό. Πριν αρχίσετε να φωνάζετε, έχετε εμπειρία ακόμη σπιτιού και παιδικού. Όχι σχολείου. Δεν είναι οι ίδιοι κανόνες, και τελικά ίσως οι μαμάδες να θέλουν πιο πολύ την προσαρμογή. Έχουμε 2 δασκάλες αν δεν απατώμαι εδώ, μπορούν και οι ίδιες να πουν ότι τελείως διαφορετικά θα συμπεριφέροταν αν τα Σαββατοκύριακα εργάζονται σαν babysitter σε ένα μωράκι ή σε ένα μικρό γκρουπ μουσικοκινητικής με 3-4 παιδιά προσχολικής ηλικίας, και τελείως διαφορετικά πράγματα ισχύουν σε μία τάξη με 25 νήπια. 

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Η δασκάλα, γιατί αν μιλάμε για νηπιαγωγείο για δασκάλα πρόκειται ή και για δάσκαλο, δεν είναι ο άνθρωπος που στα καθήκοντά του υπάρχει το να παίρνει το παιδί αγκαλιά, δεν φροντίζει μωρά. Ούτε είναι μια babysitter που έχουμε επιλέξει προσεκτικά, έχουμε ψάξει συστάσεις, την έχουμε ταιριάξει με το παιδί, και γενικά θα έχει ένα ρόλο υποκατάστατο του γονεϊκού. Είναι άνθρωπος που λειτουργεί σε περιβάλλον τάξης, με αυστηρούς κανόνες, πολλά παιδιά, και πρέπει και από μόνη της να κρατά αποστάσεις, γιατί καταρχήν μπορεί να μην έχει καν διάθεση αυτή ή τα παιδιά, μπορεί να παρεξηγηθεί το ίδιο ή οι γονείς του, μπορεί να πειγράψει τι συμβαίνει λάθος και η δασκάλα να τρέχει να ξεμπλέξει, μπορεί να ζηλέψει ένα άλλο παιδί που είναι πιο διαχυτικό. Πριν αρχίσετε να φωνάζετε, έχετε εμπειρία ακόμη σπιτιού και παιδικού. Όχι σχολείου. Δεν είναι οι ίδιοι κανόνες, και τελικά ίσως οι μαμάδες να θέλουν πιο πολύ την προσαρμογή. Έχουμε 2 δασκάλες αν δεν απατώμαι εδώ, μπορούν και οι ίδιες να πουν ότι τελείως διαφορετικά θα συμπεριφέροταν αν τα Σαββατοκύριακα εργάζονται σαν babysitter σε ένα μωράκι ή σε ένα μικρό γκρουπ μουσικοκινητικής με 3-4 παιδιά προσχολικής ηλικίας, και τελείως διαφορετικά πράγματα ισχύουν σε μία τάξη με 25 νήπια. 

Δεν νομίζω ότι είπε κάποια από εμάς ότι περιμένει τη η νηπιαγωγό να αγκαλιάζει συστηματικά τα παιδιά, μιλάμε για την προσαρμογή κυρίως. Εκεί γιατί να ενοχλεί αν προσπαθήσει να ηρεμήσει έτσι ένα παιδάκι; πιθανότατα δεν έχει χρόνο να το κάνει, παρα μόνο για λίγο έτσι κ αλλιώς. Στο δημοτικό πάλι δεν νομίζω ότι περιμένουμε να περναει η ώρα χαιδολογωντας τα παιδιά, απλώς πολλά συνηθίζουν να εκδηλώνονται έτσι κ προφανώς οι δασκάλες ανταποδίδουν. Το αν αυτό αρέσει στον γονιό είναι προσωπικό θέμα κ σεβαστή η άποψη. Το να θεωρούμε όμως παρεξηγήσιμο αν η δασκάλα ανταποδώσει την αγκαλιά ενός 8χρονου αγοριού, το θεωρώ ακραίο. Λογικά στα κοριτσάκια έχει περάσει από νωρίς το μήνυμα να μην κάνουν κάτι ανάλογο με τους δασκάλους τους. Το οποίο αν το καλοσκεφτούμε δείχνει ότο έχουμε αποδεχτεί σαν φυσιολογικό το ενδεχόμενο να κάνει κάποιος άρρωστες σκέψεις ή πράξεις κ είναι πολύ θλιβερό που έχουμε φτάσει σ αυτήν την κατάσταση. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν νομίζω ότι είπε κάποια από εμάς ότι περιμένει τη η νηπιαγωγό να αγκαλιάζει συστηματικά τα παιδιά, μιλάμε για την προσαρμογή κυρίως. Εκεί γιατί να ενοχλεί αν προσπαθήσει να ηρεμήσει έτσι ένα παιδάκι; πιθανότατα δεν έχει χρόνο να το κάνει, παρα μόνο για λίγο έτσι κ αλλιώς. Στο δημοτικό πάλι δεν νομίζω ότι περιμένουμε να περναει η ώρα χαιδολογωντας τα παιδιά, απλώς πολλά συνηθίζουν να εκδηλώνονται έτσι κ προφανώς οι δασκάλες ανταποδίδουν. Το αν αυτό αρέσει στον γονιό είναι προσωπικό θέμα κ σεβαστή η άποψη. Το να θεωρούμε όμως παρεξηγήσιμο αν η δασκάλα ανταποδώσει την αγκαλιά ενός 8χρονου αγοριού, το θεωρώ ακραίο. Λογικά στα κοριτσάκια έχει περάσει από νωρίς το μήνυμα να μην κάνουν κάτι ανάλογο με τους δασκάλους τους. Το οποίο αν το καλοσκεφτούμε δείχνει ότο έχουμε αποδεχτεί σαν φυσιολογικό το ενδεχόμενο να κάνει κάποιος άρρωστες σκέψεις ή πράξεις κ είναι πολύ θλιβερό που έχουμε φτάσει σ αυτήν την κατάσταση. 

 

Aν η ερώτηση είναι "θα θεωρήσεις ότι η δασκάλα είναι παιδόφιλη γιατί αγκάλιασε το παιδί;" η απάντηση είναι "όχι", δε θα ήταν σίγουρα η πρώτη μου σκέψη σε κάτι κακό. Αλλά η ίδια η δασκάλα δεν ξέρω αν μπορεί να το προβλέψει αυτό, αν είναι επαγγελματικά σωστότερο να θέσει όρια από την αρχή, ή αν θα έπρεπε να ισχύουν άλλοι κανόνες για άντρες εκπαιδευτικούς. Μιλάω για προσαρμογή σε νηπιαγωγείο και όχι για παιδικό σταθμό, και γι αυτές τις ηλικίες των παιδιών και το περιβάλλον μίας τάξης.

[Anna3011]

Just now, Έσπερος είπε:

Λογικά στα κοριτσάκια έχει περάσει από νωρίς το μήνυμα να μην κάνουν κάτι ανάλογο με τους δασκάλους τους. Το οποίο αν το καλοσκεφτούμε δείχνει ότο έχουμε αποδεχτεί σαν φυσιολογικό το ενδεχόμενο να κάνει κάποιος άρρωστες σκέψεις ή πράξεις κ είναι πολύ θλιβερό που έχουμε φτάσει σ αυτήν την κατάσταση. 

Ε όχι, δεν θεωρώ ότι υπάρχει μητέρα που αποδέχεται κάτι τέτοιο ως φυσιολογικό, μην τρελαθούμε κιόλας! Ως πιθανό όμως ναι. Και παρά το γεγονός ότι λογικά δεν είναι κάτι σύνηθες, όταν πρόκειται για τα παιδιά μας δεν επιλέγουμε να παίξουμε με τις πιθανότητες. Προσέχουμε και ενδεχομένως γινόμαστε καχύποπτοι.

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Aν η ερώτηση είναι "θα θεωρήσεις ότι η δασκάλα είναι παιδόφιλη γιατί αγκάλιασε το παιδί;" η απάντηση είναι "όχι", δε θα ήταν σίγουρα η πρώτη μου σκέψη σε κάτι κακό. Αλλά η ίδια η δασκάλα δεν ξέρω αν μπορεί να το προβλέψει αυτό, αν είναι επαγγελματικά σωστότερο να θέσει όρια από την αρχή, ή αν θα έπρεπε να ισχύουν άλλοι κανόνες για άντρες εκπαιδευτικούς. Μιλάω για προσαρμογή σε νηπιαγωγείο και όχι για παιδικό σταθμό, και γι αυτές τις ηλικίες των παιδιών και το περιβάλλον μίας τάξης.

Αυτό είναι θέμα της δασκάλας, το καταλαβαίνω. Λογικό είναι να θέλει να είναι συγκεντρωμένη κ να κάνει τη δουλειά της κ αν κρίνει ότι κάποιος κανόνας τη βοηθάει, ας τον θέσει. Βέβαια άλλο ένας γενικός κανόνας, άλλο η παρηγοριά σ ένα παιδί αναστατωμένο λόγω προσαρμογής ή επειδή χτύπησε ή για άλλον λόγο. Αυτά λογικά κρίνονται κατά περίπτωση. 

 

Σε μεγάλες ηλικίες είναι πιο σύνθετο το ζήτημα. Αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι. Αλλά έτσι κ αλλιώς δεν έχει ίδια συμπεριφορά το παιδί της πρώτης, της τετάρτης κ της εκτός δημοτικού. 

 

Μια φορά είχαμε αγόρι στην α γυμνασίου που ερχόταν κ μας χάιδευε, τελείως παιδικά. εκεί πράγματι νιώθαμε άβολα γιατί δεν ξέραμε τι να πούμε. Εμένα μ έχει τύχει βέβαια κ χάιδεμα στο μπράτσο όχι παιδικό, την πρώτη χρόνια...

[Sentir...natureza]

Προσωπικα δεν μιλαω μονο για την προσαρμογη. Μιλαω γενικως. Δεν ξερω γιατι ειστε τοσο καχυποπτες, μαλλον επειδη εχετε ακουσει πολλα, μπορει να μην ειχατε και αναλογες εμπειριες. Εγω παντως, δεν θυμαμαι να νιωθω αβολα οταν ενας καθηγητης ερχοταν και εβαζε το μπρατσο του γυρω απο την πλατη μου (αυχενας) στο γυμνασιο. Μιλαω για συγκεκριμενο ανθρωπο, που παντα ητανε κοντα μας, με πλακες, με τελειως διαφορετικο μαθημα, ηταν σαν "φιλαρακι". Αν ερχοταν και το εκανε καποιος που δεν μας εχει συνηθισει σε τετοια ανεση γενικως, τοτε μπορει και να ηταν αβολο αλλα ας μην τα τσουβαλιαζουμε ολα.

Τις προαλλες ειδα εναν δασκαλο δημοτικου, που δεν ηταν καν δικος μου δασκαλος, αλλα μονο με την συμπεριφορα του στα διαλειμματα, στις γιορτες κλπ φαινοταν ο ανθρωπος οτι λατρευει αυτο που κανει και παντα μου εβγαζε μια συμπαθεια. Ε τον ειδα στην παιδικη χαρα και μετα απο λιγη κουβεντα, αγκαλιαστηκαμε και χαρηκαμε τοσο που ειδαμε πώς αλλαξαμε με τα χρονια. Αν αυτο δεν ειναι επιτυχια του δασκαλου, τοτε τι ειναι; Και δεν τον ειχα καν δασκαλο (ειχα μια δυνατη αναμνηση μαζι του που με επιβραβευσε για τις τραγουδιστικες μου ικανοτητες σε μια γιορτη, ηταν η πρωτη φορα που τραγουδουσα σε τοσο κοσμο και δεν θα ξεχασω ποση επιβεβαιωση ενιωσα απο τα λογια του).Το θεμα δεν ειναι τοσο μονοπλευρο "αγκαλιαζει/δεν αγκαλιαζει", ειναι ενα συνοθυλευμα παραγοντων, με κυριο τις γενικες συμπεριφορες του δασκαλου/καθηγητη. Φαινεται ο ανθρωπος που αγαπαει τα παιδια, βλεπεις να ξεχειλιζει η αγαπη απο το χαμογελο του, απο τον τονο της φωνης του, απο την χαρα οταν τα βλεπει. Ας χαλαρωσουμε λιγο κι εμεις οι γονεις, ειναι κριμα να θελει ο παιδαγωγος να εκφρασει την αγαπη του και να φοβαται μην παρεξηγηθει απο τους γονεις. Ειναι αληθεια αλλα δυστυχως εχουμε γινει πολυ καχυποπτοι...Ακομη κι αν δουμε καποιον να χορευει/ να φωναζει τραγουδωντας στον δρομο, οι περισσοτεροι θα σκεφτουν οτι ειναι τρελος...που πηγε η αγνη αυθεντικη πραξη;

[vicky86]

Συμφωνω ότι είναι λεπτη η θέση της δασκάλας, γτ μπορει να βρεθεί μπλεγμένη. Υπάρχουν γονεις που παρεξηγούν τα παντα

Ούτε εγώ είμαι διαχυτικη, ουτε ιδιαίτερα τα παιδια μου. Αλλα σε καμια περίπτωση δ θα τους πω να μην αγκαλιάσουν την δασκαλα

Οπως τους έχω πει ότι δ χρειαζεται να αγκαλιάσουν /φιλησουν τον παππου αν δ θελουν, ετσι μπαίνει η βάση για να μην κάνουν κτ που δ θελουν/δ νιώθουν ανετα

Ισα ισα στην προσαρμογή θα μου φαινόταν πιο "πρωορη" η αγκαλιά. Στο τέλος της χρονιάς μου φαίνεται πιο αναμενόμενο να αγκαλιάσουν την δασκάλα. Κ μιλάω για παιδι στο νηπιο, 4χρ,οχι σε παιδικο

Ένα αναστατωμενο παιδι, μπορείς να το παρηγορησεις κ με άλλους τρόπους, δ υπαρχει μόνο η αγκαλιά. Συν ότι μπορεί κ το παιδι να μην θέλει μέσα σε όλη την αναστάτωση, σε νέο περιβάλλον, με τόσο κόσμο, να το αγκαλιάσει κ ένας αγνωστοςγτ άγνωστη είναι η δασκάλα στην προσαρμογη

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Προσωπικα δεν μιλαω μονο για την προσαρμογη. Μιλαω γενικως. Δεν ξερω γιατι ειστε τοσο καχυποπτες, μαλλον επειδη εχετε ακουσει πολλα, μπορει να μην ειχατε και αναλογες εμπειριες. Εγω παντως, δεν θυμαμαι να νιωθω αβολα οταν ενας καθηγητης ερχοταν και εβαζε το μπρατσο του γυρω απο την πλατη μου (αυχενας) στο γυμνασιο. Μιλαω για συγκεκριμενο ανθρωπο, που παντα ητανε κοντα μας, με πλακες, με τελειως διαφορετικο μαθημα, ηταν σαν "φιλαρακι". Αν ερχοταν και το εκανε καποιος που δεν μας εχει συνηθισει σε τετοια ανεση γενικως, τοτε μπορει και να ηταν αβολο αλλα ας μην τα τσουβαλιαζουμε ολα.

Τις προαλλες ειδα εναν δασκαλο δημοτικου, που δεν ηταν καν δικος μου δασκαλος, αλλα μονο με την συμπεριφορα του στα διαλειμματα, στις γιορτες κλπ φαινοταν ο ανθρωπος οτι λατρευει αυτο που κανει και παντα μου εβγαζε μια συμπαθεια. Ε τον ειδα στην παιδικη χαρα και μετα απο λιγη κουβεντα, αγκαλιαστηκαμε και χαρηκαμε τοσο που ειδαμε πώς αλλαξαμε με τα χρονια. Αν αυτο δεν ειναι επιτυχια του δασκαλου, τοτε τι ειναι; Και δεν τον ειχα καν δασκαλο (ειχα μια δυνατη αναμνηση μαζι του που με επιβραβευσε για τις τραγουδιστικες μου ικανοτητες σε μια γιορτη, ηταν η πρωτη φορα που τραγουδουσα σε τοσο κοσμο και δεν θα ξεχασω ποση επιβεβαιωση ενιωσα απο τα λογια του).Το θεμα δεν ειναι τοσο μονοπλευρο "αγκαλιαζει/δεν αγκαλιαζει", ειναι ενα συνοθυλευμα παραγοντων, με κυριο τις γενικες συμπεριφορες του δασκαλου/καθηγητη. Φαινεται ο ανθρωπος που αγαπαει τα παιδια, βλεπεις να ξεχειλιζει η αγαπη απο το χαμογελο του, απο τον τονο της φωνης του, απο την χαρα οταν τα βλεπει. Ας χαλαρωσουμε λιγο κι εμεις οι γονεις, ειναι κριμα να θελει ο παιδαγωγος να εκφρασει την αγαπη του και να φοβαται μην παρεξηγηθει απο τους γονεις. Ειναι αληθεια αλλα δυστυχως εχουμε γινει πολυ καχυποπτοι...Ακομη κι αν δουμε καποιον να χορευει/ να φωναζει τραγουδωντας στον δρομο, οι περισσοτεροι θα σκεφτουν οτι ειναι τρελος...που πηγε η αγνη αυθεντικη πραξη;

Σε βρίσκω πολύ αθώα. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι αξιόπιστοι που σκέφτονται μόνο το καλό των παιδιών/μαθητών , αλλά υπάρχουν και άλλοι που δεν είναι έτσι. Και γνωρίζουμε νομίζω όλοι ότι η άλλη κατηγορία επιδιώκει να βρίσκεται κοντά σε παιδιά/νέους, επιλέγοντας και αντίστοιχα επαγγέλματα. Χαίρομαι που στη ζωή σου συνάντησες μόνο την πρώτη κατηγορία ανθρώπων αλλά συνάμα εκπλήσσομαι. Έχω δεχτεί παρενόχληση από καθηγητές  στο γυμνάσιο, στο λύκειο, σε όλη την πενταήμερη την οποία θυμάμαι σαν κακό όνειρο , στη φοιτητική μου ζωή επίσης πολλάκις. Οι γονείς μου δεν έχουν ιδέα. Το ίδιο και συμμαθήτριες μου στο σχολείο , στο ωδείο, ο μαθηματικός της αδερφής μου τον οποίο είχε χρόνια και αγαπούσαμε οικογενειακώς και είχε γίνει φίλος της οικογένειας, είχε πει στην αδερφή μου στο γυμνάσιο (μόνη τους στο σπίτι για μάθημα για λίγο, τον εμπιστεύονταν οι γονείς μου βλέπεις), να ξαπλώσουν στο κρεβάτι της για να την χαϊδέψει για να περάσει το στομάχι του που πονούσε. Έχω πάρα πολλά παραδείγματα, όχι απλά αυτά που "ακούγονται". Οπότε φυσικά δεν θα τρέξουμε να μπούμε ανάμεσα αν το παιδί αισθανθεί ότι θέλει να κάνει μια αγκαλιά στη δασκάλα του, ούτε θα μας πιάσει σύγκρυο αν ο δάσκαλος χαϊδέψει το κεφάλι του παιδιού μας, αλλά δυστυχώς για να κρατήσουν τα παιδιά μας την αθωότητα τους, οφείλουμε εμείς οι γονείς να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να μην τα ενθαρρύνουμε να είναι διαχυτικά με τους ξένους και να βάζουν όρια. 

[μαγιοπουλας]

Just now, Yovanna είπε:

Σε βρίσκω πολύ αθώα. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι αξιόπιστοι που σκέφτονται μόνο το καλό των παιδιών/μαθητών , αλλά υπάρχουν και άλλοι που δεν είναι έτσι. Και γνωρίζουμε νομίζω όλοι ότι η άλλη κατηγορία επιδιώκει να βρίσκεται κοντά σε παιδιά/νέους, επιλέγοντας και αντίστοιχα επαγγέλματα. Χαίρομαι που στη ζωή σου συνάντησες μόνο την πρώτη κατηγορία ανθρώπων αλλά συνάμα εκπλήσσομαι. Έχω δεχτεί παρενόχληση από καθηγητές  στο γυμνάσιο, στο λύκειο, σε όλη την πενταήμερη την οποία θυμάμαι σαν κακό όνειρο , στη φοιτητική μου ζωή επίσης πολλάκις. Οι γονείς μου δεν έχουν ιδέα. Το ίδιο και συμμαθήτριες μου στο σχολείο , στο ωδείο, ο μαθηματικός της αδερφής μου τον οποίο είχε χρόνια και αγαπούσαμε οικογενειακώς και είχε γίνει φίλος της οικογένειας, είχε πει στην αδερφή μου στο γυμνάσιο (μόνη τους στο σπίτι για μάθημα για λίγο, τον εμπιστεύονταν οι γονείς μου βλέπεις), να ξαπλώσουν στο κρεβάτι της για να την χαϊδέψει για να περάσει το στομάχι του που πονούσε. Έχω πάρα πολλά παραδείγματα, όχι απλά αυτά που "ακούγονται". Οπότε φυσικά δεν θα τρέξουμε να μπούμε ανάμεσα αν το παιδί αισθανθεί ότι θέλει να κάνει μια αγκαλιά στη δασκάλα του, ούτε θα μας πιάσει σύγκρυο αν ο δάσκαλος χαϊδέψει το κεφάλι του παιδιού μας, αλλά δυστυχώς για να κρατήσουν τα παιδιά μας την αθωότητα τους, οφείλουμε εμείς οι γονείς να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να μην τα ενθαρρύνουμε να είναι διαχυτικά με τους ξένους και να βάζουν όρια. 

Yovanna εχω φρικάρει.Εχω ακούσει διάφορα.Ηταν μαλιστα να κάνω κ ενα σεμιναριο σεξουαλικης διαπαιδαγωγησης αλλα αναβλήθηκε λογω covid.Ηδη εχω παρει κ τρια βιβλία ωραια για παιδιά.

Γι αυτο κ δεν υπάρχει περίπτωση μεγαλωνοντας να την αφήνω να κοιμάται σε φιλες το βράδυ η να φιλοξενώ έργου φίλους.

Πίσω απ όλο αυτό βρίσκεται ομως η δουλεια που κανεις μεψτο παιδι κ η σχεση που φτιάχνεις μαζί του απο τα γεννοφάσκια του .

 

[diane2020]

πρίν από 38 λεπτά , μαγιοπουλας είπε:

Yovanna εχω φρικάρει.Εχω ακούσει διάφορα.Ηταν μαλιστα να κάνω κ ενα σεμιναριο σεξουαλικης διαπαιδαγωγησης αλλα αναβλήθηκε λογω covid.Ηδη εχω παρει κ τρια βιβλία ωραια για παιδιά.

Γι αυτο κ δεν υπάρχει περίπτωση μεγαλωνοντας να την αφήνω να κοιμάται σε φιλες το βράδυ η να φιλοξενώ έργου φίλους.

Πίσω απ όλο αυτό βρίσκεται ομως η δουλεια που κανεις μεψτο παιδι κ η σχεση που φτιάχνεις μαζί του απο τα γεννοφάσκια του .

 

Για πες ποια βιβλια ειναι αυτα? Για παιδια ειναι η για εμας?

[μαγιοπουλας]

Just now, diane2020 είπε:

Για πες ποια βιβλια ειναι αυτα? Για παιδια ειναι η για εμας?

Δεν πάω πουθενά με ξένους,το σώμα μου είναι δικό μου,για το σώμα μου αποφασίζω εγω.