Δεν με αφήνουν να κοιμηθω με το αγόρι μου

[little lamb]

Κι εγώ ήθελα από μικρή να κάνω παιδιά,αλλά στο γυμνάσιο για να μην πω και στο λύκειο ένιωθα η ίδια παιδί, ούτε καν η σκέψη να κοιμηθώ σε αγόρι! Είναι περίεργη ψυχολογία αυτό που λέτε, απ'τη μια είναι όντως συντηρητικό-πατριαρχικο-χωρις όνειρα για ανεξάρτητη ζωη το να σκέφτεται από μικρή πότε θα βρει αγόρι, αλλά από την άλλη όσες ειναι όντως συντηρητικής ανατροφής σκεφτονται απο τόσο με μικρές το πότε θα κοιμηθούν μαζί/το σεξουαλικό; Ή απλά θεωρητικα το να βρουν "γαμπρό"; Οπότε δεν ξέρω τι παίζει (αν ισχύει η ιστορία).

Θλιβερή η ιστορία της ξαδέρφης σου Αργκ. 

Σχετικά με το ότι αν κάποιος δουλεύει οι γονείς του παύουν να παρεμβαίνουν δεν συμφωνώ. Αυτό επαφίεται πλήρως στο στυλ του γονιού. Επίσης στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο πριν τα 30 (είμαι τοσο) να έχεις βρει τόσο σταθερή δουλειά και με τόσο καλό μισθό που να σου επιτρέπει να νοικιάσεις αλλού. Αν νοικιάσεις το πιθανότερο είναι να φεύγει σχεδόν όλος ο μισθός σου, οπότε μόλις τελειώσει η εκάστοτε "σύμβαση" θα πρέπει να επιστρέφεις στο πατρικό. Κι έτσι συνήθως κάθεσαι στο πατρικό δουλεύοντας μέχρι να μαζέψεις κάμποσα στην άκρη. Πιο ανεξαρτητος είσαι αν σπουδαζεις σε άλλη πόλη και σου τα πληρώνουν οι γονείς παρά αν δουλεύεις αλλά μένεις στο πατρικό! Δεν έχει καμία σχέση με πριν από 15-20 χρόνια που ήσασταν 25 μερικές. Τότε όντως στα 25 μπορεί να έβρισκες δουλειά που σου έδινε τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθείς μια και καλή, να φύγεις από το πατρικό κλπ. Τώρα δύσκολο. Εξαρτάται και από τον κλάδο του καθενός βέβαια, αλλά γενικά ολες μου οι φίλες έμειναν στο πατρικό μέχρι περίπου 28-30 κι ας δουλεύαμε. Γιατί οι δουλειές ήταν είτε περιστασιακές είτε ιδιαίτερα μαθήματα κι ερευνητικά προγράμματα κλπ που δεν σου δίνουν άνεση. Και φύγαμε οι περισσότερες μια και καλή όταν κάναμε μακροχρόνια σχέση και συζήσαμε και παντρευτηκαμε. Έτσι οι περισσότερες είμαστε πιο "πίσω" οικονομικά από τους άντρες μας, κάτι που φαίνεται συντηρητικό στις πιο "παλιές" που μπορούσαν να ανεξαρτητοποιηθούν νωρίτερα, αλλά απλά έτυχε, δεν ήταν θέμα ανατροφής. Κάθε άλλο, οι δικοί μου είναι πολύ υπέρ της ανεξάρτητης γυναίκας κλπ που πρέπει να μην καθίσει με τα παιδιά, σε σημείο πιεστικό ώρες ώρες. Απλά έτυχε και ήρθαν έτσι τα πράγματα σε αρκετές στην ηλικία μου, βρήκαμε άντρες που ταιριάξαμε, οπότε τι να κάναμε; Να μην τους παντρευομασταν και να περιμέναμε να βρούμε κάποιον που να είμαστε ισάξια από οικονομικής πλευράς; 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 12 λεπτά , little lamb είπε:

Κι εγώ ήθελα από μικρή να κάνω παιδιά,αλλά στο γυμνάσιο για να μην πω και στο λύκειο ένιωθα η ίδια παιδί, ούτε καν η σκέψη να κοιμηθώ σε αγόρι! Είναι περίεργη ψυχολογία αυτό που λέτε, απ'τη μια είναι όντως συντηρητικό-πατριαρχικο-χωρις όνειρα για ανεξάρτητη ζωη το να σκέφτεται από μικρή πότε θα βρει αγόρι, αλλά από την άλλη όσες ειναι όντως συντηρητικής ανατροφής σκεφτονται απο τόσο με μικρές το πότε θα κοιμηθούν μαζί/το σεξουαλικό; Ή απλά θεωρητικα το να βρουν "γαμπρό"; Οπότε δεν ξέρω τι παίζει (αν ισχύει η ιστορία).

Θλιβερή η ιστορία της ξαδέρφης σου Αργκ. 

Σχετικά με το ότι αν κάποιος δουλεύει οι γονείς του παύουν να παρεμβαίνουν δεν συμφωνώ. Αυτό επαφίεται πλήρως στο στυλ του γονιού. Επίσης στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο πριν τα 30 (είμαι τοσο) να έχεις βρει τόσο σταθερή δουλειά και με τόσο καλό μισθό που να σου επιτρέπει να νοικιάσεις αλλού. Αν νοικιάσεις το πιθανότερο είναι να φεύγει σχεδόν όλος ο μισθός σου, οπότε μόλις τελειώσει η εκάστοτε "σύμβαση" θα πρέπει να επιστρέφεις στο πατρικό. Κι έτσι συνήθως κάθεσαι στο πατρικό δουλεύοντας μέχρι να μαζέψεις κάμποσα στην άκρη. Πιο ανεξαρτητος είσαι αν σπουδαζεις σε άλλη πόλη και σου τα πληρώνουν οι γονείς παρά αν δουλεύεις αλλά μένεις στο πατρικό! Δεν έχει καμία σχέση με πριν από 15-20 χρόνια που ήσασταν 25 μερικές. Τότε όντως στα 25 μπορεί να έβρισκες δουλειά που σου έδινε τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθείς μια και καλή, να φύγεις από το πατρικό κλπ. Τώρα δύσκολο. Εξαρτάται και από τον κλάδο του καθενός βέβαια, αλλά γενικά ολες μου οι φίλες έμειναν στο πατρικό μέχρι περίπου 28-30 κι ας δουλεύαμε. Γιατί οι δουλειές ήταν είτε περιστασιακές είτε ιδιαίτερα μαθήματα κι ερευνητικά προγράμματα κλπ που δεν σου δίνουν άνεση. Και φύγαμε οι περισσότερες μια και καλή όταν κάναμε μακροχρόνια σχέση και συζήσαμε και παντρευτηκαμε. Έτσι οι περισσότερες είμαστε πιο "πίσω" οικονομικά από τους άντρες μας, κάτι που φαίνεται συντηρητικό στις πιο "παλιές" που μπορούσαν να ανεξαρτητοποιηθούν νωρίτερα, αλλά απλά έτυχε, δεν ήταν θέμα ανατροφής. Κάθε άλλο, οι δικοί μου είναι πολύ υπέρ της ανεξάρτητης γυναίκας κλπ που πρέπει να μην καθίσει με τα παιδιά, σε σημείο πιεστικό ώρες ώρες. Απλά έτυχε και ήρθαν έτσι τα πράγματα σε αρκετές στην ηλικία μου, βρήκαμε άντρες που ταιριάξαμε, οπότε τι να κάναμε; Να μην τους παντρευομασταν και να περιμέναμε να βρούμε κάποιον που να είμαστε ισάξια από οικονομικής πλευράς; 

 

Άλλο το να τα φέρει η ζωή και να βρεθείς σε σχέση με κάποιον οικονομικά καλύτερα, άλλο να ονειρεύεσαι από παιδί ότι θα βρεις το γαμπρό όμως  

Αν και η πικρή αλήθεια, που μου το λέγαν και 30 χρόνια πριν και γέλαγα (πόσο δίκιο είχατε μεγαλύτερες γυναίκες) είναι ότι οι άντρες συχνά αποζητούν συνειδητά και εκείνοι την πιο αδύναμη (οικονομικά, εργασιακά κλπ) γυναίκα. Δεν εννοώ βάσει σατανικού σχεδίου να την έχουν του χεριού τους, αλλά συχνά έχουν και εκείνοι μάθει να έχουν το ρόλο του προστάτη και συχνά ασυνείδητα δεν επιλέγουν σχέση με "ίσους" όρους.

[little lamb]

Ίσως αυτό να έχει να κάνει όμως και με το ότι γενικά πολύ συχνά στις σχέσεις οι γυναίκες είναι μικρότερες. Κι αν είναι συνομήλικοι, δύσκολα προχωρούν σε γάμο όταν δεν είναι έστω ο ένας "εξασφαλισμένος" οικονομικά. Για να καταλήξει μια σχέση σε γάμο πρέπει τουλάχιστον ο ένας να έχει μια οικονομική κατάσταση που να μπορεί να στηρίξει οικογένεια. Και μιας που πολλές φορές ο άντρας είναι έστω και λίγο μεγαλύτερος, συνήθως τυχαίνει να είναι εκείνος ο πιο άνετος.

[love kids]

1 hour ago, little lamb είπε:

Κι εγώ ήθελα από μικρή να κάνω παιδιά,αλλά στο γυμνάσιο για να μην πω και στο λύκειο ένιωθα η ίδια παιδί, ούτε καν η σκέψη να κοιμηθώ σε αγόρι! Είναι περίεργη ψυχολογία αυτό που λέτε, απ'τη μια είναι όντως συντηρητικό-πατριαρχικο-χωρις όνειρα για ανεξάρτητη ζωη το να σκέφτεται από μικρή πότε θα βρει αγόρι, αλλά από την άλλη όσες ειναι όντως συντηρητικής ανατροφής σκεφτονται απο τόσο με μικρές το πότε θα κοιμηθούν μαζί/το σεξουαλικό; Ή απλά θεωρητικα το να βρουν "γαμπρό"; Οπότε δεν ξέρω τι παίζει (αν ισχύει η ιστορία).

Θλιβερή η ιστορία της ξαδέρφης σου Αργκ. 

Σχετικά με το ότι αν κάποιος δουλεύει οι γονείς του παύουν να παρεμβαίνουν δεν συμφωνώ. Αυτό επαφίεται πλήρως στο στυλ του γονιού. Επίσης στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο πριν τα 30 (είμαι τοσο) να έχεις βρει τόσο σταθερή δουλειά και με τόσο καλό μισθό που να σου επιτρέπει να νοικιάσεις αλλού. Αν νοικιάσεις το πιθανότερο είναι να φεύγει σχεδόν όλος ο μισθός σου, οπότε μόλις τελειώσει η εκάστοτε "σύμβαση" θα πρέπει να επιστρέφεις στο πατρικό. Κι έτσι συνήθως κάθεσαι στο πατρικό δουλεύοντας μέχρι να μαζέψεις κάμποσα στην άκρη. Πιο ανεξαρτητος είσαι αν σπουδαζεις σε άλλη πόλη και σου τα πληρώνουν οι γονείς παρά αν δουλεύεις αλλά μένεις στο πατρικό! Δεν έχει καμία σχέση με πριν από 15-20 χρόνια που ήσασταν 25 μερικές. Τότε όντως στα 25 μπορεί να έβρισκες δουλειά που σου έδινε τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθείς μια και καλή, να φύγεις από το πατρικό κλπ. Τώρα δύσκολο. Εξαρτάται και από τον κλάδο του καθενός βέβαια, αλλά γενικά ολες μου οι φίλες έμειναν στο πατρικό μέχρι περίπου 28-30 κι ας δουλεύαμε. Γιατί οι δουλειές ήταν είτε περιστασιακές είτε ιδιαίτερα μαθήματα κι ερευνητικά προγράμματα κλπ που δεν σου δίνουν άνεση. Και φύγαμε οι περισσότερες μια και καλή όταν κάναμε μακροχρόνια σχέση και συζήσαμε και παντρευτηκαμε. Έτσι οι περισσότερες είμαστε πιο "πίσω" οικονομικά από τους άντρες μας, κάτι που φαίνεται συντηρητικό στις πιο "παλιές" που μπορούσαν να ανεξαρτητοποιηθούν νωρίτερα, αλλά απλά έτυχε, δεν ήταν θέμα ανατροφής. Κάθε άλλο, οι δικοί μου είναι πολύ υπέρ της ανεξάρτητης γυναίκας κλπ που πρέπει να μην καθίσει με τα παιδιά, σε σημείο πιεστικό ώρες ώρες. Απλά έτυχε και ήρθαν έτσι τα πράγματα σε αρκετές στην ηλικία μου, βρήκαμε άντρες που ταιριάξαμε, οπότε τι να κάναμε; Να μην τους παντρευομασταν και να περιμέναμε να βρούμε κάποιον που να είμαστε ισάξια από οικονομικής πλευράς; 

Η αλήθεια είναι πως σήμερα είναι δύσκολο να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά σε μικρή ηλικία. Εξαρτάται βέβαια κι από τον κλάδο του καθενός όπως είπες. Στη δική μου περίπτωση, και δεν είμαι και πολύ μεγάλη , μόλις τελείωσα το πανεπιστήμιο έπιασα κατευθείαν δουλειά και δεν ξαναπήρα οικονομική βοήθεια από τους δικούς μου οπότε κανόνιζα μόνη την ζωή μου και δεν επέτρεπα έτσι παρεμβάσεις μιας και ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη και πλήρωνα ενοίκιο, λογαριασμούς, περαιτέρω σπουδές κλπ. μόνη. Τώρα το να αρραβωνιαστεί μια κοπέλα στα 19 επειδή το θέλει ο πατέρας λόγω παλιομοδίτικων αντιλήψεων το βρίσκω αστείο. Εγώ θα πρότεινα να σκεφτεί η θεματοθέτρια σοβαρά, αν δεν το έχει ήδη κάνει, πώς θα στηριχτεί στα πόδια της ώστε να μπορεί να αποφασίζει η ίδια για την ζωή της. Πιστεύω αυτό προέχει κι όχι ο τίτλος του θέματος.

[Έσπερος]

Εγω πάντως αυτό το ότι αν δουλεύεις δεν θα παρεμβαίνουν οι γονείς σου, δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή τι λέμε, ότι σου έτυχαν σκαρτοι γονείς, κοίτα να φύγεις κ μη γυρίσεις πίσω; γιατί αυτό λέμε ουσιαστικά. ότι αν δουλεύεις, μπορείς να βροντήξεις την πόρτα κ να φύγεις χωρίς να γυρίσεις πίσω. αυτό προφανώς έχει νόημα για τον γάμο που ο άλλος είναι ξένος, δεν είναι κ η καλύτερη συμβουλή όμως για ένα παιδί προς τους γονείς. 

 

Η δική μας μαμα πάντως είναι πιο παρεμβατική κ επιμονη από τότε που παντρευτήκαμε παρα πριν. 

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Εγω πάντως αυτό το ότι αν δουλεύεις δεν θα παρεμβαίνουν οι γονείς σου, δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή τι λέμε, ότι σου έτυχαν σκαρτοι γονείς, κοίτα να φύγεις κ μη γυρίσεις πίσω; γιατί αυτό λέμε ουσιαστικά. ότι αν δουλεύεις, μπορείς να βροντήξεις την πόρτα κ να φύγεις χωρίς να γυρίσεις πίσω. αυτό προφανώς έχει νόημα για τον γάμο που ο άλλος είναι ξένος, δεν είναι κ η καλύτερη συμβουλή όμως για ένα παιδί προς τους γονείς. 

 

Η δική μας μαμα πάντως είναι πιο παρεμβατική κ επιμονη από τότε που παντρευτήκαμε παρα πριν. 

 

Aν οι γονείς σου έχουν για εσένα το όνειρο να περάσεις από την εξουσία του μπαμπά στην εξουσία του συζύγου, έχεις γενικά δύο επιλογές: ή συμβιβάζεσαι και προσεύχεσαι ο σύζυγος να σου κάτσει καλός άνθρωπος και ποτέ να μη τον βαρεθείς, σε βαρεθεί, αρρωστήσει ή του τύχει κάτι κακό, ή να προσπαθήσεις να βρεις τρόπο να ζήσεις ανεξέρτητα. Προφανώς, μορφωμένη κοπέλα είσαι και δε μικροπαντρεύτηκες κιόλας, οπότε απίθανό το κόβω να σε προόριζαν οι δικοί σου για νύφη στα 19  

[little lamb]

Εντάξει εγώ πιστεύω ότι αν όντως ισχύει το ποστ, ο πατέρας είτε το είπε έτσι αυτό για τον λόγο για να "ξεμπερδεψει", πιστεύοντας ότι η μικρή δεν θα θέλει, είτε δεν της είπε ακριβώς ότι αν θέλει να κοιμάται εκεί πρέπει να δώσουν λογο κι εμείς εδώ διαβάζουμε χαλασμένο τηλέφωνο. Μπορεί να της είπε ότι σε σπίτι αγοριού (γενικώς, όχι του συγκεκριμένου) θα κοιμηθεί όταν θα έχουν δώσει λόγο κι όχι σε μια "απλή" σχέση. Παρωχημένο κι αυτό, αλλά καμία σχέση με το να δώσουν λόγο τώρα στα 19, την προορίζουν για νύφη κλπ. Πάντως εξακολουθεί να μη μου φαίνεται συντηρητικό περιβάλλον κάποιας που από το γυμνάσιο σκέφτεται πότε θα κοιμηθεί σε αγόρι. Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς έτσι στις οικογένειες που "προορίζουν τα παιδιά για νύφες". Πιο πιθανό μου φαίνεται το αντίθετο, να είχε η μικρή από τόσο μικρή το νου της στα αγόρια και στο σ.ξ και να της λένε ακραία πράγματα για να τη "μαζέψουν" (όπως θεωρούν)

 

 

[Anna3011]

1 ώρα πρίν, little lamb είπε:

Εντάξει εγώ πιστεύω ότι αν όντως ισχύει το ποστ, ο πατέρας είτε το είπε έτσι αυτό για τον λόγο για να "ξεμπερδεψει", πιστεύοντας ότι η μικρή δεν θα θέλει, είτε δεν της είπε ακριβώς ότι αν θέλει να κοιμάται εκεί πρέπει να δώσουν λογο κι εμείς εδώ διαβάζουμε χαλασμένο τηλέφωνο. Μπορεί να της είπε ότι σε σπίτι αγοριού (γενικώς, όχι του συγκεκριμένου) θα κοιμηθεί όταν θα έχουν δώσει λόγο κι όχι σε μια "απλή" σχέση. Παρωχημένο κι αυτό, αλλά καμία σχέση με το να δώσουν λόγο τώρα στα 19, την προορίζουν για νύφη κλπ. Πάντως εξακολουθεί να μη μου φαίνεται συντηρητικό περιβάλλον κάποιας που από το γυμνάσιο σκέφτεται πότε θα κοιμηθεί σε αγόρι. Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς έτσι στις οικογένειες που "προορίζουν τα παιδιά για νύφες". Πιο πιθανό μου φαίνεται το αντίθετο, να είχε η μικρή από τόσο μικρή το νου της στα αγόρια και στο σ.ξ και να της λένε ακραία πράγματα για να τη "μαζέψουν" (όπως θεωρούν)

 

 

Χωρίς καμία ιδιαίτερη διάθεση να σχολιάσω το αρχικό ποστ καθώς δε βγάζει και πολύ νόημα (ούτε διευκρινίσεις δόθηκαν), γενικά μιλώντας θα πω ότι μόνο και μόνο η ατάκα "δώστε λόγο" σε οποιαδήποτε ηλικία και αν προτείνεται από γονιό με πάει πολλά χρόνια πίσω. Ποτέ δεν αντιλήφθηκα την έννοια του λόγου, μου φαίνεται ανήκουστο να πρέπει εν έτει 2021, έστω και εθιμοτυπικά να "λογοδοτήσω" για την προσωπική μου ζωή, πόσο μάλλον να έρθει ο υποψήφιος γαμπρός να υποσχεθεί στον πατέρα μου ότι θα με πάρει και δε θα με εκθέσει. Ημαρτον! 

[Έσπερος]

πρίν από 5 λεπτά , Anna3011 είπε:

Χωρίς καμία ιδιαίτερη διάθεση να σχολιάσω το αρχικό ποστ καθώς δε βγάζει και πολύ νόημα (ούτε διευκρινίσεις δόθηκαν), γενικά μιλώντας θα πω ότι μόνο και μόνο η ατάκα "δώστε λόγο" σε οποιαδήποτε ηλικία και αν προτείνεται από γονιό με πάει πολλά χρόνια πίσω. Ποτέ δεν αντιλήφθηκα την έννοια του λόγου, μου φαίνεται ανήκουστο να πρέπει εν έτει 2021, έστω και εθιμοτυπικά να "λογοδοτήσω" για την προσωπική μου ζωή, πόσο μάλλον να έρθει ο υποψήφιος γαμπρός να υποσχεθεί στον πατέρα μου ότι θα με πάρει και δε θα με εκθέσει. Ημαρτον! 

Δεν νομίζω ότι εννοούν αυτό, μάλλον εννοούν ότι θα δείξουν πως το βλέπουν σοβαρα άρα μπορούν να γνωριστούν γονείς κλπ. Για 19 φυσικά είναι απαράδεκτο. 

 

παντως κ η μαμα μου ήταν πράγματα που αν δεν είχαμε επισημοποιήσει τη σχέση δεν ήθελε να τα κάνουμε πχ να έρθει ο άντρας μου στο χωριό παρολο που μέναμε μαζί (όμως το είχε κρυφό) ή να εμφανιστεί σε οικογενειακό τραπέζι ή να λείψω εγω από οικογενειακή γιορτή για να είμαι μαζί του.  ο άντρας μου βέβαια το έβλεπε σαν εκβιασμό, δεν του άρεσε η λογική αρραβωνιαστείτε για να κάνετε ο,τι θέλετε κ έτσι δεν υπέκυψε. εγω δεν ηθεκα να περάσουμε περίοδο αρραβώνων μακροχρόνια γιατί δεν βρίσκω τον λόγο κ μου φαιβεται κ αστείο για την εποχή μας κ για μεγάλους ανθρώπους κ δεν ήθελα να πολλαπλασιαστούν οι υποχρεώσεις προς τα σόγια. ετσι οι γονείς μας γνωρίστηκαν ακριβώς όταν αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τον γάμο κ τότε είπε η μητέρα μου επισήμως ότι ετοιμάζομαι να παντρευτώ. 

2 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Aν οι γονείς σου έχουν για εσένα το όνειρο να περάσεις από την εξουσία του μπαμπά στην εξουσία του συζύγου, έχεις γενικά δύο επιλογές: ή συμβιβάζεσαι και προσεύχεσαι ο σύζυγος να σου κάτσει καλός άνθρωπος και ποτέ να μη τον βαρεθείς, σε βαρεθεί, αρρωστήσει ή του τύχει κάτι κακό, ή να προσπαθήσεις να βρεις τρόπο να ζήσεις ανεξέρτητα. Προφανώς, μορφωμένη κοπέλα είσαι και δε μικροπαντρεύτηκες κιόλας, οπότε απίθανό το κόβω να σε προόριζαν οι δικοί σου για νύφη στα 19  

όχι καμία σχέση. για τα 29 με προόριζαν (εννοώ ότι το πιο μετά θα υπ θεωρούσαν κάπως αργά). η μαμα μου έχει μια ιδιόρρυθμη θέση περί ανεξαρτησίας. δεν θέλει γάμους νωρίς, δεν θέλει να παίρνεις άδεια λόγω των παιδιών, γενικα δεν θέλει να «δεσμεύεσαι» και να μην διασκεδάζεις/ταξιδεύεις/χαλαρώνεις επειδή εχεθς παιδιά ή μαγείρεμα ή άρρωστο πεθερό πχ. Όμως όταν ήμασταν νέες σε καμία περίπτωση δεν ενθάρρυνε να ταξιδεύουμε, να βγαίνουμε κ να διασκεδάζουμε. γενικώς την απασχολεί πολύ μην τυχόν κ χρειαστεί να κάνουμε κάποια υποχώρηση ή συμβιβασμό για τον άντρα μας, αλλά φυσικά είμαστε υποχρεωμένες για οποιονδήποτε συμβιβασμό για αυτά που εκενη θεωρεί σωστά. 

[Anna3011]

πρίν από 4 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν νομίζω ότι εννοούν αυτό, μάλλον εννοούν ότι θα δείξουν πως το βλέπουν σοβαρα άρα μπορούν να γνωριστούν γονείς κλπ. Για 19 φυσικά είναι απαράδεκτο. 

 

παντως κ η μαμα μου ήταν πράγματα που αν δεν είχαμε επισημοποιήσει τη σχέση δεν ήθελε να τα κάνουμε πχ να έρθει ο άντρας μου στο χωριό παρολο που μέναμε μαζί (όμως το είχε κρυφό) ή να εμφανιστεί σε οικογενειακό τραπέζι ή να λείψω εγω από οικογενειακή γιορτή για να είμαι μαζί του.  ο άντρας μου βέβαια το έβλεπε σαν εκβιασμό, δεν του άρεσε η λογική αρραβωνιαστείτε για να κάνετε ο,τι θέλετε κ έτσι δεν υπέκυψε. εγω δεν ηθεκα να περάσουμε περίοδο αρραβώνων μακροχρόνια γιατί δεν βρίσκω τον λόγο κ μου φαιβεται κ αστείο για την εποχή μας κ για μεγάλους ανθρώπους κ δεν ήθελα να πολλαπλασιαστούν οι υποχρεώσεις προς τα σόγια. ετσι οι γονείς μας γνωρίστηκαν ακριβώς όταν αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τον γάμο κ τότε είπε η μητέρα μου επισήμως ότι ετοιμάζομαι να παντρευτώ. 

Μα γι αυτό λέω ότι δεν καταλαβαίνω αυτές τις βαθιά συντηρητικές απόψεις με τα αρραβωνιάσματα και τα λογοδοσήματα. Ότι μπορεί το παιδί μας να κάνει τη ζωή του αλλά εμείς στρουθοκαμηλίζουμε και αποδεχόμαστε το γεγονός (ότι το παιδί μας έχει σχέσεις, συζεί κτλ) μόνο όταν θα έρθει ο γαμπρούλης να μας πει επισήμως ότι θα το αποκαταστήσει. Δε λέω να εμφανίζεις στους γονείς σου τον κάθε φευγαλέο γκόμενο αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω την αναγκαιότητα της επισημοποίησης. Λες και με το λόγο και τον αρραβώνα τον έδεσες το γάιδαρό σου. 

Εμείς πάντως γνωρίσαμε γονείς λίγο πριν συγκατοικίσουμε ενημερώνοντάς τους ότι απλά αποφασίσαμε να μεινουμε μαζί και αν μας βγει μας βγήκε. Η έννοια του "αρραβωνιαστείτε να κάνετε ότι θέλετε" που λες, sorry αλλά μου φέρνει γέλιο. Κάναμε ότι θέλαμε από πολύ μικρότερη ηλικία. Αλίμονο αν στα 25 και στα 30 έκανα ότι ήθελε η μάνα μου .

[Ilaeira]

Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε κολλήματα γονιών που έχουν να κάνουν με την επισημοποίηση, τα σόγια και το τι θα πει ο κόσμος όταν είσαι 25 ή 30, και στο ότι πρέπει να αποκατασταθείς όταν είσαι 19 αν θέλεις να αποδεσμευτείς από την πατρική εξουσία. 

Θεωρώ ότι υποχρέωση του γονιού είναι να σου δώσει τα εφόδια να σταθείς στα πόδια σου και να αποδεσμευτείς από αυτόν, και συγγνώμη, αλλά το να αρραβωνιαστείς στα 19 είναι το λάθος εφόδιο. Αν ο πατέρας έλεγε ότι δεν του αρέσει να κοιμάται το παιδί εκτός σπιτιού, τέρμα και τελείωσε, ειλικρινά θα το καταλάβαινα καλύτερα. Το "πήγαινε και αρραβωνιάσου" με τριγκάρει άσχημα, επειδή μου δείχνει ότι περισσότερη σημασία το τι θα πει ο κόσμος, παρά τα εύλογα ερωτήματα τι άνθρωπος είναι ο γαμπρός κι αν στην πορεία βγει σκάρτος τι επιλογές θα έχει το παιδί να μην μείνει εγκλωβισμένο σε μια κατάσταση. 

[Έσπερος]

πρίν από 18 λεπτά , Anna3011 είπε:

Εμείς πάντως γνωρίσαμε γονείς λίγο πριν συγκατοικίσουμε ενημερώνοντάς τους ότι απλά αποφασίσαμε να μεινουμε μαζί και αν μας βγει μας βγήκε. Η έννοια του "αρραβωνιαστείτε να κάνετε ότι θέλετε" που λες, sorry αλλά μου φέρνει γέλιο. Κάναμε ότι θέλαμε από πολύ μικρότερη ηλικία. Αλίμονο αν στα 25 και στα 30 έκανα ότι ήθελε η μάνα μου 

Τους γονείς μας κ εμείς πριν μείνουμε μαζί τους γνωρίσαμε. εγω θα προτιμούσα όμως να μέναμε μαζί χωρίς να είχαμε γνωριστεί, δλδ χώρος οι δικοί μου να τον είχαν γνωρίσει. μεταξύ τους γνωρίστηκαν όταν αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τον γάμο που εκείνοι το βάφτισαν αρραβώνα.

 

Το ο,τι θέλετε πηγαίνει στο ο,τι θέλετε δημοσίως. εν ολίγοις τη μαμα μου δεν την ένοιαζε το τι κάνουμε αλλά το τι θα πουν οι άλλοι. βασικά πήγαινε στο να κάνουμε μαζί διακοπές στο χωριό κ το να εμφανιστεί στο σπίτι ο άντρας μου, πράγματα που δεν ήθελε να κάνουμε αν δεν ήταν μέλλων σύζυγος.

[little lamb]

πρίν από 21 λεπτά , Anna3011 είπε:

Μα γι αυτό λέω ότι δεν καταλαβαίνω αυτές τις βαθιά συντηρητικές απόψεις με τα αρραβωνιάσματα και τα λογοδοσήματα. Ότι μπορεί το παιδί μας να κάνει τη ζωή του αλλά εμείς στρουθοκαμηλίζουμε και αποδεχόμαστε το γεγονός (ότι το παιδί μας έχει σχέσεις, συζεί κτλ) μόνο όταν θα έρθει ο γαμπρούλης να μας πει επισήμως ότι θα το αποκαταστήσει. Δε λέω να εμφανίζεις στους γονείς σου τον κάθε φευγαλέο γκόμενο αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω την αναγκαιότητα της επισημοποίησης. Λες και με το λόγο και τον αρραβώνα τον έδεσες το γάιδαρό σου. 

Εμείς πάντως γνωρίσαμε γονείς λίγο πριν συγκατοικίσουμε ενημερώνοντάς τους ότι απλά αποφασίσαμε να μεινουμε μαζί και αν μας βγει μας βγήκε. Η έννοια του "αρραβωνιαστείτε να κάνετε ότι θέλετε" που λες, sorry αλλά μου φέρνει γέλιο. Κάναμε ότι θέλαμε από πολύ μικρότερη ηλικία. Αλίμονο αν στα 25 και στα 30 έκανα ότι ήθελε η μάνα μου .

 

Δεν νομίζω ότι θέλουν αυτό οι γονείς, να εξασφαλίσουν ότι θα μας αποκαταστησει δηλαδή. Οι δικοί μου τουλάχιστον. Απλά δεν ήθελαν να εμφανιστεί στο σόι, στον παππού, στη γιαγια ή στο χωριό κάποιος που δεν θα παντρευομασταν. Όχι επειδή το θεωρούσαν κακό αυτοι, μεταξύ μας κάναμε ο,τι θέλαμε, ταξίδια κλπ και τους είχαν γνωρίσει, απλά θεωρούσαν ότι μπορεί να σχολιαστεί από θείους, συγχωριανούς κλπ. Και ο "λόγος" είναι απλά μια έκφραση που έχει μείνει, ουσιαστικά εννοουν απλά τη γνωριμία των οικογενειών όταν τα παιδιά αποφασίζουν να συζήσουν ή να παντρευτούν. Ε η γνωριμία αυτή με κάποιο τραπέζι θα γίνει συνήθως. Από'κει και πέρα σε αυτό το τραπέζι μπορεί να γίνουν και κάποια εθιμοτυπικά, πχ να σου δώσει το δαχτυλίδι αν δεν το έχετε δώσει μεταξύ σας, να κόψετε τούρτα, να φέρει ανθοδέσμη, να ανοίξετε σαμπάνια, να δώσουν δώρο στον γαμπρό κι αυτοί, κάποια από αυτά ή όλα μαζί αν κάποιος έχει αγάπη στα έθιμα και τα λαογραφικά όπως η μάνα μου που ήθελε να πιουν και σουμάδα επειδή είναι παραδοσιακό λέει ή τα γλυκά να είναι αμυγδαλωτα. Αλλά αυτά τα κάνουν για το φολκλόρ βασικά. Όπως οι γονείς ενός φιλικού ζευγαριού που μετά τον γάμο τους έβαλαν να πατήσουν ψαλίδι πριν μπουν στο σπίτι. Εγώ τα βρίσκω γραφικά και λίγο αστεία και πολύ γελάσαμε που έγιναν, πλάκα είχε, ωραία περάσαμε και κοροϊδεύαμε τη μαμά μου για το πρωτόκολλο του Μπάκιγχαμ! Ούτως ή άλλως κάπως θα γινόταν ένα τραπέζι για να γνωριστούν οι οικογένειες, οπότε δεν μας πείραξε που έγιναν και κάτι τέτοια, πλάκα είχε. Σε επαρχία όμως έχω ακούσει να γίνονται ακόμα αρραβώνες με πολύ κόσμο, χορό σε μαγαζί κλπ. Αυτό που δεν έχω ακούσει κ δεν ξέρω αν γίνεται κάπου ακόμα είναι αρραβώνες με βέρες, παπά, εικόνα κλπ.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 24 λεπτά , little lamb είπε:

 

Δεν νομίζω ότι το βλέπουν έτσι όπως λες, να εξασφαλίσουν δηλαδή ότι θα μας αποκαταστήσει. Οι δικοί μου τουλάχιστον. Νομίζω ότι απλά δεν ήθελαν να εμφανιστεί στο σόι και στο χωριό κάποιος όταν δεν είναι σίγουρο ότι θα παντρευτούμε, για να μη σχολιαστεί από το σόι ή το χωριό. Όχι επειδή το θεωρούσαν κακό οι ίδιοι δηλαδη. Φοβούνταν μήπως σχολιαστεί από άλλους. Και φυσικά το "λόγος" είναι απλά η έκφραση που έχει μείνει, συνήθως ουσιαστικά εννοούν απλά τη γνωριμία των οικογενειών όταν τα παιδιά αποφασίζουν να συζήσουν ή να παντρευτούν. Απλά συνήθως αυτή η γνωριμία γίνεται με τραπεζωμα. Ε σε αυτό το τραπεζωμα γίνονται για την πλάκα/για το εθιμο και κάποια εθιμοτυπικά πχ να σου δώσει το δαχτυλίδι εκεί αν δεν το έχετε δώσει μόνοι, να κόψετε τούρτα, να ανοίξετε σαμπάνια, να δώσουν κι οι γονείς της κοπέλας δώρο στο γαμπρό κλπ. Ή όλα μαζί αν κάποιος είναι λίγο κολλημένος με τα λαογραφικά όπως η μάνα μου που ήθελε να πιουν και σουμάδα πχ επειδή ήταν έθιμο ή τα γλυκά να είναι αμυγδαλωτα. Αυτά τα κάνουν απλά για φολκλόρ όμως, όπως πχ οι γονείς μιας φίλης μου μετά το γάμο τους έβαλαν να πατήσουν ψαλίδι πριν μπουν σπίτι. Εγω τα βρίσκω απλά γραφικά και τα διασκεδάσαμε πολύ αυτά με τα κολλήματα με τα έθιμα και γελάσαμε πολύ και κοροϊδεύαμε τη μαμά μου για το πρωτόκολλο του Μπάκιγχαμ. Δεν ήταν κάτι πιεστικό, αφού ούτως ή άλλως κάπως θα γινόταν ένα τραπέζι για να γνωριστούν οι οικογένειες, δεν μας πείραξε που έγιναν και κάτι τέτοια, πλάκα είχε. Σε επαρχία όμως έχω ακούσει να γίνονται ακόμα αρραβώνες με πολύ κόσμο, χορό σε μαγαζί κλπ. Αυτό που δεν έχω ακούσει κ δεν ξέρω αν γίνεται κάπου ακόμα είναι αρραβώνες με βέρες, παπά, εικόνα κλπ.

 

Δε νομίζω ότι είναι φολκλόρ. Σκέψου να συζείς με κάποιον, ή να σκέφτεσαι να συζήσεις και για να μη σου κόψουν την καλημέρα όλο το σόι να πρέπει να κάνεις τραπεζώματα, δαχτυλίδια και σουμάδες ενώ δεν είσαι έτοιμη για γάμο. Και όταν αποφασίσεις ότι δεν τραβάει, να πρέπει να ενημερωθεί αντίστοιχα όλο το σόι ότι δεν, και γιατί και πώς. Και μετά τι; Θα το ξανακάνεις με τον επόμενο; Και με τον μεθεπόμενο; 

[little lamb]

πρίν από 16 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Δε νομίζω ότι είναι φολκλόρ. Σκέψου να συζείς με κάποιον, ή να σκέφτεσαι να συζήσεις και για να μη σου κόψουν την καλημέρα όλο το σόι να πρέπει να κάνεις τραπεζώματα, δαχτυλίδια και σουμάδες ενώ δεν είσαι έτοιμη για γάμο. Και όταν αποφασίσεις ότι δεν τραβάει, να πρέπει να ενημερωθεί αντίστοιχα όλο το σόι ότι δεν, και γιατί και πώς. Και μετά τι; Θα το ξανακάνεις με τον επόμενο; Και με τον μεθεπόμενο; 

 

Μα αυτό το τραπέζι γίνεται (από όσους γίνεται) όταν πλέον είσαι σίγουρος. Αν απλά θέλεις να συζήσεις και για κάποιο λόγο δεν θέλουν να το πουν στο σόι, απλά δεν το λένε. Πού θα το μάθει το σόι ότι συζεις; Δεν λέω ότι είναι το σωστό, λέω απλα τι κάνουν. Από'κει και πέρα όταν ένα ζευγάρι θέλει να παντρευτεί συνήθως κάπως θα γίνει κάποιο τραπέζι για να γνωριστούν οι οικογένειες οπότε δεν χάλασε ο κόσμος να έχει και σουμάδα. Προφανώς δεν θα γίνει για την κάθε σχέση αυτό το τραπέζι, γιατί δεν χρειάζεται να γνωριστούν οι οικογένειες σε κάθε σχέση.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 10 λεπτά , little lamb είπε:

 

Μα αυτό το τραπέζι γίνεται (από όσους γίνεται) όταν πλέον είσαι σίγουρος. Αν απλά θέλεις να συζήσεις και για κάποιο λόγο δεν θέλουν να το πουν στο σόι, απλά δεν το λένε. Πού θα το μάθει το σόι ότι συζεις; Δεν λέω ότι είναι το σωστό, λέω απλα τι κάνουν. Από'κει και πέρα όταν ένα ζευγάρι θέλει να παντρευτεί συνήθως κάπως θα γίνει κάποιο τραπέζι για να γνωριστούν οι οικογένειες οπότε δεν χάλασε ο κόσμος να έχει και σουμάδα. Προφανώς δεν θα γίνει για την κάθε σχέση αυτό το τραπέζι, γιατί δεν χρειάζεται να γνωριστούν οι οικογένειες σε κάθε σχέση.

 

Και θα κρύβεσαι μέχρι ποια ηλικία; Γνωρίζεις ας πούμε ένα παιδί και σου φαίνεται σοβαρό στα 20. Τον "κρύβεις" από το σόι και τη γειτονιά. Σε 3-4 χρόνια τα χαλάτε. Στα 26 αποφασίζεις να συζήσεις με τον νέο σου φίλο. Τον κρύβεις από το σόι και τη γειτονιά και δηλώνεις τι, ότι μένεις μόνη; Ότι δεν δέχεσαι επισκέψεις γιατί το σπίτι είναι μικρό; Ότι δεν πας στο χωριό γιατί τυχαίνει και είσαι πάντα άρρωστη; Τα ξαναχαλάτε στα 30, στα 33 έχεις τη νέα σχέση. Τον κρύβεις κι αυτόν μέχρι να αποφασίσεις ξέρω γω στα 35 ότι ήρθε η ώρα για γάμο; 

[Έσπερος]

πρίν από 6 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Και θα κρύβεσαι μέχρι ποια ηλικία; Γνωρίζεις ας πούμε ένα παιδί και σου φαίνεται σοβαρό στα 20. Τον "κρύβεις" από το σόι και τη γειτονιά. Σε 3-4 χρόνια τα χαλάτε. Στα 26 αποφασίζεις να συζήσεις με τον νέο σου φίλο. Τον κρύβεις από το σόι και τη γειτονιά και δηλώνεις τι, ότι μένεις μόνη; Ότι δεν δέχεσαι επισκέψεις γιατί το σπίτι είναι μικρό; Ότι δεν πας στο χωριό γιατί τυχαίνει και είσαι πάντα άρρωστη; Τα ξαναχαλάτε στα 30, στα 33 έχεις τη νέα σχέση. Τον κρύβεις κι αυτόν μέχρι να αποφασίσεις ξέρω γω στα 35 ότι ήρθε η ώρα για γάμο; 

Κοιτα τι σουρεάλ έζησα εγω. στο νησί συζούσαμε. στην αθήνα στις διακοπές δεν ερχόταν ποτέ σπίτι μου γιατί είναι οικογενειακή πολυκατοικία. στο χωριό πήγαινα μόνη μου, χριστούγεννα κ πάσχα ήμουν στα δικά μας οικογενειακά τραπέζια κ όχι στα δικά τους, άρα εκείνος τα περνούσε μόνος του, δλδ μόνος με τους γονείς του κ την οικογένεια του αδερφού του, πράγμα που στο μυαλό του βέβαια σήμαινε ότι τα περνούσε μόνος του. 

 

πραγνατικα είναι απορίας αξιών πώς άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη υπομονή κ που δεν του αρέσει γενικα να είμαστε χωρια, τα υπέμεινε αυτά χωρίς να πει κουβέντα, χωρίς καν να δείξει δυσφορία. Η αλήθεια είναι ότι εγω ήμουν απόλυτα απορροφημένο στο ότι αυτό ήταν μια πολύ καλή ρύθμιση κ δεν ασχολήθηκα να το συζητήσω ή να διαπίστωσω αν τον ενοχλεί ή αν θα τα ήθελε αλλιώς. βασικά τα παρουσίαζα σαν δεδομένα κ. αδιαπραγμάτευτα κ πολύ καιρό μετά κατάλαβα ότι ενοχλούσαν. δυστυχώς όμως όταν το κατάλαβα είχε ήδη φορτώσει πολύ κ δεν ήταν πλέον πολύ συνεργάσιμος, εξ ου κ η τωρινή του απροθυμία να φεύγουμε από το νησί κ να πηγαινουμε στους γονείς, ειδικά στην Αθήνα. 

[little lamb]

@ΑΡΓΚ Πρώτον δεν είπα ότι είναι σωστό, το έγραψα πολλές φορές. Δεύτερον, πού θα μάθει το σόι ότι έφυγες από το πατρικό σου; Μπορεί να νομίζουν ότι μενεις ακόμα εκεί. Στο χωριό γιατί είναι τόσο σημαντικό να πάει κάποιος όταν η σχέση είναι πρόσφατη;

[xaroumenh mama]

Πάντως εμένα οι γονείς μου ήταν και είναι πολύ παλαιών αρχών.. Στο στυλ αυτό ότι πρέπει να αραβωνιαστεις για να έρθεις σε ερωτική επαφή όχι δλδ να  συζησεις δλδ για το μυαλό του μπαμπά μου δεν υπήρχε καν αυτό το ενδεχόμενο... Μπορεί να νόμιζε ότι μέχρι 30 χρόνων που παντρεύτηκα ήμουν και παρθένα  εγώ συγκατοίκησα με τον άντρα μου λίγους μήνες πριν παντρευτουμε... Βέβαια δεν είχα πάει για σπουδές κ όλα αυτά τα χρόνια εμένα με τους γονείς μου και η κάθε μέρα ήταν αρκετά δύσκολη με αυτά που άκουγα αλλά καθόμουν και τα άκουγα εγώ φταίω βέβαια γιατί τότε δεν είχα τη δύναμη να επαναστάτησω κ να φύγω από το σπίτι για την μητέρα μου ήμουν μια αλητισα που βγαίνει και γυρνάει και στο τέλος δεν θα με θέλει κανείς και θα μείνω στο ράφι... 

Όπως και τον Μάρτιο χάσαμε τον μπαμπά μου και θέλω να βγάλω τα μαύρα τώρα και η μαμά μου, με απειλεί πως άμα βγάλω τα μαύρα δε θα με ξανά δεχτεί στο σπίτι της και είμαι 36 χρόνων πλέον και υποτιθετε έχω κάνει και οικογένεια.... Ξέρω πως σας ακούγονται ακραία όλα αυτα, εδώ μου φαίνονται ακραία κ εμένα που τα ζω αλλά όμως είναι η δική μου αλήθεια.... 

Σαν να μου φαίνεται πως ξέφυγα και λίγο από το θέμα για να πω και εγώ τα δικά μου... 

[Έσπερος]

1 hour ago, little lamb είπε:

@ΑΡΓΚ Πρώτον δεν είπα ότι είναι σωστό, το έγραψα πολλές φορές. Δεύτερον, πού θα μάθει το σόι ότι έφυγες από το πατρικό σου; Μπορεί να νομίζουν ότι μενεις ακόμα εκεί. Στο χωριό γιατί είναι τόσο σημαντικό να πάει κάποιος όταν η σχέση είναι πρόσφατη;

Το θελα είναι, γιατί να πρέπει να αποφασίζεις με κριτήριο αυτό. Σοβαρα δηλαδή  γιατί πρέπει να κρύβεις ότι στα 25 σου μένεις με κάποιον για να μην το μάθει η 80χρονη θεια της μάνας σου, από την οποία σε χωρίζουν δυο γενιές; φυσικά κ δεν ειναο δυνατόν να το κρύβεις χωρίς να λες ψέματα. ένα ζευγάρι σε σοβαρή μακροχρόνια σχέση δεν γίνεται να κρύβεται. άσε που το ψέμα δεν αρέσει σε όλους πχ ο άντρας μου κυριολεκτικά έχει τρομάξει από την ευκολια της οικογένειας μου να λέει ψέματα για διαφορα πράγματα και να τον εμπλέκουν κ εκείνον και δεν τον ενθουσιάζει η ιδέα ότι το έχουμε τόσο αυθόρμητο κ φυσικό.  (εγω δεν λέω ψέματα αλλά κρύβω πράγματα που θεωρώ ότι θα τον ανησυχήσουν ή θα φέρουν αναστάτωση, όχι σοβαρα αλλά χαζά)

@xaroumenh mama συλλυπητήρια για τον μπαμπά σου. Οικογένειες παλαιών αρχών φαίνεται ότι υπάρχουν πολλές. Νομίζω ότι όσοι είναι απ έξω, δεν μπορούν να το φανταστούν κ να συλλάβουν τις διαστάσεις κ νομίζουν ότι απλώς αν μια φορά σηκώσεις τη φωνή όλα λύνονται. 

[little lamb]

Κάπου έχει μπερδευτεί η συζήτηση. Εγώ δεν λέω ούτε ότι είναι σωστό ούτε ότι πρέπει κάποιος να κρύβει τη μακροχρόνια σχέση, ούτε ότι για να συζήσει πρέπει να γνωρίσει τον άλλο όλο το σόι. Αλλά ας πούμε στον παππού του ή στη γιαγιά του δεν νομίζω να εμφανισε κανείς σχέση που δεν είναι ακόμα μακροχρόνια/δεν φαίνεται να τείνει για μακροχρόνια. Τα δικά μας παιδιά ναι θα μπορούν να εμφανίσουν γιατί ήδη οι γονείς μας είναι πιο χαλαροί από τους σημερινούς 90ρηδες και εκτός αυτού εμείς είμαστε πιο αποφασιστικοί απέναντι στους γονείς μας και θα υποστηρίξουμε τα παιδιά μας, εν αντιθέσει με τους γονείς μας που ακόμα λογοδοτούν στους δικούς τους γονείς. Τώρα για πιο μακρινούς συγγενείς, πραγματικά δεν καταλαβαίνω πού είναι το "κρύψιμο"; Θα γνώριζε κανείς τη σχέση του πχ στα αδέρφια των παππούδων του αν δεν είναι μακροχρόνια ή πάνε για γάμο; Ή πριν γνωριστούν οι γονείς του ζευγαριού μεταξύ τους; Υποθέτω όχι. Οπότε ούτως ή άλλως πρώτα γίνεται η γνωριμία των οικογενειών (οικογενειών εννοώ γονέων των δύο πλευρών, όχι όλο το σόι), και μετά με τους υπόλοιπους. Επομένως συνήθως δεν υπάρχει κάποια περίσταση πριν γνωριστούν οι γονείς, που να πρέπει να τον "κρύψεις" από άλλους. Πού υπάρχει περίπτωση να συναντήσει την αδερφή της γιαγιάς ας πούμε πριν γνωριστουν οι γονείς, ώστε να χρειαστεί να τον "κρύψεις"; Συνήθως πρώτα θα γνωριστούν οι γονείς και μετα όλοι οι άλλοι.

Εντάξει ίσως κάποια πράγματα δεν τα καταλαβαίνω και μου φαίνονται απλά γιατί σ'εμας έγιναν πιο εύκολα και γρήγορα κ δεν χρειάστηκε να προβληματιστουμε. Γνώρισα τον άντρα μου στα 25-26, όταν τα είχαμε 3 μήνες -δηλαδή πριν το μαθει κανείς πέραν της αδερφής μου και φίλων- βρήκα δουλειά σε άλλη πόλη όπου ήρθε κι έμεινε μεγάλα διαστήματα σαν να συζουμε, επέστρεψα στα 26-27 για 6 μήνες στην Αθήνα (τότε μόνο ήταν λίγο πιο δύσκολο το ότι δεν το ήξεραν οι γονείς μου) και ξαναεφυγα για άλλους 6 μήνες σε άλλη πόλη όπου ξαναερχοταν ο άντρας μου μεγάλα διαστήματα. Τότε είπαμε ότι πρέπει να το μάθουν όταν γυρίσω Αθήνα κι έτσι έγινε. Γνωρίστηκε ο ένας με τους γονείς του αλλου (ο άντρας μου με τους δικούς μου τυχαία αλλά ούτως η άλλως θέλαμε), πέρασε κανα εξάμηνο έτσι, όπου ούτως ή άλλως δεν προέκυψε κάποια περίσταση όπου θα μπορούσε να συναντήσει πιο μακρινούς συγγενείς, και μετά αποφασίσαμε ότι θα πάμε για γάμο σε κάνα χρόνο, αρχίσαμε να φτιάχνουμε το σπίτι κ να οργανώνουμε τον γάμο και τότε έγινε και το τραπέζι όπου γνωρίστηκαν μεταξύ τους οι γονείς μας (με την περίφημη σουμάδα!) Τότε ειπώθηκε και σε θείους κλπ ότι ετοιμάζομαι για γάμο και σιγά σιγά τον γνωρισαν όλοι. Έγινε πολύ απλά και φυσικά δηλαδή αν εξαιρέσουμε το τελετουργικό πρωτόκολλο της βραδιάς της γνωριμιας. Αλλά η μάνα μου έχει κάνει πολύ πιο παρεμβατικα πράγματα από αυτές τις γραφικότητες και σε πολύ πιο χαζά θέματα οπότε οι σουμαδες κλπ ήταν απλά γελοίο. (Τι να πρωτοθυμηθω, ότι στα 18 που αλλάξαμε το δωμάτιό μου δεν με άφηνε να διαλέξω χρώμα (μιλαμε για παστέλ χρώματα, οχι μαύρους τοίχους ξερω'γω) κι επέμενε μέσα στο μαγαζί για το δικό της και υποχώρησα τελικα, ότι στα 20+ μου'κανε ιστορία για το πώς θα πήγαινα 15αυγουστο στην εκκλησία του χωριού χωρίς τσάντα ή ότι στα 29, παντρεμένη κι έγκυος πάλι έγινε θέμα σε μαγαζί με υφάσματα για το τι χρώμα σεντόνια θα κεντήσει για το μωρό; ) Τα'γραψα και λίγο για να γελάσετε. Οπότε οι γραφικότητες των εθίμων στο τραπέζι της γνωριμιας ήταν απλά αφορμή για καζουρα και χαβαλε σ'ένα τραπέζι που θα γινόταν ούτως ή άλλως.

Και δυο φίλες παντρεεμενες που έχω έκαναν τραπέζι για να γνωριστούν οι γονείς τους μεταξύ τους και μετά εμφανίστηκε ο καθένας σε παππούδες και θείους του άλλου. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να γίνει αλλιώς σε ανθρώπους αυτών των γενεών, χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνώ. Τα δικά μας παιδιά πιθανώς θα πηγαίνουν για καφέ με τη θεία τους και τον εκάστοτε φίλο, αλλά για τη γενιά των παππούδων μας δεν είναι τόσο απλό να γνωρίζουν τον καθένα. Και για να κλείσω, μια φίλη μου όταν αποφάσισε να συζήσει με τον φίλο της θα ανακαίνιζαν ένα διαμέρισμα της οικογένειάς της για να μείνουν. Οι γονείς της βοηθούσαν στις εργασίες με τους μαστόρους κλπ και το ζευγάρι έλεγε και στους γονείς του άντρα να πάνε να δουν το σπίτι και τις εργασίες. Και είπαν οι άνθρωποι ότι δεν μπορούν να πάνε στο διαμέρισμα της άλλης οικογένειας χωρίς να έχουν γνωριστεί και κανόνισαν τραπέζι και γνωρίστηκαν. Χωρίς δαχτυλίδι κλπ αλλά τραπέζι έγινε. Δεν μου φαίνεται παράλογο που το ήθελαν, για τα δεδομένα αυτών των γενεών και με δεδομένο το ελληνικό φαινόμενο που το ζευγάρι μένει σε διαμέρισμα των γονέων. Ούτε αυτοί είχαν εμφανιστεί πάντως σε θείους κλπ πριν γνωριστούν οι γονείς μεταξύ τους.

 

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Οικογένειες παλαιών αρχών φαίνεται ότι υπάρχουν πολλές. Νομίζω ότι όσοι είναι απ έξω, δεν μπορούν να το φανταστούν κ να συλλάβουν τις διαστάσεις κ νομίζουν ότι απλώς αν μια φορά σηκώσεις τη φωνή όλα λύνονται. 

 

Σ' αυτό συμφωνώ και είναι μια μάστιγα ήδη από όταν είσαι έφηβος, μετά φοιτητής κλπ. Σου λένε όλοι "πες το τάδε στους γονείς σου, πες ότι είσαι μεγάλη πια, πες τους ότι είσαι ενήλικη, τι θα κάνουν θα σε διώξουν;" κλπ και δεν καταλαβαίνουν ότι εκείνοι μάλλον απλά είχαν πιο χαλαρούς γονείς εφόσον όλα αυτά έπιασαν και ότι κάποιοι άλλοι απλά βρίσκουν τοίχο. Ακόμα και στο χαζό παράδειγμα με το χρώμα του δωματίου στα 18 που ανέφερα, υποχώρησα γιατί ήξερα ότι αν επέμενα για το χρώμα που ήθελα, απλά δεν θα παίρναμε τίποτα και θα εμενα με το παιδικό μου...

[xaroumenh mama]

πρίν από 18 λεπτά , little lamb είπε:

Κάπου έχει μπερδευτεί η συζήτηση. Εγώ δεν λέω ούτε ότι είναι σωστό ούτε ότι πρέπει κάποιος να κρύβει τη μακροχρόνια σχέση, ούτε ότι για να συζήσει πρέπει να γνωρίσει τον άλλο όλο το σόι. Αλλά ας πούμε στον παππού του ή στη γιαγιά του δεν νομίζω να εμφανισε κανείς σχέση που δεν είναι ακόμα μακροχρόνια/δεν φαίνεται να τείνει για μακροχρόνια. Τα δικά μας παιδιά ναι θα μπορούν να εμφανίσουν γιατί ήδη οι γονείς μας είναι πιο χαλαροί από τους σημερινούς 90ρηδες και εκτός αυτού εμείς είμαστε πιο αποφασιστικοί απέναντι στους γονείς μας και θα υποστηρίξουμε τα παιδιά μας, εν αντιθέσει με τους γονείς μας που ακόμα λογοδοτούν στους δικούς τους γονείς. Τώρα για πιο μακρινούς συγγενείς, πραγματικά δεν καταλαβαίνω πού είναι το "κρύψιμο"; Θα γνώριζε κανείς τη σχέση του πχ στα αδέρφια των παππούδων του αν δεν είναι μακροχρόνια ή πάνε για γάμο; Ή πριν γνωριστούν οι γονείς του ζευγαριού μεταξύ τους; Υποθέτω όχι. Οπότε ούτως ή άλλως πρώτα γίνεται η γνωριμία των οικογενειών (οικογενειών εννοώ γονέων των δύο πλευρών, όχι όλο το σόι), και μετά με τους υπόλοιπους. Επομένως συνήθως δεν υπάρχει κάποια περίσταση πριν γνωριστούν οι γονείς, που να πρέπει να τον "κρύψεις" από άλλους. Πού υπάρχει περίπτωση να συναντήσει την αδερφή της γιαγιάς ας πούμε πριν γνωριστουν οι γονείς, ώστε να χρειαστεί να τον "κρύψεις"; Συνήθως πρώτα θα γνωριστούν οι γονείς και μετα όλοι οι άλλοι.

Εντάξει ίσως κάποια πράγματα δεν τα καταλαβαίνω και μου φαίνονται απλά γιατί σ'εμας έγιναν πιο εύκολα και γρήγορα κ δεν χρειάστηκε να προβληματιστουμε. Γνώρισα τον άντρα μου στα 25-26, όταν τα είχαμε 3 μήνες -δηλαδή πριν το μαθει κανείς πέραν της αδερφής μου και φίλων- βρήκα δουλειά σε άλλη πόλη όπου ήρθε κι έμεινε μεγάλα διαστήματα σαν να συζουμε, επέστρεψα στα 26-27 για 6 μήνες στην Αθήνα (τότε μόνο ήταν λίγο πιο δύσκολο το ότι δεν το ήξεραν οι γονείς μου) και ξαναεφυγα για άλλους 6 μήνες σε άλλη πόλη όπου ξαναερχοταν ο άντρας μου μεγάλα διαστήματα. Τότε είπαμε ότι πρέπει να το μάθουν όταν γυρίσω Αθήνα κι έτσι έγινε. Γνωρίστηκε ο ένας με τους γονείς του αλλου (ο άντρας μου με τους δικούς μου τυχαία αλλά ούτως η άλλως θέλαμε), πέρασε ξανά εξάμηνο έτσι, όπου ούτως ή άλλως δεν προέκυψε κάποια περίσταση όπου θα μπορούσε να συναντήσει πιο μακρινούς συγγενείς, και μετά αποφασίσαμε ότι θα πάμε για γάμο σε κάνα χρόνο, αρχίσαμε να φτιάχνουμε το σπίτι κ να οργανώνουμε τον γάμο και τότε έγινε και το τραπέζι όπου γνωρίστηκαν μεταξύ τους οι γονείς μας (με την περίφημη σουμάδα!) Τότε ειπώθηκε και σε θείους κλπ ότι ετοιμάζομαι για γάμο και σιγά σιγά τον γνωρισαν όλοι. Έγινε πολύ απλά και φυσικά δηλαδή αν εξαιρέσουμε το τελετουργικό πρωτόκολλο της βραδιάς της γνωριμιας. Αλλά η μάνα μου έχει κάνει πολύ πιο παρεμβατικα πράγματα από αυτές τις γραφικότητες και σε πολύ πιο χαζά θέματα οπότε οι σουμαδες κλπ ήταν απλά γελοίο. (Τι να πρωτοθυμηθω, ότι στα 18 που αλλάξαμε το δωμάτιό μου δεν με άφηνε να διαλέξω χρώμα (μιλαμε για παστέλ χρώματα, οχι μαύρους τοίχους ξερω'γω) κι επέμενε μέσα στο μαγαζί για το δικό της και υποχώρησαν τελικα, ότι στα 20+ μου'κανε ιστορία για το πώς θα πήγαινα 15αυγουστο στην εκκλησία του χωριού χωρίς τσάντα ή ότι στα 29, παντρεμένη κι έγκυος πάλι έγινε θέμα σε μαγαζί με υφάσματα για το τι χρώμα σεντόνια θα κεντήσει για το μωρό; ) Τα'γραψα και λίγο για να γελάσετε. Οπότε οι γραφικότητες των εθίμων στο τραπέζι της γνωριμιας ήταν απλά αφορμή για καζουρα και χαβαλε σ'ένα τραπέζι που θα γινόταν ούτως ή άλλως.

Και δυο φίλες παντρεεμενες που έχω έκαναν τραπέζι για να γνωριστούν οι γονείς τους μεταξύ τους και μετά εμφανίστηκε ο καθένας σε παππούδες και θείους του άλλου. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να γίνει αλλιώς σε ανθρώπους αυτών των γενεών, χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνώ. Τα δικά μας παιδιά πιθανώς θα πηγαίνουν για καφέ με τη θεία τους και τον εκάστοτε φίλο, αλλά για τη γενιά των παππούδων μας δεν είναι τόσο απλό να γνωρίζουν τον καθένα. Και για να κλείσω, μια φίλη μου όταν αποφάσισε να συζήσει με τον φίλο της θα ανακαίνιζαν ένα διαμέρισμα της οικογένειάς της για να μείνουν. Οι γονείς της βοηθούσαν στις εργασίες με τους μαστόρους κλπ και το ζευγάρι έλεγε και στους γονείς του άντρα να πάνε να δουν το σπίτι και τις εργασίες. Και είπαν οι άνθρωποι ότι δεν μπορούν να πάνε στο διαμέρισμα της άλλης οικογένειας χωρίς να έχουν γνωριστεί και κανόνισαν τραπέζι και γνωρίστηκαν. Χωρίς δαχτυλίδι κλπ αλλά τραπέζι έγινε. Δεν μου φαίνεται παράλογο που το ήθελαν, για τα δεδομένα αυτών των γενεών και με δεδομένο το ελληνικό φαινόμενο που το ζευγάρι μένει σε διαμέρισμα των γονέων. Ούτε αυτοί είχαν εμφανιστεί πάντως σε θείους κλπ πριν γνωριστούν οι γονείς μεταξύ τους.

 

 

Σ' αυτό συμφωνώ και είναι μια μάστιγα ήδη από όταν είσαι έφηβος, μετά φοιτητής κλπ. Σου λένε όλοι "πες το τάδε στους γονείς σου, πες ότι είσαι μεγάλη πια, πες τους ότι είσαι ενήλικη, τι θα κάνουν θα σε διώξουν;" κλπ και δεν καταλαβαίνουν ότι εκείνοι μάλλον απλά είχαν πιο χαλαρούς γονείς εφόσον όλα αυτά έπιασαν και ότι κάποιοι άλλοι απλά βρίσκουν τοίχο. Ακόμα και στο χαζό παράδειγμα με το χρώμα του δωματίου στα 18 που ανέφερα, υποχώρησα γιατί ήξερα ότι αν επέμενα για το χρώμα που ήθελα, απλά δεν θα παίρναμε τίποτα και θα εμενα με το παιδικό μου...

Εγω πάλι στο πατρικό μου σπίτι δεν είχα ποτέ δικαιώματα μόνο υποχρεώσεις.. Ο μπαμπάς ήταν μπογιατζής ποτέ εννοείται δε με ρωτούσε τι χρώμα θα βάψει το δωμάτιο μου ούτε καν να πω την γνώμη μου δε μπορούσα... Κ έμπαινε κ στο δωμάτιο μου με το έτσι θέλω... Και όταν μου ξέφευγε κ του έλεγα χτυπά την πόρτα πρώτα... Μου απαντούσε αν βγάλω τη πόρτα κ τη χτυπήσω πάνω σου θα σου πω εγώ που θα μου πεις μέσα στο σπίτι μου να χτυπάω τη πόρτα για να μπω σε ένα δωμάτιο...!!! 

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Το θελα είναι, γιατί να πρέπει να αποφασίζεις με κριτήριο αυτό. Σοβαρα δηλαδή  γιατί πρέπει να κρύβεις ότι στα 25 σου μένεις με κάποιον για να μην το μάθει η 80χρονη θεια της μάνας σου, από την οποία σε χωρίζουν δυο γενιές; φυσικά κ δεν ειναο δυνατόν να το κρύβεις χωρίς να λες ψέματα. ένα ζευγάρι σε σοβαρή μακροχρόνια σχέση δεν γίνεται να κρύβεται. άσε που το ψέμα δεν αρέσει σε όλους πχ ο άντρας μου κυριολεκτικά έχει τρομάξει από την ευκολια της οικογένειας μου να λέει ψέματα για διαφορα πράγματα και να τον εμπλέκουν κ εκείνον και δεν τον ενθουσιάζει η ιδέα ότι το έχουμε τόσο αυθόρμητο κ φυσικό.  (εγω δεν λέω ψέματα αλλά κρύβω πράγματα που θεωρώ ότι θα τον ανησυχήσουν ή θα φέρουν αναστάτωση, όχι σοβαρα αλλά χαζά)

@xaroumenh mama συλλυπητήρια για τον μπαμπά σου. Οικογένειες παλαιών αρχών φαίνεται ότι υπάρχουν πολλές. Νομίζω ότι όσοι είναι απ έξω, δεν μπορούν να το φανταστούν κ να συλλάβουν τις διαστάσεις κ νομίζουν ότι απλώς αν μια φορά σηκώσεις τη φωνή όλα λύνονται. 

Μπορεί να λυθεί αλλά θέλει πολύ δύναμη ψυχής αποφασιστηκοτητα και συνέπεια φυσικά... Είναι στο χέρι μας αν κάτι δε μας αρέσει να πατήσουμε πόδι να είμαστε σίγουροι για τις αποφάσεις μας και να μπορέσουμε να τις κάνουμε κ φυσικά να δεχτούμε κ τις συνέπειες που θα έχουν οι αποφάσεις μας... 

Εγω πλέον πάω βέβαια και σε ψυχολόγο,κ με έχει βοηθήσει πάρα πολύ μπορώ να πω.. Τώρα απλά προσπαθώ να πατήσω στα πόδια μου και να διεκδικώ τις αποφάσεις μου για τον εαυτό μου πάνω από όλα το ποιο δύσκολο για εμένα για να δούμε όμως θα τα καταφέρω....!!!! 

[little lamb]

πρίν από 8 λεπτά , xaroumenh mama είπε:

Εγω πάλι στο πατρικό μου σπίτι δεν είχα ποτέ δικαιώματα μόνο υποχρεώσεις.. Ο μπαμπάς ήταν μπογιατζής ποτέ εννοείται δε με ρωτούσε τι χρώμα θα βάψει το δωμάτιο μου ούτε καν να πω την γνώμη μου δε μπορούσα... Κ έμπαινε κ στο δωμάτιο μου με το έτσι θέλω... Και όταν μου ξέφευγε κ του έλεγα χτυπά την πόρτα πρώτα... Μου απαντούσε αν βγάλω τη πόρτα κ τη χτυπήσω πάνω σου θα σου πω εγώ που θα μου πεις μέσα στο σπίτι μου να χτυπάω τη πόρτα για να μπω σε ένα δωμάτιο...!!! 

 

Πω πω κρίμα... Ακραίες καταστάσεις, ας μην παραπονιέμαι!

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 51 λεπτά , little lamb είπε:

Οπότε ούτως ή άλλως πρώτα γίνεται η γνωριμία των οικογενειών (οικογενειών εννοώ γονέων των δύο πλευρών, όχι όλο το σόι), και μετά με τους υπόλοιπους. Επομένως συνήθως δεν υπάρχει κάποια περίσταση πριν γνωριστούν οι γονείς, που να πρέπει να τον "κρύψεις" από άλλους. Πού υπάρχει περίπτωση να συναντήσει την αδερφή της γιαγιάς ας πούμε πριν γνωριστουν οι γονείς, ώστε να χρειαστεί να τον "κρύψεις"; Συνήθως πρώτα θα γνωριστούν οι γονείς και μετα όλοι οι άλλοι.

 

Ή απλά λες στους γονείς "θα βγω σήμερα με το Γιάννη πάλι, φαίνεται να γίνεται πιο σοβαρό", και κάποια στιγμή σου χτυπάει και την πόρτα να σε πάρει από το σπίτι και λέει και μια καλησπέρα χωρίς να υποστεί ανάκριση, ή εσύ το ίδιο από το σπίτι του, ή σταματάτε μαζί πηγαίνοντας βόλτα το Πάσχα να πείτε ένα Χρόνια Πολλά στη γιαγιά, χωρίς να πρέπει να γίνει κανένα επίσημο "γνώρισμα"; Όπως θα γινόταν και με έναν καλό φίλη ή φίλη, απλά και φυσικά. Λέω εγώ ... 

[Έσπερος]

πρίν από 5 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Ή απλά λες στους γονείς "θα βγω σήμερα με το Γιάννη πάλι, φαίνεται να γίνεται πιο σοβαρό", και κάποια στιγμή σου χτυπάει και την πόρτα να σε πάρει από το σπίτι και λέει και μια καλησπέρα χωρίς να υποστεί ανάκριση, ή εσύ το ίδιο από το σπίτι του, ή σταματάτε μαζί πηγαίνοντας βόλτα το Πάσχα να πείτε ένα Χρόνια Πολλά στη γιαγιά, χωρίς να πρέπει να γίνει κανένα επίσημο "γνώρισμα"; Όπως θα γινόταν και με έναν καλό φίλη ή φίλη, απλά και φυσικά. Λέω εγώ ... 

@little lamb κάτι τέτοιο λέω εγω. ή πχ που λες για το σόι. πας τριήμερο στο χωριό σου με τον φίλο σου, όταν λείπουν οι γονείς σου, αλλά στο χωριό θα σε δουν οι γείτονες, η θεια σου, η γθαγια σου κλπ. Δεν θα κανεις κάποια ανακοίνωση, απλώς θα σε δουν με τον φίλο σου κ θα καταλάβουν. Τόσο απλα. ή κανεις ένα πάρτι σπίτι κ φυσικά μεταξύ των φίλων είναι κ το πρόσωπο κ θα συμπεριφέρεστε όντως σαν ζευγάρι κ όχι σαν ξένοι μην τυχόν κ το καταλάβουν οι γονείς. 

πρίν από 44 λεπτά , xaroumenh mama είπε:

Μπορεί να λυθεί αλλά θέλει πολύ δύναμη ψυχής αποφασιστηκοτητα και συνέπεια φυσικά... Είναι στο χέρι μας αν κάτι δε μας αρέσει να πατήσουμε πόδι να είμαστε σίγουροι για τις αποφάσεις μας και να μπορέσουμε να τις κάνουμε κ φυσικά να δεχτούμε κ τις συνέπειες που θα έχουν οι αποφάσεις μας... 

Εγω πλέον πάω βέβαια και σε ψυχολόγο,κ με έχει βοηθήσει πάρα πολύ μπορώ να πω.. Τώρα απλά προσπαθώ να πατήσω στα πόδια μου και να διεκδικώ τις αποφάσεις μου για τον εαυτό μου πάνω από όλα το ποιο δύσκολο για εμένα για να δούμε όμως θα τα καταφέρω....!!!! 

Το θέμα είναι αν σε απασχολεί ή όχι το τίμημα. Εγω θεωρώ για μένα ότι οκ οι γονείς κου ήταν καταπιεστικοι αλλά όχι σε βαθμό που να ήθελα να μην μου ξαναμιλήσουν. Όμως ακόμα κ τψρα με προβληματίζει το γεγονός ότι αν είναι να κάνουμε κάτι που θα δυσαρεστήσει τη μαμα μου, θα το σκεφτώ πολύ κ θα προσπαθήσω πάρα πολύ να το αποφύγω, ενώ αν είναι κάτι που θα δυσαρεστηθεί ο άντρας μου θα το θεωρήσω δική του ιδιορρυθμία που δεν είναι βολικός. Ή ακόμα χαζά πράγματα μπορεί πχ να περάσουμε ένα πρωινό φτιάχνοντας κάτι για το σπίτι κ να ξεπατωθούμε κ δεν θα το πω στους γονείς μου γιατί ξέρω ότι δεν θα τους αρέσει γιατί δεν θέλουν να κάνω δουλειές κ να κουράζομαι κ ο άντρας μου παρεξηγείται που θέλω την έγκριση τους ακόμα κ στο τι θα κάνουμε στο σπίτι μας. Γενικώς αυτό που με δυσκολεύει δεν είναι το πώς θα διαχειριστώ την καταπίεση σ εμένα, τόσα χρόνια είχα μάθει να την παρακάμπτω, αλλά τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν παντρευτηκα κ αυτό μου έχει φέρει καβγάδες στο σπίτι.