Απώλεια μητέρας - Διαχείριση πένθους

[Yovanna]

Just now, μαγιοπουλας said:

Θλιψη ναι.ενοχες γιατι?έκανες πολύ αγώνα.δεν ηταν στο χέρι σου .ανέβηκες το δικο σου γολγοθα

Ε δεν προσπαθούσα και καμία δεκαετία. Στα 36 ξεκίνησα προσπάθειες και έμεινα στα 39.

[μαγιοπουλας]

Just now, Yovanna είπε:

Ε δεν προσπαθούσα και καμία δεκαετία. Στα 36 ξεκίνησα προσπάθειες και έμεινα στα 39.

Μην συγχαίεις τα πραγματα.Ετσι σου τα φερε η ζωή.Η επιλογή του παιδιου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.Δεν επιλέγεις να κάνεις παιδί για να προλάβεις να το δει ο γονιος σου.

Κρίμα από τη μια αλλα ετσι είναι η ζωή.

Έκανες αυτό που πιστευες σωστό με τις συγκεκριμένες συνθήκες.

[annoulen]

1 ώρα πρίν, student είπε:

......

Προσπάθησε να σκεφτείς τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη πέρα από την κατανόηση και το μοίρασμα αυτής της κατάστασης που βρίσκεσαι..Πω κις θέλεις να ζεις και να υπάρχεις μέσα σε όλο αυτό? Θέλεις πραγματικά να σε καταβάλει? Τι νόημα έχει για εσένα όλος αυτός ο πόνος? 

....... Νομίζω ότι μπορείς οποιαδήποτε στιγμη να φέρεις στο νου σου και όλα τα ομορφα. Τα συναισθήματα θα αλλάξουν και ίσως να φέρουν και χαμόγελο. 

Μπορείς να τον τιμάς κάθε μέρα με χαρούμενες σκέψεις και όχι με την απουσία του. Γιατί η ουσία είναι αυτή και όχι ότι έφυγε. 

Δεν ξέρω εάν μπορώ να απαντήσω σε όλα σου τα ερωτήματα. Η ανάρτηση του θέματός μου είχε  στόχο να βρει κ άλλους συμπάσχοντες. Πιο πολύ για να δω εάν και άλλοι νιώθουν έτσι ή αν είμαι εγώ η τρελή που "ακόμα στεναχωριέμαι για τη μητέρα μου". Δεν ξέρω αυτό το "ακόμα" εάν είναι πολύ, δεν είναι ούτε 6 μήνες, θεωρώ ότι είναι φρέσκο. Γι αυτό είμαι διστακτική για ψυχολόγο/ψυχίατρο, για να απαντήσω και στην @ΑΡΓΚ, θεωρώ ότι χρειάζομαι χρόνο ακόμα, δεν ξέρω πόσο. Δεν είναι μόνο η απώλεια, είναι κ όλος ο αγώνας που κάναμε. Τα όμορφα χρόνια που περάσαμε με τη μητέρα μου, έχουν επισκιαστεί από τους τελευταίους φρικτούς 18 μήνες,  με επιστέγασμα το τέλος. Θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα ισορροπήσει αυτό.  Δυστυχώς @student αυτήν την στιγμή για εμένα η ουσία είναι ότι ο πολυαγαπημένος μου άνθρωπος είναι εκεί που είναι. Δεν μπορώ να το δω διαφορετικά. 

 

Επίσης @ΑΡΓΚ, με κάλυψε η @Yovanna στα περισσότερα. Όμως : 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

το ότι οι γονείς μας γερνούν και πεθαίνουν, το ξέρουμε από παιδιά. Είναι μέρος της ζωής

ναι,  μέρος της ζωής είναι. αλλά πονάει. ναι, είμαι σχεδόν 50 ετών και με αξίωσε ο Θεός να κάνω στα 40 το πρώτο μου παιδί και στα 41,5 το δεύτερο, και σχετικά εύκολα. Ε, και ? Όταν για έναν άνθρωπο, τη μητέρα σου, από εκεί που ήταν μια χαρά, ξαφνικά σου λένε "προσδόκιμο ζωής 6 -12 μήνες", χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου ή όχι ? Και να παλεύεις να το "ξεχειλώσεις" αυτό το προσδόκιμο, για να είναι ο άνθρωπός σου σε αυτόν τον κόσμο όσο περισσότερο γίνεται, με μία καλή ποιότητα ζωής. Και να υποκρίνεσαι ότι όλα πάνε καλά.

Προφανώς έχεις διαφορετικά βιώματα από εμένα και είσαι αρκετά σκληραγωγημένη, και δεν το λέω με επικριτική διάθεση, μακάρι να ήμουν κ εγώ πιο "σκληρή" κ να μπορούσα να εκλογικεύσω κάποια πράγματα. Γιατί δεν θα πόναγε τόσο.  

 

[μαγιοπουλας]

Just now, annoulen είπε:

Δεν ξέρω εάν μπορώ να απαντήσω σε όλα σου τα ερωτήματα. Η ανάρτηση του θέματός μου είχε  στόχο να βρει κ άλλους συμπάσχοντες. Πιο πολύ για να δω εάν και άλλοι νιώθουν έτσι ή αν είμαι εγώ η τρελή που "ακόμα στεναχωριέμαι για τη μητέρα μου". Δεν ξέρω αυτό το "ακόμα" εάν είναι πολύ, δεν είναι ούτε 6 μήνες, θεωρώ ότι είναι φρέσκο. Γι αυτό είμαι διστακτική για ψυχολόγο/ψυχίατρο, για να απαντήσω και στην @ΑΡΓΚ, θεωρώ ότι χρειάζομαι χρόνο ακόμα, δεν ξέρω πόσο. Δεν είναι μόνο η απώλεια, είναι κ όλος ο αγώνας που κάναμε. Τα όμορφα χρόνια που περάσαμε με τη μητέρα μου, έχουν επισκιαστεί από τους τελευταίους φρικτούς 18 μήνες,  με επιστέγασμα το τέλος. Θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα ισορροπήσει αυτό.  Δυστυχώς @student αυτήν την στιγμή για εμένα η ουσία είναι ότι ο πολυαγαπημένος μου άνθρωπος είναι εκεί που είναι. Δεν μπορώ να το δω διαφορετικά. 

 

Επίσης @ΑΡΓΚ, με κάλυψε η @Yovanna στα περισσότερα. Όμως : 

ναι,  μέρος της ζωής είναι. αλλά πονάει. ναι, είμαι σχεδόν 50 ετών και με αξίωσε ο Θεός να κάνω στα 40 το πρώτο μου παιδί και στα 41,5 το δεύτερο, και σχετικά εύκολα. Ε, και ? Όταν για έναν άνθρωπο, τη μητέρα σου, από εκεί που ήταν μια χαρά, ξαφνικά σου λένε "προσδόκιμο ζωής 6 -12 μήνες", χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου ή όχι ? Και να παλεύεις να το "ξεχειλώσεις" αυτό το προσδόκιμο, για να είναι ο άνθρωπός σου σε αυτόν τον κόσμο όσο περισσότερο γίνεται, με μία καλή ποιότητα ζωής. Και να υποκρίνεσαι ότι όλα πάνε καλά.

Προφανώς έχεις διαφορετικά βιώματα από εμένα και είσαι αρκετά σκληραγωγημένη, και δεν το λέω με επικριτική διάθεση, μακάρι να ήμουν κ εγώ πιο "σκληρή" κ να μπορούσα να εκλογικεύσω κάποια πράγματα. Γιατί δεν θα πόναγε τόσο.  

 

Μου έλεγε η .μητερα μου οτι όταν πέθανε η γιαγιά μου( την έχασε σε σύντομο χρονικό διαστημα) οτι έπαιρνε τηλ στο πατρικό της σαν να περιμενε οτι εκείνη θα απαντουσε.

Ηταν 65 χρονων περίπου όταν πέθανε.Εγω ημουν περίπου δυόμισι.Με είχε αφήσει σε μια εξαδέλφη της για να μπορεί να τρέχει στα,νοσοκομεία. Το πιστεύετε ότι έχω απο τη μια μια στεναχωρη αίσθηση απροσδιοριστη?

Νιωθω οτι θα επρεπε να βαλει κ τη λογικη της κάτω να με προστατέψει.Το 1999 χάσαμε την αδερφή της μια εβδομάδα μετά το μεγαλο σεισμο.Με πηραν τηλ κ μουωειπακ ότι πέθανε ξαφνικά στο γραφείο της.Ειχε παθει οξύ έμφραγμα δυο λεπτά με τα πόδια από την καρδιολογικη κλινική που ήταν δίπλα από το γραφείο της.Δεν πίστευα στα αυτιά μου.Ειχαν παει να προσφέρουν βοηθεια η μάνα μου με τον αδερφό μου στους σεισμοπαθείς.Δεν μπορούσε να συνέλθει για πολλες ώρες. Ειχε ταβλιαστει κυριολεκτικά.Ημασταν ώρες με γιατρό στο σπιτι κ προσπαθούσα να την συνέφερε με τα λόγια μου.Αδειασα εκεινη την ημέρα.Δεν έχασα ουτε δακρυ ποτε για τη θεία μου.εβγαλα ο.τι είχα κ δεν είχα να το δώσω στην μαμα μου.Μου ειπε οτι εχασε τον τελευταίο κρίκο που την σενεδεε με την οικογένεια της.Ακολουθησαν μήνες κόλασης στο σπιτι.Δεν μπορούσε να διαχειριστεί την απώλεια. Μαυρισε κ την δικη μας την ψυχή.Επρεπε να είχε βάλει φρένο ομως καπου Κ να μας στηρίξει κι εμάς. 

Η κουμπάρα μου έχασε τον πατέρα της σε μεγάλη ηλικία μετα απο επτα χρόνια μάχη με το Αλτσχαιμερ.Τα παιξε τελείως.πηγε κ τον περιποίησης με τον ανθρώπο του γραφείου πριν την ταφη.Φορουσε μαύρο καλσόν κ μακρυμανικα ρουχα κατακαλοκαιρο ,νυστέψε κ έκανα όσα επέβαλε η θρησκεία.

Πριν τρία χρονια έχασε τη μαμα της απο ανακοπηωπολυ καλή μου φίλη.Δυο Γενάρη ηταν.Πολυ αγριο πραγμα .μέσα στο σπιτι της σε τραπέζι οικογενειακό.Επιασε παφο κι αυτή.Τηρησε όλα τα άγρια είμαι της θρησκείας μας κ αυτή κ δεν εχει περασει μερα απο τότε που να μην πηγαίνει καθε μερα στο μνήμα.Ακομη κ 15αυγουστο δεν ήθελε να λείπει γιατι ηταν ημέρα γιορτής κ θα ήθελε να πάει στη μαμα της .

Και οι τρεις περιπτώσεις πιστεύω ότι θα επρεπε να είχαν ζητήσει βοήθεια και γιατί όχι,αν και όταν απαραίτητο, να έπαιρναν κι ενα αντικαταθλιπτικο.Πιστευω οτι εδω θα χρειαζόταν.Ειμαι σιγουρη οτι κανενας απο τους ανθρώπους που έφυγαν δεν θα ήθελαν να βλέπουν τα παιδια τους να υποφέρουν.

Νιωθω οτι αυτόν τον πόνο πρέπει να τον περάσουμε όλοι μας,θα τον κουβαλάμε παντα αλλα κ οτι θα πρέπει να ξαναγράψουμε στα πόδια μας να προσφέρουμε σε αυτους που αγαπαμε .

[Mary1976]

Just now, annoulen είπε:

Δεν ξέρω εάν μπορώ να απαντήσω σε όλα σου τα ερωτήματα. Η ανάρτηση του θέματός μου είχε  στόχο να βρει κ άλλους συμπάσχοντες. Πιο πολύ για να δω εάν και άλλοι νιώθουν έτσι ή αν είμαι εγώ η τρελή που "ακόμα στεναχωριέμαι για τη μητέρα μου". Δεν ξέρω αυτό το "ακόμα" εάν είναι πολύ, δεν είναι ούτε 6 μήνες, θεωρώ ότι είναι φρέσκο. Γι αυτό είμαι διστακτική για ψυχολόγο/ψυχίατρο, για να απαντήσω και στην @ΑΡΓΚ, θεωρώ ότι χρειάζομαι χρόνο ακόμα, δεν ξέρω πόσο. Δεν είναι μόνο η απώλεια, είναι κ όλος ο αγώνας που κάναμε. Τα όμορφα χρόνια που περάσαμε με τη μητέρα μου, έχουν επισκιαστεί από τους τελευταίους φρικτούς 18 μήνες,  με επιστέγασμα το τέλος. Θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα ισορροπήσει αυτό.  Δυστυχώς @student αυτήν την στιγμή για εμένα η ουσία είναι ότι ο πολυαγαπημένος μου άνθρωπος είναι εκεί που είναι. Δεν μπορώ να το δω διαφορετικά. 

 

Επίσης @ΑΡΓΚ, με κάλυψε η @Yovanna στα περισσότερα. Όμως : 

ναι,  μέρος της ζωής είναι. αλλά πονάει. ναι, είμαι σχεδόν 50 ετών και με αξίωσε ο Θεός να κάνω στα 40 το πρώτο μου παιδί και στα 41,5 το δεύτερο, και σχετικά εύκολα. Ε, και ? Όταν για έναν άνθρωπο, τη μητέρα σου, από εκεί που ήταν μια χαρά, ξαφνικά σου λένε "προσδόκιμο ζωής 6 -12 μήνες", χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου ή όχι ? Και να παλεύεις να το "ξεχειλώσεις" αυτό το προσδόκιμο, για να είναι ο άνθρωπός σου σε αυτόν τον κόσμο όσο περισσότερο γίνεται, με μία καλή ποιότητα ζωής. Και να υποκρίνεσαι ότι όλα πάνε καλά.

Προφανώς έχεις διαφορετικά βιώματα από εμένα και είσαι αρκετά σκληραγωγημένη, και δεν το λέω με επικριτική διάθεση, μακάρι να ήμουν κ εγώ πιο "σκληρή" κ να μπορούσα να εκλογικεύσω κάποια πράγματα. Γιατί δεν θα πόναγε τόσο.  

 

 

Έξι μήνες  πάντως δεν είναι μεγάλο διάστημα για να πενθήσεις κάποιων τόσο κοντινό σου. 

Για μένα πενθησε όσο θες και μη σε νοιάζει τί σκέφτονται και τί λένε οι άλλοι. Αλλά αν δεις ότι το πένθος σε ρουφάει, ότι επηρεάζει τη λειτουργικότητα σου και έχει επιπτώσεις στα παιδιά σου και ότι η κατάσταση δεν βελτιώνεται  με τον καιρό αλλά είναι στάσιμη ή χειροτερεύει, πήγαινε σε έναν ειδικό. Δεν είναι κακό.

 

 

[student]

Just now, annoulen είπε:

Δεν ξέρω εάν μπορώ να απαντήσω σε όλα σου τα ερωτήματα.

Αυτά τα ερωτήματα είναι πιο πολύ για να απαντήσεις εσύ μέσα σου και όχι απαραίτητα τώρα αλλά οπότε και αν το νιώσεις.

Είναι ένα τράνταγμα και μια σκέψη του πως θα συνεχίσει η ζωή αγκαλιά με τον πόνο. Υπάρχουν πολλές παραδοχές γι αυτό. 

Ειναι όντως πολύ φρέσκο και σε θαυμάζω που βρίσκεις την δυναμη να το συζητάς και να το μοιράζεσαι. Είναι μεγάλο κατόρθωμα και αυτό θα το καταλάβεις αργότερα. Ο χρόνος όντως απαλύνει τον πόνο και πιστεύω ότι θα το νιώσεις. 

Ο αγαπημένος σου άνθρωπος είναι εκεί που είναι όπως λες και εσυ αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι ακριβώς όπως το λες, το θέμα είναι ο τρόπος που εσύ θα το σκέφτεσαι και πόσο θα σε τρώει μέσα σου. 

Φοβάσαι για το πως θα εξελιχθεί όλο αυτό μέσα σου ή είσαι χαμένη αυτή την στιγμή μέσα στο πένθος? 

Η ερώτηση δεν είναι για να απαντηθεί δημόσια προφανώς. 

 

[mama16]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

Θα έλεγα να μιλήσεις με ψυχίατρο και όχι με ψυχολόγο. Δεν είμαι γιατρός, αλλά έχω δει κατάθλιψη πολλές φορές γύρω μου. Δε μιλάς για φυσιολεγικές σκέψεις που ακολουθούν πένθος και είναι πολλοί μήνες. Έχω μεγαλώσει με μητέρα με κατάθλιψη, ειλικρινά σου μιλάω, τα παιδιά ξέρουν και θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να ξεπεράσουν το δικό τους τραύμα, αν το ξεπεράσουν ποτέ. Δυστυχώς. Χρειάζεσαι ιατρική βοήθεια. Θυμό προς το σύζυγο που δε συμπάσχει νιώθεις; 

 

Δε μετριέται η στεναχώρια με τη συγγένεια. Εσένα σε πόνεσε η απώλεια του πατέρα σου. Αν ο πατέρας μου πέθαινε σήμερα, καθόλου δε θα με απασχολούσε, μάλλον μια ενόχληση ότι θα έμπλεκα με διαδικαστικά νιώθω. Άλλος μπορεί να καταρρεύσει με μία ασθένεια, απώληση, χωρισμό. Δεν είναι όλες οι σχέσεις και οι συνθήκες ίδιες.

 

To προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα είναι κάπου μεταξύ 75 και 80 για άντρες, λίγο περισσότερο για τις γυναίκες (χονδρικά, δε θυμάμαι νούμερα) . Δεν μπορούμε να λέμε για έναν άνθρωπο άρα 77 ετών ότι δεν έχει έρθει γενικά η ώρα του. Μπορεί κάποιος να πεθάνει φυσικά και στα 60 και στα 90, ανάλογα με τα γονίδιά του, τον τρόπο ζωής και τελικά την τύχη. Αν κατάλαβα καλά,  η @annoulen είναι σχεδόν 50 ετών. Μία ηλικία που όσο και να πονάει η απώλεια ενός γονιού, είναι πια αναμενόμενη, όσο και να την απευχόμαστε. Δεν ξέρω, μου θυμίζει λίγο μία άλλη κουβέντα που είχαμε περί βιολογίας και περί του πώς ζούμε τη ζωή μας πλέον μέχρι μετά τα 30, πριν κάνουμε παιδιά, αν και η βιολογία δεν συμφωνεί πάντα. Κάπως αντίστοιχο μου φαίνεται και αυτό, το να κάνεις παιδιά στα 40 (που φυσικά και καλά κάνεις και είναι υπέροχο αν γίνεται) δεν αλλάζει τη βιολογία: στη δεκαετία των 40 είσαι εξορισμού μεσήλικας, και περιμένεις να αρρωστήσουν ή να πεθάνουν οι γονείς σου. Χαίρεσαι μεν αν τελικά ζήσεις αυτή την απώλεια και στα 60 και στα 70 αν γίνεται, αλλά δεν σοκάρεσαι επειδή δεν είχες προλάβει στα 50 να εξοικειωθείς με την ιδέα ότι οι γονείς πεθαίνουν. Άλλο να είσαι 20 και να λες "δεν πρόλαβε η μαμά να δει τα εγγόνια να μεγαλώνουν", που είναι σοκαριστικό και μη αναμενόμενο, άλλο να είσαι 50 όμως. Οι περισσότερες είστε μικρές εδώ και είναι και λίγο μακριά αυτές οι σκέψεις, αλλά ήδη στα 45 δε νομίζω να έχω φίλο συνομήλικο που να μην τρέχει ο ίδιος με θέματα υγείας, πόσο μάλλον οι γονείς του .

Και διαφωνώ με το ότι είναι κακό να εκλογικεύεις την απώλεια: το ότι οι γονείς μας γερνούν και πεθαίνουν, το ξέρουμε από παιδιά. Είναι μέρος της ζωής. Δεν είναι ένα τροχαίο που βρήκε το παιδί μας, το περιμένουμε και ευχόμστε να αργήσει απλά.

Συμφωνώ σε αυτά που λες, εμένα οι γονείς μου πχ είδαν εγγόνια απ' την ηλικία των 50χρονων, ίσως 49 η μητέρα μου. Όταν γέννησα την πρώτη μου κόρη η μητέρα μου ήταν 55 χρόνων. Ευτυχώς οι γονείς μου είχαν την τύχη να δουν κ τους γάμους των παιδιών τους κ έγγονια, εύχομαι βέβαια να δουν κ δισέγγονα όπως οι γιαγιάδες μου. Αν φύγουν απ' τη ζωή (πράγμα που απευχομαι για πολλά χρόνια ακόμα) τουλάχιστον θα ξέρω ότι είχαν την τύχη να μας μεγαλώσουν κ να κάνουμε κ εμείς τις δικές μας οικογένειες.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 59 λεπτά , annoulen είπε:

Προφανώς έχεις διαφορετικά βιώματα από εμένα και είσαι αρκετά σκληραγωγημένη, και δεν το λέω με επικριτική διάθεση, μακάρι να ήμουν κ εγώ πιο "σκληρή" κ να μπορούσα να εκλογικεύσω κάποια πράγματα. Γιατί δεν θα πόναγε τόσο.  

 

 

Έτοιμος για να πονέσει δεν είναι ποτέ κανένας. Ίσως είμαι πιο "υποψιασμένη" και πιο βιαστική στο να ζητήσει βοήθεια, λόγω πολύ άσχημων εμπειριών από την οικογένειά μου. Μου έχει τύχει δηλαδή να αναρωτιέμαι αν το παιδί έχει νευρική ανορεξία και δεν πολυτρώει, και να σκέφτομαι ραντεβού σε ειδικό, και από την άλλη να υπάρχει φίλη που η κόρη της τρέφεται με ένα μήλο ένα μήνα και είναι περήφανη που το παιδί είναι αποφασιστικό. Έχω στο παρελθόν τρομάξει από προβλήματα που κουκουλώθηκαν και μεγαλώσαν, και προτιμάω να πετάξω τα 50 και 100 ευρώ, να ακούσω τετριμμένες συμβουλές, παρά να αναρρωτιέμαι αν κάτι μεγαλώνει σαν πρόβλημα συμπεριφοράς και εγώ το αγνοώ.

Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω πώς νιώθεις. Ίσα ίσα, αυτό το "είναι άδικο να μας συμβεί αυτό" που βγάζουν οι αναρτήσεις σου, δεν ξέρεις πόσο το καταλαβαίνω. Για εμένα, απλώς δεν υπήρξε ανακούφιση μέχρι να αποδεχτώ ότι η ζωή είναι άδικη, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω.

[chocolate_eater]

8 hours ago, annoulen said:

Και όσον αφορά την ενσυναίσθηση που λέει η @Fenia27,  μήπως θα έπρεπε και οι άλλοι να την έχουν? 

 

 

Ναι, θα έπρεπε. Είναι βέβαια θέμα κουλτούρας και ανθρώπου......πολλοί άνθρωποι ειδικά στην Ελλάδα, για κάθε πιθανή κατάσταση έχουν την τάση να λένε πιο πολλά απ'όσα χρειάζεται....κι όταν λέγονται πολλά, είναι και πιθανότερο να λεχθεί κάτι πιο φάουλ, πιο αδιάκριτο, πιο ακατάλληλο. Αλλά οι περισσότεροι το κάνουν διότι οι περισσότεροι το περιμένουν.....αν τύχει και είσαι λίγο διαφορετικός, την πάτησες. Αλλά από την άλλη, αν όντως σε ενδιαφέρει η σχέση σου με έναν άνθρωπο, καλό είναι να λες τι σε ενοχλεί....μερικοί άνθρωποι έχουν μια εντυπωσιακή ικανότητα να γίνονται καλύτεροι, αλλά δε μπορούν να μαντέψουν απο πριν τι σε πειράζει. Τώρα, αν το λέει μια αδιάφορη θεία ΟΚ....μπορείς και να το προσπεράσεις.

8 hours ago, annoulen said:

@Annitamik

@mama16

@ΑΡΓΚ

σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Αναφορικά με τον ψυχολόγο, εάν δεν πιστεψω ότι χρειάζεται, και αν πάω με το ζόρι, θεωρώ ότι δεν έχει νόημα. 

Είχα παλαιότερα μία "κουφή" εμπειρία με ψυχολόγο, είχα πάει τον μικρό μου γιο για να δούμε μπας και αντιμετωπίσουμε την δυσκοιλιότητά του (ναι το είχα κάνει και αυτό) και κάναμε 5 συνεδρίες με αερολογίες και χάσιμο χρόνου και χρημάτων. Το παιδί διορθώθηκε με την διατροφή. Προφανώς δεν ήταν και ο κατάλληλος αλλά διστάζω πάλι να εμπλακώ σε τέτοιες διαδικασίες. 

 

Εννοείται οτι δεν υπάρχει κανένα ώφελος να πας, αν δεν το θέλεις. Ο ψυχολόγος δεν είναι γιατρός, είναι σχέση....και κανείς δε μπορεί να μπει σε μία σχέση αν δε θέλει. Η απάντησή μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση παρότρυνση να πας με το ζόρι για θεραπεία, απλώς επειδή διέκρινα οτι υπάρχει μία λίγο λανθασμένη βάση σχετικά με τη σημειολογία του να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια, πιθανόν ίσως και λόγω της προηγούμενης κακής σου εμπειρίας.

3 hours ago, Yovanna said:

Το ότι κάναμε παιδί στα 40 και οι γονείς μας δεν πρόλαβαν να τα χαρούν, δεν μειώνει τον πόνο , ότι ήταν δηλαδή ήδη 70 όταν έφυγαν , αντίθετα,  σε μένα τουλάχιστον έχει προσθέσει και ενοχές στην θλίψη , γιατί ΄δεν έδωσα πιο νωρίς εγγονάκι στον μπαμπά μου που τόσο το λαχταρούσε.

 

Αυτά δυστυχώς ειναι τα αποτελέσματα των checklist και προσδοκιών που βάζει η ελληνική οικογένεια στα παιδιά της....τι σημαίνει "δεν έδωσες εγγονάκι στο μπαμπά σου"; Εντάξει, είμαι σίγουρος κάτι σημαίνει για σένα αυτό, αλλά ομολογώ οτι μου κλωτσάει πολύ άσχημα να ακούω κάτι τέτοιο και δε μπορώ να το καταλάβω καθόλου. Μιλάμε για ψυχολογικά θέματα, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε και για τις γενεσιουργές αιτίες μερικών, διότι δυστυχώς δεν είναι μόνο "πένθος" όλα αυτά....είναι πολλά άλλα θέματα που έρχονται και μεγαλώνουν μέσα στο πένθος που υπάρχει από κάτω. Και χωρίς βοήθεια δύσκολα ξεκαθαρίζονται....

[Yovanna]

Just now, chocolate_eater said:

Αυτά δυστυχώς ειναι τα αποτελέσματα των checklist και προσδοκιών που βάζει η ελληνική οικογένεια στα παιδιά της....τι σημαίνει "δεν έδωσες εγγονάκι στο μπαμπά σου"; Εντάξει, είμαι σίγουρος κάτι σημαίνει για σένα αυτό, αλλά ομολογώ οτι μου κλωτσάει πολύ άσχημα να ακούω κάτι τέτοιο και δε μπορώ να το καταλάβω καθόλου. Μιλάμε για ψυχολογικά θέματα, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε και για τις γενεσιουργές αιτίες μερικών, διότι δυστυχώς δεν είναι μόνο "πένθος" όλα αυτά....

Δεν είναι έτσι. Οι γονεις μου δεν μου είπαν ποτέ να παντρευτώ ή να κάνω παιδιά, ούτε αγχώθηκαν ποτέ, παρότι έβλεπαν ότι ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε μέχρι τα 35 τουλάχιστον . Και αν δεν ήταν το βιολογικό ρολόι, ακόμη δεν θα με είχε απασχολήσει. Όμως ξέρω ότι ο μπαμπάς μου λαχταρούσε εγγονάκι και θα ήθελα πολύ είτε εγώ είτε η αδερφή μου να είχαμε κάνει νωρίτερα για να τα χαρεί και να τον χαρούν. Φυσικά δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα 'έφευγε τόσο νωρίς. 

[annoulen]

12 ώρες πρίν, student είπε:

......πως θα συνεχίσει η ζωή αγκαλιά με τον πόνο. Υπάρχουν πολλές παραδοχές γι αυτό. 

Ειναι όντως πολύ φρέσκο και σε θαυμάζω που βρίσκεις την δυναμη να το συζητάς και να το μοιράζεσαι. Είναι μεγάλο κατόρθωμα και αυτό θα το καταλάβεις αργότερα. ...........

 

 

H αλήθεια είναι ότι ναι, έχω και το ερώτημα, πως θα συνεχίζει η ζωή αγκαλιά με τον πόνο. Με τέτοιο πόνο. Δεν θεωρώ ότι έχω ταλαιπωρηθεί πολύ, αλλά και απώλειες κοντινών μου και αγαπημένων προσώπων είχα και έναν πολύ επώδυνο χωρισμό, που έκανα χρόνια τα το ξεπεράσω, αλλά καμμία σύγκριση ο πόνος αυτός με τους λοιπούς, απλές "οδοντόκρεμες" που λένε.

Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, είναι ενθαρρυντικά. Γενικά ήμουν αισιόδοξο άτομο, πολύ "ανοιχτό" σαν  χαρακτήρας και πολύ κοινωνική και εξωστρεφής. Τωρα έχουν άλλαξει αυτά, θεωρώ όμως ότι είναι προσωρινό. Το συζητάω μαζί σας γιατί  και προφανώς κάτι έχει μείνει από την εξωστρέφειά μου και γιατί στην όποια έκφραση των συναισθημάτων στον κύκλο μου, συγγενείς/φίλοι/σύζυγος/ όλοι μα όλοι (πλην μιας εξαίρεσης) μου λένε "προχώρα" το οποίο δεν με κάλυπτε. Άλλη ανάγκη έχω αυτήν την στιγμή. Έψαχνα να βρω συμπάσχοντες, το ξαναείπα, ανθρώπους να μιλήσω και να μου πουνε κλάψε, καποια στιγμή θα φύγει, και όχι να μου πιέζουν την επαναφορά στην καθημερινότητα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Και βρήκα. Και μίλησα και μιλάω, Νιώθω ότι μου κάνει καλό. 

Ευχαριστώ πολύ. 

10 ώρες πρίν, chocolate_eater είπε:

διέκρινα οτι υπάρχει μία λίγο λανθασμένη βάση σχετικά με τη σημειολογία του να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια, πιθανόν ίσως και λόγω της προηγούμενης κακής σου εμπειρίας.

 

Ναι προφανώς, δεν διαφωνώ σε αυτό. Αλλά δεν έχει νοημα να κάνω κάτι τώρα που ΔΕΝ θέλω. Δλδ να πιεστώ κ για αυτό. Επί του παρόντος, τουλάχιστον στην καθημερινότητα, εάν εξαιρέσεις ότι δεν θέλω να προβώ σε καμμία ανταλλαγή ευχών λόγω των ημερών και να απέχω από τις "λαμπερές" μέρες (όσο περίεργες και να είναι λόγω των ιδιαίτερων συνθηκώ), κατά τα άλλα κυλάει οκ. Και στη δουλειά έχω καλή απόδοση (εργασιοθεραπεία) και στο σπίτι οκ, και τα παιδια μου διαβάζω, συγκεντρώνομαι δλδ. Τυπικά θα μου πεις, αλλά θεωρώ ότι είμαι λειτουργική. 

[annoulen]

12 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Για εμένα, απλώς δεν υπήρξε ανακούφιση μέχρι να αποδεχτώ ότι η ζωή είναι άδικη, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω.

 

@ΑΡΓΚ κάνω παράθεση αυτήν σου την φράση γιατί με έκανε και σκέφτηκα πάρα πολύ και σε ευχαριστώ πάρα πολύ που το είπες. Ναι, κ εγώ πρέπει να αποδεχθώ ότι η ζωή είναι άδικη, προφανώς δεν το έχω αποδεχθεί ακόμα.

Με τη σημείωση βέβαια, ότι η φράση σου ενέχει τη λέξη "ζωή". Και εδώ μιλάμε για το αντίθετό της. Είπα πριν ότι οι μηνες από την διάγνωση μέχρι το τέλος ήταν τραγικοί, γιατί ενώ κατά βάθος ξέραμε,  ελπίζαμε σε ένα θαύμα, Μακάρι να ζούσε ακόμα 2, 3, 10 χρόνια, με καλή ποιότητα χωρίς να πονάει εννοώ, και ας ήμασταν συνέχεια στα νοσοκομεία. Άλλωστε το είχε πάρει απόφαση ότι θα έκανε χημειοθεραπείες όλη της την ζωή. Και όταν το έλεγε αυτό, άλλο καρφί στην καρδιά μας, όλη της την ζωή. Εμείς ξέραμε. 

Ο Θάνατος δεν ενέχει στοιχεία αδικίας και ταλαιπωρίας. Ειναι ένα τίποτα, ένα κενό. Αμετάκλητο. Ούτε να το παλέψεις δεν μπορείς. Και ακόμα δεν μπορώ να φέρνω στο μυαλό μου τα καλά από τη μητέρα μου.,  αυτό που λένε και αρκετές φίλες πιο πανω, και μου το έχουν πει και φίλες μου, να σκέφτεσαι τις ωραίες στιγμές κλπ.

Επίσης κάπου με ρώτησες γιατί δεν θυμώνω με τον σύζυγο. Όχι δεν θυμώνω. Γιατι κ εγώ στις δικές του απώλειες δεν του στάθηκα όσο έπρεπε,  και γιατί δεν με άφησε  (είπαμε παραπάνω ότι τελικά η έκφραση συναισθημάτων στο πένθος είναι πολλές φορές ταμπού) και γιατί ας πούμε είχα την "δικαιολογία" μωρών και εγκυμοσύνης. Οι γονείς του έφυγαν με διαφορά 10 μηνών μεταξύ τους, μέσα στα οποία είχα τον μεγάλο ούτε χρονιάρικο, και στην κηδεία της μητέρας του ήμουν έγκυος 7 μηνών στον μικρό μου γιο. Η καθημερινότητα ήταν άλλη. Αλλά και εκείνος είναι "δωρικός" σε όλα του. Για αυτό δεν θυμώνω. Είναι όμως υποστηρικτικός με τον τρόπο του. Και αυτό μου αρκεί. Και για να επανέλθω πάλι σε αυτό που είπα πολλές φορές, οι δικές του απώλειες ήταν οι γονείς του. Εκείνου οι γονείς. Όχι οι δικοί μου. Γι αυτό λέω μόνο αυτός που έχασε γονιο, σχετικά νέο, και με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να ταυτιστεί μαζί μου. 

Ανέτρεξα κάπου στο προφίλ σου, θυμόμουν ότι έχεις σοβαρά θέματα και θα σου πω πάλι συγχαρητήρια για τον τρόπο που τα αντιμετωπίζεις. Εγώ δεν θα ήμουν τόσο ψύχραιμη. Ομως και πάλι είναι προβλήματα ζωής,  σοβαρά μεν, αλλά ζωής. Έχει διαφορά. 

Και πάλι σε ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σου,  τροφή για σκέψη.

Επεξεργάστηκαν 31 Δεκεμβρίου,2020 by annoulen

[ΑΡΓΚ]

Just now, annoulen είπε:

 

@ΑΡΓΚ κάνω παράθεση αυτήν σου την φράση γιατί με έκανε και σκέφτηκα πάρα πολύ και σε ευχαριστώ πάρα πολύ που το είπες. Ναι, κ εγώ πρέπει να αποδεχθώ ότι η ζωή είναι άδικη, προφανώς δεν το έχω αποδεχθεί ακόμα.

Με τη σημείωση βέβαια, ότι η φράση σου ενέχει τη λέξη "ζωή". Και εδώ μιλάμε για το αντίθετό της. Είπα πριν ότι οι μηνες από την διάγνωση μέχρι το τέλος ήταν τραγικοί, γιατί ενώ κατά βάθος ξέραμε,  ελπίζαμε σε ένα θαύμα, Μακάρι να ζούσε ακόμα 2, 3, 10 χρόνια, με καλή ποιότητα χωρίς να πονάει εννοώ, και ας ήμασταν συνέχεια στα νοσοκομεία. Άλλωστε το είχε πάρει απόφαση ότι θα έκανε χημειοθεραπείες όλη της την ζωή. Και όταν το έλεγε αυτό, άλλο καρφί στην καρδιά μας, όλη της την ζωή. Εμείς ξέραμε. 

Ο Θάνατος δεν ενέχει στοιχεία αδικίας και ταλαιπωρίας. Ειναι ένα τίποτα, ένα κενό. Αμετάκλητο. Ούτε να το παλέψεις δεν μπορείς. Και ακόμα δεν μπορώ να φέρνω στο μυαλό μου τα καλά από τη μητέρα μου.,  αυτό που λένε και αρκετές φίλες πιο πανω, και μου το έχουν πει και φίλες μου, να σκέφτεσαι τις ωραίες στιγμές κλπ.

Επίσης κάπου με ρώτησες γιατί δεν θυμώνω με τον σύζυγο. Όχι δεν θυμώνω. Γιατι κ εγώ στις δικές του απώλειες δεν του στάθηκα όσο έπρεπε,  και γιατί δεν με άφησε  (είπαμε παραπάνω ότι τελικά η έκφραση συναισθημάτων στο πένθος είναι πολλές φορές ταμπού) και γιατί ας πούμε είχα την "δικαιολογία" μωρών και εγκυμοσύνης. Οι γονείς του έφυγαν με διαφορά 10 μηνών μεταξύ τους, μέσα στα οποία είχα τον μεγάλο ούτε χρονιάρικο, και στην κηδεία της μητέρας του ήμουν έγκυος 7 μηνών στον μικρό μου γιο. Η καθημερινότητα ήταν άλλη. Αλλά και εκείνος είναι "δωρικός" σε όλα του. Για αυτό δεν θυμώνω. Είναι όμως υποστηρικτικός με τον τρόπο του. Και αυτό μου αρκεί. 

Ανέτρεξα κάπου στο προφίλ σου, θυμόμουν ότι έχεις σοβαρά θέματα και θα σου πω πάλι συγχαρητήρια για τον τρόπο που τα αντιμετωπίζεις. Εγώ δεν θα ήμουν τόσο ψύχραιμη. Ομως και πάλι είναι προβλήματα ζωής,  σοβαρά μεν, αλλά ζωής. Έχει διαφορά. 

Και πάλι σε ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σου,  τροφή για σκέψη.

 

Πριν από αρκετά χρόνια πια, πέθανε η γιαγιά μου από καρκίνο. Για να εξηγήσω γιατί έχει σημασία, η γιαγια μου με μεγάλωσε αποκλειστικά μέχρι σχεδόν τα 9 μου χρόνια, και μετά ήταν πάντα εκεί, και ανά διαστήματα χρειάστηκε να μετακομίσω μαζί της και στην εφηβεία. Ήταν πολύ μεγάλη όταν αρρώστησε, πάνω από 80 και οι γιατροί διαβεβαίωναν ότι ο καρκίνος δε θα τη σκοτώσει γιατί σε αυτές τις ηλικίες προχωρά αργά και ΔΕΝ κάνει μεταστάσεις. Ούτε καν συζήτησαν επέμβαση (κακώς ως απεδείχθη). Αν και πολύ μεγάλη, φαινόταν ούτε 60: παχουλή, χωρίς πολλές ρυτίδες, με ελάχιστες άσπρες τρίχες, όχι απλά αυτόνομη αλλά δραστήρια χωρίς δυσκολίες στο περπάτημα κλπ, σε θέση όχι μόνο να μαγειρέψει ή να βάλει πλυντήριο, αλλά να σηκώσει βαρειά έπιπλα για να κάνει γενική καθαριότητα και να κάνει κηπουρικές εργασίες. Ενώ λοιπόν μόλις είχε γεννηθεί και η κόρη μου, που ελάχιστα πρόλαβε να την γνωρίσει τελικά, η γιαγιά αρρώστησε, η ασθένεια εξελίχτηκε ταχύτατα, σε κάτω από χρόνο είχε φύγει και τους τελευταίους μήνες, αφού είχε μεταστάσεις πια παντού, τους πέρασε μην μπορώντας να αναπνεύσει, κυριολεκτικά πέθανε από ασφυξία. Για να καταλάβεις, επειδή η μάνα μου είναι γιατρός και στο σπίτι υπήρχαν πια μεγάλες δόσεις ενέσιμων ναρκωτικών για την ανακούφιση από τον πόνο, είχαμε κάνει πολύ σοβαρά την κουβέντα για το πόσο εύκολα μπορεί να γίνει ένα "λάθος" και να την απαλλάξουμε, και αν ήμουν σίγουρη για τη δόση, θα το είχα κάνει η ίδια, ήταν η κουβέντα που είχαμε κυριολεκτικά μία ώρα πριν τελικά φύγει μόνη της. Ένας άνθρωπος που ένα χρόνο πριν μαγείρευε παστίτσιο και κλάδευε δέντρα και έξι μήνες πριν ακόμη ο γιατρός έλεγε ότι ο καρκίνος δε σκοτώνει σε αυτή την ηλικία και εξελίσσεται πολύ αργά.

Καταλαβαίνω απόλυτα τι λές, και όχι απλά δεν γυρίζει πίσω, αλλά χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να αρχίσω να λέω ιστορίες από τη γιαγιά στα παιδιά μου. Σαφέστατα όταν τη σκέφτομαι, δεν είναι το πρώτο που μου έρχεται "τι ωραία που περάσαμε μαζί", αλλά "τι εγκληματίας αυτός ο γιατρός και όλη του η ομάδα, αν δεν είχα μωρό, αν είχα αναμιχθεί περισσότερο, αν είχα επιμείνει για χειρουργείο".

 

 

[annoulen]

καταλαβαίνω @ΑΡΓΚ το δέσιμο που είχες με την γιαγιά σου. 

ήταν όμως γιαγιά και ήταν όπως λές και πάνω απο 80 ετών. Χωρίς να υποβιβάζω κάτι, η μητέρα, ο γονιός, είναι άλλο. Η μητέρα είναι μια σταθερά, που είναι πάντα εκεί, ένα δεδομένο, δεν ξέρω πως να στο πω. Δεν το καταλάβαινα κ εγώ αυτό, πριν την χάσω, πριν γίνουν όλα αυτά. Είναι διαφορετικό το δεδομένο της μητέρας από το δεδομένο της γιαγιάς. 

 

Λυπάμαι για αυτό που περάσατε, νομίζω ότι κ σε εμάς έγινε το ίδιο λάθος, της έδωσαν μεγάλη δόση για να την ανακουφίσουν (στο νοσοκομείο) και έφυγε νωρίτερα. Νομίζω κ εγώ, γιατρός δεν είμαι. Από όλα αυτά που διάβαζα και άκουγα κατά καιρούς το λέω αυτό. Τελικό στάδιο ήταν βέβαια, δεν είχε πολλές μέρες, αλλά λέμε τώρα. Που να βρεις άκρη.... Έγιναν τόσα λάθη στην πορεία, άσε μην ανοίξω άλλη συζήτηση τώρα. Αφού σκεφτόμουν να κάνω και μήνυση του ογκολόγου αλλά λέω γμσε το τώρα, ούτε αποδείξεις έχω ούτε τίποτα, δεν θα βγάλω άκρη και νομίζω θα επιμηκύνω τον πόνο ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τον θυμό. 

[Moumo]

annoulen θα σου μιλησω σαν φιλη που εχει περασει αντιστοιχες καταστασεις δυσκολες πολλες και ακομα περναω.Εχασα τη μητερα μου οταν ημουν 17 εντελως ξαφνικα και χωρις να ειναι αρρωστη....η ιδια ηταν μονο 49.Εκανα δικη μου οικογενεια προσπαθωντας χρονια να αποκτησω τα παιδια μου μετα απο πολλες προσπαθειες και εξωσωματικες....εχασα ενα μωρο στον 6ο μηνα εγκυμοσυνης....τον Απριλιο ουσα εγκυος στο 2ο παιδι μου χανω το πατερα μου απο ανακοπη επισης ξαφνικα και 20 μερες μετα μαθαινω πως πασχω και απο ενα χρονιο αυτοανοσο νοσημα....νιωθω απολυτα το πονο σου...συνηθως οι ανθρωποι γυρω μας σε δυσκολες καταστασεις δεν εχουν πολλα να πουν και λενε απλα τα τυπικα....αυτο που εχω εγω να σου πω ειναι να δωσεις χρονο και χωρο στον εαυτο σου να πενθησει και να πονεσει για την απωλεια και σιγα σιγα θα μαθεις να ζεις με τα νεα δεδομενα και ο πονος θα απαλυνει...

Επισης μη σκεφτεσαι τι θα μπορουσατε να εχετε κανει διαφορετικα γιατι οι ανθρωποι δεν ειμαστε θεοι...δεν μπορουμε παντα να προβλεψουμε και να αποτρεψουμε τα γεγονοτα ...ειδικα οταν μιλαμε για το θανατο. Επισης θεωρω πως καθε απωλεια σε οποιαδηποτε ηλικια ποναει....ομως δυστυχως ετσι ειναι η ζωη...ειμαστε εδω ολοι για να βιωσουμε και δυσκολες και ομορφες στιγμες.Δεν θα ξεπερασεις την απωλεια της μητερας σου, ομως με το καιρο θα ειναι πιο ευκολο να τη διαχειριστεις.

Ευχομαι η νεα χρονια να σου φερει γαληνη και υγεια για σενα και την οικογενεια σου.

Επεξεργάστηκαν 31 Δεκεμβρίου,2020 by Moumo

[annoulen]

2 ώρες πρίν, Moumo είπε:

..........Δεν θα ξεπερασεις την απωλεια της μητερας σου, ομως με το καιρο θα ειναι πιο ευκολο να τη διαχειριστεις.

Ευχομαι η νεα χρονια να σου φερει γαληνη και υγεια για σενα και την οικογενεια σου.

ΣΕ ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. 

Να έχεις κ εσύ και η οικογένειά σου καλή χρονιά.

[λουκουμαδάκι]

Έρχεται σε αντίθεση με το πρώτο μου ποστ λεκτικά αυτό που θα γράψω αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν τα βάζει κανείς με κανέναν προσωπικά. Η διαχείριση του πένθους είναι περίεργη δεν εχει σταθερούς κανόνες και αλλάζει με τα χρόνια και τα έθιμα και η μετά αντιμετώπιση (πχ τα ολονύκτια μοιρολόγια,τα μαύρα ρούχα,η απομόνωση από το κοινωνικό περιβάλλον κλπ) σε πολλές περιπτώσεις θετικά για την ψυχολογία των ζωντανών. Όμως ακόμα υστερούμε (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, όπως και αρχικά μίλησα σε πρώτο πληθυντικό) στην συμπαράσταση στην στήριξη κλπ. Φυσικά και μπορούμε να πούμε ότι κάποιος που πονάει υποφέρει δεν έχει το μυαλό του λιώνει σε ένα κρεβάτι ότι γλιτώνει όλη αυτή την τεράστια ταλαιπωρία που δεν έχει γιατρειά. Ομως μένουμε εκεί; Ο απέναντι που πενθεί τη μάνα του τον πατέρα του τον φίλο του τον αδερφό του το παιδί του πενθεί για τα χρόνια της ασθένειας; Πενθεί για μια ολόκληρη ζωή. Πενθεί για όλες τις αναμνήσεις ετών. Προσωπικά και χωρίς καμία πλάκα και υπερβολή ένα κρίμα που πέθανε δεν άκουσα. Μόνο γλίτωσε ηρέμησε λυτρώθηκε μπλα μπλα συνέχεια και είτε το πιστεύετε είτε όχι όλος ο περίγυρος ήθελε να δει αντιμετώπιση ανάλογη του λυτρώθηκε. Να στολίσω για τα Χριστούγεννα να βγω να γλεντήσω να συνεχίσω σα να μην έγινε τίποτα μόνο να μην κλάψω γιατί πέθανε γιατί ήμουν εγωίστρια (sorry what?) και δεν καταλάβαινα πόσο υπέφερε και τι ήθελα να υποφέρει και άλλο; Δεν ξέρω αν έτσι συνεχίζεται η ζωή όπως είπε και η φίλη μας παραπάνω αλλά κάπου ώπα. Είχε ολόκληρη ζωή πίσω της που έχασε συγγνώμη κιόλας που κάποιος θα στεναχωριέται για καιρό που πέθανε έτσι; τεσπά. Μετά από δύο χρόνια πλέον όλα είναι σχεδόν "φυσιολογικά".  Η ζωή φυσικά συνεχίστηκε και περιμένω πως και πως να ρωτήσει η κόρη μου για την γιαγιά που λείπει ώστε να διηγηθώ τη ζωή της! Αυτή προ ασθένειας. Που δεν τη γλίτωσε,την έζησε. 

[μαγιοπουλας]

πρίν από 3 λεπτά , λουκουμαδάκι είπε:

Έρχεται σε αντίθεση με το πρώτο μου ποστ λεκτικά αυτό που θα γράψω αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν τα βάζει κανείς με κανέναν προσωπικά. Η διαχείριση του πένθους είναι περίεργη δεν εχει σταθερούς κανόνες και αλλάζει με τα χρόνια και τα έθιμα και η μετά αντιμετώπιση (πχ τα ολονύκτια μοιρολόγια,τα μαύρα ρούχα,η απομόνωση από το κοινωνικό περιβάλλον κλπ) σε πολλές περιπτώσεις θετικά για την ψυχολογία των ζωντανών. Όμως ακόμα υστερούμε (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, όπως και αρχικά μίλησα σε πρώτο πληθυντικό) στην συμπαράσταση στην στήριξη κλπ. Φυσικά και μπορούμε να πούμε ότι κάποιος που πονάει υποφέρει δεν έχει το μυαλό του λιώνει σε ένα κρεβάτι ότι γλιτώνει όλη αυτή την τεράστια ταλαιπωρία που δεν έχει γιατρειά. Ομως μένουμε εκεί; Ο απέναντι που πενθεί τη μάνα του τον πατέρα του τον φίλο του τον αδερφό του το παιδί του πενθεί για τα χρόνια της ασθένειας; Πενθεί για μια ολόκληρη ζωή. Πενθεί για όλες τις αναμνήσεις ετών. Προσωπικά και χωρίς καμία πλάκα και υπερβολή ένα κρίμα που πέθανε δεν άκουσα. Μόνο γλίτωσε ηρέμησε λυτρώθηκε μπλα μπλα συνέχεια και είτε το πιστεύετε είτε όχι όλος ο περίγυρος ήθελε να δει αντιμετώπιση ανάλογη του λυτρώθηκε. Να στολίσω για τα Χριστούγεννα να βγω να γλεντήσω να συνεχίσω σα να μην έγινε τίποτα μόνο να μην κλάψω γιατί πέθανε γιατί ήμουν εγωίστρια (sorry what?) και δεν καταλάβαινα πόσο υπέφερε και τι ήθελα να υποφέρει και άλλο; Δεν ξέρω αν έτσι συνεχίζεται η ζωή όπως είπε και η φίλη μας παραπάνω αλλά κάπου ώπα. Είχε ολόκληρη ζωή πίσω της που έχασε συγγνώμη κιόλας που κάποιος θα στεναχωριέται για καιρό που πέθανε έτσι; τεσπά. Μετά από δύο χρόνια πλέον όλα είναι σχεδόν "φυσιολογικά".  Η ζωή φυσικά συνεχίστηκε και περιμένω πως και πως να ρωτήσει η κόρη μου για την γιαγιά που λείπει ώστε να διηγηθώ τη ζωή της! Αυτή προ ασθένειας. Που δεν τη γλίτωσε,την έζησε. 

Ακομη μια σημαντική παράμετρος ειναιβκαι τι αφήνει πίσω ο ανθρωπος που φεύγει.

Λουκουμαδακι τον μπαμπά σου τον έχεις?

[λουκουμαδάκι]

Just now, μαγιοπουλας είπε:

Ακομη μια σημαντική παράμετρος ειναιβκαι τι αφήνει πίσω ο ανθρωπος που φεύγει.

Λουκουμαδακι τον μπαμπά σου τον έχεις?

Όχι αλλά ήμουν 16 όταν πέθανε πέρασαν 24 χρόνια δεν θυμάμαι και πάρα πολλά από την τότε εποχή, ήταν και η μαμά ενδιάμεσος στους υπόλοιπους και σε εμάς,στα διαδικαστικά κλπ κλπ. Εντελώς άλλη εικόνα έχω, έφυγε και ξαφνικά. 

[μαγιοπουλας]

Just now, λουκουμαδάκι είπε:

Όχι αλλά ήμουν 16 όταν πέθανε πέρασαν 24 χρόνια δεν θυμάμαι και πάρα πολλά από την τότε εποχή, ήταν και η μαμά ενδιάμεσος στους υπόλοιπους και σε εμάς,στα διαδικαστικά κλπ κλπ. Εντελώς άλλη εικόνα έχω, έφυγε και ξαφνικά. 

Έχεις ταλαιπωρηθεί...πραγματικά λυπάμαι πολύ.Ηταν πολυ νωρίς.Φαινεται ομως οτι η μαμα σου έκανε καλή δουλειά.

Όσα χρόνια σε γνωρίζω από εδώ αυτη η εντυπωση μου εχει δημιουργηθεί.Χαιρομαι που είσαι τόσο θετικός άνθρωπος με αυτά που έχεις περάσει.

[annoulen]

Just now, kotsifikos είπε:

Εσύ πως είσαι τώρα, μετά τις ημέρες των εορτών που πέρασαν?

 

Σε ευχαριστώ που ρωτάς, βασικά περιμένω να περάσει κ αυτή η εβδομάδα, θα ήταν τα γενέθλιά της......

 

Να ξεκινήσουν τα σχολεία (όπως ξεκινήσουν, ελπίζω διαδικτυακά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), να μπούμε σε μία "καθημερινότητα". Ευτυχώς υπάρχει κ φόρτος εργασίας, δικής μου. 

Νομίζω θα είμαι καλύτερα την άλλη εβδομάδα. 

Κ σίγουρα βοηθάει και η συζήτηση εδώ.

Just now, Anna3011 είπε:

......

@annoulen τα θερμά μου συλλυπητήρια. Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον το θέμα αλλά μη έχοντας εμπειρία από τέτοιες καταστάσεις θεώρησα ότι δεν έχω κάτι να προσφέρω γράφοντας. Υγεία σε εσένα και την οικογένειά σου εύχομαι, κουράγιο και δύναμη...

 

Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου,  συνονόματη. 

Υγεία και σε εσάς. 

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Το θέμα θα επεξεργαστεί για να απομακρυνθούν οι εκτός θέματος δημοσιεύσεις, κ θα ανοίξει εκ νέου μετά. 

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Το θέμα άνοιξε, μπορείτε να συνεχίσετε την συζήτηση. 

[annoulen]

(Ελπίζω να ανέβει αυτό). Διάβασα όλην την προηγούμενη αλληλογραφία και  ήθελα να σας ευχαριστήσω για την συμπαράσταση/υπεράσπιση και να πω, γενικά μιλώντας, ότι πιστεύω οτι όσο πιο πολύ έχει καλοπεράσει κάποιος στην παιδική ,  εφηβική και νεανική του ηλικία, τόσο πιο ευάλωτος είναι σε τέτοιες απώλειες (γονιών εννοώ). και θεωρώ ότι είναι λογικό να ισχύει και αντίστροφα αυτό.

[diane2020]

Just now, annoulen είπε:

Just now, annoulen είπε:

(Ελπίζω να ανέβει αυτό). Διάβασα όλην την προηγούμενη αλληλογραφία και  ήθελα να σας ευχαριστήσω για την συμπαράσταση/υπεράσπιση και να πω, γενικά μιλώντας, ότι πιστεύω οτι όσο πιο πολύ έχει καλοπεράσει κάποιος στην παιδική ,  εφηβική και νεανική του ηλικία, τόσο πιο ευάλωτος είναι σε τέτοιες απώλειες (γονιών εννοώ). και θεωρώ ότι είναι λογικό να ισχύει και αντίστροφα αυτό.

Ναι μεν αλλά... Είναι και ζήτημα ιδιοσυγκρασιας κιόλας, δεν έχει δηλαδή απαραίτητα να κανει με την καλοπέραση που λες... Κατά τη γνώμη μου... . Κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά είτε εχει καλοπεράσει ειτε όχι... Έχει μια βάση αυτό που λες με την έννοια ότι αν έχει περάσει καλά παιδικά χρόνια θα πονέσει πολύ με το χαμό τους, αλλά αν δεν τους έχει ζήσει καλά δε θα τον πειράξει τόσο. Το δεύτερο είναι πιο πιθανό, όταν δεν έχεις δυνατά συναισθηματα πως να νιώσεις και χαμό η αν έχεις κακοπεράσει με ακατάλληλος πχ γονείς, λογικό οπότε. το πρώτο ομως έχει να κάνει κ με την ιδιοσυγκρασια του κάθε ατομου... Και να χει καλοπεράσει όπως λες δεν τον κάνει και απαραίτητα ευάλωτο στο χαμό των γονιών, αν έχεις χαρακτήρα πιο ατσάλινο ας πούμε πάντα έτσι θα είναι..φανταζομαι!δεν ξέρω έτσι νομίζω εγώ!