Απώλεια μητέρας - Διαχείριση πένθους

[annoulen]

Καλησπέρα σας και συγγνώμη εάν σκοτεινιάζω με το μήνυμά μου τις μέρες αυτές. Αλλά είμαι αρκετά χρόνια μέλος του φόρουμ και σας νιώθω "κοντά μου".

 

Είναι περίπου 5 μήνες και κάτι που έχασα τη μητέρα μου. 74 ετών, κακοήθεια στο πάγκρεας. Το πάλεψε γενναία για 1,5 χρόνο περίπου. Και μαζί με εκείνη, το παλεύαμε κ εμείς. 

Προσπαθώ πάρα πολύ να διαχειριστώ τον πόνο από αυτήν την απώλεια. Υπάρχουν ένα σωρό τύψεις, ότι δεν πήγαμε στους σωστούς γιατρούς, ότι δεν πήραμε τις σωστές αποφάσεις, ότι εάν το είχαμε καταλάβει νωρίτερα, ένα σωρό εάν, που κατηγορώ και τον εαυτό μου σε αυτά που δεν έγιναν και σε αυτά που έγιναν. Αυτό επίσης που με βαραίνει πιο πολύ απ΄ όλα είναι ότι η μητέρα μου, μια υπέροχη και πανέξυπνη γυναίκα, είχε πλήρη συνείδηση γι αυτό που της συνέβαινε και ακόμα κ λίγο πριν το τέλος τα καταλάβαινε όλα. 

Εκτός από τον πόνο της απώλειας και το βάρος των ενοχών, προσπαθώ να διαχειριστώ και τα συναισθήματά μου στις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου. Έχω βγάλει πολύ κακία όταν μου λένε "η ζωή συνεχίζεται",  "να είστε καλά να τη θυμάστε" και ένα σωρό τέτοια "τυπικά", που πάνε κατευθείαν στην ψυχή μου σαν μεγάλα καρφιά. 

Ακόμα και οι φίλες μου, φίλες καρδιακές, μου λένε να βρω τρόπους να το ξεπεράσω.

Και προσπαθώ αλλά δεν γίνεται. Ό,τι και να κάνω, το μυαλό μου είναι εκεί. 

 

Έχω μία όμορφη οικογένεια, υποστηρικτικό σύζυγο και 2 αγοράκια, ηλικίες δημοτικού σχολείου. Αλλά νιώθω πολύ μόνη μου.

 

Ο πατέρας μου ζει, και το παλεύει κ εκείνος όσο μπορεί. 

 

Δεν θέλω να πάω κάπου πιο εξειδικευμένα, ψυχολόγο κλπ, γιατί δεν νιώθω ότι θέλω να κάνω κάτι τέτοιο και νομίζω ότι δεν χρειάζεται. 

 

Βασικά θα ήθελα να μιλήσω, και σε π.μ. αν θέλετε, με φίλες που έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις. Πιο πολύ για να νιώσω ότι υπάρχουν κι άλλοι που είναι έτσι/που έχουν νιώσει έτσι. 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 28 Δεκεμβρίου,2020 by annoulen

[Yovanna]

Just now, annoulen said:

Καλησπέρα σας και συγγνώμη εάν σκοτεινιάζω με το μήνυμά μου τις μέρες αυτές. Αλλά είμαι αρκετά χρόνια μέλος του φόρουμ και σας νιώθω "κοντά μου".

 

Είναι περίπου 5 μήνες και κάτι που έχασα τη μητέρα μου. 74 ετών, κακοήθεια στο πάγκρεας. Το πάλεψε γενναία για 1,5 χρόνο περίπου. Και μαζί με εκείνη, το παλεύαμε κ εμείς. 

Προσπαθώ πάρα πολύ να διαχειριστώ τον πόνο από αυτήν την απώλεια. Υπάρχουν ένα σωρό τύψεις, ότι δεν πήγαμε στους σωστούς γιατρούς, ότι δεν πήραμε τις σωστές αποφάσεις, ότι εάν το είχαμε καταλάβει νωρίτερα, ένα σωρό εάν, που κατηγορώ και τον εαυτό μου σε αυτά που δεν έγιναν και σε αυτά που έγιναν. Αυτό επίσης που με βαραίνει πιο πολύ απ΄ όλα είναι ότι η μητέρα μου, μια υπέροχη και πανέξυπνη γυναίκα, είχε πλήρη συνείδηση γι αυτό που της συνέβαινε και ακόμα κ λίγο πριν το τέλος τα καταλάβαινε όλα. 

Εκτός από τον πόνο της απώλειας και το βάρος των ενοχών, προσπαθώ να διαχειριστώ και τα συναισθήματά μου στις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου. Έχω βγάλει πολύ κακία όταν μου λένε "η ζωή συνεχίζεται",  "να είστε καλά να τη θυμάστε" και ένα σωρό τέτοια "τυπικά", που πάνε κατευθείαν στην ψυχή μου σαν μεγάλα καρφιά. 

Ακόμα και οι φίλες μου, φίλες καρδιακές, μου λένε να βρω τρόπους να το ξεπεράσω.

Και προσπαθώ αλλά δεν γίνεται. Ό,τι και να κάνω, το μυαλό μου είναι εκεί. 

 

Έχω μία όμορφη οικογένεια, υποστηρικτικό σύζυγο και 2 αγοράκια, ηλικίες δημοτικού σχολείου. Αλλά νιώθω πολύ μόνη μου.

 

Ο πατέρας μου ζει, και το παλεύει κ εκείνος όσο μπορεί. 

 

Δεν θέλω να πάω κάπου πιο εξειδικευμένα, ψυχολόγο κλπ, γιατί δεν νιώθω ότι θέλω να κάνω κάτι τέτοιο και νομίζω ότι δεν χρειάζεται. 

 

Βασικά θα ήθελα να μιλήσω, και σε π.μ. αν θέλετε, με φίλες που έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις. Πιο πολύ για να νιώσω ότι υπάρχουν κι άλλοι που είναι έτσι/που έχουν νιώσει έτσι. 

 

 

 

Koρίτσι μου, τα θερμά μου συλλυπητήρια.. Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω. Έχασα και εγώ τον πατέρα μου πριν από 3 χρόνια στα 70 του, από καρκίνο στο στομάχι, ο οποίος προχώρησε στο συκώτι και έπειτα στα κόκαλα. Τότε ήμουν έγκυος στο γιο μου, στον όγδοο μήνα.. καταλαβαίνεις.. επειδή η κατάσταση του επιδεινώθηκε 2 μήνες πριν φύγει, πέρασα το τελευταίο τετράμηνο της εγκυμοσύνης μου κλαίγοντας, όλη μέρα και όλη νύχτα. Και εμάς μας έτρωγαν οι ενοχές για λάθος χειρισμούς, λάθος γιατρούς, διότι η νεφρολόγος του (είχε θέμα με τα νεφρά του), τον είχε βάλει χρόνια σε κορτιζόνη, και δεν μπόρεσε να καταλάβει τα προειδοποιητικά σημάδια (πόνους στο στομάχι κτλ). Ο πατέρας μου επίσης, δραστήριος και με πάθος για ζωή, περίμενε ότι θα γίνει καλά και ανυπομονούσε για τον εγγονό. Καταλαβαίνεις ότι λόγω της κατάστασης μου, όλοι (εκτός από τον γιατρό μου), μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να κλαίω και να στενοχωριέμαι, και ότι κάνω κακό στο παιδί (άλλες τύψεις από κει). Οι νοσοκόμες , τις τελευταίες του στιγμές στο νοσοκομείο να με τραβάνε να βγω και εγώ να ουρλιάζω "αφήστε με" , πολύ δύσκολες στιγμές. Όταν γέννησα στο μαιευτήριο, τα βράδια έκλαιγα για τον μπαμπά μου. Σκέψου ότι συγγενείς του άντρα μου, που δεν είχαν έρθει στην κηδεία, μου έλεγαν συγχαρητήρια και συλλυπητήρια μαζί. Θέλω πολύ να σου δώσω κάποια συμβουλή για να σου είναι κάπως πιο εύκολο αυτό που ζεις, αλλά δεν έχω. Για μένα ήταν ακατόρθωτο. 3 χρόνια  τώρα, κάθε πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο, κλαίω για τον μπαμπά μου. Όταν είμαι μόνη μου επίσης. Σου έγραψα βασικά για να σου πω ότι το έχω ζήσει (και το ζω) και ότι σε καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεσαι και ότι θες και όποτε θες να συζητήσεις, θα είμαι εδώ. 

[mama16]

Κορίτσια πραγματικά δεν ξέρω τι να πω... Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε στιγμή ότι κάποτε θα έρθω κ εγώ σε αυτή τη θέση, είναι πολύ δύσκολο.. Ο χρόνος σιγά σιγά θα απαλύνει τον πόνο σας.. @annoulen γιατί αποκλείεις τον ψυχολόγο, για τέτοιες στιγμές που είμαστε χάλια ψυχολογικά δεν είναι?

[Annitamik]

 Λυπάμαι πολύ για αυτό που περνάς!!! Οι άνθρωποι που σου λένε να το ξεπεράσεις , στο λένε για να σε παρηγορήσουν έχουν δηλ καλή πρόθεση, αλλά τα κάνουν μαντάρα ... Μπορείς να λες ότι έτσι με αυτό που λες δε με βοηθάς, αυτό που πραγματικά θέλω είναι .... ( συμπληρώνεις εσύ τι θες να ακούσεις ή να σου κάνουν) . Έχω ακούσει απίστευτες καφριλες όταν έχασα τη γιαγιά μου από καρκίνο. Ότι λυτρώθηκε κ τέτοια.Δεν είναι το ίδιο με το να χάνεις γονιό, αλλά εμένα με πόνεσε πολύ. Το ίδιο κ όταν έχασα μια εγκυμοσύνη ( που εννοείται ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο να χάνεις έμβρυο με έναν άνθρωπο) , απλώς κ για μένα αυτό ήταν πένθος. Το χειρότερο είναι να σου λένε ότι η ζωή συνεχίζεται. Ναι το γνωρίζουμε όλοι, αλλά εγώ θα απαντούσα ότι το ξέρω αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να εκφράσω τα συναισθήματα μου κ να το βγάλω από μέσα μου . Έχω πει σε ανθρώπους που με έχουν πληγώσει με τα λόγια τους σε διάρκεια πένθους ή όταν είχα ένα διάστημα καταθλιπτικό επεισόδιο ότι αυτή τη στιγμή περνάω άσχημα κ θα απομακρυνθω , δε σημαίνει ότι δεν θέλω να υπάρχουν στη ζωή μου , αλλά αυτή τη περίοδο δε μπορώ να διαχειριστώ αυτά που μου λένε , ενώ ξέρω ότι έχουν καλές προθέσεις. Έχει σώσει τις σχέσεις μας αυτό. 

Ο μόνος τρόπος για να αισθανθείς καλύτερα είναι να αγκαλιάσεις το πένθος σου κ να μη το πολεμήσεις ή να το θάψεις βαθιά μέσα σου. Αποδεξου το και κλάψε . Μην τους αποκλείσεις στην οικογένεια , δεν είναι κακό, πες ότι η μαμά είναι στεναχωρημένη και ότι δεν είναι κακό να κλαίμε . Οι άνθρωποι σαν να μουδιαζουμε με το πένθος γιατί από παιδιά μας μαθαίνουν ότι είναι κάτι περίεργο και το σωστό είναι να δείχνεις δυνατός. Για αυτό κ ακούς ότι να ναι από το περίγυρο. Επειδή διαφωνώ , θα έλεγα να δείχνεις τα συναισθήματα σου.  Και πάλι συλλυπητήρια!

[λουκουμαδάκι]

6 ώρες πρίν, annoulen είπε:

Καλησπέρα σας και συγγνώμη εάν σκοτεινιάζω με το μήνυμά μου τις μέρες αυτές. Αλλά είμαι αρκετά χρόνια μέλος του φόρουμ και σας νιώθω "κοντά μου".

 

Είναι περίπου 5 μήνες και κάτι που έχασα τη μητέρα μου. 74 ετών, κακοήθεια στο πάγκρεας. Το πάλεψε γενναία για 1,5 χρόνο περίπου. Και μαζί με εκείνη, το παλεύαμε κ εμείς. 

Προσπαθώ πάρα πολύ να διαχειριστώ τον πόνο από αυτήν την απώλεια. Υπάρχουν ένα σωρό τύψεις, ότι δεν πήγαμε στους σωστούς γιατρούς, ότι δεν πήραμε τις σωστές αποφάσεις, ότι εάν το είχαμε καταλάβει νωρίτερα, ένα σωρό εάν, που κατηγορώ και τον εαυτό μου σε αυτά που δεν έγιναν και σε αυτά που έγιναν. Αυτό επίσης που με βαραίνει πιο πολύ απ΄ όλα είναι ότι η μητέρα μου, μια υπέροχη και πανέξυπνη γυναίκα, είχε πλήρη συνείδηση γι αυτό που της συνέβαινε και ακόμα κ λίγο πριν το τέλος τα καταλάβαινε όλα. 

Εκτός από τον πόνο της απώλειας και το βάρος των ενοχών, προσπαθώ να διαχειριστώ και τα συναισθήματά μου στις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου. Έχω βγάλει πολύ κακία όταν μου λένε "η ζωή συνεχίζεται",  "να είστε καλά να τη θυμάστε" και ένα σωρό τέτοια "τυπικά", που πάνε κατευθείαν στην ψυχή μου σαν μεγάλα καρφιά. 

Ακόμα και οι φίλες μου, φίλες καρδιακές, μου λένε να βρω τρόπους να το ξεπεράσω.

Και προσπαθώ αλλά δεν γίνεται. Ό,τι και να κάνω, το μυαλό μου είναι εκεί. 

 

Έχω μία όμορφη οικογένεια, υποστηρικτικό σύζυγο και 2 αγοράκια, ηλικίες δημοτικού σχολείου. Αλλά νιώθω πολύ μόνη μου.

 

Ο πατέρας μου ζει, και το παλεύει κ εκείνος όσο μπορεί. 

 

Δεν θέλω να πάω κάπου πιο εξειδικευμένα, ψυχολόγο κλπ, γιατί δεν νιώθω ότι θέλω να κάνω κάτι τέτοιο και νομίζω ότι δεν χρειάζεται. 

 

Βασικά θα ήθελα να μιλήσω, και σε π.μ. αν θέλετε, με φίλες που έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις. Πιο πολύ για να νιώσω ότι υπάρχουν κι άλλοι που είναι έτσι/που έχουν νιώσει έτσι. 

 

 

 

Διαβάζω τα δικά σου θυμάμαι τα δικά μου. Σκατά. Δεν ξέρει ο κόσμος να διαχειριστεί το πένθος του διπλανού ακόμα και αν το έχει περάσει ο ίδιος. Εσένα σου λένε η ζωή συνεχίζεται (σώπα αλήθεια; καλά που το είπες!) εμάς μας έλεγαν αχ λυτρώθηκε (η λύτρωση είναι η θεραπεία όχι ο θάνατος) και ήθελα να ρίξω σφαλιάρες.. φφφφφφ

Εμένα πέθανε μέσα σε 4 χρόνια από Αλτσχάιμερ. Δεν έχει θεραπεία δεν βρέθηκα στη θέση σου να αμφισβητώ τα ιατρικά και τις αποφάσεις μου σε αυτό το κομμάτι. Όμως. Πέθανε το 2018. Το 15 και ενώ ακόμα ήταν πολύ λειτουργική εμφάνισε καρκίνο στο μαστό. Κάναμε το χειρουργείο,δεν είχε μετάσταση στους λεμφαδένες αλλά έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε μετά. Όπως έγραψα ήταν λειτουργική. Η έπρεπε να ξεκινήσουμε χήμειο για την περίπτωση που κάτι είχε ξεφύγει η έπρεπε να το αφήσουμε εντελώς με μεγάλο κίνδυνο επανεμφάνισης στα 2 με 5 έτη. Ο μήνας μέχρι να πάρουμε την απόφαση ήταν μακράν ο χειρότερος της ζωής μου. Με έφαγε κυριολεκτικά. Ο νευρολόγος έλεγε όχι, ότι ποιότητα ζωής έχει μέχρι τώρα θα εξαφανιστεί. Ο ογκολόγος έλεγε ναι μπορεί να κάνει μετάσταση στα κόκκαλα οι πόνοι θα είναι οι χειρότεροι όλων και αν δεν μπορεί να σας το πει θα πεθαίνει κάθε μέρα. Έχασα δέκα κιλά, δέκα χρόνια από τη ζωή μου,με έφαγαν οι τύψεις προς πάσα κατεύθυνση και μέχρι να πεθάνει με έτρωγε το " έκανα άραγε καλά με την απόφαση που πήρα"; Το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία. Σε νιώθω όμως στο κομμάτι του "έγιναν όλα όπως έπρεπε;". Και ξέρω ότι σου τρώει την ψυχή..

Δύο χρόνια μετά φτάνοντας στο σήμερα μπορώ να σου πω ότι αν δεν το ζήσεις δεν θα μειωθεί. Κλείσε τα αυτιά σου στα η ζωή συνεχίζεται και πένθησε. Όπως σου βγαίνει. Μίλα κλάψε μην κλαις θύμωσε νευρίασε γέλα βγες μπες κάτσε με κόσμο κάτσε μόνη σου όπως σου βγαίνει. Αλλιώς δεν θα περάσει. Έκανα το λάθος έξι μήνες περίπου συμπεριφερόμουν σα να μη συνέβη τίποτα. Βλέπεις είχαμε και το "ξεκουράστηκε" από τον περίγυρο. Όλοι μας έλεγαν ξεκουράστηκε γλίτωσε σα να έλεγαν μα τι τύχη! Και "έπρεπε" να απαντάμε και εμείς ναι ναι.. έξι μήνες. Και μία μέρα με ασήμαντη αφορμή καυγάδισα με τον σύζυγο και μου είπε κάτι που με πείραξε και ποιός με είδε και δεν φοβήθηκε. Δυστυχώς τον κατηγόρησα ότι δεν με άφησε να πενθήσω, ότι θεώρησε δεδομένο ότι "χάρηκα" που πέθανε γιατί ήταν ένα φυτό το τελευταίο τρίμηνο, ότι νιώθω ανακούφιση που γλίτωσε από την άνοια! Λέω δυστυχώς γιατί δεν μου έφταιγε (μόνο) αυτός. Μου έφταιγαν όλοι οι υπόλοιποι που από την άγνοια και την αμηχανία και την μαλακία που μας δέρνει σαν κοινωνία να ψιθυρίζουμε στον θάνατο και να μη ξέρουμε πως να στηρίξουμε κάποιον που πενθεί (γιατί το να τον βλέπουμε να κλαίει μας προκαλεί σύγχιση και θέλουμε να το σταματήσουμε πετώντας βλακείες) εγώ έμεινα στο "ναι φίλοι ναι συγγενείς ναι κάθε άσχετε γλίτωσε η γυναίκα" ενώ ήθελα σε όλους να πω πάτε καλά; Περπάτησε η εγγονή της λίγες μέρες μετά και δεν το είδε, είπε γιαγιά ένα μήνα μετά και δεν αναφερόταν σε αυτή, έλιωσε από μια κωλοασθένεια μέσα σε 4 χρόνια, έχασε το μυαλό της έμεινε σκελετός έχασε τόσα στα 70 της αφήστε μας να την πονέσουμε και αφήστε μας να πονέσουμε! Τεσπά. Σόρυ για το ξέσπασμα. Πένθησε όπως νιώθεις για όσο το νιώθεις. Η αποδοχή θα έρθει σιγά σιγά. Και θα το απαλύνει όλο αυτό. Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. 

[Annitamik]

Επειδή ξαναδιαβάζω το θέμα , θα ήθελα να συμπληρώσω ότι η @mama16 είπε κάτι σωστό. Ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει ίσως να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου για το έγινε. Μην το αποκλείεις , έστω κι αν όχι τώρα, για κάποια στιγμή

[Mary1976]

Νομίζω ότι όλοι μας επειδή φοβόμαστε το θάνατο, τον δικό μας και των αγαπημένων μας, προσπαθούμε να τον υποτιμήσουμε, να τον εξαφανίσουμε, να κάνουμε ότι δεν υπάρχει ή ότι είναι κάτι καλο. Για αυτό λέμε φράσεις παρηγοριάς όπως ότι ξεκουράστηκε, ότι είναι σε έναν καλύτερο κόσμο, στον ουρανό με τον Θεό, ή στις κηδείες πολλές φορές λέγονται αστείες ιστορίες ή καταλήγουν σε γλέντι ακόμη! Φτάνουμε να λέμε και εξωφρενικά πράγματα, πολύ σκληρά, δεν θέλω καν να τα ξεστομίσω. Δήθεν για παρηγοριά. 

Δεν θα ξεχάσω τη νύχτα που πήγα τη γιαγιά μου στο νοσοκομείο. Τελικά δεν την πρόλαβαν και πέθανε λίγο μετά. Μου το ανακοίνωσε μια νεαρή γιατρός, μάλλον ειδικευμένη, τελείως διεκπαιρεωτικα σα να βιάζοταν και με άφησε χαμένη μόνη μου στο διάδρομο. Ένας κύριος που είχε πάει τον πολύ ηλικιωμένο μπαμπά του με ρώτησε τί έγινε και του είπα ότι μόλις με πληροφόρησαν ότι πέθανε η γιαγιά μου. Αντέδρασε με ένα ε, τί να κάνουμε τώρα και συνέχισε να μου λέει τα δικά του προβλήματα με τον άρρωστο πατέρα του! 

Ξέρω ότι όλη αυτή η αντίδραση δεν είναι αδιαφορία ή αναισθησία αλλά αμηχανία. Έχω βρεθεί και εγώ πολλές φορές στη θέση να μην ξέρω πώς να φερθώ σε άνθρωπο που πενθεί. Πετάω συνήθως ένα συλλυπητήρια και μετά αλλάζω θέμα. Δεν ξέρω τί να πω για να κάνω τον άλλο να νοιώσει καλύτερα ή έστω να μην νοιώσε χειρότερα. Άλλωστε η ουσία δεν αλλάζει, ο άνθρωπος χάνεται, πάει, πεθαίνει και ότι και να σου πουν δεν έρχεται πίσω. Αλλά όντως συνεχίζει να ζει μέσα σου. Εγώ το νοιώθω αυτό για όλους όσους έχω χάσει. Για μένα είναι κομμάτι μου, ζουν στις αναμνήσεις μου και κανένας δεν μπορεί να μου το πάρει αυτό. 

 

[student]

14 ώρες πρίν, annoulen είπε:

Καλησπέρα σας και συγγνώμη εάν σκοτεινιάζω με το μήνυμά μου τις μέρες αυτές. Αλλά είμαι αρκετά χρόνια μέλος του φόρουμ και σας νιώθω "κοντά μου".

 

Είναι περίπου 5 μήνες και κάτι που έχασα τη μητέρα μου. 74 ετών, κακοήθεια στο πάγκρεας. Το πάλεψε γενναία για 1,5 χρόνο περίπου. Και μαζί με εκείνη, το παλεύαμε κ εμείς. 

Προσπαθώ πάρα πολύ να διαχειριστώ τον πόνο από αυτήν την απώλεια. Υπάρχουν ένα σωρό τύψεις, ότι δεν πήγαμε στους σωστούς γιατρούς, ότι δεν πήραμε τις σωστές αποφάσεις, ότι εάν το είχαμε καταλάβει νωρίτερα, ένα σωρό εάν, που κατηγορώ και τον εαυτό μου σε αυτά που δεν έγιναν και σε αυτά που έγιναν. Αυτό επίσης που με βαραίνει πιο πολύ απ΄ όλα είναι ότι η μητέρα μου, μια υπέροχη και πανέξυπνη γυναίκα, είχε πλήρη συνείδηση γι αυτό που της συνέβαινε και ακόμα κ λίγο πριν το τέλος τα καταλάβαινε όλα. 

Εκτός από τον πόνο της απώλειας και το βάρος των ενοχών, προσπαθώ να διαχειριστώ και τα συναισθήματά μου στις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου. Έχω βγάλει πολύ κακία όταν μου λένε "η ζωή συνεχίζεται",  "να είστε καλά να τη θυμάστε" και ένα σωρό τέτοια "τυπικά", που πάνε κατευθείαν στην ψυχή μου σαν μεγάλα καρφιά. 

Ακόμα και οι φίλες μου, φίλες καρδιακές, μου λένε να βρω τρόπους να το ξεπεράσω.

Και προσπαθώ αλλά δεν γίνεται. Ό,τι και να κάνω, το μυαλό μου είναι εκεί. 

 

Έχω μία όμορφη οικογένεια, υποστηρικτικό σύζυγο και 2 αγοράκια, ηλικίες δημοτικού σχολείου. Αλλά νιώθω πολύ μόνη μου.

 

Ο πατέρας μου ζει, και το παλεύει κ εκείνος όσο μπορεί. 

 

Δεν θέλω να πάω κάπου πιο εξειδικευμένα, ψυχολόγο κλπ, γιατί δεν νιώθω ότι θέλω να κάνω κάτι τέτοιο και νομίζω ότι δεν χρειάζεται. 

 

Βασικά θα ήθελα να μιλήσω, και σε π.μ. αν θέλετε, με φίλες που έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις. Πιο πολύ για να νιώσω ότι υπάρχουν κι άλλοι που είναι έτσι/που έχουν νιώσει έτσι. 

 

 

 

Καλό είναι να μην καταπιεζομαστε και να μην αφήνουμε κάνεναν να μας κατευθύνει στο τι να νιώσουμε και πως να βγούμε από αυτό που μας έχει συμβεί που μας έχει βρει. 
Αν δεν πενθησουμε για όσο έχουμε αναγκη δεν θα μπορέσουμε να πάμε παρακάτω  γιατί θα παρατηνουμε τον χρόνο και έτσι θα είναι σαν να ΜΗΝ δεχόμαστε και τα συναισθήματα που μας δυσκολεύουν που μας κατακλύζουν. 

Γενικά όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε απόγνωση και απελπισία είναι ανάγκη να το βίωσει για να μπορέσει μετά από ένα διάστημα να επανελθει στη νέα ζωή, καθημερινότητα. Είναι πραγματικά πολύ σημαντικό αυτό το σημείο.
Αυτό που βοηθάει θα ήταν μια αγκαλιά και ένα νεύμα και όχι τα παραπάνω σχόλια που συνηθιζονται.

 

Αν συμβαίνει αυτό με δικούς σου ανθρώπους θα μπορούσες να το αναφέρεις και να εκφρασεις τα συναισθήματα σου έτσι ώστε να σε καταλάβουν και ίσως να σου σταθούν με διαφορετικό τρόπο πιο ωφέλιμο και συμπονετικο πιο ουσιαστικό.
Πάρε απόσταση και βίωσε το με τον δικό σου τρόπο αν αυτό έχεις ανάγκη. 

[kotsifikos]

Να πω συλλυπητήρια σε σένα @annoulen,  στην @Yovanna και τη @λουκουμαδάκι. .

Εδώ και μία ώρα γράφω και σβήνω, δεν ξέρω ποιες λέξεις είναι οι σωστές, ειλικρινά λυπάμαι, δεν ξέρω τι να πω που θα βοηθήσει, φαντάζομαι τίποτα.. μία αγκαλιά στην κάθε μια ξεχωριστά.

 

 

[annoulen]

Σας ευχαριστώ όλες θερμά για την άμεση ανταπόκρισή σας σε τέτοιο "βαρύ" θέμα. Είχα ανάγκη από συμπαράσταση, και το σκεφτόμουν πολύ καιρό πριν αναρτήσω το θέμα μου.

 

15 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

3 χρόνια  τώρα, κάθε πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο, κλαίω για τον μπαμπά μου. Όταν είμαι μόνη μου επίσης. Σου έγραψα βασικά για να σου πω ότι το έχω ζήσει (και το ζω)

@Yovanna ακριβώς τα ίδια κ εγώ κ μάλλον θα συνεχιστεί απ΄ ότι βλέπω. κάθε μέρα, στην διαδρομή για τη δουλειά κ όποτε είμαι μόνη μου. Δεν κλαίω με λυγμούς αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα και τις σκέψεις της απώλειας, των ευθυνών, του γολγοθά, των μονόδρομων που έπρεπε να ακολουθήσουμε, της φράσης "προσδόκιμο ζωής", είναι τόσα πολλά όλα αυτά... Πολύ λυπάμαι για την απώλειά σου, παρόμοια περίπτωση, αλλά επίσης λυπάμαι που δεν μπόρεσες να χαρείς τον ερχομό του παιδιού σου. Πόσα πολλά ανάμεικτα συναισθήματα ..... Εδώ εγώ έχω αντικρουόμενα συναισθήματα, του τύπου "να εύχομαι να είναι καλά τα παιδιά μου, αυτό έχει σημασία", αλλά το βάρος της απώλειας είναι μεγαλύτερο από όλα επί του παρόντος.  Και έχω και τύψεις ακόμα και για αυτό. Ότι δλδ "ρίχνω" τα παιδιά μου όσον αφορά την ένταση των συναισθημάτων. 

 

10 ώρες πρίν, Annitamik είπε:

Το χειρότερο είναι να σου λένε ότι η ζωή συνεχίζεται. Ναι το γνωρίζουμε όλοι, αλλά εγώ θα απαντούσα ότι το ξέρω αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να εκφράσω τα συναισθήματα μου κ να το βγάλω από μέσα μου . Έχω πει σε ανθρώπους που με έχουν πληγώσει με τα λόγια τους σε διάρκεια πένθους ή όταν είχα ένα διάστημα καταθλιπτικό επεισόδιο ότι αυτή τη στιγμή περνάω άσχημα κ θα απομακρυνθω , δε σημαίνει ότι δεν θέλω να υπάρχουν στη ζωή μου , αλλά αυτή τη περίοδο δε μπορώ να διαχειριστώ αυτά που μου λένε , ενώ ξέρω ότι έχουν καλές προθέσεις. Έχει σώσει τις σχέσεις μας αυτό. 

 

Θεωρώ μεγάλη ασέβεια αυτήν την έκφραση. Η ζωή συνεχίζεται. Εγώ δεν το είχα πει ποτέ σε κανέναν άνθρωπο που είχε χάσει κάποιον δικό του.  Ασέβεια και προς τον εκλιπόντα/εκλιπούσα αλλά και προς αυτόν που απευθύνεται. Βέβαια νομίζω ότι είναι θέμα ανθρώπου, δλδ πόσο "σκληρός" και "αντικειμενικός" μπορεί να είναι κάποιος. @Annitamik μακάρι να είχα κάνει νωρίτερα την ανάρτηση για να μου τα είχες πει όλα αυτά,  γιατί ήδη έχουν "χαλαστεί" κάποιοι άνθρωποι μαζί μου, δεν ήξερα πως να τους το πω και τους μιλούσα απότομα. 

 

8 ώρες πρίν, λουκουμαδάκι είπε:

Μου έφταιγαν όλοι οι υπόλοιποι που από την άγνοια και την αμηχανία και την μαλακία που μας δέρνει σαν κοινωνία να ψιθυρίζουμε στον θάνατο και να μη ξέρουμε πως να στηρίξουμε κάποιον που πενθεί (γιατί το να τον βλέπουμε να κλαίει μας προκαλεί σύγχιση και θέλουμε να το σταματήσουμε πετώντας βλακείες) εγώ έμεινα στο "ναι φίλοι ναι συγγενείς ναι κάθε άσχετε γλίτωσε η γυναίκα" ενώ ήθελα σε όλους να πω πάτε καλά;

Με κάλυψες απόλυτα @λουκουμαδάκι. Όλα αυτά νιώθω.

Και εγώ βρίσκω τον εαυτό μου να προσπαθεί να συνεχίσει "σαν να μη συνέβη τίποτα" όπως λες κ εσύ. Γιατί πιέζομαι από όλους να το κάνω. Ακόμα κ από πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Ακόμα κ ο άντρας μου (που έχει χάσει κ εκείνος τους γονείς του), μου λέει κάποιες φορές "τι έχεις?" Και εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο με αυτό. Στις δικές του απώλειες ήταν πιο "στιβαρός", προφανώς γιατί ένιωθε περισσότερο τα "κοινωνικά πρέπει", "πρέπει να συνεχίσει",  "πρέπει να σταθεί δυνατός" κ όλα αυτά.

 

7 ώρες πρίν, Mary1976 είπε:

Νομίζω ότι όλοι μας επειδή φοβόμαστε το θάνατο, τον δικό μας και των αγαπημένων μας, προσπαθούμε να τον υποτιμήσουμε, να τον εξαφανίσουμε, να κάνουμε ότι δεν υπάρχει ή ότι είναι κάτι καλο.

 Συμφωνώ,  και υπήρξαν και άνθρωποι που δεν με συλλυπήθηκαν καν, ούτε ένα μνμ "κουράγιο", νομίζω ότι επέλεξαν την σιωπή  είτε από αδιαφορία είτε για να μην "κολλήσουν" την "μαυρίλα".  Τους έχω διαγράψει εντελώς από την ψυχή μου αυτούς. Έχασα πάσα εκτίμηση. 

 

7 ώρες πρίν, Mary1976 είπε:

Πετάω συνήθως ένα συλλυπητήρια και μετά αλλάζω θέμα. Δεν ξέρω τί να πω για να κάνω τον άλλο να νοιώσει καλύτερα ή έστω να μην νοιώσε χειρότερα.

Και εγώ το ίδιο έκανα και το έχω μετανιώσει. 

 

πρίν από 48 λεπτά , student είπε:

να μην αφήνουμε κάνεναν να μας κατευθύνει στο τι να νιώσουμε ........

Και αυτό θα ήθελα να μου το έχει πει κάποιος, όλους αυτούς τους μήνες. Για να απαντάω σε όσους μου λένε "ξεκόλλα". Δεν θα ξεχάσω ποτέ, κάποιες μέρες μετά την κηδεία, που μία φίλη μου (πολυαγαπημένη πρέπει να πω κ το εννοώ), με πολύ καλή διάθεση με πήρε να με ρωτήσει πως είμαι κτλ και της λέω "δυσκολεύομαι" και μου είπε "πάει τώρα πέρασε, προχώρα" ..... "πέρασε"????? "πέρασε???" το λέω κ το ξαναλέω, δεν το πίστευα αυτό που άκουγα. Και φυσικά αγρίεψα και τσακωθήκαμε, προσωρινά, βέβαια αλλά θα μπορούσα να της απαντήσω αυτό, "μην κατευθύνεις το συναίσθημά μου". Και έχει χάσει κ εκείνη τον πατερα της, από ανακοπή στα 85 του βέβαια (το λέω γιατί δεν είναι ούτε ίδιες ηλικίες ούτε ίδιος ο τρόπος), αλλά έχει βιώσει κ εκείνη τέτοια απώλεια.  

 

όσο για τον ψυχολόγο @Annitamik και @mama16,  επί του παρόντος τουλάχιστον, δεν θεωρώ ότι θέλω να πάω. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι φυσιολογικά όλα αυτά που αισθάνομαι, κ ο πόνος κ ο θυμός κ όλα. Μπήκα και σε κάτι φόρουμ ψυχολογικής υποστήριξης, έγινα μέλος, αλλά δεν είχα διάθεση να ξεκινήσω "τέτοια" γνωριμία. Προτιμώ αυτό που μιλάμε τώρα, μαζί σας, μου είναι πιο "οικείο" όσο περίεργο κ αν ακούγεται. Και προτιμώ να μιλώ με άτομα που βιώνουν το ίδιο, παρά με άτομα που θα μου πουν πως να το "ξεπεράσω". Γιατί δεν θέλω να το "ξεπεράσω". 

 

Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ, προσπάθησα να απαντήσω σε όλες. Και σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ. Είχα ανάγκη να ακούσω πολλά από αυτά που μου είπατε. Εννοείται ότι θα ήθελα να απαντήσουν κ άλλα μέλη του parents.  

Just now, kotsifikos είπε:

Να πω συλλυπητήρια σε σένα @annoulen,  στην @Yovanna και τη @λουκουμαδάκι. .

Εδώ και μία ώρα γράφω και σβήνω, δεν ξέρω ποιες λέξεις είναι οι σωστές, ειλικρινά λυπάμαι, δεν ξέρω τι να πω που θα βοηθήσει, φαντάζομαι τίποτα.. μία αγκαλιά στην κάθε μια ξεχωριστά.

 

 

εγώ ευχαριστώ και μόνο που απάντησες... ανταποδίδω την αγκαλιά. 

[mama16]

Just now, annoulen είπε:

Σας ευχαριστώ όλες θερμά για την άμεση ανταπόκρισή σας σε τέτοιο "βαρύ" θέμα. Είχα ανάγκη από συμπαράσταση, και το σκεφτόμουν πολύ καιρό πριν αναρτήσω το θέμα μου.

 

@Yovanna ακριβώς τα ίδια κ εγώ κ μάλλον θα συνεχιστεί απ΄ ότι βλέπω. κάθε μέρα, στην διαδρομή για τη δουλειά κ όποτε είμαι μόνη μου. Δεν κλαίω με λυγμούς αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα και τις σκέψεις της απώλειας, των ευθυνών, του γολγοθά, των μονόδρομων που έπρεπε να ακολουθήσουμε, της φράσης "προσδόκιμο ζωής", είναι τόσα πολλά όλα αυτά... Πολύ λυπάμαι για την απώλειά σου, παρόμοια περίπτωση, αλλά επίσης λυπάμαι που δεν μπόρεσες να χαρείς τον ερχομό του παιδιού σου. Πόσα πολλά ανάμεικτα συναισθήματα ..... Εδώ εγώ έχω αντικρουόμενα συναισθήματα, του τύπου "να εύχομαι να είναι καλά τα παιδιά μου, αυτό έχει σημασία", αλλά το βάρος της απώλειας είναι μεγαλύτερο από όλα επί του παρόντος.  Και έχω και τύψεις ακόμα και για αυτό. Ότι δλδ "ρίχνω" τα παιδιά μου όσον αφορά την ένταση των συναισθημάτων. 

 

 

Θεωρώ μεγάλη ασέβεια αυτήν την έκφραση. Η ζωή συνεχίζεται. Εγώ δεν το είχα πει ποτέ σε κανέναν άνθρωπο που είχε χάσει κάποιον δικό του.  Ασέβεια και προς τον εκλιπόντα/εκλιπούσα αλλά και προς αυτόν που απευθύνεται. Βέβαια νομίζω ότι είναι θέμα ανθρώπου, δλδ πόσο "σκληρός" και "αντικειμενικός" μπορεί να είναι κάποιος. @Annitamik μακάρι να είχα κάνει νωρίτερα την ανάρτηση για να μου τα είχες πει όλα αυτά,  γιατί ήδη έχουν "χαλαστεί" κάποιοι άνθρωποι μαζί μου, δεν ήξερα πως να τους το πω και τους μιλούσα απότομα. 

 

Με κάλυψες απόλυτα @λουκουμαδάκι. Όλα αυτά νιώθω.

Και εγώ βρίσκω τον εαυτό μου να προσπαθεί να συνεχίσει "σαν να μη συνέβη τίποτα" όπως λες κ εσύ. Γιατί πιέζομαι από όλους να το κάνω. Ακόμα κ από πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Ακόμα κ ο άντρας μου (που έχει χάσει κ εκείνος τους γονείς του), μου λέει κάποιες φορές "τι έχεις?" Και εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο με αυτό. Στις δικές του απώλειες ήταν πιο "στιβαρός", προφανώς γιατί ένιωθε περισσότερο τα "κοινωνικά πρέπει", "πρέπει να συνεχίσει",  "πρέπει να σταθεί δυνατός" κ όλα αυτά.

 

 Συμφωνώ,  και υπήρξαν και άνθρωποι που δεν με συλλυπήθηκαν καν, ούτε ένα μνμ "κουράγιο", νομίζω ότι επέλεξαν την σιωπή  είτε από αδιαφορία είτε για να μην "κολλήσουν" την "μαυρίλα".  Τους έχω διαγράψει εντελώς από την ψυχή μου αυτούς. Έχασα πάσα εκτίμηση. 

 

Και εγώ το ίδιο έκανα και το έχω μετανιώσει. 

 

Και αυτό θα ήθελα να μου το έχει πει κάποιος, όλους αυτούς τους μήνες. Για να απαντάω σε όσους μου λένε "ξεκόλλα". Δεν θα ξεχάσω ποτέ, κάποιες μέρες μετά την κηδεία, που μία φίλη μου (πολυαγαπημένη πρέπει να πω κ το εννοώ), με πολύ καλή διάθεση με πήρε να με ρωτήσει πως είμαι κτλ και της λέω "δυσκολεύομαι" και μου είπε "πάει τώρα πέρασε, προχώρα" ..... "πέρασε"????? "πέρασε???" το λέω κ το ξαναλέω, δεν το πίστευα αυτό που άκουγα. Και φυσικά αγρίεψα και τσακωθήκαμε, προσωρινά, βέβαια αλλά θα μπορούσα να της απαντήσω αυτό, "μην κατευθύνεις το συναίσθημά μου". Και έχει χάσει κ εκείνη τον πατερα της, από ανακοπή στα 85 του βέβαια (το λέω γιατί δεν είναι ούτε ίδιες ηλικίες ούτε ίδιος ο τρόπος), αλλά έχει βιώσει κ εκείνη τέτοια απώλεια.  

 

όσο για τον ψυχολόγο @Annitamik και @mama16,  επί του παρόντος τουλάχιστον, δεν θεωρώ ότι θέλω να πάω. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι φυσιολογικά όλα αυτά που αισθάνομαι, κ ο πόνος κ ο θυμός κ όλα. Μπήκα και σε κάτι φόρουμ ψυχολογικής υποστήριξης, έγινα μέλος, αλλά δεν είχα διάθεση να ξεκινήσω "τέτοια" γνωριμία. Προτιμώ αυτό που μιλάμε τώρα, μαζί σας, μου είναι πιο "οικείο" όσο περίεργο κ αν ακούγεται. Και προτιμώ να μιλώ με άτομα που βιώνουν το ίδιο, παρά με άτομα που θα μου πουν πως να το "ξεπεράσω". Γιατί δεν θέλω να το "ξεπεράσω". 

 

Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ, προσπάθησα να απαντήσω σε όλες. Και σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ. Είχα ανάγκη να ακούσω πολλά από αυτά που μου είπατε. Εννοείται ότι θα ήθελα να απαντήσουν κ άλλα μέλη του parents.  

εγώ ευχαριστώ και μόνο που απάντησες... ανταποδίδω την αγκαλιά. 

Εννοείται κοπέλα μου ότι αν δεν θες να πας σε ψυχολόγο δεν θα πας. Πάντως να ξέρεις το είπα με καλή πρόθεση, εννοείται ότι αυτά που νιώθεις είναι απόλυτα φυσιολογικά, δεν έχω εμπειρία από ψυχολόγο απλά το είπα στο ότι αν τα πεις θα τα βγάλεις από μέσα σου... Αλλά κ το φόρουμ λίγο πολύ αυτή την ιδιότητα έχει, απλά ο επαγγελματίας ίσως βρει κ τα κατάλληλα λόγια, γιατί όπως είπες πολλοί δεν ξέρουν τι να πουν σε τέτοιες περιπτώσεις! Απλά κουράγιο.. Όταν δεν αντέχεις άλλο ίσως μια αγκαλιά βοηθήσει από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Η μανούλα σου ήξερε πόσο πολύ την αγαπάτε κ κάνατε ότι καλύτερο μπορούσατε, οι τύψεις κ το "αν" είναι αναπόφευκτα σε τέτοιες περιπτώσεις, σε όλους όσους ήρθαν αντιμέτωποι με τον θάνατο περνάει απ' το μυαλό αλλά δυστυχώς μόνο στεναχώρια προκαλεί περισσότερη.. Μακάρι ο χρόνος να απαλύνει σιγά σιγά την ψυχή σου. Πάντως μην φοβάσαι να δείξεις τα συναισθήματα στους δικούς σου, αυτοί που σε αγαπάνε σε καταλαβαίνουν.

[Annitamik]

πρίν από 5 λεπτά , annoulen είπε:

ήδη έχουν "χαλαστεί" κάποιοι άνθρωποι μαζί μου, δεν ήξερα πως να τους το πω και τους μιλούσα απότομα.

Δεν πειράζει κοπέλα μου, αν είναι κοντινοί σου θα καταλάβουν εάν το συζητήσετε αργότερα μόλις καταλαγιάσει όλο αυτό μέσα σου. Είναι που δε ξέρουν πώς να διαχειριστούν το πένθος. Εάν συνεχίσουν κ φέρονται εγωιστικά, είναι πρόβλημα τους. Εσύ να κοιτάξεις να το βγάλεις από μέσα σου, αυτό έχει προτεραιότητα. Έχασες τη μητέρα σου, είναι πολύ δύσκολο

[nantianna]

Κοπέλα μου όμορφη,θέλω να σου πω ότι καταλαβαίνω τον πόνο σου.Έχασα τον πατέρα μου το 2018.Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας τέτοιος γίγαντας θα μπορούσε να πεθάνει.Κόντεψα να τρελαθώ(κυριολεκτικά όμως,όχι χάριν υπερβολής που το λέει όλος ο κόσμος).Κρίσεις πανικού καθημερινά.Κρύος ιδρώτας και αίσθηση ότι τυφλώνομαι,ότι με πλακώνουν τα δωμάτια.Δεν μπορούσα να περπατήσω μόνη μου στο δρόμο για πολύ καιρό.Το χειρότερό μου ήταν όταν είχαμε μνημόσυνο.Δεν μου έφτανε ο αέρας για να αναπνεύσω.Ένιωσα καλύτερα όταν κατάλαβα ότι τελικά οι άνθρωποί μας δεν πεθαίνουν.Δεν ξέρω αν είμαι μουρλή,αλλά πλέον το πιστεύω απόλυτα.Πιστεύω πραγματικά μέσα μου πως ο πατέρας μου κάπου είναι και με βλέπει και απλώς δεν μπορώ να τον δω εγώ.Τον μνημονεύω καθημερινά,χρησιμοποιώ τις ατάκες του και τα αστεία του και είμαι σίγουρη πως κι εκείνος γελάει μαζί μου.Κανένας,αλλά κανένας δεν μπορεί να με πείσει πως ο μπαμπάς μου δεν υπάρχει.Σου εύχομαι να νιώσεις καλύτερα.Άσε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του και μη βιάζεις τις καταστάσεις και μην αφήνεις και κανέναν άλλον να το κάνει.

[student]

1 hour ago, annoulen είπε:

Σας ευχαριστώ όλες θερμά για την άμεση ανταπόκρισή σας σε τέτοιο "βαρύ" θέμα. Είχα ανάγκη από συμπαράσταση, και το σκεφτόμουν πολύ καιρό πριν αναρτήσω το θέμα μου.

 

@Yovanna ακριβώς τα ίδια κ εγώ κ μάλλον θα συνεχιστεί απ΄ ότι βλέπω. κάθε μέρα, στην διαδρομή για τη δουλειά κ όποτε είμαι μόνη μου. Δεν κλαίω με λυγμούς αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα και τις σκέψεις της απώλειας, των ευθυνών, του γολγοθά, των μονόδρομων που έπρεπε να ακολουθήσουμε, της φράσης "προσδόκιμο ζωής", είναι τόσα πολλά όλα αυτά... Πολύ λυπάμαι για την απώλειά σου, παρόμοια περίπτωση, αλλά επίσης λυπάμαι που δεν μπόρεσες να χαρείς τον ερχομό του παιδιού σου. Πόσα πολλά ανάμεικτα συναισθήματα ..... Εδώ εγώ έχω αντικρουόμενα συναισθήματα, του τύπου "να εύχομαι να είναι καλά τα παιδιά μου, αυτό έχει σημασία", αλλά το βάρος της απώλειας είναι μεγαλύτερο από όλα επί του παρόντος.  Και έχω και τύψεις ακόμα και για αυτό. Ότι δλδ "ρίχνω" τα παιδιά μου όσον αφορά την ένταση των συναισθημάτων. 

 

 

Θεωρώ μεγάλη ασέβεια αυτήν την έκφραση. Η ζωή συνεχίζεται. Εγώ δεν το είχα πει ποτέ σε κανέναν άνθρωπο που είχε χάσει κάποιον δικό του.  Ασέβεια και προς τον εκλιπόντα/εκλιπούσα αλλά και προς αυτόν που απευθύνεται. Βέβαια νομίζω ότι είναι θέμα ανθρώπου, δλδ πόσο "σκληρός" και "αντικειμενικός" μπορεί να είναι κάποιος. @Annitamik μακάρι να είχα κάνει νωρίτερα την ανάρτηση για να μου τα είχες πει όλα αυτά,  γιατί ήδη έχουν "χαλαστεί" κάποιοι άνθρωποι μαζί μου, δεν ήξερα πως να τους το πω και τους μιλούσα απότομα. 

 

Με κάλυψες απόλυτα @λουκουμαδάκι. Όλα αυτά νιώθω.

Και εγώ βρίσκω τον εαυτό μου να προσπαθεί να συνεχίσει "σαν να μη συνέβη τίποτα" όπως λες κ εσύ. Γιατί πιέζομαι από όλους να το κάνω. Ακόμα κ από πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Ακόμα κ ο άντρας μου (που έχει χάσει κ εκείνος τους γονείς του), μου λέει κάποιες φορές "τι έχεις?" Και εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο με αυτό. Στις δικές του απώλειες ήταν πιο "στιβαρός", προφανώς γιατί ένιωθε περισσότερο τα "κοινωνικά πρέπει", "πρέπει να συνεχίσει",  "πρέπει να σταθεί δυνατός" κ όλα αυτά.

 

 Συμφωνώ,  και υπήρξαν και άνθρωποι που δεν με συλλυπήθηκαν καν, ούτε ένα μνμ "κουράγιο", νομίζω ότι επέλεξαν την σιωπή  είτε από αδιαφορία είτε για να μην "κολλήσουν" την "μαυρίλα".  Τους έχω διαγράψει εντελώς από την ψυχή μου αυτούς. Έχασα πάσα εκτίμηση. 

 

Και εγώ το ίδιο έκανα και το έχω μετανιώσει. 

 

Και αυτό θα ήθελα να μου το έχει πει κάποιος, όλους αυτούς τους μήνες. Για να απαντάω σε όσους μου λένε "ξεκόλλα". Δεν θα ξεχάσω ποτέ, κάποιες μέρες μετά την κηδεία, που μία φίλη μου (πολυαγαπημένη πρέπει να πω κ το εννοώ), με πολύ καλή διάθεση με πήρε να με ρωτήσει πως είμαι κτλ και της λέω "δυσκολεύομαι" και μου είπε "πάει τώρα πέρασε, προχώρα" ..... "πέρασε"????? "πέρασε???" το λέω κ το ξαναλέω, δεν το πίστευα αυτό που άκουγα. Και φυσικά αγρίεψα και τσακωθήκαμε, προσωρινά, βέβαια αλλά θα μπορούσα να της απαντήσω αυτό, "μην κατευθύνεις το συναίσθημά μου". Και έχει χάσει κ εκείνη τον πατερα της, από ανακοπή στα 85 του βέβαια (το λέω γιατί δεν είναι ούτε ίδιες ηλικίες ούτε ίδιος ο τρόπος), αλλά έχει βιώσει κ εκείνη τέτοια απώλεια.  

 

όσο για τον ψυχολόγο @Annitamik και @mama16,  επί του παρόντος τουλάχιστον, δεν θεωρώ ότι θέλω να πάω. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι φυσιολογικά όλα αυτά που αισθάνομαι, κ ο πόνος κ ο θυμός κ όλα. Μπήκα και σε κάτι φόρουμ ψυχολογικής υποστήριξης, έγινα μέλος, αλλά δεν είχα διάθεση να ξεκινήσω "τέτοια" γνωριμία. Προτιμώ αυτό που μιλάμε τώρα, μαζί σας, μου είναι πιο "οικείο" όσο περίεργο κ αν ακούγεται. Και προτιμώ να μιλώ με άτομα που βιώνουν το ίδιο, παρά με άτομα που θα μου πουν πως να το "ξεπεράσω". Γιατί δεν θέλω να το "ξεπεράσω". 

 

Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ, προσπάθησα να απαντήσω σε όλες. Και σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ. Είχα ανάγκη να ακούσω πολλά από αυτά που μου είπατε. Εννοείται ότι θα ήθελα να απαντήσουν κ άλλα μέλη του parents.  

εγώ ευχαριστώ και μόνο που απάντησες... ανταποδίδω την αγκαλιά. 

Γενικά έχουμε την τάση να λέμε σε πολλα ότι δεν είναι κάτι και ότι θα περάσει είτε μιλάμε για σωματικό πόνο είτε για ψυχικό. Το λέμε ακόμα και στα παιδιά μας και ειναι κάτι το οποίο με προβληματίζει τελευταία και προσπαθώ να το δουλέψω σε εμένα και στην οικογένεια μου...Αυτο, έρχεται σε αντίθεση με αυτό που νιώθουμε και τα συναισθήματα μας και έχει ως αποτέλεσμα τελικά να τα κρύβουμε όλα κάτω από το μαξιλάρι. Αυτά που νιώθουμε ζούνε μέσα μας και μας τρώνε, μας ταλαιπωρούν μπορεί και για χρόνια.

Ότι και να σου λένε σχετικά με τον ψυχολόγο, εάν δεν υπάρχει αίτημά συγκεκριμένο είναι χαζό να ξεκινήσεις μια διαδικασία που δεν θέλεις και που αφορά εσένα.

 

Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου, οι χαρές γίνονται μεγαλύτερες και οι λύπες παίρνουν άλλη μορφή.. 

Σου εύχομαι να βρεις την εσωτερική σου δύναμη, είναι εκεί καλά κρυμμένη και να ξέρεις ότι μόνο εσύ μπορείς να επιτρέψεις να βγει προς τα έξω και να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα με ότι αυτό σημαίνει. 

[chocolate_eater]

2 hours ago, student said:

Γενικά έχουμε την τάση να λέμε σε πολλα ότι δεν είναι κάτι και ότι θα περάσει είτε μιλάμε για σωματικό πόνο είτε για ψυχικό. Το λέμε ακόμα και στα παιδιά μας και ειναι κάτι το οποίο με προβληματίζει τελευταία και προσπαθώ να το δουλέψω σε εμένα και στην οικογένεια μου...Αυτο, έρχεται σε αντίθεση με αυτό που νιώθουμε και τα συναισθήματα μας και έχει ως αποτέλεσμα τελικά να τα κρύβουμε όλα κάτω από το μαξιλάρι. Αυτά που νιώθουμε ζούνε μέσα μας και μας τρώνε, μας ταλαιπωρούν μπορεί και για χρόνια.

Ότι και να σου λένε σχετικά με τον ψυχολόγο, εάν δεν υπάρχει αίτημά συγκεκριμένο είναι χαζό να ξεκινήσεις μια διαδικασία που δεν θέλεις και που αφορά εσένα.

 

Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου, οι χαρές γίνονται μεγαλύτερες και οι λύπες παίρνουν άλλη μορφή.. 

Σου εύχομαι να βρεις την εσωτερική σου δύναμη, είναι εκεί καλά κρυμμένη και να ξέρεις ότι μόνο εσύ μπορείς να επιτρέψεις να βγει προς τα έξω και να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα με ότι αυτό σημαίνει. 

 

Υπάρχει ένα γενικότερο ταμπού στο να ζούμε τα συναισθήματά μας....ίσως είναι κι ένας μηχανισμός άμυνας. Έχει ενδιαφέρον να βλέπουμε πόσο μπορεί να ενοχλήσει κάποιον αυτό, νομίζω πάρα πολύς κόσμος το κάνει χωρίς κακή πρόθεση και χωρίς να το καταλαβαίνει.

 

@annoulen  δεν είμαι καλός στο να εκφράζομαι στο πένθος.......λυπάμαι πολύ γι'αυτό που περνάς και εύχομαι σύντομα να είναι όλα καλύτερα.

Σχετικά με τον ψυχολόγο, θα πω μόνο οτι ενώ μεν οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι να βιώνουν τα συναισθήματα και τις καταστάσεις όσο και όπως θέλουν, υπάρχει ένα όριο μετά το οποίο προκαλείται πλέον δυσλειτουργία στην καθημερινότητα.....το συναίσθημα είναι απολύτως φυσιολογικό, όμως η δυσλειτουργία για 1, 2 ή 5 χρόνια συνεχόμενα, ειδικά όταν υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι στο ίδιο σπίτι, δεν είναι. Δεν χρειάζεται κανένα συγκεκριμένο αίτημα για να πας σε ψυχολόγο, δεν είναι γιατρός, δε θα σου πει ποτέ "πως" θα το ξεπεράσεις...εσύ είσαι αυτή που θα βρει τον τρόπο να διαχειριστεί την κατάσταση μέσα από τη θεραπεία. Οποιαδήποτε ψυχολογική κατάσταση φτάνει στο σημείο να κάνει την επιβίωση δυσλειτουργική για παρατεταμένο διάστημα, είναι υποψήφια περίπτωση για ψυχολόγο, εφ'όσον ο ίδιος ο πάσχοντας θεωρεί οτι έχει φτάσει σε κάποιο αδιέξοδο και αναζητεί μια λύση. Κι ούτε είναι εύκολο για όλους τους ανθρώπους να βρουν μόνοι τους το δρόμο έξω από το λάκκο (=εσωτερική δύναμη)....κάποιοι χρειάζονται κι ένα καταλύτη....για κάποιους αρκούν άνθρωποι με καλές προθέσεις (φίλοι, σύγγενείς κλπ.), για κάποιους όχι.  Δεν γνωρίζω γιατί είσαι αρνητική ως προς αυτό, δε νομίζω καν οτι ψάχνεις συμβουλές για διάφορους "τρόπους" εδώ....αλλά αν έψαχνες, αυτό ίσως να ήταν ένας από αυτούς σε επόμενη φάση, αν δεις οτι δε βγαίνεις κάπου με τα υπόλοιπα.

 

Πάντως το να ψάξεις ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ τρόπο να διαχειριστείς την κατάστασή σου, αν τραβήξει χρονικά, είναι και δικαίωμά σου και δε σημαίνει οτι αν πάρεις έναν επαγγελματικό τρόπο, κάνει το πένθος σου λιγότερο "φυσικό". Όλα τα συναισθήματα φυσικά είναι, το πρόβλημα είναι οτι περισσότεροι δε γνωρίζουμε πως να συμφιλιωθούμε μαζί τους.

 

Και πάλι υπομονή και δύναμη εύχομαι.

[ΑΡΓΚ]

Δεν έχω εμπειρία από θάνατου γονιού, μόνο της γιαγιάς που με μεγάλωσε σαν μαμά μεν, αλλά το είδαμε όντως σαν λύτρωση για εκείνην γιατί υπέφερε φρικτά και δεν υπήρχε ελπίδα, απλά μία φρικτή αγωνία. 

Αυτό που μπορώ να πω για τη βοήθεια από ψυχολόγο, είναι ότι νομίζω ότι βοηθά μόνο στο βαθμό που νιώθεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια. Επειδή ένας ψυχολόγος δεν δίνει μια μαγική συνταγή, μπορεί να σε βοηθήσει να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου, να σε ακούσει ή να δώσει κάποιες ιδέες, αλλά το μισό δρόμο τον έχεις κάνει θέλοντας να πας σε ψυχολόγο. Αν είναι κάτι με το ζόρι, δεν νομίζω ότι έχει κανένα όφελος και κανένα νόημα.

[Yovanna]

Εμένα πάντως μου έβγαινε μια ενόχληση, και ακόμα, όταν φίλοι και γνωστοί, σύγκριναν την περίπτωση του μπαμπά μου με την δική τους, όπου o γονιός τους νόσησε ή έφυγε σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Παράδειγμα, μου λέει τις προάλλες ένας συνεργάτης στο τηλ, άσε , εσύ θα με καταλάβεις γιατί το έζησες. Η μαμά μου (88), εμφάνισε καρκίνο. Και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν είναι "αλήθεια τώρα? 88? και σε καταλαβαίνω? Ο μπαμπάς μου ήταν 68 όταν αρρώστησε! Στα 88 θα είχε προλάβει να δει τα εγγόνια του ενήλικα! Τώρα ο ένας ήταν 1,5 και ο άλλος αγέννητος!" Δεν τα είπα βέβαια , αλλά μέσα μου είχα θυμώσει. Το ίδιο και με την κουμπαρά μου, της οποίας ο μπαμπάς είναι 85 και ανησυχεί ότι έχει καταπέσει και ότι δεν τον βλέπει καλά γενικά.. Ενοχλούμαι πραγματικά. Είναι λάθος, το ξέρω.

[mama16]

Just now, Yovanna είπε:

Εμένα πάντως μου έβγαινε μια ενόχληση, και ακόμα, όταν φίλοι και γνωστοί, σύγκριναν την περίπτωση του μπαμπά μου με την δική τους, όπου o γονιός τους νόσησε ή έφυγε σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Παράδειγμα, μου λέει τις προάλλες ένας συνεργάτης στο τηλ, άσε , εσύ θα με καταλάβεις γιατί το έζησες. Η μαμά μου (88), εμφάνισε καρκίνο. Και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν είναι "αλήθεια τώρα? 88? και σε καταλαβαίνω? Ο μπαμπάς μου ήταν 68 όταν αρρώστησε! Στα 88 θα είχε προλάβει να δει τα εγγόνια του ενήλικα! Τώρα ο ένας ήταν 1,5 και ο άλλος αγέννητος!" Δεν τα είπα βέβαια , αλλά μέσα μου είχα θυμώσει. Το ίδιο και με την κουμπαρά μου, της οποίας ο μπαμπάς είναι 85 και ανησυχεί ότι έχει καταπέσει και ότι δεν τον βλέπει καλά γενικά.. Ενοχλούμαι πραγματικά. Είναι λάθος, το ξέρω.

Ναι όντως το καταλαβαίνω απόλυτα όταν χάνεις γονιό σε μικρότερη ηλικία που δεν έχει ζήσει ούτε εγγόνια ούτε τπτ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν κάποιου ο γονιός είναι 85 δεν είναι οδυνηρό για αυτόν, γιατί δεν παύει να είναι ένα από τα αγαπημένα του πρόσωπα. Δες το κ απ' την άλλη πλευρά.. Κάποιου ο γονιός είναι 60 ετών πχ κ χτύπα ξύλο πεθαίνει, το παιδί του είναι 40 ανύπαντρο. Θα σκεφτεί δλδ ότι εσύ κακώς στεναχωριέσαι τόσο γιατί τουλάχιστον είχε δει τον γάμο σου?

[Yovanna]

Just now, mama16 said:

Ναι όντως το καταλαβαίνω απόλυτα όταν χάνεις γονιό σε μικρότερη ηλικία που δεν έχει ζήσει ούτε εγγόνια ούτε τπτ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν κάποιου ο γονιός είναι 85 δεν είναι οδυνηρό για αυτόν, γιατί δεν παύει να είναι ένα από τα αγαπημένα του πρόσωπα. Δες το κ απ' την άλλη πλευρά.. Κάποιου ο γονιός είναι 60 ετών πχ κ χτύπα ξύλο πεθαίνει, το παιδί του είναι 40 ανύπαντρο. Θα σκεφτεί δλδ ότι εσύ κακώς στεναχωριέσαι τόσο γιατί τουλάχιστον είχε δει τον γάμο σου?

Όπως είπα , δεν το θεωρώ σωστό και ξέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα. Ο μικρός αδερφός του μπαμπά μου έφυγε στα 51 του από καρκίνο. Ο ξάδερφος μου ήταν σχεδόν 14 τότε. Δεν τόλμησα να του πω ότι βιώσαμε το ίδιο πράγμα. Σίγουρα θα πενθήσεις για τον γονιό σου σε όποια ηλικία, αλλά είναι αλλιώς να είναι σε προχωρημένη ηλικία, όπου είσαι προετοιμασμένος και συμφιλιωμένος όσο γίνεται με την ιδέα. Πριν λίγους μήνες έχασε μια θεία μου τη μαμά της στα 103. Φαντάζεσαι να μου έλεγε πω πω τί μας βρήκε ? 

[Fenia27]

Just now, Yovanna είπε:

Εμένα πάντως μου έβγαινε μια ενόχληση, και ακόμα, όταν φίλοι και γνωστοί, σύγκριναν την περίπτωση του μπαμπά μου με την δική τους, όπου o γονιός τους νόσησε ή έφυγε σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Παράδειγμα, μου λέει τις προάλλες ένας συνεργάτης στο τηλ, άσε , εσύ θα με καταλάβεις γιατί το έζησες. Η μαμά μου (88), εμφάνισε καρκίνο. Και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν είναι "αλήθεια τώρα? 88? και σε καταλαβαίνω? Ο μπαμπάς μου ήταν 68 όταν αρρώστησε! Στα 88 θα είχε προλάβει να δει τα εγγόνια του ενήλικα! Τώρα ο ένας ήταν 1,5 και ο άλλος αγέννητος!" Δεν τα είπα βέβαια , αλλά μέσα μου είχα θυμώσει. Το ίδιο και με την κουμπαρά μου, της οποίας ο μπαμπάς είναι 85 και ανησυχεί ότι έχει καταπέσει και ότι δεν τον βλέπει καλά γενικά.. Ενοχλούμαι πραγματικά. Είναι λάθος, το ξέρω.

Σαν άνθρωποι πολλές φορές βγάζουμε την δική μας πικρία στους άλλους. Δεν ειναι κατακριτέο αλλά σίγουρα δεν δείχνει κατανόηση όταν ο άλλος την χρειάζεται...Η απώλεια είναι απώλεια και προκαλεί πόνο οποία ηλικία κι αν έχει ο άνθρωπός που φεύγει. Απλά κάποιες φορές κάποιοι άνθρωποι φεύγουν πιο γρήγορα και τραγικά από κάποιους αλλους...χωρίς όχι μόνο να δουν εγγόνια αλλά ούτε τα ίδια τούς τα παιδιά να μεγαλώνουν. Εμένα η θεία μου έφυγε από καρκίνο στα 42 της χρόνια αφήνοντας 2 παιδιά που δεν είχαν μπει καλά καλά στην εφηβεία. Φαντάζεσαι την ίδια στιγμή που εσύ δυσκολεύεσαι να δείξεις κατανόηση σε κάποιον που πονά ενώ ο γονιός είχε δει εγγόνια κάποιος άλλος θα δυσκολευτεί να καταλάβει εσένα και εκείνον μαζι..γιατί ο γονιός του δεν πρόλαβε να τον δει ούτε το proficiency να παίρνει ούτε το λύκειο να τελειώνει κτλ...δεν είναι κάποιος διαγωνισμός όμως το πένθος του καιρού ανθρώπου...

 

Το να "ζήσετε να τον θυμοσαστε" κρύβει πίσω μια όμορφη ευχή γιατί όσοι φεύγουν ζουν μέσα από τις αναμνήσεις μας. Όταν δεν υπάρχει κανείς να σε θυμάται και να σε μνημονεύει τότε έρχεται ο οριστικός θάνατο ς..έτσι το βλέπω εγω...και πραγματικά όσο πόνο και να προκαλέσει ένας θάνατος που ειναι αναποφεκτος από την γέννηση μας  , θεωρώ τυχερούς τούς ανθρώπους που ζουν μια γεμάτη ζωη...ίσως τελικά δεν κατανοούμε και τόσο καλά τον πόνο του διπλανού μας ακόμη κι αν έχουμε περάσει από το ίδιο μονοπάτι. Είναι σαν να λέμε εσύ γιατί μου λες ότι πονάς; Εγώ δικαιούμαι να πονάω πιο πολυ γιατί.....

[mama16]

Just now, Yovanna είπε:

Όπως είπα , δεν το θεωρώ σωστό και ξέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα. Ο μικρός αδερφός του μπαμπά μου έφυγε στα 51 του από καρκίνο. Ο ξάδερφος μου ήταν σχεδόν 14 τότε. Δεν τόλμησα να του πω ότι βιώσαμε το ίδιο πράγμα. Σίγουρα θα πενθήσεις για τον γονιό σου σε όποια ηλικία, αλλά είναι αλλιώς να είναι σε προχωρημένη ηλικία, όπου είσαι προετοιμασμένος και συμφιλιωμένος όσο γίνεται με την ιδέα. Πριν λίγους μήνες έχασε μια θεία μου τη μαμά της στα 103. Φαντάζεσαι να μου έλεγε πω πω τί μας βρήκε ? 

Συμφωνώ με την τοποθέτηση της @Fenia27. Πάντως εντάξει είναι απόλυτα λογικές οι σκέψεις που κάνεις. Κ εγώ σε παρόμοια περίπτωση πιθανόν έτσι να σκεφτόμουν αλλά όχι ότι ειναι κ το σωστό, όπως το καταλαβαίνεις κ εσύ βέβαια.

[μαγιοπουλας]

Εγω που είμαι έξω από το χορό εχω να πω οτι διαβάζω με μεγαλη θλίψη αυτα που γράφετε ολοι και με αγγίζουν πολυ.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία κ βλέπω οτι αυτο ειναι ένα ποτήρι που ο καθενας το πίνει ο μονος του.

Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που να έχει χάσει τον γονιό του και να μην τον κουβαλάει μεσα του.Κι ας έχει διαφωνήσει άπειρες στιγμές μαζί του  .Τον πεθερο μου δεν τον γνώρισα και βλεπω οτι η απουσία του έχει αφήσει βαθιά πληγή στον άντρα μου.Σε μια δύσκολη στιγμή της εγκυμοσύνης μου στην αρχή,τον είδα για μια κ μοναδική φορά στον ύπνο μου να μου τραγουδάει.Οταν ξύπνησα ένιωσα απίστευτη γαλήνη κ πολυ μεγαλο παράπονο που δεν κατάφερε να γνωρίσει το παιδι που θα ερχόταν.Και σκεφτείτε ότι δεν τον γνώρισα ποτε.

Σας καταλαβαίνω όσο μπορώ και σκεφτομαι οτι πρεπει να προσπαθούμε να ζούμε την κάθε στιγμή με τα παιδια μας.Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές φοβαμιαι μην τυχόν και μας συμβεί κάτι και τρελαίνομαι.. είμαστε αναντικαταστατοι και εύχομαι να μπορούμε να στηρίξουμε τα παιδια μας για πολλα πολλα χρονια ολοι μας.

[Yovanna]

Just now, Fenia27 said:

Σαν άνθρωποι πολλές φορές βγάζουμε την δική μας πικρία στους άλλους. Δεν ειναι κατακριτέο αλλά σίγουρα δεν δείχνει κατανόηση όταν ο άλλος την χρειάζεται...Η απώλεια είναι απώλεια και προκαλεί πόνο οποία ηλικία κι αν έχει ο άνθρωπός που φεύγει. Απλά κάποιες φορές κάποιοι άνθρωποι φεύγουν πιο γρήγορα και τραγικά από κάποιους αλλους...χωρίς όχι μόνο να δουν εγγόνια αλλά ούτε τα ίδια τούς τα παιδιά να μεγαλώνουν. Εμένα η θεία μου έφυγε από καρκίνο στα 42 της χρόνια αφήνοντας 2 παιδιά που δεν είχαν μπει καλά καλά στην εφηβεία. Φαντάζεσαι την ίδια στιγμή που εσύ δυσκολεύεσαι να δείξεις κατανόηση σε κάποιον που πονά ενώ ο γονιός είχε δει εγγόνια κάποιος άλλος θα δυσκολευτεί να καταλάβει εσένα και εκείνον μαζι..γιατί ο γονιός του δεν πρόλαβε να τον δει ούτε το proficiency να παίρνει ούτε το λύκειο να τελειώνει κτλ...δεν είναι κάποιος διαγωνισμός όμως το πένθος του καιρού ανθρώπου...

 

Το να "ζήσετε να τον θυμοσαστε" κρύβει πίσω μια όμορφη ευχή γιατί όσοι φεύγουν ζουν μέσα από τις αναμνήσεις μας. Όταν δεν υπάρχει κανείς να σε θυμάται και να σε μνημονεύει τότε έρχεται ο οριστικός θάνατο ς..έτσι το βλέπω εγω...και πραγματικά όσο πόνο και να προκαλέσει ένας θάνατος που ειναι αναποφεκτος από την γέννηση μας  , θεωρώ τυχερούς τούς ανθρώπους που ζουν μια γεμάτη ζωη...ίσως τελικά δεν κατανοούμε και τόσο καλά τον πόνο του διπλανού μας ακόμη κι αν έχουμε περάσει από το ίδιο μονοπάτι. Είναι σαν να λέμε εσύ γιατί μου λες ότι πονάς; Εγώ δικαιούμαι να πονάω πιο πολυ γιατί.....

Δεν είπα ποτέ ότι είναι διαγωνισμός το πένθος, όμως δεν συμφωνώ ότι σε όποια φάση και να χάσεις τον γονιό σου , πονάς το ίδιο. Όλοι θα πεθάνουμε. Είναι η φυσική κατάληξη. Και όλοι περιμένουμε ότι οι γονείς μας θα φύγουν πριν από μας. Όμως ο πατέρας μου είχε πολλά να ζήσει ακόμη. Δεν θα δικαιολογηθώ για αυτό που νιώθω. Άλλωστε έχω συμφιλιωθεί πια με τις αδυναμίες μου. Δεν τις μάχομαι. 

 

Just now, μαγιοπουλας said:

Εγω που είμαι έξω από το χορό εχω να πω οτι διαβάζω με μεγαλη θλίψη αυτα που γράφετε ολοι και με αγγίζουν πολυ.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία κ βλέπω οτι αυτο ειναι ένα ποτήρι που ο καθενας το πίνει ο μονος του.

Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που να έχει χάσει τον γονιό του και να μην τον κουβαλάει μεσα του.Κι ας έχει διαφωνήσει άπειρες στιγμές μαζί του  .Τον πεθερο μου δεν τον γνώρισα και βλεπω οτι η απουσία του έχει αφήσει βαθιά πληγή στον άντρα μου.Σε μια δύσκολη στιγμή της εγκυμοσύνης μου στην αρχή,τον είδα για μια κ μοναδική φορά στον ύπνο μου να μου τραγουδάει.Οταν ξύπνησα ένιωσα απίστευτη γαλήνη κ πολυ μεγαλο παράπονο που δεν κατάφερε να γνωρίσει το παιδι που θα ερχόταν.Και σκεφτείτε ότι δεν τον γνώρισα ποτε.

Σας καταλαβαίνω όσο μπορώ και σκεφτομαι οτι πρεπει να προσπαθούμε να ζούμε την κάθε στιγμή με τα παιδια μας.Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές φοβαμιαι μην τυχόν και μας συμβεί κάτι και τρελαίνομαι.. είμαστε αναντικαταστατοι και εύχομαι να μπορούμε να στηρίξουμε τα παιδια μας για πολλα πολλα χρονια ολοι μας.

Ο μικρός μου δεν γνώρισε κανένα παππού. Ούτε εγώ πρόλαβα να γνωρίσω τον πεθερό μου. Έφυγε και εκείνος στα 70 από καρκίνο στο πάγκρεας. Τί τα θες..

[μαγιοπουλας]

Just now, Yovanna είπε:

Δεν είπα ποτέ ότι είναι διαγωνισμός το πένθος, όμως δεν συμφωνώ ότι σε όποια φάση και να χάσεις τον γονιό σου , πονάς το ίδιο. Όλοι θα πεθάνουμε. Είναι η φυσική κατάληξη. Και όλοι περιμένουμε ότι οι γονείς μας θα φύγουν πριν από μας. Όμως ο πατέρας μου είχε πολλά να ζήσει ακόμη. Δεν θα δικαιολογηθώ για αυτό που νιώθω. Άλλωστε έχω συμφιλιωθεί πια με τις αδυναμίες μου. Δεν τις μάχομαι. 

 

Ο μικρός μου δεν γνώρισε κανένα παππού. Ούτε εγώ πρόλαβα να γνωρίσω τον πεθερό μου. Έφυγε και εκείνος στα 70 από καρκίνο στο πάγκρεας. Τί τα θες..

Και ο πεθερός μου μέσα σε μια μέρα στα 68 από πνευμονική ηδυμα.Εγω δεννθυμαμσι καμια γιαγια μου.Εφυγαν όταν ήμουν πολύ μικρή.Εχω ένα κενό μέσα μου γι αυτο...

[Fenia27]

Just now, Yovanna είπε:

δεν συμφωνώ ότι σε όποια φάση και να χάσεις τον γονιό σου , πονάς το ίδιο.

Δεν είσαι εσύ ούτε εγώ ούτε κανέναςαρμοδιος να κρίνεις και να θέσεις μέτρο στον πόνο κάποιου άλλου. 

 

Κάθε θάνατος έχει έναν αντίκτυπο στην ζωή των συγγενών. Και επειδή μιλάμε για γονείς σαφώς οι συνέπειες και οι δυσκολίες που φέρνει σε ένα νέο  άνθρωπο και σε ένα παιδί η απώλεια ενός γονιού είναι μεγαλύτερες. Και η διαχείριση και η προσαρμογή του παιδιού κτλ...

 

Δεν έχουμε λόγο στα συναισθήματα του άλλου. Πώς θα δείξουμε κατανόηση χωρίς ενσυναίσθηση; Ακυρώνοντας τον απέναντι αντί να του δίνουμε λίγο θάρρος για αυτό που περνάει;

 

Just now, Yovanna είπε:

Όμως ο πατέρας μου είχε πολλά να ζήσει ακόμη

 

Δεν είσαι η μόνη που νιώθεις έτσι πίστεψέ με....