Παιχνίδια αλληλεπίδρασης

[irin]

Παντως ενα φυσιολογικο παιδι, και θα περπατησει και θα μιλησει και θα φαει μονο του και θα ντυθει μονο του. Δεν εχει σημασια σε ποιον μηνα τα εκανε αυτα,αλλα στο τελος θα τα κανει. Οποτε τζαμπα το αγχος!

[Έσπερος]

Just now, irin είπε:

Παντως ενα φυσιολογικο παιδι, και θα περπατησει και θα μιλησει και θα φαει μονο του και θα ντυθει μονο του. Δεν εχει σημασια σε ποιον μηνα τα εκανε αυτα,αλλα στο τελος θα τα κανει. Οποτε τζαμπα το αγχος!

Ε δεν ειναι κι απολυτα ετσι. Το παιδι που ενθαρρύνθηκε να αυτοεξυπηρετείται θα εχει ενα προβάδισμα παντα στο πνευμα ανεξαρτησίας κ θα κανει ευκολοτερα πολλα πραγματα σε σχεση με τα παιδια που τα νταντεύουν συνεχως, το παιδι που ενθαρρύνθηκε στην αναπτυξη της κινητικότητας κ εμαθε ποδηλατο κ κολύμπι νωρις δυσκολεύτηκε λιγοτερο απο αυτο που οι.  γονείς του ήταν υπερπροστατευτικοί κλπ.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 15 λεπτά , Έσπερος είπε:

Όχι ρε συ, αυτά είναι εμφανώς διαφορετικά. Αλλα θα με απασχολήσει ποτε θα βγαλει τα μπρατσάκια ή τις βοηθητικές. Ή αργοτερα αν ενας συνομήλικος εχει μεγαλες δυνατότητες αυτοσυντήρησης κ ανεξαρτησίας κ ο δικός μου δεν έχει. 

 

Αυτο που περιγραφεις εσυ ειναι το ψωνιο του γονιου που θελει να ξεχωριζει το παιδι του. εγω εχω απλως το αγχος του νέου γονιου ππου δεν ξέρει τι είναι αναμενόμενο από την ηλικία του παιδιου του κ εχει αγωνια αν του εχει δωσει τα σωστα ερεθισματα για να ξεδιπλώσει ολες τις ικανοτητες που θα μπορούσε  να εχει σ αυτην την ηλικια. 

 

Κοίτα, τώρα θα σου ανατινάξω εντελώς τον εγκέφαλο, αλλά αν ένα παιδί δεν έχει ποδήλατο (εμείς ας πούμε, δε βολεύει καθόλου εδώ που μένουμε) δε θα κάνει ποτέ, ενώ υπάρχουν παιδιά μικρότερα από το δικό σου που ξεκίνησαν στο εξάμηνο σε πισίνα και κολυμπάνε ήδη στο χρόνο , έχω πολλά παραδείγματα από την πισίνα που πάω τα δικά μου.

[Anna3011]

Just now, Έσπερος είπε:

Ε δεν ειναι κι απολυτα ετσι. Το παιδι που ενθαρρύνθηκε να αυτοεξυπηρετείται θα εχει ενα προβάδισμα παντα στο πνευμα ανεξαρτησίας κ θα κανει ευκολοτερα πολλα πραγματα σε σχεση με τα παιδια που τα νταντεύουν συνεχως, το παιδι που ενθαρρύνθηκε στην αναπτυξη της κινητικότητας κ εμαθε ποδηλατο κ κολύμπι νωρις δυσκολεύτηκε λιγοτερο απο αυτο που οι.  γονείς του ήταν υπερπροστατευτικοί κλπ.

Και το παιδί που έπαιξε χωρίς παριορισμούς με γονείς που απολάμβαναν το παιχνίδι μαζί του χωρίς να το βλέπουν σαν άσκηση τικάροντας κουτάκια, αλλά ως διασκέδαση, μεγάλωσε πιό ανέμελα και με λιγότερο στρες, θα συμπληρώσω εγώ. 

[Mama_Anesti_]

15 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

μερη που εχει το χαλακι, κ θελει να κανουμε το ιδιο. αυτο τι σημαινει; οτι δεν εχει καταλαβει το παιχνιδι ή απλως θελει να τα παει βολτα και αλλου; 

Κοίτα αυτό έχει να κάνει κ με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, σε άλλα αρέσει να προχωράνε το παιχνίδι, σε άλλα αρέσει να ακολουθούν τους "κανόνες" που θετουν οι άλλοι. Αν δεν μιλήσει, να εκφραστεί δεν μπορείς να ξέρεις. Εγώ θα τον ρωτούσα πχ "θέλεις να πάνε κ εκεί βολτα ή θες να τα ταισεις? Έχει κι εκεί φαγακι?" Στο κάτω κάτω παιχνίδι είναι δεν υπάρχουν περιορισμοί! 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Κοίτα αυτό έχει να κάνει κ με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, σε άλλα αρέσει να προχωράνε το παιχνίδι, σε άλλα αρέσει να ακολουθούν τους "κανόνες" που θετουν οι άλλοι. Αν δεν μιλήσει, να εκφραστεί δεν μπορείς να ξέρεις. Εγώ θα τον ρωτούσα πχ "θέλεις να πάνε κ εκεί βολτα ή θες να τα ταισεις? Έχει κι εκεί φαγακι?" Στο κάτω κάτω παιχνίδι είναι δεν υπάρχουν περιορισμοί! 

Μην την τρομάζεις τώρα, θα της πει το παιδί ότι το αρνί πάει να πιει νερό στα πλακάκια, αλλά τα πλακάκια θα είναι κόκκινα αντί για μπλε, και μετά θα αρχίσει τις ασκήσεις για αχρωματωψία

Πλάκα κάνω @Έσπερος, μην παρεξηγηθώ και μη σου μπαίνουν ιδέες επίσης. 

[Mama_Anesti_]

Νομίζω πως το όλο ζήτημα ξεκινά απ την δική σου σχέση με το παιχνίδι ως παιδί! Θυμάσαι τον εαυτό σου να παίζει φανταστικά, να δημιουργεί κόσμους,  πχ να κανει την μπλούζα μαλλιά, το τραπέζι σπιτάκι, τις καρέκλες αυτοκίνητο? Εγώ έχω τέτοιες αναμνησεις που με βοήθησαν να παίξω με το παιδί! 

 

Το παιχνίδι δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν γίνεται να παίζουν τα παιδιά συνέχεια με εκπαιδευτικά, με παιχνίδια που καλλιεργούν απτές δεξιότητες.

 

Μου φαίνεσαι για άτομο με τετράγωνη λογική που κ αυτό θα βοηθήσει το παιδί, απαντώντας του με κυριολεξία κ ειλικρίνεια στις ερωτήσεις του, βάζοντας του τις βάσεις για την ταξινόμιση, την τακτοποιηση κα.

 

Ή φαντασία όμως δεν οριοθετείται κ δεν καθοδηγείται, ίσως λίγο στην αρχή για να δει το παιδί ότι το αρκουδάκι δεν είναι μόνο διακοσμητικο. Από κει κ πέρα θα το πάει αλλού. 

 

  Νομίζω πως έχεις ιδέες παρά την έμφυτη τάση να τις εκλογικευεις. Αφεθειτε! Αυτό θα προτείνα, να αφεθειτε στο παιχνίδι χωρίς προσδοκίες κ αποβλεψεις! 

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Νομίζω πως το όλο ζήτημα ξεκινά απ την δική σου σχέση με το παιχνίδι ως παιδί! Θυμάσαι τον εαυτό σου να παίζει φανταστικά, να δημιουργεί κόσμους,  πχ να κανει την μπλούζα μαλλιά, το τραπέζι σπιτάκι, τις καρέκλες αυτοκίνητο? Εγώ έχω τέτοιες αναμνησεις που με βοήθησαν να παίξω με το παιδί! 

Από πιο μεγάλη ηλικία εχω. πχ  παίζαμε ρόλους απο παιδικα που μας αρεσαν οπως Ρομπεν των Δασών ή μικρο σπίτι στο λιβάδι. θυμαμαι τον καναπε στο χωριο τον εκανα άμαξα. με κούκλες οχι τοσο περα απο το ντύσε γδύσε. Πιο πολυ ομως θυμαμαι τα Lego κ τα playmobil κ ποσο μου αρεσαν τα τουβλακια. Ισως γι αυτο ηταν τα πρωτα που αναζητήσαμε. Γενικα ομως δεν ημουν της φαντασίας πχ σε ταινιες. ουτε η μυθολογία μου αρεσε. Ο αντρας μου αγαπά πολυ την επιστημονικη φαντασια κ ειναι πολυ δημιουργικος αλλα δεν αναφερει ποτε παιχνιδια φαντασίας. κατασκευες πολλες κ πειραματα εκανε, συχνότατα επικινδυνα, και παρα πολυ ελευθερο παιχνιδι εξω, αθλητισμό απο μικρος  κ αργοτερα χειρωνακτικά κ μαγειρικη. Νομιζω ειναι εμφανές στις προτιμησεις του μικρου οτι περασαμε τις δικες μας προτιμησεις.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 38 λεπτά , Έσπερος είπε:

Από πιο μεγάλη ηλικία εχω. πχ  παίζαμε ρόλους απο παιδικα που μας αρεσαν οπως Ρομπεν των Δασών ή μικρο σπίτι στο λιβάδι. θυμαμαι τον καναπε στο χωριο τον εκανα άμαξα. με κούκλες οχι τοσο περα απο το ντύσε γδύσε. Πιο πολυ ομως θυμαμαι τα Lego κ τα playmobil κ ποσο μου αρεσαν τα τουβλακια. Ισως γι αυτο ηταν τα πρωτα που αναζητήσαμε. Γενικα ομως δεν ημουν της φαντασίας πχ σε ταινιες. ουτε η μυθολογία μου αρεσε. Ο αντρας μου αγαπά πολυ την επιστημονικη φαντασια κ ειναι πολυ δημιουργικος αλλα δεν αναφερει ποτε παιχνιδια φαντασίας. κατασκευες πολλες κ πειραματα εκανε, συχνότατα επικινδυνα, και παρα πολυ ελευθερο παιχνιδι εξω, αθλητισμό απο μικρος  κ αργοτερα χειρωνακτικά κ μαγειρικη. Νομιζω ειναι εμφανές στις προτιμησεις του μικρου οτι περασαμε τις δικες μας προτιμησεις.

 

Και γιατί είναι κακό το παιδί να πα'ιζει με λεγκο, να παιζει έξω και να κάνει κατασκευές ή μαγειρική;

[Mama_Anesti_]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Από πιο μεγάλη ηλικία εχω. πχ  παίζαμε ρόλους απο παιδικα που μας αρεσαν οπως Ρομπεν των Δασών ή μικρο σπίτι στο λιβάδι. θυμαμαι τον καναπε στο χωριο τον εκανα άμαξα. με κούκλες οχι τοσο περα απο το ντύσε γδύσε. Πιο πολυ ομως θυμαμαι τα Lego κ τα playmobil κ ποσο μου αρεσαν τα τουβλακια. Ισως γι αυτο ηταν τα πρωτα που αναζητήσαμε. Γενικα ομως δεν ημουν της φαντασίας πχ σε ταινιες. ουτε η μυθολογία μου αρεσε. Ο αντρας μου αγαπά πολυ την επιστημονικη φαντασια κ ειναι πολυ δημιουργικος αλλα δεν αναφερει ποτε παιχνιδια φαντασίας. κατασκευες πολλες κ πειραματα εκανε, συχνότατα επικινδυνα, και παρα πολυ ελευθερο παιχνιδι εξω, αθλητισμό απο μικρος  κ αργοτερα χειρωνακτικά κ μαγειρικη. Νομιζω ειναι εμφανές στις προτιμησεις του μικρου οτι περασαμε τις δικες μας προτιμησεις.

Νομίζω πως οι περισσότεροι γονείς στις μικρές αυτές ηλικίες στρέφουμε το ενδιαφέρον των παιδιών μας σε παιχνίδια που πρωτίστως αρέσουν σε εμάς. Μεγαλώνοντας αποκτούν δικό τους γούστο. 

 

Ναι και οι δικές μου αναμνήσεις δεν είναι προνηπιακες. Το ανεφερα γιατί προσωπικά με βοήθησαν να "στησω" κάποια παιχνιδια (πχ αυτοσχέδια σκηνή) και θυμηθηκα τον παιδικό ενθουσιασμό που ένιωθα τότε!

 

Το φανταστικό παιχνίδι σίγουρα θα συνεπάρει το γιο σου, όπως όλα τα παιδιά! Είναι μικρός ακόμα, και όταν λυθεί εκφραστικά θα το διαπιστώσεις!

 

[Έσπερος]

4 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Νομίζω πως οι περισσότεροι γονείς στις μικρές αυτές ηλικίες στρέφουμε το ενδιαφέρον των παιδιών μας σε παιχνίδια που πρωτίστως αρέσουν σε εμάς. Μεγαλώνοντας αποκτούν δικό τους γούστο. 

 

Ναι και οι δικές μου αναμνήσεις δεν είναι προνηπιακες. Το ανεφερα γιατί προσωπικά με βοήθησαν να "στησω" κάποια παιχνιδια (πχ αυτοσχέδια σκηνή) και θυμηθηκα τον παιδικό ενθουσιασμό που ένιωθα τότε!

 

Το φανταστικό παιχνίδι σίγουρα θα συνεπάρει το γιο σου, όπως όλα τα παιδιά! Είναι μικρός ακόμα, και όταν λυθεί εκφραστικά θα το διαπιστώσεις!

 

Δεν έχω τόσο έντονη ανάμνηση από αυτά τα παιχνίδια. Δηλαδή αν δεν με ρωτούσες, δεν θα μου περνούσε καν από το μυαλό να τα μιμηθώ. Σίγουρα δεν είχα μεγάλη άνεση να στήνω σκηνικά. Η αίσθηση που έχω σαν ενήλικη είναι μάλλον "θεε μου τι χαζά που ήμασταν τότε" και τα περισσότερα μου φαίνονται υπερβολικά κοριτσίστικα, τόσο κοριτσίστικα που αν είχα κόρη δεν θα ήθελα καθόλου να παίζει έτσι. Η αλήθεια είναι ότι και τα τρόφιμα και η ταμειακή κι η κουζίνα που μου προτείνατε, να μην πω για τα μωρά, μου χτυπάνε πολλά καμπανάκια και θα με ξένιζε να τα πάρω σε παιδάκι στην εποχή μας οποιουδήποτε φύλου. Μου ακούγονται πολύ στιγματισμένα.

[kotsifikos]

Το παιχνίδι θέλει ελευθερία, έτσι ώστε το παιδί να μπορέσει να δημιουργήσει με την φαντασία του, ακόμα και αν εμείς δεν βρίσκουμε λογική σε αυτό που κάνει το παιδί.

Εμάς εδώ και δύο χρόνια το χαλί είναι η πισίνα και ο καναπές ο βατήρας, χθές έγινε χιονοδρομικό κέντρο το σαλόνι και κάναμε σκι, ο διάδρομος είναι σούπερ μάρκετ και ο πάγκος εργασίας του  ταμιακή μηχανή, άπειρες επίσης είναι οι φορές που τα τουβλάκια της τζένγκα είναι το φαγητό που θα μαγειρέψει εκείνος, κατσαρόλα του θα γίνει το κράνος του και κουτάλα το κατσαβίδι του, θα φτιάξει σπίτι με τα μαξιλάρια του καναπέ, ή θα κάνει τα μαξιλάρια το αυτοκίνητο του, φυσικά και δεν μπορώ να καταλάβω πως του έρχονται αυτά, δεν βρίσκω λογική καμία σε όσα κάνει όμως είναι παιδί και η φαντασία του καλπάζει, και πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει, που όταν ήμουν παιδί δεν γινόμουν και εγώ ότι ήθελα όπως κάνει τώρα ο γιος μου. Σκέψου να του έλεγα πως ο καναπές δεν είναι βατήρας αλλά καναπές, και πως ο πάγκος εργασίας του δεν είναι ταμιακή, σκέψου πόσο θα  περιόριζα την φαντασία και την σκέψη του. Στην ηλικία που είναι το δικό σου παιδάκι θα αρχίσεις εσύ να τον καθοδηγείς, έπειτα θα ξεκινήσει να το κάνει μόνος του.

Αν πράγματι το παιδί δεν βάζει πράγματα στο στόμα του μπορεί να παίξει και με παιχνίδια που είναι για παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, εμάς ήταν πολύ συγκεκριμένα τα παιχνίδια που ήταν για την ηλικία που βρίσκονταν, συνήθως επέλεγα για μεγαλύτερη ηλικία, βέβαια πάντα έπαιζε με επίβλεψη.  Και εννοείται βιβλία, τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο βοηθητικό από τα βιβλία! Φτιάξε ένα ράφι στην βιβλιοθήκη σας που να έχει μόνο δικά του βιβλία και να είναι προσβάσιμο από τον ίδιο ώστε να μπορεί και μόνος του να το πάρει.

[irin]

πρίν από 4 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν έχω τόσο έντονη ανάμνηση από αυτά τα παιχνίδια. Δηλαδή αν δεν με ρωτούσες, δεν θα μου περνούσε καν από το μυαλό να τα μιμηθώ. Σίγουρα δεν είχα μεγάλη άνεση να στήνω σκηνικά. Η αίσθηση που έχω σαν ενήλικη είναι μάλλον "θεε μου τι χαζά που ήμασταν τότε" και τα περισσότερα μου φαίνονται υπερβολικά κοριτσίστικα, τόσο κοριτσίστικα που αν είχα κόρη δεν θα ήθελα καθόλου να παίζει έτσι. Η αλήθεια είναι ότι και τα τρόφιμα και η ταμειακή κι η κουζίνα που μου προτείνατε, να μην πω για τα μωρά, μου χτυπάνε πολλά καμπανάκια και θα με ξένιζε να τα πάρω σε παιδάκι στην εποχή μας οποιουδήποτε φύλου. Μου ακούγονται πολύ στιγματισμένα.

Σε πληροφορώ, από προσωπική πείρα αλλά και από όλους τους γύρω μου, κουζίνες, τρόφιμα, ταμειακές κλπ είναι αυτά που τα απασχολούν περισσότερες ώρες από οτιδήποτε άλλο. Και μπορούν να κάνουν και χίλια δυο σενάρια. Επίσης, τα απασχολούν απο μωρά μέχρι μεγάλη ηλικία, οπότε αξίζει η επένδυση...

[vicky86]

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

Δεν έχω τόσο έντονη ανάμνηση από αυτά τα παιχνίδια. Δηλαδή αν δεν με ρωτούσες, δεν θα μου περνούσε καν από το μυαλό να τα μιμηθώ. Σίγουρα δεν είχα μεγάλη άνεση να στήνω σκηνικά. Η αίσθηση που έχω σαν ενήλικη είναι μάλλον "θεε μου τι χαζά που ήμασταν τότε" και τα περισσότερα μου φαίνονται υπερβολικά κοριτσίστικα, τόσο κοριτσίστικα που αν είχα κόρη δεν θα ήθελα καθόλου να παίζει έτσι. Η αλήθεια είναι ότι και τα τρόφιμα και η ταμειακή κι η κουζίνα που μου προτείνατε, να μην πω για τα μωρά, μου χτυπάνε πολλά καμπανάκια και θα με ξένιζε να τα πάρω σε παιδάκι στην εποχή μας οποιουδήποτε φύλου. Μου ακούγονται πολύ στιγματισμένα.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ έχω αναμνησεις

Κ νομιζω είχα ελάχιστα παιχνιδια

Βοηθούσε που είχα αδέρφια 4κ 6χρ μικρότερα κ μαζι τους λιγο έπαιζα έτσι φανταστικά. Να στήνουμε σκηνές ανάμεσα στα κραβατια με σεντονια, να παίρνουμε τα μαξιλάρια του καναπέ, να μαγειρεύουμε με χώματα κ παλιά κουζινικα στο χωριο. Μεχρι κ κτ χορευτικά θυμαμαι με την αδερφη μου, αυτό πρέπει να ήταν πολύ γελοιο, γτ κ εγω δ ειμαι καθόλου girly, δ χορεύω καθόλου, κ με εκδικείται η ζωή με δύο παιδιά που τους αρέσει πολύ ο χορός οπότε χορεύουμε πολύ... 

Αυτά τα παιχνίδια όμως τρελαίνουν τα παιδια, κουζίνες, μωρα κλπ. Να σου πω ότι κ στον παιδικο του μικρού έχει 3-4μωρα με καροτσι. Κ μαλιστα παίζουν πολύ τα αγορακια

Μην βλέπεις τα παιχνίδια του τότε με τα μάτια του τωρα

Επισης κάθε παιδί έχει τον δικό του χαρακτήρα κ μεγαλωνοντας θα βγει. Πχ πλέον η μεγάλη επιλέγει πιο πολύ τα ρουχα που αγοράζουμε, δ το συζητώ για τα παιχνίδια που πλέον επιλέγουν εκείνα τι θέλουν. Στις αρχές όλοι οι γονεις κατευθυνουμε τα παιδια στα δικά μας γούστα αλλα μεγαλωνοντας βγαίνει η προσωπικότητα του κάθε παιδιου

Εγω εχω αρχίσει κ βλέπω ότι η μεγάλη έχει κ διαφορετική συμπεριφορά σε διαφορετικούς χωρους

[kotsifikos]

Just now, vicky86 said:

 Μεχρι κ κτ χορευτικά θυμαμαι με την αδερφη μου, αυτό πρέπει να ήταν πολύ γελοιο

Ποιο κορίτσι δεν το έχει κάνει αυτό?? Και εμείς το κάναμε με τις αδερφές μου!! χαχαχαχαχα!!!

[vicky86]

Just now, kotsifikos είπε:

Ποιο κορίτσι δεν το έχει κάνει αυτό?? Και εμείς το κάναμε με τις αδερφές μου!! χαχαχαχαχα!!!

Πάντως αν με δεις τώρα δ μου το έχεις ότι πράγματι έκανα τετοια

Κ η κορη μου βγήκε το αντίθετο, πολυ girly, κοκετα, κ πάει μπαλετο

[vtgian]

On 11/1/2020 at 5:34 ΜΜ, Έσπερος είπε:

 Απλώς επειδη ξέρω καλά πόσο πολύ επηρεάζει το περιβάλλον και πόσο φαίνονται και ξεχωρίζουν τα παιδιά που οι γονείς τους έχουν ασχοληθεί με σωστό τρόπο, γι αυτό ρωτάω για συμβουλές μήπως μας έχει ξεφύγει κάτι.

 

Δεν έχεις στον κύκλο σου μωρά ή συνομήλικα, οπότε για ποια παιδιά μιλάς; Αυτά που βλέπετε περιστασιακά; Αν γνωρίσεις την κόρη μου θα πεις απίστευτο παιδί, τι βολικό, τι έξυπνο, τι αντίληψη! Μου τα έχει πει ψυχολόγος αυτά που έτυχε να γνωρίσουμε σε διήμερη εκδρομή, δε τα λέω εγώ. Παράλληλα η κόρη μου μάλλον ποτέ δε θα μάθει να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές, έφτασε 4 για να μπει στη θάλασσα άνετα, είναι εκνευριστικά επιφυλακτική, μας σπάει τα νεύρα με το φαγητό και το πείσμα της σε φέρνει στα όριά σου! Αυτά όμως δε θα τα δεις ακόμα και αν μείνεις μαζί μας για 2-3 μέρες. Εσύ που βλέπεις αυτά τα ξεχωριστά παιδιά και πόσο σίγουρη είσαι για το ότι όντως ξεχωρίζουν;

Και τονίζεις συνέχεια αυτόν το σωστό τρόπο. Ποιος είναι αυτός ο σωστός τρόπος βρε Έσπερος; Δεν υπάρχει ένας οικουμενικά σωστός τρόπος. Κάθε παιδί, κάθε οικογένεια, κάθε σύστημα έχει τις δικές της ισορροπίες και τα δικά της σωστά.

 

On 11/1/2020 at 8:13 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Δεν ειχε καμια λογικη η ταξινόμηση, ηταν στο περιπου ανα ειδος κ ανα μαρκα, οχι ανα ηλικια,

Για τις δεξιοτητες ανησυχω πολυ πραγματι. Ισως παραπανω απο οσο χρειαζεται. Πολλες φορες παιζει με κατι βλακώδες πχ τα μαγνητάκια κ αναρωτιεμαι τι του προσφερει αυτο. Δεν θελω να τον διακόπτω αλλα τρώγομαι οταν κανει χαζα παιχνιδια. Ή τρώγομαι για πραγματα που δεν εχουμε κανει αλομα. πχ δεν τον εχουμε βαλει σε αυτα τα αθλια παιχνιδια των περιπτέρων που κουνιούνται. Δεν μ αρεσουν, τα θεωρω μίζερα. Δεν εχει ασχοληθει κ θδθαιτερα με αυτα, συνηθως εξω κοιταει αλλα πραγματα. Αλλα σκεφτομαι μηπως θα επρεπε να το ειχαμε κανει. Γενικα ολο σκεφτομαι το ενα, σκεφτομαι το αλλο, γι αυτο ρωταω για να ακουω γνωμες γιατι οι φιλες με τα συνομηλικα ή δεν εχουν χρονο να μ απαντάνε παντα ή ισως δεν τους αρεσει να ρωταω συνεχεια αν το παιδι τους κανει το ένα ή το αλλο, δεν εχουν δειξει ιδιαιτερη ανταποκριση σε τετοιες συζητησεις. Εσεις δηλαδη δεν αγχωνοσασταν αν καποιο παιδακι εκανε κατι παραπανω απο το δικο σας; Εγω αγχωνομαι παρα πολυ με αυτο. 

 

Καλά, πολύ γέλασα με το σχόλιο για το παιχνιδάδικό και ότι περίμενες να τα βρεις οργανωμένα!

 

Αυτό που έχω τονίσει με bold δείχνει ότι αντιλαμβάνεσαι το παιχνίδι ως εργαλείο εκπαίδευσης και όχι σαν απλή, σκέτη διασκέδαση! Το ότι χαρακτηρίζεις χαζό τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να διασκεδάσει το παιδί σου, ας σου χτυπήσει ένα καμπανάκι για το πόσο επικριτική μπορείς δυνητικά να γίνεις απέναντι στις επιλογές του.

 

23 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Όχι ρε συ, αυτά είναι εμφανώς διαφορετικά. Αλλα θα με απασχολήσει ποτε θα βγαλει τα μπρατσάκια ή τις βοηθητικές. Ή αργοτερα αν ενας συνομήλικος εχει μεγαλες δυνατότητες αυτοσυντήρησης κ ανεξαρτησίας κ ο δικός μου δεν έχει. 

 

Αυτο που περιγραφεις εσυ ειναι το ψωνιο του γονιου που θελει να ξεχωριζει το παιδι του. εγω εχω απλως το αγχος του νέου γονιου ππου δεν ξέρει τι είναι αναμενόμενο από την ηλικία του παιδιου του κ εχει αγωνια αν του εχει δωσει τα σωστα ερεθισματα για να ξεδιπλώσει ολες τις ικανοτητες που θα μπορούσε  να εχει σ αυτην την ηλικια. 

 

Πάντα θα υπάρχουν παιδάκια που θα κάνουν κάτι παραπάνω από το δικό μας. Και δε μιλάω για τεράστια επιτεύγματα αλλά για απλά καθημερινά πράγματα. Πχ στην παιδική χαρά τα περισσότερα συνομήλικα κατεβαίνουν από στύλο τύπου πυροσβεστικής. Η δική μου όχι. Στο κάμπινγκ τα περισσότερα κάνουν ποδήλατο χωρίς βοηθητικές. Η δική μου κάνει με το ζόρι ποδήλατο γενικά. Ε και; Τα περισσότερα δεν ξέρουν ακόμα να διαβάζουν, η δική μου εδώ και κανένα μήνα έχει και αρχίσει να διαβάζει ταμπέλες στο δρόμο και γράφει ακατάπαυστα (συνήθως με επιτυχία). Είναι ανούσια η σύγκριση για να αγχωθείς. 

Οι ικανότητες που μπορεί να έχει ένα νήπιο είναι άπειρες. Αυτό που χάνεις είναι ότι δεν υπάρχει μια ορισμένη λίστα που να υποδεικνύει ότι υποχρεωτικά ένα παιδί 2 ετών πρέπει να κάνει τα εξής δέκα πράγματα και αν δεν τα κάνουν όλα, πρέπει να δουλευτούν. Κάποια θα κάνουν τα μισά, κάποια λίγα παραπάνω, κάποια θα κάνουν και τα δέκα, κάποια θα κάνουν 5 της ηλικίας τους και 5  από την επόμενη λίστα (αυτή των 3 ετών)  

 

21 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ε δεν ειναι κι απολυτα ετσι. Το παιδι που ενθαρρύνθηκε να αυτοεξυπηρετείται θα εχει ενα προβάδισμα παντα στο πνευμα ανεξαρτησίας κ θα κανει ευκολοτερα πολλα πραγματα σε σχεση με τα παιδια που τα νταντεύουν συνεχως, το παιδι που ενθαρρύνθηκε στην αναπτυξη της κινητικότητας κ εμαθε ποδηλατο κ κολύμπι νωρις δυσκολεύτηκε λιγοτερο απο αυτο που οι.  γονείς του ήταν υπερπροστατευτικοί κλπ.

 

Δε διαφωνώ σε αυτό ως γενικό statement. Αλλά είναι όντως πολύ γενικό αυτό και κρύβει έναν κίνδυνο. Στην αγωνία μας να ενθαρρύνουμε το παιδί σε όλα αυτά τα οποία "απαιτείται" να κατέχει, κινδυνεύουμε να αγνοήσουμε το τι θέλει πραγματικά το παιδί. Να το προσέξεις αυτό.

 

1 ώρα πρίν, Έσπερος είπε:

Δεν έχω τόσο έντονη ανάμνηση από αυτά τα παιχνίδια. Δηλαδή αν δεν με ρωτούσες, δεν θα μου περνούσε καν από το μυαλό να τα μιμηθώ. Σίγουρα δεν είχα μεγάλη άνεση να στήνω σκηνικά. Η αίσθηση που έχω σαν ενήλικη είναι μάλλον "θεε μου τι χαζά που ήμασταν τότε" και τα περισσότερα μου φαίνονται υπερβολικά κοριτσίστικα, τόσο κοριτσίστικα που αν είχα κόρη δεν θα ήθελα καθόλου να παίζει έτσι. Η αλήθεια είναι ότι και τα τρόφιμα και η ταμειακή κι η κουζίνα που μου προτείνατε, να μην πω για τα μωρά, μου χτυπάνε πολλά καμπανάκια και θα με ξένιζε να τα πάρω σε παιδάκι στην εποχή μας οποιουδήποτε φύλου. Μου ακούγονται πολύ στιγματισμένα.

 

Το πέρασμα από τη μίμηση στο role playing γίνεται μέσα από τα καθημερινά βιώματα του παιδιού. Έτσι κουζίνες, πάγκοι μανάβη, ταμιακές, μωρά και καρότσια, μπανιερίτσες, σκηνές κλπ είναι όλα εργαλεία ενός οποιοδήποτε παιδιού να στήσει το παιχνίδι του (και γι΄αυτό είναι και δημοφιλή σε όλα). Δεν υπάρχει φύλο σε αυτά. Το καμπανάκι που σου χτυπάει είναι μόνο δικό σου, κανενός άλλου και σίγουρα όχι του παιδιού.

[irin]

23 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ε δεν ειναι κι απολυτα ετσι. Το παιδι που ενθαρρύνθηκε να αυτοεξυπηρετείται θα εχει ενα προβάδισμα παντα στο πνευμα ανεξαρτησίας κ θα κανει ευκολοτερα πολλα πραγματα σε σχεση με τα παιδια που τα νταντεύουν συνεχως, το παιδι που ενθαρρύνθηκε στην αναπτυξη της κινητικότητας κ εμαθε ποδηλατο κ κολύμπι νωρις δυσκολεύτηκε λιγοτερο απο αυτο που οι.  γονείς του ήταν υπερπροστατευτικοί κλπ.

Το αν ενθαρρύνθηκε να αυτοεξυπηρετείται το παιδί δεν εξαρτάται καθόλου από τα παιχνίδια με τα οποία έπαιξε. Εξαρτάται όμως από το αν το αντιμετωπίζεις σαν μεγάλο ή σαν μωρό. Ή η ανάπτυξη της λεπτής κινητικότητας πιστεύω ότι δεν επηρεάζει το ποδήλατο ή το κολύμπι. Και στην τελική, αν μάθει να κολυμπάει στα 6 αντί για τα 5, και τί έγινε;; 

Μπορεί επίσης να μη μάθει ποτέ ποδήλατο, αλλά να έχει π.χ. ταλέντο στο πιάνο. Πειράζει;

[samsympan]

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Η αλήθεια είναι ότι και τα τρόφιμα και η ταμειακή κι η κουζίνα που μου προτείνατε, να μην πω για τα μωρά, μου χτυπάνε πολλά καμπανάκια και θα με ξένιζε να τα πάρω σε παιδάκι στην εποχή μας οποιουδήποτε φύλου. Μου ακούγονται πολύ στιγματισμένα.

Συζητώντας για το παιχνίδι στη νηπιακή ηλικία (στην εποχή μας), πράγματι χτυπά καμπανάκι εδώ. Θα με ενδιέφερε να μάθω το σκεπτικό πίσω από αυτό;

[Έσπερος]

Just now, irin είπε:

Και στην τελική, αν μάθει να κολυμπάει στα 6 αντί για τα 5, και τί έγινε;; 

Μπορεί επίσης να μη μάθει ποτέ ποδήλατο, αλλά να έχει π.χ. ταλέντο στο πιάνο. Πειράζει;

Επειδή μεγάλωσα χωρίς καμία ενθάρρυνση για φυσικές δραστηριότητες, βλέπω ότι αυτό συνέχισε να με δυσκολεύει. Πχ άργησα να μάθω κολύμπι, οκ θα μου πεις δεν έγινε και κάτι. Επί της ουσίας όμως, έμαθα μόνο να επιπλέω, όχι να κάνω βουτιές, δεν μπορώ να πηδήξω ούτε από σκαλάκι πισίνας γιατί φοβάμαι. Ποδήαλτο δεν έμαθα μικρή, πήγα μετά στο εξωτερικό για σπουδές, δεν ήξερα πώς να μετακινηθώ, κουτσά στραβά έμαθα αλλά μόνο στον ποδηλατόδρομο, στο δρόμο φοβόμουν. Οδήγηση πήρα το δίπλωμα ασθμαίνοντας και με πολύ κλάμα στα μαθήματα, έμαθα υποτυπωδώς να πηγαίνω κάπου, αν όμως μου αλλάξεις τον δρόμο θα χαθώ και δεν ξέρω να παρκάρω. Όλα αυτά έχουν προκαλέσει μεγάλες δυσκολίες στην ενήλικη ζωή μου. Δυσλειτουργίες, όχι απλά δυσκολίες.

[irin]

Just now, Έσπερος είπε:

Επειδή μεγάλωσα χωρίς καμία ενθάρρυνση για φυσικές δραστηριότητες, βλέπω ότι αυτό συνέχισε να με δυσκολεύει. Πχ άργησα να μάθω κολύμπι, οκ θα μου πεις δεν έγινε και κάτι. Επί της ουσίας όμως, έμαθα μόνο να επιπλέω, όχι να κάνω βουτιές, δεν μπορώ να πηδήξω ούτε από σκαλάκι πισίνας γιατί φοβάμαι. Ποδήαλτο δεν έμαθα μικρή, πήγα μετά στο εξωτερικό για σπουδές, δεν ήξερα πώς να μετακινηθώ, κουτσά στραβά έμαθα αλλά μόνο στον ποδηλατόδρομο, στο δρόμο φοβόμουν. Οδήγηση πήρα το δίπλωμα ασθμαίνοντας και με πολύ κλάμα στα μαθήματα, έμαθα υποτυπωδώς να πηγαίνω κάπου, αν όμως μου αλλάξεις τον δρόμο θα χαθώ και δεν ξέρω να παρκάρω. Όλα αυτά έχουν προκαλέσει μεγάλες δυσκολίες στην ενήλικη ζωή μου. Δυσλειτουργίες, όχι απλά δυσκολίες.

Μηπως ομως εισαι καλη σε κατι αλλο, το οποιο σου φαινεται αυτονοητο αλλα καποια αλλη μαμα μπορει να λεει τωρα γι’αυτο αυτα που λες εσυ για την κολυμβηση και το ποδηλατο;

Επισης,συμφωνω με την ενθαρρυνση προς ολες τις κατευθυνσεις, ομως δεν κρινονται ολα αυτα απο το καθε παιχνιδι με το οποιο ασχολειται το παιδι

Επεξεργάστηκαν 13 Ιανουαρίου,2020 by irin

[vtgian]

Just now, Έσπερος είπε:

Επειδή μεγάλωσα χωρίς καμία ενθάρρυνση για φυσικές δραστηριότητες, βλέπω ότι αυτό συνέχισε να με δυσκολεύει. Πχ άργησα να μάθω κολύμπι, οκ θα μου πεις δεν έγινε και κάτι. Επί της ουσίας όμως, έμαθα μόνο να επιπλέω, όχι να κάνω βουτιές, δεν μπορώ να πηδήξω ούτε από σκαλάκι πισίνας γιατί φοβάμαι. Ποδήαλτο δεν έμαθα μικρή, πήγα μετά στο εξωτερικό για σπουδές, δεν ήξερα πώς να μετακινηθώ, κουτσά στραβά έμαθα αλλά μόνο στον ποδηλατόδρομο, στο δρόμο φοβόμουν. Οδήγηση πήρα το δίπλωμα ασθμαίνοντας και με πολύ κλάμα στα μαθήματα, έμαθα υποτυπωδώς να πηγαίνω κάπου, αν όμως μου αλλάξεις τον δρόμο θα χαθώ και δεν ξέρω να παρκάρω. Όλα αυτά έχουν προκαλέσει μεγάλες δυσκολίες στην ενήλικη ζωή μου. Δυσλειτουργίες, όχι απλά δυσκολίες.

 

Ναι, αλλά ξεχνάς κάτι. Ότι μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν ακριβώς το ίδιο ακόμα και αν σε πηγαίναν σε κολυμβητήριο ή σε άφηναν να με ποδήλατο σε αλάνα, γιατί πολύ απλά δεν σου αρέσουν, δε σου ταιριάζουν ως άνθρωπο. Δεν τα καταφέρνουμε με όλα όσα καταπιανόμαστε, ακόμα και αν μας δίνονται τα ερεθίσματα.  Επίσης όλα αυτά που περιγράφεις είναι καθαρά δεξιότητες που μπορούν να αποκτηθούν σε οποιαδήποτε ηλικία, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα εξασκείς καθημερινά. Βέβαια αν δεν το "έχεις" με αυτά ποτέ δε θα γίνεις καλή σε αυτά και πάντα θα σε δυσκολεύουν. Αν δεν έχεις προσανατολισμό, θα χάνεσαι και με τα πόδια. Η οδήγηση είναι ένα από αυτά. Παράδειγμα και εγώ και η αδελφή μου οδηγούμε αυτοκίνητο. Μικρές κάναμε ποδήλατο πολύ. Εμένα η οδήγηση μου αρέσει πολύ και είμαι καλή σε αυτό. Tα καταφέρνω καλά λόγω κλίσης και καλών αντανακλαστικών. Η αδελφή μου έκανε επίσης μαθήματα, αλλά τελικά ποτέ δεν της άρεσε, το φοβάται, οδηγεί με τα χίλια ζόρια γιατί πρέπει, εγώ πχ ζορίζομαι να είμαι μαζί της στο αυτοκίνητο. Όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση με ερεθίσματα που λάβαμε μικρές (τα οποία ήταν ίδια). 

 

Και τέλος πάντων, είναι άλλο πράγμα η ενθάρρυνση για αυτοεξυπηρέτηση (να μάθει να τρώει μόνο του, να ντύνεται μόνο του, να παίρνει μόνο του αυτό που θέλεικλπ), άλλο πράγμα η ανάπτυξη δεξιοτήτων κινητικότητας (λεπτής και μη) και ειδικά στην ηλικία των δύο. 

[Mama_Anesti_]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Η αίσθηση που έχω σαν ενήλικη είναι μάλλον "θεε μου τι χαζά που ήμασταν τότε"

Εγώ πάλι το βλέπω αλλιώς. Σκέφτομαι πόσο χαρά μας έδιναν μικροπράγματα, πόσο μεγάλη φαντασία και εφευρετικότητα είχαμε, πόσο ξεγνοιαστα ζουσαμε την καθημερινότητά!

 

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

τα τρόφιμα και η ταμειακή κι η κουζίνα που μου προτείνατε, να μην πω για τα μωρά, μου χτυπάνε πολλά καμπανάκια και θα με ξένιζε να τα πάρω σε παιδάκι στην εποχή μας οποιουδήποτε φύλου. Μου ακούγονται πολύ στιγματισμένα.

Εδώ δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοεις. Γιατί είναι στιγματισμένα τα παραπάνω παιχνίδια?

[Έσπερος]

Just now, irin είπε:

Μηπως ομως εισαι καλη σε κατι αλλο, το οποιο σου φαινεται αυτονοητο αλλα καποια αλλη μαμα μπορει να λεει τωρα γι’αυτο αυτα που λες εσυ για την κολυμβηση και το ποδηλατο;

Επισης,συμφωνω με την ενθαρρυνση προς ολες τις κατευθυνσεις, ομως δεν κρινονται ολα αυτα απο το καθε παιχνιδι με το οποιο ασχολειται το παιδι

Δεν θα με έλεγεες γενικά ταλαντούχο άτομο, αλλά σίγουρα έχω ικανότητες σε   άλλους τομείς. Γενικά όμως οι ικανότητές μου σε πρακτικά ζητήματα καθημερινής επιβίωσης, είναι περιορισμένες... 

 

Just now, samsympan είπε:

Συζητώντας για το παιχνίδι στη νηπιακή ηλικία (στην εποχή μας), πράγματι χτυπά καμπανάκι εδώ. Θα με ενδιέφερε να μάθω το σκεπτικό πίσω από αυτό;

Με παραπέμπουν σε παραδοσιακά κοριτσίστικα παιχνίδια που καλλιεργούν όλα τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται ότι έχουν τα κορίτσια σε σχέση με τα αγόρια: ήσυχο παιχνίδι εσωτερικού χώρου, κοινωνικές και γλωσσικές δεξιότητες, παραδοσιακή οικιακή ασχολία το μαγείρεμα ή παραδοσιακό γυναικείο επάγγελμα το ταμείο, δεν καλλιεργούν κάποια δυναότητα επίλυσης προβλήματος ή πρακτική δεξιότητα ούτε παραπέμπουν σε κάποιο μελλοντικό επάγγελμα κύρους (το μαγείρεμα είναι σχετικά πρόσφατη μόδα), γενικά θα τα είχα στην ίδια κατηγορία με τις παιδικές σιδερώστρες ή σκούπες.

1 hour ago, vtgian είπε:

Δεν έχεις στον κύκλο σου μωρά ή συνομήλικα, οπότε για ποια παιδιά μιλάς; Αυτά που βλέπετε περιστασιακά; Αν γνωρίσεις την κόρη μου θα πεις απίστευτο παιδί, τι βολικό, τι έξυπνο, τι αντίληψη! Μου τα έχει πει ψυχολόγος αυτά που έτυχε να γνωρίσουμε σε διήμερη εκδρομή, δε τα λέω εγώ. Παράλληλα η κόρη μου μάλλον ποτέ δε θα μάθει να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές, έφτασε 4 για να μπει στη θάλασσα άνετα, είναι εκνευριστικά επιφυλακτική, μας σπάει τα νεύρα με το φαγητό και το πείσμα της σε φέρνει στα όριά σου! Αυτά όμως δε θα τα δεις ακόμα και αν μείνεις μαζί μας για 2-3 μέρες. Εσύ που βλέπεις αυτά τα ξεχωριστά παιδιά και πόσο σίγουρη είσαι για το ότι όντως ξεχωρίζουν;

Και τονίζεις συνέχεια αυτόν το σωστό τρόπο. Ποιος είναι αυτός ο σωστός τρόπος βρε Έσπερος; Δεν υπάρχει ένας οικουμενικά σωστός τρόπος. Κάθε παιδί, κάθε οικογένεια, κάθε σύστημα έχει τις δικές της ισορροπίες και τα δικά της σωστά.

 

Αυτό είναι η γενική μου αίσθηση από το σχολείο, που φαίνεται ποιος γονιός έχει ασχοληθεί και ποιος όχι. δεν εννοώ το αν κάποιος είναι καλός μαθητής, εννοώ γενικά το αν έχει ενδιαφέροντα, αν έχει γνώσεις, τη στάση ζωής του, τη συμπεριφορά στο σύνολο. Ή φαίνονται τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες που είχαν βοήθεια από το σπίτι και τις αντιμετωπίζουν με επιτυχία. Αλλά και από γονείς που μιλάω κατά καιρούς, και ακούω να λένε ότι το χ θέμα το παραμέλησαν και είδαν αργότερα τις ελλείψεις, ή ότι στο ψ θέμα δέχτηκαν εξωθεν επεμβάσεις (από γιαγιάδες συνήθως) κι έτσι αυτά που προσπαθούσαν να κάνουν δεν τα πέτυχαν. Εντάξει δεν πιστεύω ότι όλοι θα τα κάνουμε όλα σωστά, ούτε ότι αν τα προσπαθήσεις όλα θα έχεις σε όλα άψογο αποτέλεσμα. Αλλά σίγουρα η στάση που έχεις συνολικά, θα οδηγήσει σε κάποια αποτελέσματα. Και στο παιδί μας βλέπουμε ότι πράγματα που ασυναίσθητα, όχιαπαραίτητα συνειδητά, φροντίσαμε να καλλιεργηθούν, όντως τα έχει κάνει ενώ άλλα που αφήσαμε λίγο, όντως έμειναν πίσω.

[Mama_Anesti_]

Just now, Έσπερος είπε:

, δεν καλλιεργούν κάποια δυναότητα επίλυσης προβλήματος ή πρακτική δεξιότητα 

Κοίτα ούτε τα πλειμομπιλς σε βοηθούν να λύσεις μελλοντικα προβλήματα, ούτε τα αυτοκινητακια! 

 

Επίσης θεωρώ πως τα παιχνίδια στην εποχή μας δεν προορίζονται μόνο για ένα φύλο. Κ το μωρό που λες αναπτύσσει την τρυφερότητά του παιδιού, την έννοια της φροντίδας, δεν το βοηθά να μεγαλώνει αύριο μεθαύριο τα παιδιά του. 

 

Το ταμείο ανεξαρτήτου φύλου προσπαθεί να περάσει στο παιδί πως τα αντικείμενα γύρω μας έχουν αξία κ αντίτιμο για να τα αποκτήσουμε, κ όχι πως θα γίνει ταμίας. 

 

Θα μπορουσα να επιχειρηματολογησω και για τα υπόλοιπα παιχνίδια αλλά δεν ξέρω αν έχει νοημα.