Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες.

[Nefeli2014]

12 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Συγνώμη σεντιρ, μπορεί εσύ να έχεις πολύ χρόνο, εγώ δεν προλαβαίνω ούτε τα μισά να διαβάσω. Ας πούμε ότι έχετε δίκιο, ούτε που με νοιάζει, με ασυναρτητες θεωρητικουρες δεν αλλάζει η άποψη μου.

Τελικά ποια δεν έχει καταλάβει το θέμα και λέει αλλά ντ'αλλων πρέπει να αναθεωρήσεις.. 

Κι εγώ πιστεύω ότι δε θες απλά νάτο δεχτείς. Δεν είναι κακό, απλώς δέξου ότι δεν δέχεσαι. Απλά.

[Έσπερος]

Just now, Sentir...natureza είπε:

. Γιατι, νομιζετε οτι στον παιδικο σταθμο η παιδαγωγος τα βλεπει ολα και επεμβαινει αμεσως;

Δεν θα τα βλεπει ολα προφανως. Αλλα οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν αυτονοητο οτι θα τα βλεπει και θα επεμβαίνει, μη σου πω και θα τα προλαμβάνει κιολας, κι αν δεν το κανει θα βρει τον μπελα της. Η @Nefeli2014, που εδώ λέει ότι όταν αφησε τις κορες της λιγο πιο

ελευθερες απο τη νουθεσία ειδε καλα αποτελεσματα, δεν εγραφε αλλου οτι ειχε κανει θεμα ενα σκισμένο φιογκακι στα ρουχα της κόρης της; Δεν το λεω για να την κατακρίνω, δεν ξερω αν θα θυμωνα κ εγω αν εβλεπα οτι το παιδί μου γυρίζει γδαρμένο ή με σκισμένα ρούχα. αλλα ειναι ενα παραδειγμα του οτι οι περισσοτεροι γονεις οταν θίγεται το παιδι τους, αναμένουν μια αντιδραση. Ίσως γι αυτό έχει γίνει η παρανόηση αυτη. Γιατί το "κρίνω κατα περιπτωση" ειναι υποκειμενικό. Εσυ κ η @kine ήσασταν σαφείς κ ειστε κατασταλαγμένες οπως φαινεται,  όμως δεν είναι αυτονοητο οτι ειναι ολοι ετσι. Κ δεν μπορεις να ξερεις κ πώς θα ερμηνεύσει τη σταση αυτη ο γονιος ενος αλλου παιδιου που παιζει με το δικο σου. Μπορει να το θεωρησει αδιαφορία κ να παρει το δικο του σε αλλη παρεα. 

[ΑΡΓΚ]

H μόνη επί της ουσίας διαφορά σε όσα γράφονται από όλες τις πλευρές, στην πράξη, βλέπω να είναι η θέση της @kine, όπου αφήνει την κόρη της να τα βγάλει μόνη της πέρα, στα πλαίσια του ότι δεν ασκούμε βία ούτε για άμυνα (που και αυτό παρέμβαση είναι, απλά σχετικά ασυνήθιστη). Από εκεί και πέρα, αν ο ένας θα πει κάτι με τον Α ή τον Β τόνο, αμφιβάλλω ότι θα κάνει τη διαφορά στη ζωή του παιδιού του. Εξάλλου τα παιδιά περνούν από μία ηλικία και πέρα χρόνο μακριά από τους γονείς, και, κακά τα ψέματα, έτσι κι αλλιώς διαμορφώνουν άποψη για το πώς να αλληλεπιδρούν με άλλους χωρίς να ελέγχεται αυτό και τόσο από το γονιό. Η μάλλον, επηρεάζεται μεν, αλλά όχι απαραίτητα με τον τρόπο που ο γονιός πιστεύει ή θέλει. Πέραν από το κλασικό παράδειγμα του νταή στο σχολείο που η μαμά του πιστεύει ότι είναι ένα αγγελούδι, υπάρχει και το ανάποδο το ίδιο καλά, του παιδιού που αποφεύγει να ζητήσει βοήθεια από το σπίτι, γιατί περιμένουν από αυτό μία δυναμική αντίδραση που δεν του βγαίνει, ή που τελικά το παιδί παρατηρεί ότι επιδινώνει τα πράγματα. Ο απόλυτος έλεγχος που πιθανόν να θέλουμε να έχουμε στα παιδιά και τις συναναστροφές τους, σταματά στην πόρτα του παιδικού ή του προνήπιου. Από εκεί και πέρα, μπαίνουν και άλλες απόψεις, και άλλες φωνές, και καταστάσεις που ό,τι και να πούμε, το παιδί μπορεί να τις χειριστεί και διαφορετικά από όσο θα περιμέναμε αλλά και από όσο θα θέλαμε.

 

 

[Sentir...natureza]

Just now, Έσπερος είπε:

όμως δεν είναι αυτονοητο οτι ειναι ολοι ετσι. Κ δεν μπορεις να ξερεις κ πώς θα ερμηνεύσει τη σταση αυτη ο γονιος ενος αλλου παιδιου που παιζει με το δικο σου. Μπορει να το θεωρησει αδιαφορία κ να παρει το δικο του σε αλλη παρεα. 

Αυτο ομως δεν ειναι δικο μου προβλημα. Αν θιχτει καποιος γονεας φυσικα και μπορουμε να το συζητησουμε. Αν δεν εχει την διαθεση, δεν μπορω να κανω κατι αλλο απο το να συνεχισει ο καθενας τη ζωη του οπως την εχει επιλεξει  Προτιμω να λειτουργω με βαση αυτα που πιστευω και οχι με τα ματια, τα αυτια και τα μυαλα των αλλων. Καταλαβαινω οτι για σενα θη ηταν δυσκολο κατι τετοιο, θελει προσπαθεια να ξεπερασεις την γνωμη των αλλων. Παλαιοτερα εδινα περισσοτερη σημασια (ο πατερας μου μου ειχε περασει πολυ εντονα το "τι θα πουν οι αλλοι"-και οι γονεις του σε αυτον) αλλα απο τοτε που εγινε μητερα αναθεωρησα πολλα.

Just now, Έσπερος είπε:

Γιατί το "κρίνω κατα περιπτωση" ειναι υποκειμενικό.

Ακριβως, γι'αυτο ειπα οτι δεν θα τα αφησω να πλακωνονται αλλα αν φαει μια ο δικος μου (ή αν δωσει μια) δεν θα επεμβω, θα περιμενω να δω πως θα το διαχεριστει.

[Έσπερος]

1 hour ago, Sentir...natureza είπε:

Προτιμω να λειτουργω με βαση αυτα που πιστευω και οχι με τα ματια, τα αυτια και τα μυαλα των αλλων. Καταλαβαινω οτι για σενα θη ηταν δυσκολο κατι τετοιο, θελει προσπαθεια να ξεπερασεις την γνωμη των αλλων. Παλαιοτερα εδινα περισσοτερη σημασια (ο πατερας μου μου ειχε περασει πολυ εντονα το "τι θα πουν οι αλλοι"-και οι γονεις του σε αυτον) αλλα απο τοτε που εγινε μητερα αναθεωρησα πολλα.

Εγώ πάντως αυτό δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Σε κανέναν τομέα αλλά και ειδικά στο παιδί. Σκέφτομαι κιόλας ότι ως εκπαιδευτικός, θα είναι δυο φορές στο μικροσκόπιο η συμπεριφορά του. Το παρατηρώ κ στο σχολείο αυτό, συμπεριφορές που δεν είναι υπερβολικές και θα περνούσαν απαρατήρητες για το μέσο μαθητή, αν είναι παιδί συναδέλφου μας κάνουν εντύπωση κ τις επισημαίνουμε. Όχι απαραίτητα αρνητικά αλλά ασχολούμαστε  υπερβολικά. Βέβιαα δεν βγάζεις κ άκρη, μπορεί να είσια όλη την ώρα πάνω από το παιδί και να ενοχληθούν γιατί ανακατεύεσαι κ μπλεκεις στη συζήτηση ξένα παιδιά, μπορεί να είσαι σε απόσταση ασφαλείας κ να λένε ότι αδιαφορείς. Απ/ αυτήν την άποψη έχεις δίκιο να μη σενοιάζει. Αλλά εγώ το σκέφτομαι πιο πολύ για καταστάσεις που μπορεί πχ να είναι το παιδί σου σε ένα πάρτι, ή να έχουν έρθει φίλοι στο σπίτι, κ να φανεί κάπως στους άλλους γονείς που μπορεί να μην είναι και κολλητοί σου κ σίγουρα δεν θα έχουν τις ίδιες απόψεις. 

[Nefeli2014]

On 29/11/2019 at 8:04 ΜΜ, samsympan είπε:

@Nefeli2014 Όταν ο/η εκπαιδευτικός έχει στην τάξη ένα παιδί με ιδιαιτερότητες, εν προκειμένω που εκδηλώνει συστηματικά επιθετική συμπεριφορά, μπορεί να κάνει αρκετά πράγματα για να βελτιωθεί η κατάσταση για όλους.

Να δουλέψει με τον εαυτό του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει την κατάσταση (σχετικό με την προηγούμενη συζήτηση!). Να σχεδιάζει τις δραστηριότητες κατάλληλα λαμβάνοντας υπόψη το παιδί (και την υπόλοιπη τάξη φυσικά). Να προσεγγίσει με σωστό τρόπο τους γονείς του παιδιού και των λοιπόν μαθητών και να ενημερώσει για την κατάσταση, το πλάνο που έχει σχετικά, την σπουδαιότητα της δικής τους συνδρομής. Και άλλα.

Ωστόσο για να δουλέψουν αυτά και να υπάρξουν ουσιαστικά αποτελέσματα θα πρέπει:
α) Να έχει λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση σχετικά. Από όσο θυμάμαι (έχουν περάσει χρόνια από όταν ήμουν εν ενεργεία εκπαιδευτικός) οι επιμόρφωτικές δράσεις για τους εκπαιδευτικούς ήταν ένα πικρό αστείο.
β) Να υπάρχει συνεργασία σχολείου-οικογένειας-κοινότητας. Βλέπε έγκαιρη αξιολόγηση του μαθητή-παροχή στήριξης στο σχολείο, στην οικογένεια, στο παιδί. Έγκριση συνοδού εαν χρειάζεται. Και εδώ (ως συνήθως) ή κοινότητα απουσιάζει-δεν δύναται να ανταποκριθεί άμεσα.

Οπότε επιστρέφουμε στον εκπαιδευτικό, στον οποίο πέφτει όλο το βάρος... και έγκειται στη δική του θέληση, ικανότητες, διάθεση για θυσίες, προκειμένου να υπάρξει βελτίωση της κατάστασης. Δύσκολα πράγματα. Αλλά όχι ακατόρθωτα και ζοφερά!

Εσείς ως γονέας μπορείτε να εξηγήσετε στο παιδί σας τι συμβαίνει. Το επιθετικό παιδί δεν είναι κακό παιδί. Είναι παιδί που χρειάζεται κατανόηση, αποδοχή (όχι της βιαιότητας του) και υποστήριξη. Και παράλληλα να του δείχνετε τρόπους για να προστατεύει τον εαυτό του και συνεχίσει να πηγαίνει με χαρά στο σχολείο.

Συμφωνω αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η δασκάλα έχει κάνει τα πάντα, έχει ενημερώσει τους γονείς και αυτοί δεν κάνουν Καμμια κίνηση να τον βοηθήσουν. Τα άλλα τα παιδάκια όμως τα δέρνει.. Η δασκάλα μονίμως αναψοκοκκινισμενη. Πολλές φορές θα θελα να δω τι ακριβώς γίνεται εκεί μέσα. Επίσης ο σχολικός σύμβουλος δεν έχει φανεί από τον Οκτώβρη. Πως σου φαίνεται αυτό? Το παιδάκι δεν τον έχουν πάει ΚΕΣΥ. Πως σου φαίνεται αυτό? Η απάντηση του μπαμπά του είναι ότι θέλει να το παίζει μάγκας. Τον δικαιολογεί συνέχεια. Για πες μου τι άλλη λύση υπάρχει. Τα λες πολύ ωραία και ιδανικά αλλά..... 

[Nefeli2014]

On 29/11/2019 at 3:54 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Το να στείλεις έναν μαθητή σπίτι του δεν ξέρω αν βοηθάει γενικά σε κάποια περίπτωση. Ίσως βοηθάει η απειλή των απουσιών σε μεγάλα παιδιά και ενδεχομένως και η ντροπή της οικογένειας που θα πιέσει το παιδί να μην δίνει αφορμές. Σίγουρα πάτνως δεν βοηθάει ένα νήπιο και μάλιστα με προβλήματα συμπεριφοράς που χρήζουν ειδικής αντιμετώπισης, αν κατάλαβα καλά για το συγκεκριμένο παράδειγμα. Δεν ξέρω τι προβλήματα έχει το συγκεκριμένο παιδί, μπορεί ποτέ να μην καταλάβει ακριβώς τι φταίει κ να συνεχίσει να συμπεριφέρεται έτσι ακόμα κ στηυν εφηβεία. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται πολύ απλά εξατομικευμένη βοήθεια. Ένας παιδαγωγός που προσπαθεί να μάθει πέντε πράγματα κυρίως για τη συμπεριφορά σε μια τάξη νηπίων, δεν μπορεί να κάνει κ πολλά με ένα παιδί που θα έπρεπε να έχει διαρκώς κάποιον δίπλα του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φροντίσει να μη γίνει κανένα μεγάλο ατύχημα και χτυπήσει σοβαρά κάποιο παιδί. 

Μπορεί να αλλάξει μεγαλώνοντας. Μπορεί και όχι. 

Αυτό είναι το θέμα ότι ασχολείται με αυτά αντί με άλλα που θα πρέπε.. 

[Nefeli2014]

10 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Δεν θα τα βλεπει ολα προφανως. Αλλα οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν αυτονοητο οτι θα τα βλεπει και θα επεμβαίνει, μη σου πω και θα τα προλαμβάνει κιολας, κι αν δεν το κανει θα βρει τον μπελα της. Η @Nefeli2014, που εδώ λέει ότι όταν αφησε τις κορες της λιγο πιο

ελευθερες απο τη νουθεσία ειδε καλα αποτελεσματα, δεν εγραφε αλλου οτι ειχε κανει θεμα ενα σκισμένο φιογκακι στα ρουχα της κόρης της; Δεν το λεω για να την κατακρίνω, δεν ξερω αν θα θυμωνα κ εγω αν εβλεπα οτι το παιδί μου γυρίζει γδαρμένο ή με σκισμένα ρούχα. αλλα ειναι ενα παραδειγμα του οτι οι περισσοτεροι γονεις οταν θίγεται το παιδι τους, αναμένουν μια αντιδραση. Ίσως γι αυτό έχει γίνει η παρανόηση αυτη. Γιατί το "κρίνω κατα περιπτωση" ειναι υποκειμενικό. Εσυ κ η @kine ήσασταν σαφείς κ ειστε κατασταλαγμένες οπως φαινεται,  όμως δεν είναι αυτονοητο οτι ειναι ολοι ετσι. Κ δεν μπορεις να ξερεις κ πώς θα ερμηνεύσει τη σταση αυτη ο γονιος ενος αλλου παιδιου που παιζει με το δικο σου. Μπορει να το θεωρησει αδιαφορία κ να παρει το δικο του σε αλλη παρεα. 

Το φιογκάκι μάλλον μόνη της το είχε σκίσει τελικά. Αλλά δε μιλούσε τότε και είχα άγχη, παρολαυτα δεν ξανάδα τίποτα τέτοιο, προφανώς η δασκάλα την είχε πιο πολύ από κοντά και δε με χάλασε κιόλας να σου πω την αλήθεια μου... Εντάξει εκεί ήταν και παιδικός είναι άλλο πράγμα. Και ιδιωτικός. Πλήρωνα αδρά για να έχω και απαιτήσεις. Αρχές, πολύ μικρό παιδί πρώτη φορά σχολείο, ψαχνόμουν για κάθε λεπτομέρεια. Στο δημόσιο με τόσα παιδιά έχω χαλαρώσει. Λογικό ειναι. Εκεί στον παιδικό είχε δύο δασκάλες με δέκα παιδιά. Οπότε περσινά ξυνα σταφύλια θυμάσαι εσύ... Αλλά μιας κ το ανέφερες σου απαντώ κι εγώ;) 

Εγώ προσωπικά χαλάρωσα κάπως γιατί απέκτησα εμπειρία, ούτε διάβασα ούτε ενημερώθηκα. Μακάρι να είχα ενημερωθεί για κάποια πράγματα νωριτετα και να το χα πάρει εξαρχής σε κάποια θέματα αλλιώς. Στη μικρή ας πούμε είμαι τελείως  διαφορετική η προσέγγιση μου. Τις προάλλες έσπρωξε ένα πιτσιρίκι συνομιλικο, είχε πλάκα πως θύμωσε αυτό. Ούτε εναμισυ δε θα ήταν. Το πήρα με το καλό και στη δική μου ήρεμα κι ωραία της έδειξα πως χαϊδεύουμε τα καλά παιδάκια. Έτσι μαθαίνουν, από μικρά. Κι άμα το πάρεις σωστά από την αρχή γλιτώνεις πολλούς μπελάδες. Εγώ ευτυχώς όταν έστειλα τη μεγάλη σχολείο και ζούμε αυτά με τα επιθετικά ας πούμε παιδάκια είχα ήδη αποκτήσει την εμπειρία μέσα από το ίδιο μας το σπίτι, οπότε μας ήρθε μαλακά η αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων. 

Επεξεργάστηκαν 2 Δεκεμβρίου,2019 by Nefeli2014

[Lenia16]

On 30/11/2019 at 11:24 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Δηλαδή @kine εννοείς ότι τελικά σαν γονιός κάνεις ακριβώς όσα και όλοι οι υπόλοιποι; Απλά πιστεύεις ότι κάνεις κάτι διαφορετικό; Έχω μπερδευτεί απόλυτα.

Το ποστ σου με το σχολείο και την σειρά των παιδιών, υποννοούσε μία απόλυτη μη παρέμβαση, ακόμη και σε βία, ενώ εσύ η ίδια λες ότι σε αντίστοιχει περίπτωση θα είχες παρέμβει φυσικά να σταματήσεις την κόρη σου. Είναι σαν να περιγράφεις δύο τελείως άλλες φιλοσοφίες.

Απο την άλλη, μοιάζει να υπονοοείς ότι ο μέσος γονιός απλά αναλώνεται σε κηρύγματα, που είναι και λίγο προσβλητικό για ανθρώπους που δεν ξέρεις, σωστά; Δίνεις το παράδειγμα του "δε χτυπάμε" σαν παράδειγμα αποτυχίας να ταιριάξει η ρητοτική με την πράξη. Μα οι περισσότεροι εννοούν ακριβώς αυτό που κάνουν και λένε: δε χτυπάς πρώτος, αμύνεσαι ελεύθερα. Δεν είναι θέμα παρανόησης από πλευράς του γονιού, εσύ το κρίνεις από πλευράς δικής σου, της μη βίας, και βλέπεις μία ανακολουθία, αλλά οι περισσότεροι ποτέ δε δήλωσαν οπαδοί της παθητικής αντίστασης. Εσυ νιώθεις ότι το παιδί σου είναι καλύτερα να το δείρουν παρά να αμυνθεί, και είσαι συνεπής σε αυτό. Οι περισσότεροι θέλουν το παιδί τους να μην είναι νταής, αλλά ούτε θύμα, και ακριβώς αυτό διδάσκουν. Ο καθένας τα πιστεύω του.

Παρεπιπτόντως, έχεις φοβερή ανακολουθία θεωρίας και πράξης, δεδομένου ότι αυτό που περιέγραψες είναι πολύ έντονη παρέμβαση και καθοδήγηση, πιθανότατα και εντελώς αντίθετη με το έμφυτο ένστικτο του παιδιού. Κάνεις το εντελώς αντίθετο με το δικό σου παιδί από όσα έγραφες στις προηγούμενες σελίδες.

 

Ευχαριστώ, γιατί είχα αρχίσει να σκέφτομαι μήπως διαβάζω άλλο θέμα! Δεν παρεμβαίνω αν δε μου ζητηθει αλλά μπαίνω μπροστά αν πάει να χτυπήσει ή να τη χτυπήσουν. Κ μετά έχει πρόβλημα η δική μου αντίληψη 

[kine]

@ΑΡΓΚ Δεν υπονοούσε απόλυτη μη παρέμβαση. Ανέφερα όπως θυμάμαι, ότι η δασκάλα έπιασε τα χέρια του παιδιού μαλακά και του είπε ότι δεν μπορεί να χτυπάει, όταν έκανε αυτή την εμφανή κίνηση χειροδικίας. Δεν ήταν όμως παρεμβατική καθόλη την εξέλιξη του περιστατικού.

 

Εν ολίγοις, δυσκολεύεσαι να αφομοιώσεις την υποκειμενικότητα στην κρίση για το πότε παρεμβαίνω και πώς. ΔΕΝ υπάρχει μια αντίδραση για όλες τις περιστάσεις. Οπως ανέφερα, χρειάζεται κρίση και διακριση από τον γονέα, προσπαθώντας την ελάχιστη παρέμβαση (όχι την μηδενική όπως θέλεις να μεταφράζεις τα λεγόμενα μου, ώστε να ταιριάξουν στην αντίληψη σου). Και η κρίση αυτή έχει σαν φίλτρο τί θα αποκομίσει το παιδί με αυτή την εμπειρία κι όχι τί θα διδάξει ο ενήλικας.

 

Επειδή με τη θεωρία, αντιλαμβάνομαι ότι μπερδεύεσαι μιας και δεν φαντάζομαι ότι είναι σκόπιμη η παρερμηνεία, να έρθουμε πάλι στο παράδειγμα. Αν η κόρη μου αμυνθεί χειροδικώντας ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΜΒΩ. Αλλά δεν θα της διδάξω ότι πρέπει να απαντά με χειροδικία στη χειροδικία.

 

Διαφέρει λοιπόν, το τι θα πω με το τι θα κάνει το παιδί. Το παιδί θα κάνει άλλοτε αυτό που θέλω κι άλλοτε κάτι διαφορετικό σύμφωνα με τις παρορμήσεις του. Εγώ θα παρέμβω μόνο όταν θεωρώ ότι βλάπτεται το παιδί. 

 

Τέλος, δεν σχολιάζω ούτε τον μέσο γονιό, ούτε εσένα, ούτε τη Λενια ούτε κανέναν άλλο. Διαβάζω ένα παράδειγμα συμπεριφοράς, μια κατάσταση, έναν προβληματισμό και προτείνω αυτό που κατανοώ ως βέλτιστο τρόπο επίλυσης, του συγκεκριμένου προβλήματος/προβληματισμού. Δεν κάνω προσωπική αντιπαράθεση με κανέναν γονιό γιατί όπως είπες, δεν γνωρίζω τον άνθρωπο ή το παιδί του ή την κατάσταση τους. 

 

Συζητάμε κυρίες μου, δεν μετράμε τις παιδαγωγικές μας! 

Ξανα είπα νομίζω, ότι δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφαιτηρία. Οπότε δεν έχουμε όλοι τα ίδια ιδανικά, αλλά ακόμη κι αν έχουμε τα ίδια ιδανικά, δεν χρησιμοποιούμε όλοι τα ίδια μέσα. Πάνω σε αυτά συζητάμε. Θεωρώ δεδομένο ότι όταν κάποιος μου απευθύνει μια ερώτηση, κυριολεκτικά ΘΕΛΕΙ μια απάντηση. Δεν ξέρω γιατί αυτή η απάντηση εκλαμβάνεται ως προσπάθειας προώθησης μιας θέσης. Μπορείς να πεις καλύτερα "δεν συμφωνώ, η πρακτική σου πιστεύω δεν βγάζει πουθενά και δεν θα την πρότεινα ποτέ σε κανέναν γιατί δεν με εκφράζει καθόλου". Κι αυτό είναι απόλυτα δεκτό και κατανοητό 

[ΑΡΓΚ]

5 ώρες πρίν, kine είπε:

@ΑΡΓΚ Δεν υπονοούσε απόλυτη μη παρέμβαση. Ανέφερα όπως θυμάμαι, ότι η δασκάλα έπιασε τα χέρια του παιδιού μαλακά και του είπε ότι δεν μπορεί να χτυπάει, όταν έκανε αυτή την εμφανή κίνηση χειροδικίας. Δεν ήταν όμως παρεμβατική καθόλη την εξέλιξη του περιστατικού.

 

Εν ολίγοις, δυσκολεύεσαι να αφομοιώσεις την υποκειμενικότητα στην κρίση για το πότε παρεμβαίνω και πώς. ΔΕΝ υπάρχει μια αντίδραση για όλες τις περιστάσεις. Οπως ανέφερα, χρειάζεται κρίση και διακριση από τον γονέα, προσπαθώντας την ελάχιστη παρέμβαση (όχι την μηδενική όπως θέλεις να μεταφράζεις τα λεγόμενα μου, ώστε να ταιριάξουν στην αντίληψη σου). Και η κρίση αυτή έχει σαν φίλτρο τί θα αποκομίσει το παιδί με αυτή την εμπειρία κι όχι τί θα διδάξει ο ενήλικας.

 

Επειδή με τη θεωρία, αντιλαμβάνομαι ότι μπερδεύεσαι μιας και δεν φαντάζομαι ότι είναι σκόπιμη η παρερμηνεία, να έρθουμε πάλι στο παράδειγμα. Αν η κόρη μου αμυνθεί χειροδικώντας ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΜΒΩ. Αλλά δεν θα της διδάξω ότι πρέπει να απαντά με χειροδικία στη χειροδικία.

 

Διαφέρει λοιπόν, το τι θα πω με το τι θα κάνει το παιδί. Το παιδί θα κάνει άλλοτε αυτό που θέλω κι άλλοτε κάτι διαφορετικό σύμφωνα με τις παρορμήσεις του. Εγώ θα παρέμβω μόνο όταν θεωρώ ότι βλάπτεται το παιδί. 

 

Τέλος, δεν σχολιάζω ούτε τον μέσο γονιό, ούτε εσένα, ούτε τη Λενια ούτε κανέναν άλλο. Διαβάζω ένα παράδειγμα συμπεριφοράς, μια κατάσταση, έναν προβληματισμό και προτείνω αυτό που κατανοώ ως βέλτιστο τρόπο επίλυσης, του συγκεκριμένου προβλήματος/προβληματισμού. Δεν κάνω προσωπική αντιπαράθεση με κανέναν γονιό γιατί όπως είπες, δεν γνωρίζω τον άνθρωπο ή το παιδί του ή την κατάσταση τους. 

 

Συζητάμε κυρίες μου, δεν μετράμε τις παιδαγωγικές μας! 

Ξανα είπα νομίζω, ότι δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφαιτηρία. Οπότε δεν έχουμε όλοι τα ίδια ιδανικά, αλλά ακόμη κι αν έχουμε τα ίδια ιδανικά, δεν χρησιμοποιούμε όλοι τα ίδια μέσα. Πάνω σε αυτά συζητάμε. Θεωρώ δεδομένο ότι όταν κάποιος μου απευθύνει μια ερώτηση, κυριολεκτικά ΘΕΛΕΙ μια απάντηση. Δεν ξέρω γιατί αυτή η απάντηση εκλαμβάνεται ως προσπάθειας προώθησης μιας θέσης. Μπορείς να πεις καλύτερα "δεν συμφωνώ, η πρακτική σου πιστεύω δεν βγάζει πουθενά και δεν θα την πρότεινα ποτέ σε κανέναν γιατί δεν με εκφράζει καθόλου". Κι αυτό είναι απόλυτα δεκτό και κατανοητό 

 

Νομίζω ότι λέμε το ίδιο πράγμα. Πάνω κάτω όλοι. Μπορεί να το αποκαλούμε διαφορετικα, αλλά τελικά βλέπω ακριβώς το ίδιο.

[Έσπερος]

Να ρωτήσω για μια άλλη απορία που μου γεννήθηκε. Όταν λετε οτι θεωρειτε οκ το ξυλο αν ειναι για αμυνα, τι ακριβως εννοείτε; Εγω ειμαι ο τυπος που αν με δείρει καποιος θα του ζητησω συγγνωμη που κουραστηκε, οπως λεει χιουμοριστικά ο αντρας μου. Εκεινος εχει διαχωρίσει στο μυαλο του την αμυνα, το ξυλο το εκφοβισμού κ το "ξυλο" σε βίαια παιχνιδια που γινεται απλως για το παιχνιδι (οπως παλεύουν για ασκηση τα μικρα γατάκια πχ). Εγω μεγαλωσα σε πολυ ησυχη οικογενεια, ημασταν κ μονο κοριτσια, αυτα μου ειναι αδιανόητα. αλλα εχω ακουσει κ απο οικογενειες πολυ καθωσπρεπει κ καλλιεργημένες, με πολυ σωστα μεγαλωμνα παιδια, οτι θεωρουν αυτονοητο μεχρι καποια ηλικια να πεφτει ξυλο αμοιβαίο χωρις να ειναι καβγάς κ χωρις να ενοχλειται καποιος πανω στο παιχνιδι, ειτε των αδερφιων ειτε με φιλους, κ να μην εχει κανεις θεμα. κ δεν ειναι οικογενειες που μεγαλωνουν αγορια με λογικη macho σκληρού αρσενικού, καμία σχέση. μιλάμε για καλούς μαθητές, που διαβάζουν βιβλία, κανουν κ πιο εκλεπτυσμένες δραστηριοτητες, κ παιδια που στο νησι που ειμαι κάποιοι θα τους έβαζαν σιγουρα την ταμπελα του φλωρου. αλλα παρολαυτα στο παιχνιδι έπαιζαν εντονα εως βίαια. Κ ο αντρας μου δηλαδη παρολο που μονο φλώρο δεν τον λες κ εχει πολυ αντρικά ενδιαφέροντα, δεν το λεει με το στιλ οτι ο αντρας πρεπει να βαράει, απλως το θεωρει αναπτυξιακό σταδιο που ξεπερνιεται. Για διαφωτίστε με λιγο γιατι εγω μεγαλωσα με μπαλέτο γαλλικά κ πιανο κ δεν εχω ιδεα απο αυτα!

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Να ρωτήσω για μια άλλη απορία που μου γεννήθηκε. Όταν λετε οτι θεωρειτε οκ το ξυλο αν ειναι για αμυνα, τι ακριβως εννοείτε; Εγω ειμαι ο τυπος που αν με δείρει καποιος θα του ζητησω συγγνωμη που κουραστηκε, οπως λεει χιουμοριστικά ο αντρας μου. Εκεινος εχει διαχωρίσει στο μυαλο του την αμυνα, το ξυλο το εκφοβισμού κ το "ξυλο" σε βίαια παιχνιδια που γινεται απλως για το παιχνιδι (οπως παλεύουν για ασκηση τα μικρα γατάκια πχ). Εγω μεγαλωσα σε πολυ ησυχη οικογενεια, ημασταν κ μονο κοριτσια, αυτα μου ειναι αδιανόητα. αλλα εχω ακουσει κ απο οικογενειες πολυ καθωσπρεπει κ καλλιεργημένες, με πολυ σωστα μεγαλωμνα παιδια, οτι θεωρουν αυτονοητο μεχρι καποια ηλικια να πεφτει ξυλο αμοιβαίο χωρις να ειναι καβγάς κ χωρις να ενοχλειται καποιος πανω στο παιχνιδι, ειτε των αδερφιων ειτε με φιλους, κ να μην εχει κανεις θεμα. κ δεν ειναι οικογενειες που μεγαλωνουν αγορια με λογικη macho σκληρού αρσενικού, καμία σχέση. μιλάμε για καλούς μαθητές, που διαβάζουν βιβλία, κανουν κ πιο εκλεπτυσμένες δραστηριοτητες, κ παιδια που στο νησι που ειμαι κάποιοι θα τους έβαζαν σιγουρα την ταμπελα του φλωρου. αλλα παρολαυτα στο παιχνιδι έπαιζαν εντονα εως βίαια. Κ ο αντρας μου δηλαδη παρολο που μονο φλώρο δεν τον λες κ εχει πολυ αντρικά ενδιαφέροντα, δεν το λεει με το στιλ οτι ο αντρας πρεπει να βαράει, απλως το θεωρει αναπτυξιακό σταδιο που ξεπερνιεται. Για διαφωτίστε με λιγο γιατι εγω μεγαλωσα με μπαλέτο γαλλικά κ πιανο κ δεν εχω ιδεα απο αυτα!

 

Αν κατάλαβα καλά τί εννοείς, ρωτάς αν συνηθίζεται τα παιδιά να παίζουν ξύλο μεταξύ τους για παιχνίδι ή να τυχαίνει μέσα στο σπίτι? Μεταξύ αγοριών σίγουρα! Όπως είπα και πιο πάνω, ο δικός μου γιος που είναι μικρόσωμος και γλυκούλης  συνηθίζει με τους φίλους του να παίζουν ξύλο, μέσα στο παιχνίδι όμως, χωρίς τσακωμό. Αν είχε αδερφό, είμαι σίγουρη ότι θα έκαναν το ίδιο, πιθανόν να πιάνονταν στα χέρια είτε στο παιχνίδι είτε και σε τσακωμό. Μιλάμε βέβαια για παιδιά 7-8 ετών και σε κάθε περίπτωση δεν έχει καμία σχέση με το ξύλο του εκφοβισμού ή την επιθετική συμπεριφορά, δεν μπορώ να σου εξηγήσω ακριβώς τις διαφορές αλλά είναι εμφανές ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό.

Επεξεργάστηκαν 4 Δεκεμβρίου,2019 by Deena

[Έσπερος]

Just now, Deena είπε:

 

Αν κατάλαβα καλά τί εννοείς, ρωτάς αν συνηθίζεται τα παιδιά να παίζουν ξύλο μεταξύ τους για παιχνίδι ή να τυχαίνει μέσα στο σπίτι? Μεταξύ αγοριών σίγουρα! Όπως είπα και πιο πάνω, ο δικός μου γιος που είναι μικρόσωμος και γλυκούλης  συνηθίζει με τους φίλους του να παίζουν ξύλο, μέσα στο παιχνίδι όμως, χωρίς τσακωμό. Αν είχε αδερφό, είμαι σίγουρη ότι θα έκαναν το ίδιο, πιθανόν να πιάνονταν στα χέρια είτε στο παιχνίδι είτε και σε τσακωμό. Μιλάμε βέβαια για παιδιά 7-8 ετών και σε κάθε περίπτωση δεν έχει καμία σχέση με το ξύλο του εκφοβισμού ή την επιθετική συμπεριφορά, δεν μπορώ να σου εξηγήσω ακριβώς τις διαφορές αλλά είναι εμφανές ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό.

Ναι αυτο εννοω, ξυλο για παιχνιδι σε τετοιες ηλικιες, ισως κ μεχρι την αρχη της εφηβείας. κ ο αντρας μου λεει οτι ειναι διαφορετικο απο το ξυλο της βίας. εγω ομως σκεφτομαι οτι ειναι κατι που δεν θα επιτρέπαμε σε κοριτσι να κανει, αρα διαιωνίζουμε το στερεότυπο του βίαιου αρσενικού κ ενθαρρύνουμε τη βία. 

[Lenia16]

On 30/11/2019 at 2:22 ΠΜ, kine είπε:

Και λίγο πιο λιανά να το πώ: όταν η κόρη μου χτυπάει, τη σταματάω ΑΜΕΣΑ. Αν δεν ακούσει στο όνομα της, της πιάνω τα χέρια και κυρίως δουλεύω με το βλέμμα που σκοτώνει (διαθέτω ένα πολύ καλό). Οταν την χτυπάνε, μπαίνω μπροστά

18 ώρες πρίν, kine είπε:

Αν η κόρη μου αμυνθεί χειροδικώντας ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΜΒΩ

Τελικά για να καταλάβω, διαχωρίζεις τα χτυπηματα σε αμυντικά κ επιθετικά; Στα επιθετικά επεμβαίνεις στα αμυντικά όχι; Αλλά στα αμυντικά χτυπήματα δεν θα σε κατηγορήσει κανείς ότι το παιδι σου χτυπάει οποτε σε βολεύει σαν έμφυτη αντίδραση του παιδιού, αφού και δεν κάθεται να το χτυπανε αλλά και δε χρειάζεται να της διδάξεις να αμύνεται χτυπώντας αφού το κάνει μόνη της. Μάλιστα.

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Ναι αυτο εννοω, ξυλο για παιχνιδι σε τετοιες ηλικιες, ισως κ μεχρι την αρχη της εφηβείας. κ ο αντρας μου λεει οτι ειναι διαφορετικο απο το ξυλο της βίας. εγω ομως σκεφτομαι οτι ειναι κατι που δεν θα επιτρέπαμε σε κοριτσι να κανει, αρα διαιωνίζουμε το στερεότυπο του βίαιου αρσενικού κ ενθαρρύνουμε τη βία. 

 

Στα κορίτσια δεν αρέσει να παίζουν ξύλο μεταξύ τους, δεν είναι θέμα στερεοτύπου, δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνουν για παιχνίδι, γιατί δεν θα το διασκεδάζουν. Επίσης, από προσωπική εμπειρία επειδή έχω και κορίτσι που φεύγει σιγά-σιγά από την αθώα ηλικία του νηπίου, έχω να πω ότι όταν τα κορίτσια τσακώνονται μεταξύ τους πέφτει "ξύλο" με λόγια.

 

Επίσης, πώς ακριβώς να απαγορεύσεις αυτού του είδους το ξύλο (στο παιχνίδι των αγοριών), όταν επιχειρείς να πεις κάτι ή να μπεις ανάμεσά τους και καταλήγουν να σε κατηγορούν ότι τους διακόπτεις το παιχνίδι γιατί "Εμείς έτσι κάνουμε μαμά" και μένεις στο τέλος να απολογείσαι κιόλας γιατί τους χαλάς την παρέα?

[Έσπερος]

Just now, Deena είπε:

 

Στα κορίτσια δεν αρέσει να παίζουν ξύλο μεταξύ τους, δεν είναι θέμα στερεοτύπου, δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνουν για παιχνίδι, γιατί δεν θα το διασκεδάζουν. Επίσης, από προσωπική εμπειρία επειδή έχω και κορίτσι που φεύγει σιγά-σιγά από την αθώα ηλικία του νηπίου, έχω να πω ότι όταν τα κορίτσια τσακώνονται μεταξύ τους πέφτει "ξύλο" με λόγια.

 

Επίσης, πώς ακριβώς να απαγορεύσεις αυτού του είδους το ξύλο (στο παιχνίδι των αγοριών), όταν επιχειρείς να πεις κάτι ή να μπεις ανάμεσά τους και καταλήγουν να σε κατηγορούν ότι τους διακόπτεις το παιχνίδι γιατί "Εμείς έτσι κάνουμε μαμά" και μένεις στο τέλος να απολογείσαι κιόλας γιατί τους χαλάς την παρέα?

Δεν ξέρω, εγώ είμαι της άποψης ότι τα δυο φύλα μεγαλώνουν διαφορετικά επειδή εμείς τους ενθαρρύνουμε διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή είναι έμφυτο στα αγοράκια ν α το διασκεδάσουν με ξύλο ενώ στα κοριτσάκια δεν είναι; 

 

Να απαγορεύσω εννοώ ότι αν περάσεις το μήνυμα ότι δεν επιτρέπεται να χτυπάς κάποιον, λογικά θα το μάθει από νωρίς οπότε δεν θα το διασκεδάζει αυτό το παιχνίδι και δεν θα κάνει παρέα με παιδιά που διασκεδάζουν έτσι. Αλλά μάλλον είμαι κάπου εκτός τόπου και χρόνου σε όλο αυτό.

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν ξέρω, εγώ είμαι της άποψης ότι τα δυο φύλα μεγαλώνουν διαφορετικά επειδή εμείς τους ενθαρρύνουμε διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή είναι έμφυτο στα αγοράκια ν α το διασκεδάσουν με ξύλο ενώ στα κοριτσάκια δεν είναι; 

 

Δεν χρειάζεται να ενθαρρύνεις ένα αγορί να παίζει ξύλο και τάκλιν με τους φίλους τους, ούτε να τρέχει πάνω - κάτω 15 ώρες το 24ωρο, θα το κάνουν σχεδόν όλα ότι και να κάνεις εσύ. Το ίδιο θα γίνει και με τα κορίτσια που θα διατηρήσουν το συμβολικό παιχνίδι ως τρόπο διασκέδασης για χρόνια μετά την νηπιακή ηλικία και θα θεωρούν τα αγόρια γελοία και αστεία που διασκεδάζουν τρέχοντας πάνω-κάτω και δείχνοντας ο ένας στον άλλο τις μύξες τους

 

Just now, Έσπερος είπε:

Να απαγορεύσω εννοώ ότι αν περάσεις το μήνυμα ότι δεν επιτρέπεται να χτυπάς κάποιον, λογικά θα το μάθει από νωρίς οπότε δεν θα το διασκεδάζει αυτό το παιχνίδι και δεν θα κάνει παρέα με παιδιά που διασκεδάζουν έτσι. Αλλά μάλλον είμαι κάπου εκτός τόπου και χρόνου σε όλο αυτό.

 

Στο έχω πει και σε άλλα θέματα, δεν βγαίνει έτσι η εξίσωση, βασικά δεν υπάρχει καμία εξίσωση για να βγει....πολλά πράγματα (τα περισσότερα) θα βγουν διαφορετικά από ότι τα υπολογίζεις.

Επεξεργάστηκαν 4 Δεκεμβρίου,2019 by Deena

[vtgian]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν ξέρω, εγώ είμαι της άποψης ότι τα δυο φύλα μεγαλώνουν διαφορετικά επειδή εμείς τους ενθαρρύνουμε διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή είναι έμφυτο στα αγοράκια ν α το διασκεδάσουν με ξύλο ενώ στα κοριτσάκια δεν είναι; 

 

Να απαγορεύσω εννοώ ότι αν περάσεις το μήνυμα ότι δεν επιτρέπεται να χτυπάς κάποιον, λογικά θα το μάθει από νωρίς οπότε δεν θα το διασκεδάζει αυτό το παιχνίδι και δεν θα κάνει παρέα με παιδιά που διασκεδάζουν έτσι. Αλλά μάλλον είμαι κάπου εκτός τόπου και χρόνου σε όλο αυτό.

 

Να πω μόνο ότι συμφωνώ με το ότι μεγαλώνουν διαφορετικά και επειδή εμείς ενθαρρύνουμε διαφορετικά. Υπάρχει σε μεγάλο βαθμό αυτό που γράφτηκε ως ιδιοσυγκρασία αλλά η ανατροφή παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο. Το "ξύλο" ως παιχνίδι έρχεται να εκτονώσει τα τεράστια αποθέματα ενέργειας που έχουν τα παιδιά. Σκέφτομαι ότι ίσως η αυξανόμενη επιθετικότητα που παρατηρείται πλέον μεταξύ παιδιών προκύπτει και από την έλλειψη εκτόνωσης. Χωρίς να θέλω να ωραιοποιήσω το παρελθόν, αγόρια και κορίτσια είχαν μεγαλύτερη σωματική δραστηριότητα μέσω παιχνιδιού. Πέρα από τα κοινά ομαδικά παιχνίδια (τύπου κυνηγητό), τα κορίτσια πχ έριχναν ιδρώτα στο λάστιχο! 

Πάντως η κόρη μου παίζει πόλεμο, το ζητάει κιόλας, αρπάζει το σπαθί και χτυπιόμαστε κανονικότατα. Αρκετά κορίτσια από την τάξη της επιδιώκουν τέτοια εκτόνωση, αλλά ενθαρρύνεται και από το σπίτι ή έχουν αγόρια μεγαλύτερα αδέλφια. Επίσης δεν έχω φίλη με μεγαλύτερο αδελφό που να μη λέει ότι με τον αδελφό της πλακώνονταν στο ξύλο για πλάκα!

[Mary1976]

Και εγώ έπαιζα ξύλο μέχρι το τέλος του δημοτικού, σαν παιχνίδι καμία φορά αλλά πολλές φορές σε τσακωμό. Με το αδελφό μου συνέχεια αλλά και με τα αγόρια στο δημοτικό.Τώρα στην παιδική χαρά έχω παρατηρήσει ότι μόνο τα αγόρια πλακώνονται, τα κορίτσια συνήθως παίζουν πιο ήρεμα. Δεν ξέρω αν τα ενθαρρύνουμε / αποθαρρύνουμε με βάση το φύλο τους, εγώ δεν το έχω κάνει ποτέ (άλλοι γονείς το κάνουν έντονα) αλλά ο γιος μου διαλέγει συνειδητά παιχνίδια και δραστηριότητες με βάση το φύλο του. Μου έχει πει αρκετές φορές για πράγματα, ρούχα, χρώματα κτλ ότι αυτά είναι κοριτσίστικα και δεν τα θέλω! Νομίζω ότι επηρεάζονται μεταξύ τους γιατί εγώ και ο πατέρας του σίγουρα δεν κάνουμε τέτοιους διαχωρισμούς. Έχει καταλάβει ότι για να είναι αποδεκτός από τα άλλα αγόρια πρέπει να μην ξεχωρίζει!!! Αργότερα (στην εφηβεία) φαντάζομαι θα θέλει να ξεχωρίζει για να κάνει την επανάστασή του!  

[Έσπερος]

Just now, vtgian είπε:

Το "ξύλο" ως παιχνίδι έρχεται να εκτονώσει τα τεράστια αποθέματα ενέργειας που έχουν τα παιδιά. Σκέφτομαι ότι ίσως η αυξανόμενη επιθετικότητα που παρατηρείται πλέον μεταξύ παιδιών προκύπτει και από την έλλειψη εκτόνωσης. Χωρίς να θέλω να ωραιοποιήσω το παρελθόν, αγόρια και κορίτσια είχαν μεγαλύτερη σωματική δραστηριότητα μέσω παιχνιδιού. Πέρα από τα κοινά ομαδικά παιχνίδια (τύπου κυνηγητό), τα κορίτσια πχ έριχναν ιδρώτα στο λάστιχο! 

Είναι λογικό αυτό που λες. Κι εγώ το σκέφτομαι. Από την άλλη όμως βλέπω τους μαθητές μου που γενικά είναι έξω, και αθλούνται όλοι (έχουμε πολύ καλές αθλητικές υποδομές και καλές ομάδες), κάνουν ποδήλατο, ψάρεμα κλπ, και παρόλα αυτά, είναι αρκετά βίαιοι. Όχι του εκφοβισμού αλλά του άγριου παιχνιδιού, το έγραφα και πιο πάνω. Ακόμα και σε ηλικία γυμνασίου που λογικά θα πρέπει να σκέφτονταιλίγο παραπάνω, παίζουν πολύ έντονα και ριψοκίνδυνα και με ξύλο για την πλάκα. Αυτό δεν δικαιολογείται στην δική τους περίπτωση γιατί έχουν πολλές ευκαιρίες εκτόνωσης. Εκτός αν εκεί μπαίνει η ανατροφή και αυτό το στιλ ότι αγόρια είναι δεν πειράζει να δαρθούν. 

[Mary1976]

Just now, Έσπερος είπε:

Είναι λογικό αυτό που λες. Κι εγώ το σκέφτομαι. Από την άλλη όμως βλέπω τους μαθητές μου που γενικά είναι έξω, και αθλούνται όλοι (έχουμε πολύ καλές αθλητικές υποδομές και καλές ομάδες), κάνουν ποδήλατο, ψάρεμα κλπ, και παρόλα αυτά, είναι αρκετά βίαιοι. Όχι του εκφοβισμού αλλά του άγριου παιχνιδιού, το έγραφα και πιο πάνω. Ακόμα και σε ηλικία γυμνασίου που λογικά θα πρέπει να σκέφτονταιλίγο παραπάνω, παίζουν πολύ έντονα και ριψοκίνδυνα και με ξύλο για την πλάκα. Αυτό δεν δικαιολογείται στην δική τους περίπτωση γιατί έχουν πολλές ευκαιρίες εκτόνωσης. Εκτός αν εκεί μπαίνει η ανατροφή και αυτό το στιλ ότι αγόρια είναι δεν πειράζει να δαρθούν. 

 

Δεν είναι μόνο εκτόνωση, είναι και θέμα ενστίκτων επιβίωσης και θέμα εκπαίδευσης. Βλέπω το γιο μου, ούτε 6 χρονών, να πλακώνεται άγρια με τους φίλους του και μπαίνω στον πειρασμό να τον σταματήσω αλλά κρατιέμαι (εκτός και αν ξεφύγουν τελείως πχ πιαστούν από το λαιμό και κινδυνεύουν να πνιγούν ή σπρώχνουν με δύναμη μπροστά από τα κάγκελα και τέτοια). Είναι μια προετοιμασία για τον αληθινό κόσμο μέσω το παιχνιδιού. Μπορεί να λέμε ότι έχουμε εκπολιτιστεί και ραφιναριστεί αλλά η αλήθεια είναι ότι παραμένουμε άγρια θηρία (μερικές φορές τα αγριότερα όλων) και ιδίως οι άντρες έρχονται συχνότερα αντιμέτωποι με βία στη ζωή τους (λόγω συνθηκών, λόγω σωματοδομής, λόγω κοινωνικών συνθηκών) και σίγουρα θες το παιδί σου να είναι εξοικειωμένο και κάπως προετοιμασμένο. Υπάρχει το bulling, η εγκληματικότητα, ο στρατός, ενδεχόμενες έκτακτες ανάγκες που θα χρειαστεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή άλλους. Δεν μπορεί να μην ξέρει πως να αντιδράσει στη βία και το βίαιο παιχνίδι είναι ένας σχετικά "ανώδυνος" τρόπος να εκπαιδευτεί πάνω σε αυτό. Έτσι το βλέπω και για αυτό κρατιέμαι και δεν επεμβαίνω και φαντάζομαι και οι άλλες μαμάδες που καρδιοχτυπούν αλλά δεν επεμβαίνουν κάπως έτσι το σκέφτονται. 

 

[Sentir...natureza]

Just now, Έσπερος είπε:

Είναι λογικό αυτό που λες. Κι εγώ το σκέφτομαι. Από την άλλη όμως βλέπω τους μαθητές μου που γενικά είναι έξω, και αθλούνται όλοι (έχουμε πολύ καλές αθλητικές υποδομές και καλές ομάδες), κάνουν ποδήλατο, ψάρεμα κλπ, και παρόλα αυτά, είναι αρκετά βίαιοι. Όχι του εκφοβισμού αλλά του άγριου παιχνιδιού, το έγραφα και πιο πάνω. Ακόμα και σε ηλικία γυμνασίου που λογικά θα πρέπει να σκέφτονταιλίγο παραπάνω, παίζουν πολύ έντονα και ριψοκίνδυνα και με ξύλο για την πλάκα. Αυτό δεν δικαιολογείται στην δική τους περίπτωση γιατί έχουν πολλές ευκαιρίες εκτόνωσης. Εκτός αν εκεί μπαίνει η ανατροφή και αυτό το στιλ ότι αγόρια είναι δεν πειράζει να δαρθούν. 

Θεωρώ ότι τα εφηβα αγόρια έχουν και ένα αλλο σημαντικό χαρακτηριστικο που δικαιολογεί το άγριο παιχνιδι:τις ορμόνες! 

Προσωπικά, βλέπω ότι και ο μεγάλος μου από μικρός γουστάρει πολύ τα έντονα παιχνίδια, πάλη στο κρεβάτι κλπ. Επίσης, θεωρω ότι και σε πολλά κοριτσια αρεσει αυτό το είδος παιχνιδιού αλλά πολλές φορές αποθαρρυνονται απ το να το παίξουν, γιατί από τα κορίτσια αναμένεται μια άλλη συμπεριφορά (πόσοι μπαμπάδες θα δεχθούνε να παλέψουν με την κόρη τους;). Πάντως, απ'οτι έχω διαβάσει σε βιβλίο ανάπτυξης συναισθηματική νοημοσύνης των παιδιών, αυτό το είδος παιχνιδιού όχι απλά δεν πρέπει να αποθαρρυνεται αλλα καλό θα ήταν να ενθαρρύνεται κιόλας διότι παίζει σημαντικό θετικο ρόλο στις μετέπειτα κοινωνικές συναναστροφες. Επίσης, να διευκρινησω ότι είναι άλλο να παίζουμε πάλη με τα παιδιά μας και άλλο να παίζουμε όπλα. Βέβαια, παρ'ολο που δεν είμαι οπαδος παιχνιδιών με όπλα, καλό θα ήταν να μην δαιμονοποιουμε ούτε αυτού του είδος το παιχνίδι γιατί απλα είναι ένα παιχνίδι και δεν σημαινει κάτι για την μελλοντική ικανότητα ενσυναισθησης του παιδιού (παρ' όλα αυτά όταν μου λέει ο γιος μου να παίξουμε όπλα, του λέω απλά ότι δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι). Να επισημάνω βέβαια ότι είναι πολύ διαφορετικο το παιδί να κάνει ένα αντικείμενο με την φαντασία του όπλο, από το να του δώσουμε μια απομίμηση ενός καλασνικοφ πχ.

Εν τέλει @Έσπερος είχα κι εγώ αυτούς τους προβληματισμούς παλαιότερα αλλά μετά από συλλογισμό, διάβασμα και συζήτηση με άλλες μαμάδες κατάλαβα ότι είναι λίγο αναπόφευκτο αυτου του είδους το παιχνίδι στα αγόρια, γιατί εκτός των άλλων υπερτερεί ο ορμονικός παράγοντας. 

[vicky86]

πρίν από 27 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ναι αυτο εννοω, ξυλο για παιχνιδι σε τετοιες ηλικιες, ισως κ μεχρι την αρχη της εφηβείας. κ ο αντρας μου λεει οτι ειναι διαφορετικο απο το ξυλο της βίας. εγω ομως σκεφτομαι οτι ειναι κατι που δεν θα επιτρέπαμε σε κοριτσι να κανει, αρα διαιωνίζουμε το στερεότυπο του βίαιου αρσενικού κ ενθαρρύνουμε τη βία. 

Εγω παντως που έχω κορίτσι μια χαρα πλακώνονται με τον τριχρονο αδερφό τους παίζοντας σούπερ ήρωες. Επισης παίζει πολύ με αγορια στο σχολειο. Με τα ξαδέρφια της όχι τόσο σε στυλ ξύλου. Αντίθετα ο μικρος παλεύουν με τον ανηψιο 4,5χρ

Δ ξερω τι θα έβλεπα κ θα με έκανε να επέμβω. Πχ δ θελω να ανεβαίνει ο μικρος πάνω στην αδερφη του. Αλλα αν την χτυπήσουν της έχω πει να φυγει να παει να βρει τη δασκάλα, να βάλει τα χέρια να αμυνθεί, να φωνάξει, κ να αποφεύγει παιδιά που χτυπάνε επίτηδες. Έχουμε πει ότι αν γίνει καταλαθος δ το συνεχίζουμε. Κ με αφορμή που μου είπε για συμμαθητή ότι είναι πολύ ζωηρος κ χτυπάει. Όμως την είδα να παίζει μαζί του σε γενεθλια

πρίν από 8 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν ξέρω, εγώ είμαι της άποψης ότι τα δυο φύλα μεγαλώνουν διαφορετικά επειδή εμείς τους ενθαρρύνουμε διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή είναι έμφυτο στα αγοράκια ν α το διασκεδάσουν με ξύλο ενώ στα κοριτσάκια δεν είναι; 

 

Να απαγορεύσω εννοώ ότι αν περάσεις το μήνυμα ότι δεν επιτρέπεται να χτυπάς κάποιον, λογικά θα το μάθει από νωρίς οπότε δεν θα το διασκεδάζει αυτό το παιχνίδι και δεν θα κάνει παρέα με παιδιά που διασκεδάζουν έτσι. Αλλά μάλλον είμαι κάπου εκτός τόπου και χρόνου σε όλο αυτό.

Οτι κ να μαθει από το σπίτι, θα παίξει τέτοια παιχνίδια στο δημοτικο σιγουρα

Εμενα παίζει ο μπαμπας του πολυ τέτοια παιχνίδια μαζί τους, πιο αγρια.κ με την κόρη δλδ. Τωρα κάνει ότι πιάνει τον έναν κ ο άλλος έρχεται να τον σωσει

Ειναι κ λιγο στην κρίση της στιγμής αν θα παρέμβει, αν το δεις ξαφνικά στο 4χρ σου θα πεις κτ. Μεχρι να παει 7θα καταλαβαίνεις ποτέ παιζουν

Εμενα ο αδερφος μου ηταν 6χρ μικρότερος οπότε αν τον χτυπούσα θα τρέχαμε, έκαναν όμως κόμμα με την μεσαία 4χρ μικρότερη, κ αφου τα ακινητοποιουσα τα γαργαλουσα. 1-2φορες τον εσπρωξα λιγο πιο δυνατά. Με την αδερφη μου ειχαμε με τα λόγια, μάλιστα εγω της τα έλεγα σιγανά, οποτε στους γονείς ακουγόταν ότι μαλώνει μόνη, κ εγω την εβγαζα τρελη

[ΑΡΓΚ]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Να ρωτήσω για μια άλλη απορία που μου γεννήθηκε. Όταν λετε οτι θεωρειτε οκ το ξυλο αν ειναι για αμυνα, τι ακριβως εννοείτε; Εγω ειμαι ο τυπος που αν με δείρει καποιος θα του ζητησω συγγνωμη που κουραστηκε, οπως λεει χιουμοριστικά ο αντρας μου. Εκεινος εχει διαχωρίσει στο μυαλο του την αμυνα, το ξυλο το εκφοβισμού κ το "ξυλο" σε βίαια παιχνιδια που γινεται απλως για το παιχνιδι (οπως παλεύουν για ασκηση τα μικρα γατάκια πχ). Εγω μεγαλωσα σε πολυ ησυχη οικογενεια, ημασταν κ μονο κοριτσια, αυτα μου ειναι αδιανόητα. αλλα εχω ακουσει κ απο οικογενειες πολυ καθωσπρεπει κ καλλιεργημένες, με πολυ σωστα μεγαλωμνα παιδια, οτι θεωρουν αυτονοητο μεχρι καποια ηλικια να πεφτει ξυλο αμοιβαίο χωρις να ειναι καβγάς κ χωρις να ενοχλειται καποιος πανω στο παιχνιδι, ειτε των αδερφιων ειτε με φιλους, κ να μην εχει κανεις θεμα. κ δεν ειναι οικογενειες που μεγαλωνουν αγορια με λογικη macho σκληρού αρσενικού, καμία σχέση. μιλάμε για καλούς μαθητές, που διαβάζουν βιβλία, κανουν κ πιο εκλεπτυσμένες δραστηριοτητες, κ παιδια που στο νησι που ειμαι κάποιοι θα τους έβαζαν σιγουρα την ταμπελα του φλωρου. αλλα παρολαυτα στο παιχνιδι έπαιζαν εντονα εως βίαια. Κ ο αντρας μου δηλαδη παρολο που μονο φλώρο δεν τον λες κ εχει πολυ αντρικά ενδιαφέροντα, δεν το λεει με το στιλ οτι ο αντρας πρεπει να βαράει, απλως το θεωρει αναπτυξιακό σταδιο που ξεπερνιεται. Για διαφωτίστε με λιγο γιατι εγω μεγαλωσα με μπαλέτο γαλλικά κ πιανο κ δεν εχω ιδεα απο αυτα!

 

Τα αγόρια γενικά χωρίζονται από όσο έχω δει σε δύο κατηγοριες: αυτά που πλακώνονται (και για πλάκα, όχι με κακία, αλλά δεν εννοώ χαδάκια, εννοώ παιχνιδο-ξύλο) και αυτά που είναι ελαφρά περιθωριοποιημένα. Δεν αναφέρομαι σε 2 και 3 ετών. Δες το και στα διαλείμματα στο σχολείο που είσαι, δεν πέφτει σφαλιάρα, αιφνιδιασμός και καβάλημα στην πλάτη του άλλου, σπρωξίματα, και μετά από 5 λεπτά είναι κολλητοί και ας έχει ο ένας σκισμένο παντελόνι και ο άλλος γρατουνιές στο μάγουλο; Και δεν υπάρχουν πάντα και 2-3 αγόρια που είναι λίγο εκτός από το μπουλούκι, δεν πολυπαίζουν και μπάλα και βασικά δεν τους πολυμιλάνε οι άλλοι γιατί "δεν ξέρουν να παίζουν"; 

Δηλαδή σε μπάλα σε πλατεία, αν δε μελανιάσεις γόνατο, δεν αποκαλέσεις τον άλλον διάφορα κοσμητικά, δεν σε ρίξει αυτός κάτω ουρλιάζοντας κλπ, δεν παίζεις σωστά απλά. Και δεν έχει καμία σχέση με το αν ξέρεις (κυριολεκτικά) γαλλικά και πιάνο και έχεις μέσο όρο 19,9. Άλλο η κακία και το νταηλήκι, άλλο η εκτόνωση. Ξαναλέω, δε μιλάω για τρίχρονα, αλλά για παιδιά εκεί μετά τα 6-7 και μέχρι και το Γυμνάσιο. 

 Τώρα η άμυνα, καμία σχέση.

Εκεί πρέπει να μπορείς να προστατευθείς, και αν είσαι κορίτσι ακόμη περισσότερο, δεν αφορά μόνο αγόρια, ούτε μόνο μικρά παιδιά. Αν ο άλλος πάει να σε δείρει, πρέπει να ξέρεις τι να κάνεις. Χωρίς ευγένειες και ενδοιασμούς, για μένα.

Άλλος μπορεί να θέλει να κάτσει να της φάει, εδώ είναι θέμα κοσμοθεωρίας, οπότε ζυγίζεις τα πιστεύω σου, τα ρίσκα σου, και διδάσκεις ανάλογα. Η δική μου θεωρία πάντα ήταν "αν υπάρχει ενήλικας άμεσα παρών, ζητάς βοήθεια, αν σε χτυπήσουν χτυπάς ή τρέχεις, ανάλογα το τι σε παίρνει να κάνεις και πώς θα προστατευτείς".

 Ο γιος μου κάποια στιγμή στο Δημοτικό είδε δύο νταήδες να έχουν πιάσει στο διάλειμμα ένα συμμαθητή του με ειδικές ανάγκες και να τον κοροϊδεύουν και να τον σπρώχνουν σαν μπάλα ο ένας στον άλλο. Δασκάλα στο προαύλιο δεν υπήρχε. Τους μαύρισε το μάτι (κυριολεκτικά). Δεν τον μάλωσα, του έδωσα συγχαρητήρια. Στην κόρη μου πήγε ένας δύο χρόνια μεγαλύτερος να βάλει χέρι σε πάρτυ  όταν εκείνη ήταν 13, και του είχε σαφέστατα πει να την αφήσει ησυχη. Θυμήθηκε τις πολεμικές τέχνες που έκανε και τον χτύπησε στο κατάλληλο σημείο. Επίσης συγχαρητήρια της έδωσα.

Εδώ αποφασίζεις τι θα μάθεις στο παιδί με βάση καθαρά τι πιστεύεις. Αν θεωρείς ότι η βία δε δικαιολογείται μαθαίνεις το αντίστοιχο στο παιδί, και αποδέχεσαι ότι πιθνανόν και να τις τρώει ανά διαστήματα. Εγώ δεν το δέχομαι, και διδάσκω ότι αν ο άλλος ξεπεράσει τα όρια, ας πρόσεχε.