Άσχημη συμπεριφορά και συνέπειες.

[Yovanna]

Just now, kotsifikos said:

Προσπάθησε αν μπορείς να κάνεις αυτό που προτείνει η Ελένη, να είσαι δηλαδή από κοντά του συνέχεια ώστε να προλαβαίνεις την κίνηση του, θεωρώ πως και αυτό θα βοηθήσει .

Σίγουρα είναι δύσκολη και η θέση του άλλου γονέα, και εμένα δεν θα ήταν το καλύτερο μου να ρίξουν το παιδί και να χτυπήσει στο κεφάλι, γενικά η αντιδράσεις σε αυτή την ηλικία είναι απρόβλεπτες, για αυτό και χρειάζεται να είσαι από πάνω του.

Αν δείς 2 τρελούς να τρέχουν πίσω από το παιδί τους και να φωνάζουν " καλό καλό τα παιδάκια, καλό καλό μόνο" είμαστε εμείς!

[Sentir...natureza]

Just now, Yovanna είπε:

Κάνουμε μόνο ντα  κάποιο έπιπλο στο οποίο μπορεί να χτυπήσει και να κλαίει μετά

Το "ντα" στα έπιπλα μπορεί να είναι μεγάλος ένοχος. Ακόμη κι αν πρόκειται για άψυχα αντικείμενα του μαθαίνετε ότι η άσκηση βίας είναι αποδεκτή. Και μπορούμε να την χρησιμοποιούμε εκδικητικα για να πληγωθει αυτός που μας προκάλεσε δυσάρεστα συναισθήματα. Αν το σταματήσετε και συνεχίσετε ως έχει το πως αντιμετωπιζετε τις πράξεις του, τότε μένει η βία λόγω ηλικίας που με τον καιρό θα εξασθενησει αν τον βοηθήσετε να μάθει να εκφράζεται με τα λόγια. 

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Το "ντα" στα έπιπλα μπορεί να είναι μεγάλος ένοχος. Ακόμη κι αν πρόκειται για άψυχα αντικείμενα του μαθαίνετε ότι η άσκηση βίας είναι αποδεκτή. Και μπορούμε να την χρησιμοποιούμε εκδικητικα για να πληγωθει αυτός που μας προκάλεσε δυσάρεστα συναισθήματα. Αν το σταματήσετε και συνεχίσετε ως έχει το πως αντιμετωπιζετε τις πράξεις του, τότε μένει η βία λόγω ηλικίας που με τον καιρό θα εξασθενησει αν τον βοηθήσετε να μάθει να εκφράζεται με τα λόγια. 

Καλά δεν φταίει το ντα στα έπιπλα.. Πρώτον ξεκίνησε την επιθετικότητα πολύ πριν από αυτό και έπειτα εκείνος δεν κάνει ποτέ ντα. Τραβάει μαλλιά, γρατζουνάει και σπρώχνει.

[irin]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Το "ντα" στα έπιπλα μπορεί να είναι μεγάλος ένοχος. Ακόμη κι αν πρόκειται για άψυχα αντικείμενα του μαθαίνετε ότι η άσκηση βίας είναι αποδεκτή. Και μπορούμε να την χρησιμοποιούμε εκδικητικα για να πληγωθει αυτός που μας προκάλεσε δυσάρεστα συναισθήματα. Αν το σταματήσετε και συνεχίσετε ως έχει το πως αντιμετωπιζετε τις πράξεις του, τότε μένει η βία λόγω ηλικίας που με τον καιρό θα εξασθενησει αν τον βοηθήσετε να μάθει να εκφράζεται με τα λόγια. 

Επίσης το "ντα" στα έπιπλα είναι καλό να αποφεύγεται γιατί μαθαίνουμε να ρίχνουμε την ευθύνη αλλού... εγώ χτύπησα πάνω στο έπιπλο, γιατί να κατηγορήσω το έπιπλο που πονάω;;; εκείνο ήρθε και έπεσε πάνω μου?? αναλόγως στο μέλλον θα γίνει η σύνδεση και με τους ανθρώπους γύρω μας... για όλα θα φταίει η κακή μας τύχη, ο γείτονας κλπ...

[Yovanna]

Just now, irin said:

Επίσης το "ντα" στα έπιπλα είναι καλό να αποφεύγεται γιατί μαθαίνουμε να ρίχνουμε την ευθύνη αλλού... εγώ χτύπησα πάνω στο έπιπλο, γιατί να κατηγορήσω το έπιπλο που πονάω;;; εκείνο ήρθε και έπεσε πάνω μου?? αναλόγως στο μέλλον θα γίνει η σύνδεση και με τους ανθρώπους γύρω μας... για όλα θα φταίει η κακή μας τύχη, ο γείτονας κλπ...

Ναι, απ' αυτή την άποψη δεν έχεις άδικο. Βασικά όταν κλαίει γιατί χτύπησε γελάει άμα του πείς έλα να το κάνουμε ντα. Ο άντρας μου και η πεθερά μου μου του το κάνουν και δεν έδωσα σημασία. Θα τους πώ να το κόψουν.

[vicky86]

5 ώρες πρίν, irin είπε:

Επίσης το "ντα" στα έπιπλα είναι καλό να αποφεύγεται γιατί μαθαίνουμε να ρίχνουμε την ευθύνη αλλού... εγώ χτύπησα πάνω στο έπιπλο, γιατί να κατηγορήσω το έπιπλο που πονάω;;; εκείνο ήρθε και έπεσε πάνω μου?? αναλόγως στο μέλλον θα γίνει η σύνδεση και με τους ανθρώπους γύρω μας... για όλα θα φταίει η κακή μας τύχη, ο γείτονας κλπ...

Οσο κ αν ακούγεται περίεργο, ακομη κ αυτη η τοσο απλή κουβέντα μπορεί να δώσει το λάθος παράδειγμα, συμφωνώ, κ με την σεντιρ

Θα συμφωνησω κ με την κοτσιφικος, είναι κ η ηλικία που δ ειναι ευκολο να καταλάβουν. Θεωρώ στα 3ειναι καλύτερα, εφόσον το χειρίζεστε καλά, που έτσι φαινεται

[Nina24]

Yovanna,

Διαβάζω καιρό το forum αλλά έκανα λογαριασμό μόνο για να σου απαντήσω!

Ο γιος μου είχε ακριβώς την ίδια συμπεριφορά με τον δικό σου μόνο που δάγκωνε κιόλας!! Και εμάς και όλους τους άλλους... Δε ξέραμε τι να κάνουμε, πραγματικά ήταν η πιο δυσκολη περίοδος που έχω ζήσει με το παιδί γιατί δεν ήξερα τι άλλο να κάνω.. σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εμείς δεν είχαμε κάνει ποτέ ντα ούτε αντικείμενο αλλά και πάλι είχε αυτή τη συμπεριφορά, όπως λες κι εσύ γελουσε όταν τα έκανε αυτά. Σε γενικές γραμμές ακολουθούσαμε τα ίδια που λες ότι κάνετε κι εσείς, δηλαδή ειμασταν συνέχεια από πάνω του για να προλαβαίνουμε ( αν και δε προλαβαίναμε πάντα γιατί μπορεί να έπαιζε ήρεμα με ένα παιδί και να το έκανε ξαφνικά), του εξηγουσαμε σε αυστηρό ύφος ότι δεν είναι σωστό αυτό και στενοχώρησε/πόνεσε τον άλλον και πως αν το ξανακάνει θα φύγουμε και πάντα τηρουσαμε αυτό που λέγαμε. Επίσης, του μιλάγαμε του λέγαμε καλό καλό και όλα αυτά που είπες κι εσύ. Αποτέλεσμα μηδέν! Όλοι γονείς και φίλοι μου έλεγαν να του χτυπήσω το χεράκι όταν πάει να κάνει κάτι τέτοιο αλλά δεν το έκανα και απαγορεψα και στους παππούδες να το κάνουν. Απλά συνεχίσαμε με αυτή τη σταθερή συμπεριφορά και πολύ άγχος όταν ήταν μαζί με άλλα παιδιά. Να πω εδώ πως ένα πράγμα που πιστεύω πως έκανε κακό είναι πως όταν ξεκίνησε να τα κάνει αυτά σε εμάς, οι παππούδες γελουσαν και το συνεδεσε σαν κάτι αστείο. Ευτυχώς, μετά κατάλαβαν και μπορούσαμε να έχουμε μια σταθερή συμπεριφορά απέναντι στο παιδί. Φέτος ξεκίνησε παιδικό και είχα τεράστιο άγχος για το τι θα κάνει στα άλλα παιδιά, ενημέρωσα και τις δασκάλες από την αρχή και πραγματικά είχα τεράστιο αγχος, ήμουν έτοιμη να κλείσω και ραντεβού σε παιδοψυχολογο για να δω πως θα πρέπει να το χειριστώ. Τελικά, στο παιδικό έγινε άλλο παιδί, οι δασκάλες μου λένε πως δε πειράζει πότε τα άλλα παιδιά ακόμα και όταν τον σπρώχνουν αυτά και σε εμάς τα κάνει πάρα πολύ σπάνια πια αυτά και μόνο όταν είναι πάρα πολύ ενθουσιασμένος. Να πω εδώ πως τώρα είναι δύο χρόνων και μιλάει σε σημείο να συνεννοούμαστε το τελευταίο μήνα. Δε ξέρω αν σε βοήθησα με αυτό το σεντόνι που έγραψα αλλά τουλάχιστον να ξέρεις πως δεν είσαι η μόνη που αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο. Επίσης πιστεύω πως τελικά η σταθερή και ήρεμη συμπεριφορά έχει αποτέλεσμα όπως και το να βρεθεί το παιδί σε ένα περιβάλλον που δεν είναι το επίκεντρο.

[Sentir...natureza]

12 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

Καλά δεν φταίει το ντα στα έπιπλα.. Πρώτον ξεκίνησε την επιθετικότητα πολύ πριν από αυτό και έπειτα εκείνος δεν κάνει ποτέ ντα. Τραβάει μαλλιά, γρατζουνάει και σπρώχνει.

Μπορει να ξεκινησε την συμπεριφορα νωριτερα αλλα αυτο σιγουρα την ενισχυσε. Φυσικα χτυπανε και παιδακια που δεν εχουν δει καν την κινηση του "χτυπαω" ή "κανω ντα" (οπως ο μεγαλος μου), αλλα οταν "επιβεβαιωνεται " η βια με αυτην την κινηση τοτε γινεται κατι αποδεκτο που ειναι δυσκολο για αυτους να το διαχωρισουν απο την πραγματικη βια. Για το μικρο παιδι δεν εχει σημασια αν ειναι "ντα" ή τσιμπημα ή σπρωξιμο ή τραβηγμα μαλλιων. Δεν τα διαχωριζει. Ολα ειναι ασκηση σωματικης βιας, πραξεις ή κινησεις που θελουν να πονεσουν τον αλλον (και να εκτονωσουν το συναισθημα του).

[Nefeli2014]

11 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

Ναι, απ' αυτή την άποψη δεν έχεις άδικο. Βασικά όταν κλαίει γιατί χτύπησε γελάει άμα του πείς έλα να το κάνουμε ντα. Ο άντρας μου και η πεθερά μου μου του το κάνουν και δεν έδωσα σημασία. Θα τους πώ να το κόψουν.

Και οτιδήποτε σχετίζεται με βία. Ακόμα και λεκτικα. Γιατί αν έχεις ένα παιδί με ροπή προς την επιθετικοτητα με αυτό του το ενισχύεις. Παράλληλα δουλέψτε πολυ, διαβάστε παραμύθια με αυτό το θεμα και όλα αυτά που γράφονται παραπάνω 

[Nefeli2014]

Αυτό όμως με την τάση αυτή να την έχουν πολλά παιδιά χωρίς να έχουν ακούσει δει κάτι μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση. Κι αρχίζω να σκέφτομαι πως όταν είναι βρέφη μοιάζουν με μικρά κουτάβια. Κι αρχίζω να σκέφτομαι μήπως τελικά όντως προηλθαμε από ζώα. Πράγματα που ποτέ δεν είχα κάτσει ποτέ να σκεφτώ και να πάρω στα σοβαρά. Που τελικά επειδή έχουν νου, δαμαζονται και αποκτούν λογική εν καιρώ. Τώρα εγώ το πάω πολύ αλλού. Αλλά ειπα να εκφράσω την σκέψη μου. 

[Yovanna]

Just now, Sentir...natureza said:

Μπορει να ξεκινησε την συμπεριφορα νωριτερα αλλα αυτο σιγουρα την ενισχυσε. Φυσικα χτυπανε και παιδακια που δεν εχουν δει καν την κινηση του "χτυπαω" ή "κανω ντα" (οπως ο μεγαλος μου), αλλα οταν "επιβεβαιωνεται " η βια με αυτην την κινηση τοτε γινεται κατι αποδεκτο που ειναι δυσκολο για αυτους να το διαχωρισουν απο την πραγματικη βια. Για το μικρο παιδι δεν εχει σημασια αν ειναι "ντα" ή τσιμπημα ή σπρωξιμο ή τραβηγμα μαλλιων. Δεν τα διαχωριζει. Ολα ειναι ασκηση σωματικης βιας, πραξεις ή κινησεις που θελουν να πονεσουν τον αλλον (και να εκτονωσουν το συναισθημα του).

Όχι, επιμένω. Η επιθετικότητα ξεκίνησε πριν τα ενάμιση και το ντα το έχει κάνει 3-4 φορές το τελευταίο δίμηνο. Συμφωνώ με την Irin παραπάνω ότι περνάει λάθος μηνύματα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το θέμα.

[Sentir...natureza]

Just now, Yovanna είπε:

 Όχι, επιμένω. Η επιθετικότητα ξεκίνησε πριν τα ενάμιση και το ντα το έχει κάνει 3-4 φορές το τελευταίο δίμηνο. Συμφωνώ με την Irin παραπάνω ότι περνάει λάθος μηνύματα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το θέμα.

Οπως εγραψα 

Just now, Sentir...natureza είπε:

η βια με αυτην την κινηση γινεται αποδεκτη, ειναι δυσκολο για αυτους να το διαχωρισουν απο την πραγματικη βια. Για το μικρο παιδι δεν εχει σημασια αν ειναι "ντα" ή τσιμπημα ή σπρωξιμο ή τραβηγμα μαλλιων. Δεν τα διαχωριζει.

Οποτε, δεν εχει σημασια να κανει "ντα", το νοημα ειναι το "χτυπαω", δεν χρειαζεται να κανει την ιδια κινηση λεγοντας την ιδια λεξη. Προσωπικα πιστευω οτι παιζει μεγαλο ρολο και αυτο (το εχω διαβασει και σε αρθρο ψυχολογιας ως "υποκρυπτουσα" ενισχυση της ασκησης σωματικης βιας) και δεδομενου οτι ακομη και το πιο ασημαντο πραγμα για εμας μπορει να επηρεασει αμεσα την συμπεριφορα του παιδιου με τροπο που ισως δεν αντιλαμβανομαστε πιστευω οτι "υποστηριζει" αν θελεις την βιαιη συμπεριφορα. Τελικα, ας συμφωνησουμε οτι διαφωνουμε

[kine]

Ζητώ συγνώμη, που απαντώ τόσο ετεροχρονισμένα, αλλά δεν έχω χρόνο να μπαίνω καθημερινά στη συζήτηση.

 

@Lenia16 Εγώ εκφράζω στο παιδί αυτό που ασπάζομαι ως στάση ζωής και αυτό που προσπαθώ να είμαι όντως στη ζωή μου (διότι ενίοτε μπορεί να είμαι κι εγώ βίαιη και προσπαθώ να το διαχειριστώ με άλλους τρόπους-όχι πάντα επιτυχώς). Το παιδί μου είναι δέκτης της στάσης μου και του τρόπου μου. 

Ούτε το κάνω βίαιο αν του πω "χτύπα" ούτε το κάνω θύμα, αν του πω "δεν χτυπάμε".  ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ έχει ιδιοσυγκρασία, έχει τάσεις, έχει παρορμήσεις κι εμείς προσπαθούμε τα τα σμιλέψουμε όλα αυτά σύμφωνα με τον τρόπο που ο κάθε γονιός θεωρεί καλή διαπαιδαγώγηση. Αλλά κανένα παιδί δεν θα γίνει κοινωνικό, επειδή οι γονείς του του λένε "πες γεια!" σε κάθε ξένο, αν το ίδιο το παιδί δεν έχει αυτή την τάση. Και αντιστοίχως κανένα παιδί δεν θα γίνει επιθετικό, απλά και μόνο γιατί οι γονείς του του λένε "δειρε" ή θα γίνει παθητικό αν οι γονείς του του λένε "δεν χτυπάμε".  Δεν είναι απλώς μιμητικά όντα τα παιδιά, ότι τους διδάσκουμε να το αναπαράγουν και δεν είναι πάντοτε λάθος διαπαιδαγώγησης ότι ένα παιδί χτυπάει. Πολλοί γονείς προσπαθούν για το αντίθετο και δεν ξέρουν από που τους ήρθες το βίαιο και επιθετικό τους παιδί. Δεν εξαρτώνται όλες οι συμπεριφορές των παιδιών από την διαπαιδαγώγηση στο σπίτι.

 

Εγώ προσωπικά, δεν της  λέω "τί κάνουμε". Της λεω τί κάνω εγώ όταν βρεθώ σε μια κατάσταση και συζητάμε λίγο και για το τί αισθάνεται αυτή, ότι θα της ταίριαζε να κάνει σε μια κατάσταση, που την αφορά. Αν αισθανθεί να σπρώξει πίσω, να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί ή κάτι άλλο, ενώ της έχουν επιτεθεί, δεν πρόκειται να της κάνω κήρυγμα "εμείς δεν χτυπάμε" κτλ. Θα της πω τί θα έκανα εγώ, τι έχω κάνει σαν παιδί σε αντίστοιχη κατάσταση, πώς ένιωθα και θα μάθω πως ένιωσε κι αυτή. 

 

Δεν αναζητώ ούτε να χτυπήσει, ούτε να μην χτυπήσει. Η ίδια θα βρει με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσει τις κοινωνικές της συναναστροφές, οι οποίες σαφώς συμπεριλαμβάνουν, φωνακλάδες, τραμπούκους, επιθετικούς ή χειριστικούς χαρακτήρες κ.α. 

 

Αλλά δεν είναι η δική μου ζωή, δεν περιμένω να ικανοποιήσει το δικό μου αίσθημα δικαίου και ασφάλειας. Εϊναι δική της ζωή, δικοί της φίλοι ή εχθροί, δικοί της συμμαθητές, δικές της αγωνιές. Εγώ είμαι εδώ για να υποστηρίζω και να βοηθώ αυτήν να αντεπεξέλθει με τον τρόπο που αισθάνεται καταλληλότερο, όχι για να τοποθετώ το παιδί εκεί που εγώ θέλω, ακόμη κι αν δεν μου αρέσουν όλα όσα κάνει ή αισθάνεται. Ούτε θύμα την θέλω, ούτε θύτη, αλλά μπορεί να είναι είτε το ένα είτε το άλλο, είτε και τα δυο κατά περίπτωση κι εγώ οφείλω να είμαι ΜΑΜΑ ΤΗΣ είτε μου αρέσει ο δρόμος που θα πάρει, είτε όχι. 

 

[kine]

On 20/11/2019 at 12:32 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

Οποτε, δεν εχει σημασια να κανει "ντα", το νοημα ειναι το "χτυπαω", δεν χρειαζεται να κανει την ιδια κινηση λεγοντας την ιδια λεξη. Προσωπικα πιστευω οτι παιζει μεγαλο ρολο και αυτο (το εχω διαβασει και σε αρθρο ψυχολογιας ως "υποκρυπτουσα" ενισχυση της ασκησης σωματικης βιας) και δεδομενου οτι ακομη και το πιο ασημαντο πραγμα για εμας μπορει να επηρεασει αμεσα την συμπεριφορα του παιδιου με τροπο που ισως δεν αντιλαμβανομαστε πιστευω οτι "υποστηριζει" αν θελεις την βιαιη συμπεριφορα.

 

Εγώ πάντως διαφωνώ με την θέση αυτή. Οχι επειδή δεν έχει σημασία η υποκρίπτουσα ενίσχυση οποιασδήποτε συμπεριφοράς (έχει τη σημασία της), αλλά γιατί όπως ανέφερα και νωρίτερα, λανθασμένα, αναγάγουμε όλες τις συμπεριφορές του παιδιού σε αποτύπωση η/και μίμηση της παιδαγωγικής του σπιτιού.

Ξεχνούμε πλήρως την ιδιοσυγκρασία του παιδιού και υπερτιμούμε, προσηλωνόμαστε αν θες, σε όσα εμείς του λέμε ή του δείχνουμε, σαν να αποτελούμε εμείς, την μόνη πηγή προσλαμβανόμενων εμπειριών και σαν να έχουμε δεδομένο τον τρόπο που επεξεργάζεται και μεταχειρίζεται αυτές τις προσλαμβάνουσες κάθε παιδί.

 

Προσωπικά, πιστεύω υποτιμάται πολύ η ιδιοσυγκρασία κάθε ανθρώπου και επικεντρώνεται η προσοχή μας, στην εξωτερική παρέμβαση, δηλαδή τη νουθεσία, τη μίμηση, τη συναισθηματική ενίσχυση κ.α. μέσα που μπορούν να επηρεάσουν την συμπεριφορά ενός παιδιού.

 

 

[Lenia16]

Just now, kine είπε:

Ζητώ συγνώμη, που απαντώ τόσο ετεροχρονισμένα, αλλά δεν έχω χρόνο να μπαίνω καθημερινά στη συζήτηση.

 

@Lenia16 Εγώ εκφράζω στο παιδί αυτό που ασπάζομαι ως στάση ζωής και αυτό που προσπαθώ να είμαι όντως στη ζωή μου (διότι ενίοτε μπορεί να είμαι κι εγώ βίαιη και προσπαθώ να το διαχειριστώ με άλλους τρόπους-όχι πάντα επιτυχώς). Το παιδί μου είναι δέκτης της στάσης μου και του τρόπου μου. 

Ούτε το κάνω βίαιο αν του πω "χτύπα" ούτε το κάνω θύμα, αν του πω "δεν χτυπάμε".  ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ έχει ιδιοσυγκρασία, έχει τάσεις, έχει παρορμήσεις κι εμείς προσπαθούμε τα τα σμιλέψουμε όλα αυτά σύμφωνα με τον τρόπο που ο κάθε γονιός θεωρεί καλή διαπαιδαγώγηση. Αλλά κανένα παιδί δεν θα γίνει κοινωνικό, επειδή οι γονείς του του λένε "πες γεια!" σε κάθε ξένο, αν το ίδιο το παιδί δεν έχει αυτή την τάση. Και αντιστοίχως κανένα παιδί δεν θα γίνει επιθετικό, απλά και μόνο γιατί οι γονείς του του λένε "δειρε" ή θα γίνει παθητικό αν οι γονείς του του λένε "δεν χτυπάμε".  Δεν είναι απλώς μιμητικά όντα τα παιδιά, ότι τους διδάσκουμε να το αναπαράγουν και δεν είναι πάντοτε λάθος διαπαιδαγώγησης ότι ένα παιδί χτυπάει. Πολλοί γονείς προσπαθούν για το αντίθετο και δεν ξέρουν από που τους ήρθες το βίαιο και επιθετικό τους παιδί. Δεν εξαρτώνται όλες οι συμπεριφορές των παιδιών από την διαπαιδαγώγηση στο σπίτι.

 

Εγώ προσωπικά, δεν της  λέω "τί κάνουμε". Της λεω τί κάνω εγώ όταν βρεθώ σε μια κατάσταση και συζητάμε λίγο και για το τί αισθάνεται αυτή, ότι θα της ταίριαζε να κάνει σε μια κατάσταση, που την αφορά. Αν αισθανθεί να σπρώξει πίσω, να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί ή κάτι άλλο, ενώ της έχουν επιτεθεί, δεν πρόκειται να της κάνω κήρυγμα "εμείς δεν χτυπάμε" κτλ. Θα της πω τί θα έκανα εγώ, τι έχω κάνει σαν παιδί σε αντίστοιχη κατάσταση, πώς ένιωθα και θα μάθω πως ένιωσε κι αυτή. 

 

Δεν αναζητώ ούτε να χτυπήσει, ούτε να μην χτυπήσει. Η ίδια θα βρει με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσει τις κοινωνικές της συναναστροφές, οι οποίες σαφώς συμπεριλαμβάνουν, φωνακλάδες, τραμπούκους, επιθετικούς ή χειριστικούς χαρακτήρες κ.α. 

 

Αλλά δεν είναι η δική μου ζωή, δεν περιμένω να ικανοποιήσει το δικό μου αίσθημα δικαίου και ασφάλειας. Εϊναι δική της ζωή, δικοί της φίλοι ή εχθροί, δικοί της συμμαθητές, δικές της αγωνιές. Εγώ είμαι εδώ για να υποστηρίζω και να βοηθώ αυτήν να αντεπεξέλθει με τον τρόπο που αισθάνεται καταλληλότερο, όχι για να τοποθετώ το παιδί εκεί που εγώ θέλω, ακόμη κι αν δεν μου αρέσουν όλα όσα κάνει ή αισθάνεται. Ούτε θύμα την θέλω, ούτε θύτη, αλλά μπορεί να είναι είτε το ένα είτε το άλλο, είτε και τα δυο κατά περίπτωση κι εγώ οφείλω να είμαι ΜΑΜΑ ΤΗΣ είτε μου αρέσει ο δρόμος που θα πάρει, είτε όχι. 

 

Εξυπακούεται ότι το κάθε παιδι έχει μια συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία και μια έμφυτη τάση για διάφορα πράγματα. Όμως διαφωνώ οριζοντίως κ καθέτως ότι η βία είναι ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό κ δεν μπορείς να το επηρεάσεις με τον έναν ή τον άλλο τροπο. Όπως κ στο ότι δεν μπορείς να καθοδηγήσεις το παιδι σου στο αν πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει κάτι, να το συμβουλεψεις, να συζητήσεις ποιο είναι το σωστό, γιατί είναι σωστό κ τι πρέπει να γίνεται καθολικά και όχι εξατομικευμένα πως το βλέπει ο καθένας. Είναι σαν να σου λέω εγώ ότι εγώ λέω στο παιδι μου ότι όποτε έρχεται κάποιος να με βρίσει βγάζω πιστόλι κ τον σκοτωνω. Δεν περιμένω ούτε απαιτώ να το κάνει το ίδιο, ούτε αν είναι σωστό ή λάθος απλα του λέω τι κάνω εγώ. Σου φαίνεται νορμάλ; Ή αν κάποιος με υποβιβάζει στο γραφείο εγώ σκύβω το κεφάλι κ φεύγω αλλά κρίνε εσύ μόνο σου τι πρέπει να κάνεις ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σου. Ειλικρινα; Και σίγουρα δε θα γίνει βίαιο μόνο αν οι γονείς του λένε χτυπα αλλά σίγουρα θα γίνει πιο βίαιο από αυτό που οι γονείς του λένε δεν πρέπει να χτυπάς ποτέ κ το μαλώνουν αν το κάνει. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου επηρεάζεται από τα γονίδια αλλά και απο το περιβάλλον,  σε πολυ μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν τόσα παράδειγμα που δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Δεν μπορεί να ισχυρίζεσαι ότι αν το παιδι σου εμφανίσει έμφυτη τάση να πάρει ναρκωτικα ας πούμε εσύ θα της πεις ότι δε θα έπαιρνες στη θέση της και θα την άφηνες να αποφασίσει μόνη της τι να κανει βασισμένη σε μια υποθετική συζήτηση.

[kine]

@Lenia16 Νομίζω δεν έγινα κατανοητή.

Φυσικά και έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη ως προς το τι είναι σωστό και τι λάθος, στην κοινωνική ζωή. Υποστηρίζω ότι ο ΤΡΟΠΟΣ για να γίνουν κατανοητά αυτά από το παιδί, ΔΕΝ είναι μέσω της διδαχής και της επαναλαμβανόμενης κατήχησης. 

 

20 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Δεν περιμένω ούτε απαιτώ να το κάνει το ίδιο, ούτε αν είναι σωστό ή λάθος απλα του λέω τι κάνω εγώ. Σου φαίνεται νορμάλ; Ή αν κάποιος με υποβιβάζει στο γραφείο εγώ σκύβω το κεφάλι κ φεύγω αλλά κρίνε εσύ μόνο σου τι πρέπει να κάνεις ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σου. Ειλικρινα;

 

Του λέω πώς πράττω εγώ σε μια κατάσταση, γιατί θεωρώ ότι α) η αντίδραση μου είναι πιο γόνιμη από αυτή του παιδιού, άρα του δίνω εναλλακτική β) θα ταυτιστεί πιο εύκολα γνωρίζοντας ότι έχω περάσει κάτι αντίστοιχο και έχω νιώσει ίσως, πώς μπορεί να ένιωσε γ) ακόμη κι αν περιγράψω μια δική μου άστοχη αντίδραση, με ακούει να ομολογώ την λάθος συμπεριφορά μου και να μετανιώνω για την κακή εξέλιξη της ιστορίας. Οπότε ξέρει ότι υπάρχει εξέλιξη και πρόοδος, ακόμη κι αν όλα πήγαν στραβά κάποια φορά.

Αφηγούμαι γιατί αυτός ο τρόπος, πιστεύω είναι ισχυρότερο μέσο βοήθειας προς το παιδί.

Αντιθετα, το κήρυγμα και η "συζήτηση" που συνήθως είναι μονόλογος του γονέα, μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις, αλλά θεωρώ ότι απομακρύνει το παιδί από τον σκοπό του.

 

Φυσικά και το παιδί επηρεάζεται από το περιβάλλον του, και περιβάλλον δεν είναι μόνο οι γονείς του. Προσωπικά θεωρώ το γενετικό παράγοντα πολύ κατώτερης σημασίας, σε σχέση με το περιβαλλοντικό. Ομως, ένα παιδί μπορεί να έχει τέτοια ένταση, ορμή ή θυμό, σύγχυση ή και άγχος, που να οδηγείται σε εκφράσεις βίαιες χωρίς να έχει πρόθεση. Αυτό μπορεί να καλλιεργηθεί αρνητικά και να έχεις έναν συνειδητά επιθετικό έφηβο κι έπειτα ενήλικα ή να δουλευτεί με άλλους πιο ήπιους τρόπους και να έχεις έναν επιθετικό ή με τάσεις βίας άνθρωπο, που όμως έχει μάθει να εκφράζει με άλλους τρόπους τον θυμό του ή να κατευνάζει την οργή του κτλ. χωρίς βίαιες εκδηλώσεις.

Υπάρχει όμως και το παιδί που είναι ήρεμο και χαρούμενο, που δεν ζορίζεται μέσα του και δεν έχει ανάγκη να εκτονώση κάποια ένταση, κάποιο θυμό ή κάτι άλλο. Οπότε αυτό το παιδί, δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσει να μην είναι επιθετικό ή βίαιο γιατί απλά, δεν έχει τα εσωτερικά χαρακτηριστικά που θα το πιέσουν να εκδηλωθεί με ανάρμοστο τρόπο. Είναι απλά ήρεμο. Στην χειρότερη περίπτωση ένα τέτοιο παιδί, θα χρειαστεί να μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του από τους επιθετικούς τύπους, αλλά δύσκολα θα το κάνει αυτό με οξύ και βίαιο τρόπο.

 

Κατά αυτή την έννοια, δεν μπορείς να κάνεις τον ήπιο, επιθετικό και τον θυμώδη, αγχώδη, νευρικό απλά ήπιο, με το λέγε λέγε πράγματα. Οι γονείς του ήρεμου εσωτερικά παιδιού, δεν θα έχουν ποτέ να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των γονιών του εσωτερικά ανήσυχου και ταραγμένου παιδιού, που εκδηλώνει με βία την εσωτερική του πάλη.

Σε κάθε περίπτωση το περιβάλλον θα διαμορφώσει, αλλά δεν μπορεί να καθορίσει. 

 

 

Τώρα στο παράδειγμα που έδωσες ότι κάποιος με υποβιβάζει κι εγώ σκύβω το κεφάλι, η ουσία είναι ότι αν όντως εγώ δειλιάζω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, είναι υποκρισία να προτρέπω το παιδί μου να υπερασπίζεται τον δικό του εαυτό, ενώ δεν αισθάνεται την δύναμη να το κάνει και προτιμά να υποχωρεί στις συγκρούσεις. Μπορεί να θέλεις να είναι πιο δυναμικό από σένα, αλλά η δειλία εκπέμπεται και το παιδί την προσλαμβάνει, ακόμη κι αν δεν του την έχεις ομολογήσει ποτέ. Οπότε αισθάνεται έναν δειλό γονέα, να του δίνει συστάσεις για δυναμισμό κτλ... 

 

 

 

Από κει και πέρα, η δυνατότητα ενός παιδιού να χτίσει την κρίση του, να εκφράζει την θετική ή αρνητική εκτίμηση του για έναν τρόπο (πχ. θέλω να χτυπάω ή μου άρεσε που τον χτύπησα ή ντρέπομαι να μιλήσω/απαντήσω ή φοβάμαι να το πω στη δασκάλα κ.α.), είναι πολύ σημαντική και δεν πρέπει να καταπνίγεται με καταποντισμό συστάσεων από τον γονέα.

Πρέπει να αισθάνεται το παιδί ότι έχει χώρο σε λάθη, σε απρέπειες, σε αταξία και ανάρμοστη συμπεριφορά, όπως ότι έχει χώρο η δειλία κι ο φόβος κ.α. Μονάχα όταν μπορεί να τα εκφράσει όλα αυτά αυθόρμητα και να τα βιώσει φυσικά στο χώρό και στο χρόνο τους (όπως μια εμπλοκή με άλλο παιδάκι στο σχολείο) θα είναι σε θέση να τα ανασύρει, να τα αναθεωρήσει, να τα ξαναδοκιμάσει και να τα απορρίψει, έχοντας καλύτερη κρίση την επόμενη φορά, έχοντας το ίδιο παιδί την εμπειρία της αποτυχίας του να "λύσει" την συμπλοκή με το άλλο παιδί.

Γενικά θεωρώ ότι η εμπειρία του παιδιού, είναι μεγίστης σημασίας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και ότι πρέπει οι γονείς, να είμαστε πολύ προσεκτικοί, να μην ποδοπατάμε την δυνατότητα του να αισθανθεί και να βιώσει πράγματα μέσα από τις δικές του αισθήσεις, προλαμβάνοντας για προτρέχοντας για το κάθε τι. 

 

 

 

 

[Nefeli2014]

20 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Εξυπακούεται ότι το κάθε παιδι έχει μια συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία και μια έμφυτη τάση για διάφορα πράγματα. Όμως διαφωνώ οριζοντίως κ καθέτως ότι η βία είναι ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό κ δεν μπορείς να το επηρεάσεις με τον έναν ή τον άλλο τροπο. Όπως κ στο ότι δεν μπορείς να καθοδηγήσεις το παιδι σου στο αν πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει κάτι, να το συμβουλεψεις, να συζητήσεις ποιο είναι το σωστό, γιατί είναι σωστό κ τι πρέπει να γίνεται καθολικά και όχι εξατομικευμένα πως το βλέπει ο καθένας. Είναι σαν να σου λέω εγώ ότι εγώ λέω στο παιδι μου ότι όποτε έρχεται κάποιος να με βρίσει βγάζω πιστόλι κ τον σκοτωνω. Δεν περιμένω ούτε απαιτώ να το κάνει το ίδιο, ούτε αν είναι σωστό ή λάθος απλα του λέω τι κάνω εγώ. Σου φαίνεται νορμάλ; Ή αν κάποιος με υποβιβάζει στο γραφείο εγώ σκύβω το κεφάλι κ φεύγω αλλά κρίνε εσύ μόνο σου τι πρέπει να κάνεις ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σου. Ειλικρινα; Και σίγουρα δε θα γίνει βίαιο μόνο αν οι γονείς του λένε χτυπα αλλά σίγουρα θα γίνει πιο βίαιο από αυτό που οι γονείς του λένε δεν πρέπει να χτυπάς ποτέ κ το μαλώνουν αν το κάνει. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου επηρεάζεται από τα γονίδια αλλά και απο το περιβάλλον,  σε πολυ μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν τόσα παράδειγμα που δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Δεν μπορεί να ισχυρίζεσαι ότι αν το παιδι σου εμφανίσει έμφυτη τάση να πάρει ναρκωτικα ας πούμε εσύ θα της πεις ότι δε θα έπαιρνες στη θέση της και θα την άφηνες να αποφασίσει μόνη της τι να κανει βασισμένη σε μια υποθετική συζήτηση.

Ειλικρινα, πιστεύεις ότι αν το παιδί σου θέλησει να πάρει ναρκωτικά, δε θα τα πάρει? Όσο κι αν χτυπιέσαι εσύ από τώρα, αν έχει τις τάσεις θα το κάνει. Και πιστεψε το το μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών που πήραν ναρκωτικά στη ζωή τους ήταν από οικογένειες που τα μάθαιναν από νωρίς να φέρονται σωστά κατά τα δικά τους πρότυπα. Δεν είναι τυχαίο που τα περισσότερα παιδιά που κύλησαν ήταν από "καλά" σπίτια. 

Εγώ συμφωνώ με την kine. Εστιάζει σε μια βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων, είναι πολυ ψαγμένα όσα γράφει. 

Δε διαφωνώ όμως μαζί σου, βλέποντας ότι το βλέπεις από μια άλλη οπτική. Δε σημαίνει ότι επειδή εσύ το βλέπεις έτσι το παιδί σου θα πάρει την κάτω βόλτα, υπαρχουν όμως στατιστικά μεγαλύτερες πιθανότητες αν το παιδί σου έχει την τάση και λόγω δικής σου προσέγγισης. Προτρέπω να διαβάσετε εγκληματολογια, θα ανατριχιασετε και θα αναθεωρήσετε ίσως. 

 

Στο δια ταύτα, δε μπορώ και δε μου βγαίνει εγώ προσωπικά να πω στο δικό μου παιδί, αν σε χτυπήσουν, χτύπα κι εσύ. Ειδικά αν δεν είναι στην ιδιοσυγκρασια της. Αν είναι, πίστεψέ με θα το κάνει από μόνη της. Αν της το πω θα το κάνει επειδή το είπε η μαμά. Προσωρινά μπορει να φαινεται ανακουφιστικο αλλά δεν είναι, φαίνεται. Είναι προσωρινό κι επιφανειακό. Δεν βοηθάει σε κάτι ουσιαστικό και δε διδάσκει κάτι ωφέλιμο. Παρά ταύτα θα της δίδασκα την άμυνα, μέσω δασκάλου,  και  θα της ενισχυα την αυτοπεποίθηση. Άλλο άμυνα άλλο επίθεση στην επίθεση. 

 

Παιδί που γυρνάει κλαίγοντας από το σχολείο επανειλημμένως επειδή κάποιο άλλο του φέρεται άσχημα, έχει χαμηλη αυτοπεποίθηση. Το παιδί για να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση του δε θα το μάθεις να βαράει όποιον το βαράει. Θα το κανει. Επειδή το λέει η μαμά. Θα εμψυχώθει. Θα έχει την ασφάλεια της μαμάς. Αφού μου το είπε η μαμά, είναι καλό. Προχωράω. Το κάνω. Αλλά θα είναι στιγμιαίο, ουσιαστικά δεν ενισχύεται έτσι η αυτοπεποίθηση του όμως. Θα βγει η ηττοπάθεια εγγυημενα σε άλλον τομέα. Μπορεί ξανά εκεί μετά από χρόνια. Είναι ένας φαύλος κύκλος που διαιωνιζεται. Κάθε παιδί έχει τον χαρακτήρα του, θέλουμε δε θέλουμε δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε. Και τα καταπιεσμενα συναισθήματα συσσωρευονται και βγαίνουν κάποια στιγμή κάπου. Και αναρωτιέσαι εσύ μετά και η κάθε εσύ "μά τι έκανα λάθος". 

 

Τελοσπαντων νομίζω πως η κάθεμια έχει την άποψη της. Εγώ ήθελα από τις ερωτήσεις μου να δω διάφορες απόψεις με επιχειρήματα. Νομίζω πως εγώ προσωπικά  έχω καλυφθεί

Επεξεργάστηκαν 24 Νοεμβρίου,2019 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

On 20/11/2019 at 12:09 ΜΜ, Yovanna είπε:

Όχι, επιμένω. Η επιθετικότητα ξεκίνησε πριν τα ενάμιση και το ντα το έχει κάνει 3-4 φορές το τελευταίο δίμηνο. Συμφωνώ με την Irin παραπάνω ότι περνάει λάθος μηνύματα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το θέμα.

 

Σε αυτή την ηλικία, αμφίβολο ότι είναι επιθετικότητα και όχι ένα μείγμα περιέργειας και ενθουσιασμου. Θα σου έλεγα να αφήσετε τις επιπλήξεις (και η αρνητική προσοχή εκλαμβάνεται πολλές φορές θετικά σε τόσο μικρά παιδιά ) και να ασχοληθείτε πολύ με την πρόληψη (στο κάτω κάτω, όταν βλέπετε μικρότερα ή συνομήλικα, απλά πηγαίνεται κρατημένοι από το χέρι ή βρείτε κάτι ενδιαφέρον από την άλλη μεριά της παιδικης χαράς ). Και να έχετε πάντας άμεσες συνέπειες, όμως πάντα: με δάγκωσες, πονάω, δεν παίζω μαζί σου τώρα, πηγαίνω στο μπάνιο να ηρεμήσω. Η αντίστοιχα, όταν πάει να σηκώσει χέρι σε παιδάκι, τα μαζεύετε και φεύγετε πίσω για το σπίτι. Προφανώς θα κλαίει και θα χτυπιέται, αλλά αν γίνει σταθερά κάποιες φορές, θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό για εσάς. Και υπομονή, φάση είναι, θα περάσει αν είστε σταθεροί στις αντιδράσεις σας.

[ΑΡΓΚ]

15 ώρες πρίν, kine είπε:

Από κει και πέρα, η δυνατότητα ενός παιδιού να χτίσει την κρίση του, να εκφράζει την θετική ή αρνητική εκτίμηση του για έναν τρόπο (πχ. θέλω να χτυπάω ή μου άρεσε που τον χτύπησα ή ντρέπομαι να μιλήσω/απαντήσω ή φοβάμαι να το πω στη δασκάλα κ.α.), είναι πολύ σημαντική και δεν πρέπει να καταπνίγεται με καταποντισμό συστάσεων από τον γονέα.

Πρέπει να αισθάνεται το παιδί ότι έχει χώρο σε λάθη, σε απρέπειες, σε αταξία και ανάρμοστη συμπεριφορά, όπως ότι έχει χώρο η δειλία κι ο φόβος κ.α. Μονάχα όταν μπορεί να τα εκφράσει όλα αυτά αυθόρμητα και να τα βιώσει φυσικά στο χώρό και στο χρόνο τους (όπως μια εμπλοκή με άλλο παιδάκι στο σχολείο) θα είναι σε θέση να τα ανασύρει, να τα αναθεωρήσει, να τα ξαναδοκιμάσει και να τα απορρίψει, έχοντας καλύτερη κρίση την επόμενη φορά, έχοντας το ίδιο παιδί την εμπειρία της αποτυχίας του να "λύσει" την συμπλοκή με το άλλο παιδί.

Γενικά θεωρώ ότι η εμπειρία του παιδιού, είναι μεγίστης σημασίας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και ότι πρέπει οι γονείς, να είμαστε πολύ προσεκτικοί, να μην ποδοπατάμε την δυνατότητα του να αισθανθεί και να βιώσει πράγματα μέσα από τις δικές του αισθήσεις, προλαμβάνοντας για προτρέχοντας για το κάθε τι. 

 

 

 

 

Δηλαδή αν το παιδί αρχίσει και χτυπάει τα συνομήλικα, δεν αντιδράς γιατί πρέπει να εκφράσει την προσωπικότητά του; Δε νομίζω ότι αυτό λες, αλλά με μπέρδεψες είναι η αλήθεια.

[Lenia16]

20 ώρες πρίν, kine είπε:

Πρέπει να αισθάνεται το παιδί ότι έχει χώρο σε λάθη, σε απρέπειες, σε αταξία και ανάρμοστη συμπεριφορά, όπως ότι έχει χώρο η δειλία κι ο φόβος κ.α. Μονάχα όταν μπορεί να τα εκφράσει όλα αυτά αυθόρμητα και να τα βιώσει φυσικά στο χώρό και στο χρόνο τους (όπως μια εμπλοκή με άλλο παιδάκι στο σχολείο) θα είναι σε θέση να τα ανασύρει, να τα αναθεωρήσει, να τα ξαναδοκιμάσει και να τα απορρίψει, έχοντας καλύτερη κρίση την επόμενη φορά, έχοντας το ίδιο παιδί την εμπειρία της αποτυχίας του να "λύσει" την συμπλοκή με το άλλο παιδί.

Πάνω σε αυτό μια απορία. Την κρίση πως την αποκτά; Πώς καταλαβαίνει ότι απέτυχε να λύσει τη συμπλοκή με ένα άλλο παιδι που το έδειρε, εκείνο έβαλε την ουρά στα σκέλια κ τελικά πήρε αυτό που ήθελε με καθόλου κόπο; Κ ποιος κρίνει πόσες φορές θα χρειαστεί να τα ξαναδοκιμάσει (στου κασιδη το κεφάλι) μέχρι να αναθεωρήσει και να αποφασίσει τελικά (κ αν το αποφασίσει, δε σου το υπογράφει κάνεις) ποιο είναι το σωστό;

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Πάνω σε αυτό μια απορία. Την κρίση πως την αποκτά; Πώς καταλαβαίνει ότι απέτυχε να λύσει τη συμπλοκή με ένα άλλο παιδι που το έδειρε, εκείνο έβαλε την ουρά στα σκέλια κ τελικά πήρε αυτό που ήθελε με καθόλου κόπο; Κ ποιος κρίνει πόσες φορές θα χρειαστεί να τα ξαναδοκιμάσει (στου κασιδη το κεφάλι) μέχρι να αναθεωρήσει και να αποφασίσει τελικά (κ αν το αποφασίσει, δε σου το υπογράφει κάνεις) ποιο είναι το σωστό;

 

H κρίση που αποκτάς έτσι είναι η εξής πολύ απλή: δέρνω και τραμπουκίζω μικρότερους σωματικά (γιατί πονάει να με πλακώσουν στο ξύλο κι εμένα) και χαμογελάω αγγελικά μπροστά σε ενήλικες ενώ αρνούμαι κατηγορηματικά οτιδήποτε. Εξάλλου υπάρχουν σε κάθε σχολείο άφθονα παραδείγματα  

[Nefeli2014]

13 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Δηλαδή αν το παιδί αρχίσει και χτυπάει τα συνομήλικα, δεν αντιδράς γιατί πρέπει να εκφράσει την προσωπικότητά του; Δε νομίζω ότι αυτό λες, αλλά με μπέρδεψες είναι η αλήθεια.

Όχι δε λέει αυτό και ας με διορθώσει η ίδια αν κάνω λάθος. Λέει πως ένα παιδί που είναι ήρεμο κατά βάση δεν μπορεις να του διδάξεις να γίνει ξαφνικά τσεκις χαν επιθετικός επειδή τον πειράζουν ούτε ένα παιδί που έχει τάσεις επιθετικοτητας ξαφνικά να του πεις σταματά να βαράς. Πρέπει να τα προσεγγίσεις κάθε παιδί με τον τρόπο να μάθουν να διαχειριζονται τα συναισθήματα τους κατά ιδιοσυγρασια τους. Δηλαδή βάρα επειδή σε βαράνε δεν είναι λύση για όλα τα παιδιά. Βασικά δεν είναι η λύση για κανένα παιδί αυτο. Αντιθέτως εγώ πιστεύω ζημιά κάνει μέσα τους και διαιωνιζονται κιόλας αυτά. 

[Nefeli2014]

Όταν ήμουν δημοτικό κι επανειλημμένα με ενοχλούσε μια κοπέλα λεκτικά και με ενοχλούσε αυτό πάρα πολύ για πάρα πολύ καιρό, δε θυμάμαι να γύρισε ποτέ η μαμά μου να πει δωστης μια η μιλά της κι εσύ. Παρά ταύτα μια φορά εγώ της έσκασα μια σφαλιάρα αλλά δε θυμάμαι να ένιωσα καλυυετερα έκτοτε. Στιγμιαία ναι αλλά αυτή δε σταμάτησε. Πιθανόν να της άρεσε κιόλας να τις τρώει. Οπότε έπαψα να ασχολούμαι κυριολεκτικά και τότε σταμάτησε. 

[kine]

@ΑΡΓΚ Συγνώμη, για τη σύγχυση. 

Συνήθως προτρέχουμε να διδάξουμε όλα όσα θεωρούμε πρέποντα και αναζητούμε κάθε λόγο και αφορμή για να διδάξουμε-κηρύξουμε την καλώς νοούμενη (σύμφωνα με εμάς) συμπεριφορά στα παιδιά. Δεν έχουμε το τακτ, την διάκριση, την υπομονή, το σεβασμό αν θες, να περιμένουμε να ζήσει το παιδί κάτι, να νιώσει όσα συναισθήματα έρχονται με αυτό το κάτι - ενίοτε πολύ στενάχωρα συναισθήματα και αντικρουόμενα, να προσπαθήσει να βρει μια λύση μόνο του και όταν (αν) μας ζητήσει βοήθεια, καθοδήγηση, συμβουλή ή παρέμβαση, να του δώσουμε τα φώτα μας. Θεωρούμε πως το παιδί χρειάζεται και οφείλει να πάρει  τη βοήθεια μας, είτε μας το ζητάει είτε όχι. Δεν έχουμε την ευαισθησία να στεκόμαστε ένα βήμα πίσω και να παρατηρούμε (έτοιμοι σε περίπτωση που μας καλέσει σε βοήθεια) την πρόοδο του. Είμαστε πάντοτε ένα βήμα μπροστά από το παιδί, γεμάτοι με τη σοφία και την έγνοια μας και θέλουμε να του τα πούμε όλα, για να προλάβουμε κάθε τι που μπορεί να είναι δυσάρεστο ή ανάρμοστο, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψην ότι κάπως έτσι, μέρα με τη μέρα καταλήγουμε να προσπαθούμε να ζήσει το παιδί όπως εμείς θέλουμε να ζει την ζωή του και ότι δεν του επιτρέπουμε να έχει την εμπειρία των δικών του βιωμάτων - όποια κι αν είναι αυτά. 

 

Και φυσικά υπάρχουν δεκάδες τρόποι να αντιδράσεις στο χτύπημα του παιδιού σου εις βάρος ενός άλλου. Είναι διαφορετικό να επέμβω άμεσα όταν συμβαίνει η χειροδικία μεταξύ 2-3χρονων και διαφορετικό να κάνω το ίδιο για 10 χρονα. Οπως είναι διαφορετικό να διακόψω την χειροδικία που συμβαίνει μπροστά μου, από το να μιλάω και να κατακρίνω με χίλιους δυο τρόπους την πράξη, σπίτι μου με το παιδί, όταν το συμβάν έχει γίνει και παρέλθει.

 

8 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Την κρίση πως την αποκτά;

Ζώντας το συμβάν. Αναλογιζόμενο τα όσα έγιναν. Και επειδή η μαμά κι ο μπαμπάς δεν είναι αδιάφοροι, πιθανότατα σε κάποιο σημείο θα θελήσει να μοιραστεί την εμπειρία του μαζί τους. Το ίδιο το παιδί όμως θα θελήσει να μιλήσει, το ίδιο θα θελήσει να εκφράσει μια απορία ή μια δυσθυμία. Και ίσως να μην θελήσει τη συμβουλή της μαμάς, αλλά μονάχα να μιλήσει για ότι έγινε. Κι αυτό είναι οκ. Ισως να ζητήσει μια βοήθεια, μια σκέψη, έναν λόγο παρηγορητικό. Ισως και όχι. 

 

8 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Κ ποιος κρίνει πόσες φορές θα χρειαστεί να τα ξαναδοκιμάσει

Τα λόγια του γονιού, δεν θα κάνουν πιο σύντομη τη διαδικασία της ωρίμανσης και της ανάπτυξης κρίσης. Απλώς θα την καταπνίξουν. Το κάθε παιδί έχει το δικό του δυναμικό και μας αρέσει δεν μας αρέσει, τα παιδιά μας δεν είναι πάντοτε γρήγορα, δυναμικά, ετοιμόλογα, κοινωνικά με πολλούς φίλους, πρώτοι μαθητές και όλα τα ποθητά. Ενίοτε είναι δειλά, φοβισμένα, γκρινιάρικα, επιθετικά και δύσκολη παρέα για τα άλλα παιδιά. 

Κάθε στοιχείο είναι εκεί που είναι για κάποιο λόγο. Και όσο κι αν δεν υποφέρεις την αναμονή του να αφήσεις το παιδί σου να αισθανθεί τί σημαίνει να είναι ο εαυτός του, αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας γονιός για να βοηθήσει την ωριμότητα του παιδιού και την κρίση του, να αναπτυχθεί. 

 

Υπάρχει χώρος για την συμβουλή και την παρέμβαση του γονέα. Αλλά αυτός δεν είναι στην πρώτη γραμμή των γεγονότων. Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και της ικανότητες του, πρέπει να έχουμε την εγρήγορση να είμαστε διακριτικοί και παρατηρητές.

 

Οσο εσύ είσαι παρατηρητής (και το παιδί δεν σου έχει ζητήσει να παρέμβεις  ή να συμβουλεύεις) μπορεί να γίνουν εξαιρετικά πράγματα που δεν τα φαντάζεσαι. Μπορεί το παιδί να βρει υποστηρικτές και να μην γίνει ο καρπαζιάς που φαντάζεσαι. Μπορεί να έρθει ένα άλλο παιδί να το συζητήσει μαζί του και έτσι να βγει ένας πολύ όμορφος δεσμός με ένα νέο πρόσωπο. Μπορεί να ισορροπήσει μέσα του τις δυνάμεις του και να αμυνθεί την τρίτη φορά ή την πέμπτη, μπορεί και να ζητήσει βοήθεια μετά από μια δυο φορές. Ποιος ξέρει....;

 

Μπορούμε να είμαστε με μάτια και αυτιά ανοιχτά αλλά σιωπηλοί. Θα έρθει η ώρα μας να βοηθήσουμε. Αλλά πρέπει να μπορούμε να περιμένουμε να έρθει η ώρα και να επιτρέπουμε και στο παιδί να νιώθει ότι ΤΩΡΑ θέλω να με βοηθήσεις με ότι αντιμετωπίζω. 

[Nina24]

Συμφωνώ με την kine και από πολύ μικρό προσπαθώ να του αφήνω χώρο και χρόνο να εκφραστεί. Αλλά όταν πρόκειται για τόσο μικρές ηλικίες και το ενδεχόμενο να χτυπήσει άλλα μικρά παιδιά δε γίνεται να μην επέμβει ο γονιός. Η Αργκ πάντως έχει δίκιο πώς είναι περισσότερο ενθουσιασμός που εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να εδραιωθεί σαν συμπεριφορά αν δεν καταλάβει το παιδί ότι δεν είναι αποδεκτό. Yovanna , ο μικρός σου έχει γενικά πολύ ενέργεια, είναι κοινωνικός;