Αχ αυτή η ζήλεια... Συμβουλες..

[anemoni1989]

1 hour ago, Lenia16 είπε:

Παρόλο που με προσβάλεις δε θα μπω σε αντιπαράθεση μαζί σου απλά θα πω ότι ναι, προτιμώ η κόρη μου να αντιδρά με αγένεια σε κάποιον που την προσβάλει ή της επιτίθεται παρα να βγάλει ψυχολογικά. Προφανώς και προσπαθω να της μαθαίνω να είναι ευγενικη κ καλοπροαίρετη κ σωστή προς όλο τον κόσμο, κυρίως μέσα από τη δική μας συμπεριφορά, δε νομίζω ότι από την παρουσία μου στο φόρουμ έχεις εξάγει το συμπέρασμα ότι εγώ είμαι αγενής ή ότι δε μαθαίνω τρόπους στο παιδί μου. Ωστόσο, αν κάποιος συμπεριφέρεται ασχημα είτε σε μένα είτε στο παιδί μου είτε στον οποιονδήποτε δικό μου άνθρωπο βγάζω δόντια κ δεν υπολογίζω ούτε καλούς τρόπους ουτε τπτ. Στη ζούγκλα επικρατεί ο ισχυρότερος κ αν αυτό συνεπάγεται ένας bully να προσβληθεί τόσο το καλυτερο -εννοειται πως δεν αναφέρομαι στο 4χρονο αγοράκι του σταθμού.

Δεν ειπα πως γενικα εισαι αγενης γενικα, ειπα πως θεωρω οτι η συγκεκριμένη αντίδραση σου ηταν αγενης και προσωπικά με εξεπληξε που ενας γονιος αντεδρασε ετσι... Λυπάμαι, αλλα αυτη ειναι η γνώμη μου και νομίζω πως εδω μπορούμε να εκφραζομαστε ανοιχτα, ανεξάρτητα απο το αν συμφωνούμε ή οχι... 

Επιαης, δεν συμφωνω στην εκφραση σου περι ζουγκλας.. Υποτιθεται οτι θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδια μας σε μια υγιη κοινωνια... Πως θα γινει αυτο οταν τα μεγαλωνουμε απο μικρα με τη λογικη της ζουγκλας??? (ερωτησεις προς προβληματισμο)... 

Τελος, ειμαι πολυ δυναμικος ανθρωπος και δε δεχομαι γενικα πολλα πολλα, αλλα προσωπικά εχω μαθει να σεβομαι τον αλλο και να απανταω με σωστά επιχειρηματα και οχι προσβολες, ακομα και οταν με προσβαλλουν, βαζοντας τους στη θεση τους χωρις "κατινιες" , οποτε επιτρεψε μου να εχω απλα διαφορετικη αποψη για τον τρόπο αντιδρασης σου. Επισης, στην περιπτωση αου χαρακτηριζεις ως bully το 4χρονο,οποτε μαλλον στο συγκεκριμένο φασκεις και αντιφασκεις... 

Παντως εγω νομιζω τα υπεραναλυουνε τα πράγματα τη σημερον ημερα και για αυτο τα σημερινά παιδια τα βρισκουν σκουρα να επιβιωσουν οταν αναγκαστουν να σταθουν μονα στα ποδια τους... Και εμεις που μεγαλωσαμε με πιο αυστηρες αρχες και ακουσαμε και μια φωνη απο φιλο/συγγενη ή γειτονισσα δεν παθαμε ψυχολογικα θεωρω... 

Επισης, θεωρω πως αυτό το πράγμα με την υπερασπιση του παιδιού μας, σε καποιες περιπτώσεις ξεφευγει! Δεν θα ξεχασω ποτε περιστατικό στο σχολειο που δουλευα, οπου πιτσιρικας Πέμπτης δημοτικου χτυπησε το κεφάλι συμμαθητη του στον τοιχο (επαθε διασειση και το παιδι νοσηλευτηκε σ παιδων μια βδομάδα) και οταν του βαλαμε τις φωνές επειδή είχε το θράσος να ζητάει και τα ρέστα αντί να ζητήσει συγγνώμη, άρχισε να μας λέει ένα ωραιότατο ποιημα οτι αισθανθηκε απειλη και αμυνθηκε και διάφορα ωραία που είχε μάθει από το σπίτι.. Το δε αποκορύφωμα ήταν ότι όταν ήρθε η μανα του αρχισε να απειλει εμας τους εκπαιδευτικους ότι θα δημιουργήσουμε ψυχολογικα στο γιο της.  Αντί να το βουτηξει από το αυτί καο να του πει "μην μιλας παραλιγο να σκοτωσεις το συμμαθητη σου", τον υπερασπιστηκε για να μην παθει ψυχολογικα... Ωραία η συζήτηση, αλλα οταν μετατρέπεται το παιδι μου σε πιθανό δολοφόνο, προτιμω να του τραβηξω το αυτι και να του σκασω μια στον κωλο, γτ ειναι προτιμότερο να κλαψει αυτη μια δυο φορές μικρη, παρα να κλαιω εγω για μια ζωη μετα! 

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Αν η συνέπεια είναι άμεση απόρροια της πράξης, δεν είναι το ίδιο με την τιμωρία. Τιμωρία είναι το ¨δεν θα φας παγωτό γιατί χτύπησες την αδερφή σου" (στέρηση προνομίων είναι όντως ο politically correct όρος). Συνέπεια είναι το "δεν πρόλαβα να φτιάξω το γλυκό που σου υποσχέθηκα γιατί χτύπησες την αδερφή σου, την αναστάτωσες, και δεν μπορούσε να ηρεμήσει". Έτσι τουλάχιστον πρέπει να παρουσιαστεί στο παιδί ώστε να καταλάβει πως ό,τι κάνει, έχει αντίκτυπο στους άλλους και εν τέλει σε όλους, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου. Μπορεί επί της ουσίας να είναι το ίδιο πράγμα και να αλλάζει το πώς θα το παρουσιάσουμε, αλλά σημασία έχει να γίνει αυτή η σύνδεση της πράξης με την φυσική συνέπειά της. Εννοείται ότι αν οποιαδήποτε δική μας απόφαση που δεν έχει άμεση σχέση με την πράξη τη βαφτίσουμε συνέπεια, κοροϊδεύουμε και τον εαυτό μας και το παιδί. 

 

Γενικά δεν έχω καποια φανατική ιδεολογία εναντίων των "συνεπειών", του time out κλπ, ανάλογα με την ηηλικία, το περιβάλλον και το συμβάν. Ούτε είμαι κατά και της τιμωρίας χωρίς καμιά εξωραϊσμένη παρουσίασή της όταν δεν τηρούνται κανόνες συνύπαρξης στην οικογένεια, το σχολείο κλπ και κυρίως σε θέματα ασφάλειας, σε μεγαλύτερες ηλικίες όμως. Και στο σχολείο κάποιες φορές είμαι από αυτούς που εμμένουν στο να εφαρμοστεί η πιο αυστηρη΄τιμωρία, πχ στη χρήση κινητού ή σε βανδαλισμούς, παρόλο που στο μάθημά μου δεν τιμωρώ, ενώ άλλοι είναι κέρβεροι μέσα στο μάθημα και "μαθητοπατέρες" σε παραπτώματα που αφορούν το ΄συνολο αλλά όχι άμεσα τους ίδιους. Όμως μου φαίνεται περίεργο τις αδελφικές σχέσεις, όταν είναι στη φάση της διαμόρφωσης κι έχουμε να κάνουμε με βρέφη και νήπια, να τις αντιμετωπίζουμε σαν κάτι που ρυθμίζεται με κανόνες και τιμωρίες. 

 

Noμίζω ότι έτσι κι αλλιώς, οι τιμωρίες είναι συνέπειες, στα πλαίσια της κοινής λογικής. Και το "είμαι έξω φρενών με τη συμπεριφορά σου, γι αυτό δεν πρόκειται να πάω πια να σου πάρω παγωτό" είναι μία λογική συνέπεια, όχι μία άσχετη τιμωρία. Δεν χρειάζεται να υπάρχει μέσα η προσπάθεια να "δικαιολογήσουμε" ή να "γλυκάνουμε" την συνέπεια/τιμωρία, νομίζω ότι ίσα ίσα δεν προετοιμάζεται καθόλου έτσι το παιδί για τη ζωή εκτός σπιτιού. Τα άλλα παιδάκια π.χ. είναι πολύ σκληρά, δε θα "γλυκάνουν" τίποτα, και το να υπάρχει απόλυτη ανοχή στο σπίτι, απλά δημιουργεί ένα παιδί που δεν ξέρει πώς είναι το να ζει εκτός σπιτιού. Στο παράδειγμα των αδερφών, αν το παιδάκι χτυπήσει το αδερφάκι, δε θα έχει συνέπεια; Και αν το κάνει μετά και σε ένα συμμαθητή; Θα πέσει από τα σύννεφα που ή θα εισπράξει ως απάντηση ένα χαστούκι πίσω από το συμμαθητή ή θα τιμωρηθεί από τη δασκάλα; Το δε αδερφάκι που από μωρό βλέπει ότι είναι έρμαιο στην εξουσία του μεγάλου, τι μαθαίνει τελικά;

[Έσπερος]

Just now, anemoni1989 είπε:

Δεν ειπα πως γενικα εισαι αγενης γενικα, ειπα πως θεωρω οτι η συγκεκριμένη αντίδραση σου ηταν αγενης και προσωπικά με εξεπληξε που ενας γονιος αντεδρασε ετσι... Λυπάμαι, αλλα αυτη ειναι η γνώμη μου και νομίζω πως εδω μπορούμε να εκφραζομαστε ανοιχτα, ανεξάρτητα απο το αν συμφωνούμε ή οχι... 

Επιαης, δεν συμφωνω στην εκφραση σου περι ζουγκλας.. Υποτιθεται οτι θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδια μας σε μια υγιη κοινωνια... Πως θα γινει αυτο οταν τα μεγαλωνουμε απο μικρα με τη λογικη της ζουγκλας??? (ερωτησεις προς προβληματισμο)... 

Τελος, ειμαι πολυ δυναμικος ανθρωπος και δε δεχομαι γενικα πολλα πολλα, αλλα προσωπικά εχω μαθει να σεβομαι τον αλλο και να απανταω με σωστά επιχειρηματα και οχι προσβολες, ακομα και οταν με προσβαλλουν, βαζοντας τους στη θεση τους χωρις "κατινιες" , οποτε επιτρεψε μου να εχω απλα διαφορετικη αποψη για τον τρόπο αντιδρασης σου. Επισης, στην περιπτωση αου χαρακτηριζεις ως bully το 4χρονο,οποτε μαλλον στο συγκεκριμένο φασκεις και αντιφασκεις... 

Παντως εγω νομιζω τα υπεραναλυουνε τα πράγματα τη σημερον ημερα και για αυτο τα σημερινά παιδια τα βρισκουν σκουρα να επιβιωσουν οταν αναγκαστουν να σταθουν μονα στα ποδια τους... Και εμεις που μεγαλωσαμε με πιο αυστηρες αρχες και ακουσαμε και μια φωνη απο φιλο/συγγενη ή γειτονισσα δεν παθαμε ψυχολογικα θεωρω... 

Επισης, θεωρω πως αυτό το πράγμα με την υπερασπιση του παιδιού μας, σε καποιες περιπτώσεις ξεφευγει! Δεν θα ξεχασω ποτε περιστατικό στο σχολειο που δουλευα, οπου πιτσιρικας Πέμπτης δημοτικου χτυπησε το κεφάλι συμμαθητη του στον τοιχο (επαθε διασειση και το παιδι νοσηλευτηκε σ παιδων μια βδομάδα) και οταν του βαλαμε τις φωνές επειδή είχε το θράσος να ζητάει και τα ρέστα αντί να ζητήσει συγγνώμη, άρχισε να μας λέει ένα ωραιότατο ποιημα οτι αισθανθηκε απειλη και αμυνθηκε και διάφορα ωραία που είχε μάθει από το σπίτι.. Το δε αποκορύφωμα ήταν ότι όταν ήρθε η μανα του αρχισε να απειλει εμας τους εκπαιδευτικους ότι θα δημιουργήσουμε ψυχολογικα στο γιο της.  Αντί να το βουτηξει από το αυτί καο να του πει "μην μιλας παραλιγο να σκοτωσεις το συμμαθητη σου", τον υπερασπιστηκε για να μην παθει ψυχολογικα... Ωραία η συζήτηση, αλλα οταν μετατρέπεται το παιδι μου σε πιθανό δολοφόνο, προτιμω να του τραβηξω το αυτι και να του σκασω μια στον κωλο, γτ ειναι προτιμότερο να κλαψει αυτη μια δυο φορές μικρη, παρα να κλαιω εγω για μια ζωη μετα! 

Υπάρχει πολύς παιδοκεντρισμος οντως. Απο αδιαφορία, απο πεποίθηση, απο καλοπροαίρετη υπερβολη... Και φυσικα δεν γινεται στο ονομα της ενσυναίσθησης προς τον θύτη να ξεχναμε την ενσυναισθηση στο θυμα. Εχουμε στο σχολείο μια περιπτωση φετος που το χαρτι απο το ΚΕΔΔΥ περιγράφει ολα τα χαρακτηριστικά της θετικής διαπαιδαγώγησης για εναν μαθητη που κακοποιεί τα υπολοιπα, και τελικα ο διευθυντης συζητά ολη την ωρα μαζι του πώς αισθάνεται κ τι τον ώθησε κ δεν ρωταει ποτε αυτους που έφαγαν το ξυλο ή δέχτηκαν εκφοβισμό. ειναι μια κατασταση που τη μαθαινω, δεν τη ζω, αλλα οπως την ακουω σκεφτομαι τι ωραια θα ηταν να ειχα αδεια μεχρι να αποφοιτήσει ο μαθητης!  

 

 

 

 

 

[anemoni1989]

Just now, Έσπερος είπε:

Υπάρχει πολύς παιδοκεντρισμος οντως. Απο αδιαφορία, απο πεποίθηση, απο καλοπροαίρετη υπερβολη... Και φυσικα δεν γινεται στο ονομα της ενσυναίσθησης προς τον θύτη να ξεχναμε την ενσυναισθηση στο θυμα. Εχουμε στο σχολείο μια περιπτωση φετος που το χαρτι απο το ΚΕΔΔΥ περιγράφει ολα τα χαρακτηριστικά της θετικής διαπαιδαγώγησης για εναν μαθητη που κακοποιεί τα υπολοιπα, και τελικα ο διευθυντης συζητά ολη την ωρα μαζι του πώς αισθάνεται κ τι τον ώθησε κ δεν ρωταει ποτε αυτους που έφαγαν το ξυλο ή δέχτηκαν εκφοβισμό. ειναι μια κατασταση που τη μαθαινω, δεν τη ζω, αλλα οπως την ακουω σκεφτομαι τι ωραια θα ηταν να ειχα αδεια μεχρι να αποφοιτήσει ο μαθητης!  

 

 

 

 

 

Αν εισαι σε γυμνασιο, μπορεί και να τη γλιτωσεις!!!! 

Περα απο την πλακα, εγω μια χρονιά δουλεψα σε γενικο σχολειο (και μεταξυ μας ευτυχως δεν υπάρχει αλλη)  και εφριξα!!! Τα παιδιά σημερα ειναι πολυ κακοτροπα, αγενη και αντιμιλανε συνεχως... Για αυτο ειμαι τοσο απολυτη σε καποιες απαντήσεις που βλεπω... Προφανως η ολη αυτη μοδα με τη συζητηση, χωρις τιμωρία κλπ ή δεν ειναι αποτελεσματικη ή οι σημερινοί γονείς δεν την εφαρμοζουν σωστα... (δεν εννοώ σε καμια περίπτωση να φτασουμε σ αλλο ακρο που καποιοι σαπιζουν τα παιδιά στο ξυλο για διαπαιδαγωγηση, αλλα οταν η πλειοψηφία των παιδιών απειλει τους εκπαιδευτικους με μηνυσεις αν μαθει η μαμα οτι τα μαλωσαν και οι γονείς αντίστοιχα απειλούν τους εκπαιδευτικους με το παραμικρό παραπονο των παιδιών, μαλλον κατι δε γινεται σωστά) 

[Αννα 35]

Δεν διάβασα όλες τις απαντήσεις, οπότε εάν κάπου επαναλαμβάνομαι, ζητώ συγγνώμη.

Αρχικά να πω, πως προσωπικά επενδύσαμε πάρα πολύ και επενδύουμε ακόμη στο να μην διοχετεύονται τα συναισθήματα των παιδιών σε επιθετικές συμπεριφορές. Ιδιαίτερα ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δίδυμα από πολύ νωρίς πυροδοτούσε έντονες εκρήξεις, οι οποίες εάν δεν ήμασταν τόσο κάθετοι, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσαν σε χειροδικία, την οποία ούτε ο σύζυγος, ούτε και εγώ την ανεχόμαστε στο ελάχιστο.

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το σημαντικότερο και πραγματικά μέσα από τη διαδικασία αυτή τα παιδιά έμαθαν να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους.

Προς τη μικρή, ίσως επειδή κυριαρχεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, δεν έδειξαν σημάδια ζήλιας, μάλλον το αντίθετο, τη διεκδικούν ο καθένας για τον εαυτό του/ της.

Τώρα με το μωρό, δεν ξέρω πως θα αντιδράσει η μικρή ή πως κι αν διαταραχθούν οι ισορροπίες, σίγουρα πάντως, σε ο,τι αφορά βίαια ξεσπάσματα δεν υπάρχει ανοχή/ δικαιολογία.

Προφανώς και δεν απαντάς/ αντιδράς σε βίαιο ξέσπασμα με φωνές, απειλές και γενικά αλλοφροσύνη. Απλά, υλοποιούνται οι συνέπειες που υφίστανται εκ των προτέρων και αφορούν το συγκεκριμένο απαράβατο κανόνα. Ήρεμα, απλά και χωρίς εντάσεις από πλευράς ενηλίκων.

 

Διαβάζοντας διαγωνίως το θέμα, υπεπεσε στην αντίληψη μου η συζήτηση περί υπεράσπισης/ προστασίας/ παραδειγματισμου των παιδιών μας.

Καταρχάς συμφωνώ, ότι πρέπει να γινόμαστε η φωνή του παιδιού μας. Κι εδώ ερχόμαστε να αποφασίσουμε ως γονείς τι ποιότητα θέλουμε η φωνή του παιδιού μας να έχει.

Θεωρώ, πως ακόμα και σε τέτοιες, άβολες ή ακόμα και ακραίες περιπτώσεις, το τι θα πούμε και πως θα το πούμε παίζει τεράστιο ρόλο, επειδή τελικά εμείς είμαστε οι ενήλικες και θεωρητικά σε αυτή την ηλικία έχουμε πλέον μάθει να φιλτράρουμε το τι λέμε.

Δυναμική απάντηση σε μια προσβολή κατά τη γνώμη μου δεν είναι η ανταπόδοση άλλης προσβολής.

Μπορεί κανείς με ευθύ τρόπο να απαντήσει, αναδεικνύοντας τόσο το ότι ένα σχόλιο τον αφήνει παγερά αδιάφορο, όσο και το ότι το συγκεκριμένο σχόλιο δεν είναι ανεκτό.

Επεξεργάστηκαν 27 Μαρτίου,2019 by Αννα 35

[Έσπερος]

πρίν από 4 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Αν εισαι σε γυμνασιο, μπορεί και να τη γλιτωσεις!!!! 

Περα απο την πλακα, εγω μια χρονιά δουλεψα σε γενικο σχολειο (και μεταξυ μας ευτυχως δεν υπάρχει αλλη)  και εφριξα!!! Τα παιδιά σημερα ειναι πολυ κακοτροπα, αγενη και αντιμιλανε συνεχως... Για αυτο ειμαι τοσο απολυτη σε καποιες απαντήσεις που βλεπω... Προφανως η ολη αυτη μοδα με τη συζητηση, χωρις τιμωρία κλπ ή δεν ειναι αποτελεσματικη ή οι σημερινοί γονείς δεν την εφαρμοζουν σωστα... (δεν εννοώ σε καμια περίπτωση να φτασουμε σ αλλο ακρο που καποιοι σαπιζουν τα παιδιά στο ξυλο για διαπαιδαγωγηση, αλλα οταν η πλειοψηφία των παιδιών απειλει τους εκπαιδευτικους με μηνυσεις αν μαθει η μαμα οτι τα μαλωσαν και οι γονείς αντίστοιχα απειλούν τους εκπαιδευτικους με το παραμικρό παραπονο των παιδιών, μαλλον κατι δε γινεται σωστά) 

Η συμπεριφορά στο σχολείο είναι περίπλοκο θεμα, υπαρχουν πολλες αιτιες και σιγουρα υπάρχει κ αδιαφορία της οικογενειας. Εκει δεν ειναι τοσο απλο να παρακάμψεις την τιμωρια. Πολλα παιδια την περιμενουν και αν δεν τη δουν, το θεωρουν δειγμα ανεκτικότητας. Αλλα ομως την τιμωρια τη βλεπουν σΑαν ευκαιρια να χάσουν μαθημα, αλλα δεν εχουν μαθει να τους τιμωρούν κ αντιδρούν, ειναι δυσκολο να συμβιβαστούν ολοι. όπως κ να βρεις ισορροπια αναμεσα στην ελευθερη εκφραση οποίου πιέζεται κ εχει την αναγκη να αντιδράσει κ στο δικαιωμα των αλλων παιδιων να μαθουν κ να νιωθουν ασφαλη. 

 

Παντως το οτι πολλοι εφαρμόζουν με λαθη ή υπερβολές τη θετικη διαπαιδαγώγηση, δεν σημαινει οτι φταιει η μεθοδος. 

[Fenia27]

1 hour ago, anemoni1989 είπε:

Υποτιθεται οτι θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδια μας σε μια υγιη κοινωνια... Πως θα γινει αυτο οταν τα μεγαλωνουμε απο μικρα με τη λογικη της ζουγκλας???

Για την κοινωνία μας δεν υπαρχει σωτηρία... Από το κακό στο χειρότερο πάμε. ..είτε μας αρέσει είτε όχι ζούγκλα είναι..τα παιδιά μου θέλω να ψηθούν, να στρώσουν χαρακτήρα ώστε να επιβιώσουν σε αυτή την ζουγκλα. Το ότι εγώ τους μαθαινω να έχουν ενσυναισθηση για κάθε άνθρωπο που συναντούν δεν σημαίνει οτι θα συναντησουν ανθρωπους που θα το εκτιμησουν αυτο. Πρεπει να εχουν τη δυναμη να απαντούν στις οποίες προσβολές. Να έχουν αυτοπεποιθηση για τον εαυτό τους και να αισθάνονται καλά μεσα τους αλλά όχι να αισθάνονται ότι τίποτα δεν τους αγγίζει. Εγώ είμαι και κανένας άλλος. Θέλω να είναι ταπεινά και να δέχονται τα λάθη τους. Εκανες πατατα?φατο τωρα και μην μιλας. Αν δεν σου αρεσει να σε επιπλητουν την επόμενη φορα φερσου καλυτερα. αυτό δεν θα γίνει φουσκωνοντας συνεχώς το εγώ τους και προστατευοντας τα απο την απογοητευση και τον θυμο που τα ιδια προκαλεσαν σε άλλους ανθρωπους. Σίγουρα δεν θέλω να γίνουν το μπαλάκι για οποιο παιδί/ενήλικα θέλει να βγάλει τα κόμπλεξ του πάνω του. Και αυτό δεν θα γίνει με το να απαντάνε παντα ευγενικά.  Θα πρέπει να πούνε και τα ίδια κάποια στιγμή σε αυτό το ανασφάλες επιθετικο παιδί ότι " είσαι κομπλεξικός, δίνε του. Τα κουβαδακια σου και σε άλλη παραλία"

[anemoni1989]

Just now, Fenia27 είπε:

Για την κοινωνία μας δεν υπαρχει σωτηρία... Από το κακό στο χειρότερο πάμε. ..είτε μας αρέσει είτε όχι ζούγκλα είναι..τα παιδιά μου θέλω να ψηθούν, να στρώσουν χαρακτήρα ώστε να επιβιώσουν σε αυτή την ζουγκλα. Το ότι εγώ τους μαθαινω να έχουν ενσυναισθηση για κάθε άνθρωπο που συναντούν δεν σημαίνει οτι θα συναντησουν ανθρωπους που θα το εκτιμησουν αυτο. Πρεπει να εχουν τη δυναμη να απαντούν στις οποίες προσβολές. Να έχουν αυτοπεποιθηση για τον εαυτό τους και να αισθάνονται καλά μεσα τους αλλά όχι να αισθάνονται ότι τίποτα δεν τους αγγίζει. Εγώ είμαι και κανένας άλλος. Θέλω να είναι ταπεινά και να δέχονται τα λάθη τους. Εκανες πατατα?φατο τωρα και μην μιλας. Αν δεν σου αρεσει να σε επιπλητουν την επόμενη φορα φερσου καλυτερα. αυτό δεν θα γίνει φουσκωνοντας συνεχώς το εγώ τους και προστατευοντας τα απο την απογοητευση και τον θυμο που τα ιδια προκαλεσαν σε άλλους ανθρωπους. Σίγουρα δεν θέλω να γίνουν το μπαλάκι για οποιο παιδί/ενήλικα θέλει να βγάλει τα κόμπλεξ του πάνω του. Και αυτό δεν θα γίνει με το να απαντάνε παντα ευγενικά.  Θα πρέπει να πούνε και τα ίδια κάποια στιγμή σε αυτό το ανασφάλες επιθετικο παιδί ότι " είσαι κομπλεξικός, δίνε του. Τα κουβαδακια σου και σε άλλη παραλία"

Συμφωνω σε ολα με εξαίρεση τις 2 τελευταίες προτάσεις σου! Απο κει και περα ολα ειναι αποψεις... Εγω θεωρώ πως με τη συμπεριφορά που εχω ως τωρα κερδιζω περισσότερα απο το να ημουν επιθετικη και αγενης, ακομα και σε αγενη ατομα... Τονιζω τη διαφορά, οχι να γυρίσω και το αλλο μαγουλο οταν με χαστουκιζουν, αλλα να απανταω με τροπο ωστε τον αλλο να τον πικαρω με εξυπνο τροπο στον οποιο θα μεινει μ@λ@κ@ς και οχι με μια προσβολή πεφτοντας στο ιδιο επίπεδο και δινοντας του τη δυνατότητα να απαντήσει!!! Και το ιδιο θα ηθελα για την κορη μου... Σε μια διαφωνια δηλαδή να ειναι αυτη ππυ θα απαντησει εξυπνα και θα αποστομωσει τον αλλο, αντι να μπει σε ενα κυκεωνα προσβολων και επικρατησης του πιο πεισματαρη στην αντιδικια... 

Τεσπα, νομιζω οτι ξεφυγαμε εντελώς απο το θεμα και η θεματοθετρια θα τραβάει τα μαλλιά της!!! 

Επισης, η κοινωνία μας αποτελειται απο εμας και απο τα παιδιά μας... Για να πηγαίνει κατα διαολου, προφανως κατι κανουμε λαθος εμεις με τη συμπεριφορά μας, αρα αφου ειμαστε λαθος αποκλειεται να μεγαλωνουμε σωστά παιδια... 

Μηπως επομενως πρέπει να αναθεωρησουμε τις αποψεις μας και να δούμε τι δεν παει σωστα??? Πως οι παλαιοτεροι νε τοσο λαθος τροπους διαπαιδαγωγησης ζουσαν σε μια κοινωνια με αρχες και ηθικες αξιες και εμεις οι νεοι, μοντερνοι κλπ εχουμε καταντησει μια κοινωνια "για τα μπαζα", ζουγκλα??? Μηπως σ προσπάθεια μας να δωσουμε καποιες ελευθεριες και δικαιωματα στα μικρα παιδια, υπερβαλαμε και δημιουργησαμε μικρους εγωιστες που δεν σεβονται τιποτα και επομενως οταν μεγαλωνουν δεν μπορουν να σταθουν πουθενα και τα κανουν μανταρα??? (βασικα αυτο παει σ γενια των γονιων μας, εμει;  τωρα μεγαλωνουμε τα παιδιά μας) 

Τα περισσότερα  παραδείγματα που έχω απο 30ρηδες ζουνε πχ με τς γονεις τς ακομα ή ακομα και αν καναν οικογένεια στηριζονται σ παπουδες οικονομικα... Λυπαμαι που τ λεω, αλλα κατεμε η πλειοψηφία αποκλειεται να ειναι τοσο απελπισμενι και να μη βρισκουν αλλη λυση... Απλα ετσι εχουν μαθει, να τα εχουν ολα ετοιμα... Οι πιο πολλοί πχ γκρινιαζουν για την οικονομικη τς κατασταση, αλλα και νοβα εχουν καο το τελευταίο iphone, και τα σουβλακια και τις πιτσες παραγγελνουν, αλλα η ΔΕΗ και το δανειο μενουν απληρωτα και για ολα φταινε οι πολιτικοι... Πως λοιπον αυτος ο κακομαθημενος ενηλικας θα μεγαλωσει σωστα ενα παιδι και θα του μαθει να κανει σωστη διαχείριση πχ ή θα του περασει αρχες και αξιες?? Προσωπικά πιστεύω πως δεν θα το κανρι, αντίθετα θα μεγαλωσει μια ακομα πιο κακομαθημενη βερσιον του εαυτου του... 

[Nefeli2014]

12 ώρες πρίν, erin0000 είπε:

 

Εξηγείς στο παιδί γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι (με λόγια, με παραδείγματα, κτλ), του δείχνεις την αγάπη σου, δείχνεις κάποια ανοχή, αλλά μέχρι ενός σημείου. Αν παρόλαυτά, επιμένει να κάνει κάτι που δεν πρέπει, έρχονται οι συνέπειες/τιμωρία. 

Για παράδειγμα: ένα παιδί χτυπάει το αδερφάκι του. Του εξηγείς για ποιο λόγο δεν χτυπάμε, του δείχνεις την αγάπη σου, δίνεις το καλό παράδειγμα κτλ. Συνεχίζει να χτυπάει. Του λες πχ ότι συνέπεια της πράξεώς του είναι το αδερφάκι του να το φοβάται, να μην θέλει να παίξει μαζί του κτλ. Συνεχίζει να το κάνει. Ο γονιός τι θα κάνει τώρα; θα ανέχεται αυτή την κατάσταση και θα προσπαθεί να το πείσει με τα λόγια; εκεί έρχεται η τιμωρία.  Το είδος της τιμωρίας έχει να κάνει με την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.

 

Κάπου διάβαζα ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν μικρούς ενήλικες. Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο με επιχειρήματα και να περιμένεις ένα μικρό παιδί να ανταποκριθεί και να κατανοήσει πλήρως τα επιχειρήματα αυτά.  

 

Εφόσον θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής, η τιμωρία της μπορεί να είναι ότι θα το χάνει αυτό. 

Αν φέρεται άσχημα σε εσένα και στο μωρό, θα αλλάζετε δωμάτιο και θα την αφήνετε μόνη της. Όταν θα φέρεται καλά τότε θα κερδίζει την προσοχή σου.

Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κανω αυτό... Να φεύγω με το μωρό οι δύο μας  και να την αφήνω μόνη της...? .. Αυτό μου φαίνεται πολύ βάναυσο... Εγώ δηλαδή δε θα της το έκανα ποτέ... 

Μπα όχι, και σε ευχαριστώ για την τοποθέτηση σου αλλά γενικά διαφωνώ με όλο το θάρρος και φυσικά με σεβασμό σε όσα λες.. Συνέπειες ναι οκ όρια ναι αλλά όχι σε αυτή την περίπτωση. Είναι εντελώς διαφορετικό αυτό από το τώρα θέλω παγωτό η τώρα θέλω να πάω κούνιες επειδή έτσι μου καρφώθηκε.. Της βάζω όρια ως προς το τι ώρα θα κοιμηθεί και ότι θα πάει στο κρεβάτι της.. Ότι δεν τρώμε στο σαλόνι, ότι δεν πειράζουμε εκεί, ότι ακούμε τη μαμα σε ότι πει.. Αλλά σε αυτό το κομμάτι νομίζω ειβαι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Εμένα αν η μαμά μου επειδή είχα φοβίες μου έκανε αυτό, και έφευγε με το μωρό θα με πληγωνε πάρα πολύ.... 

[ninaki80]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κανω αυτό... Να φεύγω με το μωρό οι δύο μας  και να την αφήνω μόνη της...? .. Αυτό μου φαίνεται πολύ βάναυσο... Εγώ δηλαδή δε θα της το έκανα ποτέ... 

Μπα όχι, και σε ευχαριστώ για την τοποθέτηση σου αλλά γενικά διαφωνώ με όλο το θάρρος και φυσικά με σεβασμό σε όσα λες.. Συνέπειες ναι οκ όρια ναι αλλά όχι σε αυτή την περίπτωση. Είναι εντελώς διαφορετικό αυτό από το τώρα θέλω παγωτό η τώρα θέλω να πάω κούνιες επειδή έτσι μου καρφώθηκε.. Της βάζω όρια ως προς το τι ώρα θα κοιμηθεί και ότι θα πάει στο κρεβάτι της.. Ότι δεν τρώμε στο σαλόνι, ότι δεν πειράζουμε εκεί, ότι ακούμε τη μαμα σε ότι πει.. Αλλά σε αυτό το κομμάτι νομίζω ειβαι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Εμένα αν η μαμά μου επειδή είχα φοβίες μου έκανε αυτό, και έφευγε με το μωρό θα με πληγωνε πάρα πολύ.... 

νομιζω οσο πιο πολυ ανχωνεσε για το πως να φερθεις τοσο περισσοτερο θα εχεις αντιδρασεις. φερσου φυσικα μην προσπαθεις να της δειξεις οτι τιποτα δεν.εχει αλλαξει θα ζηταει περισσοτερα. δωσε αυτα που μπορεις να δωσεις κ μην νιωθεις ενοχες. μην περιμενεις να ερθει κ να σου πει μαμα καταλαβαινω οτι το μωρο εχει αλλες αναγκες μωρο ειναι κ θα αντιδραει ακομα κ.στην εφηβεια για το πως φερεσε σε αυτη κ στο αδερφακι της(πιστεψε με θα δεις ακομα κ 16 χρονων να ειναι θα σου λεει γιατι αφησες τον αδερφο μου ν παει εκει κ μενα δεν με αφησες.). το στοιχημα ειναι να φερεσε φυσικα χωρις ενοχες κ απλα να δειχνεις την.αγαπη κ.την φροντιδα σου οπως πριν. τα ιδια ορια τις ιδιες απαγορευσεις κ τα ιδια μη. 

[anemoni1989]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κανω αυτό... Να φεύγω με το μωρό οι δύο μας  και να την αφήνω μόνη της...? .. Αυτό μου φαίνεται πολύ βάναυσο... Εγώ δηλαδή δε θα της το έκανα ποτέ... 

Μπα όχι, και σε ευχαριστώ για την τοποθέτηση σου αλλά γενικά διαφωνώ με όλο το θάρρος και φυσικά με σεβασμό σε όσα λες.. Συνέπειες ναι οκ όρια ναι αλλά όχι σε αυτή την περίπτωση. Είναι εντελώς διαφορετικό αυτό από το τώρα θέλω παγωτό η τώρα θέλω να πάω κούνιες επειδή έτσι μου καρφώθηκε.. Της βάζω όρια ως προς το τι ώρα θα κοιμηθεί και ότι θα πάει στο κρεβάτι της.. Ότι δεν τρώμε στο σαλόνι, ότι δεν πειράζουμε εκεί, ότι ακούμε τη μαμα σε ότι πει.. Αλλά σε αυτό το κομμάτι νομίζω ειβαι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Εμένα αν η μαμά μου επειδή είχα φοβίες μου έκανε αυτό, και έφευγε με το μωρό θα με πληγωνε πάρα πολύ.... 

Στο θεμα της στερησης, σε αυτη την  περίπτωση διαφωνώ και εγω... Το θεμα ειναι η μεγαλη να αποδεχτει το μωρο και οχι να της τν επιβαλλεις σαν μορφη τιμωρίας.. Θα μπορουσες οταν τν χτυπάει πχ να τα χωρισεις και να τς πεις οτι επειδη δεν παιζετε σωστά θα παιξετε χωρια. Πιστεύω καποια στιγμη θα το αποζητησει μονη τς... Σε εμας τουλάχιστον επιανε... Οποτε τ εκανε αυτο η μανα μ, ξεχναγαμε καυγαδες και αποζητουσαμε η μια την αλλη

[Nefeli2014]

9 ώρες πρίν, xaroumenh mama είπε:

Πάνω σε αυτό το κομμάτι εγώ θέλω να σου πω πως μόνο πρόσεξε μήπως άθελά σου κ από τη λαχτάρα που έχεις να βοηθήσεις τη μεγάλη να νιώσει ασφαλείς κ να δεχτεί το μωρό μήπως παραμελήσεις λίγο το μωρό .. γιατί κ αυτό κάποια στιγμή θα μεγαλώσει κ θα ξεκινήσει να διεκδικεί θα έχει κ αυτό ανασφάλειες .. αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ είναι να κρατάω ισσοροποιες όσο μου είναι εύκολο βέβαια όπως συμπεριφέρομαι στον έναν έτσι συμπεριφέρομαι κ στον άλλον ..όταν ο μεγάλος είναι σχολείο ασχολουμε με το μωρό όταν το μωρό κοιμάται ασχολουμε με το μεγάλο .. όταν ειμαι κ με τους δύο σίγουρα ένας από τους δύο θα μείνει στεναχωρημένος για κάτι είτε το μωρό θα θέλει τη φροντίδα μου κ θα τον έχω αγκαλιά η να τον ταισω είτε ο μεγάλος θα θέλει να φάει η να του αλλάξω παμπερς η να ασχοληθώ με την τουαλέτα μιας κ κάνουμε εκπαιδεύσει κ έτσι το μωρό θα το αφήσω κ ας κλαίει .

Θα πάρω το μωρό θα του κάνω γλυκές γιατί αυτό μου βγήκε εκείνη την ώρα το ίδιο θα κάνω κ στον μεγάλο αν μου βγει ... Θα πάω σούπερ μάρκετ πχ κ θα είναι στο σπίτι τα παιδιά με τον άντρα μου όταν θα γυρίσω θα χαιρετήσω τον ένα θα αγκαλιάσω τον άλλον η και το αντίστροφο όπως μου βγει δε θα τρέξω δλδ κατευθείαν στον μεγάλο κ μετά στο μωρό θα τα μοιράσω για να τους δείξω πως τους έχω το ίδιο .. γιατί σκέφτομαι μερικές φορές πως ξεχνιόμαστε κ ασχολούμαστε με το μεγάλο  κ μετά θα έχουμε κ ένα μωράκι που θα είναι νήπιο κ ίσως νιώθει μειονεκτικά αν του συμπεριφερόμαστε πάντα σαν να είναι ο δεύτερος η κ έναν μεγαλο παιδάκι που ίσως του ενησχυσουμε τη συμπεριφορά του να θέλει να είναι πάντα σε ολα πρώτος.. 

Δε ξέρω αν είναι σωστό η λάθος αλλά εγώ το εφαρμόζω αυτό γιατί δε θέλω αργότερα να νομίζει κ ο μπέμπης ότι τον παραμελώ αλλά ούτε να νομίζει κ ο μεγάλος πως όλοι πρέπει να ασχολούνται μόνο με αυτόν πρώτα για να μη στεναχωρεθει..!

Πολύ καλά τα λες κι αυτό κάνω κι εγώ. Δηλαδή οπότε βρίσκω ευκαιρία ασχολούμαι πολύ με το μωρό αλλά και με τη μεγάλη μπροστά. Της λέω πχ τώρα παίξαμε και θα περίμενεις να παίξω και με την μπεμπα μας αν δε θέλει και εκείνη να παίξει μαζί μας δηλαδή. Και γενικά τα κάνω αυτά. Τώρα που γύρισα η μεγάλη κοιμόταν κι εγώ βρήκα ευκαιρία που το μωρό ήταν ξυπνιο να κάνουμε τα δικά μας. Αλλά δεν τη βάζω δεύτερη. Δίνω τα ίδια αλλά διαφορετικά, πως να το πω, αφιερώνω χρόνο αλλά όπως το χει ανάγκη η καθεμία. Πχ το μωρό του αρέσει Ντάντεμα μπανακι τραγουδάκι βόλτα γύρω γύρω να εξερευνήσει. 

Just now, anemoni1989 είπε:

Στο θεμα της στερησης, σε αυτη την  περίπτωση διαφωνώ και εγω... Το θεμα ειναι η μεγαλη να αποδεχτει το μωρο και οχι να της τν επιβαλλεις σαν μορφη τιμωρίας.. Θα μπορουσες οταν τν χτυπάει πχ να τα χωρισεις και να τς πεις οτι επειδη δεν παιζετε σωστά θα παιξετε χωρια. Πιστεύω καποια στιγμη θα το αποζητησει μονη τς... Σε εμας τουλάχιστον επιανε... Οποτε τ εκανε αυτο η μανα μ, ξεχναγαμε καυγαδες και αποζητουσαμε η μια την αλλη

Αυτά νομίζω θα πιάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Να θυμίσω πως η κόρη μου ειναι 3,5...και η μπεμπα μηνών.. Δεν έχουν τίποτα κοινό αυτή τη στιγμή.. Σταμάτησα να απειλώ από σηνερα κιόλας. Μόλις είδα τα σκούρα της αλλαξα θέμα. Φυσικά δεν σταματώ να της λέω πως είναι καλό να φερομαστς έτσι, καταλαβαίνω πως θέλεις να παίξεις και είναι μωρό ακόμα, πονάει κλαίει δεν είναι σωστό να της φέρεσαι έτσι κοκ. Τις πήρα και πήγαμε παιδική χαρά εκεί περάσαμε πολύ ωραία και γενικά όταν είμαι 100%εκει όλα πάνε πολύ καλύτερα. Περνάω μια φάση του παρελθόντος και την αποδέχομαι. Έχω ένα μωρακι που θέλει πια την προσοχή μου δεν είναι ένα βρςφακι που τη βγάζει στη κούνια. Ετοιμάζεται να μπουσουλησει κι έχω κι ένα άλλο μωράκι που έχει πισωγυρισει σε αυτό τον τομέα γιατί φοβάται. Πρέπει να τα ενισχύσω και τα δύο και ο μόνος τρόπος είναι η ευγένεια και η κατανόηση. Θυμώνω εκεί που ξέρω ότι δεν κρύβεται κάτι τέτοιο από πίσω. Σε άλλα πράγματα δηλαδή. Στο ότι δεν τρώμε στο σαλόνι. 

Ειναι πολύ καλό κορίτσι πάντως το παιδάκι μου και γενικά ακούει και είναι τρυφερή.. Εγώ εφταιγα σε όλο αυτό δεν το διαζειριζομουν σωστά. Το ταξίδι που πήγα μου καθάρισε το μυαλό, είχα χρόνο να σκεφτώ διότι έπεφταν ξερά από την κούραση κι εγώ είχα χρόνο να καθαρίσω το κεφάλι μου. Από εκείνες τις μέρες έχουν στρώσει τα πράγματα. Πάει και στο Σχολείο και ασχολείται και με τα δικά της. Σηνερα στις κουνιες μου έλεγε να πάρω την μπεμπα να την κάνω κούνια την σκέπασε να μην κρυώνει και της έδωσε νερακι..σημερα επίσης την τάισαμε μαζί. Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά ΠΆΛΙ ΑΠΟ ΤΞΝ ΏΡΑ ΠΟΥ ΕΓΏ ΆΛΛΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ, ΆΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ.... φτυστε λιγο και σε κάνα μήνα θα σας πω νέα...... 

Just now, anemoni1989 είπε:

Στο θεμα της στερησης, σε αυτη την  περίπτωση διαφωνώ και εγω... Το θεμα ειναι η μεγαλη να αποδεχτει το μωρο και οχι να της τν επιβαλλεις σαν μορφη τιμωρίας.. Θα μπορουσες οταν τν χτυπάει πχ να τα χωρισεις και να τς πεις οτι επειδη δεν παιζετε σωστά θα παιξετε χωρια. Πιστεύω καποια στιγμη θα το αποζητησει μονη τς... Σε εμας τουλάχιστον επιανε... Οποτε τ εκανε αυτο η μανα μ, ξεχναγαμε καυγαδες και αποζητουσαμε η μια την αλλη

Αυτά νομίζω θα πιάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Να θυμίσω πως η κόρη μου ειναι 3,5...και η μπεμπα μηνών.. Δεν έχουν τίποτα κοινό αυτή τη στιγμή.. Σταμάτησα να απειλώ από σηνερα κιόλας. Μόλις είδα τα σκούρα της αλλαξα θέμα. Φυσικά δεν σταματώ να της λέω πως είναι καλό να φερομαστς έτσι, καταλαβαίνω πως θέλεις να παίξεις και είναι μωρό ακόμα, πονάει κλαίει δεν είναι σωστό να της φέρεσαι έτσι κοκ. Τις πήρα και πήγαμε παιδική χαρά εκεί περάσαμε πολύ ωραία και γενικά όταν είμαι 100%εκει όλα πάνε πολύ καλύτερα. Περνάω μια φάση του παρελθόντος και την αποδέχομαι. Έχω ένα μωρακι που θέλει πια την προσοχή μου δεν είναι ένα βρςφακι που τη βγάζει στη κούνια. Ετοιμάζεται να μπουσουλησει κι έχω κι ένα άλλο μωράκι που έχει πισωγυρισει σε αυτό τον τομέα γιατί φοβάται. Πρέπει να τα ενισχύσω και τα δύο και ο μόνος τρόπος είναι η ευγένεια και η κατανόηση. Θυμώνω εκεί που ξέρω ότι δεν κρύβεται κάτι τέτοιο από πίσω. Σε άλλα πράγματα δηλαδή. Στο ότι δεν τρώμε στο σαλόνι. 

Ειναι πολύ καλό κορίτσι πάντως το παιδάκι μου και γενικά ακούει και είναι τρυφερή.. Εγώ εφταιγα σε όλο αυτό δεν το διαζειριζομουν σωστά. Το ταξίδι που πήγα μου καθάρισε το μυαλό, είχα χρόνο να σκεφτώ διότι έπεφταν ξερά από την κούραση κι εγώ είχα χρόνο να καθαρίσω το κεφάλι μου. Από εκείνες τις μέρες έχουν στρώσει τα πράγματα. Πάει και στο Σχολείο και ασχολείται και με τα δικά της. Σηνερα στις κουνιες μου έλεγε να πάρω την μπεμπα να την κάνω κούνια την σκέπασε να μην κρυώνει και της έδωσε νερακι..σημερα επίσης την τάισαμε μαζί. Εντάξει της έκανε και κάτι αγριαδες αλλά το πήρα στην πλάκα της έκανα εγώ την αγελάδα και της είπα ότι ζούμε σε φάρμα έλα τίγρη να κυνηγήσεις την αγελάδα, ξεχάστηκε αρχίσαμε να τρέχουμε γύρω από το καναπέ και αυτό ήταν. Δηλαδή κράτησε λίγο αυτή τη φορά. Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά ΠΆΛΙ ΑΠΟ ΤΞΝ ΏΡΑ ΠΟΥ ΕΓΏ ΆΛΛΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ, ΆΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ.... φτυστε λιγο και σε κάνα μήνα θα σας πω νέα...... 

Just now, ninaki80 είπε:

νομιζω οσο πιο πολυ ανχωνεσε για το πως να φερθεις τοσο περισσοτερο θα εχεις αντιδρασεις. φερσου φυσικα μην προσπαθεις να της δειξεις οτι τιποτα δεν.εχει αλλαξει θα ζηταει περισσοτερα. δωσε αυτα που μπορεις να δωσεις κ μην νιωθεις ενοχες. μην περιμενεις να ερθει κ να σου πει μαμα καταλαβαινω οτι το μωρο εχει αλλες αναγκες μωρο ειναι κ θα αντιδραει ακομα κ.στην εφηβεια για το πως φερεσε σε αυτη κ στο αδερφακι της(πιστεψε με θα δεις ακομα κ 16 χρονων να ειναι θα σου λεει γιατι αφησες τον αδερφο μου ν παει εκει κ μενα δεν με αφησες.). το στοιχημα ειναι να φερεσε φυσικα χωρις ενοχες κ απλα να δειχνεις την.αγαπη κ.την φροντιδα σου οπως πριν. τα ιδια ορια τις ιδιες απαγορευσεις κ τα ιδια μη. 

Έχεις δίκιο. Προφανώς και αγχώνομαι, να σας θυμίσω μεγάλωσα χωρίς αδέρφια δεν Ειχα τέτοια θέματα δεν ξέρω πως ειναξ να έχεις αδέρφια, με βοηθάει να ακούω ιστορίες. Εγώ τους μόνους καυγάδες που είχα ήταν με τις φίλες μου που δε μέναμε μαζί κιόλας και με πολλές χάθηκα. Γιαυτό το άγχος μου ενώ έτσι όπως τα βλέπω σιγά σιγά όλα είναι φυσιολογικά και πιστεύω θα περάσει.. Γενικά προσπαθώ να κρατώ ηρεμία στο σπίτι, καλή διατροφή σωστό ύπνο πολλή κουβέντα δε γιβεται όμως όλα να πηγαίνουν ρολόι. Και είναι και ήρεμα τα παιδιά μου γενικά, όλοι μας το λένε πως έχω πολύ καλά ηρεμα παιδιά και παίζει ρόλο κι εμείς που είμαστε αγαπημένοι και μιλάμε. Βγαίνουμε έξω και έχω μια μικρή κυρία, με ακούει και φερεται ώριμα για την ηλικία της. Η δασκάλα της την λατρεύει. Κι εκείνη το ίδιο. Έφερε αναστάτωση το μωράκι και είναι λογικό, ακούγεται άσχημο αλλά είναι η πραγματικότητα. Πιστεύω θέλει τον χρόνο της και την αγάπη μου και όλα θα πάνε καλά και θα ησυχάσει. Κάπως έτσι τα σκέφτηκα και νιώθω πιο ήρεμη.. 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαρτίου,2019 by Nefeli2014

[anemoni1989]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Πολύ καλά τα λες κι αυτό κάνω κι εγώ. Δηλαδή οπότε βρίσκω ευκαιρία ασχολούμαι πολύ με το μωρό αλλά και με τη μεγάλη μπροστά. Της λέω πχ τώρα παίξαμε και θα περίμενεις να παίξω και με την μπεμπα μας αν δε θέλει και εκείνη να παίξει μαζί μας δηλαδή. Και γενικά τα κάνω αυτά. Τώρα που γύρισα η μεγάλη κοιμόταν κι εγώ βρήκα ευκαιρία που το μωρό ήταν ξυπνιο να κάνουμε τα δικά μας. Αλλά δεν τη βάζω δεύτερη. Δίνω τα ίδια αλλά διαφορετικά, πως να το πω, αφιερώνω χρόνο αλλά όπως το χει ανάγκη η καθεμία. Πχ το μωρό του αρέσει Ντάντεμα μπανακι τραγουδάκι βόλτα γύρω γύρω να εξερευνήσει. 

Αυτά νομίζω θα πιάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Να θυμίσω πως η κόρη μου ειναι 3,5...και η μπεμπα μηνών.. Δεν έχουν τίποτα κοινό αυτή τη στιγμή.. Σταμάτησα να απειλώ από σηνερα κιόλας. Μόλις είδα τα σκούρα της αλλαξα θέμα. Φυσικά δεν σταματώ να της λέω πως είναι καλό να φερομαστς έτσι, καταλαβαίνω πως θέλεις να παίξεις και είναι μωρό ακόμα, πονάει κλαίει δεν είναι σωστό να της φέρεσαι έτσι κοκ. Τις πήρα και πήγαμε παιδική χαρά εκεί περάσαμε πολύ ωραία και γενικά όταν είμαι 100%εκει όλα πάνε πολύ καλύτερα. Περνάω μια φάση του παρελθόντος και την αποδέχομαι. Έχω ένα μωρακι που θέλει πια την προσοχή μου δεν είναι ένα βρςφακι που τη βγάζει στη κούνια. Ετοιμάζεται να μπουσουλησει κι έχω κι ένα άλλο μωράκι που έχει πισωγυρισει σε αυτό τον τομέα γιατί φοβάται. Πρέπει να τα ενισχύσω και τα δύο και ο μόνος τρόπος είναι η ευγένεια και η κατανόηση. Θυμώνω εκεί που ξέρω ότι δεν κρύβεται κάτι τέτοιο από πίσω. Σε άλλα πράγματα δηλαδή. Στο ότι δεν τρώμε στο σαλόνι. 

Ειναι πολύ καλό κορίτσι πάντως το παιδάκι μου και γενικά ακούει και είναι τρυφερή.. Εγώ εφταιγα σε όλο αυτό δεν το διαζειριζομουν σωστά. Το ταξίδι που πήγα μου καθάρισε το μυαλό, είχα χρόνο να σκεφτώ διότι έπεφταν ξερά από την κούραση κι εγώ είχα χρόνο να καθαρίσω το κεφάλι μου. Από εκείνες τις μέρες έχουν στρώσει τα πράγματα. Πάει και στο Σχολείο και ασχολείται και με τα δικά της. Σηνερα στις κουνιες μου έλεγε να πάρω την μπεμπα να την κάνω κούνια την σκέπασε να μην κρυώνει και της έδωσε νερακι..σημερα επίσης την τάισαμε μαζί. Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά ΠΆΛΙ ΑΠΟ ΤΞΝ ΏΡΑ ΠΟΥ ΕΓΏ ΆΛΛΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ, ΆΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ.... φτυστε λιγο και σε κάνα μήνα θα σας πω νέα...... 

Αυτά νομίζω θα πιάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Να θυμίσω πως η κόρη μου ειναι 3,5...και η μπεμπα μηνών.. Δεν έχουν τίποτα κοινό αυτή τη στιγμή.. Σταμάτησα να απειλώ από σηνερα κιόλας. Μόλις είδα τα σκούρα της αλλαξα θέμα. Φυσικά δεν σταματώ να της λέω πως είναι καλό να φερομαστς έτσι, καταλαβαίνω πως θέλεις να παίξεις και είναι μωρό ακόμα, πονάει κλαίει δεν είναι σωστό να της φέρεσαι έτσι κοκ. Τις πήρα και πήγαμε παιδική χαρά εκεί περάσαμε πολύ ωραία και γενικά όταν είμαι 100%εκει όλα πάνε πολύ καλύτερα. Περνάω μια φάση του παρελθόντος και την αποδέχομαι. Έχω ένα μωρακι που θέλει πια την προσοχή μου δεν είναι ένα βρςφακι που τη βγάζει στη κούνια. Ετοιμάζεται να μπουσουλησει κι έχω κι ένα άλλο μωράκι που έχει πισωγυρισει σε αυτό τον τομέα γιατί φοβάται. Πρέπει να τα ενισχύσω και τα δύο και ο μόνος τρόπος είναι η ευγένεια και η κατανόηση. Θυμώνω εκεί που ξέρω ότι δεν κρύβεται κάτι τέτοιο από πίσω. Σε άλλα πράγματα δηλαδή. Στο ότι δεν τρώμε στο σαλόνι. 

Ειναι πολύ καλό κορίτσι πάντως το παιδάκι μου και γενικά ακούει και είναι τρυφερή.. Εγώ εφταιγα σε όλο αυτό δεν το διαζειριζομουν σωστά. Το ταξίδι που πήγα μου καθάρισε το μυαλό, είχα χρόνο να σκεφτώ διότι έπεφταν ξερά από την κούραση κι εγώ είχα χρόνο να καθαρίσω το κεφάλι μου. Από εκείνες τις μέρες έχουν στρώσει τα πράγματα. Πάει και στο Σχολείο και ασχολείται και με τα δικά της. Σηνερα στις κουνιες μου έλεγε να πάρω την μπεμπα να την κάνω κούνια την σκέπασε να μην κρυώνει και της έδωσε νερακι..σημερα επίσης την τάισαμε μαζί. Εντάξει της έκανε και κάτι αγριαδες αλλά το πήρα στην πλάκα της έκανα εγώ την αγελάδα και της είπα ότι ζούμε σε φάρμα έλα τίγρη να κυνηγήσεις την αγελάδα, ξεχάστηκε αρχίσαμε να τρέχουμε γύρω από το καναπέ και αυτό ήταν. Δηλαδή κράτησε λίγο αυτή τη φορά. Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά ΠΆΛΙ ΑΠΟ ΤΞΝ ΏΡΑ ΠΟΥ ΕΓΏ ΆΛΛΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ, ΆΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ.... φτυστε λιγο και σε κάνα μήνα θα σας πω νέα...... 

Έχεις δίκιο. Προφανώς και αγχώνομαι, να σας θυμίσω μεγάλωσα χωρίς αδέρφια δεν Ειχα τέτοια θέματα δεν ξέρω πως ειναξ να έχεις αδέρφια, με βοηθάει να ακούω ιστορίες. Εγώ τους μόνους καυγάδες που είχα ήταν με τις φίλες μου που δε μέναμε μαζί κιόλας και με πολλές χάθηκα. Γιαυτό το άγχος μου ενώ έτσι όπως τα βλέπω σιγά σιγά όλα είναι φυσιολογικά και πιστεύω θα περάσει.. Γενικά προσπαθώ να κρατώ ηρεμία στο σπίτι, καλή διατροφή σωστό ύπνο πολλή κουβέντα δε γιβεται όμως όλα να πηγαίνουν ρολόι. Και είναι και ήρεμα τα παιδιά μου γενικά, όλοι μας το λένε πως έχω πολύ καλά ηρεμα παιδιά και παίζει ρόλο κι εμείς που είμαστε αγαπημένοι και μιλάμε. Βγαίνουμε έξω και έχω μια μικρή κυρία, με ακούει και φερεται ώριμα για την ηλικία της. Η δασκάλα της την λατρεύει. Κι εκείνη το ίδιο. Έφερε αναστάτωση το μωράκι και είναι λογικό, ακούγεται άσχημο αλλά είναι η πραγματικότητα. Πιστεύω θέλει τον χρόνο της και την αγάπη μου και όλα θα πάνε καλά και θα ησυχάσει. Κάπως έτσι τα σκέφτηκα και νιώθω πιο ήρεμη.. 

Νομιζω πως εισαι σε πολύ καλό δρόμο από μονη σου!!!! :) 

[ninaki80]

1 hour ago, Nefeli2014 είπε:

Πολύ καλά τα λες κι αυτό κάνω κι εγώ. Δηλαδή οπότε βρίσκω ευκαιρία ασχολούμαι πολύ με το μωρό αλλά και με τη μεγάλη μπροστά. Της λέω πχ τώρα παίξαμε και θα περίμενεις να παίξω και με την μπεμπα μας αν δε θέλει και εκείνη να παίξει μαζί μας δηλαδή. Και γενικά τα κάνω αυτά. Τώρα που γύρισα η μεγάλη κοιμόταν κι εγώ βρήκα ευκαιρία που το μωρό ήταν ξυπνιο να κάνουμε τα δικά μας. Αλλά δεν τη βάζω δεύτερη. Δίνω τα ίδια αλλά διαφορετικά, πως να το πω, αφιερώνω χρόνο αλλά όπως το χει ανάγκη η καθεμία. Πχ το μωρό του αρέσει Ντάντεμα μπανακι τραγουδάκι βόλτα γύρω γύρω να εξερευνήσει. 

Αυτά νομίζω θα πιάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Να θυμίσω πως η κόρη μου ειναι 3,5...και η μπεμπα μηνών.. Δεν έχουν τίποτα κοινό αυτή τη στιγμή.. Σταμάτησα να απειλώ από σηνερα κιόλας. Μόλις είδα τα σκούρα της αλλαξα θέμα. Φυσικά δεν σταματώ να της λέω πως είναι καλό να φερομαστς έτσι, καταλαβαίνω πως θέλεις να παίξεις και είναι μωρό ακόμα, πονάει κλαίει δεν είναι σωστό να της φέρεσαι έτσι κοκ. Τις πήρα και πήγαμε παιδική χαρά εκεί περάσαμε πολύ ωραία και γενικά όταν είμαι 100%εκει όλα πάνε πολύ καλύτερα. Περνάω μια φάση του παρελθόντος και την αποδέχομαι. Έχω ένα μωρακι που θέλει πια την προσοχή μου δεν είναι ένα βρςφακι που τη βγάζει στη κούνια. Ετοιμάζεται να μπουσουλησει κι έχω κι ένα άλλο μωράκι που έχει πισωγυρισει σε αυτό τον τομέα γιατί φοβάται. Πρέπει να τα ενισχύσω και τα δύο και ο μόνος τρόπος είναι η ευγένεια και η κατανόηση. Θυμώνω εκεί που ξέρω ότι δεν κρύβεται κάτι τέτοιο από πίσω. Σε άλλα πράγματα δηλαδή. Στο ότι δεν τρώμε στο σαλόνι. 

Ειναι πολύ καλό κορίτσι πάντως το παιδάκι μου και γενικά ακούει και είναι τρυφερή.. Εγώ εφταιγα σε όλο αυτό δεν το διαζειριζομουν σωστά. Το ταξίδι που πήγα μου καθάρισε το μυαλό, είχα χρόνο να σκεφτώ διότι έπεφταν ξερά από την κούραση κι εγώ είχα χρόνο να καθαρίσω το κεφάλι μου. Από εκείνες τις μέρες έχουν στρώσει τα πράγματα. Πάει και στο Σχολείο και ασχολείται και με τα δικά της. Σηνερα στις κουνιες μου έλεγε να πάρω την μπεμπα να την κάνω κούνια την σκέπασε να μην κρυώνει και της έδωσε νερακι..σημερα επίσης την τάισαμε μαζί. Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά ΠΆΛΙ ΑΠΟ ΤΞΝ ΏΡΑ ΠΟΥ ΕΓΏ ΆΛΛΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ, ΆΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ.... φτυστε λιγο και σε κάνα μήνα θα σας πω νέα...... 

Αυτά νομίζω θα πιάσουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Να θυμίσω πως η κόρη μου ειναι 3,5...και η μπεμπα μηνών.. Δεν έχουν τίποτα κοινό αυτή τη στιγμή.. Σταμάτησα να απειλώ από σηνερα κιόλας. Μόλις είδα τα σκούρα της αλλαξα θέμα. Φυσικά δεν σταματώ να της λέω πως είναι καλό να φερομαστς έτσι, καταλαβαίνω πως θέλεις να παίξεις και είναι μωρό ακόμα, πονάει κλαίει δεν είναι σωστό να της φέρεσαι έτσι κοκ. Τις πήρα και πήγαμε παιδική χαρά εκεί περάσαμε πολύ ωραία και γενικά όταν είμαι 100%εκει όλα πάνε πολύ καλύτερα. Περνάω μια φάση του παρελθόντος και την αποδέχομαι. Έχω ένα μωρακι που θέλει πια την προσοχή μου δεν είναι ένα βρςφακι που τη βγάζει στη κούνια. Ετοιμάζεται να μπουσουλησει κι έχω κι ένα άλλο μωράκι που έχει πισωγυρισει σε αυτό τον τομέα γιατί φοβάται. Πρέπει να τα ενισχύσω και τα δύο και ο μόνος τρόπος είναι η ευγένεια και η κατανόηση. Θυμώνω εκεί που ξέρω ότι δεν κρύβεται κάτι τέτοιο από πίσω. Σε άλλα πράγματα δηλαδή. Στο ότι δεν τρώμε στο σαλόνι. 

Ειναι πολύ καλό κορίτσι πάντως το παιδάκι μου και γενικά ακούει και είναι τρυφερή.. Εγώ εφταιγα σε όλο αυτό δεν το διαζειριζομουν σωστά. Το ταξίδι που πήγα μου καθάρισε το μυαλό, είχα χρόνο να σκεφτώ διότι έπεφταν ξερά από την κούραση κι εγώ είχα χρόνο να καθαρίσω το κεφάλι μου. Από εκείνες τις μέρες έχουν στρώσει τα πράγματα. Πάει και στο Σχολείο και ασχολείται και με τα δικά της. Σηνερα στις κουνιες μου έλεγε να πάρω την μπεμπα να την κάνω κούνια την σκέπασε να μην κρυώνει και της έδωσε νερακι..σημερα επίσης την τάισαμε μαζί. Εντάξει της έκανε και κάτι αγριαδες αλλά το πήρα στην πλάκα της έκανα εγώ την αγελάδα και της είπα ότι ζούμε σε φάρμα έλα τίγρη να κυνηγήσεις την αγελάδα, ξεχάστηκε αρχίσαμε να τρέχουμε γύρω από το καναπέ και αυτό ήταν. Δηλαδή κράτησε λίγο αυτή τη φορά. Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά ΠΆΛΙ ΑΠΟ ΤΞΝ ΏΡΑ ΠΟΥ ΕΓΏ ΆΛΛΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ, ΆΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ.... φτυστε λιγο και σε κάνα μήνα θα σας πω νέα...... 

Έχεις δίκιο. Προφανώς και αγχώνομαι, να σας θυμίσω μεγάλωσα χωρίς αδέρφια δεν Ειχα τέτοια θέματα δεν ξέρω πως ειναξ να έχεις αδέρφια, με βοηθάει να ακούω ιστορίες. Εγώ τους μόνους καυγάδες που είχα ήταν με τις φίλες μου που δε μέναμε μαζί κιόλας και με πολλές χάθηκα. Γιαυτό το άγχος μου ενώ έτσι όπως τα βλέπω σιγά σιγά όλα είναι φυσιολογικά και πιστεύω θα περάσει.. Γενικά προσπαθώ να κρατώ ηρεμία στο σπίτι, καλή διατροφή σωστό ύπνο πολλή κουβέντα δε γιβεται όμως όλα να πηγαίνουν ρολόι. Και είναι και ήρεμα τα παιδιά μου γενικά, όλοι μας το λένε πως έχω πολύ καλά ηρεμα παιδιά και παίζει ρόλο κι εμείς που είμαστε αγαπημένοι και μιλάμε. Βγαίνουμε έξω και έχω μια μικρή κυρία, με ακούει και φερεται ώριμα για την ηλικία της. Η δασκάλα της την λατρεύει. Κι εκείνη το ίδιο. Έφερε αναστάτωση το μωράκι και είναι λογικό, ακούγεται άσχημο αλλά είναι η πραγματικότητα. Πιστεύω θέλει τον χρόνο της και την αγάπη μου και όλα θα πάνε καλά και θα ησυχάσει. Κάπως έτσι τα σκέφτηκα και νιώθω πιο ήρεμη.. 

τα πας πολυ καλα νομιζω δεν χρειαζετε να ανησυχεις το ενστικτο σου σε οδηγει μια χαρα. η μικρη θα μαθει κ με τις νεες συνθηκες να συνεργαζετε ενταξει ζηλιες παντα θα υπαρχουν αλλα ολα σε λογικα πλαισια. 

[Έσπερος]

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Noμίζω ότι έτσι κι αλλιώς, οι τιμωρίες είναι συνέπειες, στα πλαίσια της κοινής λογικής. Και το "είμαι έξω φρενών με τη συμπεριφορά σου, γι αυτό δεν πρόκειται να πάω πια να σου πάρω παγωτό" είναι μία λογική συνέπεια, όχι μία άσχετη τιμωρία. Δεν χρειάζεται να υπάρχει μέσα η προσπάθεια να "δικαιολογήσουμε" ή να "γλυκάνουμε" την συνέπεια/τιμωρία, νομίζω ότι ίσα ίσα δεν προετοιμάζεται καθόλου έτσι το παιδί για τη ζωή εκτός σπιτιού. Τα άλλα παιδάκια π.χ. είναι πολύ σκληρά, δε θα "γλυκάνουν" τίποτα, και το να υπάρχει απόλυτη ανοχή στο σπίτι, απλά δημιουργεί ένα παιδί που δεν ξέρει πώς είναι το να ζει εκτός σπιτιού. Στο παράδειγμα των αδερφών, αν το παιδάκι χτυπήσει το αδερφάκι, δε θα έχει συνέπεια; Και αν το κάνει μετά και σε ένα συμμαθητή; Θα πέσει από τα σύννεφα που ή θα εισπράξει ως απάντηση ένα χαστούκι πίσω από το συμμαθητή ή θα τιμωρηθεί από τη δασκάλα; Το δε αδερφάκι που από μωρό βλέπει ότι είναι έρμαιο στην εξουσία του μεγάλου, τι μαθαίνει τελικά;

¨Οχι εγώ δεν μιλάω για δικαιολόγηση της τιμωρίας. Αλλά για μια λογική ακολουθία και αιτιολογία ώστε το παιδί να καταλαβαίνει ότι αυτά που κάνει έχουν αντίκτυπο είτε σε συναισθήματα είτε σε πρακτικά θέματα. Το είμαι έξω φρενών κλπ νομίζω ότι για περιπτώσεις ενός νηπίου που ζηλεύει το αδερφ΄και του και αντιδρά, δεν θα βοηθούσε πολύ, μάλλον το αίσθημα της απόρριψης θα ενέτεινε. Για μεγαλύτερα παιδιά, με άλλη δυνατότητα κατανόησης και  επικοινωνίας, θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα. Εξάλλου η απουσία τιμωρίας δεν σημαίνει απόλυτη ανοχή. Η τιμωρία καμιά φορά μπορεί να είναι και ο εύκολος δρόμος, την επιβάλλεις, αν πιάσει ησύχασες. Αν δεν πιάσει όμως, είσια πάλι στο μηδέν. Και μη τη συζήτηση και τις συνέπειες και όλα αυτά με τα οποία προσπαθείς να πετύχεις τη ρύθμιση των συναισθημάτων και τον αυτοέλεγχο, θα πρέπει να αφιερώνεις διαρκώς χρόνο και να είσαι σε ετοιμότητα. Δεν λέμε να λες στο παιδί ότι εντάξει δεν πειράζει απλώς να μην το ξανακάνει. Αυτό προφανώς δείχνει ανοχή και αδιαφορία. Και δεν μιλάμε και για ένα 6χρονο που τσακώνεται με το 4χρονο και πέφτει ξύλο. Λέμε για ένα 2-3χρονο που ζηλεύει το βρέφος. Εκεί δεν είναι κάπως και δική μας ευθύνη πρώτα πρώτα να μην προκύψει μια βίαιη συμπεριφορά, να την προλάβουμε; Πόσο μόνα τους θα είναι δυο μικρά αυτής της ηλικίας που να μην μπορούμε να αντιδράσουμε αν δούμε μια βίαιη διάθεση; Εδώ αν είναι ένα παιδί μόνο στα 2 και στα 3 είναι αμφίβολο ότι θα μείνει για ώρα κάπου μόνο του χωρίς κάποιον ενήλικα κοντά του, θα μείνουν τα δύο μωρά; Το πλαίσιο του σχολείου επίσης είναι άλλο. Εκεί προσωπικά δεν συμφωνώ με όσους θεωρούν απαράδεκτο το καρεκλάκι σκέψης. Γιατί είναι περισσότερα παιδιά, δεν έχουν μάθει όλα με την ίδια μέθοδο πειθαρχίας σπίτι του, δεν υπάρχει χρόνος και χώρος να απομακρυνθεί κια να συζητήσει ήρεμα ο "δράστης", αναγκαστικά θα χρειαστεί μια μέθοδος κοινή για όλους, αρκεί να μην γίνεται κατάχρησή της για ανοησίες και φυσιολογικές συμπεριφορές για αυτές τις ηλικίες. 

6 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Μηπως επομενως πρέπει να αναθεωρησουμε τις αποψεις μας και να δούμε τι δεν παει σωστα??? Πως οι παλαιοτεροι νε τοσο λαθος τροπους διαπαιδαγωγησης ζουσαν σε μια κοινωνια με αρχες και ηθικες αξιες και εμεις οι νεοι, μοντερνοι κλπ εχουμε καταντησει μια κοινωνια "για τα μπαζα", ζουγκλα??? Μηπως σ προσπάθεια μας να δωσουμε καποιες ελευθεριες και δικαιωματα στα μικρα παιδια, υπερβαλαμε και δημιουργησαμε μικρους εγωιστες που δεν σεβονται τιποτα και επομενως οταν μεγαλωνουν δεν μπορουν να σταθουν πουθενα και τα κανουν μανταρα??? (βασικα αυτο παει σ γενια των γονιων μας, εμει;  τωρα μεγαλωνουμε τα παιδιά μας) 

Τα περισσότερα  παραδείγματα που έχω απο 30ρηδες ζουνε πχ με τς γονεις τς ακομα ή ακομα και αν καναν οικογένεια στηριζονται σ παπουδες οικονομικα... Λυπαμαι που τ λεω, αλλα κατεμε η πλειοψηφία αποκλειεται να ειναι τοσο απελπισμενι και να μη βρισκουν αλλη λυση... Απλα ετσι εχουν μαθει, να τα εχουν ολα ετοιμα... Οι πιο πολλοί πχ γκρινιαζουν για την οικονομικη τς κατασταση, αλλα και νοβα εχουν καο το τελευταίο iphone, και τα σουβλακια και τις πιτσες παραγγελνουν, αλλα η ΔΕΗ και το δανειο μενουν απληρωτα και για ολα φταινε οι πολιτικοι... Πως λοιπον αυτος ο κακομαθημενος ενηλικας θα μεγαλωσει σωστα ενα παιδι και θα του μαθει να κανει σωστη διαχείριση πχ ή θα του περασει αρχες και αξιες?? Προσωπικά πιστεύω πως δεν θα το κανρι, αντίθετα θα μεγαλωσει μια ακομα πιο κακομαθημενη βερσιον του εαυτου του... 

Όμως οι 30ρηδες που λες μεγάλωσαν γενικά με αυστηρή ανατροφή. Και τα παιδιά του σήμερα που λες ότι δεν έχουν όρια, είνια παιδιά αυτών των 30ρηδων και των 40ρηδων που μεγάλωσαν με αρχές και τιμωρίες και πειθαρχία. Άρα κάπου κάτι πήγε στραβά και σε αυτούς! Κρίνοντας πάντως και από τους γονείς μου που μας μεγάλωσαν αυστηρά, βλέπω ότι τώρα μας αντιμετωπίζουν τελείως σαν παιδιά ενώ όταν ήμασταν παιδιά μας αντιμετώπιζαν σαν ενήλικες. Όταν δλδ ήμασταν μικρά και προείχαν κάποιες υποχρεώσεις (δικές τους συνήθως), ΄ηταν αδιάφορο αν θα χάναμε μια ευχάριστη δραστηριότητα. Ή όσες αγορές κάναμε ήταν αυστηρά από τα χρήματα που μας έδιναν για δώρα, εκτός από αυτά που έκριναν οι γονείς μας ότι ήταν αναγκαίο να αγοράσουν οι ίδιοι. Τώρα όμως, η μητέρα μου θεωρεί τραγικό το ότι δεν έχω καμία βοήθεια για να αφήσω το παιδί για να πάω κάπου να διασκεδάσω ή να κάνω τα χόμπι μου, ή θα ήταν πρόθυμη να δώσει χρήματα για οπιαδήποτε βλακεία μας έρθει στο κεφάλι για την οποία δεν φτάνει ο μισθός μας. 

 

Γενικά συμφωνώ στο ότι οι δικές μας γενιές μεγάλωσαν με μεγαλύτερη αίσθηση του σεβασμού στο δημόσιο χώρο, ήταν πολύ λιγότερα πράγματα αποδεκτά από ένα παιδάκι σε χώρους με ενήλικες απ' όσο είναι τώρα. Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό γινόταν από ειλικρινή σεβασμό ή απλά και μόνο από καθωσπρεπεισμό όμως, και σίγουρα έγινε και εις βάρος των δικών μας αναγκών, γιατί δεν νομίζω ότι τότε μας υπολόγιζαν αν θα κουραστούμε ή θα βαρθούμε ή αν ένα μέρος δεν μας ταιριάζει, απλώς ήξεραν ότι φοβόμαστε να αντιδράσουμε. Τώρα όμως διαβάζω σε μπλογκ κ σε ομάδες μια ακρότητα της άλλης πλευράς, ότι ουσιαστικά όποιος ενοχλείται από φασαρία ή παιδάκια που τρέχουν ποάνω κάτω και φωνάζουν και σπρώχνουν σε ένα μέρος, είναι ένας κομπλεξικός μισάνθρωπος. Είναι κι αυτό κάπου μια υπερβολή. Σε μια ταβέρνα ένα μεσημέρι έχουν όλοι δικαίωμα να ηρεμήσουν και να χαλαρώσουν. Σαφώς και τα παιδάκια θα ακουστούν και θα τριγυρίσουν για να παίξουν, αλλά είναι ευθύνη του γονιού να φροντίσει να μην κυνηγιούνται ανάμεσα στα τραπέζια των άλλων ανθρώπων και να παρασύρουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Και φυσικά οι χώροι είναι για όλους, αλλά είναι και ευθ΄λυνη του γονιού να διαλέξει μέρη που ταιριάζουν στο παιδί του. 

[kotsifikos]

13 hours ago, Fenia27 said:

 

Να τον χαιρεσαι! 

 

Δεν ειναι ο οποιοσδηποτε. Ειναι η μαμα, ο μπαμπας απο το παιδι που εκεινος χτυπησε/ενοχλησε. Το παιδι σου απο την στιγμη που χτυπησει καποιον αλλο, η πραξη απο μονη της δεν δινει το δικαιωμα στην αλλη πλευρα να ζητησει το λογο?

 

Δηλαδη θελεις να ξερει το παιδι σου οτι ακομη και αν ενοχλησει καποιο αλλο παιδι (στην ηλικια των 8, 10,14) οτι ο γονιος αυτου του παιδιου δεν εχει το δικαιωμα να του πει γιατι το εκανες αυτο? ακομη και οταν ο αλλος γονιος ειναι μπροστα και εσυ δεν εισαι? Δεχομαι την αποψη σου και την σεβομαι. Αυτα τα γραφω πιο πολυ σαν τροφη για σκεψη και οχι για αντιπαραθεση/κριτικη.

 

Αυτο που με προβληματιζει σε πολλα μεγαλυτερα παιδια (οχι σε τριχρονα και τετραχρονα το ξαναλεω) ειναι οτι εχουν τοσο μα τοσο μεγαλο θρασος και αυτοπεποιθηση που ακομη και μπροστα στον γονεα θα χτυπησουν και θα κοροιδεψουν. Δεν εχουν ουτε τον στοιχειωδη σεβασμο στο προσωπο ενος ενηλικα/μαμας/ μπαμπα ποσο μαλλον σε ενα μικροτερο /συνομηλικο παιδι. Αυτο απο που ξεκιναει? Δεν ξεκιναει απο τους γονεις τους?

 

Βλεπω πολλους γονεις οταν τους φωναζουν για να μαζεψουν τα παιδια τους που συμπεριφερονται ασχημα, να ερχονται οι ιδιοι με τον αερα "τι ειπες οτι εκανε το παιδι μου?" τον αερα του "νταη". Ναι μαλωνουν το παιδι τους αλλα ταυτοχρονα θα αγριοκοιταξουν και τον αλλο γονεα που τους φωναξε. Δεν ξερω αν ολο αυτο το "δεν επιτρεπω σε κανεναν να κανει παρατηρηση στο παιδι μου" γυρνει μπουμερανγκ στο τελος.

 

Εξαλλου καθε παρατηρηση οταν γινεται σε ευγενικα πλαισια γιατι να ενοχλει τοσο?

Ειναι θεμα εγωισμου του γονεα?

 

 

 

κατάλαβα τι εννοείς, εγώ όμως μιλάω για την ηλικία που είναι τώρα το παιδί μου, θέλω να πιστεύω πως στα 8,10,14 θα έχουμε δουλέψει αρκετά την εσυναίσθηση και δεν θα είναι επιθετικός σε άλλα παιδιά, ίσα ίσα θα μάθει να σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του (κάτι το οποίο κάνουμε από τώρα που είναι μικρός) οπότε δεν θα χρειαστεί να λογοδοτήσω σε άλους γονείς για την συμπεριφορά του. Αν χρειαστεί στο μέλλον να γίνει εννοείται πως θα το κάνει, αν κάποιοα στιγμή  η συμπεριφορά του είναι λάθος στους γύρω του φυσικά και θα υποστεί συνέπειες, απλά δεν θέλω το παιδί μου να γίνει αυτό που ήμουν εγώ παλαιότερα, που οι γονείς μου με έμαθαν να σέβομαι τους γύρω επειδή ήταν μεγαλύτεροι, επειδή ''έπρεπε'', και έπρεπε σε κάθε παρατήρηση του κάθε τυχαίου εγώ να σκύβω το κεφάλι και να προσπαθώ να σκεφτώ τι έχω κάνει λάθος.

Ένα παιδί παίρνει πολλά από το περιβάλλον που ζει, γίνεται ο καθρέφτης μας, ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα σπίτι που ο σεβασμός είναι κυρίαρχο στοιχείο δύσκολα θα γίνει νταής, όχι ότι αποκλείται, όμως έχει πολύ λιγότερες πιθανότητες από ένα άλλο που μεγαλώνει σε διαφορετικό περιβάλλον.

 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαρτίου,2019 by kotsifikos

[marakiz]

7 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

ΠΆΛΙ ΑΠΟ ΤΞΝ ΏΡΑ ΠΟΥ ΕΓΏ ΆΛΛΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ, ΆΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ....

Δεν έχω ακόμα δεύτερο παιδί, αλλά αυτό που λες είναι τεράστια αλήθεια.. Η συμπεριφορά του γιου μου είναι στο 99% αντανάκλαση της δικης μου συμπεριφοράς. Όποτε μα όποτε εγώ δεν ήμουν καλα, νεύρα κούραση κλπ άλλαζε κι ο μικρός. Όσες φορές η υπομονή μου είναι αυτή που αναλογει στην ηλικια του, τα πράγματα είναι χιλιες φορές καλύτερα. 

 

Είσαι γλυκιά  και τρυφερή μαμά, φαίνεται από αυτά που γράφεις. Είναι λογικά όλα αυτά που συμβαίνουν, θα ήταν απιθανο να μη ζηλεύει, να μην διαταραχτούν οι ισορροπίες, να μην εισαι κουρασμενη προσπαθώντας να τα προλάβεις όλα, να είναι δύσκολα για ολους σας μέχρι τελικά να λειτουργείτε καλύτερα συνολικά ως οικογένεια. Είναι ΑΠΟΛΥΤΑ φυσιολογικά όλα αυτά. Μια χαρά τα πας, όσο περνάει ο καιρός όλα θα είναι πολυ καλύτερα.

 

 

[kotsifikos]

@Nefeli2014 έχεις χίλια δίκια, η δική μας συμπεριφορά καθοδηγεί και την συμπεριφορά των παιδιών μας σε αυτή την ηλικία! Το έχω προσέξει και εγώ πως όσο είμαι ήρεμη είναι και εκείνος, τις ημέρες που δεν έχω πολύ υπομονή είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Θα βρείτε τις ισορροπίες σας, μην είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου, χαλάρωσε και εσύ λίγο. Η ημέρα σου πλέον με δύο παιδιά είναι ιδιαίτερα απαιτητική οπότε πρέπει και εσύ να είσαι ήρεμη όσο μπορείς για να ανταπεξέλθεις!

Λες πως έχεις μία κυρία δίπλα σου, το ζητούμενο όμως είναι να αφήσουμε τα παιδιά μας να είναι παιδιά, δεν χρειάζεται να είναι πάντα σε όλα της κυρία, αρκεί να είναι όπως αρμόζει σε ένα παιδί στα 3 1/2, δεν χρειάζεται να είναι πιο ώριμη  η συμπεριφορά της σε σχέση με την ηλικία της...άλλωστε μία φορά είναι παιδιά. Προς θεού μην με παρεξηγήσεις, σου τα λέω και τα ακούω εγώ καθώς έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να ζητάω περισσότερα από το παιδί μου επειδή απλά είναι πιο ώριμος, και δεν πρέπει γιατί σκέψου πως είναι πολύ μικρά ακόμα...μην ξεχνάμε πως είναι απλά παιδιά. Νευριάζα πχ που δεν άκουγε κάτι από την πρώτη φορά και το άκουγε την 10η-20η-30η, και μετά αναρωτιόμουν  πιο παιδί σε αυτή την ηλικία κάνει ότι του πουν την ώρα που το λένε?? Όταν λοιπόν άρχισα να αποδέχομαι το γεγονός πως είναι παιδί και πως αυτό είναι λογικά πολλά από αυτά που κάνει είχα περισσότερη υπομονή και κατανόηση σε ότι έκανε.

Επεξεργάστηκαν 28 Μαρτίου,2019 by kotsifikos

[erin0000]

16 ώρες πρίν, Fenia27 είπε:

 

Αυτο που με προβληματιζει σε πολλα μεγαλυτερα παιδια (οχι σε τριχρονα και τετραχρονα το ξαναλεω) ειναι οτι εχουν τοσο μα τοσο μεγαλο θρασος και αυτοπεποιθηση που ακομη και μπροστα στον γονεα θα χτυπησουν και θα κοροιδεψουν. Δεν εχουν ουτε τον στοιχειωδη σεβασμο στο προσωπο ενος ενηλικα/μαμας/ μπαμπα ποσο μαλλον σε ενα μικροτερο /συνομηλικο παιδι. Αυτο απο που ξεκιναει? Δεν ξεκιναει απο τους γονεις τους?

 

 

 

Εμένα κάτι τέτοιες περιπτώσεις με σοκάρουν. Που βλέπεις παιδιά με θράσος να κάνουν επίδειξη δύναμης μπροστά σε γονείς. 

9 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κανω αυτό... Να φεύγω με το μωρό οι δύο μας  και να την αφήνω μόνη της...? .. Αυτό μου φαίνεται πολύ βάναυσο... Εγώ δηλαδή δε θα της το έκανα ποτέ... 

Μπα όχι, και σε ευχαριστώ για την τοποθέτηση σου αλλά γενικά διαφωνώ με όλο το θάρρος και φυσικά με σεβασμό σε όσα λες.. Συνέπειες ναι οκ όρια ναι αλλά όχι σε αυτή την περίπτωση. Είναι εντελώς διαφορετικό αυτό από το τώρα θέλω παγωτό η τώρα θέλω να πάω κούνιες επειδή έτσι μου καρφώθηκε.. Της βάζω όρια ως προς το τι ώρα θα κοιμηθεί και ότι θα πάει στο κρεβάτι της.. Ότι δεν τρώμε στο σαλόνι, ότι δεν πειράζουμε εκεί, ότι ακούμε τη μαμα σε ότι πει.. Αλλά σε αυτό το κομμάτι νομίζω ειβαι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Εμένα αν η μαμά μου επειδή είχα φοβίες μου έκανε αυτό, και έφευγε με το μωρό θα με πληγωνε πάρα πολύ.... 

 

Καλέ να αλλάξεις δωμάτιο λέω, όταν φέρεται άσχημα. Όχι να σηκωθείς να φύγεις. 

Καλή η συζήτηση και η εξήγηση του γιατί δεν πρέπει να φερόμαστε άσχημα στους άλλους, αλλά δεν πρέπει να καταλάβει ότι και οι άλλοι έχουν συναισθήματα; στενοχωριούνται, θυμώνουν κτλ Αν προσπαθείς για παράδειγμα να κοιμίσεις το μωρό και εκείνη να κάνει φασαρία, δεν θα μπορούσες να της πεις πήγαινε και κάτσε μέσα και θα τα πούμε μετά; ή να πας εσύ με το μωρό σε άλλο δωμάτιο;

Βλέπω βάζεις όρια σχετικά με κούνιες ή παγωτό ή ώρα ύπνου, αλλά σε σχέση με τη συμπεριφορά προς το μωρό ποια είναι τα όρια;

Τέλοσπαντων, όπως νομίζεις. Εγώ αυτή τη μέθοδο ακολούθησα σε περιπτώσεις που μπορεί να ξέφευγε η κατάσταση (όχι συνέχεια). Και γενικώς δεν είχαμε μεγάλες εκδηλώσεις ζήλειας προς το μωρό... Πιο πολύ είχα να αντιμετωπίσω θυμό προς εμένα. (και εμένα παρόμοια διαφορά ηλικίας έχουν)

[elenip]

12 hours ago, Αννα 35 said:

Δεν διάβασα όλες τις απαντήσεις, οπότε εάν κάπου επαναλαμβάνομαι, ζητώ συγγνώμη.

Αρχικά να πω, πως προσωπικά επενδύσαμε πάρα πολύ και επενδύουμε ακόμη στο να μην διοχετεύονται τα συναισθήματα των παιδιών σε επιθετικές συμπεριφορές. Ιδιαίτερα ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δίδυμα από πολύ νωρίς πυροδοτούσε έντονες εκρήξεις, οι οποίες εάν δεν ήμασταν τόσο κάθετοι, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσαν σε χειροδικία, την οποία ούτε ο σύζυγος, ούτε και εγώ την ανεχόμαστε στο ελάχιστο.

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το σημαντικότερο και πραγματικά μέσα από τη διαδικασία αυτή τα παιδιά έμαθαν να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους.

Προς τη μικρή, ίσως επειδή κυριαρχεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, δεν έδειξαν σημάδια ζήλιας, μάλλον το αντίθετο, τη διεκδικούν ο καθένας για τον εαυτό του/ της.

Τώρα με το μωρό, δεν ξέρω πως θα αντιδράσει η μικρή ή πως κι αν διαταραχθούν οι ισορροπίες, σίγουρα πάντως, σε ο,τι αφορά βίαια ξεσπάσματα δεν υπάρχει ανοχή/ δικαιολογία. 

Προφανώς και δεν απαντάς/ αντιδράς σε βίαιο ξέσπασμα με φωνές, απειλές και γενικά αλλοφροσύνη. Απλά, υλοποιούνται οι συνέπειες που υφίστανται εκ των προτέρων και αφορούν το συγκεκριμένο απαράβατο κανόνα. Ήρεμα, απλά και χωρίς εντάσεις από πλευράς ενηλίκων.

 

Διαβάζοντας διαγωνίως το θέμα, υπεπεσε στην αντίληψη μου η συζήτηση περί υπεράσπισης/ προστασίας/ παραδειγματισμου των παιδιών μας.

Καταρχάς συμφωνώ, ότι πρέπει να γινόμαστε η φωνή του παιδιού μας. Κι εδώ ερχόμαστε να αποφασίσουμε ως γονείς τι ποιότητα θέλουμε η φωνή του παιδιού μας να έχει.

Θεωρώ, πως ακόμα και σε τέτοιες, άβολες ή ακόμα και ακραίες περιπτώσεις, το τι θα πούμε και πως θα το πούμε παίζει τεράστιο ρόλο, επειδή τελικά εμείς είμαστε οι ενήλικες και θεωρητικά σε αυτή την ηλικία έχουμε πλέον μάθει να φιλτράρουμε το τι λέμε.

Δυναμική απάντηση σε μια προσβολή κατά τη γνώμη μου δεν είναι η ανταπόδοση άλλης προσβολής.

Μπορεί κανείς με ευθύ τρόπο να απαντήσει, αναδεικνύοντας τόσο το ότι ένα σχόλιο τον αφήνει παγερά αδιάφορο, όσο και το ότι το συγκεκριμένο σχόλιο δεν είναι ανεκτό.

 

Πολύ ωραία η θεωρία αλλά στην πράξη διαφέρουν τα πράγματα!

Just now, erin0000 said:

 

Εμένα κάτι τέτοιες περιπτώσεις με σοκάρουν. Που βλέπεις παιδιά με θράσος να κάνουν επίδειξη δύναμης μπροστά σε γονείς. 

 

Καλέ να αλλάξεις δωμάτιο λέω, όταν φέρεται άσχημα. Όχι να σηκωθείς να φύγεις. 

Καλή η συζήτηση και η εξήγηση του γιατί δεν πρέπει να φερόμαστε άσχημα στους άλλους, αλλά δεν πρέπει να καταλάβει ότι και οι άλλοι έχουν συναισθήματα; στενοχωριούνται, θυμώνουν κτλ Αν προσπαθείς για παράδειγμα να κοιμίσεις το μωρό και εκείνη να κάνει φασαρία, δεν θα μπορούσες να της πεις πήγαινε και κάτσε μέσα και θα τα πούμε μετά; ή να πας εσύ με το μωρό σε άλλο δωμάτιο;

Βλέπω βάζεις όρια σχετικά με κούνιες ή παγωτό ή ώρα ύπνου, αλλά σε σχέση με τη συμπεριφορά προς το μωρό ποια είναι τα όρια;

Τέλοσπαντων, όπως νομίζεις. Εγώ αυτή τη μέθοδο ακολούθησα σε περιπτώσεις που μπορεί να ξέφευγε η κατάσταση (όχι συνέχεια). Και γενικώς δεν είχαμε μεγάλες εκδηλώσεις ζήλειας προς το μωρό... Πιο πολύ είχα να αντιμετωπίσω θυμό προς εμένα. (και εμένα παρόμοια διαφορά ηλικίας έχουν)

 

Η πολύ συζήτηση και εξήγηση μας έχει φάει. Μην πάτε μακριά, είχα εγώ στο σπίτι σε πάρτυ του γιου μου, 8 χρονα ασυνόδευτα που κατεδάφισαν το σπίτι, ξέρετε από τα παιδιά που οι μαμάδες καυχιούνται ότι είναι ανεξάρτηα και τα εμπιστεύονται και συζητάνε μαζί τους και είναι τόσο χαριτωμένα τα παιδάκια που τα παρατάνε καθότι ανεξάρτητα και κοινωνικοποιημένα σε ξένα σπίτια για να πάνε για καφέ! Αλλά μέχρι εκεί τους κόβει!

[anemoni1989]

Just now, elenip είπε:

 

Πολύ ωραία η θεωρία αλλά στην πράξη διαφέρουν τα πράγματα!

 

Η πολύ συζήτηση και εξήγηση μας έχει φάει. Μην πάτε μακριά, είχα εγώ στο σπίτι σε πάρτυ του γιου μου, 8 χρονα ασυνόδευτα που κατεδάφισαν το σπίτι, ξέρετε από τα παιδιά που οι μαμάδες καυχιούνται ότι είναι ανεξάρτηα και τα εμπιστεύονται και συζητάνε μαζί τους και είναι τόσο χαριτωμένα τα παιδάκια που τα παρατάνε καθότι ανεξάρτητα και κοινωνικοποιημένα σε ξένα σπίτια για να πάνε για καφέ! 

Αυτο λεω και εγω... Καλα ολα αυτα, αλλα μεχρι ενα οριο!!! Δεν ειναι δυνατον να περιμενεις απο ενα παιδι να συνεννοηθεις οπως με ενηλικα!!! Ουτε γίνεται οταν το παιδι εκφραζει ακραιες συμπεριφορες να λες δεν πειραζει θα το κουβεντιασω... Αν το παιδι δεν αισθανθει οτι η πραξη του εχει και καποια συνεπεια "οδυνηρη", πως θα μαθει??? Συζητωντας??? 

[Fenia27]

Just now, anemoni1989 είπε:

Αυτο λεω και εγω... Καλα ολα αυτα, αλλα μεχρι ενα οριο!!! Δεν ειναι δυνατον να περιμενεις απο ενα παιδι να συνεννοηθεις οπως με ενηλικα!!! Ουτε γίνεται οταν το παιδι εκφραζει ακραιες συμπεριφορες να λες δεν πειραζει θα το κουβεντιασω... Αν το παιδι δεν αισθανθει οτι η πραξη του εχει και καποια συνεπεια "οδυνηρη", πως θα μαθει??? Συζητωντας??? 

 

Ενα παιδι που εμφανιζει ακραιες συμπεριφορες αποζηταει κατι.Συνηθως ενα τετοιο παιδι ειναι συναισθηματικα πολυ ανωριμο, εχει πολυ μεγαλη αναγκη να αισθανθει οτι ανηκει καπου. Ο τροπος που το κανει ειναι να εκμεταλλευτει την αδυναμια καποιου αλλου. Αυτες οι συμπεριφορες ομως δεν ειναι σκοπιμες και προμελετημενες, και δεν αποζητουν την τιμωρια αλλα την κατανοηση της αναγκης του παιδιου.

 

Οταν απο την ζωη ενος παιδιου λειπουν οι υγιεις βασεις για την συναισθηματικη του αναπτυξη, μεγαλωνοντας λειπουν οι συνθηκες για κατανοηση και εμπαθεια. Καθε ανθρωπινος εγκεφαλος αποτελειται μεταξυ αλλων και απο μερη που ευθυνονται για την κοινωνικη μας συμπεριφορα, εμπαθεια, κατανοηση, ηθικη αισθηση και επικοινωνια με τους γυρω μας.

 

Οταν ενα παιδι/βρεφος/νηπιο μεγαλωνει χωρις εμπαθεια, κατανοηση, ηθικες αρχες, κοινωνικη ευθυνη κτλ καταληγουμε σε παιδια και ανθρωπους χωρις τα παραπανω. Ο ανθρωπινος εγκεφαλος δεν αναπτυσεται μονος του και στον αυτοματο. Η αναπτυξη του εξαρταται κατα πολυ απο το περιβαλλον και τα ερεθισματα που παιρνει.

 

Τα βρεφη/παιδια εχουν αναγκη απο απολυτως συναισθηματικα διαθεσιμους, διαρκως διαθεσιμους γονεις/φροντιστες για να αναπτυχθουν σωστα τα εγκεφαλικα κυτταρα τους. Αντι λοιπον εμεις οι ενηλικες να προσπαθουμε να ελενξουμε τις συμπεριφορες αυτες μεσω της τιμωριας και της "οδυνηρης" (τραγικο) συνεπειας, πρεπει να βοηθησουμε τα παιδια αυτα να αναπτυχθουν σωστα. 

 

Οι συναισθηματικοι δεσμοι που δημιουργουνται αναμεσα σε ανθρωπους αποτελουν κινητηριο δυναμη για την ζωη μας ολοκληρη. Οταν διαταρασεται ενας συναισθηματικους δεσμος που εχουμε, σαν ενηλικες, αναστατωνομαστε, στεναχωριομαστε και αγχωνομαστε. Σωστα? Σωσταααα....

 

Το συναισθηματικο δεσιμο ενος παιδιου με τον γονεα του ομως δεν ειναι απλως μια αναγκη ανθρωπινη αλλα απαραιτητο στοιχειο για την αναπτυξη και επιβιωση του. Οσο πιο ανωριμος-μικρος ειναι ενας ανθρωπος=παιδι τοσο μεγαλυτερη η αναγκη του για αυτο το συναισθηματικο δεσιμο.

 

Οταν ενα παιδι δεν εχει δεθει συναισθηματικα με τους γονεις του, προσπαθει να βρει κατι να συνδεθει συναισθηματικα. Το επομενο στην λιστα ειναι ο φιλικος περιγυρος=συνομηλικοι. Η αναπτυξη του παιδιου μπορει να διαστρεβλωθει πολυ ευκολα, και ξαφνικα ο ρολος του γονεα και αυτα που θελει να διδαξει στο παιδι γινονται πολυ δυσκολα.

 

Αν ο αντρας μας γυρνουσε απο την δουλεια, επιανε το κινητο στο χερι και ανοιγε την τηλεοραση χωρις καμια διαθεση για κουβεντα, Αν γυρνουσε απο την δουλεια και ηταν επιθετικος απεναντι μας, μας φωναζε και ξεσπουσε πανω μας... θα λεγαμε ωωωωπα...εχουμε προβλημα στη σχεση μας! Κατι συμβαινει...θα τον ρωτουσαμε τι εχεις? τι σου εχω κανει?

 

Αν ο εφηβος το κανει αυτο, θα πουμε εχεις καποιο προβλημα συμπεριφορας..Χρειαζεσαι λιγη πειθαρχεια...δεν θα πουμε οτι υπαρχει καποιο προβλημα στην σχεση μεταξυ γονεα-παιδιου...

 

Καθε τιμωρια που θελει να πειθαρχησει το παιδι/νηπιο μεσα απο μια "οδυνηρη" απωλεια ειναι η απελπισια του γονεα να εχει την εξουσια no matter what. Πειθαρχεια δεν σημαινει φοβος και προκληση στεναχωριας/αγχους/οδυνης στο παιδι ωστε να μην ξεπεραστουν τα ορια και να μην σπασουν οι κανονες. Πειθαρχεια σημαινει μαθαινω, εκπαιδευομαι.

 

 Καθε τιμωρια βαζει το παιδι απεναντι απο τον γονεα ενω η δουλεια μας σαν γονεις ειναι να ημαστε διπλα τους.

[Nefeli2014]

5η μέρα σηνερα και το πάω στην ψιλό πλάκα, την ξεγελάω και νομίζω είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Σε δίνω μεγάλη βάση και απλά την παίρνω από κει. Της λέω δεν πρέπει και την παίρνω από κει. Οκ το μωρό δεν το άφηνε να κοιμηθεί, έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να κάνουμε μια συμφωνία να αφήνει το μωρό να κοιμάται. Ήταν κάπως πιο ήσυχη. Της υποσχέθηκα παραμύθι μόλις κοιμηθεί το μωρό. ΕΝΤΑΤΕΙ ΜΑΜΆ. Κάπως.. Κάθε μικρή διαφορά θα τη γράφω για να γυρνάω να βλέπω την εξέλιξη.. :) 

 

Επεξεργάστηκαν 28 Μαρτίου,2019 by Nefeli2014

[erin0000]

Just now, Nefeli2014 είπε:

5η μέρα σηνερα και το πάω στην ψιλό πλάκα, την ξεγελάω και νομίζω είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Σε δίνω μεγάλη βάση και απλά την παίρνω από κει. Της λέω δεν πρέπει και την παίρνω από κει. Οκ το μωρό δεν το άφηνε να κοιμηθεί, έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να κάνουμε μια συμφωνία να αφήνει το μωρό να κοιμάται. Ήταν κάπως πιο ήσυχη. Της υποσχέθηκα παραμύθι μόλις κοιμηθεί το μωρό. ΕΝΤΑΤΕΙ ΜΑΜΆ. Κάπως.. Κάθε μικρή διαφορά θα τη γράφω για να γυρνάω να βλέπω την εξέλιξη.. :) 

 

 

Η γνώμη μου είναι πως δεν θα έπρεπε κάτι τέτοιο να είναι αντικείμενο συμφωνίας και διαπραγμάτευσης.

[elenip]

Just now, Fenia27 said:

 

Ενα παιδι που εμφανιζει ακραιες συμπεριφορες αποζηταει κατι.Συνηθως ενα τετοιο παιδι ειναι συναισθηματικα πολυ ανωριμο, εχει πολυ μεγαλη αναγκη να αισθανθει οτι ανηκει καπου. Ο τροπος που το κανει ειναι να εκμεταλλευτει την αδυναμια καποιου αλλου. Αυτες οι συμπεριφορες ομως δεν ειναι σκοπιμες και προμελετημενες, και δεν αποζητουν την τιμωρια αλλα την κατανοηση της αναγκης του παιδιου.

 

Οταν απο την ζωη ενος παιδιου λειπουν οι υγιεις βασεις για την συναισθηματικη του αναπτυξη, μεγαλωνοντας λειπουν οι συνθηκες για κατανοηση και εμπαθεια. Καθε ανθρωπινος εγκεφαλος αποτελειται μεταξυ αλλων και απο μερη που ευθυνονται για την κοινωνικη μας συμπεριφορα, εμπαθεια, κατανοηση, ηθικη αισθηση και επικοινωνια με τους γυρω μας.

 

Οταν ενα παιδι/βρεφος/νηπιο μεγαλωνει χωρις εμπαθεια, κατανοηση, ηθικες αρχες, κοινωνικη ευθυνη κτλ καταληγουμε σε παιδια και ανθρωπους χωρις τα παραπανω. Ο ανθρωπινος εγκεφαλος δεν αναπτυσεται μονος του και στον αυτοματο. Η αναπτυξη του εξαρταται κατα πολυ απο το περιβαλλον και τα ερεθισματα που παιρνει.

 

Τα βρεφη/παιδια εχουν αναγκη απο απολυτως συναισθηματικα διαθεσιμους, διαρκως διαθεσιμους γονεις/φροντιστες για να αναπτυχθουν σωστα τα εγκεφαλικα κυτταρα τους. Αντι λοιπον εμεις οι ενηλικες να προσπαθουμε να ελενξουμε τις συμπεριφορες αυτες μεσω της τιμωριας και της "οδυνηρης" (τραγικο) συνεπειας, πρεπει να βοηθησουμε τα παιδια αυτα να αναπτυχθουν σωστα. 

 

Οι συναισθηματικοι δεσμοι που δημιουργουνται αναμεσα σε ανθρωπους αποτελουν κινητηριο δυναμη για την ζωη μας ολοκληρη. Οταν διαταρασεται ενας συναισθηματικους δεσμος που εχουμε, σαν ενηλικες, αναστατωνομαστε, στεναχωριομαστε και αγχωνομαστε. Σωστα? Σωσταααα....

 

Το συναισθηματικο δεσιμο ενος παιδιου με τον γονεα του ομως δεν ειναι απλως μια αναγκη ανθρωπινη αλλα απαραιτητο στοιχειο για την αναπτυξη και επιβιωση του. Οσο πιο ανωριμος-μικρος ειναι ενας ανθρωπος=παιδι τοσο μεγαλυτερη η αναγκη του για αυτο το συναισθηματικο δεσιμο.

 

Οταν ενα παιδι δεν εχει δεθει συναισθηματικα με τους γονεις του, προσπαθει να βρει κατι να συνδεθει συναισθηματικα. Το επομενο στην λιστα ειναι ο φιλικος περιγυρος=συνομηλικοι. Η αναπτυξη του παιδιου μπορει να διαστρεβλωθει πολυ ευκολα, και ξαφνικα ο ρολος του γονεα και αυτα που θελει να διδαξει στο παιδι γινονται πολυ δυσκολα.

 

Αν ο αντρας μας γυρνουσε απο την δουλεια, επιανε το κινητο στο χερι και ανοιγε την τηλεοραση χωρις καμια διαθεση για κουβεντα, Αν γυρνουσε απο την δουλεια και ηταν επιθετικος απεναντι μας, μας φωναζε και ξεσπουσε πανω μας... θα λεγαμε ωωωωπα...εχουμε προβλημα στη σχεση μας! Κατι συμβαινει...θα τον ρωτουσαμε τι εχεις? τι σου εχω κανει?

 

Αν ο εφηβος το κανει αυτο, θα πουμε εχεις καποιο προβλημα συμπεριφορας..Χρειαζεσαι λιγη πειθαρχεια...δεν θα πουμε οτι υπαρχει καποιο προβλημα στην σχεση μεταξυ γονεα-παιδιου...

 

Καθε τιμωρια που θελει να πειθαρχησει το παιδι/νηπιο μεσα απο μια "οδυνηρη" απωλεια ειναι η απελπισια του γονεα να εχει την εξουσια no matter what. Πειθαρχεια δεν σημαινει φοβος και προκληση στεναχωριας/αγχους/οδυνης στο παιδι ωστε να μην ξεπεραστουν τα ορια και να μην σπασουν οι κανονες. Πειθαρχεια σημαινει μαθαινω, εκπαιδευομαι.

 

 Καθε τιμωρια βαζει το παιδι απεναντι απο τον γονεα ενω η δουλεια μας σαν γονεις ειναι να ημαστε διπλα τους.

 

Μεταξύ της πλήρης ασυδοσίας και της τιμωρίας υπάρχουν και άλλα ενδιάμεσα στάδια. Υπάρχουν παιδιά που είναι κακομαθημένα όσο δεν παίρνει άλλο, ωσάν να είναι το κέντρο του κόσμου. Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις όπως αυτές που αναφέρεις αλλά μην τα τσουβαλιάζουμε όλα!

Just now, Nefeli2014 said:

5η μέρα σηνερα και το πάω στην ψιλό πλάκα, την ξεγελάω και νομίζω είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Σε δίνω μεγάλη βάση και απλά την παίρνω από κει. Της λέω δεν πρέπει και την παίρνω από κει. Οκ το μωρό δεν το άφηνε να κοιμηθεί, έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να κάνουμε μια συμφωνία να αφήνει το μωρό να κοιμάται. Ήταν κάπως πιο ήσυχη. Της υποσχέθηκα παραμύθι μόλις κοιμηθεί το μωρό. ΕΝΤΑΤΕΙ ΜΑΜΆ. Κάπως.. Κάθε μικρή διαφορά θα τη γράφω για να γυρνάω να βλέπω την εξέλιξη.. :) 

 

 

Ως μητέρα με μεγάλη εμπειρία θα σε συμβούλευα να σκεφτείς πιο αποστασιοποιημένα. Ως αντικείμενα που υπάρχει δρόμος μέχρι να καταλήξετε σε συμφωνία μπορούν να θεωρηθούν και τα κάτωθι? τι τρώει, τι ώρα κοιμάτα, συνέπεια ως προς το διάβασμα κλπ.

Πρόσεχε επίσης και το θέμα του ταξίματος, αυτή την φορά ήταν ένα παραμύθι για να κάνει το αυτονόητο, αύριο τι θα είναι? Και αν αύριο δεν ενδώσεις στην όποια απαίτησή της να κάνει το αυτονόητο, δεν θα φανείς κάπως? γιατί να μην της κάνεις το χατήρι? αφού  την προηγούμενη ημέρα για το ίδιο πράγμα της έκανες το χατήρι.

Και κάπου εκεί μπερδεύονται τα παιδιά!