Βίαιη προσαρμογή των παιδιών στο παιδικό σταθμό

[ΑΡΓΚ]

  On 20/9/2017 at 4:10 ΜΜ, Lilaioan είπε:

Αυτό το "είναι άδικο για τα υπόλοιπα παιδιά" δεν το καταλαβαίνω. Η ίδια η ζωή είναι άδικη. Άλλος ανήκει σε μονογονεική οικογένεια, άλλος έχει αδιάφορους γονείς, άλλος έχει γιαγιάδες και παπούδες που βοηθάνε κι άλλος όχι, άλλος έχει οικονομική άνεση κι άλλος όχι. Δηλαδή επειδή μερικά παιδάκια έχουν χωρισμένους γονείς, πρέπει να χωρίσω κι εγώ για να μην ασθάνονται "αδικία" σε σχέση με τη κόρη μου?

Αφού έχω τη δυνατότητα να συνοδέψω τη κόρη μου, πρέπει να μην το κάνω για να μην αισθάνονται "αδικία" τα άλλα παιδάκια?

Expand  

 

Γιατί καταρχήν μπορεί αυτό να προκαλέσει άλλα 20 παιδάκια στην τάξη να ουρλιάζουν γιατί θέλουν τη μαμά και να καταστρέψει τη βδομάδα ολόκληρη για όλο το σχολείο.

 

Κατά δεύτερον, γιατί αν κάποιος δεν είναι μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού δεν εχει καμία δουλειά σε χώρο με ξένα παιδιά. Μπορεί ο οποιοσδήποτε γονιός/κηδεμόνας να έχει κακούς τρόπους, μια μεταδοτική ασθένεια, να είναι παιδεραστής ή δεν ξέρω τι άλλο. Πώς θα του επιτρέψει η διεύθυνση να παραβρίσκεται σε χώρο με ξένα παδιά που είναι στην ευθύνη του σχολείου; Ούτε σε γυνάσιο δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο.

[nat2308]

  On 20/9/2017 at 4:10 ΜΜ, Lilaioan είπε:

Αυτό το "είναι άδικο για τα υπόλοιπα παιδιά" δεν το καταλαβαίνω. Η ίδια η ζωή είναι άδικη. Άλλος ανήκει σε μονογονεική οικογένεια, άλλος έχει αδιάφορους γονείς, άλλος έχει γιαγιάδες και παπούδες που βοηθάνε κι άλλος όχι, άλλος έχει οικονομική άνεση κι άλλος όχι. Δηλαδή επειδή μερικά παιδάκια έχουν χωρισμένους γονείς, πρέπει να χωρίσω κι εγώ για να μην ασθάνονται "αδικία" σε σχέση με τη κόρη μου?

Αφού έχω τη δυνατότητα να συνοδέψω τη κόρη μου, πρέπει να μην το κάνω για να μην αισθάνονται "αδικία" τα άλλα παιδάκια?

Expand  

Αγαπητή, ομολογώ ότι δεν μου άρεσε ο τρόπος που τοποθετήθηκες στη συγκεκριμένη ανάρτηση, γιατί το βλέπεις μονόπλευρα και κοντόφθαλμα το θέμα. Με απόλυτα φιλική διάθεση θα σου πω τα εξής: 

 

Καταρχάς αντιλαμβάνομαι ότι έχεις εσύ η ίδια μεγαλύτερη ανασφάλεια και αυτό μεταδίδεις στην κόρη σου, η οποία με τη σειρά της ξεσπάει!

 

Πρέπει πρώτα να διερευνήσεις το πως αντιμετωπίζεις εσύ η ίδια το γεγονός ότι αφήνεις το παιδί σου σε έναν "ξένο" χώρο με "ξένους" ανθρώπους, άσχετα με το γεγονός ότι έπεσες και σε περίπτωση κακής αντιμετώπισης στον συγκεκριμένο παιδικό. Το παιδί βγάζει προς τα έξω ό,τι εισπράττει από εσένα!

 

Περαιτέρω, μη διαχωρίζεις την κόρη σου από τα άλλα παιδάκια επειδή είναι κόρη σου. Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας και ιδιαίτερα τα πιο "άτυχα" από τα δικά μας, που δεν έχουν την απαραίτητη αγάπη και φροντίδα, πρέπει να τα αγκαλιάζουμε ακόμα παραπάνω με τη συμπεριφορά μας, όχι εν είδει οίκτου, αλλά πραγματικού ενδιαφέροντος!!! 

 

Αδικία είναι να μη σκέφτεσαι όλες τις παραμέτρους κι επίσης αδικία είναι να μη δίνεις στο παιδί σου την ευκαιρία να απαγκιστρωθεί ομαλά από πάνω σου.

 

Τέλος, να υπενθυμίσω ότι τα παιδιά δεν είναι ενήλικες, αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά τις καταστάσεις από εμάς! Ένας γονιός ο οποίος είναι καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας στον παιδικό σταθμό μαζί με το παιδί του, θα προκαλέσει σίγουρα τα εξής:

• Περισσότερη ανασφάλεια στο παιδί του
• Σχέση εξάρτησης με το παιδί του
• Αρνητικά συναισθήματα στα υπόλοιπα παιδάκια, τα οποία μπορεί να κυμανθούν από απλή θλίψη μέχρι κρίσεις άγχους
• Δυσαρέσκεια από τους άλλους γονείς, οι οποίοι είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν για τον οποιονδήποτε λόγο να παρευρίσκονται
• Δυσάρεστο κλίμα στο προσωπικό του σταθμού

 

[Merendoula]

  On 21/9/2017 at 7:02 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Κατά δεύτερον, γιατί αν κάποιος δεν είναι μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού δεν εχει καμία δουλειά σε χώρο με ξένα παιδιά. Μπορεί ο οποιοσδήποτε γονιός/κηδεμόνας να έχει κακούς τρόπους, μια μεταδοτική ασθένεια, να είναι παιδεραστής ή δεν ξέρω τι άλλο. Πώς θα του επιτρέψει η διεύθυνση να παραβρίσκεται σε χώρο με ξένα παδιά που είναι στην ευθύνη του σχολείου; Ούτε σε γυνάσιο δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο.

Expand  

 

Αυτό ακριβώς. Το παιδί μου είναι σε παιδικό σταθμό από μηνών, σε ηλικία που δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να μου πει αν κάτι περίεργο συμβαίνει στο σταθμό. Δεν θα ήθελα ποτέ και για κανένα λόγο να μην ξέρω ανά πάσα ώρα και στιγμή πόσοι/ποιοι είναι στον ίδιο χώρο με το παιδί μου. Θα μου ήταν αδιανόητο να έχουν μια ανοιχτή πόρτα στον καθένα που διατείνεται ότι θέλει να είναι κοντά στο παιδί του για να μην κλαίει. Τι θα κάνεις αύριο αν σου πει η κόρη σου πχ "μαμά ένας ξένος κύριος σήμερα ήθελε να δει το φουστανάκι μου"; Ποιος ξένος και γιατί; Θα μου ήταν το ίδιο με το να έχω μπέιμπι σίτερ και να φέρνει τους φίλους της με τη δικαιολογία ότι αυτό τον καιρό έχει ανάγκη να μιλήσει κάπου ξέρω γω..

[marakiz]

  On 20/9/2017 at 10:18 ΠΜ, vtgian είπε:

ί

Ενημερωτικά, στο μοντέλο Βερολίνου δεν κάθονται όλα τα παιδιά με όλους τους γονείς, ούτε οι γονείς παίζουν με τα παιδιά. Η προσαρμογή γίνεται σταδιακά με μικρά γκρουπ παιδιών (4-5) για λίγες ώρες και η παρουσία του γονέα είναι απλά καθησυχαστική (δεν παίζει, δεν ασχολείται με το παιδί, έχει τον ρόλο του "λιμανιού") ενώ η δασκάλα αναλαμβάνει να δημιουργήσει σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί και να το εντάξει στην ομάδα. Η ταυτόχρονη παρουσία γονέα δασκάλας κρατά 3-4 μέρες και έπειτα δοκιμάζεται σύντομος αποχωρισμός (όπου ο γονέας αφήνει αποφασιστικά το παιδί στον/στην παιδαγωγό και αυτή πρέπει να το καθησυχάσει). Δε σημαίνει ότι το παιδί δε θα αντιδράσει ή δεν θα κλάψει. Απλά από την αντίδρασή του και πόσο γρήγορα μπορεί ο δάσκαλος να το παρηγορήσει αξιολογείται και το πόσο θα κρατήσει η προσαρμογή. Στο μοντέλο Βερολίνου έχει αποδειχθεί ότι το παιδί χρειάζεται 2-3 μέρες για να αναγνωρίσει το νέο άτομο ως φροντιστή και να αναπτύξει μαζί του σχέση εμπιστοσύνης παρόμοια με αυτή που έχει με τους γονείς του. Απαιτεί όμως μεγάλη διαθεσιμότητα χρόνου από την πλευρά του γονιού, πράγμα δύσκολο για τους περισσότερους εργαζόμενους γονείς. 

 

Expand  

 

Κάνω παράθεση το σχόλιο της Vtgian για να διαβάσουμε λίγο πως λειτουργεί το μοντέλο Βερολίνου.

[iouliana]

  On 21/9/2017 at 12:56 ΜΜ, marakiz είπε:

 

Κάνω παράθεση το σχόλιο της Vtgian για να διαβάσουμε λίγο πως λειτουργεί το μοντέλο Βερολίνου.

Expand  

 

Το μοντελο Βερολίνου στην πραξη νομιζω πως ειδικα στην Ελλαδα δεν θα λειτουργουσε και πολύ με την εννοια ότι σιγα να μην δεν επενεβαινε η ελληνιδα μανα στη δουλεια της δασκάλας. 

 

Η δικη μου παντως αποψη συμπιπτει με αυτην της Νικης. Τοσο μικρα παιδακια εχουν θεση στο σπιτι τους με τους δικους τους. 

[marakiz]

Ναι κορίτσια κ εγώ συμφωνώ, έλα όμως που πολλές μητέρες εργάζονται και είτε δεν έχουν δικούς τους να κρατήσουν τα μωρά είτε δεν υπάρχει η οικονομική άνεση. Λύση είναι να μην κάνουν παιδιά ή να σπαράζουν στο κλάμα τα βρέφη επειδή οι περισσότεροι παιδικοί σταθμοί όχι μόνο δεν εφαρμόζουν το μοντέλο Βερολίνου αλλά στερούνται οποιαδήποτε ήπια προσαρμογή?

[kine]

  On 20/9/2017 at 2:16 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Αυτό δεν ισχύει απόλυτα νομίζω. Αν το μωρό λογικά μάθει από μικρό να αλλάζει πολλά χέρια, να μην παραξενεύεται αν το φροντίζουν διάφοροι άνθρωποι, δε θα του φανεί πιθανότατα ποτέ περίεργη κατάσταση για να προσαρμοστεί. Εφόσον βέβαια το φροντίζουν, δεν εννοώ να είναι παρατημένο σε μία κούνια να τσιρίζει.

Expand  

 

Αυτό είναι και το θέμα κατ' εμέ. Οτι ελέγχουμε το κατά πόσο ένα παιδί είναι ή δεν είναι συμφιλιωμένο με την ιδέα και την πραγματικότητα του αποχωρισμού, από τις εξωτερικές του αντιδράσεις και μάλιστα τις πολύ έκδηλες και πρώτες, όπως το κλάμα. Το βρεφάκι, δεν μπορεί να συνδιαλλεχτεί για αυτό που του συμβαίνει. Οντως θα ομοιομορφήσει πολύ σύντομα, μετά τα πρώτα γοερά κλάματα χωρίς ανταπόκριση και σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να μην αντιδράσει καν, από τις πρώτες κιόλας στιγμές. Το παιδί που είναι λίγο μεγαλύτερο κι ανάλογα με την ηλικία και την ωρίμανση έχει ικανότητες διαλλεκτικές, θα κλάψει, θα διαμαρτυρηθεί, θα τενντώσει τα πόδια, θα πει τη δυσαρέσκεια του, δε θα φάει στον παιδικό, θα κάνει φασαρία για να ενοχλήσει, θα του πονάει η κοιλιά το πρωί κι άλλα χίλια δυο, που θα μπορέσει να αντιτάξει, σε αυτή την μετάβαση, που δεν επιθυμεί.

 

Το βρεφάκι λοιπόν είναι πάντοτε "κύριος/α" στον βρεφονηπιακό, όπως είναι και τα μωράκια που μένουν από ημερών στα μαιευτήρια, παρατημένα από τις μαμάδες τους και αφημένα στην φροντίδα άγνωστων και εκ περιτροπής νοσηλευτών. Την προσαρμογή όμως αυτών των παιδιών, στην εγκατάλειψη, την θεωρούμε δείγμα της παραίτησης τους, της απομόνωσης τους και της εσωτερικής τους απόγνωσης. Κι όμως, τα παιδιά που από ημερών έχουν εγκαταλειφθεί, είναι τα πιο προσαρμοστηκά στα ιδρύματα! Δεν το θεωρεί κανένας ψυχολόγος και κανένας άνθρωπος εν γένει, υγιές αυτό το φαινόμενο. Τα δικά μας παιδιά λοιπόν, που δεν έχουν αποστερηθεί τη μητέρα τους τόσο άδικα και δεν έχουν νιώσει την εγκατάλειψη και τη μαιταίωση με τόσο πρωτόγονο τρόπο, γιατί μας κάνει κακή εντύπωση, όταν αποζητούν το σπίτι και τους οικείους τους, αντί ενός ξένου χώρου με άγνωστους φροντιστές και άγνωστα παιδάκια; Είναι δυνατόν να κρίνεται η επιτυχία ή η αποτυχία μιας τέτοιας μετάβασης, από το κατά πόσο το παιδί θα ομοιομορφήσει, θα υποχωρήσει, θα εσωτερικεύσει τα συναισθήματα του για να μην ενοχλεί το τμήμα και τις παιδαγωγούς; Οταν ένα παιδί πηγαίνει χαρούμενο και φεύγει χαρούμενο, όταν μιλάει για πράγματα που έκανε εκεί και για τις δασκάλες του και για τη ζωγραφιά του κτλ. είναι δείγμα ότι περνάει καλά. Οταν όμως ένα παιδί, δεν επιθυμεί αυτή την κατάσταση και δυσανασχετεί, ο παιδικός σταθμός εξαντλείται στο να απασχοληθεί με το αν θα κλάψει ή όχι και εκεί σταματά όλη η προσπάθεια και το ενδιαφέρον - "αφού δεν κλαίει, έχει προσαρμοστεί" ! 

 

 

 

Σε δεύτερο επίπεδο, εμένα μου φαίνεται εξωφρενική, η αίσθηση-ανασφάλεια-πεποίθηση, πως κάθε άλλος ενήλικας κοντά στο παιδί μας, ακόμη και σε ένα περιβάλλον περιορισμένο και ελεγχόμενο όπως ο παιδικός ή ο βρεφονηπιακός, είναι επικίνδυνος και δυνάμει κακοποιό στοιχείο!!

Αυτή η πεποίθηση νομίζετε, δεν αντανακλάται από τους γονείς στα παιδιά; Δεν κάνει τα παιδιά πιο ανασφαλή; Δεν δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα; 

 

Εάν το παιδί σας, έπρεπε να μείνει με μια χ κοπέλα στο σπίτι, για την οποία είχατε ελέγξει το βιογραφικό της και τις συστάσεις της και ήταν τέλεια, αλλά σας έλεγε ότι "για να προσαρμοστεί το παιδί μαζί μου, θα φεύγεται από το σπίτι, αμέσως μόλις έρχομαι και θα το αφήνετε μαζί μου. Θα κλαίει πιθανότατα, αλλά δεν πειράζει. Αν είστε κι εσείς παρόντες δεν θα με αποδεχτεί εύκολα ως φροντηστή του". Θα το δεχόσασταν; Κι αν το παιδί όντως έκλαιγε για μερικές βδομάδες, θα λέγατε, οκ. είναι περίοδος προσαρμογής; Γιατί οι άνθρωποι που έχουν προσληφθεί σε έναν οποιοδήποτε βρεφονηπιακό, είναι αυταπόδεικτα, κατάλληλα πρόσωπα για να μείνουν με μικρά παιδιά, χωρίς την παρούσία γονέα, αλλά και χωρίς την εικόνα του γονέα για το τι πραγματικά διαδραμματίζεται μέσα στην αίθουσα; 

 

Και τέλος πάντων, το μοντέλο Βερολίνου, είναι μια πολύ λογική συνθήκη, που θα μπορούσε κάλλιστα να εφαρμόζεται αν υπήρχει η διάθεση από τους παιδικούς. Γιατί όπως επιβάλλουν άλλα χίλια δυο πράγματα και ο γονέας προσαρμόζεται, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή, έτσι θα μπορούσε να προωθήσει και την ομαλή προσαρμογή, που θα ευνοούσε όλα τα παιδιά, ακόμη κι αυτά που φαινομενικά προσαρμόζονται εύκολα, πόσο μάλλον αυτά που δυσκολεύονται.

 

Πέραν αυτών, συμφωνώ ότι τα παιδιά μέχρι 3 χρόνων είναι καλύτερα να μένουν με τους οικείους κι αν οχι με τους γονείς, με παππουδογιαγιάδες, θείους ή μόνιμο φροντιστή. Σε οικείο περιβάλλον και ένας προς ένα σχέση-φροντίδα. 

 

Επεξεργάστηκαν 22 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[Sentir...natureza]

  On 22/9/2017 at 4:37 ΠΜ, kine είπε:

Γιατί οι άνθρωποι που έχουν προσληφθεί σε έναν οποιοδήποτε βρεφονηπιακό, είναι αυταπόδεικτα, κατάλληλα πρόσωπα για να μείνουν με μικρά παιδιά, χωρίς την παρούσία γονέα, αλλά και χωρίς την εικόνα του γονέα για το τι πραγματικά διαδραμματίζεται μέσα στην αίθουσα; 

 

Expand  

Πολυ σωστα. Ενα βασικο στοιχειο για να ενταχθει το παιδι στο περιβαλλον του παιδικου ειναι η ενσυναισθηση που δειχνουν οι παιδαγωγοι. Απο την μικρη μου εμπειρια στους παιδικους, σπανια βλεπεις παιδαγωγους να δειχνουν τον απαραιτητο σεβασμο στα συναισθηματα του παιδιου. Οταν η παιδαγωγος δεν αντιμετωπιζει το κλαμα του παιδιου σαν μια ακομη προσαρμογη, αλλα δειχνει κατανοηση στον πονο του, την απωλεια που νιωθει και το παροτρυνει να εκφρασει τα συναισθηματα του, τοτε το παιδι νιωθει οτι το καταλαβαινουν και μπορει να δειξει εμπιστοσυνη ευκολοτερα. Προσωπικο παραδειγμα: οταν εκανα την πρακτικη μου ηταν ενα κοριτσακι 4 ετων που πλανταζε για ωρες τις πρωτες μερες. Αφου ειδα την αντιμετωπιση των αλλων βρεφονηπικομων ("Μας εκανε κεφαλι", "Θα ερθει η μαμα σου το μεσημερι..." ακομη και αγνοηση, ειπα στην 3η μερα να παρω την κατασταση στα χερια μου. Τους ειπα οτι θα προσπαθησω να της μιλησω εγω και με υφος μου απαντησαν με σχολια του τυπου "Καλη τυχη πρωτακι", πηγαμε εξω απο την ταξη και το μονο που εκανα ηταν να της πω με υφος συμπονετικο "Στεναχωρεθηκες που εφυγε η μαμα ε;" Αυτο ηταν, σταματησε να κλαιει. Οι αλλες λεγανε τι της εκανες; Αν ξανα εκλαιγε καποια μερα με φωναζαν να την ηρεμησω λες και ημουν καποιο ειδος γητευτη. Δεν το λεω για να δειξω οτι τα καταφερα, αλλα για να τονισω οτι καποιες φορες χρειαζεται κατι τοσο απλο. Εγω απλα επιβεβαιωσα τα συναισθηματα της για να δει οτι την καταλαβαινω...Τοσο απλα...Δυστυχως το θεμα ειναι περιπλοκο και καθε παιδι θελει αλλη αντιμετωπιση, γιατι ειναι ενας διαφορετικος ανθρωπος...αλλα ολα θελουν ενα πραγμα...αγαπη.

Επεξεργάστηκαν 22 Σεπτεμβρίου,2017 by Sentir...natureza

[Deena]

Πριν στείλω τον γιο μου παιδικό, όταν ήταν 2 ετών περίπου, άρχισα να τον πηγαίνω σε ένα προσχολικό πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης για 2-3 φορές την εβδομάδα, περίπου 3 ώρες/φορά.

 

Δεν είχε ξαναμείνει μόνος του σε τέτοιο περιβάλλον, παρά μόνον με την νταντά στο σπίτι και περνούσε και μια περίοδο αρκετά έντονης προσκόλλησης σε μένα, εν μέρει λόγω ηλικίας, εν μέρει και γιατί ήμουν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και είχε πιάσει στον αέρα ότι έφτανε το τέλος της αποκλειστικότητας.

 

Στο συγκεκριμένο κέντρο προφανώς ακολουθούσαν το μοντέλο που περιγράφετε εδώ (προσωπικά δεν το έχω υπ' όψιν μου), δηλαδή τις 2 πρώτες μέρες μέναμε οι μαμάδες μέσα στην αίθουσα αμέτοχες, αν βλέπαμε ότι το παιδί ήταν "άνετο" βγαίναμε για λίγο και ξαναμπαίναμε κ.λπ. Την τρίτη μέρα τα περισσότερα παιδιά (και ο γιος μου) μπήκανε μέσα μόνα τους και μείνανε χωρίς πρόβλημα, πέραν από κάποια περιστασιακή γκρίνια. Οι δασκάλες της τάξης ήταν εμφανώς έμπειρες, ψύχραιμες και με διάθεση.

 

Όταν πήγε παιδικό, το σύστημα ήταν διαφορετικό (όπως είναι και στους περισσότερους), μου ζητήθηκε από την υπεύθυνη, αν ήταν δυνατόν, να έχω διαθέσιμη μια εβδομάδα για την προσαρμογή. Ωστόσο στην τάξη δεν μπήκα, όπως και κανένας γονιός. Ήμουν, όμως, τις 2 πρώτες μέρες, στο σαλόνι (χωρίς οπτική επαφή με την αίθουσα) και τον φέρνανε να με δει, κάθε φορά που με ζητούσε. Από την τρίτη μέρα και μετά έμεινε κανονικά, στο τέλος της πρώτης εβδομάδας κοιμήθηκε κιόλας με τα υπόλοιπα παιδιά. Το ίδιο περίπου έγινε με την κόρη μου, με λίγο μεγαλύτερη δυσκολία και γκρίνια, γιατί πήγε μικρότερη (20 μηνών), αλλά σε γενικές γραμμές σε 10 μέρες περίπου τα παιδιά ήταν πλήρως προσαρμοσμένα, όπως και όλα του σταθμού.

 

Οι δασκάλες ήταν κι εκεί πολύ έμπειρες και ψύχραιμες, ήξεραν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση και είχαν διάθεση συνεργασίας με τους γονείς.

 

Από αυτή την μικρή εμπειρία, ως μαμά που ο σταθμός σε μικρή ηλικία, υπήρξε αναγκαστική λύση, αυτό που έχω βγάλει ως συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι ανάγκη να ακολουθείται κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο κατά γράμμα. Αυτό που χρειάζεται είναι να είναι έτοιμος και ο γονιός για τον αποχωρισμό, να ψάξει και να βρει έναν σταθμό που σε γενικές γραμμές τον εκφράζει έτσι ώστε να μην τον αμφισβητεί στη συνέχεια και να μην βάζει τρικλοποδιές σε κάθε βήμα και φυσικά να υπάρχει από τους εκπαιδευτικούς η στοιχειώδης εμπειρία, κατάρτιση και ενσυναίσθηση που απαιτείται για την κάθε ηλικία, γιατί ένα παιδί που ξεκινάει στον χρόνο θέλει άλλη αντιμετώπιση από το 2χρονο, το τελευταίο άλλη αντιμετώπιση από το 3χρονο κοκ. Δεν είναι τυχαίο που στους περισσότερους καλούς σταθμούς, οι δασκάλες δεν εναλλάσσονται στα τμήματα, αναλαμβάνει η ίδια για πολλά χρόνια το ίδιο τμήμα (ηλικιακά) και με τον τρόπο αυτό αξιοποιεί την εμπειρία της.

[nat2308]

  On 22/9/2017 at 7:30 ΠΜ, Deena είπε:

Πριν στείλω τον γιο μου παιδικό, όταν ήταν 2 ετών περίπου, άρχισα να τον πηγαίνω σε ένα προσχολικό πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης για 2-3 φορές την εβδομάδα, περίπου 3 ώρες/φορά.

 

Δεν είχε ξαναμείνει μόνος του σε τέτοιο περιβάλλον, παρά μόνον με την νταντά στο σπίτι και περνούσε και μια περίοδο αρκετά έντονης προσκόλλησης σε μένα, εν μέρει λόγω ηλικίας, εν μέρει και γιατί ήμουν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και είχε πιάσει στον αέρα ότι έφτανε το τέλος της αποκλειστικότητας.

 

Στο συγκεκριμένο κέντρο προφανώς ακολουθούσαν το μοντέλο που περιγράφετε εδώ (προσωπικά δεν το έχω υπ' όψιν μου), δηλαδή τις 2 πρώτες μέρες μέναμε οι μαμάδες μέσα στην αίθουσα αμέτοχες, αν βλέπαμε ότι το παιδί ήταν "άνετο" βγαίναμε για λίγο και ξαναμπαίναμε κ.λπ. Την τρίτη μέρα τα περισσότερα παιδιά (και ο γιος μου) μπήκανε μέσα μόνα τους και μείνανε χωρίς πρόβλημα, πέραν από κάποια περιστασιακή γκρίνια. Οι δασκάλες της τάξης ήταν εμφανώς έμπειρες, ψύχραιμες και με διάθεση.

 

Όταν πήγε παιδικό, το σύστημα ήταν διαφορετικό (όπως είναι και στους περισσότερους), μου ζητήθηκε από την υπεύθυνη, αν ήταν δυνατόν, να έχω διαθέσιμη μια εβδομάδα για την προσαρμογή. Ωστόσο στην τάξη δεν μπήκα, όπως και κανένας γονιός. Ήμουν, όμως, τις 2 πρώτες μέρες, στο σαλόνι (χωρίς οπτική επαφή με την αίθουσα) και τον φέρνανε να με δει, κάθε φορά που με ζητούσε. Από την τρίτη μέρα και μετά έμεινε κανονικά, στο τέλος της πρώτης εβδομάδας κοιμήθηκε κιόλας με τα υπόλοιπα παιδιά. Το ίδιο περίπου έγινε με την κόρη μου, με λίγο μεγαλύτερη δυσκολία και γκρίνια, γιατί πήγε μικρότερη (20 μηνών), αλλά σε γενικές γραμμές σε 10 μέρες περίπου τα παιδιά ήταν πλήρως προσαρμοσμένα, όπως και όλα του σταθμού.

 

Οι δασκάλες ήταν κι εκεί πολύ έμπειρες και ψύχραιμες, ήξεραν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση και είχαν διάθεση συνεργασίας με τους γονείς.

 

Από αυτή την μικρή εμπειρία, ως μαμά που ο σταθμός σε μικρή ηλικία, υπήρξε αναγκαστική λύση, αυτό που έχω βγάλει ως συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι ανάγκη να ακολουθείται κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο κατά γράμμα. Αυτό που χρειάζεται είναι να είναι έτοιμος και ο γονιός για τον αποχωρισμό, να ψάξει και να βρει έναν σταθμό που σε γενικές γραμμές τον εκφράζει έτσι ώστε να μην τον αμφισβητεί στη συνέχεια και να μην βάζει τρικλοποδιές σε κάθε βήμα και φυσικά να υπάρχει από τους εκπαιδευτικούς η στοιχειώδης εμπειρία, κατάρτιση και ενσυναίσθηση που απαιτείται για την κάθε ηλικία, γιατί ένα παιδί που ξεκινάει στον χρόνο θέλει άλλη αντιμετώπιση από το 2χρονο, το τελευταίο άλλη αντιμετώπιση από το 3χρονο κοκ. Δεν είναι τυχαίο που στους περισσότερους καλούς σταθμούς, οι δασκάλες δεν εναλλάσσονται στα τμήματα, αναλαμβάνει η ίδια για πολλά χρόνια το ίδιο τμήμα (ηλικιακά) και με τον τρόπο αυτό αξιοποιεί την εμπειρία της.

Expand  

Συμφωνώ απόλυτα!!!

 

[Sentir...natureza]

  On 22/9/2017 at 7:30 ΠΜ, Deena είπε:

Αυτό που χρειάζεται είναι να είναι έτοιμος και ο γονιός για τον αποχωρισμό, να ψάξει και να βρει έναν σταθμό που σε γενικές γραμμές τον εκφράζει έτσι ώστε να μην τον αμφισβητεί στη συνέχεια και να μην βάζει τρικλοποδιές σε κάθε βήμα και φυσικά να υπάρχει από τους εκπαιδευτικούς η στοιχειώδης εμπειρία, κατάρτιση και ενσυναίσθηση που απαιτείται για την κάθε ηλικία,

Expand  

Aυτα πιστευω κι εγω ειναι τα βασικοτερα. Ο γονεας να τηρει θετικη σταση προς τον παιδικο, μιλωντας με χαρα και ενθουσιασμο, να προετοιμαζει το παιδι αρκετο καιρο πριν, θυμιζοντας του καθημερινα τι προκειται να συμβει και οταν ερθει η στιγμη του αποχωρισμου να ειναι ευδιαθετος και να μην δειχνει αρνητικος. Να ειναι ειλικρινης και να μην "κοροιδευει" το παιδι του λεγοντας οτι δεν θα φυγει ή οτι ειναι απ΄εξω και μετα το παιδι να ανακαλυπτει οτι του ειπε ψεματα και να κλονιζεται η εμπιστοσυνη του-το εχω δει πολλες φορες. Η φιλοσοφια του παιδικου θα ελεγα οτι ειναι το σημαντικοτερο για μενα, γιατι το τι αξιες, παιδαγωγικες τασεις ακολουθει ενας παιδικος ειναι αυτα που αλλαζουν ολο το σκηνικο και πιθανον να επηρεασει και τους γονεις με θετικο τροπο. Συμφωνω με το να μπαινουν και οι γονεις μεσα. Να πανε μαζι να γνωρισουν το χωρο και τις πρωτες μερες να υπαρχει ο γονεας σαν θεατης-σωσιβιο μεχρι να εξοικειωθει το παιδι και να αποκτησει αυτοπεποιθηση για αυτο που του συμβαινει. Επισης, μεσα στη φιλοσοφια του παιδικου εντασσω και το περιβαλλον (διαρρυθμιση,διακοσμηση), που ειναι εξισου σημαντικο κατ'εμε. Αλλο να πηγαινεις σε εναν χωρο υψηλης αισθητικης που αποπνει μια ηρεμια και αλλο σε ενα χωρο οπου ολα εχουν εντονα χρωματα, ειναι φουλ στα πλαστικα παιχνιδια που εχουν μαυρισει η σπασει απο τη χρηση και τοσα αλλα. Το ενα ειναι "φιλικο προς τις αισθησεις" του παιδιου, το χαλαρωνει, το αλλο δημιουργει ενταση (και υπερενταση). Και τελος, η ενσυναισθηση που ανεφερα προηγουμενως.

[Josephine]

Bρε, @Sentir...natureza, αν δεν ήσουν φρέσκια μαμά, πολύ θα ήθελα να αναλάβεις το γιο μου τώρα που ψάχνουμε. Πάντως αν έχεις καμιά καλή σύσταση συναδέλφου σου, που κάτι να κατέχει από ενσυναίσθηση, ενεργητική ακρόαση κ.λπ., στείλε μου ένα πμ σε παρακαλώ. Ψάχνουμε για μόνιμη συνεργασία για 8ωρο και για πολλά χρόνια που θα έρθουν. Λεπτομέρειες μπορώ να σου πω σε πμ.

 

@Deena, αυτά που γράφεις δυστυχώς δεν είναι καθόλου αυτονόητα στους παιδικούς, λόγω και των πολλών παιδιών ανά νηπιαγωγό, για να μην τα ρίχνουμε όλα στις δασκάλες. Δηλαδή "η απαιτούμενη ενσυναίσθηση ανά ηλικία", αυτό εννοώ. Το να έχουν διαβάσει λίγο παραπάνω ή παραέξω από το πρόγραμμα σπουδών για την αναγνώριση συναισθημάτων, να μην έχουν λανθασμένες ή υπερβολικές προσδοκίες για το αναπτυξιακό στάδιο κάθε παιδιού, να μην χρησιμοποιούν καρεκλάκια σκέψης και συστήματα ανταμοιβών για τη συμπεριφορά κ.λπ. Κατά τ' άλλα συμφωνώ απόλυτα και για την ετοιμότητα του γονέα, για το να μην προβάλλει τις δικές του "πικρές" ή όχι εμπειρίες στην εμπειρία του παιδιού και την επαφή του με τον παιδικό.

 

Παρακολουθώ τη συζήτηση με ενδιαφέρον, καθώς θα με απασχολήσει σε 1-2 χρόνια, για την ώρα θα επιλέξουμε αφού γίνεται να μείνουμε με νταντά στο σπίτι μέχρι τα 3,5 και μέχρι να ορθοποδήσει και το αδερφάκι μας και να μην ταλαιπωρηθεί από ιώσεις.

 

Ήθελα όμως να σχολιάσω για τις μαμάδες που φοβούνται μην κάποια μαμά "δει κάτω από το φουστανάκι" της κορούλας τους, μα καλά είναι δυνατόν να σκέφτεται έτσι κανείς για τον παιδικό που στέλνει το παιδί του; Όταν γίνεται προσαρμογή βάσει μοντέλου Βερολίνου με 3-4 μαμάδες την εβδομάδα, είναι δυνατόν ποτέ να έχεις εμπιστευτεί δασκάλες που έτσι ανεξέλεγκτα θα άφηναν άλλους γονείς να ξεμοναχιάζουν ξένα παιδιά; Τη στιγμή που και για το παιδί σου είσαι απλώς παρών και δεν συμμετέχεις καν σε δραστηριότητες. Καταλαβαίνω ότι τα σχόλια έγιναν λόγω έλλειψης άλλων επιχειρημάτων, αλλά τουλάχιστον, ας μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη μας όταν τα γράφουμε.

 

Τέλος, ήθελα να πω για όσες μαμάδες ενδιαφέρονται ότι όντως υπάρχουν 5-6 σταθμοί που λειτουργούν με βάση την ενσυναισθητική προσέγγιση και η προσαρμογή γίνεται και αυτή έτσι. Υπάρχει σχετική ενημέρωση στην αντίστοιχη σελίδα στο φβ, Παιδικοί σταθμοί και attachment theory.

[Sentir...natureza]

  On 22/9/2017 at 8:57 ΠΜ, Josephine είπε:

Bρε, @Sentir...natureza, αν δεν ήσουν φρέσκια μαμά, πολύ θα ήθελα να αναλάβεις το γιο μου τώρα που ψάχνουμε. Πάντως αν έχεις καμιά καλή σύσταση συναδέλφου σου, που κάτι να κατέχει από ενσυναίσθηση, ενεργητική ακρόαση κ.λπ., στείλε μου ένα πμ σε παρακαλώ. Ψάχνουμε για μόνιμη συνεργασία για 8ωρο και για πολλά χρόνια που θα έρθουν. Λεπτομέρειες μπορώ να σου πω σε πμ.

 

 

Expand  

Αν μπορουσα να σε βοηθησω, ευχαριστως θα το εκανα..αλλα δεν ειμαι απο Αθηνα.

[Deena]

  On 22/9/2017 at 8:57 ΠΜ, Josephine είπε:

 

@Deena, αυτά που γράφεις δυστυχώς δεν είναι καθόλου αυτονόητα στους παιδικούς, λόγω και των πολλών παιδιών ανά νηπιαγωγό, για να μην τα ρίχνουμε όλα στις δασκάλες. Δηλαδή "η απαιτούμενη ενσυναίσθηση ανά ηλικία", αυτό εννοώ. Το να έχουν διαβάσει λίγο παραπάνω ή παραέξω από το πρόγραμμα σπουδών για την αναγνώριση συναισθημάτων, να μην έχουν λανθασμένες ή υπερβολικές προσδοκίες για το αναπτυξιακό στάδιο κάθε παιδιού, να μην χρησιμοποιούν καρεκλάκια σκέψης και συστήματα ανταμοιβών για τη συμπεριφορά κ.λπ. Κατά τ' άλλα συμφωνώ απόλυτα και για την ετοιμότητα του γονέα, για το να μην προβάλλει τις δικές του "πικρές" ή όχι εμπειρίες στην εμπειρία του παιδιού και την επαφή του με τον παιδικό.

 

Παρακολουθώ τη συζήτηση με ενδιαφέρον, καθώς θα με απασχολήσει σε 1-2 χρόνια, για την ώρα θα επιλέξουμε αφού γίνεται να μείνουμε με νταντά στο σπίτι μέχρι τα 3,5 και μέχρι να ορθοποδήσει και το αδερφάκι μας και να μην ταλαιπωρηθεί από ιώσεις.

 

Expand  

 

Για αυτό μίλησα για την σημαντικότητα του να έχεις -κατά το δυνατόν- κοινή φιλοσοφία με τον σταθμό.

 

Για παράδειγμα, όταν πήγα στον δικό μας, έπιασα καλά vibes από τους ανθρώπους, μου άρεσε ο χώρος, με βόλευαν και τα πρακτικά ζητήματα και τον επέλεξα, στην πορεία δικαιώθηκα από τα παιδιά μου. Ωστόσο, δεν μου πέρασε από το μυαλό να ρωτήσω αν έχουν καρεκλάκι σκέψης ή αν χρησιμοποιούν τιμωρία, τα συγκεκριμένα δεν αποτελούσαν θέματα που είχα συγκαταλέξει στα κριτήριά μου. Για το καρεκλάκι σκέψης δεν ξέρω ακόμα, ξέρω όμως ότι στις τάξεις των 3χρονων και πάνω (έχει μέχρι και νηπιαγωγείο) υπάρχει περίπτωση να απομακρύνουν το παιδί από την τάξη του και να το πάνε σε άλλη τάξη για λίγο ή όταν είναι στον κήπο, εάν ένα παιδάκι χτυπήσει κάποιο άλλο, τον σταματάνε από το παιχνίδι και κάθεται στο παγκάκι

 

Δεν άλλαξε ή κλονίστηκε κάτι μέσα μου όταν έμαθα τα παραπάνω, ούτε κρίνω - προσωπικά - ότι αυτές οι μέθοδοι δείχνουν έλλειψη ενσυναίσθησης, προφανώς δεν το κάνουν στα βρέφη ούτε στα 2χρονα φυσικά, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι τέτοιο. Υπάρχουν γονείς που δεν θα μπορούσαν να το ανεχθούν σε καμία ηλικία, οπότε σε αυτή την περίπτωση ένας πραγματικά καλός (για εμένα) σταθμός δεν θα είναι το ίδιο καλός για αυτούς.

 

 

[Josephine]

Με το καρεκλάκι σκέψης αλλά και με τα συστήματα ανταμοιβών διαφωνώ προσωπικά γιατί πιστεύω ότι το παιδί διαπαιδαγωγείται -με σεβασμό στην προσωπικότητά του- στην αυτοπειθαρχία και δεν πειθαρχείται πραγματικά από άσχετες συνέπειες ή επιβραβεύσεις όπως αυτοκόλλητα κ.λπ. παρά απλώς τελικά υπακούει μόνο όταν το βλέπουν για να το επιπλήξουν. Επίσης, με βρίσκει αντίθετη η απομόνωση σε άλλο χώρο/μέρος. Έχει αποδειχθεί ότι πολύ περισσότερο βοηθάει η αντιμετώπιση της αρχικής αιτίας του γιατί ένα παιδί π.χ. αναπτύσσει αντικοινωνικές/επιθετικές συμπεριφορές, η αναγνώριση συναισθημάτων και το λεγόμενο time in (αντί του τόσο προσφιλούς time out τα περασμένα χρόνια), δηλ. χρόνος και συζήτηση με την παιδαγωγό και όχι απομόνωση για να σκεφτεί δήθεν απομονωμένο τι έκανε και να πάρει την απόφαση να μην το ξανακάνει. Βέβαια, όντως μετριούνται στα δάχτυλα οι σταθμοί που αφιερώνουν χρόνο και έχουν το απαιτούμενο προσωπικό γι' αυτό, αλλά υπάρχουν τουλάχιστον σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

[Deena]

  On 22/9/2017 at 11:07 ΠΜ, Josephine είπε:

Με το καρεκλάκι σκέψης αλλά και με τα συστήματα ανταμοιβών διαφωνώ προσωπικά γιατί πιστεύω ότι το παιδί διαπαιδαγωγείται -με σεβασμό στην προσωπικότητά του- στην αυτοπειθαρχία και δεν πειθαρχείται πραγματικά από άσχετες συνέπειες ή επιβραβεύσεις όπως αυτοκόλλητα κ.λπ. παρά απλώς τελικά υπακούει μόνο όταν το βλέπουν για να το επιπλήξουν. Επίσης, με βρίσκει αντίθετη η απομόνωση σε άλλο χώρο/μέρος. Έχει αποδειχθεί ότι πολύ περισσότερο βοηθάει η αντιμετώπιση της αρχικής αιτίας του γιατί ένα παιδί π.χ. αναπτύσσει αντικοινωνικές/επιθετικές συμπεριφορές, η αναγνώριση συναισθημάτων και το λεγόμενο time in (αντί του τόσο προσφιλούς time out τα περασμένα χρόνια), δηλ. χρόνος και συζήτηση με την παιδαγωγό και όχι απομόνωση για να σκεφτεί δήθεν απομονωμένο τι έκανε και να πάρει την απόφαση να μην το ξανακάνει. Βέβαια, όντως μετριούνται στα δάχτυλα οι σταθμοί που αφιερώνουν χρόνο και έχουν το απαιτούμενο προσωπικό γι' αυτό, αλλά υπάρχουν τουλάχιστον σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Expand  

 

Αν θέλουμε όντως να τα δούμε ρεαλιστικά τα πράγματα, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον στον μέσο παιδικό σταθμό να έχει αποκλειστεί τελείως η τιμωρία, να μην δίνονται αυτοκόλλητα κ.λπ., όχι απαραιτήτως ως παιδαγωγική άποψη, αλλά κυρίως ως πρακτικά εργαλεία για να "βγει η μέρα". Αν είμαστε τυχερές, οι δασκάλες θα μιλήσουν με το επιθετικό παιδί, θα συνεργαστούν με την οικογένεια για να βοηθήσουν, θα καθησυχάσουν το ταραγμένο και φοβισμένο παιδί, θα προσπαθήσουν να εντάξουν το μοναχικό κ.λπ. Δυστυχώς, ωστόσο, για τους περισσότερους γονείς, προτεραιότητα έχει να είναι το παιδί σε ένα ασφαλές, καθαρό και προσεγμένο μέρος, όπου το φροντίζουν, δεν το χτυπάνε ούτε το προσβάλλουν, τρέφεται υγιεινά, μαθαίνει 5 πράγματα και τους στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς σε ομάδα, εισάγεται στην αυτοεξυπηρέτηση, κάνει φίλους κλπ....και πολλά είπα, σε κάποιους αρκεί να πηγαίνει και να γυρίζει ταισμένο και γερό. Ή τουλάχιστον, αυτά είναι που μπορούν να "αγοράσουν" τα χρήματα που μπορεί να διαθέσει η μέση οικογένεια με την στοιχειώδη άνεση να στείλει το παιδί σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό.

 

Κι εγώ στο σπίτι μου σίγουρα κάνω πολλά πράγματα διαφορετικά από όσα κάνουν στον σταθμό, είχα βρει και σχολεία με πραγματικά ξεχωριστό παιδαγωγικό προφίλ, όλα όμως ανεξαιρέτως απευθύνονταν σε εξαιρετικά υψηλά εισοδήματα.

[Josephine]

Nαι, έχεις δίκιο, και πρακτικά είναι πολύ ουτοπικό. Αλλά τουλάχιστον όταν γνωρίζει ο σταθμός τη φιλοσοφία αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων, που για μένα αυτή είναι η ουσία της διαπαιδαγώγησης και του ρόλου ενός σταθμού στην τελική (όχι μόνο η φροντίδα βασικών αναγκών, αλλιώς για ποιο λόγο να τα στέλναμε και υποχρεωτικά στο νηπιαγωγείο) πράττει όσο πιο κοντά μπορεί στον ενδεδειγμένο τρόπο, δεν χαρακτηρίζει με θετικούς ή αρνητικούς χαρακτηρισμούς, δεν απομονώνει, δεν "φοράει" ρόλους ζωής στα παιδιά. Και όντως είναι πολύ "τσουχτεροί" οι σταθμοί αυτοί απ' όσο έχω ψάξει κι εγώ. Και δεν είναι και τυχαίες οι περιοχές που συγκεντρώνονται. Όμως, όπως και σε τόσα άλλα θέματα, σιγά σιγά γίνονται βήματα προόδου που εξαπλώνονται τελικά και γενικεύονται, μιας και οι γονείς ενημερώνονται. Γι' αυτό και περιέγραψα πού διαφωνώ με τα καρεκλάκια/ανταμοιβές, περισσότερο για λόγους έκθεσης του "ιδανικού" για μένα παρά γιατί είναι κάτι που το συναντάς κάθε μέρα στα νηπιαγωγεία.

[Manoulitsa75]

  On 21/9/2017 at 7:02 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Γιατί καταρχήν μπορεί αυτό να προκαλέσει άλλα 20 παιδάκια στην τάξη να ουρλιάζουν γιατί θέλουν τη μαμά και να καταστρέψει τη βδομάδα ολόκληρη για όλο το σχολείο.

 

Κατά δεύτερον, γιατί αν κάποιος δεν είναι μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού δεν εχει καμία δουλειά σε χώρο με ξένα παιδιά. Μπορεί ο οποιοσδήποτε γονιός/κηδεμόνας να έχει κακούς τρόπους, μια μεταδοτική ασθένεια, να είναι παιδεραστής ή δεν ξέρω τι άλλο. Πώς θα του επιτρέψει η διεύθυνση να παραβρίσκεται σε χώρο με ξένα παδιά που είναι στην ευθύνη του σχολείου; Ούτε σε γυνάσιο δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο.

Expand  

Μου ακούγονται λίγο άκυρα και τραβηγμένα όλα αυτά.

Το να είναι μια μαμά στη τάξη δεν προκαλεί τα άλλα παιδιά να ουρλιάζουν! Τα παιδιά κλαίνε για χίλιους λόγους, είτε γιατί δεν έχουν εξοικειωθεί ακόμη, είτε γιατί είναι κουρασμένα, είτε γιατί είναι αδιάθετα. Σίγουρα μια μαμά ή και περισσότερες στη τάξη δεν προκαλούνε τέτοια αναστάτωση, αλλιώς δε θα υπήρχε το σύστημα του Βερολίνου, το οποίο με τόση επιτυχία εφαρμόζεται σε άλλες χώρες. Από την εμπειρία μου να σου πω κιόλας, ότι όση ώρα ήμουν στη τάξη, κανένα παιδάκι δεν πρόσεξε τη παρουσία μου.

 

Ο γονιός δεν παραμένει στο χώρο με τα παιδιά μόνος του, υπάρχει πάντα και η παιδαγωγός, ούτε έχει επαφή με τα άλλα παιδιά. Παραμένει εκεί, παθητικά, χωρίς να συμμετέχει στο μάθημα, μέχρι να μπορέσει να προσαρμοστεί το δικό του το παιδί. Αυτό είναι προσωρινό, για λίγες μέρες, δε γίνεται για όλη τη χρονιά.

[Manoulitsa75]

  On 21/9/2017 at 12:49 ΜΜ, nat2308 είπε:

Καταρχάς αντιλαμβάνομαι ότι έχεις εσύ η ίδια μεγαλύτερη ανασφάλεια και αυτό μεταδίδεις στην κόρη σου, η οποία με τη σειρά της ξεσπάει!

 

Πρέπει πρώτα να διερευνήσεις το πως αντιμετωπίζεις εσύ η ίδια το γεγονός ότι αφήνεις το παιδί σου σε έναν "ξένο" χώρο με "ξένους" ανθρώπους, άσχετα με το γεγονός ότι έπεσες και σε περίπτωση κακής αντιμετώπισης στον συγκεκριμένο παιδικό. Το παιδί βγάζει προς τα έξω ό,τι εισπράττει από εσένα!

 

Περαιτέρω, μη διαχωρίζεις την κόρη σου από τα άλλα παιδάκια επειδή είναι κόρη σου. Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας και ιδιαίτερα τα πιο "άτυχα" από τα δικά μας, που δεν έχουν την απαραίτητη αγάπη και φροντίδα, πρέπει να τα αγκαλιάζουμε ακόμα παραπάνω με τη συμπεριφορά μας, όχι εν είδει οίκτου, αλλά πραγματικού ενδιαφέροντος!!! 

 

Αδικία είναι να μη σκέφτεσαι όλες τις παραμέτρους κι επίσης αδικία είναι να μη δίνεις στο παιδί σου την ευκαιρία να απαγκιστρωθεί ομαλά από πάνω σου.

 

Τέλος, να υπενθυμίσω ότι τα παιδιά δεν είναι ενήλικες, αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά τις καταστάσεις από εμάς! Ένας γονιός ο οποίος είναι καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας στον παιδικό σταθμό μαζί με το παιδί του, θα προκαλέσει σίγουρα τα εξής:

• Περισσότερη ανασφάλεια στο παιδί του
• Σχέση εξάρτησης με το παιδί του
• Αρνητικά συναισθήματα στα υπόλοιπα παιδάκια, τα οποία μπορεί να κυμανθούν από απλή θλίψη μέχρι κρίσεις άγχους
• Δυσαρέσκεια από τους άλλους γονείς, οι οποίοι είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν για τον οποιονδήποτε λόγο να παρευρίσκονται
• Δυσάρεστο κλίμα στο προσωπικό του σταθμού

 

Expand  

 

Ευχαριστώ, αλλά καταλαβαίνω μιλάτε εντελώς θεωρητικά και χωρίς προσωπική εμπειρία.

 

Ομαλή απαγκίστρωση δε μπορεί να γίνει όταν το παιδί νιώθει εγκατάλειψη. Ομαλή απαγκίστρωση είναι όταν ΠΡΩΤΑ εξοικειώνεται με το χώρο, τη δασκάλα και τα παιδάκια και μετά φεύγει ο γονιός. Αλλιώς είναι σαν να το εγκαταλείπει και του δημιουργούνται τραύματα. ΤΙς μέρες που δεν ήμουν εκεί, το παιδί το βράδυ είχε εφιάλτες, αγκιστρώθηκε επάνω μου καθώς του δημιουργήθηκε το άγχος του αποχωρισμού και ψυχολογικά ήταν χάλια.

 

Εγώ προσωπικά δεν διαπίστωσα τίποτα από αυτά που λετε όσο παραμένω στο σταθμό (στους εξωτερικούς χώρους) με τη κόρη μου. Είναι πολύ πιο χαρούμενη και έχει αρχίσει να ανοίγεται με τα άλλα τα παιδάκια και τη δασκάλα.

 

Το πρόβλημά μου αυτή τη στιγμή είναι το πως θα τη καταφέρω να μπει μέσα στη τάξη, αφού δεν επιτρέπεται η παρουσία μου εκεί.

 

[Sofaki81]

Καλησπέρα στην όμορφη κουβέντα σας. Καταρχήν χαίρομαι που όλο και περισσότεροι γονείς αρχίζουν να ψάχνουν και να απαιτούν διαφορετικού τύπου προσαρμογές είτε αυτός είναι το "μοντέλο Βερολίνου" ή απλά άλλους προσαρμοσμένους σε αυτόν. 

Εγώ είχα την τύχη κατά τη διάρκεια της έρευνας μου για το πού θ αφήσω το παιδί μου να συναντήσω έναν μόνο -δυστυχώς -παιδικό σταθμό που όχι μόνο μου μίλησε γιατί είναι απαραίτητη  η ήπια προσαρμογή αλλά μας βοήθησε να το βιώσουμε και στην πράξη. Πραγματικά η πλειονότητα των παιδιών δε χρειάστηκε περισσότερες από 3-5 ημέρες για να αφήσουν μόνα τους τους φροντιστές να φύγουν από το χώρο και να εμπιστευθούν τη φροντίδα τους στις δασκάλες τους. Δεν έζησα κλάμματα, πρωινή αντίδραση κλπ αν και πέρασαν μόνο 3 εβδομάδες. Με ενημέρωσαν βέβαια ότι η προσαρμογή μπορεί να βγει και λίγο αργοτερα αυτή την πρώτη-και πιο δύσκολη ίσως- χρονιά αλλά ελπίζω να πάνε όλα καλά. Δυστυχώς στο περιβάλλον μας είχαμε τρεις περιπτώσεις παιδιών που εγκατέλειψαν ήδη το σχολείο γιατί οι γονείς δεν άντεξαν τις επιπτώσεις της βίαιης προσαρμογής των παιδιών (υπερένταση, κακή ποιότητα ύπνου, υπερβολική προσκόλληση, πρωινή άρνηση ακολουθούμενη από τάντρουμ) 

Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον οι ιδιωτικοί σταθμοί -αρχικά- θα μπουν στο "χορό" της αλλαγής λόγω ανταγωνισμού και σύντομα να μπουν και οι δημόσιοι για το καλό όλων των παιδιών. 

@Lilaioan η συμπεριφορά του διευθυντή πρέπει να σε βάλει σε σκέψεις και για τη μετέπειτα συνεργασία σας. Θα μπορούσε να πει απλά ότι δεν είναι εκπαιδευμένο το προσωπικό του για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο όχι να σας αποτρέψει από τη συνέχιση. Έλεος! Εύχομαι καλή τύχη.

[Merendoula]

  On 22/9/2017 at 8:57 ΠΜ, Josephine είπε:

Ήθελα όμως να σχολιάσω για τις μαμάδες που φοβούνται μην κάποια μαμά "δει κάτω από το φουστανάκι" της κορούλας τους, μα καλά είναι δυνατόν να σκέφτεται έτσι κανείς για τον παιδικό που στέλνει το παιδί του; Όταν γίνεται προσαρμογή βάσει μοντέλου Βερολίνου με 3-4 μαμάδες την εβδομάδα, είναι δυνατόν ποτέ να έχεις εμπιστευτεί δασκάλες που έτσι ανεξέλεγκτα θα άφηναν άλλους γονείς να ξεμοναχιάζουν ξένα παιδιά; Τη στιγμή που και για το παιδί σου είσαι απλώς παρών και δεν συμμετέχεις καν σε δραστηριότητες. Καταλαβαίνω ότι τα σχόλια έγιναν λόγω έλλειψης άλλων επιχειρημάτων, αλλά τουλάχιστον, ας μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη μας όταν τα γράφουμε.

 

Expand  

 

Με όλη την καλή διάθεση να σου πω ότι δεν σχολίασα κανένα μοντέλο προσαρμογής. Σχολίασα την επιμονή της θεματοθέτριας να είναι ανοιχτό το σχολείο για όσο χρειάζεται το κάθε παιδί, δηλαδή να μπαινοβγαίνει ο κάθε γονιός ανεξέλεγκτα με το πρόσχημα να προσαρμόζεται το παιδί του για όσο χρόνο και όποτε θέλει. Αυτό είναι επικίνδυνο και όχι συγκεκριμένες ημέρες με συγκεκριμένους γονείς στα πλαίσια μιας ομαλής ένταξης των παιδιών. Εννοείται ότι οι πρώτοι που είμαστε υπέρ της περιόδου προσαρμογής είμαστε εμείς που τα πήγαμε από μωρά! Η κοπέλα που άνοιξε το θέμα δε μίλησε για μοντέλα, αλλά προσπαθούσε να πείσει ότι έχει κάθε δικαίωμα να μπαινοβγαίνει όποτε θέλει. Καταλαβαίνεις ελπίζω τη διαφορά. 

 

ΥΓ: Σχόλιο ελλείψη επιχειρημάτων είναι και το "ο καλύτερος παιδικός σταθμός είναι χειρότερος από την χειρότερη γιαγιά" που διάβασα κάπου. Αυτό πάλι ποιος φιλόσοφος το είπε και με ποια επιχειρήματα; 

[ΑΡΓΚ]

  On 22/9/2017 at 4:37 ΠΜ, kine είπε:

 

Αυτό είναι και το θέμα κατ' εμέ. Οτι ελέγχουμε το κατά πόσο ένα παιδί είναι ή δεν είναι συμφιλιωμένο με την ιδέα και την πραγματικότητα του αποχωρισμού, από τις εξωτερικές του αντιδράσεις και μάλιστα τις πολύ έκδηλες και πρώτες, όπως το κλάμα. Το βρεφάκι, δεν μπορεί να συνδιαλλεχτεί για αυτό που του συμβαίνει. Οντως θα ομοιομορφήσει πολύ σύντομα, μετά τα πρώτα γοερά κλάματα χωρίς ανταπόκριση και σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να μην αντιδράσει καν, από τις πρώτες κιόλας στιγμές. Το παιδί που είναι λίγο μεγαλύτερο κι ανάλογα με την ηλικία και την ωρίμανση έχει ικανότητες διαλλεκτικές, θα κλάψει, θα διαμαρτυρηθεί, θα τενντώσει τα πόδια, θα πει τη δυσαρέσκεια του, δε θα φάει στον παιδικό, θα κάνει φασαρία για να ενοχλήσει, θα του πονάει η κοιλιά το πρωί κι άλλα χίλια δυο, που θα μπορέσει να αντιτάξει, σε αυτή την μετάβαση, που δεν επιθυμεί.

 

Το βρεφάκι λοιπόν είναι πάντοτε "κύριος/α" στον βρεφονηπιακό, όπως είναι και τα μωράκια που μένουν από ημερών στα μαιευτήρια, παρατημένα από τις μαμάδες τους και αφημένα στην φροντίδα άγνωστων και εκ περιτροπής νοσηλευτών. Την προσαρμογή όμως αυτών των παιδιών, στην εγκατάλειψη, την θεωρούμε δείγμα της παραίτησης τους, της απομόνωσης τους και της εσωτερικής τους απόγνωσης. Κι όμως, τα παιδιά που από ημερών έχουν εγκαταλειφθεί, είναι τα πιο προσαρμοστηκά στα ιδρύματα! Δεν το θεωρεί κανένας ψυχολόγος και κανένας άνθρωπος εν γένει, υγιές αυτό το φαινόμενο. Τα δικά μας παιδιά λοιπόν, που δεν έχουν αποστερηθεί τη μητέρα τους τόσο άδικα και δεν έχουν νιώσει την εγκατάλειψη και τη μαιταίωση με τόσο πρωτόγονο τρόπο, γιατί μας κάνει κακή εντύπωση, όταν αποζητούν το σπίτι και τους οικείους τους, αντί ενός ξένου χώρου με άγνωστους φροντιστές και άγνωστα παιδάκια; Είναι δυνατόν να κρίνεται η επιτυχία ή η αποτυχία μιας τέτοιας μετάβασης, από το κατά πόσο το παιδί θα ομοιομορφήσει, θα υποχωρήσει, θα εσωτερικεύσει τα συναισθήματα του για να μην ενοχλεί το τμήμα και τις παιδαγωγούς; Οταν ένα παιδί πηγαίνει χαρούμενο και φεύγει χαρούμενο, όταν μιλάει για πράγματα που έκανε εκεί και για τις δασκάλες του και για τη ζωγραφιά του κτλ. είναι δείγμα ότι περνάει καλά. Οταν όμως ένα παιδί, δεν επιθυμεί αυτή την κατάσταση και δυσανασχετεί, ο παιδικός σταθμός εξαντλείται στο να απασχοληθεί με το αν θα κλάψει ή όχι και εκεί σταματά όλη η προσπάθεια και το ενδιαφέρον - "αφού δεν κλαίει, έχει προσαρμοστεί" ! 

 

 

 

Σε δεύτερο επίπεδο, εμένα μου φαίνεται εξωφρενική, η αίσθηση-ανασφάλεια-πεποίθηση, πως κάθε άλλος ενήλικας κοντά στο παιδί μας, ακόμη και σε ένα περιβάλλον περιορισμένο και ελεγχόμενο όπως ο παιδικός ή ο βρεφονηπιακός, είναι επικίνδυνος και δυνάμει κακοποιό στοιχείο!!

Αυτή η πεποίθηση νομίζετε, δεν αντανακλάται από τους γονείς στα παιδιά; Δεν κάνει τα παιδιά πιο ανασφαλή; Δεν δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα; 

 

Εάν το παιδί σας, έπρεπε να μείνει με μια χ κοπέλα στο σπίτι, για την οποία είχατε ελέγξει το βιογραφικό της και τις συστάσεις της και ήταν τέλεια, αλλά σας έλεγε ότι "για να προσαρμοστεί το παιδί μαζί μου, θα φεύγεται από το σπίτι, αμέσως μόλις έρχομαι και θα το αφήνετε μαζί μου. Θα κλαίει πιθανότατα, αλλά δεν πειράζει. Αν είστε κι εσείς παρόντες δεν θα με αποδεχτεί εύκολα ως φροντηστή του". Θα το δεχόσασταν; Κι αν το παιδί όντως έκλαιγε για μερικές βδομάδες, θα λέγατε, οκ. είναι περίοδος προσαρμογής; Γιατί οι άνθρωποι που έχουν προσληφθεί σε έναν οποιοδήποτε βρεφονηπιακό, είναι αυταπόδεικτα, κατάλληλα πρόσωπα για να μείνουν με μικρά παιδιά, χωρίς την παρούσία γονέα, αλλά και χωρίς την εικόνα του γονέα για το τι πραγματικά διαδραμματίζεται μέσα στην αίθουσα; 

 

Και τέλος πάντων, το μοντέλο Βερολίνου, είναι μια πολύ λογική συνθήκη, που θα μπορούσε κάλλιστα να εφαρμόζεται αν υπήρχει η διάθεση από τους παιδικούς. Γιατί όπως επιβάλλουν άλλα χίλια δυο πράγματα και ο γονέας προσαρμόζεται, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή, έτσι θα μπορούσε να προωθήσει και την ομαλή προσαρμογή, που θα ευνοούσε όλα τα παιδιά, ακόμη κι αυτά που φαινομενικά προσαρμόζονται εύκολα, πόσο μάλλον αυτά που δυσκολεύονται.

 

Πέραν αυτών, συμφωνώ ότι τα παιδιά μέχρι 3 χρόνων είναι καλύτερα να μένουν με τους οικείους κι αν οχι με τους γονείς, με παππουδογιαγιάδες, θείους ή μόνιμο φροντιστή. Σε οικείο περιβάλλον και ένας προς ένα σχέση-φροντίδα. 

 

Expand  

 

Aν και συμφωνώ ότι ιδανικά ένα μικρό παιδί είναι καλύτερα με κάποιον δικό του (εφόσον υπάρχει τέτοιο κατάλληλο άτομο) δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατί υπάρχει η υπόθεση ότι όλοι οι παιδικοί σταθμοί ή όλοι οι βρεφοκόμοι αφήνουν τα μωρά να πλαντάζουν στο κλάμα και αυτά απλά εγκαταλειπουν την προσπάθεια. Δεν αμφιβάλω ότι είναι η παραγματικότητα σε πολλούς σταθμους (και ίσως σε αρκετά σπίτια) αλλά αν αυτο δεν συμβαίνει και όντως υπάρχει μία λογική ανταπόκριση στις ανάγκες του μωρού, γιατί είναι κακό να μείνει σε έναν ξένο χώρο ή με το προσωπικό ενός σταθμού; Αν το μωρό μάθει ότι μπορούν 2,3 ή και 10 άνθρωποι να το φροντίσουν δε θα "εγκαταλείψει", αλλά όντως θα έχει προσαρμοστεί, γιατί δεν θα υπάρξει λόγος να στερηθεί κάτι. Ποσοι σταθμοί μπορούν να προσφέρουν κάτι τέτοιο δεν το γνωρίζω, αλλά δνε μπορώ να πιστεψω ότι ο μέσος σταθμός συμπεριφέρεται στα μωρά και τα νήπια με όρους τριτοκοσμικού ορφανοτροφείου.

[Manoulitsa75]

  On 22/9/2017 at 4:48 ΜΜ, Merendoula είπε:

 

Με όλη την καλή διάθεση να σου πω ότι δεν σχολίασα κανένα μοντέλο προσαρμογής. Σχολίασα την επιμονή της θεματοθέτριας να είναι ανοιχτό το σχολείο για όσο χρειάζεται το κάθε παιδί, δηλαδή να μπαινοβγαίνει ο κάθε γονιός ανεξέλεγκτα με το πρόσχημα να προσαρμόζεται το παιδί του για όσο χρόνο και όποτε θέλει.

Expand  

 

Πότε είπα εγώ κάτι τέτοιο???

[kine]

Είναι η πεπατημένη και ο εύκολος τρόπος. Και πέραν της έλλειψης ευαισθησίας και αγάπης προς τα παιδιά, οι παιδικοί σταθμοί - δηλαδή οι άνθρωποι που τους διοικούν, είναι πρώτα επιχειρηματίες και μετά άνθρωποι. Κι ως εκ τούτου, είναι πιο ωφέλιμο για την επιχείρηση να έχει τις ελάχιστες παιδαγωγούς, στο μέγιστο αριθμό παιδιών κι ακόμη καλύτερα, κοπέλες που κάνουν την πρακτική τους και αλλάζουν ανά 4μηνο ή 6μηνο. Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να προσφέρει όντως σε παιδιά κι όχι απλώς να εκτελεί λειτουργικά καθήκοντα, πρέπει να έχει χρόνο και διάθεση, κι αν όχι ενσυναίσθηση και αγάπη, τουλάχιστον μόρφωση και κάποια καλλιέργεια πνεύματος. 

 

Τώρα, το αν ένα παιδί που μεγαλώνει με φροντίδα μεν αλλά με πολλούς διαφορετικούς φροντιστές, εγκαταλείπει ή όχι, νομίζω το έχει απαντήσει τόσο η ψυχολογία, όσο και η ιστορία. Είναι μεγάλης σημασίας, η αποκλειστική σχέση του παιδιού με τον γονέα του. Είναι καθοριστικής σημασίας. Σε διαμορφώνει ως άνθρωπο. Οπότε αυτή την σχέση την υποκαθιστά για ένα χρονικό διάστημα κάποιος άλλος. Οσο πιο οικείος τόσο το καλύτερο, όσο πιο σταθερή η σχέση, τόσο το καλύτερο, όσο πιο ουσιαστική η σχέση, τόσο το καλύτερο. Ο παιδικός σταθμός λοιπόν, καλείται να υποκαταστίσει αυτή την ιδανική σχέση του γονέα με το παιδί, σε εκείνη την ευαίσθητη ηλικία που ότι σου συμβαίνει, μπορεί να μην το θυμάσαι χρόνια μετά, αλλά σε καθορίζει και σε πλάθει, σε μορφοποιεί εσωτερικά κι αν τύχει αυτό το "εσωτερικά" να παραγνωρίζεται ή να αγνοείται τελείως, σε στοιχειώνει για όλη σου την ζωή, ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένος θα γίνεις κοινωνικά.

 

Ευτυχώς οι παιδικοί σταθμοί, αφήνοντας τα παιδιά να κλαίνε, δεν μοιάζουν καθόλου με τριτοκοσμικά ορφανοτροφεία. Δυστυχώς τα τριτοκοσμικά ορφανοτροφεία, οδηγούν τα παιδιά που ζουν εντός τους, κυριολεκτικά στην εγκατάλειψη του εαυτού, στην παραίτηση από την ζωή, στον θάνατο. Κι όταν λέω κυριολεκτικά, εννοώ πως τα παιδιά που ζουν σε τέτοιου είδους ορφανοτροφεία, όπου απλώς ικανοποιούνται οι ζωτικές τους ανάγκες από αδιάφορους κατά τα άλλα φροντιστές, αργούν να περπατήσουν, αργούν να μιλήσουν, ενίοτε δεν μιλούν καθόλου, και μάλιστα πολύ συχνά, αδυνατούν να αναπτυχθούν και σωματικά, παρά το γεγονός ότι τρέφονται. Αν αντέχεις δες αυτό: 

 

Επεξεργάστηκαν 23 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[ΑΡΓΚ]

  On 23/9/2017 at 8:15 ΠΜ, kine είπε:

Είναι η πεπατημένη και ο εύκολος τρόπος. Και πέραν της έλλειψης ευαισθησίας και αγάπης προς τα παιδιά, οι παιδικοί σταθμοί - δηλαδή οι άνθρωποι που τους διοικούν, είναι πρώτα επιχειρηματίες και μετά άνθρωποι. Κι ως εκ τούτου, είναι πιο ωφέλιμο για την επιχείρηση να έχει τις ελάχιστες παιδαγωγούς, στο μέγιστο αριθμό παιδιών κι ακόμη καλύτερα, κοπέλες που κάνουν την πρακτική τους και αλλάζουν ανά 4μηνο ή 6μηνο. Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να προσφέρει όντως σε παιδιά κι όχι απλώς να εκτελεί λειτουργικά καθήκοντα, πρέπει να έχει χρόνο και διάθεση, κι αν όχι ενσυναίσθηση και αγάπη, τουλάχιστον μόρφωση και κάποια καλλιέργεια πνεύματος. 

 

Τώρα, το αν ένα παιδί που μεγαλώνει με φροντίδα μεν αλλά με πολλούς διαφορετικούς φροντιστές, εγκαταλείπει ή όχι, νομίζω το έχει απαντήσει τόσο η ψυχολογία, όσο και η ιστορία. Είναι μεγάλης σημασίας, η αποκλειστική σχέση του παιδιού με τον γονέα του. Είναι καθοριστικής σημασίας. Σε διαμορφώνει ως άνθρωπο. Οπότε αυτή την σχέση την υποκαθιστά για ένα χρονικό διάστημα κάποιος άλλος. Οσο πιο οικείος τόσο το καλύτερο, όσο πιο σταθερή η σχέση, τόσο το καλύτερο, όσο πιο ουσιαστική η σχέση, τόσο το καλύτερο. Ο παιδικός σταθμός λοιπόν, καλείται να υποκαταστίσει αυτή την ιδανική σχέση του γονέα με το παιδί, σε εκείνη την ευαίσθητη ηλικία που ότι σου συμβαίνει, μπορεί να μην το θυμάσαι χρόνια μετά, αλλά σε καθορίζει και σε πλάθει, σε μορφοποιεί εσωτερικά κι αν τύχει αυτό το "εσωτερικά" να παραγνωρίζεται ή να αγνοείται τελείως, σε στοιχειώνει για όλη σου την ζωή, ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένος θα γίνεις κοινωνικά.

 

Ευτυχώς οι παιδικοί σταθμοί, αφήνοντας τα παιδιά να κλαίνε, δεν μοιάζουν καθόλου με τριτοκοσμικά ορφανοτροφεία. Δυστυχώς τα τριτοκοσμικά ορφανοτροφεία, οδηγούν τα παιδιά που ζουν εντός τους, κυριολεκτικά στην εγκατάλειψη του εαυτού, στην παραίτηση από την ζωή, στον θάνατο. Κι όταν λέω κυριολεκτικά, εννοώ πως τα παιδιά που ζουν σε τέτοιου είδους ορφανοτροφεία, όπου απλώς ικανοποιούνται οι ζωτικές τους ανάγκες από αδιάφορους κατά τα άλλα φροντιστές, αργούν να περπατήσουν, αργούν να μιλήσουν, ενίοτε δεν μιλούν καθόλου, και μάλιστα πολύ συχνά, αδυνατούν να αναπτυχθούν και σωματικά, παρά το γεγονός ότι τρέφονται. Αν αντέχεις δες αυτό: 

 

Expand  

 

Αντιλαμβάνομαι ότι έχεις την άποψη ότι τα παιδιά χρειάζονται γονείς στο σπίτι. Ειναι μεν σεβαστή για την οικογένειά σου, αλλά δεν είναι η πραγματικότητα των περισσότερων ανθρώπων, και δεν είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων κακοποιημένοι. Ενα παιδί μπορεί να έχει ποιοτική φροντίδα και στο σπίτι, και από άλλους συγγενείς, και με νταντά, και σε ένα σταθμό. Σε όλα υπάρχουν καλά και κακά σενάρια. Αλλα δεν παραμελούν τα παιδιά τους οι γονείς που χρησιμοποιουυν παιδικό σταθμό!