Θέλει συνέχεια αγκαλιά

[vtgian]

Ένα βρέφος το παίρνεις αγκαλιά όποτε κλάψει, θεωρίες περί του "μη κακομάθει" δεν ισχύουν σε βρεφική ηλικία. Από κει και έπειτα η λογική λέει πως όσο μεγαλώνει ένα βρέφος και γίνεται νήπιο, αρχίζει να εξερευνά το περιβάλλον λόγω ερεθισμάτων με αφετηρία πάντα την ασφάλεια του γονέα. Κατά τη βρεφική ηλικία προσωπικά πιστεύω ότι καλό είναι να ανταποκρίνεσαι στο κλάμα γιατί και νευροβιολογικά το μωρό είναι αδύνατον να σε χειριστεί. Η ανάγκη του είναι πραγματική και το κλάμα ο μόνος τρόπος να το εκφράσει. Στη νηπιακή ηλικία που ο εγκέφαλος αρχίζει και ωριμάζει, ξεκινάς να βάζεις τα προσωπικά σου όρια με ενσυναίσθηση προς το παιδί. Παράδειγμα, πεινάς τρελά, πας να καθίσεις να φας και το 1,5 έτους νήπιο αρχίζει τα θέλω αγκαλιά; Ζυγίζεις την κατάσταση. Υπάρχει ουσιαστικός λόγος π.χ. πεινάει, πονάει, νυστάζει ή απλά βαριέται/θέλει να "ζημιαρέψει"; Αν είναι το δεύτερο εξηγείς ήρεμα ότι πρέπει να φας πρώτα, προτείνεις κάτι άλλο και αν κλάψει έκλαψε. Θα πρέπει να περιμένει να φας. Αν σε πονάει η μέση και θέλει βόλτες αγκαλιά, επίσης εξηγείς και καταλαβαίνεις την απογοήτευσή/κλάμα του αλλά δεν μπορείς αλλιώς. Θέλω να πω ότι για όλα υπάρχει η μέση οδός. Το παράδειγμα που αναφέρει η @erin0000 με την αγκαλιά είναι χαρακτηριστικό και συμφωνώ απόλυτα στο πως το χειρίζεται. Υπάρχουν οι γονείς/παπούδες που φοβούνται το κλάμα και θα τρέξουν να ικανοποιήσουν την οποιαδήποτε παλαβομάρα, υπάρχουν και γονείς που πιστεύουν ότι το κλάμα είναι πάντα ένας χειριστικός τρόπος για να περάσει το παιδί αυτό που θέλει (ακόμα και στο χτύπημα!). Κατ'εμέ και τα δύο είναι εξίσου λάθος. Η αγκαλιά μπορεί να είναι θεραπευτική. Αλλά όταν χρησιμοποιείται ως εύκολος τρόπος για ανακούφιση (όχι μόνο η αγκαλιά αλλά οποιοδήποτε μέσο για να σταματήσει το κλάμα ή τη γκρίνια, η αγορά παιχνιδιού, το φαγητό, η ικανοποίηση του παιδιού πέρα από τα προσωπικά μας όρια)  χωρίς να μπαίνεις στη διαδικασία να λύσεις ουσιαστικά το πρόβλημα, τότε ναι κάνεις κακό και οδηγείσαι με βέβαια βήματα προς την ανατροφή ενός ανικανοποίητου παιδιού.

 

Περί συγκοίμησης: δεν έχει ηλικιακά όρια και είναι απολύτως υγιής όταν δεν λειτουργεί ως προκάλυμμα άλλων δυσλειτουργιών. Αλλιώς τόσους αιώνες που ο άνθρωπος κοιμόταν με τους γονείς του θα έπρεπε να έχουμε εξαλειφθεί ως είδος λόγω ψυχολογικών προβλημάτων. @Nefeli2014 με όλο το θάρρος, σφίχτηκε η καρδιά μου με αυτό που διάβασα. Το να προσπαθείς με το ζόρι, να βάλεις ένα δίχρονο πάνω στο peak του άγχους αποχωρισμού, να κοιμηθεί μόνο του, αναμενόμενο να έχει το παιδί τόσο ακραίες αντιδράσεις. Μόλις 2 ετών δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί πρέπει να σε αποχωριστεί. Πολύ λυπάμαι που ζοριστήκατε τόσο πολύ και οι δύο σας, το λέω αλήθεια με πολύ αγάπη αυτό. Προσωπικά είμαι υπερ της άποψης ότι αν δεν μπορεί κάποια οικογένεια να υποστηρίξει την συγκοίμηση (και είναι απολύτως κατανοητό αυτό), καλό είναι να έχει το παιδί σε κούνια εντός του υπνοδωματίου στον πρώτο χρόνο και σε άλλο δωμάτιο άμεσα μετά. Αλλιώς βιώνει μεγάλη πίεση το παιδί να το βγάλεις με το ζόρι, κάποια έχουν πισωγυρίσματα σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, άλλα βγάζουν ανασφάλειες. Ό,τι έγινε, έγινε. 

Εμείς κοιμόμαστε όλη η οικογένεια μαζί μέχρι πριν λίγους μήνες, που καταφέραμε να φτιάξουμε το δωμάτιο της (είναι 4+ η δικιά μου). Είχε δει άλλα παιδικά δωμάτια από φίλες της και της είχαμε πει ότι όποτε θέλει θα κάνουμε και το δικό της. Επέλεξε και κοιμήθηκε εκεί από το πρώτο βράδυ, χωρίς κανένα πισωγύρισμα κάποιους μήνες τώρα. Καμία αντίδραση, αντίθετα πολύ ενθουσιασμό για το νέο δωμάτιο. Σεβαστήκαμε το χρόνο της, είδαμε ότι τους τελευταίους μήνες ζητούσε ιδιωτικό χώρο και ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Αυτό μάλιστα ήρθε σε αντίθεση με τα δικά μας 'θέλω' καθώς μας άρεσε πολύ να κοιμόμαστε μαζί της και θα το συνεχίζαμε άνετα. Όταν όμως βλέπεις ότι το παιδί είναι έτοιμο για το επόμενο βήμα, τότε το υποστηρίζεις. 

 

@Chrysoum έτσι ήμουν εγώ με την αδελφή μου. Εγώ το ησυχότερο βολικότερο παιδί ever, η αδελφή μου ο ορισμός της κινητής γκρίνιας και κλάματος. Πιστεύω πολύ στην ιδιοσυγκρασία, δεν "φτιάχνονται" όλα. Κάποια είναι έμφυτα. 

[MagdaP]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Κι εγω γυρω στους 5-6 μηνες τον εβαλα στο καροτσι πρωτη φορα και τις περισσοτερες φορες καταληγαμε στον μαρσιπο. 

Λογικό το βρίσκω. 5-6 μηνών είναι αρκετά μεγάλο για να δεχτεί κάτι καινούριο. 

 

Just now, Sentir...natureza είπε:

Ειναι καλο να σκεφτουμε γιατι τα μωρα θελουν αγκαλια και περπατημα ή αρνιουνται το καροτσι.

Για τον παραπάνω λόγο. 

 

Πάντως όσα παιδιά ξέρω που από πολύ μωρά τα έβαζαν στο καροτσι δεν αντεδρασαν ποτέ. Τον γιο μου τον εβαλα πρώτη φορά στο καροτσι 7 ημερών και πήγαμε την πρώτη μας βόλτα. Από τότε υπήρξαν αμέτρητες βόλτες με το καρότσι που ο μικρός έδειχνε να απολαμβάνει. Μέχρι τους 8-9 μήνες είχα το καρότσι στραμμενο  προς εμάς για να έχει οπτική επαφή. Από κει και πέρα το γύρισα μπροστά για να εξερευνά τον κόσμο! 

 

Όσον αφορά στην αγκαλιά δεν του τη στέρησα ποτέ αλλά δεν τη ζητούσε ιδιαίτερα. Τώρα που πλησιάζει τα 5, και πιο μικρός από τότε που άρχισε να επικοινωνεί, έρχεται πολλές φορές μέσα στη μέρα και μας αγκαλιάζει. Και φυσικά του προσφέρουμε απλόχερα την αγκαλιά μας την οποία απολαμβανουμε κι εμείς. Το ότι δεν τον είχαμε συνέχεια στα χέρια μωρό (δεν το ζητούσε κιολας) δεν τον επηρέασε κάπου αρνητικά, ίσα ίσα το αντίθετο θα έλεγα. Ίσως είναι και στο παιδί. Πάντως δε μπορώ να διανοηθω το μωρό μου να κλαίει και να το αφήσω για να μην κακό μάθει. Σίγουρα το κάθε παιδί είναι διαφορετικό αλλά νομίζω ότι κάποια πράγματα ίσως τα προκαλουμε κι εμείς με τη συμπεριφορά μας. 

 

Όσο για τη συγκοιμιση έχω διαβάσει ότι κάνει καλό στο παιδί αλλά έχω τις αμφιβολίες μου για το πόσο κάνει καλό στην οικογένεια. Προσωπικά εάν έπρεπε να κοιμάμαι με ένα μωρό συνέχεια απλά δεν θα κοιμομουν ποτέ. Ακόμα και τώρα που όταν αρρωσταινει κοιμάται μαζί μου (ο μπαμπάς στο παιδικό γιατί δεν χωραμε και οι τρεις) εγώ μένω αυπνη. Φοβάμαι μην τον πλακώσω, μην τον ζορισω... Δε μπορώ να κοιμηθώ. Εκτός αυτού νομίζω ότι με τη συγκοιμιση δημιουργείται πρόβλημα και στο ζευγάρι. Επειδή όμως δεν θέλω να νιώθει ανασφάλεια μόνος του πολλές φορές τα βράδια (παλαιότερα πολύ πιο συχνα) όποτε με φωνάζει πηγαίνω δίπλα του, τον αγκαλιαζω, του δίνω κι ένα φιλάκι και φεύγω. Πιο παλιά είχα δίπλα στην κούνια του ένα κρεβάτι και ξαπλωνα για όση ώρα με είχε ανάγκη. Πολλές φορές με έπαιρνε και ο ύπνος εκεί. Τώρα που μεγάλωσε του αρκεί η αγκαλιά και το φιλί. 

[erin0000]

Just now, Chrysoum είπε:

 

Για τα ορια που αναφερθηκαν, προσπαθησε ο αντρας μου να της βαλει εκει γυρω στους 8 μηνες. Απετυχε παταγωδως, απλα γινοταν ολο και πιο νευρικη και εκλαιγε ακομη χειροτερα. Τωρα που ειναι 1,5 μπαινουν ορια για πραγματα που δεν επιτρεπεται να κανει, δυσανασχετει λιγο στην αρχη, αλλα το ξεπερναει σχετικα γρηγορα.

Το συμπερασμα μου μετα απο ολα αυτα, ειναι πως η ψυχολογια του καθε παιδιου και γονιου ειναι τοσο διαφορετικη σε καθε περιπτωση που ειναι δυσκολο να βαζουμε απολυτους κανονες με βαση τις δικες μας εμπειριες. Η καθε περιπτωση ειναι μοναδικη. 

 

Επισης εχω και εγω μια ειλικρινης απορια: ειμαι η μονη που ξερω περιπτωσεις με πολυ ευκολα πρωτα μωρα και πολυ δυσκολα δευτερα; Γιατι πριν αναφερθηκε οτι τα δευτερα ειναι παντα πιο ευκολα ισως και λογω εμπειριας των γονεων. 

Πιστευω οτι σαφεστατα η εμπειρια του γονιου παιζει ρολο ως ενα σημειο, αλλα η προσωπικοτητα του παιδιου ειναι το αλφα και το ωμεγα. Αν το παιδι ειναι "δυσκολο", θα περασεις δυσκολα τον πρωτο καιρο οση εμπειρια και να εχεις. 

 

Σε 8 μηνών δεν μπορείς να βάλεις όρια...

Μετά το χρόνο και πολύ σταδιακά...

 

Εμένα το δεύτερο ήταν πολύ "εύκολο" στην αρχή, ας πούμε μέχρι 2χρ περίπου και μετά εξελίχθηκε σε πολύ "δύσκολο"... Πρέπει να περάσουν κάποια χρόνια για να έχεις εικόνα πoιο είναι εύκολο και πoιο είναι δύσκολο και σε ποιους τομείς. Και πιστεύω ότι ναι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και η προσωπικότητα-ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού.

[xaroumenh mama]

Just now, Chrysoum είπε:

Κι ομως γινεται και υπαρχουν και αυτα τα μωρα! Ενα απο αυτα, το δικο μου! Μεχρι 7-8 μηνων που καθισε και αρχισε να στεκεται δεν καθοταν ΠΟΥΘΕΝΑ για πανω απο 5΄ λεπτα. ΠΟΥΘΕΝΑ ομως, ουτε ριλαξ, ουτε καροτσι, ουτε αυτοκινητο, ουτε γυμναστηριο. Γενικα πουθενα, και οταν καθοταν διπλα μου στον καναπε (εκει ξεπερνουσαμε τα 10') επρεπε να με ακουμπαει για να καθεται. Η αγκαλια πηγαινε συννεφο λοιπον, οχι παντα ορθια, πολλες φορες καθομουν και την ειχα αγκαλια. Πολλες φορες δεν εφτανε αυτο και επρεπε να κανουμε βολτες μεσα στο σπιτι. Μετα τους 8 μηνες αρχισε λιγο να εξερευνα τον χωρο και καπως απασχολουνταν οταν ηταν ορθια, αλλα μονη δεν καθοταν. Τελος παντων, 14 μηνων σταματησε εντελως να κλαιει στο αυτοκινητο, και απο 16 μηνων πηγαινει στο καροτσι "που ειχε πιασει αραχνες" και μου ζηταει να την βαλω πανω για να παμε βολτα (!). Γενικα απο τοτε που αρχισε να καταλαβαινει τι γινεται γυρω της εχει ηρεμησει αρκετα. 

 

Για τα ορια που αναφερθηκαν, προσπαθησε ο αντρας μου να της βαλει εκει γυρω στους 8 μηνες. Απετυχε παταγωδως, απλα γινοταν ολο και πιο νευρικη και εκλαιγε ακομη χειροτερα. Τωρα που ειναι 1,5 μπαινουν ορια για πραγματα που δεν επιτρεπεται να κανει, δυσανασχετει λιγο στην αρχη, αλλα το ξεπερναει σχετικα γρηγορα.

Το συμπερασμα μου μετα απο ολα αυτα, ειναι πως η ψυχολογια του καθε παιδιου και γονιου ειναι τοσο διαφορετικη σε καθε περιπτωση που ειναι δυσκολο να βαζουμε απολυτους κανονες με βαση τις δικες μας εμπειριες. Η καθε περιπτωση ειναι μοναδικη. 

 

Επισης εχω και εγω μια ειλικρινης απορια: ειμαι η μονη που ξερω περιπτωσεις με πολυ ευκολα πρωτα μωρα και πολυ δυσκολα δευτερα; Γιατι πριν αναφερθηκε οτι τα δευτερα ειναι παντα πιο ευκολα ισως και λογω εμπειριας των γονεων. 

Πιστευω οτι σαφεστατα η εμπειρια του γονιου παιζει ρολο ως ενα σημειο, αλλα η προσωπικοτητα του παιδιου ειναι το αλφα και το ωμεγα. Αν το παιδι ειναι "δυσκολο", θα περασεις δυσκολα τον πρωτο καιρο οση εμπειρια και να εχεις. 

Ποιο πάνω έγραψα πως το δεύτερο μωρό μου είναι ποιο δύσκολο από το μεγάλο μου γιο σε τέτοιες ηλικίες γιατί ο μεγάλος ήταν από τα ποιο καλοβολα μωρά που υπήρχαν μαμ κακά κ νάνι που λένε ... Ενώ ο δεύτερος το αντίθετο ..!! Απλά ο μεγάλος άλλαξε τέλειος με το που έκλεισε τα δυο κ τώρα 3,5 χρόνων είναι αρκετά απαιτητικός κ θέλει πάρα πολλές αγκαλιές που δε του τις στερω βέβαια ..!!! 

Just now, Έσπερος είπε:

Υπάρχουν γιαγιάδες που δεν είναι υπέρ της αγκαλιάς οπως η μητερα μου οου θεωρει οτι ογιος μου έχει παραμαθει στην αγκαλιά (!) κ άλλες όπως η πεθερά μου που επιμένουν στην αγκαλιά αγνοώντας τις συνήθειες των γονιών. Κ ακο φιλες εχω ακουσει σκηνικά, να λενε οι γονεις "μην το παρεις αγκαλια κι ας ει αι μικρη βολτα, παρε καροτσι μαζι" κ ξ γιαγιά να κανει του κεφαλιού της. ή να βαζουν το παιδι στο πατωμα γιατι προσπαθει να μπουσουλησει κ η γιαγιά να το σηκωνει. ή να λενε οτι στο καρεκλακι του κ η γιαγιά επιμενει.να το ταΐζει αγκαλια. ο γονιος ομως αυτο δεν μπορει να το υποστηρίξει στην καθημερινοτητα κ εκει γιβεται μπερδεμα, γιατι στο κατω κατω αυτος θα πρεπει να χειριστεί μια παγιωμένη συνηθεια τος υπόλοιπες ωρες. Αυτο που λεω δεν ειναι στέρηση αγκαλιας ουτε πιστευω οτι οι γονεις εκφράζουν λιγότερη αγαπη ετσι. 

Εκεί πιστεύω ότι πρέπει να κρατήσουν σταθερότητα οι γονείς όταν είναι στο σπίτι τους με τα παιδιά .. δλδ να δώσουν στο παιδί να καταλάβει ότι με το παππού κ τη γιαγιά μπορείς να κάνεις ότι σου επιτρέπουν ενώ εδώ στο σπίτι μας έχουμε άλλους κανόνες κ λειτουργούμε διαφορετικά ..!!

Βέβαια κ εμείς μένουμε μαζί με τους παππούδες εκείνοι μένουν κάτω από εμάς κ τα παιδιά έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους.. παρότι έχω κάποιες διαφορετικές απόψεις στο τρόπο τους απέναντι στα παιδιά εγώ προσπαθώ να περνάω στα παιδιά μου αυτό που έγραψα παραπάνω κ βλέπω πως σιγά σιγά κ ο μεγάλος μου γιο διεκδικεί τα θέλω του έτσι όπως προσπαθώ να του μάθω τώρα θα δω πως θα εξελίσσετε κ ο δεύτερος γιατί κ το κάθε παιδί είναι διαφορετικό κ χρειάζεται διαφορετική αντιμέτωπη ..!

[Chrysoum]

Just now, MagdaP said:

 

Πάντως όσα παιδιά ξέρω που από πολύ μωρά τα έβαζαν στο καροτσι δεν αντεδρασαν ποτέ. Τον γιο μου τον εβαλα πρώτη φορά στο καροτσι 7 ημερών και πήγαμε την πρώτη μας βόλτα. Από τότε υπήρξαν αμέτρητες βόλτες με το καρότσι που ο μικρός έδειχνε να απολαμβάνει. Μέχρι τους 8-9 μήνες είχα το καρότσι στραμμενο  προς εμάς για να έχει οπτική επαφή. Από κει και πέρα το γύρισα μπροστά για να εξερευνά τον κόσμο! 

 

Μαλλον δεν ξερεις πολυ απαιτητικα μωρα τοτε! Και το λεω για καλο, μην με παρεξηγεις! Δεν θυμαμαι τωρα ακριβως ποτε πηγαμε βολτα για πρωτη φορα, αλλα ηταν σιγουρα πριν κλεισει την πρωτη εβδομαδα. Και δεν κρατησα τον κατ΄εμε ανουσιο κανονα των 40 ημερων. Γενικα, βγαιναμε πολυ. Μα να μην καθεται στο καροτσι μετα το 6μηνο για κανενα λογο ομως.. Μεχρι τους πρωτους 6 μηνες εμπαινε κλαιγωντας, αλλα κοιμοταν γρηγορα και φυσικα οταν ξυπνουσε ηθελε αμεσως να την βγαλω. Απο το 6μηνο που μειωθηκαν οι ημερησιοι υπνοι σταματησε και το καροτσι, κλωτσαγε και ουρλιαζε να μην μπει μεσα και ηταν κατι που εμπαινε απο ημερων. Κι ομως απλα δεν το ηθελε. 

 

Εν ολιγεις, καθε φορα που ακουω τις εξης δυο εκφρασεις: "ολα ετσι κανουν" και "το μωρο ειναι οπως το μαθεις" (στην περιπτωση αυτη αν το βαλεις νωρις στο καροτσι μαθαινει και δεν θα αντιδρασει αργοτερα) αυτοματως συμπεραινω οτι προκειται ειτε για καποιους που δεν εχουν παιδια ή για καποιους που εχουν σχετικα καλοβολα παιδια! Που δεν ειναι κακο φυσικα, σορυ ομως βρε παιδια, αλλα μονο αν εχεις βιωσει στο πετσι σου τι σημαινει πραγματικα πολυ απαιτητικο παιδι καταλαβαινεις οτι δεν εχει να κανει τοσο με τον χειρισμο των γονεων, αλλα με την ιδιοσυγκρασια του ιδιου του παιδιου ειδικα κατα το πρωτο ετος ζωης. 

[vtgian]

Just now, MagdaP είπε:

Εκτός αυτού νομίζω ότι με τη συγκοιμιση δημιουργείται πρόβλημα και στο ζευγάρι. 

 

Πολύ πιθανό αν δεν συμφωνούν και οι δύο σε αυτό. Για εμένα ήταν βασικό να κοιμόμαστε όλοι μαζί στο υπνοδωμάτιο, όχι εγώ και το μωρό (ή ο άντρας μου με το μωρό) και ο άλλος σε καναπέ, σε άλλο δωμάτιο κλπ. Ο ύπνος ήταν οικογενειακός χρόνος. Ευτυχώς το υπνοδωμάτιο μας είχε χώρο και έτσι κολλήσαμε τη κούνια στο κρεβάτι (σαν επέκταση) και δεν είχαμε στρίμωγμα. Πολλά ζευγάρια πιστεύουν ότι θα καταστραφεί η σεξουαλική τους ζωή αν έχουν το μωρό στο δωμάτιο. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι χώροι στο σπίτι :) Ωστόσο σέβομαι ότι κάποιοι άνθρωποι νιώθουν πολύ άβολα αλλού, αλλά και πέρα από το σεξουαλικό κομμάτι, πολλοί νιώθουν ανασφάλεια, μήπως πλακώσουν το μωρό όπως είπες και τελικά ο κοινός ύπνος είναι βάσανο. Γι'αυτό λέω πως αν είναι έτσι, καλύτερα χώρια από νωρίς. Έχει και αυτό το δική του ταλαιπωρία αλλά πραγματικά κάθε οικογένεια ξέρει καλύτερα τις ισορροπίες της. Απλά στεναχωριέμαι όταν κάποιοι πιέζονται να πάρουν αποφάσεις λόγω κοινωνικής πίεσης ή έλλειψης ενημέρωσης. 

[Έσπερος]

Just now, vtgian είπε:

Γι'αυτό λέω πως αν είναι έτσι, καλύτερα χώρια από νωρίς.

Γι αυτό κι εγώ πιστεύω ότι αν οι γονείς έχουν την αίσθηση ότι σε βάθος χρόνου δεν μπορούν να υποστηρίξουν μια συνήθεια, καλύτερα να μην την αρχίσουν καν, ή να μην την έχουν σαν μοναδική λύση. Και διευκρινιζω ότι δεν εννοώ την αγκαλιά του νεογέννητου ή την άμεση ανταπόκριση στις ανάγκες. Αλλά αν όντως δεν ξέρεις για πόσο καιρό μπορείς να κάνεις συγκοίμηση στο ίδιο κρεβάτι, καλύτερα να μην την αρχίσεις, γιατί δεν ξέρεις πότε θα είναι έτοιμο το παιδί να το σταματήσει και καλύτερα να μην την κόψεις με πίεση. Προτιμότερο να δεις για εναλλακτικές όπως κούνια κολλητά στο κρεβάτι ή διαφορετικά στρώματα ενωμένα στο πάτωμα κ.α.  Ή αντίστοιχα μην δώσεις πιπίλα αν δεν είσαι προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο να την κρατήσει για καιρό, κλπ κλπ. 

[Sentir...natureza]

Just now, MagdaP είπε:

Λογικό το βρίσκω. 5-6 μηνών είναι αρκετά μεγάλο για να δεχτεί κάτι καινούριο. 

Για τον παραπάνω λόγο. 

Διαφωνω. Απλα εγινε δεκτικος οταν αρχισε να ενδιαφερεται περισσοτερο για το τι γινεται γυρω του και να παρακολουθει. Τον ειχα βαλει και μικροτερο 2-3 φορες αλλα ισως ευθυνοταν και το καροτσι που κοιτουσε μονο μπροστα. Ειδικα μολις το σηκωσα σε ορθη γωνια το καθισμα του καροτσιου ηταν πολυ δεκτικος. Αλλα και παλι υπηρχαν στιγμες που απλα ηθελε αγκαλια και τοτε εμπαινε στον μαρσιπο.  Δεν πιστευω οτι 5-6 μηνων ειναι μη αναστρεψιμες καταστασεις, τα παιδια αναπτυσσονται και αλλαζουν με ταχεις ρυθμους σε τοσο μικρες ηλικιες που δεν προλαβαινουν να παγιωθουν καταστασεις που δεν επιδεχονται αλλαγες.

[vtgian]

Just now, MagdaP είπε:

Πάντως όσα παιδιά ξέρω που από πολύ μωρά τα έβαζαν στο καροτσι δεν αντεδρασαν ποτέ. Τον γιο μου τον εβαλα πρώτη φορά στο καροτσι 7 ημερών και πήγαμε την πρώτη μας βόλτα. Από τότε υπήρξαν αμέτρητες βόλτες με το καρότσι που ο μικρός έδειχνε να απολαμβάνει. Μέχρι τους 8-9 μήνες είχα το καρότσι στραμμενο  προς εμάς για να έχει οπτική επαφή. Από κει και πέρα το γύρισα μπροστά για να εξερευνά τον κόσμο! 

 

H κόρη μου μπήκε πρώτη φορά στο "αυγό" νεογέννητη και ξεκινήσαμε αμέσως τις βόλτες σε αυτό (προσαρμοσμένο στο καρότσι, στραμμένο να κοιτάει προς τα εμάς). Τίναζε τα ποδαράκια της και έστριβε τον κορμό της γκρινιάζοντας. Με το που την έπαιρνες στο μάρσιπο ηρεμούσε και κοιμόταν σε χρόνο dt ή κοιτούσε ήρεμη γύρω γύρω. Άπειρες προσπάθειες για καρότσι, να κοιτάει μπρος, να κοιτάει πίσω, αλλαγή καροτσιού (που μας χάρισαν) τίποτα. Δεν ήταν θέμα συνήθειας, απλά προτίμησης. Δεν της άρεσε έτσι. Από τη στιγμή δε που στάθηκε στα πόδια της (πρώτα με χεράκι και μετά που περπάτησε) τα καρότσια δόθηκαν γιατί ήθελε μόνο να περπατάει. Εκεί δώσαμε τη πρώτη μάχη ορίων (για να επανέλθουμε στο άλλο θέμα) καθώς δεν ήθελε να κρατάει χέρι για να περάσει δρόμο, κλάαααααμααααα, ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο από τα νεύρα, έμεινα σταθερή, την πήρα αγκαλιά, "τον δρόμο τον περνάμε μόνο με χεράκι ή αγκαλιά, αλλιώς θα μείνουμε εδώ μέχρι να αποφασίσεις τι από τα δύο". Εξήγησα πολλές φορές τους λόγους, έδειξα τα αυτοκίνητα που περνάνε γρήγορα. Το ξέσπασμά της έγινε μετρημένα δύο φορές αυτό. Μετά αντιδρούσε κάποιες φορές αλλά όχι με κλάμα, πιο πολύ με δοκιμή αν την παίρνει. Ήρεμα, χωρίς δική μου αντίδραση έντονη, πολύ γλυκά της έλεγα "χεράκι να περάσουμε το δρόμο;". Μετά το εμπέδωσε το όριο και ουδέποτε αντέδρασε ξανά. Θα μπορούσα να εφαρμόσω το όριο τραβώντας την με το ζόρι ή φωνάζοντας. Δεν θέλω όμως να με φοβάται, θέλω να με εμπιστεύεται. 

[vicky86]

Αν εξαιρεσουμε το θεμα του υπνου της μεγαλης, κ οτι 6μηνες ηταν σχεδον μονιμα αγκαλια, νομιζω κ μενα ο δευτερος ειναι πιο απαιτητικος

[ΑΡΓΚ]

17 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εντάξει βάζω και μια υπερβολή για να εξηγήσω αυτό που λέει η @Lenia16 γιατί μάλλον υπάρχει διαφορετική αντίληψη του τι εννοούμε συνέχεια αγκαλιά. 

 

 

Έχοντας πια μεγαλύτερα παιδάκια, αναρωτιέμαι ώρες ώρες κατά πόσο τα μωρά είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ή οι προσδοκίες των γονιών, ειδικά στα πρώτα παιδιά. Κατά πόσο δηλαδή για το ίδιο μωρό, ο ένας γονιός θα πει ότι θέλει συνέχεια αγκαλιά σε βαθμό ανησυχίας, και ο άλλος ότι είναι ένα απόλυτο καλόβολο μωρό. Απλώς λόγω διαφορετικού χαρακτήρα του γονιού, ή διαφορετικών προσδοκιών για τη βρεφική ηλικία.

[ΑΡΓΚ]

5 ώρες πρίν, MagdaP είπε:

Όσο για τη συγκοιμιση έχω διαβάσει ότι κάνει καλό στο παιδί αλλά έχω τις αμφιβολίες μου για το πόσο κάνει καλό στην οικογένεια. Προσωπικά εάν έπρεπε να κοιμάμαι με ένα μωρό συνέχεια απλά δεν θα κοιμομουν ποτέ. Ακόμα και τώρα που όταν αρρωσταινει κοιμάται μαζί μου (ο μπαμπάς στο παιδικό γιατί δεν χωραμε και οι τρεις) εγώ μένω αυπνη. Φοβάμαι μην τον πλακώσω, μην τον ζορισω... Δε μπορώ να κοιμηθώ. Εκτός αυτού νομίζω ότι με τη συγκοιμιση δημιουργείται πρόβλημα και στο ζευγάρι. Επειδή όμως δεν θέλω να νιώθει ανασφάλεια μόνος του πολλές φορές τα βράδια (παλαιότερα πολύ πιο συχνα) όποτε με φωνάζει πηγαίνω δίπλα του, τον αγκαλιαζω, του δίνω κι ένα φιλάκι και φεύγω. Πιο παλιά είχα δίπλα στην κούνια του ένα κρεβάτι και ξαπλωνα για όση ώρα με είχε ανάγκη. Πολλές φορές με έπαιρνε και ο ύπνος εκεί. Τώρα που μεγάλωσε του αρκεί η αγκαλιά και το φιλί. 

 

Noμίζω ότι  είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας του γονιού πιο πολύ, και είναι θετικό μόνο εφόσον ευχαριστεί το ίδιο και τους γονείς ή έστω τον ένα γονιό, αν το μωρό/παιδί κοιμάται με τον έναν, συνήθως τη μαμά. Εγώ ειλικρινά δεν έχω κάνει καλύτερο ύπνο στη ζωή μου από όταν κοιμόταν μαζί μου ένα μωρό ή παιδάκι. Και τώρα δηλαδή που το "μωρό" μου κοντεύει να τελειώσει το δημοτικό, είναι η καλύτερη μου αν μία στις τόσες τον πάρει ο ύπνος μαζί μου. 

[MagdaP]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Noμίζω ότι  είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας του γονιού πιο πολύ, και είναι θετικό μόνο εφόσον ευχαριστεί το ίδιο και τους γονείς ή έστω τον ένα γονιό, αν το μωρό/παιδί κοιμάται με τον έναν, συνήθως τη μαμά. Εγώ ειλικρινά δεν έχω κάνει καλύτερο ύπνο στη ζωή μου από όταν κοιμόταν μαζί μου ένα μωρό ή παιδάκι. Και τώρα δηλαδή που το "μωρό" μου κοντεύει να τελειώσει το δημοτικό, είναι η καλύτερη μου αν μία στις τόσες τον πάρει ο ύπνος μαζί μου. 

Δε λέω... Αισθάνομαι πολύ όμορφα όταν κοιμάμαι με τον μικρό μου (όχι συχνά) αλλά δεν ξεκουραζομαι. Και πραγματικά απορώ πως χωράνε όσοι κοιμούνται μαζί και οι τρεις σε ένα κρεβάτι. Εμείς αν ξαπλώσουμε και οι τρεις είναι αδύνατο να κοιμηθουμε. Δεν χωραμε ούτε να αλλάξουμε πλευρό. Τι κρεβάτια έχετε βρε κορίτσια; αεροδρόμια; 

[vicky86]

Just now, MagdaP είπε:

Δε λέω... Αισθάνομαι πολύ όμορφα όταν κοιμάμαι με τον μικρό μου (όχι συχνά) αλλά δεν ξεκουραζομαι. Και πραγματικά απορώ πως χωράνε όσοι κοιμούνται μαζί και οι τρεις σε ένα κρεβάτι. Εμείς αν ξαπλώσουμε και οι τρεις είναι αδύνατο να κοιμηθουμε. Δεν χωραμε ούτε να αλλάξουμε πλευρό. Τι κρεβάτια έχετε βρε κορίτσια; αεροδρόμια; 

Σε υπερδιπλο στριμωχνομαστε κ 4καμια φορα. Οχι συχνα αλλα κτ πρωινα μετα τις 6για χουζουρι

Στα κλασικα, 1.40 με ζορι θα ερθει ο μικρος. Κ κυριως με ενοχλει που κοιμαται καθετα σε εμας, ευτυχως τα ποδια προς τον μπαμπα, εκεινος τρωει τις κλωτσιες

πρίν από 37 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Έχοντας πια μεγαλύτερα παιδάκια, αναρωτιέμαι ώρες ώρες κατά πόσο τα μωρά είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ή οι προσδοκίες των γονιών, ειδικά στα πρώτα παιδιά. Κατά πόσο δηλαδή για το ίδιο μωρό, ο ένας γονιός θα πει ότι θέλει συνέχεια αγκαλιά σε βαθμό ανησυχίας, και ο άλλος ότι είναι ένα απόλυτο καλόβολο μωρό. Απλώς λόγω διαφορετικού χαρακτήρα του γονιού, ή διαφορετικών προσδοκιών για τη βρεφική ηλικία.

Ειναι κ στην ιδιοσυγκρασια του γονιου. Αμα τα περιγραψουμε εγω κ ο αντρας μου, καμια σχεση.για αλλα παιδια θα νομισει οτι μιλαμε κανεις

Κ παντα κρινεις με οσα εχεις ζησει. Κ η μεγαλη περναει μια φαση γκρινιας απο τα 4, αλλα αμα δω τον ανηψιο μου η συμμαθητες της, θα πω ειναι παναγιτσα

[Έσπερος]

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Έχοντας πια μεγαλύτερα παιδάκια, αναρωτιέμαι ώρες ώρες κατά πόσο τα μωρά είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ή οι προσδοκίες των γονιών, ειδικά στα πρώτα παιδιά. Κατά πόσο δηλαδή για το ίδιο μωρό, ο ένας γονιός θα πει ότι θέλει συνέχεια αγκαλιά σε βαθμό ανησυχίας, και ο άλλος ότι είναι ένα απόλυτο καλόβολο μωρό. Απλώς λόγω διαφορετικού χαρακτήρα του γονιού, ή διαφορετικών προσδοκιών για τη βρεφική ηλικία.

Η οπτική του κάθε γονιού σίγουρα διαφέρει. Εγώ κρίνοντας από τον εαυτό μου, με μέτρο σύγκρισης τις συνειδητοποιημένες μαμάδες του φόρουμ εδώ, είμαι μάλλον υπερβολικά της αυτοαπασχόλησης. Με μέτρο σύγκρισης τις μαμάδες που γνωρίζω στην κανονική ζωή, παραέχω το παιδί μου "χαϊδεμένο" παραμελώντας τον εαυτό μου. Άντε να βγάλις άκρη!

[Anna3011]

Just now, Έσπερος είπε:

Η οπτική του κάθε γονιού σίγουρα διαφέρει. Εγώ κρίνοντας από τον εαυτό μου, με μέτρο σύγκρισης τις συνειδητοποιημένες μαμάδες του φόρουμ εδώ, είμαι μάλλον υπερβολικά της αυτοαπασχόλησης. Με μέτρο σύγκρισης τις μαμάδες που γνωρίζω στην κανονική ζωή, παραέχω το παιδί μου "χαϊδεμένο" παραμελώντας τον εαυτό μου. Άντε να βγάλις άκρη!

Μα δεν έχεις κανένα λόγο να βγάλεις άκρη! Κάθε μαμά είναι διαφορετική και μεγαλώνει τα παιδιά της σύμφωνα με τα βιώματά της, τις πεπιθήσεις της, της στάσης της απέναντι στη ζωή, τις αντοχές της κτλ. Εσύ μεγαλώνεις ένα παιδί με ένα μοντέλο που προφανώς σε εξυπηρετεί, καλύπτει τις ανάγκες του παιδιού και όλης της οικογένειας. Αν τώρα για κάποιο λογο ζορίζεσαι μέσα σε αυτό ή νιώθεις ότι θα έπρεπε να αλλάξεις κάποια πράγματα, κάνε την αυτοκριτική σου και προχώρα σε αλλαγές. 

[Έσπερος]

Just now, Anna3011 είπε:

Μα δεν έχεις κανένα λόγο να βγάλεις άκρη! Κάθε μαμά είναι διαφορετική και μεγαλώνει τα παιδιά της σύμφωνα με τα βιώματά της, τις πεπιθήσεις της, της στάσης της απέναντι στη ζωή, τις αντοχές της κτλ. Εσύ μεγαλώνεις ένα παιδί με ένα μοντέλο που προφανώς σε εξυπηρετεί, καλύπτει τις ανάγκες του παιδιού και όλης της οικογένειας. Αν τώρα για κάποιο λογο ζορίζεσαι μέσα σε αυτό ή νιώθεις ότι θα έπρεπε να αλλάξεις κάποια πράγματα, κάνε την αυτοκριτική σου και προχώρα σε αλλαγές. 

Εγώ πιστεύω ότι αυτό που κάνουμε λειτουργεί. Καμιά φοορά το παρακάνω με τον να τον αφήνω να παίζει μόνος του και ανοίγω χρονοβόρες δουλειές και προκύπτει λίγη γκρίνια, αλλά μέχρι εκεί. Αλλά επηρεάζομαι εύκολα γιατί πάντα έχω αμφιβολίες. Πχ τώρα μια φίλη με δύο παιδιά, το ένα σαν τον δικό μου και το άλλο μόλις 12 μήνες μικρότερο, μου έλεγε ότι τον μεγάλο την ώρα που θηλάζει τον βάζει στο πάρκο να παίξει και το μεσημέρι έχουν πρόγραμμα σαν οικογένεια ότι είναι ώρα ηρεμίας, και ο μεγάλος μπαίνει πάλι στην κούνια του και η μαμά του ξαπλώνει δίπλα και μιλάνε, τραγουδάνε κλπ, αλλά είναι στάνταρ ότι είναι ώρα για ήρεμο παιχνίδι. Εμένα αυτό που ακούγεται κάπως αυστηρό. Από την άλλη όμως η ίδια φίλη, πέρα από τις ώρες αυτές, που δεν είναι και πολλές, την υπόλοιπη μέρα είναι απόλυτα αφοσιωμένη στο παιχνίδι, είτε με το ένα παιδί, είτε με τα δύο μαζί, δεν κοιτάει να ξεκλέψει χρόνο για να τακτοποιήσει ή να μιλήσει στο τηλ ή να κάνει κάτι άλλο όπως εγώ πχ που σερφάρω ή διαβάζω βιβλία όταν ο μικρός συγκεντρωθεί σε ένα παιχνίδι δίπλα μου. Τελικά ποια από τις δύο προσφέρει περισσότερα στο παιδί της; Αναρωτιέμαι πολλές φορές. 

[vicky86]

πρίν από 50 λεπτά , Έσπερος είπε:

Εγώ πιστεύω ότι αυτό που κάνουμε λειτουργεί. Καμιά φοορά το παρακάνω με τον να τον αφήνω να παίζει μόνος του και ανοίγω χρονοβόρες δουλειές και προκύπτει λίγη γκρίνια, αλλά μέχρι εκεί. Αλλά επηρεάζομαι εύκολα γιατί πάντα έχω αμφιβολίες. Πχ τώρα μια φίλη με δύο παιδιά, το ένα σαν τον δικό μου και το άλλο μόλις 12 μήνες μικρότερο, μου έλεγε ότι τον μεγάλο την ώρα που θηλάζει τον βάζει στο πάρκο να παίξει και το μεσημέρι έχουν πρόγραμμα σαν οικογένεια ότι είναι ώρα ηρεμίας, και ο μεγάλος μπαίνει πάλι στην κούνια του και η μαμά του ξαπλώνει δίπλα και μιλάνε, τραγουδάνε κλπ, αλλά είναι στάνταρ ότι είναι ώρα για ήρεμο παιχνίδι. Εμένα αυτό που ακούγεται κάπως αυστηρό. Από την άλλη όμως η ίδια φίλη, πέρα από τις ώρες αυτές, που δεν είναι και πολλές, την υπόλοιπη μέρα είναι απόλυτα αφοσιωμένη στο παιχνίδι, είτε με το ένα παιδί, είτε με τα δύο μαζί, δεν κοιτάει να ξεκλέψει χρόνο για να τακτοποιήσει ή να μιλήσει στο τηλ ή να κάνει κάτι άλλο όπως εγώ πχ που σερφάρω ή διαβάζω βιβλία όταν ο μικρός συγκεντρωθεί σε ένα παιχνίδι δίπλα μου. Τελικά ποια από τις δύο προσφέρει περισσότερα στο παιδί της; Αναρωτιέμαι πολλές φορές. 

Δ νομιζω οτι μπορεις να πεις ποια προσφερει παραπανω σαν να συγκρινεις μηλα με πορτοκαλια

Εκεινη θελει οταν παιζουν να μην ασχολειται με τπτ αλλο, γι αυτο κ επιμενει στην ωρα ηρεμιας

Αν εκεινη ειναι ευχαριστημενη κ εσυ το ιδιο, κ τα παιδια σας με τις συνηθεις του ο καθενας, γτ πρεπει ολοι να κανουμε τα ιδια; 

[Mama_Anesti_]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εγώ πιστεύω ότι αυτό που κάνουμε λειτουργεί. Καμιά φοορά το παρακάνω με τον να τον αφήνω να παίζει μόνος του και ανοίγω χρονοβόρες δουλειές και προκύπτει λίγη γκρίνια, αλλά μέχρι εκεί. Αλλά επηρεάζομαι εύκολα γιατί πάντα έχω αμφιβολίες. Πχ τώρα μια φίλη με δύο παιδιά, το ένα σαν τον δικό μου και το άλλο μόλις 12 μήνες μικρότερο, μου έλεγε ότι τον μεγάλο την ώρα που θηλάζει τον βάζει στο πάρκο να παίξει και το μεσημέρι έχουν πρόγραμμα σαν οικογένεια ότι είναι ώρα ηρεμίας, και ο μεγάλος μπαίνει πάλι στην κούνια του και η μαμά του ξαπλώνει δίπλα και μιλάνε, τραγουδάνε κλπ, αλλά είναι στάνταρ ότι είναι ώρα για ήρεμο παιχνίδι. Εμένα αυτό που ακούγεται κάπως αυστηρό. Από την άλλη όμως η ίδια φίλη, πέρα από τις ώρες αυτές, που δεν είναι και πολλές, την υπόλοιπη μέρα είναι απόλυτα αφοσιωμένη στο παιχνίδι, είτε με το ένα παιδί, είτε με τα δύο μαζί, δεν κοιτάει να ξεκλέψει χρόνο για να τακτοποιήσει ή να μιλήσει στο τηλ ή να κάνει κάτι άλλο όπως εγώ πχ που σερφάρω ή διαβάζω βιβλία όταν ο μικρός συγκεντρωθεί σε ένα παιχνίδι δίπλα μου. Τελικά ποια από τις δύο προσφέρει περισσότερα στο παιδί της; Αναρωτιέμαι πολλές φορές. 

Και γω πριν παιδιού και μέχρι να κόψει τον μεσημεριανό υπνο, χρειαζομουν αυτή την  ηρεμη ώρα για να φορτισω μπαταρίες. Άλλες φορές κοιμομουν κι εγώ αλλες απλά χαλαρωνα ξαπλωμένη. Ομως ο μικρός δεν θέλει να ξαπλώνει αν δεν θέλει να κοιμηθεί και προτιμώ να σου πω την αλήθεια να ζωγραφισουμε, να φτιάξουμε ενα γλυκό μαζι ή να τον βάλω στην πισίνα του να παίξει απ το να του βάλω παιδικα. 

 

Εγώ ζηλεύω -με την καλή έννοια - που ο δικός σου μπορεί να παίξει μόνος και μάλιστα ώρα. Ο δικός μου το πολύ να παίξει δέκα λεπτά με δικά του παιχνίδια. Και στην ηλικία σας δεν καθόταν λεπτο μόνος. Αυτή ή συνεχόμενη αναζήτηση νέων δραστηριοτήτων είναι δυσκολη κάποιες φορές. Πάντως κι εγώ μέσα στη μέρα ξεκλεβω στιγμές για να κάνω κάτι για μένα. Δεν το βρίσκω κακό απ την στιγμή που δεν παραμελω το παιδί μου. 

 

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

. Τελικά ποια από τις δύο προσφέρει περισσότερα στο παιδί της;

 

Γενικα, οταν το περιβάλλον που μεγαλώνει οποιοδήποτε παιδί είναι υγιές, δεν νομίζω πως τίθεται θέμα σύγκρισης. Ή κάθε μία μας κάνουμε το καλύτερο που μπορουμε. Οι αντοχές, ή υπομονη ή διάθεση είναι διαφορετικές, ακόμα και στην ίδια γυναίκα κατά την διάρκεια της μέρας.

[Nefeli2014]

On 24/5/2019 at 2:14 ΜΜ, vtgian είπε:

Ένα βρέφος το παίρνεις αγκαλιά όποτε κλάψει, θεωρίες περί του "μη κακομάθει" δεν ισχύουν σε βρεφική ηλικία. Από κει και έπειτα η λογική λέει πως όσο μεγαλώνει ένα βρέφος και γίνεται νήπιο, αρχίζει να εξερευνά το περιβάλλον λόγω ερεθισμάτων με αφετηρία πάντα την ασφάλεια του γονέα. Κατά τη βρεφική ηλικία προσωπικά πιστεύω ότι καλό είναι να ανταποκρίνεσαι στο κλάμα γιατί και νευροβιολογικά το μωρό είναι αδύνατον να σε χειριστεί. Η ανάγκη του είναι πραγματική και το κλάμα ο μόνος τρόπος να το εκφράσει. Στη νηπιακή ηλικία που ο εγκέφαλος αρχίζει και ωριμάζει, ξεκινάς να βάζεις τα προσωπικά σου όρια με ενσυναίσθηση προς το παιδί. Παράδειγμα, πεινάς τρελά, πας να καθίσεις να φας και το 1,5 έτους νήπιο αρχίζει τα θέλω αγκαλιά; Ζυγίζεις την κατάσταση. Υπάρχει ουσιαστικός λόγος π.χ. πεινάει, πονάει, νυστάζει ή απλά βαριέται/θέλει να "ζημιαρέψει"; Αν είναι το δεύτερο εξηγείς ήρεμα ότι πρέπει να φας πρώτα, προτείνεις κάτι άλλο και αν κλάψει έκλαψε. Θα πρέπει να περιμένει να φας. Αν σε πονάει η μέση και θέλει βόλτες αγκαλιά, επίσης εξηγείς και καταλαβαίνεις την απογοήτευσή/κλάμα του αλλά δεν μπορείς αλλιώς. Θέλω να πω ότι για όλα υπάρχει η μέση οδός. Το παράδειγμα που αναφέρει η @erin0000 με την αγκαλιά είναι χαρακτηριστικό και συμφωνώ απόλυτα στο πως το χειρίζεται. Υπάρχουν οι γονείς/παπούδες που φοβούνται το κλάμα και θα τρέξουν να ικανοποιήσουν την οποιαδήποτε παλαβομάρα, υπάρχουν και γονείς που πιστεύουν ότι το κλάμα είναι πάντα ένας χειριστικός τρόπος για να περάσει το παιδί αυτό που θέλει (ακόμα και στο χτύπημα!). Κατ'εμέ και τα δύο είναι εξίσου λάθος. Η αγκαλιά μπορεί να είναι θεραπευτική. Αλλά όταν χρησιμοποιείται ως εύκολος τρόπος για ανακούφιση (όχι μόνο η αγκαλιά αλλά οποιοδήποτε μέσο για να σταματήσει το κλάμα ή τη γκρίνια, η αγορά παιχνιδιού, το φαγητό, η ικανοποίηση του παιδιού πέρα από τα προσωπικά μας όρια)  χωρίς να μπαίνεις στη διαδικασία να λύσεις ουσιαστικά το πρόβλημα, τότε ναι κάνεις κακό και οδηγείσαι με βέβαια βήματα προς την ανατροφή ενός ανικανοποίητου παιδιού.

 

Περί συγκοίμησης: δεν έχει ηλικιακά όρια και είναι απολύτως υγιής όταν δεν λειτουργεί ως προκάλυμμα άλλων δυσλειτουργιών. Αλλιώς τόσους αιώνες που ο άνθρωπος κοιμόταν με τους γονείς του θα έπρεπε να έχουμε εξαλειφθεί ως είδος λόγω ψυχολογικών προβλημάτων. @Nefeli2014 με όλο το θάρρος, σφίχτηκε η καρδιά μου με αυτό που διάβασα. Το να προσπαθείς με το ζόρι, να βάλεις ένα δίχρονο πάνω στο peak του άγχους αποχωρισμού, να κοιμηθεί μόνο του, αναμενόμενο να έχει το παιδί τόσο ακραίες αντιδράσεις. Μόλις 2 ετών δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί πρέπει να σε αποχωριστεί. Πολύ λυπάμαι που ζοριστήκατε τόσο πολύ και οι δύο σας, το λέω αλήθεια με πολύ αγάπη αυτό. Προσωπικά είμαι υπερ της άποψης ότι αν δεν μπορεί κάποια οικογένεια να υποστηρίξει την συγκοίμηση (και είναι απολύτως κατανοητό αυτό), καλό είναι να έχει το παιδί σε κούνια εντός του υπνοδωματίου στον πρώτο χρόνο και σε άλλο δωμάτιο άμεσα μετά. Αλλιώς βιώνει μεγάλη πίεση το παιδί να το βγάλεις με το ζόρι, κάποια έχουν πισωγυρίσματα σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, άλλα βγάζουν ανασφάλειες. Ό,τι έγινε, έγινε. 

Εμείς κοιμόμαστε όλη η οικογένεια μαζί μέχρι πριν λίγους μήνες, που καταφέραμε να φτιάξουμε το δωμάτιο της (είναι 4+ η δικιά μου). Είχε δει άλλα παιδικά δωμάτια από φίλες της και της είχαμε πει ότι όποτε θέλει θα κάνουμε και το δικό της. Επέλεξε και κοιμήθηκε εκεί από το πρώτο βράδυ, χωρίς κανένα πισωγύρισμα κάποιους μήνες τώρα. Καμία αντίδραση, αντίθετα πολύ ενθουσιασμό για το νέο δωμάτιο. Σεβαστήκαμε το χρόνο της, είδαμε ότι τους τελευταίους μήνες ζητούσε ιδιωτικό χώρο και ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Αυτό μάλιστα ήρθε σε αντίθεση με τα δικά μας 'θέλω' καθώς μας άρεσε πολύ να κοιμόμαστε μαζί της και θα το συνεχίζαμε άνετα. Όταν όμως βλέπεις ότι το παιδί είναι έτοιμο για το επόμενο βήμα, τότε το υποστηρίζεις. 

 

@Chrysoum έτσι ήμουν εγώ με την αδελφή μου. Εγώ το ησυχότερο βολικότερο παιδί ever, η αδελφή μου ο ορισμός της κινητής γκρίνιας και κλάματος. Πιστεύω πολύ στην ιδιοσυγκρασία, δεν "φτιάχνονται" όλα. Κάποια είναι έμφυτα. 

2,5 ήταν συγκεκριμένα  και δεν περνούσε άγχος αποχωρισμού, επιμονή είχε.. Διότι όταν νυσταζε πραγματικά δεν είχε θέμα να κοιμάται. Μέχρι 7 μηνών κοιμόταν σε κούνια εντός δωματίου μας και άργησα κιόλας θεωρώ. Η μπεμπα 3 μηνών πήγε στο δωμάτιο της. (και δεν το αλλάζει πλέον με τίποτα, χαίρεται όταν το βλέπει, είναι 9 μηνών τώρα) Εγώ την είχα μάθει να κοιμάται μαζι μας από ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ οπότε κι όταν ήθελε κι όταν σιγά σιγά της έλεγα πως καιρός είναι να πάει στο κρεβάτι της συμφωνούσε. Εκείνη διάλεξε όλο το δωμάτιο της..  Αλλά υπηρχαν βραδιά δύσκολα όπως εγραψα, όμως έπρεπε να το περάσουμε αλλιώς ακόμα μαζί μας θα κοιμόταν και είναι 4.κι εγώ προσωπικά το 4 το βρίσκω πολύ αργά να μάθει ένα παιδί να κοιμάται μόνο του. Δηλαδή εσύ που λες στα 4 ότι έμαθε να κοιμάται μονη της η κόρη σου μου έρχεται στο μυαλό ένα παιδί που θα δυσκολευτεί να αυτονομηθει σε πολλά πράγματα. Κι επίσης μου ρχεται στο μυαλό μια μαμά που έχει η ίδια προσωπική ανασφάλεια και το κοιμίζει μαζί της. Όμως εσύ ξέρεις το παιδί σου κι εσένα  και μπορεί να μην είναι έτσι.

Πιστεύω κάθε μητέρα έχει ένστικτο και λογική και βλέπει ποτέ ειναι καιρός είναι για κάτι. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό.. Το βλέπω από μια φίλη μου που κοιμίζει τον μικρό μαζί της γιατί δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία να βάλει όρια και είναι 2,5 χρόνων ο μικρός. Το έχει παραδεχτεί. Αλλά οκ δεν είναι η κάθε περίπτωση ίδια. 

Η κόρη μου έχει αυτονομηθει από πολύ νωρίς και ανασφαλή δε της λες με τίποτα, αντιθέτως.. Τσακάλι είναι και δίνει και μαθήματα στις φίλες της.. 

 

Επεξεργάστηκαν 25 Μαίου,2019 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

Just now, Nefeli2014 είπε:

2,5 ήταν συγκεκριμένα  και δεν περνούσε άγχος αποχωρισμού, επιμονή είχε.. Διότι όταν νυσταζε πραγματικά δεν είχε θέμα να κοιμάται. Μέχρι 7 μηνών κοιμόταν σε κούνια εντός δωματίου μας και άργησα κιόλας θεωρώ. Η μπεμπα 3 μηνών πήγε στο δωμάτιο της. (και δεν το αλλάζει πλέον με τίποτα, χαίρεται όταν το βλέπει, είναι 9 μηνών τώρα) Εγώ την είχα μάθει να κοιμάται μαζι μας από ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ οπότε κι όταν ήθελε κι όταν σιγά σιγά της έλεγα πως καιρός είναι να πάει στο κρεβάτι της συμφωνούσε. Εκείνη διάλεξε όλο το δωμάτιο της..  Αλλά υπηρχαν βραδιά δύσκολα όπως εγραψα, όμως έπρεπε να το περάσουμε αλλιώς ακόμα μαζί μας θα κοιμόταν και είναι 4.κι εγώ προσωπικά το 4 το βρίσκω πολύ αργά να μάθει ένα παιδί να κοιμάται μόνο του. Δηλαδή εσύ που λες στα 4 ότι έμαθε να κοιμάται μονη της η κόρη σου μου έρχεται στο μυαλό ένα παιδί που θα δυσκολευτεί να αυτονομηθει σε πολλά πράγματα. Κι επίσης μου ρχεται στο μυαλό μια μαμά που έχει η ίδια προσωπική ανασφάλεια και το κοιμίζει μαζί της. Όμως εσύ ξέρεις το παιδί σου κι εσένα  και μπορεί να μην είναι έτσι.

Πιστεύω κάθε μητέρα έχει ένστικτο και λογική και βλέπει ποτέ ειναι καιρός είναι για κάτι. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό.. Το βλέπω από μια φίλη μου που κοιμίζει τον μικρό μαζί της γιατί δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία να βάλει όρια και είναι 2,5 χρόνων ο μικρός. Το έχει παραδεχτεί. Αλλά οκ δεν είναι η κάθε περίπτωση ίδια. 

Η κόρη μου έχει αυτονομηθει από πολύ νωρίς και ανασφαλή δε της λες με τίποτα, αντιθέτως.. Τσακάλι είναι και δίνει και μαθήματα στις φίλες της.. 

 

 

Γιατί; Γιατί οι ενήλικες δεν κοιμούνται μόνοι; Γιατί τα ζευγάρια κοιμούνται μαζί; Γιατί ένα μωρό ή ένα νήπιο είναι "εξαρτημένο" όταν κοιμάται με τους γονείς, αλλά οι γονείς του δεν κοιμούνται σε ξεχωριστά υπνοδωμάτια; Γιατί αν το τρίχρονο πει ότι έχει ανάγκη για παρέα είναι κάτι "κακό", αλλά ο γονιός θεωρεί αυτονόητο ότι αν θα πει σαν ενήλικας το ίδιο στον/στην σύντροφο του, "δικαιούται" μία παρηγοριά;

[Sentir...natureza]

Just now, Nefeli2014 είπε:

2,5 ήταν συγκεκριμένα  και δεν περνούσε άγχος αποχωρισμού, επιμονή είχε.. Διότι όταν νυσταζε πραγματικά δεν είχε θέμα να κοιμάται. Μέχρι 7 μηνών κοιμόταν σε κούνια εντός δωματίου μας και άργησα κιόλας θεωρώ. Η μπεμπα 3 μηνών πήγε στο δωμάτιο της. (και δεν το αλλάζει πλέον με τίποτα, χαίρεται όταν το βλέπει, είναι 9 μηνών τώρα) Εγώ την είχα μάθει να κοιμάται μαζι μας από ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ οπότε κι όταν ήθελε κι όταν σιγά σιγά της έλεγα πως καιρός είναι να πάει στο κρεβάτι της συμφωνούσε. Εκείνη διάλεξε όλο το δωμάτιο της..  Αλλά υπηρχαν βραδιά δύσκολα όπως εγραψα, όμως έπρεπε να το περάσουμε αλλιώς ακόμα μαζί μας θα κοιμόταν και είναι 4.κι εγώ προσωπικά το 4 το βρίσκω πολύ αργά να μάθει ένα παιδί να κοιμάται μόνο του. Δηλαδή εσύ που λες στα 4 ότι έμαθε να κοιμάται μονη της η κόρη σου μου έρχεται στο μυαλό ένα παιδί που θα δυσκολευτεί να αυτονομηθει σε πολλά πράγματα. Κι επίσης μου ρχεται στο μυαλό μια μαμά που έχει η ίδια προσωπική ανασφάλεια και το κοιμίζει μαζί της. Όμως εσύ ξέρεις το παιδί σου κι εσένα  και μπορεί να μην είναι έτσι.

Πιστεύω κάθε μητέρα έχει ένστικτο και λογική και βλέπει ποτέ ειναι καιρός είναι για κάτι. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό.. Το βλέπω από μια φίλη μου που κοιμίζει τον μικρό μαζί της γιατί δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία να βάλει όρια και είναι 2,5 χρόνων ο μικρός. Το έχει παραδεχτεί. Αλλά οκ δεν είναι η κάθε περίπτωση ίδια. 

Η κόρη μου έχει αυτονομηθει από πολύ νωρίς και ανασφαλή δε της λες με τίποτα, αντιθέτως.. Τσακάλι είναι και δίνει και μαθήματα στις φίλες της.. 

 

Δεν μπορουμε να βγαλουμε συμπερασματα για την προσωπικοτητα του παιδιου μονοδιαστατα, δηλαδη αν το επαιρνες αγκαλια θα ειναι ετσι, αν κοιμοταν μαζι σου θα ειναι ετσι... Ειναι καλο που γνωριζεις οτι κοιμιζες την κορη σου μεχρι 7 μηνων απο δικη σου αναγκη, αλλα δεν ισχυει το ιδιο για ολους. Το οτι θεωρεις εσυ 7 μηνων αργα να κοιμαται το βρεφος με τους γονεις του εχει να κανει με την δικη σου οπτικη, ουτε σημαινει οτι αν ενα παιδι κοιμαται με τους γονεις του μεχρι τα 6-7 χρονια δεν θα ειναι αυτονομο. Υπαρχουν πολιτισμοι που η συγκοιμιση ειναι μερος της κουλτουρας και εδω που τα λεμε μεχρι πολυ προσφατα στην ιστορια των -μεχρι στιγμης γνωσεων-16.000 χρονων του ανθρωπινου ειδους η οικογενεια κοιμοταν ολοι μαζι σε ενα δωματιο. Καταλαβαινουμε οτι αυτη η προωρη απομονωση του βρεφους ειναι κατι πολυ καινουριο και πιθανον να εχει δημιουργηθει και για διαφημιστικους λογους (με την συγκοιμιση δεν χρειαζεσαι τιποτα, με το ξεχωριστο δωματιο χρειαζεσαι ενα σωρο επιπλα και γκατζετ για να παρακολουθεις το μωρο, ενω το πιο απλο που μπορεις να κανεις ειναι να εισαι διπλα του). Δεν τα γραφω για να κρινω τις επιλογες σου, ο καθενας κανει οτι θεωρει καλυτερο για την οικογενεια του απλα ας μην βγαζουμε απλοικα συμπερασματα του τυπου: αν το παιδι ειναι απο 40 ημερων στο δωματιο του θα γινει αυτονομο ή για την ελλειψη αυτονομιας ευθυνεται το οτι το παιδι κοιμοταν με τους γονεις του μεχρι τα 6, γιατι εκτος του οτι τα ευρηματα διαφωνουν με αυτες τις δηλωσεις, δεν δημιουργουνται ανθρωποι μονο απο μια κατασταση.

[Nefeli2014]

Just now, Sentir...natureza είπε:

Δεν μπορουμε να βγαλουμε συμπερασματα για την προσωπικοτητα του παιδιου μονοδιαστατα, δηλαδη αν το επαιρνες αγκαλια θα ειναι ετσι, αν κοιμοταν μαζι σου θα ειναι ετσι... Ειναι καλο που γνωριζεις οτι κοιμιζες την κορη σου μεχρι 7 μηνων απο δικη σου αναγκη, αλλα δεν ισχυει το ιδιο για ολους. Το οτι θεωρεις εσυ 7 μηνων αργα να κοιμαται το βρεφος με τους γονεις του εχει να κανει με την δικη σου οπτικη, ουτε σημαινει οτι αν ενα παιδι κοιμαται με τους γονεις του μεχρι τα 6-7 χρονια δεν θα ειναι αυτονομο. Υπαρχουν πολιτισμοι που η συγκοιμιση ειναι μερος της κουλτουρας και εδω που τα λεμε μεχρι πολυ προσφατα στην ιστορια των -μεχρι στιγμης γνωσεων-16.000 χρονων του ανθρωπινου ειδους η οικογενεια κοιμοταν ολοι μαζι σε ενα δωματιο. Καταλαβαινουμε οτι αυτη η προωρη απομονωση του βρεφους ειναι κατι πολυ καινουριο και πιθανον να εχει δημιουργηθει και για διαφημιστικους λογους (με την συγκοιμιση δεν χρειαζεσαι τιποτα, με το ξεχωριστο δωματιο χρειαζεσαι ενα σωρο επιπλα και γκατζετ για να παρακολουθεις το μωρο, ενω το πιο απλο που μπορεις να κανεις ειναι να εισαι διπλα του). Δεν τα γραφω για να κρινω τις επιλογες σου, ο καθενας κανει οτι θεωρει καλυτερο για την οικογενεια του απλα ας μην βγαζουμε απλοικα συμπερασματα του τυπου: αν το παιδι ειναι απο 40 ημερων στο δωματιο του θα γινει αυτονομο ή για την ελλειψη αυτονομιας ευθυνεται το οτι το παιδι κοιμοταν με τους γονεις του μεχρι τα 6, γιατι εκτος του οτι τα ευρηματα διαφωνουν με αυτες τις δηλωσεις, δεν δημιουργουνται ανθρωποι μονο απο μια κατασταση.

Εγώ τα ξέρω αυτά και άλλωστε ειπα ήδη πρώτη πως δεν υπάρχει λάθος η σωστό. Ξαναδιάβασε το αν θέλεις, είπα το ίδιο πράγμα. Εμένα η δική μου οπτική λέει αυτό εσένα άλλο της άλλης μαμάς άλλο.. Αλλά δεν υπάρχει λάθος και σωστό σε άυτο η απαντηση μου ήταν προς την vtgian που "σφιχτηκε η καρδιά της" που με διάβασε και ότι μίλησε για άγχος αποχωρισμού που τελικά δεν έχω καταλάβει στο χρόνο έχουν άγχος.. Στα 2 έχουν άγχος.. Στα 3 στα 4.. Πάντα αγχωμενα είναι αυτά τα πλάσματα..?! Μπα δεν πιστεύω σε αυτά. Πιστεύω στο άγχος των μαμαδων.. Μόνο αυτό είναι η πηγή του κακού για όλα. Η εμπειρία μου σα μαμά, σα δασκάλα, σα θεία, σαν τελοσπαντων τόσα χρόνια με παιδιά έχω πλέον πειστεί. Και δεν μπορώ να δεχτώ κάτι άλλο, ενώ τα ακούω, τα διαβάζω για να είμαι ενημερωμένη αλλά είναι η δική μου οπτική. Εγώ σε αυτό απάντησα.;) 

Όσο για τα γκατζετς ποτέ δε χρησιμοποίησα τα θεωρώ άχρηστα και μένω σε μεζονέτα και χρησιμοποίησα και μαξιλαρι μάλιστα επειδή της άρεσε στους 3 μήνες. Πότε δε φοβήθηκα προσωπικά με τη δεύτερη ειδικά. Με την πρώτη είχα ενα άγχος και γιαυτό άργησα να την πάω στον χώρο της και με βασάνισε αργότερα για να κοιμηθεί στο κρεβάτι της. Για λίγο διάστημα δυσκολεύτηκαμε αλλά πλέον δεν το αποχωρίζεται το κρεβάτι της (ούτε η μια ουτε η άλλη) ούτε τα χνώτα μας μέσα στα μούτρα τους και τα ροχαλητό μας, καθαρή ατμόσφαιρα, το ζευγάρι στον χώρο του να κοιμόμαστε όπως θέλουμε Κάι όταν θέλουμε. Ούτε αρκουδάκια θέλει ούτε κάτι να γαντζωνεται ούτε μαμακιζει. Για την ηλικία της δηλαδή είναι εξαιρετική, αυτόνομη, ξέρει πότε να έρθει κοντά μας, όταν πραγματικά μας χρειάζεται. Πολλά βραδια που βλέπει κάποιο όνειρο την επιστρέφω στο κρεβάτι, κάθομαι μαζί της και της μιλάω τρυφερά, κι αμέσως ανακουφιζεται και ξανακοιμαται.δεν κάνω το λάθος να την αφήσω να κοιμηθεί με εμάς, θα είναι σα να της ενισχύω την πεποίθηση ότι καλά κάνει και φοβάται,οπιυε σπεύδω να την πάρω από αυτό που της προκαλεί φόβο. Της μαθαίνω να διαχειρίζεται όλα τα συναισθήματα της.

Καποια πρωινά έρχεται στην αγκαλιά μου και πότε δεν της το αρνούμαι.

Όμως το δωμάτιο της ειναι αυτο και το φτιάξαμε όπως εκείνη ήθελε. Εξαρχής το ειχα πιάσει λάθος και θα μπορούσα να γλίτωνα εκεινη την περίοδο προσαρμογής αλλά έτσι είναι τα λάθη για να μαθαίνουμε. Άλλωστε προσαρμογή θα περνάνε πάντα. 

 

Υγ. Να πω επίσης πως τα δικά μου παιδιά και πιστεύω παίζει ρόλο η όλη μου στάση απέναντι στο θέμα αυτονομίας και ασφάλειας, δικού τους χώρου κλπ πως τα βράδια κλείνουν 11ωρα ύπνου χωρίς να ξυπνήσουν. Μόνο το μωρό για να φάει και ύπνο πάλι. Αν τα κοιμιζα μαζί μας δε θα ήταν ήρεμα, και το έχω διαπιστώσει όσες φορές έχει τύχει να κοιμομαστε όλοι μαζί το βράδυ ειναι ανήσυχα. Μπιρει να έτυχε κιόλας είμαι κι εγώ υπναρου :D

Επεξεργάστηκαν 26 Μαίου,2019 by Nefeli2014

[Nefeli2014]

11 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Η οπτική του κάθε γονιού σίγουρα διαφέρει. Εγώ κρίνοντας από τον εαυτό μου, με μέτρο σύγκρισης τις συνειδητοποιημένες μαμάδες του φόρουμ εδώ, είμαι μάλλον υπερβολικά της αυτοαπασχόλησης. Με μέτρο σύγκρισης τις μαμάδες που γνωρίζω στην κανονική ζωή, παραέχω το παιδί μου "χαϊδεμένο" παραμελώντας τον εαυτό μου. Άντε να βγάλις άκρη!

Κοιτα να δεις, έτσι είναι όπως το γράφεις. Εγώ ας πούμε που δεν κοιμάμαι μαζί τους, ασχολούμαι μαζί τους πάρα πολλές ώρες την ημέρα και παραμελω κι εγώ τον εαυτό μου. Αλλά είναι και κάτι που στην παρούσα φάση δε με νοιαζει διότι αν με ένοιαζε σίγουρα θα έκανα κάτι γιαυτό. Εκτός από τις ώρες που είμαι δουλειά και λίγο πριν φύγω. Η μέρα μας δηλαδή αν εξαιρέσεις τις ώρες που επιλέγουν να παίζουν μόνα τους ή και μεταξύ τους οπότε με ζητάνε για παιχνίδι κι απασχόληση είμαι εκεί. Έχω θεματικά παιχνίδια, πλήρη γκάμα δραστηριοτήτων, από εκπαιδευτικά μέχρι ελεύθερο με πολλές επιλογές για να περνάμε καλά, να ερχόμαστε σε πολύ στενή επαφή, αλλά και να μαθαίνουν. Τα ψάχνω πολυ αυτά. Η φίλη μου ας πούμε που κοιμούνται αγκαλίτσα η ίδια μου λέει πως δεν ασχολούμαι μαζί του γιατί κάνω δουλειές. Η "έχω μέρες να παίξω μαζί του". Ενώ δεν εργάζεται. Ώρες ώρες νομίζω κουραζεται πιο πολύ από μένα. Ε η καθεμία με το δικό της τρόπο. Αγαπημένη να είναι η οικογένεια και μια χαρά μεγαλώνουν. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Μην τρελαινομαστε κιόλα. Δε κάνουμε κι αγώνα δρόμου. Αλλά νταξει μια τάση μεταξύ γυναικών να αλληλοσυγκρινονται και ποια είναι η καλύτερη μάνα υπάρχει. Μου τη δίνει αλλά τι να κάνουμε συμβαίνει..   :D

4 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Και γω πριν παιδιού και μέχρι να κόψει τον μεσημεριανό υπνο, χρειαζομουν αυτή την  ηρεμη ώρα για να φορτισω μπαταρίες. Άλλες φορές κοιμομουν κι εγώ αλλες απλά χαλαρωνα ξαπλωμένη. Ομως ο μικρός δεν θέλει να ξαπλώνει αν δεν θέλει να κοιμηθεί και προτιμώ να σου πω την αλήθεια να ζωγραφισουμε, να φτιάξουμε ενα γλυκό μαζι ή να τον βάλω στην πισίνα του να παίξει απ το να του βάλω παιδικα. 

 

Εγώ ζηλεύω -με την καλή έννοια - που ο δικός σου μπορεί να παίξει μόνος και μάλιστα ώρα. Ο δικός μου το πολύ να παίξει δέκα λεπτά με δικά του παιχνίδια. Και στην ηλικία σας δεν καθόταν λεπτο μόνος. Αυτή ή συνεχόμενη αναζήτηση νέων δραστηριοτήτων είναι δυσκολη κάποιες φορές. Πάντως κι εγώ μέσα στη μέρα ξεκλεβω στιγμές για να κάνω κάτι για μένα. Δεν το βρίσκω κακό απ την στιγμή που δεν παραμελω το παιδί μου. 

 

 

Γενικα, οταν το περιβάλλον που μεγαλώνει οποιοδήποτε παιδί είναι υγιές, δεν νομίζω πως τίθεται θέμα σύγκρισης. Ή κάθε μία μας κάνουμε το καλύτερο που μπορουμε. Οι αντοχές, ή υπομονη ή διάθεση είναι διαφορετικές, ακόμα και στην ίδια γυναίκα κατά την διάρκεια της μέρας.

Πολύ ωραία τα λες πάντα συμφωνώ μαζί σου! Εγώ γενικά δε ζηλεύω μάλλον είμαι από τις λίγες μανάδες που νομίζουν ότι έχουν βγάλει το παιδί θαύμα. Χαχαχα. Σοβαρά Εγώ νομίζω πως κι εκεί έχει να κανει με εμάς και το μέσα μας. Στο μόνο που ας πούμε με ενοχλεί και θα μπορούσα να πω ζηλεύω λιγάκι είναι ότι η μεγάλη μου δεν μιλαει ακόμα 100%καθαρα. Δηλαδή βλέπω σε όλα της πόσο αστέρι είναι και υστερούμε εκεί. Και προσπαθώ να καταλάβω γιατί με ενοχλεί αλλά είναι ένα κομμάτι που δεν μπορώ να εκλογικευσω. Πιθανόν με έχει κουράσει να προσπαθώ τόσο πολύ (λογοθεραπειες 2 φορές τη βδομάδα, πολλές ασκήσεις στο σπίτι και πολλά πρέπει, αυτά με έχουν εξοντώσει-έχω σκεφτεί να τα παρατήσω κιόλας, ευτυχώς από Σεπτέμβρη θα αναλάβει ο σύζυγος τα περισσότερα σε αυτό το κομμάτι) Αλλά τι να κάνουμε δε μπορούμε να τα έχουμε όλα. Πάντως και ο Einstein άργησε να μιλήσει :D :P

Επεξεργάστηκαν 26 Μαίου,2019 by Nefeli2014

[Έσπερος]

11 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Εγώ ζηλεύω -με την καλή έννοια - που ο δικός σου μπορεί να παίξει μόνος και μάλιστα ώρα. Ο δικός μου το πολύ να παίξει δέκα λεπτά με δικά του παιχνίδια. Και στην ηλικία σας δεν καθόταν λεπτο μόνος. Αυτή ή συνεχόμενη αναζήτηση νέων δραστηριοτήτων είναι δυσκολη κάποιες φορές. Πάντως κι εγώ μέσα στη μέρα ξεκλεβω στιγμές για να κάνω κάτι για μένα. Δεν το βρίσκω κακό απ την στιγμή που δεν παραμελω το παιδί μου. 

Καλά μη φαντάζεσαι ώρα πολλή. Μόνο τα απογεύματα που ειμαστε οι τρεις μας ειναι χαλαρος για ωρα, οχι απαραιτητα συγκεντρωμένος στο ιδιο παιχνιδι, αλλα μπορει να τριγυρίζει, να κανει διαφορά χωρίς να μας δίνει σημασία- έχει τύχει να καταφέρουμε να δούμε κ ταινίες με μικρές διακοπές έτσι. Οι δυο μας όταν είμαστε μπορεί να παίξει ώρα μόνος του αλλά μ εμένα δίπλα να του μιλαω πού κ πού αλλα κατα τ αλλα να διαβαζω κατι ή να σερφάρω. Δεν νιωθω ενοχές απλως αναρωτιεμαι αν εχει αυτην την ταση επειδη δεν υπαρχουν γιαγιαδες να τον απασχολουν διαρκώς με κατι, ή χορταίνει το παιχνίδι μαζί  τις άλλες ώρες κ κυρίως το έξω, ή έτυχε απλά να είναι ο χαρακτήρας του.