Πληροφορίες για ιδιωτικά σχολεία

[μαγιοπουλας]

Just now, Chrysoum είπε:

Μου πλήρωσαν τα φροντιστήρια και τις σπουδές στην Ελλάδα και μικρό μέρος των εξόδων μου τα 2 πρώτα χρόνια που βγήκα έξω και τους ευχαριστώ πολύ γι αυτό (δεν θεωρώ καθήκον του γονιού να σπουδάσει το παιδί του, άλλο θέμα αυτό βεβαια). Από ερεθίσματα και γνώσεις όμως δεν μου έδωσαν κάτι, δεν τους κατηγορώ φυσικά, αλλά είμαστε απλά άλλος κόσμος με τους γονείς μου. Γι αυτό είπα πιο πάνω πως ότι πήρα το πήρα από το σχολείο, τόσο από καποιους  δασκάλους/καθηγητές που ήταν πήγη έμπνευσης όσο και από συμμαθητές. Η κολλητή μου για παράδειγμα είχε γονείς με αρκετά καλύτερο οικονομικό και μορφωτικό υπόβαθρο από τους δικούς μου, αυτό ήταν πολύ επικοδομητικο για μένα. 

Σου έδωσαν ομως ισως το θάρρος να αγωνίζεσαι.Και κάποιος τέλος πάντων σε εκανε να αισθάνεσαι σημαντική για να επιχειρήσεις να  καταφεις να φτάσεις εκει που έφτασες. Περα από αυτό πιστεύω ότι οι γονεις μας μας έδωσαν αυτα που είχαν να μας δωσουν(δεν εννοώ υλικα) και οσο και να θυμώνουμε πολλές φορες μαζί τους,αυτή είναι η μεγάλη αληθεια.Αν ήξεραν πως να μας δώσουν κι άλλα θα το ειχαν κανει.Γι αυτο κι εμείς αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλυτερα μοντέλα.

Με αυτή τη συζήτηση τωρα μου ήρθαν πολλες αναμνήσεις.Οταν μπήκα σε εκείνες τις τάξεις εκεινη την εποχή,είχα μάθει να γράφω το καλημέρα σε πέντε γλώσσες.Ηθελα να το γράψω στον πίνακα και να τους καλημερίζω στη γλώσσα τους για να συνδεθώ μαζί τους.

Ποσο κρίμα που τόσα παιδια μένουν αβοηθητα.Το κράτος δεν ηερω τι ακριβώς θα επρεπε να κανει ,αλλά δεν βοηθάει.Σκεφτομαι οτι ειναι πολυ τυχερά τα παιδια μας.

[Chrysoum]

Just now, μαγιοπουλας said:

Σου έδωσαν ομως ισως το θάρρος να αγωνίζεσαι.Και κάποιος τέλος πάντων σε εκανε να αισθάνεσαι σημαντική για να επιχειρήσεις να  καταφεις να φτάσεις εκει που έφτασες. Περα από αυτό πιστεύω ότι οι γονεις μας μας έδωσαν αυτα που είχαν να μας δωσουν(δεν εννοώ υλικα) και οσο και να θυμώνουμε πολλές φορες μαζί τους,αυτή είναι η μεγάλη αληθεια.Αν ήξεραν πως να μας δώσουν κι άλλα θα το ειχαν κανει.Γι αυτο κι εμείς αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλυτερα μοντέλα.

Δεν διαφωνώ και όπως είπα και πιο πάνω δεν τους κατηγορώ, αλίμονο, έκαναν (η μητέρα μου κυρίως) ότι θεωρούσε καλύτερο. Ότι είχε, μου το έδωσε (δεν αναφέρομαι σε υλικά πράγματα). Αλλά δεν είμαι εδώ που είμαι σήμερα λόγω των γονιών μου, είμαι κυρίως λόγω του σχολείου. 

[μαγιοπουλας]

Just now, μαγιοπουλας είπε:

Δεν είναι τμήματα ένταξης.Ηταν κανονικές τάξεις και μάλιστα με πολλα παιδακια Ρομα .

Τα μισά περίπου ηταν ρωμα και παιδακια από Πακιστάν και Ιράν.θυμαμαι ένα παιδάκι που δεν καταλαβαινε ουτε μια λέξη αγγλικά (τα αλλα ήξεραν λιγο)και με βοηθούσε ένα παιδάκι από το Αφγανιστάν που μετέφραζε σε Φάρσικα που έμοιαζε με τη γλώσσα του.

Σε μια τέτοια ταξη τα παιδια των Ελλήνων δεν μπορούσαν να προχωρήσουν.κακα τα ψέματα.Θα επρεπε αυτα τα παιδακια να έχουν αλλουωειδους βοηθεια.Οταν πηγα στην πρωτοβάθμια να υπογράψω μου ειπε ο προϊστάμενος οτι εκεί θα πάω να κάνω λειτούργημα.

Σε αυτή την τάξη ηταν και το μεγαλύτερο ποσοστό Ελλήνων.μισα μισά δηλαδή.Στο Μεταξουργείο αυτο .Στο Γκάζι ηταν μονο δυο Ελληνόπουλα 

Just now, Chrysoum είπε:

Δεν διαφωνώ και όπως είπα και πιο πάνω δεν τους κατηγορώ, αλίμονο, έκαναν (η μητέρα μου κυρίως) ότι θεωρούσε καλύτερο. Ότι είχε, μου το έδωσε (δεν αναφέρομαι σε υλικά πράγματα). Αλλά δεν είμαι εδώ που είμαι σήμερα λόγω των γονιών μου, είμαι κυρίως λόγω του σχολείου. 

Πολυ ωραια που αυτο λειτουργησε τόσο θετικά.

Μου ειχε κανει τρομερή εντύπωση που και η κουμπάρα μου στο Λονδίνο αλλα και ο κουμπάρος του άντρα μου στην αγγλική επαρχία, έψαχναν σπιτι σε περιοχή όπου τα δημόσια σχολεια ειχαν καλη φήμη. Στις περιοχές λοιπον οπου βρίσκονταν τα καλά δημόσια σχολεια διαμορφώνεται αντίστοιχα και οι τιμές των σπιτιών.Ηταν δηλαδη πιο ακριβά.

[ninaki80]

Γενικα η αληθεια ειναι καπου στην μεση κ φυσικα εξαρτατε απο την περιοχη που μενει το παιδι. Για δημοτικο ειδικα σε μια νορμαλ περιοχη δεν ξερω αν αξιζει να στελνεις ενα παιδακι 1 ωρα μακρια απλα για ενα ιδιωτικο . Τωρα για γυμνασιο -λυκειο  υπαρχουν πραγματα που κανουν στα ιδιωτικα που δεν μπορει να τα υποκαταστησει η οικογενεια. 

Εμας παντως αν κ δεν ειμαστε βορεια προαστια απλα προαστια πειραια η περιοχη ειναι καλη κ ο ανηψιος μου που πηγαινει δημοτικο δεν εχουν ουτε περιστατικα βιας ουτε οι γονεις ειναι χαμηλου μαθησιακου επιπεδου. Το σχολειο ειναι μια χαρα οπως κ το νηπιαγωγειο κ το ξερω κ εκ των εσω απο νηπιαγωγους κ δασκαλους γιατι γνωριζομαστε φυσικα δεν ειναι ολα τα νηπια το ιδιο υπαρχουν κ καποια που εχουν κακη φημη οι παιδαγωγοι αλλα ειναι ελαχιστα  . 

Για γυμνασιο λυκειο θα ηθελα κ εγω για καποιες δραστηριοτητες κ τροπο διδασκαλιας  που δεν γινονται στα δημοσια να το πηγαινα κ εγω σε ιδιωτικο. Οποτε καπου στην μεση . Ευτυχως εχουμε καιρο ακομα.. 

[Ilaeira]

2 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

Όχι καλέ, ποια καταγγελία? Εμένα στην πενταήμερη, ο καθηγητής της μουσικής είχε γίνει η σκιά μου. ένα βράδυ πριν την έξοδο , μου ζήτησε να πάω στο δωμάτιο του γιατί ήθελε τη γνώμη μου για ένα τραγούδι που είχε γράψει για την εκδρομή. Μου είχε αγοράσει κόσμημα και καταλαβαίνεις τί προσπάθησε. Ευτυχώς χτύπησαν την πόρτα κάποια παιδιά που κάτι τον ήθελαν, και χρόνια μετά έμαθα ότι όλο το σχολείο συζητούσα ότι τα είχαμε.. Άσε τί κυκλοφορεί εκεί έξω και πού μπορεί να πέσουν τα παιδιά μας..

 

Έχω σοκαριστεί. 

 

Εγώ πήγα σε καλό δημόσιο, με πολλούς καθηγητές-αστέρια, κι ακόμα κι αυτοί που δεν ήταν καλοί, τουλάχιστον δεν ήταν κακοί. Ελάχιστους άχρηστους έχω να θυμάμαι από τα 12 χρόνια δημόσιας εκπαίδευσης, γι' αυτό και η άποψή μου είναι θετική. Είχαμε πχ καθηγητές που οργάνωναν ενισχυτική στα μαθήματα κατεύθυνσης και στα ειδικού βάρους για να μην πληρώνουμε φροντιστήρια. Ήταν μεγάλο λαχείο. 

 

Παντως γενικά θεωρώ ότι αν οι γονείς ασχολούνται και σπρώχνουν το παιδί, θα πάει μπροστά. Και στο δικό μου σχολείο όσοι ήμασταν καλοί μαθητές τη βρήκαμε την άκρη, γιατροί-δικηγόροι-επιχειρηματίες-διοικητικοί, δεν μας κράτησε πίσω δηλαδή το δημόσιο. Και οι οικογένειες δεν είχαν φοβερό κοινωνικοοικονομικό προφίλ, ήταν απλά γονείς που έκαναν το σκ*το τους παξιμάδι για να σπουδάσουν τα παιδιά, ή κρατούσαν βιβλίο μέχρι και μεγάλη ηλικία αν το παιδί ζητούσε βοήθεια. Ήταν δηλαδή από πάνω. 

 

Περισσότερο με φοβίζει με τι παρέες θα μπλέξει, για να είμαι ειλικρινής. Και σκέφτομαι ότι ίσως αξίζει τον κόπο να τον στείλω σε καλό μοντεσσοριανό παιδικό, ώστε να πάρει κάποιες βάσεις, κι ας πάει στο σχολείο της γειτονιάς μετά. Για το Πανεπιστήμιο, ιδανικά θα ήθελα Γερμανία, έχει φοβερά δημόσια και δεν βγαίνει τεράστια η διαφορά με το να πάει να σπουδάσει σε επαρχία. (Είναι 16 μηνών κι εγώ σκέφτομαι ήδη ότι θα αποφοιτήσει από το Humboldt, το λες και παράνοια. :D)

 

 

[Chrysoum]

6 hours ago, Ilaeira said:

 

Έχω σοκαριστεί. 

 

Εγώ πήγα σε καλό δημόσιο, με πολλούς καθηγητές-αστέρια, κι ακόμα κι αυτοί που δεν ήταν καλοί, τουλάχιστον δεν ήταν κακοί. Ελάχιστους άχρηστους έχω να θυμάμαι από τα 12 χρόνια δημόσιας εκπαίδευσης, γι' αυτό και η άποψή μου είναι θετική. Είχαμε πχ καθηγητές που οργάνωναν ενισχυτική στα μαθήματα κατεύθυνσης και στα ειδικού βάρους για να μην πληρώνουμε φροντιστήρια. Ήταν μεγάλο λαχείο. 

 

Παντως γενικά θεωρώ ότι αν οι γονείς ασχολούνται και σπρώχνουν το παιδί, θα πάει μπροστά. Και στο δικό μου σχολείο όσοι ήμασταν καλοί μαθητές τη βρήκαμε την άκρη, γιατροί-δικηγόροι-επιχειρηματίες-διοικητικοί, δεν μας κράτησε πίσω δηλαδή το δημόσιο. Και οι οικογένειες δεν είχαν φοβερό κοινωνικοοικονομικό προφίλ, ήταν απλά γονείς που έκαναν το σκ*το τους παξιμάδι για να σπουδάσουν τα παιδιά, ή κρατούσαν βιβλίο μέχρι και μεγάλη ηλικία αν το παιδί ζητούσε βοήθεια. Ήταν δηλαδή από πάνω. 

 

Περισσότερο με φοβίζει με τι παρέες θα μπλέξει, για να είμαι ειλικρινής. Και σκέφτομαι ότι ίσως αξίζει τον κόπο να τον στείλω σε καλό μοντεσσοριανό παιδικό, ώστε να πάρει κάποιες βάσεις, κι ας πάει στο σχολείο της γειτονιάς μετά. Για το Πανεπιστήμιο, ιδανικά θα ήθελα Γερμανία, έχει φοβερά δημόσια και δεν βγαίνει τεράστια η διαφορά με το να πάει να σπουδάσει σε επαρχία. (Είναι 16 μηνών κι εγώ σκέφτομαι ήδη ότι θα αποφοιτήσει από το Humboldt, το λες και παράνοια. :D)

 

 

Δεν ξερω κατά πόσο τα 2 - 3 χρόνια που θα πάει στον παιδικό/νηπιαγωγείο θα τον επηρεάσουν μετέπειτα. Ίσως απλά προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα του σχολείου. Ίσως και όχι, αλλά δεν θα μου φαινόταν περίεργο. 

 

Στα υπόλοιπα συμφωνώ, έχω σκεφτεί άπειρες φορές ότι αν μου τα φέρει έτσι η ζωή και χρειαστεί να γυρίσουμε στην Ελλάδα να προσπαθήσω να πείσω τα παιδιά να μην δώσουν πανελλήνιες και να πάνε κατευθείαν έξω. Ούτως ή άλλως τα λεφτά που γλιτώνεις ως γονιός από τα χρόνια που δεν θα πάει φροντιστήριο βγάζουν τα έξοδα για να βοηθήσεις το παιδί με τα αυξημενα έξοδα διαμονής στο εξωτερικό (εξαρτάται και από την χώρα πάντα).

[Έσπερος]

7 ώρες πρίν, Ilaeira είπε:

Για το Πανεπιστήμιο, ιδανικά θα ήθελα Γερμανία, έχει φοβερά δημόσια και δεν βγαίνει τεράστια η διαφορά με το να πάει να σπουδάσει σε επαρχία. (Είναι 16 μηνών κι εγώ σκέφτομαι ήδη ότι θα αποφοιτήσει από το Humboldt, το λες και παράνοια. :D)

Κι εμείς το σκεφτόμαστε αυτό. Όχι το Hymboldt απαραίτητα  

Εννοω το να δώσεις μια περιουσία για ένα ηλιθιο εξεταστικό σύστημα και μετά μια περιουσία σε ενοίκια. Σε βάθος χρόνου ίσως το έξω είναι καλύτερα. Το ένα θέμα είναι να αποδεχτούμε οι ίδιοι ότι αν πάει έξω, μάλλον δεν θα γυρίσει ποτέ. Εύκολα το λες, δύσκολα το αποδέχεσαι. Και το άλλο, δεν είναι απαραίτητο ότι όλα τα παιδιά είναι έτοιμα στα 18 να το κάνουν αυτό. Εκεί παίζει μεγάλο ρόλο το περιβάλλον των συμμαθητών δυστυχώς. Αν δεν έχουν τέτοιους στόχους, είναι δύσκολο να τιυ μπει η ιδέα. 

[Chrysoum]

Just now, Έσπερος said:

Κι εμείς το σκεφτόμαστε αυτό. Όχι το Hymboldt απαραίτητα  

Εννοω το να δώσεις μια περιουσία για ένα ηλιθιο εξεταστικό σύστημα και μετά μια περιουσία σε ενοίκια. Σε βάθος χρόνου ίσως το έξω είναι καλύτερα. Το ένα θέμα είναι να αποδεχτούμε οι ίδιοι ότι αν πάει έξω, μάλλον δεν θα γυρίσει ποτέ. Εύκολα το λες, δύσκολα το αποδέχεσαι. Και το άλλο, δεν είναι απαραίτητο ότι όλα τα παιδιά είναι έτοιμα στα 18 να το κάνουν αυτό. Εκεί παίζει μεγάλο ρόλο το περιβάλλον των συμμαθητών δυστυχώς. Αν δεν έχουν τέτοιους στόχους, είναι δύσκολο να τιυ μπει η ιδέα. 

Το να πάει 18 χρόνων στο Βερολίνο δεν το λες και άσχημα, αλλού όμως ναι είναι πιο δύσκολο! Είχα γνωστή μου που ήταν αυτό ακριβώς που περιγράφεις. Δεν έδωσε πανελλήνιες, ήταν και μισή Σουηδέζα οπότε δεν χρειάστηκε καν να μάθει την γλωσσα, πήγε σπούδασε στο καλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας σε ένα "hot" bachelor που δεν υπάρχει καν στην Ελλάδα, μόνο σε επίπεδο ειδίκευσης σε μεταπτυχιακό, πήρε και το φοιτητικό επίδομα και δάνειο που δίνει η Σουηδία, τελείωσε κανονικά στα 3 χρόνια και μετά γυρίσε στην Ελλάδα, πήγε στο νησί και δούλευε σε Beach bar και cafe, για τον λόγο που αναφέρεις. Κανείς από το περιβάλλον της δεν το έκανε αυτό, οι παρέες της ήταν εκεί και ήθελε να γυρίσει να είμαι μαζί τους.

[Έσπερος]

Just now, Chrysoum είπε:

Το να πάει 18 χρόνων στο Βερολίνο δεν το λες και άσχημα, αλλού όμως ναι είναι πιο δύσκολο! Είχα γνωστή μου που ήταν αυτό ακριβώς που περιγράφεις. Δεν έδωσε πανελλήνιες, ήταν και μισή Σουηδέζα οπότε δεν χρειάστηκε καν να μάθει την γλωσσα, πήγε σπούδασε στο καλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας σε ένα "hot" bachelor που δεν υπάρχει καν στην Ελλάδα, μόνο σε επίπεδο ειδίκευσης σε μεταπτυχιακό, πήρε και το φοιτητικό επίδομα και δάνειο που δίνει η Σουηδία, τελείωσε κανονικά στα 3 χρόνια και μετά γυρίσε στην Ελλάδα, πήγε στο νησί και δούλευε σε Beach bar και cafe, για τον λόγο που αναφέρεις. Κανείς από το περιβάλλον της δεν το έκανε αυτό, οι παρέες της ήταν εκεί και ήθελε να γυρίσει να είμαι μαζί τους.

Κι εγω που γύρισα πίσω στα 28, για τις παρέες κ για μια σχέση που ήδη πήγαινε κατά διαόλου γύρισα. Και γιατί το αντικείμενο μου δεν έχει καμία λαμπρή προοπτική στο εξωτερικό, εκτός αν γύριζα από χώρα σε χώρα κυνηγώντας χρηματοδοτήσεις, το οποίο δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα. Τέλος πάντων δεν είναι ότι μου βγήκε σε κακό, αλλά είναι πολύ ειρωνικό γιατί τελικά κ η σχέση τελείωσε κ με τις παρέες μου είμαι μακριά κ το ρίσκο να γυρίζω από νησί σε νησί γλίτωσα κατά τύχη. Και δεν ήμουν ούτε 18 ούτε 20, ήμουν ολόκληρη γυναίκα υποτίθεται, αλλά με κανένα εφόδιο για να παίρνω σοβαρές αποφάσεις, το οποίο δυστυχώς δεν διαθέτω ακόμα στον βαθμό που θα έπρεπε. Γι αυτό γελάω ώρες ώρες γιατί και σε καλά σχολεία πήγα, κ σε καλά πανεπιστήμια, και «σωστές» παρέες είχα, κ όλα τα καθωσπρέπει έκανα, αλλα για την κανονική ζωή δεν είχα κανένα μα κανένα εφόδιο. 

[Ilaeira]

Βασικά εμένα δεν με νοιάζει πώς και πού θα καταλήξει. Ας είναι γεμάτος κι ευτυχισμένος, κι ας γίνει στο τέλος αγρότης, αφήνοντας τα πτυχία στο συρτάρι. Να είναι ικανοποιημένος απ' τη ζωή του θέλω μόνο. 

 

Τα όνειρα για τις σπουδές τα έχω επειδή θέλω να του δώσω τα εφόδια για να μπορεί να παίρνει αποφάσεις έχοντας μπροστά του όλες τις δυνατότητες κι όχι από ανάγκη. Επίσης έχω μια κάπως παλιομοδίτικη άποψη για τις σπουδές, τη λες μέχρι και σνομπ: πιστεύω ακράδαντα ότι το Πανεπιστήμιο σου ανοίγει το μυαλό εκτός από τις ευκαιρίες. Οπότε ας καταλήξει να κάνει ό,τι θέλει, αλλά να σπουδάσει πρώτα. Όχι μόνο για να έχει επιλογές, αλλά και για να είναι σε θέση να αναπτύσσει μόνος του κριτική σκέψη, να αντιλαμβάνεται πώς λειτουργεί ο κόσμος, να μπορεί να αξιολογεί τις πληροφορίες κάνοντας μια υποτυπώδη έρευνα, να εκτιμά τη γνώση. Περιφρονώ αφάνταστα αυτούς που μπορούν να έχουν πρόσβαση σε σπουδές κορυφαίου επιπέδου και τις αρνούνται επειδή έχουν λεφτά, θεωρώντας ότι κατ' επέκταση δεν τις χρειάζονται. 

[Deena]

Εγώ πάντως που έχω επιλέξει συνειδητά την ιδιωτική εκπαίδευση, το έκανα κοιτώντας βραχυπρόθεσμα και όχι μακροπρόθεσμα. Δεν σκέφτομαι δηλαδή ακόμα προοπτικές σπουδών στο εξωτερικό, ούτε κοινωνικούς κύκλους για την ενήλικη ζωή κλπ.

Ήθελα peace of mind ως προς τα (για εμένα) βασικά, δηλαδή τις αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις, την καθαριότητα, την ασφάλεια, την παρουσία νοσηλευτή, τον κεντρικό σχεδιασμό του εκπαιδευτικού προγράμματος ώστε να μην κρέμομαι από την διάθεση και την ποιότητα του δασκάλου που θα μου τύχει κλπ

 

Στην πορεία βλέπω φυσικά και τα παρεπόμενα θετικά, δηλαδή πως η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται για τα παιδιά πιο θελκτική μέσω παράλληλων δράσεων και δραστηριοτήτων, αλλά επίσης -τον τελευταίο χρόνο- πώς σε μια έκτακτη συνθήκη όπως η τωρινή, μπορείς να έχεις απρόσκοπτη πρόοδο της εκπαιδευτικής διαδικασίας με δεδομένη την ευελιξία που απολαμβάνει η ιδιωτική εκπαίδευση.

[ΑΡΓΚ]

Κορίτσια δεν ξέρω πόσο πειθαρχημένες ήσασταν σαν έφηβες, αλλά ειλικρινά, μη σκέφτεστε καν το ΑΝ θα σπουδάσει το παιδί, πόσο μάλλον το πού. Είναι φοβερό βάρος αυτό που φορτώνουμε οι Έλληνες στα παιδιά μας, και εξηγεί και τους αιώνιους φοιτητές και τους ατελείωτους ανέργους πτυχιούχους με ουσιαστικά καμία επιθυμία να δουλέψουν σε αυτό που σπούδασαν. Δεν μπορεί να έχει κανείς το πλάνο ζωή τους τρίχρονου έτοιμο, λες και μιλάμε για τον πρίγκιπα της Αγγλίας (χώρια που τελικά και ο πρίγκιπας μπουχτίζει κάποια στιγμή). Μπορεί το παιδί να θέλει να γίνει γιατρός στη Γερμανία, αρχιτέκτονας στην Αθήνα, να μάθει μουσική στην Κρήτη ή να ανοίξει γυμναστήριο, δεν είναι δυνατό να το έχουμε προβλέψει από 15-20 χρόνια πριν!

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Κορίτσια δεν ξέρω πόσο πειθαρχημένες ήσασταν σαν έφηβες, αλλά ειλικρινά, μη σκέφτεστε καν το ΑΝ θα σπουδάσει το παιδί, πόσο μάλλον το πού. Είναι φοβερό βάρος αυτό που φορτώνουμε οι Έλληνες στα παιδιά μας, και εξηγεί και τους αιώνιους φοιτητές και τους ατελείωτους ανέργους πτυχιούχους με ουσιαστικά καμία επιθυμία να δουλέψουν σε αυτό που σπούδασαν. Δεν μπορεί να έχει κανείς το πλάνο ζωή τους τρίχρονου έτοιμο, λες και μιλάμε για τον πρίγκιπα της Αγγλίας (χώρια που τελικά και ο πρίγκιπας μπουχτίζει κάποια στιγμή). Μπορεί το παιδί να θέλει να γίνει γιατρός στη Γερμανία, αρχιτέκτονας στην Αθήνα, να μάθει μουσική στην Κρήτη ή να ανοίξει γυμναστήριο, δεν είναι δυνατό να το έχουμε προβλέψει από 15-20 χρόνια πριν!

Δεν προβλέπεις, απλώς δημιουργείς προϋποθεσεις για να μπορεί να επιλέξει. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Ilaeira είπε:

Βασικά εμένα δεν με νοιάζει πώς και πού θα καταλήξει. Ας είναι γεμάτος κι ευτυχισμένος, κι ας γίνει στο τέλος αγρότης, αφήνοντας τα πτυχία στο συρτάρι. Να είναι ικανοποιημένος απ' τη ζωή του θέλω μόνο. 

 

Τα όνειρα για τις σπουδές τα έχω επειδή θέλω να του δώσω τα εφόδια για να μπορεί να παίρνει αποφάσεις έχοντας μπροστά του όλες τις δυνατότητες κι όχι από ανάγκη. Επίσης έχω μια κάπως παλιομοδίτικη άποψη για τις σπουδές, τη λες μέχρι και σνομπ: πιστεύω ακράδαντα ότι το Πανεπιστήμιο σου ανοίγει το μυαλό εκτός από τις ευκαιρίες. Οπότε ας καταλήξει να κάνει ό,τι θέλει, αλλά να σπουδάσει πρώτα. Όχι μόνο για να έχει επιλογές, αλλά και για να είναι σε θέση να αναπτύσσει μόνος του κριτική σκέψη, να αντιλαμβάνεται πώς λειτουργεί ο κόσμος, να μπορεί να αξιολογεί τις πληροφορίες κάνοντας μια υποτυπώδη έρευνα, να εκτιμά τη γνώση. Περιφρονώ αφάνταστα αυτούς που μπορούν να έχουν πρόσβαση σε σπουδές κορυφαίου επιπέδου και τις αρνούνται επειδή έχουν λεφτά, θεωρώντας ότι κατ' επέκταση δεν τις χρειάζονται. 

 

Εν μέρει συμφωνώ, εν μέρει διαφωνώ. Αν δηλαδή το παιδί μου ήθελε να γίνει γυμναστής (τυχαίο παράδειγμα, κανένα παιδί μου δε θέλει) θα το παρακινούσα όντως να κάνει πανεπιστημιακές σπουδές και όχι απλά να τελειώσει ένα ΙΕΚ ή να κάνει σεμινάρια. Αλλά αν το παιδί ήθελε να γίνει γυμναστής, δεν θα του έλεγα να πάρει πρώτα ένα πτυχίο ό,τι να 'ναι. Και υπάρχουν πτυχία που ευθέως έχω δηλώσει στα παιδιά μου ότι δεν χρηματοδοτώ σπουδές γι αυτά, αν δεν βρουν ένα επαγγελματικό πλάνο να δικαιολογήσουν τις σπουδές Ας πούμε όλες τις "καθηγητικές" σχολές απλά και μόνο με τη λογική "μου αρέσουν τα αρχαία" δεν τις δέχομαι, πρέπει να έχεις μια αίσθηση του πώς συνδέεται αυτό με τη ζωή σου μετά. Το να μη θες να διδάξεις αλλά να γίνεις τελικά μπάρμαν με πτυχίο, δεν το βρίσκω προσόν. 

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν προβλέπεις, απλώς δημιουργείς προϋποθεσεις για να μπορεί να επιλέξει. 

 

Αυτό προφανώς ναι. Αλλά αν στείλεις το παιδί π.χ. σε Γερμανικό σχολείο και επιμένεις ακόμη και αν δε θέλει, γιατί τον ονειρεύεσαι φοιτητή στη Γερμανία, δεν δημιουργείς προϋποθέσεις, πιέζεις. Και έχω παράδειγμα στην οικογένεια που γύρισε μπούμερανγκ. 

[chocolate_eater]

Just now, ΑΡΓΚ said:

Κορίτσια δεν ξέρω πόσο πειθαρχημένες ήσασταν σαν έφηβες, αλλά ειλικρινά, μη σκέφτεστε καν το ΑΝ θα σπουδάσει το παιδί, πόσο μάλλον το πού. Είναι φοβερό βάρος αυτό που φορτώνουμε οι Έλληνες στα παιδιά μας, και εξηγεί και τους αιώνιους φοιτητές και τους ατελείωτους ανέργους πτυχιούχους με ουσιαστικά καμία επιθυμία να δουλέψουν σε αυτό που σπούδασαν. Δεν μπορεί να έχει κανείς το πλάνο ζωή τους τρίχρονου έτοιμο, λες και μιλάμε για τον πρίγκιπα της Αγγλίας (χώρια που τελικά και ο πρίγκιπας μπουχτίζει κάποια στιγμή). Μπορεί το παιδί να θέλει να γίνει γιατρός στη Γερμανία, αρχιτέκτονας στην Αθήνα, να μάθει μουσική στην Κρήτη ή να ανοίξει γυμναστήριο, δεν είναι δυνατό να το έχουμε προβλέψει από 15-20 χρόνια πριν!

 

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο...

 

Επίσης μόνο εμένα μου φαίνεται παράλογο και αντιπαραγωγικό, ας πούμε αν το παιδί στα 16 σου πει οτι θέλει να γίνει υδραυλικός ή κομμωτής/κομμώτρια, να το φορτώσεις με +7-10 χρόνια επιπλέον άχρηστων σπουδών σε κλασικό λύκειο και πανεπιστήμια; Ενώ θα μπορούσε να σπουδάσει 2-3 χρόνια την τέχνη του και παράλληλα να μαθητεύει στη δουλειά και στα 25, όπου οι περισσότεροι πτυχιούχοι δεν εχουν λεφτά ούτε για καφέ, να έχει ήδη 7-8 χρόνια προυπηρεσία στον τομέα του....

 

Το Πανεπιστήμιο όντως ανοίγει τους ορίζοντες και προσφέρει ευκαιρίες σε αυτούς που σκέφτονται έτσι και προσβλέπουν σ'αυτό...δε θέλουν όλοι, ούτε μπορούν όλοι να γίνουν επιστήμονες. Οι υπολοιποι, που μάλλον είναι και η πλειονότητα σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια, απλώς μπαίνουν και βγαίνουν χωρίς να αλλάζει τίποτα. Δεν προσφέρει αυτόματα "παιδεία" το πανεπιστήμιο σε κάποιον που δεν έχει καμία κάψα να τη λάβει.

 

Και την ίδια ώρα, αν ένα παιδί θέλει να γίνει συνειδητά ηλεκτρολόγος-εγκαταστάτης π.χ., στην καλύτερη δεν ξέρει τον τρόπο να το κάνει, στη χειρότερη αντιμετωπίζει και τον επαγγελματικό ρατσισμό μέσα στο σπίτι του το ίδιο, εκτός αν έχει κανένα συγγενή στον κλάδο να πάει να δουλέψει μαζί του. Το οτι οι περισσότεροι πάνε στο κλασικό λύκειο και το πανεπιστήμιο για λόγους που έχουν πλέον εκλείψει το 2020, είναι βασικός λόγος, επίσης που έχει υποβαθμιστεί τόσο η επαγγελματική εκπαίδευση (για όποιον φέρει το επιχείρημα οτι στο ΕΠΑΛ δε μπορείς να μάθεις, που εν μέρει είναι και αλήθεια).

 

Δική μου γνώμη είναι να σεβόμαστε τη συνειδητή επιλογή του καθενός και να μην προσπαθούμε να βαλουμε σε πλαίσια του τι θα έπρεπε να κάνει στη  ζωή του ένα 18χρονο, απλώς και μόνο επειδη ίσως έχει τα λεφτά να το κάνει. Δηλαδή αν είναι ένα ταλέντο, ένα μυαλό που αποφασίσει να ρίξει τα λεφτά του σε μια επιχείρηση και στα 40 καταφέρει να φτιάξει έναν όμιλο, ειλικρινά πιστεύετε οτι θα έπρεπε να τα έχει φάει για να πάρει ένα 'καλό' πτυχίο; Δε ρίχνω την αξία των πτυχίων, τα οποία εχώ κι έγω από επιλογή κι επειδή κυνηγησα και χαίρομαι που τα έχω, ωστόσω στον ιδιωτικό τομέα, μετά τα πρώτα 3-5 χρόνια η αλήθεια είναι κανένας δε θυμάται ούτε αν έχεις πτυχίο πανεπιστημίου, ούτε τι πτυχίο, ούτε από που.

[Ilaeira]

Just now, chocolate_eater είπε:

 

Επίσης μόνο εμένα μου φαίνεται παράλογο και αντιπαραγωγικό, ας πούμε αν το παιδί στα 16 σου πει οτι θέλει να γίνει υδραυλικός ή κομμωτής/κομμώτρια, να το φορτώσεις με +7-10 χρόνια επιπλέον άχρηστων σπουδών σε κλασικό λύκειο και πανεπιστήμια; Ενώ θα μπορούσε να σπουδάσει 2-3 χρόνια την τέχνη του και παράλληλα να μαθητεύει στη δουλειά και στα 25, όπου οι περισσότεροι πτυχιούχοι δεν εχουν λεφτά ούτε για καφέ, να έχει ήδη 7-8 χρόνια προυπηρεσία στον τομέα του....

 

Ναι, διαφωνούμε σε θεμελιώδη πράγματα.  

 

Φυσικά όλα αυτά είναι θεωρητικά, καλά να είμαστε κι έχουμε χρόνια μπροστά μας ακόμα.

[Chrysoum]

Just now, ΑΡΓΚ said:

Κορίτσια δεν ξέρω πόσο πειθαρχημένες ήσασταν σαν έφηβες, αλλά ειλικρινά, μη σκέφτεστε καν το ΑΝ θα σπουδάσει το παιδί, πόσο μάλλον το πού. Είναι φοβερό βάρος αυτό που φορτώνουμε οι Έλληνες στα παιδιά μας, και εξηγεί και τους αιώνιους φοιτητές και τους ατελείωτους ανέργους πτυχιούχους με ουσιαστικά καμία επιθυμία να δουλέψουν σε αυτό που σπούδασαν. Δεν μπορεί να έχει κανείς το πλάνο ζωή τους τρίχρονου έτοιμο, λες και μιλάμε για τον πρίγκιπα της Αγγλίας (χώρια που τελικά και ο πρίγκιπας μπουχτίζει κάποια στιγμή). Μπορεί το παιδί να θέλει να γίνει γιατρός στη Γερμανία, αρχιτέκτονας στην Αθήνα, να μάθει μουσική στην Κρήτη ή να ανοίξει γυμναστήριο, δεν είναι δυνατό να το έχουμε προβλέψει από 15-20 χρόνια πριν!

Δεν βρίσκω κάτι λάθος στο να σκέφτεσαι τι προοπτικές μπορείς να παρέχεις στο παιδί ακόμη κι αν αυτές αφορούν στο μακρινό μέλλον. Αν δηλαδή θεωρείς ότι θα ήταν καλό να σπουδάσει έξω, δεν το βρίσκω κακό να το σκέφτεσαι ως γονιός για να δεις τι θα μπορούσες να του προσφέρεις για να του κάνεις εύκολο, βλέπε να μάθει την γλώσσα από νωρίς. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει ότι το ίδιο το παιδί θα επιθυμεί κάτι τέτοιο. Και ναι, εννοείται ότι όλα αυτά αλλάζουν στην πορεία γιατί εκεί μπαίνουν οι προσωπικές επιθυμιες του παιδιού. Δεν μιλαμε σε καμία περίπτωση να πιέσεις το παιδί. 

 

Τώρα όσον αφορά την χρηματοδότηση των σπουδών που αναφέρεις σε επόμενο ποστ. Αν και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα χρηματοδότησω τις σπουδές των παιδιών μου (θα το κάνει το κράτος) παρόλα αυτά εάν ένα από τα παιδιά μου θελήσει να σπουδάσει κάτι που δεν έχει καμία επαγγελματική προοπτική απλά και μόνο για να σπουδάσει κάτι, πάλι θα μου "κακοφανει", αλλά δεν νομίζω ότι μου πέφτει και λόγος και ότι θα μπορώ να κάνω και κάτι. 

[chocolate_eater]

Just now, Ilaeira said:

 

Ναι, διαφωνούμε σε θεμελιώδη πράγματα.  

 

Φυσικά όλα αυτά είναι θεωρητικά, καλά να είμαστε κι έχουμε χρόνια μπροστά μας ακόμα.

 

Ναι, διαφωνούμε. Εγώ δε μπορώ ποτέ να καταλάβω τη λογική να κλειδώνουμε ενήλικους ή σχεδόν-ενήλικους ανθρώπους σε λογικές μονοδρόμου. Κι έχοντας περάσει πολλά χρόνια στα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια και από την πλευρά του επιβλέποντα σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω οτι θα ήταν win-win για όλους, αν στο πανεπιστήμιο έρχονταν μόνοι εκείνοι που πραγματικά το ήθελαν και ήξεραν γιατί έρχονται, αντί να έρχεται το 70% για να "πάρει το χαρτί", επειδή τους πέρασε από το σπίτι οτι δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή. Και δυστυχώς τα ποσοστά δεν είναι από το μυαλό μου (προφανώς αλλάζουν από τμήμα σε τμήμα).

 

Από την άλλη δέχομαι και συμφωνώ απόλυτα οτι στα παιδιά πρέπει να προσφέρουμε όσες περισσότερες ευκαιρίες γίνεται και μάλιστα χωρίς αστερίσκους και προυποθέσεις (εδώ θα διαφωνήσω με την ΑΡΓΚ).....αλλά αυτό για μένα μεταφράζεται οτι στα 17-18 σου θα έχεις μια συμβουλή από την εμπειρία μου κι ένα μηνιαίο επίδομα για 3-5 χρόνια να κυνηγήσεις αυτό που θέλεις, χωρίς όμως ποτέ να σου υποδείξω ούτε τι θέλεις, ούτε τον τρόπο να φτάσεις εκεί...Τα χρόνια σπουδών είναι ίσως 5 από τα 15 πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής του ανθρώπου και είμαι της άποψης οτι πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ καλά πως και που τα ξοδεύουμε μόνοι μας, διότι εμείς θα λουστούμε και τις συνέπειες. Μέχρι σήμερα, από την εμπειρία μου τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, δεν έχω πειστεί οτι οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι ο βέλτιστος τρόπος για όλους ανεξαιρέτως...μπορεί να είχαν ουσιαστικό πνευματικο-οικονομικό return για τους περισσότερους το 1970, πλέον η ελληνική κοινωνία, και κατ'επέκταση οι πνευματικοί θεσμοί, τα πανεπιστήμια και η οικονομια, είναι διαφορετικά από κάθε άποψη.  Το πανεπιστήμιο πλέον δεν είναι ούτε αναγκαία, αλλά ούτε και ικανή συνθήκη για να λάβει κάποιος παιδεία και ευκαιρίες.

[Ilaeira]

Είσαι πάντα τόσο αφοριστικός.

 

Αυτοί που δεν ξέρουν γιατί βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο, δεν είναι παιδιά που ήθελαν να γίνουν κομμωτές και τους έστειλαν με το ζόρι στην Πάντειο. Αυτό είναι ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό. Στην πλειοψηφία τους είναι παιδιά που δεν έχουν κατασταλάξει στο τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, κι αυτό είναι ΟΚ - δεν είναι απαραίτητο στα 17 να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Τώρα, αν μέχρι να το ανακαλύψεις μάθεις και λίγη πολιτική οικονομία, δεν θα έχει καταστραφεί η ζωή σου.

 

Η βασική μας διαφωνία είναι ότι για μένα οι σπουδές δεν έχουν μόνο οικονομικό return. Και το ξαναέγραψα πιο πάνω: ας καταλήξει να κάνει ό,τι θέλει, αλλά πρώτα θα ήθελα να σπουδάσει γιατί θεωρώ ότι θα εισπράξει περισσότερα από μια υπόσχεση επαγγελματικής αποκατάστασης. Τώρα αν θελήσει στα 16 να γίνει υδραυλικός και ούτε ν' ακούσει για σπουδές, το ξανασυζητάμε, αν και πραγματικά θεωρώ πως είναι ακραίο αυτό το παράδειγμα. 

[ninaki80]

Just now, chocolate_eater είπε:

 

Ναι, διαφωνούμε. Εγώ δε μπορώ ποτέ να καταλάβω τη λογική να κλειδώνουμε ενήλικους ή σχεδόν-ενήλικους ανθρώπους σε λογικές μονοδρόμου. Κι έχοντας περάσει πολλά χρόνια στα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια και από την πλευρά του επιβλέποντα σε κάποιες περιπτώσεις, νομίζω οτι θα ήταν win-win για όλους, αν στο πανεπιστήμιο έρχονταν μόνοι εκείνοι που πραγματικά το ήθελαν και ήξεραν γιατί έρχονται, αντί να έρχεται το 70% για να "πάρει το χαρτί", επειδή τους πέρασε από το σπίτι οτι δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή. Και δυστυχώς τα ποσοστά δεν είναι από το μυαλό μου (προφανώς αλλάζουν από τμήμα σε τμήμα).

 

Από την άλλη δέχομαι και συμφωνώ απόλυτα οτι στα παιδιά πρέπει να προσφέρουμε όσες περισσότερες ευκαιρίες γίνεται και μάλιστα χωρίς αστερίσκους και προυποθέσεις (εδώ θα διαφωνήσω με την ΑΡΓΚ).....αλλά αυτό για μένα μεταφράζεται οτι στα 17-18 σου θα έχεις μια συμβουλή από την εμπειρία μου κι ένα μηνιαίο επίδομα για 3-5 χρόνια να κυνηγήσεις αυτό που θέλεις, χωρίς όμως ποτέ να σου υποδείξω ούτε τι θέλεις, ούτε τον τρόπο να φτάσεις εκεί...Τα χρόνια σπουδών είναι ίσως 5 από τα 15 πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής του ανθρώπου και είμαι της άποψης οτι πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ καλά πως και που τα ξοδεύουμε μόνοι μας, διότι εμείς θα λουστούμε και τις συνέπειες. Μέχρι σήμερα, από την εμπειρία μου τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, δεν έχω πειστεί οτι οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι ο βέλτιστος τρόπος για όλους ανεξαιρέτως...μπορεί να είχαν ουσιαστικό πνευματικο-οικονομικό return για τους περισσότερους το 1970, πλέον η ελληνική κοινωνία, και κατ'επέκταση οι πνευματικοί θεσμοί, τα πανεπιστήμια και η οικονομια, είναι διαφορετικά από κάθε άποψη.  Το πανεπιστήμιο πλέον δεν είναι ούτε αναγκαία, αλλά ούτε και ικανή συνθήκη για να λάβει κάποιος παιδεία και ευκαιρίες.

Οπως ειπε κ το κοριτσι παραπανω τα παιδια που ξερουν ακριβως τι θελουν να κανουν στα 18 κ εχουν κ αγαπη για αυτο ειναι λιγα κ συνηθως ειναι το ταλεντο τους που θελουν να ακολουθησουν . 

Επισης θεωρω οτι τα περισσοτερα παιδια οτι καταφερνουν σε σχεση με το σχολειο το καταφερνουν με αρκετο σπρωξιμο απο τους γονεις. Δηλαδη αν πεις σε ενα παιδακι του δημοτικου γυμνασιου κ λυκειου θα κανουμε οτι θες εσυ κατα 90 % δεν θα θελει τιποτα που να περιεχει κοπο. Οποτε η πιεση απο τους γονεις υπαρχει . 

Οι σπουδες ειναι εμπειρια ζωης δεν ειναι αποκατασταση ουτε επαγγελματικη ουτε χρηματικη. Ειναι μια εμπειρια στην ζωη ενος νεου που ειναι καλο να εχει. Κ ξεκιναει απο το διαβασμα για τις εξετασεις την επιτυχια σε καποιο πανεπιστημιο την ευθυνη να τα βγαλεις περα μονος σου κ να παρεις ενα πτυχιο . Ειναι ωραιο ενα παιδι να εχει ζησει ολο αυτο το κομματι κ μετα αν αποφασισει να γινει κατι αλλο καμια σημασια δεν εχει . Η εμπειρια κατι του εχει προσφερει

Μην ξεχνας οτι σε ολη του την ζωη το παιδι θα δουλευει γιατι να μην το ωθησεις κ σε κατι αλλο που μονο καλο θα του κανει. 

[Έσπερος]

Τώρα που διδάσκω διαπίστωσα ότι συχνά τα παιδιά που είναι απόλυτα σίγουρα για το τι θέλουν να κάνουν, είναι τα παιδιά που δεν διακρίνονται ιδιαίτερα στο σχολείο. Οι άριστοι μαθητες σπανίως ξέρουν τι θέλουν. Οι μέτριοι ή κακοί συνήθως ξέρουν., Στο νησί μας έχουμε κ καλό επαλ και είναι μια απόλυτα κοινωνικά αποδεκτή επιλογή κ συχνά καταλήγουν πολύ καλύτερα από τα παιδιά που ζορίζονται στο γελ. 

 

κι εγω γενικα θεωρώ ότι αυτό που έχουμε στην Ελλάδα που ζορίζεσαι για να μπεις κ γενικα καταναλώνονται τόσοι πόροι κ κρατικοί κ οικογενειακοί, για να μπει κάποιος σε σχολή που δεν ήθελε κ να σπουδάσει σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα που ιδρύθηκε σε μια επαρχιακή πόλη γιατί πίεσε ο δήμαρχος, είναι μεγάλο λάθος. Δεν πιστεύω ότι σ αυτές τις περιπτωσεις ανοίγει ορίζοντες το πανεπιστήμιο. Ορίζοντες ανοίγει το να γνωρίσεις από μικρός διάφορες επαγγελματικές επιλογές. αυτό το λέω σ παθούσα. Είχα όλα τα εφόδια αλλά οι ορίζοντες μου ήταν στενοί. Κ δυσκολεύτηκα παρα πολύ να ξεπεράσω τις προκαταλήψεις της ανατροφής μου. Όχι μόνο τις προκαταλήψεις εναντίον των χειρωνακτικών επαγγελμάτων. τις προκαταλήψεις εναντίον της επαρχίας, κ γενικα της προκατάληψης εναντίον όποιου δεν είναι φιλόλογος, καθηγητής σχολείου, ερευνητής ή πανεπιστημιακός (δεν κάνω πλάκα, ο κύκλος των γονέων μου ήταν μόνο από αυτούς τους χώρους κ γενικα στο μυαλό τους οποιαδήποτε άλλη συναναστροφή ήταν απλώς αδιανόητη). Τις προκαταλήψεις αυτές ακόμα πασχίζω να αποβάλω, αλλά σίγουρα έχω καταλήξει ότι οι ανοιχτοί ορίζοντες στα χαρτιά, όπως είχα εγω, δεν σημαίνουν κ ανοιχτούς ορίζοντες στην πραγματικότητα. 

[chocolate_eater]

Just now, Ilaeira said:

Είσαι πάντα τόσο αφοριστικός.

 

Αυτοί που δεν ξέρουν γιατί βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο, δεν είναι παιδιά που ήθελαν να γίνουν κομμωτές και τους έστειλαν με το ζόρι στην Πάντειο. Αυτό είναι ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό. Στην πλειοψηφία τους είναι παιδιά που δεν έχουν κατασταλάξει στο τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, κι αυτό είναι ΟΚ - δεν είναι απαραίτητο στα 17 να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Τώρα, αν μέχρι να το ανακαλύψεις μάθεις και λίγη πολιτική οικονομία, δεν θα έχει καταστραφεί η ζωή σου.

 

Η βασική μας διαφωνία είναι ότι για μένα οι σπουδές δεν έχουν μόνο οικονομικό return. Και το ξαναέγραψα πιο πάνω: ας καταλήξει να κάνει ό,τι θέλει, αλλά πρώτα θα ήθελα να σπουδάσει γιατί θεωρώ ότι θα εισπράξει περισσότερα από μια υπόσχεση επαγγελματικής αποκατάστασης. Τώρα αν θελήσει στα 16 να γίνει υδραυλικός και ούτε ν' ακούσει για σπουδές, το ξανασυζητάμε, αν και πραγματικά θεωρώ πως είναι ακραίο αυτό το παράδειγμα. 

 

 

Δεν είμαι αφοριστικός, απλώς το οτι διαφωνούμε για μένα δεν είναι λόγος να σταματήσω την κουβένταμας λέει οτι "ας πάρει το χαρτί και μετά κάνει ό,τι θέλει" εκεί Προτιμώ να εξηγώ περαιτέρω τη σκέψη μου μπαίνοντας σε πιο δύσκολες κουβέντες...

 

Ούτε πνευματικό return δεν έχουν οι σπουδές για κάποιον που δεν τις διαλέγει συνειδητα. Το είπα πολλές φορές για να μην περάσει η εντύπωση οτι μένω μόνο στο οικονομικό. Αλλιώς οι χώρες με 50% πτυχιούχους θα έπρεπε να βρίθουν από επίπεδο και κριτική σκέψη....συμβαίνει αλήθεια κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;

 

Θα συμφωνήσω οτι μια μεγάλη μερίδα 17ρηδων πραγματικά δεν ξέρει τι θέλει να κάνει....το να καταλήγει στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση ως αυτονόητο, ωστόσω, είναι ακριβώς, συνήθως αποτέλεσμα οικογενειακών/κοινωνικών αυτοματισμών και μιας αίσθησης επιλογής μονοδρόμου που όποιον δεν ξέρει τι να κάνει στη ζωή του, αντί να του δίνει ένα χρόνο sabbatical και την υποδομή να το σκεφτεί, τον στέλνει να πάρει ένα bachelor για το συρτάρι του επειδή "δεν πάει χαμένο" και "δεν κάνει κακό". Ε, αυτό θίγω εδώ πέρα γιατί θεωρώ την άποψη αυτή εντελώς παρωχημένη κι εντελώς λάθος απο όποια πλευρά και να το δεις...και δυστυχώς οι σερβιτόροι και τα ντελίβερυ με μάστερ (όχι πάντα από ανάγκη που είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΕΒΑΣΤΟ, αλλά συχνά από έλλειψη προοπτικής) το επιβεβαιώνουν με το χειρότερο τρόπο στην Ελλάδα.

[VANILIA123M]

Νομίζω ότι έχουμε ξεφύγει από το θέμα μας!!! Ο καθένας έχει τις απόψεις του και είναι σεβαστές άσχετα με το αν διαφωνούμε ή όχι!!! 

Θέλω να ρωτήσω μήπως κάποιος γνωρίζει το ιδιωτικό σχολείο Jeanne d Arc στο Πειραιά. Θα ήθελα πολύ τις απόψεις σας έστω και με pm.

Ευχαριστώ πολύ!

 

 

 

 

[xrigio]

Νομίζω ότι η συζητηση εδω και πολλές σελίδες έχει ξεφυγει από το θέμα του thread.

Mπορείτε να συζητησετε στο τοπικ για το δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο

To συγκεκριμενο τοπικ είναι για ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για τα ιδιωτικά σχολεία και όχι απόψεις για την ιδιωτική εκπαίδευση και συναφή ζητήματα

Επεξεργάστηκαν 31 Ιανουαρίου,2021 by xrigio

[Ilaeira]

Just now, chocolate_eater είπε:

 

Δεν είμαι αφοριστικός, απλώς το οτι διαφωνούμε για μένα δεν είναι λόγος να σταματήσω την κουβέντα εκεί Προτιμώ να εξηγώ περαιτέρω τη σκέψη μου...

 

 

Είσαι αφοριστικός όχι επειδή συνεχίζεις μια κουβέντα που ο άλλος επέλεξε να σταματήσει (και του τη λες κιόλας, λες κι είναι υποχρεωμένος να τη συνεχίσει μέχρι εκεί που θέλεις εσύ), αλλά επειδή διάλεξες να επικεντρωθείς στους ελάχιστους 16χρονους που ξέρουν ότι δεν θέλουν να σπουδάσουν, κόντρα στις επιθυμίες των γονιών τους.

 

Just now, Έσπερος είπε:

 

κι εγω γενικα θεωρώ ότι αυτό που έχουμε στην Ελλάδα που ζορίζεσαι για να μπεις κ γενικα καταναλώνονται τόσοι πόροι κ κρατικοί κ οικογενειακοί, για να μπει κάποιος σε σχολή που δεν ήθελε κ να σπουδάσει σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα που ιδρύθηκε σε μια επαρχιακή πόλη γιατί πίεσε ο δήμαρχος, είναι μεγάλο λάθος. Δεν πιστεύω ότι σ αυτές τις περιπτωσεις ανοίγει ορίζοντες το πανεπιστήμιο. Ορίζοντες ανοίγει το να γνωρίσεις από μικρός διάφορες επαγγελματικές επιλογές. 

 

Δεν ξέρω. Εγώ θυμάμαι ακόμα και σήμερα παραδόσεις, συγκεκριμένα δίωρα της ζωής μου δηλαδή, που μου άλλαξαν όλο τον τρόπο σκέψης. Ίσως είμαι εξαίρεση όμως.