Δεν με αφήνουν να κοιμηθω με το αγόρι μου

[little lamb]

πρίν από 52 λεπτά , mama16 είπε:

Σπουδαζες στην πόλη που γεννήθηκες να φανταστώ ε? Κ γι αυτό ήξεραν τι ώρα γυρνάς. 

 

 

Ναι και οι ίδιοι οι γονείς μου σπούδασαν στην πόλη που γεννήθηκαν και είχαν έλεγχο από τους γονείς τους (χειρότερο προφανώς) και πιστεύω γι'αυτο δεν ήταν τόσο χαλαροί όσο άλλοι γονείς που είχαν σπουδάσει αλλού και είχαν κάνει και οι ίδιοι ξενύχτια κλπ ως νέοι. Στους δικούς μου (και άλλους με ίδια βιώματα) φαινόταν ότι ήταν ήδη χαλαροί με εμάς σε σχέση με το πώς είχαν περάσει οι ίδιοι τα φοιτητικά τους χρόνια. Το να γυρνάω στις 3 πχ το θεωρούσαν πολύ μεγάλη ελευθερία γιατί εκείνοι έπρεπε να γυρνάνε στις 11.

 

Πάντως ούτε το αν δουλεύεις παιζει τόσο ρόλο. Νομίζω ότι και σε διαστήματα που δούλευα το ίδιο έκαναν. Αν ένας γονιός είναι έτσι, απλά είναι έτσι, δεν αλλάζει ούτε επειδή δούλεψες ούτε επειδή του είπες κάτι. Το έλεγα και τότε σε φίλους που έλεγαν "πες τους κάτι, πες τους ότι είσαι ενήλικη" κλπ. Λες και δεν τους είχα πει ας πούμε. Οποιος έχει πιο χαλαρό γονιό δεν το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι δεν "εναντιωνομασταν" ή ότι αν κάνεις συζήτηση λύνεται. Οι περισσότεροι που περνούσαν χαλαρά δεν ήταν επειδή εναντιώθηκαν, ήταν απλά επειδή είχαν πιο διαπραγματευσιμους γονείς. Δεν καταλάβαιναν ότι απλά βρίσκεις τοίχο. Λες και εμας δεν μας ενδιέφερε να το λύσουμε και νομιζαν ότι απλά δεν επιμείναμε αρκετα. Είναι το ίδιο με οταν ήμασταν στο δημοτικό που μας έλεγαν "πες στη μαμά σου να σε αφήσει να δεις Κωνσταντίνου και Ελένης, πες της ότι όλα τα παιδιά τα αφήνουν". Απλά υπάρχουν γονείς χαλαροί, γονείς διαπραγματευσιμοι και γονείς αδιαπραγματευτοι. Τους χαλαρούς ας πούμε που βλέπουν τον φοιτητή όντως σαν ενήλικο η μάνα μου τους θεωρεί αδιάφορους ας πούμε.

 

Επεξεργάστηκαν 18 Φεβρουαρίου,2021 by little lamb

[Deena]

Just now, mama16 είπε:

Γιατί να μην υπάρχει η λογοδοσία? Δεν ξέρω πως είναι στον δικό σου τόπο αλλά σε εμάς είναι όταν γνωριζονται οι οικογένειες. Εσείς πάτε κατευθείαν σε γάμο? Κοίτα επειδή οι εποχές αλλάζουν κ την περνάς μια 20ετια λογικό τότε να μην ήθελαν οι γονείς να ξενοκοιμασαι. Τώρα συνήθως είναι πιο χαλαροί όταν έχει ξεπεράσει τα 20 το παιδί. Η μητέρα μου θυμάμαι πάντα να μου λέει ότι πριν καταλήξω σε γάμο να έχω κάποιες εμπειρίες!!!! Εεεε πως θα τις αποκτήσεις αν δεν περνάς χρόνο με τον άλλον??? 

Εμάς οι οικογένειές μας πάντως γνωρίστηκαν χωρίς λογοδοσία, χωρίς αρραβώνα, χωρίς καν να υπάρχει ακόμα η υπόνοια ότι μπορεί να καταλήξουμε σε γάμο, τελικά παντρευτήκαμε στα 29 και ήμαστε μαζί από τα 18. Κάπου μετά τα 2-3 πρώτα χρόνια σχέσης και ενώ ο φίλος μου (μετέπειτα σύζυγος) έμενε ακόμα με τους γονείς του, κάποια στιγμή γνωρίστηκαν και οι γονείς, αν θυμάμαι καλά πρώτα οι μητέρες. Εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να έχει σχέση το παιδί μου με κάποιον άνθρωπο, ειδικά να έχουν περάσει κάποια χρόνια, να μένει σπίτι του κάποιες μέρες και εγώ να μην ξέρω την οικογένειά του.

[Yovanna]

Just now, mama16 said:

Γιατί να μην υπάρχει η λογοδοσία? Δεν ξέρω πως είναι στον δικό σου τόπο αλλά σε εμάς είναι όταν γνωριζονται οι οικογένειες. Εσείς πάτε κατευθείαν σε γάμο? Κοίτα επειδή οι εποχές αλλάζουν κ την περνάς μια 20ετια λογικό τότε να μην ήθελαν οι γονείς να ξενοκοιμασαι. Τώρα συνήθως είναι πιο χαλαροί όταν έχει ξεπεράσει τα 20 το παιδί. Η μητέρα μου θυμάμαι πάντα να μου λέει ότι πριν καταλήξω σε γάμο να έχω κάποιες εμπειρίες!!!! Εεεε πως θα τις αποκτήσεις αν δεν περνάς χρόνο με τον άλλον??? 

Όταν γνωρίζονται οι οικογένειες σημαίνει ότι δίνουν "λόγο"? Εμείς συζούσαμε πριν, δεν παντρευτηκαμε αμέσως. Οι δικοί μου ήταν πάντα πολύ προοδευτικοί. Δεν μου είπαν ποτέ να παντρευτώ ή να κάνω παιδιά. Τους ένοιαζε να είμαι καλά επαγγελματικά και να περνάω καλά στα προσωπικά μου . Επίσης με άφησαν να φύγω μόνη μου στο Παρίσι 20 χρονών, χωρίς να ξέρω κανέναν, με βάρκα την ελπίδα. Το να μένω κάπου και να κοιμάμαι αλλού, δεν με τρέλαινε εμένα προσωπικά. Και μόνη μου όταν ζούσα, προτιμούσα το αγόρι μου να φεύγει και να κοιμάται σπίτι του. Αν για την κοπέλα είναι σημαντικό, ας το κάνει θέμα στους γονείς της ή ας βρούνε δικό τους σπίτι να μείνουν.

Just now, Deena said:

Εμάς οι οικογένειές μας πάντως γνωρίστηκαν χωρίς λογοδοσία, χωρίς αρραβώνα, χωρίς καν να υπάρχει ακόμα η υπόνοια ότι μπορεί να καταλήξουμε σε γάμο, τελικά παντρευτήκαμε στα 29 και ήμαστε μαζί από τα 18. Κάπου μετά τα 2-3 πρώτα χρόνια σχέσης και ενώ ο φίλος μου (μετέπειτα σύζυγος) έμενε ακόμα με τους γονείς του, κάποια στιγμή γνωρίστηκαν και οι γονείς, αν θυμάμαι καλά πρώτα οι μητέρες. Εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να έχει σχέση το παιδί μου με κάποιον άνθρωπο, ειδικά να έχουν περάσει κάποια χρόνια, να μένει σπίτι του κάποιες μέρες και εγώ να μην ξέρω την οικογένειά του.

Εμένα γνώρισαν την πεθερά μου λίγους μήνες πριν παντρευτούμε και είμασταν 5 χρόνια μαζί! Πριν δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ γονείς. Ούτε εγώ ήθελα να τους ξέρω! Γενικά είμαι μονόχνωτη και δεν μπορώ κόσμο! Επίσης δεν θέλω να κοιμάμαι με κανέναν, οπότε σίγουρα δεν θα τσακωνόμουν με τους γονείς μου γι αυτό!

[little lamb]

Just now, Yovanna είπε:

Επίσης με άφησαν να φύγω μόνη μου στο Παρίσι 20 χρονών, χωρίς να ξέρω κανέναν, με βάρκα την ελπίδα. Το

 

Άλλο κομβικό σημείο. Εγώ όταν πήγα Εράσμους, ήρθαν μαζί 3-4 μέρες μέχρι να εγκατασταθω, ευκαιρία να δουν την πόλη "και καλα"  Πόσο ρεζιλικι. 

Προφανώς ευχαρίστως να έρχονταν οποιαδήποτε άλλη στιγμή, αλλά το να έρθουν για να με "εγκαταστήσουν" ήταν κάπως.

 

[mama16]

Just now, Deena είπε:

Εμάς οι οικογένειές μας πάντως γνωρίστηκαν χωρίς λογοδοσία, χωρίς αρραβώνα, χωρίς καν να υπάρχει ακόμα η υπόνοια ότι μπορεί να καταλήξουμε σε γάμο, τελικά παντρευτήκαμε στα 29 και ήμαστε μαζί από τα 18. Κάπου μετά τα 2-3 πρώτα χρόνια σχέσης και ενώ ο φίλος μου (μετέπειτα σύζυγος) έμενε ακόμα με τους γονείς του, κάποια στιγμή γνωρίστηκαν και οι γονείς, αν θυμάμαι καλά πρώτα οι μητέρες. Εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να έχει σχέση το παιδί μου με κάποιον άνθρωπο, ειδικά να έχουν περάσει κάποια χρόνια, να μένει σπίτι του κάποιες μέρες και εγώ να μην ξέρω την οικογένειά του.

 

Just now, Yovanna είπε:

Όταν γνωρίζονται οι οικογένειες σημαίνει ότι δίνουν "λόγο"? Εμείς συζούσαμε πριν, δεν παντρευτηκαμε αμέσως. Οι δικοί μου ήταν πάντα πολύ προοδευτικοί. Δεν μου είπαν ποτέ να παντρευτώ ή να κάνω παιδιά. Τους ένοιαζε να είμαι καλά επαγγελματικά και να περνάω καλά στα προσωπικά μου . Επίσης με άφησαν να φύγω μόνη μου στο Παρίσι 20 χρονών, χωρίς να ξέρω κανέναν, με βάρκα την ελπίδα. Το να μένω κάπου και να κοιμάμαι αλλού, δεν με τρέλαινε εμένα προσωπικά. Και μόνη μου όταν ζούσα, προτιμούσα το αγόρι μου να φεύγει και να κοιμάται σπίτι του. Αν για την κοπέλα είναι σημαντικό, ας το κάνει θέμα στους γονείς της ή ας βρούνε δικό τους σπίτι να μείνουν.

Εμένα γνώρισαν την πεθερά μου λίγους μήνες πριν παντρευτούμε και είμασταν 5 χρόνια μαζί! Πριν δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ γονείς. Ούτε εγώ ήθελα να τους ξέρω! Γενικά είμαι μονόχνωτη και δεν μπορώ κόσμο! Επίσης δεν θέλω να κοιμάμαι με κανέναν, οπότε σίγουρα δεν θα τσακωνόμουν με τους γονείς μου γι αυτό!

Τον λόγο τον έχω στο μυαλό μου στο να γνωριστούν οι οικογένειες μεταξύ τους κ να φάμε όλοι μαζί, οπότε να είναι πιο επίσημο, τπτ παραπάνω. Εγώ απ' την μεριά μου έκανα αρραβώνα, τραπέζι δλδ η οικογένεια κ φορέσαμε βέρες, όχι όμως κοσμήματα κ δώρα όπως κάνουν άλλοι, δεν μου αρέσει. Μονοπετρο μου έδωσε ο άντρας μου όταν με ζήτησε σε γάμο... Ωραίες στιγμές!! 

[emmaki]

Just now, little lamb είπε:

 

Άλλο κομβικό σημείο. Εγώ όταν πήγα Εράσμους, ήρθαν μαζί 3-4 μέρες μέχρι να εγκατασταθω, ευκαιρία να δουν την πόλη "και καλα"  Πόσο ρεζιλικι. 

Προφανώς ευχαρίστως να έρχονταν οποιαδήποτε άλλη στιγμή, αλλά το να έρθουν για να με "εγκαταστήσουν" ήταν κάπως.

 

Οταν πηγα για σπουδες με πηγαν να με εγκαταστησουν. Για 4 χρονια, νομιζω ο πατερας μου ηρθε μια φορα (παλι για να με παει μετα απο διακοπες) και η μητερα μου αλλη μια σε μια εξεταστικη για να φερει στο «παιδι» φαγητα (Ελληνιδα μανα!!!)Οταν εφυγα erasmus πηγα εντελως μονη σε τελειως αγνωστο μερος, στη μεση της ακαδημαϊκης χρονιας. Μετα οταν πηγα για μεταπτυχιακο παλι στο εξωτερικο, ξανα ημουν μονη μου. Δεν ηρθαν ουτε για επισκεψη! 
Μετα γυρισα για 3 χρονια στο πατρικο μου σπιτι και μετα ξαναεφυγα για αλλα δυο χρονια στην αλλη ακρη της Ελλαδας (πολυ πιο δυσκολη η επισκεψη απο οτι οταν ημουν στο εξωτερικο!!!! ). Και τελος γυρισα για (πιθανοτατα) μονιμα πριν απο 15 χρονια.....

Παλι οι γονεις μου ενω ποτε δεν ηξεραν τι εκανα οταν ημουν μακρια, ειχαν αυτο τον κανονα οταν ημουν σπιτι!!!!!!!

Και το ξαναλεω, ηταν μεσα σε εφηβους, οποτε ηξεραν τι γινεται με αλλου συνομηλικους μου....

Και, φυσικα, ακομα καο τωρα οταν μενουμε μαζι, ισχυει αυτος ο κανονας! 

[Deena]

Just now, mama16 είπε:

 

Τον λόγο τον έχω στο μυαλό μου στο να γνωριστούν οι οικογένειες μεταξύ τους κ να φάμε όλοι μαζί, οπότε να είναι πιο επίσημο, τπτ παραπάνω. Εγώ απ' την μεριά μου έκανα αρραβώνα, τραπέζι δλδ η οικογένεια κ φορέσαμε βέρες, όχι όμως κοσμήματα κ δώρα όπως κάνουν άλλοι, δεν μου αρέσει. Μονοπετρο μου έδωσε ο άντρας μου όταν με ζήτησε σε γάμο... Ωραίες στιγμές!! 

 

Κι εμείς κάναμε τέτοιο τραπέζι και να σου πω την αλήθεια, ευτυχώς που οι γονείς μας γνωρίζονταν από πριν, όχι ότι έκαναν παρέα ή ότι είχαν ξαναβρεθεί για τόση ώρα μαζί, αλλά δεν ήταν και άγνωστοι μεταξύ τους, είχαν συναντηθεί σε άλλες περιστάσεις, είχαν ανταλλάξει δύο κουβέντες, αλλιώς θα μου φαινόταν τελείως χαζό και αμήχανο να βρεθούν πρώτη φορά υπό τέτοιες συνθήκες.

[Yovanna]

Just now, little lamb said:

 

Άλλο κομβικό σημείο. Εγώ όταν πήγα Εράσμους, ήρθαν μαζί 3-4 μέρες μέχρι να εγκατασταθω, ευκαιρία να δουν την πόλη "και καλα"  Πόσο ρεζιλικι. 

Προφανώς ευχαρίστως να έρχονταν οποιαδήποτε άλλη στιγμή, αλλά το να έρθουν για να με "εγκαταστήσουν" ήταν κάπως.

 

Εγώ δεν ήξερα καν που θα μείνω! Είχα κάνει ένα σεμινάριο 2 βδομάδες στη Γαλλία το καλοκαίρι και έκανα κάποιους "φίλους" εκεί. Ένας απο τους καθηγητές εκεί μου έιπε να πάω να δώσω εξετάσεις στη σχολή που δίδασκε. Έκλεισα ξενοδοχείο στο κέντρο (δεν είχε μπάνιο μέσα, αλλά είχα τον πύργο του Άιφελ  θέα!) , πήγα στις εξετάσεις και δεν με δέχτηκαν γιατί ήταν 23 υποψήφιοι για 3 θέσεις. Μετά με φιλοξένησε λίγες μέρες μια κοπέλα από το σεμινάριο, αλλά κατάλαβε ότι μου την πέφτει ο φίλος της και με "πέταξε"  έξω, επινοικιάζοντας μου το σπίτι της μαμάς του για λίγες βδομάδες! Μετά βρήκα σπίτι , με δέχτηκε άλλος καθηγητής στο σχολή του και ήρθε η μαμά μου να με βοηθήσει να εγκατασταθώ. 8 χρόνια δεν ξανάρθε! Εγώ γυρνούσα να τους δω.

 

Just now, Deena said:

 

Κι εμείς κάναμε τέτοιο τραπέζι και να σου πω την αλήθεια, ευτυχώς που οι γονείς μας γνωρίζονταν από πριν, όχι ότι έκαναν παρέα ή ότι είχαν ξαναβρεθεί για τόση ώρα μαζί, αλλά δεν ήταν και άγνωστοι μεταξύ τους, είχαν συναντηθεί σε άλλες περιστάσεις, είχαν ανταλλάξει δύο κουβέντες, αλλιώς θα μου φαινόταν τελείως χαζό και αμήχανο να βρεθούν πρώτη φορά υπό τέτοιες συνθήκες.

Εγώ κανόνισα να πάμε σε μεζεδοπωλείο, δεν μπορώ τα τραπεζώματα, και περάσαμε μια χαρά.

[Έσπερος]

Just now, Deena είπε:

 

Κι εμείς κάναμε τέτοιο τραπέζι και να σου πω την αλήθεια, ευτυχώς που οι γονείς μας γνωρίζονταν από πριν, όχι ότι έκαναν παρέα ή ότι είχαν ξαναβρεθεί για τόση ώρα μαζί, αλλά δεν ήταν και άγνωστοι μεταξύ τους, είχαν συναντηθεί σε άλλες περιστάσεις, είχαν ανταλλάξει δύο κουβέντες, αλλιώς θα μου φαινόταν τελείως χαζό και αμήχανο να βρεθούν πρώτη φορά υπό τέτοιες συνθήκες.

Εμείς κάναμε τραπέζι με γονείς κ αδέρφια μας κ θείους. Με ανταλλαγή κοσμημάτων. Ωραία είχαμε περάσει, παρολο που είχα επιφυλάξεις. Όμως αυτό το κάναμε τότε περίπου που αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τον γάμο, παρολο που σχεδον ένα χρόνο πριν ήταν δεδομένο ότι έτσι θα εξελισσόταν, γιατί δεν θέλαμε μακροχρόνιο αρραβώνα κ ιδίως εγω δεν ήθελα τις σχετικές υποχρεώσεις, γιατί αν αρραβωνιαζόμασταν θα άρχιζαν οι επισκέψεις γνωριμίας των λοιπών συγγενών με τον «γαμπρό» κ θα περιπλεκόταν γενικα το θέμα του τι κάνουμε στις γιορτές κλπ, κ ήθελα να το καθυστερήσω όσο πήγαινε. Η μητέρα μου δεν ήθελε να γνωριστούν πριν γιατί τυπικα δεν ήξερε ως τι θα γνωρίζονταν αν δεν ήμασταν επίσημα αρραβωνιασμένοι κ διαφορα τετοια γελοια. Σημειωτέον εγω ήμουν ήδη 30 τότε κ επίσης, όταν είπα ότι θα μείνουμε μαζί, η πρώτη απάντηση ήταν ότι δεν μπορεί να πει κάτι αφού είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, αλλά θα προτιμούσε να μένω  μόνη μου για να είμαι.... ανεξάρτητη. Όπου ανεξάρτητη σημαίνει στο μυαλό της να λαμβάνω αποφάσεις με βάση το τι αρέσει σ εκείνην κ όχι κατόπιν συζήτησης με τον άντρα μου, γιατί το να κανεις υποχωρήσεις ως ζευγάρι είναι έλλειψη ανεξαρτησίας, αλλά να σου τρώει το κεφάλι η μαμα σου στα 30 σου για το οτιδήποτε, δεν είναι έλλειψη ανεξαρτησίας. 

[little lamb]

Just now, little lamb είπε:

 

Άλλο κομβικό σημείο. Εγώ όταν πήγα Εράσμους, ήρθαν μαζί 3-4 μέρες μέχρι να εγκατασταθω, ευκαιρία να δουν την πόλη "και καλα"  Πόσο ρεζιλικι. 

Προφανώς ευχαρίστως να έρχονταν οποιαδήποτε άλλη στιγμή, αλλά το να έρθουν για να με "εγκαταστήσουν" ήταν κάπως.

 

 

Και συμπληρώνω: και όταν πήγα για δουλειά δύο φορές εκτός Αθηνών (25-26 ετών) ήρθαν, γιατί λέει όταν ψάχνεις να νοικιασεις κ δουν ότι είσαι νέος θα σε εκμεταλλευτούν, αλλιώς είναι να δουν κάποιον μεγάλο. Το κορυφαίο αποτέλεσμα ήταν ότι το ένα σπίτι αποδείχτηκε τρωγλη. Δεν του φαινόταν όταν το νοικιάσαμε, αλλά μετά έσταζε ο νιπτήρας και το καζανάκι, χάλασε το πλυντήριο και εμφανίζονταν παντού κατσαριδακια. Πολύ βοήθησε που ήρθαν οι γονείς! Επίσης σύμφωνα με τη μητέρα μου και για νυφικό αν πας μόνη ή με φίλες, αν δουν νέες κοπέλες θα τις εκμεταλλευτούν και θα τους δώσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Πρέπει λέει να είναι μαζί μια μεγάλη γυναίκα να ξέρει από υφάσματα. Το ίδιο ισχύει και για κουρτίνες ή έπιπλα αν πάει μόνο το ζευγάρι. Εν μέρει σωστό το να πηγαίνεις με κάποιον που ξέρει ποιότητες, ξεκάθαρα λάθος το συνεχές "θα σε εκμεταλλευτούν"-"θα σε κοροϊδεψουν".

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Εμείς κάναμε τραπέζι με γονείς κ αδέρφια μας κ θείους. Με ανταλλαγή κοσμημάτων. Ωραία είχαμε περάσει, παρολο που είχα επιφυλάξεις. Όμως αυτό το κάναμε τότε περίπου που αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τον γάμο, παρολο που σχεδον ένα χρόνο πριν ήταν δεδομένο ότι έτσι θα εξελισσόταν, γιατί δεν θέλαμε μακροχρόνιο αρραβώνα κ ιδίως εγω δεν ήθελα τις σχετικές υποχρεώσεις, γιατί αν αρραβωνιαζόμασταν θα άρχιζαν οι επισκέψεις γνωριμίας των λοιπών συγγενών με τον «γαμπρό» κ θα περιπλεκόταν γενικα το θέμα του τι κάνουμε στις γιορτές κλπ, κ ήθελα να το καθυστερήσω όσο πήγαινε. Η μητέρα μου δεν ήθελε να γνωριστούν πριν γιατί τυπικα δεν ήξερε ως τι θα γνωρίζονταν αν δεν ήμασταν επίσημα αρραβωνιασμένοι κ διαφορα τετοια γελοια. Σημειωτέον εγω ήμουν ήδη 30 τότε κ επίσης, όταν είπα ότι θα μείνουμε μαζί, η πρώτη απάντηση ήταν ότι δεν μπορεί να πει κάτι αφού είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, αλλά θα προτιμούσε να μένω  μόνη μου για να είμαι.... ανεξάρτητη. Όπου ανεξάρτητη σημαίνει στο μυαλό της να λαμβάνω αποφάσεις με βάση το τι αρέσει σ εκείνην κ όχι κατόπιν συζήτησης με τον άντρα μου, γιατί το να κανεις υποχωρήσεις ως ζευγάρι είναι έλλειψη ανεξαρτησίας, αλλά να σου τρώει το κεφάλι η μαμα σου στα 30 σου για το οτιδήποτε, δεν είναι έλλειψη ανεξαρτησίας. 

 

Εντάξει, τώρα που είπες για θείους τα θυμάμαι και γελάω γιατί ένας από τους θείους μου (αδερφός του πατέρα μου), είναι πολύ οπισθοδρομικός, ο κλασικός τύπος που δεν δεχόταν η κόρη του να του γνωρίσει οποιονδήποτε άλλον πέραν του μέλλοντος συζύγου κλπ (με αποτέλεσμα να έχει καταλήξει με μία κόρη που πλησιάζει τα 50 και ακόμα τον φλομώνει στα ψέματα για πολλά πράγματα, αλλά αυτός να χαίρεται για την δεμένη του οικογένεια, τέλος πάντων).

 

Αυτός ο θείος λοιπόν έβλεπε για χρόνια τον άντρα μου να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μου ή να είναι παρών σε κάποιες γιορτές που τύχαινε να παρευρίσκονται και συγγενείς, έβλεπε εμένα να φεύγω με το βαλιτσάκι μου τις Παρασκευές κλπ και είχε φρίξει, ήταν ψυχρός απέναντι στον άντρα μου, είχε κάνει και κουβέντα στον πατέρα μου ότι δεν είναι σωστά πράγματα αυτά (ευτυχώς ο πατέρας μου του είχε πει να κοιτάει το δικό του σπίτι), αλλά όταν ανακοίνωσα ότι θα παντρευτώ, ήταν φουλ τυπικός, με τα δώρα του στον άντρα μου, με τα καλέσματα, με τα τηλεφωνήματα στους συμπεθέρους και όλα αυτά τα καταπληκτικά. Παρόπου που ως παιδιί ήταν πάντα από τους πιο αγαπημένους μου θείους, να πω την αλήθεια ότι όλα αυτά με ξενέρωσαν πάρα πολύ ως ενήλικη, δηλαδή ΟΚ καταλαβαίνω ότι έχει κάποιες κολλημένες ιδέες ως πιο παλιός, αλλά χαλάστηκα, δεν συνέχισα με καλή σχέση μαζί του, μάλλον τυπικά συνεχίσαμε.

 

Τέλος πάντων, ξεφύγαμε από το θέμα της κοπέλας...του ρεζουμέ κατά την γνώμη μου είναι ότι λίγη κόντρα χρειάζεται, χωρίς να κοντραριστείς δεν βγαίνει τίποτα. Οι γονείς μας θα ήταν μια χαρά ευτυχισμένοι και θα το θεωρούσαν λογικό να μας αντιμετωπίζουν μια ζωή ως ανηλίκους, ακόμα και αφού έχουμε φύγει από το πατρικό σπίτι, πόσο μάλλον όσο ζούμε ακόμα σε αυτό.

 

Επίσης, επειδή όπως έχω πει πρόσφατα έχασα τον πατέρα μου και λόγω μιας σειράς συγκυριών που ακολούθησαν έχω βρεθεί σε μία θέση που έχω πλέον μια αρκετά μεγάλη τριβή στην καθημερινότητά μου με την μητέρα μου (ίσως και παραπάνω από όταν ήμουν πχ  25 ετών δούλευα τις μέρες, διασκέδαζα τις νύχτες και τυπικά "έμενα" στο πατρικό μου), βλέπω τώρα την αξία των ορίων που κατέκτησα με τσακωμούς και τριβές και εντάσεις, αντί να περιμένω καρτερικά πότε θα πήγαινα σε άλλο σπίτι και να στηριζόμουν μόνο στην φυσική απόσταση.

[Chrysoum]

Δηλαδή εγώ να νιώθω αλιεν που ο πατέρας μου (δεν έχουμε καλές σχέσεις) γνώρισε τον άντρα μου στον γάμο; ο άντρας μου δε ακόμα επιμένει ότι και χάρη του έκανα που τον κάλεσα δεδομένης της συμπεριφοράς που έχει τόσα χρόνια απέναντι στην οικογένεια μου. Η μητέρα γνώρισε τον άντρα μου γιατί έτυχε να έρθει επίσκεψη και της είπα, εκείνη την πρώτη φορά που τον γνώρισε, ότι μάλλον σε κανένα 6 μηνο θα παντρευτουμε. 

Εντάξει καταλαβαίνω ότι δεν είναι νορμάλ περίπτωση αυτή, και για να είμαι ειλικρινής δεν θα μου άρεσε να μου συνέβαινε εμένα αργότερα ως γονιός, αλλά έβλεπα αυτό ακριβώς που περιγράφετε με τον αδερφό μου, που βρίσκονταν τα "συμπεθερια" να φάνε σε καμία γιορτή και κάτι με έπιανε. Όλη αυτή η επισημότητα και όλη την ώρα αυτή η κουβέντα/πίεση για τον γάμο (που τελικά δεν έγινε ποτέ) και δεν το άντεχα. Για να μην μιλήσω για τον αρραβώνα, μου φάνηκε τόσο fake και σοβαροφανες και για να έχουμε να λέμε στον κόσμο ότι δεν "την κοροϊδεύει" και "να ορίστε θα την πάρει" που πραγματικά θυμάμαι να είμαι παρούσα και να κάνω απλά χαβαλέ και όταν σκέφτομουν τον εαυτό μου στην θέση τους και να λέω απλά αποκλείεται. 

[Έσπερος]

Just now, Deena είπε:

Επίσης, επειδή όπως έχω πει πρόσφατα έχασα τον πατέρα μου και λόγω μιας σειράς συγκυριών που ακολούθησαν έχω βρεθεί σε μία θέση που έχω πλέον μια αρκετά μεγάλη τριβή στην καθημερινότητά μου με την μητέρα μου (ίσως και παραπάνω από όταν ήμουν πχ  25 ετών δούλευα τις μέρες, διασκέδαζα τις νύχτες και τυπικά "έμενα" στο πατρικό μου), βλέπω τώρα την αξία των ορίων που κατέκτησα με τσακωμούς και τριβές και εντάσεις, αντί να περιμένω καρτερικά πότε θα πήγαινα σε άλλο σπίτι και να στηριζόμουν μόνο στην φυσική απόσταση.

Όντως τα πράγματα δεν φτιάχνουν ως δια μαγείας επειδή πιάνεις δουλειά ή περνάς κάποιο ηλικιακό όριο ή μένεις μακριά. Αυτό είναι θέμα νοοτροπίας, ή την έχει ο γονιός ή δεν την έχει. Εγω δεν θα συμβούλευα κανέναν να τσακωθεί με γονιό βέβαια, ή γενικα με κανέναν άνθρωπο γιατί δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί. Σίγουρα ομως ένας γονιός με κολλήματα, θα πατήσει μια μέρα ένα κουμπί κ θα πει ότι σταματάει να το κάνει γιατί το παιδί του έγινε οικονομικά ανεξάρτητο ή έμεινε μόνο του ή οτιδήποτε άλλο. Άρα τα πράγματα δεν θα φτιάξουν. Οπότε όντως ή κάποιος τα υπομένει κ βρίσκει τρόπους να τα παρακάμπτει, ή παίρνει το ρίσκο να έρθει σε ρήξη με την οικογένειά του. 

[vicky86]

Just now, Έσπερος είπε:

Όντως τα πράγματα δεν φτιάχνουν ως δια μαγείας επειδή πιάνεις δουλειά ή περνάς κάποιο ηλικιακό όριο ή μένεις μακριά. Αυτό είναι θέμα νοοτροπίας, ή την έχει ο γονιός ή δεν την έχει. Εγω δεν θα συμβούλευα κανέναν να τσακωθεί με γονιό βέβαια, ή γενικα με κανέναν άνθρωπο γιατί δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί. Σίγουρα ομως ένας γονιός με κολλήματα, θα πατήσει μια μέρα ένα κουμπί κ θα πει ότι σταματάει να το κάνει γιατί το παιδί του έγινε οικονομικά ανεξάρτητο ή έμεινε μόνο του ή οτιδήποτε άλλο. Άρα τα πράγματα δεν θα φτιάξουν. Οπότε όντως ή κάποιος τα υπομένει κ βρίσκει τρόπους να τα παρακάμπτει, ή παίρνει το ρίσκο να έρθει σε ρήξη με την οικογένειά του. 

οχι,δ θα το κανει απο μονος του ο γονιος.το παιδι θα το απαιτησει

οποτε ναι,εχωντας καποια βασικα,ενηλικος,οικονομικη ανεξαρτησια,διαφορετικο σπιτι εχει το "παιδι" το πατημα να βαλει τα ορια του.ουτε να υπομενεις χρειαζεται ουτε να ερθεις σε τρομερη ρηξη που δ θα ξαναμιλησεις.διαπραγματευση για νεες συνθηκες ειναι

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Όντως τα πράγματα δεν φτιάχνουν ως δια μαγείας επειδή πιάνεις δουλειά ή περνάς κάποιο ηλικιακό όριο ή μένεις μακριά. Αυτό είναι θέμα νοοτροπίας, ή την έχει ο γονιός ή δεν την έχει. Εγω δεν θα συμβούλευα κανέναν να τσακωθεί με γονιό βέβαια, ή γενικα με κανέναν άνθρωπο γιατί δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί. Σίγουρα ομως ένας γονιός με κολλήματα, θα πατήσει μια μέρα ένα κουμπί κ θα πει ότι σταματάει να το κάνει γιατί το παιδί του έγινε οικονομικά ανεξάρτητο ή έμεινε μόνο του ή οτιδήποτε άλλο. Άρα τα πράγματα δεν θα φτιάξουν. Οπότε όντως ή κάποιος τα υπομένει κ βρίσκει τρόπους να τα παρακάμπτει, ή παίρνει το ρίσκο να έρθει σε ρήξη με την οικογένειά του. 

 

Μα γιατί να έρθεις σε ολοκληρωτική ρήξη? Εκεί είναι η διαφωνία μου....το ότι θα τσακωθείς 2 και 5 και 10 φορές με τους γονείς σου δεν πάει να πει απαραιτήτως ότι θα πάψετε να μιλάτε. Προφανώς δεν είναι ευχάριστο, δεν λέω αλλά είναι ουτοπικό να περιμένεις ότι μια σχέση (η οποιαδήποτε) δεν θα περάσει και από καυγάδες ώστε να εξελιχθεί. 

 

Επίσης, κατά την γνώμη μου, το να υπομένει κάποιος συνέχεια τις εξουσιαστικές τάσεις των γονιών του (δεν λέω για κάποια κουσούρια, αυτά εννοείται όλοι τα υπομένουμε) είναι μακροπρόθεσμα συνταγή δυστυχίας.

[little lamb]

Είναι αυτό που είπα πριν, οποίος δεν έχει τέτοιους γονείς δεν το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι με διαπραγμάτευση γίνεται. Ε με πολλούς δεν γίνεται. Απλά βρίσκεις τοίχο. Αλλιώς όντως κινδυνεύεις από οριστική ρήξη. Γιατί θεωρούν ότι ήδη έχει γίνει διαπραγμάτευση που "σε άφησαν" να γυρίσεις στις 3 γιατί "θα μπορούσαν να μην σε άφηναν να πας καθόλου". Και δεν το κάνουν πάντα από εξουσιαστικές τάσεις. Οι δικοί μου τουλάχιστον όντως το πιστεύουν ότι ήμουν πολύ ελεύθερη που γυρνούσα τέτοια ώρα κ μάλλον δεν καταλάβαιναν γιατί να μην είμαι ευχαριστημένη με αυτό.

 

[Deena]

Just now, Chrysoum είπε:

Δηλαδή εγώ να νιώθω αλιεν που ο πατέρας μου (δεν έχουμε καλές σχέσεις) γνώρισε τον άντρα μου στον γάμο; ο άντρας μου δε ακόμα επιμένει ότι και χάρη του έκανα που τον κάλεσα δεδομένης της συμπεριφοράς που έχει τόσα χρόνια απέναντι στην οικογένεια μου. Η μητέρα γνώρισε τον άντρα μου γιατί έτυχε να έρθει επίσκεψη και της είπα, εκείνη την πρώτη φορά που τον γνώρισε, ότι μάλλον σε κανένα 6 μηνο θα παντρευτουμε. 

Εντάξει καταλαβαίνω ότι δεν είναι νορμάλ περίπτωση αυτή, και για να είμαι ειλικρινής δεν θα μου άρεσε να μου συνέβαινε εμένα αργότερα ως γονιός, αλλά έβλεπα αυτό ακριβώς που περιγράφετε με τον αδερφό μου, που βρίσκονταν τα "συμπεθερια" να φάνε σε καμία γιορτή και κάτι με έπιανε. Όλη αυτή η επισημότητα και όλη την ώρα αυτή η κουβέντα/πίεση για τον γάμο (που τελικά δεν έγινε ποτέ) και δεν το άντεχα. Για να μην μιλήσω για τον αρραβώνα, μου φάνηκε τόσο fake και σοβαροφανες και για να έχουμε να λέμε στον κόσμο ότι δεν "την κοροϊδεύει" και "να ορίστε θα την πάρει" που πραγματικά θυμάμαι να είμαι παρούσα και να κάνω απλά χαβαλέ και όταν σκέφτομουν τον εαυτό μου στην θέση τους και να λέω απλά αποκλείεται. 

 

Αυτού του είδους τα τραπεζώματα βέβαια φθίνουν σιγά-σιγά όσο περνάνε τα χρόνια. Δηλαδή όντως στις αρχές γίνονται μεγάλα τραπέζια με πολλούς συγγενείς κλπ, αλλά στη συνέχεια, όταν τα "παιδιά" γίνονται και αυτοί γονείς και τέλος πάντων δημιουργούνται περισσότερες αυτοτελείς οικογένειες, δεν είναι δυνατόν κάθε φορά να μαζεύονται σε γιορτές τόσα άτομα, καθένας περιχαρακώνεται σιγά-σιγά με την άμεση οικογένειά του.

 

 

 

 

[Annitamik]

Εγώ σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να γνωρίσω σύντροφο στους γονείς μου και είχα και μακροχρόνιες σχέσεις. Το βρίσκω λίγο αστείο αυτό για το λογοδοσιμο και εκτός εποχής ( προσωπική άποψη δε θέλω να προσβαλω κανέναν). 

Στο θέμα μας, κοπέλα μου αυτό που περιγράφεις το βίωνα και εγώ. Η κατάσταση δυστυχώς θα αλλάξει όταν θα φύγεις από το σπίτι. Εγώ προσωπικά έκανα τη ζωή μου όσο εμένα στο πατρικό μου κ δεν έδινα πολλά περιθώρια να μου λένε πράγματα , δεν έμπαινα στον κόπο να απαντάω όταν αναφέρονταν στην προσωπική μου ζωή οι γονείς μου γιατί γνώριζα ότι οι προσπάθειες θα έπεφταν στο κενό αφού είχαν άλλες απόψεις. Ειδικά αυτό που λες για να κοιμηθώ εκτός σπιτιού. Δε σου κρύβω όμως ότι είχαμε εντάσεις , δεν υπάρχει μέση λύση όταν ο άλλος δε κάθεται να σε ακούσει.Αυτό που μπορείς να κάνεις, το οποίο δυστυχώς θα πάρει χρόνο είναι να εστιάσεις στο να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να γίνεις ανεξάρτητη οικονομικά.  Αυτά είναι στόχοι που όλοι οι νέοι άνθρωποι της ηλικίας σου πρέπει να τους βάζουν σιγά σιγά. Δε θα είναι εύκολο , παίρνει αρκετό καιρό και ίσως στην αρχή θα χρειαστεί να μένεις με συγκάτοικο γιατί οι δουλειές συνήθως είναι με βασικό μισθό αρχικά. Οι σπουδές σου είναι επίσης πολύ βασικό να τις ολοκληρώσεις . Εστίασε στο πώς θα γίνεις εσύ ανεξάρτητη και όχι να βλέπεις τον εαυτό σου σαν έφηβη που ζητάει άδεια να βγει το βράδυ. Είναι δύσκολα, αλλά είναι η απαραίτητη μετάβαση που όλοι κάναμε όταν έπρεπε να γίνουμε από παιδιά ενήλικες. Για αυτό και υπάρχουν συγκρούσεις με γονείς. Ειδικά στα κορίτσια, υπάρχει δυστυχώς μεγαλύτερος φόβος και προκατάληψη γιατί όπως θα δεις στην πράξη μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά στις περισσότερες περιπτώσεις. Στο χέρι μας είναι να αποδείξουμε ότι ξέρουμε πως να τα καταφέρουμε , πώς να είμαστε δυνατές και πώς να είμαστε ασφαλείς ( αν αυτό φοβούνται οι γονείς σου). Για την ιστορία, δεν λέει τίποτα το ότι έχεις μακροχρόνια σχέση, στατιστικές δείχνουν ότι μια γυναίκα κινδυνεύει περισσότερο να πέσει θύμα ή να κάνει κάτι που δε θέλει από κάποιον που είναι γνωστός της πάρα από κάποιον άγνωστο ( αν αυτό φοβούνται οι γονείς σου και δε σε αφήνουν να είσαι με το αγόρι σου). Επίσης, και ελεύθερες σχέσεις να είχες γενικά , κανένας δεν μπορεί να σου πει τι θα κάνεις στην προσωπική σου ζωή για αυτό λέγεται και προσωπική. Δεν είναι κάτι καλύτερο ή χειρότερο, όλα είναι επιλογές, το θέμα είναι να παίρνεις τα μέτρα σου πάντα σε σχέση με την ασφάλεια σου. Σου εύχομαι ότι καλύτερο κοπέλα μου!

[vicky86]

Just now, little lamb είπε:

Είναι αυτό που είπα πριν, οποίος δεν έχει τέτοιους γονείς δεν το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι με διαπραγμάτευση γίνεται. Ε με πολλούς δεν γίνεται. Απλά βρίσκεις τοίχο. Αλλιώς όντως κινδυνεύεις από οριστική ρήξη. Γιατί θεωρούν ότι ήδη έχει γίνει διαπραγμάτευση που "σε άφησαν" να γυρίσεις στις 3 γιατί "θα μπορούσαν να μην σε άφηναν να πας καθόλου". Και δεν το κάνουν πάντα από εξουσιαστικές τάσεις. Οι δικοί μου τουλάχιστον όντως το πιστεύουν ότι ήμουν πολύ ελεύθερη που γυρνούσα τέτοια ώρα κ μάλλον δεν καταλάβαιναν γιατί να μην είμαι ευχαριστημένη με αυτό.

 

για ποια ηλικια μιλας.γτ αν μιλας για ανω των 18,αυτη ειναι η διαφορα με πολλα ατομα που γραφουν,δ ζητας αδεια για να βγεις,οποτε δ χρειαζεται να σε αφησουν

κ ρωτησε η ντινα τη θεματοθετρια,δλδ αν εβγαινες,χωρις να πεις κτ,κ γυρνουσες στις 5,τι θα γινοταν;θα σε κλειδωναν εξω;θα σου ελεγαν να φυγεις απο το σπιτι;

[little lamb]

Just now, vicky86 είπε:

για ποια ηλικια μιλας.γτ αν μιλας για ανω των 18,αυτη ειναι η διαφορα με πολλα ατομα που γραφουν,δ ζητας αδεια για να βγεις,οποτε δ χρειαζεται να σε αφησουν

κ ρωτησε η ντινα τη θεματοθετρια,δλδ αν εβγαινες,χωρις να πεις κτ,κ γυρνουσες στις 5,τι θα γινοταν;θα σε κλειδωναν εξω;θα σου ελεγαν να φυγεις απο το σπιτι;

 

Δεν είναι ότι ζητάς άδεια. Αλλά όταν μένεις με άλλους (οποίοι κι αν είναι αυτοί, και συγκάτοικοι να είναι) δεν ανοίγεις απλά την πόρτα και φεύγεις. Θα πεις ότι θα βγεις κ θα γυρίσεις αργά, να μη σε περιμένουν κλπ. Οπότε εκεί αρχίζει η μουρμούρα. Επίσης δεν είναι ότι θα σε διώξουν από το σπίτι, αλλά όσο λείπεις θα σε παίρνουν τηλέφωνα, θα στέλνουν μηνύματα κλπ και τελικά όταν γυρίσεις θα αρχίσει κήρυγμα ότι πέθαναν από την αγωνία τους και ότι δεν είναι δυνατόν να μένεις με κάποιους κ να μην απαντάς όταν σε ψάχνουν και ότι οι φίλοι σου που ξενυχτάνε είναι από οικογένειες με προβληματα και γι'αυτο δεν ασχολούνται οι γονείς τους (όντως οι φίλοι μου εκείνοι ήταν με έναν γονέα αλλά προφανώς δεν ήταν αυτός ο λόγος που ήταν ελεύθεροι). Η πλάκα είναι ότι οι γονείς μου τα συμπαθούσαν μια χαρά αυτά τα παιδια, μόνο το ξενύχτι τους πείραζε.

Δεν έχουν όλοι αυτή τη μουρμουρα. Όποιος δεν το έχει ζήσει δεν το καταλαβαίνει. Σίγουρα κάποιοι την έχουν κ επαναστατουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, άλλοι όμως δεν την έχουν καθολου. Απλά ανακοινώνουν και τέλος. Παίζουν πολλά ρόλο. Μεταξύ αυτών είναι το αν οι ίδιοι οι γονείς υπήρξαν ελεύθεροι φοιτητές σε άλλη πόλη που πήγαιναν σε ντίσκο, κάπνιζαν και έκαναν οτιδήποτε θεωρείτο επαναστατικό τότε, ή ως φοιτητές έμεναν με τους γονείς τους και γύριζαν στις 11 σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις. Επίσης παίζει ρόλο το αν είσαι πρώτο ή δεύτερο παιδί και τι έκανε το μεγαλύτερο παιδί. Εμένα η αδερφή μου ήταν τρομερά ήσυχη, δεν τα είχε κάνει ποτέ αυτά κι έτσι φαινόταν εξωπραγματική στους γονείς μου (ίσως και στην αδερφή μου) η επιστροφή στις 3.

[Deena]

Just now, little lamb είπε:

 

Δεν είναι ότι ζητάς άδεια. Αλλά όταν μένεις με άλλους (οποίοι κι αν είναι αυτοί, και συγκάτοικοι να είναι) δεν ανοίγεις απλά την πόρτα και φεύγεις. Θα πεις ότι θα βγεις κ θα γυρίσεις αργά, να μη σε περιμένουν κλπ. Οπότε εκεί αρχίζει η μουρμούρα. Επίσης δεν είναι ότι θα σε διώξουν από το σπίτι, αλλά όσο λείπεις θα σε παίρνουν τηλέφωνα, θα στέλνουν μηνύματα κλπ και τελικά όταν γυρίσεις θα αρχίσει κήρυγμα ότι πέθαναν από την αγωνία τους και ότι δεν είναι δυνατόν να μένεις με κάποιους κ να μην απαντάς όταν σε ψάχνουν και ότι οι φίλοι σου που ξενυχτάνε είναι από οικογένειες με προβληματα και γι'αυτο δεν ασχολούνται οι γονείς τους (όντως οι φίλοι μου εκείνοι ήταν με έναν γονέα αλλά προφανώς δεν ήταν αυτός ο λόγος που ήταν ελεύθεροι). Η πλάκα είναι ότι οι γονείς μου τα συμπαθούσαν μια χαρά αυτά τα παιδια, μόνο το ξενύχτι τους πείραζε.

Δεν έχουν όλοι αυτή τη μουρμουρα. Όποιος δεν το έχει ζήσει δεν το καταλαβαίνει. Σίγουρα κάποιοι την έχουν κ επαναστατουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, άλλοι όμως δεν την έχουν καθολου. Απλά ανακοινώνουν και τέλος. Παίζουν πολλά ρόλο. Μεταξύ αυτών είναι το αν οι ίδιοι οι γονείς υπήρξαν ελεύθεροι φοιτητές σε άλλη πόλη που πήγαιναν σε ντίσκο, κάπνιζαν και έκαναν οτιδήποτε θεωρείτο επαναστατικό τότε, ή ως φοιτητές έμεναν με τους γονείς τους και γύριζαν στις 11 σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις. Επίσης παίζει ρόλο το αν είσαι πρώτο ή δεύτερο παιδί και τι έκανε το μεγαλύτερο παιδί. Εμένα η αδερφή μου ήταν τρομερά ήσυχη, δεν τα είχε κάνει ποτέ αυτά κι έτσι φαινόταν εξωπραγματική στους γονείς μου (ίσως και στην αδερφή μου) η επιστροφή στις 3.

 

Εντάξει η μουρμούρα είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά άλλο στα 18, άλλο στα 21, άλλο στα 25. Εάν η θεματοθέτρια ήταν 18 ετών δεν θα της έλεγα με την ίδια ευκολία να τσακωθεί με τους γονείς της, ομοίως εάν ήταν 25 ετών βέβαια πιθανότατα θα της πρότεινα πολύ πιο δραστική αντιμετώπιση.

 

Επίσης, μουρμούρα εγώ προσωπικά έχω φάει αρκετή, δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω γιατί είχα άνετους γονείς. Απλά δεν με πτοούσε, δεν ήταν ότι επαναστάτησα με οποιονδήποτε τρόπο (αντιθέτως ήμουν "υπόδειγμα" κόρης ), αλλά δεν φοβόμουν να τσακωθώ. Τους περισσότερους τσακωμούς μάλιστα τους έκανα πιο μεγάλη, καθώς η μητέρα μου είναι πολύ παρεμβατικός άνθρωπος αν της αφήσεις χώρο, οπότε όπως καταλαβαίνεις όταν άρχισαν οι γάμοι, τα γεννητούρια, οι μετακομίσεις κλπ, αν την πήγαινα με το καλό, με ελιγμούς και με την έννοια να μην συγκρουστώ μαζί της, θα είχαμε κακά ξεμπερδέματα (με τον άντρα μου).

[emmaki]

Just now, vicky86 είπε:

για ποια ηλικια μιλας.γτ αν μιλας για ανω των 18,αυτη ειναι η διαφορα με πολλα ατομα που γραφουν,δ ζητας αδεια για να βγεις,οποτε δ χρειαζεται να σε αφησουν

κ ρωτησε η ντινα τη θεματοθετρια,δλδ αν εβγαινες,χωρις να πεις κτ,κ γυρνουσες στις 5,τι θα γινοταν;θα σε κλειδωναν εξω;θα σου ελεγαν να φυγεις απο το σπιτι;

Εμενα δεν γκρινιαξαν ποτε για την ωρα που γυρισα.

Επισης, δεν με παιρνουν τηλεφωνα οταν ειμαι εξω (ουτε ημουν μικροτερη). 
Δεν μουρμουριζουν που βγαινω. Δεν ζητανε να μαθουν πού παω και με ποιον (ουε και το εκαναν ποτε). Δεν με περιμενουν ξυπνιοι (ΟΚ ο πατερας μου τα καλοκαιρια που ειμαι στο εξοχικο καποιες φορες «τυχαινει» οταν γυρναω να πηγαινει τουαλετα ή να θελει να δει αν ειναι σβηστα τα φωτα).

Ομως, ο κανονας ισχυει! Επιστροφη στο σπτι ο,τι ωρα και να ειναι

[little lamb]

Just now, Deena είπε:

 

Εντάξει η μουρμούρα είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά άλλο στα 18, άλλο στα 21, άλλο στα 25. Εάν η θεματοθέτρια ήταν 18 ετών δεν θα της έλεγα με την ίδια ευκολία να τσακωθεί με τους γονείς της, ομοίως εάν ήταν 25 ετών βέβαια πιθανότατα θα της πρότεινα πολύ πιο δραστική αντιμετώπιση.

 

Επίσης, μουρμούρα εγώ προσωπικά έχω φάει αρκετή, δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω γιατί είχα άνετους γονείς. Απλά δεν με πτοούσε, δεν ήταν ότι επαναστάτησα με οποιονδήποτε τρόπο (αντιθέτως ήμουν "υπόδειγμα" κόρης ), αλλά δεν φοβόμουν να τσακωθώ. Τους περισσότερους τσακωμούς μάλιστα τους έκανα πιο μεγάλη, καθώς η μητέρα μου είναι πολύ παρεμβατικός άνθρωπος αν της αφήσεις χώρο, οπότε όπως καταλαβαίνεις όταν άρχισαν οι γάμοι, τα γεννητούρια, οι μετακομίσεις κλπ, αν την πήγαινα με το καλό, με ελιγμούς και με την έννοια να μην συγκρουστώ μαζί της, θα είχαμε κακά ξεμπερδέματα (με τον άντρα μου).

 

Εμένα πάλι το αντίθετο, από την ώρα που γνώρισαν τον άντρα μου όλα λύθηκαν ως δια μαγείας  Μόνη εξαίρεση που μπορώ να θυμηθώ είναι όταν πήγαμε με τη μάνα μου να πάρουμε υφάσματα να κεντήσει σεντόνια για την κόρη μου κι έγινε "καυγάς" γιατί ήθελα φούξια που της φαινόταν κιτς κι έλεγε ότι αυτή το φούξια δεν το κενταει και φύγαμε από το μαγαζί, χαχα! Εντάξει ξέρω ότι δεν σας νοιάζει αλλά είπα να πω και κάτι για γέλια.

[Super.mum]

Just now, Annitamik είπε:

Εγώ σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να γνωρίσω σύντροφο στους γονείς μου και είχα και μακροχρόνιες σχέσεις. Το βρίσκω λίγο αστείο αυτό για το λογοδοσιμο και εκτός εποχής ( προσωπική άποψη δε θέλω να προσβαλω κανέναν). 

Στο θέμα μας, κοπέλα μου αυτό που περιγράφεις το βίωνα και εγώ. Η κατάσταση δυστυχώς θα αλλάξει όταν θα φύγεις από το σπίτι. Εγώ προσωπικά έκανα τη ζωή μου όσο εμένα στο πατρικό μου κ δεν έδινα πολλά περιθώρια να μου λένε πράγματα , δεν έμπαινα στον κόπο να απαντάω όταν αναφέρονταν στην προσωπική μου ζωή οι γονείς μου γιατί γνώριζα ότι οι προσπάθειες θα έπεφταν στο κενό αφού είχαν άλλες απόψεις. Ειδικά αυτό που λες για να κοιμηθώ εκτός σπιτιού. Δε σου κρύβω όμως ότι είχαμε εντάσεις , δεν υπάρχει μέση λύση όταν ο άλλος δε κάθεται να σε ακούσει.Αυτό που μπορείς να κάνεις, το οποίο δυστυχώς θα πάρει χρόνο είναι να εστιάσεις στο να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να γίνεις ανεξάρτητη οικονομικά.  Αυτά είναι στόχοι που όλοι οι νέοι άνθρωποι της ηλικίας σου πρέπει να τους βάζουν σιγά σιγά. Δε θα είναι εύκολο , παίρνει αρκετό καιρό και ίσως στην αρχή θα χρειαστεί να μένεις με συγκάτοικο γιατί οι δουλειές συνήθως είναι με βασικό μισθό αρχικά. Οι σπουδές σου είναι επίσης πολύ βασικό να τις ολοκληρώσεις . Εστίασε στο πώς θα γίνεις εσύ ανεξάρτητη και όχι να βλέπεις τον εαυτό σου σαν έφηβη που ζητάει άδεια να βγει το βράδυ. Είναι δύσκολα, αλλά είναι η απαραίτητη μετάβαση που όλοι κάναμε όταν έπρεπε να γίνουμε από παιδιά ενήλικες. Για αυτό και υπάρχουν συγκρούσεις με γονείς. Ειδικά στα κορίτσια, υπάρχει δυστυχώς μεγαλύτερος φόβος και προκατάληψη γιατί όπως θα δεις στην πράξη μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά στις περισσότερες περιπτώσεις. Στο χέρι μας είναι να αποδείξουμε ότι ξέρουμε πως να τα καταφέρουμε , πώς να είμαστε δυνατές και πώς να είμαστε ασφαλείς ( αν αυτό φοβούνται οι γονείς σου). Για την ιστορία, δεν λέει τίποτα το ότι έχεις μακροχρόνια σχέση, στατιστικές δείχνουν ότι μια γυναίκα κινδυνεύει περισσότερο να πέσει θύμα ή να κάνει κάτι που δε θέλει από κάποιον που είναι γνωστός της πάρα από κάποιον άγνωστο ( αν αυτό φοβούνται οι γονείς σου και δε σε αφήνουν να είσαι με το αγόρι σου). Επίσης, και ελεύθερες σχέσεις να είχες γενικά , κανένας δεν μπορεί να σου πει τι θα κάνεις στην προσωπική σου ζωή για αυτό λέγεται και προσωπική. Δεν είναι κάτι καλύτερο ή χειρότερο, όλα είναι επιλογές, το θέμα είναι να παίρνεις τα μέτρα σου πάντα σε σχέση με την ασφάλεια σου. Σου εύχομαι ότι καλύτερο κοπέλα μου!

Χαχα ναι εμείς λογοδοτήσαμε μισό χρόνο πριν τον γάμο. Έγινε τραπέζι δηλαδή με τους πιο κοντινούς γονείς και θείους. Τότε έγινε δηλαδή κ η πρόταση για γάμο. Αλλά το θέλαμε κ οι δυο. Το είχαμε από την αρχή κάπως έτσι στο μυαλό μας όχι ότι μας πίεσε κανείς. :p

[Έσπερος]

πρίν από 32 λεπτά , Deena είπε:

 

Αυτού του είδους τα τραπεζώματα βέβαια φθίνουν σιγά-σιγά όσο περνάνε τα χρόνια. Δηλαδή όντως στις αρχές γίνονται μεγάλα τραπέζια με πολλούς συγγενείς κλπ, αλλά στη συνέχεια, όταν τα "παιδιά" γίνονται και αυτοί γονείς και τέλος πάντων δημιουργούνται περισσότερες αυτοτελείς οικογένειες, δεν είναι δυνατόν κάθε φορά να μαζεύονται σε γιορτές τόσα άτομα, καθένας περιχαρακώνεται σιγά-σιγά με την άμεση οικογένειά του.

 

 

 

 

Καλά μην το λες αυτό. ΣΤη δική μου οικογένεια δεν έχουν κοπέι αυτά. Ή μάλλον, όπου έγινε, στις θείες μου, η μία περίπτωση αρκετά δραστική και η άλλη περίπτωση πολύ νορμάλ, η μαμά μου το ερμήνευσε ως "οι άντρες θέλουν να ξεκόβουν τις γυναίκες από την οικογένειά τους".